Stern(η) μου γνώση

Stern(η) μου γνώση

 

Σήμερα έχει λίγο Αργυρίου. Μια γεύση. Έχει πολύ Stern.

Το γερμανικό περιοδικό.

Γι αυτή τη χώρα μάτωσα. Δεν καταδέχτηκα να πάρω τίποτα από αυτή. Ούτε πτυχία, ούτε ταμεία, ούτε επιδόματα, ούτε τίποτα.

Είμαι περήφανος να πω ότι ήμουν από τους λίγους που ΔΕΝ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ούτε μια στιγμή.

Αυτό μου κόστισε πολύ: το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής που έχω ζήσει ως τώρα.

Μού κόστισε την περηφάνια μου. Ανταμείφτηκα με χλεύη.

Να περπατώ σκυφτός ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αναμμένο στο κεφάλι τους το βρωμοστέφανο της διαφθοράς, που οι τσέπες τους ήταν γεμάτες από τα ψίχουλα που οι Κάπο της διαφθοράς πετούσαν στους υπηρετικό τους προσωπικό μέσω του οποίου χτίζαν τις αυτοκρατορίες τους μέσα σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία.

Για μια δουλειά. Για ένα βόλεμα.

Έχω ακούσει ντροπιασμένος από άνθρωπο της νύχτας να λέει πως αυτή η χώρα δεν είχε μαφία γιατί το κράτος ήταν η μαφία. Και όπως έγραψα αργότερα, σε αυτή τη λερωμένη χώρα, δεν υπήρξε αίμα γιατί με λίγες εξαιρέσεις δεν υπήρξε αντίσταση απέναντι στη μαφία.

Σικελία. Οικογενειοκρατία. Ομερτά: σε όλες τις μπάντες.

La Sagrada Familia: Η ιερή οικογένεια.

Για κάθε βρωμιά για κάθε ανομία, οι συνεργοί της προτάσαν τις οικογένειας τους. Με όλο τους το είναι στηρίζαν τη βρωμιά. Ψυχές πουλημένες στον διάολο. Πώς να χτυπήσεις γυναικόπαιδα γαμώ; Πως;

 Έκανες πίσω. Αδύναμες λέξεις, αδύναμα κείμενα. Ενταφιαζόσουν μέσα σε μια χώρα που έγινε έγκλημα.

Σε όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα στάθηκα δίπλα στους συμπολίτες μου και αντιπάλεψα μανιωδώς τις κρισιακές δυνάμεις και την εισβολή τους στη χώρα.

Δεν ξέχασα ποτέ όμως να φωτίσω και την πιο σκοτεινή πλευρά του νομίσματος: Τη συναίνεση που η οικονομικοπολιτική μαφία αντλούσε από μεγάλα κομμάτια πληθυσμού. Την κάθετη, οριζόντια και διαγώνια δομή της ελληνικής οικονομοπολιτικής μαφίας. Για αυτό το λόγο έγραψα σκληρά άρθρα όπως αυτό «http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html» που με κάναν αντιπαθή.

Δουλειά μου όμως δεν είναι να είμαι συμπαθής. Δεν είμαι ο Κέρμιτ ο βάτραχος.

Δεν είμαι μαριονέτα ούτε του συστήματος εξουσίας ούτε λαϊκός διασκεδαστής.

Είμαι συγγραφέας. Γράφω για την εποχή μου.

Έγραψα ξανά και ξανά τη λέξη ΟΜΕΡΤΑ, πριν ο Αλέξης ο Τσίπρας εξοπλίσει με αυτήν τη φαρέτρα του πολιτικού του λόγου.    

Για το κομμάτι των πολιτών που υπηρετούσαν τις μεγάλες οικογένειες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των δικών τους οικογενειών.

Για το τρίτο και τέταρτο και το πέμπτο σκαλί στη σκαλωσιά της διαφθοράς.

Δεν τα κανες για τον κώλο σου. Δεν υπηρέτησες τις μεγάλες φαμίλιες είτε ήσουν ιδιωτικός είτε δημόσιος υπάλληλος για τον κώλο σου. Για τη φουκουριάρα τη μάνα σου το κανες να σε καμαρώνει. Για το παιδάκι σου και την γυναίκα σου. Λες και οι άλλες ελληνικές οικογένειες που αρνήθηκαν να μετέχουν της διαφθοράς δεν είχαν μανάδες, γυναίκες και παιδιά.

Δεν μιλάω φυσικά για όλους τους Έλληνες , δεν τους τσουβαλιάζω. Αλλά μιλάω για αρκετούς που φορούσαν ως παράσημα τα λεφτά που βγάζαν μετέχοντας της πολιτικής και οικονομική μαφίας ως κατώτερο ή μεσαίο στελεχιακό δυναμικό.

Για τους καλούς οικογενειάρχες αυτής της χώρας με την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Για τα «καλά παιδιά».

Για αυτούς που ακόμη και σήμερα που σπάει το απόστημα κρατούν το στόμα τους βουλωμένο μην τυχόν και χάσουν τη δουλειά που η μαφία τους προσέφερε κλέβοντας από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους έλληνες επιχειρηματίες, εργάτες, επιστήμονες το δικαίωμα στη δουλειά, την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Έχει καιρό τώρα που η ομερτά έσπασε. Στο εξωτερικό.

Μετά από όλες αυτές τις αρλούμπες περί μεταρρυθμίσεων που το νεοφιλελεύθερο ιερατείο   έβγαζε από το αλχημιστικό του βαλιτσάκι, οι ξένοι άρχισαν επιτέλους να ασχολούνται με την πραγματικότητα: τη διαφθορά. Από όλες τις μπάντες αρχίζει να σπάει το απόστημα και το μήνυμα προς τους Έλληνες ΚΑΠΟ είναι ηχηρότατο:

Τον ΜΠΟΥΛΟ.  

Καταλύτης στην όλη αυτή διαδικασία ήταν ο διωγμός του Κώστα Βαξεβάνη και η στήριξη του από τη διεθνή δημοσιογραφία καθώς και οι επαφές που είχε με αυτή μετά την πολιτική του δίωξη για το θέμα της λίστας Λαγκάρντ.

Το απόστημα της μεταπολίτευσης επιτέλους σκάει. Το ντόμινο θα είναι ίσως ασυγκράτητο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης η δικαιοσύνη ίσως να κάνει τη δουλειά της: Να αποκεφαλίσει την ηγεσία της Ελληνικής μαφίας.

Όσοι καμαρώνατε για τα προνόμια της στελεχιακής σας συμμετοχής στην ελληνική μαφία, διαβάστε το περιεκτικότατο κείμενο του Stern και μπείτε σε κάποια περισυλλογή.

Ευχαριστώ προσωπικά έναν από τους λίγους ήρωες της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Κώστα Βαξεβάνη. Ήρωα γιατί απλά έκανε τη δουλειά του σωστά.

Ευχαριστώ προσωπικά τον συντάκτη του άρθρου Andrea Αlbes για την προσφορά του στο να σπάσει το απόστημα της ελληνικής μαφίας και να αναπνεύσουμε λίγο ηθικά καθαρό αέρα σε αυτή τη χώρα, έστω για μερικά λεπτά: Μπράβο σου Andrea που δεν δίστασεις να δώσεις ακόμη και τον Κόκκαλη που σήμερα οι συμπατριώτες τον βγάζουν από το ψυγείο για να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα όπως έκανε και στο παρελθόν.

Ας μάθουμε λοιπόν ποιοι λοιπόν είναι οι Μπιλ Πέξτονς αυτής της χώρας (Μπιλ Πέξτον ήταν η αλληγορική ονομασία που τους έδωσα στο http://agriazwa.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html).

Ποιοι ήταν οι νταβατζήδες του Καραμανλή.  

Καμαρώστε τους κάπο μας όπως τους φωτογραφίζει το Stern και όπως μεταφράστηκε και παρουσιάστηκε εδώ (http://www.iefimerida.gr/news/83283/stern-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD#ixzz2GFCGAoBc):

 

Stern: Την Ελλάδα τη διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων:

Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.

Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.

Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του:

«Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερεις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει Ολντ Χόλμπορν. Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός Πήγασος, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας, εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται».

Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία Ελλάκτωρ απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2,80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».

Πανίσχυρα τζάκια

«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ' αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».

Τι λέει για την Γιάννα Αγγελοπούλου

«Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Γιάννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα Lady G, όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.

Τι λέει για τον Μπόμπολα

Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα:

«Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».

Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι' αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η Ελλάκτωρ κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».

Τι λέει για τη λίστα Λαγκάρντ και τον Αντώνη Σαμαρά

«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80% του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος.

Η επονομαζόμενη Λίστα-Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2.059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό Hot Doc, συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».

Τι λέει για τον Λαυρεντιάδη

«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31% της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ.

Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία: «έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά.

Αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks

Tο άρθρο κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων:

«Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».

Τι λέει για τον Σπύρο Λάτση

«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο Καπετάνιος τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας.

Η τράπεζα Eurobank του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο Shopping-Mall στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση Hellenic Petrolium σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».

Τι λέει για τον Σωκράτη Κόκκαλη

«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Intralot είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο.

Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής Στάζι με τα ψευδώνυμα κρόκους και κασκάντε. Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η Siemens λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».

Τι λέει για τους εφοπλιστές

«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων [...] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι' αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων «μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».

Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει Διυλιστηρίο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτέλαιων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτέλαιων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως- καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι του Βαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.

Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία Shell γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της Shell. Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη Shell.

Στην αρχή απαγόρευσαν στην Shell να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την Shell να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.

Τι λέει για την οικογένεια Βαρδινογιάννη

«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο Εκάλη. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.

Τι λέει για την ελληνική «ολιγαρχία»

«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχία στο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου.

Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».

 

Read More »

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους

Διάλογοι κρίσης για λειτουργικά αναλφάβητους.

 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

(Προειδοποίηση: Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εκείνους ακριβώς που δε θα το  διάβαζαν έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτούς που πέρα βρέχει, για αυτούς που δεν χαμπαριάζουν ότι ο καιρός χτυπά την πόρτα τους με το πίσω μέρος του δρεπανιού που έχει χαραγμένο πάνω του με ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΧΥΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ. Για τους ακόμη βαθειά νυχτωμένους που μας καταδικάζουν όλους σε πνιγερά σκοτάδια. Όπως έκανε μια παλιά φίλη, τυπώστε το και τρίψτε το τους στη μούρη)

Γαμιέται η κόρη σου.  Οκ, τώρα που σου τράβηξα την προσοχή επέτρεψε μου να διορθώσω πριν μου τραβήξεις κανά μπουνίδι.

Δεν γαμιέται η κόρη σου αν και δεν βρίσκεις πως αυτό είναι κάπως αφύσικο μετά από κάποια ηλικία;

Οκ, δε γαμιέται η κόρη σου. Γαμιέται η χώρα σου. Που σημαίνει εκατομμύρια κόρες, γιοί, αδερφοί, αδερφές και παλληκάρια, παππούδες, γιαγιάδες. Ησύχασες τώρα;

Καλό και άγιο το γαμήσι, δε λέω, αρκεί να γίνεται με την ελεύθερη βούληση δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν η βούληση παραβιάζεται, τότε μιλάμε για βιασμό.

Δεν έχω βιαστεί και αποστρέφομαι το βιασμό μέχρι το βαθύ πυρήνα της ψυχής μου αλλά θα μιλήσω για αυτό επειδή ακριβώς συμβαίνει. Συμβαίνει και σε άτομα αλλά και σε χώρες ολάκερες.

Ας ξεκινήσουμε από τα άτομα. Μπορείς υποκύψεις για να μην έχεις χειρότερα ή να παλέψεις για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν έχεις τα αρχίδια να επιλέξεις το δεύτερο θα τραυματιστείς περισσότερο αλλά μπορεί και να γλυτώσεις το τραύμα το βαθύτερο.

                Ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις: Να διαπραγματευτείς το βιασμό σου: Να πεις δηλαδή εντάξει μόνο πίπα. Ή μόνο μουνί. Όχι κώλο. Και με καπότα.

Η διαπραγμάτευση μάλλον θα σε οδηγήσει πεταμένο/η στο δρόμο και παραβιασμένο από παντού. Χωρίς καπότα.

Γι αυτό και η έννοια της διαπραγμάτευσης για το βιασμό της  χώρας δεν είχε νόημα εξ αρχής. Για αυτό και η χώρα θα βρεθεί πεταμένη στο δρόμο και γαμημένη από παντού.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για διαπραγμάτευση. Ας φανταστούμε ένα διάλογο ανάμεσα στις Έλληνες Πολιτικούς (εφ’ εξής Ε.Π) και τους βιαστές, την τρόικα. Είναι προφανές βεβαίως το ότι για να διαπραγματεύεται κάποιος  με έναν επίδοξο βιαστή τον βιασμό κάποιου τρίτου, ο πρώτος είναι νταβατζής και έχει υπάρξει κατ’ εξακολούθηση βιαστής αυτού του οποίου το βιασμό διαπραγματεύεται.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος πρόνοιας

Ε.Π: Εντάξει.

Τρόικα: Να καταργηθεί το κράτος

Ε.Π: Μα υπάρχει το σύνταγμα.

Τροίκα: Να αγνοηθεί

Ε.Π: Εντάξει

Τρόικα: Να καμφεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης με κάθε δυνατή μέθοδο.

Ε.Π: Μα υπάρχει πολιτικό κόστος

Τρόικα: Να το πληρώσετε

Ε.Π: Εντάξει

Τροίκα: Να μας καταβληθεί αποζημίωση για τον εργώδη βιασμό μιας ρυπαρής πόρνης

Ε.Π: Έεεεεγινε.

Τρόικα: Ότι λεφτά έχει πάνω της η πόρνη να αφαιρεθούν και να μας δωθούν.

Ε.Π: Οκ

Τρόικα: Για όλους τους επόμενους βιασμούς να χρεωθεί η πόρνη με δάνειο που θα τις χρεώσουμε με το έτσι θέλω και που θα το πληρώσει γαμιόντας.

Ε.Π: Έγινε

Τρόικα: Τα παιδάκια της που στροφάρουν να τα κάνετε γενίτσαρους να μας τα στείλετε πακέτο στη Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ γιατί έχουμε λειψανδρία. Τα υπόλοιπα στον Καιάδα

Ε.Π: Έεεεγινε.

Τρόικα: Όταν η πόρνη σταφιδιάσει, να διαμελιστεί και να πεταχτεί στα σκυλιά του πολέμου.

Ε.Π: Τιμή και ευχαρίστησή μας.

 

Αυτό, το πίπα-κώλο-μουνί χωρίς καπότα και μετά στραγγαλισμό και τεμαχισμό του πτώματος, το είπαν διαπραγμάτευση και τους πιστέψαν τόσοι που σχηματίσαν κυβέρνηση εθνικού βιασμού.

Ας αντιπαραθέσουμε στο πρώτο παράδειγμα ένα παράδειγμα αντίστασης:

Τρ: Δε σας δίνουμε «βοήθεια»

Ε.Π:  Οκ. Στάση πληρωμών. Προηγούμενα δάνεια που σας χρωστάμε καμπούμ.

Τρ: Οκ. Σας εξωθούμε από το Ευρώ.

Ε.Π: Οκ. Χρεωκοπία, βγαίνουμε από το Ευρώ, ζημιές τρισεκατομμυρίων για τις οικονομίες σας και πάρτυ για τους εξωθεσμικούς κερδοσκόπους (δεν υπάρχει κάτι βέβαιο, η κερδοσκοπία έχει γίνει θεσμός)

 Τρ: Θα σας καταστρέψουμε

Ε.Π: Θα σας πάρουμε μαζί μας στον τάφο.

Σε αυτή τη ρώσικη ρουλέτα το όπλο της ελληνικής κρίσης είχε πολλές σφαίρες στη θαλάμη. Και το οβιδιακό πλέον ελληνικό πολιτική σύστημα φρόντισε να κλέψει όλες τις σειρές τραβήγματος της σκανδάλης από τους πιστωτές και να τις χαρίσει πλουσιοπάραχα στην κοινωνία πυροβολώντας την εξ επαφής στο κεφάλι δεκάδες φορές.

Αυτό σημαίνει αξιοπιστία νταβατζή και δολοφόνου μαζί. Να κάνει τη δουλειά του σωστά. Και η δουλειά του ήταν να γαμήσει και να ξεπαστρέψει την Ελλάδα.

Όχι το σάπιο κομμάτι της, αυτό έμεινε σχεδόν απείραχτο και ενίοτε και κερδισμένο. Το καλό κομμάτι της Ελλάδας θέλαν να γαμήσουν.

Και το καταφέραν. Οι ζημιές πλέον στην πραγματική οικονομία είναι ανεπανόρθωτες και υπερπολλαπλάσιες των δανείσιμων κεφαλαίων για τη «σωτηρία» μας. Οι έλληνες πολίτες είναι πλέον δουλοπάροικοι.

Βιασμός και δολοφονία εκ προμελέτης.

Σε ένα πράγμα έχουν δίκιο οι βιαστές και δολοφόνοι, εγχώριοι και ξένοι.

Στο ότι ο λαός έδωσε τη συναίνεση του: Δύο εκλογές οι ψηφοφόροι αναδείξαν μνημονιακές κυβερνήσεις. Από αυτή την οπτική, όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ή επιτήδειοι είναι συνένοχοι όχι μόνο στο βιασμό και τη δολοφονία τη δικιά τους και των παιδιών τους αλλά και όλων των υπολοίπων. Και από όλα τα δραματικά που έχουν συμβεί, αυτή η γνώση του δωσιλογισμού από τη βάση είναι το δραματικότερο και τραυματικότερο όλων γιατί θα πρέπει να ζούμε με αυτό και αυτούς για πάντα. Με τους καταστροφείς συμπολίτες μας. Είναι δύσκολη η πραγματική δημοκρατία.    

Read More »

Greek History X

Greek History X

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Εισαγωγή

Το τελευταίο διάστημα δέχομαι κριτική γιατί ασκώ κριτική στην αριστερά για τον κίνδυνο είτε του εξ αντανακλάσεως εκφασισμού της  είτε της εκ των συνθηκών αφομοίωσης της από το σύστημα (για μια ακόμη φορά).

Στα πλαίσια αυτής της κριτικής μου γίνεται συχνά η ερώτηση. Μα γιατί δε γράφεις για την Χρυσή Αυγή;

Γιατί στη δική μου συνείδηση η Χρυσή Αυγή είναι και θα παραμείνει μια παραστρατιωτική οργάνωση.  Αρνούμαι να δώσω περισσότερη υπόσταση σε μια οργάνωση που ερωτοτροπεί με ιδεολογικά φαντάσματα. Αρνούμαι να τους αναγνωρίσω ως εχθρό παρότι διείδα την άνοδο τους από το 2008, τότε που ακόμη μπορούσαν να υπάρχουν λύσεις αλλά όλοι είχαν κλειδώσει τα ερωτηματικά σε ντουλάπι με άχρηστα εργαλεία.

Αυτό δεν έχει να κάνει με εθελοτυφλία: Γνωρίζω πολύ καλά ότι το κύμα οργής της Χρυσής Αυγής θα φουσκώσει και θα παίξει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στους επόμενους μήνες εκτροπής και αστάθειας. Γνωρίζω καλά ότι αποτελεί απειλή και για μένα προσωπικά καθώς τέτοιου είδους μορφώματα στόχευαν πάντα στους πιο αδύναμους. Και ένας ανεξάρτητος διανοητής είναι εξαιρετικά ευάλωτος καθώς πάντα απειλείται να συντριβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της αιώνας διαπάλης για την απόκτηση της εξουσίας ή να πνιγεί από την αδιαφορία των πολλών που θέλουν τον κόσμο σε κουτάκια για να μπορούν να ξέρουν που να βάζουν τις κάλτσες τους.

Αρνούμαι όμως να αναγνωρίσω πολιτικά την Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε δέχομαι το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε σημαίνει ότι δε θα μιλήσω με δαύτους ως διακριτά ανθρώπινα πρόσωπα. Αρνούμαι να δώσω όμως στην οργάνωσή τους χαρακτηριστικά πολιτικού χώρου γιατί δεν είναι πολιτικός χώρος. Είναι τάση που μπορείς να βρεις σε πολιτικούς και μη χώρους, πολιτικός χώρος δεν μπορεί να είναι όμως. Τα φαντάσματα δεν έχουν πολιτικό χώρο. Και αρνούμαι να επενδύσω σε αυτά έστω και την έλλειψη πίστης μου σε αυτά.

Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι του εθνικού διχασμού. Αρνούμαι να τους δυναμώσω ακόμη περισσότερο για να υποκρίνομαι ότι έχω ήσυχη την αριστερή ή την όποια συνείδησή μου. Αρνούμαι να γίνω ανδρείκελο του όψιμου πανικού μου και της υποκρισίας μου του καθυστερημένου μου ενδιαφέροντος για τα πράγματα. Αρνούμαι να γίνω σαν και αυτούς και να νομίζω ότι τους πολεμώ όταν ουσιαστικά τους δυναμώνω. Αρνούμαι να αφομοιωθώ από το φανατισμό τους. Αρνούμαι να παίρνω τα ηρεμιστικά μιας όποιας δράσης μου και για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια να ξορκίζω τους εφιάλτες της παρελθοντικής αδιαφορίας μου ώστε να επιτρέπω σε αυτούς να καλλιεργούνται εκεί όπου δε θα τους βλέπω για να μπορέσουν να επιστρέψουν σύντομα πιο ισχυροί.  Αρνούμαι να επαναλάβω με αίσθηση υστερίας τα ίδια λάθη που έκανα τόσα χρόνια υπό την επήρεια της ηδονής της ανηδονίας μου.

Περισσότερο με ανησυχεί η επόμενη γενιά της Χρυσής Αυγής, οι πιτσιρικάδες που στρατολογούνται τώρα από τους μηχανισμούς. Γιατί αυτοί είναι παιδιά ταραγμένων καιρών και η επιλογή τους είναι πλέον πολιτική. Η τωρινή Χρυσή Αυγή θα μεγαλώσει και άλλο και σύντομα θα αποδείξει αυτό που δε θα έχριζε κάτω από άλλες συνθήκες αποδείξεως: ότι δεν μπορεί να αποτελέσει καμία λύση. Λιγότερο με απασχολεί ο φασισμός της ΧΑ από το φασισμό του κεντρικού συστήματος εξουσίας. Λιγότερο πιθανό είναι αυτό το 5% του πληθυσμού που αντιστοιχεί στους ολιγάρχες του ελληνικού συστήματος εξουσίας να αφομοιωθεί ή να εκριζωθεί από τους φανατικούς της ΧΑ. Το πιο πιθανό είναι η ΧΑ να αφομοιωθεί από τους συστημικούς φασίστες: Άλλωστε η φιλοδοξία ενός φανατικού που στροφάρει λίγο είναι ακριβώς αυτή: να ανελιχθεί και να γίνει μεγαλοπαράγοντας του συστήματος. Ούτε να γίνει το σύστημα, ούτε να ξαναγυρίσει στο περιθώριο από το οποίο προήλθε αλλά να πλαισιωθεί στο νέο πολιτικό σύστημα της μεταμεταπολίτευσης και να έχει τα μπράτσα να μείνει μέσα σε αυτό. Οι νέοι Χρυσαυγίτες, η νέα εσοδεία θα είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της. Και οι νέοι χρυσαυγίτες δεν είναι αυτό που είναι οι μέντορες τους: δεν είναι τύποι που δεν ξέρουν που να διοχετεύσουν την τεστοστερόνη τους: Είναι παιδιά της εποχής. Θα έχουν μνήμες και στις μνήμες τους κεντρική θέση θα έχουν οι λόγοι που τους μετέτρεψαν σε Χρυσαυγίτες. Και αυτοί οι λόγοι δεν είναι φαντάσματα.  Ο πραγματικός ναζισμός καλλιεργείται σε πραγματικές συνθήκες, όχι σε φανταστικές.  

Δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Ίσως να είναι αργά για κλάματα. Οφείλουμε όμως να επιχειρήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Το μόνο που έχω να προτείνω είναι να δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους μια γεύση από το δηλητήριο τους: Ορίστε λοιπόν,  όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι αυτό, θα γίνω το μέντιουμ του ναζιστικού ιδεώδους για να καταλάβουν ότι ναζιστές μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι όσο θέλουν. Ναζί δε θα γίνουν όμως ποτέ.

Tο αρχαίο αθάνατο ναζιστικό πνεύμα:

 

«Γεννήθηκα σε μια εποχή που ο λαός μου πεινούσε. Που ήταν ηττημένος και ντροπιασμένος. Που ήταν σπασμένος σε χίλια κομμάτια.

Ήμουν η Γερμανία. Έπρεπε να τους ενώσω. Και τι κοινό είχαν οι άνθρωποι μου μεταξύ τους; Είχαν μίσος. Δεν μπορούσα να τους ενώσω με το Μίσος καθώς ήξερα ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα στρεφόταν πάλι μεταξύ τους ή ακόμη χειρότερα εναντίον μου.

Πήρα το μίσος το πραγματικό και το μετέτρεψα σε κάτι άλλο. Το εξωράισα. Πήρα τα καλύτερα από τους καλύτερους. Πήρα τους καλύτερους γερμανούς Τεχνοκράτες που μου φτιάξαν κάθε είδους μηχανική ακόμη και κοινωνική μηχανική. Πήρα μύθους και τους αναμόρφωσα ενδύοντας με με μια μεταφυσική αύρα που με έκανε να μοιάζω αιώνιος, διαχρονικός και αναπόφευκτος.

Πήρα τους καλύτερους προπαγανδιστές για να επικοινωνήσουν στον κόσμο τα τωρινά και τα κατοπινά κατορθώματα μου και να κάνω το λαό να πιστεύει ότι τα δικά μου κατορθώματα είναι και δικά του. Ο θρίαμβος μου θα ήταν θρίαμβος του ταπεινωμένου γερμανικού λαού.   Το πεπρωμένο από το οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν.

Ήθελα να δημιουργήσω μεγαλείο, να μετατρέψω κάτι το τόσο ποταπό όσο το μίσος σε κάτι το μεγαλειώδες: Μεγαλειώδες μίσος. Για αυτό σφετερίστηκα το έργο μεγάλων δημιουργών μου: Πήρα τον Βάγκνερ και το Νίτσε αφού αφαίρεσα από το έργο του το φόβο του για μένα. Γιατί με είχε δει να έρχομαι.

Πήρα τις εκλογές. Πήρα τους ολυμπιακούς και μετάλλια. Πήρα μεγάλους καλλιτέχνες και επιστήμονες.

Έγινα. Και τώρα πια ήμουν έτοιμος να σκορπίσω τη φρίκη του μεγαλείου μου σε όλο τον κόσμο. Η παραγωγική μου βάση ανασυγκροτήθηκε. Μετέτρεψα  τα συμπλέγματα κατωτερότητας σε συμπλέγματα ανωτερότητας. Έδωσα στο λαό μου ένα όραμα και ένα πεπρωμένο για το οποίο θα ήταν πρόθυμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει.

Έγινα ισχυρός πέρα από κάθε προσδοκία. Ο γερμανικός λαός ήταν η μηχανή μου. Και η μοίρα του ισχυρού είναι να κυβερνάει. Τον κόσμο ολάκερο αν μπορεί. Και εγώ ήμουν Γερμανός.

Ήμουν έτοιμος να κυβερνήσω τον κόσμο και να σκορπίσω παντού το ιδεώδες μου.

Δίπλα μου ήταν οι ξιπασμένοι, κυνικοί και εκφυλισμένοι ιμπεριαλιστές, οι Άγγλοι. Πιο πάνω οι μαθητευόμενοι μάγοι του ολοκληρωτισμού, οι Σοβιετικοί. Και αυτοί είχαν φτιάξει τα δικά τους ιδεώδη, μέσα από τα οποία κυβερνούσαν όχι μόνο τους λαούς τους  αλλά άλλους σκλαβωμένους λαούς. Μονάχα ένα ιδανικό μπορούσε να επικρατήσει: Αυτό του πιο ισχυρού. Και εμείς ήμασταν οι πιο ισχυροί. Τα τεχνουργήματα μας τα πήραν μέχρι και οι σοβιετικοί για να εμφυσήσουν το δικό τους  ιδεώδες μέσα στη δικιά μας τεχνοτροπία.

 Πήραμε το μίσος και το εξωραΐσαμε. Το καλλωπίσαμε. Ήμασταν μεγάλοι καλλιτέχνες και επιστήμονες του μίσους. Αλλά κάπου έπρεπε να το διοχετεύσουμε προσεκτικά για να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με το θάνατο που έπρεπε να σπείρουν. Και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να σκοτώσουν ανθρώπους. Τότε φτιάξαμε έναν νέο ορισμό ανθρώπου: Αυτού του Άρειου. Όμορφος, γυμνασμένος, καλλιεργημένος, ενάρετος, πειθαρχημένος, πιστός στους ανθρώπους. Μονάχα που μονάχα οι Άρειοι ήταν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι ήταν υπάνθρωποι, μιάσματα, προσβολή στην ανθρωπότητα. Έτσι πλύναμε προληπτικά τα χέρια μας από το αίμα τους. Φτιάξαμε έτσι μέσα από πραγματικές συνθήκες φανταστικούς εχθρούς για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω σε όλους.

Ήμασταν μεθοδικοί, ψύχραιμοι, οργανωμένοι, πολιτισμένοι, μακελάρηδες με ιδανικά. Ακόμη και όταν χάναμε, εμείς γυαλίζαμε τις μπότες μας σαν να μασταν νικητές.

Χάσαμε τον πόλεμο από άλλα, περισσότερο ακαλαίσθητα συστήματα εξουσίας της εποχής, από το γυμνό καπιταλισμό και τον ολοκληρωτικό κομουνισμό και τις αναμενόμενες εθνικές αντιστάσεις αλλά το μεγαλείο της φρίκης μας παρέμεινε μέσα σε κάποιους. Είτε από τραύμα είτε από νοσταλγία. Το φάντασμα μου συνέχισε να στοιχειώνει ανθρώπους παρότι εγώ είχα από καιρό πεθαίνει. Κάποιοι ακόμη ακούν τις μπότες ενός λαού ανώτερου. Άλλοι στους εφιάλτες τους και άλλοι στα πιο τρελά τους όνειρα.

 Αυτούς που κουβαλούν το τραύμα μου τους καταλαβαίνω. Ο φόβος μου τρύπωσε μέχρι το σωθικά τους, δηλητηρίασε το μυαλό και την ψυχή τους. Με βλέπουν παντού ακόμη και εκεί που εγώδεν υπάρχω. Και εγώ δεν υπάρχω πουθενά πια. Το μεγαλείο μου είναι δύσκολο να επαναληφθεί . Είναι δύσκολο να ακούς Σούμπερτ μαζί με τις κραυγές των υπανθρώπων που βασανίζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τόσο υπεράνθρωπο που φαντάζει απάνθρωπο.

Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι τους νοσταλγούς μου. Κάτι τύποι με δερμάτινα και ξυρισμένα κεφάλια που μοιάζουν να γίναν από μένα αφού πρώτα μου αφαίρεσε το τομάρι μου ο εκδορέας μου.

Και αυτοί δεν είναι οι χειρότεροι. Μεγαλύτερη προσβολή είναι κάτι μελαμψοί και κάτι φουσκωτοί που μπαίνουν τώρα τελευταία σε κοινοβούλια και καμώνονται πως είμαι εγώ.

Αυτούς, τα μιαρά αποβράσματα του γυμνού μίσους ούτε για δοσίλογους δεν θα τους ανεχόμασταν. Ούτε για μπράβους σε μπουρδέλα κατεκτημένων χωρών όπου δίδασκαμε την τέχνη του τευτονικού έρωτα σε άμυαλες πόρνες εξυψώνοντας τις με το πέος μας.

Ούτε τις μπότες μας δεν θα τους αφήναμε να καθαρίζανε εκτός και αν τους είχαμε κάνει πρώτα σαπούνια. Εμείς ήμασταν όμορφοι, πειθαρχημένοι, καθαροί, πολιτισμένοι, μεθοδικοί, πετυχημένοι, με οράματα, τέχνη και επιστήμη. Ήμασταν οι Γερμανοί.

Το αστείο είναι ότι όχι μόνο αυτοί πιστεύουν ότι είναι Ναζί αλλά και ότι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι αυτοί είναι Ναζί. Οποία ύβρις για το ναζισμό: Άξεστοι, άμυαλοι, βαρβαρικοί χωριάτες που δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι να καμώνονται πως είναι Ναζί. Η επίκληση και η λατρεία του Ναζισμού δεν σε κάνει Ναζί. Που είναι το μεγαλείο σου, η τέχνη σου, η επιστήμη σου; Δεν είσαι Ναζί. Είσαι ένας απατεώνας, μια κακιά απομίμηση, είσαι κινέζικη μαϊμού, ένα αφροδίσιο νόσημα. Για κάτι τέτοιους σαν και σένα αν και όχι μόνο γεννήσαμε το μεγαλείο του ναζισμού. Για να το κοιτάς και να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι. Άξεστος μιαρός και συμπλεγματικός. Υπάνθρωπος. Τι σχέση μπορεί εσύ να έχεις μαζί μας απολίτιστε;

Είμαι το πνεύμα του ναζισμού που πέθανε εδώ και δεκαετίες και σας δηλώνω επισήμως ότι δεν αναγνωρίζω κανένα νεοναζιστικό κόμμα πόσο μάλλον μελαμψούς και κακομούτσουνους ζηλωτές.

Είμαι το αρχαίο και αθάνατο ναζιστικό ιδεώδες και αποκηρύσσω τη Χρυσή Αυγή.     

Read More »

Ποιον είπες διεφθαρμένο ρε λαμόγιο;

Ποιον είπες διεφθαρμένο ρε λαμόγιο;

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα; Αυτό είναι ένα διαρκές ερώτημα.

Και η διαρκής απάντηση είναι μια:

Η διαφθορά.

Πάντα αναρωτιόμουν το γιατί σε μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο (ψιτ, για τη χώρα σου μιλάω) δεν έχουμε αίμα αλλά κυρίως «εγκλήματα λευκού κολάρου».

Η απάντηση είναι απλή: δεν υπήρχε λόγος για βία και αίμα. Υπήρχε συναίνεση για τη διαφθορά. Υπήρχε ίσως η πιο εκτεταμένη κουλτούρα διαφθοράς τουλάχιστον στο Δυτικό κόσμο.

Η διαφθορά δεν αποτέλεσε ποτέ  αποκλειστικά προνόμιο της εξουσίας. Αντίθετα, ήταν «δημοκρατικότατη» και εκτεινόταν σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Τι άλλαξε;

Η μοιρασιά. Βλέπετε, η διαφθορά μπορεί να είναι και αυτή ένα σύστημα διοίκησης και μάλιστα αποτελεσματικό.

Δυστυχώς όμως έχει ένα εξ’ ορισμού μειονέκτημα: Είναι σπάταλο. Πόροι εξαντλούνται γρήγορα, η πίττα μικραίνει σύντομα.

Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή θα γίνει αναπόφευκτα το μοίρασμα της πίτας. Και κάποιοι, οι λιγότερο ισχυροί θα βγουν έξω από τη μοιρασιά.

Αυτή είναι η ουσία της συναισθηματικής αντίδρασης του Έλληνα: γιατί όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι αυτή η αντίδραση του Έλληνα στις «μεταρρυθμίσεις»  αφορά πρωτίστως το βιοτικό κομμάτι της Ζωής του Έλληνα. Απλά όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και κάποιοι δεν μπορούν να επιβιώσουν καθόλου, αριθμοί που καθημερινά μεγαλώνουν. Αυτό αποτελεί συνθήκη για ένα κοινό μέτωπο αγώνα. Τη μόνη συνθήκη κοινού μετώπου αγώνα στην Ελλάδα.

Γιατί στο «ηθικό» και συναισθηματικό κομμάτι της αντίδρασης του  Έλληνα,  τα πράγματα ούτε έντιμα, είναι ούτε δίκαια.

Γιατί το γαμώτο του Έλληνα είναι ότι τόσα χρόνια υπηρετούσε ένα σύστημα διαφθοράς όπως και το σύστημα διαφθοράς εξυπηρετούσε τον «πολίτη». Ήταν στη μοιρασιά που χάλασε το γλυκό. Ήταν ότι στην καινούρια μοιρασιά ο μέσος Έλληνας έμεινε στην απ΄έξω.

Αυτό είναι casus beli και η κρυφή σημαία της ανάγκης για αλλαγή συστήματος εξουσίας.

Χάλασε η μοιρασιά.

Εμ δεν θα χαλούσε; Αμύθητοι πόροι κατασπαταλημένοι. Ούτε καν στην ευλογημένη Ελλάδα δεν βρέχει πόρους.

Κάποιες επαναστάσεις σε αυτή τη χώρα γίναν γιατί κάποιοι βαθύτατοι μορφωμένοι και ειλικρινείς άνθρωποι πλησιάσαν κάποιος βαθύτατα αμόρφωτους ανθρώπους και ο σπόρος έπιασε τόπο.

Σήμερα στην Ελλάδα ενδημεί το είδος του βαθύτατο παραμορφωμένου ανθρώπου, του νεόπλουτου της γνώσης όπως το έχω ξαναπεριγράψει. Αυτό το είδος είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως. Έχει πάρει εμβόλια γνώσης ίσα ίσα για να γένει άνοσος σε αυτήν.

Για αυτό το λόγο ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ «τέρμα ο διαπιστωτικός λόγος. Ώρα για πράξεις». Γιατί αν προχωρήσει και άλλο ο διαπιστωτικός λόγος μπορεί να φτάσει και σε διαπιστώσεις για εμάς τους ίδιους, μπορεί να περιλάβει και εμάς και δε θέλουμε ο λόγος να φτάσει τόσο μακριά. Ούτε τόσο βαθιά.

Για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς.

Είμασταν αυτοί που «εφεύραμε» την παραπαιδεία και την εξυψώσαμε πάνω από την ας πούμε κακή ποιότητας κρατική παιδεία. Φροντιστήρια λέγονται.

Δημιουργήσαμε δηλαδή την ιδιωτική παιδεία μόνοι μας. Τύφλα να χουν οι κακοί καπιταλιστές.

Κάναμε τις μήτρες γνώσης, τα πανεπιστήμια, άσυλα ανιάτων και εκδοτήρια εισιτηρίων για το γήπεδο του δημοσίου.  Σόρρυ μάγκες αυτό δεν τα κανε άλλος. Θα μπορούσατε να πείτε όχι, του παιδιού μου δεν του κόβει, μπορεί να μάθει μια τέχνη να ευτυχήσει και αυτός και να μη ζημιώνει τους συμπολίτες του. Δεν είναι δα και κουλό. Αλλά όχι. Εσείς ξοδεύατε περιουσίες για να μπουν τα μπάσταρδο σας στα πανεπιστήμια και να γίνει Προεστός. Διαφθορά λέγεται αυτό. Σύστημα διαφθοράς.

Στη δημόσια υγεία; ΟΟΟυουουου. Εκεί να δεις. Φακελάκι και κακό για να πάρει ο δικός σου άνθρωπος τη θέση του φτωχότερου συμπολίτη του. Εσείς φτιάξετε τους μεγαλογιατρούς.

ΔΙΑΦΘΟΡΑ.

Και άλλα τόσο όμορφα.

Αλλά πάντα μα πάντα είχατε τους πολιτικούς να τους φορτώνετε με το αζημίωτο τις δικές σας πομπές σε ένα ψυχόδραμα που αν δεν ήταν τραγικό θα ήταν απλά γελοίο.

Και στην πολιτική; Πάντα μα πάντα διαλέγατε τους χειρότερους του χωριού. Αυτούς που ξέρατε ότι είναι βρώμικοι γιατί ΕΙΧΑΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΘΕΙ από αυτούς.

Αυτό και αν είναι διαφθορά.  

Φυσικά. Ο πονηρός δε φοβάται τον πονηρό ακόμη και αν είναι πιο πονηρός από τον ίδιο. Τα ίδια μέσα κατέρχονται και με τους ίδιους κανόνες παίζουν. Τον έξυπνο φοβάται.  Για αυτό έβαζε ο πονηρός ο Έλληνας και τους πιο πονηρούς από όλους στην εξουσία, άσχετα με τον ψεύτικη ιδεολογική προβιά που οι πολιτικοί φορούσαν έτσι για ξεκάρφωμα.  «Αυτόν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Είναι λαμόγιο σαν και μας.»

 Ο καραγκιοζισμός είναι φυσικά απότοκος της μακράς ιστορίας της υποδούλωσης μας. Συμφωνώ. Αλλά ακόμη και όταν μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα δικό μας σύστημα διοίκησης, τη διαφθορά επιλέξαμε πάλι. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως και ανθεκτικοί μέχρι θανάτου στην αλλαγή. Αιώνιοι νεοέλληνες.

Είχαμε δημοκρατία της διαφθοράς. Είχαμε ένα σύστημα εξουσίας με μαζική συναίνεση. Τη διαφθορά.

Το ψυχόδραμα μας δεν έχει λύση: δεν είναι τραγωδία. Κράζουμε τους δοσίλογους, τους κλέφτες κλπ κλπ. Κάνουμε ότι φωνάζουμε και οι πολιτικοί κάνουν ότι μας ακούν.

Δυστυχώς όμως, είναι λίγες οι ελληνικές οικογένειες που δεν έχουν σκελετό ή σκελετούς στη ντουλάπα τους: Κάποιον συγγενή μακρινό ή κοντινό δοσίλογο, βασιλόφρονα ή χουντικό.

Βρώμικο εφοριακό, γιατρό. Πουλημένο δικηγόρο. Ξεπουλημένο στέλεχος πολυεθνικής. Φοροφυγά. Όλα τα έχει ο μπαχτσές. Για να μην πάμε σε πιο βαρβαρικές μορφές εγκλήματος. Ακόμη και οικογένειες που δεν είχαν τέτοια φρούτα μπολιαζόντουσαν με κανά καλό γαμπρό ή νύφη για να μοιραστούν τα λεφτά και τη ντροπή τους. Στο μητροπολιτικό κέντρο της διαφθοράς (ψιτ, για την Ελλάδα λέω) η εντιμότητα συνεπαγόταν φτώχια και η φτώχια ισοδυναμούσε με ντροπή και απομόνωση.

Τώρα, οι ιερές ελληνικές οικογένειες αποκτούν και νέα φρούτα:  

Τους Χρυσαυγίτες.

Γενικά, μέσα στην ιερή ελληνική οικογένεια επικρατούσε τρομακτική ομερτά: Αν το κράτος, το όποιο κράτος, πήγαινε να στριμώξει ή να μπαγλαρώσει κανάν εγκληματία συγγενή, να σου από το πουθενά οι μηχανισμοί προστασίας και τα τηλέφωνα και τα παρακάλια και τα λαδώματα και τα ταξίματα μην τυχόν και πάθει κάτι το «παιδί». Αντίθετα, οι έντιμοι και από το κράτος διωκόντουσαν αλλά και κοινωνικά απομονωμένοι μείναν. Που πήγαν οι έντιμοι άνθρωποι στην Ελλάδα αναρωτιέστε; Ε λοιπόν, αυτούς τους σκοτώσατε μικρούς μην τυχόν και χαλάσουν την πιάτσα.

Η Ελλάδα υπήρξε μια ηθικά ασπόνδυλη χώρα.

Και ρωτάω εσάς που κράζατε μέσα την ασφάλεια της ανωνυμίας ή των μαζών: Δώσατε ποτέ κανέναν συγγενή σας; Μήπως κανάν γνωστό σας; Δώσατε κάποιον ανιδιοτελή αγώνα που θα χαλούσε τη βολή σας; Ε ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Προς θεού: δε λέω ότι όλοι οι Έλληνες μετέχουν ενεργά της διαφθοράς. Αλλά ότι έχουν εμποτιστεί μέχρι το μεδούλι από αυτήν σε βαθμό που δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν από κοντά αλλά μόνο από μακριά, έχουν υποστεί ένα είδος ηθικής πρεσβυωπίας.

Το ψυχόδραμα δεν έχει τέλος: Χιλιάδες απολυμένοι δημοσιογράφοι να κράζουν στους δρόμους  και κανένας από αυτός να μην βγάζει τα άπλυτα του εργοδότη του μην τυχόν και βγει για τον ίδιο κακό όνομα για τυχόν επόμενη σχέση εργοδοσίας. V for Valtomenos.

Άλλοι που το πρωί είναι άχρηστοι βολεμένοι  δημόσιοι υπάλληλοι και το βράδυ ανώνυμοι επαναστάτες που μετατρέπουν το χώρο του δημοσίου διαλόγου που μπορεί να είναι το διαδίκτυο σε γήπεδο ή καφενείο. V for Volemenos.

Δικηγόροι που σε εποχή εκτεταμένης κρατικής παρανομίας δεν μπορούν να κάνουν ούτε μια μήνυση κατά του κράτους. V for Vernikomena Kerata.

Δικαστικοί σε καιρό αντισυνταγματικών εκτροπών αντιδρούν μόνο όταν μειώνονται οι μισθοί τους. V for Varate me kai as klaiw.

Τι δουλειά κάνεις πασά μου: Επαγγελματίας γραφειοκράτης: V for Vasilofron

Νεαροί άντρες που πουλούν το μέλλον τους για ένα καφέ στην παραλία: V for Vlakas.

Γκόμενες που ενώ μας έχει πέσει όλους το πουλί από την απόγνωση συγκρίνουν τα βαμμένα νύχια τους: V for Versage, V for Vamenes Ksantheies, V for Vlamenes.

Σιγά μην γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Το μόνο ηρωικό στη μας χώρα είναι το πόσο ανθεκτική είναι η διαφθορά. Ό μόνος ήρωας σε αυτή τη χώρα είναι η διαφθορά. Σούπερ ήρωας αφού τους νικά στο τέλος όλους.

Είμασταν βασιλόφρονες πριν έρθει ο βασιλιάς. Χουντικοί πριν έρθει η χούντα. Νεοφιλελεύθεροι πριν έρθει το ΔΝΤ. Κρυπτοφασίστες πριν έρθει η ΧΑ. Σταλινική πριν έρθει ο Στάλιν.  Όλοι βρήκαν και τα κάναν. Πολλά από τα βαμπίρια της νεοελληνικής ιστορίας δεν ήρθαν απρόσκλητα.

Είμαι, είσαι, είμαστε η διαφθορά. Είμαστε ένα κρότος μαφία. Ένα συσσωμάτωμα  μεγάλων οικογενειών. Λογικό ήταν. Για μας η υπάρχει η Ιερή Οικογένεια, La Sacrada Familia, ούτε κοινωνία, ούτε αξίες ούτε τίποτα. Υπάρχει ο κώλος μας ,πεσμένος και γεμάτος μπιμπίκια άντε και καμιά οικογένεια. Ξέρατε καμιά μαφία που δεν στηρίζεται στην έννοια της ιερής οικογένειας;

Οι πολιτικοί μας είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση πολλών συγγενών μας τους οποίους διαρκώς συγκαλύπτουμε.

Ούτε ο Μπάτμαν δεν μπορεί να μας σώσει. Αντίθετα, θα είναι χαρά του να μας σπάσει με ελάχιστες εξαιρέσεις στο ξύλο.  

Πραγματική δημοκρατία έχεις όταν καταλαβαίνεις ότι και εσυ και εγώ και εμείς μετέχουμε σε αυτήν.

Πραγματική διαφθορά έχεις όταν δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ και ο μπαμπάς ή θείος σου ή ο γκόμενος ή η κόρη σου μετέχει σε αυτή.

Ανταπόκριση: Πέτρος Αργυρίου από  την Πρώην Δημοκρατία της Μαφίας της Ελλάδος, νυν Τροϊκανία- 29/10/2012

Read More »

Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Μπιλ Πέξτον

Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Είναι ο Bill Pexton

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Το θυμάμαι σαν χθες που ήμουν μεθυσμένος. Βράδυ πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη με πλησιάζει ένα «γ-καρντάσι» λιάρδα και με ζητά φωτιά.

Με το που ζεσταθήκανε οι σχέσεις μας την κρύα εκείνη νύχτα το παλληκαράκι πήρε το θάρρος να με ρωτήσει: «Τι ομάδα είσαι αδερφέ;»

Του λέω τι ομάδες και μαλακίες.

Στράβωσε. Με είδε αλλιώς. «Α δηλαδή σκουλήκι» με λέει.

Του λέω δεν ασχολούμαι με αυτά.

«Α καλά» με λέει. «Βάζελος είσαι»

Στεναχωρήθηκα που η έλλειψη οπαδικής ταυτότητας μου απαγόρευσε να συνεχίσω μια κουβέντα μαζί του για αστροφυσική πχ. και να πλουτίσω ως άνθρωπος.

Ούτε καν να πλακωθώ δεν μπορούσα μαζί του, να το παίξω χουλιγκάνι του αντι-οπαδισμού. 

Οι δρόμοι μας χώρισαν.

 Οι καλές αναμνήσεις μείναν.

Φυσικά αυτό του είδους η αναζήτηση ταυτότητας και η ετικετοποίηση του άλλου συνεχίζονται σε υψηλότερο επίπεδο.

Αν δεν είσαι καπιταλιστής είσαι κουμουνιστής, αν δεν είσαι πατριδοκάπηλος είσαι προδότης, αν είσαι πατριώτης είσαι φασίστας, αν δεν είσαι φασίστας είσαι αναρχικός, αν δεν είσαι αναρχικός είσαι νεοφιλελεύθερος κοκ.

Παρότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε δίνουν δεκάρα για σένα, πραγματικά δεκάρα, θέλουν σώνει και καλά να σου βάλουν μια ταμπελίτσα. Είναι σαν τρελαμένοι γκρούπις που χουν γεμίσει το δωμάτιο τους με αφίσες της αγαπημένης της μπάντας ή σαν θρησκόληπτοι που χουν γεμίσει το δωμάτιο με εικονίσματα.

Αυτό κυρίες και κύριοι είναι το φαινόμενο του κοινωνικού τοτεμισμού. Οι άνθρωποι, φορώντας μια νοητή προβιά γίνονται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Γίνονται πράσινοι, κόκκινοι, μπλε, κίτρινοι, ασπρόμαυροι, ότι θέλετε γίνονται. Αυτό που δεν αλλάζει σε σχέση με τα παλιά είδη τοτεμισμού είναι ότι οι άνθρωποι που φορούν την προβιά γίνονται σαν τα ζώα.

 Αφορμή για αυτό το αποτυχημένο και σχετικά αδιάφορο άρθρο που διαβάζετε αποτέλεσε το άρθρο/απάντηση του κου Γ. Κολέμπα με τίτλο «Υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου» στο TVXS (Τouloumpes Vohmias Xwris Sunthritka).[1]

Ας αφήσουμε τον γελοίο τίτλο που μας παραπέμπει σε εργαστήρια βιοτεχνολογίας ή σε εργαστήρια πολιτικού ολοκληρωτισμού. Ας αφήσουμε επίσης τις αοριστολογίες που περιέχει το άρθρο. Ας αφήσουμε τα απωθημένα και τον ρεβανσισμό και την εσχατολογία που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις.

Ας μπούμε στο ζουμί. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός (οικοσοσιαλισμός στο συγκεκριμένο άρθρο αλλά εμείς δε θα το περιορίσουμε τόσο).

Το τελικό δίλλημα. Για 1050603^η φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας καλούμαστε να επιλέξουμε την τελική απάντηση.

Και σκέφτομαι: Για μισό. Ας πάμε σε μια ακραία ιδεολογία που οι θεωρητικοί της πλουτοκρατίας εφεύραν ως προβιά. Ας πάμε στο νεοφιλελευθερισμό.   Ποια είναι η προβαλλόμενη ουτοπία του; Μα φυσικά ηλίθιε (σε εμένα τον ανεπίδεκτο μαθήσεως αναφέρομαι) η απολύτως ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη αγορά. Και το κράτος και το κάθε πολιτικό σύστημα θα το καταπιεί η μαύρη τρύπα της ιστορίας. Μα δεν είναι φανταστικό; Απόλυτη ελευθερία. Αυτορρύθμιση. Αυτοοργάνωση. Αναρχία.

Για να πάμε στον κομουνισμό: Καταστροφή των τάξεων (όχι τον ταξικών διαχωρισμών- των τάξεων), μια αταξική κοινωνία. Τι την χρειαζόμαστε την εξουσία τότε; Ρε χαζέ (σε εμένα αναφέρομαι πάντα) απόλυτη ελευθερία, ισότητα. Γιούπι.

Μα για κάτσε:  Αυτές οι ουτοπίες μοιάζουν κάπως μεταξύ τους. Είναι ότι τα άκρα συναντώνται; Είναι ότι τα ετερώνυμα έλκονται;

Μα τότε, γιατί για να φτάσουμε εκεί περνάμε κάθε φορά μέσα από ολοκληρωτικά συστήματα; Γιατί χαζέ μου, τα ανθρώπινα αυτά συστήματα δε θα μπορούσαν να επιβληθούν και να αντλήσουν εξουσία αν δεν αντλούσαν «Πίστη».

Δε θα υπήρχαν ομάδες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα εφαρμόζονταν πολιτικές ιδεολογίες αν δεν υπάρχουν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν θρησκείες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους. Δε θα υπήρχαν εξουσίες αν δεν υπήρχαν οι πιστοί τους και οι αντίπαλοί τους. Ο κόσμος θα καθόταν κάτω από μια μπανανιά και θα έξυνε ευτυχισμένος  τα αρχίδια του μέχρι να του πέσουν. Είναι η πίστη που κινεί τον κόσμο.

Και η πίστη μετακινεί και βουνά. Φυσικά. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που θα πιστέψουν και θα πάνε να σπρώξουν το βουνό. Και μπορεί κάποια μέρα να το ρίξουν. Στα κεφάλια των απίστων. 

Με άλλα λόγια, πέρα από τον όποιο πολιτικό τους χαρακτήρα, τα πολιτικά συστήματα είναι πάντα και συστήματα πίστης.

Λοιπόν. Αυτά είναι τεχνάσματα, σοφιστείες της κακιάς ώρας. Λέγε ρε καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;

Εεε. Μισό. Δε θεωρώ καν τον καπιταλισμό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι απολιτικός ή αντιπολιτικός. Ανεξάρτητα αν στο εποικοδόμημα του έχουν συμβάλει χιλιάδες «θεωρητικοί» του στη βάση του δεν έχει καμιά σχέση με πολιτικές θεωρίες και διακυβέρνηση και κοινωνικές δομές και υγεία και παιδεία και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αυτό που τον απασχολεί είναι η συγκέντρωση πόρων και μέσων. Τόσο απλό. Δε δίνει δεκάρα για οτιδήποτε άλλο.

Και να σας πω και ένα μυστικό. Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει. Είναι αέρας κοπανιστός. Μια προβιά. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα τραστ, ένα δίκτυο συγκεκριμένων ανθρώπων και οικογενειών. Αυτό είναι όλο. Υπάρχουν αυτοί, το πολιτικό και ιδεολογικό ιερατείο τους και οι οργανισμοί και οι υπόλοιποι που είναι απλά πιστοί ή αντίπιστοι.

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πρέπει να εξυψώσει μια ήδη φούσκα και να της δώσει υπόσταση πολιτικής θεωρίας ή συστήματος. Τίποτα από τα δύο δεν είναι. Ένα δίκτυο ανθρώπων είναι που πλουτίζουν από τη βλακεία μας και την δουλοφροσύνη μας , αυτό είναι όλο.

Λοιπόν, αφού όλοι μου υποδεικνύουν σε ποια ερωτήματα πρέπει εγώ, ο συμπολίτης μου και όλη η ανθρωπότητα να απαντήσει, αφού το ερωτηματολόγιο δεν το χω φτιάξει εγώ ούτε κανένας από εμάς αλλά παρά ταύτα οφείλουμε να απαντήσουμε σε αυτό λες και έχει φτιαχτεί για εμάς και τις ανάγκες μας εγώ θα απαντήσω στους εξεταστές μου μια ερώτηση.

Καπιταλισμός ή αστρολογία. Ρε τον αμόρφωτο θα πείτε που δεν έχει διαβάσει το ένα και το άλλο, που δεν κάνει ούτε μια ετεροαναφορά σε μεγάλους της σκέψης που διαμορφώσαν τα ιστορικά ρεύματα.

Ναι αλλά εμένα δε μου αρέσει το ρεύμα. Κάθε φορά που κάνει ρεύμα κλείνω το παράθυρο γιατί πονάν τα αρθριτικά της γιαγιάς μου.

Ναι γιατί όχι αστρολογία; Όπως και ο καπιταλισμός έτσι και η αστρολογία δεν έχει καμιά βάση.  Η κοσμοθέαση της είναι δε πολύ ευρύτερη από τον καπιταλισμό. Έχει διαχρονία και το εποικοδόμημα τους έχει εκθετικά περισσότερους θεωρητικούς από ότι ο «καπιταλισμός»

Μα αστρολογία ως πολιτικό σύστημα; Γιατί όχι; θα φτιάξουμε ένα κανονιστικό σύστημα με βάση τη θέση των πλανητών και των άστρων και όλα θα πάνε μια χαρά. Άλλωστε ήταν η αστρολογία που προέβλεψε και πήγε να συναντήσει την δημιουργία ενός καινούριου πολιτικού συστήματος της εποχής. Λέω τότε που οι τρεις μάγοι βρήκαν το Χριστό. Το αποτέλεσμα: Ένα μεικτό θρησκευτικό-πολιτικό σύστημα που βύθισε την ανθρωπότητα για χιλιετίες στον σκοταδισμό. Για να μην προσβληθούν οι εν Χρηστώ αδερφοί μου, να τονίσω  ότι αναφέρομαι στο πως εκμεταλλεύτηκαν την πίστη των ανθρώπων τα ιερατεία. Οι ιδέες του Χριστού ήταν μεγάλες και διαχρονικές και πανανθρώπινες.

Το ίδιο και κάποιες ιδέες του κομουνισμού: Είδαμε τι έγιναν και αυτές στα χέρια των ανθρώπων.

Όπως ίσως να καταλαβαίνετε, σημασία δεν έχουν μόνο οι ιδέες. Σημασία έχει και η ποιότητα των ανθρώπων που μετέχουν ενός συστήματος.   Για αυτό το λόγο βλέπουμε δημοκρατίες και δημοκρατίες. Σοσιαλισμούς και σοσιαλισμούς. Για αυτό και οι απολογητές της εκτροπής κάθε φορά που τα πράματα πηγαίνουν σκατά, λένε, ε συγγνώμη  δεν εννοούσαμε αυτή τη δημοκρατία αλλά την άλλη που έχουν ή είχαν εκεί, ή όχι εννοούσαμε τον υγιή καπιταλισμό, έ όχι αυτόν τον χριστιανισμό, τον άλλο τον καλό, ε ναι δεν εννοούσαμε αυτόν το σοσιαλισμό αλλά τον άλλο τον Σουηδικό ή τον λατινοαμερικάνικο.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αμετονόητοι του συστήματος που παρά τις καταστροφικές συνέπειες των εφαρμογών του αυτοί δεν μασάνε. Οι φανατικοί. Όπως το ΚΚΕ και οι νεοφιλελεύθεροι που σου λεν, ναι ρε βλάχο αυτόν ακριβώς τον κομουνισμό ή αυτόν ακριβώς τον καπιταλισμό εννοούμε.

ΜΠΑΟΚ ρε.  

Δυστυχώς τα συστήματα εξουσίας τραβούν παθολογικές προσωπικότητες και αυτοί γίνονται κάθε φορά η Νέμεσις της δικιάς μας αυταρέσκειας.

Συνεχίστε να πιστεύετε λοιπόν. Αυτό κυρίως απαιτείται από εσάς, να πιστεύετε όχι σε ιδέες αλλά σε οργανωμένα συστήματα ιδεών. Από τη στιγμή που πιστεύετε σε αυτά υπάρχουν όλοι εκείνοι που θα εκμεταλλευτούν την πίστη σας και θα σας πουλήσουν την υπόσχεση ενός καλύτερου κόσμου. Και θα την πιστέψετε και αυτή την υπόσχεση. Και θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Για αυτούς που εκμεταλλεύονται την πίστη σας. Γιατί για αυτούς θα έχετε κατασκευάσει έναν κόσμο. Όχι για εσάς. Ούτε για τους υπολοίπους από εμάς.

 Για αυτούς. Για τις ελίτ. Για τους «καπιταλιστές». Τους «κουμουνιστές». Τους παπάδες. Τους στρατηγούς. Τους βασιλιάδες.

Αλληλεγγύη μετά σου πουλά η αριστερά. A Word Of Notice. Η αλληλεγγύη δεν ανήκει ούτε στον αριστερό ούτε στην αριστερά για να την πουλήσει ή να την επιβάλλει.

Η αλληλεγγύη είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη των κοινωνιών. Η αριστερά έχει γίνει ο καπιταλιστής του ανθρωπισμού και των υψηλών αισθημάτων. Έχει αποκτήσει το μονοπώλιο τους.

Ας γυρίσουμε λοιπόν ανάμεσα στην τεχνητή επιλογή των τελευταίων αιώνων. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Την κουρτίνα 1 ή την κουρτίνα 2; Δύσκολή επιλογή. Γιατί άλλοι άνοιξαν τέτοιες κουρτίνες  και περάσαν συμπαθητικά και άλλοι ανοίξαν τις κουρτίνες και βρήκαν σκατά μέσα. Και τους υποχρεώσαν να τα φάνε.

Δεν έχει σημασία μόνο το τι γράφει η κουρτίνα απ’ έξω. Σημασία έχει και τι το έχει από πίσω.

Ας πάμε σε μια χώρα τώρα λοιπόν όπου τα άκρα συναντούνται πολύ συχνά. Την Ελλάδα:

Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Χα. Ο άξεστος Έλληνας τα ήθελε και τα δύο. Και τα πήρε και τα δύο στη χειρότερη μορφή τους.

Ήταν η σοσιαλιστική δημοκρατική κυβέρνηση του Παπανδρέου που έδωσε  το σινιάλο στο νεοφιλελεύθερο επιτελείο της πυρηνικής πλουτοκρατίας για να μπουν στην Ελλάδα και να την κάνουν οικόπεδο και ήταν ο ακόμη πιο αριστερός Φώτης Κουβέλης που έφτιαξε ένα κόμμα βαστάζων να κρατούν τις ομπρέλες των υπαλλήλων των μεγάλων αφεντικών μην τυχόν και πάθουν ηλίαση από τον τόσο ελληνικό ήλιο.

Αυτό είναι ρε παιδιά. Αλληλεγγύη στα αδέρφια μας τους νεοφιλελεύ-Θεους.  

Και κάθονται οι άλλοι και σου γράφουν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός σαν να γράφουν εκθεσάρα 5^ης δημοτικού και οι αναγνώστες να τσιμπάν σαν να τους φαίνεται η έκθεση 5^ης δημοτικού εκλαϊκευμένη κβαντική φυσική.

Καπιτοσοσιαλισμός κύριε. Τρόικα έξω ,τροίκα και μέσα. Καπιτα-ληστές και σοσια-ληστες και τρικομματική. Και θα δούμε και ακόμη χειρότερα.   

Το χειρότερο παράδειγμα καπιταλισμού το είδαμε στην Ελλάδα των τελευταίων ετών. Παράλληλα με το χειρότερο παράδειγμα σοσιαλισμού που είδαμε ποτέ.

Ελλάδα. Η χώρα του φωτός. Ο αναδευτήρας της μαλακίας.      

Λοιπόν. Τώρα θα σας πούμε για τον καπιταλισμό. Την πραγματική ιστορία του: Την ιστορία του φανταστικού ελληνοαμερικανού Μπιλ Πέξτον, που γεννήθηκε ως Βασίλης Μαλαπέτσας.

Μικρός ξενιτεύτηκε. Πήγε στα Λονδίνα όπου διέπρεψε σαν λούστρος. Για βαφή μάζευε το φούμο από τα μούτρα του πατέρα του του ανθρακωρύχου. Παρατήρησε σύντομα ότι αν έβαζε τους πελάτες του να καθίσουν σε συγκεκριμένες στάσεις, είχε μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσουν κέρματα από τις τσέπες τους. Σιγά σιγά μάζεψε μερικά φράγκα έβγαλε το εισιτήριο του για την Γη των ευκαιριών και του ατελείωτου πλιάτσικου, τις Αμερικές.

Στο πλοίο πουλούσε ανύπαρκτα οικόπεδα στους φιλόδοξους εποίκους.

Με τις ευκαιρίες για γη που προσφέρονταν τσάμπα τότε, πήρε πολλά στρέμματα, μη καλλιεργήσιμα που πριν από μερικούς μόλις μήνες ανήκαν σε μια φυλή ινδιάνων που δολοφονήθηκε. Επειδή τότε τα πράγματα ήταν κάπως ανοργάνωτα στις Αμερικές φρόντισε τα χωράφια του να είναι μέσα στις διαδρομές των γελαδάρηδων. Είχε στο μυαλό του να τους ζητήσει φράγκα για να τους αφήσει να περνάνε από μέσα. Οι γελαδάρηδες τον γράψαν κανονικά και περάσαν από πάνω του.  

Με τα λιγοστά λεφτά που είχε από την αρπαχτή στο πλοίο πλήρωσε ένα παιδί από την γειτονική πόλη να πει μια ιστορία για το πόσο καλοί ήταν οι αγελαδάρηδες και πως τον άφησαν να χαιδέψει τα άλογα τους και τα γελάδια τους και του κάναν μετά και κάτι άλλα που δεν του άρεσαν και τόσο.

Την επόμενη φορά που ήρθαν οι γελαδάρηδες είχαν ένα ολόκληρο χωριό απέναντι τους και φύγαν κακήν κακώς.

Χρόνια αργότερα, ιστορικός στο πανεπιστήμιο που ίδρυσε ο ίδιος ο Πέξτον θα περιέγραφε το περιστατικό ως την πρώτη κοινωνική επανάσταση στο Φαρ Ουέστ. 

Ο κοινωνικός αγωνιστής Πέξτον λοιπόν μετά την κοινωνική επανάσταση ζητούσε από τους γελαδάρηδες περισσότερα φράγκα όχι μόνο για να περάσουν από τα χωράφια του αλλά και για να φτιάξει τις σχέσεις των γελαδάρηδων με την πόλη.

Εκτός από φράγκα τους ζήτησε και έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον παραδώσει στην πόλη με τη κατηγορία του βιασμού. Οι γελαδάρηδες του έδωσαν ένα βλογιοκομμένο ορφανό που ‘χαν μαζί τους για τις αγγαρείες. Καλύτερα αυτός παρά εμείς σκέφτηκαν.  

Ο Πέξτον ήταν αυτός που πούλησε το σκοινί με το οποίο οι κάτοικο της πόλης κρέμασαν το αθώο ορφανό.

Με τα λεφτά των γελαδάρηδων πήρε και άλλα στρέμματα και έκανε τη ζωή τους πιο δύσκολη ζητώντας τους και άλλα λεφτά για να περνάν από τα χωράφια του. Για να τους αποζημιώσει μεσολάβησε με το αζημίωτο φυσικά για να πουλάει τα γαλακτοκομικά τους στην πόλη σε πιο ακριβές τιμές. 

Μετά ήρθε το εθνικό κτηματολόγιο που απαγόρευε στους γελαδάρηδες να περνάν από τα κτήματα του Πέξτον. Ο Πέξτον αγόρασε και τους γελαδάρηδες με τα λεφτά που είχε συγκεντρώσει από αυτούς.

Τώρα είχε το πρώτο μονοπώλιο του και ανέβασε και άλλο τις τιμές του.

Έτσι έφτιαξε την πρώτη του τράπεζα που έδινε λεφτά στους κατοίκους της πόλης για να αγοράζουν τα προϊόντα του Πέξτον με τον όρο ότι οτιδήποτε μαγαζί άνοιγαν θα άνηκε κατά 30% στον Πέξτον. Μετά βάρεσε την πρώτη του κρίση. Τα  γελάδια δε δίναν γάλα και καλά και η τράπεζα δεν έδινε χρήματα. Οι κάτοικοι της πόλης πουλήσαν τα πάντα στο Πέξτον για να έχουν το γάλα του παιδιού τους. Και οι Πέξτον τους επέτρεψε να δουλεύουν στις δουλειές τους  ως υπάλληλοι του πλέον.

Τι ευεργέτης!!! Η πόλη προς τιμή του ονομάστηκε Πεξτονβιλ. Μετά μεγάλωσε και άλλο και ονομάστηκε Πέξτοντάουν και μετά Πέξτον Σίτι. Αλλά το Πέξτον Σίτι δεν τον χωρούσε. Σε συνεργασία με άλλους Πέξτον άλλων πόλεων έπρεπε λοιπόν να ρίξει τα όποια εμπόδια, κάτι νόμους και κάτι δασμούς και κάτι άλλο τέτοια. Κάναν λοιπόν το ίδιο κόλπο που είχε κάνει ο καθένας στον τόπο του αλλά σε μεγάλη κλίμακα. Και το αστείο ήταν ότι σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα το κάναν τόσο πιο εύκολο φαινόταν. 

Ονομάσαν τη διαδικασία Πεξτονοποίηση (πως λέμε παγκοσμιοποίηση) και οι τράπεζες τους φυτρώσαν σαν μανιτάρια σε όλη τη γη.

Μετά πετάξαν κάτι κρίσεις.

Κάποια στιγμή άρχισαν να τους παίρνουν πρέφα. Και κάπου εκεί οι Πέξτονες άρχισαν να φωνάζουν τους σπουδαγμένους που είχαν στα πανεπιστήμια που οι ίδιοι είχαν ιδρύσει έτσι για το γαμώτο, καθώς οι Πέξτονες πρώτης γενιάς ήταν βαθειά αμόρφωτοι και απόλυτα πρακτικοί άνθρωποι. Εμπειριστές. Τι να την κάνεις τη μόρφωση όλου του κόσμου αφού έχεις όλο τον κόσμο ήδη δικό σου. Να που όμως κάτι τέτοιες στιγμές που οι λόγιες σουπιές σου ‘ταν χρήσιμες.

Τι να κάνουμε, ρώτησε ο Πέξτον. Μας παίρνουν χαμπάρι.

Ο σοφός της προηγούμενης περιόδου που δίδασκε τους κατοίκους πως το να σε κλέβουν ήταν τεράστια ευκαιρία γιατί δημιουργούσε τέτοια δυναμικής ροή χρημάτων που θα πέφταν και σε σένα τα μιλιούνια ουρανοκατέβατα αρκεί να συμμετέχεις σε αυτή ενεργά, δηλαδή να δουλεύεις (για τον Πέξτον να δουλεύεις αλλά αυτό δεν τα λέγανε), λέει στον Πέξτον: Θα τους πούμε ότι η κρίση είναι η αυτορρύθμιση του καπιταλισμού που έτσι διορθώνει τις ανισορροπίες του και μια ευκαιρία αναδιάρθρωσης. Άντε γαμήσου, του πέταξε ενοχλημένος ο Πέξτον. Εγώ είμαι ο καπιταλισμός. Με λες και ανισόρροπο.

Φώναξε άλλον πιο εναλλακτικό ακαδημαϊκό. Κοίτα Μπιλ του λέει. Σοσιαλισμός λέγεται. Να τους πετάξουμε λίγο να ηρεμήσουν. Και τι είναι αυτό, ρώτησε συνοφρυομένος ο Πέξτον. Ε να, ανακατανομή πλούτου.  Τι λες ρε μαλάκα του πέταξε ο Πεξτον. Με τα δικά μου τα λεφτά θα κάνεις εσύ πολιτική;

Τους έδιωξε όλους. Κάθησε και το σκέφτηκε. Μμμμ. Σοσιαλισμός: του άρεσε. Το είχε δει σε φυλακές. Τους πετάς 4 καινούρια βρακιά και μετά τα αλλάζεις από τον ένα στον άλλο και αυτοί νομίζουν ότι έχουν κάθε δύο μέρες καινούριο βρακί.

Δεν είναι κακό. Αλλά κάποια στιγμή θα το παίρναν και αυτό χαμπάρι.

Τότε φώναξε τον τρίτο καλύτερο τον προφέσορα. Αυτός ήταν κοφτερό μυαλό και του μοιαζε λίγο για αυτό και δεν ήθελε να του είναι πολυυποχρεωμένος γιατί αυτός πάντα ζητούσε βαριά ανταλλάγματα. Λοιπόν, τον ρωτάει ο Πέξτον. Σοσιαλισμός ή καπιταλισμός;

Η απάντηση του την έδωσε στα νεύρα: «Τίποτε από τα δύο, και τα δύο μαζί, πότε το ένα πότε το άλλο. Πότε το ένα και μετά το άλλο. Και που και που και καμιά εκτροπή και από τα δύο»

Ο Πέξτον το σκέφτηκε. Ο προφέσορας είχε δίκιο. Όποτε μπούχτιζαν από τον καπιταλισμό θα τους πετούσε λίγο σοσιαλισμό να στανιάρουν. Δε θα είχαν ούτε καπιταλισμό, ούτε σοσιαλισμό ποτέ. Θα είχαν πάντα μόνο Μπιλ Πέξτον. Και δε θα το καταλάβαιναν ποτέ.  

Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα αποτύχαινε ο καπιταλισμός. Και όπου αποτύχαινε ο καπιταλισμός, θα αποτύχαινε ο Σοσιαλισμός. Και όπου αποτύχαιναν τα πάντα θα πετύχαινε πάντα ο Μπιλ Πέξτον.

Μπορούσε να το δει στην οθόνη του μυαλού του. Όπου απετύχαινε ο σοσιαλισμός θα βγαίναν τα καπιταλιστοπρόβατα και θα λέγαν ο σοσιαλισμός πέθανε ζήτω ο καπιταλισμός..

Και όποτε αποτύχαινε ο καπιταλισμός θα βγαίναν τα σοσιαλιστοπρόβατα και θα λέγαν τα αντίθετα.  

Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τοτεμιστές ήταν πάντα εξαιρετικά χρήσιμοι ηλίθιοι. Τόσο πιο χρήσιμοι όσο πιο διαβασμένοι ήταν. 

Οι λίγοι που θα τολμούσαν να πουν πως δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε αλλά το παιχνίδι του Πέξτον θα ήταν οι γραφικοί του χωριού.  

Αφού λοιπόν ηττήθηκε ο καπιταλισμός μετά την ήττα του σοσιαλισμού όλοι ζήσαν καλά στον Πέξτον Πλάνετ.

Γιατί λοιπόν κάθισα και έγραψα όλη αυτή τη βλακεία; Γιατί οι άνθρωποι γράφουν παραβολές; 

Μπορούμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αμέριμνοι τον δικό μας κόσμο, αλλά όσο υπάρχουν Πεξτον σε αυτόν τον πλανήτη πάντα κάτι θα στέλνουν για να μας παίρνουν το βιός μας. Στρατούς, τράπεζες, κάτι, πάντα κάτι θα στέλνουνε.

Τη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε στο Πέξτονβιλ. Να πάρουμε από τους τοπικούς Πέξτον αυτά που μας πήραν. Δικά μας είναι. Οι κόποι και οι ιδρώτες γενεών ολόκληρων. Δεν είναι ο καπιταλισμός. Δεν είναι το σύστημα. Είναι η σπείρα των μεγάλων οικογενειών. Αντί να μιλάμε για βλακείες, να δούμε σε ποιο σημείο μπορούμε να χτυπήσουμε τη σπείρα, ποιος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας μας. Αντί για μπουρδολογία, στρατηγική.

Δυστυχώς τους Πέξτον πρέπει να τους σκοτώνεις (συμβολικά το εννοώ, ως κοινωνία) μικρούς. Αν τους αφήσεις να μεγαλώσουν, αυτοί θα σκοτώσουν τα μικρά σου.

Τώρα είναι πιο δύσκολα. Οι Πέξτον έχουν και ιδιωτικούς στρατούς και κυβερνήσεις και τα σώματα ασφαλείας τους και τα πάντα όλα. Η μάχη είναι άνιση. Είμαστε πολλοί, είμαστε 7 δις αλλά είμαστε πολυδιασπασμένοι. Μας καθαρίζουν έναν τη φορά…  

Ναι Αργυρίου, Πέξτον κι άλλο θα μου πείτε. Ακριβώς. Πολλοί είχανε και δυστυχώς ακόμη έχουνε την ψευδαίσθηση ότι η Δημοκρατία είναι η μαμή τους ή η κουβερνάντα τους, φανατικοί μαμάκηδες. Η Δημοκρατία δεν είναι η μάνα μας. Είναι το παιδί μας. Αυτό φυσικά αν κόψουμε τους ιδεολογικούς αυνανισμούς και γίνουμε πραγματικά γόνιμοι.   

---

[1] http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/g-kolempas-yparxei-i-anagki-gia-ti-dimioyrgia-enos-neoy-anthropologikoy-typoy

Read More »