Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Έργα και ημέρες του Ανδρέα Λοβέρδου που μετρημένες είναι




Η μεταπολίτευση δεν εξελίσσεται πλέον ως απλή εκτροπή αλλά ως ψυχοπαθολογία.
Η αφόρητη πίεση της διαρκούς στρέβλωσης της πραγματικότητας προκειμένω να κρατηθεί η εξουσία στα χέρια αυτών που την καταχράστηκαν βουλιμικά, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε ανθρώπινο εγκέφαλο.
Μπορεί να θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η φυσιολογία του εγκεφάλου του υπουργού παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου έχει διαταραχτεί απόφυτις πιέσεις που ασκεί το κρισιακό περιβάλλον όπως συμβαίνει άλλωστε στα ανθρώπινα πλάσματα υπό συνθήκες διαρκούς στρες.
Ο άνθρωπος των πολλών υπουργείων είχε δείξει από νωρίς δείγματα γραφής πολιτικά αποκλίνουσας.
Το 2012 πχ και μετά την κίνηση του τότε οικονομικού εισαγγελέα κου Πεπόνη να διαβιβάσει στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου τη δικογραφία για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ ώστε να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες πολιτικών προσώπων για την αναθεώρηση το 2009 του ελλείμματος του ελληνικού κράτους προς τα πάνω, ο κος Λοβέρδος έστειλε το δικό του μήνυμα προς τη δικαιοσύνη ωσάν να ήταν κινηματογραφικός χαρακτήρας του Κόπολα:
«Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον κ. Παπανδρέου, θα μετατρέψει τη χώρα σε μια χώρα στην οποία υπάρχει μακελειό… θα γίνει μακελειό»
Η δικαιοσύνη τότε φαίνεται να ενοχλήθηκε και ίσως να έκρινε εκβιαστικό το ύφος του κου Λοβέρδου όπως μάλλον έδειξε η απάντηση του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου Παπαδάκη «…για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας «περί μακελειού» που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος…» συμπληρώνοντας προφητικά «…Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση… δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο…»
Το 2013 ο Λοβέρδος χτυπάει ξανά χαρακτηρίζοντας τη Χρυσή Αυγή ως ελληνική Χεζμπολά και ως το πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την μεταπολίτευση ξεχνώντας επιμελώς ατημέλητα τις φημολογούμενες σχέσεις Χρυσής Αυγής και σωμάτων ασφαλείας καθώς επίσης και τα κινήματα των πλατειών που τσακίστηκαν από την πρώτη αυθεντική μαζική καταστολή που γεννήθηκε μετά την αντιπολίτευση.
Ο Λοβέρδος, προτού εξυμνήσει την Χρυσή Αυγή έχει ήδη προλάβει το 2012 να διαπομπεύσει οροθετικές ιερόδουλες δίνοντας στη δημοσιότητα φωτογραφίες τους λες και ήταν επικηρυγμένες, συμπληρώνοντας έτσι το προφίλ ενός πολιτικού μεσανατολίτικης κοπής.
Μα είναι το τρέχων διάστημα που ο αυταρχισμός του Λοβέρδου έχει μετατραπεί πλέον σε κάτι άλλο, τώρα που η καρέκλα του μονοπωλίου της εξουσίας αρχίζει πλέον αισθητά να τρίζει και οι επί χρόνια εξουσιαστές καλούνται να πάρουν στις αποσκευές τους μικρό μονάχα μέρος των ειδικών και αποκλειστικών προνομίων που είχαν.
Η πολιτική των μνημονίων έχει αρχίσει να παράγει στρες όχι μόνο στους δυστυχείς εξουσιαζόμενους αλλά και τους ίδιους τους εξουσιαστές όπως άλλωστε φαίνεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις της Γ.Γ υπ. Υγείας Χριστίνα Παπανικολάου: «Τα τελευταία 4-5 χρόνια είμαστε σε κατάσταση φρίκης και τρόμου».
Μεγάλη είδηση, μεγάλη διαπίστωση, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα η παραδοχή ότι οι πολιτικές που ασκούνται προκαλούν φρίκη και τρόμο.
Πως αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η πρόσφατη κρίση πολιτικού Alzheimer όταν στις 28 Οκτωβρίου του 2014 ο κος Λοβέρδος διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση για την απουσία του από τη καθιερωμένη δοξολογία της επετείου του Όχι;
Η ΕΔΕ τελικά βρήκε τον ένοχο που υπονόμευσε τον υπουργό: «Τελικά έγινε η ΕΔΕ, το γραφείο του δικό μου φταίει, άρα εγώ και ζητώ συγγνώμη» δήλωσε ο υπουργός επαναλαμβάνοντας προς εμπέδωση: «Η ευθύνη του γραφείου μου ανήκει σε μένα, φταίω εγώ».
Βρέθηκε λοιπόν ο ένοχος που έψαχνε ο Λοβέρδος: ήταν ο εαυτός του αλλά δεν του επιβλήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό κάποια διοικητική κύρωση.
Αφού έλυσε λοιπόν ένα μεγάλο μυστήριο ωσάν Κλουζώ, ο Λοβέρδος άρχισε να ασχολείται με τις ευθύνες των άλλων.
Ζήτησε λοιπόν τη συνδρομή της Δίωξης Ηλεκτρονικής για να λυθεί ένα άλλο μυστήριο: το ποιος βρίσκεται πίσω από τη σελίδα στο facebook που δημοσιεύονται τα καλέσματα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Ο πολιτικός λοιπόν που απείλησε τη δικαιοσύνη και την Ελλάδα με μακελειό για να μην προχωρήσει η δικαστική διερεύνηση της αναθεώρησης του ελλείμματος προς τα πάνω το 2009, ζητάει από μια υπηρεσία η οποία δεν παράγει το έργο που θα μπορούσε ακριβώς λόγω πολιτικών παρεμβάσεων να λειτουργήσει μάλλον εξωθεσμικά για να του λύσει ένα ζήτημα.
Δε φοβήθηκε ο αθεόφοβος και μάλιστα μετά την τραγελαφική του γκάφα μήπως η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος μπορεί να έβρισκε πίσω από τη σελίδα στο facebook τον ίδιο τον… Ανδρέα Λοβέρδο; Ξέρετε, εκείνον τον τυπά που όταν ψάχνει για ενόχους βρίσκει τον εαυτό του.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Στη συνέχεια ο υπουργός των 7 υπουργείων και των δέκα παραλλήλων συμπάντων  συνδύασε την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησε από τη θητεία του στο υπουργείο υγείας πρότεινε ποινές μέχρι και αποβολές για μαθητές που καπνίζουν.
Και μέσα σε όλα αυτά βρήκε και το χρόνο να ασχοληθεί με ένα ελάσσων πρόβλημα της ελληνικής παιδείας στα χρόνια του μνημονίου: Το που θα βρεθούν οι πόροι για να προσληφθούν οι 1100 δάσκαλοι που χρειάζονται για να υπάρχει επάρκεια, με άλλα λόγια να έχουν τα παιδιά και τα σχολεία δασκάλους.
Δεν έκανε φυσικά ΕΔΕ για να βρεθεί για ποιο λόγο το υπουργείο του δεν έχει πόρους για να προσλάβει τους 1100 δασκάλους που λείπουν από τα σχολεία, ούτε για «τη φρίκη και τον τρόμο» που ζει το πρώην υπουργείο του υγείας, γιατί σε αυτήν την περίπτωση γνωρίζει πολύ καλά ποιος φταίει: Φταίνε ο Ανδρέας Λοβέρδος και όλες οι κυβερνήσεις που υπηρέτησε.
Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι πόροι δεν πρόκειται να εξευρεθούν βρήκε μια άπορη λύση: άποροι δάσκαλοι θα καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά διδάσκοντας άμισθα σε περιοχές όπως η Αετοράχη και τα Μετέωρα, ενώ θα παράλληλα θα πρέπει να καταφύγουν και στην πορνεία για να προσπορίζονται (η δεύτερη πρόταση δεν είναι του Λοβέρδου αλλά θα μπορούσε κάποιος να τη θεωρήσει ως μια πιθανή έκβαση της Λύσης Λοβέρδου).
Έτσι θα μαζέψουν πολλά μόρια για να εκτοπίσουν συναδέρφους τους που έχουν ακόμη αναχρονιστικές αντιλήψεις και επιδιώκουν η εργασία τους να είναι έμμισθη.
Υπάρχει ένα μικρό ζήτημα στην τελική λύση Λοβέρδου και είναι ηθικό αλλά όχι σαν αυτά που προβάλλουν τα λαϊκίστικα αντιμνημονιακά μήντια: Αν κατά την ώρα του έργου κολλήσουν οι εκπαιδευτικές τζάμπα ιερόδουλες AIDS, θα είναι υποχρεωμένος τότε ο υπουργός να δώσει τις φωτογραφίες τους στη δημοσιότητα και να τις διαπομπεύσει όπως έκανε και κατά το παρελθόν για την προστασία της δημόσιας υγείας;
Ο κος Λοβέρδος ζητάει από τους ανθρώπους να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο. Ζητάει να θεσμοθετηθεί και στα εργασιακά αυτό που επικρατεί και στην πολιτική σκηνή: η εθελοδουλεία. Μόνο που στην πολιτική σκηνή η εθελοδουλεία αμείβεται αδρά ενώ για τη παιδεία ζητούνται τσάμπα μαλάκες που θα χαλάσουν την πιάτσα αυτών που έχουν το θράσος και ζητούν αμοιβόμενη εργασία στα χρόνια του μνημονίου.
Έτσι ο Λοβέρδος δημιουργεί μια νέα κατηγορία εργαζομένου: Τον ανεργοσπάστη. 
Τη λύση Λοβέρδου σίγουρα θα υιοθετήσουν και ιδιωτικές εταιρίες: δουλέψτε άμισθα για τα επόμενα πέντε χρόνια για να πάρετε μόρια για να σας προσλάβουμε τον έκτο. Γιατί μέχρι σήμερα οι εταιρίες είχαν να αντιμετωπίσουν τον αξεπέραστο σκόπελο του να πληρώνουν μισθούς πείνας. Η τελική λύση Λοβέρδου τους λύνει τα χέρια επαναφέροντας το θεσμό της σκλαβιάς και δίνοντας τους τσάμπα σκλάβους.  
Υπάρχουν βέβαια λύσεις στο ζήτημα της εξεύρεσης πόρων για να έχουν τα παιδιά δασκάλους και τα νοσοκομεία γιατρούς και αναλώσιμα: Αλλά φυσικά πλέον τα αναλώσιμα είναι οι ίδιοι οι ασθενείς και τα παιδιά: Θα μπορούσε πχ ο κος Λοβέρδος και οι συνυπουργοί και βουλευτές να κόψουν το ένα τρίτο από τους δικούς τους παχυλούς μισθούς για να προσληφθούν 1100 και ακόμη παραπάνω δάσκαλοι.
Αλλά η πιο αποτελεσματική λύση θα είναι απλά να ξεκουμπιστούν πριν τους πάρει ο Χειμωνάς την μάνα.
Όπως έγραφε με αφορμή τον εκβιασμό Λοβέρδου το 2012 και ο αντιεισαγγελέας του ΑΠ Ρούσσος Παπαδάκης : «…Όσοι διαχρονικά ασκώντας εξουσία, μας έφθασαν σ’ αυτή την κατάσταση, που οδήγησαν εκατοντάδες νέων στην ανεργία στερώντας τους το όνειρο και την ελπίδα στη ζωή, δεν πρέπει να προκαλούν και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Αποδόμησαν από την παιδεία τις ανθρώπινες αξίες την ειλικρίνεια, την καλοσύνη, την αγάπη, καλλιεργώντας τ’αντίθετα, προβάλλοντας και υπερασπίζοντας το εγώ τους αντί το εμείς (την ενότητα), αυξάνοντας την απληστία και όχι το μέτρο…»
Όχι κύριε Παπαδάκη, δεν αποδόμησαν μόνο από την παιδεία τις αξίες. Αποδόμησαν και συνεχίζουν να αποδομούν την ίδια την Παιδεία, την ίδια την Υγεία, την ίδια την Κοινωνία. Και συνεχίζουν να έχουν θέσεις όχι απλά άναμεσά μας αλλά πάνω στο σβέρκο μας, προκαλώντας πιο χυδαία από ποτέ και επιδεικνύοντας κοροϊδευτικά τη βουλευτική τους ασυλία που τους επιτρέπει να θεσμοθετούν και να επιβάλουν τον κοτζαμπασισμό τους. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 9-11-2014
Read More »

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Η Άφωνη Αθήνα και το Proktagon




Η Αθήνα έχασε τη φωνή της.
Κανείς πια δεν μπορεί να ακούσει το παράπονο του γέρου που του κλέψαν το βιός και του ζητάνε και τα ρέστα, τον άνεργο νέο που βλέπει ένα μέλλον χωρίς καμιά θέση για αυτόν και την τάξη του, το μεσήλικα που τον καταπίνει το σήμερα.
Την τελευταία ανάσα αυτών που καθημερινά αυτοκτονούν και τα μοιρολόγια των ανθρώπων τους.  
Μα όχι καλέ. Αυτοί δεν είχαν ποτέ φωνή, τι να λέμε τώρα. Οι περισσότερες από αυτές τις πολύαριθμες τραγωδίες παραμένουν βουβές όσο κι ο Σαρλό.
Άσε που άμα μιλήσεις γι αυτά σε λέει και λαϊκιστή.
Το να υπερασπίζεσαι τους φτωχούς είναι χάσιμο χρόνου. Και ο χρόνος είναι χρήμα.
Μόνο τους πλούσιους πρέπει να υπερασπίζεσαι.
Και την εύνοια τους κερδίζεις και τα κονομάς κιόλας: Διπλό το κέρδος.
Δεν είναι λοιπόν η Αθήνα των πολλών που έχασε τη φωνή της. Αυτή δεν είχε ποτέ φωνή.
Απλά κάποιοι τραμπούκοι κάψαν τα γραφεία της Athens Voice, της Φωνής της Αθήνας, τη φωνή μιας άλλης Αθήνας, αυτής που έχει ακόμη λεφτά για να μαθαίνει από τη Φωνή της Αθήνας που θα πάει να τα φάει, σε ποιους από τους κολλητούς της Φωνής να πάει για να διασκεδάσει, να χλαπακιάσει, να ξεσκάσει, να ξεχάσει.
Η Φωνή ενώνει. Γιατί είναι η φωνή και της Αθήνας που δεν έχει πια λεφτά αλλά φαντάζεται ότι έχει ή θα βγάλει σύντομα και για αυτό συνεχίζει τυφλά να διαβάζει τη Φωνή.
Με τον ένα ή άλλο τρόπο λοιπόν οι αναγνώστες της ταξικής αυτής Φωνής είναι φαντασμένοι.Φαντάζονται ότι ζουν στον κόσμο που κατασκευάζει η Athens Voice, αυτός ο έντυπος αντιπερισπασμός.
30000 ζημιά της κάνανε οι σκυλάδες της αναρχίας που αντί να τα σπάνε σε σκυλάδικα όπως κάθε καθωσπρέπει μπινές, αυτοί τα σπάνε και τα καίνε όλα.
Εδώ έχουν κάψει την ίδια την Αθήνα ξανά και ξανά, στη Φωνή της θα κολλάγανε;
Τη Φωνή που σαν άλλος ιεροκήρυκας διδάσκει όλες τις μοντέρνες αρετές: την κοινωνική απάθεια και αδιαφορία, το ναρκισσισμό και τη φιλαυτία, την παχυδερμία.
Μέχρι και το αδερφό protagon του πολιτικού Φωστήρα Σταύρου Θεοδωράκη που κουβαλάει στην τσάντα του τις αμαρτίες όλου του κόσμου όπως κουβαλούσε ο Χριστός το σταυρό του (όχι ηλίθιοι, η τσάντα του Θοδωράκη δεν είναι σαν την κουβέρτα του Τσάρλι Μπράουν, του φίλου του Σνούπι, ούτε σαν το βαλιτσάκι του Σπορ Μπίλλι, του εχθρού της Βάντας- ο Θεοδωράκης ούτε μωρός ούτε μωροφιλόδοξος είναι, την ξεπέρασε την παιδική του ηλικία δεν) έκλαψε.
Έκλαψε όσο δεν έκλαψε για όλους τους θανάτους και τις δυστυχίες που το σύστημα της κλεπτοκρατίας προκάλεσε.
Πως να μην το κάνει άλλωστε; Το ίδιο αυτό σύστημα έφτιαξε άμεσα ή έμμεσα και τον Θεοδωράκη, και τον Ράμφο, και τον Γεωργελέ, και τον γαμόμανο Χειμωνά, τη Διβάνη και άλλους τόσους κατιμάδες όπως χαρακτήρισε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων και ο Βαξεβάνης.
Ως παιδιά του ίδιου συστήματος λοιπόν , αυτού που γαμάει κόσμο και κοσμάκι, όλοι αυτοί είναι αδέρφια.
Έκλαψε λοιπόν το protagon. Έκλαψε με μαύρο δάκρυ και με οίστρο του γράψε ύμνο του Γεωργελέ:
«Η Athens Voice και ο εκδότης της δεν είναι αυτό που λέμε βολικές περιπτώσεις. Δεν πήγε ποτέ με το συρμό και δεν συγχρονίστηκε σε καμιά στιγμή με το τυφλό αντιμνημονιακό μέτωπο που ήταν το mainstream στη χώρα μας την τελευταία τετραετία. Αυτό που νομίζουμε ότι αποτελεί το κοινό αίσθημα τα χρόνια της κρίσης δεν κολακεύτηκε και δεν εξευμενίστηκε από τον Φώτη Γεωργελέ και την εφημερίδα του σε καμιά φάση της κρίσης. Δεν υποδαύλισε το μίσος και την οργή που γέννησε η κρίση…
Ο αμετάπειστος Γεωργελές συνέχισε απτόητος να γράφει αυτά που πιστεύει…»
Οι φίλοι του «απαραίτητου καλού της κοινωνικής καταστροφής», αυτοί που ανακάλυψαν τον όρο  mainstream, περιγράφουν ως mainstream τον ιερό θυμός και την απόγνωση αυτού που δε βρίσκει το δίκιο του. Mainstream κι η πίκρα και η οργή του λαουτσίκου. Και ο λαός «συρμός».
Α ρε αμετάπειστο Proktagon.
Ασυμβίβαστο και ανεξάρτητο μας παρουσιάζει το Proktagon τον δημιουργό αλλεπάλληλων mainstream και lifestyle (και τη Διβάνη ασυμβίβαστη τη Λιβανίζανε), τον άνδρα που μας μόρφωσε σεξουαλικά με τις κοινόβιες φαντασιώσεις του Klik και μας έκανε άντρες με το πεαναστατικό Men αλλά τώρα που μεγαλώσαμε κομμένα τα πολλά γαμήσια και καιρός να γίνουμε καλοί μικροαστοί, να διαβάζουμε Αthens Voice και Home και να βλέπουμε τον πρώην συνεταίρο του Γεωργελέ Κωστόπουλο στα πρωϊνάδικα που το μόνο χειρότερο του είναι να βλέπεις σε επανάληψη το τσίρκο που έστησε ο Θεοδωράκης μαζί με το Ράμφο ή να διαβάζεις Χειμωνά και Διβάνη στο facebook.
Βέβαια αυτοί οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τους όλους τους άλλους, ακόμη και για το δημόσιο αυτοεξευτελισμό τους αμείβονται.
Γράφει αυτά που πιστεύει ο Γεωργελές. Φυσικά και τα γράφει. Το ενδιαφέρον είναι όμως το τι πιστεύει: Φαντάζομαι πως αυτός και τα υπόλοιπα δεκανίκια του παραπαίοντος πλέον συστήματος πιστεύουν σε ένα μόνο πράμα: Στη δύναμη των τραπεζών και των τραπεζικών δανείων.
Είναι αυτή η δύναμη που δημιουργεί φτασμένους εκδότες και καναλάρχες, συγγραφείς και δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και πολιτικούς.
Η δύναμη που δημιουργεί καριέρες.
Ναι, αυτή είναι η κοινή πίστη που ενώνει αυτούς που κυβερνούν θεσμικά ή άτυπα αυτή τη δόλια χώρα .
Δεν έκλαψα για το Γεωργελέ και τα γραφεία του. Ίσως γιατί έχω κλάψει πολύ για περιοδικά που αγαπούσα και έκλεισαν γιατί ποτέ δεν είχαν οι εκδότες του τις πλάτες του Γεωργελέ, ίσως γιατί δεν προλαβαίνω να κλάψω για γνωστούς μου και αγνώστους μου που το σύστημα που υπηρετεί ο Γεωργελές κατέστρεψε και συνεχίζει αμετάπειστο να καταστρέφει.
Δεν πήδηξα και από τη χαρά μου κιόλας. Ίσως πάλι γιατί δεν προλαβαίνω να κλάψω για γνωστούς μου και αγνώστους μου που το σύστημα που υπηρετεί ο Γεωργελές κατέστρεψε και συνεχίζει απτόητο να γαμάει.
Δε θεωρώ το Γεωργελέ θύμα, ως ανθρωπότυπο εννοώ. Θύματα θεωρώ πολλούς από τους αναγνώστες του που χάσαν την εφηβεία τους στην αιθαλομίχλη του Κλικ και που σήμερα νομίζουν ότι η ζωή τους δε θα επηρεαστεί από την κρίση, ότι δε θα γίνουν οι ανώνυμοι και αβοήθητοι «άλλοι», αυτούς που η Φωνή της Αθήνας, ο Ράμφος, ο Χωμενίδης, ο Χειμωνάς η Διβάνη και όλοι αυτοί η κλίκα των νεοφιλελεύθερων πρώην σοσιαλιστών εμμέσως πλην σαφώς χλευάζουν για τα δεινά που τους βρήκαν.
Δε θεωρώ το Γεωργελέ ούτε ήρωα ούτε θύμα.
Όπως ήρωες δε θεωρώ και αυτούς που του κάψανε το μαγαζάκι. Δεν είναι ότι καταδικάζω τη βία από όπου προέρχεται. Δεν καταδίκασα ποτέ τη γαλλική επανάσταση ούτε την ελληνική. Αλλά αυτοί που κάψαν τα γραφεία είναι παρόμοιων αντιλήψεων με αυτούς που κάψαν ξανά και ξανά την Αθήνα. Αν ο Γεωργελές καλλιεργεί την κοινωνική απάθεια, την ταξικότητα και την αντικοινωνικότητα , πολύ φοβούμαι ότι αυτοί που του κάψαν το μαγαζάκι επικαλούνται την ταξικότητα και την κοινωνική απάθεια απλά ως άλλοθι για την δική τους αντικοινωνικότητα μόνο και μόνο για να πάρουν τα επαναστατικά γαλόνια από την άτυπη ιεραρχική δομή της ελληνικής αναρχίας.
Μακάρι να μην είναι έτσι. Μακάρι η αναρχία στην Ελλάδα να έχει αρχίσει να αποκτά κάποια στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση και να σταματήσει να φαντάζεται πως ο καινούριος κόσμος θα φτιαχτεί μόνο από τις στάχτες του παλιού. Γιατί προς το παρόν μόνο στάχτες βλέπουμε. Κι οι αναρχικοί στην πιο ευνοϊκή περίοδο για να προσηλυτίσουν ιδεολογικά νέο κόσμο μπας και μπορέσουν να φτιάξουν τον Νέο Κόσμο τους, τρώνε απλά τις στάχτες ακόμη και της επάρατης Χρυσής Αυγής όσον αφορά την απήχηση που έχει αυτή στην ελληνική κοινωνία.
Έτσι μετατρέπουν την αδυναμία τους να πείσουν σε επιχειρήματα πως η ελληνική κοινωνία είναι εκ προοιμίου φασιστική και ελεύθερα κρίνουν πως μπορούν να βιοπραγούν απέναντι σε οποιονδήποτε αστό ανάγοντας τη βία σε αυτοσκοπό.
Να στε καλά βρε παιδιά. Η Αθήνα συνεχίζει να μην έχει Φωνή και χάρη σε σας οι καπιταλιστές θα έχουν εντός ολίγου ακόμη ισχυρότερη Φωνή, της Αθήνας…   

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8-11-2014
Read More »

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Ο Φαύλος πήρε (πάλι) το όπλο του




Ο Φαύλος Κραν-ιδιώτης, γνωστός ανάμεσα σε άλλα για τη δήλωση εμμέσως υπέρ της Χρυσής Αυγής μετά την απόσυρση της ευρωυποψηφιότητάς του «πως εγώ δε βρίζω Πατριώτες, δεν βρίζω εθνικιστές. Φυλάω τις σφαίρες μου για τον πραγματικό αντίπαλο» και θιασώτης της μεγάλης σχολής του πολιτικού κυνισμού ξαναπήρε το όπλο του και πυροβολεί τον Ερντογάν, την ISIS, τη Χαμάς και τη Μ. Βρετανία! Με ένα άρθρο στο άνδρο του antinews που σε ένα νεόκοπο site αγνώστων προθέσεων εγκωμιαστικά εμφανίστηκε ως «ό,τι πιο πλήρες έχει γραφεί για Ερντογάν, Ισλαμικό Κράτος, Κύπρο, Κομπάνι και Ελλάδα» (παρακαλώ διαβάστε το αν θέλετε να ακολουθήσετε το παρόν άρθρο), ο Φαύλος, με αφορμή τις συνεχιζόμενες τουρκικές προκλήσεις κατά της Κύπρου, σκιαγραφεί τη θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή και τα άμεσα βήματα στα οποία η ελληνική πλευρά πρέπει να προβεί για να αποτρέψει τα ακόμη χειρότερα, πυροβολώντας επιλεκτικά.
Δεν είναι τόσο οι θέσεις του στο εν λόγω άρθρο που είναι αμφισβητήσιμες σε αντίθεση με άλλες κατά καιρούς εμπρηστικές δηλώσεις του. Αυτό που έχει τεθεί εν αμφιβόλω είναι οι προθέσεις του και η μέχρι σήμερα διαδρομή του που καθιστούν τις μέχρι ενός βαθμού πραγματιστικές θέσεις του απολύτως υποκριτικές, θέσεις που σε σημεία τους μοιάζουν να έχουν διατυπωθεί από συγκεκριμένης αντίληψης ισραηλίτη αξιωματούχο. Άλλωστε, ποτέ ο Φαύλος δεν έκρυψε την αγάπη του για το μιλιταρισμό του Ισραήλ και τη θέση του πως το Ισραήλ θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα για ένα νέο ελληνικό μοντέλο.  
Ο Φαύλος, πρώην πασπίτης, ήταν αυτός που μέσα από το antinews διαμόρφωσε την εικόνα του καταλληλότερου για τον φίλο του Αντώνη Σαμαρά σε μερίδα των Νεοδημοκρατών αφού είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία του "υπερπατριωτικού" "δικτύου 21" μαζί με  τον Αντώνη Σαμαρά.
Υπήρξε ο Άγιος Φαύλος και πολύ μα πάρα πολύ καλός Σαμαρ-ίτης.
Με τη βοήθεια και του Φαύλου ο Σαμαράς πήρε την προεδρία της ΝΔ και τοποθέτησε φίλους του και ομοϊδεάτες του Φαύλου, όπως το σύνδεσμο της Χρυσής Αυγής με τη ΝΔ Τάκη Μπαλτάκο, τον πρώην μαρξιστή Χρύσανθο Λαζαρίδη και τον άτυπο υπουργό προπαγάνδας Γιώργο Μουρούτη σε καίρια πόστα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια ακόμη σκιώδη κυβέρνηση μέσα σε μια σκιώδη συγκυβέρνηση.
Το γλυκό του σιωπηλού εσωτερικού πραξικοπήματος μέσα στη ΝΔ έδεσε με τις μεταγραφές από το ακροδεξιό ΛΑΟΣ της εγωπαθούς τηλεπερσόνας που αυτοδικαίως ακούει στο όνομα Άδωνις, και του διάδοχου του αρχηγού της Χρυσής Αυγής στην ηγεσία της ΕΠΕΝ και παιδιού του Κολλεγίου Αθηνών, Μάκη Βορίδη.
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε με την υπουργοποίηση της ομάδας παρά-κρουσης των Ντινόπουλου, Βούλτεψη και Γιακουμμάτου κάνοντας τον «δεξιό τύπου πατριωτισμό» μια ξεκάθαρα λούμπεν υπόθεση
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι, ή δείχνουν να είναι φανατικοί αντιαριστεροί. Μπορεί και να θαρρούν πως υπάρχει μια παγκόσμια αριστεροί συνομωσία και πως οι χούντες αλλά και ο ναζισμός ήταν εύλογες αντιδράσεις σε αυτή, παραβλέποντας διαρκώς τις ιστορικά αποδεδειγμένες συνομωσίες της διεθνούς πλουτοκρατίας.
Και τι πήγαν και έκαναν οι σωματοφύλακες της πολιτικής Σαμαρά;
Συμμαχήσαν με τον εχθρό, με την πιο βρώμικη και πιο προσχηματική έκφανση της αριστεράς στην Ελλάδα και κάναν συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ κάνοντας τους νεοδημοκράτες που ψηφίσαν τον «αποστάτη» Σαμαρά να νιώθουν τεράστιοι μαλάκες.  
Και σιωπήσανε οι λαλίστατες γλώσσες της ομάδας Σαμαρά που πριν γίνει ο «άνθρωπος τους» πρωθυπουργός ωρύονταν για εξεταστικές επιτροπές που θα διερευνούσαν τον βρώμικο ρόλο των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και του προέδρου της ΕΛΣΑΤ Γεωργίου στη χρεωκοπία της χώρας που είχε ως άμεση συνέπεια την υπαγωγή της σε καθεστώς πλήρους κηδεμονίας.
Μόνο σε παραδρομές του λόγου τους τα ανάφεραν πλέον αυτά καθώς η συγκυβέρνηση οδηγούσε τη χώρα βαθύτερα στην απόγνωση και τα αδιέξοδα.
Το επιχείρημα τους για τη μη τήρηση των προεκλογικών τους θέσεων ήταν πως προτεραιότητα ήταν να σωθεί η χώρα και να αποτραπούν τα χειρότερα.
Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιεί ύπουλα εκ νέου ο Κρανιδιώτης για να μας πείσει πως η εθνική ομόνοια είναι επιτακτική για να αντιμετωπιστεί μια απειλή ακόμη μεγαλύτερη και από την οικονομική καταστροφή που επέφεραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Και αυτός ο εχθρός είναι οι νεοθωμανικές τουρκικές επιβολές.
Φυσικά αυτή η «εθνική ομόνοια» δεν αφορά στην κοινωνία η οποία στο μόνο που ομονοεί είναι να καταδικαστούν αυτοί που την έσυραν σε ένα άθλιο παρόν χωρίς μέλλον, αλλά αφορά στα συγχωροχάρτια που θα πρέπει να δώσει η κοινωνία σε αυτούς που την εξαθλίωσαν και συνεχίζουν ατιμώρητοι το έργο τους.
Να μεταβούμε λοιπόν χωρίς άλλους τριγμούς για το βρώμικο σύστημα εξουσίας από μια οικονομική κρίση και σε μια παράλληλη στρατιωτική κρίση μοιράζοντας απλόχερα συγχωροχάρτια στους εγκληματίες του λευκού κολλάρου που συνεχίζουν να ρουφάν το αίμα του ελληνικού λαού.
Κανείς σώφρον Έλληνας δεν μπορεί να υποτιμήσει την τουρκική απειλή, κυρίως σε μια περίοδο νεοθωμανικού ερντογανισμού που επιχειρεί να εξάγει την πολλαπλή κρίση και τα υπαρξιακά ζητήματα της Τουρκίας και προς την Ελλάδα.
Η κλιμάκωση στα ελληνοτουρκικά φυσικά θα είναι παρόμοια διέξοδος και για την ελληνική συγκυβέρνηση. Η έννοια της μεγάλης εξωτερικής απειλής ίσως να είναι το μόνο εργαλείο που θα μπορέσει να κρατήσει το ελληνικό σύστημα εξουσίας στη ζωή. Το ιστορικό παράδειγμα της Χούντας και ο διχασμός της Κύπρου καταμαρτυρούν το πόσο μακριά μπορεί να φτάσουν τα συστήματα εξουσίας όταν πλέον έχουν χάσει την πειθώ τους στους πληθυσμούς τους.
Τα ερωτήματα και οι ευθύνες για το πώς φθάσαμε ως εδώ οφείλουν να καταργηθούν και το μόνο έγκυρο ερώτημα είναι το τι κάνουμε από εδώ και πέρα.
Ας δούμε όμως, πέραν του οικονομικού μαρασμού, τι άλλο έπραξαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και πως βοήθησαν να αλλάξει προς το δυσχερέστερο η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας για πάντα.
Ο Γ. Παπανδρέου ήταν από αυτούς που βοήθησε στο να σκάψει ο Καντάφι τον ίδιο του τον λάκκο, θεωρώντας ότι οι διεθνείς ελίτ τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Ο ίδιος άνθρωπος που υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την πλεονασματική Λιβύη ύψους 220 δις πριν υπογράψει με τις διεθνείς ελίτ το μνημόνιο υποταγής με τις διεθνείς ελίτ.
Έλληνες ιατρικοί και ξενοδοχειακοί επιχειρηματίες περιέθαλπαν Λίβυους τζιχαντιστές και σήμερα είναι περήφανοι για αυτό.
Τέρμα η Λιβύη λοιπόν, Για πάντα.
Ας πάμε στη Ρωσία. Ο Σαμαράς υπέγραψε τον αγωγό TAP που είναι παράλληλα και ένα σχέδιο αποκλεισμού της Ρωσίας από τις αγορές ενέργειας της. Την υπέγραψε σχεδόν με μοναδικό αντάλλαγμα ένα φιλικό χτύπημα του Ομπάμα στη πλάτη.
Και ο συγκυβερνήτης Βενιζέλος ήταν από τους πρώτους που ανεγνώρισε την πραξικοπηματική μεταβατική αντιρωσική κυβέρνηση σε μια υποκινούμενη από αμερικανικούς παράγοντες κρίση στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας που σύντομα μετατράπηκε σε Ευρωρωσική κρίση, απειλώντας πλέον όχι μόνο τη Ρωσία αλλά και τη σταθερότητα της Ευρώπης.
Μόνο χάρη στην καλή θέληση των Ρώσων και στη μακροπρόθεσμη γεωπολιτική τους στόχευση υπάρχουν σήμερα ακόμη ελληνορωσικές σχέσεις.
Αλλά ας πάμε στην Κύπρο για την οποία τόσο κόπτεται ο Φαύλος: Η συγκυβέρνηση πραγματικά πανηγύριζε με το χωρίς προηγούμενο κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων που σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από την απλή ταπείνωση: δήλωνε την πλήρη πρόθεση της ΕΕ να εγκαταλειφθεί η Κύπρος στη μοίρα της, πρόθεση η οποία τηρήθηκε και σε όλες τις επόμενες φάσεις του «Νέου Κυπριακού»
Και ποιος έφταιγε για την κυπριακή τραπεζική κρίση; Μα φυσικά το PSI με αρχιτέκτονα τον συγκυβερνήτη Βενιζέλο όπου κουρεύτηκαν και πολλά δις ελληνικών ομολόγων που είχαν όλως παραδόξως συγκεντρώσει σχεδόν αιφνιδιαστικά οι κυπριακές τράπεζες.
Όπως περιγράψαμε στο παρελθόν, ο άλλος Έλληνας ο οποίος είχε τεράστιο ρόλο στην Κυπριακή τραπεζική κρίση ήταν ο Βγενόπουλος. Το σκάνδαλο της Λαϊκής στην Κύπρο και της αγοράς της από την Marfin με ότι θα σήμαινε αυτό, αναγνωρίστηκε αυτές τις μέρες και από την κυπριακή δικαιοσύνη: ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου την περίοδο 2002-2007 Χριστόδουλος Χριστοδούλου καταδικάστηκε σε πεντάμηνη φυλάκιση. Ποιο το έγκλημα του; Φοροδιαφυγή. Για αυτό καταδικάστηκε. Και αυτό είναι το ελαφρότερο των αδικημάτων του: Γιατί ο λογαριασμός του ενός εκατομμυρίου ευρώ που ο Χριστοδούλου δεν δήλωσε στην εφορία, προερχόταν από κατάθεση προς αυτόν της offshore Focus Maritime International που ανήκε στο στενό συνεργάτη του Βγενόπουλου, Μιχάλη Ζολώτα. Αντί για δωροδοκία και απιστία, ο Χριστοδούλου τη βγάζει μεφοροδιαφυγή, ενώ για την ελληνική δικαιοσύνη ο Βγενόπουλος παραμένει κύριος, όπως άλλωστε και ο Λαυρεντιάδης που είχε το δικό του ρόλο στην υπονόμευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Ήταν η ελληνική πλευρά λοιπόν η οποία, αφού οδήγησε την Κύπρο εκ νέου σε καταστροφή, καθόταν και έβλεπε νερωνικά το θέαμα πανηγυρίζοντας. Και εκ των υστέρων καλεί αυτούς που οδήγησαν την Κύπρο σε δύο εθνικές καταστροφές να υπερασπίσουν τώρα την Κύπρο. Οποία υποκρισία.
Αναφέρεται ορθώς ο κύριος Κρανιδιώτης στους Κούρδους και στο σκάνδαλο Οτσαλάν που αποτέλεσε αν θυμάμαι καλά και το καθοριστικότερο στιγμιότυπο της δικηγορικής του καριέρας. Ας μας υπενθυμίσει που είναι όλοι αυτοί που παραδώσαν τον Οτσαλάν στους Τούρκους, τραυματίζοντας για πάντα την εμπιστοσύνη των Κούρδων προς την Ελλάδα.
Ταυτίζει ο Φαύλος τον Ενρτογάν με τη Χαμάς την οποία ταυτίζει με την ISIS! Έντεχνα παραλείπει να αναφερθεί πως η Χαμάς στηρίχθηκε από πολλούς και ανάμεσα σε αυτούς και από το ίδιο το Ισραήλ ως αντίβαρο στην Ανεξάρτητη ΠαλαιστινιακήΑρχή!
Αναφέρεται στον κίνδυνο της ISIS και στη χρηματοδότησή της από την Τουρκία. Ορθώς. Και επικαλείται και την Συρία του Άσαντ, παραδοσιακή φίλια προς την Ελλάδα.
Ξεχνάει προφανώς ο Φαύλος ότι ο συγκυβερνήτης του Σαμαρά Βενιζέλος ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν υπέρ της επέμβασης στη Συρία του Άσαντ.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν βάλει το χεράκι άμεσα και έμμεσα στην καταστροφή των περισσότερων πυλώνων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Και τώρα, αφού έχουν δημιουργηθεί δυσμενέστατα τετελεσμένα στο εσωτερικό και εξωτερικό της Ελλάδας, μετά από αμέτρητα εγκλήματα των μνημονιακών κυβερνήσεων, τώρα θυμάται ο υπερπατριώτης που κρατάει τις «σφαίρες του» για τον αντίπαλο, την εθνική ομοψυχία ως μέσο υπέρβασης των τεραστίων γεωπολιτικών προκλήσεων.
Κρίνω πως δεν είναι παρά ένα φθηνός αντιπερισπασμός και μια μέθοδος για να δοθούν συγχωροχάρτια στους πολιτικούς και οικονομικούς εγκληματίες του ελληνικού συστήματος που αφού ξεπουλήσαν την ελληνική εθνική κυριαρχία και ότι άλλο μπόρεσαν να σκοτώσουν από το ελληνικό δημόσιο για να μπορούν οι τραπεζίτες, οι καναλάρχες και οι κομματοδίαιτοι επιχειρηματίες να συνεχίζουν τον έκλυτο βίο τους με τους παχύτατους λογαριασμούς τους που συνεχίζει να καλείται να πληρώνει ο εξουθενωμένος Έλληνας φορολογούμενος κι αφού πουλήσαν την Κύπρο, θα εμφανιστούν τώρα ως εγγυητές της Ελληνικής και της Κυπριακής ακεραιότητας.
Παραλείπεται επίσης να τονιστεί πως η χρηματοδότηση της ISIS γίνεται και μέσω του λαθρεμπορίου πετρελαίου (και όχι μόνο). Και αναρωτιέμαι αν είναι ηθικό, γιατί σίγουρα είναι νόμιμο, το να εκπροσωπεί ένας δικηγόρος τον υιό επιχειρηματία στη μήνυση κατά περιοδικού που έδωσε στοιχεία-αληθή ή όχι δεν είμαι σε θέση να κρίνω- για εμπλοκή του Μελισσανίδη σε λαθρεμπόριο πετρελαίου. Και ο Μελισαννίδης δεν είναι άγνωστος φυσικά στην συγκυβέρνηση και κυρίως στη σαμαρική της συνιστώσα, καθώς χτυπάει διαγωνισμούς εκποίησης επικερδών οργανισμών του δημοσίου.
Δεν υπονοώ φυσικά ότι  περνάει έστω και έμμεσα λαθραίο πετρέλαιο της ISIS στην Ελλάδα. Για το όνομα του θεού. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως ότι έχει απομείνει από επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι εξόχως πατριωτικό, γιατί οι προδότες είτε εκτελέστηκαν παραδειγματικά από την πολιτική ηγεσία είτε εκδιωχθήκαν στο εξωτερικό. Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε την προφανή ειρωνεία της διατύπωσης. 
Φυσικά, ο Φαύλος δεν έχει πρόβλημα να συμμαχεί με τον εχθρό. Όπως όταν ανέλαβε δικηγόρος του ανθρώπου του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του διεθνούς κερδοσκόπου George Soros Άλεξ Ρόντος, όταν ο τελευταίος κλίθηκε από τον εισαγγελέα για τη διερεύνηση της υπόθεσης που ήθελε να υπάρχει σχέδιο πολιτικής εξόντωσης του Κώστα Καραμανλή. Ο "πατριώτης Ρόντος" πελάτης και φίλος του Κρανιδιώτη, ο πατριώτης λοιπόν Ρόντος με το παρατσούκλι ο "Νεκροθάφτης του Μακεδονικού", για τις υπηρεσίες του στη χώρα επιβραβεύτηκε το 2012 με το πόστο του ειδικού απεσταλμένου της ΕΕ στην Αφρική. 
Το πως γίνεται ο πατριώτης Κρανιδιώτης να εκπροσωπεί τον "Νεκροθάφτη του Μακεδονικού" και άνθρωπου του Παπανδρέου Ρόντο (μάλλον ο Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπος του Ρόντος) και παράλληλα να κάνει πλάτες στον Αντώνη Σαμαρά που έριξε κυβέρνηση της ΝΔ με αφορμή το Σκοπιανό, αυτό μόνο οι Νεοδημοκράτες που τον παρακολουθούν μπορούν να επιδιώξουν να το γεφυρώσουν.
Όπως είπα, δεν διαφωνώ με πολλές από τις θέσεις του Κρανιδιώτη στο επίμαχο άρθρο. Ίσως όμως ο κύριος Κρανιδιώτης θα έπρεπε να αναλογιστεί τις δικές του φιλίες με πρόσωπα του περιβάλλοντος Παπανδρέου αλλά και με επιχειρηματίες καθώς και τον δικό του ρόλο στην ολέθρια ανάδειξη του «καταλληλότερου» Σαμαρά στην ηγεσία της χώρας και την εμμονή του στην στήριξη του ακόμη και τώρα με άρθρα που περιγράφουν μισές αλήθειες για τις ανυπέρβλητες προκλήσεις που συναντάει σήμερα η χώρα. Γιατί οι άλλες μισές αλήθειες αφορούν το πώς αυτοί που ο Κρανιδιώτης ανέδειξε και στήριξε συνεργάστηκαν με τον «εχθρό» (στο ΠΑΣΟΚ αναφέρομαι) και συνδιαμόρφωσαν συνθήκες που καθιστούν τις όποιες γεωπολιτικές προκλήσεις ανυπέρβλητες.
Δε δομείται πατριωτισμός πάνω στην ιστορική λήθη του πρόσφατου μάλιστα παρελθόντος. Δεν δομείται πατριωτισμός ούτε πάνω στην φαντασιακή επίκληση του ιστορικού μεγαλείου του μακρινού παρελθόντος. Εθνικισμός δομείται έτσι, ακραίος, υπερφίαλος και επικίνδυνος για όλους.
Το παράδειγμα του 20ου αιώνα μας δίδαξε πως δεν μπορεί να υπάρχει εθνική συμφιλίωση όταν δίνονται συγχωροχάρτια στους εγκληματίες.
Οι άνθρωποι και οι λαοί, οφείλουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Ο Κρανιδιώτης δεν φαίνεται να έμαθε τίποτα από τα δικά του.
Αν φυσικά ήταν «λάθη» και όχι σκοπιμότητες.
Οι υπερπατριώτες τύπου Κρανιδιώτη συγκυβερνήσαν με «τον εχθρό» στο όνομα μιας τεχνητής ιστορικής αναγκαιότητας. Τώρα που εμφανίζονται αδήριτες ιστορικές αναγκαιότητες για τις οποίες η συγκυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών, επικαλούνται πάλι την ιστορική αναγκαιότητα, την ανωτέρω βία για να συνεχιστεί το στρεβλό και καταστροφικό παράδειγμα της συγκυβέρνησης.
Σε προηγούμενη ελληνοτουρκική κρίση το 1975, η πολιτική στάση του Ανδρέου Παπανδρέου ήταν «Βυθίσατε το Χόρα». Η συγκυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική του γιού του, το «Βυθίσατε τη χώρα».
Σίγουρα είναι είτε ανίδεος είτε τυφλός είτε υστερόβουλος αυτός που περιμένει η πολιτική των άνευ όρων εκχωρήσεων της χώρας να αλλάξει επειδή υπάρχει «εθνικός κίνδυνος»;
Όσο συντηρούμε στο εσωτερικό τους εθνικά επικίνδυνους, τόσο περισσότερο θα μεγιστοποιούνται οι «εθνικοί κίνδυνοι» από το εξωτερικό. 
Τον πατριωτισμό που πουλάει τσάμπα ο κύριος Κραν-ιδιώτης, τον έχουμε πληρώσει οι υπόλοιποι Έλληνες πολύ ακριβά. 
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 3/11/2014
Read More »

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Μπράβο στο ΚΚΕ!!!

Η χθεσινή μέρα θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που έκανε την μεγαλειώδη του πορεία το ΚΚΕ!
3 μέρες μετά την παρέλαση του ΟΧΙ, τέσσερα χρόνια μετά από το πανηγύρι των ατελείωτων ΝΑΙ, το ΚΚΕ κούνησε το μυώδες δάχτυλό του.
Τρέμει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το ΚΚΕ fest. Τύφλα να χει το gay pride.
Ναι , το ΚΚΕ απέδειξε ότι έχει  δύναμη. Μεγαλύτερη δύναμη από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή μαζί.
Ότι έχει και μηχανισμό και κομματικό στρατό όπως και τα μεγάλα κόμματα μονάχα που το ΚΚΕ δε χρειάζεται να λαδώνει τα μολυβένια στρατιωτάκια του.
Μας απέδειξε το ΚΚΕ αυτό που γνωρίζαμε πάντα: ότι το ΚΚΕ είχε τη δύναμη να ανατρέψει το σύστημα. Τη δύναμη την είχε. Τη βούληση δεν την είχε ποτέ.
Ότι συμφώνησε για μια ακόμη φορά με το σύστημα όπως είχε κάνει και επί Τσώρτσιλ που ο κόσμος αγωνιζόταν τη δεύτερη κατοχή των Βρετανών ελπίζοντας μάταια ότι το ΚΚΕ θα καλούσε το ΕΑΜ. Μάταια.
Απέδειξε ότι έχει τη δύναμη. Ότι απλά δεν έχει τη βούληση.
Ότι αν ήταν δίπλα στους αγανακτισμένους και όχι απέναντι, το βρώμικο σύστημα των ολιγαρχών θα είχε πέσει.
Αντ’ αυτού το ΚΚΕ λειτούργησε την επίμαχη περίοδο που η λαϊκή αντίδραση δεν είχε σπάσει ακόμη από τη πιο βίαια και μαζική καταστολή που γνώρισε ο τόπος από την περίοδο της χούντας ως πραιτοριανός αυτού που υποτίθεται ότι είναι ο εχθρός του: της αστικής δημοκρατίας και μάλιστα του πιο εκφυλισμένου είδους της.
Το ΚΚΕ απέδειξε ότι είναι αυτό που του καταλογίζουν: ένα λαϊκό κόμμα προνομιούχων που δεκάρα δε δίνει για το λαό. Δεν είναι η ηγεσία του σκανδαλωδώς προνομιούχα βέβαια για να μη συμψηφίζουμε καταστάσεις, αλλά όπως και να το κάνουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της και ένα κομματικό καρβέλι η ηγεσία του το έχει σε αντίθεση με τους εκατοντάδες νεοέλληνες νεόπτωχους.
Άλλωστε όλοι οι υπόλοιποι διεθνιστές σύντροφοι του στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ήταν από τους πρώτους στο χορό της παγκοσμιοποίησης και της τραπεζοκρατίας.
1η Νοέμβρη 2014! Η μέρα που το ΚΚΕ έκανε πορεία! Άλλαξε η χώρα, άλλαξε η ήπειρος, άλλαξε ο πλανήτης!
Κανένα από τα μεγάλα μήντια δεν έδειξε τη μεγάλη του πορεία: Φυσικά αφού το ΚΚΕ φρόντισε να ξεπουλήσει το κανάλι του σε λέρα του συστήματος. ΝεοφιλελεΚΚΕ λέμε.
Υπάρχουν αντισυστημικοί που θα σκότωναν για να έχουν κανάλι. Το συστημικό ΚΚΕ φυσικά σκότωσε το κανάλι του. Δεν μπορούσε να το συντηρήσει σε καπιταλιστικό περιβάλλον. Αλλά τη χώρα θα μπορέσει να τη συντηρήσει σε καπιταλιστικό περιβάλλον.  
Η λειψανοθήκη του κομμουνισμού, η ορθοδοξία της αριστεράς, καθυστερημένη όπως οτιδήποτε το νεολληνικό, έκανε χθες μια επίδειξη δύναμης. Από μπροστάρηδες των εργατικών κινημάτων σήμερα είναι επιδειξίες, γυμνιστές και μπανιστιρτζήδες της ιστορίας.  
Μεγάλα μπάλα λέμε το ΚΚΕ. Λογικό. Η Κανέλλη ΚΚΕ και Βάζελος και ορθόδοξη. Αγκυλώσεις-ύβρεις για έναν άνθρωπο της ευφυΐας της Κανέλλη. Μα οι αγκυλώσεις είναι προσόν για συστημικούς ανθρώπους. Και η Κανέλλη έχει κολλήσει πολλά ένσημα στο σύστημα πριν γίνει ο Απόστολος Παύλος του ΚΚΕ.
Μα να μην είμαστε άδικοι. Ο Μπογιόπουλος, άλλο στέλεχος του ΚΚΕ εγνωσμένης ευφυίας, δεν είναι ορθόδοξος και είναι και γάβρος. Οι τύποι ασχολούνται με το τι κάνουν οι ομάδες τους στο γήπεδο και όχι με το τι κάνουν οι πρόεδροι/ολιγάρχες τους έξω από αυτό. Το δίκιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος αφορά μόνο την μπάλα, την ομάδα και τους οπαδούς.
Τα κόμματα είναι κάτι που κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο ανάμεσα στην μπάλα και τη δουλειά, ένα άλλο είδος μπάλας που άμεσα ή έμμεσα πληρώνεσαι για να το παίξεις.
Και ας παίζουν τα μωρά των τζιχαντιστών μπάλα με τα κεφάλια «απίστων». Οι τζιχαντιστές είναι λαός. Κι η μπάλα του λαού είναι.
Η «ιντελέντζια», όπως κάθε άλλη εξουσία, είχε πάντα το κουσούρι να επιδεικνύει τα κουσούρια της σαν να ταν οι αρετές της.
Η αρετή του ΚΚΕ είναι η δύναμη του ΠΑΜΕ. Το κουσούρι του είναι η μέθοδος διαχείρισης της πολιτικής του δύναμης. Και το ΚΚΕ τα χει μπλέξει και τα δύο μέσα σε ένα διαρκές μεταφυσικό παραλήρημα γεμάτο αντικαπιταλιστικά άλλοθι.
ΠΑΜΕ λοιπόν; Που πάμε όμως; Απο κοινωνική καταστροφή σε κοινωνική καταστροφή. Και το ΚΚΕ να κοιτάζει με απάθεια μποντιμπιλντερά στο Baywatch που τσιτώνει τα μούσκαλα του να τα βλεφαριάζουν τα γκομενάκια για να μην κοιτάν τον τύπο που πνίγεται στο βάθος του πλάνου. 
Ναι, το ΚΚΕ έχει δύναμη.
Το ίδιο και η ορθοδοξία, μισητός δήθεν εχθρός του ΚΚΕ με τον οποίο έχει πολλά περισσότερα κοινά από ότι θα ήθελαν ποτέ οι δυο τους να παραδεχτούν. Πολλά κοινά εκτός από την κοινοκτημοσύνη:
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί περιμένουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και οι ορθόδοξοι κομμουνιστές τον βαλσαμωμένο Γενικό Γραμματέα και τη Δευτέρα Παρουσία του Στάλιν...

Και τι κάνουν με το εδώ και τώρα και τον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα που οι Καίσαρες του χρηματοπιστωτικού και τα ιερατεία τους προκαλούν;

Α, όλα κι όλα. 

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ και τα του ΚΚΕ τω ΚΚΕ.

Γενικά δεν αρέσκομαι να ασκώ δημόσια κριτική στο ΚΚΕ, συνδεδεμένο καθώς είναι με τους εργατικούς και όχι μόνο αγώνες αλλά και με την λογοκρισία που έχει επιβάλλει η επίσημη αλλά και η άτυπη αριστερή νομενκλατούρα και οι οπαδοί της.

Μα εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ συμπεριφέρεται σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης που ξεκοκκαλίζει την πατρική περιουσία επικαλούμενος την ταξική του ανωτερότητα για να επικαλύψει την έλλειψη ηθικής του.

Μια χώρα γεμάτη αναχρονισμούς, φαντάσματα και άλλοθι έχει το ΚΚΕ που της αξίζει.

Μια χώρα που ο κάθε πολίτης λειτουργούσε στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό της μονάδας, της ομάδας, της φαμίλιας και της κλίκας, δέχεται την αντίστοιχη νεοφιλελεύθερη Νέμεση. Μια χώρα που για δεκαετίες έβγαζε ασπροπρόσωπη τη Θάτσερ και το ρητό της "δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειες τους, δέχεται τώρα τις σφοδρές συνέπειες του νεοθατσερισμού.

Και μιας και οι μέρες είναι επετειακές, με το ΟΧΙ που γιορτάζουν μόνο οι ναιναίκοι και οι νενέκοι και την ιστορική πορεία του ΚΚΕ που για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι μπορεί αλλά δε θέλει, να προτείνω να αλλάξουμε το εμβληματικό σύνθημα της επόμενης επετείου από το «ελευθεριά ή θάνατος», στο «νεοφιλελευθεριά και θάνατος»
Άντε και καλή αποτοξίνωση από τα δηλητήρια του μυαλού  


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 2/11/2014
Read More »