Je suis Karanik

Κι ενώ:

-O Kerry απειλεί πως η Ρωσία θα επιστρέφει προσωπικό της από τη Συρία σε σωματοσακούλες ανεβάζοντας αρκετά τις πιθανότητες για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και απλώνοντας τις φτερούγες του αμερικανικού αετού πάνω από τους τζιχαντιστές στο Χαλέπι,

-Το Ιράκ προειδοποιεί για ακόμη μια φορά την Τουρκία

-Η Σ.Αραβία ανεβάζει τις τιμές του πετρελαίου για να αντέξει το κόστος της εισβολής της στην Υεμένη δελεάζοντας τους δυτικούς της συμμάχους με αγορές όπλων κι απειλώντας πως θα εγκαταλείψει θέσεις της εκατοντάδων δις στην αμερικανική οικονομία αν οι συγγενείς των θυμάτων της 11^ης Σεπτέμβρη προχωρήσουν σε μηνύσεις εναντίον της

-Η Ρωσία απαντά με ήπιο αλλά ψυχροπολεμικό τρόπο στις διατλαντικές προκλήσεις, συμμετέχει σε κοινή στρατιωτική άσκηση με την Κίνα στη Νότια Σινική θάλασσα και ξαναπροχωρά στην συμφωνία του αγωγού southstream κόστους 20 δις και αντίστοιχου κόστους πυρηνικό αντιδραστήρα στην Τουρκία …
-Ο Ερντογάν απολαμβάνει την πεολειχία των αμερικάνων που μετά από την αποτυχημένη τους προσπάθεια να τον ρίξουν τρέμουν στη σκέψη να μην χάσουν και την Τουρκία, κι έτσι προκαλεί όσο ποτέ κανείς άλλος Τούρκος ηγέτης θέτοντας θέμα Αιγαίου.

-Η Κύπρος είναι ώριμη να απολέσει το αυτεξούσιο της

-Οι ΗΠΑ συνεχίζουν των πόλεμο των προστίμων σε γερμανικές εταιρίες και τ αντίστροφο σε ένα πόλεμο μεταξύ άσπονδων φίλων για την επικυριαρχία στην Ευρώπη που σας είχα πει πως είχε ανοίξει από το 2010 και με το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ να μην συμβιβάζεται τελικά με την υπό κατάρρευση Deutsche Bank

-Με το ΔΝΤ να χάνει για μια ακόμη φορά το μπρα ντε φερ του κουρέματος του ελληνικού χρέους από έναν παράλυτο γερμανό

-Με την Ιταλία να έχει τις τράπεζες της υπό κατάρρευση και να μαρτυρεί ένα ελληνικού τύπου bank run που θα την οδηγήσει στο να γίνει η επόμενη Ελλάδα….

Ενώ λοιπόν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά διαδραματίζονται στη στενή κι ευρύτερη γειτονιά μακριά όμως από την οπτική του μέσου νεοραγιά,  ο «σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού» Καρανίκας έδινε προ ημερών συνέντευξη στο Down Town, εξυμνώντας την Μενεγάκη για τον δικό της … στρατηγικό σχεδιασμό, επιχειρώντας να μας πείσει παράλληλα πως κι ο ίδιος ξέρει στρατηγική και προσπαθώντας εκ των υστέρων να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά τις μη στρατηγικές συντροφικές μούτζες που φαγε.

Φανταζόμαστε ότι ο κολλητός του πρωθυπουργού και συριζοφρουρός, την στρατηγική την έμαθε απ το τάβλι.

Η ζωή του ριξε τη ζαριά την καλή κι αυτός παραπονιέται πως παίρνει μόλις 1200 e τον μήνα, μια πρόκληση για όλους τους ανέργους και τους βιοπαλαιστές του κατώτατου βασικού και των ελαστικών μορφών εκμετάλλευσης.

Αυτή είναι μια μέθοδος που αγαπά η κυβέρνηση: βγάζει μπροστά γραφικούς ανθρώπους που ο κόσμος δεν τους αντέχει, να τραβήξουν τα πυρά να μείνει αλώβητος ο πρωθυπουργός, να μείνουν όλοι τους για όσο γίνεται στις σωσίβιες λέμβους της εξουσίας σε μια χώρα που βουλιάζει.

Το σήριαλ που λέγεται κυβέρνηση συριζανέλ, με την ανάπτυξη που ρθε το προηγούμενο Πάσχα, με το διαστημικό πρόγραμμα εκτόξευσης του Κατρούγκαλου, με τις παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων των καναλαρχών όχι για τα οικονομικά τους εγκλήματα αλλά για να φανεί πως αυτή η κυβέρνηση έχει έστω και κάπου το πάνω χέρι, με την αποτυχημένη τσαπατσουλιά να θεμελιώσει το ρετιρέ της δικής της διαπλοκής μέσω της τράπεζας Αττικής και τον Καλογρίτσα, με τα μισθολογικά γλυψίματα στη δικαστική εξουσία, με την άνευ όρων συνθηκολόγηση με την εκκλησία, με τον αφελληνισμό στην παιδεία, με την συνταύτιση προσφύγων-μεταναστών που οδήγησε όλη την Ευρώπη σε εθνικιστικό αμόκ, με τον Κατρούγκαλο πάλι που δεν έχει πετσοκόψει συντάξεις να μας εγγυάται πως με αυτήν κυβέρνηση μόνο αυξήσεις θα δούνε οι συνταξιούχοι, με την ανερυθρίαστα κομματική Αυγή των χιλίων φύλων να χει τσιμπήσει και αυτή κάτι ψιλοεκατομυρριάκια του φτωχού συγγενή της μεγάλης μάσας,  με την αποκάλυψη της Γεροβασίλη πως ένας κάποτε αντιμνημονιακός blogger δούλευε στο γραφείο τύπου της κυβέρνησης –ένας ακόμη δείκτης του ότι οι Συριζανέλ δεν ήταν τίποτε άλλο από μερικές κλίκες εισοδιστών που καπέλωσαν ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο με αυτοσκοπό την εξουσία-, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι ζούμε στιγμές μεγάλης ξεφτίλας.

Η  κυβέρνηση των εργολάβων, των οικονομολόγων, των μεγαλοσυνδικαληστών και των πρώην πασόκων, η πρώτη και ξανά μανά αριστερά, τελειώνει αυτό που ξεκίνησαν οι προηγούμενες πρώτες φορές αριστερές: τη Χώρα.

 Και όπως το προβλέψαμε ήδη από το Φεβρουάριο του 2015, ανασταίνει όλους αυτούς που υποτίθεται πως ήρθε για να ανατρέψει και στέλνει τα ματ να δείρουν συνταξιούχους με αριστερά κροσέ…

Κι επειδή ακριβώς τα προβλέψαμε όλα αυτά σχετικά νωρίς, μείναμε σιωπηλοί απέναντι στην κυβερνώσα χυδαιότητα μην έχοντας κάτι άλλο να προσφέρουμε.

Ας δείξουμε λοιπόν σε αυτούς τους καλούς και άξιους αγωνιστές του βολέματος για μια ακόμη φορά τον οδικό χάρη του μέλλοντος και των πιθανών συμμαχιών που μπορεί να έχουν στο εξωτερικό:

Αν εκλεγεί ο Τραμπ, τη γάμησαν.

Αν εκλεγεί η Λεπέν, τη γάμησαν. Και με τον Σαρκοζί πάλι δε θα περάσουν και πολύ καλύτερα καθώς ο Ολαντρέου έχει εδώ και χρόνια τελειώσει.

Με τη Μέρκελ να έχει τελειώσει κι αυτή, οι σύντροφοι έχουν να  περιμένουν κάτι μόνο από τις γερμανικές εκλογές μπας και με την αριστερή στροφή που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες, αν θέλουν να σχηματίσουν κυβέρνηση που θα περιέχει υποχρεωτικά και το Die Linke, η νέα Γερμανική κυβέρνηση αλλάξει ρότα και πρωτοστατήσει σε μια πανευρωπαϊκή πρόταση κάπως φιλικότερη για τα μεσαία και τα χαμηλά στρώματα…

Αν…. κι εφόσον

Αν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τότε….

Κουράγια σύντροφοι.

Εμείς θα αντέξουμε τρώγοντας σανό Καμμένου και Κατρούγκαλου, στρατηγική Καρανίκα, μαρμελάδες και γεμιστά Φωτίου, ότι άλλη μαλακία σας κατέβει στη μάπα και φυσικά πολύ κι άφθονο αριστερό ξύλο και χημικά.

Ποιος θα μπορέσει να ξαναγελάσει με το προεκλογικό αυτοτρολάρισμα του Σύριζα του «θα ρθουν οι αριστεροί και θα μας πάρουν τα σπίτια;»

Γενικά, ποιος θα μπορέσει να ξαναγελάσει με αυτά που κάναμε στη χώρα μας;

Σας πληροφορώ πως είναι πολλοί αυτοί που θα ξαναγελάσουν: Γιατί έχουμε πολλούς Καρανίκες σε αυτή τη χώρα που μοιράζονται μια και μόνο ιδεολογία: αυτή του κώλου.

Και δεν διστάζουν για αυτήν τη θρησκεία του πάτου να βυθίσουν τα πάντα για να ανέβουν έστω και για λίγο στα ανώτερα διαμερίσματα της εξουσίας και να απολαμβάνουν τη θέα των πτωμάτων πάνω στα οποία πάτησαν υποσχόμενοι πως αυτοί θα ναι καλύτεροι από τους προηγούμενους, πως είναι ριζικά διαφορετικοί από τους άλλους, πως είναι ριζοσπάστες…

Ριζοσπάστες του κώλου.  

Μπορεί κάποιοι από αυτούς, λίγοι, να ταν κάποτε φτωχοί.

Έντιμοι δεν υπήρξαν ποτέ.

 Ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά, το μόνο που έμαθε να κάνει: καταλήψεις.

Από τα σχολεία στην εξουσία.

Όχι για να αλλάξει τίποτε άλλο πέρα από τα προνόμια που αντλεί αυτός που μεταμφιέζει εκβιασμούς σε … αγώνες .

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2016

Read More »

Μεσανατολικό χάος

28 Ιουνίου 2016: Τρομοκρατική ενέργεια στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης με 41 νεκρούς.

13 Ιουλίου 2016: Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ μιλάει για εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και εξομάλυνση των Τουρκοσυριακών σχέσεων . Την ίδια περίπου περίοδο επιχειρείται μια πρώτη τουρκορωσική προσέγγιση μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την τουρκική αεροπορία και εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ, για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια από την επιδρομή Ισραηλινών δυνάμεων σε τουρκικό πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα. Η Τουρκία του Ερντογάν επιδιώκει ανεξάρτητη πολιτική και αυτό αποτελεί ύβρη για την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ.

15 Ιουλίου του 2016: Επιχειρείται το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του Ερντογάν με  την ανοχή ή την ενθάρρυνση αμερικανικών κύκλων που τον οδηγεί σε περαιτέρω στροφή της εξωτερικής πολιτικής του μακριά από τη Δύση ενώ ο χαμηλής κλίμακας εμφύλιος εναντίον των Κούρδων μαίνεται και εντείνεται.

9 Αυγούστου ο Ερντογάν επισκέπτεται τον Πούτιν.

22 Αυγούστου: Τρομοκρατικό χτύπημα σε κουρδικό γάμο στη Γκαζιαντέπ με πάνω από 50 νεκρούς που αποδίδεται στο ισλαμικό κράτος. Είναι η 6^η τρομοκρατική ενέργεια που αποδόθηκε στο ισλαμικό κράτος εντός Τουρκίας.

Το φίδι που ο Ερντογάν έθρεφε μαζί με τους Αμερικάνους και τους Σαουδάραβες γύρισε να δαγκώσει το συνεταίρο του.

23 Αυγούστου ο Γιλντιρίμ περνάει κάτι που πρότινος αποτελούσε κόκκινη γραμμή για την τουρκική πολιτική: Δέχεται την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία έστω και για μια μεταβατική φάση και βεβαιώνει πως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει τη διάλυση της Συρίας σε επιμέρους εθνωτικά στοιχεία.

Γιατί όμως έκλεισε ο Ερντογάν το μάτι στον Άσαντ;

Για τον ίδιο λόγο που ήθελε να του το βγάλει: Τους Κούρδους.

Άσαντ και Ερντογάν ήταν φίλοι μέχρι που ο πρώτος άρχισε να στηρίζει τους Κούρδους.

Αργότερα, οι κούρδοι αποτέλεσαν την πιο αξιόμαχη δύναμη έναντι του ισλαμικού κράτους. Αφού λοιπόν οι αμερικάνοι έχουν άμεσα ή έμμεσα εξοπλίσει το ισλαμικό κράτος, συνεχίζοντας την παράδοση του να αποσταθεροποιούν χώρες μέσω του ισλαμικού εξτρεμισμού, αρχίζουν να στηρίζουν τους Κούρδους.

Μετά το ημιαυτόνομο Κουρδικό Ιράκ, οι Κούρδοι αρχίζουν να βλέπουν το όνειρο για ένα κουρδικό κράτος να καθίσταται κάπως εφικτό.

Πρόσφατα καταλαμβάνουν την Συριακή πόλη Χασάκα.

Πλέον οι Κούρδοι, σύμμαχοι του Άσαντ κατά του ισλαμικού κράτους, απειλούν την συνοχή της Συρίας.

Στις 22 Αυγούστου ο Άσαντ επιχειρεί να βομβαρδίσει αεροπορικώς την Χασάκα μα η συριακή αεροπορία αναχαιτίζεται από τα αμερικανικά αεροσκάφη.

Έχει ήδη η έμπρακτη στρατιωτική συνεργασία Ιράν-Ρωσίας, με τη Ρωσία να εγκαθιστά αεροσκάφη της σε Ιρανικές βάσεις και να επιδράμει κατά ισλαμιστικών στόχων.

Με το ισλαμικό κράτος αποδυναμωμένο, οι Κούρδοι επιχειρούν κι άλλες εδαφικές κατακτήσεις, αυτή τη φορά στη Βόρεια Συρία, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.

Έχοντας ήδη καταλάβει πόλη στη Βόρεια Συρία, είναι έτοιμοι να πάρουν και την γειτονική στην Τουρκία πόλη της Τζαραμπλούζ από το ισλαμικό κράτος.

Ο χειρότερος εφιάλτης των Τούρκων ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους: Ένας κουρδικός διάδρομος που ξεκινά από το Ιράκ και καταλήγει στη μεσόγειο, εφιάλτης που μοιράζεται πλέον κι ο Άσαντ. Το όνειρο των Κούρδων χρησιμοποιείται ως εφιάλτης κι από το ισλαμικό κράτος που στρατολογεί άραβες της περιοχής εκφοβίζοντας τους πως αν επικρατήσουν οι Κούρδοι θα ακολουθήσει γενοκτονία των Αράβων.

Οι Τούρκοι είχαν προειδοποιήσει από τον Μάρτιο πως αν οι Κούρδοι κινηθούν προς την γειτονική τους περιοχή θα επέμβουν.

Το παν και το καναν.

23 Αυγούστου, τουρκικά άρματα μάχης με τη βοήθεια φιλοτούρκων Σύριων ανταρτών και την αεροπορική στήριξη των ΗΠΑ βομβαρδίζουν  την Τζαραμπλούζ.

Παρά την ρητή προειδοποίηση της Ρωσίας πως θα προστατεύσει τους κούρδους, κάτι που έγινε για να αυξήσει την επιρροή της σε βάρος της δεδομένης αυξημένης επιρροής των ΗΠΑ σε αυτούς, η Ρωσία κοιτάζει την εισβολή από μακριά και απαντά με μια χλιαρότατη δήλωση.

23 και 24 Αυγούστου συμβαίνει πυρετός διαβουλεύσεων: Ο Κέρι συνομιλά με τον Λαβρόφ, Μέρκελ και Ολάντ τηλεφωνούν στον Πούτιν, ο Μπάιντεν επισκέπτεται τον Γιλντιρίμ, ενώ παρά τη σύλληψη του δεξιού του χεριού, ενεργοποιείται και ο Νταβάντουγλου για να κάνει επαφές με το δυτικό κόσμο και την Ελλάδα.

Είναι φανερό πως έχει υπάρξει προσωρινή συναίνεση και εγγυήσεις για την διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας.

Οι ισραηλινοί που θα είχαν αρκετούς λόγους να θέλουν ένα κουρδικό κράτος, μια δεύτερη μη αραβική νησίδα σε έναν αραβικό ωκεανό, ζυγίζουν τις εξελίξεις για να μη βρεθούν στη λάθος πλευρά της ζυγαριάς. Το δικό τους κουρδικό, η πρώτη τους προτεραιότητα είναι το παλαιστινιακό, και με την ισραηλινοτουρκική προσέγγιση θα έχουν έναν πονοκέφαλο λιγότερο, αυτό της απόπειρας του Ερντογάν να παρουσιαστεί ως πατρική φιγούρα των παλαιστινίων.

Οι κούρδοι της Βόρειας Συρίας έχουν πλέον να πολεμήσουν το ισλαμικό κράτος, Τουρκία και ΗΠΑ και σε κάποια φάση και τις δυνάμεις του Άσαντ.

Σύμμαχοι εναντίον πρώην συμμάχων, πρώην εχθροί που συμμαχούν, η κατάσταση στην περιοχή είναι χαοτική.  

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν και με τον κίνδυνο της Τουρκίας να σχηματίσει άξονα με Ρωσία και Ιράν, οι αμερικάνοι κάνουν τεμενάδες στον Σουλτάνο για να μη χάσουν το μεγαλύτερο κομμάτι επιρροής τους στην περιοχή.

Κι όπως φαίνεται, ανάμεσα στα ανταλλάγματα που είναι διατεθειμένοι να του δώσουν είναι και η Κύπρος.  Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αντιπροέδρου Μπάιντεν για ομόσπονδη Κύπρο, κάτι που είναι σήμερα πιο εφικτό από ποτέ δεδομένης της επιτήρησης, του δεσίματος της Κύπρου στο Ισραηλινό άρμα μέσω των συμφωνιών για την εκμετάλλευση των ενεργειακών της αποθεμάτων και του σημερινού πολιτικού χάρτη της Κύπρου.

Σε όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, η Ελλάδα είναι άφαντη, ανύπαρκτη.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

Read More »

Τι συμβαίνει στην Τουρκία

«Τ’ αγόρια μας το κάναν». Paul Henze, σταθμάρχης της CIA στην Άγκυρα για το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία του 1980.

Για να καταλάβει κανείς εξελίξεις στην Τουρκία θα πρέπει να λάβει υπόψιν τις δύο παραμέτρους που τις καθορίζουν: Το εθνο-θρησκευτικό-πολιτικό-πολιτισμικό μωσαϊκό του εσωτερικού της και την γεωπολιτική της σημασία και ευαισθησία, με το δεύτερο να αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό με την Ελλάδα και παραδόξως σημείο τριβής ανάμεσα στις δύο χώρες.

Θρησκευτικά η Τουρκία έχει μια σουνιτική πλειοψηφία και μια αλεβιτική μειοψηφία.

Εθνολογικά η Τουρκία έχει μια ογκώδη κουρδική μειονότητα.

Πολιτισμικά, η Κωνσταντινούπολη και τα παράλια έχουν πολύ μεγαλύτερο φιλοδυτικό προσανατολισμό λόγω εμπορίου και τουρισμού από ότι η βαθειά Τουρκία.

Πολιτικά, οι επίγονοι του Αττατούρκ Κεμαλιστές, επιμένουν πως ο στρατός είναι ο εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας.

Πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι τα συμφέροντα της Τουρκίας και των ΗΠΑ είναι αλληλένδετα.

Οι Κεμαλικοί σπανίως αμφισβήτησαν τον ισλαμικό χαρακτήρα της Τουρκίας αλλά σχεδόν πάντα επεμβαίνουν όταν εμφανίζονται επίδοξες ισλαμιστικές εξουσίες που απειλούν τη δική τους εξουσία.

Η σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή χωρίς το ρόλο που παίζουν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σε αυτήν.

Μετά το πέρας του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την μετάβαση της διεθνούς εξουσίας από τη Μ.Βρετανία στις ΗΠΑ, η Τουρκία θα ενταχθεί στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ.

Η εμφάνιση του διπολικού κόσμου ΗΠΑ/ΕΣΣΔ δεν αφήνει την Τουρκία αμέτοχη: όπως ακριβώς συμβαίνει και στις χώρες της Ευρώπης όπου δημιουργούνται τα περίφημα δίκτυα Stay Behind για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου που παράλληλα έχουν σαν μέλημα και τη στήριξη των φιλοαμερικανικών κυβερνήσεων – δίκτυα εν δυνάμει δηλαδή γεωπολιτικές οπισθοφυλακές που λειτουργούν όμως περισσότερο ως στρατιωτικοπολιτικές εμπροσθοφυλακές- έτσι και στην Τουρκία δημιουργείται με τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ το δίκτυο του Αντιαντάρτικου το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο στα περισσότερα τουρκικά πραξικοπήματα.  

Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, το τέλος της χρηματοδότησης του τουρκικού κατεστημένου από το σχέδιο Marshall και το δόγμα Τρούμαν, θα θέσει υπό αμφισβήτηση το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία.

Έχει ήδη προηγηθεί το τέλος του μονοκομματικού συστήματος κι η άνοδος του δημοκρατικού κόμματος στην Τουρκία που όμως δεν κατάφερε να λύσει τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που καθιστούσαν την κατάσταση έκρυθμη στο εσωτερικό.

Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι ήταν η επίσκεψη του πρωθυπουργού Adnan Menderes στη Μόσχα:

Στις 27 Μαίου του 1960 λαμβάνει χώρα στρατιωτικό πραξικόπημα και ο στρατός δικάζει και εκτελεί τον Menderes μαζί με δύο άλλους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος.

Το πραξικόπημα δεν λύνει κανένα από τα υποβόσκοντα οικονομικά προβλήματα. Η φοιτητική νεολαία και κομμάτι της εργατικής τάξης αρχίζει και ριζοσπαστικοποιείται προς το μαρξισμό, σύμπτωμα επικίνδυνο γεωπολιτικά για τις ΗΠΑ.

Σταδιακά εμφανίζεται και κάτι που περιγράφεται ως αριστερή τρομοκρατία και που θα αποτελέσει το άλλοθι για μια στρατηγική της έντασης και πολύ μεγαλύτερης κλίμακας ακροδεξιάς τρομοκρατίας με πρωταγωνιστές τους Γκρίζους Λύκους και το Αντιαντάρτικο δίκτυο.          

Το 1971 λοιπόν ο στρατός αναλαμβάνει ξανά με ένα τελεσίγραφο που αποστέλλει στην πολιτική ηγεσία και γίνεται για μια ακόμη φορά ο απόλυτος ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων.

Ακολουθεί περίοδος καταστολής, διωγμών και βασανιστηρίων που δε λύνει τα οικονομικά προβλήματα του πληθυσμού.

Το αντίθετο: μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 η στρατηγική της έντασης έχει φτάσει στο απόγειο της και το χάος της περιόδου ξεπερνά το χάος των τελών της προηγούμενης δεκαετίας: Σημειώνονται περισσότερες από 5000 πολιτικού χαρακτήρα δολοφονίες!

Και σαν να μην έφταναν τα εσωτερικά της Τουρκίας, έρχεται το 1979 η ισλαμική αντιαντεπανάσταση στο Ιράν. Οι αμερικάνοι έχοντας χάσει το Ιράν, θα κάνουν τα πάντα για να μη ρισκάρουν να χάσουν και την Τουρκία: Έτσι συμβάλλουν στο να επιτύχει το ίδιο το στρατιωτικό κατεστημένο που είτε άμεσα είτε μέσω παραφυάδων του πολώνει την κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας, ένα ακόμη πραξικόπημα το 1980 για να επαναφέρει τον «νόμο και την τάξη».

250000 εως 650000 Τούρκοι φυλακίζονται, 50 εκτελούνται, 100 σκοτώνονται ενώ προσπαθούν να διαφύγουν, άλλοι εκατό πεθαίνουν στη φυλακή, οργανώσεις και συνδικάτα διαλύονται και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται σε μια επιχείρηση που κάνει τα σημερινά αντίποινα Ερντογάν να μοιάζουν με φτωχό συγγενή.

Το πραξικόπημα του 1980 φέρνει μια πρώτη μεγάλη ρήξη στο βαθύ κράτος: Πάνω από 200 μέλη του μητρικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων κατηγορούνται για περισσότερες από 600 δολοφονίες ενώ αποκαλύπτεται η σχέση τους με τις υπηρεσίες ασφαλείας και με δίκτυα ναρκωτικών και όπλων.

Η δεκαετία του 1980 χαρακτηρίζεται από μια χαμηλής έντασης σύγκρουση με τους κούρδους του PKK η οποία ολοένα και κλιμακώνεται με το PKK να σχεδιάζει να διακηρύξει κουρδική ανεξαρτησία μέχρι το 1994.

Μετά τον πρώτο πόλεμο του κόλπου που ξεκινά το 1991, οι γεωπολιτικές εξελίξεις οδηγούν ένα κομμάτι της τουρκικής πολιτικής σε συμβιβαστική διάθεση απέναντι στους Κούρδους με ένα κομμάτι του βαθέως κράτους να διαφωνεί έμπρακτα με μια σειρά πολιτικών δολοφονιών και σφαγών που θα χαρακτηριστούν ως «σιωπηλό» πραξικόπημα.

Η περίοδος αυτή θα ξεσκεπάσει το τουρκικό παρακράτος και το δίκτυο Εργκενεκόν. Το τουρκικό παρακράτος έχει αποθρασυνθεί τόσο που ετοιμάζει πραξικόπημα στο …  Αζερμπαϊτζάν, επιδιώκοντας να φέρει στην εξουσία έναν φιλότουρκο πρόεδρο, κατά πάσα πιθανότητα με τις ευλογίες των ΗΠΑ.

Σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις παίζει ένα «τροχαίο» στο οποίο σκοτώνονται στο ίδιο όχημα διάσημος αξιωματούχος της αστυνομίας μαζί με τον διαβόητο πρώην ηγέτη των γκρίζων λύκων, Αμπτουλάχ Κατλί ενώ του θανάτου διέφυγε ο φιλοκυβερνητικός κούρδος βουλευτής Σεντάτ Βουκάκ.

Η περίπτωση του Αμπτουλάχ Κατλί είναι χαρακτηριστικότατη για το βάθος και την έκταση του παρακράτους: Εκτελεστής με διεθνή εντάλματα σύλληψης, πληρωνόταν από τη MIT σε είδος (ναρκωτικά) τα οποία στη συνέχεια προωθούσε για να αγοράσει εξοπλισμούς, ο Catli κατηγορήθηκε από δημοσίευμα πως σχεδίαζε ενδεχόμενη δολοφονία του τότε Πάπα να τη χρεώσει σε Βούλγαρους και Ρουμάνους.

Ο Κατλί είναι χαρακτηριστικό δείγμα όχι μόνο του τουρκικού παρακράτους αλλά και της τουρκικής παραοικονομίας.

Δεν πρέπει να μας ξενίζει λοιπόν το ότι μια δεκαετία μετά η τουρκική παραοικονομία θα καλοδεχτεί τα φθηνά πετρέλαια των τζιχαντιστών και θα ευνοήσει τις βιομηχανίες εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών.

Για την περίοδο εκείνη, υψηλόβαθμος αξιωματούχος περηφανεύεται πως: «ήταν πάγια πρακτική της Τουρκικής πολιτικής ζωής».

Η δήλωση αυτή είναι μερική καθώς οι πολιτικές δολοφονίες όπως έχουμε δει είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης Τουρκίας.

Άλλος αξιωματούχος δήλωνε πως δεν υπήρχε Τούρκος πολιτικός που να μπορούσε να εκλεγεί χωρίς να έχει ξέπλυμα χρήματος από πίσω να τον στηρίζει, κάτι που συνδυαστικά φανερώνει πως παρακράτος και παραοικονομία εξέβαλαν από κοινού στην τουρκική εξουσία.  

Εκείνο ακριβώς το διάστημα, οι σχέσεις Συρίας Τουρκίας θα ομαλοποιηθούν με την έκδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν, μια ομαλοποίηση που θα κρατήσει αρκετά χρόνια μέχρι την αποσταθεροποίηση της Συρίας τα τελευταία χρόνια.

Το 1996 το ισλαμικό κόμμα της Ευημερίας του Νεκμετίν Ερμπακάν κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει συγκυβέρνηση με την Τανσού Τσιλέρ που θα κρατήσει ένα χρόνο.

Η κυβέρνηση Ερμπακάν, ενός ανθρώπου που είχε διωχθεί από τους πραξικοπηματίες του 1980 και που η πολιτική του είχε απαγορευτεί τότε για μια πενταετία, θα πέσει μετά από στρατιωτικό τελεσίγραφο. Στον Ερμπακάν, δηλωμένο αντισιωνιστή που ήθελε την Τουρκία ισλαμική κι έξω από το ΝΑΤΟ, θα ξαναπαγορευτεί να πολιτευτεί και το κόμμα της Ευημερίας θα απαγορευτεί κι αυτό το 1998 με επιχείρημα την κατάλυση του συνταγματικού διαχωρισμού θρησκείας-κράτους.   

Όπως περιγράφει ένας από τους πρωταγωνιστές του άτυπου πραξικοπήματος του 1997: «Στην Τουρκία, έχουμε ένα γάμο του Ισλάμ και της δημοκρατίας. Το παιδί αυτού του γάμου είναι η εκκοσμίκευση. Τώρα, αυτό το παιδί από καιρού σε καιρό αρρωσταίνει. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι ο γιατρός που σώζει το παιδί. Αναλόγως με το πόσο άρρωστο είναι το παιδί, χορηγούμε το κατάλληλο φάρμακο για να επανέλθει το παιδί»

Με άλλα λόγια, η Τουρκία είναι μια «ισλαμική δημοκρατία» και το πόσο δημοκρατία και πόσο ισλαμισμός επιτρέπεται σε αυτήν το καθορίζει ο στρατός κατά την παλιά κεμαλική παράδοση.

Μετά την απαγόρευση του ισλαμικού κόμματος της Ευημερίας, βουλευτές και μέλη του ανάμεσα στα οποία και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδρύουν το κόμμα της Αρετής με πολύ λιγότερο ισλαμικό προφίλ.

Στον τότε δήμαρχο Κωνσταντινούπολης θα απαγορευτεί επίσης η συμμετοχή στην πολιτική για μια πενταετία μετά τη δημόσια απαγγελία ποιήματος που επαινούσε τον ισλαμισμό.

Το 2001 το κόμμα της Αρετής θα απαγορευτεί κι αυτό.

Η ισλαμική πολιτική όμως έχει αρχίσει ήδη να ανασυγκροτείται με μετριοπαθή πρόσωπο: ο ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, στενός σύμμαχος του Ερντογάν και με στενές σχέσεις με αμερικανικούς παράγοντες, δημιουργεί ένα δίκτυο μέσα στην παιδεία που στην ωρίμανση του θα έχει μεγάλη επιρροή και στο δικαστικό σώμα αλλά και στα μήντια.

Αμέσως μετά την απαγόρευση του κόμματος της Αρετής το 2001, ιδρύεται στη θέση του το κόμμα της Δικαιοσύνης και της Προόδου το οποίο κερδίζει εύκολα τις εκλογές του 2002.

Πρωθυπουργός γίνεται ο Αμπτουλάχ Γκιούλ. Παρότι ισλαμικό κόμμα, ο προσανατολισμός του είναι αρχικά φιλοδυτικός και φιλοαμερικάνικος.  

 Για μια ακόμη φορά τα γεωπολιτικά θα επηρεάσουν την πολιτική ζωή της Τουρκίας.

Η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ θα αναστατώσει το ισλαμικό κόμμα καθώς μέλη του σε συνεργασία με το ρεπουμπλικανικό κόμμα θα αντιταχθούν στη χρήση νατοϊκών βάσεων στην Τουρκία για επιχειρήσεις στο Ιράκ.

Το 2003, με την βοήθεια της επίδρασης του Ιμάμη Γκιουλέν στο δικαστικό σώμα που επέτρεψε την επανάληψη των εκλογών στη Σύρτη αλλά και με τη συναίνεση του ρεπουμπλικανικού κόμματος, η απαγόρευση στον Ερντογάν να λάβει αξιώματα αίρεται.

Το 2003 ο Ερντογάν ορκίζεται πρωθυπουργός και ξεκινάει η θητεία του μακροβιότερου και πιο επιτυχημένου πρωθυπουργού της σύγχρονης Τουρκίας (αξίζει να σημειωθεί ότι από το πραξικόπημα του 1960 μέχρι την εκλογή Ερντογάν, είχαμε 43 πρωθυπουργικές θητείες, σχεδόν μία για κάθε χρόνο).

Η αρχική εστίαση του Ερντογάν είναι στην οικονομία. Ο πληθωρισμός πέφτει, οι Τούρκοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να ανεβαίνουν, η λαοφιλία του Ερντογάν ανεβαίνει ακόμη περισσότερο.

Από το 2007 κι έπειτα, ο Ερντογάν επιχειρεί ανεπιτυχώς συνταγματικές αναθεωρήσεις για να αυξήσει τις πολιτικές δυνάμεις του Προέδρου και να παγιώσει την εκλογική ισχύ του κόμματος.

Στην αρχή της δεκαετίας του 2010, με τη βοήθεια του δικτύου Γκιουλέν, για πρώτη φορά στρατιωτικοί δικάζονται όχι μόνο για τα προηγούμενα πραξικοπήματα αλλά και για πιο σύγχρονα στρατιωτικά σχέδια όπως αυτό της Βαριοπούλας που φημολογούμενα προέβλεπε βομβιστικές επιθέσεις σε τζαμιά και ρίψη τουρκικού μαχητικού από την Ελλάδα στο Αιγαίο γα να αναβιώσει η στρατηγική της Έντασης.

Παρά τα θετικά του, το κόμμα του Ερντογάν έχει μια νεοθωμανική ατζέντα που επιδιώκει αυξημένη επιρροή της Τουρκίας στη Μ.Ανατολή και τα Βαλκάνια.

Για να γίνει αυτό στο εσωτερικό πρέπει να ενδυναμωθεί το ισλαμικό στοιχείο ενώ στο εξωτερικό οδηγεί σε ρήξεις με τον δυτικό άξονα, όπως συνέβη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ μετά τον πόλεμο της Γάζας το 2008-9 και την Τουρκοισραηλινή ρήξη του 2010 μετά την ισραηλινή επιχείρηση στον Στόλο της Ειρήνης με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα.

Τα γεωπολιτικά θα ενδυναμώσουν την νεοθωμανική ατζέντα και τις φιλοδοξίες του Ερντογάν να γίνει «Σουλτάνος». Η σύντομη άνοδος του Μοχάμετ Μόρσι της ισλαμικής αδελφότητας στην Αίγυπτο ως παρενέργεια ή συνέπεια της αραβικήςάνοιξης το 2012, θα επιτρέψει στον Ερντογάν να φανταστεί έναν μεγάλο ισλαμικό άξονα Αιγύπτου-Τουρκίας ως αφετηριακού σημείου της ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η ανατροπή του Μόρσι όμως από το στρατιωτικό κατεστημένου της Αιγύπτου θα βάλει τέλος σε αυτό το όραμα και θα ωθήσει τον Ερντογάν να επιδιώξει άλλες οδούς για έναν νεοοθωμανικό αιώνα και ίσως σε μια αντιαμερικανική πικρία.  

 Η αποσταθεροποίηση της Συρίας θα επιτρέψει στον Ερντογάν να φανταστεί αυξημένη τουρκική επιρροή σε περιοχές της Συρίας, να επιδιώξει μια Συρία υπό τουρκική επιρροή και θα τον στρέψει ενάντια στον παλιό του σύμμαχο, Μπασάρ αλ Άσαντ.

Η Τουρκία θα βοηθήσει τους ομόθρησκους τζιχαντιστές τονώνοντας παράλληλα την οικονομία της που ξαναντιμετωπίζει προβλήματα, μέσω του λαθρεμπορίου και αργότερα μέσω της βιομηχανίας του προσφυγικού/μεταναστευτικού.

Σε εκείνο περίπου το σημείο, εμφανίζεται μια ακόμη αποστασία. Ο πρώην πιστός τους σύμμαχος, ο Ιμάμης Γκιουλέν, δε συμμερίζεται τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν που δυσαρεστούν τους φίλους Αμερικάνους, καθώς ο ίδιος θέλει την Τουρκία ισλαμική μεν, αλλά κατά τα άλλα κατ’ εικόνα και ομοίωση των ΗΠΑ.

Οικονομικά σκάνδαλα που αφορούν μέχρι και το γιο του Ερντογάν δημοσιοποιούνται μέσα από τα δημοσιογραφικά δίκτυα του Γκιουλέν.

Η δημοφιλία του Ερντογάν όμως αναχαιτίζει την επίδραση των σκανδάλων στην κοινή γνώμη κι ο Ερντογάν περνά στην αντεπίθεση: κλείνει ειδησεογραφικά δίκτυα, προσπαθεί να λογοκρίνει τα κοινωνικά δίκτυα.

Έχοντας χάσει έναν ισχυρότατο εσωτερικό σύμμαχο, ο Ερντογάν τείνει ένα απρόσμενο κλαδί ελιάς:  Προς το φιλοκουρδικό κόμμα.

Στόχος είναι πλέον να αποκτήσει ως πρόεδρος σουλτανική ισχύ.

Και αυτός ο στόχος αποτυγχάνει: Γιατί στις εκλογές του 2015 μπορεί το κόμμα του να βγαίνει ενισχυμένο εκλογικά, δεν αποκτά όμως αυτοδυναμία.

Ο Ερντογάν έχει πλέον απομονωθεί κι από τους εθνικιστές.

Θα επιχειρήσει να αναστρέψει την κατάσταση: ξεκινά ένας ακόμη πόλεμος κατά των Κούρδων με επιχειρήσεις όχι μόνο κατά των Κούρδων στο εσωτερικό αλλά και με αντικουρδικές επιχειρήσεις στη Συρία και το Ιράκ που αποτελούν παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητες των υπό διάλυση χωρών. Είναι ο Ερντογάν πλέον που χρησιμοποιεί την στρατηγική της έντασης για να παγιώσει την ισχύ του.

Ο Ερντογάν παίρνει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές… Αλλά το μαχαίρι της πολιτικής του είναι δίκοπο καθώς αυτό που έχει κερδίσει στο εσωτερικό μέτωπο το χάνει στο εξωτερικό.  

Κι αυτό γιατί οι Αμερικάνοι έχουν πλέον αρχίσει να ανησυχούν με την ανεξαρτητοποίηση της τουρκικής πολιτικής.

Και δεν είναι μόνο αυτοί: Οι Ρώσοι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν σημαντικό ρόλο στη Συριακό παιχνίδι και τα τουρκικά σχέδια δεν συμφωνούν καθόλου μαζί τους.

Ως αποκορύφωμα των εντάσεων, τουρκικά μαχητικά ρίχνουν ρωσικό.

Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις που οικονομικά επί Ερντογάν έχουν ενισχυθεί σημαντικά, διαλύονται σε μια μέρα με μεγάλες συνέπειες στην τουρκική οικονομία.

Απομονωμένος από παντού, ο Ερντογάν θα επιχειρήσει να βρει σανίδα σωτηρίας στα ναυάγια του προσφυγικού και θα επιχειρήσει να πάρει σημαντικά ανταλλάγματα από την Ευρώπη για να πάρει πίσω πρόσφυγες.

Η συμφωνία είναι όμως άκρως υποκριτική κι από τις δύο πλευρές.

Δυσαρεστημένος, ο Ερντογάν θα απομακρύνει το μετριοπαθές πρόσωπο του νεοοθωμανισμού στη Δύση, τον Νταβούτουγλου, στενό του συνεργάτη κι αρχιτέκτονα ενός «φυλοδυτικού» νεοοθωμανισμού.

Αφού χάνει έδαφος στις φιλοδοξίες του εκτός Τουρκίας που σε περίπτωση υλοποίησης τους θα του χαρίζαν μια μεσσιανικού τύπου αποδοχή κι όχι μόνο εντός Τουρκίας, ο Ερντογάν πρέπει να σφραγίσει τα πράγματα στο εσωτερικό με το δύσκολο τρόπο: Ο Ερντογάν σκοπεύει να αντικαταστήσει το τουρκικό κατεστημένο με έμπιστους ισλαμιστές.

Το κατεστημένο το γνωρίζει.

Αυτή είναι η εικόνα πριν το πραξικόπημα: Αμερικανοί, το φιλοαμερικανικό δίκτυο Γκιουλέν και νατοϊκοί και φιλονατοϊκοί αξωματούχοι δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν.

Ήδη όμως το στράτευμα και χάρη και στην παλαιότερη δράση του Γκιουλέν, δεν είναι το κλειστό σύστημα που ήταν κάποτε. Ο φόβος των διαρροών θα κάνει το πραξικόπημα να είναι μικρότερης κλίμακας και τελικά να αποτύχει.

Οι κινήσεις του Ερντογάν προς την Ανατολή με την προσέγγιση της Κίνας, την απόπειρα εξομάλυνσης σχέσεων με το Ισραήλ και πάνω απ΄όλα με την συγγνώμη και την επαναπροσέγγιση με την Μόσχα, καθιστούν προφανές ότι ο Ερντογάν ψάχνει πλέον περιφερειακές συμμαχίες και έχει αποσχιστεί από τον άξονα της Δύσης. Το πραξικόπημα θα επισπευτεί και για αυτό θα αποτύχει. Να θυμηθούμε πως και το πραξικόπημα του 1960 έγινε μετά την επίσκεψη του Μεντέρεζ στη Μόσχα.

Από το στιγμή που ο Ερντογάν διέφυγε της σύλληψης, το πραξικόπημα επιχείρησε να επιβληθεί και ψυχολογικά με τη βοήθεια των δυτικών μήντια που θέλαν από τις πρώτες στιγμές τον Ερντογάν να ψάχνει για άσυλο σε πολλές δυτικές πρωτεύουσες παράλληλα.

Ενδεικτικό είναι ότι κατά του πραξικοπήματος άρχισαν να παίρνουν στάση δυτικές κυβερνήσεις πολλές ώρες μετά την εκδήλωσή του ενώ εξίσου δηλωτική ήταν και η εμπλοκή της ΝΑΤΟικής βάσης του Ιντζιρλίκ σε αυτό.

Ο φόβος της διαρροής και η περιορισμένη κίνηση των πληροφοριών είχαν σαν αποτέλεσμα όπως αποκαλύπτεται από διεθνή μήντια στρατιώτες να μην γνωρίζουν ότι μετέχουν στο πραξικόπημα και επομένως να είναι παντελώς απρόθυμοι κι αμήχανοι απέναντι στον κόσμο που έσπευσε να προστατεύσει τον πρόεδρο Ερντογάν.

Το πραξικόπημα απέτυχε. Σειρά είχε το αντιπραξικόπημα: Μια εκκαθάριση που μοιάζει με πραξικοπηματικές εκκαθαρίσεις: Δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικών, δικαστικών, εκπαιδευτικών, δημοσιογράφων.

Η σύλληψη επίσης των δύο αεροπόρων που υποτιθέμενα ρίξαν το ρωσικό αεροσκάφος είναι ένα σαφές μήνυμα: Ρωσία, δεν έριξα εγώ ο Ερντογάν το αεροσκάφος σου. Οι αμερικανοκίνητοι πραξικοπηματίες το ρίξαν.

Η αποτυχία του πραξικοπήματος που για μια ακόμη φορά είχε αν όχι την ενθάρρυνση, τουλάχιστον την σιωπηλή ή όχι συναίνεση αμερικανικών παραγόντων, αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο χαστούκι στην αμερικανική γεωπολιτική, το δεύτερο μεγαλύτερο μετά την αναπάντεχη ρωσική επέμβαση στη Συρία, με απρόβλεπτες συνέπειες που είναι ικανές να θρέψουν φιλοδοξίες απογαλακτισμού χωρών από τη δυτική σφαίρα επιρροής.

Όσο για το αν ο Ερντογάν γίνεται πλέον πανίσχυρος στο εσωτερικό θα πρέπει να τονιστεί πως το αντιπραξικόπημα είναι ένα δίκοπο μαχαίρι καθώς με τις τόσες εκκαθαρίσεις είναι αναμενόμενο όχι μόνο ο τουρκικός διοικητικός μηχανισμός να υποβαθμισθεί αλλά παράλληλα ο Ερντογάν να πολώσει αξιωματούχους που δεν έτρεφαν εντελώς αρνητικά συναισθήματα απέναντι του, κάνοντας ακόμη πιο πιθανό ένα μεταπραξικόπημα ή ακόμη ακόμη κι ένα εμφύλιο, όχι στο τόσο κοντινό μέλλον, ενώ οι εστίες πυρός που ο Ερντογάν άνοιξε στο Κουρδικό, είναι πιο ζωντανές από ποτέ.

Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, ο Ερντογάν, σπουδαίος μα βραχυπρόθεσμος τακτικιστής,  προβαίνει σε μια κίνηση που μπορεί να αποβεί μοιραία: Συμμαχεί με τον πιο στυγνό εκ των Τούρκων παραδοσιακών πραξικοπηματιών, το μητρικό κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το MHP των ναρκωτικών, του λαθρεμπορίου όπλων, των δολοφονιών και των σφαγών.

Θα το βρει μπροστά του.

Κλείνοντας, για αυτούς που αρέσκονται να βλέπουν τη δημοκρατία παντού, ακόμη και σε λίμνη με αλιγάτορες, να μεταφέρουμε τη ρήση του Ερντογάν από προηγούμενες δεκαετίες: Η δημοκρατία είναι σαν ένα λεωφορείο: Όταν φτάσεις στη Στάση σου, κατεβαίνεις.

Δημοκρατία και Τουρκία υπήρξαν σταθερά ασύμβατες μέχρι σήμερα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 29/7/2016    

Read More »

Έφυγε ο Πούτιν

Ο Βλάντιμιρ Πούτιν είναι αδιαμφισβήτητα μια στρατηγική ιδιοφυΐα που απαντά με εντελώς ασύμμετρο και απρόβλεπτο τρόπο στις σκληρότατες προκλήσεις που ο διατλαντισμός του θέτει κάθε φορά.

Κανείς δεν περίμενε τη ρωσική επιχείρηση στη Συρία, κανείς δεν περίμενε την εξίσου αιφνίδια λήξη της με την αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των ρωσικών στρατευμάτων εκτός της ρωσικής βάσης της Ταρσού.

Η ρωσική αποχώρηση ήταν ένα ισχυρότατο μήνυμα προς όλους με πρώτο απ’ όλων τον Αλεβίτη  ‘Ασσαντ: Οι φιλοδοξίες σου για τη χώρα σου δεν μπορούν να ξεπερνάν της φιλοδοξίες της προστάτιδας σου Συρίας.

Η Συρία είναι πλέον το πιάτο των διαπραγματεύσεων και θα μοιραστεί ανάμεσα στους μεγάλους παίχτες μάλλον με τη μορφή μιας ανάστροφης ομοσπονδιοποίησης:

Η ετερόδοξη Συρία κυρίως των Αλεβιτών, των χριστιανών, των γιεζίντι και των ιουδαϊστών, η κουρδική Συρία και το μπάχαλο της Σουνιτικής Συρίας στην οποία θα συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι να περιοριστεί η επιρροή της ISIS.   

Όλοι έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό το μοίρασμα με εξαίρεση την Τουρκία που παθαίνει έμφραγμα στη σκέψη μιας γειτονικής κουρδικής Συρίας που ούτως ή άλλως υπάρχει.

Ο ίδιος ο Βλάντιμιρ δήλωσε πως η Ρωσία πέτυχε τους στρατηγικούς της στόχους.

Ποιοι ήταν όμως αυτοί;

Η Συρία ήταν ένα σχετικά χαμηλού κόστους πεδίου για να επιδείξει η Ρωσία την στρατιωτική της δύναμη καταπλήσσοντας τους δυτικούς και πουλώντας S300 σε Σύριους κι όχι μόνο.

Καθώς οι δυτικοί σέβονται ένα και μόνο πράμα, την ισχύ, η θέση της Ρωσίας στα διαπραγματευτικά τραπέζια έχει εκ των πραγμάτων ενισχυθεί.

Η Ρωσία έχει ήδη καταστρέψει σημαντικές υποδομές και δίχτυα των τζιχαντιστών περιορίζοντας τις επιχειρησιακές δυνατότητες των συναφών ισλαμιστών του Καυκάσου κι αναδεικνύοντας σε παγκόσμιο επίπεδο  τις βρώμικες σχέσεις Σ.Αραβίας και Τουρκίας με το ΙΣΙΣ.

Η επιχείρηση στη Συρία είχε την μεγάλη παράπλευρη απώλεια της διάλυσης των καλών οικονομικών Ρωσοτουρκικών σχέσεων και τυχόν μεγαλύτερη χερσαία εμπλοκή Σ.Αραβίας και Τουρκίας θα μπορούσε να γίνει ένα νέο Αφγανιστάν για τη Ρωσία ενώ η Τουρκία είχε και έχει κάθε κακή πρόθεση να εμπλέξει και το ΝΑΤΟ οδηγώντας στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με το Ιράν να έχει βγει από την απομόνωση κρατώντας χαμηλά τις τιμές του πετρελαίου και πλήττοντας τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες ανάμεσα στις οποίες εμβληματικές είναι η Ρωσία και η Σ.Αραβία, με τη δεύτερη να αντιμετωπίζει υπαρξιακή προβλήματα από τον πόλεμο των τιμών του πετρελαίου που η ίδια ξεκίνησε, κάποιος θα πρέπει να συνυπολογίσει τη πρόσφατη σχετική συμφωνία Ρωσίας-Σ.Αραβίας για την άνοδο της τιμής του πετρελαίου στην απόφαση αποχώρησης της Ρωσίας. 

Ο Πούτιν σε αντίθεση με μεγαλομανείς ηγέτες όπως ο Ενρτογάν, ασκεί εξαιρετικά την τέχνη του εφικτού περιορίζοντας εντός αυτής τις φιλοδοξίες του. Η πρόθεση του είναι να βγάλει τη Ρωσία από την απομόνωση και να αναπτύξει σε πείσμα της Δύσης καλές σχέσεις με αυτήν.

Κάτι τέτοιο παρά την προβοκατόρικη δράση του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα, είναι σήμερα εφικτό καθώς ο Μπάρακ Ομπάμα στο τέλος της θητείας του δεν έχει καμιά πρόθεση να χρεωθεί έναν ακόμη πόλεμο, ίσως τον μεγαλύτερο όλων των εποχών, ενώ πιθανή εκλογή Τραμπ θα φέρει τις ρωσοαμερικανικές σχέσεις σε ιστορικά υψηλά.

Η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων είναι ένα καλό νέο για τον πλανήτη καθώς μειώνονται οι πιθανότητες για θερμά επεισόδια.

Από την άλλη, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους τζιχαντιστές και την τουρκική ασυδοσία στην περιοχή.

Αν η Τουρκία δεν συνετιστεί από τους δυτικούς συμμάχους της, η Ρωσία ίσως αναγκαστεί να επιστρέψει.

Αυτή τη φορά, με αντιτουρκικές στοχεύσεις.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/3/2016.

Read More »

Ισλαμοποίηση της Ευρώπης

Και όχι, δε σου μιλώ για την ισλαμοποίηση που φαντάζεσαι ζώντας κάτω από τις ετικέτες που κολλάς για να σου φανεί η τρέχουσα ιστορία κάπως γνώριμη έστω και μισητή.

Ο σουλτάνος Ερντογάν δεν είναι σουλτάνος επειδή αρέσκεσαι εσύ να τον καλείς έτσι.

Είναι σουλτάνος επειδή του αρέσει, επειδή έτσι αντιλαμβάνεται τον ιστορικό του ρόλο.

Κι όλα είναι δικά του.

Η εφημερίδα Ζαμάν; Δική του πλέον. Ζαμάν φου θα μου πεις αν είσαι τόσο μαλάκας.

Ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή πολιτικής οικονομίας σε τουρκικό πανεπιστήμιο;

Δικός του.

Και για αυτόν τον δίνει στον υποτακτικό του Αλέξη Τσίπρα που πάει με λουλούδια στη Σμύρνη να τα δώσει σε γυναίκες που ισλαμοποιούνται ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Έτσι φτιάχνουν οι δικτάτορες διδάκτορες που έχουν φτιάξει τη δικιά τους σχολή υποταγής κι απάτης. Με το έτσι θέλω. 

Η Συρία και το Ιράκ;

Δικά του κι αυτά. Πως αλλιώς θα έμπαινε ένοπλα όποτε γούσταρε εκεί μέσα;

Ο σφαγέας των κούρδων, οι καταπατητής των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, ο σύμμαχος των τζιχαντιστών, ο άνθρωπος που γκριζάρει το Αιγαίο είναι φίλος μας.

Κατάπτυστη η τέχνη του μέγιστου συμβιβασμού του Τσίπρα.

Γελοία η Ευρώπη που φοβάται τη σκιά της.

Πόσα μέσα μιλάν για αυτά που κάνει, που θέλει, που είναι ο Ερντογάν;

Πόσοι στηλιτεύουν την κατάπτυστη συμφωνία με την Τουρκία που όχι μόνο δε λύνει το προσφυγικό αλλά της δίνει τον αέρα να συνεχίζει να κάνει τα αίσχη της απέναντι στους Κούρδους και τους Σύριους βάζοντας μπαρούτι στην ήδη επισφαλέστατη παγκόσμια ειρήνη;

Ακόμη και μετά τους υπαρξιακούς κινδύνους που η ίδια η Ευρώπη δημιούργησε υπό το πρόσταγμα των ΗΠΑ και των αράβων συμμάχων της, η Ευρώπη δεν μαθαίνει.

Τι πιο χαρακτηριστικό από την βράβευση Σαουδάραβα πρίγκιπα με την ύψιστη τιμή του σταυρού της λεγεώνας της τιμής από τη γαλλική δημοκρατία του Ολαντρεού και μάλιστα για τη συμβολή της στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας που η ίδια εξοπλίζει; Η Γαλλία του είμαι κι εγώ Charlie, η Γαλλία των επιθέσεων του Παρισιού ξέρει να επιβραβεύει τους τρομοκράτες της. 

Τη Σαουδική Αραβία δε θα την ξαναβρίσεις τη Σαουδική Αραβία. Μπορεί να είναι θεοκρατούμενη βασιλεία, το πιο καθυστερημένο καθεστώς στον κόσμο που αποκεφαλίζει υπηκόους της για ... μαγεία, μπορεί να έχει εξοπλίσει την ISIS, αλλά 12 δις τα έσταξε στον Ολάντ για τα οπλικά συστήματα που σκοτώνουν σηίτες και αμάχους στην Υεμένη κατά χιλιάδες.

Κι όταν έρθουν πρόσφυγες κι από κει κατά δω, θα μαστε πάλι ψυχοπονιάρηδες όπως οφείλουμε.

Αλλά όταν τα αίτια συμβαίνουν το βουλώνουμε. Ζαμάν φου.

Στη ζωή μας δε θα δούμε τη τουρκική σημαία να κυματίζει πάνω από την Ακρόπολη. Ποιο πιθανό να δούμε τρούλους δίπλα της.

1821 και μαλακίες.

Η Ευρώπη της συναδέλφωσης. Με την ισλαμική Τουρκία.

Μετριοπαθείς μουσουλμάνοι αφθονούν.

Μετριοπαθές ισλαμικό κράτος δεν υπάρχει.

Και με αυτά τα κράτη συνεργάζεται η Ευρώπη.

Για τον Ερντογάν πασχίζει το καλόπαιδο ο επίτιμος χωρίς καμιά τιμή Τσίπρας.

Για τον τύπο που έχει στείλει χιλιάδες στη φυλακή επειδή τον προσέβαλαν στο Facebook και το Twitter και χιλιάδες στον τάφο γιατί είναι Κούρδοι.

Δεν χρειάζεται να δούμε γερμανική σημαία στην Ακρόπολη. Έχουμε μνημόνια και lidl.

Κάνουν πως φοβούνται τους ισλαμικούς πληθυσμούς και πιπώνουν γερά τις ισλαμικές ηγεσίες.

Η Τουρκία είναι δίπλα.

Κι η Σαουδική Αραβία είναι μέσα στα σπίτια.

Είναι στις αθώες ταινίες, με το αζημίωτο φαντάζομαι, της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.

Είναι στα πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων.

Είναι στα πρωτοσέλιδα οικονομικών εφημερίδων.

Πολλά χρωστά ο κόσμος του θεάματος στη Σαουδική Αραβία. Και τα ξεπληρώνει.

Έχω μοναχά μια απορία: Ψήνεται κανένας σας για καμιά πορεία;

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/3/1816  

Read More »

Τα ευροπούτανα του Σουλτάνου κι η Ελλάδα ως Νέα Ατλαντίδα

Νοέμβριος 2015, Αττάλεια.

Γιούνγκερ και Τουσκ ακούν με κατεβασμένα τα αυτιά το παραλήρημα του Ερντογάν: θα σας στείλω μετανάστες μέσω Ελλάδας και Τουρκίας, ένας Αυλάν δεν είναι τίποτε θα έχετε 10000-15000 Αυλάν, δώσατε 400 δις στην Ελλάδα, τι να τα κάνω τα ψωροτρία δις σας, θέλω τρία κάθε χρόνο, ανοίξτε τώρα και πλήρως τα ενταξιακά κεφάλαια για την Τουρκία αρκετά μας εμπαίζετε 40 χρόνια τώρα.

Ο Ερντογάν τους σταύρωσε, Βγάλαν έρπη. Από την πλευρά του Ερντογάν καθίσταται σαφές ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι για αυτόν ένα όπλο απέναντι σε μια αδύναμη ΕΕ.

Από την πλευρά Γιούνγκερ Τουσκ, οι απαντήσεις τους μας επιβεβαιώνουν πράγματα που γνωρίζαμε ήδη: Τα 400 δις δε δοθήκαν για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά το ευρώ.

Μάλιστα οι ίδιοι καθυστερήσαν την έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία για να βοηθήσουν τον Ερντογάν να κερδίσει τις επαναληπτικές εκλογές.

Είναι σιωπηροί συνεργοί σε ένα ακόμη έγκλημα, αυτό της γενοκτονίας των Κούρδων που διαπράττει ο Ενρτογάν.

Έχει γίνει προφανές μετά την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία, πως ο Ερντογάν τα παίζει όλα για όλα.

Και μπορεί απέναντι στη Ρωσία να χάνει, απέναντι στην αδύναμη ΕΕ όμως δοκιμάζει να σηκώσει την μπάνκα.

Ο Ερντογάν κέρδισε πολλά από την άνδρωση του ισλαμικού κράτους.

Επιχειρεί σε Συρία και Ιράκ κατά των κούρδων κι η οικονομία του έχει οφέλη τόσο από το λαθρεμπόριο πετρελαίου αλλά και από τη βιομηχανία του προσφυγικού που έχει στηθεί στην Τουρκία.

Και ενώ ο Ερντογάν επιτίθεται σε ότι βρει στο δρόμο του, η ελληνική κυβέρνηση κάνει επίθεση … φιλίας στον Ερντογάν.

Δεν είναι ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί. Χίπιδες μαστουρωμένοι από την ψευδαίσθηση της εξουσίας είναι.

Όπως είπαμε, η ΕΕ είναι πραγματικά αδύναμη.

Με το Brexit πιθανότερο από ποτέ, την αμερικανική τιμωρία απέναντι στη Volkswagen και την υπερεκτεθειμένη Deutsche Bank να χρίζει διάσωσης σε ένα περιβάλλον που η κερδοσκοπική επίθεση έναντι του κινεζικού νομίσματος θα επιδεινώσει πολύ περισσότερο την κατάσταση στη δύση από ότι στην ίδια την Κίνα και με τις τιμές του πετρελαίου να απειλούν τον ενεργειακό τομέα όχι μόνο σε χώρες αντίπαλες της Δύσης αλλά αλυσιδωτά και τις αντίστοιχες εταιρίες της δύσης, κατάσταση που είναι βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον μη αναστρέψιμη με την είσοδο του Ιράν στο ενεργειακό παιχνίδι και με το προσφυγικό-μεταναστευτικό να απειλεί υπαρξιακά την ΕΕ, αυτή αποκαλύπτει την πραγματική ης φύση: ενός οικονομικού γίγαντα με πήλινα πόδια.

Η καταλήστευση του ευρωπαϊκού νότου από το Βορρά, στρατηγική εξαιρετικά επιτυχημένη κατά το παρελθόν, δεν μπορεί πλέον να θωρακίσει τον πυρήνα της ΕΕ.

Έτσι η Ευρώπη επιχειρεί να στρατικοποιηθεί.

Κι αφού δεν μπορεί να το πετύχει με τις δικές της δυνάμεις, τουλάχιστον όχι στην παρούσα φάση, καταφεύγει στον πατερούλη που λέγεται ΝΑΤΟ και καλεί το ΝΑΤΟ να γίνει ο νταβατζής του Αιγαίου ενώ κι άλλες ζώνες παραχωρούνται στην στρατιωτική κηδεμονία του ΝΑΤΟ.

Ήδη οι ΗΠΑ έχουν προβλέψει τετραπλασιασμό των στρατιωτικών τους δαπανών για το 2017 όσον αφορά το «ρωσικό ζήτημα».

Όλες οι κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις στην Ελλάδα αντιμετώπιζαν τη χώρα μόνο με οικονομικά κριτήρια, παραγνωρίζοντας πάντα την ακραία γεωπολιτική της ευαισθησία.

Στο διεθνές περιβάλλον όμως, είναι αδύνατον για μια Ελλάδα αδύναμη να επιβιώσει.

Κι η Ελλάδα είναι πιο αδύναμη από ποτέ και πλήρως εξαρτημένη.

Η εσχάτη προδοσία είναι  η μόνη λέξη που περιγράφει τα πεπραγμένα του ελληνικού συστήματος εξουσίας.

Αλλά ακόμη κι αν το σύστημα εξουσίας βρει από τον πληθυσμό την τύχη που του αξίζει, πράγμα ολίγον πιθανό, η χώρα βρίσκεται καταμεσής ενός ωκεανού προβλημάτων.

Την ώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει μια νέα Ατλαντίδα, το σύστημα σκέφτεται μονάχα το πώς θα διαμερισματοποιήσει το βούλιαγμα για να επιβιώσει μια ακόμη μέρα.

Πραγματικά ελεεινοί και τρισάθλιοι.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 10/2/2015

Read More »

Το οθωμανικό του Ερντογάν στην παγκόσμια ειρήνη

Δείτε τον κόσμο σαν σκακιέρα και τους περισσότερους από εμάς ως αυτό που ακριβώς είμαστε: πιόνια.

Κάποιοι από εμάς είμαστε πιο φιλοπερίεργα πιόνια από αυτούς που αμέριμνα μασουλάν τα ασπρόμαυρα τετράγωνα γιατί γνωρίζουμε ότι είναι και σκακιέρα είναι και πλανήτης είναι και οι ζωές μας και είναι και το μέλλον της ανθρωπότητας πίσω από την μονοτονία του άσπρου μαύρου.

Έτσι μπαίνουμε στη σκέψη των παιχτών.

Χθες ένας από αυτούς ο Ερντογάν, έριξε το μαχητικό αεροπλάνα ενός από τους μεγαλύτερους παίχτες του πλανήτη: Του Βλαδίμηρου Πούτιν.

Κυρίως για αυτό αλλά και όχι μόνο θα μιλήσουμε.

Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα: γιατί το έκανε και πως του επιτράπηκε να το κάνει.

Θα ξεκινήσουμε με το δεύτερο: Η εχθροπραξία του Ερντογάν επιτράπηκε από το ΝΑΤΟ. Και αυτό φαίνεται και από τη στάση του NATO που κάλυψε το casus belli που έπραξε η Τουρκία κατά της Ρωσίας πίσω από την δικαιολογία της εθνικής κυριαρχίας που παραβιάστηκε.

Για να απαντήσουμε στο πρώτο θα πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη το Ερντογανικό όραμα όπως αυτό έχει διακηρυχθεί από τους Ερτνογάν Νταβάτογλου και την ομήγυρή τους.

Και αυτό είναι το όραμα του Σουλτανάτου, της Τουρκίας ως ηγέτιδας δύναμης στη Μέση Ανατολή, αρχικά μέσω επέκτασης των σφαιρών επιρροής της κι τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Η σφαίρα επιρροής της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας περιλαμβάνει και τα βαλκάνια όπου ήδη η τουρκική οικονομική διείσδυση αυξάνεται.

Η ελληνική κρίση και η «επιτυχημένη ανακεφαλοποίηση» των τραπεζών, το ξεπούλημα δηλαδή των ελληνικών τραπεζών και μαζί και της διείσδυσής τους στα βαλκάνια σε ξένα funds είναι βούτυρο στο ψωμί της μαλακής δύναμης του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Φτάνει όμως το όραμα για να αιτιολογήσει την κίνηση του Ερντογάν να προσκαλέσει στον πλανήτη τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;

Όχι. Δεν αρκεί μόνο το όραμα του νέου σουλτανάτου, που ομοιάζει αρκετά στο όραμα του χαλιφάτου των σύμμαχων του Ερντογάν τζιχαντιστών, ούτε αρκεί η τουρκική αιγίδα στους Τουρκομάνους της Συρίας για να να εξηγήσει την επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι σε μια αναγεννημένη μεγάλη δύναμη με την οποία μάλιστα είχε τα τελευταία χρόνια συσφίξει τις οικονομικές σχέσεις και συνεπιχειρούσαν τον ενεργειακό επανασχεδιασμό τμήματος του πλανήτη.

Η πράξη του Ερντογάν παρότι θρασύτατη, είναι μια πράξη απελπισίας. Γιατί ο Ενρτογάν, λίγες μόλις βδομάδας μετά τις εκλογές βίας που κέρδισε πανηγυρικά πορώνοντας και πολώνοντας τον πληθυσμό -αρκεί να δείτε την υποδοχή που επιφύλαξαν στον Τσιπραστείο οι Τούρκοι ποδοσφαιρόμυαλοι για να πάρετε μια γεύση- βλέπει με την ρωσική επέμβαση στη Συρία όχι μόνο τα όνειρα του για ηγεμονία στην περιοχή να συνθλίβονται, αλλά και τον μόνιμο εφιάλτη του Τουρκικού κράτους, το Κουρδικό, να αναβιώνει και σε περίοδο μάλιστα που ο ίδιος ο Ερντογάν έχει φτάσει τα πράματα στο απροχώρητο χτυπώντας τους Κούρδους στη Συρία επικαλούμενος τάχαμου τον πόλεμο κατά των συμμάχων του Τζιχαντιστών.

Έτσι, αντί να κάτσει στα αυγά του, προχωρεί τη στρατηγική της έντασης στο απροχώρητο και ρίχνει ρωσικό μαχητικό: στόχος του;

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γιατί δεν αρκεί η Τουρκική οικονομική διείσδυση για να ξεκληρίσει τους Κούρδους και να δημιουργήσει τη Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Δεν μπορεί φυσικά να τον ξεκινήσει μόνος του.

Για αυτό επιχειρεί να βάλει μπροστά το ΝΑΤΟ οξύνοντας ακόμη περισσότερο τις ήδη τεταμένες από το Ουκρανικό σχέσεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.

Το ΝΑΤΟ από την άλλη καλύπτει τον Ερντογάν για έναν επιπρόσθετο λόγο από αυτούς που έχουμε αναφέρει στο παρελθόν:

Τα γεγονότα του Παρισιού και η προσωρινή σύμπραξη Γαλλίας Ρωσίας στο Συριακό μέτωπο θέτει υπό αμφισβήτηση την αιγίδα και επομένως τον λόγο ύπαρξης του NATO και συνεπώς και της αμερικανικής κυριαρχίας στον πλανήτη.

Ήλπιζα, προσευχόμουν, οι ελίτ να συνετιστούν. Δεν γίνεται αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι η βάθυνση των ρηγμάτων σε μια εποχή που γίνεται όλο και περισσότερο προπολεμική.

Και τα μαντάτα είναι άσχημα παντού: Η Κίρχνερ έπεσε. Η Αργεντινή έπεσε.

Η Λατινομαμερικάνικη συμμαχία που θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα στον αισχρό αμερικάνικο ιμπεριαλισμό διαλύθηκε.

Τα επόμενα χρόνια θα δούμε στις χώρες αυτές περισσότερη οικονομική και όχι μόνο βία, πραξικοπήματα και άλλες ομορφιές της CIA like good old times.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο Τσίπρας προωθεί την ¨ενταξιακή προοπτική» της Τουρκίας, οι ΝΔτες δεν μπορούν να κάνουν εκλογές και ο ελληνικός τραγέλαφος απογειώνεται σε νέα βάθη γελοιότητας.

Παράλληλα, το «αμυντικό» δόγμα που προωθείται από τους εκσυγχρονιστές από το 90 και υπηρετείται τυφλά από όλες σχεδόν τις επόμενες κυβερνήσεις, το δόγμα Ελλάδας-Ισραήλ στο οποίο προστέθηκε εσχάτως κι η Αίγυπτος, δόγμα που κάποιος οπαδός της real politic θα μπορούσε να υποστηρίξει σε καιρό ειρήνης, τώρα απλά μας βάζει στην καρδιά των επιθετικών δογμάτων.

Δεν προστατεύει το Ισραήλ εμάς. Θα μας πάρει μαζί του στον τάφο του αν αναφλεγεί η Μέση Ανατολή με την εμπλοκή των μεγάλων παιχτών.

Ο πλανήτης είναι ένα καζάνι που βράζει. Ο Πούτιν αυτοσυγκρατείται εδώ και πολύ καιρό. Οι Κινέζοι είναι εξωτερικά βούδες μα σκέφτονται σιωπηλά σαν το Λάο Τσε: Θέλουν τη σινική θάλασσα και τα πετρέλαια τους όπως και δήποτε εις βάρος των χωρικών υδάτων γειτονικών χωρών και το ΝΑΤΟ όχι μόνο τους περιορίζει αλλά υποδαυλίζει εθνικά μίση.  Όλοι πλέον εξετάζουν τις συμμαχίες τους, μετράν το ζύγι, για να δουν τις πιθανότητες τους σε αυτό που μέρα με τη μέρα ρίχνει την ανθρωποφάγα σκιά του όλο και περισσότερο πάνω από όλο τον πλανήτη. Μερικά μόνο «ατυχήματα» απέχουμε από κάτι που όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας ελπίζουμε να μην ξαναζήσουμε: Έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτός ήταν κι εξαρχής ο λόγος που έδωσα τόση έμφαση περιγράφοντας έγκαιρα το Συριακό και το Ουκρανικό σε πείσμα των καιρών. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά πλέον. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 25/11/2015

Read More »