Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού

Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού

Του Πέτρου Αργυρίου

Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού.

Κάτοχος της πανάρχαιας τέχνης των δηλητηρίων που συνεχώς εκσυγχρονίζεται.

Σου πουλάω χημικά, φάρμακα, πολιτικές, τροφές δηλητήρια.

Και σ’ έχω πείσει ότι τα χρειάζεσαι. Σε έχω πείσει ότι με χρειάζεσαι.

Μα πόσο μοιάζουμε:

Είμαι πλανόδιος και εσύ είσαι πλανεμένος.

Θέλεις την υγεία σου και τη ζωή σου. Και εγώ το ίδιο θέλω: θέλω την υγεία σου και τη ζωή σου όπως ποθώ μια λιμουζίνα ή ένα φρέσκο καυλάκι. Για μένα είστε φρούτα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να απλώσω το χέρι μου και να σας γευτώ. Μετά να σας πετάξω μισοφαγωμένα στο χώμα, να πιάσω το επόμενο εύκολο φρούτο.

Δούλεψε. Φύτρωσε. Άνθισε. Κάρπισε. Για μένα τα κάνεις όλα. Αχ να ξερες πόσο ανιδιοτελής μου φαίνεται ο εγωισμός σου. Πόσο με θρέφει ο χυμός του. Θύμωσε, βρίσε, εκμεταλλεύσου τους διπλανούς σου, ξεφτίλισε τους. Το έργο μου κάνεις.

Εκεί που ο μισοφαγωμένος καρπός σου έχει πέσει, αποκομμένος από το κλαδί, δίπλα στα τόσα άλλα ζωντανά αποφάγια, εκεί ζυμώνεται η κομπόστα της σαπίλας, η βάση του αρώματος που φορώ, η βάση των δηλητηρίων που σου πουλώ. Μυρίζω θάνατο. Και αυτό σου πουλάω.

Αλλά μη στεναχωριέσαι: για μένα τίποτα δεν πάει χαμένο: ούτε το δάκρυ, ούτε το αίμα σου ούτε ο καημός ο πόνος και η κραυγή. Τα διυλίζω όλα στα εργαστήρια μου, τα εξευγενίζω, τα κάνω πολιτικές και προϊόντα και στα ξαναπουλάω.

Οποία θεϊκή οικονομία!

Η τέλεια ανακύκλωση.

Δεν καταλαβαίνεις; Εγώ είμαι που σου πουλούσα Εβραίους σαπούνια για να καθαρίζεις το σώμα σου από τις αμαρτίες μου.

Το αίμα των μαύρων σε συσκευασία διαμαντιού.

Την οιμωγή των ερυθρόδερμων κλεισμένη όμορφα μέσα σε ράβδους χρυσού.

Τι όμορφα που δεν μπορείς να δεις πίσω από τον καθρέφτη. Πίσω από εκεί είμαι εγώ. Το είδωλο σου είναι το τέλος σου και η αρχή μου.

Είσαι η σταγόνα, είμαι ο ωκεανός σου.

Είσαι δάκρυ χυμένο στα ορμητικά ποτάμια αίματος που φτιάχνω.

Δούλεψε. Θυμάσαι το μαστίγιο που κρατώ στο ακούραστο χέρι μου;

Όταν καμιά φορά σηκώνεις το κεφάλι και με ρωτάς τι δουλειά κάνω, σου το λέω δεν στο κρύβω: Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού.

Είμαι το αυγό του φιδιού.

Η διχαλωτή γλώσσα του.

Είμαι ψυχρόαιμος. Ένας βόας που το πτώμα σου ζεσταίνει το απόλυτο μηδέν της ψυχής του.

Είμαι ο βασιλιάς που προσκυνάς. Ο πάπας. Ο αρχιμανδρίτης που φυλάς το χέρι του. Ο πολιτικός που ψηφίζεις και κραυγάζεις το όνομα του σαν να ταν όπλο που στρέφεις στο διπλανό σου. Ο επιστήμονας στον οποίο παρέδωσες τη γνώση.

Κάθε μέρα γίνομαι περισσότερος καθώς εσύ γίνεσαι λιγότερος.

Είμαι όλα όσα έχεις χάσει. Είμαι η ίδια η απώλεια.

Είμαι το δηλητήριο μέσα σου. Άλλοτε αργό άλλοτε κεραυνοβόλο.

Καμιά φορά που το ελιξήριο του ύπνου μου λήγει προσωρινά, σηκώνεσαι σα χαλασμένη σούστα, σα σουρωμένος ακροβάτης και φωνάζεις «είσαι ο δυνάστης μου, ο εκμεταλλευτής μου, ο φονιάς μου, ο καταστροφέας μου».

Όχι κύριε. Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Στο’ χω κάνει ξεκάθαρο αυτό μέσα στους αιώνες. Πως μπορώ να σε εξαπατήσω σε κάτι που ήδη γνωρίζεις; Είμαι ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Ο πωλητής του λαδιού του φιδιού. Με περνάς για κακό; Για σκληρό; Που και να δεις τα αφεντικά μου. Εγώ απλά υπάλληλος είμαι. Τη δουλειά μου κάνω.

Και συ μιλάς μαζί μου και με ρωτάς γιατί, καθώς εγώ βλέπω την ψυχή σου να ρέει έξω από το σώμα σου και να ενώνεται με την κομπόστα της σαπίλας. Μμμ, καλή σοδειά δηλητηρίων θα έχουμε και φέτος.

Περάστε κόσμε. Δύο ευρώ το κιλό η ευτυχία. Ένα ευρώ το κιλό ο έρωτας. Τέσσερα ευρώ το κιλό η επιτυχία. Αν μου δώσετε ένα κιλό από τον έρωτα σας και ένα κιλό από την ευτυχία σας, σας δίνω τσάμπα ένα κιλό επιτυχίας.

Πάλι και φέτος θα ψωνίσετε.

Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com

Read More »

Βρήκε ο Γάιδαρος το Σαμαρά του

Βρήκε ο Γάιδαρος το Σαμαρά του

Του Πέτρου Αργυρίου

Νόμιζα, ήλπιζα, ότι με τον ΓΑΠ είχαμε πιάσει πάτο. Ότι πιο κάτω δεν πήγαινε. Μετά ήρθε ο Παπαδήμος. Και τώρα ο Σαμαράς. Τουλάχιστον ο ΓΑΠ είχε άλλοθι. Ήταν ξένος στη χώρα που κυβερνούσε. Ετούτος εδώ που θέλει να ξεπεράσει ακόμη και τον ΓΑΠ σε κακοφημία τι ζόρι τραβάει;

Υπάρχει ένα ανέκδοτο στους κόλπους της διεθνούς ελίτ, το πιο σύντομο: Έλληνας πρωθυπουργός. ΧΑΧΑΧΧΑ.

Οι Έλληνες πρωθυπουργοί των μνημονίων λοιπόν έχουν δημιουργήσει νέα στάνταρτς ενδοτισμού που δυσκολεύουν ακόμη και αφρικανούς ηγέτες: Γιατί βρε συ δεν μπορείς να είσαι σαν τον ΓΑΠ ή τον Αντωνάκη και να λες σε όλα ναι πριν καν σου πούμε σε τι να πεις ναι;

Οι yesmen λοιπόν ζουν και βασιλεύουν.

Δεν ξέρω γιατί μιλάμε γιατί βρίσκομαι σε μόνιμη παράκρουση αλλά μιλάμε πλέον για κάτι διαφορετικό από προδότες. Μιλάμε για συντεχνία προδοτών. Για καριερίστες προδότες. Η Bild, ένας από τους μεγαλύτερους βόθρους στον κόσμο . Η Bild: Έβγαλε σε αρχαία ελληνικές γραμματοσειρές της απαιτήσεις της: πολεμικές απαιτήσεις: Να δώσουμε ακατοίκητα νησιά στους Γερμανούς. Πολεμική απαίτηση καταλαβαίνετε; Casus Belli. Καταλαβαίνετε;

Και η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού; Πήγε να αλλάξει ενθύμια με τον Diekmann, τον εκδότη της Bild και στέλεχος της Hurriet. Τον κάλεσε στην Πήλο. Υπέγραψε φωτογραφία του λέρα Diekmann με ταβερνιάρη της Λέρου.

Και αναρωτιέμαι: είναι και η Πήλος και η Λέρος στη λίστα των «ακατοίκητων» ελληνικών τόπων προς παραχώρηση;

Να γελάει ο Σαμαράς ανάμεσα στα ανθελλήνια της BILD σαν να βρέθηκε στον παράδεισο του. Χαρωπός δίπλα στα αφεντικά, ανυποχώρητος με τους υποτακτικούς του. Έτσι είναι ο σωστός επιστάτης (ναι ναι δεν αναφέρομαι στο Σαμαρά, μια γενική διατύπωση κάνω). Τι τους κάνουν στο κολλέγιο Αθηνών; Τους μαθαίνουν διπλωματία των οπισθίων; Πως τους δένουν;

Όπως τότε που έτρεχε ο Σαμαράς σαν σχολιορόπαιδο με τη σάκα του να δείξει στους δασκάλους του την έκθεση των ιδεών που λεγόταν Ζάππειο. Τότε τον αποπαίρναν σαν να ‘ταν κανά παρλιακό. Αλλά τώρα… Τώρα είναι πια πρωθυπουργός. Τώρα πια τον ακούν όταν υπακούει. Τώρα πια δεν ξεφτιλίζεται μόνος του. Έχει έναν ολόκληρο λαό δικό του για να ξεφτιλίσει.

Δεν πειράζει που δεν προέρχεται από τα μεγάλα τζάκια όπως των Παπανδρέου και Καραμανλή. Είναι ισόθεος τους πλέον. Πρωθυπουργός.

Δεν ξέρω πιο παιδικό τραύμα ή πιο σκοτεινό οικογενειακό μυστικό τον έκανε αυτός που είναι.

Να μοιάζει με τον εσταυρωμένο σε πίνακα του El Greco όταν πλέον είναι ο σταυρωτής. Να έχει το βλέμμα στραμμένο αλλού και το λαιμό αλλού σαν να ‘ταν κανά περίεργο φλαμίνγκο . Να έχει τη άλλοτε τη συστολή σχολιορόπαιδου και αλλού τον τσαμπουκά του νταή του σχολείου ανάλογα με τον ποιον έχει δίπλα του.

Ο Μεσσήνιος θα πάρει άξια τη θέση του στο Hall of Shame της μεταπολίτευσης. Μια κωλοφυλλάδα αξιώνει πολεμικές απαιτήσεις από τη χώρα σου ενώ η χώρα της σου χρωστάει πολεμικές αποζημιώσεις. Και συ πας και τους γλύφεις σαν χαρωπό σκυλάκι που βρήκε τον αφέντη του.

Από την αρχή της πρωθυπουργίας του το δειξε το παιδί. Απλά δεν μπορούσα να κάνω εκείνον τον ισχυρισμό γιατί δεν είχα στοιχεία. Όταν του αποκολλήθηκε ο αμφιβληστροειδής. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Του Σαμαρά του βγήκαν και τα δύο. Και λίγο μετά ο Ράπανος λιποθυμά και μπαίνει και αυτός στο νοσοκομείο. Αποτέλεσμα: Η Ελλάδα χωρίς εκπροσώπηση στην πιο κρίσιμη σύνοδο από όπου η Ιταλία- Ισπανία φύγαν με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους να μην επιβαρύνει το χρέος τους.

Μας απομόνωσαν τότε από τον άξονα του νότου χάρη στην κυβέρνηση Σαμαρά και τα προβλήματα «υγείας» της. Οποία κουτοπονηριά.

Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτοι τον μαρτυρικό δρόμο προς την κόλαση. Τυραννισμένοι, ξεφτιλισμένοι, δαρμένοι, ατιμασμένοι.

Και οι πολιτικές και οι πολιτικοί του κώλου προχωράν… με την όπισθεν. Νιώθω ντροπή πλέον που είμαι Έλληνας. Την ντροπή που δε νιώθουν οι πολιτικοί μας. Νιώθω ντροπή που ορίζουν τη ζωή μου μαφίες.

Που ο Έλληνας πρωθυπουργός πάει με ένα σκάνδαλο δωροδοκίας που έχει τιμωρήσει η γερμανική δικαιοσύνη και γυρνάει έχοντας δώσει επενδυτικά κίνητρα στη Siemens. Το θέατρο των σκιών δε λέει να τελειώσει. Οι καραγκιόζηδες αποθεώνονται.

Η μεγάλη του έθνους σχολή του ραγιαδισμού στις μεγαλύτερες στιγμές της.

Και σήμερα «ο πιο καλός ο μαθητής» δίνει τα ρέστα του. Ότι έχει απομείνει στις τσέπες σας δηλαδή.

Κάλλιο φτωχός παρά ατιμασμένος. Εμάς πρώτα μας ατιμάσανε. Τώρα, σφίξτε κι άλλο τα ζωνάρια. Η φτώχια, αυτή που τόσα χρόνια περιγελούσατε, σας έρχεται φρενιασμένη.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του όσο αυτός έχει το κουράγιο να γράφει για μια απέλπιδα ευνουχιστική χώρα στο agriazwa.blogspot.gr)

Read More »

Οι ροζ γραμμές που θα σας ξεσηκώσουν

Αρρρώστια!!! Οι καινούριες ροζ γραμμές που θα σας ξεσηκώσουν.

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Έχεις καρκίνο; Στα αρχίδια μας. Πάρε τηλέφωνο στα 14554, 14784, 14884, 14900 και με χρέωση μόλις κάτω από ευρώ το δευτερόλεπτο θα σου κλείσουμε ραντεβού με κάποιον καυτό γιατρό που θα ικανοποιήσει τα πια τρελά σου όνειρα: Να ζήσεις.

Τα νεφρά τα μπαμπάκα σου γιοκ; Πάρε στις ροζ γραμμές αρρώστιας και κάποτε ίσως να μπει στο χειρουργείο.

Δε βρίσκεις φάρμακο. Το κράτος θα φροντίσει να στήσουν οι επιχειρηματίες του παράγκες με λαθραία.

Ψοφάς; Κακό σου ψόφο βρωμόσκυλο.

Οι γιατροί πουτάνες. Οι ασθενείς σκυλιά.

Η πιο αρρωστημένη δυστοπία ξεδιπλώνει την ανεξάντλητη ασχήμια της μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Και πολλοί από εμάς ακόμη χαζογελάμε. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Σαν να μην είναι η πανούκλα μέσα μας. Στους καναπέδες τους αρκετοί από εμάς να βλέπουν σαν μαστουρωμένα πρόβατα πρωινάδικα, στις καφετέριες ή για shopping therapy να αυνανίζονται με τους μισθούς του τρόμου.

Πείτε μου κάτι καλοί συμπολίτες: Εσείς που στελεχώσατε ή απλά στηρίξατε το σύστημα τόσα και τόσα χρόνια. Εσείς που φροντίζατε τον κώλο σας. Το λουράκι του αφέντη δεν έχει αρχίσει να φαίνεται ανυπόφορα σκληρό, αποπνικτικά στενό;

Πείτε μου: γιατί να ζήσουν οι δικοί σας όταν έχετε καταδικάσει όλους τους υπολοίπους; Γιατί;

Που πήγαν τα αυτονόητα σας ρε; Υγεία, παιδεία, δημοκρατία; Που πήγαν όλα αυτά ρε; Τόσο αίμα πήγε χαμένο για να τα ξεπουλήσετε για λίγη βολή;

Η καρδιά της μάνας σου μια ροζ γραμμή. Τα αρχίδια του πατέρα σου και η μήτρα της μάνας σου που σου δώσαν ζωή μια ροζ γραμμή. Όλη η ζωή σου μια ροζ γραμμή. Πουτάνα Έλληνα. Ε πουτάνα.

Read More »

Χιροσίμα αγάπη μου

Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τη Χιροσίμα

Του Πέτρου Αργυρίου

Σήμερα είναι μέρα μνήμης. Μέρα θλίψης. Μέρα οργής. Σαν σήμερα 67 χρόνια πριν έπεσε το «Μικρό Αγόρι», η πρώτη πυρηνική βόμβα στη Χιροσίμα.

Η πρώτη δοκιμή πυρηνικής βόμβας σε μαζικούς ανθρωπίνους πληθυσμούς. Αν η φρίκη μπορούσε να μετρηθεί σε μονάδες, μονάδες φρίκης όπως παραγόμενη φρίκη ανά δευτερόλεπτο, τότε η Χιροσίμα αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το δεύτερο σε σειρά και το πρώτο σε μέγεθος φρίκης ήρθε τρεις μέρες μετά, στις 9 Αυγούστου του 1945 στο Ναγκασάκι με τη ρίψη της δεύτερης βόμβας, του «Χοντρού Αγοριού»

Τα λατρεύουν οι αμερικανοί αυτά τα ονόματα: Μικρό Αγόρι, Χοντρός Άντρας. Η χυδαιότητα τους ξεπερνά κατά πολύ τη θηριωδία των Ναζί. Καθώς όμως οι δεύτεροι ηττήθηκαν, λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίος τράγος και χρεώθηκαν σε αυτούς τα κρίματα όλου του κόσμου… Η ανθρωπότητα ήταν ελεύθερη πλέον να εφεύρει νέου τύπου φρίκες.

Δεν τελείωσαν οι φρίκες με τους Ναζί. Οι φρίκες συνεχίζουν το έργο τους απτόητες. Μετά τους Ναζί και τους Σοβιετικούς, οι Αμερικάνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι τα εγκλήματα τους και τα πειράματά τους. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τους άνοιξε τον όρεξη: άλλωστε μαζί με τους φίλους τους τους Ρώσους αμνηστεύσαν δεκάδες ναζί επιστήμονες για να τους ενσωματώσουν στα επιστημονικά τους προγράμματα: Τι γράφει ο ιστορικός απολογισμός; Τι έχουν κάνει οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι; δεκάδες πόλεμους, πραξικοπήματα (ανάμεσα σε αυτά και τα δικό μας- θυμάστε την Κύπρο για την οποία λέγαμε κάποτε «δεν ξεχνώ;». Ε μια χαρά εξαγόρασαν τη μνήμη μας οι Αμερικάνοι με τα δανεικά), απαγωγές, βασανιστήρια: Μια αυτοκρατορία τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ούτε από τους σταλινικούς, ούτε και από τους Ναζί: απολύτως τίποτα. Αντίθετα έχει συνδυάσει τις φρίκες και των δύο καθεστώτων και κατέχει και το high score της φρίκης.

Έμαθε το κάθε τσουτσέκι να σε φιμώνει αποκαλώντας σε ναζί αν διαφωνείς σε κάτι μαζί του. Προτιμώ να του ανταπαντήσω με τον όρο σταλινικός. Ή μάλλον ακόμη χειρότερα: Φιλοαμερικανός.

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου και η άκρα αριστερά έχει μερίδιο στην αναβίωση του «ναζιστικού» φαντάσματος. Σαν σκύλος που κυνηγά την ουρά του έπαιζε με μερικούς εκατοντάδες γραφικούς, επικίνδυνους μεν αλλά γραφικούς δίνοντας τους αίγλη και υπόσταση που δεν είχαν ποτέ.

Λες στους κομμουνιστές ότι οι Σταλινικοί ήταν δαίμονες: Θα σε γδάρουν ζωντανό όπως πρέπει στα δεξιά τομάρια.

Λες στους νεοφιλελεύθερους ότι η αμερικανική ηγεσία είναι ένα τσούρμο αυτοκρατόρων της μαφίας που σκοτώνουν με joystick: Θα σε κοιτάξουν με περιφρόνηση για την ζωντανή αποτυχία που είσαι, για τον ανήμπορο ανθρωπισμό της αριστεράς που σε έχει κάνει μαλάκα.

Λες σε όλους αυτούς ότι οι Ναζί δεν είναι οι μοναδικοί δαίμονες που οργώνουν με φρίκη τον πλανήτη: Μετά από αυτούς γαμήσαν και δείραν αμερικανοί και σοβιετικοί. Και σε λεν με ένα στόμα μια φωνή: Ναζί.

Δεν είμαι ούτε θα γίνω ποτέ απολογητής των Ναζί. Οι φρίκες τους είναι χαραγμένες στο πετσί της ανθρωπότητας. Αλλά οι φρίκες ούτε ξεκίνησαν ούτε τελείωσαν με αυτούς. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα ημερολόγιο φρίκης.

Πετάς ένα ναζί και τελείωσες. Είναι σαν να εξαγνίζεσαι από όλα τα διαρκή εγκλήματα που συμβαίνουν σήμερα και για τα οποία δε σου καίγεται καρφί: Οι φονιάδες των λαών οι αμερικανοί είναι φίλοι μας, οι πρώην αποικιοκράτες Ευρωπαίοι είναι φίλοι μας. Ο ι Γερμανοί είναι φίλοι μας.

Η προδοσία είναι σαν ιερή πουτάνα, παρθένα πουτάνα: την αγαπάνε τόσοι μα σπάνια κάποιος την γαμάει. Σπάνια κάποιος γαμάει την προδοσία. Σπάνια κάποιος γαμάει τους προδότες και τους έπαρχους του αμερικανισμού και του νέου ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Όπως δε γάμησει ποτέ κανείς τους δοσίλογους.

Και πλέον δεν ζούμε την εποχή των παχιών αγελάδων για να έχουμε τον πολιτικό εκφυλισμό της συνέναισης με τους δοσίλους. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Δεν χρειάζεται ούτε καν συγγραφέας για να καταδείξει κάτι το τόσο προφανές. Αυτό που ελάχιστα όμως γίνεται αντιληπτό από τον κόσμο είναι ότι σήμερα και μέσω των κρίσεων ξαναμοιράζεται η γεωπολιτική πίτα του πλανήτη: Όλες οι τρομακτικές αλλαγές που βλέπουμε είναι η μετακίνηση των γεωπολιτικοτεκτονικών πλακών: Η αραβική άνοιξη που οι χαλβάδες της ψευτοδημοκρατίας χειροκροτούσαν είχε τη στάμπα της αμερικανικής κοινωνικής μηχανικής: Arab Spring Rolls με αίμα και τεχνητό αρωματικό δημοκρατίας.

Οι ακραίοι μουσουλμάνοι (βλ. Al Qaeda) απελευθερώθηκαν από τα όντας σκληρά δεσμά της εκοσμικευμένης εξουσίας. Σειρά έχει οι Χριστιανοί της μέσης Ανατολής και άλλες μειονότητες να καταπιεστούν, να διωχθούν, να βασανιστούν, ε και κάποιοι τυχεροί από αυτούς να εκτελεστούν.

Και οι γκόμενες. Οι μοιχαλίδες να πετροβοληθούν ξανά: Ύμνος στη δημοκρατία. Αλλά αυτά δεν τα λένε στα μήντια. Τσουκ. Δεν μας είπαν ότι οι νεοσυντηριτική παρέα του Bush χρησιμοποίησε τους φανατικούς χριστιανούς για να εξαπολύσει τη σταυροφορία του κατά των φανατικών μουσουλμάνων εφευρίσκοντας την φοβερή και τρομερή Al Qaeda του σαουδο-αμερικανού πράκτορα Bin Laden.

Δεν μας είπαν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα χρησιμοποίησε τους φανατικούς μουσουλμάνους και την “Al Qaeda” για να κάνει μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά αλλαγές καθεστώτων και ότι τα νέα καθεστώτα είναι μάλλον πρόθυμα να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν χριστιανούς, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι, όπως οι «χριστιανοί» του Bush απήγαγαν, βασάνιζαν και βομβάρδιζαν μουσουλμάνους, πολλοί από τους οποίους απολύτως αθώοι.

Λογοκρισία στην ελληνική κοινωνία: Λες για τα εβραϊκά λόμπι που σπρώχνουν την αμερικανική ηγεσία για ντου στο Ιράν όπως το κάνουν και για το Ιράκ. Εμπρός πάμε ξανά μαζί για μια νέα γενοκτονία μουσουλμάνων. Πάλι Ναζί σε λένε. Οι ίδιοι άνθρωποι που διαδήλωναν για την Παλαιστίνη. Μέχρι φυσικά η Ελλάδα να γίνει οικονομικά Παλαιστίνη από τον αμερικάνο πρώην πρωθυπουργό μας Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά όλα μέλι γάλα με τους ισραηλινούς. Ερχόταν ο Νεντανιάχου και μόνο τείχη δεν γκρεμίζαμε για να τον υποδεχτούμε.

Τρομακτική πλύση εγκεφάλου. Απίστευτη λογοκρισία. Και τη χειρότερη λογοκρισία την κουβαλάμε μέσα μας και την επιβάλουμε στους άλλους.

Πάμε, πάμε

. Έχει αρχίσει να βρωμάει πόλωση εδώ μέσα, σε αυτήν τη χώρα. Όλοι έχουν αρχίσει να σκέφτονται με λογική Bush: είτε είσαι μαζί μας είτε εναντίον μας.

Και κάποιοι από μας που δεν είμαστε ούτε κουμουνιστές, ούτε νεοφιλελεύθεροι, ούτε ναζί, ούτε σιωνιστές, ούτε μουσουλμάνοι, ούτε χριστιανοί, ούτε γκέυ, ούτε λεσβίες, ούτε ΠΑΟΚ ούτε Άρης, ούτε γάβρος ούτε βάζελος, εμείς που δεν ανήκουμε σε καμία οργανωμένη πλειοψηφία ή οργανωμένοι μειονότητα; Τι θα απογίνουμε εμείς;

Ότι γινόταν πάντοτε: Εμείς, οι «ανεξάρτητοι», ανεξάρτητα από το ποια οργανωμένη μειονότητα ή πλειονότητα θα πάρει ή θα ενσωματωθεί στην εξουσία, είμαστε και θα είμαστε πάντα μειονότητα. Για τον κομμουνιστή θα είσαι πουλημένος μπουρζουάς, για τον αναρχικό τσιράκι της εξουσίας, αν δεν είσαι ΠΑΟΚ είσαι εξ’ ορισμού Άρης, αν δεν είσαι γκέυ είσαι ομοφοβικός, αν δεν είσαι χριστιανός είσαι αντίχριστος, αν δεν είσαι νεοφιλελεύθερος είσαι απλά άχρηστος.

Πάμε ξανά στο διαρκές και άλυτο θέμα των ημερών: Μετανάστες: Είτε μαζί τους, είτε κατά τους. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Γιατί και οι μεν και οι δε, αριστεροί και ακροδεξιοί κρίνουν με βάση το χρώμα του δέρματος: αν είσαι από αλλού είσαι άγιος για τους αριστερούς και σκουλήκι για τους ακροδεξιούς.

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Γιατί έχω μάθει στη ζωή να μην κρίνω τους ανθρώπους από το ύψος ή το δέρμα τους ή με το τι κάνουν τις προεξοχές και τις εσοχές του σώματός τους αλλά ανάμεσα σε άλλα το πώς συμπεριφέρονται και πως αντιλαμβάνονται στους συνανθρώπους τους. Το ότι δεν είμαι ρατσιστής δε θα με κάνει να υποκύψω στον αντίστροφο ρατσισμό του επαγγελματία αντιρατσιστή όπως φυσικά δε θα υποκύψω και στον παραδοσιακό ρατσισμό του επαγγελματία ρατσιστή.

Τα πράματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ταμπέλες και συκοφαντίες που εξαπολύονται εκατέρωθεν.

Ας καταθέσουμε και ένα περιστατικό σε αυτή τη χαλαρή ροή κειμένου: Μερικούς μήνες πριν ήμουν μάρτυρας μιας αλλόκοτης εικόνας: Ένας μαύρος μικροπωλητής (οι άνθρωποι είναι μαύροι όσο εμείς είμαστε λευκοί. Οι μαύροι είναι καφετί σε διάφορες αποχρώσεις και οι λευκοί έχουν χρώμα ώχρας σε διάφορες αποχρώσεις. Οι μαύροι λέγονται έγχρωμοι αλλά οι λευκοί μπορεί να έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε, πράσινα ή ότι χρώμα μάτια, επομένως είναι πολύχρωμοι. Με άλλα λόγια ούτε οι μαύροι είναι συνήθως μαύροι ούτε οι λευκοί λευκοί. Παραταύτα είναι ρατσιστικό να λες έναν μαύρο μαύρο αλλά το να λες έναν λευκό λευκό δεν είναι…)… Έλεγα λοιπόν αφηγούμενος ένα πραγματικότατο περιστατικό ότι ένας μαύρος μικροπωλητής που η πραμάτεια του αποτελούνταν απο άγνωστα μου αντικείμενα σε σχήμα μπαστουνιού, αντικείμενα τα οποία μπορούν σε ικανά χέρια βίαιου μυαλού να προκαλέσουν τραυματισμό, πλησιάστηκε από ένα σκύλο. Ο σκύλος ήταν γέρικος και γρύλισε για τους δικούς τους λόγους στον μικροπωλητή (ο σκύλος ήταν λευκός αλλά αυτό μάλλον ελάχιστη σχέση έχει με την εξιστόρηση. Και τονίζω το μάλλον).

Ο μικροπωλητής πολύ συγκροτημένα σήκωσε απειλητικά ένα από τα εμπορεύματα του πάνω από το κεφάλι του σκύλου φωνάζοντας σαν να έβριζε. Το ανεβοκατέβασε αρκετές φορές στον αέρα. Ο σκύλος απομακρύνθηκε αργά αργά, κουτσαίνοντας. Όχι επειδή τον χτύπησε ο μικροπωλητής καθώς κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη. Απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας γιατί ήταν όντως κουτσό:

Το αριστερό μπροστινό του πόδι του ‘λειπε και προφανώς στα γεράματα του δεν μπορούσε να απειλήσει ούτε μωρό παιδί. Και σκέφτηκα τότε: τι θα κανε μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό ένας ακροαριστερός φιλόζωος; Ποιον θα του ερχόταν να δείρει; Το σκύλο ή τον μαύρο; Ποιος θα κέρδιζε μέσα του; Ο φιλόζωος, ο ανθρωπιστής, ο ειρηνιστής ή ο ωχαδερφιστής;

Όσο και αν ακούγεται ανεκδοτολογικό αυτό είναι ένα πραγματικό περιστατικό ενδεικτικό των διλημμάτων που μπορούν να προκύψουν σε έναν άνθρωπο, μια παρέα, μια κοινότητα, μια χώρα, μια ήπειρο. Πως μπορεί μια δημοκρατική αντιρατσιστική αντισεξιστική κοινωνία π.χ να συμβιβάσει τον αντιρατσισμό της με τον σεξισμό κάποιου π.χ μουσουλμάνου που υποχρεώνει τη γυναίκα του και τα κορίτσια του να φοράνε μπούρκα, απαγορεύοντας τους να έχουν «πρόσωπο στην κοινωνία» ή μια ειρηνική κοινωνία να υποδεχθεί στρατιώτες κάποιου ξένου πολέμου;

Η Ευρώπη και πρώτα πρώτα η Ελλάδα έχει σπρωχθεί σε ένα τεστ αντοχής της ανεκτικότητας της.

Και μάλλον δε θα είναι η ανεκτικότητα που θα κερδίσει στο τέλος. Οι ακραίες κοινωνικές και οικονομικές ζυμώσεις, έξοχα σχεδιασμένες από κέντρα και παράκεντρα της παγκόσμιας εξουσίας έχουν αρχίζει να μυρίζουν μπαρούτι. Μπορεί και πλουτώνιο.

Ξαναγυρνάμε στον κόσμο του Huntington, στον κόσμο του Brzezinski.

Και απειλούμαστε πλέον από τη ζοφερή σκιά του Γ’ παγκοσμίου πολέμου γιατί σε αυτό ακριβώς μπορεί να εξελιχτεί η φημολογούμενη επέμβαση στο Ιράν. Έναν παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο ο δυτικός τουλάχιστον κόσμος δε θα δεχόταν παρά μόνο σε ακραίες συνθήκες κοινωνικής πόλωσης και οικονομικής διάλυσης. Και αυτό βλέπουμε πλέον: Πόλωση παντού, εντός εκτός και επι τα αυτά: Η Ελλάδα με τη Γερμανία, ο ευρωπαϊκός νότος με τον ευρωπαϊκό βορρά, χριστιανοί με μουσουλμάνους, γηγενείς με μετανάστες, μεταναστόφιλοι με μεταναστοφάγους… Το βραστό βράζει για το καλά στην κατσαρόλα των παγκοσμίων κέντρων εξουσίας. Μοναχά που το γεύμα που θα σερβιριστεί θα είναι η ίδια ανθρωπότητα. Και ευρωπαίοι και άραβες και χριστιανοί και μουσουλμάνοι και μεταναστόφιλοι και μεταναστοφάγοι στο ίδιο το καζάνι θα βράζουμε. Και δε θα ξέρουμε ούτε ποιος την μαγείρεψε την ανθρωπότητα ούτε σε ποιανού το πιάτο θα μπει γιατί αυτή (εμείς δηλαδή) θα είναι πάρα πολύ απασχολημένη να τρώγεται … με τον εαυτό της.

Οι Αμερικάνοι το ξέρουν καλά το έργο της κοινωνικής μηχανικής. Το «διαίρει και βασίλευε» που λατρεύουν να εξασκούν ήταν άλλωστε ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα της ιστορίας τους:

Οι ινδιάνικες φυλές ποτέ δεν κατάφεραν να ενωθούν απέναντι στους εποίκους. Κάποιες από αυτές εξαφανιστήκαν και οι υπόλοιπες «υποδουλώθηκαν» και εκφυλιστήκαν. Τους κλέψαν τη γη και την αξιοπρέπεια τους.

Εμείς είμαστε χειρότεροι από τους ινδιάνους. Όχι μόνο υπήρξαν κάποτε κάποιοι μας βασιλικότεροι του βασιλέως αλλά και ο κάθε Έλληνας είναι πιο «βασιλιάς» από τους βασιλείς.

Για αυτό και τόσο εύκολα μας διαλύουν. Για αυτό γίναμε και ο Δούρειος ίππος της Ευρώπης, η δίοδος για το μεταναστευτικό και την οικονομική κρίση.

Άλλο θέμα: Ακόμη γελώ με το «δεν ξεχνώ» για τον Αττίλα. Τρέμω όταν ακούω ότι στην αδύναμη κατάσταση της χώρας μετά τον εμφύλιο, η προδομένη Ελλάδα σπρώχνεται από τους Αμερικάνους για να ανακηρύξει την ΑΟΖ. Και τρέμω γιατί μου μυρίζει μια νέα Κύπρο, νέα διχοτόμηση. Μπορεί να είναι η Θράκη. Μπορεί και το ίδιο το Αιγαίο να γίνει μια διεθνής Αποκλειστική Ζώνη, ένα πρωτοφανές νομικό καθεστώς μετά από Ελληνοτουρκική σύρραξη από την οποία θα αποκλείονται οι άμεσα εμπλεκόμενοι και πρωτίστως η Ελλάδα όπως εμμέσως πλην σαφώς υπονόησε αμερικάνος πρέσβης.

Εκεί μας πάνε.

Σχόλιο για τους υπερπατριώτες-ζηλωτές: Για να επιδιωχθεί η ΑΟΖ πρέπει να το επιτρέπουν οι συσχετισμοί δυνάμεων: Όπως όταν επί του γερμανόφιλου Σημίτη η Τουρκία βρισκόταν όπως εμείς σήμερα σε κρίση και μέσα στη σιδηρά παρθένα του ΔΝΤ. Αλλά ο κος Σημίτης είχε φροντίσει προηγουμένως να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς για το επεισόδιο στα Ίμια, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά το γεγονός ότι το Αιγαίο, αν δεν είναι υπό την Αμερικανική επιδιαιτησία θα βρεθεί υπό την αμερικανική κηδεμονία.

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Ορθώς. Μονάχα που τα ψάρια του θα ανήκουν στους «Αμερικανούς», στη πολεμική μηχανή ή/και βιτρίνα της παγκόσμιας ελίτ δηλαδή.

Οι εθελόδουλες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών οδηγούν τη χώρα προς πολλαπλή εθνική καταστροφή σε μια εποχή όπου οι συνθήκες είναι εκρηκτικά επισφαλείς, σε μια ιστορική περίοδο όπου ο παγκόσμιος χάρτης ξαναμοιράζεται… Και πάλι κάτι το «εθνικό» θα χρησιμοποιηθεί για ανθελληνικούς σκοπούς. Και αυτά τα λέω για τους πατριώτες. Ο διεθνιστής μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα όπως συνήθως κάνει. Και γω μαζί του θα ήμουν αν εν αγνοία του δεν λειτουργούσε ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ως ο χρήσιμος ηλίθιος που βοηθά ισχυρότερα έθνη να επιβάλουν τις ορέξεις τους σε πιο αδύναμα. Και γω πιστεύω στην πανανθρωπότητα βρε παιδιά αλλά όχι κάτω από την μπότα παγκοσμίων δικτατόρων που όπως και να έχει αναχαιτίζονται από την ύπαρξη χωρών κρατών.

Μένει να δούμε τι θα απομείνει από αυτή τη χώρα. Ήδη οι ουοπίες πολλών αριστερών έχουν γίνει δυστοπικές πραγματικότητες: ισότητα ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες: Γιατί πλέον κανείς τους δε θα χει δικαιώματα στην παιδεία, την εργασία και την υγεία.

Ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω τους ανθρώπους που φαντάζονται πως ο δρόμος προς την ουτοπία περνάει με το στανιό μέσα από τη δυστυχία. Πως ο δρόμος προς την κοινωνική αρμονία πρέπει να περάσει πρώτα μέσα από την κοινωνική αποδόμηση. Ποτέ δε θα συγχωρήσω τους ουτοπιστές-καταστροφιστές για την άνομη χαρά που νιώθουν κάθε φορά που ο κόσμος γίνεται πολύ χειρότερος, προσδοκώντας πως ο κόσμος με αυτόν τον τρόπο θα γίνει καλύτερος. Μοιάζουν στα μέσα τους και τις αντιλήψεις τους με τους φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού: Και αυτοί δεν το κάνουν για την πάρτη τους: Για τον φουκαριάρη τον καλύτερο κόσμο του αύριο προσπαθούν γαμώντας τους κόσμους του σήμερα.

Αχ, είναι ωραία αυτά τα άτιμα τα συνθήματα. Είναι εύκολο να κολλάς ταμπέλες στους ανθρώπους. Να λες και τον Αφρικανό εργάτη και επιστήμονα και τον Αφρικανό Μακελάρη μετανάστη. Είναι ωραία να λες τον πακιστανό οικογενειάρχη και τον πακιστανό τρομοκράτη και τον Λίβυο μισθοφόρο μετανάστη.

Μονάχα που οι ταμπέλες είναι για προϊόντα. Όχι για ανθρώπους. Και η μετανάστευση είναι και αυτή προϊόν: Προϊόν κυρίως γεωπολιτικής και κοινωνικής μηχανικής και αντικείμενο πλέον ακραίας πολιτικής εκμετάλλευσης.

Θα κλείσουμε αυτό το άρθρο από εκεί που ξεκινήσαμε: Γιατί ο στόχος του άρθρου δεν ήταν να πλασάρει έναν παρελκυστικό τίτλο αλλά να επιδιώξει μέσα σε λίγες αράδες να περιγράψει κάποιες από τις πολυάριθμες συνθήκες που κάνουν τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο, με ή χωρίς τη χρήση πυρηνικών, να μοιάζει ανατριχιαστικά κοντά, ένας πόλεμος που αν ξεσπάσει θα έχει ειδική πρόσκληση για τους κατοίκους αυτού του τόπου- σταυροδρομιού. Μπορεί οι Έλληνες να ξεχνάν τους πολέμους αλλά οι πόλεμοι δεν ξεχνούν ποτέ τους ‘Ελληνες. Ας θυμηθούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά αυτά που υποτιθέμενα δεν ξεχνάμε ποτέ: Τη φρίκη. Το Ναγκασάκι, τη Χιροσίμα. Τη φρίκη πχ που σκόρπισαν Αμερικανοί με τις δύο πυρηνικές τους δοκιμές πάνω στα κεφάλια των ήδη ηττημένων Ιαπώνων. Γιατί αν δεν τις αποτρέψουμε μπορεί σύντομα να ξαναζήσουμε τέτοιες μέρες και χειρότερες: Και κανείς δεν μπορεί να τις περιγράψει καλύτερα από αυτούς που τις ζήσανε. Άνθρωποι όπως η Michiko Hachiya: «Εκατοντάδες ανθρώπων που προσπαθούσαν να αποδράσουν στους λόφους περάσαν από το σπίτι μας. Η θέα τους ήταν σχεδόν ανυπόφορη: Τα πρόσωπά τους και τα χέρια τους είχαν πρηστεί και μεγάλα κομμάτια δέρματος είχαν ξεφλουδιστεί από τους ιστούς τους για να κρέμονται σαν κουρέλια σε σκιάχτρο. Κινούνταν σα μια σειρά μυρμηγκιών. Όλη τη νύχτα περνούσαν από το σπίτι μας αλλά το πρωινό σταμάτησαν. Τους βρήκα ξαπλωμένους και ο δρόμος είχε γεμίσει σε τέτοιο βαθμό που ήταν αδύνατον να τον διαβείς χωρίς να πατήσεις πάνω τους»

Η φρίκη είναι σαν ένα εξαιρετικά ταλαντούχο αθλητή που για χρόνια προετοιμάζεται. Απλά δεν ξέρει αν θα επιλέξει δρόμο ταχύτητας ή αντοχής. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός ο αθλητής είναι κοντά στο τέλος της προετοιμασίας του.

Και αυτός ο εκφυλισμένος πολιτισμός μπορεί, όπως και κάτοικοι της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι να εξαϋλωθεί, αφήνοντας πίσω του μονάχα μια ατομική σκιά.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com. Υποσημείωση: ο συγγραφέας δε φέρει καμία ευθύνη για τις δικές σας προκαταλήψεις, ιδοεληψίες ή δυσαναγνωσίες.)

Read More »

Είμαστε όλοι μετανάστες

Είμαστε όλοι μετανάστες.

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Είμαστε όλοι μετανάστες.

Αυτό δεν είναι κάποιο από τα αγαπημένα λαϊκίστικα συνθήματα της αριστεράς. Δεν είναι σύνθημα. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα που τείνουμε να ξεχνάμε καθώς είμαστε ένας λαός σκοπίμως λοβοτομημένος με τα κέντρα της ιστορικής μνήμης του να έχουν πειραχτεί. Μπορεί να διαφωνείτε με τον όρο λαός, ελπίζω όμως να συμφωνήσετε με το ανιστόρητο της κατάστασής του.

Γιατί οι Έλληνες είναι ένας λαός μεταναστών. Είναι βαρύ να χαρακτηρίζεις ένα έθνος μεταναστών ξενοφοβικό, όχι γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβαίνει αλλά γιατί κάτι τέτοιο, στο βαθμό που συμβαίνει, δείχνει την ορθότητα της πρώτης διατύπωσης: Οι Έλληνες μοιάζουν με παλιά κασέτα που έχει σβηστεί πολλαπλές φορές και έχει πολλαπλές εγγραφές. Εξ’ ου και η παραγόμενη κακοφωνία τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Είμαστε λαός μεταναστών. Όχι μόνο επειδή είμαστε μεταναστευτικός λαός. Αλλά επειδή ιστορικά δεινά μας έσπρωχναν μακριά ή μας επανέφεραν πίσω σε αυτό το χώρο που ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά μας φορτία και πρόσημα πολλοί από μας συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως πατρίδα

Με τη μικρασιατική καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμών έρχονται στην εναπομείνασα Ελλάδα περίπου 1,5 εκατομμύριο Ελλήνων προσφύγων κυρίως από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, οι περισσότεροι από τους οποίους ευρισκόμενοι σε κατάσταση πενίας.

Τα ακραία βιοτικά φαινόμενα που προκύπτουν, δυσχεραίνουν το βίο πρωτίστως των προσφύγων αλλά και δευτερευόντως των «ντόπιων» κατοίκων. Η ελίτ της εποχής βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία για φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις χτυπώντας την υπάρχουσα εργατική τάξη. Λόγω των ακραίων κατά τόπους βιοτικών συνθηκών, στερεότυπα και προκαταλήψεις αναπτύσσονται κατά των προσφύγων, προκαταλήψεις που η άρχουσα τάξη για προφανείς λόγους ηδονίζεται να ενισχύει. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια από της ιστορικές αφηγήσεις για την εποχή:

«Με το που πάτησαν το πόδι τους στις ελληνικές ακτές, οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου ήρθαν αντιμέτωποι με την πιο άγρια και στυγνή εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, το οποίο είδε σε αυτούς ένα ιδιαίτερα ευάλωτο και χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, που καταναγκασμένο από τις ανάγκες της άμεσης επιβίωσης, θα ήταν έτοιμο να δεχθεί οποιασδήποτε όρους και συνθήκες εργασίας.

Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προσέβλεπαν στο πλεονάζον προσφυγικό εργατικό δυναμικό προκειμένου να ξεφορτωθούν –ή τουλάχιστον να εξουδετερώσουν- ένα περισσότερο έμπειρο και μαχητικό προλεταριάτο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μέσα από τους εργατικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου…

Το γεγονός δεν πέρασε ανεκμετάλλευτο από τους εργοδότες, οι οποίοι επέδειξαν ιδιαίτερη ευρηματικότητα στην αξιοποίηση των όποιων εθνικών-πολιτισμικών διαφορών μεταξύ τους, με σκοπό τη διάσπαση της ταξικής τους ενότητας»…

Δεν ήταν όμως αυτός ο μόνος αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα τη δεκαετία του 1920.

Καταρχάς, είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της ιδεολογικοπολιτικής ενσωμάτωσης που δρούσαν μέσα στους συνοικισμούς. Σχεδόν ταυτόχρονα με την άφιξη των προσφύγων, μια νέα «τάξη» εμφανίσθηκε μέσα από τις γραμμές τους, γνωστή και με τον λαοφιλή χαρακτηρισμό «προσφυγοπατέρες» ή «τζορμπατζίδες» (έλληνες πρόκριτοι και γαιοκτήμονες στην οθωμανική αυτοκρατορία). Τα μέλη της νέας αυτής κοινωνικής και οικονομικής «τάξης» ενσωματώθηκαν γρήγορα στο υπάρχον status quo, τοποθετούμενοι σε διευθυντικά πόστα τραπεζικών οργανισμών, Υπουργείων, της ΕΑΠ κ.α. Την ίδια στιγμή που η συντριπτική μάζα των συμπατριωτών τους, δοκιμαζόμενη από την πείνα και τη φτώχεια, πάλευε να λάβει έστω και ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που δικαιούταν, εκείνοι απολάμβαναν «ειδικής» μεταχείρισης, εξασφαλίζοντας προνομιακά δάνεια από την Εθνική Τράπεζα για την χρηματοδότηση επιχειρήσεων, κλπ. Διαμορφώθηκε έτσι μια «ελίτ» μεταξύ των προσφυγικών πληθυσμών».

Η Ελλάδα έχει μεγάλη ιστορία πουλημένων τομαριών, ή αν θέλετε να το θέσουμε ευγενικότερα, φιλοτομαριστών κάποιοι από τους οποίους προέρχονταν από τα παρελθόντα καθεστώτα και επιβίωσαν παρέχοντας στα νέα καθεστώτα τη «διοικητική τους εμπειρία» και κάποιοι προερχόμενοι από τις νέες συνθήκες πλειοδότησαν εις βάρος των συμπατριωτών για να αποκτήσουν εις βάρους τους προνόμια.

Για τα τομάρια της εποχής χαρακτηριστική, ανατριχιαστική και μάλλον αδιαμφισβήτητη είναι η ιστορική μαρτυρία του εφήβου τότε Ηλία Βενέζη στο βιβλίου του «Το νούμερο 31328»: Έλληνες συνεργάστηκαν με Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων των ταγμάτων εργασίας,. Αυτοί οι Έλληνες ήταν όχι μόνο επιστάτες αλλά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη Τούρκων για τις υπηρεσίες που τους προσέφεραν, μεταλλάχτηκαν σε εμπόρους μαύρης εργασίας δημιουργώντας μια μικρή περιουσία από τον ιδρώτα, την αγωνία και το θάνατο των συμπατριωτών τους.

Και η τιμωρία τους; Πολλοί από αυτούς έκλεψαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα που οι οικογένειες των κρατουμένων στα τάγματα εργασίας κινήσαν γη και ουρανό για να εξασφαλίσουν και να μπορέσουν να σώσουν τους ανθρώπους τους φέρνοντας τους στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο οι εν λόγω κύριοι επιστάτες-σκλαβέμποροι-προδότες ήρθαν στην Ελλάδα με ένα γερό κομπόδεμα φτιαγμένο από το αίμα και τα οστά συμπατριωτών τους. Αφού συνεργάστηκαν με τον Τούρκο αξιωματικό και γαιοκτήμονα θα τους ήταν σχεδόν ευχάριστο να συνεργαστούν με τον Έλληνα εργοδότη, εις βάρος πάλι των συμπατριωτών τους, προσφύγων και μη.

Νέο μεγάλο κύμα Ελλήνων προσφύγων θα προκύψει από την ισοπέδωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή και τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που αυτή επέβαλε. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή. Μετά τον εμφύλιο έχουμε νέο κύμα Ελλήνων προσφύγων, αυτή τη φορά πολιτικών που θα φύγουν προς κομμουνιστικές χώρες.

Τη δεκαετία του 1950 και του 1960 όπου και συμβαίνει το φαινόμενο του λεγόμενου «Ελληνικού οικονομικού θαύματος» έχουμε ένα νέο φαινόμενο μετανάστευσης: Την εσωτερική μετανάστευση, η οποία συνδέθηκε με την όποια βιομηχανική ανάπτυξη αλλά κυρίως με το κατασκευαστικό όργιο της εποχής. Οι Έλληνες αφήνουν τους τόπους τους, τον άφθονο ζωτικό τους χώρο και καταφτάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα. Δουλειά, πτυχία και η ηλίθια ικανοποίηση του να αποκτήσουν ένα, δύο και περισσότερα διαμερίσματα στις πολυόροφες τρόγλες-κλουβιά που μολύνουν και σήμερα το αστικό τοπίο.

Οι Έλληνες έχουν πέσει για μια ακόμη φορά θύμα εργασιακής εκμετάλλευσης. Για μια ακόμη φορά μετανάστες στον τόπο τους. Δε φαίνεται να τους νοιάζει. Τα λεφτά και οι προοπτικές είναι καλά. Το φαινόμενο που περιγράφεται με τον σχεδόν κωμικό όρο αστυφιλία συνεχίζεται και τις επόμενες δεκαετίες, ενθαρρυνόμενο από την κεντρική πολιτική ηγεσία και την εργοδοσία. Οι Έλληνες βρίσκονται παγιδευμένοι στις μεγαλοπούλεις που’ χτήσαν με τα χέρια τους. Η δομή και κατανομή του Ελληνικού πληθυσμού αλλάζει δραματικά. Τα 7/10 του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται εγκλωβισμένα στα αστικά κέντρα. Η Αθήνα τερατοποιείται. Μια νέα αστική τάξη έχει δημιουργηθεί. Η (βι)αστική τάξη, χωρίς συνείδηση, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς κουλτούρα, χωρίς βαθειά παιδία, χωρίς όραμα, μεταφέροντας τις κοινοτικές της συνήθειες στο βίο του άστυ. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προλάβει να γίνει κοινωνία.

Μια τάξη με πτυχία, με λεφτά αλλά χωρίς παιδεία που αφού έχει γίνει αντικείμενο εργατικής εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού θα αποτελέσει ένα ωριμότατο φρούτο για την πολιτική της εκμετάλλευση.

Οι Έλληνες, μετανάστες και εσωτερικοί μετανάστες στη συντριπτική πλειοψηφία τους, θα παράγουν μια εκτρωματική κουλτούρα. Ξορκίζοντας τις ουλές της οξείας πείνας του παρελθόντος θα εφεύρουν την κουλτούρα του νεοπλουτισμού, σμίγοντας τον αμερικάνικου τύπου καπιταλισμό με λαϊκίστικα ξέφτια, σε απόλυτο εναρμονισμό με την κουλτούρα που παρήγαγε και διέπνεε την πολιτική ηγεσία της εποχής…

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, η πτώση του ανατολικού μπλοκ φέρνει μια νέα φουρνιά προσφύγων Ποντίων καθώς αυτοί γίνονται ανεπιθύμητοι από τη νέα πολιτική τάξη χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.

Η σχετικά βίαια μετακίνησή τους παράγει για μια ακόμη φορά συνθήκες εκμετάλλευσης. Αυτή τη φορά Ελληνικές πρεσβείες θα βρουν τρόπο εύκολου πλουτισμού «ελληνοποιώντας» μαζί με τον μεγάλο όγκο των όντως Ελλήνων Ποντίων προσφύγων και μη ελληνικά στοιχεία, μερικά (τονίζω τη λέξη μερικά) από τα οποία είναι συνδεδεμένα με οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα των χωρών καταγωγής τους…

Η ένταξη της χώρας αρχικά στην Ε.Ε και έπειτα στην ΟΝΕ και η άνευ όρων αποδοχή όλων των συνθηκών θα κάνει την Ελλάδα ανάμεσα σε άλλα και προαύλιο χώρο σημαντικού τμήματος της παγκόσμιας μετανάστευσης, μια πραγματική χωματερή ανθρώπων. Ένα σημαντικό κλάσμα αυτού του νέου κύματος μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης της από λαθρεμπόρους μαύρης εργασίας και «λευκής» σάρκας, από οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα που μετακινούν ανθρώπινες ψυχές και χώρια ή μαζί με αυτές ή μέσω αυτών, προϊόντα, ναρκωτικά, όπλα…

Οι ολυμπιακοί αγώνες του 2004 αποτελούν την τέλεια ευκαιρία για τη σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα στα οργανωμένα δίκτυα και το παραβατικό κομμάτι του ντόπιου κεφαλαίου που θέλει τη μαύρη εργασία για ένα ακόμη κατασκευαστικό όργιο: Αυτό των ολυμπιακών αγώνων.

Μέσα σε μερικούς μήνες το κέντρο της Αθήνας γκετοποιείται. Οι προκαταλήψεις αρχίζουν να φουντώνουν.

Με το πέρας των Ολυμπιακών, μεγάλο κομμάτι της μαύρης εργασίας περνάει υποχρεωτικά για να προσποριστεί στην πλανόδια μικρεμπορία, με άλλα λόγια την προώθηση κυρίως βιομηχανικού στοκ χαμηλής ποιότητας.

Πέρα από τη λαθρεμπορία, κομμάτι των μεταναστών που αντιμετωπίζουν ακραίες βιοτικές συνθήκες εξωθείται από τους ντόπιους και αλλοδαπούς εκμεταλλευτές τους οι οποίοι και τους κρατούν σε ομηρία στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, στην πορνεία και σε άλλες εγκληματικές δραστηριότητες.

Με τη ραγδαία επιδείνωση των βιοτικών συνθηκών λόγω των εγκληματικών πολιτικών που οδήγησαν στα μνημόνια, η κοινωνική αρμονία σε μεγάλο βαθμό διαρρηγνύεται. Ο θυμός μετατρέπεται σε ξενοφοβία, τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν σε κοινωνικά αδιέξοδα. Και αυτή τη φορά, το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών δεν δείχνουν ούτε την πρόθεση ούτε την ομόνοια να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες σε αυτό τον τόπο. Μεγάλο κομμάτι τους δεν έχει συνδεθεί με αυτόν τον τόπο. Παραμένουν όμηροι των αφεντικών τους, παγιδευμένοι και απομονωμένοι και επομένως εύκολα στοχοποιήσιμοι από μια προγενέστερη τους κατηγορία μεταναστών: Αυτήν την Ελλήνων μεταναστών, καθώς, όπως έχω τονίσει, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων προήλθαν από εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση και έχουν κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίζονται ως μετανάστες στον τόπο τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μετανάστες τρίτης και τέταρτης γενιάς ενώ καθόλου δε σπανίζουν οι Έλληνες μετανάστες στον τόπο τους πρώτης γενιάς.

Με τα μνημόνια και την παραχώρηση της χώρας στους δανειστές της και στο μεγάλο οικονομικό αλλά και το λιγότερο εμφανές γεωπολιτικό παιχνίδι των καιρών μας δημιουργείται ένα νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών, εργατών αλλά και εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού που μεταναστεύουν κυρίως προς άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά και προς τις ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία.

Κυρίως στην Ευρώπη και ως είθισται, αυτοί οι μετανάστες του Ευρωπαϊκού νότου θα χρησιμοποιηθούν εν καιρώ κρίσης εκβιαστικά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ για να τρομοκρατήσουν τους ντόπιους εργαζομένους και να μειωθεί συνολικά το κόστος εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα για τους Έλληνες μετανάστες αλλά και για τους Ευρωπαίους εργαζομένους και να αυξηθούν τα κέρδη των εργοδοτών καθώς και η κεντρική πολιτική ισχύ πάνω στους πληθυσμούς.

Αυτό ήταν πάντα το παιχνίδι της εξουσίας. Δεν έχει αλλάξει ποτέ.

Είναι βαρύ, πολύ βαρύ, να λες τον Έλληνα, κατεξοχήν μετανάστη, ρατσιστή. Τον βρίζεις διπλά.

Η αριστερά δεν είναι αμελής στα ιστορικά της μαθήματα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ελίτ παράγουν και εκμεταλλεύονται το ρατσισμό. Παρά ταύτα συνεχίζει να κυνηγά το φάντασμα του Ναζισμού, υποβοηθώντας την αναβίωση του που όπως στην αρχική του εκδοχή έτσι και τώρα έχει να κάνει με την εγκατάσταση και με την εκμετάλλευση ακραίων βιοτικών συνθηκών στους πληθυσμούς από τις Ελίτ.

Μοιάζει με το σκύλο που κυνηγά την ουρά του όταν το σκύλο τον κυνηγά αγέλη υαινών. Η αριστερά, με την εξωραϊστική ροζ συνθηματολογία της για την μετανάστευση, παρείχε ασπίδα προστασίας όχι στους μετανάστες, ούτε στους Έλληνες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στο κομμάτι του κεφαλαίου, συνήθως εγκληματικών προθέσεων και πρακτικών που εκμεταλλεύτηκε τους μετανάστες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στην πολιτική ηγεσία του τόπου που συνεργαζόταν προωθούσε και προωθούνταν από το εγκληματικό κομμάτι του κεφαλαίου. Την πολιτική ηγεσία που χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως μπαμπούλα και εξιλαστήριο θύμα πετσόκοβε σταδιακά εργασιακά και ατομικά δικαιώματα μέχρι να τα αποκεφαλίσει με τα μνημόνια.

Και αυτό το λάθος της αριστεράς φάνηκε σε κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού ως ύποπτο, σκόπιμο, ακόμη και προδοτικό, ως μια ακόμη παραφυάδα των ελίτ. Πρέπει να καταλάβει λοιπόν η αριστερά πως μαζί με την ασύδοτη παρανομία του κεντρικού πολιτικού συστήματος, μαζί με τον καρατζαφερισμό, ήταν και η παλιμπαιδίστικη συνθηματολογία της αριστεράς που αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες που σμπρώξαν τον κόσμο στις «καθαρές λύσεις» της Χρυσής Αυγής. Που συνέβαλε στην αναβίωση και την υλοποίηση ενός φαντάσματος το οποίο αυτή και μόνο αυτή το έβλεπε ως υπαρκτό εχθρό.

Ήταν όλο το πολιτικό σύστημα σε όλο το φάσμα του που ξεγέννησε τη Χρυσή Αυγή, όχι ο ελληνικός λαός. Είναι εύκολο να λες τον άλλο ρατσιστή αλλά όταν σε ρωτάει κάποιος «και ποιος διαμόρφωσε τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που ευνοούν τις προκαταλήψεις και την κοινωνική δυσαρμονία» να απαντάς πάλι με συνθήματα λες και είσαι οπαδός σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Πως θα εμπιστευτεί λοιπόν κάποιος την αριστερά στη μάχη της κατά του εγκληματικού κομματιού του κεφαλαίου όταν ουσιαστικά η συνθηματολογία της με την ιδιαίτερη και αξιέπαινη στοργή της για τους μετανάστες οδήγησε στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα; Στο να χρησιμοποιηθούν οι μετανάστες ως ασπίδα προστασίας για και από τους εκμεταλλευτές τους;

Κύριοι της αριστεράς. Αφήστε τα συνθήματα και τους διωγμούς σκέψης και κάντε αυτό που πρέπει. Κυνηγήστε τους εγκληματίες της οικονομίας της πολιτικής και όχι άμοιρους και παραπλανημένους πολίτες. Αν δεν το κάνετε αυτό, να γνωρίζετε ότι θα χετε συμβάλλει στην αναβίωση της δεκαετίας του 60 με όλες τις εκτροπές της. Και μετά θα κάνετε τη δεκαετία του 2010 συνθήματα για να λέτε και καλά πως είστε αριστεροί.

Οι Έλληνες είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν έθνη μεταναστών. Μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο να περηφανευτεί πέρα από αυτό. Και μπορεί να έχει χιλιάδες κουσούρια τα περισσότερα από τα οποία είναι εμφυτευμένα. Το αν ξέχασε ότι είναι μετανάστης ο Έλληνας και επιλέγει να αυτοπροσδιορίζεται πρώτα ως Έλληνας είναι δικό του θέμα και δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Σταματήστε όμως να αποκαλείτε τον μετανάστη Έλληνα ρατσιστή στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και της ιδεολογικής νομιμοφροσύνης. Είναι σκέτος παραλογισμός αυτό που κάνετε. Είναι διπλή προσβολή να λέτε τον Έλληνα μετανάστη σωρηδόν ρατσιστή και φασίστα.

Read More »

Live and let Die

Live and let Die

Του Πέτρου Αργυρίου

Μην αυτοκτονείτε ρε. Ποιος θα δουλέψει στις φάμπρικες; Η Σάλεχ; Την Αλ Σάλεχ, ή μάλλον τη μέθοδο της την γνωρίζω. Σειρήνα του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται στα κοινωνικά μέσα και ενίοτε διατυπώνει ερωτήσεις με αφέλεια μωράς παρθένας. Άλλοτε απλά συνθηματολογεί σίγουρα πέρα και έξω από τα όρια της αστικής ευγένειας που η ίδια επιμένει πως τη χαρακτηρίζει. Χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως: «Γελοία, θλιβερά ανθρωπάκια. Τα βάζουν με τον Κουβέλη επειδή δεν είναι ανεύθυνος και ψεύτης.» (http://www.facebook.com/afroditealsalech). Ή το περίφημο «Πάρτα και πάλι που θες να μου σώσεις την αξιοπρέπεια καταδικάζοντας με στη φτώχεια και στη δυστυχία» με εικονογράφηση μια σταυρωμένη μούντζα.

Η Σάλεχ όλα αυτό το διάστημα έχει μετατρέψει την προσωπική της ιστοσελίδα στο FB σε μια συσκευή προπαγάνδας που στόχο έχει να αποπροσανατολίζει όσους την παρακολουθούν από τα μείζονα κοινωνικοπολιτκά ζητήματα. Χαρακτηριστική της μεθόδου της μωρής παρθένας ήταν να μιλάει για την άλλη Ελλάδα την οποία επικαλούνταν κάθε φορά που ήθελε να μας αποσπάσει από την κακή Ελλάδα και τον κακό χαμό της. Θυμάμαι εκείνο το αλησμόνητο που περιέγραφε ως αυτόπτης μάρτυρας για τον καλό αστυνομικό που περνούσε τη γιαγιούλα απέναντι, την ίδια περίοδο που οι πραιτοριανοί της ΔΙΑΣ και των ΜΑΤ τσάκιζαν αδιάκριτα στο ξύλο τους Έλληνες πολίτες με οργανωμένα επιχειρησιακά σχέδια και με τη χρήση χημικών όπλων.

Επαγγελματίας αντιρατσίστρια, η Σάλεχ, σαν ένας θηλυκός Πάγκαλος φροντίζει πάντα να θυμίζει στους Έλληνες την ευθύνη τους. Ατομική, συλλογική, διαπλανητική, διαγαλαξιακή. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολιτικοί το ίδιο, μοιάζει να μας λέει. Οι πολίτες όμως είναι, ε Σάλεχ;

Ο αντιρατσιμός της Σάλεχ φλερτάρει επικίνδυνα με το ρατσισμό ειδικά κατά των Ελλήνων. Και αυτό το είδους του ρατσισμού που στοχοποιεί ειδικά μια ομάδα ανθρώπων είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα είδη του ρατσισμού.

Πρόσφατα η Σάλεχ πήγε ένα σκαλί παρακάτω: Σε άρθρο της στο Protagon (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16889) σε σχέση με τις Ελληνικές αυτοκτονίες, θέτει διατυπώσεις μόνο και μόνο για να τις διαψεύσει ωσάν να ήταν η απόλυτη ειδικός στο θέμα και ωσάν οι αυτοκτονίες να είναι μια τυποποιημένη συμπεριφορά ανάμεσα σε απολύτως ομοίως ανθρώπους.

Μας λέει ότι οι αυτοκτονίες είναι μόδα. Μοντέλο ήταν η Αλ Σάλεχ, κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει για τη μόδα.

Χρησιμοποιεί τη μέθοδο της Μωράς Παρθένας για να διατυπώσει ερωτήματα που ούτε ο χαζός του χωριού θα έκανε. Ή μάλλον κυρίως ο χαζός του χωριού δε θα έκανε. Αυτός ποτέ δεν ήταν τόσο δα χαζός. Ας πάρουμε μια γεύση: « Και στο αφελές ερώτημα «μα το γεγονός ότι οι επιτυχημένες αυτοκτονίες είναι περισσότερες δεν αρκεί;» η απάντηση είναι δραματικά αρνητική». Εδώ την χάνουμε τη συλλογιστική της Αλ Σάλεχ. Ευτυχώς. Δυστυχώς όμως την ξαναβρίσκουμε λίγο παρακάτω. Γιατί η Σάλεχ υπερτονίζει ένα υποτιθέμενο ψυχοπαθολογικό προφίλ όλων των αυτοχείρων δίνοντας εμμέσως τροφή σε αυτούς που υποστηρίζουν την επιβίωση του ικανοτέρου που είναι μια εξόχως καταστροφική και ρατσιστική αντίληψη υπεύθυνη για πλείστα όσα κοινωνικά κακά.

Ελάχιστη μνεία κάνει στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που απαξιώνουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του και μέσα στις οποίες το φαινόμενο της φυγής από τη ζωή ενισχύεται. Φταίει η κοινωνία, η έλλειψη υποδομών, η μόδα της αυτοκτονίας, ο διαταραγμένος ψυχισμός του αυτόχειρα μας λέει.

Είναι η γνωστή μισανθρωπική και παρελκυστική μέθοδος της Αλ Σάλεχ. Στάχτη στα μάτια του κόσμου: Δε φταίει το μνημόνιο, οι πολιτικοί, οι πολιτικές, το κόμμα της και τα συνένοχα παλαιοσυστημικά και νεοσυστημικά κόμματα. Όχι, οι πολίτες και η κοινωνία φταίνε. Και αυτή τη φορά και τα μήντια. Που ενώ για πρώτη φορά υποχρεώθηκαν να πουν την αλήθεια για την κοινωνική πραγματικότητα κατά την Αλ Σάλεχ πουλάνε αυτοκτονίες. Υ-πέ-ρο-χα. Αν και στρεβλά.

Τα μήντια είχαν επί μακρόν συγκαλύψει το θέμα των μνημονιακών αυτοκτονιών. Όταν έγραφα στο περιοδικό Nemecis για τις αυτοκτονίες τα μήντια το κάναν γαργάρα. Ήταν η δημόσια αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο σύνταγμα που ανάγκασε τα μήντια να αποκαλύψουν το θέμα στην πλήρη του διάσταση.

Και για αυτό ο Χριστούλας είναι ήρωας και όχι μαλάκας όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν διάφοροι παχύδερμοι σχολιαστές του άρθρου σε διάφορες περιοχές των κοινωνικών ηλεκτρονικών μέσων.

Καταγγέλλει η Αλ Σάλεχ μετά κόμματα (προφανώς τα αντιμνημονιακά)πως κάνουν σπέκουλα με τις αυτοκτονίες και πετώντας μακριά από το ελληνικό σύστημα εξουσίας το αιματοβαμμένο μπαλάκι των αυτοκτονιών τα κατηγορεί ως εγκληματίες. Ναι έτσι το λέει: Εγκληματίες. Σωστά Αλ Σάλεχ. Ομερτά. Να μη βγει στο φως τίποτα. Φυσικά. Διαχρονικά, κάθε αντιστασιακός ή έστω απλά αντιφρονώντας προβάλλεται ως εγκληματίας από τις δυνάμεις κατοχής και τους συνεργάτες τους. Να θάψουμε τις αυτοκτονίες του μνημονίου, ή τα θύματα στο Ιράκ, ή τους εξαφανισμένους στην Αργεντινή ή κάθε άλλου είδους θύματα απάνθρωπης πολιτικής και μισανθρώπων πολιτικών γιατί οι άνθρωποι, όντας εν μέρει μιμητικά όντα, μπορεί να δοκιμάσουν να αυτοθυματοποιηθούν. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Σε μια αντιστροφή τύπου New Speak, τα θύματα για τη Σάλεχ ξαφνικά γίνονται φταίχτες και ηθικοί αυτουργοί της θυματοποίησης άλλων που μπορεί να θελήσουν να τους μιμηθούν. Το κακό παράδειγμα των αυτοκτονιών. Το καλό παράδειγμα είναι αυτού που τις καταδικάζει. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αιτίες και οι φταίχτες του ανυπόφορου ψυχικού άλγους και των βιοτικών αδιεξόδων που οδηγούν κάποιον στο να τερματίσει τη ζωή του. Αφού πρώτα έχει η ζωή του απαξιωθεί.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντιστροφής που επιχειρεί η Αλ Σάλεχ και της καθεστωτικής και ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τα γραφόμενά της το δίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο η ίδια: «Από τη στιγμή που ο αυτόχειρας ονομάζεται «μάρτυρας» που «θυσιάζεται για το καλό των άλλων» (φράση της κ. Σακοράφα την επομένη της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού) η πράξη εξιδανικεύεται και επομένως «οπλίζεται το χέρι» κάθε άνθρωπου με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτό άλλωστε δεν κάνει και η Τζιχάντ, αυτό δεν έκαναν και οι καμικάζι; Όλη η ψυχολογική προετοιμασία βασίζεται στη λογική της θυσίας για το καλό των άλλων.>>

Έτσι Αλ Σάλεχ: κάνε το θύμα θύτη. Όπως τον προβάλουν όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των κατοχικών δυνάμεων.

Και για το όνομα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Οι αυτοκτονίες δεν είναι πολιτική πράξη. Και στο Ζάλογγο οι μανάδες ήταν ψυχοπαθείς. Όλοι αυτοί που αυτοκτονούν είναι τρομοκράτες…

Και συνεχίζει η Αλ Σάλεχ σε μια έξαρση που βρωμάει αμερικανικού τύπου προπαγάνδα δίχως να δείχνει σέβας μήτε στους νεκρούς μήτε στους ζωντανούς ακόμη συγγενείς τους που μπορεί να διάβασαν ή να διαβάσουν το λιβελογράφημα της: Η αυτοκτονία είναι βλακεία. Έτσι το λες: «Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία, είναι απλά βλακεία»

Όχι. Δεν είναι ανυπόφορη οδύνη, απελπισία, αδιέξοδο, θάνατος, απώλεια. Είναι απλά βλακεία. Και μόδα. Ή όπως λες και εσύ ψυχοπάθεια καθώς διατείνεσαι ότι «Τα αίτια(της αυτοκτονίας) δηλαδή είναι παθολογικά και μόνο η αφορμή ενδέχεται να είναι κοινωνική». Είναι προφανές Αλ Σάλεχ ότι επιδιώκεις να ξεπλύνεις το αίμα από τα χέρια των εξουσιαστών και να λούσεις με τη βρωμιά του πολιτικού εκδοροσφαγείου τα ίδια τα θύματα. Έτσι πολεμάς εσύ το ναζισμό; Οι αυτόχειρες είναι απλά ψυχοπαθείς ε Αλ Σάλεχ; Ναι, οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς και τα θύματα βιασμού όλες τους νυμφομανείς. Εκεί οδηγεί τα πράματα η λογική σου.

Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από μια δήθεν μετριοπαθή και προσωπικά φορτισμένη θέση, είναι σαφές ότι η Αλ Σάλεχ έχει κάνει όλους τους ακόλουθους ισχυρισμούς, κάποιους έμμεσα και κάποιους άμεσα.

Α)Τα μνημόνια και η επίθεση της πολιτικής στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αφορμή.

Β) Η αιτία είναι όμως πως οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς.

Γ) Η αυτοκτονία είναι είτε βλακεία είτε μόδα.

Δ) Οι αυτόχειρες είναι τρομοκράτες.

Ε)Όσοι αναδεικνύουν το θέμα είναι εγκληματίες. Αυτό είναι το φιρμάνι της Αλ Σάλεχ. Καταδικάστε τα θύματα.

Η τέλεια αντιστροφή. Ο τέλειος φασισμός

Σε ένα πράμα θα συμφωνήσουμε Αλ Σάλεχ. Όπως λες και εσύ: «Σε τελική ανάλυση, αν δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη επιτέλους. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τις σειρήνες»

Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com

Read More »

Gooooodmooorning Greece

Goooodmorning Greeeece Του Πέτρου Αργυρίου

Έχω αυτό το κουτί στο σπίτι. Όποτε αρχίζω να βασανίζομαι από το Ερώτημα, τι στον πούτσο κάνω σε αυτόν τον πλανήτη, βάζω το κεφάλι μου εκεί μέσα και μου το πλένουν. Τσάμπα. Μετά νομίζω ότι εγώ είμαι άλλοι, ότι άλλοι είμαι εγώ. Καθημερινή επέμβαση στο κεφάλι μου. Πάντα πετυχημένη. Ας δούμε τι έμαθα τον τελευταίο καιρό που παίρνω αυτό το επώδυνο παυσίπονο, το υπόθετο που έχει έχει καύλες.

Επαναδιαπραγμάτευση: Αφού έχω ξεγυμνώσει έναν κρατούμενο, τον ελληνικό λαό, αφού τον μαστιγώνω αλύπητα του λέω ότι θα διαπραγματευτώ με τον κατασκευαστή του μαστιγίου να μην το κάνει τόσο σκληρό πανάθεμά με. Βέβαια. Τα μαστίγια φταίνε. Όχι ο βασανιστής. Και ο μαλάκας ο λαός με πιστεύει. Και με ψηφίζει. Ψηλά τα μανίκια λοιπόν. Είναι καιρός για δουλειά. Σκληρή δουλειά. Και άλλες καμτσικιές.

Ισοδύναμα: Αφού του χω σπάσει του λαού τα παϊδια, ψάχνω να βρω κάτι άλλο να βασανίσω. Ας πούμε κανά κουνέλι να γδάρω, κανά πελεκάνο να του σπάσω του ράμφος ε ναι, και κανά κουνούπι που μας ρουφά όλους το αίμα. Ποιον κοροϊδεύω; Γουστάρω την ανθρώπινη σάρκα. Καυλώνω με τον ανθρώπινο πόνο. Μου αρέσει η ανθρώπινη κραυγή. Αφού γδάρω και κανά κουνέλι και σκοτώσω κανά κουνούπι, μετά πέφτω με τα μούτρα να σπάσω τα ΑΚΕΡΑΙΑ. Ότι του χει μείνει του ανθρώπου δηλαδή από τα ανθρώπινα. Και το καλύτερο; Του λέω ότι δε σε βασανίσω άλλο ρε μπάσταρδε. Θα βρω τα ισοδύναμα. Να κοίτα με, πάω μια βόλτα στον κήπο των δαπανών να κόψω τα ζιζάνια. Με το που θα γυρίσω θα χω και μια αγκαλιά μελιτζάνες για να φάμε. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ παλιοαμόρφωτε μαλάκα. Μέχρι και τα ισοδύναμα πίστεψες.

Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια ακόμη μέθοδος βασανιστηρίου. Αυτό εκτελείται με τον εξής τρόπο: Παίρνεις Έλληνες κρατούμενους. Τους σφίγγεις το ζωνάρι μέχρι να τους λειώσεις. Με το που τους έχεις λιώσει με το ζωνάρι πατάς πάνω στον ανθρωποπολτό μέχρι να γίνει ένα με το πάτωμα. Ε λοιπόν, μετά από αυτό, το μόνο που χει μείνει είναι το ζωνάρι. Το ζωνάρι ΕΙΝΑΙ το πρωτογενές πλεόνασμα. Και οι νεκροί παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα για τα σκουλήκια. Δεν καταναλώνουν τίποτα, δεν παράγουν τίποτα αλλά καταναλώνονται και αποδομούνται. Ναι ρε: Οι νεκροί είναι πρωτογενές πλεόνασμα για κάτι σκουλήκια σαν και του λόγου σου.

Και το ωραίο. Τους του λέω και το πιστεύουν. Τους σφίγγω μέχρι να πεταχτούν τα μάτια από το κεφάλι και τους λέω. Μάγκες: λίγο ακόμη και θα χουμε πρωτογενές πλεόνασμα: δηλαδή θα τρώτε λιγότερο και θα χορταίνετε περισσότερο. Αντι-ταινία. ΧΑΧΑΧΑ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Ιούλιος 2012. Τα κεφάλια μέσα. Η φρίκη συνεχίζεται. Ο κόσμος την συνήθισε. Είναι τόσοι πολλοί οι βασανιστές και αλλάζουν βάρδιες.

Δύο εκλογές. Τρεις κυβερνήσεις. Υπουργοί που παραιτούνται. Πρωθυπουργός που του βγήκε και το μάτι και το όνομα.

Κύριοι της εξουσίας. Αυτό που συμβαίνει έχει όνομα: Λέγεται «πολιτική αστάθεια». Και κάθε μέρα που περνάει μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτή.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πέθανε. Και λέει ψέματα στον εαυτό του για να μην πληρώσει τον οβολό στο χάρο. Γιατί ο χάρος δεν θα τον πάει στον ΆΔΗ για κανά ευρώ. Αυτή τη φορά κουβαλάει βαρύ φορτίο. Αυτούς που γάμησαν τον ίδιο το λαό που εφεύρε το Χάρο. Ο οβολός του χάρου θα είναι ΌΣΑ κλέψατε από το λαό ματαιόδοξοι προσκυνημένοι.

40 χρόνια τώρα ζω τον εξευτελισμό των Ελλήνων. Άλλοι μεγαλύτεροι μου τον ζουν περισσότερο καιρό.

Δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος ρε. Δεν είναι να βολέψεις τον κώλο σου σε μία καρέκλα και την κόρη σου με το γιό του χρηματέμπορα.

Πασά μου εσύ. Νεοέλληνα. Νεοβάρβαρε. Που κανες την ομορφιά τρόπαιο. Τι νόμιζες δηλαδή;

Σκότωσες την ομορφιά, τον έρωτα, την τέχνη, το πνεύμα, τον Ιόλα, την Μαλβίνα, τον Λιαντίνη. Ναι ναι. Εσύ τους σκότωσες. Και με τον παρά σου γαμούσες και την κυρά σου. Άσχετα που αυτή πλέον σε σιχαινόταν. Βολευόταν. Όπως και συ βολευόσουν με τον γαμιά σου. Το σύστημα εξουσίας. Μικρέ εφέντη.

Τώρα ήρθαν οι μεγάλοι εφέντες. Αυτοί που κόβαν τον παρά σου που νόμιζες ότι σου άνηκε- δικαιωματικά. Διαταραγμένε, ανηδονικέ πίθηκε. Και τώρα ορίζουν τη ζωή σου και το θάνατό σου. Εσύ που νόμιζες ότι νόμιζες ότι όριζες τη ζωή σου και έτσι όριζες το σύμπαν. Μικρέμπορα της μεγαλομανίας.

Και τώρα εσύ, ο παραπλανημένος, ο εξαπατημένος σκοτώνεις και τον εαυτό σου. Δεν τα χω μαζί σου. Δεν μπορώ να τα χω μαζί σου. Είσαι ο λαός πανάθεμα. Είσαι ο λαός. Μαζί θα ζήσουμε μαζί θα πεθάνουμε. Αλλά πότε ρε πούστη μου θα καταλάβεις; Δύσκολη υπόθεση ο άνθρωπος. Άλυτα τα ανθρώπινα. Όταν το ξεχνάς αυτό, όταν πλανιέσαι από τους πραγματευτές των υποσχέσεων, στο τέλος της ημέρας θα κλάψεις. Αν σου χουν μείνει δάκρυα να ξοδέψεις. Εσύ που θεωρούσες το κλάμα ντροπή. Νεοβάρβαρε.

Μέχρι το τέλος της κρίσης ένας στους χίλιους διπλανούς σου θα χει αυτοκτονήσει. Ένας στους πέντε φίλους σου θα χει ξενιτευτεί. Ένας στους δέκα θα πεθάνει στα χέρια γιατρών, άπληστων ή παροπλισμένων. Κάποιος στον ευρύτερο κύκλο σου θα χει δολοφονηθεί. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ η ίδια. Μας έχουν πάρει πολλά περισσότερα από τα λεφτά και την ιδιοκτησία. Απλά τώρα που μας ξεγυμνώνουν από τα λεφτά καταλαβαίνουμε πόσο γυμνοί είμαστε. Πόσο άσχημα γυμνοί είμαστε. Τώρα καταλαβαίνουν κάποιοι από μας ότι τα λεφτά δεν είναι τα πάντα… Τώρα. Πάνε αγόρασε ομορφιά και έρωτα και όνειρα και μέλλον από το σούπερ μάρκετ μαλάκα.

Δεν είναι εύκολα τα ανθρώπινα. Και τα πλάσματα είναι φθαρτά και εύθραστα, όσο και αν οι βαρβαρισμοί τα χουν σκληρύνει.

Τι άλλο θα ανακαλύψετε τώρα. Τους ποιητές; Τους συγγραφείς; Τους σκοτώσατε ρε. Σκυλάδες.

Καλά τα λεγε ο Λιαντίνης. Ποιος τον άκουγε όσο ήταν ζωντανός ότι απέθανε ο Θεός; Ο Θεός μέσα μας. Ο φάρος μας. Τον σκοτώσαμε. Τον δηλητηριάσαμε. Τον πνίξαμε. Βάψαμε στα χέρια μας με το αίμα του πνεύματος, μετά σκουπίσαμε τα χέρια με κωλόχαρτο και το πετάξαμε στη χέστρα.

Τώρα πετάν εμάς στη χέστρα. Θαρρούν πως είμαστε σκατά. Μας πατάνε και λένε oh Shit, oh Merte, oh Scheibe.

Μόνο τα σκατά κάθονται να τα πατήσουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθούμε; Όσο για αυτούς που μας πατάνε. Για αυτούς που τους δώσαμε και συνεχίζουμε να τους δίνουμε κάθε δίκιο να μας πατάνε.

Θέλω πολιτικέ, να μπουν ληστές στο σπίτι σου και να σε κλέψουν όπως κάνεις εσύ στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε δείρουν στον δρόμο όπως έδωσες εσύ εντολή στους πραιτοριανούς σου να κάνουν στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε σκοτώσουν στο δρόμο ή ακόμη στο σπίτι σου για μερικά κωλοευρώ όπως συμβαίνει σε συμπολίτες μου. Να βιάσουν αγαπημένο σου πρόσωπο όπως συνέβη σε αγαπημένους μου.

Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Το ένα μάτι ενός πολιτικού δεν φτάνει. Να δρέψεις τους καρπούς που έσπειρες γαμημένε σαδιστή.

Δε θα στρέψω την οργή μου τυφλά. Δε θα με κάνεις να μισήσω τον άνθρωπο μέσα μου ή τον άνθρωπο δίπλα μου. Εσύ που συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν να ταν μάζες σκατών θα τη δεις τη μάζα μπροστά σου τους επόμενους μήνες. Κύμα πελώριο που ζητά ένα πράμα μόνο: να ξεπλύνει τον τόπο από τα σκατά.

Αθήνα ακούς. Μαδρίτη ακούς. Λισσαβώνα ακούς. Ρώμη ακούς. Παρίσι ακούς. Έρχεται ο άνθρωπος. Και μαζί του η επανάσταση που αιώνια φωλιάζει μέσα του.

(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa@blogspot.com)

Read More »

Απάντηση στην επαίσχυντη απολυταρχική επιστολή της BILD

Επιστολή προς τον εκδότη και αρχισυντάκτη της Bild Kai Diekmann σε απάντηση του απολυταρχικού, μειωτικού, εκφοβιστικού και εκβιαστικού τελεσίγραφου της φυλλάδας του προς τους Έλληνες ψηφοφόρους

Του Πέτρου Αργυρίου

Αγαπητέ Kai. Είσαι εκδότης μιας φυλλάδας που απευθύνεται σε ένα περήφανο λαό, τους Γερμανούς, θεωρώντας ότι η γερμανική υπερηφάνεια θα τονωθεί ακόμη περισσότερο με την ατίμωση των Ελλήνων. Αύριο, για πολλαπλή φορά βγάζεις φύλο. Εσύ λες: Τιμούμε την ελευθεροτυπία και την ελευθερία λόγου. Ένας Έλληνας συγγραφέας σου λέει: Την ελευθεροτυπία την έχετε στο χέρι σας. Έχει διαφορά. Εσύ λες: “Αν δεν θέλατε τα δισεκατομμύρια τα δικά μας, από μας είχατε το ελεύθερο να εκλέγετε τον κάθε αριστερό ή δεξιό καραγκιόζη που θέλετε.” Εμείς λέμε: Δεν φθονήσαμε ποτέ τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Αντιθέτως χαιρόμαστε που οι Γερμανοί τα πηγαίνουν τόσο καλά- προς το παρόν. Για κάποιον που μπορεί να έχει ότι θέλει η λέξη χρειάζομαι είναι άγνωστη λέξη. Οι Έλληνες δε θέλουν τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Τη ζωή τους πίσω. Θέλουν αξιοπρέπεια. Θέλουν δικαιοσύνη. Α ναι και θέλουν ονόματα. Τα ονόματα των διεφθαρμένων πολιτικών που τα πήραν από τη Siemens και από άλλες Γερμανικές εταιρίες ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο. Ναι κύριε Diekmann. Μας ζητήσατε να ψηφίσουμε αυτούς που ο γερμανικός πολιτικός και επιχειρηματικός κόσμος γνωρίζει πολύ καλά και με αποδείξεις πόσο διεφθαρμένοι είναι. Αφού θέλετε τόσο πολύ να φτιάξουμε τη χώρα μας, αντί να χώνετε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε ένα άπατο βαρέλι μιας μικρής χώρας την οποία χρησιμοποιείτε για ξέπλυμα χρημάτων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αν θέλετε λέω να μας βοηθήσετε, ΑΠΛΑ ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΑ ΛΑΔΩΜΑΤΑ. Αν θέλετε να μας βοηθήσετε ακόμη περισσότερο, βγάλτε στη φυλάδα σας τα ονόματα των εμπλεκόμενων, Ελλήνων και Γερμανών αντί να δείχνετε κώλους και βυζιά και σεξουαλικά σκάνδαλα. Εμείς οι Έλληνες , όσοι από μας τουλάχιστον δεν αποκοπήκαν τεχνητά και πλήρως από τα αρχαίο ελληνικό πνεύμα, δομικό του νέου γερμανικού πολιτισμού, δεν έχουμε θέμα με τα βυζιά και τους κώλους. Μπορείτε να το καταλάβετε αυτό από τα αγάλματα των προγόνων μας. Μπορείτε να καταλάβετε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν υμνητές της ομορφιάς και απεικόνιζαν με μεγάλη αγάπη το ανθρώπινο σώμα- γυμνό. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα και με τα πέη. Τα απεικόνιζαν στο φυσικό τους μέγεθος. Ως υμνητές της ομορφιάς λοιπόν, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, νεκροί και θαμμένοι πλέον από τη νεοβαρβαρικότητα της εποχής μας, αποστρέφονταν τη χυδαιότητα και τους υμνητές της. Όπως καταλαβαίνετε, δε θέλουμε τα δισεκατομμύρια των Γερμανών. Εσείς ζητάτε δισεκαττομύρια. Εσείς χρησιμοποιείτε από το ελληνικό κράτος, το γερμανικό κράτος, το ιταλικό κράτος, το ισπανικό κράτος, το ιρλανδικό κράτος να γίνει ο μπράβος της χρηματοπιστωτικής μαφίας και να μπαίνει στα σπίτια των Ελλήνων φορολογούμενων για να τους παίρνει το βιός τους. Και αυτό το λέτε εσείς διάσωση. Την φτωχοποίηση την λέτε λιτότητα. Την κλεψιά μεταρρύθμιση. Βάζετε τον ένα λαό απέναντι στον άλλο και καλλιεργείτε έχθρα για να μην αντιληφθούν αυτοί το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Σπέρνετε διχόνοια στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και παραλείπετε να μας πείτε ότι αυτό που παραφράσατε ως Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πρόκειται στην ουσία για γερμανικό ολοκληρωτισμό. Έναν ολοκληρωτισμό που επιτρέπει στους λαούς να εκφράσουν την πολιτική τους βούληση μόνο υπό προϋποθέσεις. Όπως αυτή που τόσο χυδαία θέτετε: “Αν δεν θέλατε τα δισεκατομμύρια τα δικά μας, από μας είχατε το ελεύθερο να εκλέγετε τον κάθε αριστερό ή δεξιό καραγκιόζη που θέλετε.” Τα λεφτά μας ή την ελευθερία σας δηλαδή. Και ξέρουμε τι είδους άνθρωποι θέτουν σε άλλους ανθρώπους τέτοια διλήμματα και τι συμβαίνει όταν τα ανθρώπινα πλάσματα υποκύπτουν σε τέτοια διλήμματα που τους θέτουν λιγότερο ανθρώπινα αλλά περισσότερα βίαια πλάσματα: Το δίλημμα που θέτει ο τοκογλύφος γίνεται μετά το δίλημμα που θέτει ο μπράβος του τοκογλύφου: Τα Λεφτά σου ή τη ζωή σου. Και στο τέλος και τα λεφτά και τη ζωή σου. Για κάτι τέτοιους λόγους λοιπόν, για ζητήματα ζωής και θανάτου, για διλήμματα θανάτου, από απλή κακοήθεια δηλαδή, κάποιοι συμπατριώτες μου σας αποκαλούν Ναζί. Αλλά έχουν άδικο. Με όλη τους την απάνθρωπη κληρονομιά, οι Ναζί δεν χαρακτηρίστηκαν από την Ιστορία ως άτιμοι ή ώς ανέντιμοι. Είχαν κάποιο κώδικα τιμής. Όχι μόνο κωδικούς στο χρηματιστήριο των τιμών. Και αυτό ενίοτε το καταμαρτυρούν Έλληνες που τους αντιστάθηκαν στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, άνθρωποι που είδαν τις οικογένειες του να εκτελούνται από τους Ναζί. Παραδειγματικά. Όπως σήμερα εκτελείτε έναν ολόκληρο λαό. Παραδειγματικά. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν να εφευρεθεί μια λέξη που να περιγράφει κάτι που είναι χειρότερο ακόμη και από Ναζί. Αλλά στους πολέμους και τους Ναζί θα επιστρέψουμε σε λίγο. Ας μιλήσουμε τη γλώσσα που γνωρίζετε κύριε Diekmann. Ας μιλήσουμε για λεφτά. Από τα λεφτά που κλέβετε από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους ο Έλληνας φορολογούμενος δεν έχει δει σεντ. Τα ελληνικά ταμεία είναι μονίμως άδεια και συμπληρώνονται από τις φοροεπιδρομές κάθε μήνα. 1700 αυτοκτονίες, πολιτικές κύριε Diekmann. Κάθε μέρα εκατοντάδες νέοι άνεργοι. Έκτακτες εισφορές που έχουν μπατιρίσει τον κάθε Έλληνα. Μιας και ως συντάκτης και εκδότης δεν έχετε ενημερωθεί, επιτρέψτε σε έναν φτωχό συγγραφέα να σας πει τι συμβαίνει στην Ελλάδα: Οι αγαπημένες σας κυβερνήσεις έχουν καταφύγει σε εσωτερική στάση πληρωμών και σε εσωτερικό και υποχρεωτικό δανεισμό: από τους φορολογούμενους προς το κράτος: Οπότε είναι εύλογο κύριε Diekmann οι φορολογούμενοι όλης της Ευρώπης να απαιτήσουν από σας, μιας και πασχίζετε για την ενημέρωσή τους κύριε Diekmann, να απαιτήσουν από εσάς μια έντιμη απάντηση. Που πήγαν τα λεφτά κύριε Diekmann? Που πήγαν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ της ελληνικής διάσωσης; Ε Κύρ Diekmann; Εμείς ξέρουμε ότι τα ATM μας βγάζουν ευρωπαϊκά λεφτά. Γιατί ξέρουμε που πηγαίνουν τα λεφτά μας. Τα δικά μας τα λεφτά πηγαίνουν όλα στο κράτος για να πληρώσει με αυτά τους τόκους για τα ευρωπαϊκά λεφτά που φτάνουν μετά στα ΑΤΜ μας. Δεν είναι απλά μεγαλοφυές κύριε Diekmann; Οι Ευρωπαίοι να νομίζουν ότι διασώζουν την Ελλάδα όταν τα λεφτά τους πηγαίνουν σε ένα κράτος που παροχετεύει αυτά τα λεφτά, μαζί με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα και που ξεκινάει ένα πραγματικό όργιο ξεπουλήματος της Ευρωπαϊκής δημόσιας περιουσίας; Δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη κομπίνα όλων των εποχών; Αλλά μια τέτοια κομπίνα δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την συστηματική παραπληροφόρηση και την πλύση εγκεφάλου από φυλλάδες που ανάμεσα σε κώλους και βυζιά ενσφηνώνουν και πολιτικά μηνύματα. Κύριε Diekmann. Φαντάζομαι ότι η επιμήκυνση πέους στην οποία γενναία προχωρήσατε προκάλεσε κάποιο πόνο σε εσάς και ίσως και σε όσους σας επιλέγουν ερωτικά. Παρά ταύτα η επιμήκυνση χρέους και η επέκταση φαλλικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών προκαλεί μεγαλύτερο πόνο σε εκατοντάδες εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Το χρέος πονά, οδηγεί σε στέρηση ελευθερίας, σε σκλαβιά. Η σκλαβιά είναι βιασμός της ελευθερίας, με ή χωρίς σωματικό βιασμό. Αυτό είναι στις ορέξεις του κάθε αφέντη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο ελληνικός λαός, παρότι νιώθει πολύ πιο κοντά στους Γερμανούς από ότι σε άλλους λαούς της Ευρώπης, παρότι τους εκτιμάει και τους σέβεται, αναγκάστηκε να τους πολεμήσει σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Και σας κόστισε πολύ. Εμάς μας κόστισε ακόμη περισσότερο. Και σήμερα, σε πολύ πιο ψευτοπολιτισμένες εποχές, ο ελληνικός λαός είναι από τους λίγους λαούς που συνεχίζει να σας πολεμάει σε μια βαριεστημένη Ευρώπη που υποκύπτει σα γέρικη καλοταϊσμένη Ευρώπη στον μπαλτά του χασάπη. Γιατί ξέρουμε κάτι που η υπεροψία σας δεν σας επιτρέπει να αναγνωρίσετε: Αυτός ο οικονομικός πόλεμος που απρόκλητα ξεκινήσατε, είναι ένας πόλεμος που δε γίνετε να κερδηθεί. Για μια ακόμη φορά οδηγείτε την Ευρώπη στην καταστροφή. Και πέφτει πάλι σε μας, τους αδύναμους και καταφρονεμένους Έλληνες να υπερασπιστούμε την Ευρωπαϊκή ελευθερία. Αλλά ας μιλήσουμε για λεφτά: Γιατί τα λεφτά που βάζετε στα ATM μας είναι φτωχά υποκατάστατα των λεφτών που πήρατε από τα ΑΤΜ μας. Τις ζημίες στο ελληνικό δημόσιο από τις συμφωνίες που υπέγραψαν εξαγορασμένοι Έλληνες πολιτικοί με γερμανικές εταιρίες. Ενδεικτικά να σας πω για το ένα εκατομμύριο ευρώ που κατά τη δική του ομολογία το δεξί χέρι του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη Κώστας Τσουκάτος εισέπραξε από τη Siemens για το ¨καλό του ΠΑΣΟΚ”. Του ΠΑΣΟΚ λέω, του ενός από τα δύο κόμματα που μας προτρέπατε να ψηφίσουμε. Του ΠΑΣΟΚ του υπό κράτηση πρώην υπουργού αμύνης Άκη Τσοχατζόπουλου. Έχει και ημερολόγιο ο Άκης. Με ονόματα Ελλήνων Πολιτικών, δημοσιογράφων, νομικών και γερμανών επιχειρηματιών, πιθανώς και πολιτικών. Άραγε δημοσιεύει η Bild εκτός από βυζιά και κώλους και ιστορίες για πολιτικά σκατά; Γιατί αυτές είναι οι δεσμεύσεις που μας καλείται να τηρήσουμε. Στην Γερμανία τέτοιους πολιτικούς θα τους κρεμούσατε. Στην Ελλάδα τους στηρίζετε. Ας μιλήσουμε για λεφτά λοιπόν. Για τα λεφτά που δανείζεστε εσείς με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για να δανείζετε με υψηλό επιτόκιο σε άλλους Ευρωπαίους: Πότε κατάντησε ο περήφανος Γερμανικός Λαός ο τοκογλύφος της Ευρώπης; Ας μιλήσουμε για λεφτά: για το δάνειο που η ναζιστική Ελλάδα υποχρέωσε την κατεχόμενη Ελλάδα να της δώσει. Δεν μιλάμε καν για πολεμικές αποζημιώσεις. Μιλάμε όπως και εσείς για δάνειο. Και όταν μιλάμε για δάνειο, μιλάμε για όρους δανείου. Ας κάνουμε λοιπόν και οι δύο έναν συμβιβασμό: ας τα συμψηφίσουμε. Ας μιλήσουμε για τα δεκάδες δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων που δραπέτευσαν από ελληνικές σε γερμανικές τράπεζες εξαιτίας της τρομοκρατίας που οι φυλλάδες σας και παρόμοιες της δημιούργησαν. Τι χρωστά λοιπόν η Ελλάδα στη Γερμανία και τι η Γερμανία στην Ελλάδα; Γιατί κατά πως φαίνεται, τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Αρχικά για το Νότο και τελικά και για το Βορρά. Λέτε: “Αύριο έχετε εκλογές. Επιλογές όμως δεν έχετε. Θα επιλέξετε μεταξύ επίπονης σύνεσης και ολοκληρωτικής καταστροφής” Δεν μπορείτε να μας απειλείτε με ολική καταστροφή γιατί αυτή ούτως ή άλλως εκπορεύεται από τις πολιτικές που η φυλλάδα σας στηρίζει, από τις πολιτικές που στηρίζουν τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχών αυτού του πλανήτη. Οι Έλληνες που έχουν επιλέξει τη σύνεση και ακριβώς επειδή την έχουν διαλέξει γνωρίζουν πολύ καλά ότι οδηγείτε την Ευρώπη σε ολοκληρωτική καταστροφή. Έχετε ήδη διολισθήσει στην ύστατη και χυδαιότερη μορφή διλήμματος που ο μπράβος ενός τοκογλύφου καταφεύγει: Και τα λεφτά σου και τη ζωή σου. Το 2010 το περιοδικό Focus έβγαλε εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου να σηκώνει κωλοδάχτυλο. Πέρα από τη βαρβαρότητα και τη χυδαιότητα που δεν τιμά τον Ελληνοκεντρικό γερμανικό πολιτισμό μιας και υπό άλλες συνθήκες ίσως να δικαιολογούσασταν ένα μεγάλο εύγε για την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (απευθύνομαι φυσικά στο γερμανικό λαό και στους γερμανούς ανθρώπους του πνεύματος και όχι σε έναν επιτυχημένο εκμαυλιστή του γερμανικού λαού όπως είναι η φυλλάδα σας) , πέρα από αυτό, φαίνεται πως έχετε μετατρέψει την κρίση όχι μόνο σε πολιτικό ή οικονομικό ζήτημα αλλά και σε σεξουαλικό, σε θέμα σεξουαλικής ισχύος. Και το κάνετε σκόπιμα: Η Ελληνική κρίση σταματούσε με αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2010, αυτήν που τελικά κάνατε το 2012 αφού ήδη είχατε ήδη φροντίσει να εξαπλωθεί η κρίση σε όλη τη Μεσόγειο. Οπότε δεν υποπτευόμαστε καν σκοπιμότητα. Είμαστε σίγουροι για αυτή. Είμαστε σίγουροι ότι η γερμανική εξουσία (και φυσικά τοποθετώ και τον εκδότη της Bild σε αυτή) υποδαύλισε την ευρωπαϊκή κρίση για να τη χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο εκβιασμού και πολιτικής επιβολής. Είχατε τη δύναμη να σταματήσετε την κρίση. Εντούτοις, την ενθαρρύνατε. Και τώρα μιλάτε με ηδονή για τον πόνο και την καταστροφή που προκαλείτε. Η Φραου Μέρκελ μας είπε ότι πρέπει να πονέσουμε. Έχουμε δεχτεί πάρα πολύ πόνο εμείς οι Έλληνες κ Diekmann. Πολεμήσαμε για να σπάσει η οθωμανική αυτοκρατορία για να μπορεί ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός να κινηθεί πέρα από τα γεωγραφικά του όρια. Νικήσαμε. Απελευθερωθήκαμε και μας επιβραβεύσατε με έναν Βαυαρό Βασιλιά. Πολεμήσαμε για την ελευθερία ξανά στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο και μας βομβάρδισαν την Ακρόπολη οι σύμμαχοι. Νικήσαμε και επιβραβευτήκαμε με την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού. Πολεμήσαμε κατά των Ναζί. Στο τέλος νικήσαμε. Απελευθερωθήκαμε. Για επιβράβευση πήραμε έναν εμφύλιο που έγινε για να εδραιωθεί με εντυπωσιακό τρόπο η συνθήκη της Γιάλτας. Πολεμήσαμε με τους Αμερικάνους τους “κουμμουνιστές”. Και για επιβράβευση μας φέραν τη χούντα και μας διχοτόμησαν την Κύπρο. “Κερδίσαμε” τον “κομμουνισμό” για να καθυποταχθούμε στον νεοφιλελευθερισμό. Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από πόνο όσο και από αγνό παρθένο ελαιόλαδο. Ξέρουμε επίσης από ελευθερία γιατί όσες φορές και αν παλέψαμε για αυτή πάντα βρισκόμασταν υποτελείς. Και αυτός που ξέρει να εκτιμάει την ελευθερία περισσότερο απ' όλους είναι ο αδούλωτος στην ψυχή σκλάβος. Κύριε Diekmann. Ξέρω ότι η φυλλάδα σας μισεί τα κινήματα. Το δείξατε στο φοιτητικό γερμανικό κίνημα του 1968 και στην εν ψυχρώ δολοφονία του Γερμανού φοιτητή Beno Ohnesorg. Τότε που 400 φοιτητές τραυματίστηκαν και πέθαναν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν τα δηλητήρια που η φυλλάδα σας σκόρπιζε απλόχερα στο γερμανικό λαό για τους φοιτητές του... Τα φοιτητικά κινήματα είναι σε συνθήκες αδικίας και ανισότητες φυσικά όσο και το ελληνικό ελαιόλαδο. Όσο και η ομορφιά των αρχαίων Ελληνικών αγαλμάτων. Είναι φυσικά και όμορφα κάποια πράγματα στη ζωή κύριε Diekmann. Ανάμεσα σε άλλα κύριε, ο βαρβαρισμός έγκειται όχι μόνο στην καταστροφή της ομορφιάς αλλά στην απόπειρα κατάκτησής της. Δεν κατακτάμε την ομορφιά κύριε Diekmann. Όταν την κατακτάμε παροδικά, την καταστρέφουμε μόνιμα. Δεν κατακτάμε την ομορφιά κύριε Diekmann. Η ομορφιά μας κατακτάει. Για αυτόν το λόγο δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή σας με τον Ελληνικό λαό που παρά τα εξαιρετικά του όμορφα στοιχεία έχει βουλιάξει στην ασχήμια των ιστορικών του δεινοπαθημάτων και προτιμά την ασχήμια της λήθης από τον πόνο της ανάμνησης. Έχετε θέμα με την Ελλάδα κύριε Diekmann. Σκέφτομαι κάποιες φορές ότι η θέα των αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων και των ανέμελων ανδρικών μορίων τους μπορεί να προκαλεί τραύμα σε πουριτανικές ψυχές ακόμη και φθόνο πέους. Μιας και μιλάμε για πέη, σκέφτομαι τι μπορεί να ώθησε εσάς σε επέμβαση επιμήκυνσης πέους. Μη με παρεξηγείτε. Από ανθρώπινο ενδιαφέρον το λέω. Επειδή πονέσατε τόσο που ίσως ο πόνος άλλων παραδόξως να σας ανακουφίζει. Σκέφτομαι επίσης τι μπορεί να πήγε στραβά στην επέμβαση σας. Σίγουρα όχι το ελληνικό χρέος. Σίγουρα όχι ο Σύριζα. Ας ξαναγυρίσουμε στον ναζισμό. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα οι νεοναζί μπήκαν στη βουλή. Θα παρακαλούσαμε στους εναπομείναντες Γερμανούς Ναζί να αναγνωρίσουν και να έλθουν να παραλάβουν τα πνευματικά τους έκθετα τέκνα. Και για να κλείσουμε με τους Ναζί. Είναι αλήθεια κύριε Diekmann ότι το 2009 παραδώσατε τα πρωτότυπα αρχιτεκτονικά σχέδια του ναζιστικού κολαστηρίου του Auschwitz στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu. Είναι παρωχημένα πια. Δεν τα χρειάζεστε. Αυτή η Γερμανία έχει το νέο της οικονομικό Auschwitz: Λέγεται Ελλάδα. Όσο για το Ισραήλ έχει και αυτό το δικό του Auschwitz: Λέγεται Παλαιστίνη Κύριε Diekmann. Χωρίς να φωτογραφίζω εσάς ούτε και κανέναν άλλο να σας ενημερώσω ότι το να είναι ένας Ναζί σιωνιστής δεν τον κάνει ούτε λιγότερο Ναζί ούτε λιγότερο Σιωνιστή. Το αντίθετο. Όπως και το να είναι ένας Σιωνιστής Ναζί δεν τον κάνει ούτε λιγότερο Ναζί ούτε λιγότερο Σιωνιστή. Το αντίθετο: τον κάνει διπλά Σιωνιστή και διπλά Ναζί. Kύριε Diekmann. Με τις ελληνικές εκλογές σίγουρα κερδίσατε μια μάχη αλλά όχι και έναν πόλεμο που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να κερδηθεί. Και τον πόλεμο αυτό, για μια ακόμη φορά, παρότι δεν τον ξεκινήσαν οι Έλληνες, θα τον πολεμήσουν στον πλευρό της ελευθερίας και της δημοκρατίας που τόσο πολύ σας ενοχλούν.

Φιλικά. Ένας συγγραφέας που δεν σας ανήκει.

Read More »

Το Λιβυκό ζήτημα της Ελλάδας

Έχουν περάσει έξι μήνες από τότε που ο Muammar Gaddafi δολοφονήθηκε στο όνομα της δυτικής προέλευσης «δημοκρατίας». Για το βρώμικο παρασκήνιο θα διαβάσετε σε πολυσέλιδη παλαιότερη μου ανάλυση μου που παρατίθεται στο τέλος αυτού του κειμένου. Έκτοτε, Λίβυοι «πολεμιστές της ελευθερίας» φιλοξενούνται κατά δεκάδες σε ελληνικά νοσοκομεία και ξενοδοχεία ενώ ξενοδοχοϋπάλληλοι έχουν δηλώσει ότι οι Λίβυοι εκτός από τα έξοδα τους παίρνουν και γαλαντόμους μισθούς. Έχει ειπωθεί πως η ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών που λαμβάνουν είναι η υψηλότερη δυνατή, κατά πολύ υψηλότερη από αυτή που λαμβάνουν οι Έλληνες ασφαλισμένοι ακόμη και αμερικανοί στρατιώτες στη χώρα τους. Έτυχε να είμαι μάρτυρας της παραμονής των Λίβυων μισθοφόρων σε ξενοδοχείο αλλά και σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Οι περισσότεροι από αυτούς νέοι χωρίς εμφανή εξωτερικά τραύματα με φαινομενικά πλήρη κινητικότητα. Κάποιοι από τους γηραιότερους είχαν πατερίτσες. Περάσαν 6 μήνες από τότε, υπεραρκετός χρόνος για αποκατάσταση των ελαφρών τουλάχιστον τραυμάτων. Οι Λίβυοι είναι ακόμη εδώ. Το θέμα των Λίβυων γενικά όπως πολλά άλλα καυτά θέματα μπήκε κάτω από το χαλί. Η προκλητική συμπεριφορά κάποιων εξ αυτών λίγες φορές αποτέλεσε αντικείμενο αναφοράς στα μήντια. Το Δεκέμβριο 2011, ενάμιση μήνα περίπου μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, λαμβάνουν χώρα επεισόδια σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε Λίβυους και στην εξτρεμιστική εθνικιστική ομάδα «Μαθητές Λυκείου της Αθήνας σε εκδρομή». Σχετικά βίντεο απεικονίζει Λίβυους να έχουν αργότερα συγκεντρωθεί στην οδό Μοναστηρίου κραδαίνοντας Λιβυκές σημαίες και κραυγάζοντας επανειλημμένα «Λιβύη, Λιβύη» . Απορίας άξιο είναι το τι θα συνέβαινε αν Έλληνες μετανάστες μαζευόντουσαν στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόρκη φωνάζοντας Ελλάδα, Ελλάδα, έτοιμοι για να συγκρουστούν. Ή το τι θα συνέβαινε αν Έλληνες έβγαιναν με τέτοιες προθέσεις φωνάζοντας Ελλάδα Ελλάδα στην Ελλάδα. Ο αντιεθνικισμός, εύλογη απάντηση και αντίδραση σε φανατικά εθνικιστικές παρεκτροπές, έχει αρχίσει τόσο πολύ πια να μοιάζει στο συναισθηματικό του υπόβαθρο και την πνευματική ακαμψία του με τα εθνικιστικά παραληρήματα… Το αντίθετο του φανατισμού είναι πάντα φανατισμός… Μια περισσότερο εμπορική και επομένως ψυχρή ματιά για την κατάσταση των Λίβυων «μεταναστών» που η Ελλάδα «περισυνέλεξε», περίθαλψε σε ιατρικά κέντρα και φιλοξένησε με το αζημίωτο σε σχετικά πολυτελή ξενοδοχεία περιέχεται στην εκτίμηση του προέδρου της Ένωσης Ξενοδόχων Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλη Θωμόπουλου όπως αυτή αποτυπώθηκε σε δημοσίευμα του Μαϊου του 2012: «Ανάσα στην ασθμαίνουσα αγορά της Θεσσαλονίκης δίνουν οι χιλιάδες Λίβυοι τραυματίες που διανυκτερεύουν στην πόλη, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που παρουσίασε στη σημερινή συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Θεσσαλονίκης, Αριστοτέλης Θωμόπουλος. Οι Λίβυοι συμμετέχουν στα προγράμματα αποκατάστασης και το Λιβυκό κράτος πληρώνει τα έξοδα διαμονής τους – που ανέρχονται στα 70 με 100 ευρώ το δωμάτιο – και τους παρέχει 500 ευρώ την εβδομάδα για τα προσωπικά τους έξοδα. Σύμφωνα με τον κ. Θωμόπουλο, το α' τετράμηνο του 2012 υπάρχουν 94.000 διανυκτερεύσεις Λίβυων, οι οποίες έχουν καταφέρει να καλύψουν ένα σημαντικό μέρος των απωλειών που καταγράφονται από τους Έλληνες τουρίστες, οι οποίες ανέρχονται στο 11,6% στο α' τρίμηνο, που εκφράζεται σε 30.000 χαμένες διανυκτερεύσεις.» «Μετά λόγου γνώσεως λέμε ότι η αγορά της Θεσσαλονίκης στην κυριολεξία ζει από τους Λίβυους» Με άλλα λόγια , η μεταβατική κυβέρνηση της μεταΚαντάφι εποχής μόνο για τη Θεσσαλονίκη και μόνο για το πρώτο τετράμηνο του 2012 πλήρωσε για τη διαμονή και το «χαρτζιλίκι» των «πολεμιστών της δημοκρατίας» κοντά στα 14 εκατόμμυρια ευρώ. Αν συνυπολογίσουμε και τα πανάκριβα νοσήλια, το νούμερο εκτοξεύεται, μόνο για το πρώτο τετράμηνο και μόνο για τη Θεσσαλονίκη. Μια ιδέα για το κόστος των νοσηλίων δίνεται από σχετικό άρθρο του Κώστα Ονισένκο στην Καθημερινή στις 11 Μαρτίου του 2012 σύμφωνα με το οποίο: «Με ταξίδι... αναψυχής παρά νοσηλεία τραυματιών πολέμου μοιάζει σε αρκετές περιπτώσεις η παραμονή Λίβυων που φιλοξενούνται τους τελευταίους μήνες σε μεγάλα νοσοκομεία, αλλά και ξενοδοχεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Στην πλειονότητά τους οι «Λίβυοι ασθενείς» είναι νεαροί οι οποίοι πρώτη φορά φεύγουν εκτός Λιβύης και ερχόμενοι στην Ελλάδα -με όλα τα έξοδα πληρωμένα- βρίσκουν ευκαιρία «να το ρίξουν... έξω», εφόσον η κατάσταση της υγείας τους το επιτρέπει. Η νοσηλεία τους γίνεται κατόπιν υπογραφής σχετικών συμβάσεων ανάμεσα σε μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία και την πρεσβεία της Λιβύης, με τη στήριξη κυρίως του Κατάρ. Το κόστος νοσηλείας δεν έχει κοινοποιηθεί επισήμως, ωστόσο οι πληροφορίες κάνουν λόγο για χιλιάδες ευρώ ανά άτομο (15.000 - 30.000 ευρώ». Το μόνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι το πώς τη στιγμή που ο Λοβέρδος και η μνημονιακή κυβέρνηση πετσόκοβαν κλίνες και συνένωναν νοσοκομεία προβλέποντας παράλληλα τη παραχώρηση δημοσίων κλινών σε ιδιώτες, το ΝΑΤΟ φαίνεται να είχε αποφασίσει να μετατρέψει σημαντικές ιατρικές υποδομές της Ελλάδας σε Νοσοκομείο Ισλαμιστών Μισθοφόρων και την ίδια την Ελλάδα σε μισθοφοροτουριστικό προορισμό. Το δημοσίευμα της καθημερινής κάνει νύξη και στην ενδονοσοκομειακή διαγωγή των «Λίβυων τραυματιών», μια περιγραφή που είναι ταιριαστή και με προηγούμενες και δείχνει να υποδεικνύει ένα προκλητικό μοτίβο συμπεριφορές για κάποιους εκ των Λίβυων «τραυματιών»: «Η παραμονή των Λίβυων, ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις έχει προκαλέσει προβλήματα στην ομαλή λειτουργία των νοσοκομείων καθώς, σύμφωνα με μαρτυρίες ιατρών, οι ίδιοι αρκετές φορές δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ιδιαιτερότητα του χώρου. «Κάποιοι, λίγοι ευτυχώς, απελευθερώνονται. Καπνίζουν και πίνουν μέσα στους θαλάμους, ενίοτε παρενοχλούν φορτικά τις νοσοκόμες. Έχει τύχει κάποιοι να πετάξουν τα σωληνάκια τους, να βγουν έξω και να γυρίσουν ξημερώματα λες και βρίσκονται σε κάποιο ξενοδοχείο.» Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλο μετανάστης, άλλο μισθοφόρος. Άλλο το κυνηγημένος και άλλο το κυνηγός. Άλλο πρεζάκι και άλλο πρεζέμπορας. Άλλο κορμί που μεταφέρεται σαν το σακί και άλλο έμπορας ανθρωπίνων σωμάτων. Απλά κάποιες φορές το δολοφόνος και το τραυματίας είναι ιδιότητες που μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο φυσικό πρόσωπο. Τα «άσχημα νέα» είναι ότι όπως φαίνεται κάποια από τα λεφτά της χρηματοδότησης σταμάτησαν για τους Λίβυους ή ότι τα λεφτά της χρηματοδότησης σταμάτησαν για κάποιους από τους Λίβυους. Οπότε την Κυριακή 3 Ιουνίου οι Λίβυοι έκαναν ντου στην ίδια τους την πρεσβεία. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της ΕΛ.ΑΣ λοιπόν: «Χθες το βράδυ ομάδα 30 περίπου υπηκόων Λιβύης που περιθάλπονται σε θεραπευτήρια της χώρας εισήλθαν στον χώρο της Πρεσβείας της Λιβύης, στην Αθήνα και παρέμειναν σε αυτήν εγκλωβίζοντας ένα Λίβυο διπλωματικό υπάλληλο. Σήμερα το πρωί, κατόπιν σχετικού αιτήματος των Λιβυκών Αρχών, απεγκλωβίστηκε από δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. ο διπλωματικός υπάλληλος, εκκενώθηκε ο χώρος και παραδόθηκαν οι εγκαταστάσεις στους υπεύθυνους της Πρεσβείας. Για την υπόθεση αυτή την προανάκριση ενεργεί η Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής» Ακόλουθα ιντερνετικά δημοσιεύματα τράβηξαν την είδηση από τα αυτιά και κάνοντας μια σύνθεση και διασκευή τωρινών και παρελθοντικών επεισοδίων ήθελαν κάποιους από τους Λίβυους να έχουν μεταφερθεί στο Λαϊκό και να έχουν καταλάβει πτέρυγα του με λοστούς , είδηση που διαψεύστηκε και από τη γραμματεία του Λαϊκού αλλά και από την ΕΛ.ΑΣ. Ανεξάρτητα από τη δημοσιογραφική αλητεία και τις σκοπιμότητες της, η κατάληψη της Λιβυκής πρεσβείας από Λίβυους είναι για μια ακόμη φορά η επιβεβαίωση ενός μοτίβου που οι Λίβυοι «τραυματίες» αρέσκονται να επαναλαμβάνουν: Τον Αύγουστο του 2011, ομάδα Λιβύων, «αντικαθεστωτικών» τότε, είχαν καταλάβει την Λιβυκή πρεσβεία στην Αθήνα. Στις 6 Φεβρουαρίου του 2012, Λίβυοι και Σύριοι επιτίθενται στην πρεσβεία της Κίνας στην Τρίπολη με αυγά και ντομάτες μετά το βέτο της Κίνας σε προσχέδιο των Ηνωμένων Εθνών που προέτρεπε τον Σύρο πρόεδρο Άσσαντ να παραδώσει την εξουσία. Οι προθέσεις των «διαδηλωτών» ήταν να κατεβάσουν την Κινεζική σημεία και στη θέση της να υψώσουν τη «σημαία» της «Συριακής εξέγερσης» μαζί με την σημαία της «μεταβατικής Λιβυκής Κυβέρνησης». Στις 23 Μαρτίου του 2012 και σε ένα πολύ παρόμοιο περιστατικό με το πρόσφατο της Αθήνας, Λίβυοι που όπως περιγράφει το Reuters «ξέμειναν από φράγκα» , κατέλαβαν τη Λιβυκή πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη κάνοντας την λαμπόγυαλο διαμαρτυρόμενοι με αυτόν τον τρόπο για την καθυστέρηση στην καταβολή του «Πολεμικού τους επιδόματος». Ακόμη πιο ενδιαφέρον σε αυτήν την υπόθεση είναι πως το Reuters αναφέρει πως οι Λίβυοι «τραυματίες» στην Κωνσταντινούπολη διεκδικούσαν «επίδομα» 250 ευρώ μηνιαίως ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσό αναφέρθηκε στα 2000 ευρώ. Πραγματικά, η Ελλάδα είναι μια πανάκριβη χώρα που ξεπουλιέται τσάμπα. Η αραβική άνοιξη περιγράφηκε ως κυλιόμενο φαινόμενο εκδημοκράτισης. Ίσως να είναι έτσι. Αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Κινητά στοιχεία της αραβικής άνοιξης φαίνεται να αποτέλεσαν επίσης μισθοφόροι και ισλαμιστές εξτρεμιστές που μόλις τελείωνε το έργο τους σε μια χώρα πήγαιναν στην επόμενη. Και τώρα, κάποιοι από αυτούς, λίγοι ομολογουμένως σε νούμερα αλλά ίσως αρκετοί για να αποτελέσουν τη κρίσιμη μάζα για την ανάπτυξη φαινομένων «μεσογειακής άνοιξης», είναι εδώ. Από θέατρα πολέμου βρέθηκαν σε ένα θέρετρο αναψυχής που περνά υπαρξιακή κρίση. Μια υπαρξιακή κρίση την οποία απλήρωτοι, πρώην καλοπληρωμένοι μισθοφόροι και φανατικοί που μάθουν να είναι απλοχέρηδες με ματωμένα λεφτά, δεν θα το βοηθήσουν να την ξεπεράσει. Παρακάτω ακολουθεί παλαιότερη έρευνα μου για τον Καντάφι: 

Καντάφι, η αληθινή ιστορία 
Όσοι ασχολούνται με την ιστορία της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι οι Αμερικανοί έχουν τη συνήθεια να ανατρέπουν «δικά τους» καθεστώτα και να τα αντικαθιστούν με καινούρια των οποίων έχουν εξασφαλίσει την υποταγή, δημιουργώντας ένα φαύλο πραξικοπηματικό κύκλο μόνιμης αποσταθεροποίησης που αποτρέπει όχι μόνο την ανάπτυξη οποιασδήποτε αυτοοργανούμενης πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό των χωρών αλλά και την ανάπτυξη διμερών σχέσεων και ευρύτερα της διπλωματίας. Μέσω του διαίρει και βασίλευε και του δόγματος του χάους, οι Αμερικανοί καταφέρνουν να διατηρούν τεχνητά μερικό έλεγχο σε περιοχές που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν πέραν των διπλωματικών ή οικονομικών τους δυνατοτήτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε το αν η άνοδος του Muammar Gaddafi στην εξουσία ήταν προϊόν της αγγλοαμερικανικής αντίληψης της εξωτερικής πολιτικής και της επίτευξης των στόχων της. Το μόνο στοιχείο που έχουμε για αυτό είναι η ολιγόμηνη εκπαίδευση του Gaddafi σε Αγγλική βρετανική σχολή λίγο πριν αναλάβει την εξουσία με το αναίμακτο πραξικόπημα του 1969 που ανέτρεψε την Αγγλική Μαριονέτα, τον Βασιλιά Idris. Κείμενο της εποχής βεβαιώνει τις αντιιμπεριαλιστικές αντιλήψεις του Gaddafi και την απέχθεια του για τους Βρετανούς. Παρότι λοιπόν δεν είμαστε σε θέση να βγάλουμε συμπεράσματα για την άνοδο του Gaddafi που μοιάζει να είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις αυτοφυών αντιδράσεων και όχι υποκινήσεων από ξένους παράγοντες, είμαστε σε θέση να τεκμηριώσουμε πως η πτώση και δολοφονία του υποκινήθηκε και στηρίχθηκε από τον αγγλοαμερικανικό άξονα (που σε αυτή την περίπτωση συνέπραξε και τη Γαλλική Κυβέρνηση) και από την ελίτ του διεθνή πλούτου για την οποία αυτός εργάζεται. Ο Gaddafi ήταν οριακή προσωπικότητα (ποιος άλλωστε «λογικός» άνθρωπος θα τα έβαζε με την Αυτοκρατορία;) και επέτυχε μοναδικά στην σύγχρονη ιστορία της περιοχής επιτεύγματα. Υπήρξε ο πιο ανθεκτικός στο χρόνο Άραβας ηγέτης (επί 41 συναπτά χρόνια), έκλεισε την αμερικανική αεροπορική βάση στο Wellus, κατάφερε να επιβάλει στις πετρελαϊκές εταιρίες τους όρους του και με τα πετρελαϊκά έσοδα να αναμορφώσει τη χώρα του μέσω της εκτεταμένης ανάπτυξης υποδομών και της εφαρμογής πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας σε ευρεία κλίμακα. Πριν τον Gaddafi τα κυρίως έσοδα του βασιλείου προέρχονταν κυρίως από την πώληση μετάλλων από τανκς και εξοπλισμούς που είχαν ξεμείνει στις ερήμους μετά από τις μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ουσιαστικά δηλαδή η Λιβυκή οικονομία υπό τον βασιλιά Idris ήταν ρακοσυλλεκτική. Ο Gaddafi έκανε την οικονομία πετρελαϊκή και ανακατένειμε τα κέρδη στο γενικότερο πληθυσμό. Ξεκίνησε τον «Ανθρωπογενή Ποταμό», ένα αρδευτικό έργο ύψους 25 δις δολαρίων που έφερε νερό σε μεγάλη έκταση άνυδρων περιοχών της Λιβύης. Δωρεάν εκπαίδευση που οδήγησε το ποσοστό των εγγραμμάτων Λίβυων από το οικτρό 10% επί εποχής του βασιλιά Idris στο 90%. Πρόγραμμα δωρεάν στέγασης που μέσα σε πέντε χρόνια ανέβασε τον αριθμό των μοντέρνων κατοικιών κατά 33% (πρότερα 40% των Λίβυων ζούσαν σε τέντες ή σπηλιές). Δωρεάν περίθαλψη- Δωρεάν τροφή- Ο μέσος όρος ζωής των Λίβυων αυξήθηκε κατά 20 χρόνια. Ισότητα για τις γυναίκες και τους μαύρους. Μέριμνα για την εύρεση εργασίας για τους υποσαχάριους μετανάστες στη Λιβύη. Από το έργο του και μόνο μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ο «τρελός» Gaddafi, ο εξουσιοφρενής, ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές στη σύγχρονη ιστορία. Ο Gaddafi από νωρίς ήθελε πολιτειακά να εφαρμόσει το όραμα του για τη Jamahiriya, το «κράτος των μαζών» και ποτέ του δεν το εγκατέλειψε. Με το «Πράσινο βιβλίο» του, ο Gaddafi επιχείρησε να μεταφέρει την πολιτική σκέψη και το όραμα του στο λαό του και να προτείνει την Τρίτη Διεθνή Θεωρία, μια εναλλακτική στο επικρατές την περίοδο εκείνη δίπολο καπιταλισμού και κουμμουνισμού. Το βιβλίο διαπνέεται από έντονη έμφαση στην έννοια της απελευθέρωσης, απελευθέρωσης από τα επιβαλλόμενα από την εξουσία κοινωνικά, εργασιακά και πνευματικά δεσμά, από τόσο σύνηθες δηλαδή μορφές εξάρτησης και υποδούλωσης που φαντάζουν σε κομμάτι των κοινωνιών ως αναγκαίες ή αυτονόητες. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει: «Οι έμμισθοι δεν είναι παρά σκλάβοι στους άρχοντες που τους προσλαμβάνουν» Ο Gaddafi, έχοντας απελευθερώσει τη Λιβύη από την αποικιοκρατική υποδούλωση, ήθελε να τους ελευθερώσει και από την υποδούλωση της αποικιοκρατικής κουλτούρας. Θεωρώντας (ορθώς με βάση την υπάρχουσα ποιότητα των υπαρκτών «δημοκρατιών» ανά τον κόσμο) πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια «εκδημοκρατισμένη» μορφή ολιγαρχίας και γνωρίζοντας καλά από το παρελθόν της Λιβύης αλλά και από το παρόν του ευρύτερου αραβικού και αφρικανικού κόσμου τις προβληματικές των φυλετικών, των συστημάτων καστών αλλά και αυτών των τάξεων, ο Gaddafi πρότεινε και επιδίωξε να αναπτύξει την Άμεση Δημοκρατία, μέσω των Λαϊκών συνελεύσεων και των Επιτροπών του Λαού , σώματα ανοιχτά σε κάθε Λίβυο όπου θα παίρνονταν αποφάσεις συλλογικά για εθνικά θέματα και θα μεταφέρονταν προς τα κεντρικά διοικητικά σώματα απλά και μόνο για να εφαρμοστούν. Μπορούσες να είσαι όσο δημοκράτης ήθελες στη Λιβύη. Αρκεί να μην είχες πολιτικές συνομιλίες με ξένους, κάτι που αυτόματα σε ταύτιζε με κατάσκοπο και εχθρό της χώρας. Η λογοκρισία στη Λιβύη ήταν εκτεταμένη ενώ οι ποινές για όσους γινόντουσαν αντιληπτοί ως προδότες ήταν εξοντωτικές και συμπεριλάμβαναν και συχνές εκτελέσεις. Ενώ λοιπόν το Λιβυκό μόρφωμα, σε κοινωνικό επίπεδο ήταν υποδειγματικά σοσιαλιστικό και στο επίπεδο οργάνωσης της βάσης και συμμετοχής της προοριζόταν να είναι αμεσοδημοκρατικό, στο επίπεδο ανοχής πολιτικών απόψεων ήταν αμιγώς αυταρχικό. Ο Gaddafi έχει επισήμως αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία ήδη από το 1977 και συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή ως ένας άνθρωπος που συμβολικά προσωποποιούσε τη Λιβυκή επανάσταση και δημοκρατία και που ασκούσε κάθε εξουσία που αυτή η επιρροή του του απέδιδε . Η συχνή ανάμειξη του με τα κοινά της χωράς ίσως να οφειλόταν στο ότι η άμεση δημοκρατία που ο ίδιος οραματίστηκε και αποπειράθηκε να ενθαρρύνει, έδειχνε πολλές φορές εξαιρετικά ανώριμη και εύθραυστη και αυτό μάλλον όχι επειδή ο Gaddafi επέμενε να τη διατηρεί σε ένα εμβρυικό στάδιο προκειμένου να διατηρεί για τον εαυτό του τα προνόμια της εξουσίας. Ίσως πάλι απλά ο Gaddafi να λούστραρε τον αυταρχισμό του με αμεσοδηκρατικές ρητορείες. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιο από τα δύο συνέβαινε. Αυτό το οξύμωρο αντανακλάται ξεκάθαρα σε επανειλημμένες δηλώσεις του Gaddafi όπως αυτή σε συζήτηση του με βρετανούς ακαδημαϊκούς το Μάρτιο του 2007: «Ελπίζω ότι ο λαός της Λιβύης δεν χρειαστεί τον Muammar Gaddafi στο μέλλον. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας ηγέτης και κανένα εργαλείο να τον κυβερνάει» . Όταν λοιπόν το 2010 οι δολοφόνοι του NATO ζητούν από τον Gaddafi να εγκαταλείψει την εξουσία η απορημένη αντίδραση του ίδιου αλλά και του γιού του Saif al-Islam ήταν απολύτως δικαιολογημένη: Ο Gaddafi επισήμως δεν έφερε κανένα τίτλο και δεν κρατούσε καμιά θέση στο διοικητικό μηχανισμό της Λιβύης και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να παραιτηθεί από καμία τέτοια θέση αφού δεν κατείχε από το 1977 καμία τέτοια θέση. Ο μόνος τίτλος που Gaddafi κρατούσε για τον εαυτό του ήταν αυτός του αδερφού-ηγέτη (προσέξτε, του αδερφού ηγέτη και όχι του ηγέτη-αδερφού μια διαφορά που σημειολογικά έχει μεγάλη σημασία καθώς η ισότητα που υπονοείται με τη λέξη αδερφός προηγείται στον τίτλο της εξουσίας που είχε ο Gaddafi ως αρχηγός της επανάστασης και θεμελιωτής της Λιβυκής δημοκρατίας που υπονοείται με τη λέξη ηγέτης). Η απαίτηση και μόνο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού για την «απομάκρυνση του Gaddafi» ήταν μια αυθαδέστατη ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης και απαιτούσε ουσιαστικά από τον Gaddafi να διακόψει –πλήρως- την ανάμειξη του σε αυτά ώστε να μπορούν οι ιμπεριαλιστές να αλωνίσουν στη Λιβύη. Όσο και αν η ανωριμότητα μιας επιχειρούμενης άμεσης δημοκρατίας και η ανάγκη για τη διαρκή ανάμειξη σε αυτήν του ηγέτη της επανάστασης ακούγεται αλλόκοτη, κάποιος πρέπει να σκεφτεί τις συνθήκες που ο Gaddafi είχε να αντιμετωπίσει που ήταν άμεσα αποτελέσματα των προηγούμενων φυλετικών ή ισλαμικών μορφών εξουσίας και των καταστροφικών συνεπειών της «άμεσης αποικιοκρατίας». Τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη ήταν στην ουσία οικόπεδα των αποικιοκρατικών και με αυτήν τη λογική, τη λογική του σε ποιον αποικιοκράτη ανήκαν, σχηματίστηκαν. Μέσα σε αυτά λοιπόν βρεθήκαν φυλετικές ομάδες με αγεφύρωτα φυλετικά μίση καθώς και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ισλαμιστών φονταμενταλιστών που θέλαν και συνεχίζουν να θέλουν τη σαρία ως τον υπέρτατο «νόμο», τον μόνο νόμο. Ο Gaddafi είχε λοιπόν να αντιμετωπίσει όχι μόνο την παντοδυναμία του αμερικανικό-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού αλλά και -τη βασιλόφρονα σέχτα των Senussi, πιστών βασιλοφρόνων που είχαν κάθε λόγο να επιθυμούν την καταστροφή του ανθρώπου που εκθρόνισε τον βασιλιά τους Idris καθώς και άλλες φυλετικά προσδιορισμένες ομάδες -ισλαμιστές εξτρεμιστές -ομάδες Λίβυων εκμαυλισμένων ή πουλημένων στον δυτικό ιμπεριαλισμό - κάποιες «λαϊκές συνελεύσεις» που εκμαυλίστηκαν και απέκτησαν συγκεντρωτικές και αυταρχικές τάσεις σε αντίθεση με τις ιδεατές ποιότητες και χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας. Δεν υπάρχει καλύτερη ακτινογραφία των εχθρών του Gaddafi και κατά κάποια έννοια και της Λιβύης από τις ποικίλες απόπειρες δολοφονίας κατά του Λίβυου ηγέτη: -Το 1981 ο τότε Γάλλος πρόεδρος, ο «πολύς» Valerie Giscard d’ Estaing σχεδιάζει τη δολοφονία Gaddafi. -To 1986 οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τη Λιβύη σε μια αεροπορική επιχείρηση που παρότι δεν χαρακτηρίστηκε απόπειρα δολοφονίας στόχευσε στο συγκρότημα κατοικιών της οικογένειας Gaddafi. -To 1993, 2000 στρατιώτες της φυλής Warfalla συνωμοτούν για τη δολοφονία του Gaddafi. Τα κίνητρα τους δεν ήταν «δημοκρατικά» αλλά στρατιωτικά καθώς η φυλή είχε μειωμένη εκπροσώπηση στην ηγεσία του στρατού και ως εκ τούτου η κίνηση τους αποτελούσε ένα ξεκάθαρα στρατιωτικό πραξικόπημα. - Το 1996 είναι η σειρά των ισλαμιστών εξτρεμιστών και της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» να αποπειραθούν να δολοφονήσουν τον Gaddafi. Υπονοείται ανάμειξη της MI6, της σημαντικότερης ίσως «υπηρεσίας πληροφοριών» της αμερικανικο-βρετανικό-σιωνιστικής αυτοκρατορίας, ένα ακόμη στοιχείο για τη σύμπραξη των αυτοκρατορικών μυστικών υπηρεσιών με την «ισλαμική τρομοκρατία» - To 1998, ισλαμιστές εξτρεμιστές δοκιμάζουν για μια ακόμη φορά τη δολοφονία του. Οι τελευταίες δύο απόπειρες είναι μάλλον αυτές που ωθούν τον Gaddafi σε μια ανίερη συμμαχία. Θεωρώντας λανθασμένα ότι και ο Δυτικός ιμπεριαλισμός έχει εχθρό τον ισλαμικό εξτρεμισμό όταν στην ουσία ο ισλαμικός εξτρεμισμός αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία του αμερικανο-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού, ο Gaddafi αρχίζει να συστρατεύεται με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον άξονα ΗΠΑ-Μ.Β ο οποίος δε σταμάτησε ποτέ να επιβουλεύεται το Gaddafi και τις Λιβυκές πρώτες ύλες προκειμένου να σχηματίσουν έναν κοινό άξονα για την καταπολέμηση του «κοινού εχθρού τους», της ισλαμικής τρομοκρατίας, και μέσα σε αυτό πλαίσιο και της επινοημένης οργάνωσης «Al Qaeda» καθώς και του κατασκευασμένου ηγέτη της Osama bin Laden. Αυτή η συνεργασία είναι το πρώτο και σημαντικότερο ίσως από μια σωρεία θανάσιμων λαθών στα οποία ένας κουρασμένος πλέον από τους διαρκείς αγώνες του Gaddafi υποπίπτει, το οποίο όπως θα δούμε στη συνέχεια δίνει στις ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ αυτό που ακριβώς χρειάζονταν : πρόσβαση στο εσωτερικό της Λιβύης για τις μυστικές υπηρεσίες τους και την ενθάρρυνση για ανατροπή της Λιβυκής δημοκρατίας από τα μέσα. Υπό το φόβο της ισλαμικής τρομοκρατίας, ο Gaddafi έδωσε στους εχθρούς του τη δυνατότητα να μεθοδεύσουν το αντιπραξηκόπημα που σχεδίαζαν ήδη από το 1969 που αποτέλεσε και τη μήτρα, το καλούπι για τη θανάτωση του Gaddafi και της Λιβυκής δημοκρατίας που 40 χρόνια μετά την ίδρυση της βρισκόταν λόγω συνθηκών ακόμη στα σπάργανά της. Ας δούμε λοιπόν τι σχεδίαζαν το 1969 και πως το πέτυχαν τελικά 40 και πλέον χρόνια μετά: Αμέσως το πραξικόπημα του Gaddafi και την ίδρυση της Λιβυκής δημοκρατίας, η εκθρονισμένη Λιβυκή βασιλική οικογένεια επικοινωνεί με τη βρετανική SAS για την ανατροπή του Gaddafi και την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Λιβύη: το σχέδιο του αντιπραξικοπήματος ήταν σχετικά απλό: Προέβλεπε την επιχείρηση της απελευθέρωσης 150 φυλακισμένων που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για μια ευρύτερη κοινωνική εξέγερση. Χωρίς την ορατή ανάμειξη των βρετανών αλλά με την αρχική επιχείρηση να αποτελεί έργο τους, το «αντιπραξικόπημα» του 1969, αν προχωρούσε, θα παρουσιαζόταν ως μια κοινωνική εξέγερση του Λαού για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ομαλότητας στη Λιβύη, παρότι στην ουσία θα αποτελούσε μια συνομωσία για την κατάπνιξη της επανάστασης, την κατάλυση της δημοκρατίας και την αποκατάσταση της μοναρχίας και των αποικιοκρατικών συμφερόντων στη Λιβύη. Περισσότερο από 40 χρόνια μετά, μια ίδιας αντίληψης επιχείρηση με πολύ πιο σύνθετη μορφή θα κατέστρεφε τελικά τον θεμελιωτή της όποιας ποιότητας Λιβυκής αμεσο-δημοκρατίας και μαζί της και την αμεσοδημοκρατία στη Λιβύη για να αποκατασταθούν τα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Με τόσες απειλές από εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, ήταν μάλλον αδύνατο για τον Gaddafi να είναι ειρηνικός ακόμη και αν το ήθελε χωρίς μια τέτοια στάση να αποτελέσει τη μελλοντική καταδίκη του λαού του. Με δεδομένο ότι η προ Gaddafi Λιβύη βρισκόταν ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή, μπορεί ίσως κάποιος να δείξει επιείκεια στο γεγονός ότι ο ηγέτης μιας τέτοιας χώρας ενέκρινε και συμμετείχε σε εκτελέσεις δοσίλογων στο εσωτερικό αλλά και σε δολοφονίες τους στο εξωτερικό. Η κουβέντα άλλωστε για την ατιμωρησία των κατοχικών δοσίλογων στην Ελλάδα και για το που έχει οδηγήσει η «διαρκής άφεση» δεν έχει κλείσει στη χώρα μας. Μπορεί επίσης κάποιος να κατανοήσει το πόσο εύκολα μπορεί μια τέτοια πολιτική παραδειγματικής τιμωρίας την οποία ακολούθησε ο Gaddafi να ξεφύγει από τα όρια της και το αρχικό πνεύμα της. Αυτά τα θέματα αποτελούσαν άνετα πάντα δίκοπα μαχαίρια. Ο επαναστατικός ζήλος του Gaddafi και η επιθυμία του για την απελευθέρωση και άλλων αραβικών αλλά και αφρικανικών χωρών από τον δυτικό ιμπεριαλισμό τον οδήγησε σε σύμπραξη με κάθε επαναστατικό στοιχείο στις περιοχές αυτές όσο πολεμοχαρές και αν ήταν αυτό, καθώς και σε συρράξεις μεταξύ κρατών με το ίδιο πάντα εθνικοαπελευθερωτικό σκεπτικό. Ο Gaddafi, για μεγάλο τουλάχιστον διάστημα δεν ήταν ειρηνικός γνωρίζοντας απόλυτα το πόσο μη ειρηνικός ήταν ο μεγάλος εχθρός του, ο άξονας ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ. Με αυτή την πρόφαση, ο δυτικός άξονας τοποθέτησε τη Λιβύη στον νοητό αντίθετο πόλο, τον «άξονα του κακού», και ανακήρυξε τη Λιβύη ως κράτος που επιχορηγεί την τρομοκρατία παρότι, μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχουν βάσιμα στοιχεία τα οποία να συνδέουν τη Λιβύη και τον Gaddafi προσωπικά με κανένα από τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα που συνέβησαν στο δυτικό κόσμο τα οποία από δόλο και σκοπιμότητα αποδόθηκαν στη Λιβύη σε μια επιχείρηση συγκάλυψης των άνομων πρακτικών του δυτικού κόσμου και του γεγονότος ότι αυτό που γνωρίζουμε από το δεύτερο μισό και έπειτα ως τρομοκρατία, η κυρίαρχη μορφή της τουλάχιστον, αποτελεί διαρκή πολιτική των κέντρων εξουσίας του δυτικού κόσμου. Όσον αφορά τη Λιβύη, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της πρακτικής της πυρηνικής εξουσίας του δυτικού κόσμου που ενώ γεννά άμεσα ή έμμεσα την τρομοκρατία φορτώνει πρόθυμα και χαρωπά τα εγκλήματα και τις ευθύνες της τρομοκρατίας σε όσους αντιτάσσονται στη Δυτική Τάξη Πραγμάτων, είναι αυτό του βομβιστή του Lockerbie, μια παρωδία απονομής δικαιοσύνης και ένα υποδειγματικό παράδειγμα συγκάλυψης και κακοδικίας το οποίο θα δούμε στη συνέχεια. Μια από τις κατηγορίες που κάποιος μπορεί αβασάνιστα να προσάψει στην Gaddafi είναι η κακογουστιά και επιδειξιμανία του. Και πάλι όμως θα πέσουμε θύματα παρανόησης και ως εκ τούτου θα είμαστε θύτες παραπληροφόρησης. Γιατί οι εμφανίσεις του αδιαμφισβήτητου πολιτικού βασιλιά του κιτς που ντυνόταν σαν ποπ αστέρας και για αυτό αποτελούσε αντικείμενο περιπαίγματος από όλο το δυτικό κόσμο, ήταν από τη δική του σκοπιά το ακριβώς αντίστροφο: ο Gaddafi ήταν ενδυματολογικά παραφορτωμένος με δυτικά στολίδια και σύμβολα ισχύος του Δυτικού κόσμου όχι γιατί τα επιδίωκε ή τα αποδεχόταν. Όχι. Ήταν παραφορτωμένος με αυτά επειδή ακριβώς τα χλεύαζε, τα διακωμωδούσε και μαζί με αυτά και όσους τα αποδέχονται. Αυτός ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος που μέσα σε μερικά χρόνια έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδων Λίβυων από τις τέντες και τις σπηλιές και τους έδωσε μοντέρνες συνθήκες διαβίωσης, δεν έχανε ευκαιρία να στήνει τις τέντες του στις πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου όπου τον καλούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που νεαρός ακόμη σε σύσκεψη ηγετών, ήπιε νερό από το μπολ που προοριζόταν για το πλύσιμο δακτύλων: ήταν σα να τους έλεγε, μεγάλο κομμάτι του λαού μου δεν έχει νερό και σεις το ξοδεύετε σε πολυτέλειες. Η εκκεντρικότητα του Gaddafi είχε σαν πυρήνα αλλά και στόχο την διακωμώδηση και τον χλευασμό της δυτικής εξουσίας και των συμβόλων της. Μετά την απογοήτευση του από τις επανειλημμένες απόπειρες του ενοποίησης και απεξάρτησης του αραβικού κόσμου από τη σκληρή και αιματηρή δυτική πατρονία, το ενδιαφέρον του στρέφεται προς την Αφρική, την από-αποικιοποίηση της, την επιδίωξη της ανεξαρτησίας των κρατών της και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής». Για λόγους εντυπωσιασμού, προσέγγισης και απόκτησης εμπιστοσύνης των αφρικανών φύλαρχων, για πολλούς από τους οποίους οι λόγοι εξάρτησής από τον δυτικό άξονα είναι η τοτεμική προσέγγιση της πληθώρας και της χλιδής ο Gaddafi άλλαξε την ενδυμασία του από ποπ σε αφροαραβική έθνικ με ενδεικτικότερη την κελεμπία που φορούσε με το χάρτη της Αφρικής πάνω της, σύμβολο των παναφρικανικών ευσεβών πόθων από τους οποίους διεπόταν. Ήταν σα να έλεγε στους αφρικανικούς φύλαρχους «δεν χρειάζεστε να προσδένεστε στη Δύση για να έχετε αφθονία και συνοδείες και αυτοκινητοπομπές. Κοιτάξτε εμένα που τα έχω καταφέρει πέραν και παρά τη Δύση.» Για τον ίδιο λόγο, για λόγους δημοσίων σχέσεων με τον αφρικανικό κόσμο, είχε για προσωπική του φρουρά τις «φρουρές αμαζόνες» μία από τις οποίες έδωσε τη ζωή της για να τον σώσει σε μία από τις απόπειρες κατά της ζωής του. Η θηλυκή φρουρά του ήταν ένα μήνυμα ισχύος και ανδροπρέπειας που νόμιζε ότι θα προσέλκυε τους αφρικανούς φυλάρχους που παίζαν το ρόλο του αφρικανού πολιτικού δυτικής «ραφής». Όπως άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει, είχε γυναικεία προσωπική φρουρά γιατί στον «αραβικό κόσμο δεν υπήρχαν άντρες», υπονοώντας την ατολμία, την υποτακτικότητα, την υποχωρητικότητα και τον ενδοτισμό των αράβων πολιτικών απέναντι στις δυτικές δυνάμεις. Αυτό που στα μάτια των δυτικών φάνταζε ως η εκκεντρικότητα ενός διεφθαρμένου από την απόλυτη εξουσία δικτάτορα ήταν κατ’ ουσία εξωτερική πολιτική και σχετικά αποτελεσματική αν σκεφτούμε ότι περισσότεροι από 200 αφρικανοί βασιλείς και παραδοσιακοί ηγεμόνες απέδωσαν το 2008 στον Gaddafi τον τίτλο «ο βασιλιάς των βασιλέων». Οι πραγματικοί λόγοι και συνθήκες της πτώσης του Gaddafi Μετά την πτώση της Σοβιετικής ένωσης, ο Gaddafi έχει πλέον να αντιμετωπίσει την παντοδυναμία πλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο το ότι το κύμα των αποπειρών δολοφονίας του ξεκινά το 1986 με τον βομβαρδισμό κατοικιών του από τις ΗΠΑ. Οι απόπειρες δολοφονίας του από φανατικούς ισλαμιστές τον φθείρουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 90 ο Gaddafi να «συμμαχήσει» με τους μεγάλους του αντιπάλους, τις ΗΠΑ και τη Μ.Β ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ήδη από το 1999 ο ίδιος προτείνει την διάλυση του Λιβυκού προγράμματος όπλων μαζικής καταστροφής ενώ ένα χρόνο νωρίτερα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του Osama Bin Laden, του «τρομοκράτη» μπαμπούλα που εξέθρεψαν οι ΗΠΑ. Με την έναρξη της 3ης χιλιετίας, η συνεργασία Gaddafi- αυτοκρατορίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γίνεται εντονότερη. Μετά τη δεύτερη άνομη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ (για το θέμα διαβάστε περισσότερα στο προσωπικό μου blog: http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/wikileaks.html) και την εκτέλεση του Saddam Hussein, ο Gaddafi, αναγνωρίζοντας την πρόθεση των αμερικανών να επεκταθούν στην περιοχή και γνωρίζοντας ότι αν επιτεθούν στη Λιβύη δε θα μπορέσει να τους αντισταθεί, αρχίζει και αναπτύσσει μια διπλωματία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τους Δυτικούς. Το πρώτο βήμα της ενδοτικότητας του Gaddafi έρχεται το 2003 με την καταστροφή υλών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για όπλα μαζικής καταστροφής, την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της Λιβύης και τη διάλυση ενός ανενεργού εκείνη την περίοδο πυραυλικού προγράμματος ενώ παράλληλα σημεία-κλειδιά αρχίζουν να επιτηρούνται όχι μόνο από επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ αλλά και από τη CIA. Είναι η πρώτη σημαντική διείσδυση της CIA στα Λιβυκά πράματα και η αρχή του τέλους για τον Gaddafi. Ο Gaddafi σύντομα θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη διοίκηση της Αγγλοαμερικοσιωνιστικής διοικητικής ελίτ στο πεδίο της καταπολέμησης της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Αυτό που ο Gaddafi δεν κατάλαβε, είναι ότι η αντίληψη του για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχε η αυτοκρατορία. Για τον Gaddafi, οι φανατικές ισλαμιστές ήταν μια εχθρική πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει. Για την αγγλοαμεριοσιωνιστική αυτοκρατορία, η «ισλαμική τρομοκρατία» ήταν, είναι και θα είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο που της δίνει πάτημα σε περιοχές του κόσμου όπου δε θα είχε καμιά νομιμοποίηση να επέμβει, ένα διαρκές άλλοθι για πιέσεις, πραξικοπήματα και πολέμους. Ο Gaddafi, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και παρά τα σκληρά μαθήματα των «ισλαμικών τρομοκρατικών» χτυπημάτων που εντελώς αβάσιμα του χρεώθηκαν από το 1970 και μετά, παρέβλεψε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στην διπλωματική εξίσωση: ο εχθρός του ή έστω ένας από τους εχθρούς του –η ισλαμική τρομοκρατία- δεν αποτελούσε εχθρό (καθώς αυτή δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά την αυτοκρατορία) αλλά μάλλον φίλο της αυτοκρατορίας και ότι μεγάλο κομμάτι της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει άμεσα ή έμμεσα κατασκευαστεί ή έστω επωαστεί από την τρομοκρατία. Το 2004 και μετά τις ήδη τεράστιες παραχωρήσεις που έχει κάνει, ο Gaddafi «επιστρέφει από το κρύο» και αναπτύσσει διπλωματικές και εμπορικές συνεργασίες με το δυτικό κόσμο που μπορεί ο ίδιος να θεωρεί διπλωματικές νίκες αλλά κατά ουσία αποτελούν το υλικό της ταφόπλακας του: Είναι μάλλον το 2004 που η Λιβύη συνεργεί με την αμερικάνικη και τη βρετανική κρατική τρομοκρατία στα πλαίσια του προγράμματος «έκτακτης παράδοσης» που απαγάγει «υπόπτους για ισλαμική τρομοκρατία» σε όλο τον κόσμο και σε μια επίδειξη ισχύος που θρυμματίζει κάθε έννοια και κάθε είδος δικαίου τους πετάει σε κολαστήρια όπως το Guantanamo, το Abu Ghraib και σε άλλα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λιβύη θα παραχωρήσει τις φυλακές της για κάποιους από τους απαγμένους της CIA σε μια συμφωνία που ούτε ο Μεφιστοφελής δεν θα μπορούσε να σκεφτεί: Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαβολικής συμφωνίας; Ενθυλάκωση ισλαμικών στοιχείων σε Λιβυκές φυλακές, ώσμωση με άλλους κρατούμενους, πρόσθετη πόλωση του Gaddafi με τους Λίβυους ισλαμιστές και την ακόμη χειρότερη εξέλιξη του ότι η CIA (και πιθανώς και η MI6) αποκτά από αυτό το σημείο και μετά «μόνιμη παρουσία» στη Λιβύη. Ο Gaddafi, φοβισμένος, κουρασμένος και φθαρμένος, σε μια επίδειξη ανισομερούς και αυτοκαταστροφικής διπλωματίας δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες της αυτοκρατορίας να φέρουν στο Λιβυκό έδαφος οποιοδήποτε υποκινητή ή παραστρατιωτικό μόνο και μόνο για να κερδίσει την ευμένεια της Δύσης. Και αυτή ήταν μια δυνατότητα που η αυτοκρατορία όχι μόνο δε θα άφηνε να πάει χαμένη αλλά την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να καταστρέψει τον Gaddafi και να λεηλατήσει μέσω του επόμενου καθεστώτος το Λιβυκό πλούτο. Το 2004 ο Gaddafi συναντάει τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair ο οποίος του μιλά σα να ήταν εκπρόσωπος των πολυεθνικών συμφερόντων. Έχει καταγραφεί ότι μέρος της «συνομιλίας» από την πλευρά του Blair, ουσιαστικά του προπαρασκευασμένου μάλλον λογυδρίου του έχει γραφεί για τον Blair από την ίδια τη Shell (!!!) ενώ κομμάτι της πίττας προοριζόταν για την BP. Είναι ενδεικτικό ότι ανάμεσα σε Λιβυκά κυβερνητικά έγγραφα που βρέθηκαν μετά την καταστροφή του Gaddafi βρέθηκαν γράμματα και φαξ με προορισμό τoν επικεφαλής επί Gaddafi των Λιβυκών υπηρεσιών Moussa Kussa ανάμεσα στα οποία υπήρχαν τίτλοι όπως «Χαιρετίσματα από την MI6» και ένα χαιρετιστήριο χριστουγεννιάτικο μήνυμα με υπογραφή «ο φίλος σου» . Αυτός ο φίλος θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον σερ Mark Allen πρώην της MI6 που μερικούς μήνες αφότου κανόνισε τη συνάντηση Gaddafi-Blair προσλήφθηκε μάλλον για τις υπηρεσίες του ως σύμβουλος από την BP με ετήσιες αποδοχές 200000 λιρών(!!!) Ο Gaddafi, το χρηματοπιστωτικό, ο ρόλος του αλλοπαρμένου γιού, και το άρμεγμα του Λιβυκού πλεονάσματος. Παρά τις διαρκείς κυρώσεις και τον εμπορικό και οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης, η Λιβύη είχε να επιδείξει απίστευτα οικονομικά επιτεύγματα. Η Λιβύη είχε όχι μόνο μηδενικό χρέος, αλλά και ένα πλεονασματικό επενδύσιμο κεφάλαιο άνω των 40 δις ευρώ παρότι σημαντικό κομμάτι αυτού του κεφαλαίου φαγώθηκε έντεχνα από τους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη στήριξη των κατά τόπους κυβερνήσεων του. Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η Λιβύη είχε την αδιανόητη αύξηση του ΑΕΠ της κατώ 10%! Επίσης η Λιβύη ήταν από τις λίγες χώρες που το νόμισμα και κατά επέκταση η οικονομία της δεν ελεγχόταν από ιδιωτικά συμφέροντα, μια «κεντρική τράπεζα». Το 2000 οι χώρες που έλεγχαν την νομισματική τους πολιτική και μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την οικονομία τους ήταν 7: Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Βόρειος Κορέα και το Ιράν - όλες τους, αν όχι πιθανοί υποψήφιοι στη λίστα πολέμου των ΗΠΑ, τουλάχιστον αποδέκτες έμπρακτης εχθρότητας και προπαγανδιστικοί στόχοι της αυτοκρατορίας. Μετά τον πόλεμο κατά του τρόμου (τον πόλεμο υπέρ του τρόμου δηλαδή) οι χώρες που απομένουν ήταν το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Μετά την πτώση του Gaddafi σήμερα απομένουν η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης την έκανε ένα πρώτης τάξης εχθρό της χρεοκρατίας. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι μια από τις πρώτες μέριμνες του δασκαλεμένου και σε μεγάλο βαθμό υποκινούμενου Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, των Λίβυων αποστατών δηλαδή, ήταν να ορίσουν ως κεντρική τράπεζα την τράπεζα της Βεγγάζης ως κεντρική τράπεζα και να το τοποθετήσουν δικό τους διοικητή σε αυτή τον Μάρτιο του εν μέσω της ένοπλης επιχείρησης τους ανατροπής του Gaddafi της όποιας άμεσης δημοκρατίας αυτός εκπροσώπευε… Σύμφωνα με το δημοσιογραφικό δίκτυο CNBC «είναι αυτή η πρώτη φορά που ένα μια επαναστατική ομάδα έχει δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα ενώ βρίσκεται ακόμη εν μέσω πολέμου; Σίγουρα (αυτό το γεγονός) φαίνεται να υποδεικνύει το πόσο ασυνήθιστα ισχυροί οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν γίνει στην εποχή μας». Ο Robert Wenzel του περιοδικού Οικονομική Πολιτική πιστεύει ότι η πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας αποκαλύπτει ότι ξένες δυνάμεις μπορεί να έχουν ισχυρή επίδραση στους επαναστάτες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ μια κεντρική τράπεζα να δημιουργείται μέσα μερικές βδομάδες ως τέκνο μιας λαϊκής εξέγερσης» Όπως θα δούμε αργότερα, ο Gaddafi έκανε και άλλα για να ερεθίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία η οποία ιστορικά εδραιώθηκε από τη δυναστεία των Rothschild και που ίσως ακόμη και σήμερα κυβερνάται από αυτούς. Άλλωστε, στην υπόθεση Gaddafi και για μια ακόμη φορά υπήρξε όχι μόνο καταγεγραμμένη αλλά και απευθείας ανάμειξη των Rothschild. Όπως όμως περιγράφει ο Glenn Greenwald του Salon.com οι πόλεμοι δε γίνονται για ένα και μόνο λόγο. Πλέγματα συμφερόντων, πολιτικών, στρατιωτικών, γεοπολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συναινούν και διαμορφώνουν μια από κοινού ατζέντα πολέμου. Όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό, ο Gaddafi υπήρξε θύμα της πλάνης του ίδιου του γιού του Saif al Gaddafi, μάλλον εξαιτίας του οποίου θεώρησε ότι η τοποθέτηση των Λιβυκών κεφαλαίων σε κεντρικές θέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα τον προστάτευε από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι θα μπορούσε να γίνει παίκτης και μέσω της σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων να μην γίνει εκείνος ο ευρύτερος συνασπισμός που θα διαμόρφωνε την ατζέντα του πολέμου κατά της Λιβύης. Ο Saif al Gaddafi, με θεωρητικές σπουδές στο London School of Economics και καμία μάλλον αίσθηση της πραγματικότητας της αρπακτικής φύσης του χρηματοπιστωτικού, γοητευμένος από το λούστρο χλιδής που κρύβει στα ανυποψίαστα μάτια τη βαθειά σαπίλα της χρηματοπιστωτικής μαφίας, ήταν μάλλον αυτός που έπεισε τον πατέρα του να αποκτήσει διάσπαρτες θέσεις σε αυτό. Λιβυκά χρήματα επενδύθηκαν στη Fiat, τη Juventus, στην Pearson (Financial Times, Economist) και σε διάφορες ελβετικές αλλά και άλλες τράπεζες. Ο Gaddafi θα πληρώσει πολύ ακριβά (αρχικά με κεφάλαια και μετά με τη ζωή του και την καταστροφή του οράματος του για μια Λιβυκή άμεση δημοκρατία) τη θέλησή του να εξευμενίσει τους δυτικούς θεούς του πολέμου. Όπως περιγράφεται από Λίβυους αξιωματούχους της εποχής, μέσω εκβιασμών και παραπλανήσεων, η Λιβύη αναγκάστηκε να «αγοράσει ειρήνη», να την πληρώσει ακριβά μόνο και μόνο για να εισπράξει εξαπάτηση και πόλεμο. Ο Gaddafi ξέχασε το βασικό κανόνα που του επέτρεψε να διατηρήσει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής για το Λαό του: Ποτέ μα ποτέ δεν κάνεις συμφωνίες με το διάβολο. Ο Gaddafi πήγε να παίξει σε ένα παιχνίδι του οποίου δε γνώριζε τους κανόνες βασιζόμενος μάλλον στις τεχνοκρατικά ασθενικές πλάτες του γιού του. Το αποτέλεσμα; Οι δυτικοί άρχισαν μέσω πλάνης, εκβιασμών και υποσχέσεων που δεν σκόπευαν να κρατήσουν να αρμέγουν το πλεονασματικό κεφάλαιο και με παρόμοιου τύπου έσοδα να υπονομεύουν τον ίδιο και την όποια δημοκρατία αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει . Ήδη από το 1993 η αυτοκρατορία και οι μηχανισμοί της πιέζουν τον Gaddafi να πάρει την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια μεγάλης κλίμακας που έγινε το 1988 γνωστής ως «The Lockerbie Bombing» χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για Λιβυκή ανάμειξη, πόσο μάλλον για Λιβυκή ευθύνη. Το 1988, κατά τη διάρκεια της πτήσης Pan Am 103 με αφετηρία το Λονδίνο και προορισμό τη Νέα Υόρκη, εκρήγνυται βομβιστικός μηχανισμός που καταστρέφει το αεροσκάφος σκοτώνοντας τους 243 επιβάτες και το 16μελές πλήρωμα του. Κομμάτια του αεροπλάνου πέφτουν στο Lockerbie της Σκωτίας σκοτώνοντας επιπλέον έντεκα ατυχείς Σκοτσέζους πολίτες. Η συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια κρύβει από πίσω της παρασκήνιο τόσο πολυεπίπεδο όσο πολυεπίπεδη ήταν και η απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών και συνθηκών της. Η πρώτη ανάλυση της CIA για την τρομοκρατική ενέργεια κάθε άλλο παρά καταληκτική υπήρξε: «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη για αυτή την τραγωδία σε καμία τρομοκρατική ομάδα.» «Θεωρούμε τους ισχυρισμούς των «Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης» (άλλος ένας θύλακας ισλαμικού φανατισμού) ως τους πιο πιστευτούς που έχουμε λάβει ως τώρα». Ο λόγος που οι ισχυρισμοί των «Φρουρών» φαίνονταν στη CIA περισσότερο πιστευτοί ήταν η σύνδεση που αυτοί κάναν ανάμεσα στο «Lockerbie Bombing» και την κατάρριψη της πτήσης 655 των Ιρανικών αερογραμμών μερικούς μήνες πριν πάνω από τον περσικό κόλπο από το αμερικανικό ναυτικό. Η πτήση 655 είναι ένα υπόδειγμα συγκάλυψης: To αμερικάνικο καταδρομικό Vincennes, παραβιάζοντας τα Ιρακινά χωρικά ύδατα κατέρριψε Ιρακινό επιβατηγό αεροσκάφος σκοτώνοντας 290 αθώους. Το πλήρωμα του καταδρομικού Vincennes σύσσωμο βραβεύτηκε, το πεντάγωνο συγκάλυψε την υπόθεση, η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε απολογήθηκε ή πήρε την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της αεροπλοΐας . Αυτή ή απίστευτη πρόκληση ήταν κατά πάσα πιθανότητα το αίτιο ή η αφορμή για τα αντίποινα του «Lockerbie bombing» του οποίου οι δράστες προέρχονταν από το χώρο των φανατικών ισλαμικών οργανώσεων με πιθανότερους υπόπτους τους «Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης» και τo αποσχισμένo από τo PLO «Λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP-GC). Παρότι δεν υπάρχουν στοιχεία αλλά μόνο κάποιες ενδείξεις όπως το ότι στην πτήση Pan Am 103 είχε επιβιβαστεί ο υποσταθμάρχης της CIA στη Βυρηττό Matthew Gannon. Πίσω του καθόταν ο αξιωματούχος της DIA στη Βυρηττό Chuck McKee. Στην ίδια πτήση βρίσκονταν τρεις αξιωματικοί της Διπλωματικής Υπηρεσίας Ασφαλείας επιφορτισμένοι με την προστασία των Gannon και McKee. Φημολογείται ότι αυτή η συνοδεία μετάφερε άνθρωπο του PLFP-GC και μαζί του, εν αγνοία των επιβλεπόντων, αντί για ένα υποτιθέμενο φορτίο ναρκωτικών, την ολέθρια βόμβα . Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (η PLO) είχε άλλωστε προειδοποιήσει τις αρμόδιες δυτικές αρχές για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας που θα υπονόμευε τις διαπραγματεύσεις PLO-ΗΠΑ λίγες μέρες πριν τη φρίκη του Lockerbie Bombing. Και η πληροφόρηση της PLO πιθανώς να προερχόταν από συμπαθούντα της ή πράκτορα της στο εσωτερικό της PFLP-GC. Αξίζει να σημειωθεί ότι η PFLP-GC φαίνεται να συνδέεται και με ένα από τους μεγαλύτερους «ιδιώτες» εμπόρους ναρκωτικών και όπλων, τον διαβόητο Monzer al Kassar . Παρά ταύτα, και στην ανάγκη τους να κλείσουν γρήγορα αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, οι ΗΠΑ βρήκαν γρήγορα τον αποδιοπομπαίο τράγο τους στον Muammar Gaddafi. Το 1999 και μετά από αφόρητες πιέσεις, ο Muammar Gaddafi εκδίδει δύο υπόπτους για να (κατά)δικαστούν, τους Lamin Khalifah Fhimah και Adbelbaset al-Megrahi. Ο πρώτος αθωώνεται ενώ ο δεύτερος καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε μια στημένη δίκη γεμάτη ανακολουθίες στις καταθέσεις βασικών μαρτύρων και εμφυτευμένα πειστήρια . Αφού λοιπόν ο Gaddafi έχει εκβιαστεί για να πάρει την ευθύνη μιας τρομοκρατικής φρίκης με την οποία ουδεμία ή έστω ελάχιστη σχέση ή ανάμειξη έχει ώστε να βγάλει ασπροπρόσωπη τις αμαρτωλές ΗΠΑ, αφού έχει προδώσει δύο Λίβυους, αφού έχει δεχτεί να πληρώσει αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων της πτήσης PAN AM 103 και των υπολοίπων σχετικών με αυτήν θυμάτων, το 2008 και μετά την επίσκεψη της Contoliza Rice, η Λιβύη θα έχει ολοκληρώσει την πληρωμή των αποζημιώσεων ύψους 2,7 δις δολαρίων, όταν οι ΗΠΑ πλήρωσαν αποζημιώσεις στις οικογένειες των πολιτών που ιστορικώς αποδεδειγμένα σκότωσαν στην τραγωδία της Ιρανικής πτήσης 655 για την οποία ποτέ δεν ανέλαβαν την ευθύνη, ύψους μόλις 131,8 εκατομμύρια δολάρια και αυτό σαν δείγμα γενναιοδωρίας και μόνο και ως απολογία. Τα ανταλλάγματα που πήρε η Λιβύη από την ανάληψη ευθυνών για μια φρικτή τρομοκρατική ενέργεια που ποτέ δεν διέπραξε και για τις αποζημιώσεις που πλήρωσε για το κακό που δεν προκάλεσε ήταν η άρση των κυρώσεων και η απομάκρυνση από τη λίστα των ΗΠΑ με τα κράτη- χορηγούς της τρομοκρατίας, η οποία είναι μια λίστα-ακορντεόν στην οποία μπαινοβγαίνουν όσα κράτη έχουν συμφέροντα που αντιτίθενται στα αμερικανικά συμφέροντα όπως οι επικυρίαρχοι της αμερικάνικης πολιτικής τα αντιλαμβάνονται. Το Ιράκ πχ βγήκε από τη λίστα το 1982, ξαναμπήκε το 1990 και ξαναβγήκε το 2003. Η λίστα του τρόμου είναι σαν τους οίκους αξιολόγησης. Την μια μέρα είσαι 3Α, την άλλη 3 γάμμα. Τη μία μέρα είσαι σπόνσορας της τρομοκρατίας, την άλλη εχθρός της. Και αυτό το παράδοξο της αιφνίδιας μεταμόρφωσης δεν είναι άλυτο: παρόμοια συμφέροντα ελέγχουν και τη λίστα του τρόμου και τους οίκους αξιολόγησης. Από τη στιγμή που βάλαν τη Λιβύη στο ταψί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Λιβύη συνέχισε να χορεύει στους σκοπούς του. Ήταν σειρά της Goldman Sachs να φάει και αυτή το κάτι τις της από την υγιέστατη Λιβυκή οικονομία και τα πλεονασματικά κεφάλαια της. Το 2008 η Goldman Sachs έπαιξε και έχασε το 98% (!!!) των Λιβυκών κεφαλαίων ύψους $ 1,3 δις που ο Gaddafi είχε επενδύσει στην εταιρία- οικονομικό δολοφόνο. Ως αποζημίωση, η εταιρία του προσέφερε ένα δόλωμα για να τον δαγκώσει ακόμη πιο βαθειά και να τον παγιδεύσει ακόμη περισσότερο: Με άλλα ακόμα 3,7 δισεκατομμυριάκια, η Goldman Sachs θα έδινε στη Λιβύη μετοχές της εταιρίας συνολικής αξίας $5 δις (!!!), κάνοντας τη χώρα έναν από τους σημαντικότερους μετόχους της εταιρίας . Φυσικά αυτό που ξέραν όλοι ήταν ότι όταν ο Gaddafi εξολοθρευόταν, το ρευστό της Λιβύης θα έμεινε έστω για κάποιο σημαντικό διάστημα εκεί που είχε επενδυθεί, αποτελώντας μια εξαιρετικά σημαντική εγγύηση ρευστότητας σε ένα εξαιρετικά ρευστό οικονομικό σύμπαν. Όσο σκοτεινή και αν φαντάζει αυτή η υπόθεση, υπάρχει μια άλλη, πολύ σκοτεινότερη υπόθεση εξαφάνισης Λιβυκών κεφαλαίων… Αυτή αφορά στο πυραμιδικό σχήμα (κοινώς απάτη που η προσδοκία κέρδους των εξαπατημένων δε βασίζεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στα ίδια τα κεφάλαια των εξαπατημένων επενδυτών, μέρος των οποίων μόνο των οποίων επιστρέφεται ως «κέρδη» στους επενδυτές ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των κεφαλαίων τους εξαφανίζεται σε λογαριασμούς των απατεώνων) που έστησε ο Allan Stanford μέσω της εταιρίας του Stanford Financial Group και της παράλληλης τράπεζας Stanford International Bank, με έδρα ένα από τα κρατίδια της καραϊβικής που αποτελεί παραδείσους για τη φοροδιαφυγή και για τα έσοδα που προέρχονται από το διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Η Stanford International Bank (SIB) αντικατέστησε μια άλλη βρώμικη τράπεζα με κύριο όγκο εργασιών το ξέπλυμα χρήματος από λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, την BCCI, ως τράπεζα επιλογής της CIA, μια ακόμη ένδειξη της δικτύωσης ανάμεσα στο διεθνές οργανωμένο έγκλημα, τη διεθνή τρομοκρατία και τις μυστικές υπηρεσίες. Ένας από τους βασικούς επενδυτές της SIB ήταν και ο Yair Shamir, με πολύ καλή τοποθέτηση στην ισραηλινή αεροπορική βιομηχανία, το ισραηλινό χρηματοπιστωτικό σύμπαν και με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις καθώς είναι ο γιός του πρώην ισραηλινού πρωθυπουργού, του «γερακιού» Yitzhak Shamir. Είναι φυσικό κάποιος να σκεφτεί όταν κάποια τράπεζα έχει σκοπό το δόλο αλλά έχει τόσο ισχυρούς πελάτες όσο η CIA και ο Shamir, δε θα ρίξει τους ισχυρούς τους πελάτες αλλά μάλλον θα τους δώσει ένα κομμάτι από την πίττα των υπόλοιπων λιγότερο ισχυρών επενδυτών που έχει σκοπό να φάει. Με αυτήν την έννοια, στα πυραμιδικά σχήματα, οι ισχυροί επενδυτές είναι μάλλον εξαρχής συνένοχη στο έγκλημα. Ο Stanford μετά από επίσκεψή του στη Λιβύη, εξασφάλισε Λιβυκά κεφάλαια ύψους $500 εκατομμυρίων τα οποία εξαφανίστηκαν και τα οποία η Λιβύη δεν διεκδίκησε ποτέ, άλλο ένα άθελο δώρο του Gaddafi στους εχθρούς του . Αν όντως η CIA ήταν πελάτης της SIB, τότε μάλλον ήταν και από τους σημαντικότερους εντολείς της και αποδέκτες των κερδών της απάτης. Χάρη μάλλον στην γαρνιρισμένη με βρετανικό πτυχίο άγνοια του γιού του Saif al Gaddafi, φαίνεται πως ο Gaddafi εν αγνοία του χρηματοδότησε την καταστροφή του καθώς δεν είναι απίθανο τα Λιβυκά κεφάλαια που υφαρπάχθηκαν από τα τσακάλια του χρηματοπιστωτικού να ήταν αυτά που προετοίμασαν και αποζημίωσαν τη «Λιβυκή εξέγερση». Ενδεικτική του που έμπλεξε o υιός Gaddafi τον πατέρα του και του πως τα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος έβλεπαν τον Gaddafi σαν κελεπούρι, είναι μια πρόσφατη δήλωση του δισεκατομμυριούχου Donald Trump, του οποίου το οικογενειακό περιβάλλον είχε άμεσες διασυνδέσεις με τον οίκο των Rothschild: «Και παρεμπιπτόντως, μπορώ να σας πω κάτι άλλο. Είχα νταλαβέρια με τον Gaddafi. Του δάνεισα ένα κομμάτι γης. Με πλήρωσε περισσότερα για μια βραδιά από ότι η γη άξιζε για δύο χρόνια, και μετά δεν τον άφησα να χρησιμοποιήσει αυτή τη γη.» «Αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «πήδηξα» αλλά τον «πήδηξα». Αυτό θα έπρεπε να κάνουν» Και όντως αυτό κάναν. Με τα λεφτά κυρίως της Λιβύης «πήδηξαν» τον Gaddafi και το Λιβυκό λαό με κάθε δυνατό τρόπο. O Saif, οι Rothschilds, το τυρί στη φάκα, οι Παπανδρέου και οι πραγματικοί λόγοι εξόντωσης του Gaddafi. Παρά το φαινομενικό φλερτ του Gaddafi με τους δυτικούς σε ένα περίπλοκο διπλωματικό παιχνίδι όπου ο Gaddafi κέρδιζε χρόνο ενώ παράλληλα νόμιζε ότι κέρδιζε και κάποιες τοποθετήσεις στον δυτικό σύστημα ισχύος που του προσέδιδαν ασφάλεια, ο Gaddafi είχε θέσει τα δικά του όρια. Δυστυχώς ξέχασε ότι η αυτοκρατορία ξεπερνούσε διαρκώς κάθε όριο και κάθε αυτοπεριορισμό. Ο Gaddafi, παρότι προσπαθούσε να κάνει τις εταιρίες πετρελαίου να ασκήσουν επιρροή υπέρ του στις κυβερνήσεις, ήταν φανερό ότι παρά τα παιχνίδια του δεν θα ξεπουλούσε τον πλούτο της χώρας του στους δυτικούς. Αυτό ήταν το χειρότερο και το μόνο είδος εθνικισμού που οι Δυτικοί απεχθάνονταν καθώς τους αφαιρούσε τα κυριαρχικά τους «δικαιώματα» πάνω στον πλανήτη: τον εθνικισμό των πρώτων υλών. Και ο Gaddafi έγινε πιο εξοργιστικός. Όχι μόνο πρότεινε τη δημιουργία ενός κοινού παναφρικανικού νομίσματος αλλά και πρότεινε αυτό το νόμισμα να είναι το «χρυσό δηνάριο». Αν αυτή του η κίνηση ευοδωνόταν, οι αφρικανικές χώρες όχι μόνο θα απελευθερώνονταν από την τυραννία του δολαρίου, αποδυναμώνοντας ένα από τα κεντρικά εργαλεία ισχύος της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά όντας πλούσιες σε χρυσό θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τον πλούτο τους. Τον ρόλο έπαιξε ο Gaddafi για την ανάπτυξη της αφρικανικής ηπείρου, τις απεριόριστες δυνατότητες που δημιούργησε και το σε ποια κατάσταση την άφησε θα τα δούμε στο τέλος του άρθρου. Ο Gaddafi αποτελούσε πραγματική, όχι ιδεατή απειλή για την αυτοκρατορία και τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα. Ήταν εμφανές ότι αυτή η απειλή έπρεπε να εξαλειφθεί. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν ο δόλος και η εξαπάτηση στον οποίο οι δυτικοί επικυρίαρχοι, για τους οποίους η λέξη «ηθική» αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο, υπερτερούσαν κατά πολύ από τον ευέλικτο αλλά παρά ταύτα πολιορκημένο Gaddafi. Ο ρόλος του γιου του Saif και της ξεμυαλίσματος του από τη Δύση φαίνεται να ήταν καθοριστικός για την καταστροφή του πατέρα του. Η παγίδα θανάτου στήνεται πολύ προσεκτικά: Το 2009 ο Saif μαζί με τον Λόρδο Mandelson καλεσμένοι του Nat Rothschild στο εξοχικό του στην Κέρκυρα. Ο Mandelson του οποίου οι πανίσχυροι φίλοι και ο σκιώδης ρόλος του στη βρετανική πολιτική του έχουν βγάλει τη φήμη του ανθρώπου που χρησιμοποιεί την βρετανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «φίλων» μοιάζει να αποτελεί «πατρική φιγούρα» για τον αναδυόμενο νέο πατριάρχη του οίκου των Rothschild, των Nat. Στο τραπέζι του διαλόγου βρίσκονται το λιβυκό πετρέλαιο, τα εταιρικά συμφέροντα. Το αντάλλαγμα που ζητά ο Saif είναι η απελευθέρωση του «βομβιστή του Lockerbie», του Abdelbaset al-Megrahi, ο οποίος σάπιζε σε φυλακή της Σκωτίας για ένα έγκλημα που ποτέ του δεν διέπραξε, ενώ είχε διαγνωστεί και με καρκίνο του προστάτη. Ο Saif «κερδίζει». Σε μια παραβίαση κάθε έννοιας σεβασμού προς το γράμμα του νόμου, ο al-Megrahi σε μικρό διάστημα από την «κουβέντα» στην Κέρκυρα, μεταφέρεται στην Λιβύη και ο Muammar διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για την επιστροφή του. Το δώρο του Rothschild και του Mandelson στον Gaddafi ήταν όμως μια μεταμφιεσμένη βόμβα. Επανέφερε στη μνήμη των Λίβυων το γεγονός ότι ο Gaddafi είχε ουσιαστικά προδώσει έναν ισλαμιστή συμπολίτη τους για πολιτικές σκοπιμότητες που οι ίδιοι δε θα μπορούσαν να καταλάβουν. Η πόλωση εντάθηκε και θα συνέχιζε να εντείνεται. Και οι Παπανδρέου χρησιμοποίησαν τον- και χρησιμοποιήθηκαν ως δέλεαρ για τον Gaddafi. Όπως έχω περιγράψει στο προσωπικό μου blog (http://agriazwa.blogspot.com/2011/05/51.html) «η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο (πρώην) Πρωθυπουργός, το ίδρυμα που προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, υποδέχτηκε με παιάνες τον Saif al-Gaddafi: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Saif al Islam al Gaddafi, γιό του Muammar Gaddafi, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της θερμότητας της ερήμου» Toν Ιούνιο του 2010 ο τότε Πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Λιβύη και υπογράφει ένα μνημόνιο συνεργασίας ύψους 220 δις ευρώ. Με δεδομένη την κατάσταση της Ελλάδας και το ότι έκτοτε τίποτα δεν ακούσαμε για το περίφημο μνημόνιο , είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η σύναψη του μνημονίου έγινε για να ρίξει στάχτη στα μάτια όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και του Muammar… Πριν περάσουμε στην επανάσταση αξίζει να αναφερθούμε σε ένα ακόμη γεγονός που προδίδει την αφοσίωση που είχε ο Gaddafi στο ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας την οποία λόγω συνθηκών ποτέ του δεν μπόρεσε να δει να ανδρώνεται στη Λιβύη. Το 2009 και εν μέσω παραπόνων από τους Λίβυους πολίτες για διαφθορά της κυβέρνησης ο Gaddafi προτείνει στις λαϊκές συνελεύσεις το αδιανόητο: τη διάλυση της κυβέρνησης και την απόδοση των πετρελαϊκών εσόδων χωρίς διαμεσολάβηση απευθείας στους Λίβυους πολίτες, κίνηση που θα απέφερε σε ένα εκατομμύριο Λίβυων ετήσιο εισόδημα ύψους $23000!!! Η πρόταση καταψηφίστηκε από την πλειονότητα των λαϊκών συνελεύσεων. Οι Λίβυοι δεν ήταν έτοιμη για την αυτοδιαχείριση τους και προτίμησαν αντί αυτής τα δεκανίκια μιας κεντρικής κυβέρνησης … Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση αυτή του Gaddafi προκάλεσε πανικό στα κυβερνητικά στελέχη που βλέπαν τον Gaddafi να απειλεί και τη δικιά τους εξουσία: Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που όταν ξεκίνησε η αποσταθεροποίηση στη Λιβύη, τα κυβερνητικά στελέχη αποστάτησαν το ένα μετά το άλλο σε νούμερα ρεκόρ για καθεστωτική κυβέρνηση… Η εξέγερση, οι εχθροί του Gaddafi και «απελευθερωμένη Λιβύη» Παρουσιάστηκε σαν κίνημα στο πλαίσιο της «Αραβικής άνοιξης». Μετασχηματίστηκε σε εξέγερση. Έγινε εμφύλιος. Κατέληξε πόλεμος ανάμεσα στον άξονα «επαναστατών-ΝΑΤΟ» και τον Gaddafi. Οι ανακολουθίες της δυτικής τρομοκρατίας βρίσκονται παντού: Στο μεταλλαγμένο πλέον αραβικό προπαγανδιστικό εργαλείο της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής (Α-Α-Σ) αυτοκρατορίας Al Jazeera, o Λίβυος «αντικαθεστωτικός» συγγραφέας Mahmuod el-Shaman παρουσίασε μια αφήγηση που πάσχιζε να στηρίξει την εκδοχή της «ειρηνικής επανάστασης για τη δημοκρατία», περιγράφοντας πως οι διαδηλωτές μέσα σε λίγες μέρες ανάκτησαν χιλιόμετρα Λιβυκών εδαφών. Αυτή η κινητικότητα φυσικά δεν περιγράφει αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αιτήματα για τον εκδημοκρατισμό αλλά πολεμική επιχείρηση. Στην ίδια εκπομπή, ο πρώην επικεφαλής της αποστάτης Nouri al-Masmari επαναλάμβανε ξανά και ξανά «είμαστε οργανωμένοι, είμαστε πολύ οργανωμένοι» Οι αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στα μέσα του Φλεβάρη. Η χρήση «κοινωνικών μέσων» όπως το Facebook έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ο δικηγόρος και ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Fathi Terbil φαίνεται να είναι ανάμεσα στους υποκινητές της θεματική «μέρα οργής» που προγραμματίζεται στις 17 Φεβρουαρίου του 2011 από ανώνυμους κυρίως ακτιβιστές. O Fathi Terbil συλλαμβένεται στις 15 Φεβρουαρίου. Με την απελευθέρωσή του την ίδια μέρα στήνει μια δικτυακή κάμερα που «επιβλέπει την κεντρική πλατεία της Βεγγάζης, όπου κάποιες οικογένειες διαμαρτύρονταν. Με τη βοήθεια εξόριστων Λίβυων στον Καναδά και σε όλο τον κόσμο, το βίντεο διαδόθηκε ραγδάια στο ίντερνετ.» Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης του στο Al Jazeera, o Λίβυος συγγραφέας Idris al- Mesmari αναφέρει ότι η αστυνομία πυροβολούσε τους διαδηλωτές. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο η συνομιλόια διακόπηκε απότομα. Η δραματικοποίηση των γεγονότων είχε τηλεοπτικοποιηθεί. Από κει και πέρα οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Μια παράλληλη αφήγηση των αρχικών συνθηκών στο BBC από αυτόπτη μάρτυρα δίνει μια άλλοτε συμπληρωματική και άλλοτε αντιφατική εικόνα: «Ένας-δύο άνθρωποι μέσα στο πλήθος άρχισαν να τραγουδούν αντικυβερνητικά συνθήματα και το πλήθος παρασύρθηκε από αυτό. Υπήρξαν συγκρούσεις με υποστηρικτές της κυβέρνησης και μετά αυτοί διαλύθηκαν και οι υπηρεσίες ασφαλείας κατέφθασαν και χρησιμοποίησαν μάνικες με ζεστό νερό» Κάπου εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της σκευωρίας. Γιατί παράλληλα με τη δραματικοποίηση των συμβάντων από τον Idris al- Mesmari ζωντανά στο Al-Jazeera, στο ίντερνετ διαδόθηκε ένα βίντεο με διαδηλωτές να φεύγουν έντρομοι από πυροβολισμούς και έναν άνθρωπο να σκοτώνεται… μονάχα που αυτό το βίντεο φαίνεται να είχε τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα… Η εξέγερση είχε σκηνοθετηθεί… Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προγραμματισμένη για της 17 Φεβρουαρίου «μέρα οργής», γίνεται μέρα επανάστασης. Σύντομα αποστάτες στρατιωτικοί πυκνώνουν τις τάξεις των αρχικού πυρήνα διαδηλωτών. Κυβερνητικά κτήρια πυρπολούνται. Τα σε μεγάλο βαθμό σκηνοθετημένα επεισόδια μετατρέπονται σε εξέγερση και μετέπειτα εμφύλιο. Ανάμεσα στους επαναστάτες βρίσκονται πλέον άνθρωποι που σηκώνουν την σημαία του πρώην βασιλιά Idris (βασιλόφρονες δηλαδή) , ισλαμιστές φονταμενταλιστές ενώ παρατηρείται και από δυτικούς παρατηρητές δραστηριότητα της «Al Qaeda» Ίσως το πιο σημαντικό συμβάν που κλιμάκωσε την αντιπαλότητα και οδήγησε σε μετωπικό εμφύλιο ήταν η δολοφονία τριών φιλοκυβερνητικών διαδηλωτών που έφεραν λευκές σημαίες και κλάδους ελαίας κατά τη διάρκεια μιας πορείας για ειρήνευση στη Bin Jiwad. Η είδηση ή οι φήμες (δεν ξέρουμε τι από τα δύο) ότι ο Gaddafi έχει στρατολογήσει αφρικανούς μισθοφόρους για να καταπνίξει την εξέγερση οδηγούν σε ρατσιστική μανία και εκκαθαρίσεις από την πλευρά των «επαναστατών». Μετανάστες εκβιάζονται να ενωθούν με τους επαναστάτες, αναφέρονται περιστατικά όπου το χέρι των μεταναστών δένεται σε τιμόνι φορτηγών για να μην αποδράσουν . Υπάρχουν αναφορές για επιχείρηση φυλετικής εκκαθάρισης της κατοικημένης από μαύρους πόλης Tawargha. Μετά την επιχείρηση «η πόλη που είχε πληθυσμό 10000, ήταν άδεια» Δεν είναι το ότι το καθεστώς του Gaddafi δεν αντέδρασε με θηριωδίες. Απλά η δυτική προπαγάνδα επίμεινε στο ψέμα των δημοκρατών και φιλειρηνικών πολιτών που επαναστατούσαν κατά του τρελού δικτάτορα, όταν οι «επαναστάτες» αναφέρεται ότι οι επαναστάτες βομβάρδισαν «τις πόλεις Sirte και Bani Walid… οι επαναστάτες έκοψαν το νερό και τον ηλεκτρισμό και αρνήθηκαν να επιτρέψουν φάρμακα να μπουν στα νοσοκομεία» Για να συνθέσουμε πληρέστερη εικόνα για τη σύνθεση και τις προθέσεις των επαναστατών πρέπει να δούμε τη σύνθεση του οργάνου που δημιουργήθηκε για να την εκπροσωπήσει πολιτικά, του «Εθνικού Μεταβατικού συμβουλίου» ή NTC. Ο πολιτικός ηγέτης του NTC κατά την περίοδο του εμφυλίου ήταν ο Mustafa Abdel Jalil, ο ισλαμιστής υπουργός δικαιοσύνης στη Λιβυκή κυβέρνηση από το 2007 μέχρι το 2011. Ο Jalil, έχοντας ισχυρή στήριξη από τον Saif al Gaddafi, κρατούσε ρεκόρ, «αντικαθεστωτικών» αποφάσεων οι οποίες είχαν να κάνουν ως επί το πλείστον με φυλακίσεις ισλαμιστών. Με το θάνατο του Gaddafi και την διακήρυξη της «απελευθέρωσης της Λιβύης» τον Οκτώβριο του 2011 ο Jalil ανακήρυξε τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία ως υπέρτατο νόμο και επομένως και νόμο και του κράτους. Μετά την Αίγυπτο, η πολυπόθητη από τους γεωπολιτικούς σχεδιαστές ισλαμοποίηση της Β.Αφρικής προχωρά όπως είχε σχεδιαστεί. Ο στρατιωτικός ηγέτης του NFL Abdel Hakim Belhaj είναι όχι μόνο φανατικός ισλαμιστής που είχε πολεμήσει στη γεωπολιτική παγίδα που στήσαν οι ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν αλλά και μέλος της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» της εξτρεμιστικής ισλαμικής οργάνωσης που το 1996 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Gaddafi. Και κάπου εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μεγαλοφυία των πολιτικών αποσταθεροποίησης των γεωπολιτικών σχεδιαστών των ΗΠΑ: Με την συνεργασία ΗΠΑ-Λιβύης στα θέματα της τρομοκρατίας και το πρόγραμμα «της έκτακτης παράδοσης», η CIA συλλάβει τον Belhaj, τον οποίο ο Bush θα στείλει πακέτο στον Gaddafi. Μέσω της πόλωσης ισλαμιστών και της «κοσμικής» εξουσίας που συμβόλιζε ο Gaddafi, o Belhaj θα απελευθερωθεί και θα ηγηθεί του στρατού που θα καταστρέψει τον Gaddafi. Το NFL, κατά τη διάρκεια του πολέμου έλαβε χρηματοδότηση κατά τη Hillary Clinton αρχικά 50 και στη συνέχεια άλλων $100 εκατομμυρίων ενώ εν μέσω πετρελαίου συζητούσε ήδη με τις πετρελαϊκές εταιρίες. Τι συζητούσαν; Μια καλή ιδέα μας δίνει μια ανοιχτή επιστολή της εποχής από τον Karl Muth του Global Policy, του περιοδικού που ο George Soros μας λέει «ότι αυτοί που ασχολούνται με τα παγκόσμια θέματα δε θα θέλουν να χάσουν». Λέει λοιπόν ο Muth με τον απαράμιλλο αμερικάνικο κυνισμό στο άρθρο του «Πως οι επενδυτές μπορούν να σώσουν τη Λιβύη (και να βγάλουν χρήματα κάνοντάς το): «Το λιβυκό πρόβλημα δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από πολιτικούς. Είναι ένα πρόβλημα για να λυθεί από επενδυτές. Οι τραπεζίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη ελπίδα στο να βοηθήσουν τους Λίβυους επαναστάτες από ότι οι διπλωμάτες… Το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Αφήστε με να το επαναλάβω: αυτό που βλέπετε όταν βλέπετε λήψεις του BBC επαναστατών που πολεμούν στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Ας πούμε ότι υπάρχουν πετρέλαια αξίας 300 δις δολαρίων κάτω από τους άμμους της Λιβύης. Ας πούμε επιπρόσθετα ότι οι επαναστάτες έχουν πιθανότητα ένα προς τρία να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση… Αυτό σημαίνει, ότι ως ηγέτες του μεταβατικού συμβουλίου στη Λιβύη, έχετε 100 δις δολάρια για να παίξετε με αυτά. Ας πούμε ότι για ένα δις δολάρια θα μπορούσατε να προσλάβετε, νοικιάσετε,…, αποκτήσετε τη συμμετοχή αρκετών μισθοφόρων και εξοπλισμού για να παροπλίσετε ή να καταστρέψετε ολοκληρωτικά το παρόν καθεστώς- αυτό είναι μόνο το ένα εκατοστό των κονδυλίων σας. Το πρόβλημα είναι ότι οι μισθοφόροι δεν θα δουλέψουν για συμβόλαια που τους παραχωρούν μειοψηφικά συμφέροντα σε πετρέλαιο που μπορεί να μην είναι διαθέσιμο στο μέλλον, (για συμβόλαια) που μπορεί να μην είναι εφαρμόσιμα στο μελλοντικό λιβυκό δικαστικό σύστημα. Οι άντρες που διοικούν κορυφαία μισθοφορικά σώματα στην Αφρική δεν κάναν τα λεφτά τους με το να δέχονται κερδοσκοπικά συμβόλαια ως αμοιβή- ούτε ακόμα και όταν είχαν να κάνουν με τους Βέλγους- τα κάναν (τα λεφτά τους) με τον παλαιομοδίτικο τρόπο, με μετρητά στην κάνη του όπλου τους… Οι επαναστάτες έχουν μια πιθανότητα … να ελέγξουν ένα πολύ μεγάλο περιουσιακό στοιχείο (τη Λιβύη) που έχει κάποια αξία … Μόνο ένα μικρό κλάσμα αυτής της αξίας χρειάζεται για να ενοικιαστούν αρκετοί μισθοφόροι και εξοπλισμοί ώστε να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση… Υπάρχει ένα είδος ατόμου του οποίου η δουλειά είναι να λύνει καταστάσεις όπου οι άνθρωποι χρειάζεται να αξιοποιήσουν μεγάλες, μη ρευστές περιουσίες… Λέγονται τραπεζίτες επενδύσεων… Αν οι επαναστάτες ήταν λίγο περισσότερο οικονομικά εκσυγχρονισμένοι θα μπορούσαν να … 1) να κάνουν ελκυστική την περίπτωση επένδυσης σε μια μισθοφορική δύναμη στη Λιβύη… 2) να φτιάξουν ένα business plan το οποίο θα περιλάμβανε την παραχώρηση σε εξωτερικούς επενδυτές μεριδίου των πετρελαϊκών συμφερόντων… 3) να στείλουν κάποιον στη Ν.Υόρκη ή το Λονδίνο να διαπραγματευτεί επενδύσεις με ομάδα τραπεζιτών επενδύσεων με υψηλό βαθμό ανταποδοτικότητας για αυτήν τους την επένδυση… Αν εσείς είστε οι επαναστάτες και χρειάζεστε περισσότερο προσωπικό και υλικό, πρέπει να το κάνετε τώρα… Και θα σας βγει ακριβό. Διακυβεύεται μια περιουσία πολυδισεκατομμυρίων και υπάρχουν άνθρωποι που θα ασχοληθούν μαζί σας με αυτούς τους όρους. Αν κλείσετε μια συμφωνία σήμερα, θα έχετε λεφτά στο χέρι και θα είσαστε σε θέση να προσλάβετε τους καλύτερους μισθοφόρους και εξοπλισμό, τους καλύτερους δικηγόρους και άλλους συμβούλους… και να επικηρύξετε με μεγάλα ποσά τους κορυφαίους διοικητές που είναι ακόμη πιστοί στον Καντάφι. Πάνω από όλα, θα καταφέρετε να βγείτε από πάνω λέγοντας ότι είχατε σκληρές επιλογές να κάνετε αλλά καταφέρατε να κερδίσετε αυτόν τον πόλεμο με τους δικούς σας όρους αντί να φαίνεστε ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι και υφιστάμενοι των γραφειοκρατικών συσκέψεων του ΟΗΕ. Οπότε επαναστάτες, τώρα που τα περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι έχουν παγώσει, εσείς έχετε όλα τα λεφτά. Είναι ώρα να καλέσετε τους τραπεζίτες και να βάλετε κάποια από αυτά σε χρήση…» Η Λιβύη πρέπει να αρχίζει να προετοιμάζεται για την έλευση του ΔΝΤ και της χρεοκρατίας. Κλείνοντας το θέμα των Λιβύων επαναστατών πρέπει να τονιστεί ότι σύμφωνα με μια συλλογή ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών, πολύ από αυτούς όχι μόνο νοσηλεύονται σε ελληνικά νοσοκομεία όπου συμπεριφέρονται αήθως στο νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και έχουν πληρωμένα τα νοσήλια τους από κάποιους παράγοντες. Αναφορές έχουν γίνει και για μισθοδοσία τους από κάποια πηγή ενώ φαίνεται κάποιοι από αυτούς να έχουν παρεισφρήσει και στον αντιεξουσιαστικό χώρο έχοντας την ταμπέλα του δημοκράτη αγωνιστή. Παραδόξως δε, οι περισσότεροι από αυτούς νοσηλεύονται για κατάγματα και μυϊκές κακώσεις που ταιριάζουν σε αποτελέσματα βιαπραγιών και όχι πολεμικών τραυματισμών όπως θα περίμενε κανείς… Αν οποιαδήποτε από αυτές τις τονίζω αδιασταύρωτες πληροφορίες ισχύουν, τότε θα πρέπει να υπάρχει πραγματικός ρόλος ανησυχίας για τη μεταφορά κινητών «κινηματικών» στοιχείων και το τι αυτό μπορεί να σημαίνει για μελλοντικές εξελίξεις σε σχέση με την πόλωση ανάμεσα στον ισλαμικό και την Ευρώπη που φαίνεται να είναι ένα γεωπολιτικό ζητούμενο για τις ΗΠΑ… O ρόλος του ΝΑΤΟ και ο αυτοκράτορας OBAMA Πολύ σύντομα ο Gaddafi απογυμνώθηκε από το στρατό και του απόμεινε κυρίως η προσωπική φρουρά του, η αεροπορία και ίσως και πολιτοφυλακές. Το ότι ο στρατός δεν ήταν και τόσο πιστός στον Gaddafi όπως θα περίμενε κανείς να συμβαίνει με έναν δικτάτορα το γνωρίζαν οι αμερικάνοι γεωσκακιστές. Ήδη από τις 5 Μαρτίου του 2011 ο «μεγάλος» Zbigniew Brzezinski, σύμβουλος του Obama σε θέματα εθνικής ασφάλειας, δηλώνει ότι «μια μεγαλύτερη αλλά έμμεση ανάμειξη των ΗΠΑ θα έστελνε το σωστό μήνυμα και θα κινούσε τα δρώμενα στη Λιβύη προς τη σωστή κατεύθυνση… κάτι τέτοιο θα ήταν μια υπόδειξη στον πολύ αβέβαιο και διαιρεμένο Λιβυκό στρατό ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να στηρίζουν τον Gaddafi» Λίγες μέρες μετά ο ΟΗΕ ψηφίζει (λες και κατά παραγγελία Brzezinski) την ζώνη απαγόρευση πτήσης. Με την πρόφαση της εφαρμογής του ψηφίσματος, ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία το παραβιάζουν και επιχειρούν κατά θέσεων του Gaddafi. Η ανθρωπιστική επέμβαση ήταν από την αρχή η πρόφαση για έναν προσχεδιασμένο πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός ήταν ακόμη και για τα αμερικανικά δεδομένα παράνομος αφού ο Obama δεν πήρε την έγκριση του Κογκρέσου. Η συμμετοχή της Μ. Βρετανίας ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Η Μ.Β φαίνεται να είναι το πιστό σκυλί των ΗΠΑ όταν οι ΗΠΑ είναι κατ’ ουσίαν το πιστό σκυλί της κυβέρνησης του City του Λονδίνου, της καρδιάς της χρηματοπιστωτικής αυτοκρατορίας. Όσο για τη Γαλλία, να τονιστεί ότι πέρα από τα Γαλλικά συμφέροντα στη Λιβύη, ο πρόεδρος Sarkozy έχει καλό λόγο να υπηρετεί την Αμερική: Ενδεικτικά, ο δεύτερος ξάδερφος του, ο Olivier Sarkozy είναι διευθύνων σύμβουλος της Carlyle Group, μιας γιγαντιαίας επενδυτικής εταιρίας στενά συνδεδεμένης με την οικογένεια Bush, με θέσεις στην πολεμική βιομηχανία και με παλαιότερη θέση και της οικογένειας Laden (πως λέμε Osama bin Laden) σε αυτή … Για να εμπλακεί ο Πρόεδρος Obama σε ένα πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση, έπρεπε να φανεί ότι επηρεάστηκε από κάποιον ώστε η ηθική ευθύνη να πέσει σε αυτόν τον κάποιο. Αυτό το ρόλο τον έπαιξε η Samantha Powers, πρώην δημοσιογράφος με προσωπική εμπειρία βαλκανικών εθνοκαθάρσεων και νυν σύμβουλος του εθνικού συμβούλου ασφαλείας (NSC) σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύζυγος του Cuss Sunstein ο οποίος με τη σειρά του είναι στέλεχος της κυβέρνησης του Οbama και ένας νεοσυντηρητικός υπό την προβιά του δημοκρατικού. Η Samantha Powers επικαλέστηκε ως λόγο για την ανάμειξη των ΗΠΑ στη Λιβύη το R2P Το δόγμα R2P (Responsibility to Protect) προβλέπει ότι κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον πληθυσμό του από γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και εγκλήματα πολέμου. Αν το κράτος δεν τηρεί αυτή του την υποχρέωσή, η διεθνής κοινότητα έχει το δικαίωμα να παρέμβει για να προστατεύσει τον πληθυσμό. To δόγμα R2P λοιπόν, που παρά τις αυτονόητες ανθρωπιστικές του διατυπώσεις ανοίγει νέα παράθυρα παρεμβατικότητας και επεμβάσεων στην εθνική κυριαρχία. Το Global Center for the Responsibility to Protect (ιδρύθηκε το 2007 για αυτόν ακριβώς το λόγο: Το δόγμα όφειλε να έχει έναν επίσημο φορέα ώστε να διατυπωθεί, να αποκτήσει υπόσταση και επιρροή, να προωθηθεί και να εδραιωθεί. Η μία από τις δύο οργανώσεις που χρηματοδότησε το κέντρο ήταν το «Open Society Institute» . To ινστιτούτο που εδώ και δεκαετίας «ανοίγει» τις χώρες στις ορέξεις της ολιγαρχίας του πλούτου, δημιουργώντας αποσταθεροποίηση μέσω «χρωματιστών επαναστάσεων». Το ίδρυμα του κερδοσκόπου, αγγελιοφόρου των Rothschild και μάγου της κοινωνικής μηχανικής, George Soros, του ανθρώπου που μετά την προετοιμασία του εδάφους για την οικονομική και πολιτική επέκταση των αφεντικών του στις χώρες του πρώην ανατολικού Block, τώρα, συμβάλει στον ανασχηματισμό και την ανακατάληψη της Β. Αφρικής μέσω της Αραβικής άνοιξης και της Ευρώπης μέσω της κρίσης χρέους.
Ο κόσμος χωρίς τον Gaddafi
Το όραμα για μια Αφρική ενωμένη, αυτόνομη, πλούσια, εμπορική δύναμη με κοινό νόμισμα το χρυσό δηνάριο, με μια διαφρικανική κεντρική τράπεζα που θα ανήκε στα κράτη και όχι στους ιδιώτες, με ένα Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο που θα παραγκώνιζε το μισητό ΔΝΤ, πέθανε μαζί με τον Gaddafi. Ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής θα πληγεί και οικονομικά από την έλευση της «δημοκρατίας» στη Λιβύη. Ο Gaddafi έδινε δανεικά και αγύριστα σε χώρες τις Αφρικής, ενώ , χωρίς να είναι υποχρεωμένος, σε πλήρωνε αποζημιώσεις για τη συμμετοχή της Λιβύης σε πολέμους στην αφρικανική ήπειρο. Με όλα του τα κατάμαυρα σημεία, ο Gaddafi ήταν από τους λίγους ηγέτες που στάθηκε απέναντι στη χρεοκρατία, την εταιριοκρατία και την αποικιοκρατία που αποτελούν τα δομικά συστατικά της «δημοκρατίας» του Αγγλοαμερικανικούβρετανικού τύπου. Για ολόκληρες δεκαετίες παρείχε στο λαό του ένα ασύγκριτα ανώτερο για τα δεδομένα της περιοχής και τον οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης από τη Δύση βιωτικό επίπεδο. Ο Gaddafi είχε πει ότι θα πεθαίνει σα μάρτυρας. Τον δολοφόνησαν εξευτελιστικά. Παρά ταύτα, αν κάποτε τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη απελευθερωθούν από το Δυτικό ζυγό, θα τον μνημονεύουν ως ήρωα.

Read More »