Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Υπάρχει ρομάντζο σε μια παρτούζα; ( Όταν οι τέσσερις εξουσίες βρίσκονται στο ίδιο κρεβάτι.)





Του Πέτρου Αργυρίου

Το Μπαλτάκος gate αποτελεί ένα από τα κορυφαία σκάνδαλα της μεταπολίτευσης ικανό να στείλει στα περισσότερα μέρη του πολιτισμένου κόσμου κυβέρνηση στο σπίτι της.
Πολιτικές διώξεις κατά παραγγελία, τοποθέτηση οικείων σε κορυφαίες θέσεις του θεσμού της δικαιοσύνης, δικαιοσύνη κατά παραγγελία, όλα αυτά ειπωμένα από κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης και καταγεγραμμένα από το αδιάψευστο μάτι κάμερας.
Αντί για πολιτικό σεισμό, τα παχύδερμα της πολιτικής και οι μπράβοι της δημοσιογραφίας των μεγάλων ιδιωτικών μήντια φρόντισαν να υποβαθμίσουν το θέμα και να παρουσιάσουν τον κορυφαίο Μπαλτάκο ως ιδιάζουσα προσωπικότητα που έδρασε μοναχικά, αυτόνομα και αυθαίρετα, αποφεύγοντας ακόμη και τα ερωτήματα που μια τέτοια ωραιοποίηση του περιβάλλοντος Σαμαρά θέτει.
Το Μπαλτάκος gate όμως δεν είναι ένα πολιτικό κρυολόγημα και η μολυσματικότητά του δεν περιορίζεται σε έναν παροδικό πολιτικό βήχα ή ένα πολιτικό συνάχι:
Το σκάνδαλο Μπαλτάκου είναι μια ακτινογραφία μιας βαθειάς εγκεφαλικής νόσου που λέγεται διαρκής εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα.
Δεν μιλάμε πλέον καν για ενδείξεις αλλά για αποδείξεις.
Και σαν να μην έφτανε η αποδεικτική ισχύς της ομολογίας Μπαλτάκου, μας ήρθαν και άλλες ενδείξεις, ισχυρότατες που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές και απορρίπτουν τα δημοσιογραφικά κατασκευάσματα περί μοναχικής και κατ εξαίρεση και καθ υπερβολή δράσης του Μπαλτάκου.  Ενδείξεις που βαρύνουν δύο από τα ονόματα που ενέπλεξε ο Μπαλτάκος στην de profundis εξομολόγηση του Μπαλτάκου στον Κασιδιάρη και εν αγνοία και ετεροχρονισμένα και στην ελληνική κοινή γνώμη:
 Τον Υπουργό Δημοσίας Τάξης Νίκο Δένδια και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και κοντοχωριανή του Υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου Ευτέρπη Κουτζαμάνη.
Ας ξεκινήσουμε από την «διακριτική» επιστολή Δένδια προς την Κουτζαμάνη:
«Κυρία Εισαγγελεύ,
Με την παρούσα αναφορά μου θα ήθελα να σας κοινοποιήσω – ενδεικτικά προσκομιζόμενα – δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου σχετικά με τη φημολογούμενη κατοχή από μέλη της «Χρυσής Αυγής» (παρανόμως κτηθέντος) οπτικοακουστικού υλικού, με την παράκληση για τις δέουσες εκ μέρους σας ενέργειες, για την ανάδειξη της αλήθειας και την προστασία του δημοσίου βίου από οποιαδήποτε απόπειρα εκβιασμού.
Με τιμή,
Νίκος Δένδιας
Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη».
Δεν γνωρίζουμε ποια είναι αυτή η «αλήθεια» που παρακαλεί ο Δένδιας την Κουτζαμάνη να αναδείξει και ποιανού η αλήθεια είναι.
Ούτε γνωρίζαμε ότι ο δημόσιος βίος απειλείται περισσότερο από κάτι άλλο πέρα από τους μνημονιακούς εκβιασμούς και τις συγκαλύψεις των οικονομικών εγκλημάτων που οδήγησαν την πολιτική εξουσία αυτοπροστατευτικά να ασκήσει τέτοιας κλίμακας εκβιασμούς στον ελληνικό λαό, εκβιασμούς όπως ή φτωχαίνετε ή πτωχεύετε, ή εξαθλιώνεστε ή εξαγριώνεστε.
 Ούτε καταλαβαίνουμε το για ποιο λόγο νιώθει ο Υπουργός Δικαιοσύνης υποχρεωμένος να «ενημερώσει» την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για κάτι έχει γίνει πασίγνωστο στο Πανελλήνιο και στην οποία ο Μπαλτάκος έχει εμπλέξει και την ίδια…
Η επιστολή κρίνει τη δικαιοσύνη όχι τυφλή αλλά σχεδόν κουφή και λειτουργεί ως ακουστικό βαρηκοΐας.   
Η επιστολή κρίνει και εμάς τυφλούς αφού η πολιτική ηγεσία κάνει «παρακλήσεις» στη δικαιοσύνη όχι πια πίσω από κλειστές πόρτες αλλά μπροστά στα μάτια μας.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως η παράκληση Δένδια για την «ανάδειξη της αλήθειας» είχε ως αποτέλεσμα τη φίμωση μιας αδιάψευστης αλήθειας: αυτής που παρανόμως έχει καταγραφεί σε οπτικοακουστικά μέσα.  
Η παράκληση Δένδια απαντήθηκε άμεσα. Με μια κατά πολλούς αυθαίρετη επίκληση του άρθρου 157 του ποινικού κώδικα που κρίνεται από έγκριτους νομικούς ανεφάρμοστο στην εν λόγω περίπτωση, η εισαγγελία Αθηνών προχώρησε σε κάτι που από πολλούς κρίθηκε ως απόπειρα δικαστικής επιβολής προληπτικής λογοκρισίας.
Αλλά ας δούμε πρώτα το άρθρο πριν περάσουμε στην κρίση για την εφαρμογή του:
Άρθρο 157
1.       Όποιος με βία ή με απειλή βίας επιβάλλει στη Βουλή ή την Κυβέρνηση ή σε μέλος τους την εκτέλεση, παράλειψη ή ανοχή πράξης που ανάγεται στα καθήκοντά τους τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών.
Ποια είναι η βία και ποια η απειλή βίας που συνιστούν πιθανά βίντεο βουλευτών της ΧΑ με άλλους πολιτευτές και πως αυτά μπορούν να επιβάλλον την εκτέλεση, παράλειψη ή ανοχή πράξης που ανάγεται στα καθήκοντά των πολιτευτών παραμένει για εμάς ένα μυστήριο.
Παρά ταύτα η κυρία Κουτζαμάνη πριν λαλήσει ο αλέκτορ και λίγο μετά την παράκληση Δένδια διαβιβάζει το «φάκελο Δένδια» στην προϊσταμένη της εισαγγελίας πρωτοδικών και επικαλούμενη το μάλλον ανεδαφικό σε αυτή την περίπτωση άρθρο 157 παραγγέλνει πως:
«Εάν στο μέλλον επαναληφθεί από οποιονδήποτε και υπό οποιαδήποτε ιδιότητα η χρήση παρανόμως κτηθέντος οπτικοακουστικού υλικού, να κινηθεί η αυτόφωρη διαδικασία, έστω κι αν ο υπαίτιος είναι βουλευτής εν ενεργεία».
Δε χρειάζεται να σχολιάσουμε το για ποιο λόγο προσθέτει το «έστω κι αν ο υπαίτιος είναι βουλευτής εν ενεργεία» και το αν φωτογραφίζει χαρακτηριστικά βουλευτές συγκεκριμένου «κόμματος».
Αυτό που θα σχολιάσουμε είναι το ότι εκτός από τη στόχευση, η εισαγγελική παραγγελία περιέχει και μια τεράστια γενίκευση, τη φράση: «από οποιονδήποτε και υπό ιδιότητα η χρήση…»
Όταν λέμε «από οποιονδήποτε» εννοούμε όλους. Πολιτικούς, δημοσιογράφους, απλούς χρήστες του διαδικτύου, απλούς πολίτες, όλους αυτούς που συνιστούν την κοινή γνώμη. Απαγορεύεται όχι μόνο η αναπαραγωγή και η δημοσίευση αλλά ακόμη και η χρήση!
Ο Ερντογανισμός της παραγγελίας είναι προφανής και παρακάμπτει το δικαίωμα του κοινού στο να ξέρει που είναι η πρώτη «οδηγία» της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Είναι αμφίβολο το αν προστατεύεται με αυτήν την «απαγόρευση» ο θεσμός της δικαιοσύνης.
Δεν θα το κρίνουμε εμείς αυτό: Θα παραθέσουμε μόνο ένα απόσπασμα από το διάλογο Κασιδιάρη Μπαλτάκου:
«ΜΠΑ: Ε βέβαια! Με κυβέρνηση Σαμαρά θα το κάνω; Σε ποιον εισαγγελέα θα πάω; Εισαγγελέας είναι η ίδια η Γκουτζαμάνη. Θα πάω να καταγγείλω την Γκουτζαμάνη στον εαυτό της;
ΚΑΣ: Πως μπήκε η Γκουτζαμάνη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου;
ΜΠΑ: Αφού είναι από το ίδιο χωριό.
ΚΑΣ: Άρα τώρα ξεπληρώνει το γραμμάτιο»
Τέτοιες μεθοδεύσεις ίσως να ήταν δικαιολογημένες σε περίπτωση που η ΧΑ είχε στήσει σκευωρία για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά η ΧΑ δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοια ακόμη και αν είναι πρόθυμη για κάτι τέτοιο.
Η σκευωρία που ξεθεμελιώνει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, που περιστέλλει και καταστέλλει τη δημοκρατία προέρχεται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.  
Το Μπαλτάκος gate και οι απαντήσεις Δένδια καθώς η παραγγελία Κουτζαμάνη είναι εύγλωττα από μόνα τους.
Σε προηγουμένη παράγραφο έγραψα «τέτοιες μεθοδεύσεις ίσως να ήταν δικαιολογημένες».
Έγραψα «ίσως … δικαιολογημένες»… αν έγραφα ίσως νομιμοποιημένες το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με αυτό που θα προκαλούνταν από απόπειρα ανατροπής: Οι μακιαβελισμοί στο όνομα της δημοκρατίας είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους ορκισμένους εχθρούς της δημοκρατίας.
Αλλά ας σταματήσουμε πλέον να τρέφουμε αυταπάτες για να δικαιολογήσουμε τη νωθρότητα, την αδιαφορία ή  την ιδιοτέλεια μας:
Στο όνομα της οικονομίας η κυβερνήσεις των τελευταίων ετών σκοτώσαν τη δημοκρατία.
Και τώρα που αυτό αποκαλύπτεται εν αγνοία του από τον μέχρι και πρόσφατα κορυφαίο κυβερνητικό αξιωματούχο Μπαλτάκο, η δικαιοσύνη πλήττει το δικαίωμα της κοινής γνώμης του να γνωρίζει στο όνομα της απρόσκοπτης λειτουργίας της δικαιοσύνης.
Για να κρίνουμε τη σοφία αυτής της «απαγόρευσης» ας αντλήσουμε από τη διεθνή εμπειρία αναφέροντας μερικά από τα ονόματα που έχουν εμπλακεί στη χρήση  «παρανόμως αποκτηθέντος υλικού»: Julian Assange και Bradley Manning, Edward Snowden και Glenn Greenwald. Αυτοί οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου και της διαφάνειας εξέθεσαν  τις καμαρίλες και τις κλίκες που υφάρπαξαν την εξουσία εξαπατώντας εκατομμύρια ψηφοφόρων, καμαρίλες που συγκάλυπταν τις εγκληματικές τους δράσεις επικαλούμενες «την εθνική ασφάλεια», το «εθνικό συμφέρον» ενώ οι εγκληματικές τους δράσεις θέριευαν πίσω από κλειστές πόρτες και την πλήρη αδιαφάνεια στο όνομα του «ευρύτερου καλού», ακόμη και της δημοκρατίας.
Οι Assange, Snowden. Greenwald κατασυκοφαντήθηκαν. Τους χαρακτήρισαν προδότες. Το έγκλημα τους ήταν ότι εξέθεταν πολιτικούς εγκληματίες. Αυτούς που αποφασίζουν και διατάσουν.
Φυσικά ο Κασιδιάρης δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία των whistleblowers.
O Κασιδιάρης έχει τη δική του ατζέντα: Την ατζέντα των αντιποίνων απέναντι στους βουλευτές της ΝΔ (και όχι μόνο) και την δική του προσωπική ανάδειξη καθ υπέρβαση του φυλακισμένου αρχηγού του και για μεγάλο διάστημα ελεγχόμενου από τους νύν πολιτικούς του αντιπάλους Μιχαλολιάκου.
Είναι ντροπή να ζεις σε ένα καθεστώς που με την αυθαιρεσία του κάνει ήρωες ακόμη και τους φιλοναζί.
Είναι ντροπή να ζεις σε ένα καθεστώς που χαρακτηρίζει όσους ακόμη του αντιστέκονται ως ακραίους και τους συκοφαντεί με κάθε τρόπο, εξισώνοντας του με τους πρώην μπράβους του Χρυσαυγίτες που το ίδιο «πρόδωσε».
Για να ξεχάσει ο κόσμος τα αντίποινα μεταξύ ΝΔ-ΧΑ, το τεράστιο θέμα του Μπαλτάκος Gate και την προληπτική λογοκρισία που επιβλήθηκε στα πλαίσια αυτού του «πολέμου των αντιποίνων», τα ιδιωτικά μέσα δημιούργησαν έναν αντιπερασπισμό:
Με την προσφιλή τους μέθοδο έβαλαν τη Ραχήλ Μακρή, μια από τις πιο αγωνιστικές και ανεξάρτητες πολιτεύτριες/πολιτευτές να λέει τάχαμου μέσα στο κοινοβούλιο για τους βουλευτές της ΧΑ πως «φυλακίζετε αθώους ανθρώπους» για να της κολλήσουν τη ρετσινιά της φιλοχρυσαυγίτισας και να την μαυρίσουν ή έστω να την φιμώσουν.  
Η Ραχήλ Μακρή ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο. Είπε ότι έχουμε χούντα. Και η ανάδειξη των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών αυτών των κυβερνήσεων ενοχλεί τους κρατούντες.
Η Μακρή αφού εξήγησε δημοσίως πως ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο συνέχισε να δέχεται επιθέσεις που τη ψυχογραφούσαν ως φιλοχρυσαυγίτισα.
Μήνυσε δημοσιογράφους ως όφειλε γιατί αυτοί διέσπειραν ψευδείς ειδήσεις βάσει των οποίων τη συκοφαντούσαν. Και τότε, ξεκίνησε η δεύτερη φάση του έργου. Με την εισαγγελική παραγγελία ειδικής προληπτικής λογοκρισίας σε εξέλιξη, τα ιδιωτικά μήντια κατηγόρησαν τη Μακρή ότι ήταν αυτή που φίμωνε την ελευθερία του λόγου!
Μέχρι και η ΕΣΗΕΑ που έχει μείνει συγκλονιστικά ασυγκίνητη από χιλιάδες περιστατικά παράβασης της δημοσιογραφικής δεοντολογίας από συστημικούς δημοσιογράφους έσπευσε να μεμφθεί τη Μακρή.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο: δολοφονίας καριέρας και προσωπικότητας του κάποτε υποψήφιου βουλευτή των ΑΝΕΛ και δημοσιογράφου Βασίλη Χήτου σε μια υπόθεση που επιχειρήθηκε το ίδιο και για έναν από του τελευταίους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, τον Κώστα Βαξεβάνη. Για τον Κώστα μάλιστα φαίνεται να  επιδιώχθηκε και η φυσική του δολοφονία, όχι μόνο η επαγγελματική από ένα κύκλωμα που φαίνεται να περιλάμβανε μεγαλοδημοσιογράφο, ΕΥΠατσήδες και πληρωμένους δολοφόνους.
Το είδαμε το έργο με την δολοφονία του νεαρού δημοσιογράφου Γκιόλια και τις κραυγές της οικογένειας του για την εμπλοκή του μεγαλοδημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλόπουλου του οποίου η δημοσιογραφία της κρυφής κάμαρας και της κρεβατοκάμαρας τσιμέντωσε τις προϋποθέσεις για την επιβολή λογοκρισίας που θα προστάτευε την «ιδιωτική ζωή», κυρίως των λίγων και ισχυρών γιατί οι πολλοί πλέον δεν έχουν καν ζωή, οι πολλοί φυτοζωούν.
Όπως πολύ εύστοχα γράφει και ο Πιτσιρίκος:  «Θα ήθελα να θυμίσω πως, στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου, η Ελλάδα βρίσκεται πια στην 99η θέση στον κόσμο, ενώ πριν από ένα χρόνο ήταν στην 70η θέση. Και η κατρακύλα συνεχίζεται. Αυτό δεν μοιάζει να ενοχλεί τους δημοσιογράφους της χώρας. Επίσης, δεν τους ενόχλησαν ιδιαίτερα οι διώξεις σε βάρος του Κώστα Βαξεβάνη, ούτε οι διώξεις σε βάρος του περιοδικού Unfollow. Επιλεκτικές ευαισθησίες.»
Με τέτοιες εισαγγελικές παραγγελίες του χρόνου θα είμαστε ακόμη πιο χαμηλά.
Κάθε χρόνο και χειρότερα.
Με λίγες εξαιρέσεις, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι η παλλακίδα του συστήματος εξουσίας που παινεύει δημοσίως τον εραστή της με υπερφυσικές σεξουαλικές αρετές για να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει είτε την εξουσία του συστήματος είτε τη σχέση της δημοσιογραφίας μαζί του. Και η συνουσία της εξουσίας δεν σταματά σε αυτή τη σχέση:
Και οι τέσσερις εξουσίες βρίσκονται στο ίδιο κρεβάτι. Και καλούμαστε εμείς να είμαστε οι αγόγγυστοι βαστάζοι του αμαρτωλού και πανάκριβου αυτού κρεβατιού.



Πέτρος Αργυρίου

agriazwa.blogspot.gr, 8/4/2014

Read More »

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Η κυβέρνηση που της έφυγε ο (Μπαλ)τάκος





Εδώ και καιρό επιδιώκω να μην αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από την πραγματική απειλή που είναι το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Εδώ και καιρό περιγράφω την ακροδεξιοποίηση της ΝΔ από τον Αντώνη Σαμαρά. Και δεν είμαι ο μόνος.

Εδώ και καιρό περιγράφω ότι ακροδεξιοί θύλακες της ΝΔ που ο Αντώνης Σαμαράς προσωπικά αναβίωσε βρίσκονται σε συνέργεια με τη Χρυσή Αυγή η οποία λειτουργούσε ως ο χρήσιμος ηλίθιος του συστήματος εξουσίας και ως δήθεν αντιμνημονιακός αντιπερισπασμός μέχρι του χρονικού εκείνου σημείου που οι δημοσκοπικοί συσχετισμοί άρχισαν να απειλούν την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ.

Μέχρι και χθες κάποιος ανίδεος ή κακοπροαίρετος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτούς τους ισχυρισμούς ως υπερβολές ακόμη και ως εικασίες.

Αυτά μέχρι χθες.

Γιατί από χθες η βιντεοσκοπημένη συνομιλία του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου και εξ απορρήτων του Αντώνη Σαμαρά Τάκη Μπαλτάκου με τον Ηλία Κασιδιάρη την οποία ο Κασιδιάρης σκόπιμα διέρρευσε για να σώσει το τομάρι του, αποτελεί κραυγαλέο αποδεικτικό στοιχείο της συνέργειας Σαμαρικής ΝΔ και Χρυσής Αυγής.

Η συνομιλία την οποία ουσιαστικά σκηνοθέτησε και κατεύθυνε ο Κασιδιάρης λίγο μετά την παρανοϊκή δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη δίωξη στελεχών της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια ζοφερή ακτινογραφία όχι μόνο του πολιτικού και δικαστικού συστήματος αλλά και ένα ταξίδι στα σκοτάδια του μυαλού του Αντώνη Σαμαρά που αποκαλύπτει τον αριβισμό και την μικρόνοια του.

O Μπαλτάκος στη συνομιλία του με τον Κασιδιάρη περιγράφει το πως ο Αντώνης Σαμαράς ήθελε να βγάλει από τη μέση τη Χρυσή Αυγή για να καρπωθεί τα ποσοστά της και πως οι υπουργοί Δένδιας και Αθανασίου μετά την μη προφυλάκιση του Κασιδιάρη και άλλων της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν αντιμέτωποι με την οργή Σαμαρά:

Ενδεικτικά είναι τα αποσπάσματα:

«ΚΑΣ: Όταν καταρχήν όταν βγήκα εγώ, τι έπαθε ο Σαμαράς, μπορείς να μου πεις;
ΜΠΑ: Ήταν στην Αμερική τότε
ΚΑΣ: Ναι, ήταν στην Αμερική, αλλά εγώ έχω μάθει ότι έπαθε εγκεφαλικά
ΜΠΑ: Σοκ και δέος! Χαμός έγινε, της π…. Δεν με πήρε εμένα, του’ χα πει ότι αυτά που κάνεις… του τα είχα πει. Δεν θα μου έλεγε μένα για αυτό το πράγμα. Πήρα τους άλλους δύο και τους γ… τα πρέκια. Τον Αθανασίου και τον Δένδια: «με κοροϊδέψατε, με δουλέψατε, τι είναι αυτά, ξεφτιλίστηκα!» Γιατί είχε κάνει την προηγούμενη ημέρα δήλωση στο αμερικανικό σιωνιστικό συνέδριο ότι «τέλειωσε, τους έδεσα, γεια σας!» Και την άλλη μέρα βγαίνετε εσείς.»

«ΚΑΣ: Και τι λέει ο Σαμαράς γι αυτά;
Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;
ΜΠΑ: Όχι, στην αρχή δεν είχε… τώρα όμως που είδε τα γκάλοπ… αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι, ότι όλα αυτά τα τρομερά: «2%-μου λέει-θα πάνε»… του λέω: «Εγώ σου λέω 20% θα πάνε». Μου λέει: «είσαι μ…».
ΚΑΣ: Ποιος του είπε να τα κάνει αυτά;
ΜΠΑ: Πρώτα απ΄όλα φοβάται για τον εαυτό του. Επειδή εσείς τον κόβετε από το να έχει προβάδισμα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΑΣ: Κόβει ψήφους, εντάξει
ΜΠΑ: Είναι λογικό
ΚΑΣ: Κι επειδή του κόβουμε ψήφους δηλαδή θα μας βάλει φυλακή;
ΜΠΑ: Τον πούστη. Απίστευτο πράγμα, απίστευτο»
Ο Μπαλτάκος δεν εκθέτει ανεπανόρθωτα μόνο τους Σαμαρά, Δένδια και Αθανασίου φωτογραφίζοντας μια πολιτική πλέον δίωξη αλλά άφησε και άφησε και υπονοούμε για το πώς τοποθετήθηκε στη θέση της η νυν εισαγγελίας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη και πως η κρίση της επηρεάστηκε από τους Δένδια και Αθανασίου:
«ΚΑΣ: Η Γκουτζαμάνη, αυτά τα πράγματα που έκανε, που εγώ πράγματι είχα τις πληροφορίες ότι ήταν δεξιά και με το γράμμα του νόμου
ΜΠΑ: (Κάνει τον σταυρό του)
ΚΑΣ: Θεούσα
ΜΠΑ: Ναι
ΚΑΣ: Πως τα έκανε αυτά τα αίσχη με τον Βουρλιώτη και με το στήσιμο αυτού του πορίσματος;
ΜΠΑ: Την πείσανε ότι: «είναι παγανιστές, ειδωλολάτρες, ναζί και ότι είναι αντίθετοι με τον χριστιανισμό»
ΚΑΣ: Ποιος την έπεισε γι αυτά τα πράγματα;
ΜΠΑ: Ο Αθανασίου και ο Δένδιας
ΚΑΣ: Να πας στον εισαγγελέα και να πεις ποιοι έστησαν όλη αυτή την σκευωρία: Ότι ο Αθανασίου έδωσε εντολή στην Γκουτζαμάνη, ότι ο Σαμαράς είχε δώσει εντολή στον Αθανασίου κι όλοι αυτοί να πάνε να δικαστούν. Αν είσαι δίκαιος άνθρωπος αυτό πρέπει να κάνεις
ΜΠΑ: Άμα το κάνω αυτό τώρα θα κάνει προκαταρκτική εξέταση μισής ώρας και θα τη βάλει στο αρχείο
ΚΑΣ: Λες ε;
ΜΠΑ: Ε βέβαια! Με κυβέρνηση Σαμαρά θα το κάνω; Σε ποιον εισαγγελέα θα πάω; Εισαγγελέας είναι η ίδια η Γκουτζαμάνη. Θα πάω να καταγγείλω την Γκουτζαμάνη στον εαυτό της;
ΚΑΣ: Πως μπήκε η Γκουτζαμάνη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου;
ΜΠΑ: Αφού είναι από το ίδιο χωριό.
ΚΑΣ: Άρα τώρα ξεπληρώνει το γραμμάτιο
ΜΠΑ: Ναι, είναι από το ίδιο χωριό. Δηλαδή δεν είναι από το ίδιο χωριό, είναι από απέναντι χωριά… έτσι. Αλλά έχουν μπει στον ίδιο διαγωνισμό, είναι συνομήλικοι σχεδόν. Είναι συντοπίτες, δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε.»
Δεν ξέρουμε αν οι ισχυρισμού του Μπαλτάκου ευσταθούν σημείο προς σημείο. Κάποια τα υποθέτει, κάποια τα γνωρίζει.
Συγκρίνετε όμως αυτά που στην ουσία καταγγέλλει στον Κασιδιάρη με ένα κείμενο που γράφτηκε λίγο μετά την εκκίνηση των διώξεων των στελεχών της ΧΑ:
«Ο Δένδιας έστειλε φακελάρες της ΧΑ στον Άρειο Πάγο. Από το ψυγείο στον πάγο… κατεψυγμένη δικαιοσύνη και απόψυξη για τη δημιουργία θερμότερου κλίματος…
Αυτό που αποκάλυψε η ξαφνική κάψα των ακροδεξιών της κυβέρνησης για την πάταξη της ΧΑ είναι ότι είναι το ίδιο το καθεστώς της μεταπολίτευσης που εξέθρεφε, συγκάλυπτε και εσχάτως προωθούσε τη ΧΑ ως Χρυσή Εφεδρεία ειδικών αποστολών. Αυτό μπορεί να το καταλάβει οποιοσδήποτε έχει έστω και τη μέση ευφυΐα και έχει μάθει να τη χρησιμοποιεί.
Όλοι αυτοί οι φάκελοι ήταν στα χέρια του καθεστώτος. Και όλα αυτά τα αρχεία ήταν στα χέρια των καθεστωτικών μήντια. Απλά περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να τα ενεργοποιήσουν. Σαν τη βόμβα στα χέρια του Ξηρού πριν την Ολυμπιάδα. Ή το κάψιμο των υπαλλήλων της Marfin όταν το μεταπολιτευτικό καθεστώς απειλούνταν από τον θανάσιμο κίνδυνο των λαϊκών αντιδράσεων. Τέλειοι χρονισμοί. Τόσοι τέλειοι που αρχίζουν να μη φαντάζουν πια ως επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις.
Είναι προφανές ότι τα ξέραν για τη ΧΑ.
Απλά τη συγκάλυπταν και την προωθούσαν για όσο το καθεστώς τη θεωρούσε σκόπιμη και χρήσιμη για την επιβίωση του.»

Όταν τα έγραφα αυτά στις 24 Σεπτεμβρίου του 2013 στο άρθρο μου «Σπασμένα Χρυσά Αυγά: Μια χρυσή ευκαιρία για πολιτικά μαγειρέματα» το κλίμα ήταν εξαιρετικά δυσμενές και δυσανεκτικό για αναφορές στο ότι η δίωξη της ΧΑ δεν είχε μόνο τον ποινικό χαρακτήρα ως όφειλε αλλά και πολιτικό χαρακτήρα. Την ίδια περίοδο μάλιστα λόγω ενός άρθρου του με παρόμοιο σκεπτικό, ο έξοχος αρθρογράφος και μαχόμενος αριστερός Γιώργος Δελαστίκ δέχτηκε επιθέσεις από ποικίλες συχνότητες του πολιτικού φάσματος πως τάχα έκανε για κάποιο αδιανόητο λόγο πλάτες στη Χ.Α.

Η επιπολαιότητα αυτών των ζηλωτών της αντιφασιστικής ορθοδοξίας και της κατά παραγγελία δικαιοσύνης αποδεικνύεται σήμερα σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν αρκέστηκα στο να περιγράψω μονάχα τι είχε συμβεί αλλά και τόλμησα σε επόμενο άρθρο μου να περιγράψω και τι θα συνέβαινε. Στις 2 Οκτωβρίου του 2013 στο άρθρο μου «Μέσες-άκρες: Πέρα από τη θεωρία των δύο άκρων» έγραψα χαρακτηριστικά πως:

«Η δίωξη της Χρυσής Αυγής δεν ήταν ούτε και θα είναι ένα εύκολο θέμα στο χειρισμό του καθώς ρηγματώνει τη συναίνεση της ανομίας, της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας που κρατούσε για δεκαετίες αρραγές και απρόσβλητο το ελληνικό σύστημα εξουσίας.
Η δικαστική πορεία του θέματος δε, μάλλον θα δημιουργήσει ανεξέλικτες παρενέργειες, πολύ διαφορετικές από τις επιδιώξεις των κρατούντων που μπορεί να κυμαίνονται από τη ριζοσπαστικοποίηση ή την ανεξαρτητοποίηση της Χρυσής Αυγής από τους πολιτικούς της προϊσταμένους της ΝΔ … μέχρι και την συνθηκολόγηση του κεντρικού πολιτικού συστήματος μαζί της

Στην πολιτική σκακιέρα πλέον η παρτίδα παίζεται όχι με μακροπρόθεσμους πολιτικούς σχεδιασμούς αλλά κίνηση την κίνηση, αν εξαιρέσουμε φυσικά ότι το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η σκακιέρα»

Και αυτό ακριβώς έγινε. Ο Τάκης ο Μπαλτάκος ήταν από εκείνους που ήθελε αν δεν είχε άλλη επιλογή το συμβιβασμό ΧΑ-ΝΔ. Αλλά ο Σαμαράς πρόδωσε την ακροδεξιά συναίνεση σπάζοντας την ομερτά για τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Και ο Ηλίας Κασιδιάρης πρόδωσε έναν από τους πολιτευτές της ΝΔ που στήριζαν τη ΧΑ, το δεξί χέρι του «πρωθυπουργού», τον Τάκη τον Μπαλτάκο ως αντίποινα για να σώσει το δικό του το τομάρι.

Αν αυτά σας θυμίζουν ταινία με μαφιόζους είναι γιατί αυτό ακριβώς  είναι το έργο που παρακολουθείτε:  Μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα που συμβαίνουν μόλις σπάσει η ομερτά.

Η προδοσία του Κασιδιάρη προς το φίλο της Χρυσής Αυγής και ορκισμένο αντικομουνιστή  Τάκη Μπαλτάκο επέσυρε την οργή όχι μόνο του προσωπικού φρουρού αλλά και του ίδιου του υιού του Μπαλτάκου, ο διορισμός του οποίου στο λιμενικό είχε οσμή σκανδάλου νεποτισμού, οι οποίοι μπήκαν στα γραφεία της ΧΑ στη βουλή και σαν γνήσιοι χρυσαυγίτες οι δυό τους προπηλάκισαν χρυσαυγίτες βουλευτές. Οποία ειρωνεία…



Πέρα όμως από τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν γύρω από το σκάνδαλο Μπαλτάκου,  δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πολιτικό ζήτημα που εγείρει το σκάνδαλο αυτό είναι τεράστιο: Μαρτυρία από τον γγ του υπουργικού συμβουλίου για πολιτικές δίωξεις, για αλά καρτ δικαιοσύνη, για σκοπιμότητες…

Τα μήντια θα προσπαθήσουν να σμικρύνουν το τεράστιο θέμα. Ήδη ασκείται δίωξη για υποκλοπή κατά του Κασιδιάρη και ήδη τα μήντια προσπαθούν να εστιάσουν στο θέμα της υποκλοπής και όχι στην ουσία ενός τεραστίου πολιτικού θέματος που αν οι πολιτευτές των κομμάτων είχαν έστω και μια υποτυπώδη δημοκρατική ευαισθησία θα ένοιωθαν την υποχρέωση να ρίξουν την κυβέρνηση.

Η υποκλοπή είναι πταίσμα μπροστά στα όσα τερατώδη περιγράφονται στη «συνέντευξη» Μπαλτάκου.

Σε τέτοιας σημασίας ζητήματα που αφορούν τη δημόσιο συμφέρον η πολιτική πρέπει να είναι γυάλινο παλάτι και μπροστά στα αυτονόητα «ιδιωτικά» δικαιώματα του πολιτευτή να έρχεται πρώτο ένα δικαίωμα συλλογικό δικαίωμα: Το δικαίωμα της κοινής γνώμης να γνωρίζει.

Παρά την όποια προσπάθεια από τους πολιτικούς και πρωτίστως τα μήντια να υποβαθμίσουν το θέμα μάλλον κάτι τέτοιο δεν θα είναι εφικτό: Φαίνεται πως υπάρχουν και άλλες βιντεοσκοπημένες συνομιλίες του Κασιδιάρη και ίσως και όχι μόνο με τον έκπτωτο γραμματέα κύριο Μπαλτάκο.

Ο Κασιδιάρης κάνει αυτό που ξέρει: Να χτυπάει. Κάτω από τη ζώνη.

Το σκάνδαλο Μπαλτάκου μάλλον θα κάνει πολλούς να επανακτήσουν την παράλογη πίστη τους στην «εντιμότητα» της Χρυσής Αυγής. Ήδη από το 2012 είχα προειδοποιήσει για ένα τέτοιο κίνδυνο με αφορμή ένα φρικαλέο περιστατικό που κύκλοι του «επαγγελματικού αντιφασισμού» με τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες μαζί με τα μήντια είχαν αυτεπάγγελτα αποδώσει στην ΧΑ.
Έγραφα λοιπόν στις 9 Δεκεμβρίου του 2012 σε ένα άρθρο με τον «προφητικό τίτλο» «Όταν τα πόδια βαράνε το κεφάλι»

«…Όσοι από εσάς βιάζεστε πρόχειρα και χωρίς στοιχεία να καταδικάσετε κάποιον για το έγκλημα κατά του Σουδανού, να θυμάστε μοναχά τούτο:
Αν η Χρυσή Αυγή δικαιωθεί απέναντι σε μια άδικη κατηγορία, στα μάτια πολύ κόσμου θα έχει δικαιωθεί απέναντι και σε όλες τις υπόλοιπες βάσιμες κατηγορίες …»
Αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο που είχα προβλέψει δημιουργεί το σκάνδαλο Μπαλτάκου: Η Χρυσή Αυγή να αθωωθεί στη συνείδηση μερίδας των πολιτών. Ο Κασιδιάρης να γίνει ήρωας, ενόψει μάλιστα και διπλών εκλογών και υποψηφιότητας του για το Δήμο της Αθήνας.
Και αυτός ο κίνδυνος υπάρχει γιατί η πολιτική ανάγνωση μερίδας ψηφοφόρων είναι επιπόλαια και επιφανειακή: το σκάνδαλο Μπαλτάκου δεν αποδεικνύει μόνο ότι η ακροδεξιά ΝΔ έχει αναπτύξει οικογενειακή οικειότητα με τη ΧΑ αλλά και το αντίστροφο: Ότι δηλαδή η υποτιθέμενη λαύρα αντισυστημική ΧΑ έχει τέτοια οικειότητα με πολιτευτές της ΝΔ που απαιτεί να την ενημερώνουν για τις εις βάρους της εξελίξεις και το παρασκήνιο τους και αυτοί συμμορφώνονται σαν να ταν αυτοί υπάλληλοι της ΧΑ και όχι το αντίστροφο.
Όντως: Σηκώθηκαν το πόδια και βαράνε το κεφάλι.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το κεφάλι πρέπει να πέσει:
Η ακροδεξιά κεφαλή μιας ΝΔ που καταλήφθηκε από μια ομάδα «πρακτόρων επιρροής» που μετέτρεψαν το κεντροδεξιό σώμα της ΝΔ σε ακροδεξιό πορνείο συμφερόντων με ταμπέλα «Πρωτογενές πλεόνασμα παρθενίας και ευλάβειας», ακριβώς όπως το μεγαλομάγαζο του ΠΑΣΟΚ με τα μεγάλα πλυντήρια μαύρου χρήματος και σκανδάλων μετατράπηκε από τον Γιωργάκη Παπανδρέου και την ομάδα του σε μικρομάγαζο του ΔΝΤ και των συμφερόντων που αυτό εξυπηρετεί.
Ήταν δύσκολο να φανταστούμε  πολιτικό που θα μπορούσε να ξεπεράσει το ΓΑΠ στο λαϊκό μίσος που κατάφερε να συγκεντρώσει. Ο συμμαθητής του και κολλητός του Αντώνης Σαμαράς τα κατάφερε και συνέχισε επάξια και ακόμη πιο αποφασισμένα το έργο του ΓΑΠ αλλάζοντας τις λεζάντες.
Όσο και αν αλλάζουν τις λεζάντες όμως, τα ονόματα τους θα μπουν στα πιο μαύρα κατάστιχα της πολιτικής ιστορίας της μεταπολίτευσης.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε για τη χώρα σε αυτούς τους καιρούς της μαζικής καταστροφής είναι το σκάνδαλο Μπαλτάκου να επιταχύνει την αποσύνθεση του μαφιόζικου ελληνικού συστήματος εξουσίας, να μπορέσουμε να ανασάνουμε ελευθερία.  
 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.gr, 3/4/2014
Read More »

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ως αποσμητικό




Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης ανθρωπιστής;

Πολλοί ανοήτως θα σπεύσουν να πουν ναι: Είναι καλός άνθρωπος.

Καλά είναι και τα ραδίκια.

Μονάχα που αυτά κάνουν καλό στην υγεία.

Ο Θεοδωράκης πάλι όχι.

Ο Θεοδωράκης έχει το προσόν του άοσμου ανθρώπου.

Δε βρωμάει και δεν μοσχοβολάει.

Δεν ερεθίζει.

Φοράει το εγώ του σαν αποσμητικό.

Έτσι μπορεί και πλησιάζει τα θύματα του.

Κάποτε αυτά ήταν μόνο τηλεοπτικά.

Άνθρωποι με ιστορίες που εμπιστεύονταν την ψυχή τους στο Θεοδωράκη. Και αυτός τους περνούσε με γυαλόχαρτο και τους έκανε έπιπλα να στολίζουν την εκπομπή του.
Γιατί στην εκπομπή του δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Υπάρχει μονάχα ο Πρωταγωνιστής: Ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Έτσι πήρε τα σταράκια του και το σταριλίκι του  αυτός ο πρωταγωνιστής χωρίς αγώνες και αγωνίες και κατέβηκε στην πολιτική να βρει καινούρια θύματα που αυτή τη φορά θα του εμπιστευτούν την ψήφο τους.
Έφτιαξε λοιπόν ένα ποτάμι: Γιατί; Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου αγαπά τα κανό και τα καγιάκ. Και γιατί το βρωμερό ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν ολόκληρο τεχνητό ποταμό για να το ξεπλύνει.
Μετά τις απανωτές αποτυχίες στο να βρει πολιτική βάση, η αυτοπροσδιοριζόμενη ως κεντροαριστερά που στην ουσία είναι το σημείο όπου τα ρέματα της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας συμβάλλουν, το κόμμα της μεγάλης κουτάλας που εμφανίστηκε ως κοινωνικός αναδευτήρας χρειάζεται μια θεαμαπάτη.
Καλέσαν λοιπόν τον άοσμο άνθρωπο να ανακατέψει τη σούπα που έχει πια κόψει και να τη ξανασερβίρει σε συσσίτια πολιτικής ανοησίας για να κερδίσουν χρόνο οι μάγειρες του ΠΑΣΟΚ να μαγειρέψουν ένα νέο μεγάλο πολιτικό ψέμα σε συσκευασία πολιτικού κόμματος.  
Ο Θεοδωράκης, το νέο, το διαφορετικό, το άοσμο τμήμα του ψαριού που βρωμάει από το κεφάλι.
Ψάρι ποταμίσιο που κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα της απόλυτης λαϊκής δυσπιστίας απέναντι στην πολιτική ελίτ αυτού του τόπου.
Πολιτικός τραβεστισμός.
Δε μέμφομαι το Θεοδωράκη ή τον Δήμου ή τα άλλα ποταμίσια πλάσματα. Ο Θεοδωράκης κάνει αυτό που έκανε πάντα: τη δουλειά του: να κρατά τον κόσμο υπνωτισμένο σε θεαμαπάτες, να αφηγείται ωραίες ιστορίες.
Το ποτάμι είναι μια ωραιοποιημένη τηλεοπτική αφήγηση. Και κάθε τέτοιου είδους ωραιοποίηση γίνεται για να συγκαλύπτει την ασχήμια που αυτοί που ελέγχουν την τηλεόραση προκαλούν στην κοινωνία.
Είναι αποσμητικό Θεοδωράκη που κρύβει την μπόχα που τα αφεντικά του παράγουν.
Είναι το άλλοθι των εκατοντάδων χιλιάδων αμετανόητων ΠΑΣΟΚΩΝ που φάγαν από τα ψίχουλα που αφήναν οι σοσια-ληστές στο μεγάλο φαγοπότι ξεσκίζοντας τις σάρκες της χώρας σα λυσασμένα σκυλιά, όλων αυτών που η αναξιοκρατία του ΠΑΣΟΚ ευνόησε έστω και λίγο, όλων αυτών που ξέρουν καλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα γίνει ποτέ κανονικό ΠΑΣΟΚ γιατί εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Είναι όλοι αυτοί που δεν δίναν και δεν έδωσαν δεκάρα για το συμπολίτη τους ή για τη χώρα τους.
 Αυτοί που για όσο ο κώλος τους δεν πιάνει φωτιά από την κρίση, αντιλαμβάνονται το κρισιακό σύμπαν ως ένα παράλληλο σύμπαν.
Είναι οι αρχοντοχωριάτες που κάναν πέντε ταξίδια στον πλανήτη και μαγεύτηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, άσχετα από το αν αυτός που διέλυσε την ΠΑΣΟΚΙΚΗ ψευδαίσθηση, ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι αρχέτυπο κοσμοπολίτη.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργούταν από τις εισπνοές των αναθυμιάσεων της σούπας που ανάδευε η μεγάλη κουτάλα.
Και παρότι ήταν ένας άνθρωπος που έμοιαζε σε πολλά στον Θεοδωράκη όσον αφορά την κοσμοπολιτική του αφοσίωση που διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, οι αναθυμιάσεις ήταν τόσο τοξικές που στα πιο αδύναμα και ολιγόψυχα μυαλά έχουν προκαλέσει τόσο μόνιμες βλάβες ώστε να βλέπουν στο ποτάμι αντικατοπτρισμούς του πολιτικοκοινωνικού ναρκισσισμού τους.
Είναι όλοι αυτοί που ταυτίζονται με το Θεοδωράκη στο ότι είναι και αυτοί μικροί σταρ.
Σταρ-χιδιστές.
Είναι όλοι αυτοί που εμείς όλοι οι υπόλοιποι υπερασπιστήκαμε απέναντι στο «μαζί τα φάγαμε» παρότι και οι ίδιοι είχαν τσιμπήσει από τον μπουφέ κάτι της: καμιά θεσουλίτσα, καμιά επιδοτησούλα, άφθονα πτυχία για τα άχρηστα τσογλάνια τους. Και για να μας ανταμείψουν επιστρέφουν σαν ποτάμι εκδικητικού κακεντρεχούς εξωραϊσμού στον αμοραλισμό που τους εξέθρεψε και να διαιωνίσουν την ηθική, αισθητική, πνευματική και πλέον και οικονομική καταστροφή που επί τόσα χρόνια ζυμωνόταν σε αυτή τη χώρα. .
Αυτή τη φορά δεν χρειάζονται λαϊκά άλλοθι. Οι ιζνουγκούντ της ελληνικής κοινωνίας έχουν γίνει εδώ και καιρό χαλίφιδες στη θέση του χαλίφη.
Προτιμούν έτσι κάτι πιο κοσμοπολίτικο από εκείνο το παλιό ΠΑΣΟΚ. Προτιμούν Θεοδωράκη. Ένα από τα πολλά φαντάσματα του κοσμοπολιτισμού που επειδή δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος μπορούν να αιωρούνται πάνω από τα σκατά του πραγματικού κόσμου, εμάς δηλαδή, να τα κοιτάν αφ υψηλού θωρώντας τους εαυτούς για ανώτερους επειδή δεν τους πιάνει η βαρύτητα, να περνούν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή χωρίς βαρίδια.
Παραφουσκωμένα μπαλόνια. Καιροσκόποι.
Η δημοκρατία τα επιτρέπει αυτά βλέπετε. Ίσοι απένταντι της είναι και οι ενάρετοι και οι φαύλοι. Και οι ηλίθιοι και οι ευφυείς. Τα τομάρια και οι άγιοι. Για την ακρίβεια η δημοκρατία προάγει τη σιωπηρή συναίνεση μιας κοινωνίας: αν αυτή είναι η αρετή προάγει την αρετή. Αν αυτή είναι η φαυλότητα, θα προάγει τη φαυλότητα.
Η δημοκρατία είναι το πιο γόνιμο έδαφος. Το τι φυτά θα βγάλει, αν θα βγάλει πελώρια δέντρα που θα απλώνουν τα κλαδιά τους προς τον ουρανό και δέντρα που θα δίνουν πλούσιους καρπούς ή αν θα βγάλει ζιζάνια και παράσιτα που πνίγουν κάθε είδος παραγωγικής ζωής εξαρτάται από τον καλλιεργητή.
Η δημοκρατία μας, αυτή η εικόνα ενός χωραφιού ακαλλιέργητου, σήμερα μας προσφέρει ένα νεό φρούτο. Τηλεοπτικό.
Φρούτο ποταμού.
Φυσικά και τα φρούτα δεν φυτρώνουν στα ποτάμια. Είναι φρούτα σάπια που πέσαν από αλλού και ελπίζουν το ποτάμι να τα περάσει ασφαλή και να τα φτάσει σε ένα νέο πολιτικό τοπίο όπου θα μπορέσουν να ξαναριζώσουν και να φτιάξουν φυτά βαμπίρ.
Το ποτάμι είναι ένας αντιπερισπασμός που προσπαθεί να πνίξει το πραγματικό ποτάμι. Το ποτάμι της λαϊκής δυστυχίας, της οργής και της απόγνωσης.
Όλοι εσείς που σκέφτεστε να το παίξετε Πόντιοι Πιλάτοι και να πλύνετε τις ήδη βρώμικες συνειδήσεις σας με νερά αυτού του ρηχού ποταμιού την εποχή που Νέρωνες καίνε τη χώρα σας, μάθετε τούτο:
Το ποτάμι μπορεί να είναι άλλοθι για εσάς προσωπικά. Αλλά αυτό το άλλοθι πλέον δε θα μπορέσει να πείσει κανένα σε κανένα δικαστήριο της ιστορίας.
Αν λοιπόν γουστάρετε ποτάμι, που καραδικαίωμα σας είναι, καλά θα είναι να μάθετε καλό κολύμπι: γιατί αυτή τη φορά σωσίβια δε θα υπάρξουν. Η θεωρία της συλλογικής ευθύνης τελειώνει με την εκλογική σας ανευθυνότητα.
Πέτρος Αργυρίου
Agriazwa.blogspot.gr, 23/3/2014
Read More »