The Mutated States oF Greece

The Mutated States of Greece

(Ανάλυση για το πολιτικό σκηνικό σήμερα με αφορμή τη σύλληψη των νεαρών στο Βελβεντό) 

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot)

Ο Γεώργιος Παπανδρέου μας υποβάθμισε και επισήμως σε Failed state, σε ένα κράτος ανίκανο να διαχειριστεί τα του οίκου του και ως εκ τούτο σε ένα κράτος που δεν είχε κανένα νόημα ύπαρξης. Ξεκίνησε λοιπόν έναν πόλεμο κατά της ελληνικής κοινωνίας με μια σειρά οικονομικών και ψυχολογικών βασανιστηρίων και μιας άνευ προηγουμένου για τα «δημοκρατικά» πράγματα των τελευταίων δεκαετιών καταστολής- στο όνομα των αγορών.

 Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει τον πόλεμο κατά της ελληνικής κοινωνίας- αλλά αλλάζει το άλλοθι της πολιτικής αυτής. Ο Σαμαράς πολεμά την ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε άλλα και στο όνομα της ελληνικής κοινωνίας.

Για να το κάνει αυτό ο Αντώνης Σαμαράς αλλάζει σκακιέρα. Πριν από αυτόν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ έπαιζε το ψυχολογικό παιχνίδι της συλλογικής ευθύνης καταδικάζοντας σύσσωμο τον ελληνικό λαό ως αυτουργό της κρίσης που ο ΓΑΠ και οι υπόλοιποι συνωμότες πυροδότησαν.

Ο Σαμαράς εγκαταλείπει αυτή τη μέθοδο.  Με τις συντηρητικές του καταβολές ο Σαμαράς πιστεύει ότι θα μιλήσει στο μυαλό του Έλληνα νοικοκυραίου. Το ΓΑΠ ή Χάος του 2010-2012 γίνεται πλέον Σαμαράς ή Χάος όταν στην ουσία, οι εν λόγω οι πρωθυπουργοί των μνημονίων είναι αυτοί που σπέρνουν και θερίζουν το χάος της κοινωνικής διάλυσης που προκαλούν οι πολιτικές που ως ζηλωτές εφάρμοσαν και εφαρμόζουν.

Για να πετύχει αυτήν τη μανούβρα ο Σαμαράς πρέπει να ανακαλύψει ένα νέο εχθρό, έναν εσωτερικό εχθρό αυτή τη φορά για να απομακρύνει τα βλέμματα από τον πραγματικό εχθρό του ελληνικού πληθυσμού: Τις δυνάμεις της αποικιοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας. 

Τον προνομιακό του εχθρό ο Σαμαράς τον ανακάλυψε στο πρόσωπο του αντιεξουσιαστικού χώρου  τον οποίο σκόπιμα και εγκληματικά τον παρουσιάζει ως ταυτόσημο με το μειοψηφικό και βίαιο τμήμα του. 

Το επικίνδυνο παιχνίδι του Σαμαρά έχει πολλαπλή στόχευση:

Να ταυτίσει τον αντιεξουσιαστικό χώρο με το βίαιο ακραίο τμήμα του το οποίο ο ίδιος ο αντιεξουσιαστικός χώρος υπό κανονικές συνθήκες αποκηρύττει.   Ο άλλος σκοπός του παιχνιδιού του Σαμαρά είναι να εγκλωβίσει το Σύριζα και να τον παγιδεύσει στο πλασματικό δίλλημα: Ή είστε με το νόμο ή με τον τρόμο. Εξ΄ ου και οι προ ημερών δηλώσεις του υπουργού «Δημοσίας Τάξης και προστασίας του πολίτη», του υπουργείου δηλαδή που από την εποχή ΓΑΠ έχει επωμιστεί τη στρατηγική και την εφαρμογή της καταστολής των πολιτών. Δήλωνε λοιπόν μια μέρα μετά την επίθεση στο Mall ο υπουργός Δένδιας: «ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε η ώρα να επιλέξει: συντάσσεται με τη νομιμότητα ή συγκαλύπτει την ανομία; Ανέχεται την στοχοποίηση ή όχι από βουλευτή του; Δικαιολογεί τη βία, ως αντίδραση ή όχι» για να κλείσει τον εκβιασμό του με μια ευχή ωσάν να ήταν ο Πάπας της νομιμότητας:   

 «Ελπίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μια φάση μετάβασης και θα συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα»
   

Αυτή τη νέα μορφή του διαίρει και βασίλευε και της στρατηγικής του νέου εθνικού διχασμού ο Σαμαράς την επέλεξε εδώ και αρκετό καιρό μέσω του Δένδια. Η πρώτη εφαρμογή της ήταν οι επιδεικτικές ανακαταλήψεις από τα σώματα ασφαλείας  παράνομων μεν ακίνδυνων δε καταλήψεων, αρχής γενομένης της κατάλυσης της κατάληψης της Βίλας Αμαλίας. Ήδη από την πρώτη επιχείρηση του δόγματος «Νόμος και Τάξη» που δημιουργεί συνειρμούς χούντας, δόθηκαν τα πρώτα δείγματα γραφής: Αντικείμενα καθημερινής χρήσης που βρέθηκαν μέσα στις καταλήψεις όπως ήταν απολύτως φυσικό να βρεθούν παρουσιάστηκαν ως εν δυνάμει εγκληματικά εργαλεία.  

Εύστοχα είχα δηλώσει τότε σε άρθρο μου «Για αυτό κάνουν ντου στις καταλήψεις. Για να εξωθήσουν ακραία ιδεολογικά στοιχεία σε ακραίες δράσεις.» καθώς η στρατηγική έντασης-πόλωσης  Σαμαρά-Δένδια έδωσε άμεσα καρπούς με την τρομοκρατική επίθεση στο Mall για του οποίου το ιδιοκτησιακό καθεστώς όπως έχει περιγραφεί σε διάφορα δημοσιεύματα είναι πολύ περισσότερο παράνομο από οποιαδήποτε κατάληψη.

Έτσι λοιπόν Σαμαράς και Δένδριας προχώρησαν στην επόμενη κίνηση στη σκακιέρα του «Νόμος και τάξη»

Αυτή ήταν η σύλληψη τρομοκρατών με ή χωρίς εισαγωγικά.

Ο κλήρος έλαχε στους υπο παρακολούθηση νεαρούς που τελικά συνελήφθησαν για την ένοπλη ληστεία στο Βελβεντό. 

Δε θα σταθώ στα πως και τα γιατί του περιστατικού. Αυτό είναι δουλειά της δικαιοσύνης.

Σε αυτό που θα σταθώ είναι στη για μια ακόμη φορά προκλητική και απαξιωτική και της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στάση του Δένδια: 

  Δήλωσε ο Δένδιας για τους συλληφθέντες: «Μιλάμε για τρομοκράτες βαρύτατα οπλισμένους που είχαν διαπράξει ληστεία»

Σε αυτό το σημείο μπαίνουμε στα βαθειά: Αν ο Δένδιας είχε καταδικαστικά στοιχεία που αποδείκνυαν περίτρανα πως οι νεαροί ληστές ήταν τρομοκράτες, γιατί τότε περίμενε να τους τη στήσει μετά από μια επικίνδυνη ληστεία ριψοκινδυνεύοντας αθώες ζωές για να καρπωθεί τα εύσημα «μιας μεγάλης αστυνομικής επιτυχίας κατά της τρομοκρατίας»;

Και αν τα είχε ο Δένδιας τα στοιχεία, γιατί δεν τα είχε η δικαιοσύνη και γιατί δεν κινήθηκαν διαδικασίες νωρίτερα;

Και αυτή η εντελώς επιπόλαια δήλωση Δένδια είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Οι νεαροί ληστές βρέθηκαν με τα πρόσωπα τους παραμορφωμένα από το ξύλο. Και αυτή είναι μια ευθύνη που βαραίνει και το Δένδια. Αλλά ο σύμφωνα με τον Δελαστίκ ακροδεξιός Δένδιας είναι ένας υπουργός με βεβαρυμένο ιστορικό:  

Γιατό ο Δένδιας είναι ο υπουργός που έχει συγκαλύψει το βασανισμό στη ΓΑΔΑ 15 διαδηλωτών.

Η ελληνική αστυνομία έχει βαρύ ιστορικό κατάχρησης εξουσίας, ξυλοδαρμών, απρόκλητης βίας και βασανιστηρίων.

Το έγκλημα είναι έγκλημα ανεξάρτητα από όπου προέρχεται: Από την ακροαριστερά, την ακροδεξιά ή το ίδιο το κράτος και τις αρχές του, από Έλληνες οι μετανάστες.

Ο πατερούλης του Νόμου και Τάξης λοιπόν Δένδιας ο οποίος προσπαθεί να πιέσει τους πάντες να καταδικάσουν τη βία από όπου προέρχεται για να κρατήσει το κεντρικό σύστημα εξουσίας το μονοπώλιο της βίας και της ανομίας, εμμέσως εξαιρεί την κρατική βία από τον αφορισμό του. Έτσι λοιπόν η αστυνομική διεύθυνση Μακεδονίας σε ανακοίνωση της υπό την πίεση της αποκάλυψης του άγριου βασανισμού των συλληφθέντων, ανακάλυψε με τη σειρά της το πρωτοφανές επιχείρημα και το χαρακτηρισμό της «νόμιμης βίας»: «ασκήθηκε η απολύτως αναγκαία επιτρεπτά δικονομική καταναγκαστική σωματική βία» 

Ας μιλήσουμε λοιπόν για νομιμότητα. Για το πόσο νόμιμη είναι η συγκάλυψη. Η συγκάλυψη από τον Δένδια των βασανισμών στη ΓΑΔΑ τον Οκτώβριο του 2012.

Και ας μπούμε στο ζουμί της υπόθεσης που απασχολεί τώρα την κοινή γνώμη, τη σύλληψη των νεαρών στο Βελβεντό και τα όσα ακολούθησαν: Αφού τα όργανα της αρχής  «άσκησαν νόμιμη βία» στους «τρομοκράτες» και τουμπάνιασαν τα πρόσωπα τους στα ξύλο, μετά άσκησαν «νόμιμη παραποίηση» στοιχείων χρησιμοποιώντας photoshop για να καλύψουν την έκταση της «νόμιμης βίας» που αποτυπώθηκε στα πρόσωπα των ληστών.

Καταλαβαίνετε γιατί μιλάμε; Για παραχάραξη. Συγκάλυψη. Σοβαρότατα αδικήματα. Για εγκλήματα. Ακόμη και αν η βία που ασκήθηκε από τις αρχές ήταν «νόμιμη», η νοθεία που χρησιμοποιήθηκε στις φωτογραφίες είναι οφθαλμοφανώς παράνομη. Τόσο όσο και η πολιτική της συγκάλυψη.

Τώρα photoshop σε φωτογραφίες. Μετά τι; Θα φυτεύουν ναρκωτικά και όπλα σε ζαρντινιέρες; Γιατί όχι; Έχει ξαναγίνει. 

Με αυτή την οφθαλμοφανή σκευωρία η Ελληνική Αστυνομία έχει χάσει όποια αξιοπιστία της είχε απομείνει.  

Από την εποχή ΓΑΠ εμείς εδώ στην Ελλάδα ζούμε σε μια αστυνομοκρατία που παραβιάζει τα δικαιώματα συλληφθέντων και μη.

Τώρα  με το Σαμαρά, συντηρητικός ανήρ όπως είναι, η περιστολή ατομικών δικαιωμάτων γίνεται στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας όταν στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ο πόλεμος κατά της δημοκρατίας. 

Αρκετοί αστυνομικοί πλέον, ενθαρρυμένοι από τις εντολές της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να νομίζουν πως οι ίδιοι είναι ο νόμος και γαμάν και δέρνουν όχι μόνο εγκληματίες αλλά και διαφωνούντες πολίτες, ακόμη και τυχαίους πολίτες. Η μυρωδιά χούντας αναδύεται όλο και πιο έντονα μέσα από τις πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων.

  

Ο νεαρός Ρωμανός, ο πιο διάσημος εκ των συλληφθέντων, δήλωσε ότι είναι αιχμάλωτος πολέμου. Σε αυτό θα συμφωνήσω. Ο πόλεμος κατά της κοινωνίας μαίνεται. Για αυτό που διατηρώ τις επιφυλάξεις μου είναι το σε ποια πλευρά του στρατοπέδου βρίσκεται ο Ρωμανός.

Η τρομοκρατία στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτή η μορφή της τρομοκρατίας που έχει αντικοινωνικό χαρακτήρα και αδιαφορεί για τη ζωή των πολιτών τους οποίους θεωρεί εξ ορισμού πουλημένους, είναι στην καλύτερη περίπτωση ο χρήσιμος ηλίθιος των συστημάτων εξουσίας τα οποία στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας περιστέλλουν ατομικά δικαιώματα και εξουθενώνουν τη δημοκρατία. Στη χειρότερη; Πράκτορας των συστημάτων εξουσίας.  

Αδίστακτων συστημάτων εξουσίας όπως αυτά που ζούμε στο πετσί μας τα τελευταία χρόνια.

Συστημάτων που αφού πρώτα «ανδρώνουν» τρομοκράτες στη συνέχεια τους «πολεμούν» για να ασκήσουν ακόμη σκληρότερη εξουσία στους πολίτες. Ακόμη και όταν πλέον μιλάμε για αμούστακη τρομοκρατία.Μην ξεχνάμε ότι ο Ρωμανός ήταν φίλους του δολοφονημένου μαθητή Γρηγορόπουλου.

Τη συνταγή του πολέμου κατά της δημοκρατίας που είδαμε επί κυβέρνησης Bush στις ΗΠΑ τη βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα από το δίδυμο Σαμαρά Δένδια.

Αυτοί οι δυο ξανακαλύπτουν έναν εσωτερικό εχθρό. Τον προκαλούν. Τον διασύρουν δημόσια.

Οι επιχειρήσεις κατά της τρομοκρατίας οφείλουν από τη φύση τους να είναι διακριτικές. Όταν γίνονται τηλεοπτικά show αυτό μπορεί να σημαίνει ένα και μόνο πράμα: Ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την «τρομοκρατία» για να επιχειρήσει ακόμη μεγαλύτερη καταστολή εις βάρος των πολιτών. 

Ο Δένδιας δεν νομιμοποιείται να καταδικάζει την ανομία από όπου και αν αυτή προέρχεται. Είναι σα να καταδικάζει τον εαυτό του και τον πολιτικό του προϊστάμενο, Γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν κάνει το σύνταγμα κουρελόχαρτο και έχουν τραβήξει και το καζανάκι. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις είναι μνημειωδώς άνομες. Και μετά κάνουν θεαματικές ταχυδακτυλουργίες για να μας περισπάσουν από τη δυσωδία που αναδύεται από το διαμελισμένο πτώμα της δημοκρατίας.

Ο Δένδιας και ο πολιτικός του προϊστάμενος έχουν ήδη συσσωρεύσει κολοσσιαίες ευθύνες. Και δεν είναι μόνο πολιτικές. Είναι κυρίως ποινικές:

Ο Δένδιας έχει συγκαλύψει εγκλήματα όπως αυτό των βασανισμών στη ΓΑΔΑ και του photoshop των νεαρών από τις αστυνομικές αρχές. 

Ο Σαμαράς από την άλλη είναι ο νέος εγγυητής μιας πολιτικής που σκοτώνει χιλιάδες  Έλληνες κάθε χρόνο, εξορίζει δεκάδες χιλιάδες κάθε μήνα και εξαθλιώνει εκατοντάδες χιλιάδες κάθε εβδομάδα.

 Ρίξτε μια ματιά στη Βουλή σήμερα. Στα ακροδεξιά η παράνομη χρυσή αυγή. Λίγο πιο κέντρο οι συνομωσιολόγοι ΑΝΕΛ. Στα αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε καλό δρόμο να γίνει νόμιμος και επομένως είναι παράνομος. Πιο αριστερά ακόμη το κάποτε διωκόμενο παράνομο ΚΚΕ.

Και στο κέντρο, στο θρόνο της εξουσίας, η τροϊκα εσωτερικού που στον πυρήνα της έχει το παλαιό δικομματικό σύστημα εξουσίας, αυτό που έχει διαπράξει οικονομικά εγκλήματα τρισεκατομμυρίων και πολιτισμικά και ηθικά εγκλήματα ανυπολόγιστης έκτασης.

Αυτοί, αυτή η καταραμένη ολιγαρχία είναι οι νόμιμοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι οι παράνομοι;

Αλλά ας μην περιοριστούμε στο εσωτερικό της χώρας: Το δόγμα νόμος και τάξη είναι εξόχως επικίνδυνο ακόμη και για αυτά τα θέματα που κάποτε είχαμε να λέμε «εθνικά».  Χρονικά κοντά στο περιστατικό της σύλληψης των τρομοκρατών με ή χωρίς εισαγωγικά, τα τουρκικά μέσα μιλάνε για μια Ελλάδα που εκπαιδεύει τρομοκράτες. 

Ο Παπανδρέου μας έκανε και επισήμως failed state. Ο Σαμαράς  μας κάνει τώρα Terror State: ξέρετε από αυτά τα κράτη που έχει στις λίστες του το State Department για να τα παίζει στα δάκτυλα του.

Είμαστε πια ένα Terror sponsoring Failed State. The Mutated States of Greece. Altered States.

Κάποιος, μπορεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Κάποιος δέκα. Οι δράστες μπορεί να είναι εγκληματίες, τρομοκράτες κλπ κλπ. Αυτοί όμως που σκοτώνουν χιλιάδες Έλληνες είναι οι εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας; 

Παιδιά του μνημονίου. Πάρτε το αλλιώς. Δεν πείθετε κανέναν. Και μην βιάζεστε να συναντήσατε τους φίλους σας Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Σημίτη, Παπαντωνίου στο σκαμνί. Ένας Άκης δεν φέρνει την Κάθαρση.   

Read More »

Συνδεθείτε

Συνδεθείτε

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

 

 

Όσοι ζούνε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, βιώνουν, εάν έχουν κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας, ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο: Οικονομικό, πολιτικό, ψυχολογικό, ένα πρισματικό και πολυεπίπεδο αδιέξοδο.

Δεν είναι αδιέξοδο. Δεν ήταν ποτέ. Είναι τα κάγκελα ενός κλουβιού που στενεύει. Οι μπάρες μπροστά στα μούτρα μας.

Βλέπετε όλοι μας μάθαμε να παπαγαλίζουμε και να θεωρούμε αυτονόητες λέξεις που ποτέ δεν καταλάβαμε την έννοια τους, λέξεις όπως Δημοκρατία, δικαιώματα κλπ κλπ

Αυτές οι λέξεις ήταν ο διάκοσμος του κλουβιού μας, ενός κλουβιού διακοσμημένου με προσχήματα που τα κάναν να μοιάζει σχεδόν υποφερτό.

Τώρα που για διάφορους λόγους κατεβάζουν τα «χριστουγεννιάτικα στολίδια» από τα κλουβιά μας, τώρα που οι ολιγαρχίες αφαιρούν τα προσχήματα, τώρα που φαίνεται η ασχήμια και η γύμνια του κλουβιού, βρισκόμαστε στη φάση της άρνησης.

 

Είχαμε τόσο εξαρτηθεί από αυτόν τον διάκοσμο που μας φαίνεται αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτόν.

Στο φαντασιακό μας τον ξαναφτιάχνουμε έτσι και αλλιώς και πιο όμορφο και καλύτερο και διαφορετικό για να μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Και ο καταπιεσμένος ελευθερία.

Αρνούμαστε να δούμε το κλουβί. Να πούμε: Ε αυτό είναι σκλαβιά.

Φανταζόμαστε μια ελευθερία συγκρουσιακή, κάνουμε διάφορες προβολές: αν ρίξουμε την κυρίαρχη τάξη, αν τους πάρουμε τη δύναμη και την ελευθερία τους, τότε αυτομάτως θα την αποκτήσουμε εμείς.

Δυστυχώς αυτή είναι μια μαγική σκέψη. Είναι η «Λατρεία του Φορτίου».

Γιατί ελευθερία σημαίνει πληθώρα επιλογών και η αβίαστη δυνατότητα δοκιμών τους.

Και ελευθερία στην Ελλάδα δεν έχουμε.

Ο νεοελληνικός βίος είναι γεμάτος περιορισμούς.

Και η απάντηση σε αυτή την καταπίεση ήταν η πολιτική και οικονομική ασυδοσία στην οποία ως νεοέλληνες υπερβάλαμε και υπερείχαμε.

Φάγαμε πρόλογο μέχρι σκασμού.

Μας αρρώστησε.

Θέλουμε να ξεράσουμε και δεν μπορούμε.

Ας κάνουμε εμετό λοιπόν. Ας αδειάσουμε τον εαυτό μας από τις εξαρτήσεις του νεοελληνικού βίου.

Ας δούμε τον εαυτό μας ως κάτι νέο, κάτι που μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Να απελευθερώσουμε το παιδί που επιτρέψαμε να σκοτώσουνε μέσα μας –δεν ήταν πρέπον να είσαι παιδί. Έτσι αυτή η χώρα έχει γεμίσει μεγαλόμικρους και μικρομέγαλους. Μικρόψυψους.

Υβριδικά πλάσματα.

Ανελεύθερους που μιλάνε όλοι την ώρα για ελευθερία όταν δεν την επιδιώκουν.

Η δημοκρατία δεν είναι χαιρέκακο χαστούκι στα προνόμια των άλλων. Είναι αυτό που επιτρέπει τη μεγαλύτερη κατά άτομο κατάσταση ελευθερίας που συναρτά κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ελευθερία.

Αυτή η έννοια μιας δημιουργικής ελευθερίας και όχι μιας υποχρεωτικά συγκρουσιακής ελευθερίας μας διαφεύγει.

Ήμασταν εμείς που μέσα σε ένα σύστημα στερούμενο φαντασίας και δημιουργικότητας σπεύδαμε να ενθυλακωθούμε σε δουλειές, σε παρέες, σε συνδικάτα και σε κόμματα, σε οικογένειες.

Καμία αίσθηση περιπέτειας και πειραματισμού. Το συντομότερο δυνατό να ενθυλακωθούμε, να τοποθετηθούμε στην πλησιέστερη δυνατή θέση-σχισμή-θυρίδα του συστήματος.

Να το διαιωνίσουμε.

Ενδώσαμε σε ένα συντηρητικό σύστημα. Το αμφισβητήσαμε μόνο στα σημεία που εκείνο αμφισβητούσε τον ατομικό ή οικογενειακό ή συντεχνιακό μας συντηρητισμό.

Και τι απαντάμε σε αυτούς τους αδιέξοδους καιρούς όπου πλέον η ολιγαρχία πέταξε τη μάσκα της;

Να πεθάνει ο γάιδαρος του εξουσιαστή;

Φυσικά.

Αλλά που θα είμαστε εμείς την επόμενη μέρα;

Πίσω στο κλουβί, στις «ζωές μας», τις δουλειές μας, τις οικογένειες μας. Πίσω στο αιώνιο και το αμετάβλητο να περηφανευόμαστε κιόλας ότι κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας και ρίξαμε το δυνάστη όπως έκανε και η γενιά του πολυτεχνείου.

Πρόσω ολοταχώς στη νέα ιδιωτία.  

Να ανακαινίσουμε απλά το κλουβί, να το επιχρυσώσουμε και να περνάμε ζωή και κότα.

Και αναρωτιέμαι: Τι από όλα όσα αγαπούσατε επιλέξατε για τον εαυτό σας;

Για τους περισσότερους από εμάς ισχύει ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αγαπούμε. Μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, ότι να ναι, μια κοινωνία όπου ο καθείς έσπευδε να τρουπώσει κάπου, να πρωτοπρολάβει να στρογγυλοκαθίσει.

Μια κοινωνία βαθύτητας σεξουαλικής, πνευματικής και συναισθηματικής καταπίεσης.

Που είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι; Τι σας εμποδίζει να τους πάρετε ένα τηλέφωνο;

Που είναι οι εραστές και οι ερωμένες σας; Γιατί μάλλον δεν είναι αυτοί με τους οποίους συζείτε και έχετε κάνει και κουτσούβελα μαζί τους.

Ποια είναι η ζωή μας; Που είναι η ζωή μας;

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να τη διεκδικήσουμε;

Είναι ο εσωτερικός δυνάστης.  Ο δάσκαλος, ο γονέας, ο καθηγητής, ο μπάτσος που ενσωματώσαμε μέσα μας. Το δάκτυλο που κουνιέται δεικτικά μπροστά μας σαν υαλοκαθαριστήρας. Η μικρότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια φανταστική πολιτική λύση να προσφέρω.

Θλίβομαι όταν ακούω προτάσεις που μοιάζουν με διαγωνισμούς δονκιχωτισμού.

 Τραβάω το μαλλιά μου με την άρνηση που μας διαποτίζει: το ότι από όλο τον συντηρητισμό που μας διακατέχει φαντασιωνόμαστε ότι αν απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα θα ελευθερωθούμε μια και δια παντός.

Δε θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας. Να την σοβαντίσουμε  θέλουμε. Να χρυσώσουμε το χάπι. Να επιχρυσώσουμε ξανά το κλουβί της πραγματικότητας μας. Γιατί της έχουμε δοθεί και έχουμε δεθεί τόσο πολύ με αυτήν που αν αυτή αλλάξει φοβόμαστε ηλιθιωδώς ότι δε θα μας περιέχει. Ότι θα μείνουμε στην απ’ έξω.

Η Ελλάδα είναι ένα πυραμιδικό σύστημα δυναστών: Στην κορυφή έχει τους λίγους, τους μεγάλους δυνάστες που εξουσιάζουν όλους μας.

Στη μέση αυτούς που εξουσιάζουν ομάδες πληθυσμού. Και στη βάση αυτούς που καταδυναστεύουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Ελευθεριά ή θάνατος κραυγάζαν κάποτε κάποιοι πρόγονοι μας.

Εμείς επιλέξαμε την ασφάλεια του θανάτου. Γιατί αυτό είναι ο συντηρητισμός για το πνεύμα και την ψυχή. Διαρκής θάνατος. Τα Ηλύσια Τάρταρα.

Μετείχαμε του συστήματος. Είχαμε δώσει την ψυχή μας για να το υπηρετούμε και να μας παρέχει τα προνόμια του. Το σύστημα φυσικά μας πρόδωσε. Τέρμα τα προνόμια. Μονάχα υποχρεώσεις. Δεν είναι δύσκολο για τον προδότη να προδώσει τον προδότη . Και εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας, τα όνειρα μας, το παιδί μέσα μας.

Νιώστε ρε. Τσάμπα είναι η ψυχή. Χαβουρντάδες να είστε, ξοδέψτε ψυχή. Μην την επενδύετε. Χαρίστε την. Πάρτε τα τηλέφωνα στο χέρι. Σπάστε τα δεσμά. Αγαπήστε. Ξαναγαπήστε. Ερωτευτείτε. Συνδεθείτε.

Σκόρπιους μας παραπετούνε. Ενωμένοι έχουμε για κάτι πραγματικά να παλέψουμε. Για ζωές, όχι για τομάρια.

Read More »

Οι ηθικά βλαμμένοι του Υπουργείου Οικονομικών

Οι ηθικά βλαμμένοι του Υπουργείου Οικονομικών

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)

Ντριν…

Ποιος είναι;

Η εγκύκλιος.

Ποιανού είσαι εσύ;

Του υπουργείου οικονομικών.

Και τι μας λες;

Οι έφοροι θα πρέπει ««να δίνουν εντολή σε υπάλληλο της υπηρεσίας τους να εκπροσωπήσει το Δημόσιο σε παράσταση πολιτικής αγωγής, ζητώντας από το δικαστήριο να επιδικάσει σε βάρος του κατηγορούμενου και υπέρ του Δημοσίου ποσό ως χρηματική αποζημίωση για ηθική βλάβη που υπέστη το Δημόσιο λόγω της προσβολής του κύρους του από τη συμπεριφορά του φορολογούμενου»¨

Προσβολή κύρους του Δημοσίου. Του ελληνικού.

Φυσικά το δημόσιο είναι οι φορολογούμενοι καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία  οι Έλληνες φορολογούνται και μάλιστα με φόρους που θα έκαναν την πρώην οθωμανική αυτοκρατορία να κοκκινίζει από ντροπή για την σκανδαλώδη φορολογική εύνοια που συγκριτικά επιδείκνυε προς τους υπηκόους της.   

Φυσικά όταν λένε δημόσιο εννοούνε κράτος. Όταν λένε κράτος εννοούνε παρακράτος. Το παρακράτος που στύβει τους Έλληνες πολίτες εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων, ντόπιων και ξένων.

Η εφεύρεση της ηθικής βλάβης είναι εντελώς ανήθικη και μάλλον θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Δεκατρία δις χρωστάνε φέτος οι πολίτες στο κράτος. Δεν μπορούν να πληρώσουν. Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει παράνομοι. Έχουμε ένα κράτος που στηρίζει την ανομία και παράγει παρανομία.

Ηθική βλάβη… Και οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωές που καταστράφηκαν-καταστρέφονται-θα καταστραφούν;

Η ηθική βλάβη για την καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας; Για τις διαρκείς προσβολές απέναντι στους πολίτες; Για τις αυτοκτονίες και τους θανάτους; Ακούγονται τετριμμένα πλέον όλα αυτά, έτσι; Σε τέτοια βάθη κυνισμού μας έχουν ρίξει.

Ας μιλήσουμε τότε για τον εξευτελισμό της εργασίας. Την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Την ποινικοποίηση της ιδιοκτησίας για  τους μη προνομιούχους.

Για τη σύγχρονη μορφή δουλείας.

Και αυτοί, οι έπαρχοι, οι νταβατζήδες και οι πράκτορες που παραχώρησαν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και εξευτελίζουν με γεωμετρική πρόοδο τον Έλληνα πολίτη έχουν το θράσος να μιλάν για κύρος του δημοσίου και για ηθική βλάβη. Και να υποχρεώνουν δημόσιους υπαλλήλους να εκπροσωπούν το δημόσιο «δίνοντας» συμπολίτες τους σε ελληνικά δικαστήρια.
Κουλτούρα ρουφιανιάς και δοσιλογισμού. 

Κανιβαλισμός.   

Ο εμπαιγμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Κινεζοποίηση, αφρικανοποίση. Στο λίκνο της δημοκρατίας.

Νεοφεουδαλισμός.

Μας κάνουν δούλους για να μας παρέχουν κάποτε προνόμια δουλοπάροικου και μεις να χειροκροτούμε.

Τόσο θράσος. Η δυστυχία μας η ευφορία τους. Γιατί πλέον δε μιλάμε για Εφορία. Για σαδιστική ευφορία μιλάμε.

Οι τύποι παίρνουν ευφορικά. Χαλασμένα μάλιστα.

Θαρρούν πως θα καταφέρουν να μας σύρουν σε εμφύλιο σπαραγμό. Για αυτό κάνουν ντου στις καταλήψεις. Για να εξωθήσουν ακραία ιδεολογικά στοιχεία σε ακραίες δράσεις.

Νομίζουν πως έτσι, με αίμα και τρόμο θα κλείσουν το καπάκι του εσωτερικού μας βρασμού.

Φίλε εξουσιαστή: Μάθε τούτο. Όλοι και περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν πως η μοναδική κατάληψη είναι η κατάληψη των παλαιών ανακτόρων (μάθαμε να τα λέμε βουλή) από τους εκπροσώπους της νεουφιλελευθερισμού, του νεοφεουδαλισμού δηλαδή.

Και αυτήν την κατάληψη οφείλουμε να καταλύσουμε. Ειρηνικά αν είναι κάτι τέτοιο εφικτό.

Ένας Παπακωνσταντίνου δεν φέρνει τη κάθαρση.

Η ηθική καταδίκη σας πλέον εκφράζεται από την πλειοψηφία του ελληνικού. Και  ρθει η μέρα που θα πληρώσετε και την ηθική και την σωματική και την οικονομική και την πνευματική βλάβη που προκαλέσατε και συνεχίζετε ακάθεκτα να προκαλείτε σε εκατομμύρια Έλληνες.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΣ. ΚΑΤΩ Ο ΦΕΡΕΤΣΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.  

Read More »

Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών.

Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών. 

                                                     (Κάγκελα, κάγκελα Παντού)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Πιτσιρικάδες παίζαμε ένα παιχνίδι: Υπό την υπόκρουση μουσικής χορεύαμε και τρέχαμε γύρω από καρέκλες. Όταν σταματούσε η μουσική όποιος δεν προλάβαινε να καθίσει έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Τώρα που η χοντρή κυρία σταματά να τραγουδά, κάτι το αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου: Αντί για μουσικές καρέκλες όμως υπάρχουν ποινικές καρέκλες, ή αλλιώς σκαμνιά.

Και σε αυτό το παιχνίδι θα χάσουν όσοι προλάβουν να καθίσουν. Πρώτος θα στρογγυλοκαθίσει ο πρώην τσάρος της οικονομίας και οικονομικός δολοφόνος Γιώργος Παπακωνσταντίνου ενώ σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η πιθανότητα να καθίσουν στο σκαμνί φίλοι του, συνπολιτευτές του και προϊστάμενοι του. Προτεραιότητα μετά τον κο Παπακωνσταντίνου έχουν  μάλλον οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου.  

Έτσι λοιπόν και για να μην κελαηδήσουν κάποιοι στα σκαμνιά, για να μην έχουμε ένα χορό αποκαλύψεων, ο Γιώργος Παπανδρέου ξαναπιάνει το δικό του ψευτοδημοκρατικό τροπάρι, να φανεί ότι η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει. Ο Παπανδρέου συνεχίζει το ψευτοσοσιαλιστικό βιολί του παρότι στη χώρα του μόνο θρήνοι και κατάρες ακούγονται εξαιτίας του.

Φαίνεται να του αρέσουν τα τραγουδάκια του κου Παπανδρέου. Όπως άλλωστε αρέσαν και στον πατέρα του. Αλλά αυτός αντί για Ρίτα Σακελαρίου φαίνεται να προτιμά τον Βασίλη Παπακωνστατνίνου.

Πολλά έχουν γραφεί για την επιλογή Παπακωνσταντίνου από τον Παπανδρέου αν και όχι αρκετά.

Σε αυτό το κείμενο θα δώσουμε μια άλλη ερμηνεία που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Άλλωστε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα χάρη στον Παπανδρέου είναι τόσο εξωφρενικά που μοιάζουν εξωπραγματικά:

Ο Παπανδρέου λοιπόν μπέρδεψε τους Παπακωνσταντίνου: Η οικονομική πολιτική του Παπακωνσταντίνου δεν τον εξέφραζε καθόλου  αλλά έλα που δεν μπορούσε να απαρνηθεί ένα τραγουδάκι που είχε μπει για τα καλά στο σοσιαλιστικό του μεδούλι:

«Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρωνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς…  
…Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη  ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά…
…Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
ειμ’ απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία  εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι»

Πράγματι, όπως συνήθιζε να λέει και ο πατέρας του: ο Γιωργάκης ο ονειροπόλος χαιρέτισε την εξουσία, το κληρονομικό του δικαίωμα με την ταχυδακτυλουργία του δημοψηφίσματος…

Αφού πρώτα όπως λέει και τραγουδάκι υπήρξε φανατικός οπαδός του λαοκτόνου νεοφιλελευθερισμού, αφού πρώτα έβαλε ένα ολόκληρο λαό να τον φάει από πίσω και να γυρνάει διαρκώς στο μηδέν. Αφού πρώτα έγινε σατράπης και συνένοχος σε κόλπα ιδιωτικά … Αφού αποφάσισε κεκλεισμένων των θυρών και τοποθέτησε κάποιους να το παίζουν αρμόδιοι για τη μοίρα ενός λαού…
Τώρα κρατάει την ουσία και ονειρεύεται. Και πράγματι ζει μια ζωή ονειρεμένη: συνεντεύξεις, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις στο Harvard με θέμα τον ανασχεδιασμό της Ευρώπης (τώρα που το καλοσκέφτομαι πως γίνεται ένας Έλληνας πρώην πρωθυπουργός να εκπαιδεύει σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο που τυχαίνει να είναι και φυτώριο αμερικανοκίνητων ηγετών νέους στο θέμα του ανασχεδιασμού της Ευρώπης; Από πότε ξαναδημιουργήθηκε η πανγαία;)
Ζωή ονειρεμένη. Ενώ η «χώρα του» ζει έναν αξημέρωτο εφιάλτη. Και αυτός ο εφιάλτης, όταν ξεκίνησε ήταν ταυτόσημος με τον Παπανδρέου.
Τώρα λοιπόν κατατέθηκε πρόταση να κληθεί ο εφιάλτης να καταθέσει σε προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Οι πολιτικές καρέκλες, έχουν αρχίσει να τρίζουν. Σαν treasonia (τριζόνια).
Υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων ο Παπανδρέου τραγουδάει το νέο του κομμάτι: Σοσιαλιστής και αδικημένος. Αυτή τη φορά δε θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του προηγούμενου σουξέ του: Του Λεφτά υπάρχουν.   

 Ας ακούσουμε το σοσιαλιστικό του άσμα που φιλοδοξεί να αποτρέψει ένα άλλο άσμα: το κύκνειο άσμα της δυναστείας Παπανδρέου. Ας τον ακούσουμε λοιπόν ενώ παράλληλα θα σχολιάζουμε

 «Είναι τιμή μου να με στοχοποιούν με την υπογραφή τους ακροδεξιοί, νεοναζί και καθ' έξιν και επάγγελμα συκοφάντες.»

Ο ΓΑΠ αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεχνώντας ότι αυτά είναι πολιτικά παιδιά του. Δεν είναι ο μοναδικός γονέας τους αλλά σίγουρα είναι γονέας τους. Χωρίς αυτόν ΧΑ και ΑΝΕΛ είτε δε θα υπήρχαν είτε δε θα είχαν καμία αισθητή παρουσία.

«Αποτελούν απλά τον τελευταίο -και τον πιο θλιβερό- κρίκο της ενορχηστρωμένης στοχοποίησής μου που ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια.»

Πριν από τρία χρόνια ο Παπανδρέου ξεκίνησε έναν πόλεμο. Το είχε πει ξανά και ξανά: Έχουμε πόλεμο, βρισκόμαστε σε πόλεμο κλπ κλπ. Απέναντι στο λαό του. Αυτός έριξε τον πρώτο λίθο και συνέχισε ως άλλος κύκλωπας να πετάει βουνά ολόκληρα στο έρμο το κεφάλι του. Και σε καμία περίπτωση αυτός που έριξε τον πρώτο λίθο δεν ήταν αναμάρτητος. Και αφού ο λαός σε πλήρη καταστολή από τα σώματα ασφαλείας ούτε με πετροπόλεμο δεν μπορούσε να απαντήσει ε, είναι πια καιρός να αρχίσουν οι ποινικοί λιθοβολισμοί.

«Ό,τι και να κάνουν, εγώ είμαι εδώ.»

Πολύ αμφίβολο. Πότε στο Harvard, πότε στο Νταβός, πότε στη χαρτοπαικτική λέσχη Bilderberg, ο Παπανδρέου δε φαίνεται να αγαπάει ιδιαίτερα τη διαμονή στο Ραγιαδιστάν ακόμη και τις καλές εποχές που αυτός ήταν ακόμη λαοφιλής στους Γραικούς. Πριν δηλαδή τους προδώσει. Πόσο μάλλον τώρα που είναι ίσως το πιο μισητό πρόσωπο της χώρας αυτής.

Η χώρα ήταν πάντα πολύ στενή για μια τόσο large προσωπικότητα. Πόσο μάλλον στενή θα του φανεί μια στενή μιας τόσο στενής χώρας. Μια από αυτές τις στενές όπου στενάζουν τόσοι και τόσοι αθώοι Έλληνες χάρη στην πρωθυπουργία του.

«Θα στέκομαι πάντα απέναντι στη δημαγωγία» είπε ο κύριος Λεφτά υπάρχουν.

«την πατριδοκαπηλεία» είπε ο κύριος χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, ο κύριος που υποθήκευσε μια ολόκληρη χώρα και την έβγαλε στο σφυρί, στο κλαρί.

«Τη βία …που διαιρούν τον Ελληνικό λαό» είπε ο κύριος που επί ημερών του ο λαός γνώρισε τη σκληρότερη καταστολή από τη χούντα και έπειτα. Είπε ο κύριος που έστρεφε τον ένα επαγγελματικό κλάδο απέναντι στον άλλο για να μπορέσει να τους πάρει όλους μαζί.

«Και δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για τις αρχές και τις αξίες μου». Εννοεί τις διεθνείς χρηματιστηριακές αξίες που τόσο καλά υπηρέτησε.

«Για τη Δημοκρατία» είπε ο άνθρωπος που έδειρε ολόκληρη τη πλατεία Συντάγματος και κατέλυσε το Σύνταγμα.  

«Και την κοινωνική δικαιοσύνη, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον». Μα για αυτό ακριβώς σε θέλουν οι Έλληνες στο σκαμνί. Όχι από εμπάθεια. Για την επαναφορά μιας αίσθησης δικαίου, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

«Για τις μεγάλες αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.». Πόσο ανάγκη τις είχε άλλωστε ο τόπος της μεταρρυθμίσεις σου: Φτωχοί και αδύναμοι να πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι να στενάζουν. Να βαριαναστενάζουν. Τη χρειαζόμασταν και τη φτωχοποίηση και την υποδούλωση. Το δικαίωμα στη φτώχια, την αναξιοπρέπεια. Το φόβο, την ανασφάλεια, την αυτοεξορία, το κράτος μπάτσο, όλα αυτά τα θεμελιώδη σοσιαλιστικά ιδεώδη.

«Για ένα πολιτικό σύστημα που θα δίνει καθημερινά μάχη με τις πελατειακές αντιλήψεις, θα μάχεται απέναντι στα οργανωμένα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, θα συγκρούεται με τα πάσης φύσεως κατεστημένα.»

Όντως. Όλα αυτά τα έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Πάλεψε ενάντια στους Έλληνες ολιγάρχες, έσπασε το απόστημα της πολιτικής διαφθοράς, δεν είχε καθόλου τη στήριξη των  μήντια αφού άλλωστε ήρθε σε πόλεμο με τους νταβατζήδες ιδιοκτήτες τους που δηλητηριάζουν τα μυαλά των πωλητών εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων. Πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια με τις αγορές, τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ.

Ρε συ Παπανδρέου, τα πήρες από τους φτωχούς και τους μεσαίους για να τα δώσεις στις ελίτ. Δεν ήσουν ο Ρομπέν των δασών. Ο Robber των χαζών ήσουν.  

«Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από μικροκομματικές πολιτικές συμπεριφορές και σκοπιμότητες, που όχι μόνο αδικούν την εικόνα μας, τις προοπτικές μας και την αναπτυξιακή μας πορεία, αλλά καθηλώνουν την Ελλάδα σε εξάρτηση από τρίτους».

Να και κάτι σωστό. Χρωστάμε και μια χάρη στον καταστροφέα μιας χώρας. Μαζί με αυτή σμπαράλιασε και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς αυτό σήμαινε ακόμη σκληρότερη εξάρτηση από τρίτους. Σήμαινε πλήρη αποικιοποίηση.

Η Δημοκρατία έχει να λέει για τον μεγάλο εραστή της, για τον έκπτωτο πρώην Πρωθυπουργό.

Οι φίλες της τη ρωτούν ρωτούν πως ήταν στο κρεβάτι και αυτή απαντάει: Μα δεν βλέπετε; Πέρασε τόσος καιρός και ακόμη δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Σαν παλιά ερωμένη λοιπόν, έχει πολλούς περισσότερους λόγους από την απλή εμπάθεια για να τιμωρήσει αυτόν που την πρόδωσε τόσο χυδαία.

Η βλακώδης αλαζονεία του ΓΑΠ, του σοσιαλιστή πρίγκιπα δεν έχει όρια. Δεν του ζητήθηκε ακόμη να καθίσει στο σκαμνί. Σε μια προανακριτική επιτροπή καλείται να καταθέσει. Όπως όφειλε να κάνει. Και αρνείται.

Αφού μοσχοπούλησε το παραμύθι του σοσιαλιστή, τώρα πουλάει το παραμύθι του ήρωα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αν έρθει η μέρα που το πολιτικό σύστημα θα τεθεί προ των ευθυνών του θα είναι μόνος του καθώς ο καθένας θα τρέχει να σώσει να σώσει το τομάρι του.

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια βασική αρχή της δημοκρατίας, μια αρχή που τόση και τόσοι δημοκράτες τείνουν να ξεχνάν. Την αρχή της ισονομίας:

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου.

Αυτή θα είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Η επαναφορά του δικαίου και της δικαιοσύνης. Όχι η εκδίκηση. Η δικαιοσύνη. 

Read More »