Συνδεθείτε

Συνδεθείτε

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

 

 

Όσοι ζούνε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, βιώνουν, εάν έχουν κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας, ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο: Οικονομικό, πολιτικό, ψυχολογικό, ένα πρισματικό και πολυεπίπεδο αδιέξοδο.

Δεν είναι αδιέξοδο. Δεν ήταν ποτέ. Είναι τα κάγκελα ενός κλουβιού που στενεύει. Οι μπάρες μπροστά στα μούτρα μας.

Βλέπετε όλοι μας μάθαμε να παπαγαλίζουμε και να θεωρούμε αυτονόητες λέξεις που ποτέ δεν καταλάβαμε την έννοια τους, λέξεις όπως Δημοκρατία, δικαιώματα κλπ κλπ

Αυτές οι λέξεις ήταν ο διάκοσμος του κλουβιού μας, ενός κλουβιού διακοσμημένου με προσχήματα που τα κάναν να μοιάζει σχεδόν υποφερτό.

Τώρα που για διάφορους λόγους κατεβάζουν τα «χριστουγεννιάτικα στολίδια» από τα κλουβιά μας, τώρα που οι ολιγαρχίες αφαιρούν τα προσχήματα, τώρα που φαίνεται η ασχήμια και η γύμνια του κλουβιού, βρισκόμαστε στη φάση της άρνησης.

 

Είχαμε τόσο εξαρτηθεί από αυτόν τον διάκοσμο που μας φαίνεται αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτόν.

Στο φαντασιακό μας τον ξαναφτιάχνουμε έτσι και αλλιώς και πιο όμορφο και καλύτερο και διαφορετικό για να μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Και ο καταπιεσμένος ελευθερία.

Αρνούμαστε να δούμε το κλουβί. Να πούμε: Ε αυτό είναι σκλαβιά.

Φανταζόμαστε μια ελευθερία συγκρουσιακή, κάνουμε διάφορες προβολές: αν ρίξουμε την κυρίαρχη τάξη, αν τους πάρουμε τη δύναμη και την ελευθερία τους, τότε αυτομάτως θα την αποκτήσουμε εμείς.

Δυστυχώς αυτή είναι μια μαγική σκέψη. Είναι η «Λατρεία του Φορτίου».

Γιατί ελευθερία σημαίνει πληθώρα επιλογών και η αβίαστη δυνατότητα δοκιμών τους.

Και ελευθερία στην Ελλάδα δεν έχουμε.

Ο νεοελληνικός βίος είναι γεμάτος περιορισμούς.

Και η απάντηση σε αυτή την καταπίεση ήταν η πολιτική και οικονομική ασυδοσία στην οποία ως νεοέλληνες υπερβάλαμε και υπερείχαμε.

Φάγαμε πρόλογο μέχρι σκασμού.

Μας αρρώστησε.

Θέλουμε να ξεράσουμε και δεν μπορούμε.

Ας κάνουμε εμετό λοιπόν. Ας αδειάσουμε τον εαυτό μας από τις εξαρτήσεις του νεοελληνικού βίου.

Ας δούμε τον εαυτό μας ως κάτι νέο, κάτι που μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Να απελευθερώσουμε το παιδί που επιτρέψαμε να σκοτώσουνε μέσα μας –δεν ήταν πρέπον να είσαι παιδί. Έτσι αυτή η χώρα έχει γεμίσει μεγαλόμικρους και μικρομέγαλους. Μικρόψυψους.

Υβριδικά πλάσματα.

Ανελεύθερους που μιλάνε όλοι την ώρα για ελευθερία όταν δεν την επιδιώκουν.

Η δημοκρατία δεν είναι χαιρέκακο χαστούκι στα προνόμια των άλλων. Είναι αυτό που επιτρέπει τη μεγαλύτερη κατά άτομο κατάσταση ελευθερίας που συναρτά κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ελευθερία.

Αυτή η έννοια μιας δημιουργικής ελευθερίας και όχι μιας υποχρεωτικά συγκρουσιακής ελευθερίας μας διαφεύγει.

Ήμασταν εμείς που μέσα σε ένα σύστημα στερούμενο φαντασίας και δημιουργικότητας σπεύδαμε να ενθυλακωθούμε σε δουλειές, σε παρέες, σε συνδικάτα και σε κόμματα, σε οικογένειες.

Καμία αίσθηση περιπέτειας και πειραματισμού. Το συντομότερο δυνατό να ενθυλακωθούμε, να τοποθετηθούμε στην πλησιέστερη δυνατή θέση-σχισμή-θυρίδα του συστήματος.

Να το διαιωνίσουμε.

Ενδώσαμε σε ένα συντηρητικό σύστημα. Το αμφισβητήσαμε μόνο στα σημεία που εκείνο αμφισβητούσε τον ατομικό ή οικογενειακό ή συντεχνιακό μας συντηρητισμό.

Και τι απαντάμε σε αυτούς τους αδιέξοδους καιρούς όπου πλέον η ολιγαρχία πέταξε τη μάσκα της;

Να πεθάνει ο γάιδαρος του εξουσιαστή;

Φυσικά.

Αλλά που θα είμαστε εμείς την επόμενη μέρα;

Πίσω στο κλουβί, στις «ζωές μας», τις δουλειές μας, τις οικογένειες μας. Πίσω στο αιώνιο και το αμετάβλητο να περηφανευόμαστε κιόλας ότι κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας και ρίξαμε το δυνάστη όπως έκανε και η γενιά του πολυτεχνείου.

Πρόσω ολοταχώς στη νέα ιδιωτία.  

Να ανακαινίσουμε απλά το κλουβί, να το επιχρυσώσουμε και να περνάμε ζωή και κότα.

Και αναρωτιέμαι: Τι από όλα όσα αγαπούσατε επιλέξατε για τον εαυτό σας;

Για τους περισσότερους από εμάς ισχύει ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αγαπούμε. Μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, ότι να ναι, μια κοινωνία όπου ο καθείς έσπευδε να τρουπώσει κάπου, να πρωτοπρολάβει να στρογγυλοκαθίσει.

Μια κοινωνία βαθύτητας σεξουαλικής, πνευματικής και συναισθηματικής καταπίεσης.

Που είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι; Τι σας εμποδίζει να τους πάρετε ένα τηλέφωνο;

Που είναι οι εραστές και οι ερωμένες σας; Γιατί μάλλον δεν είναι αυτοί με τους οποίους συζείτε και έχετε κάνει και κουτσούβελα μαζί τους.

Ποια είναι η ζωή μας; Που είναι η ζωή μας;

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να τη διεκδικήσουμε;

Είναι ο εσωτερικός δυνάστης.  Ο δάσκαλος, ο γονέας, ο καθηγητής, ο μπάτσος που ενσωματώσαμε μέσα μας. Το δάκτυλο που κουνιέται δεικτικά μπροστά μας σαν υαλοκαθαριστήρας. Η μικρότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια φανταστική πολιτική λύση να προσφέρω.

Θλίβομαι όταν ακούω προτάσεις που μοιάζουν με διαγωνισμούς δονκιχωτισμού.

 Τραβάω το μαλλιά μου με την άρνηση που μας διαποτίζει: το ότι από όλο τον συντηρητισμό που μας διακατέχει φαντασιωνόμαστε ότι αν απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα θα ελευθερωθούμε μια και δια παντός.

Δε θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας. Να την σοβαντίσουμε  θέλουμε. Να χρυσώσουμε το χάπι. Να επιχρυσώσουμε ξανά το κλουβί της πραγματικότητας μας. Γιατί της έχουμε δοθεί και έχουμε δεθεί τόσο πολύ με αυτήν που αν αυτή αλλάξει φοβόμαστε ηλιθιωδώς ότι δε θα μας περιέχει. Ότι θα μείνουμε στην απ’ έξω.

Η Ελλάδα είναι ένα πυραμιδικό σύστημα δυναστών: Στην κορυφή έχει τους λίγους, τους μεγάλους δυνάστες που εξουσιάζουν όλους μας.

Στη μέση αυτούς που εξουσιάζουν ομάδες πληθυσμού. Και στη βάση αυτούς που καταδυναστεύουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Ελευθεριά ή θάνατος κραυγάζαν κάποτε κάποιοι πρόγονοι μας.

Εμείς επιλέξαμε την ασφάλεια του θανάτου. Γιατί αυτό είναι ο συντηρητισμός για το πνεύμα και την ψυχή. Διαρκής θάνατος. Τα Ηλύσια Τάρταρα.

Μετείχαμε του συστήματος. Είχαμε δώσει την ψυχή μας για να το υπηρετούμε και να μας παρέχει τα προνόμια του. Το σύστημα φυσικά μας πρόδωσε. Τέρμα τα προνόμια. Μονάχα υποχρεώσεις. Δεν είναι δύσκολο για τον προδότη να προδώσει τον προδότη . Και εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας, τα όνειρα μας, το παιδί μέσα μας.

Νιώστε ρε. Τσάμπα είναι η ψυχή. Χαβουρντάδες να είστε, ξοδέψτε ψυχή. Μην την επενδύετε. Χαρίστε την. Πάρτε τα τηλέφωνα στο χέρι. Σπάστε τα δεσμά. Αγαπήστε. Ξαναγαπήστε. Ερωτευτείτε. Συνδεθείτε.

Σκόρπιους μας παραπετούνε. Ενωμένοι έχουμε για κάτι πραγματικά να παλέψουμε. Για ζωές, όχι για τομάρια.

Read More »

Stern(η) μου γνώση

Stern(η) μου γνώση

 

Σήμερα έχει λίγο Αργυρίου. Μια γεύση. Έχει πολύ Stern.

Το γερμανικό περιοδικό.

Γι αυτή τη χώρα μάτωσα. Δεν καταδέχτηκα να πάρω τίποτα από αυτή. Ούτε πτυχία, ούτε ταμεία, ούτε επιδόματα, ούτε τίποτα.

Είμαι περήφανος να πω ότι ήμουν από τους λίγους που ΔΕΝ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ούτε μια στιγμή.

Αυτό μου κόστισε πολύ: το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής που έχω ζήσει ως τώρα.

Μού κόστισε την περηφάνια μου. Ανταμείφτηκα με χλεύη.

Να περπατώ σκυφτός ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αναμμένο στο κεφάλι τους το βρωμοστέφανο της διαφθοράς, που οι τσέπες τους ήταν γεμάτες από τα ψίχουλα που οι Κάπο της διαφθοράς πετούσαν στους υπηρετικό τους προσωπικό μέσω του οποίου χτίζαν τις αυτοκρατορίες τους μέσα σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία.

Για μια δουλειά. Για ένα βόλεμα.

Έχω ακούσει ντροπιασμένος από άνθρωπο της νύχτας να λέει πως αυτή η χώρα δεν είχε μαφία γιατί το κράτος ήταν η μαφία. Και όπως έγραψα αργότερα, σε αυτή τη λερωμένη χώρα, δεν υπήρξε αίμα γιατί με λίγες εξαιρέσεις δεν υπήρξε αντίσταση απέναντι στη μαφία.

Σικελία. Οικογενειοκρατία. Ομερτά: σε όλες τις μπάντες.

La Sagrada Familia: Η ιερή οικογένεια.

Για κάθε βρωμιά για κάθε ανομία, οι συνεργοί της προτάσαν τις οικογένειας τους. Με όλο τους το είναι στηρίζαν τη βρωμιά. Ψυχές πουλημένες στον διάολο. Πώς να χτυπήσεις γυναικόπαιδα γαμώ; Πως;

 Έκανες πίσω. Αδύναμες λέξεις, αδύναμα κείμενα. Ενταφιαζόσουν μέσα σε μια χώρα που έγινε έγκλημα.

Σε όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα στάθηκα δίπλα στους συμπολίτες μου και αντιπάλεψα μανιωδώς τις κρισιακές δυνάμεις και την εισβολή τους στη χώρα.

Δεν ξέχασα ποτέ όμως να φωτίσω και την πιο σκοτεινή πλευρά του νομίσματος: Τη συναίνεση που η οικονομικοπολιτική μαφία αντλούσε από μεγάλα κομμάτια πληθυσμού. Την κάθετη, οριζόντια και διαγώνια δομή της ελληνικής οικονομοπολιτικής μαφίας. Για αυτό το λόγο έγραψα σκληρά άρθρα όπως αυτό «http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html» που με κάναν αντιπαθή.

Δουλειά μου όμως δεν είναι να είμαι συμπαθής. Δεν είμαι ο Κέρμιτ ο βάτραχος.

Δεν είμαι μαριονέτα ούτε του συστήματος εξουσίας ούτε λαϊκός διασκεδαστής.

Είμαι συγγραφέας. Γράφω για την εποχή μου.

Έγραψα ξανά και ξανά τη λέξη ΟΜΕΡΤΑ, πριν ο Αλέξης ο Τσίπρας εξοπλίσει με αυτήν τη φαρέτρα του πολιτικού του λόγου.    

Για το κομμάτι των πολιτών που υπηρετούσαν τις μεγάλες οικογένειες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των δικών τους οικογενειών.

Για το τρίτο και τέταρτο και το πέμπτο σκαλί στη σκαλωσιά της διαφθοράς.

Δεν τα κανες για τον κώλο σου. Δεν υπηρέτησες τις μεγάλες φαμίλιες είτε ήσουν ιδιωτικός είτε δημόσιος υπάλληλος για τον κώλο σου. Για τη φουκουριάρα τη μάνα σου το κανες να σε καμαρώνει. Για το παιδάκι σου και την γυναίκα σου. Λες και οι άλλες ελληνικές οικογένειες που αρνήθηκαν να μετέχουν της διαφθοράς δεν είχαν μανάδες, γυναίκες και παιδιά.

Δεν μιλάω φυσικά για όλους τους Έλληνες , δεν τους τσουβαλιάζω. Αλλά μιλάω για αρκετούς που φορούσαν ως παράσημα τα λεφτά που βγάζαν μετέχοντας της πολιτικής και οικονομική μαφίας ως κατώτερο ή μεσαίο στελεχιακό δυναμικό.

Για τους καλούς οικογενειάρχες αυτής της χώρας με την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Για τα «καλά παιδιά».

Για αυτούς που ακόμη και σήμερα που σπάει το απόστημα κρατούν το στόμα τους βουλωμένο μην τυχόν και χάσουν τη δουλειά που η μαφία τους προσέφερε κλέβοντας από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους έλληνες επιχειρηματίες, εργάτες, επιστήμονες το δικαίωμα στη δουλειά, την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Έχει καιρό τώρα που η ομερτά έσπασε. Στο εξωτερικό.

Μετά από όλες αυτές τις αρλούμπες περί μεταρρυθμίσεων που το νεοφιλελεύθερο ιερατείο   έβγαζε από το αλχημιστικό του βαλιτσάκι, οι ξένοι άρχισαν επιτέλους να ασχολούνται με την πραγματικότητα: τη διαφθορά. Από όλες τις μπάντες αρχίζει να σπάει το απόστημα και το μήνυμα προς τους Έλληνες ΚΑΠΟ είναι ηχηρότατο:

Τον ΜΠΟΥΛΟ.  

Καταλύτης στην όλη αυτή διαδικασία ήταν ο διωγμός του Κώστα Βαξεβάνη και η στήριξη του από τη διεθνή δημοσιογραφία καθώς και οι επαφές που είχε με αυτή μετά την πολιτική του δίωξη για το θέμα της λίστας Λαγκάρντ.

Το απόστημα της μεταπολίτευσης επιτέλους σκάει. Το ντόμινο θα είναι ίσως ασυγκράτητο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης η δικαιοσύνη ίσως να κάνει τη δουλειά της: Να αποκεφαλίσει την ηγεσία της Ελληνικής μαφίας.

Όσοι καμαρώνατε για τα προνόμια της στελεχιακής σας συμμετοχής στην ελληνική μαφία, διαβάστε το περιεκτικότατο κείμενο του Stern και μπείτε σε κάποια περισυλλογή.

Ευχαριστώ προσωπικά έναν από τους λίγους ήρωες της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Κώστα Βαξεβάνη. Ήρωα γιατί απλά έκανε τη δουλειά του σωστά.

Ευχαριστώ προσωπικά τον συντάκτη του άρθρου Andrea Αlbes για την προσφορά του στο να σπάσει το απόστημα της ελληνικής μαφίας και να αναπνεύσουμε λίγο ηθικά καθαρό αέρα σε αυτή τη χώρα, έστω για μερικά λεπτά: Μπράβο σου Andrea που δεν δίστασεις να δώσεις ακόμη και τον Κόκκαλη που σήμερα οι συμπατριώτες τον βγάζουν από το ψυγείο για να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα όπως έκανε και στο παρελθόν.

Ας μάθουμε λοιπόν ποιοι λοιπόν είναι οι Μπιλ Πέξτονς αυτής της χώρας (Μπιλ Πέξτον ήταν η αλληγορική ονομασία που τους έδωσα στο http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html).

Ποιοι ήταν οι νταβατζήδες του Καραμανλή.  

Καμαρώστε τους κάπο μας όπως τους φωτογραφίζει το Stern και όπως μεταφράστηκε και παρουσιάστηκε εδώ (http://www.iefimerida.gr/news/83283/stern-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD#ixzz2GFCGAoBc):

 

Stern: Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων:

Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.

Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.

Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του:

«Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερεις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει Ολντ Χόλμπορν. Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός Πήγασος, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας, εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται».

Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία Ελλάκτωρ απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2,80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».

Πανίσχυρα τζάκια

«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ' αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».

Τι λέει για την Γιάννα Αγγελοπούλου

«Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Γιάννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα Lady G, όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.

Τι λέει για τον Μπόμπολα

Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα:

«Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».

Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι' αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η Ελλάκτωρ κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».

Τι λέει για τη λίστα Λαγκάρντ και τον Αντώνη Σαμαρά

«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80% του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος.

Η επονομαζόμενη Λίστα-Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2.059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό Hot Doc, συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».

Τι λέει για τον Λαυρεντιάδη

«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31% της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ.

Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία: «έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά.

Αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks

Tο άρθρο κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων:

«Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».

Τι λέει για τον Σπύρο Λάτση

«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο Καπετάνιος τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας.

Η τράπεζα Eurobank του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο Shopping-Mall στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση Hellenic Petrolium σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».

Τι λέει για τον Σωκράτη Κόκκαλη

«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Intralot είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο.

Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής Στάζι με τα ψευδώνυμα κρόκους και κασκάντε. Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η Siemens λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».

Τι λέει για τους εφοπλιστές

«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων [...] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι' αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων «μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».

Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει Διυλιστηρίο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτέλαιων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτέλαιων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως- καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι του Βαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.

Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία Shell γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της Shell. Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη Shell.

Στην αρχή απαγόρευσαν στην Shell να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την Shell να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.

Τι λέει για την οικογένεια Βαρδινογιάννη

«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο Εκάλη. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.

Τι λέει για την ελληνική «ολιγαρχία»

«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχία στο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.

Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».

 

Read More »

Γιατί λατρεύω το Facebook

Γιατί λατρεύω το Facebook

Του Πέτρου Αργυρίου

(agriazwa.blogspot)

To Facebook και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πέρα από τις σκοπιμότητες για τις οποίες δημιουργηθήκαν ή τα συμφέροντα τα οποία εκ των υστέρων εξυπηρέτησαν, αποτελούσαν για τους χρήστες τους ένα παράθυρο στον κόσμο, έναν κόσμο που ήδη είχε αρκετές διαφυγές κοσμοπολιτισμού.

Μπορούσες θεωρητικά να συνδεθείς με οποιονδήποτε στον κόσμο, να μάθεις τα προβλήματα ενός νιγηριανού, ενός Έλληνα, ενός βολιβιανού, να φλερτάρεις με μια Ιταλή/ο, Γάλλο/γαλλίδα, Κινέζο/Κινέζα.

Και ποιο ήταν το μέσο μέσα από το οποίο μπορούσε να συμβεί αυτό, πέραν του τεχνολογικού;

Κάτι το πανανθρώπινο: κάτι το αρχαίο. Το σημαντικότερο μέσω επικοινωνίας που το γνωστό μας σύμπαν φαίνεται να έχει εξελίξει σε τέτοιο βαθμό ώστε να συγκρίνεται και να παραλληλίζεται με την άλλη συμπαντική γλώσσα, το φως: Ποιο είναι αυτό το μέσο; Μα ο Λόγος. Ο λόγος που μπορούσες να εμφυσήσεις στα κουτάκια λόγου των ηλεκτρονικών μέσων.

Οι δυνατότητες φαινόντουσαν απεριόριστες. Μια νέα πολύχρωμη παγκόσμια νέα κοινότητα επικοινωνίας, κατανόησης, εξέλιξης θα μπορούσε να πραγματωθεί.

Δυστυχώς όμως ο λόγος έχει αποδομηθεί,  αλλοιωθεί, εκμαυλιστεί, διαφθαρεί. Το ίδιο και οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα πάντα χωρίζονται πλέον σε χρησιμοθηρικά ή απλά άχρηστα. Και οι χρήστες επιδίδονται με ζήλο και στις δύο αυτές κατηγορίες πραγμάτων: Και τα χρησιμοθηρικά και τα άχρηστα.

Παραδείγματα άχρηστων πραγμάτων, εφαρμογών και δραστηριοτήτων αφθονούν στο Facebook. Από το Farmville μέχρι το κάθε χρονοβόρο παιχνίδι που εξομοιώνει εγκεφαλική λειτουργία στη χαμηλότερη στάθμη της, το facebook δίνει στους ανθρώπους μια διέξοδο από τα καθημερινά τους προβλήματα: Τη νοητική αυτοκτονία.

Ο χρόνος, ο προσωπικός μας χρόνος, είναι το μόνο που έχουμε σε αυτό το σύμπαν. Σκοτώνοντας το χρόνο σου σκοτώνεις τη ζωή σου.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αυτοκτονούν νοητικά μέσω του διαδικτύου. Σκοτώνουν το χρόνο τους.

Την προσωπική τους ελευθερία.

Κάνουν απόπειρες από τα κοινωνικά τους και επαγγελματικά τους έγκλειστα για να εγκλωβιστούν διπλά στο διαδίκτυο.

Πες μου το προφίλ σου να σου πω ποιος είσαι.

Η αδράνεια σκοτώνει το πνεύμα.

Τα νέα ηλεκτρονικά καφενεία είναι μίζερες φυλακές χρόνου τόσο όσο και τα παλαιότερα.

Σκεφτείτε το λίγο. Δεν είναι το μέσο. Είναι ο χρήστης.

Το διαδίκτυο παρέχει νέες αδιανόητες σε σχέση με το παρελθόν δυνατότητες και επιλογές. Παρέχει ελευθερία.

Και τι κάνουν οι άνθρωποι με αυτές τις επιλογές;

Απλά τις καταστρέφουν.

Σημαντικό κομμάτι του διαδικτύου έχει γίνει ένα ηλεκτρονικό κομπολόι.

Σκότωσε χρόνο. Σκότωσε νευρώνες. Σκότωσε το μυαλό σου. Σκότωσε την ψυχή σου.

Αυτός ο πολιτισμός έχει γίνει ένας σύγχρονος πολιτισμός λέμινγκς. Αυτοκαταστρέφεται μέσω μιας φαινομενικής πληθώρας επιλογών.

Βλέπεις το ελληνικό Facebook: Σεξιστικές σελίδες όπως «Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και το Facebook δεν την αφήνει», «το γκάζι θέλει πάτημα και το μουνί περπάτημα». «της γυναίκας το μυαλό πούτσα λούσα και χορό» και άλλου τέτοιου είδους κράχτες μαζεύουν χιλιάδες μέλη.

Συστημικοί συγγραφείς όπως ο Τατσόπουλος και η Μαντά όταν κλάνουν το facebook προσκυνά.

Εγκληματίες πολιτικοί στο facebook είναι ακόμη κραταιοί και αποδεχτοί .

Γκομενάκια, βάρδοι του λαϊκισμού, ποδοσφαιριστές, γαμάν και δέρνουν στο FB. Ναι μάγκες μου, μην έχετε καμία αμφιβολία. Τo ελληνικό fb δεν έχει γίνει κάτι καινούριο. Αφομοιώθηκε πλήρως και έγινε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.

Σαν τα μούτρα σας.

Μιλάμε για αξίες που χάθηκαν;

Ποιοι από αυτούς που δεν έχουν ακτιβιστικά συμφέροντα ή δεν επαγγελματικά οφέλη από τη σύναψη δημοσίων σχέσεων έχουν αφιερώσει έστω και το ένα δέκατο του χρόνου της ηλεκτρονικής τους περσόνας για να περάσουν ένα αξιόλογο μήνυμα, μια ιδέα, έναν νέο δημιουργό; Πόσο χρόνο έχετε ξοδέψει για να δημιουργήσετε τη δική σας εποχή, διακριτή, αναγνωρίσιμη, ιδιαίτερη;

Οι Έλληνες βιαστήκαν να μεγαλώσουν για να γίνουν ακριβώς όπως οι γονείς τους: Συντηρητικοί, εγωπαθείς, έγκλειστοι και γκρινιάρηδες φιλοτομαριστές.

Οι δυνατότητες υπάρχουν, πάντα υπήρχαν. Σε μια εποχή που έχει μόνο μέσα και όχι ουσία, αυτό που συνήθως λείπει δεν είναι τα μέσα αλλά η πρόθεση της αλλαγής.

Αφήστε για λίγο τις ψυχολογικές και τις αστρολογικές μαστούρες. Κάντε ένα τεστ.

Μπείτε στο προφίλ σας στο FB. Μελετήστε το σαν να ήσασταν ένας κοινωνιολόγος από το μέλλον που η καριέρα του θα κριθεί από το ψυχολογικό προφίλ που θα σκιαγραφήσει για το χρήστη Μήτσο Παπάρα- άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Και κάντε μια βασική ερώτηση, αυτή που σπάνια κανείς διερωτάται: Ώστε αυτός είμαι λοιπόν;

 Αυτοί είναι οι φίλοι μου;

Αυτά είναι τα πράγματα που μου αρέσουν;

Αυτά είναι τα πράγματα που δίνουν ικανοποίηση;

Αυτά είναι τα παραδείγματα που ακολουθώ;

Πόσο ψεύτης είμαι όταν διδάσκω τα παιδιά μου;

Αυτή είναι η ζωή μου;

Αυτός είμαι εγώ;

Ο καθρέφτης είναι φίλος λίγων και οι περισσότεροι από αυτούς είναι παθολογικά ναρκισσιστές.

Και σε αντίθεση με τον χρήστη του, ο καθρέφτης σπάνια λέει ψέματα.

Κοίτα τα μούτρα σου στο μουτροβιβλίο λοιπόν πριν αρχίσεις να λες τι σκατά είναι ο κόσμος. Γιατί σε αυτό το νέο πλαίσιο κόσμου που λέγονται ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα είσαι συνδημιουργός.

Και στο μερίδιο που σου αναλογεί τον έχεις κάνει κατ εικόνα και ομοίωση σου.

Μαλάκα μου, πόσο μοιάζεις της πεθεράς σου στα νιάτα της… και στα γερατειά της. Φτυστός ο μπαμπάς. Φτυστός. Κατάπτυστος.

Read More »

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Έλληνα να πεις τη μάνα σου

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blospot.com )

3 χρόνια μέσα στην κρίση τώρα. 3 χρόνια μέσα στην αηδία και την απoγοήτευση. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Πήγαν αναμενόμενα από το κακό στο χειρότερο και από χειρότερο στο χείριστο. Τίποτε δεν μένει όρθιο. 

Υπάρχει μοναχά μια εξαίρεση και αυτή σκοτεινή που είναι εξαιρετικά ανθεκτική στην κρίση: Ο χαρακτήρας του νεοέλληνα. Του αθεράπευτα εγωπαθή υλιστή. Του ακοινώνητου, απολίτιστου και άπληστου καιροσκόπου.

30 χρόνια τώρα, γενιές ήρθαν και γενιές πέρασαν.

Τώρα ανακαλύψαμε ότι οι πολιτικοί μας είναι σάπιοι.

Προδότες.

Αλήτες.

Ληστές.

Απατεώνες.

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Και ο πετεινός γύρισε και του είπε «μαζί τα φάγαμε».

Έχει βγει αγγελία στο ίντερνετ: Ζητούνται ήρωες: Εξασφαλισμένη σίγουρη φυλάκιση, μπορεί και βασανιστήρια και θάνατος έτσι όπως πάνε τα πράματα.

Ζητάν οι μεσήλικες από τους γέρους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, ποιος θα το κάνει;

Ζητούν οι γέροι από τους νέους να γίνουν ήρωες. Ε αν δεν το κάνουν αυτοί που το αίμα βράζει, ποιος θα το κάνει;

Όλοι ψάχνουν για μαλάκες και δεν έχουν σκεφτεί το πιο πιθανό μέρος όπου μπορεί να κρυφτεί ο ήρωας: μέσα σου. Μέσα μου. Όλοι θέλουν να πετάξουν την καυτή πατάτα του ηρωισμού σε κάποιον άλλον.

Ρε μάγκες. Δεν παρακαλάμε το Χριστούλι και την Παναγία να αναστήσουν τους ήρωες του 40 που πεθάναν για εμάς για να ξαναπολεμήσουν για μας;

Η σήψη στην Γκρέκα είναι απίστευτη. Και το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το  κεφάλι αλλά ή σήψη είναι τόσο προχωρημένη που βρωμάει από την κεφαλή μέχρι τα νύχια.

Γιατί δεν ήταν ψάρι. Πτωματοφάγο κοράκι ήταν.

40 χρόνια. 40 χρόνια ευκαιρία για δημοκρατία. Τι την κάναμε τη δημοκρατία ρε; Σαν τα μούτρα μας.

Όταν οι αμερικάνοι στάζαν τα φράγκα τακιμιάσαμε με τους Αμερικανούς και αγοράζαμε τα προϊόντα τους. Μετά οι Γερμανοί κάναν το ίδιο και να σου οι Porsche Cagien.  Γίναμε η χώρα με τις περισσότερες ανά κεφαλή Porsce Cagien. Οι πορσικανοί της Πορσικίας.

Γάμοι συμφέροντος. Παντού. Με όλους. Όλη η Ελλάδα ένα πληρωμένο κρεβάτι.

Παντρευτήκαμε τους νταβατζήδες μας και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.
Μπήκαμε στην Ευρώπη με τα τσαρούχια χωρίς να το σκουπίσουμε καν. Γίναμε κοσμοπολίτες. Η μετάβαση δεν ήταν δύσκολη. Για το σύμπαν του Έλληνα είναι ο κώλος του. Και όσο αξίζει ένας κώλος δεν αξίζει ο κόσμος όλος. Κολωνάκι και κολωνοσκόποι έγινε όλη η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες. 

Και τώρα κράζουμε γιατί δεν μπορούμε να αγοράσουμε τα αμερικανικά και τα γερμανικά και τα ιταλικά και τα γαλλικά προιόντα.Κράζουμε τους καπιταλιστές γιατί μας πετάν έξω από τον καπιταλιστικό παράδεισο. Όταν μας βάζαν μέσα στο κόλπο ήταν ακλοί και άγιοι.
Κράζουμε τους πολιτικούς γιατί μας πετάνε έξω από τον παράδεισο του δημοσίου.  Όταν τους πιπώναμε για να μας βάλουν ήταν πατρικές φιγούρες του κατατρεγμένου Έλληνα, καλοί και αγαθοί και ενάρετοι.

Κράζουμε τους Παπανδρέου. Που είναι οι παπανδρεϊστές όμως; Στα πόστα τους και πίνουν καφέ μαζί σου σαν να μην τρέχει τίποτε. Και σου γαμάνε και την κόρη γιατί αυτοί έχουν ακόμη λεφτά. Από εκείνα. Τα κλεμμένα.

Κράζουμε το Σημίτη αλλά οι Σημιτικοί είναι στην κυβέρνηση που ψήφισες εσύ. Όσο για τη μεταμεταπολίτευση, νέες παράγκες στήνονται κάθε μέρα και οι παλιές θα μεταφερθούν κάπου που να ναι πιο αντισεισμικά.

Έλα τώρα. Μη μου κρύβεσαι εμένα. Όλοι έχουμε κάτι να χάσουμε.

Δεν κράζεις γιατί έχασες το δίκιο σου. Ήσουν αρχιτέκτονας της αδικίας. Έχεις ρίξει τόσους Συν-έλληνες σου όλα αυτά τα χρόνια που δε μου φαντάζεις άνθρωπος αλλά μια ζωντανή τρικλοποδιά. Κράζεις γιατί χάνεις τα προνόμια της εκπόρνευσής σου.

Η υπέρτατη ξευτίλα.  

Λες «με ξεφτυλίζουν». Ρε συ. Για στάσου λίγο. Ξέρεις πόσο εξευτελιστικό ήταν για τους Γερμανούς να λαδώνουν τους βρωμιάρηδες Έλληνες πολιτικούς για να γίνουν Φιλογερμανοί; Εκεί ήσουν ρε μάγκα, μπροστά στα μάτια σου έγινε.

Ψάχνετε για μαλάκες και ήρωες. Δυστυχώς και οι μεν και οι δε μας τελειώσαν.

Να σου πω κάτι «Έλληνα». Επικαλείσαι τους ήρωες του πολέμου. Ήρωες πολέμου έχουν όλες οι χώρες. Γιατί ο πόλεμος είναι οι επιτομή της βαρβαρότητας. Εκεί συμβαίνει ο απόλυτος εσωτερικός εκβαρβαρισμός. Εκεί μπορεί ο μακελιάρης να γίνει ήρωας. Δεν είναι μόνο το πόσο ηρωικά πολεμήσαν κάποιοι για την ελευθερία σου και τη δημοκρατία σου. Είναι το τι την έκανες εσύ την ελευθερία και τη δημοκρατία που σου παραδώσαν με ματωμένα χέρια. Και ξέρεις πολύ καλά τι την έκανες και που την έβαλες. Έκανες εν καιρώ ειρήνης ήρεως τους χαρακτήρες που μόνο σε καιρό πολέμου ηρωποιούνται. Τους αδίστακτους.

Δεν είναι τι κάνουν μόνο οι λαοί εν καιρώ πολέμου και μαζικών ανθρωποκτονιών. Είναι τι κάνουν εν καιρώ ειρήνης. Τι πολιτισμό παράγουν. Είναι να τιμούν τους ήρωες ειρήνης τους. Και ξέρεις πολύ καλά τι τους έκανες τους ήρωες ειρήνης 40 χρόνια τώρα. Τους ξεφτίλισες. Τους εξόντωσες. Είδαμε τον πολιτισμό σου 40 χρόνια τώρα. Κλοπιμαίος πολιτισμός.

Είχαμε ήρωες ειρήνης. Είχαμε αυτούς που δεν στήσανε κώλο, αυτούς που προσπάθησαν να δημιουργήσουν, αυτούς που είχαν την αξιοπρέπεια σαν ζητούμενο. Αυτούς τους παραγκώνισες. Μαζευτήκατε τα μπουλούκια και τα σόγια και τα κουμπουριά και διαλύσατε τον φιλότιμο Έλληνα.

 Ληστοσυμμορίτες που κυβερνήσατε με τη δύναμη του θράσους και των αριθμών. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΑΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Λοιπόν, οι ήρωες οι καθημερινοί που ταπείνωσες πεθάναν από μαράζι ή αυτοεξοριστήκαν ή μείναν σε κατ’ οίκον περιορισμό από εσένα τον αγά και το συνάφι σου. Και έχεις το θράσος να τους ζητάς να αγωνιστούν για σένα και την οικογένεια σου ρε παλιότουρκε;   

Γαμημένε φύλαρχε; Μια χώρα με περισσότερους προέδρους από όσους φυλάρχους έχει όλη η Αφρική μαζί.

Δεν είναι μαγκιά να είσαι βάρβαρος. Οι ένδοξοι σου πρόγονοι εκεί θα σε κατέτασσαν. Στο πας μη Έλλην βάρβαρος.

Προτρέπεις τον «ελληνικό λαό» να αγωνιστεί. Τον ποιόν; Τον ελληνικό; Τον ποιον; Το λαό. Ποιο λαό; Το συσσωμάτωμα των οικογενειών και των συγχωριανών αποτελεί λαό; Δομείται κοινωνία από έγκλειστα που παλεύουν για προνόμια;

Τι λέτε τώρα;

Ξεπεζέψτε λίγο από το άλογο.

Από πότε οι εκατομμύρια φιλές της Ελλάδας που το μόνο που τους ένωσε τα τελευταία 40 χρόνια δεν ήταν ούτε τα ιδανικά ούτε τα ιδεώδη αλλά ο πιο κυνικός υλισμός και τα συμφέροντα, από πότε λέγεται αυτό κοινωνία; Ούτε καν σύλλογος μπορεί να ειπωθεί αυτό το πράμα. Ποδοσφαιρικός.

Και εσύ μιλάς για Ελλάδα και δημοκρατία και ελευθερία. Έτσι πρόστυχα. Γιατί μεγάλες λέξεις ειπωμένες από βρώμικα στόματα λερώνονται.  Κολλάν τη σήψη την ηθική. Τις κάνεις σαν τα μούτρα σου.

Μη μιλάς για ελευθερία, δημοκρατία, αγώνες εσύ που τα γάμησες όλα.

Ξέρω, ξέρω. Θα το πάρεις το όπλο. Όταν έρθουν για το τομάρι σου. Το μόνο που πραγματικά αγαπάς. Μέχρι τότε, απλά θα μας σπας τα αρχίδια.

Σε ένα πράμα μόνο θα σταθώ δίπλα σου μόνο. Σε αυτό που μου στέρησες: στο δικαίωμα σου για μια αξιοπρεπή ζωή.

Και τότε θα ξαναφανεί το «μεγαλείο σου» που είναι ακριβώς αυτό: Το πόσο αδιάφορος είσαι για τη ζωή των άλλων.

Μπορεί να αγωνιστώ μαζί σου αλλά δε θα αγωνιστώ για σένα. Οι ηρωικοί μαλάκες γίναν sold out και δεν θα επανεκδοθούν.

Δεν ξεγελάς κανέναν πλεόν με τα τερτίπια σου. Ούτε το Γερμανό, ούτε τον αμερικάνο ούτε καν τον ίδιο σου τον πολιτικό. Τα μάθαν τα τερτίπια σου. Δεν συγκινούνται από το κροκοδείλια δάκρυα σου γιατί ρε πούστη μου έτσι και αλλιώς και αυτοί κροκόδειλοι είναι και μάλιστα εκατό φορές πιο μεγάλοι σένα. Απλά το παίζαν κινέζοι και κάναν τα στραβά μάτια. Για τα δικά τους συμφέροντα σε ανεχτήκαν. Νόμιζες ότι τους ξεγέλασες όλους αλλά πάντα ξέραν τι είσαι. Ο αιώνιος καραγκιόζης. Ο παρτάκιας. Ένας βάρβαρος υλιστής που δεν πιστεύει σε τίποτα άλλο πέρα από τον κώλο του. Ένας λευκός ζουλού που έγινε από ευνούχος του Οθωμανισμού, ευνούχος του Ευροατλαντισμού.

Δεν θα παλέψω για σένα που ήσουν καθεστωτικός 40 χρόνια τώρα. Με δυσκολία σε ανέχομαι και αυτό από ευγένεια και αυτό γιατί πρέπει να ζήσεις ακόμη και εσύ.

Θα παλέψω για όσους αγωνιστήκαν από την καρδιά τους. Για αυτούς που δεν αντέχουν άλλο την αδικία. Θα πολεμήσω δίπλα σου για να φροντίσω ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα ξανακυβερνήσεις. Ότι ποτέ πια δε θα ξαναγίνεις μεγαλοιατρός, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοπαράγοντας.

Θα παλέψω για την έννοια της δημοκρατίας. Για την έννοια του δικαίου. Για αυτά που ρήμαξες λεηλατώντας την ίδια σου χώρα φρικαλέε τυχοδιώκτη.

Θα παλέψω για αυτά που γάμησες. Για το δικαίωμα των ανθρώπων στη ζωή, στην παιδεία, στην υγεία, στην μουσική, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην μόρφωση και την αυτομόρφωση, για το δικαίωμα των ανθρώπων στον έρωτα, στην ποίηση, στην έκφραση, στην επικοινωνία.

Για όλα αυτά που γάμησες για τα φράγκα. Για όλα αυτά που ευχαρίστως θα ξαναγαμήσεις για τα φράγκα.

Ποιος κυβερνούσε λοιπόν αυτή τη χώρα; Εσύ ο Γρεκός. Μην έχεις λοιπόν ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Τη χώρα σου έξω την ξέρουν ως Γκρέκα και όχι ως Ελλάδα γιατί ξέραν τι τιποτένιος είναι ο Γρεκός μόλις πάρει τα πάνω του.

Στερέψαν τα δάκρυα. Και όταν στερεύουν τα δάκρυα είναι ώρα για φτύσιμο. Καταπρόσωπα.

Είμαι περήφανος που ντρέπομαι που είμαι Γρεκός.

Read More »

Πολιτική Πρέζα

                                               Πολιτική πρέζα

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Είμαστε τρία πρεζάκια, γνωστά στην πιάτσα από καιρό. Ο Τόλης, ο Μάκης και εγώ.

Η πιάτσα έχει στεγνώσει. Ρευστά δεν υπάρχουν. Κασέρι δεν παίζει.

Φάγαμε τα λεφτά του μπαμπά. Όλα. Στην πρέζα.

Η γριά μάνα μας μας ρωτούσε: που πήγαν τα λεφτά; Τις λέγαμε λεφτά υπάρχουν.

Και όταν δεν είχε λεφτά ούτε για ψωμί, τις λέγαμε μαζί τα φάγαμε γιατί κάποτε της είχα δώσει μια μπουκιά από το σταφιδόψωμο που το χε δώσει στον Μάκη μια άλλη γριά όταν εκείνος επαιτούσε για τη δόση του. «Δεν έχω λεφτά να φάω ένα σάντουιτς» έλεγε. Πάρε παιδάκι μου να φας. Έτσι κατέληξε το σταφιδόψωμο στη μάνα μου.

Δεν πείθαμε πλέον. Τότε ο Μάκης βρήκε μια φοβερή ιδέα, μια από τις συνολικά 5 ιδέες που είχε στη ζωή του. Τους πολιτικούς γιατί τους εμπιστεύονται παρότι είναι χειρότεροι από εμάς, αναρωτήθηκε φωναχτά.

Έτσι λοιπόν καθήσαμε και είδαμε τηλεόραση και μάθαμε την πολιτική γλώσσα που μας άλλαξε τη ζωή.

Έτσι λοιπόν σταματήσαμε να βρίζουμε τις μάνες μας και να απειλούμε θεούς και δαίμονες για να πάρουμε τη δόση μας. Φτιάξαμε τον πολιτισμό της πρέζας.

Αντί να λέμε αν δε μου δώσεις το σταυρουδάκι που σου χάρισε ο μπαμπάς στα νιάτα σας θα σε γαμήσω γιατί αν δεν μου το δώσεις θα με γαμήσει ο πρεζέμπορας, λέγαμε, μαμά πρέπει να φανούμε αξιόπιστοι.

Οι μαμάδες άρχισαν να μας βλέπουν με άλλο μάτι. Σαν να ήμασταν αξιόπιστοι. Και αξιόπιστοι σήμαινε να εξαπατάμε και την ίδια τη μάνα μας για έχουμε λεφτά να πάρουμε τη δόση μας.

«Μαμά, θέλουμε φράγκα για να πάρουμε τη δόση μας». Όχι δεν τα λέγαμε αυτά. Λέγαμε μάνα, η γειτονιά θέλει ρευστότητα». Και να σου που η μάνα μας έδινε τα κρυμμένα ασημικά να τα ρευστοποιήσουμε. Ρευστότητα=ρευστοποίηση.

Όταν τελειώσαν τα ασημικά αρχίσαμε να μιλάμε για ισοδύναμα. Μάνα πρέπει να βρούμε ισοδύναμα. Την πρήξαμε στα ισοδύναμα. Και τι είναι αυτά τα ισοδύναμα γιόκα μου; Έτσι η μάνα μας έδωσε τον ισοδύναμο χρυσό σταυρό που φορούσε στο σταφιδιασμένο λαιμό από τα νιάτα της, δώρο έρωτα από τον νεκρό πια πατέρα. Εκείνη ήταν η μέρα που η μάνα πέθανε μέσα της. Έτσι σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.

Όταν ερχόταν πια ο πρεζέμπορας μέσα στο σπίτι ελεύθερα και σήκωνε ότι ήθελε, η μάνα φοβέριζε ότι θα καλούσε τους μπάτσους. Τις έλεγα, όχι μάνα θα κάνω επαναδιαπραγμάτευση. Τι ναι τούτο πάλι σκεφτόταν η γριά. Κάτι παραπάνω θα ξέρει το παιδί.

Επειδή για τον πρεζόμπορα τα περισσότερα πράγματα στο σπίτι ήταν άχρηστα σκεφτήκαμε να τον εξευμενίσουμε με άλλο τρόπο. Φέρναμε τις πόρνες του στο σπίτι και της αφήναμε να παίρνουν αυτές ότι θέλουν. Τι κακό έφερες πάλι στο σπίτι, διαμαρτυρόταν ξεψυχισμένα η μάνα μου: Επενδύσεις τις απαντούσα και της έκοβα το βήχα.

  Όταν πια λεφτά δε μας δίναν ούτε καν οι τοκογλύφοι, σκεφτήκαμε να πουλήσουμε τα χρυσά δόντια της μάνας τα οποία θα τα ξεριζώναμε ένα ένα με τα χεράκια μας. Τι κάνεις γιέ μου; Ανακεφαλαίωση μάνα. Θα πάρω τα δόντια σου θα τα δώσω στον κύριο Σούλη (μεγαλοτοκογλύφο), αυτός θα δώσει λεφτά στον κυρ Σαδίκ (επίσης τοκογλύφο) και ο κυρ Σαδίκ θα αρχίσει να μοιράζει λεφτά στη γειτονία. 

Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα είναι τις έλεγα. Άλλωστε τι να τα κάνει τα χρυσά δόντια η μάνα αφού δεν είχε πια να φάει. Στον τάφο της θα τα παιρνε;

Η γριά Ελλάδα σήμερα δεν έχει να φάει. Η μόνη που τις λένε καλημέρα είναι οι πρεζέμπορες και οι τοκογλύφοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τη δέρνουν κιόλας. Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε στην πιάτσα και να πουλάμε πράγματα άλλων για να εξαγοράζουμε όνειρα.

Κάποτε σε αυτόν τον τόπο πριν εμφανιστούν οι ορδές των παραμορφωμένων, υπήρχαν καλοί άνθρωποι που δεν χρειαζόντουσαν ούτε τον Μαρξ ούτε τον Άνταμς ούτε κανένα για να τους πει ότι κάτι είναι σωστό ή λάθος, ότι κάποιος είναι κλέφτης ή τίμιος. Άραγε που πήγε η λέξη τίμιος σε αυτήν την κοινωνία; Κάποτε η κοινωνία είχε αυτό που χρειαζόταν για να επιβιώσει μια κοινωνία: Ένα βασικό αίσθημα δικαίου.

Σήμερα δεν υπάρχουν καν άνθρωποι. Σήμερα η κοινωνία είναι φτιαγμένη από προϊόντα και ανθρώπους που μπορούν να τα αγοράσουν ή όχι. Πολύ πριν η κοινωνία εκφασιστεί είχε εκπορνευτεί και σε αυτό ενέδωσαν όλοι. Ποιος θα ακούσει τα παράπονα μιας πόρνης που την κακοποιεί ο νταβατζής όταν όλοι ξέρουν ότι ο νταβατζής της ήταν της απολύτου αρεσκείας της;

Σχετικά με το μνημονιακό new speak μέχρι και το 2011 διαβάστε:   http://agriazwa.blogspot.gr/2011/01/blog-post_24.html 

Read More »