Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη μαζική προσβολή μνήμης νεκρών από τον Πάγκαλο



Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη μαζική προσβολή μνήμης νεκρών από τον Πάγκαλο. 

Agriazwa.blogspot.com

Πάγκαλε.

Κάθε φορά που το σύστημα χρειάζεται κάποιον να τραβήξει τα πυρά από πάνω του για να κάνει απερίσπαστα τις βρωμοδουλειές του, εμφανίζεσαι εσύ ως αναπόφευκτος αντιπερασπισμός. 

Αμετανόητα κυνικός, με μια αναισθησία που σου δίνει τη δύναμη να τσαλαπατάς ευαισθησίες.

Με κάθε δυνατό τρόπο και όποτε χρειαζόταν, ξεφτίλισες τους ζώντες Έλληνες αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους εκμαύλισαν. Τώρα ξεφτιλίζεις και τους νωπά νεκρούς, τα θύματα του δικού σου συστήματος, τους αυτόχειρες της κρίσης αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους οδηγήσαν στην απόγνωση.  

Μια από αυτούς τους αυτόχειρες ήταν η μητέρα μου. Είχα το θάρρος να της δώσω την υστεροφημία που αξίζει σε κάθε αθώα ελληνίδα μάνα. Είχες το θράσος όχι μόνο να μετατρέψεις την οδύνη των συγγενών και φίλων των χιλιάδων αυτοχείρων σε πολιτικό καλαμπούρι αλλά και να  προτρέψεις και άλλους Έλληνες σε μαζική αυτοκτονία στην περίπτωση που δεν τους αποτρέψεις από το να διακόψουν την πολιτική αυτοκτονία στην οποία επιδίδονται εδώ και δεκαετίες.   

Οι Έλληνες ακολούθησαν σαν λέμινγκς το σύστημα εξουσίας. Ήσασταν οι μαγικοί αυλιστές που αφού προβάρατε την υπνωτιστική σας κακοφωνία στους πιστούς σας αρουραίους για να τους οδηγήσετε σε ένα τρελό φαγοπότι με τις σάρκες των Ελλήνων, οδηγήσατε έναν ολόκληρο πληθυσμό στην καταστροφή του.

Έτσι είναι τα πειράματα: πρώτα τα ξεκινάν σε ποντίκια, μετά σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους και έπειτα και σε όλους τους ανθρώπους.

Και έτσι καταλήγουν όλα τα πειράματα: Με τα περισσότερα πειραματόζωα νεκρά ή έστω αγνώριστα.
 Μας λες «αν το δούμε και αυτό, δεν ξέρω τι άποψη έχετε για την αυτοκτονία, αλλά θα σας πρότεινα να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα»

Κάποτε μας είχες πει ότι μαζί τα φάγαμε όταν ήδη ανήλικα λιμοκτονούσαν στα σχολεία. Ο όγκος σου αποτελεί την προφανέστερη των αποδείξεων για του λόγου σου το ψευδές.

Τώρα μας λες να αυτοκτονήσουμε όλοι, μαζικά. Δεν σου φτάνουν οι αυτοκτονίες που ήδη συμβαίνουν. Πεινάς και για άλλες. Μαζί τους φάγαμε.

Δυστυχώς, τα λέμινγκς που είχες συνηθίσει τυφλά να ακολουθούν το δικό σου σύστημα τόσο καιρό, μετά τις τόσες απώλειες άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους: Για σταθείτε ρε παιδιά. Που πάμε;
Και αυτήν την τόση κρίσιμη ερώτηση άρχισαν να την κάνουν στα δυο τους πόδια. Όχι στα τέσσερα. Στα δυο τους πόδια.  Όχι έρποντας σαν σκουλήκια ή ερπετά. Στα δυο τους πόδια, σαν κανονικοί άνθρωποι.

Για σταθείτε βρε παιδιά…

Το καράβι βουλιάζει. Θαρρείτε εσείς της εξουσίας πως οι φελλοί του πολιτικού συστήματος θα επιπλεύσουν ακόμη και αφού έχει βουλιάξει αύτανδρο το καράβι. Φτιάξατε τη συνομωσία των φελλών και γεμίσατε το καράβι βαρίδια για να περισυλλέξετε για την πάρτη σας τα τιμαλφή του ναυαγίου.
Να θυμάστε όμως. Αυτός ο λαός όχι μόνο υπήρξε εξόχως ναυτικός αλλά έχει επιβιώσει από τόσες και τόσες ιστορικές φουρτούνες.
Ίσως να επιβιώσουμε και αυτής.
Όσο για σένα Πάγκαλε, τόσοι άλλοι σου είπαν  και τόσοι άλλοι θα σου πουν «ξεκίνα και ερχόμαστε».
 Δεν το συμμερίζομαι φυσικά και δεν το προτείνω σε κανέναν. Θέμα δικιάς σου συνέπειας είναι όμως. Θέμα «πολιτικής υπευθυνότητας»
Και αφού σου αρέσουν τα πένθιμα καλαμπούρια να σου πω τι θα πουν κάποιοι αχαρακτήριστοι και παλιάνθρωποι αν φανείς συνεπής στα λόγια σου. Θα πουν ότι ήσουν ο πρώτος των αυτο-χοίρων.
Θα γράψω άρθρο για αυτούς που θα πουν κάτι τέτοιο για σένα. Θα καταδικάσω την προσβολή μνήμης νεκρού που σου κάναν. Θα προστατέψω τη λήθη που σου αξίζει. Αλλά αυτό είναι μια απιθανότητα.  Όσο οι ένοχοι όμως δε βρίσκονται στα δικαστήρια ως κατηγορούμενοι, εσύ δεν πρόκειται να αυτοκτονήσεις ποτέ.
Φυσικά, καταλαβαίνω ότι αυτό που είπες δεν το είπες κυριολεκτικά για αυτό και δεν σε κακοκαρδίζω. Άλλωστε, η πολιτική τάξη αυτής της χώρας μιλάει κυριολεκτικά μόνο όταν είναι να αναγγείλει λαοκτόνα μέτρα. Μόνο τότε.
Ο παππούς σου ήταν δικτάτορας. Πολλοί κρίνουν πως η τιμωρία για τους δικτάτορες όφειλε να είναι ο θάνατος. Έχω κάποιες ενστάσεις.
Για τους προβοκάτορες όμως είμαι απόλυτα βέβαιος πως η σωστή τιμωρία είναι εν ζωή η απόλυτη χλεύη και μετά θάνατον η απόλυτη λήθη.
Γι’ αυτό Πάγκαλε, αν θέλεις να σε θυμούνται, φρόντισε να μην πεθάνεις ποτέ.   
Read More »

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

Του γιου της Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)



(Η μητέρα μου Βαρβάρα Αργυρίου, με την λατρεμένη της κορούλα, Καλοκαίρι 2012)


Δεν κρατάω πλέον λογαριασμό για τις αυτοκτονίες της κρίσης. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι από χθες είναι +1. Και είμαι τόσο βέβαιος, γιατί αυτό το +1 που προστέθηκε στα μαθηματικά του θανάτου ήταν… η μητέρα μου.
Από τους γονείς μου αποσυνδέθηκα συναισθηματικά πολύ νωρίς γιατί εκείνοι υποστήριζαν το σύστημα και με προετοίμαζαν για αυτό όπως κάναν όλοι οι νοικοκυραίοι της εποχής.
Στα εφηβικά μου μάτια, η συναισθηματική μου απομάκρυνση από τους γονείς μου ήταν μια τιτάνια μάχη κατά του συστήματος που γνώριζα από τα μικρά μου πόσο στρεβλό και διεφθαρμένο ήταν χωρίς να χρειάζομαι κάποια δηλητηριώδη πολιτική κατήχηση για να με προγραμματίσει.
Φυσικά, όσο δίκιο και αν είχα, είχα άδικο. Γιατί οι γονείς μου, όπως εκατομμύρια άλλοι γονείς, ήταν απλοί και αφελείς άνθρωποι που παγιδεύτηκαν από την γαλαντόμο τοκογλυφία του συστήματος της εποχής τους.
Σφάλμα θανάσιμο για αυτούς και τη γενιά μου και όσες άλλες γενιές απομένουν να ρθουν, αλλά σφάλμα που οφειλόταν στην άγνοια.
Ακριβώς χάρη στην πρόωρη αποσύνδεση μου και στην απόρριψη όλων των γονεϊκών στερεότυπων μπορώ αντικειμενικότατα να σας πω:
Η μάνα μου ήταν αγία. Όπου έβλεπε ανάγκη έστεργε. Πέρασε χρόνια ολόκληρα στα νοσοκομεία της ντροπής και της οδύνης και έκανε εθελοντικά τη νοσηλεύτρια και την ψυχοπομπό σε δεκάδες συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους.
Αγκάλιαζε όποιο παιδί βρισκόταν στο διάβα της.
Η ψυχή της δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι. Τον παραμικρό δόλο.
Η ανεξάντλητη αγάπη της ήταν η συνδετική κόλλα για την οικογένεια όλη.
Αεικίνητη, με μια ζωντάνια που έβαζε κάτω όλα της τα παιδιά μαζί.
Σήκωσε τόσους σταυρούς αγόγγυστα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τίποτα. Δε ζήτησε τίποτα.
Όλα για τους άλλους.
Η Βαρβάρα για όλους και κανείς για τη Βαρβάρα. Δε καταδεχόταν να ζητήσει βοήθεια.
Τα τελευταία χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής της, ακόμη και με τα τόσα που είχε περάσει.
Η κρίση μπήκε στη ζωή της, στο νοικοκυριό της. Το μέλλον των τριών παιδιών της, όλα τους σπουδαγμένα, πουθενά στον ορίζοντα. Η σύνταξη του άντρα της καρατομήθηκε βάναυσα. Σύνταξη δουλεμένη και πληρωμένη μέχρι την τελευταία της στιγμή πήγε κάτω από το μισό.  Σύνταξη κλεμμένη από τους πολιτικούς αλήτες.
Η γκρίνια του πατέρα καθημερινή. Η πίεση αφόρητη. Η ψυχική επίθεση από τα μήντια που ήθελαν να μας κάνουν να συμμορφωθούμε με τη μαζική κλοπή περιουσιών, αξιοπρέπειας και ζωής, αδιάκοπη.
Η μάνα σήκωνε τους σταυρούς όλων. Δούλευε ασταμάτητα στο νοικοκυριό της, με νυχτερινά τιμολόγια για να σώσει κανά ευρώ.
Αμείλικτη με τον εαυτό της. Αδυσώπητη. Κοιμόταν 4 ώρες την ημέρα για να τα έχει όλα στην εντέλεια.
Πριν από 20 μέρες, αιφνίδια, κάτω από όλη αυτή την πίεση και με τον όλο πόνο που είχε στωικά συσσωρεύσει η καλή μου μάνα κατέρρευσε.
Το μικροσκοπικό ζωντόβολο με την τόση ζωή έγινε σκιά του εαυτού της.
Δεν ήθελε να φάει. Δεν ήθελε να μιλήσει.
Μάταιοι οι γιατροί.
Κάποτε η μάνα μου, με τις εκλάμψεις θυμοσοφίας που είχε, με είχε αγγίξει βαθύτατα λέγοντας μου: Παιδί μου σε θαυμάζω: Είσαι σαν το φοίνικα. Κάθε φορά που πέφτεις σηκώνεσαι.
Προσπάθησα να της αντιγυρίσω το δάνειο ψυχής. Να της πω μάνα, θυμάσαι; Φοίνικας είσαι και εσύ.
Μα το σκοτάδι είχε σβήσει τον σπινθήρα της,
Μες στη θολούρα της έλεγε παλαβομάρες. Έλεγε στα παιδιά της, σε εμάς, πως αυτή μας δολοφόνησε.  Πως μας κατέστρεψε. Ζητούσε κατανόηση για το έγκλημα της. Ζητούσε να παραδοθεί στους αστυνομικούς. Ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία της. Τιμωρία γιατί όλη τη ζωή της ήταν αγία.
Η τηλεόραση μιλούσε από μέσα της. Έλεγε πως αυτή τα έφαγε όλα. Τα δισεκατομμύρια. Αυτή τα έκλεψε. Ζητούσε να παραδοθεί στην αστυνομία.
Καταλάβαινε το σκοτάδι στο μυαλό της. Την ήξερε την αρρώστια πολύ καλά τόσους και τόσους που είχε συνοδοιπορήσει καρτερικά στο τελευταίο τους της ζωής ταξίδι.
Δε θα παραδιδόταν στην ασθένεια.
Τη χάσαμε μέσα από τα χέρια μας.
Όταν άλλοι στην ηλικία  της τρέμουν το θάνατο, αυτή, εκείνα τα μοιραία δευτερόλεπτα που ο πατέρας μου πήγε να σβήσει το μάτι της κουζίνας, άνοιξε το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και έκανε την ηρωική της έξοδο. Σιωπηλά, αδιαμαρτύρητα, πήρε τους σταυρούς της μαζί της, να βαρύνει το σώμα της πούπουλο των 43 κιλών, να την πάρει στα σοβαρά ο θάνατος που εκείνη πάντα τον έπαιρνε αψήφιστα σε σχέση με τον εαυτό της.  
Δεν έκανε ο θάνατος ηρωίδα τη μάνα μου. Όχι όπως έγινε με τον ήρωα Δημήτρη Χρίστουλα. Ηρωίδα ήταν η μάνα μου στην καθημερινότητα της. Μια μικρή καθημερινή ηρωίδα.
Ακούσαμε κραυγές από κάτω.
Μόλις την είδαμε από το μπαλκόνι πεσμένη δίπλα στα σκουπίδια, ο καθένας από εμάς, από την οικογένεια της που λάτρευε, σπάσαμε. Η κολώνα του σπιτιού μας είχε σπάσει, τα κόκκαλα της είχαν σπάσει.
Πέσαμε ο καθένας από εμάς σαν χάρτινοι πύργοι στο πάτωμα σφαδάζοντας από τους λυγμούς.    
Κατεβήκαμε κάτω, μέσα στο κεραυνόπληκτο πλήθος.
Η μάνα μας μας άφησε έτσι όπως την θυμόμασταν: ούτε αμιχή. Ούτε σταγόνα αίματος να κηλιδώσει την όψη της.
Όλα μέσα της. Όλη η ζημιά εσωτερικά. Όπως στη ζωή, έτσι και στο θάνατο. Το κοριτσάκι μας.
Ο πατέρας μου τραβούσε τα μαλλιά του. Το σπουργιτάκι μου. Το κατσικάκι μου. Αχ περιστεράκι μου!
Ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της, με την σύντροφο της ζωής του. Δεν έκλαιγε για αυτόν. Για εκείνη έκλεγε. Κανείς δεν έκλαιγε για τον εαυτό του. Όλοι κλαίγαμε που χάθηκε κάτι τόσο σπάνιο.
Είμαι δολοφόνος φώναζε ο πατέρας μου. Είμαι εγκληματίας.
Όχι ο πατέρας μου δεν ήταν δολοφόνος. Ένας καλός άνθρωπος είναι. Χωρίς πλέον τη λατρεμένη του σύντροφο.
Η μάνα μου δεν άφησε σημείωμα. Δεν προλάβαμε να πούμε ένα αντίο, να ακούσουμε τις τελευταίες της επιθυμίες, να της κρατήσουμε το χέρι, να της χαϊδέψουμε τα μαλλιά, να της δώσουμε ένα φιλί στο μάγουλο. Έφυγε μπροστάρησα, περήφανη και μόνη.
Ο θάνατος της μάνας μου θα μας αφήσει με ακόμη περισσότερα χρέη. Όπως είχα προβλέψει χρόνια πριν για τη χώρα, μετά βίας μπορούμε να θάψουμε τον νεκρό μας, τόσο ζωντανό μέχρι πριν από μερικές στιγμές.
Μας άφησε όμως μια πλούσια κληρονομιά. Την τεράστια ψυχή της. Ένα μικρό κομματάκι από την ψυχή της να δέσει τη ραγισμένα μας από τον τόσο άδικο χαμό της καρδιά μας. Να μας κάνει όχι σκληρότερους αλλά καλύτερους ανθρώπους. Μια κληρονομιά που οφείλουμε να τιμήσουμε. Ελπίζω, μόνο να ελπίζω μπορώ, πως θα φανούμε αντάξιοι του κληροδοτήματος της. Της αγάπης της για όλους τους ανθρώπους.
Ήμουν από τους πρώτους που κατέδειξα το θέμα των αυτοκτονιών της κρίσης. Μια από αυτές ήρθε και στοίχειωσε το σπίτι μας και τη ζωή μας.
Η μάνα μου προσπαθούσε να μας πείσει πως ήταν δολοφόνος. Πως μας σκότωσε. Η μάνα μου δεν ήταν δολοφόνος. Ήταν αγία.
Ο πατέρας μου φώναζε πως ήταν δολοφόνος. Πως την άφησε να πεθάνει. Δεν είναι δολοφόνος. Είναι ένας καλός άνθρωπος.
Ούτε εγώ είμαι δολοφόνος ούτε κανένας από την οικογένεια μου.
Ξέρω όμως ποιος είναι ο δολοφόνος της μάνας μου. Δεν ήταν το χέρι του βέβαια που την έσπρωξε από το παράθυρο. Αυτό έγινε με τη δική της βούληση και με το ανίκητο της, ηρωικό σχεδόν πείσμα στην αξιοπρέπεια.
Ήταν όμως αυτός ο δολοφόνος που έβαλε τη μεγάλη και ασήκωτη κοτρώνα πάνω στην πλάτη της, ακριβώς πάνω από τους σταυρούς της που για δεκαετίες  πρόθυμα και αγόγγυστα σήκωνε με τα 43 της κιλά.  
Ήταν όμως αυτός που την ανάγκασε, αυτή την αεικίνητη ακαταπόνητη γυναίκα να ακινητοποιηθεί στο κρεβάτι της ντροπής δίπλα στο παράθυρο στης απόδρασης της από την ζωή. Και μόνο αυτό το παράθυρο μπορούσε να δει πλέον σαν έξοδο από ένα πόνο εσωτερικό τόσο φριχτό που ούτε να τον ψελλίσει δεν μπορούσε.  
Αυτός ο δολοφόνος, ο κατά συρροή δολοφόνος με την άδεια και την ασυλία να σκοτώνει με δηλητήρια ή σιγαστήρα, είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας.  Και για αυτό το τέρας πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή.

Καλή ανάπαυση Βαρβάρα μας, γλυκό μας κοριτσάκι!!! 
Read More »

Ζωή και κότα με τα χρυσά αυγά

Ζωή και κότα με τα χρυσά αυγά
Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)




Το Ζωή και Κότα είναι ένα κοτοπουλάδικο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εδώ και καιρό στο κέντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα.
Δεν είναι το Kentucky Fried Chicken, δεν προμηθεύει mcnuggets στα McDonalds.
Είναι μια τρύπα πίσω από τη Ροτόντα.
Πως βρέθηκε λοιπόν ένα μικρό μαγαζί στο επίκεντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα; Για ποιο λόγο το όνομα του φιγουράρει μαζί με τη Βιομέ και άλλα όντως σημαντικά και βρίσκεται στη λίστα των «επιχειρήσεων» με απεχθείς εργοδοτικές πρακτικές πολύ πιο πάνω από τη Nike, από τη Shell, από τα  Mcdonalds και πάνω από τόσες άλλες πολυεθνικές που ασκούν επαχθείς πρακτικές και συνδέονται άμεσα ή έμμεσα ακόμη και με παιδική εκμετάλλευση;
Γιατί τόσος θόρυβος για μια τρύπα;
Γιατί αυτό το μαγαζάκι που στήθηκε με κόπο από δύο αδέρφια που αποτελούν και το κύριο εργατικό δυναμικό του, έκανε το λάθος προσλάβει αρχικά έναν και έπειτα και δεύτερο και μετά τρίτο διανομέα, ουσιαστικά μια παρέα φοιτητών και έπειτα να παύσει τη συνεργασία μαζί τους.
Γιατί τα «αφεντικά» αποφάσισαν ότι η δουλειά πήγαινε αρκετά καλά για να μην δουλεύουν σαν σκλάβοι δεκαπέντε και δεκαέξι ώρες την ημέρα αλλά που και που να βλέπουν και τα παιδιά τους, δικαίωμα του κάθε εργαζομένου στο δυτικό κόσμο.
Έτσι, προσέλαβαν πρώτα έναν και καθώς οι παραγγελίες πήγαιναν καλά και μετά και δεύτερο και μετά και τρίτο πακετά. Και οι τρεις τους φίλοι μεταξύ τους.
Μετά από σειρά τριβών και διενέξεων οι τρεις πακετάδες «απολύθηκαν».
Τα «αφεντικά» επέστρεψαν στο να είναι σκλάβοι του εαυτού τους και να ψήνουν, να σερβίρουν και να μεταφέρουν  πακέτα.
Δυστυχώς όμως για αυτούς, οι τρεις πακετάδες φαίνεται να ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο της άκρας αριστεράς και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο: με μπαντιέρα τα εργασιακά δικαιώματα και την «αλληλεγγύη μονής κατεύθυνσης», αρκετές συγκεντρώσεις εκατοντάδων ατόμων έχουν γίνει ήδη έξω από το μαγαζί, κάποιες σε άλλους χώρους, ενώ γίνονται πάρτυ για την οικονομική ενίσχυση του «αγώνα» κατά του Ζωή και Κότα και δημόσιες συζητήσεις όπου το μαγαζάκι διαπομπεύεται και παρουσιάζεται ως ο μεγάλος κακός λύκος του καπιταλισμού και ως ένας από εκείνους τους μεγαλοεργοδότες που τρίβει τα χέρια του με την κρίση που ρίχνει τα μεροκάματα, αυξάνοντας έτσι το περιθώριο κέρδος του.   
Και άλλα τέτοια αντικαπιταλιστικά παραμυθάκια που μεγαλώνουν γερούς αντικαπιταλιστές. Γιατί το μαγαζάκι ανήκει ακριβώς σε εκείνη την κατηγορία μαγαζιών που η κρίση τα έχει κυριολεκτικά σαρώσει: εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια έχουν κλείσει, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο, αρκετές από αυτές με θηλιά χρέους προς ιδιώτες ή ακόμη χειρότερο προς τη δημόσιο να τις στραγγαλίζει.
Εκατοντάδες χιλιάδες άλλες θα κλείσουν. Κάποιες επιβιώνουν με τα δόντια σφιγμένα ενώ λίγες τα πάνε κάπως καλά. Για μικρομεσαίους μιλάμε, όχι για μεγιστάνες.
Το εν λόγω μαγαζάκι ήταν από τα λίγα που πήγαινε κάπως καλά. Και για αυτό έδινε στους πακετάδες του από τα υψηλότερα μεροκάματα για τη συγκεκριμένη δουλειά στην Ελλάδα, μεροκάματο αρκετά υψηλό ακόμη και για τα προ της κρίσης δεδομένα για πακετάδες: 4 ευρώ την ώρα. Μηνιάτικο κανονικό για τους φοιτητές όταν άλλοι εργοδότες δίνουν 2 και 3 ευρώ την ώρα για πακετάδες και φυλλαδιάδες, όταν στα χωράφια δίνουν κάτω από 4 ευρώ την ώρα για πολύ σκληρότερη και απαιτητικότερη δουλειά.
Αυτά δε γράφονται σε καμία περίπτωση για να δικαιολογήσουν την εργασιακή εκμετάλλευση ούτε επικροτούμε τα εξευτελιστικά μεροκάματα. Το αντίθετο.
Απλά θέλουμε να καταδείξουμε το γεγονός ότι οι 3 φοιτητές ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους στο χώρο τους.
Αφού τα «αφεντικά» λοιπόν επιβίωσαν της κρίσης, τώρα πρέπει να επιβιώσουν και της επίθεσης πολιτικού χώρου εναντίον τους.
Ενός πολιτικού χώρου που έχει κάνει την «αλληλεγγύη» πιπίλα και δόλωμα. Ενός πολιτικού χώρου που απαιτεί την αλληλεγγύη όλων προς των εαυτό του όταν δε δίνει δεκάρα για κανέναν άλλο πέρα από τους δικούς του «αγωνιστές» καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι «διεφθαρμένοι αστοί» που η κρίση τους δίνει αυτό που αξίζουν.
Ενός χώρο στον οποίο μπορεί να συναγελάζονται δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι και μαγαζάτορες-εργοδότες αλλά αυτοί είναι οι Εκλεκτοί που η ιδεολογική τους πανοπλία δεν επιτρέπει να λερώνονται οι ίδιοι από τη ματωμένη μπογιά του καπιταλισμού.
 Ενός χώρου που φθάνει σε υποκρισία τους μισαλλόδοξους του Χριστιανισμού που μιλάνε ολημερίς για αγάπη αλλά αποκλείουν οποιονδήποτε αλλόδοξο.  Παρόμοια είναι και η αλληλεγγύη αυτού του χώρου: αλληλεγγύη μόνο για την πάρτη του και τα δικά του παιδιά.
1.600.000 άνεργοι. Που ναι η αλληλεγγύη;  Γέροι και άρρωστοι που πεθαίνουν από έλλειψη μέριμνας. Που είναι η αλληλεγγύη;
Ένα ακόμη μικρομάγαζο απειλείται με κλείσιμο. Θα το κλείσει η «αλληλεγγύη». Και ο διεθνής καπιταλισμός θα γελάει που οι μαλάκες οι μικρομεσαίοι τρώγονται μεταξύ τους και αυτουπονομεύονται. Έτσι μένει περισσότερος χώρος για τα μονοπώλια των μεγάλων.
Οι πακετάδες του Ζωή και Κότα ήταν ανασφάλιστοι. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας στον κλάδο τους καθώς πρόκειται για μια δουλειά που από τη φύση της απαιτεί ελαστικότητα λόγω των διακυμάνσεων των παραγγελιών. Αλλά αυτό οι φοιτητές το ξέραν όταν ζήτησαν δουλειά για να έχουν χαρτζιλίκι. Δεν προαπαίτησαν ασφάλιση. Μπορούσαν να πουν, ξέρεις αφεντικό κατέβασε το μεροκάματο και ασφάλισέ με. Δεν το κάναν. Συνέβαλλαν με τα χίλια σε αυτό που καταγγέλλουν:  Τη μαύρη εργασία. Τους συνέφερε.
Ήταν αυτοί που φαίνονται να κόπτονται για τα εργασιακά δικαιώματα που τα απαξίωσαν.   
Εδώ και κάτι χρονάκια υπερασπίζομαι τα εργασιακά δικαιώματα των άλλων παρότι ο «κλάδος μου» είναι ο πιο ανυπεράσπιστος όλων. Ανήκω στους ανεξάρτητους αρθρογράφους, δηλαδή σε αυτούς που δεν είναι τα πιστά σκυλιά των εργοδοτών τους και δεν εκμαυλίζουν και παραπληροφορούν την κοινή γνώμη «για να έχουν τα παιδιά τους να φάνε». Βρώμικο ψωμί. Και πιο βρώμικο το παντεσπάνι με το οποίο μέχρι και προ κρίσης οι συστημικοί δημοσιογράφοι τάιζαν τα παιδιά τους.
Τώρα τους βλέπεις, απολυμένους πια, να ζητάν αλληλεγγύη. Αυτοί που μας τάιζαν λάσπη για να έχουν ψωμί και παντεσπάνι και κάποιοι χαβιάρι, τώρα απαιτούν αλληλεγγύη για τον κώλο τους και μόνο και σηκώνουν την παντιέρα των εργασιακών δικαιωμάτων όταν αυτοί επί χρόνια συγκάλυπταν το αργό ροκάνισμα των εργασιακών δικαιωμάτων στο οποίο επιδίδονταν με ζήλο κάποιοι από τους μεγαλοεργολάβους εργοδότες τους .
Να σας πω για τα εργασιακά δικαιώματα στον χώρο μου: Δεν υπάρχει κανένα. Δεν υπήρξε κανένα. Και κανένας δεν πάλεψε ποτέ για αυτούς που παλεύουν για όλους.
Τα εισοδήματα μου ετησίως δεν έχουν ξεπεράσει τα 2000 ευρώπουλα ενώ οι οφειλές των διαφόρων «εργοδοτών» μου ήταν σχεδόν πάντα μεγαλύτερες από τις «αμοιβές μου».
Φυσικά, δεν ήταν εργοδότες μου. Το έργο το παρήγαγα εγώ. Αυτοί είχαν το μέσο. Τα μικρά και θνησιγενή εναλλακτικά μήντια της εποχής.
Δεν είναι ότι «φοβόμουν τα αφεντικά» και δεν διεκδίκησα τα δεδουλευμένα. Άλλωστε ποτέ δε δίστασα να συγκρουστώ μαζί τους για θέματα άποψης και ηθικής. Ήταν ότι τα περιοδικά  κλείσαν γιατί το κοινό της εποχής ήταν μπουκωμένο με τη μασημένη τροφή και τα ληγμένα «ναρκωτικά» που τα μεγάλα μήντια απλόχειρα τους τάιζε. Ήταν ότι κάποιοι από τους «εργοδότες» μου χρεωκόπησαν. Όχι εικονικά. Χρεωκόπησαν και η θηλιά του χρέους είναι στο λαιμό το δικό τους και τον οικογενειών τους. Ούτε μια φορά δε σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τη γραφίδα μου για ίδιον όφελος, να τους βγάλω φόρα παρτίδα για να «διεκδικήσω».
Είναι μια ξεχασμένη λέξη αυτό που δεν με έκανε ούτε μια μέρα να σκεφτώ να διεκδικήσω τα δεδουλευμένα. Η λέξη φιλότιμο.
Και δυστυχώς όλο και περισσότερος κόσμος πάσχει από αυτήν την ανίατη χρόνια νόσο της έλλειψης φιλοτίμου.
Όπως περιγράφουν τα παιδιά, οι απολυμένοι της Ζωής και Κότας, τα αφεντικά τους τους έκαναν πολύ ψυχοφθόρα πράγματα και αγγαρείες, όπως να τους ζητάν καμιά φορά να τους βοηθήσουν στο σερβίρισμα, κάτι το οποίο σαφώς δεν περιλαμβάνεται στον ορισμό της εργασίας τους. Οκ, αλλά ρωτώ: όταν βλέπεις το «αφεντικό» σου να τρέχει σαν το Βέγγο και εσύ να πίνεις αραχτός τον καϊφέ με το σπαστό καλαμάκι ή να πίνεις το μπυρόνι ή τη ρετσίνα που έχεις το ελεύθερο να παίρνεις από το ψυγείο το αφεντικού και να βλέπεις την ματσάρα,  το να του δώσεις ένα χεράκι βοήθειας δεν είναι παράλογη απαίτηση του «αφεντικού». Θα έπρεπε να το κάνεις μόνος σου. Λέγεται φιλότιμο. Λέγεται «αλληλεγγύη».
Γιατί υπάρχει το δίκιο το εργαζομένου και όφειλε να είναι ακατάλυτο,  αλλά όταν οι εργοδότες τυχαίνει να είναι εργαζόμενοι, και μάλιστα σκληρά εργαζόμενοι, οφείλουν να έχουν ίσα δίκια με τους υπαλλήλους τους.
Τα καψόνια που έκαναν οι «αρχικαπιταληστές εργοδότες» (πήγα και βρήκα τα Τέρατα που συνθλίβουν τους εργαζομένους τους: ο ένας τους είναι τριάντα χρονών, δουλεύει από τα 15 του από ανάγκη και σπούδασε και αυτός από επιθυμία. Ελάχιστα διαφέρει «ταξικά» από τους υπαλλήλους του) περιγράφονται τραγελαφικά μέσω της λανθάνουσας γλώσσας της στομφώδους διακήρυξης τους:       
«Αφόρητη πίεση κάθολη την ώρα της εργασίας, με συνεχείς αγγαρείες και ψυχοφθόρα παραμονή στον εργασιακό μας χώρο».
Oh my fucking dog! Ψυχοφθόρο παραμονή στον εργασιακό τους χώρο; Μα αυτό δεν είναι ένα από τα δυσάρεστα που περνάει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη; Αυτό δεν είναι ένα από τα προαπαιτούμενα της δουλειάς; Αυτό δεν είναι ψυχοφθόρο για όλους σχεδόν τους εργαζομένους στον πλανήτη;
Οι πακετάδες του ζωή και κότα θέλαν όλα τα εργασιακά προνόμια αλλά ήθελαν και όλη την ελαστικότητα. Να παίρνουν δηλαδή τις παραγγελίες από το σπίτι και να έχουν τα πλήρη προνόμια και μιας εργασιακής σχέσης πλήρους απασχόλησης αλλά και τα πλήρη προνόμια της ημιαπασχόλησης. Φαίνεται πως είναι αυτοί που φαντάστηκαν μια ζωή «ζωή και κότα».
 Η «μαύρη εργασία» στον κλάδο του έτοιμου φαγητού και της διασκέδασης είναι κανόνας. Και έγινε κανόνας για πολλούς λόγους. Δύο από αυτούς είναι πως οι κλάδοι αυτοί έχουν τεράστιες διακυμάνσεις στον κύκλο «εργασιών» τους και πως σε αυτούς σπεύδουν να δουλέψουν κυρίως νέοι για να βγάλουν το χαρτζηλίκι τους ή τα βασικά τους έξοδα προσωρινά, μέχρι να βρουν κάτι πιο μόνιμο. Ελάχιστοι εργαζόμενοι τουλάχιστον, πριν από την κρίση ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες πακετάδες ή ακόμη και σερβιτόροι εφ όρου ζωής.
Είναι δεδομένο ότι ακριβώς επειδή αυτός ο κλάδος δεν προστατεύεται, κάποιοι εκμεταλλευτές είχαν πιο εύκολο έργο. Υπάρχουν καλοί κακοί και κάκιστοι εργοδότες. Αλλά υπάρχουν και καλοί κακοί και κάκιστοι εργαζόμενοι.
Οι απολυμένοι του Ζωή και Κότα και ο πολιτικός χώρος που τους περιέχει δεν βγήκαν με πρόταγμα συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τον κλάδο τους. Δεν αγωνίζονται για το εργατικό δίκαιο. Αγωνίζονται για το δικό τους κώλο.
Από τα εκατοντάδες μαγαζιά του κλάδου που έχουν εργοδοτικά κακές πρακτικές, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκουν οι τρεις εργαζόμενοι σπεύδει να δηλώσει αλληλεγγύη και να κουνήσει εκβιαστικά τους πολικούς του μυς πρωτίστως σε μαγαζιά που απολύθηκαν «δικά του» παιδιά. Και αυτό υποτίθεται ότι είναι αλληλεγγύη;
Εκτός από τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα, τα ροζουλί, τώρα ξέρουμε ότι υπάρχουν και τα μαυροκόκκινα παιδιά. Παιδιά μιας πολιτικής δύναμης πολλή ανώτερης από τον μέσο απομονωμένο άνθρωπο. Και όποιος έχει δύναμη, έχει και δικαιώματα.
Και εγώ ανήκω στο χώρο της ανασφάλιστης εργασίας. Αλλά είναι επιλογή μου. Και την πληρώνω με βαρύτατο τίμημα.
Και εγώ ήμουν παιδί κάποιου.
Χθες και ενώ έγραφα αυτό το κείμενο, η μητέρα μου η Βαρβάρα Αργυρίου, άμισθη νοικοκυρά με αμέτρητες οικιακές υπερωρίες δεκαετιών, αυτοκτόνησε. Πολύ αμφιβάλω αν κάποιος πολιτικός χώρος θα δείξει οποιαδήποτε αλληλεγγύη στη μητέρα μου και στην οικογένεια της που έχει γίνει συντρίμμια.

(Να διευκρινίσω κατηγορηματικότατα ότι ουδεμία σχέση ή ιδιοτελές συμφέρον έχω από το Ζωή και Κότα ή οποιοδήποτε άλλο νυχτερινό κατάστημα ή κατάστημα έτοιμου φαγητού. Τους ιδιοκτήτες του Ζωή και Κότα τους γνώρισα  2 μέρες πριν γράψω το άρθρο ώστε να συγκρίνω τις καταγγελίες των εργαζομένων με τις μαρτυρίες των εργοδοτών. Η μόνη προσωπική σχέση που έχω μέχρι τώρα με επιχειρηματία είναι με ιδιοκτήτη συνοικιακού νετ καφέ ο οποίος  έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από το μισό των μισθών που δίνει στους ασφαλισμένους κατ’ απαίτηση του υπαλλήλους του. Ναι αγαπητοί μου αριστεριστές. Υπάρχουν και τέτοιοι εργοδότες. Είναι η εξαίρεση αλλά με το να τους τσουβαλιάζετε όλους, μικρούς, μεσαίους, μεγάλους και τεράστιους, καλούς κακούς και κάκιστους μαζί στο καπιταλιστικό πάνθεον κάνετε μεγάλη χάρη στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κλείστε όλους λοιπόν και τρέχετε μετά να δουλεύετε στα Lidl. Και μέσα σε αυτή την παρένθεση βρίσκεται η ουσία όλου του άρθρου)  
Read More »

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Και ύστερα... φύγαν οι μέλισσες (Σειρά: Holistic Life)

Και ύστερα φύγαν οι μέλισσες

Του Πέτρου Αργυρίου  (agriazwa.blogspot.com. To άρθρο μου αυτό πρωτοεμφανίστηκε πριν από μερικούς μήνες στο εναλλακτικό free-press περιοδικό Holistic Life)



Οι μέλισσες αποτέλεσαν τροφό της ανθρωπότητας για το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της. Αποτελούν επίσης από τους σημαντικότερους επικονιαστές της φύσης. Και σήμερα αποτελούν πλέον ένα είδος που απειλείται.
Και οι απειλές για τις μέλισσες είναι κυρίως ανθρωπογενείς και πολλαπλές.
Οι μέλισσες απειλούνται:

Α) Από φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα μέσω των οποίων οι μέλισσες καταστρέφονται με μια πληθώρα τρόπων ένας από τους οποίους είναι η νευροτοξικότητα.  Σε αυτό τον κίνδυνο που συνδέεται με τις σύγχρονες μεθόδους καλλιέργειας έρχεται να προστεθούν και οι επικίνδυνοι για τις μέλισσες αεροψεκασμοί εναντίον άλλων εντόμων, κυρίως των κουνουπιών.

Β) Από περιορισμό και καταστροφή οικοσυστημάτων κάτι που κάνει για κάποιες μέλισσες τη συλλογή τροφής από λουλούδια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Θα δούμε στη συνέχεια πως αναγκάζονται οι μέλισσες να απαντήσουν σε αυτή την οξεία περιβαλλοντική πρόκληση. 

Γ) Από γενετικά τροποποιημένες σοδειές. Πρόκειται για ένα κίνδυνο που ως συνήθως έχει συγκαλυφθεί από τη «μεταλλαγμένη βιομηχανία». Το πώς σκοτώνουν κάποια «μεταλλαγμένα» τις μέλισσες θα το δούμε παρακάτω.

Δ) Από ιούς και βακίλους.

Τι σκοτώνει λοιπόν τις μέλισσες που ευεργετούν τον άνθρωπο και τη φύση: Η απάντηση είναι αδυσώπητη: Ο ίδιος ο άνθρωπος και ένας ανεύθυνος πολιτισμός κέρδους.
Τα φαινόμενα είναι δραματικά κυρίως για τις «εξημερωμένες» μέλισσες, σε αυτές δηλαδή στις οποίες βασιζόμαστε για να έχουμε το μέλι μας αλλά και κερί.
Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, τα τελευταία 50 χρόνια οι πληθυσμοί των «εξημερωμένων» μελισσών έχουν μειωθεί κατά τα δύο τρίτα. Ο πληθυσμός των μελισσών που έχουν «απελευθερωθεί» από τα μελισσοκομεία για να επιστρέψουν στη φύση έχει μειωθεί κατά 90%.
 Ανατριχιαστικά νούμερα μας έρχονται και από την Γερμανία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία.
Το 2006 τα πράγματα για τις μέλισσες έγιναν κυρίως στη Β. Αμερική τόσο δραματικά που η μείωση των μελισσών περιγράφηκε με ένα νέο όρο ως σύνδρομο πλέον: Το σύνδρομο Κατάρρευσης της Αποικίας (Collony Collapse Disorder) το οποίο περιγράφει την αιφνίδια εξαφάνιση των εργατριών-μελισσών.
Οι μέλισσες πεθαίνουν. Ή δε βρίσκουν το δρόμο τους σπίτι. Ή όπως θα δούμε αργότερα, οι εργάτριες μέλισσες παύουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και «κηφινιποιούνται». Και όλα αυτά τους τα κάνουμε εμείς οι άνθρωποι.
Η μείωση του πληθυσμού των μελισσών έχει ανυπολόγιστες συνέπειες πολύ μεγαλύτερες του το μπορεί να σημαίνει αυτή απλά για την παγκόσμια παραγωγή και διαθεσιμότητα του μελιού.
Συνέπειες δραματικές για τη γεωργία, το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Γιατί όπως αναφέραμε και ως γνωστόν, οι μέλισσες είναι από τους σημαντικότερους επικοινιαστές της φύσης. Όσοι λιγότεροι οι ανθοί τόσο λιγότερες οι μέλισσες. Όσες λιγότερες οι μέλισσες τόσο λιγότερα τα φυτά και τόσο περισσότερο φτωχά τα οικοσυστήματα.
Και όσο λιγότερα τα φυτά, τόσο λιγότερη η τροφή του ανθρώπου. Και όση λιγότερη η τροφή τόσο περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από έλλειψη της. Και αυτός ο κύκλος αλληλεξάρτησης δεν αποτελεί κάποιο γενικό, φιλοσοφικό σχήμα: Το ένα τρίτο της ανθρώπινης τροφής έχει στη βάση της την επικονίαση. Τώρα αν το αυτό συνδυαστεί με το μπορεί να σημαίνει η μείωση του πληθυσμού των μελισσών και για τη φύση και τα οικοσυστήματά της μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει ότι η έκλειψη των μελισσών αποτελεί απειλή για μεγάλο τμήμα της ζωής του πλανήτη. Και αυτή, όσο και αν θέλουμε ή τείνουμε να το ξεχνάμε, περιέχει και το ανθρώπινο είδος.
Και όμως είναι το ανθρώπινο είδος ο κύριος εχθρός της ευεργέτιδας μέλισσας. Και καταστρέφει τις μέλισσες με περισσότερους από έναν τρόπους ενώ κάθε λίγο και λιγάκι εφευρίσκει και καινούριους.
Ένας από τους νέους εχθρούς λοιπόν της μέλισσας είναι τα γενετικά τροποποιημένα φυτά, τα λεγόμενα «μεταλλαγμένα».
Τα πανίσχυρα μεταλλαγμένα συμφέροντα εδώ και δεκαετίες απειλούν, εκβιάζουν, δωροδοκούν, λαδώνουν για να αποκρύψουν τους πραγματικούς κινδύνους των προϊόντων τους.
Και ένας από αυτούς τους κρυφούς κινδύνους είναι η τοξική δράση μεταλλαγμένων φυτών στις μέλισσες.
 Πρόσφατα, μια γερμανική μελέτη έδειξε ότι «μεταλλαγμένα»  γονίδια που υποτιθέμενα δίνουν αντοχή στις μεταλλαγμένες καλλιέργειες απέναντι σε εντομοκτόνα, μπορούν να μεταφερθούν στις μέλισσες μέσω του πεπτικού τους συστήματος.
Απέναντι σε αυτή τη νέα απειλή, 1500 Πολωνοί μελισσοκόμοι κατεβήκαν σε πορεία στους δρόμους της Βαρσοβίας τον Μάρτιο του 2012, αποθέτοντας τα νεκρά σώματα χιλιάδων μελισσών στο Υπουργείο Γεωργίας και ζητώντας την απαγόρευση του καλαμποκιού Mon810 της Monsanto καθώς και όλων των μεταλλαγμένων φυτών και των φυτοφαρμάκων τους.  
Οι Πολωνοί μελισσοκόμοι κέρδισαν αυτή τη μάχη για την ανθρωπότητα και το Mon810 απαγορεύτηκε στην Πολωνία.
Όσο σημαντική και αν ήταν αυτή η νίκη, αυτή αφορούσε μονάχα μια μάχη στον μεταλλαγμένο πόλεμο κατά των μελισσών, της φύσης και του ανθρώπου.
Και αυτό γιατί στην πλευρά των μεταλλαγμένων συμφερόντων επιτρέπεται η χρήση κάθε μέσου.
Ας δούμε λοιπόν πως απάντησε η Monsanto στις ενδείξεις ότι προϊόντα της απειλούν τις μέλισσες και κατά συνέπεια τη φύση και την ανθρωπότητα.
Η απάντηση είναι: Ως συνήθως, με δόλια στρατηγήματα και παρασπονδίες.
Για να λύσει το πρόβλημα λοιπόν στο οποίο η ίδια συμβάλλει, η Monsansto, αντί να το λύσει, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να το αποκρύψει εκ νέου, να το βάλει κάτω από το χαλάκι:

Το 2007 ιδρύεται μια διεθνής εταιρία που σκοπό έχει την αποκατάσταση της υγείας των μελισσών και την εξασφάλιση του μέλλοντος του επικονιασμού τους, η Beeologics. Η Beelogics αποκτά γρήγορα το σεβασμό της ακαδημαϊκής κοινότητας και αποκτά το χαρακτήρα «θεσμού». Αυτή λοιπόν την υπεράνω πάσης υποψίας εταιρία  που στόχος της είναι η προστασία των μελισσών, η Monsanto, αυτή που κατηγορείται για την έστω και μερική καταστροφή των μελισσών, θα την εξαγοράσει το 2011. Ήταν σαν μια εταιρία λύκων και αλεπούδων να εξαγόραζε μια εταιρία που ανέθετε σε σκύλους τη φύλαξη κοτετσιών![1]

Αλλά αυτή είναι η Monsanto. Μια εταιρία με γνωστό αρχείο καταγγελιών που τη θέλουν ως διαφθορέα και εγκληματία, μια εταιρία που τιμά το παρελθόν της συνεχίζοντας αδιάκοπα τις βρώμικες πρακτικές της. Το θέμα δεν είναι πια τι είναι η Monstanto. Αυτό είναι ήδη γνωστό. Το θέμα είναι πως αντιδρά ο κόσμος σε αυτήν. Πως υπερασπίζεται ο κόσμος το μέλλον του.
Ο κόσμος όμως έχει διαφθαρεί και ο ίδιος σαν η διαφθορά να ήταν μια επιδημία.
Και το ακόμη πιο συγκλονιστικό, είναι ότι φαίνεται πως και οι ίδιες οι μέλισσες έχουν μολυνθεί από αυτήν την καταστροφική επιδημία.
Το 2012 λοιπόν, γάλλοι μελισσοκόμοι θα βρεθούν προ τρομακτικής εκπλήξεως.
Το μέλι λοιπόν που βγάλαν οι αγαπημένες τους μέλισσες ήταν σε χρώματα που δεν είχαμε ξαναδεί σε μέλι. Μπλέ και πράσινο. Αποκριάτικο μέλι.
Ποια η αιτία; Αυτό που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου: η «κηφινοποίηση».
Οι μέλισσες, μέσα σε ένα διαταραγμένο και εντελώς ανισόρροπο περιβάλλον, έχουν αρχίσει και αυτές να διαταράσσονται. Με τις τροφές τους να γίνονται τοξικές από φυτοφάρμακα και γενετικές τροποποιήσεις, με τις τροφές τους να γίνονται όλο και πιο σπάνιες λόγω περιβαλλοντικής καταστροφής, ε θα το γύριζαν και αυτές στην εύκολη λύση: Το Junk Food.
Περίπου 2,5 μίλια μακριά από τα εν λόγω γαλλικά μελίσσια στην πόλη Ribeauville της Αλσατίας, υπάρχει ένα εργοστάσιο της εταιρίας Agrivalor που παράγει βιοαέριο μέσω της επεξεργασίας αποβλήτων της γνωστής εταιρίας σνακς, της Mars, τα οποία χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη.  
Το εργοστάσιο άφηνε την πρώτη ύλη, ανάμεσα στα οποία ήταν οι έγχρωμες καραμέλες M&Ms εκτεθειμένη. Έτσι λοιπόν οι μέλισσες της περιοχής αποφάσισαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους να τσιμπήσουν και κανά σνακ, κάτι που είναι ολέθριο όχι μόνο για την ποιότητα του μελιού τους που είναι πλέον ένα μπλε και πράσινο σιρόπι αλλά και την ίδια την τόσο σημαντική διαδικασία της επικονίασης η οποία καταργείται αφού το γνωστό μας είδος, οι μέλισσες, στην προκειμένη περίπτωση έγιναν καραμέλισσες τρώγοντας πεταμένες καραμέλες M&Ms αντί για νέκταρ.
 Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά δεν είναι. Είναι ένας βροντερός οιωνός, μια τάση για το σχήμα των πραγμάτων που προκαλούμε να έρθουν.
Είτε οι μέλισσες εκλείψουν, είτε γίνουν σκουπιδοφάγοι, παράσιτα, το μέλλον χωρίς τις μέλισσες όπως τις ξέραμε, είναι ζοφερό.
Μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές που έχουμε ποτέ συναντήσει.
Τα οικοσυστήματα θα τρελαθούν. Η τροφή θα περιοριστεί.
Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να λένε no money, no honey. Δυστυχώς όμως, επειδή το χρώμα του χρήματος είναι και πράσινο, όπως και το δολάριο, βλέπουμε και τις μέλισσες να φτιάχνουν πράσινο μέλι.
Είναι προφανές ότι χρειάζεται άμεσα εξορθολογισμός των πάντων. Αν δε γίνει αυτό- το συντομότερο δυνατόν- τότε σύντομα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την καταστροφή των πάντων. Μια καταστροφή πρωτόγνωρων διαστάσεων σε πολλαπλά πεδία που παρόλα τα λεφτά και την τεχνολογία μας, δε θα είμαστε σε καμιά θέση να αποτρέψουμε.



[1] http://www.beeologics.com/aboutUs.asp
Read More »

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Το τέλος του Κρατικού Ωδείου;


Το τέλος και του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης;

Το Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)
 

Η κυβέρνηση μας λέει πως η κρίση στην Ελλάδα τελειώνει. Αλλά όπως λένε οι αμερικανοί, «δεν έχει τελειώσει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία».

Για αυτό το λόγο λοιπόν κάποιοι στον διοικητικό μηχανισμό αυτής της χώρας αποφάσισαν να μην μπορεί να τραγουδήσει η χοντρή κυρία: Ούτε η λεπτή κυρία. Ούτε το στρουμπουλό κορίτσι. Ούτε ο εύσωμος κύριος.

Γιατί σήμερα, το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το ΙΚΑ έστειλε εξώδικο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (ΚΩΘ), το μοναδικό κρατικό ωδείο της χώρας: Έχετε 3 τρεις μέρες να μαζέψετε τα μπογαλάκια σας, τα όμποε σας, τα κλαρινέτα σας, τους μικρούς τυμπανιστές σας και τα αηδονάκια σας και να φύγετε. Να πάτε αλλού. Αυτό στην ουσία επέβαλε δικαστικά το ΙΚΑ στο Ωδείο.

Το κράτος κάνει έξωση στο κράτος.

Παράλογο; Καθόλου παράλογο σε μια χώρα του παραλόγου όπου υπάρχουν πολλά «κράτη» εν κράτει: Από το κεντρικό πολιτικό σύστημα εξουσίας μέχρι τους δερβέναγες δημοσίων υπηρεσιών και τον κάθε μπάτσο που τα τελευταία χρόνια επιδίδεται σε όργια ασυδοσίας και εξευτελισμού των πολιτών με τις ευχές των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Το κράτος κλείνει το κράτος. Το κράτος κάνει έξωση στο κράτος. Καθόλου παράλογο αγαπητοί μου, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου το κράτος είναι ο δήμιος του κράτους και ο εγγυητής της κατάλυσης του και της άτυπης διάσπασής του σε φέουδα ιδιωτικής εξουσίας.

Μόλις τρεις λοιπόν μετά το χουντικό κλείσιμο της Ελληνικής ΡαδιοΤηλεόρασης που παρά τα χίλια όσα στραβά της είχε ειδικό πολιτισμικό βάρος, κάποιος αποφάσισε να κάνει έξωση στο ΚΩΘ, άλλη μια νησίδα πολιτισμού αυτής της χώρας.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε από πόσο ψηλά ήρθε αυτή η άθλια εντολή πολιτισμικής εξαθλίωσης. Δεν ξέρουμε αν η διοίκηση του ΙΚΑ λειτούργησε αυτόβουλα ή αν η εντολή ήρθε από τον πρωθυπουργό της «ανάπτυξης». Απ όπου και αν ήρθε, ο εντολέας έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του φασίστα. Είναι ο εντολέας που αξίζει την Έξωση από την πολιτική ζωή και τη δημόσια διοίκηση και όχι το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.

Αν δείτε παιδάκια να ζητιανεύουν τραγουδώντας όπερα, να θυμάστε ότι κάποτε υπήρξε το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.

Ο πολιτισμός στην Ελλάδα, ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτόν, βάλλεται λυσσαλέα:

Σχολεία χωρίς θέρμανση και βιβλία, απολύσεις καθηγητών, συγχωνεύσεις πανεπιστημίων που θα μας δώσουν νέους επιστημονικούς κλάδους όπως αυτή του «κβαντικού κομμωτή», το κλείσιμο της ΕΡΤ και τώρα η έξωση του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, όλα τους μαρτυρούν τον βαρβάτο ανθελληνισμό και το αντικοινωνικό μένος των εσχάτων κυβερνήσεων που εφαρμόζουν όχι μόνο «τελικές» αλλά έσχατες λύσεις.

Σε προηγούμενο άρθρο μας (http://agriazwa.blogspot.gr/2013/04/blog-post_23.html) αποδείξαμε πως  τα δημογραφικά στοιχεία της χώρας τα χρόνια του μνημονίου μαρτυρούν μια «αρχόμενη γενοκτονία» αν μας επιτραπεί ο όρος.

Μιλάμε για το απόγειο μιας οικονομικής, πνευματικής, κοινωνικής και βιοτικής εξόντωσης. Τα τρία χρόνια «οικονομικοπολιτικού πειραματισμού» ήταν απλά τα απαραίτητο προστάδιο για  να «μαλακώσει» ο πληθυσμός με τη μέθοδο του χταποδιού: Χτυπάς το χταπόδι ξανά και ξανά στο βράχο και λες στον φιλόζωο ότι είναι ο μόνος τρόπος να σπάσει ο βράχος για να τον κάνεις οικοδομικό υλικό για να έχουμε ανάπτυξη.   

Είχαμε πολλές αναπτύξεις σε αυτή τη χώρα: Είχαμε τον εκσυγχρονισμό του Κου Σημίτη που μας έκανε καινούριους. Την πράσινη ανάπτυξη του κου Παπανδρέου λες και αυτή η χώρα δεν είχε πράσινο. Και τώρα την ανάπτυξη του κου Σαμαρά.

Την ανάπτυξη που μετατρέπει όλη τη χώρα σε σκλαβοπάζαρο.

Ο κος Σαμαράς λατρεύει την ανάπτυξη. Λατρεύει και τον τουρισμό τον οποίο χαρακτηρίζει ως τη «βαριά βιομηχανία της χώρας». Λατρεύει και τον πολιτισμό όντας απίστευτα πολιτισμικά προικισμένος ο ίδιος.

Και όπου τα βρει μαζί τα εξοντώνει να μην χωρίσουν ποτέ τουρισμός και πολιτισμός. Όπως κάνει στην Ιερισσό της Χαλκιδικής όπου τρομοκρατεί ένα ολόκληρο χωριό με απαγωγές και εισβολές των ΜΑΤ για να προστατεύει μια επένδυση που «χαρίστηκε» σε καναδική εταιρία, μια επένδυση που έχει τη δυνατότητα να ρυπάνει ολόκληρη τη Χαλκιδική και τα νερά της, να κάνει τοξικό βούρκο μια περιοχή εξωτικής ομορφιάς στην οποία βρίσκονται ξεχασμένα και επιεικώς ατημέλητα και τα Αρχαία Στάγιρα. Αντί λοιπόν για προσεκτική ανάπτυξη του τουρισμού, του αρχαιολογικού τουρισμού συμπεριλαμβανομένου, έχουμε ανάπτυξη της μαζικής χρυσοθηρίας. Αντί η Χαλκιδική να γίνει η Aristotelisland γίνεται Ελντοράντο.

Μετά το ΚΘΩ τι άλλο θα κλείσουν; Την Ακρόπολη; Θα την κλείσουν για μερικές βδομάδες με πρόσχημα την κρίση για την ιδιωτικοποιήσουν και αυτή; Ή θα την γκρεμίσουν για να σηκώσουν οι εργολάβοι πολυκατοικίες με θέα; Γιατί όχι; Ανάπτυξη δεν είναι και αυτό;

 

Αλλά ας γυρίσουμε στο Ωδείο και τις λεπτομέρειες της έξωσής του. Το όμορφο κτήριο είχε παραχωρηθεί από το υπουργείο πολιτισμού στο Ωδείο το 1985 με δεκαπενταετή σύμβαση έναντι συμβολικού ποσού. Από το 1999 και έπειτα η σύμβαση δεν έχει ανανεωθεί και αυτό μάλλον όχι από αμέλεια του Ωδείου. Το ωδείο παράτυπα αλλά εντελώς δικαιολογημένα συνέχιζε να στεγάζεται στο κτήριο, συντηρώντας το.

Επί Παπανδρέου, η κρατική επιχορήγηση μειώνεται δραματικά για να επανέλθει σε κάπως υποφερτά επίπεδα τα επόμενα δύο χρόνια. Όπως και να έχει, η κρατική επιχορήγηση δεν έφτανε για να καλύψει τις πάγιες και διαρκής ανάγκες του ιδρύματος. Ας πάρουμε μια εικόνα για το που οδήγησαν το ωδείο οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Το ωδείο το 2012 είχε 83 καθηγητές, αριθμός που μπορεί να φαίνεται μεγάλος για τους 500 σπουδαστές (ουσιαστικά υπότροφους) του ωδείου, απόλυτα δικαιολογημένος όμως λόγω του ειδικού και πολυσύνθετου χαρακτήρα των μουσικών σπουδών. 

Τον Μάιο του 2012 το ωδείο θα κηρύξει απεργία οι λόγοι της οποίας περιγράφονται σε δημοσίευμα της εποχής: «Πλην των 18 μόνιμων καθηγητών, όλοι οι υπόλοιποι παραμένουν απλήρωτοι επί 8μηνο. Η επιχορήγηση, η οποία καλύπτει κατά 80% ανελαστικές δαπάνες, μειώθηκε κατά 50%. Την ίδια στιγμή υπάρχει διοικητικό κενό, καθώς παραιτήθηκαν τα 2 από τα 5 μέλη του Δ.Σ., ενώ εδώ και 9 μήνες παραμένει κενή και η θέση του διευθυντή.»[1]  

Παρά την ελλιπέστατη χρηματοδότηση του, η διοίκηση του Ωδείου επιχειρεί να έρθει σε κάποιον συμβιβασμό με το ΙΚΑ και να ανανεωθεί η σύμβαση προτείνοντας μίσθωμα 4000 ευρώ μηνιαία και την προοπτική για εκ νέου αναπαλαίωση του κτηρίου μέσω ένταξης της χρηματοδότησης σε προγράμματα ΕΣΠΑ. Η υποδιευθύντρια του ΙΚΑ κα Τριανταφυλλίδη, αρχικά θετική στις προτάσεις της διοίκησης του Ωδείου, σταμάτησε μυστηριωδώς και αιφνιδίως να ανταποκρίνεται στις διαδοχικές κρούσεις και τις προσφορές  του Ωδείου. Η πρόταση του ΙΚΑ ήταν 12000 μηνιαίο μίσθωμα ποσό εξωφρενικό για τις δυνατότητες του ωδείου. Ούτε Ευρώ παρακάτω. Από τις 18 Φεβρουαρίου που το ωδείο κατάθεσε την πρόταση του των 4000 ευρώ και της αναπαλαίωσης του κτηρίου, το ΙΚΑ κωφεύει μυστηριωδώς και έχει ουσιαστικά σιωπηλά και μονομερώς κηρύξει το τέλος των διαπραγματεύσεων. Το κράτος σταμάτησε να διαπραγματεύεται με το δημόσιο!

Απροειδοποίητα μερικούς μήνες μετά θα στείλει το εξώδικο και μάλιστα εν μέσω εξεταστικής περιόδου του Ωδείου.

Ένας ακόμη άστεγος, από τους χιλιάδες άστεγους που οι διοικητικοί μηχανισμοί έχουν δημιουργήσει. Μια ακόμη έξωση τώρα που η κυβέρνηση στοχεύει να κάνει άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών και να παραδώσει εκατοντάδες χιλιάδες υποθηκευμένα σπίτια σε οικονομικούς καρχαρίες.

Νέο κύμα καταστροφής. Από εδώ και πέρα οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές και ακόμη πιο δραματικές.

Το Ωδείο του χρόνου θα έκλεινε τον ένα αιώνα από την αρχή της λειτουργίας του το 2014. Παρά τις προσπάθειες της διοίκησης, το Ωδείο δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να βρει στέγη για να καλύψει τις ανάγκες του και είναι εξαιρετικά απίθανο να βρει μέσα στις επόμενες τρεις εργάσιμες μέρες.

Το μέλλον του Ωδείου είναι αβέβαιο. Σε αντίθεση με το μέλλον της χώρας. Αυτή, αν συνεχίσουν αυτές οι ανθρωποκτόνες πολιτικές θα κλείσει.

Στα σύνορα της χώρας θα μπουν ταμπέλες: Ελλάδα: Κλειστή λόγω ανακαίνισης. Προσεχώς mall.    



[1] http://trofonio-odeio.blogspot.gr/2011/05/blog-post_5103.html
Read More »

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

ΕΡΤ-ογάν ο μεγαλομανής


ΕΡΤ-ογάν ο μεγαλομανής.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)



Χούντα.

Τα κομάντα της κυβέρνησης κάναν σαμποτάζ στους πομπούς της Εθνικής Ραδιοτηλεόρασης. Φυσικά. Αφού πλέον απαγορεύεται να υπάρχει κάτι το εθνικό ή το δημόσιο.

Η ΕΡΤ έκλεισε με «πράξη νομοθετικού περιεχομένου». Όπως σωστά παρατηρεί ο Κωστής Βαξεβάνης «με εντολή Σαμαρά, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Η απόφαση πάρθηκε με “πράξη νομοθετικού περιεχομένου”, γιατί πια δεν έχουμε βασιλιά για να υπογράφει βασιλικά διατάγματα»[1]

Η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα γίνεται κυρίως ανάμεσα σε δύο θέσεις. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι καλώς έκλεισε γιατί ήταν σάπια και διεφθαρμένη και κάποιοι άλλοι, μάλλον οι περισσότεροι, εξανίστανται για τους ακόμη περισσότερους ανέργους που πετιούνται στο δρόμο και για την καταστρατήγηση ενός ιστορικού δημοσίου οργανισμού.  

Και οι δύο αυτές θέσεις έχουν δίκιο και άδικο συνάμα και τα αντεπιχειρήματα σε αυτές τις δύο θέσεις είναι πολυάριθμα.

Η ΕΡΤ δεν ήταν δημόσια ραδιοτηλεόραση. Ήταν κρατική και ουσιαστικά κομματική. Η ΕΡΤ ανήκε στα υψηλόβαθμα στελέχη της και στους επαγγελματίες συνδικαλιστές που ως είθισται στην Ελλάδα χρησιμοποιούσαν τον συνδικαλισμό όχι για να προστατεύσουν εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα αλλά για να εκβιάζουν για την απόκτηση προνομίων. Ούτε καν στους ίδιους τους εργαζομένους της δεν ανήκε η ΕΡΤ. Ανήκε στους υμετέρους.

Η ΕΡΤ, με τις σπάνιες εξαιρέσεις της, παρότι κατά πολύ ποιοτικότερη της ιδιωτικής ραδιοτηλεοπτικής σαβούρας, δεν έπαυε να είναι σάπια μέχρι το κόκκαλο και μηχανισμός κρατικής προπαγάνδας.

Δεν είναι μόνο ότι τα υψηλόβαθμα στελέχη της ήταν κοινά λαμόγια που δεν τους έφταναν μόνο οι τεράστιοι μισθοί τους αλλά κατακλέβαν και δημόσιο χρήμα με μηχανισμούς υπερκοστολόγησης και ευνοιοκρατούμενων αναθέσεων. Δεν ήταν μόνο αυτό.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Αυγερόπουλος, ο Βαξεβάνης, ο Νεράντζης και άλλοι λιγότερο προβεβλημένοι, η ΕΡΤ συνολικά παρήγαγε ένα επίπεδο δημοσιογραφίας συχνά πολύ κάτω των προσδοκιών και του ρόλου της.

Ακόμη και για τα προαναφερόμενα ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας υπήρχε ένας άγραφος νόμος: Πραγματικά σας ρεπορτάζ θα παίζουμε αν αφορούν άλλα μέρη του πλανήτη. Όχι την Ελλάδα. 

Ναι. Η ΕΡΤ έστελνε συνεργεία για να μαθαίνει ο κοσμάκης τι συμβαίνει στον κόσμο, πρακτική που τα αρπακτικά των ιδιωτικών καναλιών έβρισκαν ιδιαίτερα αποκρουστική καθώς ήταν πολυέξοδη και ο σκοπός των ιδιωτικών καναλιών ήταν να φέρουν (κυρίως έμμεσα) λεφτά στους ιδιοκτήτες τους.

Ναι παρότι η ΕΡΤ ήταν παντού στον κόσμο, πουθενά όπου βρέθηκε η ΕΡΤ δεν τήρησε μία από τις πιο θεμελιώδεις δεσμεύσεις της δημοσιογραφίας: Την αμεροληψία.

Ναι η ΕΡΤ ήταν παντού στον κόσμο αλλά σχεδόν πουθενά στον κόσμο δεν τίμησε τον πραγματικό ρόλο της δημοσιογραφίας, αυτόν της «τέταρτης εξουσίας»: Να ελέγχει, να εκθέτει και να κρίνει την εξουσία.

Η ΕΡΤ ήταν στο Ιράκ το 2002. Αλλά αναπαρήγαγε την αισχρή προπαγάνδα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας με τις ανυπολόγιστες συνέπειες που είχε αυτός στην παγκόσμια σταθερότητα και την οικονομία πουλώντας το παραμύθι των «όπλων μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ.

Τώρα πλέον η ΕΡΤ έχει κάνει ζουμ άουτ από το Ιράκ και τον φρικτό εμφύλιο που κληροδότησαν οι Αμερικανοί στους Ιρακινούς.

Η ΕΡΤ ήταν στην πλατεία Τιεν Αν Μεν το 1989, αλλά ήταν ωσεί παρούσα αποκρύπτοντας την πλήρη φρίκη της καταστολής της κινέζικης κυβέρνησης.

Ήταν στην πλατεία Συντάγματος το 2011 αλλά ήταν ωσεί παρούσα αποκρύπτοντας την πλήρη φρίκη του χημικού πολέμου που έκαναν οι πραιτωριανοί του Παπανδρέου ενάντια στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, παρότι θύματα αυτού του πολέμου ήταν και «δικοί της», με πιο προβεβλημένο εξ αυτών το Γιώργο Αυγερόπουλο.

Απέκρυψε για μήνες τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα. Για χρόνια τα γκέτο στο κέντρο της Αθήνας.

Ήταν ωσεί παρούσα όταν τα τανκς το 1993 περικύκλωσαν τη Δούμα. Αλλά έκανε ζουμ άουτ όταν το ΔΝΤ εισέβαλε στη Ρωσία και οι Ρώσοι λιμοκτονούσαν.

Η ΕΡΤ προέβαλε διαχρονικά το Γιωργάκη Παπανδρέου μα όταν ήρθε ο καιρός του η ΕΡΤ ποτέ μα ποτέ δεν μας είπε για την καταστροφή που το ΔΝΤ προκαλεί στις χώρες που πέφτουν στα χέρια του.     

Ήταν ωσεί παρούσα στο occupy Wallstreet αλλά συγκάλυψε εν μέρει τους τόνους καταστολής που έπεσε πάνω στους διαδηλωτές και τα σκυλιά που ξαμολούσαν οι μπάτσοι σε γυναικόπαιδα στο Anaheim το 2012.

Συστηματικά απούσα στις κατεχόμενα της Παλαιστίνης τα οποία τα θυμάται καμία δεκαριά φορές το χρόνο το πολύ.

Συμμετείχε ενεργητικότατα  στο ξάφρισμα μέσω της κομπίνας του χρηματιστηρίου εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που ενθάρρυνε το καθεστώς Σημίτη.

Στήριξε την μετατροπή της οικονομίας από παραγωγική σε χρηματοπιστωτική.

Πανηγύρισε το σκάνδαλο της ένταξης στο Ευρώ.

Πανηγύρισε το σκάνδαλο των Ολυμπιακών αγώνων.

Δεν αποκάλυψε από μόνη της ούτε ένα σκάνδαλο στα δελτία της. Ούτε ένα.

Απέκρυψε από τους τηλεθεατές της ότι το κούρεμα του 2012 θα εξαφάνιζε τα αποθεματικά των ταμείων και τους κόπους μικρομολογιούχων.

Δεν έκανε έγκαιρα ούτε μια αποκάλυψη, ούτε καν αναφορά στην εκτεταμένη πολιτική και επιχειρηματική βρωμιά που σκέπασε την Κύπρο και που τελικά την οδήγησε στην οικονομική της καταστροφή.

Δεν μας ανέφερε ούτε μια φορά το ότι ελληνικά και κυπριακά τραπεζικά ιδρύματα μάζευαν σαν τρελά ομόλογα ελληνικού δημοσίου προ του κουρέματος για να ανακουφίσουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό εις βάρος των Ελλήνων και των Κυπρίων.

Δεν ανέφερε ποτέ το ρόλο των Ελλήνων ολιγαρχών στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας παρότι ήταν αυτοί οι μπάσταρδοι που έλεγχαν και τον «εχθρό» της δημόσιας τηλεόρασης, την ιδιωτική τηλεόραση. 

Ήταν στη  Λιβύη και στη Συρία αλλά ούτε μια φορά δεν ανάφερε το ρόλο της «Αλ Κάιντα» στις «εξεγέρσεις».

Τι είδους δημοσιογραφία είναι αυτή; Η απάντηση είναι απλά: «κάκιστη».

Γενικά η ΕΡΤ, με ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελεί όνειδος για τη δημοσιογραφία και το μόνο που έκανε είναι να είναι το παπαγαλάκι των ισχυρών απανταχού στον πλανήτη παρουσιάζοντας ως αντίβαρο μια «πολυφωνία» προσεκτικά επιλεγμένη. Το ότι τα ιδιωτικά κανάλια είναι τρισχειρότερα δεν ποιεί καμιά τιμή στην σάπια ΕΡΤ. 

Όταν άλλοι εργασιακοί κλάδοι πλήγονταν, αυτή αναπαράγαγε το διαίρει και βασίλευε των μνημονιακών κυβερνήσεων.  Τώρα, ήρθε η σειρά της να καταλάβει στο πετσί της τι σημαίνει χούντα.

Και ακόμη και την ύστατη στιγμή η ΕΡΤ δεν έδειξε κάποιο δείγμα μεταμέλειας. Παρότι εξέπεμψε εναλλακτικά, η ίδια η ΕΡΤ συγκάλυψε την κρισιμότητα της ίδιας της κρίσης της ΕΡΤ, λειτουργώντας μετριοπαθώς και μην επιλέγοντας να έρθει σε ευθεία ρήξη με την κυβέρνηση.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να είναι το σπίρτο που θα άναβε το μπουρλότο της κοινωνικής εξέγερσης που είναι το μοναδικό που φαίνεται πλέον ικανό να νικήσει αυτήν την ανθρωποκτόνα πολιτική. Αλλά οι άνθρωποι της ΕΡΤ λειτούργησαν όπως λειτουργούν πάντα: συμπεριφερθήκαν στους συγκεντρωμένους που έσπευσαν προς υποστήριξη τους όπως κάνουν πάντα: σαν να ήταν όχλος, μάζα, πόπολο, χειραγωγήσιμα γίδια. Η πουτάνα και μέτοχος του συστήματος εξουσίας ΕΡΤ, χθες, στην τελευταία της πνοή ήταν κυρία σε όλα της.

Δεν άφησε ούτε τη συσσωρευμένη οργή να εκφραστεί. Στην ουσία την απέτρεψε.

Η μετριοπάθεια της ΕΡΤ επιδέχεται φυσικά ερμηνείας. Αρκετοί από τους 2700 απολυμένους της προσδοκούν την επαναπρόσληψη τους, οπότε κουνήσαν λιγάκι τα μηντιακά τους μπράτσα, ίσα ίσα για να φανούν τα υποτυπώδη μούσκλια αλλά όχι σε βαθμό που να φανούν απειλητικοί για το σύστημα από το οποίο προσδοκούν την επανένταξη τους.

Και ενώ ο τόπος έβραζε και εμείς παλεύαμε για τη σπουδαιότητα του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ, κάποια από τα στελέχη της ΕΡΤ διαπραγματεύονταν με ιδιωτικά κανάλια για να εξασφαλίσουν τον κώλο τους και να δουλέψουν για τα αφεντικά των πρώην αφεντικών τους.

Οι άνθρωποι της ΕΡΤ ακόμη και χθες συμπεριφέρθηκαν με μια τρομακτική αλαζονεία θεωρώντας ότι εμείς ήμασταν εκεί για αυτούς και όχι και το αντίστροφο.

Η συναναστροφή με την εξουσία αφήνει πολλά κουσούρια. Μα τι λέμε τώρα; Γιατί ξεγελάμε τους εαυτούς μας; Η ΕΡΤ δεν ήταν απλά όμηρος της εξουσίας. Ήταν μηχανισμός της εξουσίας. Ανήκε στο σύστημα εξουσίας.

Αυτοί που τόσο χρόνια διέπονταν από το δόγμα δεν δαγκώνουμε το χέρι που μας ταϊζει, αυτοί που δεν έδειξαν καμιά αξιοπρέπεια μπροστά στην κατάντια της ΕΡΤ, αυτό το ξεδοντιασμένο σκυλί ψάχνει ήδη καινούριο αφεντικό. Γιατί αν δεν έχεις δόντια παίρνεις πιο ανώδυνες πίπες. 

Καμία συμπάθεια για το διάολο. Οι άνθρωποι της ΕΡΤ, βυσματούχοι σε μεγάλο βαθμό, έχουν δει τα χίλια, μύρια όσα σκανδαλώδη και φρικτά. Και για χρόνια κάναν τα στραβά μάτια. Το ξέρουν και ξέρουν ότι το ξέρουμε. Τώρα μας λένε ότι δείχναν ανοχή για να έχουν τα παιδιά τους γάλα. Έτσι έγινε η ΕΡΤ οίκος ανοχής.

Για τα παιδιά των πουτανών.

Και ρωτώ: οι υπόλοιποι 1.700.000 άνεργοι, οι χιλιάδες μετανάστες και οι χιλιάδες νεκροί, αυτοί δεν έχουν παιδιά, μάνες, σκυλιά, γατιά; Περιμένετε στη σειρά σας κύριοι και κυρίες της ΕΡΤ. Δουλειά σας ήταν να έχετε προειδοποιήσει τον πληθυσμό, να είχατε κρίνει και να είχατε ελέγξει την εξουσία ακόμη και μέσα στους κόλπους της ίδιας της ΕΡΤ, ακόμη και υπό την απειλή της απόλυσης και τη δαμόκλεια σπάθη της εργασιακής αβεβαιότητας. Οι περισσότεροι από εσάς δεν το κάνατε. Δεν κάνατε τη δουλειά σας σωστά και δεν αναφέρομαι στο τεχνικό της σκέλος. Δεν κάνατε τη δουλειά σας σωστά και τώρα δεν έχετε δουλειά για να επανορθώσετε. Ταίζατε το τέρας που σας τάιζε και τώρα παίρνετε νούμερο για να σας φάει μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Στην κοιλιά του τέρατος θα αποκτήσουμε αλληλεγγύη.

Τώρα θυμηθήκατε να παλέψουμε για τα δικά σας τα παιδιά; Πως ανακαλύψατε την μη αμοιβαία αλληλεγγύη;

Λένε πως η ΕΡΤ ήταν δημόσιο αγαθό. Σκατά ήταν. Ήταν δημόσιο αγαθό όσο και τα νοσοκομειακά απόβλητα. Εντούτοις, αυτός ο μηχανισμός εξουσίας, η ΕΡΤ είχε δεσμεύσει και είχε υπό την κατοχή του δημόσια αγαθά: Εξαιρετικές τεχνικές υποδομές. Κάποιους εξαιρετικούς τεχνικούς και ενίοτε και δημοσιογράφους διαμάντια. Κάποιες εκπληκτικές παραγωγές. Και πάνω από όλα τον αμύθητο πολιτισμικό και ιστορικό θησαυρό του αρχείου της ΕΡΤ.

Για αυτά τα δημόσια αγαθά θα παλέψω. Για αυτά τα δημόσια αγαθά θα παλέψω. Για την έννοια του δημοσίου θα παλέψω. Για αυτά θα δείξω αλληλεγγύη στην ΕΡΤ. Αλλά δε θα γίνω ο χρήσιμος ηλίθιος της ΕΡΤ. Η αλληλεγγύη προαπαιτεί σεβασμό και ισοτιμία. Αυτά η ΕΡΤ τα ξέχασε απέναντι στους πολίτες.

Δεν παλεύουμε για τις δικές σας δουλειές γιατί δεν τις κάνατε σωστά. Αλλά παλεύουμε για το δημόσιο χαρακτήρα, για το δικαίωμα στην εργασία, για το δικαίωμα στην πληροφορία και την ενημέρωση που συμπληρώνει το δικαίωμα στην εκπαίδευση και για ένα κοινό μέλλον που θα μπορέσει να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τις οποίες η ΕΡΤ στήριξε.

Φυσικά η σαπίλα της ΕΡΤ δε δικαιολογεί το χουντικό κλείσιμο της. Η ΕΡΤ θα μπορούσε να εξυγιανθεί, οικονομικά τουλάχιστον, με δραματικό κούρεμα των υψηλόμισθων "στελεχών" και των "τηλεαστέρων" της που ο καθένας τους έπαιρνε μισθό περίπου όσο το άθροισμα 50 βασικών μισθών. Τα πενήντα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη της ΕΡΤ μας κοστίζουν όσο όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ μαζί, χωρίς να συνυπολογίζουμε το τρομαχτικό κόστος των υπερκοστολογήσεων και των φωτογραφικών αναθέσεων σε κολλητούς.

Δεν πρόκειται για κάποιο εξορθολογισμό της ΕΡΤ από τα φασιστικά γουρούνια της κυβέρνησης: Έχετε δει γουρούνια να καθαρίζουν τον βούρκο στον οποίο πλατσουρίζουν;

Αλλά αρκετά προσβάλαμε τα γουρούνια. Η χούντα Σαμαρά απλά αποφασίζει και διατάσει. Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι μια επίδειξη πυγμής και ένας σκληρός παραδειγματισμός για να συμμορφωθούμε όλοι οι υπόλοιποι.

Η εξουσία σε όλο το δυτικό κόσμο γίνεται όλο και πιο αυταρχική.

Ο Σαμαράς, ο σκληρός Σαμαράς θέλει το δικό του μέρισμα στη νέα παγκόσμια απολυταρχία. Κλείνοντας την ΕΡΤ, ο Σαμαράς δείχνει τη φιλοδοξία του να μιμηθεί τον Ερντογάν. Έχουμε πλέον το δικό μας ΕΡΤ-ογάν. Μια μικρή άθλια καρικατούρα του Τούρκου ομολόγου του, συγκρίσιμος μονάχα στον αυταρχισμό του. Μάλιστα εφέντη Σαμαρά. Εμείς τα γαϊδούρια και εσύ το σαμάρι που μεταφέρει τα μεγάλα συμφέροντα σταθερά στην ιδιωτική τους Μέκκα που κάποτε ήταν η χώρα μας.   

Μιλήσαμε για δημόσια αγαθά. Τώρα που ξεπουλιέται ακόμη και το νερό να υπενθυμίσω ότι υπάρχει ένα ακόμη δημόσιο αγαθό στο οποίο ελάχιστοι αναφέρονται: Ο αέρας. Και δεν μιλάω για τον αέρα κοπανιστό που χρησιμοποιήσαν οι υψηλά ιστάμενοι αεριτζήδες για να πλουτίσουν εις βάρος όλων μας: Μιλάω για τον αέρα, για τον αέρα από όπου διέρχονται τα ραδιοκύματα. Αυτός ο αέρας είναι λοιπόν δημόσιος. Είτε λοιπόν αποφασίζουμε ότι όλοι θα εκπέμπουμε, είτε κανένας. Ο μόνος «ένας» που νομιμοποιούνταν να εκπέμπει σε αυτό το δημόσιο χώρο, ήταν η ΕΡΤ. Και αυτό, γιατί ήταν δημόσια, έστω και θεωρητικά. Όλα τα ιδιωτικά κανάλια είναι καταχραστές του δημοσίου χώρου των ραδιοκυμάτων. Μπορούν κάλλιστα να εκπέμπουν όσο θέλουν και για όσο θέλουν αλλά όχι όπου θέλουν. Μπορούν να εκπέμπουν στους ιδιωτικούς χώρους αλλά όχι να χρησιμοποιούν τη δημόσια σφαίρα.

Φυσικά, αυτά τα παλιοτόμαρα οι ολιγάρχες μόνο να καταχρούνται ξέρουν. Χαριστικές άδειες λειτουργίας για τα κανάλια τους. Χαριστικά δάνεια δισεκατομμυρίων τα οποία τα πληρώνουμε ως ζημίες τραπεζών για τα κανάλια τους και τα πλυντήρια τους εγκεφάλων που εξαφανίζουν μαζί με την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών και τις βρωμιές των καναλαρχών.

Έλεος πια! Δυσφορούμε με το άδικο τέλος που πληρώναμε κάθε μήνα για την ΕΡΤ όταν δισεκατομμύρια από τις βρώμικες επιχειρηματικές δραστηριότητες των Ελλήνων ολιγαρχών μετακυλίονται μέσω τραπεζών σε εμάς. Κάνουμε την επιχειρηματική δράση των ολιγαρχών δημόσιο χρέος. Επιχειρηματικότητα χωρίς ρίσκο, με κρατικές εγγυήσεις.

Έλεος πια με αυτούς τους ηλιθίους Έλληνες που εμφυτεύουν στο κεφάλι τους τα συμφέροντα των ολιγαρχών.

Μια ακόμη ήττα των δημοκρατίας. Ένας ακόμη τρανταχτός γέλωτας των φασιστικών γουρουνιών της κυβέρνησης. Και η φωνή του Άδωνι για πάντα στο κεφάλι μας σαν μια αξεπέραστη ντροπή να μας λέει σαν διαστροφικός χαχανούλης «τσάμπα φωνάζετε».

Τσάμπα. Τσάμπα φωνάζουμε. Τσάμπα μάγκες είμαστε. Ο τσάμπας ζει. Και τη χώρα εκχωρεί. Στο μπιρ παρά.  

Η εξουσία πλέον μας γράφει στα αρχίδια της χωρίς καν να κρατά τα προσχήματα.  

Χθες, η ΕΡΤ είχε τη δυνατότητα να γράψει ιστορία. Αλλά δεν είχε τα αρχίδια. Έτσι χθες η ιστορία διέγραψε την ΕΡΤ.

Χθες η ΕΡΤ μπορούσε να αφήσει τον κόσμο να κατακλύσει τα στούντιο της. Να παρατήσει τον τηλεοπτικό καθωσπρεπισμό της για μια στιγμή, την ύστατη στιγμή και να αφήσει το λαό ελεύθερα να μιλήσει. Να δώσει φωνή στην οργή αντί να δώσει τόπο στην οργή.

Χθες η ΕΡΤ μπορούσε να γράψει ιστορία. Δεν το τόλμησε. Και η ιστορία διέγραψε την ΕΡΤ.  

Με αυτό το δίλλημα ζούμε καθημερινά χωρίς ακόμη να το έχουμε συνειδητοποιήσει: Ή θα γράψουμε ιστορία ή θα διαγραφούμε από αυτήν.    




[1] http://www.koutipandoras.gr/37819/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%cf%82-%ce%b5%cf%81%cf%84-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%87%ce%b1%ce%b6%ce%ae.html
Read More »

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

ΑΚΟΥ ΑΔΕΡΦΕ


Άκου αδερφέ

Πέτρος Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)


Τα κανόνια πεινάνε

Τ΄ ακούς αδερφέ; 

Γυμνή σάρκα θε να φάνε.

Κανόνια. Τα μόνα απ’ τα θεριά που υπάρχουν μόνο για να σκοτώνουν όταν τ’ άλλα σκοτώνουν μόνο για να υπάρχουν.

Ε αδερφέ.

Τα πιστόλια σε γλυκοκοιτάνε. Θέλουν να σου μιλήσουν.

Κουβέντες με σφαίρες να κάμουνε αντί για λέξεις.

Τ' ακούς αδερφέ;

Τόσες σφαίρες ορφανές από πολέμους και φονιάδες,

ψάχνουν στην αγκάλη σου να τρυπώσουν,

να σ΄ανοίξουν μια μεγάλη τρύπα για φωλιά τους να κουρνιάξουν,

να λουστεί το ψυχρό τους μέταλλο με αίμα ζεστό.

Επαίτες τα κανόνια

κι οι σφαίρες τυφλοί ζητιάνοι που σου ζητούν να τους χαρίσεις τη ζωή σου.

Τ΄ακούς αδερφέ;

Φιλάνθρωποι γίναν οι φονιάδες. Αφήνουν την ελπίδα για το τέλος, τελευταία την σκοτώνουν όταν πια η ελπίδα έχει ξεμείνει από ανθρώπους.

Ε αδερφέ!

Το φράγμα από κορμιά δεν αντέχει για πολύ.

Και όταν σπάσει, ποτάμι το αίμα θα ξεχυθεί απάνω στον πλανήτη, κόκκινο να τον εβάψει, σαν πασχαλιάτικο αυγό που βάζει τα καλά του για να σπάσει. Κόκκινος οβάλ κι έρημος πλανήτης θα απομείνει αδερφέ η μάνα γη.

Αδερφέ: Την κρεατομηχανή, άπαξ και πάρει μπρος, αδύνατο να τη σταματήσεις. Πώς να τη σταματήσεις άλλωστε;

Βάλε το χέρι σου μπροστά. Κιμά θα στο φτύσει.

Βάλε το πόδι σου να τη φρενάρεις. Θα στο λιώσει.

Πρόταξε τα στήθια σου να στα ξεκοκαλίσει.

Μα αυτό δεν κάνει η κρεατομηχανή; Τη σάρκα κιμά; Τι σε παραξενεύει όταν σε αλέθει;

Μπορούσαμε να κρατήσουμε τη μηχανή του κιμά κοιμισμένη. Ο λόγος πάντα την νανούριζε. Οι κραυγές την ξυπνάνε. Η μηχανή ξύπνησε.

Κάποτε αδερφέ μου, κάναμε τις έννοιες λέξεις. Και τις λέξεις συνθήματα. Τα συνθήματα αγώνες. Τους αγώνες δικαιώματα. Κερδίσαμε αδερφέ.

Μα στο θρίαμβο μας ξεχάσαμε να καλέσουμε αυτό που μας παρακίνησε να αγωνιστούμε: Το νόημα των πραγμάτων. Είχαμε πλέον λέξεις και συνθήματα και δικαιώματα. Μα όλα δίχως νόημα. Γίναμε ανόητοι αδερφέ. Και έπειτα, μες στη μέθη του θριάμβου, άρχισε η αντιστροφή. Η σιωπηλή πορεία προς το πουθενά: Τα δικαιώματα γίναν σκέτες λέξεις, οι λέξεις κούφια συνθήματα, τα κούφια συνθήματα μάταιοι αγώνες. Και οι μάταιοι αγώνες έγιναν κραυγές απόγνωσης εκκωφαντικές που σπάνε των αυτιών τα τύμπανα.

Ποια απ’ όλες τις κραυγές να ακούσεις; Την πιο κοντινή. Την πιο κοντινή. Και η πιο κοντινή είναι η δικιά σου. Μα δεν έχεις πλέον αέρα στα πνεμόνια σου να βγάλεις κραυγή. Πήχτωσε ο αέρας από τις πολλές κραυγές.

Βάρος στο στήθος, κερί στα αυτιά, τέφρα στα μάτια ο αέρας.

Και μετά σιωπή. Φύλο δεν τολμάει να κινηθεί μην τυχόν και δώσει στόχο. Περιμένοντας το θάνατο το παίζουμε νεκροί μπας και τον ξεγελάσουμε. Και έτσι χαμερπώς παραδινόμαστε.

Τ΄ ακούς αδερφέ; Δεν σπάσαν όλα τα τύμπανα. Τα τύμπανα του πολέμου είναι ακέραια. Και ηχούν. Ηχούν. Δονούνται και δονούν γεωτεκτονικά, μέχρι το βάθος του είναι. Πιάσαν πυρήνα αδερφέ. Πυρήνα.

Τα ακούς αδερφέ;

Και το τραγούδι της οδύνης αδερφέ. Τ’ ακούς αδερφέ;

Αυτό δεν είναι άσμα κύκνων αδερφέ. Δεν έχει τίποτε το όμορφο. Είναι άσμα λύκων αδερφέ.

Είναι οι λύκοι από το μέλλον που ουρλιάζουν γιατί δεν τους απόμεινε τίποτα άλλο να κατασπαράξουν.        

Μα για στάσου, λύκοι δεν είναι με τσακάλια. Τσακάλια με μηχανές θανάτου που καλλιεργούν πτώματα για να μην καταντήσουν σαν τους λύκους κάποτε κάποτε άφαγοι. Ύαινες. ‘Έχεις ακούσει το κλάμα ύαινας αδερφέ;

Δεν μπορείς να σταματήσεις τις μηχανές όταν ξεκινήσουν αδερφέ. Αλλά μπορείς να σταματήσεις τα τσακάλια. Μάταιο να τα εκλιπαρείς. Δε θέλουν τίποτα από τη ζωή σου. Μόνο σαν κουφάρι τους είσαι χρήσιμος.

Μην το παίζεις νεκρός. Πιο πρόθυμα θα σε δαγκώσουν.

Σήκω από χάμου. Μην ουρλιάζεις και μην κραυγάζεις. Κανείς δε θα σε ακούσει. Μίλα τη χαμένη γλώσσα των ανθρώπων. Και όταν ακούσεις τη λαλιά σου να ακούγεται και από άλλους, να σαι τότε σίγουρος πως τίποτε δεν έχει χαθεί.

Με ακούς αδερφέ;       
Read More »