Μένουμε Μνημόνιο!

Εξέφρασα δημοσίως την ανησυχία μου την περίοδο πριν το «πλαίσιο συμφωνίας» της 20ης Φλεβάρη.

Βλέπετε τα σημάδια είχαν γίνει ήδη ορατά. Το 70/30 καλό μνημόνιο του Βαρουφάκη και του Σταθάκη, κυβερνητικές δηλώσεις του τύπου «το σχίσιμο των μνημονίων ήταν σχήμα λόγου» κι άλλα τέτοια νόστιμα, προϊδέαζαν τη στροφή της κυβέρνησης από τις φιλολαϊκές της προεκλογικές και προγραμματικές δηλώσεις προς μια στάση «ρεαλισμού» και «ευθύνης», τύπου ΝΔ ΠΑΣΟΚ.

Ακόμη κι όταν άμεσα αναθεμάτισα το επαίσχυντο πλαίσιο συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη μου λέγαν πολλοί -αν όχι όλοι-πως «είναι πολύ νωρίς ακόμη» για να λάβουν την απάντηση μου πως είναι ήδη πολύ αργά.

Έκτοτε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, για να αιτιολογήσουν την αδιαλλαξία τους, διαρκώς  επικαλούνται την μαύρη μέρα της 20ης Φλεβάρη, ακριβώς για αυτό που το πλαίσιο συμφωνίας πραγματικά ήταν: αποδοχή της κρατικής συνέχειας, αναγνώριση του χρέους και της δέσμευσης της εξυπηρέτησής του στο ακέραιο και επομένως και συγχωροχάρτι στις μεταπολιτευτικές πρακτικές του παλαιοκομματισμού.

Μόλις πρόσφατα πχ η ίδια η Μέρκελ δήλωνε: «… Σε αυτό το πνεύμα οι υπουργοί Οικονομικών στις συμφώνησαν στις 20 Φεβρουαρίου με την ελληνική κυβέρνηση σε μια βάση για την περαιτέρω δουλειά… Στην ίδια συμφωνία η ελληνική κυβέρνηση επαναβεβαιώνει την "ξεκάθαρη συγκατάθεσή της στην πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των οικονομικών της υποχρεώσεων έναντι των δανειστών της".

Μετά τις 20 Φλεβάρη λοιπόν, η κυβέρνηση έχει πετάξει το αντιμνημονιακό της δέρμα και έχει δώσει όρκους υποταγής στο νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό.

Το μόνο που επιζητούσε πλέον ήταν ένα ανθρώπινο βιώσιμο προσωπείο, να της πετάξουν οι Γερμανοί ένα κόκκαλο να δώσει στους ψηφοφόρους. 

Κι αυτή την αδυναμία βούλησης ήταν που αναγνωρίζαν όλοι στο εξωτερικό. Και έτσι παίξαν ένα ασφαλές στοίχημα με μια κυβέρνηση που είχε από μόνη της ξεδοντιαστεί και γαύγιζε χωρίς να δαγκώνει.

Η πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων ως σήμερα

Παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα από όλες τις μπάντες, εσωτερικό και εξωτερικό, αριστερά και δεξιά, περιέγραψα την πραγματική πορεία των διαπραγματεύσεων: Κάθε φορά που οι δανειστές λέγαν πως ήμασταν κοντά σε μια συμφωνία ήταν γιατί η κυβέρνηση είχε ενδώσει λίγο ακόμη. Και κάθε φορά ενέδιδε λίγο περισσότερο πουλώντας παράλληλα στο εσωτερικό ελπίδα, μιλώντας για έντιμους συμβιβασμούς και προεξοφλώντας την εγγύτητα μιας «καλής συμφωνίας», ενός εντίμου συμβιβασμού. Στάχτη στα μάτια του κόσμου δηλαδή και τίποτε παραπάνω γιατί το σχήμα των διαπραγματεύσεων ήταν απλούστατο: κάθε φορά που η κυβέρνηση υποχωρούσε οι δανειστές λέγαν είστε σε καλό δρόμο αλλά έχετε μπόλικο ακόμη. Και κάθε φορά η κυβέρνηση υποχωρούσε κι άλλο… μονομερώς, ενώ οι δανειστές παρέμεναν ακλόνητοι.

Ακόμη και όταν με την καθυστέρηση της πληρωμής της δόσης του ΔΝΤ τον Ιούνιο και το ενδεχόμενο καθολικής στάσης πληρωμών να βουλιάζει τα χρηματιστήρια και τις αγορές ομολόγων παγκοσμίως, η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν επικαλέστηκε τα οικονομικά της πυρηνικά όπλα αλλά υποχώρησε ακόμη περισσότερο προσεγγίζοντας τις θέσεις των δανειστών κατά 90%.

Κι ακόμη κι έτσι, οι «βελτιωμένες προτάσεις» απορρίφθηκαν από τους δανειστές γιατί αυτοί μπορούσαν να διαβάσουν πίσω από τους ψευτολεονταρισμούς της νέας ελληνικής κυβέρνησης και την είχαν εκτιμήσει ως μια ακόμη κυβέρνηση προθύμων.

Κι οι δανειστές δικαιώθηκαν. Την Κυριακή η κυβέρνηση έδωσε κι ένα ακόμη 5% μέτρων που στο σύνολο τους αγγίζουν το 2.5% του ΑΕΠ. Κι αυτό μεταφράζεται σε πόνο για τους ήδη εξαντλημένους πολίτες.

8 δις μέτρα, από τα οποία αρκετά θα πέσουν στις ραχιτικές πλέον πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων ανεβάζοντας άμεσα το κόστος ζωής ανθρώπων που σήμερα μόλις και μετά βίας έχουν να φάνε, πόσο μάλλον να ανταπεξέλθουν σε αντισυνταγματικά χαράτσια.

Αν αυτό γινόταν όσο η κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση, οι Βαρουφάκης, Σταθάκης, Δραγασάκης θα ωρύονταν και δικαίως πως αυτά είναι ακραία υφεσιακά μέτρα και πως έτσι ανάπτυξη δε θα δούμε ποτέ. Τώρα που είναι πρώτη φορά αριστερά είναι επώδυνα αλλά απαραίτητα μέτρα. Προεκλογικά βέβαια κι ο ΕΝΦΙΑ ήταν αντισυνταγματικός και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε να μην πληρωθεί. Τώρα είναι πατριωτικό καθήκον.

Το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται και από τη νεομνημονιακή κυβέρνηση.

Η μεγάλη συνθηκολόγηση και τα ανταλλάγματα

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα της προσχεδιασμένης συνθηκολόγησης μπορεί να ειδωθεί η μέχρι σήμερα αδικαιολόγητη επίθεση φιλίας στους δανειστές που δείχναν απροκάλυπτα τιμωρητική διάθεση απέναντι στην ελληνική εκλογική αψηφισιά.

Δεν ήταν επίθεση φιλίας. Ήταν δείγματα αφοσίωσης. Δεν ήταν επιθέσεις φιλίας. Ήταν εξετάσεις που η κυβέρνηση περνάει μαζί με τα μέτρα.

Το ακόμη πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι πως ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα από το κοινοβούλιο χωρίς καν να έχει υπογραφεί η συμφωνία, χωρίς να έχει πάρει ανταλλάγματα για τον ενδοτισμό του.

Και ποια θα είναι αυτά; Ποιο είναι το προφορικό τυράκι στην υφεσιακή και φορομπηχτική φάκα;

Φήμες για χρηματοδότηση 30 δις τα επόμενα πέντε χρόνια. Κι ίσως μια κουβέντα για αναδιάρθρωση χρέους. Σκληρά μέτρα θα παρθούν προκαταβολικά με αντάλλαγμα εικασίες.

Είναι σημαντικό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να μην ξαναμπεί σε φαύλο κύκλο δανεισμού και να μην υποθηκεύσει ακόμη περισσότερο τις επόμενες γενιές. Αν όμως χρειάζονται μέτρα 8 δις για την περίοδο 2015-2016 για να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 1% και 2% αντιστοίχως, τι θα συμβεί χωρίς κούρεμα του χρέους το 2018 που οι απαιτήσεις για πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι της τάξης του 3.5% και πόσο επαχθείς θα είναι τότε οι όροι τυχόν δανεισμού; Μόνο να ανατριχιάζει μπορεί κανείς σε αυτή τη σκέψη.

Η εξάρτηση πλέον της ελληνικής πλευράς από τη γερμανική είναι πλήρης. Και δεν είναι εξ ανάγκης: Είναι εκ προθέσεως: Χαρακτηριστική η μεταστροφή του άλλοτε συμπαθέστατου κου Παπαδημούλη που τιτίβιζε διαρκώς «συμφωνία πάση θυσία!».

Και δεν είναι μόνο οικονομική αυτή η εξάρτηση. Δεν ξέρουμε πόσα άλλα ανταλλάγματα θα δώσει η κυβέρνηση στα θέματα των ΠΟΠ (φέτα κλπ), των διατλαντικών συμφωνιών που δίνουν το δικαίωμα στις πολυεθνικές να καταπιούν κράτη ολόκληρα και των μεταλλαγμένων που μπορούν να καταστρέψουν ή να αλυσοδέσουν οπισθάγκωνα την αγροτική παραγωγή μιας χώρας.

Άλλωστε, για να υποχωρήσει η Αμερική στο θέμα της παραδοσιακής της επιρροής στην Ελλάδα και για υποβαθμιστεί παράλληλα και ο ρόλος του ΔΝΤ στις ελληνικές διαπραγματεύσεις οι Γερμανοί προφανώς και έχουν δώσει κάποια ανταλλάγματα: Το πρώτο και εμφανές είναι η εξάμηνη παράταση στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας ενώ φανταζόμαστε πως παραχωρήσεις έχουν γίνει κάτω από το τραπέζι και για τα ΠΟΠ, τα μεταλλαγμένα και τις διατλαντικές συμφωνίες, ζητήματα στα οποία η κάποτε αδαμάντινη ευρωπαϊκή πλευρά διαρκώς μειώνει τις αντιστάσεις της.

Γεωπολιτικά παράδοξα

Πως γίνεται όμως η Γερμανία να επιτρέπει τη σύναψη συμφωνίας για ενεργειακό αγωγό μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας;

Εδώ ερχόμαστε στην απρόσμενη χρησιμότητα της νέας κυβέρνησης για τα σχέδια του γερμανικού ολοκληρωτισμού: Είναι κοινό μυστικό πως η Γερμανία χρειάζεται άφθονη ενέργεια για τη βιομηχανία της και πως ο πιο αξιόπιστος πάροχος της είναι η Ρωσία. Χρησιμοποιώντας τα παβλοφικά αντανακλαστικά των αμερικανών στο θέμα της Ουκρανίας, αφού ήδη έχουν συμφωνήσει με αυτούς πως για τα επόμενα χρόνια η Ουκρανία θα είναι το πιο καυτό γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, οι Γερμανοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παρακάμψουν την προβληματική Ουκρανία και να παίρνουν το φυσικό τους αέριο μέσω Τουρκίας, Ελλάδας αλλά και άλλων αγωγών που θα μειώσουν την πλήρη ενεργειακή τους εξάρτηση από τη Ρωσία.

Με άλλα λόγια, ο Τουρκικός Αγωγός που ο Τσίπρας ονομαστικά ελληνοποίησε ως ελληνικό αγωγό –άλλωστε του Αλέξη του αρέσει να ελληνοποιεί, από αγωγούς μέχρι μετανάστες, με εξαίρεση το γιό του που τον λένε Ερνέστο- είναι και γερμανική διπλωματική νίκη. Το ότι παρουσιάζεται ως ελληνική την κάνει ακόμη μεγαλύτερη, γιατί οι ενδεχόμενες τριβές θα προκύψουν ανάμεσα στην αμερικανική και την ελληνική πλευρά, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη δεύτερη. Και αυτά τα περιγράφει κάποιος που είναι υπέρ της Ελληνορωσικής προσέγγισης. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ο Δούρειος Ίππος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Γιατί οι Γερμανοί μας κρατήσαν νεκροζώντανους

Αλλά ας γυρίσουμε στη χρησιμότητα που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ για τους Γερμανούς και που φαντάζομαι πως τους εκπλήσσει ευχάριστα: Εκεί που φοβόντουσαν για έναν απρόβλεπτο και αποσταθεροποιητικό εχθρό, βρίσκουν έναν εξαιρετικό σύμμαχο.

Έτσι μόνο εξηγείται το γεγονός του ότι παρότι στραγγαλίζουν την κυβέρνηση, κρατούν με αρκετά υψηλό κόστος τη ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα μέσω του ELA: Αν οι Γερμανοί ήθελαν πάση θυσία και εννοούμε πάση θυσία να ρίξουν την κυβέρνηση, θα είχαν στεγνώσει και τις τράπεζες.

Δεν έχουν όμως ιδιαίτερους λόγους να ρίξουν μια κυβέρνηση όταν αυτή σταδιακά ευθυγραμμίζεται με τους στόχους τους.

Η αρχικά απολύτως βάσιμη και δυστυχώς ακόμη δημοφιλής υπόθεση του ότι οι Γερμανοί θέλουν να ρίξουν αυτήν την κυβέρνηση γιατί απλά και μόνο έχει αριστερό πρόσημο, οφείλει να πάει περίπατο.

Επιτρέψτε μου να εξηγήσω αυτό που σας έλεγα για μια κυβέρνηση που περνάει διαρκώς τις εξετάσεις:

Είναι η μοναδική κυβέρνηση που θα μπορούσε να περάσει με τόση άνεση τέτοια αντιλαϊκά μέτρα και να χαίρει ακόμη της λαϊκής υποστήριξης.

Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αργά αντανακλαστικά του κόσμου και την ανάγκη του να βρει κάπου αποκούμπι.

Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετική: Η μετουσίωση των λέξεων Τρόικα σε Θεσμοί, των μνημονίων σε συμφωνίες και έντιμους συμβιβασμούς, είναι μέρος του New Speak του ΣΥΡΙΖΑ , ενός New Speak τόσο επιτυχημένου που υιοθετήθηκε ακόμη και από την πλευρά των δανειστών.

Γιατί όμως τέτοια προσήλωση της ηγετικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης στην Γερμανική πλευρά;

 Τι ωθεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σε άνευ όρων παράδοση;

 Ας προσπαθήσουμε να ακτινογραφήσουμε την ηγετική αυτή τη στιγμή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνει τις εξελίξεις.

Ο στρατάρχης, ο μεγάλος αρχιτέκτονας και σκακιστής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κύριος Δραγασάκης, είναι αφοσιωμένος στην αναβίωση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θαρρεί πως έχει να παίξει σημαντικό ρόλο και να υποσκελίσει την ούτως ή άλλως φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία, κάνοντας ότι αυτή κάποτε έκανε αλλά καλύτερα. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χτίστηκε το πανευρωπαϊκό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα.

Συμφωνούν οι γερμανικές φιλοδοξίες με αυτές του Δραγασάκη; Πρέπει να πειστούν πως ναι. Και ο ούριος άνεμος για αυτή τη σύμπλευση θα έρθει από τη θυσία της Ελλάδας ως νέα Ιφιγένεια.

Στα πλαίσια της στρατηγικής Δραγασάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος και για την αφομοίωση των PODEMOS, δεδομένου του αδιεξόδου στο οποίο σύντομα θα περιέλθει η ισπανική κεντρική πολιτική. Το παράδειγμα προς αποφυγή που γεννούσε αντιδραστικές στον γερμανικό ολοκληρωτισμό πολιτικές δυνάμεις, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα προς μίμηση για την αφομοίωση τους στο γερμανικό ολοκληρωτισμό.

Ο κος Βαρουφάκης θέλει κι αυτός να έχει βάλει το λιθαράκι του στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Το έχει άλλωστε δηλώσει κατά εξακολούθηση.

Ο κος Σταθάκης με το αδιάψευστο ένα εκατομμύριο επενδυμένο σε μεγάλα funds δεν θα ήταν και πολύ σώφρον να στραφεί κατά του προσωπικού του οικονομικού συμφέροντος.

Όσο για τον κο Παππά, μαρτυρία για το ρόλο του αποτελεί η δυσάρεστη έκπληξη προ της οποίας βρέθηκαν η Βαλαβάνη και ο Λαφαζάνης όταν διαπίστωσαν ότι τροπολογία εμπνεύσεως του φωτογράφιζε ευνοϊκά την … motor oil…(με επιφύλαξη μεταφέρουμε το δημοσίευμα καθώς αυτό ανήκει στη διαπλεκόμενη Καθημερινή και περιμένουμε διάψευση, διόρθωση ή επιβεβαίωση από τους εμπλεκομένους)

Σύμπλευση Ελλάδας Γερμανίας στο Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό

Η υπόθεση που παρουσιάζουμε και που μπορεί να φαντάζει εξωφρενική στα μάτια απλοϊκών και απαίδευτων πολιτών, είχε σύντομα μια αρκετή ισχυρή επαλήθευση:

Την ίδια περίπου στιγμή που ο Βαρουφάκης αρχίζει να μιλάει για ανεξάρτητες αρχές που θα έχουν την ισχύ να εποπτεύουν και να επαναφέρουν σε τάξη τον ελληνικό προϋπολογισμό, οι Γιούνκερ, Τουσκ, Ντράγκι, Νταίσελμπλουμ και Σουλτς παρουσιάζουν για πρώτη φορά ημιεπίσημα το σχεδιασμό ενός πανευρωπαϊκού υπερυπουργείου οικονομικών, ενός διευθυντηρίου «θεσμικού» στα πλαίσια της ανάγκης μιας βαθύτερης ομοσπονδοποίησης της ΕΕ για την αντιμετώπιση κρίσεων όπως η ελληνική.

Εδώ και πέντε χρόνια προειδοποιώ ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν το όχημα του γερμανικού ολοκληρωτισμού και η ελληνική κρίση ο δούρειος ίππος του.

Τώρα, ο γερμανικός ολοκληρωτισμός παίρνει πλέον σάρκα και οστά.

Η Ελλάδα όχι μόνο υπήρξε πειραματόζωο για τη μείωση δικαιωμάτων και κεκτημένων, όχι μόνο υπήρξε πειραματόζωο για τη μεταφόρτωση ιδιωτικών χρεών και κινδύνων σε κράτη και την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρώπη του Δυτικού μπλοκ αλλά και συνεχίζει την καριέρα της ως πειραματόζωο στο πείραμα του καινούριου γερμανικού ολοκληρωτισμού μέσω της κρίσης και δομικών λαθών. Τέσσερα πειράματα σε ένα. Και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι Έλληνες δεν ήταν καλά πειραματόζωα.

Θα περάσει ο γερμανικός ολοκληρωτισμός μέσα από το νέο ελληνικό κοινοβούλιο; 

Θα περάσει όμως η πρώτη πράξη του γερμανικού ολοκληρωτισμού, αυτή της συμμόρφωσης μέσω δυσβάσταχτων μέτρων της νέας μεταπολίτευσης, μέσα από ένα κοινοβούλιο που προέρχεται από κόμματα που όντως έχουν έντονα και πατριωτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία;

Εδώ να σημειώσουμε κάτι που έχει διαφύγει των πάντων: Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του ΠΤΔ δεν είχε μόνο ως στόχο τον κατευνασμό της καραμανλικής πτέρυγας. Ο ευρωμονοδρομιστής Παυλόπουλος αποτελούσε και την ασφαλιστική δικλείδα στο ενδεχόμενο η τάση της ρήξης στην κυβέρνηση να επικρατήσει οπότε και ο ίδιος θα δρομολογούσε πολιτικές εξελίξεις και αφόρητες πιέσεις και ευθύνες στο στρατόπεδο της ρήξης με την παραίτησή του, με άλλα λόγια, πολιτική ανωμαλία.

Όσο για την κυβέρνηση, ο Πάνος ο Καμμένος μπορεί να λειτουργήσει ως σκόπελος. Αλλά είναι αναλώσιμος. Άλλωστε αν κάποτε αναγεννηθεί ο Καραμανλισμός στη δεξιά, ο Πάνος θα γίνει αποδεχτός με τιμές ήρωα.

Από την αριστερά, ο Λαπαβίτσας μάλλον θα αντιδράσει και μάλλον έμπρακτα. Αλλά νεοεισερχόμενος όπως είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν έχει διαμορφώσει ισχυρά δίκτυα ικανά να σχηματίσουν ισχυρό ρεύμα.

Η Κομμουνιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αντιδράσει στο άκουσμα της συμφωνίας και ζητά συνέδριο για την αλλαγή ηγεσίας, αλλά το μόνο ειδικό βάρος της είναι μόνο το ηθικό της.

Οι Στρατούλης και Λαφαζάνης, παρά τη ρητορική τους, προτιμούν να είναι φιλολαϊκοί υπουργοί μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης παρά αντιδημοφιλείς υπουργοί μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης. Η ρητορική τους θα λειτουργήσει σαν αμορτισέρ για την Αριστερή Πλατφόρμα. Ευχόμαστε για το καλό όλων μας να μας διαψεύσουν.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι πλήρως εγκλωβισμένη στις πολλαπλές επιτροπές και στο γεγονός ότι καμία άλλη κυβέρνηση δε θα της επέτρεπε να επιτελέσει ένα τέτοιο έργο. Μόνο όταν φέρει σε πέρας το έργο της θα αντιδράσει και μάλιστα δυναμικά.

Γενικώς, η λογική που επικρατεί είναι, κάναμε δεκαετίες να πάρουμε την εξουσία για να ρίξουμε την κυβέρνησή μας με την πρώτη τρικυμία που έχει σωρευτικά αποτελέσματα με τον φόβο του να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που απεχθανόταν, ο κεντρικός μοχλός μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» μαζί με τα κόμματα των ολιγαρχών όπως το Ποτάμι και ΝΔ.

Μέσα από αυτόν τον αυτοεγκλωβισμό τους όμως, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης όχι απλά δεν γκρεμίζουν τον ετοιμόρροπο παλαιοκομματισμό, τον ανακαινίζουν κιόλας.

Και τι θα γίνει με τους Έλληνες ολιγάρχες;  

Μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει αλλιώς; Προφανώς. Να πάει εξαρχής συντεταγμένα σε ρήξη. Γιατί όπως εξηγήσαμε παλαιότερα, χωρίς ρήξη στο εξωτερικό, σταδιακά η κυβέρνηση θα βρισκόταν όχι μόνο υπό την ομηρία των Γερμανών αλλά θα έπρεπε να αποδεχτεί ότι οι ολιγάρχες βρίσκονται πολύ μακριά από το άγγιγμα της. 

Και αυτό γιατί: Ναι μεν το παλιό σύστημα είναι πλέον πολύ ακριβό για τους Γερμανούς και δεν θέλουν να το συντηρήσουν, από την άλλη όμως, οι ολιχάρχες και οι πολιτικοί του παλαιοκομματισμού, υπήρξαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που φέραν τη χώρα σε τέτοια χάλια που επιτρέπουν στους Γερμανούς να προχωρήσουν στην υλοποίηση του οράματος του γερμανικού ολοκληρωτισμού. Και οι καλοί και ηθικοί Γερμανοί δε θέλουν με τίποτε να βγουν οι βρωμιές τους στη φόρα από οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Μόνο πυροτεχνήματα θα δούμε λοιπόν από την κυβέρνηση και στο εσωτερικό μέτωπο.

Γιατί χωρίς ρήξη δε γίνεται να υπάρξει πραγματικά αριστερή κυβέρνηση

Ελάχιστες από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Τσίπρα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν εκτός πλαισίου ρήξης. Το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ο Γιούνγκερ μόλις μερικές μέρες πριν, λέγοντας ότι αν είχε κατεβεί σε εκλογές με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε πάρει 80%, ενώ ο Τσίπρας πήρε μόνο 36%.

«Κι εγώ είμαι της άποψης ότι πρέπει ο πολιτικός να κάνει αυτά που υποσχέθηκε. Για αυτό πρέπει να σκέφτεται προσεκτικά πριν από τις εκλογές (...) Ο κ. Τσίπρας υιοθέτησε θέσεις οι οποίες εν μέρει βρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες της ΕΕ. Για αυτό και οι υποσχέσεις του δεν μπορούν να εφαρμοστούν 100%. Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να το ξέρει» δήλωσε ο Γιούνγκερ.

Ο Τσίπρας το ήξερε. Ήξερε πχ πως χωρίς ρήξη δεν μπορούσε να εθνικοποιήσει τις τράπεζες παρότι αυτές έχουν ουσιαστικά εξαγοραστεί από το Ελληνικό Δημόσιο.

Ήξερε ότι δεν μπορούσε να αγγίξει τον Στουρνάρα ακόμη κι όταν αυτός πυροβολεί την ελληνική οικονομία με δηλώσεις του στα πόδια και συμβάλλει στο Bank Run που ήδη συμβαίνει κάτω από τη μύτη μας. Ακόμη και όταν ο Στουρνάρας γράφει αμέσως μετά τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ στα θεσμοποιημένα του αρχίδια το κάλεσμα της Ζωής για να καταθέσει στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας για το ξέπλυμα των δωροδοκιών της Siemens και αμέσως μετά για τις εμπρηστικές δηλώσεις του που αποσταθεροποίησαν ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία. Και αυτό δεν είναι ελληνική άποψη: Σε άρθρο του το Forbes (ή το Bloomberg, συγχωρέστε με, δεν μπορώ να εντοπίσω το δημοσίευμα αν και εγγυώμαι πως η περιγραφεί που δίνω είναι ακριβής) χαρακτήρισε την εμπρηστική  στάση του Στουρνάρα ως πράξη «εξαιρετικής απιστίας».

Αν έτσι χαρακτηρίζει τον Στουρνάρα ένα καπιταλιστικό έντυπο, πως θα έπρεπε να του συμπεριφερθεί μια «ριζοσπαστική» κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση μπορούσε κι έπρεπε να εκβιάσει το σύστημα με τη μεγαλύτερη καπιταλιστική του κρίση των τελευταίων ετών που θα το οδηγούσε θέλοντας και μη σε πολιτικές αλλαγές.

Αντί αυτού, διάλεξε στην πρακτική της, σε αντίθεση με τη ρητορική της, να γίνει ο λουστράκος του νεογερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. Ξεγελούσε τον κοσμάκι για να καλύψει τη δική της απροθυμία πως τάχαμου δεν πήραμε λαϊκή εντολή για ρήξη. Μήπως πήρατε λαϊκή εντολή για νέα μέτρα 8 δις και συνέχιση του προγράμματος; Αυτή τη λαϊκή εντολή πήρατε; Αυτή τη δέσμευση δώσατε όταν σκίζατε προεκλογικά μνημόνια;

 Τσίπρας και Mcdonald

Μερικές μέρες πριν το γενικά αξιοσέβαστο ΙΣΚΡΑ, μας διαβεβαίωνε γεμάτο αριστερίστικη αλαζονεία πως ο Τσίπρας δε θα γίνει McDonald. Ιδού τι έγραφε:

«Όταν λέμε Mac Donald δεν εννοούμε τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων αλλά των πρώτο Εργατικό πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας…

Το 1929 το Εργατικό κόμμα κερδίζει τις εκλογές με αιτήματα να σταθεροποιήσει τα μεροκάματα, να καταργήσει τον αντισυνδικαλιστικο νόμο του 1927 και να εθνικοποιήσει την ανθρακοβιομηχανία, τις μεταφορές και την ασφάλιση. Είναι η εποχή της Μεγάλης κρίσης. Οι πιέσεις στη κυβέρνηση από το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι τρομακτικές. Η κυβέρνηση δεν τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις με το επιχείρημα του «έλεγχου των αναγκών». Όμως η αστική τάξη, ενθαρρυμένη από τη στάση υποχώρησης, απαιτεί επιπλέον «αποφασιστικά μέτρα».Μια ειδική κυβερνητική επιτροπή συνιστά αύξηση των έμμεσων φόρων και περικοπές των δημοσίων δαπανών.

Στη χώρα ξεσπούν διαδηλώσεις και τα απλά μέλη του Εργατικού κόμματος, αλλά και πολλά του στελέχη, στηρίζουν ένα κίνημα συλλογής υπογραφών κατά των μέτρων. Ακόμη και υπουργοί τάσσονται κατά των προτάσεων.

Το 1931, ο MacDonald σχηματίζει μια εθνική κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν μόνο δύο από τους του Εργατικούς, ενώ η πλειοψηφία των βουλευτών που τη στηρίζει προέρχεται από τους Συντηρητικούς . Ο MacDonald διαγράφεται από το Εργατικό Κόμμα, για προδοσία.

Η «εθνική κυβέρνηση» που σχηματίζεται οδηγείται σε τέτοια αδιέξοδα, ώστε ο ίδιος ο MacDonald ομολογεί την «περίεργη θέση του να είναι μεταξύ των ηγετών ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκουμε και να έχουμε την ευθύνη για μια πολιτική που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Ευτυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.»

Δυστυχώς αγαπητό Iskra. Το πρώτο μισό της ιστορίας της ιστορίας του Mcdonald έχει ήδη επαναληφθεί. Ως Φάρσα. Μένει να δούμε αν θα επαναληφθεί και το υπόλοιπο μισό. Όχι ως φάρσα. Αλλά ως τραγωδία.

Μέχρι τότε, μένουμε μνημόνιο, μένουμε Ευρώπη. Και Γερά Γερούν. Και βάστα Σόιμπλε. Γιατί είναι μοναχά η αδιαλλαξία του τελευταίου που μπορεί να αποτρέψει τη δυστοπία μιας ολοκληρωτικής Γερμανευρώπης και τη ματαίωση για δεκαετίες των αριστερών οραμάτων.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 23/6/2015

Read More »

Άγριος προπηλακισμός της Φωτίου από τον Ψαριανό

Όσοι ασχολούμαστε έστω και λίγο με την πολιτική, γνωρίζουμε το ποιόν του Γρηγόρη Ψαριανού. Ο κυνικός τυχοδιωκτισμός του δεν ποιεί ήθος.

Περιμέναμε όμως ήθος από αυτούς που περηφανεύονται για το ηθικό τους πλεονέκτημα σα γύφτικα σκεπάρνια.

Κακώς.

Χθεσινός τίτλος της Αυγής, του κομματικού εργαλείου του ΣΥΡΙΖΑ και πλέον της κυβέρνησης, μας υπενθυμίζει με λιγοστές εξαιρέσεις το δόγμα πως τα μήντια υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κατόχων τους.

«Άγριος προπηλακισμός του Γρ. Ψαριανού στην υπουργό Θ. Φωτίου στο πλατό του Mega» τιτλοφορεί η Αυγή χθεσινό της δημοσίευμα που περιγράφει την όντως προκλητική συμπεριφορά του Ψαριανού που κουνούσε έξαλλος διαρκώς το δάχτυλό του.

Δεν της φτάνει όμως αυτό της Αυγούλας. Θέλει να βάλει και τη δικιά της πινελιά μεγαλοποιώντας το επεισόδιο για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Σάμπως κάνει και κάτι άλλο αυτή η κυβέρνηση;

Ενώ η λοιπόν η υπουργός δεν έχει μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από την υποτιθέμενη «σκουντιά» του Ψαριανού και θέλει μη Έλληνα επόπτη γραμμών για να προσδιοριστεί με σιγουριά αν την πίεσε και πόσες φορές με το δάχτυλο της λίγδας του πιτόγυρου, η Αυγή σκοπίμως κιτρινίζει περιγράφοντας πως «ο "μάτσο" βουλευτής Γρ. Ψαριανός επιτέθηκε λεκτικά και σωματικά σκουντώντας απειλητικά την υπουργό» και το πάει και ένα βήμα παραπέρα μιλώντας για τον «απαράδεκτο συμψηφισμό της βίας (λεκτικής και σωματικής) και του σεξισμού που επέδειξε ο βουλευτής του Ποταμιού» (για να.βγάλετε τα συμπεράσματα σας το βίντεο εδώ)

Γιατί όχι και ναζιστικός και σατανιστικός; Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα ξεκινάν οι στερεοτυπικές της αριστεράς λοιδορίες.

Ο Ψαριανός ήταν χυδαίος. Δεν μας είναι κάτι καινούριο αυτό. Κι η συμπεριφορά του απέναντι στη Φωτίου ήταν ανάλογη του ανδρός.

Αν ήμουν εγώ στη θέση της Φωτίου μπορεί να τον μπουκέτωνα και να του βαζα το δάχτυλο του στον κώλο του να το κουνάει από εκεί όσο θέλει. Αν ήμουν δεξιός η Αυγή θα μου σερνε ότι έσυρε και στον Ψαριανό. Κι αν ο Ψαριανός ήταν gay θα με χαρακτήριζαν ομοφοβικό χρυσαυγίτη. Αλλά ο Ψαριανός δεν είναι gay. Απλά πολιτικός transexual είναι. Και κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή.

Η κατάχρηση κατηγορητικών όρων ξεφτυλίζει την ουσία τους.     

Φυσικά τώρα που η Αυγή ως κυβερνητικό πλέον έντυπο δεν ασχολείται με τη βία των κατασχέσεων, τη βία των αυτοκτονιών, τη βία των μεγαλογιατρών και την οικονομική βία του κράτους κατά των πολιτών, χρειάζεται τους γνωστούς βαρβάρους, γιατί τι θα απογίνουμε δίχως αυτούς, έτσι δεν είναι;

Προσβλητική και χυδαία η συμπεριφορά του Ψαριανού και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι αν η κυρία Φωτίου προσβλήθηκε περισσότερο από το κούνημα του δαχτύλου ή από τον όρο «νεομνημονιακό σούργελο» που της απέδωσε ο Ψαριανός.

Γιατί δυστυχώς η γραμμή της κυβέρνησης μέχρι τώρα απειλεί να δικαιώσει τον Ψαριανό. Κι όχι μόνο. Γιατί όπως γράψαμε, αυτή η κυβέρνηση είναι η μοναδική που μπορεί να αναστήσει τους πολιτικά νεκρούς μνημονιακούς υπογράφοντας και το επόμενο μνημόνιο.

Πράγματι. Φαίνεται πως η μεγαλύτερη έγνοια της κυβέρνησης είναι το πώς θα βαπτίσει το νέο μνημόνιο για να είναι το όνομα συμβατό με την παρελθούσα αντιμνημονιακή της ρητορική.

Είναι πολλοί αυτοί που προετοιμάζουν μέσω της ηττοπάθειας την αποδοχή της ήττας.

Δεν πειράζει που θα μας γαμήσουν, φτάνει που ο Αλέξης τουλάχιστον προσπάθησε.

Κάνουν λάθος.

Με την εξαίρεση της Ζωής Κωνσταντοπούλου που έχει προσηλωθεί στο να τρέχει δύο μεγάλες εξεταστικές επιτροπές αν και με σοβαρές παραλείψεις, η συνθηκολόγηση στις 20 Φλεβάρη χωρίς να πέσει ούτε μια πιστολιά υπονομεύει τις ίδιες τις εξεταστικές επιτροπές.

Η κυβέρνηση αντί να χρησιμοποιήσει το τελευταίο όπλο της, τη στάση πληρωμών, εξάντλησε τους τελευταίους πόρους του κράτους που θα μπορούσαν να μας συντηρήσουν για πολλούς μήνες ακόμη και σε συνθήκες διεθνούς αποκλεισμού ώστε να προβεί σε μια επίθεση φιλίας απέναντι στους μπαταχτζήδες δανειστές.

Απέναντι στα μπουκέτα που απολύτως αναμενόμενα μας ρίχναν, εκείνη προσέφερε ανθοδέσμες.

Δεν αντιστάθηκε ποτέ. Απλά δεν συμμορφώθηκε πλήρως. Και αυτό ήταν μια θανάσιμη ύβρις για τους δανειστές και το όραμα μιας ολοκληρωτικής Ευρώπης.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε τόσο λίγη;

Θα σας αποκαλύψουμε το μεγάλο μυστικό της αφοσίωσης των κομμάτων στο Ευρώ: οι κομματικοί τους μηχανισμοί δεν αντέχουν χωρίς τα ευρωπαϊκά λεφτά.

Ποιο εύκολα ζουν αν χάσουμε την Πρέσπα, παρά αν χάσουμε τα ΕΣΠΑ.  

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ρίξει όλο το βάρος στην καταπολέμηση των κριτικών σπαταλών (επαναλαμβάνω, των σπαταλών κι όχι των δαπανών γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν καθεστώτα σπατάλης) και της φοροδιαφυγής, προτίμησε, από την απόπειρα εθνικής ανασυγκρότησης, την διαιώνιση της κατάστασης ενός κράτους επιδοτούμενου κι εξαρτημένου.

Η επιλογή θα έχει δραματικές συνέπειες: Όποιοι έχουν βάλει το κόμμα τους πάνω από τη χώρα, κατέληξαν να διαλύσουν και τα δύο.

Και αυτή η μοίρα περιμένει και τον Αλέξη Τσίπρα αν συνεχίσει ως τυπικός Νεοέλληνας να θέλει να χωρά 7 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη.

Το χειρότερο για αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι παρότι δεν δείχνει να σχετίζεται με τα μεγάλα σκάνδαλα της μετοπολίτευσης, θα παίξει το ρόλο του αυτοφοράκια.

Αλλά αυτά τα είπαμε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είχαμε προειδοποιήσει πως αν η κυβέρνηση δεν πάει σε ρήξη με τους δανειστές στο εξωτερικό και τους ολιγάρχες στο εσωτερικό θα καταλήξει σε ρήξη με το κόμμα και το λαό.

Και το πρώτο ήδη σταδιακά συμβαίνει.

Αντί η κυβέρνηση να πει πουτ δεν κοτ ντάουν, διαπραγματευόταν με το χασάπη που κρατούσε τον μπαλτά και κρατούσε από τον λαιμό  την κότα στον πάγκο του.

Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε επιθετική διαπραγμάτευση, βίωνε την «αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» ενώ για τερματοφύλακα είχε βάλει τον … Πολέτι.

Έλα εντάξει, μόλις 6 θα φάμε… με τους άλλους τρώγαμε οχτάρες μας καθησυχάζουν οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αντιμνημονιακοί. Καθίστε στα αυγά σας γιατί θα έρθουν ξανά οι άλλοι μας λέγανε και φρόντιζαν να ρίχνουν ναρκωτικό στο πικρό ποτήριο που θα συνεχίζουμε να πίνουμε.

Το κατηργημένο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν όπιο του λαού μέρος του οποίου είναι ακόμη μες τη μαστούρα.

Τώρα η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί. Χρειάζεται επειγόντως να της δώσουν ψίχουλα οι δανειστές για να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους τη συνθηκολόγηση και να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη. Η λέξη πανωλεθρίαμβος περιγράφει τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Μα οι δανειστές δεν επιδιώκουν μια απλή νίκη. Χρειάζονται την ελληνική συντριβή. Για αυτό και όλους αυτούς τους μήνες που η κυβέρνηση μιλά για προσέγγιση, οι δανειστές παραμένουν όχι απλά ανυποχώρητοι αλλά εμφανίζονται μέρα με τη μέρα ακόμη σκληρότεροι. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που να βάλει το δάχτυλο που μας κουνούν στον κώλο τους.

Δεν φτάνουν ούτε οι νεοφιλελεύθερες 47+3 θέσεις του προγράμματος που ούτως ή άλλως και όπως κι αν ισοκατανεμηθούν τα καινούρια βάρη, δεν μπορεί κανείς να τα βαπτίσει αλλιώς από νέα βάρη στην κατάκοπη καμπούρα του λαού.

Η Τριαρχία, γιατί εγώ θεσμούς την Τρόικα δεν πρόκειται να την πω ούτε με σφαίρες, θέλει να μας ισοπεδώσει παραδειγματικά.

Το έγκλημα της κυβέρνησης ήταν η άπληστη αλαζονεία του καλομαθημένου όταν οδηγός της έπρεπε να είναι η αγωνία του μεροκαματιάρη και τ’ ανέργου.

Και παρά το δημόσιο μαστίγωμα της, στελέχη της κυβέρνησης συνεχίζουν το έγκλημα της αλαζονείας. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που η Φωτίου μας δήλωνε πως ηγέτες σαν τον Τσίπρα εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια για να τη σιγοντάρει ο Κατρούγκαλος, που απαντώντας σε ερώτηση του Challenges που προϊδέαζε την απάντηση δήλωσε πως ο Τσίπρας έχει κάτι από Λούλα και από Τσε Γκεβάρα.

Το μόνο που έχει σίγουρα από Τσε Γκεβάρα είναι το όνομα του γιου του Ερνέστο. Αλλά στα βαπτίσια είναι καλή η κυβέρνηση. Το κρέας ψάρι, την Τριαρχία (Τρόικα) θεσμούς, το μνημόνιο 3 έντιμο συμβιβασμό.

Και επειδή κι εμείς είμαστε καλοί στα ονόματα, άλλο ο Τσε Γκεβάρα κι άλλο ο Τσε Και-βαράτε με κι ας κλαίω.

Δεν έχουμε πλέον να φοβάστε το ενδεχόμενο της αριστερής παρένθεσης μιας και δεν υπήρξε ποτέ κυβερνώσα αριστερά σε αυτή τη χώρα.

Όσο για καινούρια βαπτίσια αντιλαϊκών πολιτικών ούτε για αυτό χρειάζεται να ανησυχούμε: Μιας και η κυβέρνηση ακόμη να τα βάλει με τη μαφία των ολιγαρχών, νονούς έχουμε πολλούς.

Να θυμάται η κυβέρνηση ότι ισχύει για αυτήν το αντίστροφο που ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα: Δεν αρκεί να φαίνεται αριστερή και πατριωτική. Πρέπει και να είναι. Και μέχρι τώρα ούτε καν μοιάζει.

Δεν είναι ότι ο φόβος άλλαξε πλευρά. Η κυβέρνηση άλλαξε πλευρά. Και χρειάζεται βίαιο σκούντηγμα και κούνημα δαχτύλου για να θυμηθεί με ποιανού την πλευρά είναι.

Σκούντηγμα όπως αυτό που της έκανε ο Κώστας ο Βαξεβάνης που ξυπνώντας από τη Συριζαία του νάρκη ώθησε σε παραίτηση τους διοικητές του ΙΚΑ και του ΟΛΠ όταν η κυβέρνηση δεν τολμούσε καν να τους αγγίξει ή να τους κουνήσει το δάχτυλο.

Το μόνο αισιόδοξο στο επεισόδιο Ψαριανού Φωτίου είναι πως ο πρώτος μας αποκάλυψε πως δεν αντέχει άλλο να τον λένε γερμανοτσολιά και εθνοπροδότη και να του προσάπτουν πως είναι με τους δανειστές. Αν δεν το αντέχει αυτό ένας κυνικός τυχοδιώκτης που είναι με τους δανειστές, πόσο μάλλον να το αντέξουν άνθρωποι καλών προθέσεων αν σε ένα χρόνο από τώρα βρεθούν στη θέση του.

Οι ψευδαισθήσεις πλέον δεν φτουράνε για πολύ. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Αφήστε λοιπόν το εμπόριο αισιοδοξίας και φρούδων ελπίδων και ξεκινήστε την Κάθαρση.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/6/2015

Read More »

Ούτε δεκάρα τσακιστή στο ΔΝΤ.

Θα επιμείνω:

Η καθυστέρηση πληρωμών στο ΔΝΤ έφερε σοκ σε διεθνείς κύκλους

Ε) Γιατί;

Α) Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή κρίση έγινε με παραβίαση του καταστατικού του υπό την αίρεση πολλών από τα μέλη του.

Το ΔΝΤ επεμβαίνει μόνο σε χώρες υπό κρίση που έχουν όμως βιώσιμο χρέος.

Το ελληνικό χρέος όπως διαμορφώθηκε μετά το 2009 με την αλλαγή μεθοδολογίας της ΕΛΣΤΑΤ δεν ήταν βιώσιμο. Βαπτίστηκε βιώσιμο για να αποσοβηθεί ο συστημικός κίνδυνος για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο ήταν έκθετο με δικιά του ευθύνη σε μια σειρά κινδύνων.

Η ελληνική στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ και η απώλεια ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού θα οδηγήσει όχι μόνο στο να ζητηθεί το κεφάλι της Λαγκάρντ στο πιάτο αλλά και σε αμφισβήτηση της διατλαντικής ηγεμονίας σε αυτό, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία γεωοικονομικής επιβολής και να κάνει τις καινούριες εναλλακτικές όπως την αναπτυξιακή τράπεζα των BRICs πιο ελκυστικές επιλογές από ένα Ταμείο το οποίο θα έχει μόλις επιτύχει μια παταγώδη ιστορική αποτυχία.

Ε) Και τι θα συμβεί στην Ελλάδα;

Α) Αρχίδια καπλαμά: Αρχικά θα δοθεί μια πίστωση χρόνου. Αργότερα θα ανακοινωθεί η αποτυχία του προγράμματος. Η Ελλάδα θα γνωρίσει διεθνή αποκλεισμό. Μα για μια στιγμή; Ήδη δεν βρίσκεται η χώρα για μια πεντεατία υπό διεθνή αποκλεισμό; Όσο για το διεθνή αποκλεισμό μετά την αποτυχία του προγράμματος, αυτός δε θα είναι ούτε ολοκληρωτικός ούτε αιώνιος. Αν επενδυτές δούνε δυνατότητες κέρδους στην Ελλάδα θα σπεύσουν ανεξάρτητα από τις ντιρεκτίβες ενός αποτυχημένου διεθνούς οργανισμού.

Ε) Πόσο ακόμη μπορούμε να αντέξουμε τον αποκλεισμό;

Α) Εδώ και ένα χρόνο και σε συνθήκες έλλειψης εξωτερικής χρηματοδότησης, η υπό κρίση και διαρκή σχεδόν ύφεση ελληνική οικονομία που έχει χάσει ήδη το 25% του ΑΕΠ της αντέχει το βάρος της αποπληρωμής τόκων και τοκοχρεολυσιών.

Αν εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο η ελληνική πλευρά είχε προβεί σε στάση πληρωμών θα άντεχε πολύ περισσότερο.

Ε) Τι επιδιώκουμε με αυτή την κίνηση;

Α) Μέχρι σήμερα ΔΝΤ και Γερμανία παίζαν το παιχνίδι καλού και κακού μπάτσου εναντίον της Ελλάδας εναλλάξ. Μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσει μετά από μια οξεία φάση αντιποίνων από κοινού σε σπάσιμο του κοινού μαύρου μετώπου: Το ΔΝΤ χρειάζεται το κούρεμα του ελληνικού χρέους για να μπορέσει να πληρωθεί και να μην αποτύχει και ως προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι υποχρεωμένο να πιέσει έντονα την Γερμανική πλευρά για κούρεμα του ελληνικού χρέους, απειλώντας ακόμη και με αποχώρηση από την ευρωπαϊκή περιπέτεια. Το ΔΝΤ δεν έχει καμιά άλλη επιλογή.

Ε) Ναι αλλά τι θα γίνει με τους Γερμανούς;

Α) Ήδη τα πυρά της τμημάτων της ΕΕ στρέφονται κατά της Γερμανίας. Από την Ουκρανία μέχρι την Ελλάδα, η γερμανική αδιαλλαξία θα βρεθεί προ των ευθυνών της σε ένα γεωπολιτικό σκηνικό ρευστότατο και άκρως αβέβαιο.

Ε) Γιατί ελάχιστοι έχουν μιλήσει για τη στάση των πληρωμών έναντι του ΔΝΤ ως όπλο;

Α) Γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο των προηγούμενων κυβερνήσεων και των μήντια τους στην υποβάθμιση της χώρα και το βαθμό εθελοδουλίας τους. Η καινούρια κυβέρνηση έπαιξε ένα παιχνίδι βασισμένο σε λάθος εκτιμήσεις κύρια των οποίων ήταν πως οι επαφές με τον αμερικανικό παράγοντα θα αποτελούσαν σοβαρό αντίβαρο στον γερμανικό παράγοντα. Δυστυχώς, έπαιξαν και έχασαν. Οι μόνιμες διαβεβαιώσεις της πως το χρέος προς το ΔΝΤ δεν είναι αμφισβητήσιμο και πως θα πληρωθεί στο ακέραιο καθώς και η διαβεβαιώσεις πως η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ (πάση θυσία) κάναν την αμφισβήτηση της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα να μοιάζει με μπλόφα, μια μπλόφα την οποία ο διεθνής παράγοντας δεν ήταν δυνατόν να μη δει και να μην ανεβάσει τα πονταρίσματα του κρύβοντας έτσι το δικό του αδύναμο χέρι.

Ε) Τι θα γίνει αν πληρώσουμε το ΔΝΤ στα τέλη Ιούνη;

Α) Θα έχουμε επιτρέψει στο διεθνή παράγοντα να δει και την τελευταία και πιο σοβαρή μας  μπλόφα. Αν φερθούμε ξανά ως μπλοφαδόροι και όχι ως απεγνωσμένοι που πάμε για το όλα για όλα κι όποιον πάρει ο χάρος, το αποτέλεσμα θα είναι όχι μόνο παραδειγματική τιμωρία αλλά απόλυτος εξευτελισμός και ταπείνωση.

Για αυτό και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, εμείς οι πολίτες να πιέσουμε μια κυβέρνηση μέχρι σήμερα πολύ κατώτερη των ιστορικών συγκυριών και σαφέστατα εντελώς κατώτερη των προεκλογικών προσδοκιών που δημιούργησε στον ελληνικό λαό να μην πληρώσει στα τέλη Ιουνίου.

Και αυτό οφείλει να είναι μόνο η αρχή σε μια ακόμη περισσότερο επιθετική διαπραγμάτευση που θα περιλαμβάνει όχι μόνο το κατοχικό δάνειο αλλά και αποζημιώσεις για το πρόγραμμα του ΔΝΤ το οποίο σύμφωνα με δηλώσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων του όπως πχ αυτή που αφορούσε την επίδραση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών που χρησιμοποιούσε το ΔΝΤ στην μακροοικονομία και επέφερε πολύ μεγαλύτερη οικονομική συρρίκνωση από ότι ακόμη ήταν προσχεδιασμένο, έχει λειτουργήσει καταστροφικά για την ελληνική οικονομία.

Οι ευθύνες του ΔΝΤ είναι τόσο προφανείς που σε πρόσφατο άρθρο της Daily Telegraph περιγράφεται πως: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αναθέσει στο ερευνητικό τμήμα του ΔΝΤ να γίνει ο εκπρόσωπος του κόμματος, γιατί λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν την οικονομική λογική»

Ψήφισε εδώ: https://secure.avaaz.org/el/petition/Elliniki_kyvernisi_Oyte_dekara_sto_DNT/?nIeLSab

Αν εύλογα δεν σου αρέσει το Avaaz μπορείς και εδώ:

https://www.change.org/p/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%BD%CF%84-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CF%8D%CF%86%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%8D?just_created=true

Μην πατάς απλά Like στο facebook. Για τη ζωή σου πρόκειται: Ψήφισε και διέδωσε αντί να γκρινιάζεις στο καφενείο και τη φαμίλια σου. Απέδειξε ότι τουλάχιστον διαδικτυακά είσαι πολίτης αντί για θεατής και καταναλωτής. Έχεις μόλις μερικές μέρες διορία από την ιστορία.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8/6/2015

Read More »

Η καλύτερη στάση στο διεθνές σεξ: Η στάση πληρωμών

Όπως έχουμε γράψει είναι μια περίοδος της ανθρωπότητας άσχημη μεν που δεν μπορεί όμως να κρατήσει τις μάσκες τις.

Μετά από μήνες μια άκαρπης «επίθεσης φιλίας», αριστερής αλαζονείας, αμετροέπειας, κρυψίνοιας, διγλωσσίας, μετάλλαξης, συνεχών υποχωρήσεων στο εξωτερικό και ανέντιμων συμβιβασμών στο εσωτερικό, η κυβέρνηση αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να θυμηθεί τον παλιό καλό της εαυτό.

Αμέσως μετά την ελληνική πρόταση που δεν την λες ακριβώς κι αριστερή, οι επικυρίαρχοι απάντησαν εξόχως τιμωρητικά με το σκληρότερο μνημόνιο που έχει επιχειρηθεί να επιβληθεί σε ελληνική κυβέρνηση.

Το δίλλημα που έθεσαν ήταν απλό: Ή θα αυτοκαταστραφείτε ή θα σας καταστρέψουμε, υπενθυμίζοντας στην συγκυβέρνηση ότι οι επικυρίαρχοι θέλουν να τη θάψουν ζωντανή όσο και αν αυτή υποχωρήσει ή μεταλλαχθεί.

Η Ύβρις της αριστερής/πατριωτικής κυβέρνησης πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν: Έκπληξη είναι μονάχα ότι αυτό αποτελεί έκπληξη για κάποια ευρωαιθεροβάμονα κυβερνητικά στελέχη.  

Όταν στην πραγματικότητα υπήρχε μοναχά υποχώρηση των ελληνικών θέσεων, με την παταγώδη κατάρριψη του ψεύδους της αισιοδοξίας και της εγγύτητας των διαπραγματευόμενων πλευρών που η μονταζιέρα του Νέου Μαξίμου πότιζε τον λαό, η κυβέρνηση επιστρέφει στο ρεαλισμό: Ή μισθοί και συντάξεις ή δόσεις.

Η θεωρία των πέντε καρπουζιών που αποστράγγισε τους τελευταίους πόρους της χώρας για να είναι εντάξει στις «υποχρεώσεις» της, τις οποίες δυστυχώς η κυβέρνηση της ελπίδας αποδέχτηκε στο ακέραιο στις 20 του Φλεβάρη με ότι συνεπαγόταν αυτό, τελειώνει με τα καρπούζια να σκάνε.

Αναγκαστικά λοιπόν αλλά και υπό την απειλή ανεξέλεγκτων εσωτερικών αντιδράσεων, η κυβέρνηση έστω και καθυστερημένα και με τεράστιο κόστος έβγαλε το πιστόλι της στάσης πληρωμών στο τραπέζι, βάζοντας προς το παρόν τέλος στον προσκοπισμό που μέχρι τώρα την χαρακτήριζε.

Δεν πληρώνεις δεν πληρώνω, απλούστατο το μήνυμα στους διεθνείς μπαταχτζήδες.

Εκβιάζεις εκβιάζω.

Σε μια κίνηση άνευ προηγουμένου, η κυβέρνηση καθυστερεί την αποπληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ η οποία θα πληρωθεί (λέμε τώρα) όλη μαζί στα τέλη Ιούνη. Ανεξάρτητα αν αυτό έγινε με την άδεια του ΔΝΤ ή μονομερώς, η κυβέρνηση έχει γράψει ήδη ιστορία, για το καλύτερο ή το χειρότερο.

Και ναι επιτέλους γίναμε Ζάμπια. Καλύτερο το Ζάμπια από τα Ζόμπια.  

Αν μέχρι σήμερα δικαιωνόταν ο Σόιμπλε για το πως θα εξηγήσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις κωλοτούμπες στους ψηφοφόρους τους, σήμερα να δούμε το πώς θα εξηγήσει η Λαγκάρντ το ενδεχόμενο της ελληνικής στάσης πληρωμών στο ΔΣ του ΔΝΤ.

Προσωρινά ο φόβος αλλάζει πλευρά, έστω και από ατύχημα:

Τι να πρωτοεξηγήσει η Λαγκάρντ; Τους λάθος συντελεστές, την παραβίαση του καταστατικού του ΔΝΤ για την εμπλοκή στην ελληνική κρίση, ή την παταγώδη αποτυχία του ελληνικού προγράμματος που μέχρι τώρα όλοι συγκάλυπταν με ικανοποιητικούς αλλά μη βιώσιμους οικονομικούς δείκτες;

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: Γνωρίζοντας πόσο καλή είναι αυτή η κυβέρνηση στο επικοινωνιακό κομμάτι και τους τακτικισμούς προς εσωτερική κατανάλωση, θεωρούμε ενδεχόμενο το να είναι αυτή η καθυστέρηση αποπληρωμής πέρα από πραγματική αδυναμία αποπληρωμής κι ένα τέχνασμα για να ανακουφιστεί η ίδια προσωρινά έστω, από την αντιμνημονιακή εσωτερική αντιπολίτευση.

Όπως και να χει όμως, ακόμη κι αν είναι η στάση αυτή παραισθησιογόνο, η διάρκεια του μόνο βραχύβια μπορεί να είναι καθώς η πραγματικότητα του χρέους και του στραγγαλισμού του πληθυσμού είναι ισχυρότερη από κάθε ναρκωτικό, αριστερό ή μη.

Από σήμερα οι αντιδράσεις της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού θα είναι πιο λυσσαλέες από ποτέ.

Δε γίνονται αυτά, θα λένε, θα έρθει ο Αρμαγεδδών και άλλα τέτοια.

Κι όμως νεοφιλελεύθερα σκυλιά του πολέμου. Γίνονται. Απόδειξη αυτού είναι ότι ήδη γίναν.

Η κυβέρνηση δοκίμασε μάλλον άθελα της για πρώτη φορά ένα υπερόπλο: Τη στάση πληρωμών στο πρώτο της στάδιο, αυτό της καθυστέρησης πληρωμών.

Η προειδοποιητική βολή έχει πέσει και καλό θα είναι να ακούσουν τον κρότο όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας.

Αν οι παγκόσμιες ελίτ έσπευσαν να σώσουν το χρηματοπιστωτικό λόγω της Leeman Brothers (κι όχι μόνο) φορτώνοντας τη λυπητερή παγκοσμίως στην πλάτη των φορολογουμένων και ιδιαίτερα των Ελλήνων (εμμέσως πλην σαφώς) να δούμε πως θα κολλήσουν το μάρμαρο της χρεωκοπίας μιας διασυνδεδεμένης χώρας.

Φυσικά θα υπάρξουν αντίποινα αν η στάση πληρωμών γίνει από ατύχημα τακτική ατυχημάτων. Οι τόνοι θα ανέβουν σε σημεία που θα μοιάζει ότι είναι έτοιμοι να μας βομβαρδίσουν και να μας πνίξουν στο αίμα μας ή κατά προτίμηση στα σκατά μας τα ίδια.

Όσο όμως η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, ή μάλλον ακόμη καλύτερα όσο απαντά με στάσεις πληρωμών, η οικονομική αστάθεια που θα προκληθεί θα είναι άνευ προηγουμένου, μια εποχή χρυσών ευκαιριών για τους κερδοσκόπους και πονοκεφάλων για όλες τις κυβερνήσεις.

Ας αφήσουν λοιπόν τα ευκολάκια περί εκλογών που δεν βγάζουν πουθενά με τόσο νωπή λαϊκή εντολή κι ας ζωστούν τ’ άρματα. Η λαϊκή εντολή ήταν μια και αδιαπραγμάτευτη: Το τέλος της λιτότητας, το τέλος του πόνου, το τέλος των λαοκτόνων μνημονίων με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ήταν ούτε ευρώ ούτε δραχμή, ούτε μνημόνιο 70% ούτε φυσικά μνημόνιο 180% που είναι και το τελευταίο τελεσίγραφο που μας παραδόθηκε από τους δανειστές.

Πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι λοιπόν και ξέρουμε καλά τι θα μας συμβεί αν σηκώσουμε κεφάλι. Ξέρουμε όμως ακόμη καλύτερα τι μας περιμένει αν δεν σηκώσουμε κεφάλι καθώς : Η χρόνια συνέχεια του αργού και βασανιστικού θανάτου που βιώνουμε πέντε χρόνια τώρα και μια κοινωνία των τεσσάρων πέμπτων: Τέσσερις στους πέντε Έλληνες θα φυτοζωούν.

Αυτό που δεν ξέρουμε τόσο καλά είναι το τι θα συμβεί στην Ευρώπη αν σηκώσουμε κεφάλι: Αν η κυβέρνηση έχει αρχίδια και δεν αποτελείται μόνο από αρχίδια όπως οι προηγούμενες θα το μάθουν οι Ευρωπαίοι πολίτες: με τον σκληρό τρόπο.

Και κανείς δεν φρόντισε να μας πει τι θα συμβεί στο ΔΝΤ αν οι δόσεις του δεν αποπληρωθούν. Και η απάντηση είναι μία: ΚΟΛΑΣΗ. Η χώρα που έσωσε το ΔΝΤ από τη δική του κρίση μπορεί να το κάνει να φαντάζει τόσο αποτυχημένο που ούτε αφρικανοί δικτάτορες δεν θα τολμούν να το καλέσουν να κάνει τα κουμάντα του σε όφελος των ντόπιων και διεθνών ολιγαρχών.

Η αδυναμία έγκαιρης πληρωμής δόσεων από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης θα απαντηθεί με απειλές, εκβιασμούς κόντρα απειλές και εκβιασμούς.

Πέρα από το ότι ο βρεγμένος δε θα πρεπε να φοβάται τη βροχή, όσο περισσότερο κλιμακώνονται οι απειλές και όσο περισσότερο αποφασιστική είναι η κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα βρουν οι θεσμοί τους εαυτούς τους στη θέση της χώρας την πρώτη περίοδο ΓΑΠ Παπακωνσταντίνου όπου δημιουργήθηκε ένα κλίμα απίστευτα μη ελκυστικής οικονομικής αβεβαιότητας.

Τότε και μόνο τότε, την ύστατη στιγμή, μόνο όταν αρχίσουν κι αυτοί να πονούν, μπορεί να πρυτανεύσει η σύνεση ή να τιναχτούν όλα στον αέρα.

Η κυβέρνηση πρέπει να διαβεί τον Ρουβικώνα, όπως ο Ρουβικώνας πέρασε την πόρτα του Λάτση και χτύπησε με το σφυροδρέπανο το κουδούνι του.

Η εποχής της τσάμπα μαγκιάς, των μπάχαλων, των ραγιάδων και των ολιγαρχών πρέπει να τελειώσει. Είναι η εποχή που όχι μόνο πρέπει να τελειώσει η ανισοκατανομή του χρέους αλλά να αρχίσει και η ισοκατανομή του κόστους.

Αν όχι, το μάρμαρο θα το πληρώσουν όλο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και αυτούς δε θα τους γλυτώσει κανείς.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/6/2015

Read More »