Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Ο πρεζέμπορας γιατρός κι ο Μεσσίας του Σύμπαντος


Έχουμε ασχοληθεί με αυτούς.

Γράψαμε και ηλεκτρονικό βιβλιαράκι μπας κι η κοινή γνώμη αποφάσιζε να αντιμετωπίσει ένα ακόμη καρκίνωμα, εξαιρετικά κακόηθες.

Φευ

Η υπόθεση με λίγα λόγια έχει ως εξής.
Η END, (End National Debt), ξεπήδησε μέσα από την υπόθεση των «μετόχων της τράπεζας Ανατολής» και τους ισχυρισμούς τους για διεκδικήσεις πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ για μια τραπεζική εκκαθάριση των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Η End, με πρόεδρο τον ομογενή γιατρό της πρέζας Μανώλη Λαμπράκη και τον φερόμενο ως αρχαιοκάπηλο και πλαστογράφο Αρτέμη Σώρρα ως απόλυτο μεσσιανικό σταρ, μετεξέλιξε αυτόν τον ισχυρισμό παρουσιάζοντας το Σώρρα ως κάτοχο αμερικανικών ομολόγων συνολικής αξίας 600 δις.

Στόχος τους να αναγνωριστούν αυτά τα ομόλογα θεσμικά και να μπουν στην κυκλοφορία χρηματοπιστωτικών προϊόντων κάνοντας τους εαυτούς τους κατά πολύ πλουσιότερους, βάζοντας στο στόχαστρο τους περιοχές που βρίσκονται σε οικονομική κρίση ή και σε χρεωκοπία.

Ξεκίνησαν την απάτη τους με «προσφορά» εξαγοράς χρέους του χρεοκοπημένου από την Goldman Sachs Jefferson County κι αφού πήραν αυτό που τους άξιζε, τα αρχίδια τους, προχώρησαν στην Κύπρο και σε μια χώρα χρεοκοπημένη σε όλα τα επίπεδα και με εξόχως προβληματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς γνωστή ως Ελλάδα.
Και παρά την αδράνεια των διωκτικών αρχών που έχουν ενημερωθεί και από εμένα για την δράση της συμμορίας, δεν τα καταφέρνουν ούτε και στην μητέρα πατρίδα να αναγνωριστούν τα αυτοσχέδια ομόλογα τους παρότι είχαν την έμμεση βοήθεια του νυν αντιπροέδρου της ΝΔ Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος δεν παρουσιάστηκε στην εκδίκαση της μήνυσης που άσκησε εναντίον τους με αποτέλεσμα την πρώτη δικαίωση τους από ελληνικό δικαστήριο.
Έχοντας λοιπόν αποκτήσει ομάδα φανατικών οπαδών απαρτιζόμενη από  στιγνά πασοκοειδή, οριακά ψυχιατρικούς και μερικούς αθεράπευτα αφελείς που πιστεύουν στους ισχυρισμούς κατοχής όχι μόνο ομολόγων αλλά και Απολλώνιας διαστημικής μορφής ενέργεια που πουλήσαν στην NASA, οι Σώρρας και Λαμπράκης δεν το βάζουν κάτω:
Αρχίζουν να στοχεύουν πλέον ελληνικούς δήμους κι εμπνεόμενοι από τους διεθνές απατεώνες του «Κράτους του Μελχιζεδέκ» και του OITC, του «Office for International Treasury Control», συνθέτουν το μύθευμα του «Παγκόσμιου Καταπιστεύματος».
Τώρα πλέον ο Σώρρας δεν έχει μόνο 600 δις. Αλλά μπορεί να προσφέρει στους Έλληνες πρόσβαση στα 1.3 τρις που τους αναλογούν από το «Παγκόσμιο Καταπίστευμα». Και κάποιοι τον καταπιστέψαν.  
Το κράτος του Μελχιζεδέκ είναι το εγχείρημα δύο αμερικάνων να ανακηρύξουν μερικά νησιά του ειρηνικού μονομερώς ως κράτος, για να μπορούν να διενεργούν τραπεζικές απάτες με τη κρατική βούλα.
Το 2015, η END όπως τη γνωρίζαμε τελειώνει. Ο Λαμπράκης τα σπάει με τον αστέρα του τον Σώρρα, ο οποίος απομακρύνεται από το διοικητικό συμβούλιο της END καθώς οι υπόλοιποι φοβούνται πως οι ποινικές υποθέσεις του θα αμαυρώσουν την οργάνωση.
Ο Σώρρας τώρα θα ξεκινήσει την ατομική του δράση, με αρχικό στόχο να φάει ότι λεφτά μπορεί και τελικό του στόχο να μπει στο κοινοβούλιο και να χαίρει μεγάλων μισθών και βουλευτικής ασυλίας.
Αμ πως.
Ιδρύει λοιπόν την οργάνωση Ελλήνων Συνέλευσης και χρησιμοποιεί τις ομάδες κρούσης του για να μοιράζουν εντολές εξουσιοδότησης  σε Έλληνες πολίτες, εξουσιοδοτώντας τον Σώρρα  να πληρώσει τα χρέη τους στην εφορία μέσω του «λογαριασμού» του των 660 δις σε ομόλογα,   χρεώνοντας στους ανυποψίαστους συνήθως πολίτες την σωτήρια υπογραφή τους μόλις μερικά ευρώ.
Ο στόχος του Σώρρα είναι τετραπλός: α) πολιτική εκστρατεία, β) εκστρατεία χρηματοδότησης της οργάνωσης του για να γίνει κόμμα, γ) συλλογή προσωπικών στοιχείων των πολιτών όπως ΑΦΜ για κάθε πιθανή χρήση και δ) έμμεση αναγνώριση των πλαστών ομολόγων από την Εφορία.
Ο πρώην συνεργός του, θα βρει άσχημο τέλος. Ήδη καταδικασμένος για φοροδιαφυγή ύψους 120.000 δολλαρίων, ο γιατρός Λαμπράκης θα βρεθεί ξανά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αυτή τη φορά για πολύ σοβαρότατη υπόθεση: για ιατρικοποιημένη πρεζομπορία.
Ο Λαμπράκης κατηγορείται ότι έγραφε με την οκά συνταγές του οπιούχου παυσίπονου οξυκωδόνη που χορηγείται μόνο για χρόνιο και οξύ πόνο, ένα εθιστικό ιατρικό ναρκωτικό.
Έτσι περιγράφει την υπόθεση του το ρεπορτάζ της ΕΡΤ:
«Ο κ. Λαμπράκης, 69 ετών, συνελήφθη από τις ομοσπονδιακές Αρχές με την κατηγορία της «συνομωσίας διακίνησης και κατοχή με πρόθεση διακίνησης, οξυκωδόνης (oxycodone)»…
Ειδικότερα, το υπουργείο Δικαιοσύνης (Department of Justice, U.S. Attorney’s Office Southern District of New York), ανέφερε ότι ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας της περιφέρειας της Νότιας Νέας Υόρκης, κΠριτ Μπαράρα (United States Attorney for the Southern District of New York), ο κΤζέιμς Χαντ (Special Agent in Charge of the U.S. Drug Enforcement Administration’s New York Division), ο κΤζέιμς ΟΝιλ (Commissioner of the New York City Police Department) και η κΜαρία Βούλο «ανακοίνωσαν την σύλληψη του ΔρΕμμανουήλ Λαμπράκη, γιατρού με άδεια από την Πολιτεία, ο οποίος έγραψε χιλιάδες μη απαραίτητες ιατρικά συνταγές οξυκωδόνης (oxycodone), συνολικά 2,4 εκατ. χαπιών, σε περίοδο 5 ετών»….
Ο κ. Μπαράρα, δήλωσε: “Αν και είχε άδεια ως γιατρός, φέρεται, ο Εμαννουήλ Λαμπράκης, να ήταν ένας ενεργός και επικίνδυνος διακινητής ναρκωτικών. Φέρεται να προμήθευσε ιατρικά μη απαραίτητα χάπια οξυκωδόνη στις κοινότητες μας, τρέφοντας τον εθισμό αμέτρητων ανθρώπων. Αυτή η σύλληψη αποτελεί κρίσιμο μέρος της συνολικής μας μάχης ενάντια στην καταστροφική επιδημία κατάχρησης οπιοειδών”.
Ο ειδικός πράκτορας επικεφαλής της έρευνας, Τζέιμς Χαντ, είπε: “Οι διακινητές ναρκωτικών που πωλούν συνταγές για χρήματα βγάζουν στους γιατρούς κακό όνομα. Η διάλυση μίας σύγχρονης φωλιάς οπίου που ήταν μεταμφιεσμένη ως ιατρική κλινική στην καρδιά του Κουίνς δείχνει το αποτέλεσμα της συνεργασίας στην επιβολή του νόμου. Η έρευνα ταυτοποίησε ότι ο Εμμανουήλ Λαμπράκης φέρεται να εξέτρεπε χάπια οξυκωδόνη στους δρόμους της Νέας Υόρκης, επιτρέποντας αυτό που οι Αρχές, οι κοινότητες και οι επαγγελματίες υγείας, προσπαθούν να αποφύγουν, τον εθισμό στα οπιοειδή και θανάτους από υπερβολική δόση”.
Η έφορος του τμήματος Οικονομικών Υπηρεσιών της Νέας Υόρκης, Μαρία Βούλο, ανέφερε: “Η Νέα Υόρκη είναι πιο ασφαλές μέρος επειδή η οι Αρχές επιβολής του νόμου συνεργάστηκαν για να σταματήσουν τις εγκληματικές δραστηριότητες μέσω των οποίων ο κατηγορούμενος επιδίωξε να πλουτίσει, ενώ έθετε σε κίνδυνο ανθρώπους. Το τμήμα Οικονομικών Υπηρεσιών εκτιμά την ευκαιρία που είχε να εργαστεί σε αυτή την υπόθεση με το γραφείο του ομοσπονδιακού εισαγγελέα Μπαράρα και το Drug Enforcement Administration (DEA)”.  «H οξυκωδόνη είναι ένα υψηλά εθιστικό, ναρκωτικό οπιοειδές, το οποίο χρησιμοποιείται για τη θεραπεία σοβαρών και χρόνιων πόνων. Οι συνταγές οξυκωδόνης  έχουν μεγάλη ζήτηση και έχουν σημαντική αξία σε μετρητά για τους διακινητές ναρκωτικών.
Πράγματι, ταμπλέτες οξυκωδόνη, μπορούν να μεταπωληθούν στο δρόμο για εκατοντάδες δολάρια. Για παράδειγμα, 30 milligram ταμπλέτες οξυκωδόνη έχουν τρέχουσα αξία στο δρόμο περί τα 20-30 δολάρια έκαστη στη Νέα Υόρκη. Η τιμή είναι ακόμη υψηλότερη σε άλλες περιοχές της χώρας. Μία μόνο συνταγή για 120 ταμπλέτες των 30 milligram οξυκωδόνη μπορεί να αποφέρει στον παράνομο διακινητή 2.400 δολ. σε μετρητά ή περισσότερα.
Τουλάχιστον, κατά προσέγγιση, από τον Ιανουάριο του 2011 έως το Δεκέμβριο του 2016, ο Εμμανουήλ Λαμπράκης, λειτουργούσε δύο ιατρικές κλινικές στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, όπου έγραψε ο ίδιος χιλιάδες συνταγών για μεγάλες ποσότητες οξυκωδόνη με αντάλλαγμα μετρητά. Τυπικά, ο Λαμπράκης χρέωνε 150 δολ. μετρητά για επισκέψεις ασθενών και αυτές οι επισκέψεις συχνά συμπεριλάμβαναν πολλαπλούς «ασθενείς» που έβλεπε την ίδια στιγμή, στο ίδιο δωμάτιο εξέτασης
Κατά τη διάρκεια αυτών των «επισκέψεων ασθενών» ο Λαμπράκης, θα έκανε έναν απλό, επιπόλαιο χειρισμό του σώματος (όπως περιστροφή του χεριού ή του ποδιού του ασθενή) και θα είχε μία σύντομη ή καθόλου συνομιλία με τον φερόμενο «ασθενή».
Παρόλα αυτά, ο Λαμπράκης, θα έδινε στον ασθενή μία συνταγή για μεγάλη ποσότητα οξυκωδόνη, πιο συχνά 120 ταμπλέτες των 30 milligram ή πιο πολύ.
Μεταξύ του Ιανουαρίου του 2011 και σήμερα, ο Λαμπράκης έγραψε περί τις 17.000 συνταγές οξυκωδόνη στη μία από τις κλινικές του, με αποτέλεσμα τη διανομή σχεδόν 2,4 εκατ. ταμπλετών, οι οποίες έχουν αξία στο δρόμο τουλάχιστον 48 εκατ. δολ.
Σε πάνω από 200 περιπτώσεις ο Λαμπράκης έγραψε 30 ή περισσότερες συνταγές για χάπια οξυκωδόνη των 30milligram σε μία ημέρα. Ως αποτέλεσμα των ενεργειών του, εκτιμάται πως ο Λαμπράκης συγκέντρωσε 2,5 εκατ.δολ. σε αμοιβές από τους «ασθενείς» του».

Ο σωτήρας της Ελλάδας, ο Απολλώνιος Λαμπράκης, κατηγορείται ότι έγραφε σε ασθενείς από αυτά τα καλά που έπαιρνε η Πυθία.

Πουλούσε ναρκωτικά και τρέλα. Έβγαλε εκατομμύρια από τα πρώτα. Ήθελε να βγάλει δις από το δεύτερο.

Το ενδεχόμενο τέλος του Λαμπράκη δε θα σταματήσει το Σώρρα. Θα ισχυριστεί, αν δεν το έχει ήδη κάνει, πως είχε καταλάβει τι εγκληματίας είναι ο Λαμπράκης και για αυτό απομακρύνθηκε από την END.

It takes one to know one.

Το όνειρο της βουλευτικής ασυλίας δεν είναι πια και τόσο μακρινό για τον Πατρινό.

Συνήθως οι πολιτικοί γίνονται πρώτα πολιτικοί και έπειτα εγκληματίες υπεράνω του νόμου.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν χρειάζεται καμιά προπαρασκευή.

Η END είναι το παιδί του γάμου της εγκληματικότητας με την παράνοια και δείχτης του βαθμού της βαθύτατης σήψης της χώρας.

Η χώρα είναι άρρωστη σε τελικό στάδιο.

Μόνο με ακρωτηριασμό των σάπιων μελών της σώζεται.

Κι αυτό δε συμβαίνει.

Το αντίθετο μάλιστα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/12/2016
Read More »

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Ο Καραγκιόζης πρέπει να πεθάνει


Ναι , ο πολύπαθος λαός μας.
Ισχύει.
Και πλουτίζει σε μιζέρια.
Γιατί είμαστε επίμονα ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Ο Καραγκιόζης, ο αρχετυπικός Έλληνας της τουρκοκρατίας.
Αυτός ο Καριόλης.
Ο κυρίαρχος πούστης.
Ο ψεύτης, ο εκμεταλλευτής, ο καταφερτζής.
Ο καραγκιόζης είναι η μισή ιστορία.
Η άλλη μισή, η άγραφη ιστορία, ξεκινάει όταν ο Καραγκιόζης έχει την κοιλιά του γεμάτη και έχει πιάσει πόστο.
Όταν ο Καραγκιόζης έχει γίνει η εξουσία και πατάει τους αδύναμους πιο σκληρά από τον Αγά.
Ο Καραγκιόζης δεν φοβόταν μήτε θεό μήτε δαίμονα. Και αυτό ήταν το μόνο στο οποίο ήταν Έλληνας.
Μα φοβόταν την αλήθεια.
Για αυτό φοβόταν τον Μπάρμπα Γιώργο.
Και αυτόν φρόντισε να ξεπαστρέψει πρώτο όταν ήρθε στα πράματα.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο συγγραφέας.
Ο Καραγκιόζης βρίσκεται πάνω από όλα και κάτω από κάποιους.
Ο Καραγκιόζης χρειάζεται κατώτερους για να φαντάζει άνθρωπος.
Κι ανώτερος για να δικαιολογεί την εξάρτηση του από τον δόλο.
Ο συγγραφέας είναι έξω από όλα και στην καρδιά όλων των πραγμάτων.

Οι καραγκιόζηδες γίναν φιλόλογοι.
Πληρώνουν αδρά για να γίνουν και συγγραφείς.
Οι λογοτεχνικοί σύλλογοι, τα νοσοκομεία, οι υπηρεσίες, τα υπουργεία, μέχρι κι ίδια η αναρχία έχει γεμίσει Καραγκιόζηδες.
Ένα έθνος Καραγκιόζηδων.
Για αυτό και συ δεν νιώθεις ποτέ μόνος μέσα σε ένα ΕΘΝΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8/12/2016
Read More »

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Η Ελλάδα μεταξύ σφύρας και άκμονος

"Αμφισβητούμενες ζώνες του Ιονίου."

Αυτό εκστόμισε ο "φιλέλληνας" πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντυ Ράμα σε συνέντευξη του στον Παπαχελά.
Δεν είναι πυροτέχνημα για εσωτερική κατανάλωση.
Είναι θέση της αλβανικής κυβέρνησης η οποία σε σύγκριση με άλλα αλυτρωτικά αλβανικά στοιχεία είναι μετριοπαθής.

Ο Ράμα μίλησε επίσης για Αλβανία σε Κόσοβο, "Μακεδονία" και Μαυροβούνιο.

Οι θέσεις Ράμα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με τις θέσεις Ερντογάν για την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης. Δύο γειτονικές χώρες αμφισβητούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας η οποία σε όλα τα επίπεδα πεθαίνει.

Όπου υπάρχουν πτώματα, θα υπάρχουν και κοράκια.

Η ελληνική διπλωματία των τελευταίων ετών ήταν μια ψευδαίσθηση ευρωπατρονίας που διαρκώς διαψεύστηκε.

Η Ελλάδα είναι κρατημένη από τα αρχίδια της Τουρκίας που έχει τη στρόφιγγα του προσφυγικού.

Από τ αρχίδια της Γερμανίας που έχει τα κλειδιά του δανεισμού.

Απο τη μία έχεις μια χώρα, την Αλβανία που έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην εκτροφή του ευρωπαϊκού ισλαμιστικού εξτρεμισμού που συνέβαλε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και θεωρεί αλβανικά τα Σκόπια, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο και το Ιόνιο.

Από την άλλη, το μεγάλο νεοοθωμανικό σύμμαχο της που οραματίζεται την παλιά αυτοκρατορία, με έναν ηγέτη που φυλακίζει Κούρδους βουλευτές και διώκει εκατοντάδες χιλιάδες άλλους από τον κρατικό μηχανισμό. Διώκει ακόμη και φοιτητές.

Κι οι δυό τους βρίσκονται σε υψηλή συνέργεια.

Και για τον δεύτερο προωθείς την ευρωπαϊκή του ένταξη ενώ ο πρώτος προσβλέπει σε σένα για το ίδιο πράμα.

Ποια είναι η απάντηση σου σε αυτά;

Αυτή τη στιγμή οι χώρες του Βίζενγκραντ, έχοντας φτιάξει το δικό τους πλέον άξονα,  σου συμπεριφέρονται εχθρικά  για δύο λόγους: Είσαι πηγή δαπανών και πύλη μεταναναστών.

Ποια είναι η προσπάθεια της Ελλάδας για προσέγγιση και δημιουργία έστω και ευκαιριακών συμμαχιών με αυτές τις χώρες με κοινό παρονομαστή την παραδοσιακή τους Τουρκοφοβία;

Ποιες οι διπλωματικές προσεγγίσεις προς τη Σερβία που μόνο ως απειλή μπορεί να θεωρεί τον αλβανικό αλυτρωτισμό;

Η ΕΕ δεν εγγυάται τίποτε για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Η δημιουργία του ευρωστρατού που ψηφίστηκε μόλις προχθές ως παρενέργεια τη εκλογής Τραμπ και των αντιλήψεων του για το ρόλο του ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν εγγυάται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας: το αντίθετο.

Νέα φετάρα του προϋπολογισμού της χώρας θα πηγαίνει στον ευρωστρατό ενώ η σύσκεψη Καμμένου-Μητσοτάκη-Γεωργιάδη και οι σκέψεις για υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στα 18 σε μια χώρα που πεθαίνει και πληθυσμιακά μάλλον δεν είναι ασύνδετες με τη δημιουργία ενός ευρωστρατού που θα λειτουργεί ως μπάτσος στο εσωτερικό της Ευρώπης και ως ιμπεριαλιστική δύναμη ταχείας επέμβασης στο εξωτερικό- καμία σχέση δεν θα χει όμως με την προστασία των ελληνικών συνόρων.

Θα προλάβει όμως ο ευρωστρατός να δημιουργηθεί;

Όσο κι αν όψιμα λεονταρίζει ο Ρέντζι για έλεγχο του πλεονασματικού γερμανικού προϋπολογισμού, στις 4 Δεκέμβρη θα χάσει το δικό του δημοψήφισμα και αν έχει τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα θα τηρήσει τη δέσμευση του να παραιτηθεί, εξέλιξη που θα οδηγήσει πιθανώς σε εκλογές και σε σαρωτική νίκη του κόμματος των πέντε αστέρων, το οπόιο, αν δεν ενδώσει η Γερμανία στις απαιτήσεις του θα επιστρέψει την Ιταλία στην λιρέτα.

Αυτή η εξέλιξη θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στη Λεπέν. Τυχόν εκλογή της θα οδηγήσει σε παρόμοιες εξελίξεις από την πλευρά της Γαλλίας.

Η Ελλάδα πιθανόν να βρεθεί η μόνη χώρα που θα εναντιώνεται στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε ότι πλήρως γερμανικό θα έχει απομείνει από τη σημερινή Ευρωζώνη.

Η ιστορία δεν είναι γραμμική.

Στην παρούσα φάση της γίνεται όλο και πιο χαοτική.

Οι κουβέντες για ανάπτυξη κι αριθμούς είναι οι σκέψεις ενός ηλιθίου που μετράει τα κέρματα του για να αγοράσει σοκολάτα από ένα ψιλικατζίδικο που βομβαρδίζεται μπροστά στα μάτια του.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 23/11/2016


Read More »

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Να ζει κανείς ή να μη Σαρκοζί;


Ο Νικολά Σαρκοζί νοκ αουτ από τον πρώτο γύρο των εκλογών του ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Αυτό σημαίνει ένα και μόνο πράμα: Οι πιθανότητες για να γίνει η Μαρί Λεπέν πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας αυξάνουν ακόμη περισσότερο σε συνδυασμό και με την εκλογή Trump αν και παραμένουν όχι εξαιρετικά μεγάλες καθώς τα δύο μεγάλα στο δεύτερο γύρο πάντα συνασπίζονται για να κρατάν την πίτα της εξουσίας μεταξύ τους. 

Τα δύο μεγάλα κόμματα είπα; Επιτρέψτε μου να διορθώσω. Εδώ και αρκετό καιρό υπάρχει ένα από δυο παλιά μεγάλα κόμματα καθώς ο Ολαντρεού είναι ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία της γαλλικής δημοκρατίας με ποσοστά αποδοχής κοντά στο 10%.
Αυτό συμβαίνει σε όσα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα παίρνουν την εξουσία στην περίοδο της γερμανικής λιτότητας. 
Εξαφανίζονται. 
Ο Σαρκοζί, προσπάθησε να επανεφεύρει τον εαυτό του ως εθνικιστής. Ο συνομώτης της ελληνικής κρίσης, ο χασάπης της Λιβύης προσπάθησε να κλέψει κάτι από την ατζέντα της Λεπέν στο προσφυγικό και στη γαλλορωσικές σχέσεις υποσχόμενος περισσότερο Γαλλία. 
Ο άνθρωπος που τον υποσκέλισε, ο πρώην πρωθυπουργός Φιγιόν, έκλεψε κάτι από την κλεμμένη ατζέντα του Σαρκοζί, αλλά παραμένει ένας φανατικός νεοφιλελεύθερος με ίχνη ευρωφυγόκεντρης ρητορικής, που αν δεν την τηρήσει στην περίπτωση που τυχόν κερδίσει την προεδρία θα οδηγήσει και το δικό του κόμμα στην εξαφάνιση, εκτός κι αν αλλάξει κάτι δραματικά στον γερμανικό σχεδιασμό καθώς οι Γάλλοι δεν είναι Έλληνες για να δεχτούν να γίνουν κομπάρσοι και γκαρσόνια των Γερμανών. 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν θα γίνει η Λεπέν πρόεδρος. Το ζήτημα είναι απλά το πότε. 

Ο αποκλεισμός του Σαρκοζί ήταν φυσικά και αποτέλεσμα πολιτικής συμπαιγνίας. 

Μόνο 60% των ψήφων στις εσωκομματικές εκλογές ήταν παραδοσιακών ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων καθώς με ζήλο έσπευσαν να ψηφίσουν αντισαρκοζί αριστεροί και πιθανώς ακόμη πιο δεξιοί. 

Το παιχνίδι αυτό το έχουμε ξαναδεί πρόσφατα και δεν βγήκε σε καλό: Το είδαμε στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές όταν το δημοκρατικό κόμμα σαμποτάρισε την εκστρατεία Σάντερς και προώθησε ως πιο εύκολους αντιπάλους τους Κρουζ και Τραμπ. 

Φημολογείται πως το δοκίμασε άτυπα κι ο ΣΥΡΙΖΑ στις προεδρικές τις ΝΔ όπου ήθελε να βγάλει τον Άδωνη πρόεδρο για ευνόητους λόγους, οι ολιγάριθμοι κομματικοί του όμως δεν του επέτρεψαν να επηρεάσει τους συσχετισμούς. 

Τώρα: οι εθνικισμοί επιστρέφουν στην κεντρική πολιτική.

Το γιατί βγάζει μάτι: Οι εθνικιστές ψήφοι είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ αντιπαγκοσμιοποιητικές ψήφοι.

Η παγκοσμιοποίηση έφερε μπόλικα εφήμερα κέρδη αρχικά, σταδιακά όμως οι δουλειές πήγαν στην Ασία και τα λεφτά σε offshore και Hedge funds με την παράλληλη απομείωση ελεγκτικών μηχανισμών και περιορισμών ακριβώς σε αυτές τις κινήσεις που έχουν δημιουργήσει εδώ και χρόνια περιβάλλον αποεπένδυσης. 

Παράλληλα, ο κρατικός δανεισμός σε περιβάλλον αποεπένδυσης και υπερσυσσώρευσης πλούτου εκτός των εθνικών συνόρων οδηγεί σε υπερφορολόγηση των πολιτών, μείωση μισθών και συντάξεων και δραματική επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, κάτι που οδηγεί και σε μεγαλύτερη συρρίκνωση της εσωτερικής κατανάλωσης κι αγοράς. 

Η μετανάστευση σε αναπτυξιακό περιβάλλον μπορεί να την ενισχύσει ακόμη περισσότερο. Σε περιβάλλον αποεπένδυσης συμβάλλει στην εργασιακή ανασφάλεια και επιτείνει τη γηγενή ανεργία. 

Αυτοί είναι οι "προοδευτικοί" παράγοντες που οδηγούν σε υφεσιακό σπιράλ κι οδηγούν τους πληθυσμούς να ξαναθέλουν να γυρίσουν σε πιο κλειστά εθνικά σχήματα. 

Τόσο απλά. 

Αυτοί που θέλουν να παρουσιάζουν τους νέους "εθνικισμούς" ως καυλωμένα φαντάσματα του παρελθόντος, είναι αυτοί ακριβώς που υποχρεώνουν τους πληθυσμούς να τους αναβιώσουν ως ύστατη γραμμή άμυνας απέναντι σε μια παγκοσμιοποίηση που πάντα κινούταν από τους λίγους, τα οφέλη της όμως πλέον κατευθύνονται σε όλο και λιγότερους. 

Ρίξτε μια ματιά στην πορεία της ανισοκατανομής του πλούτου τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα.

Κι αν τα πατριωτικά κόμματα παρουσιάζονται ως λαϊκίστικα, τα παγκοσμιοποιητικά κόμματα που παράγουν και την αντίστοιχη προπαγάνδα δεν μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΕΛΙΤΊΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. 

Πως θα μπορούσαν άλλωστε;  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/11/2016 





Read More »

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Μην πας ποτέ Ντουμπάι τα χριστούγεννα


Το Ντουμπάι αποτελεί πλέον πόλο του παγκόσμιου τουρισμού.

Κι όχι κι άδικα. 

Ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα, έχεις δύο πολύ καλούς λόγους να πας Ντουμπάι: 

Ο πρώτος είναι γιατί μπορείς να επιδοθείς σε ένα καταναλωτικό ντελίριο, να αγοράσεις ότι βάζει ο νους σου και να ξοδέψεις ένα παγκόσμιο ακαθόριστο προϊόν για να νιώσεις Πατούλενα με τα όλα της. 

Ο δεύτερος είναι γιατί μπορείς να ζήσεις στο πετσί σου μια εμπειρία που κάπως έχει αρχίσει να σπανίζει κατά τόπους στις μέρες μας, κι αυτό αν είσαι τυχερή: Τη μοναδική εμπειρία του να νιώσεις εντελώς γυναίκα: 
Όπως ακριβώς νιώθαν για χιλιάδες χρόνια οι περισσότερες γυναίκες του πλανήτη κάτω από την πατριαρχική μπότα. 

Γιατί τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όπως κι ο άλλος σύμμαχος των ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, είναι μια γαμημένη καπιταλιστική θεοκρατία, όπου το σύγχρονο είναι απλά η βιτρίνα για ότι πιο αναχρονιστικό υπάρχει σήμερα στην ανθρωπότητα.

Για τ' όνομα, δεν τα λένε εμιράτα για πλάκα. Κι η Σαουδική Αραβία είναι απλά η Αραβία των Σαούντ. 

Τι δεν καταλαβαίνεις; 

Μοιράσου με τους φίλους στα social media κι αυτήν την εμπειρία: Βρετανίδα βιάστηκε φέτος στο Ντουμπάι από δύο συμπατριώτες της.
Είχε το θάρρος να το καταγγείλει στις αρχές: 
Ο πέλεκυς της θεϊκής δικαιοσύνης έπεσε βαρύς: 
Η γυναίκα φυλακίστηκε. Για εξωσυζυγικό σεξ.... 

Ναι ναι ναι. 

Καλά τ' ακούσατε. 

Μετά από διεθνείς πιέσεις την αφήσαν να βγει από τη φυλακή και τώρα κυκλοφορεί σαν τρομαγμένο φάντασμα στο Ντουμπάι καθώς δεν της δίνουν το διαβατήριο της.

Θα μπορούσε να ναι και χειρότερα: Η ερμηνεία της Σαρίας που αποτελεί τον νόμο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) απαγορεύει να συζείς με κάποιον, έστω και να μοιράζεσαι το ίδιο δωμάτιο με άντρα, ενώ η άγαμη εγκυμοσύνη αποτελεί κι αυτή έγκλημα. Εννοώ ότι αποτελεί έγκλημα να υπάρχεις όντας άγαμη εγκυμονούσα. 

Κι οι ποινές για το βιασμό σου; Από φυλάκιση, μέχρι δημόσιο μαστίγωμα λιθοβολισμό μέχρι θανάτου. 

Για σένα. Όχι για τους βιαστές. 

Τυχερή η βρετανίδα. 

Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο περιστατικό. Αποτελεί τον Θεϊκό νόμο, το μόνο νόμο.

Και έχει επιβληθεί και σε Αυστραλές, Νορβηγίδες, Ολλανδές που επίσης βιάστηκαν. 

Για να αποδείξετε ότι έχετε βιαστεί στα ΗΑΕ το μόνο που χρειάζεται είναι την ομολογία του/των βιαστών σας.
Εναλλακτικά, την κατάθεση 4 ενηλίκων... αντρών βέβαια. Οι γυναίκες δεν μετράνε. 

Αλλά ανάλογα με την εθνικότητα του βιαστή, ο Αλλάχ μπορεί να φανεί μεγάλος: 

Όταν μια βρετανίδα βιάστηκε ομαδικά από 3 Ιρανούς το 2012, δεν φυλακίστηκε όταν τους κατήγγειλε. Υποχρεώθηκε όμως σε πρόστιμο όταν αποκαλύφθηκε ότι τα πινε μόνη της σε μπαρ. 

Φυσικά και δεν ακούτε από τα ελληνικά μήντια για το τι εστί Σαρία σε ορισμένα κράτη . 

Κι αυτό γιατί τα αφεντικά τους, οι Έλληνες ολιγάρχες, έστω κάποιοι από αυτούς, έχουν κάνει μπίζνες με τους πετρελαιάδες. Και τα λεφτά βουλώνουν στόματα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, πληρώνουν φερέφωνα. 

Είδαμε και πάθαμε στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από τα νύχια της θεοκρατίας και ακόμη δεν το χουμε καταφέρει στο βαθμό που το 'χουν πετύχει άλλες δυτικές χώρες. 

Για μένα, οι ελίτ των ΗΑΕ θα πρεπε να θαφτούν κάτω από τους τόνους μετάλλου και γυαλιού που χουν σηκώσει κωλοδάχτυλο στον ουρανό και να αφήσουμε την έρημο να κάνει τη δουλειά της.

Η πιο ανθρωπιστική προσέγγιση είναι να διακόψει η Δύση κάθε οικονομική σχέση μαζί τους, να επιστρέψουν και οικονομικά εκεί που 'χουν μείνει νοητικά. Και να αφήσουμε την έρημο να κάνει τη δουλειά της. 

Αλλά φυσικά, τα λεφτά κυβερνούν.

Αντί αυτού, η Δύση κατέστρεψε τα κοσμικά καθεστώτα του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, μαζί με τις χώρες τους που συγκριτικά ήταν παράδεισος επί γης για τις γυναίκες. 

Γυναίκες όλου του κόσμου, φανείτε ανώτερες: δείξτε ανοχή στις πιο μισογυνικές ερμηνείας της σαρίας και τους υποστηρικτές της. 

Κυρίες, αν το να αγοράζετε αντικείμενα, δεν σας γεμίζει, το να ξαναγίνετε οι ίδιες αντικείμενα σάμπως είναι μια κάποια λύση στον άκρατο υλισμό μας; 

Πάτε Ντουμπάι λοιπόν. Η φέρτε το Ντουμπάι στο Ελληνικό. 

Όπως φλεγματικά έγραψε κι ένας άγγλος δημοσιογράφος: Το ότι υπάρχει το Ντουμπάι έχει και κάτι καλό. Κρατάει όσους θέλουν να πάνε στο Ντουμπάι σε ένα μέρος, κι έτσι δε θα τους φάμε στη μάπα στις διακοπές μας. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazva.blogspot.com, 17/11/2016
Read More »

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Ομπάμα και τα σπαστά ελληνικά του Τσίπρα


Oh my fucking god! Τι αμαρτίες πληρώνουμε!
Το παιδί απ την κυψέλη το κανε ξανά.
Αφού κέρδισε τις εκλογές ως μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου, τώρα μιλά σαν ομογενής δεύτερης γενιάς.
Αυτοί είναι οι αριστεροί δεύτερη γενιάς:
Καιροσκόποι του ακτιβισμού, σφετεριστές της ιστορίας πρώτα και έπειτα της εξουσίας και αδιόρθωτοι κοινωνικοί χαμαιλέοντες.
Νομίζαμε ότι μετά τον ΓΑΠ είχαμε πιάσει πάτο.
Αμ δε.
Το παιδί που ταν στη Γένοβα, το παιδί που ταν στις πορείες κατά της επίσκεψης Κλίντον, ο Μέγας Ψεύτης, είναι κάτι ακόμη χειρότερο.
Το θέαμα θα ταν απολύτως τραγικό αν δεν ήταν απολύτως γελοίο.
Ο Ομπάμα δεν είναι μαντατοφόρος του Ομπάμα.
Κάνει την τελευταία του τουρνέ γνωρίζοντας πως με την εκλογή Trump οι ευρωφυγόκεντρες δυνάμεις ενισχύονται κι επιχειρεί να μπαλώσει τα πράγματα μην τυχών και διαλυθεί αυτό το αντιδημοκρατικό έκτρωμα που κατάντησε η ΕΕ, γνωρίζοντας καλά επίσης αυτό που κρύβει σύσσωμο το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα: πως η Κύπρος σιγοψήνεται στο μπρίκι σαν τουρκικός καφές.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος της παρουσίας στην επίσκεψη Ομπάμα του γερακιού Victoria Nuland, υπεύθυνης για ευρωπαϊκά και ευρωασιατικά ζητήματα.

Ο Ομπάμα θα θέσει στην Μέρκελ το πρόβλημα του ελληνικού χρέους;

Ε και;

Η Ελλάδα είναι πιο μόνη από ποτέ.

Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε είναι αυτοί που θα αποφασίσουν τι θα συμβεί. Και το απόλυτο κριτήριο για αυτό είναι οι επερχόμενες γερμανικές εκλογές.

Έτσι, είναι μάλλον απίθανο να δώσει καρπούς η "πίεση" Ομπάμα. Απίθανο, όχι αδύνατο.

Η εκλογή Trump είναι η χρυσή ευκαιρία για το κομμάτι εκείνο της γερμανικής ελίτ που θέλει να απογαλακτιστεί από την αμερικανική πατρονία ενώ το αμερικανοκίνητο κομμάτι της αποδυναμώνεται σημαντικά.

Το άλλοθι της αμερικανικής επιρροής στα ευρωπαϊκά πράγματα σύντομα τελειώνει.

5 Δεκέμβρη είναι η τελική προθεσμία.

Μετά από αυτή, η κυβέρνηση είτε θα αρχίσει τυχοδιωκτικούς αυτοσχεδιασμούς, ή θα μπει σε τροχιά εκλογών για να μην εξαφανιστεί υπό την τρομακτική πίεση των νέων μέτρων.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά.

Πλέον, δεν ξεχνά και τι σημαίνει αριστερά.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/11/2016
Read More »

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

The Trump card

Στα λεγακιας;
Ξερόλας;
ΝΑΙ
Απέναντι σε μια παγκόσμια προπαγάνδα, τόλμησα να προβλέψω την νίκη Trump.
Τόσο απλά.
Περιγραφές:
Τα μηντιακά παπαγαλάκια του ΣΚΑΙ συνεχίζαν την προπαγάνδα μέχρι τις 10.00 παρότι τα αποτελέσματα είχαν ήδη κριθεί.
Η πολιτεία κλειδί ήταν η Φλώριντα.
Το μόνο που μπορούσε να δώσει τη νίκη στη βρώμικη Χίλαρι στην πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων δύο αιώνων ήταν οι ψήφοι των ισπανόφωνων.
Δεν φτάνανε.
Δεν φτάνανε απέναντι στην ψήφο του ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΈΝΟΥ ΜΕΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Brexit φαινόμενο ξανά λοιπόν.
Οι δημοσκοπικές είναι γυμνές.
Το χέρι που τους τάιζε είναι γυμνό από σάρκα.
Οι άνθρωποι πλέον δεν εμπιστεύονται το ΣΥΣΤΗΜΑ.
Απλά.
Οι αγορές χθες "προεξόφλησαν" τη νίκη Χίλαρι, πετώντας ένα σκασμό λεφτά για να κρατηθεί το αμερικάνικο χρηματιστήριο σε υψηλά σε μια περίοδο αδιανόητης πολιτικής αβεβαιότητας.
Ο ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τους έφτυσε στη μάπα.
ΞΑΝΑ.
Κι η ελληνική αριστερά, ξανά, πετάει χαρταετούς, έχοντας επιδείξει την αλαζονεία του σκλάβου που σνομπάρει το επόμενο αφεντικό του.
Ποιος νίκησε χθές;
Ο Donald Trump.
Ποιος έχασε;
Το σύστημα.
Ποιος δεν κέρδισε κάτι ουσιαστικό ακόμα;
Ο ΜΕΣΟΣ ΘΥΜΩΜΈΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ο Trump, πλανητάρχης πλέον, μπήκε στον λευκό οίκο με το αριστερό, θάβοντας το τσεκούρι του πολέμου, ευχαριστώντας την Hilari για όσα έχει κάνει για την αμερική, μη σου πω και για τον πλανήτη, και ξεχνώντας τα όσα έλεγε για φυλακές και τέτοια.
Αυτό καθόλου καλό δεν ακούγεται στα αυτιά του μέσου πολύ θυμωμένου ανθρώπου.
Του αμόρφωτου ναι, αυτού που δεν έχει κανένα μέλλον στο μέλλον που οι μορφωμένοι του χτίζουνε.
Περίεργο ε; Ε αριστερά των μορφωμένων;
Ένας άνθρωπος απέναντι στις ΜΚΟ, το star system, το πολιτικό κατεστημένο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κέρδισε μια θέση στο πάνθεον τους.
Που μας αφήνει αυτό;
Η επίσκεψη Obama είναι πλέον ένα άδειο πουκάμισο.
Στις 5 του Δεκέμβρη που το επιτελείο του Τσίπρα πόνταρε να τα παίξει όλα για όλα, θα βρεθεί απέναντι στην καύλα του σχεδόν τελειωμένου θείου Σόιμπλε.
Παρότι άθρησκος, έχω να πω μονάχα ένα πραμα: Ο θεός να μας φυλάει.
For the record, το ιστορικής πλέον σημασίας κείμενο μου:
"Οι αμερικάνικες προεδρικές θα κρίνουν λίγο πολύ το με πιο μορφή θα υπάρχει ο πλανήτης ή έστω ή ανθρωπότητα τα επόμενα χρόνια.
Με άλλα λόγια μπορείτε ελεύθερα και χωρίς πολύ σκέψη να τις χαρακτηρίσετε κρισιμότατες.
Πολύ πιο κρίσιμες και από αυτές που ανέδειξαν τον πρόεδρο Ομπάμα, τον πρώτο λευκό μαύρο πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Ο νομπελίστας ειρήνης κατάφερε να δημιουργήσει μόνο δύο Καρχηδόνες, τη Λιβύη και τη Συρία και ο προκάτοχός του Bush έσκασε από τη ζήλεια του, ενώ κατάφερε να διαμελίσει και την Ουκρανία.
Παράλληλα όχι μόνο έσωσε αλλά και έδωσε συγχωροχάρτια στις χρηματοπιστωτικές συμμορίες που δημιούργησαν την κρίση του 2008 ενώ έκανε τα στραβά μάτια στην συνέχιση της ρατσιστικής και συχνά θανατηφόρας αστυνομικής βίας εντός των ΗΠΑ.
Με λίγα λόγια ο Ομπάμα υπήρξε προς γενική απογοήτευση της ανθρωπότητας μια κουβερτούρα πάνω από σκατά καθώς αφήνει τον πλανήτη σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι τον παρέλαβε.
Το μόνο ελαφρυντικό που οποιοσδήποτε οφείλει να του αποδώσει είναι όσο σκατά κι αν έχει γίνει ο κόσμος, με τους νεοσυντηριτικούς θα ταν απείρως χειρότερα.
Και αυτή θα είναι η εξέλιξη αν για κάποιο λόγο οι Αμερικάνοι επιβράβευαν τους «συστημικούς» υποψηφίους του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος που με την εξαίρεση του Rand Paul είναι λίγο πολύ εξαγορασμένοι από μεγάλα συμφέροντα.
Ευτυχώς στην πορεία προέκυψαν οι «αντισυστημικοί» Trump και Sanders που ανέτρεψαν τα προγνωστικά.
«Αντισυστημικός ο δισεκατομμυριούχος κερατάς;» φυσικά θα αναρωτηθείτε. Μόνο στην αμερική γίνονται αυτά.
Σωστά. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κρίνουμε εξ ψωροκώσταινας τ’ αλλότρια.
Ο Trump δεν μπορεί να θεωρείται εξαγορασμένος από τα μεγάλα συμφέροντα. Είναι από μόνος του μεγάλο συμφέρον.
Τους Sanders και Tramp τους χωρίζει άβυσσος. Είναι πολύ περισσότερο προτιμητέοι όμως από τη Hilary και τους υπόλοιπους νεοσυντηρητικούς γιατί αυτούς τους χωρίζουν παρά ελάχιστα και τους ενώνει η αγάπη για τον πόλεμο.
Το δημοκρατικό Salon χαρακτηρίζει τον Trump ως ασταμάτητο.
Συμφωνώ. Αυτή την στιγμή τον Tramp μπορεί να τον σταματήσει μόνο σφαίρα.
Το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων το χει στα τσεπάκι του.
Πιο αμφίρροπη θα ναι η μάχη Χίλαρι Σάντερς αν δεν καταλάβουν οι δημοκρατικοί ότι ο Trump θα την γλεντήσει τη Χίλαρι γιατί μπορεί ο πρώτος να είναι ανήθικος, κακός, αλητήριος αλλά δεν είναι ότι είναι η Χίλαρι: Μια τεράστια υποκρίτρια.
Υπό αυτό το πρίσμα σκόπιμο είναι να δούμε πως θα είναι ο κόσμος με έναν εκ των Trump ή Sanders να είναι ο επόμενος αμερικάνος πρόεδρος.
Θα δούμε κι από το φεγγάρι ακόμη ένα τοίχος να χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό με μπόι όσο ο ρατσισμός του Trump: χιλιάδες επίδοξοι μεξικανοί μετανάστες θα πεθάνουν και η κατάσταση στο εσωτερικό του Μεξικού θα γίνει ακόμη πιο ελκυστικά έκρυθμη.
O Trump έχει ήδη αλλάξει την αμερικανική πολιτική και θα την αλλάξει ακόμη περισσότερο: Ήδη χαρακτήρισε τον εισβολή στο Ιράκ ως λάθος κι εξέθεσε το δομημένο ψεύδος των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ.  
Με άλλα λόγια σφάγιασε την ιερή αγελάδα της αμερικανικής πολιτικής του αλάθητου των προέδρων και της αυτόματης σύνδεσης της κριτικής των πεπραγμένων ηγεσιών με τον Αντιπατριωτισμό και τον αντιαμερικανισμό χωρίς να χάσει ούτε μισή μονάδα στις δημοσκοπήσεις.
Μεγάλο έλλειμμα του Trump είναι η γεωπολιτική όπου θα δοκιμάσει εμπειρικές προσεγγίσεις.
Πιστεύει όμως στη δύναμη του Deal και μάλλον θα επιχειρήσει αντλώντας ανταλλάγματα να αποκλιμακώσει τις πιθανές εστίες πολέμου με μεγάλες δυνάμεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα ανοίξει άλλες απέναντι σε μικρότερες.
 Ο Trump πχ είναι ο μόνος υποψήφιος των νέοσυντηρητικών που δεν θα ρίξει τη συμφωνία με το Ιράν.
Ο Sanders από την άλλη θα είναι ένας αδύναμος πρόεδρος καθώς τα υπόλοιπα σώματα ελέγχονται από ρεπουμπλικάνους.
Η μεγάλη του αδυναμία είναι ότι όπως κι ο Κόρμπιν, θα ηγούνται ενός εχθρικού και εξαγορασμένου κόμματος.
Μην σας παραξενεύει λοιπόν που ο ίδιος επενδύει στην κινηματικότητα των αμερικάνων για να μπορέσει να κάνει τομές.
Δε σημαίνει αυτό ότι θα γίνει Τσίπρας, θα είναι όμως ένας αδύναμος πρόεδρος που θα αναγκαστεί να βάλει νερό στο κρασί του. Κι αν αναγκαστεί να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, ναι τότε θα γίνει Τσίπρας.
Κι οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι, εκτός από τον πολιτικό κατεστημένο, θα πρέπει να ασκήσουν εξουσία στη σκιώδη Αμερική αν δεν θέλουν να γίνουν ανδρείκελά της: Την Αμερική των λόμπυ, την αμερική των μυστικών υπηρεσιών, την Αμερική του USAID και του NED, την αμερική του Soros και του Bloomberg.
Και ξέρουμε καλά τι έπαθε ο προηγούμενος πρόεδρος που πήγε να ξεδοντιάσει απλά και μόνο τη CIA μετά το φιάσκο του κόλπου των χοίρων.
H Αμερική συνεχίζει τις πρωτιές. Μετά τον πρώτο μαύρο πρόεδρο, έχει να επιλέξει ανάμεσα στον πρώτο δισεκατομμυριούχο πρόεδρο, τον πρώτο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρο και την πρώτη γυναίκα πρόεδρο.
Ελπίζουμε κι όχι φυσικά για λόγους μισογυνισμού να μη βγάλει τη γυναίκα που λέγεται πως δέρνει τον άντρα της."

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/11/2016

Read More »

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

O ανασχηματισμός που θα τετραγωνίσει τον κύκλο


Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Κι έγινε ακόμη πιο δεξιός κι εξωφρενικός.
Οτιδήποτε έβγαζε έστω κι εικονική οσμή ρήξης και σύγκρουσης με το όποιο κατεστημένο απομακρύνθηκε ή μετατοπίστηκε (Κοντονής, Φϊλης).

Η Έφη Αχτσιόγλου, η 31χρονη που χε πετύχει μέσα σε μερικά χρόνια όσα μια στρατιά πτυχιούχων, η επαναστάτρια χωρίς αξία που επανεφηύρε τον εαυτό της σβήνοντας το πρόσφατο παρελθόν της από το twitter και τους προσωπικούς της λογαριασμούς, τοποθετήθηκε στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, αφενός για να προστατεύσει τον μέντορα Κατρούγκαλο από το τερατούργημα του ασφαλιστικού κι αφετέρου για να προστατέψει και το ίδιο το τερατούργημα του που θα σκάσει στα μούτρα μας μέσα στο 2018, έχοντας ως αντιγαμωσταυριδική ασπίδα το νεαρό της ηλικίας της και το φύλο της.
Δεν είναι για λύπηση όμως: Με το που τελειώσει με ότι έχει απομείνει από μας η επαναστάτρια χωρίς αξία θα πάρει σειρά για διεθνούς οργανισμούς.
Μιλώντας για τα διεθνή, έναν τέτοιο τοποθέτησε ο Τσίπρας στο υπουργείο οικονομικών. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου που αντικατέστησε τον πειθήνιο των θεσμών Τσακαλώτο, είναι σύζυγος της ήδη αναπληρώτριας υπουργός εργασίας, Ράνιας Αντωνοπούλου, ανάμεσα σε άλλα και ερευνήτριας στο αμερικάνικο ινστιτούτο Levy.

Και εδώ μπαίνουμε στα σημαντικά. Ο Παπαδημητρίου είναι ο πρόεδρος του ινστιτούτου το οποίο φρόντισε το 2014 να συστήσει το Σύριζα στον αμερικανικό παράγοντα και να του δώσει εγγυήσεις.
Επίσης ο Παπαδημητρίου, ορθώς, δεν πιστεύει (κι αυτός) στις πολιτικές λιτότητας, είναι ο εμπνευστής του «νέου σχεδίου Marshall» για την Ελλάδα, και πρότεινε ένα παράλληλο νόμισμα (λίγο πολύ, το σχέδιο Β του Σόιμπλε) με ανάπτυξη όμως αντί για λιτότητα.
Με άλλα λόγια: Ο Ομπάμα τις επόμενες μέρες δεν έρχεται Ελλάδα για τουρισμό.
Είναι η απόλυτη δυστυχία για μια κυβέρνηση να εξαρτάται πολιτικά από την Αμερική κι οικονομικά από την Γερμανία.
Έτσι, στο βάθος της παρτίδας, ο Τσίπρας στέλνει μήνυμα: Είναι έτοιμος για δεύτερο γύρο συντριβής από τους δανειστές, επενδύοντας σε αμερικανική παρέμβαση, λες κι η Γερμανία δεν προσπαθεί να απογαλακτιστεί από αυτή στο επίπεδο της οικονομίας της Ευρώπης, ενώ οι 53 με την απομάκρυνση του Τσακαλώτου καλά θα κάνουν να μετρήσουν το μπόι τους.
Ο Τσίπρας είναι έτοιμος να απειλήσει τους Γερμανούς με κατάρρευση της χώρας του, για μια εικονική αναδιάρθρωση του χρέος, στις 5 του Δεκέμβρη, μια μέρα μετά το ιταλικό δημοψήφισμα.
Έτσι νομίζει.
Κι από τη «βαθειά» πολιτική, πάμε στην φαιδρά πολιτική.
Ο ξεμωραμένος πλέον Ζουράρης υπουργοποιείται σε μια κυβέρνηση που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως κατοχική μέσω της οποίας θα κάνει αντίσταση από τα μέσα.
Ο σύμβουλος Πάνος Λάμπρου, μιλάει για υπονόμευση από τα μέσα των δεξιών πολιτικών που εφαρμόζει η κυβέρνηση.
Και στο υπουργείο πολιτισμού, μια συμπαντική μορφή.
Η ηθοποιός Κονιόρδου Λυδία η οποία επιχειρούσε να συμπληρώσει εισόδημα ως εναλλακτική (πρανική) θεραπεύτρια (εκτός κι αν το κανε αφιλοκερδώς), παίρνει το υπουργείο πολιτισμού.
Τώρα, αφήνω το περιθώριο αμφιβολίας για εναλλακτικές προσεγγίσεις. Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είμαστε γεμάτοι εναλλακτικούς new age τσαρλατάνους.



H Κονιόρδου, χωρίς επαφή, «σκανάρει» τον ασθενή, τον καθαρίζει σαν να κρατούσε ενεργειακό αόρατο σφουγγάρι, και του περνάει ενέργεια από τον πλανήτη και το σύμπαν ολάκερο.
Φαντάζει, ότι αυτή την μέθοδο θα εφαρμόσει για να καθαρίσει τον βρώμικο νεοελληνικό πολιτισμό, να του ξεμπλοκάρει τα τσάκρα για να ρέει άφθονο το Τσι (πρα) στις βλέβες του.

Ο Αλέξης μας είδε το φως κι άλλαξε τα πλάνα, το χρέος θα νικήσει με της Λύδιας τα Prana.

Θα διώξει τα πνευματικά βαμπίρ η Λύδια η Κονιόρδου, με την ακατανίκητη οσμή του ενεργειακού του σκόρδου.

Αλέξη, προχώρα, εδώ και τώρα, χρίσε για πρωθυπουργό τον θεό τον Σώρρα.

Πραγματικά, νιώθω μια διαταραχή στη δύναμη.
Μάλλον νιώθω πολλές διαταραχές και πολλές από αυτές υπουργοποιήθηκαν.
Τα πιο τρελά όνειρα ημίτρελων ανθρώπων πήραν σάρκα κι οστά και γίναν οι εφιάλτες μας.
Όσο για τη ΝΔ, μια εικόνα χίλιες λέξεις.  




Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpspot.com, 6/11/2016
Read More »

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Συνέντευξη Julian Assange: Η Λιβύη αστυνόμευε τη Μεσόγειο


O Julian Assange είναι ένας σύγχρονος ήρωας, ο άνθρωπος που έριξε φως στα βρώμικα μυστικά των κυβερνήσεων. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια βρίσκεται έγκλειστος στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνου, περικυκλωμένος από τις βρετανικές αρχές που ξοδεύουν περίπου 12 εκατομμύρια για αυτόν το σκοπό, αστεία στημένες κατηγορίες για σεξουαλική υπερβολή οδήγησαν σε διεθνές ένταλμα σύλληψης του, ενώ η Killary Clingon είπε μεταξύ σοβαρού και να τελειώνουν μαζί του με επίθεση drones.
Πριν από μερικές μέρες ο Ισημερινός του έκοψε το διαδίκτυο μετά από πιέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης ώστε να σταματήσουν τα Wikileaks να βλάπτουν την προεκλογική της εκστρατεία.

Καμία αριστερά δεν διαδηλώνει υπέρ αυτού του ήρωα. Δεν είναι δικός τους βλέπετε.

Σε χθεσινή του συνέντευξη στον σπουδαίο βετεράνο της πραγματικής ενημέρωσης John Pilger, ο Assange αποκαλύπτει τι προκάλεσε την και τι προκάλεσε η επέμβαση στη Λιβύη και η αποσταθεροποίηση στη Συρία, ακριβώς όπως είχε προβλεφθεί κάποια χρόνια πριν στο agriazwa.blogspot.

Julian Assange:


Η Λιβύη, περισσότερο από τον πόλεμο οποιοδήποτε άλλου, ήταν ο πόλεμος της Hillary Clinton. Ο O Barack Obama αρχικά εναντιώθηκε σε αυτόν. Η Hillary Clinton ήταν η υπέρμαχος του πολέμου. Αυτό καταγράφεται στα e-mail της, τα διατρέχει... Από τα 33.000 e-mails της που δημοσιεύσαμε, περισσότερα από 7.000 αφορούν αποκλειστικά τη Λιβύη. Δεν είναι το ότι η Λιβύη έχει φθηνό πετρέλαιο. Εκείνη, αντιλαμβανόταν την απομάκρυνση του Καντάφι και την ανατροπή του Λιβυκού κράτος ως κάτι που θα χρησιμοποιούσε για να κατέβει στις γενικές εκλογές για πρόεδρος. 
Στο τέλος του 2011, σε ένα εσωτερικό έγγραφο με τίτλο tick tock Libya που δημιουργήθηκε για την Hillary Clinton, περιγράφεται χρονολογικά το πως εκείνη ήταν ο βασικός συντελεστής στην καταστροφή του Λιβυκού κράτους. 
Ως αποτέλεσμα (της δράσης της), είχαμε 40000 θανάτους στη Λιβύη, ενώ οι Τζιχαντιστές και η ISIS εισήλθαν. 
Αυτό οδήγησε στην Ευρωπαϊκή κρίση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού, επειδή δεν είχες μόνο ανθρώπους που εγκατέλειπαν τη Λιβύη και μετά τη Συρία και αποσταθεροποίηση άλλων αφρικανικών χωρών ως αποτέλεσμα των ροών όπλων αλλά παράλληλα το Λιβυκό κράτος δεν είχε τη δυνατότητα πλέον να ελέγχει τις μετακινήσεις ανθρώπων μέσα από αυτό. 
Η Λιβύη βλέπει στη Μεσόγειο και ήταν ουσιαστικά ο φελός στο μπουκάλι της Αφρικής. 
Πρότερα, με όλα τα προβλήματα στην Αφρική, τα οικονομικά, τους εμφυλίους, οι άνθρωποι που επιχειρούσαν να ξεφύγουν από αυτά δεν κατέληγαν στην Ευρώπη, καθώς η Λιβύη αστυνόμευε την Μεσόγειο. 
Αυτό ειπώθηκε και από τον ίδιο τον Καντάφι το 2011: 
Τι νομίζουν αυτοί οι Ευρωπαίοι ότι κάνουν επιχειρώντας να βομβαρδίσουν και να καταστρέψουν το Λιβυκό κράτος; Θα υπάρξουν παλλίροιες μεταναστατών από την Αφρική αλλά και τζιχαντιστές στην Ευρώπη. 
Και αυτό ακριβώς συνέβη....."

Αποσπάσματα της συνέντευξης εδώ 

Ολόκληρη η συνέντευξη θα μεταδοθεί από το RT σήμερα. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/11/2016


Read More »

Πέθανε


Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.

Σήμερα είμαι εκπρόσωπος τύπου.

Του θανάτου.

Λένε ότι κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.

Παπαριές.

Ότι δεν κάνει η δικαιοσύνη, το κάνει ο θάνατος.

Ο μεγάλος εξισωτής, τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμη. 

Ένας από τους ανθρώπους που σκότωσαν τον κυπριακό ελληνισμό έφυγε σήμερα σαν κύριος.
Τριγωνικές συναλλαγές, παράγοντες του Κατάρ, στρατοί ηλιθίων οπαδών, αυτός που σκιαμαχούσε με χιλιάδες θύματα, τρυπήθηκε χθες στην καρδιά.
Μα ποιος την έχασε για να την πετύχει ο θάνατος;

Είναι άδικο που έφυγε έτσι.

Άδικο.
Γιατί δεν γνώρισε την δικαιοσύνη της θνητότητας.
Μόνο το σκληρό δίκιο της θνητότητας.
Οι εργαζόμενοι του καζίνο του Ρίο θρηνούν.
Οι δικαστές βγάζουν αναστεναγμό ανακούφισης.
Μπορούν πλέον να συνεχίζουν την ήρεμη κι ανώτερη ζωή τους, δικάζοντας μονάχα αυτούς που βρίσκονται κάτω από αυτούς.
Ποτέ τους πάνω.
Κάποιοι χαροποιούνται από αυτό το θάνατο.
Ο θάνατος Χαρο-ποιεί.
Μας στέρησε απότομα το όνειρο αυτοί που αδίκησαν τους ανθρώπους να δουν το δίκιο των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι χάνουν το δίκιο τους με τέτοιους θανάτους.
Αλλά τι να του πεις του θανάτου;
Πάντα δίκιο κάνει πως έχει.
Έτσι θα δικαιωθεί κι ο Σημίτης.
Μέσω της οδού θανάτου.
Έτσι δικαιώνονται όλοι όσοι έχουν αδικήσει μαζικά μα δε βρήκαν εν ζωή το μάστορά τους.

Ξέρω ότι κάποιοι σ’ αγάπησαν.

Μπα. Απλά μεταμφιέσαν το φόβο τους σε οικειότητα.
Από τα σκοτάδια στα σκοτάδια δεν είναι μεγάλο το ταξίδι.
Όταν ο μεγάλος εξισωτής πήρε τον Παττακό κανείς δεν τόλμησε να επικαλεστεί την προσβολή μνήμης νεκρού. Κανείς.
Εντάξει δεν ήσουν κι ο Παττακός. Λίγα βασανιστήρια μπορούν να διαφθείρουν ανθρώπους και πληθυσμούς στα βαθμό που μπορούν να το κάνουν τα λεφτά.
Ο θάνατος μεγεθύνει τις αρετές των ανθρώπων.
Αλλά όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιες, αν έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να εκμεταλλεύονται τις ζωές των πολλών για χάρη των λίγων, ω ναι, τότε, ο μεγεθυντικός φακός του θανάτου εστιάζει στην ασχήμια την πελώρια.
Η κόλαση έχει καζάνια.
Τα καζάνια ζεσταίνονται και με πετρέλαιο.
Οπότε τα τζάκια των σαουδάραβων και των Καταρ-αμένων μια χαρά μπίζνα κάνουν και στην κόλαση.
Είναι προφανές από το γεγονός ότι έχουν κάνει κόλαση και τη ζωή.
Σου χουν κρατήσει καλή θέση.
Καλή και θερμή σταδιοδρομία να χεις στον Άδη.
Άδη-κο;
ΟΧΙ


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/11/2016
Read More »

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Τυχοδιωκτικές αρχές


Ένας επικοινωνιακός πύργος από τραπουλάχαρτα με τον Παππά στην κορυφή, σωριάζεται.
Το θέμα ήταν απλούστατο όσο ηλιθιοδέστατα φιλόδοξη ήταν η διαχείριση του: το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, ναι αυτό που τόσα χρόνια επέβλεπε την τοξικότητα του τηλεοπτικού ρύπου κι έξυνε τα αρχίδια του, είναι υπεύθυνο για την έκδοση τηλεοπτικών αδειών.
Το ΣΤΕ, δε θα μπορούσε να κρίνει αλλιώς ακόμη κι αν το ήθελε.
Ψέματα: το κανε για τις Σκουριές, το κανε για την Fraport, το κανε για τα μνημόνια.
Και το έργο έχει αρχή και μέση και τέλος δεν έχει.
«Διαγωνισμός» καταλήγει με τη ΔΕΗ να πουλάει σε «ιδιώτες» κιλοβατώρες φθηνότερο από ότι τις παράγει.
Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει σε έναν παραγωγό που πουλάει φθηνότερα από όσο του κοστίζει η παραγωγή.
Πάει κι η ΔΕΗ.
Το γραφείο του προϋπολογισμού περιμένει ένα φορομπηχτικό και υφεσιακό 2017.
Μόνο υπό ιδανικές συνθήκες μπορούν να επιτευχθούν οι μνημονιακοί στόχοι.
Και ιδανικές συνθήκες υπάρχουν μόνο στα εργαστήρια.
Μνημόνιο 4, με το εσωτερικό χρέος να έχει διογκωθεί τόσο ώστε να πλησιάζει το εξωτερικό χρέος.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο έπος των τηλεοπτικών αδειών, αυτό το Σήριαλ.
Η κυβέρνηση επιδίωξε να προσεταιριστεί ολιγάρχες με το δόγμα, λεφτά να χουν κι ας είναι ότι να ναι.
Εγκληματίες, σκιώδεις δημάρχους όπως ο Μαρινάκης, και το γιο ενός δικού τους μεγαλοεργολάβου του δημοσίου, τον Καλογρίτσα.
Φυσικά ο Καλογρίτσας, ως γνήσιος αριστερός, δεν ήθελε να βάλει το χέρι στην τσέπη στα ήδη δανεισμένα από την τράπεζα  Αττικής δεκάδες εκατομμύρια του κι έτσι επιχειρήθηκε η γνωστή μέθοδος του να πάρει την τηλεοπτική άδεια με φρέσκα λεφτά της Αττικής- άλλωστε η Αττικής, μη συστημική τράπεζα με τους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου και τους μεγαλοσυνδικαλιστές να χουν μεγάλη επιρροή στις πρακτικές της, προοριζόταν από νωρίς από τον Δραγασάκη για να γίνει ο κινητήριος μοχλός της κρατικής διαπλοκής κι όχι φυσικά για να αναπτυχθεί ένα υγιές παράλληλο τραπεζικό σύστημα όπως μεγαλόστομα και παραπλανητικά είχε διακηρυχθεί. 
Ως εκ τούτου, ο κάποτε εγκληματίας Στουρνάρας που σήμερα είναι κώλος και βρακί με την κυβέρνηση που άλλοτε τον χαρακτήριζε εμμέσως πλην σαφώς έτσι, έβαλε χέρι στην Αττικής με αποτέλεσμα το ΣΔΟΕ να επισκέπτεται εκβιαστικά την αμέσως επομένη ημέρα τη γυναίκα του ώστε ο ίδιος να πειστεί να κάνει τα στραβά μάτια.
Κι οι επιθέσεις φιλίας της κυβέρνησης δεν σταμάτησαν εκεί.
Ενόψει της προσφυγής των ολιγαρχών στο ΣΤΕ, λαδώνει τους ανωτάτους δικαστικούς με αυξήσεις.
Κι όταν αυτό δεν φθάνει, ο Υπουργός δικαιοσύνης κυνηγάει πρώτα τον αντιπρόεδρο του ΣΤΕ κι έπειτα το έγκλημα και τον εκβιασμό που έχει διαμειφθεί εις βάρος του, με την παραβίαση προσωπικών δεδομένων του και της ερωτικής του ζωής.
Τύφλα να χει ο Ζούγκλας.
Παππα-τζιλίκια, πρακτικές μιας νέας συμμορίας που προσπαθεί να εδραιωθεί ανάμεσα σε παλιότερες, πότε βρίζοντας και φτύνοντας τους ανταγωνιστές, χειροφιλώντας πάντα τα μεγάλα αφεντικά.
Κοντά στα ξερά του ΣΥΡΙΖΑ καίγονται και τα ελάχιστα χλωρά που του χουν απομείνει.
Ποιος λοιπόν  να υπερασπιστεί τον μοναδικό άνθρωπο που επιχείρησε να καθαρίσει την μπόχα του ελληνικού ποδοσφαίρου από τυ ους ανθρώπους του Μαρινάκη που σηκώνουν πανό μέσα στο γήπεδο απειλώντας τον;
Ας είμαστε ειλικρινείς: δεν έβαλε η τρόικα δήμαρχο του Πειραιά τον Μαρινάκη και Βόλου τον Μπέο.  Οι ποδοσφαιροκέφαλοι, πρώτης τάξης υλικό για στελέχωση της Χρυσής Αυγής, το κάνανε.
Στο εξωτερικό, διαπρέπουμε.
Ο Σταθάκης υποστηρίζει έμπρακτα τη CETA, τον δούρειο ίππο της TTIP, ενώ ο Κούλογλου μας λέει ότι δεν μπορούσαν να καταψηφίσουν γιατί θα γινόμασταν πάλι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι οι αξιωματούχοι της Ελληνικής κυβέρνησης είναι απλά έπαρχοι της Γερμανικής ΕΕ και των πολυεθνικών.
Ορθότατα είχα λοιπόν προειδοποιήσει τον Ιούνιο του 2015: "Δεν ξέρουμε πόσα άλλα ανταλλάγματα θα δώσει η κυβέρνηση στα θέματα των ΠΟΠ (φέτα κλπ), των διατλαντικών συμφωνιών που δίνουν το δικαίωμα στις πολυεθνικές να καταπιούν κράτη ολόκληρα και των μεταλλαγμένων που μπορούν να καταστρέψουν ή να αλυσοδέσουν οπισθάγκωνα την αγροτική παραγωγή μιας χώρας."

Τώρα ξέρουμε. Γιατί όπως είχα περιγράψει στο βιβλίο μου Παρά Φύση, η Ceta θα σκοτώσει τη φέτα και συνολικά την ελληνική διατροφή μαζί με την αγροτιά και την κτηνοτροφία. 

Κάποτε τα ΝΑΙ ερχόντουσαν απ’ έξω και τα ΟΧΙ απ’ έξω.
Σήμερα, τα ΟΧΙ έρχονται απ’ έξω και τα ναι από μέσα. Κι όπως αποδείχτηκε, ακόμη και τα όχι, οι ταχυδακτυλουργοί της «ριζοσπαστικής αριστεράς», πιστοί στο όραμα Σημίτη για μια γερμανική Ελλάδα, τα κάνουν ναι.
Όπως είχα γράψει από την αρχή της κρίσης, στόχος της κρίσης ήταν να έρθουμε σε μη αντιστρεπτές καταστάσεις που θα μας καθιστούσαν απόλυτα ομήρους στους πλιατσικολόγους.
Με τον μέσο έλληνα να χει φτωχοποιηθεί και με τα ταμεία να χουν σφαγιαστεί και να μην έχει μείνει ούτε λέπι, η στιγμή αυτή έχει έρθει.
Υπήρχε εναλλακτική;
Οι αποκαλύψεις Ολάντ δείχνουν ξεκάθαρα ότι το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε που γνώριζε καλά ότι μπορούσε να τεντώσει το σκοινί όσο ήθελε απέναντι στο ευρώδουλο ελληνικό σύστημα, συνομιλούσαν ανοιχτά από το 2015, όπου η Ελλάδα τελείωσε ως σωσίβιο για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, για ένα τιμητικό προσωρινό Grexit with benefits.
Η κουβέντα αυτή ήταν απαγορευμένη εντός της χώρας, όπως απαγορευμένο ήταν το κούρεμα χρέους μέχρι που τελικά οι διεθνές συγκυρίες το επέβαλαν με τον καταστροφικότερο των τρόπων για την Ελλάδα.

Κακός κι ο εχθρός, χείριστος όλων ο προδότης.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 28/10/2016
Read More »

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία Καντάφι



Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία Καντάφι, η όμορφη Λιβύη δεν υπάρχει: αποτελεί ένα πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε φυλάρχους, ισλαμιστές, διάδρομο διακίνησης σωματεμπόρων, ναρκωτικών κι όπλων.
Ας θυμηθούμε πως ήταν η Λιβύη επί Καντάφι και ποιοι, πως και γιατί την κατέστρεψαν μέσα από ένα παλαιότερο άρθρο μου...

Καντάφι, η αληθινή ιστορία 

Όσοι ασχολούνται με την ιστορία της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι οι Αμερικανοί έχουν τη συνήθεια να ανατρέπουν καθεστώτα και να τα αντικαθιστούν με καινούρια των οποίων έχουν εξασφαλίσει την υποταγή, δημιουργώντας ένα φαύλο πραξικοπηματικό κύκλο μόνιμης αποσταθεροποίησης που αποτρέπει όχι μόνο την ανάπτυξη οποιασδήποτε αυτοοργανούμενης πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό των χωρών αλλά και την ανάπτυξη διμερών σχέσεων και ευρύτερα της διπλωματίας. Μέσω του διαίρει και βασίλευε και του δόγματος του χάους, οι Αμερικανοί καταφέρνουν να διατηρούν τεχνητά μερικό έλεγχο σε περιοχές που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν πέραν των διπλωματικών ή οικονομικών τους δυνατοτήτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε το αν η άνοδος του Muammar Gaddafi στην εξουσία ήταν προϊόν αρχικά της τότε βρετανικής εξωτερικής πολιτικής και της επίτευξης των στόχων της. Το μόνο στοιχείο που έχουμε για αυτό είναι η ολιγόμηνη εκπαίδευση του Gaddafi σε Αγγλική βρετανική σχολή λίγο πριν αναλάβει την εξουσία με το αναίμακτο πραξικόπημα του 1969 που ανέτρεψε την Αγγλική Μαριονέτα, τον Βασιλιά Idris. 
Κείμενο της εποχής βεβαιώνει τις αντιιμπεριαλιστικές αντιλήψεις του Gaddafi και την απέχθεια του για τους Βρετανούς. Παρότι λοιπόν δεν είμαστε σε θέση να βγάλουμε συμπεράσματα για την άνοδο του Gaddafi που μοιάζει να είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις αυτοφυών αντιδράσεων και όχι υποκινήσεων από ξένους παράγοντες, είμαστε σε θέση να τεκμηριώσουμε πως η πτώση και δολοφονία του υποκινήθηκε και στηρίχθηκε από τον αγγλοαμερικανικό άξονα και της Γαλλικής Κυβέρνησης και από την ελίτ του διεθνή πλούτου. 

Ο Καντάφι μεταμορφώνει τη Λιβύη

Ο Gaddafi ήταν οριακή προσωπικότητα (ποιος άλλωστε «λογικός» άνθρωπος θα τα έβαζε με την Αυτοκρατορία;) και επέτυχε μοναδικά στην σύγχρονη ιστορία της περιοχής επιτεύγματα. Υπήρξε ο πιο ανθεκτικός στο χρόνο Άραβας ηγέτης (επί 41 συναπτά χρόνια), έκλεισε την αμερικανική αεροπορική βάση στο Wellus, κατάφερε να επιβάλει στις πετρελαϊκές εταιρίες τους όρους του και με τα πετρελαϊκά έσοδα να αναμορφώσει τη χώρα του μέσω της εκτεταμένης ανάπτυξης υποδομών και της εφαρμογής πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας σε ευρεία κλίμακα. Πριν τον Gaddafi τα κυρίως έσοδα του βασιλείου προέρχονταν κυρίως από την πώληση μετάλλων από τανκς και εξοπλισμούς που είχαν ξεμείνει στις ερήμους μετά από τις μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ουσιαστικά δηλαδή η Λιβυκή οικονομία υπό τον βασιλιά Idris ήταν ρακοσυλλεκτική. Ο Gaddafi έκανε την οικονομία πετρελαϊκή και ανακατένειμε τα κέρδη στο γενικότερο πληθυσμό. Ξεκίνησε τον «Ανθρωπογενή Ποταμό», ένα αρδευτικό έργο ύψους 25 δις δολαρίων που έφερε νερό σε μεγάλη έκταση άνυδρων περιοχών της Λιβύης. Δωρεάν εκπαίδευση που οδήγησε το ποσοστό των εγγραμμάτων Λίβυων από το οικτρό 10% επί εποχής του βασιλιά Idris στο 90%. Πρόγραμμα δωρεάν στέγασης που μέσα σε πέντε χρόνια ανέβασε τον αριθμό των μοντέρνων κατοικιών κατά 33% (πρότερα 40% των Λίβυων ζούσαν σε τέντες ή σπηλιές). Δωρεάν περίθαλψη- Δωρεάν τροφή- Ο μέσος όρος ζωής των Λίβυων αυξήθηκε κατά 20 χρόνια. Ισότητα για τις γυναίκες και τους μαύρους. Μέριμνα για την εύρεση εργασίας για τους υποσαχάριους μετανάστες στη Λιβύη. Από το έργο του και μόνο μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ο «τρελός» Gaddafi, ο εξουσιοφρενής, ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές στη σύγχρονη ιστορία. 
Ο Gaddafi από νωρίς ήθελε πολιτειακά να εφαρμόσει το όραμα του για τη Jamahiriya, το «κράτος των μαζών» και ποτέ του δεν το εγκατέλειψε. Με το «Πράσινο βιβλίο» του, ο Gaddafi επιχείρησε να μεταφέρει την πολιτική σκέψη και το όραμα του στο λαό του και να προτείνει την Τρίτη Διεθνή Θεωρία, μια εναλλακτική στο επικρατές την περίοδο εκείνη δίπολο καπιταλισμού και κουμμουνισμού. Το βιβλίο διαπνέεται από έντονη έμφαση στην έννοια της απελευθέρωσης, απελευθέρωσης από τα επιβαλλόμενα από την εξουσία κοινωνικά, εργασιακά και πνευματικά δεσμά, από τόσο σύνηθες δηλαδή μορφές εξάρτησης και υποδούλωσης που φαντάζουν σε κομμάτι των κοινωνιών ως αναγκαίες ή αυτονόητες. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει: «Οι έμμισθοι δεν είναι παρά σκλάβοι στους άρχοντες που τους προσλαμβάνουν» Ο Gaddafi, έχοντας απελευθερώσει τη Λιβύη από την αποικιοκρατική υποδούλωση, ήθελε να τους ελευθερώσει και από την υποδούλωση της αποικιοκρατικής κουλτούρας. Θεωρώντας (ορθώς με βάση την υπάρχουσα ποιότητα των υπαρκτών «δημοκρατιών» ανά τον κόσμο) πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια «εκδημοκρατισμένη» μορφή ολιγαρχίας και γνωρίζοντας καλά από το παρελθόν της Λιβύης αλλά και από το παρόν του ευρύτερου αραβικού και αφρικανικού κόσμου τις προβληματικές των φυλετικών, των συστημάτων καστών αλλά και αυτών των τάξεων, ο Gaddafi πρότεινε και επιδίωξε να αναπτύξει την Άμεση Δημοκρατία μέσω των Λαϊκών συνελεύσεων και των Επιτροπών του Λαού, σώματα ανοιχτά σε κάθε Λίβυο όπου θα παίρνονταν αποφάσεις συλλογικά για εθνικά θέματα και θα μεταφέρονταν προς τα κεντρικά διοικητικά σώματα απλά και μόνο για να εφαρμοστούν. 
Μπορούσες να είσαι όσο δημοκράτης ήθελες στη Λιβύη. Αρκεί να μην είχες πολιτικές συνομιλίες με ξένους, κάτι που αυτόματα σε ταύτιζε με κατάσκοπο και εχθρό της χώρας. Η λογοκρισία στη Λιβύη ήταν εκτεταμένη ενώ οι ποινές για όσους γινόντουσαν αντιληπτοί ως προδότες ήταν εξοντωτικές και συμπεριλάμβαναν συχνά κι εκτελέσεις. Ενώ λοιπόν το Λιβυκό μόρφωμα, σε κοινωνικό επίπεδο ήταν υποδειγματικά σοσιαλιστικό και στο επίπεδο οργάνωσης της βάσης και συμμετοχής της προοριζόταν να είναι αμεσοδημοκρατικό, στο επίπεδο ανοχής πολιτικών απόψεων ήταν αμιγώς αυταρχικό. 

Τα προβλήματα της Λιβυκής αμεσοδημοκρατίας

Ο Gaddafi έχει επισήμως αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία ήδη από το 1977 και συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή ως ένας άνθρωπος που συμβολικά προσωποποιούσε τη Λιβυκή επανάσταση και δημοκρατία και που ασκούσε κάθε εξουσία που αυτή η επιρροή του του απέδιδε . Η συχνή ανάμειξη του με τα κοινά της χωράς ίσως να οφειλόταν στο ότι η άμεση δημοκρατία που ο ίδιος οραματίστηκε και αποπειράθηκε να ενθαρρύνει, έδειχνε πολλές φορές εξαιρετικά ανώριμη και εύθραυστη και αυτό μάλλον όχι επειδή ο Gaddafi επέμενε να τη διατηρεί σε ένα εμβρυικό στάδιο προκειμένου να διατηρεί για τον εαυτό του τα προνόμια της εξουσίας. Ίσως πάλι απλά ο Gaddafi να λούστραρε τον αυταρχισμό του με αμεσοδηκρατικές ρητορείες. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιο από τα δύο συνέβαινε. Αυτό το οξύμωρο αντανακλάται ξεκάθαρα σε επανειλημμένες δηλώσεις του Gaddafi όπως αυτή σε συζήτηση του με βρετανούς ακαδημαϊκούς το Μάρτιο του 2007: «Ελπίζω ότι ο λαός της Λιβύης δεν χρειαστεί τον Muammar Gaddafi στο μέλλον. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας ηγέτης και κανένα εργαλείο να τον κυβερνάει» . Όταν λοιπόν το 2010 οι δολοφόνοι του NATO ζητούν από τον Gaddafi να εγκαταλείψει την εξουσία η απορημένη αντίδραση του ίδιου αλλά και του γιού του Saif al-Islam ήταν απολύτως δικαιολογημένη: Ο Gaddafi επισήμως δεν έφερε κανένα τίτλο και δεν κρατούσε καμιά θέση στο διοικητικό μηχανισμό της Λιβύης και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να παραιτηθεί από καμία τέτοια θέση αφού δεν κατείχε από το 1977 καμία τέτοια θέση. Ο μόνος τίτλος που ο Gaddafi κρατούσε για τον εαυτό του ήταν αυτός του αδερφού-ηγέτη (προσέξτε, του αδερφού ηγέτη και όχι του ηγέτη-αδερφού μια διαφορά που σημειολογικά έχει μεγάλη σημασία καθώς η ισότητα που υπονοείται με τη λέξη αδερφός προηγείται στον τίτλο της εξουσίας που είχε ο Gaddafi ως αρχηγός της επανάστασης και θεμελιωτής της Λιβυκής δημοκρατίας που υπονοείται με τη λέξη ηγέτης). Η απαίτηση και μόνο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού για την «απομάκρυνση του Gaddafi» ήταν μια αυθαδέστατη ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης και απαιτούσε ουσιαστικά από τον Gaddafi να διακόψει –πλήρως- την ανάμειξη του σε αυτά ώστε να μπορούν οι ιμπεριαλιστές να αλωνίσουν στη Λιβύη. Όσο και αν η ανωριμότητα μιας επιχειρούμενης άμεσης δημοκρατίας και η ανάγκη για τη διαρκή ανάμειξη σε αυτήν του ηγέτη της επανάστασης ακούγεται αλλόκοτη, κάποιος πρέπει να σκεφτεί τις συνθήκες που ο Gaddafi είχε να αντιμετωπίσει που ήταν άμεσα αποτελέσματα των προηγούμενων φυλετικών ή ισλαμικών μορφών εξουσίας και των καταστροφικών συνεπειών της «άμεσης αποικιοκρατίας». Τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη ήταν στην ουσία οικόπεδα των αποικιοκρατικών και με αυτήν τη λογική, τη λογική του σε ποιον αποικιοκράτη ανήκαν, σχηματίστηκαν. Μέσα σε αυτά λοιπόν βρεθήκαν φυλετικές ομάδες με αγεφύρωτα φυλετικά μίση καθώς και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ισλαμιστών φονταμενταλιστών που θέλαν και συνεχίζουν να θέλουν τη σαρία ως τον υπέρτατο «νόμο», τον μόνο νόμο. Ο Gaddafi είχε λοιπόν να αντιμετωπίσει όχι μόνο την παντοδυναμία του αμερικανικό-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού αλλά και -τη βασιλόφρονα σέχτα των Senussi, πιστών βασιλοφρόνων που είχαν κάθε λόγο να επιθυμούν την καταστροφή του ανθρώπου που εκθρόνισε τον βασιλιά τους Idris καθώς και άλλες φυλετικά προσδιορισμένες ομάδες
-ισλαμιστές εξτρεμιστές 
-ομάδες Λίβυων εκμαυλισμένων ή πουλημένων στον δυτικό ιμπεριαλισμό 
-κάποιες «λαϊκές συνελεύσεις» που εκμαυλίστηκαν και απέκτησαν συγκεντρωτικές και αυταρχικές τάσεις σε αντίθεση με τις ιδεατές ποιότητες και χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας. 

Οι απόπειρες δολοφονίες κατά του Καντάφι

Δεν υπάρχει καλύτερη ακτινογραφία των εχθρών του Gaddafi και κατά κάποια έννοια και της Λιβύης από τις ποικίλες απόπειρες δολοφονίας κατά του Λίβυου ηγέτη:
-Το 1981 ο τότε Γάλλος πρόεδρος, ο «πολύς» Valerie Giscard d’ Estaing σχεδιάζει τη δολοφονία Gaddafi. 
-To 1986 οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τη Λιβύη σε μια αεροπορική επιχείρηση που παρότι δεν χαρακτηρίστηκε ως απόπειρα δολοφονίας, στόχευσε στο συγκρότημα κατοικιών της οικογένειας Gaddafi. 
-To 1993, 2000 στρατιώτες της φυλής Warfalla συνωμοτούν για τη δολοφονία του Gaddafi. Τα κίνητρα τους δεν ήταν «δημοκρατικά» αλλά στρατιωτικά καθώς η φυλή είχε μειωμένη εκπροσώπηση στην ηγεσία του στρατού και ως εκ τούτου η κίνηση τους αποτελούσε ένα ξεκάθαρα στρατιωτικό πραξικόπημα. 
- Το 1996 είναι η σειρά των ισλαμιστών εξτρεμιστών και της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» να αποπειραθούν να δολοφονήσουν τον Gaddafi. Υπονοείται ανάμειξη της «υπηρεσίας πληροφοριών» MI6, ένα ακόμη στοιχείο για τη σύμπραξη των αυτοκρατορικών μυστικών υπηρεσιών με την «ισλαμική τρομοκρατία» 
- To 1998, ισλαμιστές εξτρεμιστές δοκιμάζουν για μια ακόμη φορά τη δολοφονία του.

Συμμαχόντας με το διάβολο

Οι τελευταίες δύο απόπειρες είναι μάλλον αυτές που ωθούν τον Gaddafi σε μια ανίερη συμμαχία: Θεωρώντας λανθασμένα ότι και ο Δυτικός ιμπεριαλισμός έχει εχθρό τον ισλαμικό εξτρεμισμό όταν στην ουσία ο ισλαμικός εξτρεμισμός αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία του αμερικανο-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού, ο Gaddafi αρχίζει να συστρατεύεται με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον άξονα ΗΠΑ-Μ.Β ο οποίος δε σταμάτησε ποτέ να επιβουλεύεται το Gaddafi και τις Λιβυκές πρώτες ύλες, προκειμένου να σχηματίσουν έναν κοινό άξονα για την καταπολέμηση του «κοινού εχθρού τους», της ισλαμικής τρομοκρατίας, και μέσα σε αυτό πλαίσιο και της επινοημένης οργάνωσης «Al Qaeda» καθώς και του κατασκευασμένου ηγέτη της Osama bin Laden. Αυτή η συνεργασία είναι το πρώτο και σημαντικότερο ίσως από μια σωρεία θανάσιμων λαθών στα οποία ένας κουρασμένος πλέον από τους διαρκείς αγώνες του Gaddafi υποπίπτει, το οποίο όπως θα δούμε στη συνέχεια δίνει στις ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ αυτό που ακριβώς χρειάζονταν : πρόσβαση στο εσωτερικό της Λιβύης για τις μυστικές υπηρεσίες τους και την ενθάρρυνση για ανατροπή της Λιβυκής δημοκρατίας από τα μέσα. Υπό το φόβο της ισλαμικής τρομοκρατίας, ο Gaddafi έδωσε στους εχθρούς του τη δυνατότητα να μεθοδεύσουν το αντιπραξηκόπημα που σχεδίαζαν ήδη από το 1969 που αποτέλεσε και τη μήτρα, το καλούπι για τη θανάτωση του Gaddafi και της Λιβυκής δημοκρατίας.
Ας δούμε λοιπόν τι σχεδίαζαν το 1969 και πως το πέτυχαν τελικά 40 και πλέον χρόνια μετά: Αμέσως το πραξικόπημα του Gaddafi και την ίδρυση της Λιβυκής δημοκρατίας, η εκθρονισμένη Λιβυκή βασιλική οικογένεια επικοινωνεί με τη βρετανική SAS για την ανατροπή του Gaddafi και την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Λιβύη: το σχέδιο του αντιπραξικοπήματος ήταν σχετικά απλό: Προέβλεπε την επιχείρηση της απελευθέρωσης 150 φυλακισμένων που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για μια ευρύτερη κοινωνική εξέγερση. Χωρίς την ορατή ανάμειξη των βρετανών αλλά με την αρχική επιχείρηση να αποτελεί έργο τους, το «αντιπραξικόπημα» του 1969, αν προχωρούσε, θα παρουσιαζόταν ως μια κοινωνική εξέγερση του Λαού για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ομαλότητας στη Λιβύη, παρότι στην ουσία θα αποτελούσε μια συνομωσία για την κατάπνιξη της επανάστασης, την κατάλυση της δημοκρατίας και την αποκατάσταση της μοναρχίας και των αποικιοκρατικών συμφερόντων στη Λιβύη.
Περισσότερο από 40 χρόνια μετά, μια ίδιας αντίληψης επιχείρηση με πολύ πιο σύνθετη μορφή θα κατέστρεφε τελικά τον θεμελιωτή της όποιας ποιότητας Λιβυκής αμεσο-δημοκρατίας και μαζί του και την αμεσοδημοκρατία στη Λιβύη ώστε να αποκατασταθούν τα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Με τόσες απειλές από εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, ήταν μάλλον αδύνατο για τον Gaddafi να είναι ειρηνικός. Με δεδομένο ότι η προ Gaddafi Λιβύη βρισκόταν ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή, μπορεί ίσως κάποιος να δείξει επιείκεια στο γεγονός ότι ο ηγέτης μιας τέτοιας χώρας ενέκρινε και συμμετείχε σε εκτελέσεις δοσίλογων στο εσωτερικό αλλά και σε δολοφονίες τους στο εξωτερικό. Η κουβέντα άλλωστε για την ατιμωρησία των κατοχικών δοσίλογων στην Ελλάδα και για το που έχει οδηγήσει η «διαρκής άφεση» δεν έχει κλείσει στη χώρα μας. Μπορεί επίσης κάποιος να κατανοήσει το πόσο εύκολα μπορεί μια τέτοια πολιτική παραδειγματικής τιμωρίας την οποία ακολούθησε ο Gaddafi να ξεφύγει από τα όρια της και το αρχικό πνεύμα της.
Ο επαναστατικός ζήλος του Gaddafi και η επιθυμία του για την απελευθέρωση και άλλων αραβικών αλλά και αφρικανικών χωρών από τον δυτικό ιμπεριαλισμό τον οδήγησε σε σύμπραξη με κάθε επαναστατικό στοιχείο στις περιοχές αυτές όσο πολεμοχαρές και αν ήταν αυτό, καθώς και σε συρράξεις μεταξύ κρατών με το ίδιο πάντα εθνικοαπελευθερωτικό σκεπτικό. Ο Gaddafi, για μεγάλο τουλάχιστον διάστημα δεν ήταν ειρηνικός γνωρίζοντας απόλυτα το πόσο μη ειρηνικός ήταν ο μεγάλος εχθρός του, ο άξονας ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ. Με αυτή την πρόφαση, ο δυτικός άξονας τοποθέτησε τη Λιβύη στον νοητό αντίθετο πόλο, τον «άξονα του κακού», και ανακήρυξε τη Λιβύη ως κράτος που χορηγεί την τρομοκρατία παρότι, μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχουν βάσιμα στοιχεία τα οποία να συνδέουν τη Λιβύη και τον Gaddafi προσωπικά με κανένα από τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα που συνέβησαν στο δυτικό κόσμο και τα οποία από δόλο και σκοπιμότητα αποδόθηκαν στη Λιβύη σε μια επιχείρηση συγκάλυψης των άνομων πρακτικών του δυτικού κόσμου και του γεγονότος ότι αυτό που γνωρίζουμε από το δεύτερο μισό και έπειτα ως τρομοκρατία, η κυρίαρχη μορφή της τουλάχιστον, αποτελεί διαρκή πολιτική των κέντρων εξουσίας του δυτικού κόσμου.
Όσον αφορά τη Λιβύη, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της πρακτικής της πολιτικής εξουσίας του δυτικού κόσμου που ενώ γεννά άμεσα ή έμμεσα την τρομοκρατία φορτώνει πρόθυμα και χαρωπά τα εγκλήματα και τις ευθύνες της τρομοκρατίας σε όσους αντιτάσσονται στη Δυτική Τάξη Πραγμάτων, είναι αυτό του βομβιστή του Lockerbie, μια παρωδία απονομής δικαιοσύνης και ένα υποδειγματικό παράδειγμα συγκάλυψης και κακοδικίας το οποίο θα δούμε στη συνέχεια.

Η συμβολική εκκεντρικότητα του Καντάφι

Μια από τις κατηγορίες που κάποιος μπορεί αβασάνιστα να προσάψει στην Gaddafi είναι η κακογουστιά και επιδειξιμανία του. Και πάλι όμως θα πέσουμε θύματα παρανόησης και ως εκ τούτου θα είμαστε θύτες παραπληροφόρησης. Γιατί οι εμφανίσεις του αδιαμφισβήτητου πολιτικού βασιλιά του κιτς που ντυνόταν σαν ποπ αστέρας και για αυτό αποτελούσε αντικείμενο περιπαίγματος από όλο το δυτικό κόσμο, ήταν από τη δική του σκοπιά το ακριβώς αντίστροφο: ο Gaddafi ήταν ενδυματολογικά παραφορτωμένος με δυτικά στολίδια και σύμβολα ισχύος του Δυτικού κόσμου όχι γιατί τα επιδίωκε ή τα αποδεχόταν. Όχι. Ήταν παραφορτωμένος με αυτά επειδή ακριβώς τα χλεύαζε, τα διακωμωδούσε και μαζί με αυτά και όσους τα αποδέχονται. Αυτός ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος που μέσα σε μερικά χρόνια έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδων Λίβυων από τις τέντες και τις σπηλιές και τους έδωσε μοντέρνες συνθήκες διαβίωσης, δεν έχανε ευκαιρία να στήνει τις τέντες του στις πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου όπου τον καλούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που νεαρός ακόμη σε σύσκεψη ηγετών, ήπιε νερό από το μπολ που προοριζόταν για το πλύσιμο δακτύλων: ήταν σα να τους έλεγε, μεγάλο κομμάτι του λαού μου δεν έχει νερό και σεις το ξοδεύετε σε πολυτέλειες. Η εκκεντρικότητα του Gaddafi είχε σαν πυρήνα αλλά και στόχο την διακωμώδηση και τον χλευασμό της δυτικής εξουσίας και των συμβόλων της. Μετά την απογοήτευση του από τις επανειλημμένες απόπειρες του ενοποίησης και απεξάρτησης του αραβικού κόσμου από τη σκληρή και αιματηρή δυτική πατρονία, το ενδιαφέρον του στρέφεται προς την Αφρική, την από-αποικιοποίηση της, την επιδίωξη της ανεξαρτησίας των κρατών της και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής». Για λόγους εντυπωσιασμού, προσέγγισης και απόκτησης εμπιστοσύνης των αφρικανών φύλαρχων, για πολλούς από τους οποίους οι λόγοι εξάρτησής από τον δυτικό άξονα είναι η τοτεμική προσέγγιση της πληθώρας και της χλιδής ο Gaddafi άλλαξε την ενδυμασία του από ποπ σε αφροαραβική έθνικ με ενδεικτικότερη την κελεμπία που φορούσε με το χάρτη της Αφρικής πάνω της, σύμβολο των παναφρικανικών ευσεβών πόθων από τους οποίους διεπόταν. Ήταν σα να έλεγε στους αφρικανικούς φύλαρχους «δεν χρειάζεστε να προσδένεστε στη Δύση για να έχετε αφθονία και συνοδείες και αυτοκινητοπομπές. Κοιτάξτε εμένα που τα έχω καταφέρει πέραν και παρά τη Δύση.» Για τον ίδιο λόγο, για λόγους δημοσίων σχέσεων με τον αφρικανικό κόσμο, είχε για προσωπική του φρουρά τις «φρουρές αμαζόνες» μία από τις οποίες έδωσε τη ζωή της για να τον σώσει σε μία από τις απόπειρες κατά της ζωής του. Η θηλυκή φρουρά του ήταν ένα μήνυμα ισχύος και ανδροπρέπειας που νόμιζε ότι θα προσέλκυε τους αφρικανούς φυλάρχους που παίζαν το ρόλο του αφρικανού πολιτικού δυτικής «ραφής». Όπως άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει, είχε γυναικεία προσωπική φρουρά γιατί στον «αραβικό κόσμο δεν υπήρχαν άντρες», υπονοώντας την ατολμία, την υποτακτικότητα, την υποχωρητικότητα και τον ενδοτισμό των αράβων πολιτικών απέναντι στις δυτικές δυνάμεις. Αυτό που στα μάτια των δυτικών φάνταζε ως η εκκεντρικότητα ενός διεφθαρμένου από την απόλυτη εξουσία δικτάτορα ήταν κατ’ ουσία εξωτερική πολιτική και σχετικά αποτελεσματική αν σκεφτούμε ότι περισσότεροι από 200 αφρικανοί βασιλείς και παραδοσιακοί ηγεμόνες απέδωσαν το 2008 στον Gaddafi τον τίτλο «ο βασιλιάς των βασιλέων».

Οι πραγματικοί λόγοι και συνθήκες της πτώσης του Gaddafi 

Μετά την πτώση της Σοβιετικής ένωσης, ο Gaddafi έχει πλέον να αντιμετωπίσει την παντοδυναμία πλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο το ότι το κύμα των αποπειρών δολοφονίας του ξεκινά το 1986 με τον βομβαρδισμό κατοικιών του από τις ΗΠΑ. Οι απόπειρες δολοφονίας του από φανατικούς ισλαμιστές τον φθείρουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 90 ο Gaddafi να «συμμαχήσει» με τους μεγάλους του αντιπάλους, τις ΗΠΑ και τη Μ.Β ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ήδη από το 1999, ο ίδιος προτείνει την διάλυση του Λιβυκού προγράμματος όπλων μαζικής καταστροφής ενώ ένα χρόνο νωρίτερα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του Osama Bin Laden, του «τρομοκράτη» μπαμπούλα που εξέθρεψαν οι ΗΠΑ.

Με την έναρξη της 3ης χιλιετίας, η συνεργασία Gaddafi- αυτοκρατορίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γίνεται εντονότερη. Μετά τη δεύτερη άνομη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ 
και την εκτέλεση του Saddam Hussein, ο Gaddafi, αναγνωρίζοντας την πρόθεση των αμερικανών να επεκταθούν στην περιοχή και γνωρίζοντας ότι αν επιτεθούν στη Λιβύη δε θα μπορέσει να τους αντισταθεί, αρχίζει και αναπτύσσει μια διπλωματία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τους Δυτικούς. Το πρώτο βήμα της ενδοτικότητας του Gaddafi έρχεται το 2003 με την καταστροφή υλών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για όπλα μαζικής καταστροφής, την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της Λιβύης και τη διάλυση ενός ανενεργού εκείνη την περίοδο πυραυλικού προγράμματος ενώ παράλληλα σημεία-κλειδιά αρχίζουν να επιτηρούνται όχι μόνο από επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ αλλά και από τη CIA. Είναι η πρώτη σημαντική διείσδυση της CIA στα Λιβυκά πράματα και η αρχή του τέλους για τον Gaddafi. Ο Gaddafi σύντομα θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη διοίκηση της Αγγλοαμερικοσιωνιστικής διοικητικής ελίτ στο πεδίο της καταπολέμησης της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Αυτό που ο Gaddafi δεν κατάλαβε, είναι ότι η αντίληψη του για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχε η αυτοκρατορία. Για τον Gaddafi, οι φανατικοί ισλαμιστές ήταν μια εχθρική πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει. Για την αγγλοαμεριοσιωνιστική αυτοκρατορία, η «ισλαμική τρομοκρατία» ήταν, είναι και θα είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο που της δίνει πάτημα σε περιοχές του κόσμου όπου δε θα είχε καμιά νομιμοποίηση να επέμβει, ένα διαρκές άλλοθι για πιέσεις, πραξικοπήματα και πολέμους. Ο Gaddafi, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και παρά τα σκληρά μαθήματα των «ισλαμικών τρομοκρατικών» χτυπημάτων που εντελώς αβάσιμα του χρεώθηκαν από το 1970 και μετά, παρέβλεψε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στην διπλωματική εξίσωση: ο εχθρός του ή έστω ένας από τους εχθρούς του –η ισλαμική τρομοκρατία- δεν αποτελούσε εχθρό (καθώς αυτή δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά την αυτοκρατορία) αλλά μάλλον χρήσιμο εργαλείο της αυτοκρατορίας και ότι μεγάλο κομμάτι της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει άμεσα ή έμμεσα κατασκευαστεί ή έστω επωαστεί από την αυτοκρατορία.
Το 2004 και μετά τις ήδη τεράστιες παραχωρήσεις που έχει κάνει, ο Gaddafi «επιστρέφει από το κρύο» και αναπτύσσει διπλωματικές και εμπορικές συνεργασίες με το δυτικό κόσμο που μπορεί ο ίδιος να θεωρεί διπλωματικές νίκες αλλά κατά ουσία αποτελούν το υλικό της ταφόπλακας του:
Το 2004 η Λιβύη αρχίζει να συνεργάζεται με την αμερικάνικη και τη βρετανική κρατική τρομοκρατία η οποία στα πλαίσια του προγράμματος «έκτακτης παράδοσης» απαγάγει «υπόπτους για ισλαμική τρομοκρατία» σε όλο τον κόσμο και σε μια επίδειξη ισχύος που θρυμματίζει κάθε έννοια και κάθε είδος δικαίου τους πετάει σε κολαστήρια όπως το Guantanamo, το Abu Ghraib και σε άλλα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λιβύη θα παραχωρήσει τις φυλακές της για κάποιους από τους απαγμένους της CIA σε μια συμφωνία που ούτε ο Μεφιστοφελής δεν θα μπορούσε να σκεφτεί: Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαβολικής συμφωνίας; Ενθυλάκωση ισλαμικών στοιχείων σε Λιβυκές φυλακές, ώσμωση με άλλους κρατούμενους, πρόσθετη πόλωση του Gaddafi με τους Λίβυους ισλαμιστές και την ακόμη χειρότερη εξέλιξη του ότι η CIA (και πιθανώς και η MI6) αποκτά από αυτό το σημείο και μετά «μόνιμη παρουσία» στη Λιβύη. Ο Gaddafi, φοβισμένος, κουρασμένος και φθαρμένος, σε μια επίδειξη ανισομερούς και αυτοκαταστροφικής διπλωματίας δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες της αυτοκρατορίας να φέρουν στο Λιβυκό έδαφος οποιοδήποτε υποκινητή ή παραστρατιωτικό μόνο και μόνο για να κερδίσει την ευμένεια της Δύσης. Και αυτή ήταν μια δυνατότητα που η αυτοκρατορία όχι μόνο δε θα άφηνε να πάει χαμένη αλλά την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να καταστρέψει τον Gaddafi και να λεηλατήσει μέσω του επόμενου καθεστώτος το Λιβυκό πλούτο.
Το 2004 ο Gaddafi συναντάει τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair ο οποίος του μιλά σα να ήταν εκπρόσωπος των πολυεθνικών συμφερόντων. Έχει καταγραφεί ότι μέρος της «συνομιλίας» από την πλευρά του Blair, ουσιαστικά του προπαρασκευασμένου μάλλον λογυδρίου που είχε γραφεί για τον Blair από την ίδια τη Shell (!!!) ενώ κομμάτι της πίττας προοριζόταν για την BP. Είναι ενδεικτικό ότι ανάμεσα σε Λιβυκά κυβερνητικά έγγραφα που βρέθηκαν μετά τη δολοφονία του Gaddafi, βρέθηκαν γράμματα και φαξ με προορισμό τoν επικεφαλής επί Gaddafi των Λιβυκών υπηρεσιών Moussa Kussa ανάμεσα στα οποία υπήρχαν τίτλοι όπως «Χαιρετίσματα από την MI6» και ένα χαιρετιστήριο χριστουγεννιάτικο μήνυμα με υπογραφή «ο φίλος σου» . Αυτός ο φίλος θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον σερ Mark Allen, πρώην της MI6 που μερικούς μήνες αφότου κανόνισε τη συνάντηση Gaddafi-Blair προσλήφθηκε -μάλλον για τις μυστικές υπηρεσίες του- ως σύμβουλος από την BP με ετήσιες αποδοχές 200000 λιρών(!!!)

Ο Gaddafi, το χρηματοπιστωτικό, ο ρόλος του αλλοπαρμένου γιού, και το άρμεγμα του Λιβυκού πλεονάσματος. 

Παρά τις διαρκείς κυρώσεις και τον εμπορικό και οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης, η Λιβύη είχε να επιδείξει απίστευτα οικονομικά επιτεύγματα. Η Λιβύη είχε όχι μόνο μηδενικό χρέος, αλλά και ένα πλεονασματικό επενδύσιμο κεφάλαιο, που παρότι σημαντικό κομμάτι του φαγώθηκε έντεχνα από τους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη στήριξη των δυτικών κυβερνήσεων, παρέμενε πάνω από 40 δις ευρώ. Και δεν ήταν μόνο τα πλεονασματικά κεφάλαια της εντυπωσιακά: Ακόμη κι εν μέσω της τελευταίας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Λιβύη είχε την αδιανόητη αύξηση του ΑΕΠ της κατά 10%!
Η Λιβύη ήταν επίσης από τις λίγες χώρες που το νόμισμα και κατά επέκταση η οικονομία της δεν ελεγχόταν από ιδιωτικά συμφέροντα, από μια «κεντρική τράπεζα». Το 2000 οι χώρες που έλεγχαν την νομισματική τους πολιτική και μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την οικονομία τους ήταν 7: Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Βόρειος Κορέα και το Ιράν - όλες τους, αν όχι πιθανοί υποψήφιοι στη λίστα πολέμου των ΗΠΑ, τουλάχιστον αποδέκτες έμπρακτης εχθρότητας και προπαγανδιστικοί στόχοι της αυτοκρατορίας. Μετά τον πόλεμο κατά του τρόμου (τον πόλεμο υπέρ του τρόμου δηλαδή) οι χώρες που απομένουν ήταν το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Μετά την πτώση του Gaddafi σήμερα απομένουν η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης την έκανε ένα πρώτης τάξης εχθρό της χρεοκρατίας. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι μια από τις πρώτες μέριμνες του δασκαλεμένου και σε μεγάλο βαθμό υποκινούμενου Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου -των Λίβυων αποστατών δηλαδή- ήταν να ορίσουν την τράπεζα της Βεγγάζης ως κεντρική τράπεζα και να τοποθετήσουν δικό τους διοικητή σε αυτή τον Μάρτιο του 2011, εν μέσω της ένοπλης επιχείρησης της ανατροπής του Gaddafi και της όποιας άμεσης δημοκρατίας αυτός συμβόλιζε και προστάτευ. Σύμφωνα με το δημοσιογραφικό δίκτυο CNBC «είναι αυτή η πρώτη φορά που μια επαναστατική ομάδα έχει δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα ενώ βρίσκεται ακόμη εν μέσω πολέμου; Σίγουρα (αυτό το γεγονός) φαίνεται να υποδεικνύει το πόσο ασυνήθιστα ισχυροί οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν γίνει στην εποχή μας». Ο Robert Wenzel του περιοδικού Οικονομική Πολιτική πιστεύει ότι η πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας αποκαλύπτει ότι ξένες δυνάμεις μπορεί να έχουν ισχυρή επίδραση στους επαναστάτες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ μια κεντρική τράπεζα να δημιουργείται μέσα μερικές βδομάδες ως τέκνο μιας λαϊκής εξέγερσης» Όπως θα δούμε αργότερα, ο Gaddafi έκανε και άλλα για να ερεθίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία η οποία ιστορικά εδραιώθηκε από τη δυναστεία των Rothschild. Άλλωστε, στην υπόθεση Gaddafi και για μια ακόμη φορά υπήρξε όχι μόνο καταγεγραμμένη εμπλοκή και μελών της οικογένειας Rothschild.
Όπως όμως περιγράφει ο Glenn Greenwald του Salon.com οι πόλεμοι δε γίνονται για ένα και μόνο λόγο. Πλέγματα συμφερόντων, πολιτικών, στρατιωτικών, γεοπολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συναινούν και διαμορφώνουν μια από κοινού ατζέντα πολέμου. Όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό, ο Gaddafi υπήρξε θύμα της πλάνης του ίδιου του γιού του Saif al Gaddafi, μάλλον εξαιτίας του οποίου θεώρησε ότι η τοποθέτηση των Λιβυκών κεφαλαίων σε κεντρικές θέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα τον προστάτευε από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι θα μπορούσε να γίνει παίκτης και μέσω της σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων να μην γίνει εκείνος ο ευρύτερος συνασπισμός που θα διαμόρφωνε την ατζέντα του πολέμου κατά της Λιβύης.
Ο Saif al Gaddafi, με θεωρητικές σπουδές στο London School of Economics και καμία μάλλον αίσθηση της πραγματικότητας της αρπακτικής φύσης του χρηματοπιστωτικού, γοητευμένος από το λούστρο χλιδής που κρύβει στα ανυποψίαστα μάτια τη βαθειά σαπίλα της χρηματοπιστωτικής μαφίας, ήταν μάλλον αυτός που έπεισε τον πατέρα του να αποκτήσει διάσπαρτες θέσεις σε αυτό: Λιβυκά χρήματα επενδύθηκαν στη Fiat, τη Juventus, στην Pearson και σε διάφορες ελβετικές αλλά και άλλες τράπεζες. Ο Gaddafi θα πληρώσει πολύ ακριβά, αρχικά με κεφάλαια και μετά με τη ζωή του και την καταστροφή του οράματος του για μια Λιβυκή άμεση δημοκρατία, τη θέλησή του να εξευμενίσει τους δυτικούς θεούς του πολέμου.
Όπως περιγράφεται από Λίβυους αξιωματούχους της εποχής, μέσω εκβιασμών και παραπλανήσεων, η Λιβύη αναγκάστηκε να «αγοράσει ειρήνη», να την πληρώσει ακριβά μόνο και μόνο για να εισπράξει εξαπάτηση και πόλεμο. Ο Gaddafi ξέχασε το βασικό κανόνα που του επέτρεψε να διατηρήσει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής για το Λαό του: Ποτέ μα ποτέ δεν κάνεις συμφωνίες με το διάβολο. Ο Gaddafi πήγε να παίξει σε ένα παιχνίδι του οποίου δε γνώριζε τους κανόνες βασιζόμενος μάλλον στις τεχνοκρατικά ασθενικές πλάτες του γιού του.
Το αποτέλεσμα;
Οι δυτικοί άρχισαν μέσω πλάνης, εκβιασμών και υποσχέσεων που δεν σκόπευαν να κρατήσουν να αρμέγουν το πλεονασματικό κεφάλαιο και με παρόμοιου τύπου έσοδα να υπονομεύουν τον ίδιο και την όποια δημοκρατία αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει.

Lockerbie Bombing

Ήδη από το 1993 η αυτοκρατορία και οι μηχανισμοί της πιέζουν τον Gaddafi να πάρει την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια μεγάλης κλίμακας που έγινε το 1988 γνωστής ως «The Lockerbie Bombing» χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για Λιβυκή ανάμειξη, πόσο μάλλον για Λιβυκή ευθύνη.
Το 1988, κατά τη διάρκεια της πτήσης Pan Am 103 με αφετηρία το Λονδίνο και προορισμό τη Νέα Υόρκη, εκρήγνυται βομβιστικός μηχανισμός που καταστρέφει το αεροσκάφος σκοτώνοντας τους 243 επιβάτες και το 16μελές πλήρωμα του. Κομμάτια του αεροπλάνου πέφτουν στο Lockerbie της Σκωτίας σκοτώνοντας επιπλέον έντεκα ατυχείς Σκοτσέζους πολίτες. Η συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια κρύβει από πίσω της παρασκήνιο τόσο πολυεπίπεδο όσο πολυεπίπεδη ήταν και η απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών και συνθηκών της.
Η πρώτη ανάλυση της CIA για την τρομοκρατική ενέργεια κάθε άλλο παρά καταληκτική υπήρξε: «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη για αυτή την τραγωδία σε καμία τρομοκρατική ομάδα.» «Θεωρούμε τους ισχυρισμούς των «Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης» ως τους πιο πιστευτούς που έχουμε λάβει ως τώρα».
Ο λόγος που οι ισχυρισμοί των «Φρουρών» φαίνονταν στη CIA περισσότερο πιστευτοί ήταν η σύνδεση που αυτοί κάναν ανάμεσα στο «Lockerbie Bombing» και την κατάρριψη της πτήσης 655 των Ιρανικών αερογραμμών μερικούς μήνες πριν πάνω από τον περσικό κόλπο από το αμερικανικό ναυτικό.
Η υπαιτιότητα για την κατάρριψη της πτήσης 655 είναι ένα υπόδειγμα συγκάλυψης: To αμερικάνικο καταδρομικό Vincennes, παραβιάζοντας τα Ιρακινά χωρικά ύδατα κατέρριψε Ιρανικό επιβατηγό αεροσκάφος σκοτώνοντας 290 αθώους. Το πλήρωμα του καταδρομικού Vincennes σύσσωμο βραβεύτηκε, το πεντάγωνο συγκάλυψε την υπόθεση, η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε απολογήθηκε ή πήρε την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της αεροπλοΐας . Αυτή ή απίστευτη πρόκληση ήταν κατά πάσα πιθανότητα το αίτιο ή η αφορμή για τα αντίποινα του «Lockerbie bombing».
Μια δεύτερη εκδοχή στοχοποιεί τo αποσχισμένo από την PLO «Λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP-GC) και την απόπειρα να δυναματιστούν η όποια λύση στο παλαιστινιακό.
Στην πτήση Pan Am 103 είχε επιβιβαστεί ο υποσταθμάρχης της CIA στη Βυρηττό Matthew Gannon. Πίσω του καθόταν ο αξιωματούχος της DIA στη Βυρηττό Chuck McKee. Στην ίδια πτήση βρίσκονταν τρεις αξιωματικοί της Διπλωματικής Υπηρεσίας Ασφαλείας επιφορτισμένοι με την προστασία των Gannon και McKee. Φημολογείται ότι αυτή η συνοδεία μετάφερε άνθρωπο του PLFP-GC και μαζί του, εν αγνοία των επιβλεπόντων, αντί για ένα υποτιθέμενο φορτίο ναρκωτικών, την ολέθρια βόμβα . Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (η PLO) είχε άλλωστε προειδοποιήσει τις αρμόδιες δυτικές αρχές για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας που θα υπονόμευε τις διαπραγματεύσεις PLO-ΗΠΑ λίγες μέρες πριν τη φρίκη του Lockerbie Bombing. Και η πληροφόρηση της PLO πιθανώς να προερχόταν από συμπαθούντα της ή πράκτορα της στο εσωτερικό της PFLP-GC. Αξίζει να σημειωθεί ότι η PFLP-GC φαίνεται να συνδέεται και με έναν από τους μεγαλύτερους «ιδιώτες» εμπόρους ναρκωτικών και όπλων, τον διαβόητο Monzer al Kassar . Παρά τις αποχρώσεις ενδείξεις και στην ανάγκη τους να κλείσουν γρήγορα αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, οι ΗΠΑ βρήκαν γρήγορα τον αποδιοπομπαίο τράγο τους στον Muammar Gaddafi. Το 1999 και μετά από αφόρητες πιέσεις, ο Muammar Gaddafi εκδίδει δύο υπόπτους για να (κατά)δικαστούν, τους Lamin Khalifah Fhimah και Adbelbaset al-Megrahi. Ο πρώτος αθωώνεται ενώ ο δεύτερος καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε μια στημένη δίκη γεμάτη ανακολουθίες στις καταθέσεις βασικών μαρτύρων και εμφυτευμένα πειστήρια: Μέχρι το 2008, η Λιβύη θα έχει πληρώσει ως αποζημίωση για τα θύματα της πτήσης PAN AM 103 συνολικά 2,7 δις δολαρία με την κατάριψη ρης οποίας μάλλον καμία σχέση δεν είχε, όταν οι ΗΠΑ πλήρωσαν συνολικές αποζημιώσεις ύψους μόλις 131,8 εκατομμυρίων δολαρίων στις οικογένειες των πολιτών της  Ιρανικής πτήσης 655 που οι ίδιες έριξαν.

Οι λίστες του τρόμου

Τα ανταλλάγματα που πήρε η Λιβύη από την ανάληψη ευθυνών για μια φρικτή τρομοκρατική ενέργεια που ποτέ δεν διέπραξε και για τις αποζημιώσεις που πλήρωσε για το κακό που δεν προκάλεσε ήταν η άρση των κυρώσεων και η απομάκρυνση από τη λίστα των ΗΠΑ με τα κράτη- χορηγούς της τρομοκρατίας, η οποία είναι μια λίστα-ακορντεόν στην οποία μπαινοβγαίνουν όσα κράτη έχουν συμφέροντα που αντιτίθενται στα αμερικανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι επικυρίαρχοι της αμερικάνικης πολιτικής. Το Ιράκ πχ βγήκε από τη λίστα το 1982, ξαναμπήκε το 1990 και ξαναβγήκε το 2003.

Τρώγοντας τα λεφτά του Λιβυκού λαού 

Η λίστα του τρόμου είναι σαν τους οίκους αξιολόγησης. Την μια μέρα είσαι 3Α, την άλλη 3 γάμμα. Τη μία μέρα είσαι σπόνσορας της τρομοκρατίας, την άλλη εχθρός της. Και αυτό το παράδοξο της αιφνίδιας μεταμόρφωσης δεν είναι άλυτο: παρόμοια συμφέροντα ελέγχουν και τη λίστα του τρόμου και τους οίκους αξιολόγησης. Από τη στιγμή που βάλαν τη Λιβύη στο ταψί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Λιβύη συνέχισε να χορεύει στους σκοπούς του. Ήταν σειρά της Goldman Sachs να φάει και αυτή το κάτι τις της από την υγιέστατη Λιβυκή οικονομία και τα πλεονασματικά κεφάλαια της: Το 2008 η Goldman Sachs έπαιξε και έχασε το 98% (!!!)  Λιβυκών κεφαλαίων ύψους $ 1,3 δις που ο Gaddafi είχε επενδύσει στην εταιρία- οικονομικό δολοφόνο. Ως αποζημίωση, η εταιρία του προσέφερε ένα δόλωμα για να τον δαγκώσει ακόμη πιο βαθειά και να τον παγιδεύσει ακόμη περισσότερο: Με άλλα ακόμα 3,7 δισεκατομμυριάκια, η Goldman Sachs θα έδινε στη Λιβύη μετοχές της εταιρίας συνολικής αξίας $5 δις (!!!), κάνοντας τη χώρα έναν από τους σημαντικούς μετόχους της εταιρίας . Φυσικά αυτό που ξέραν όλοι ήταν ότι όταν ο Gaddafi εξολοθρευόταν, το ρευστό της Λιβύης θα έμεινε έστω για κάποιο σημαντικό διάστημα εκεί που είχε επενδυθεί, αποτελώντας μια εξαιρετικά σημαντική εγγύηση ρευστότητας σε ένα εξαιρετικά επισφαλές οικονομικό σύμπαν.
Όσο σκοτεινή και αν φαντάζει αυτή η υπόθεση, υπάρχει μια άλλη, πολύ σκοτεινότερη υπόθεση εξαφάνισης Λιβυκών κεφαλαίων… Αυτή αφορά στο πυραμιδικό σχήμα (κοινώς απάτη που η προσδοκία κέρδους των εξαπατημένων δε βασίζεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στα ίδια τα κεφάλαια των εξαπατημένων επενδυτών, μέρος των οποίων μόνο των οποίων επιστρέφεται ως «κέρδη» στους επενδυτές ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των κεφαλαίων τους εξαφανίζεται σε λογαριασμούς των απατεώνων) που έστησε ο Allan Stanford μέσω της εταιρίας του Stanford Financial Group και της παράλληλης τράπεζας Stanford International Bank, με έδρα ένα από τα κρατίδια της καραϊβικής που αποτελούν παραδείσους για τη φοροδιαφυγή και για τα έσοδα που προέρχονται από το διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Η Stanford International Bank (SIB) αντικατέστησε μια άλλη βρώμικη τράπεζα με κύριο όγκο εργασιών το ξέπλυμα χρήματος από λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, την BCCI, ως τράπεζα επιλογής της CIA, μια ακόμη ένδειξη της δικτύωσης ανάμεσα στο διεθνές οργανωμένο έγκλημα, τη διεθνή τρομοκρατία, τις μυστικές υπηρεσίες και το χρηματοπιστωτικό σύτημα. Ένας από τους βασικούς μετόχους της SIB ήταν και ο Yair Shamir, με πολύ καλή τοποθέτηση στην ισραηλινή αεροπορική βιομηχανία, το ισραηλινό χρηματοπιστωτικό σύμπαν και με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις καθώς είναι ο γιός του πρώην ισραηλινού πρωθυπουργού, του «γερακιού» Yitzhak Shamir.
Ο Stanford μετά από επίσκεψή του στη Λιβύη, εξασφάλισε Λιβυκά κεφάλαια ύψους $500 εκατομμυρίων τα οποία εξαφανίστηκαν και τα οποία η Λιβύη δεν διεκδίκησε ποτέ, άλλο ένα άθελο δώρο του Gaddafi στους εχθρούς του . Αν όντως η CIA ήταν πελάτης της SIB, τότε μάλλον ήταν και από τους σημαντικότερους εντολείς της και αποδέκτες των κερδών της απάτης. Χάρη μάλλον στην γαρνιρισμένη με βρετανικό πτυχίο άγνοια του γιού του Saif al Gaddafi, φαίνεται πως ο Gaddafi εν αγνοία του χρηματοδότησε την καταστροφή του καθώς δεν είναι απίθανο τα Λιβυκά κεφάλαια που υφαρπάχθηκαν από τα τσακάλια του χρηματοπιστωτικού να ήταν αυτά που προετοίμασαν και αποζημίωσαν τη «Λιβυκή εξέγερση». Ενδεικτική του που έμπλεξε o υιός Gaddafi τον πατέρα του και του πως τα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος έβλεπαν τον Gaddafi σαν κελεπούρι, είναι μια πρόσφατη δήλωση του δισεκατομμυριούχου Donald Trump: «Και παρεμπιπτόντως, μπορώ να σας πω κάτι άλλο. Είχα νταλαβέρια με τον Gaddafi. Του δάνεισα ένα κομμάτι γης. Με πλήρωσε περισσότερα για μια βραδιά από ότι η γη άξιζε για δύο χρόνια, και μετά δεν τον άφησα να χρησιμοποιήσει αυτή τη γη.» «Αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «πήδηξα» αλλά τον «πήδηξα». Αυτό θα έπρεπε να κάνουν» Και όντως αυτό κάναν. Με τα λεφτά κυρίως της Λιβύης «πήδηξαν» τον Gaddafi και το Λιβυκό λαό με κάθε δυνατό τρόπο.

O Saif, οι Rothschilds, το τυρί στη φάκα, οι Παπανδρέου και οι πραγματικοί λόγοι εξόντωσης του Gaddafi.

Παρά το φαινομενικό φλερτ του Gaddafi με τους δυτικούς σε ένα περίπλοκο διπλωματικό παιχνίδι όπου ο Gaddafi κέρδιζε χρόνο ενώ παράλληλα νόμιζε ότι κέρδιζε και κάποιες τοποθετήσεις στο δυτικό σύστημα ισχύος που του προσέδιδαν ασφάλεια, ο Gaddafi είχε θέσει τα δικά του όρια. Δυστυχώς ξέχασε ότι η αυτοκρατορία ξεπερνούσε διαρκώς κάθε όριο και κάθε αυτοπεριορισμό.
Ο Gaddafi, παρότι προσπαθούσε με τμήμα των πλεονασματικών της χώρας να κάνει τις δυτικές εταιρίες στις οποίες είχε επενδύσει σημαντικότατα ποσό να ασκήσουν επιρροή υπέρ της Λιβύης στις κυβερνήσεις τους, ήταν φανερό ότι δεν θα ξεπουλούσε τον πλούτο της χώρας του στους δυτικούς. Αυτό ήταν το χειρότερο και το μόνο είδος εθνικισμού που οι Δυτικοί απεχθάνονταν, καθώς τους αφαιρούσε τα κυριαρχικά τους «δικαιώματα» πάνω στον πλανήτη: τον εθνικισμό των πρώτων υλών.

Και ο Gaddafi έγινε ακόμη πιο εξοργιστικός. Όχι μόνο πρότεινε τη δημιουργία ενός κοινού παναφρικανικού νομίσματος αλλά και πρότεινε αυτό το νόμισμα να είναι το «χρυσό δηνάριο». Αν αυτή του η κίνηση ευοδωνόταν, οι αφρικανικές χώρες όχι μόνο θα απελευθερώνονταν από την τυραννία του δολαρίου, αποδυναμώνοντας ένα από τα κεντρικά εργαλεία ισχύος της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας, αλλά όντας πλούσιες σε χρυσό και πρώτες ύλες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι ίδιες τον πλούτο τους. Ο Gaddafi συνέχιζε να αποτελεί πραγματική, όχι ιδεατή απειλή για την αυτοκρατορία και τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα. Ήταν εμφανές ότι αυτή η απειλή έπρεπε να εξαλειφθεί. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν ο δόλος και η εξαπάτηση στον οποίο οι δυτικοί επικυρίαρχοι, για τους οποίους η λέξη «ηθική» αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο, υπερτερούσαν κατά πολύ από τον ευέλικτο αλλά παρά ταύτα πολιορκημένο Gaddafi. Ο ρόλος του γιου του Saif και του ξεμυαλίσματος του από τη Δύση φαίνεται να ήταν καθοριστικός για την καταστροφή του πατέρα του. Η παγίδα θανάτου στήνεται πολύ προσεκτικά: Το 2009 ο Saif μαζί με τον Λόρδο Mandelson βρίσκονται καλεσμένοι του Nat Rothschild στο εξοχικό του τελευταίου στην Κέρκυρα. Ο Mandelson του οποίου οι πανίσχυροι φίλοι και ο σκιώδης ρόλος του στη βρετανική πολιτική του έχουν βγάλει τη φήμη του ανθρώπου που χρησιμοποιεί την βρετανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «φίλων», μοιάζει να αποτελεί «πατρική φιγούρα» για τον αναδυόμενο νέο πατριάρχη του οίκου των Rothschild, τον Nat. Στο τραπέζι του διαλόγου βρίσκονται το λιβυκό πετρέλαιο. Το αντάλλαγμα που ζητά ο Saif είναι η απελευθέρωση του «βομβιστή του Lockerbie», του Abdelbaset al-Megrahi, ο οποίος σάπιζε σε φυλακή της Σκωτίας για ένα έγκλημα που ποτέ του δεν διέπραξε, ενώ είχε διαγνωστεί και με καρκίνο του προστάτη. Ο Saif «κερδίζει». Σε μια παραβίαση κάθε έννοιας σεβασμού προς το γράμμα του νόμου, ο al-Megrahi σε μικρό διάστημα από την «κουβέντα» στην Κέρκυρα, μεταφέρεται στην Λιβύη και ο Muammar διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για την επιστροφή του. Το δώρο του Rothschild και του Mandelson στον Gaddafi ήταν όμως μια μεταμφιεσμένη βόμβα. Επανέφερε στη μνήμη των Λίβυων το γεγονός ότι ο Gaddafi είχε ουσιαστικά προδώσει έναν ισλαμιστή συμπολίτη τους για πολιτικές σκοπιμότητες που οι ίδιοι δε θα μπορούσαν να καταλάβουν. Η πόλωση εντάθηκε και θα συνέχιζε να εντείνεται. Και οι Παπανδρέου χρησιμοποίησαν τον- και χρησιμοποιήθηκαν ως δέλεαρ για τον Gaddafi:
Η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, το ίδρυμα που προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο (πρώην) Πρωθυπουργός, υποδέχτηκε με παιάνες τον Saif al-Gaddafi: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Saif al Islam al Gaddafi, γιό του Muammar Gaddafi, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της θερμότητας της ερήμου».
Toν Ιούνιο του 2010 ο τότε Πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Λιβύη και υπογράφει ένα μνημόνιο συνεργασίας ύψους 220 δις ευρώ με τον Καντάφι. Με δεδομένη την κατάσταση της Ελλάδας και το ότι έκτοτε τίποτα δεν ακούσαμε για το περίφημο μνημόνιο , είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η σύναψη του μνημονίου έγινε για να ρίξει στάχτη στα μάτια όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και του Muammar…

Δίνοντας κι άλλη δύναμη στο λαο!

Πριν περάσουμε στην επανάσταση αξίζει να αναφερθούμε σε ένα ακόμη γεγονός που προδίδει την αφοσίωση που είχε ο Gaddafi στο ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας την οποία λόγω συνθηκών ποτέ του δεν μπόρεσε να δει να ανδρώνεται στη Λιβύη. Το 2009 και εν μέσω παραπόνων από τους Λίβυους πολίτες για διαφθορά της κυβέρνησης ο Gaddafi προτείνει στις λαϊκές συνελεύσεις το αδιανόητο: τη διάλυση της κυβέρνησης και την απόδοση των πετρελαϊκών εσόδων χωρίς διαμεσολάβηση απευθείας στους Λίβυους πολίτες, κίνηση που θα απέφερε σε ένα εκατομμύριο Λίβυων ετήσιο εισόδημα ύψους $23000!!! Η πρόταση καταψηφίστηκε από την πλειονότητα των λαϊκών συνελεύσεων. Οι Λίβυοι δεν ήταν έτοιμη για την αυτοδιαχείριση τους και προτίμησαν αντί αυτής τα δεκανίκια μιας κεντρικής κυβέρνησης … Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση αυτή του Gaddafi προκάλεσε πανικό στα κυβερνητικά στελέχη που βλέπαν τον Gaddafi να απειλεί και τη δικιά τους εξουσία: Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που όταν ξεκίνησε η αποσταθεροποίηση στη Λιβύη, τα κυβερνητικά στελέχη αποστάτησαν το ένα μετά το άλλο σε νούμερα ρεκόρ για καθεστωτική κυβέρνηση…

Η εξέγερση, οι εχθροί του Gaddafi και η «απελευθερωμένη Λιβύη»

Παρουσιάστηκε σαν κίνημα στα πλαίσια της «Αραβικής άνοιξης». Μετασχηματίστηκε σε εξέγερση. Έγινε εμφύλιος. Κατέληξε πόλεμος ανάμεσα στον άξονα «επαναστατών-ΝΑΤΟ» και τον Gaddafi. Οι ανακολουθίες της δυτικής τρομοκρατίας βρίσκονται παντού: Στο Κουβετιανό προπαγανδιστικό εργαλείο της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας Al Jazeera, o Λίβυος «αντικαθεστωτικός» συγγραφέας Mahmuod el-Shaman παρουσίασε μια αφήγηση που πάσχιζε να στηρίξει την εκδοχή της «ειρηνικής επανάστασης για τη δημοκρατία», περιγράφοντας πως οι διαδηλωτές μέσα σε λίγες μέρες επεκτάθηκαν σε χιλιάδες χιλιόμετρα Λιβυκών εδαφών. Αυτή η κινητικότητα φυσικά δεν περιγράφει αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αιτήματα για τον εκδημοκρατισμό αλλά πολεμική επιχείρηση. Στην ίδια εκπομπή, ο αποστάτης Nouri al-Masmari επαναλάμβανε ξανά και ξανά «είμαστε οργανωμένοι, είμαστε πολύ οργανωμένοι»
Οι αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στα μέσα του Φλεβάρη. Η χρήση «κοινωνικών μέσων» όπως το Facebook έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ο δικηγόρος και ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Fathi Terbil φαίνεται να είναι ανάμεσα στους υποκινητές της θεματικής «μέρα οργής» που προγραμματίζεται στις 17 Φεβρουαρίου του 2011 από ανώνυμους κυρίως ακτιβιστές. O Fathi Terbil συλλαμβάνεται στις 15 Φεβρουαρίου. Με την απελευθέρωσή του την ίδια μέρα στήνει μια δικτυακή κάμερα που «επιβλέπει την κεντρική πλατεία της Βεγγάζης, όπου κάποιες οικογένειες διαμαρτύρονταν. Με τη βοήθεια εξόριστων Λίβυων στον Καναδά και σε όλο τον κόσμο, το βίντεο διαδόθηκε ραγδάια στο ίντερνετ.»
Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης του στο Al Jazeera, o Λίβυος συγγραφέας Idris al- Mesmari αναφέρει ότι η αστυνομία πυροβολούσε τους διαδηλωτές. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο η συνομιλία διακόπηκε απότομα. Η δραματικοποίηση των γεγονότων είχε τηλεοπτικοποιηθεί. Από κει και πέρα οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Μια παράλληλη αφήγηση των αρχικών συνθηκών στο BBC από αυτόπτη μάρτυρα δίνει μια άλλοτε συμπληρωματική και άλλοτε αντιφατική εικόνα: «Ένας-δύο άνθρωποι μέσα στο πλήθος άρχισαν να τραγουδούν αντικυβερνητικά συνθήματα και το πλήθος παρασύρθηκε από αυτό. Υπήρξαν συγκρούσεις με υποστηρικτές της κυβέρνησης και μετά αυτοί διαλύθηκαν και οι υπηρεσίες ασφαλείας κατέφθασαν και χρησιμοποίησαν μάνικες με ζεστό νερό» Κάπου εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της σκευωρίας. Γιατί παράλληλα με τη δραματικοποίηση των συμβάντων από τον Idris al- Mesmari ζωντανά στο Al-Jazeera, στο ίντερνετ διαδόθηκε ένα βίντεο με διαδηλωτές να φεύγουν έντρομοι από πυροβολισμούς και έναν άνθρωπο να σκοτώνεται… μονάχα που αυτό το βίντεο φαίνεται να είχε τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα… Η εξέγερση είχε σκηνοθετηθεί… Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προγραμματισμένη για της 17 Φεβρουαρίου «μέρα οργής», γίνεται μέρα επανάστασης. Σύντομα αποστάτες στρατιωτικοί πυκνώνουν τις τάξεις των αρχικού πυρήνα διαδηλωτών. Κυβερνητικά κτήρια πυρπολούνται. Τα σε μεγάλο βαθμό σκηνοθετημένα επεισόδια μετατρέπονται σε εξέγερση και μετέπειτα εμφύλιο. Ανάμεσα στους επαναστάτες βρίσκονται πλέον άνθρωποι που σηκώνουν την σημαία του πρώην βασιλιά Idris (βασιλόφρονες δηλαδή) , ισλαμιστές φονταμενταλιστές ενώ παρατηρείται και από δυτικούς παρατηρητές δραστηριότητα της «Al Qaeda» Ίσως το πιο σημαντικό συμβάν που κλιμάκωσε την αντιπαλότητα και οδήγησε σε μετωπικό εμφύλιο ήταν η δολοφονία τριών φιλοκυβερνητικών διαδηλωτών που έφεραν λευκές σημαίες και κλάδους ελαίας κατά τη διάρκεια μιας πορείας για ειρήνευση στη Bin Jiwad.
Η είδηση ή οι φήμες ότι ο Gaddafi έχει στρατολογήσει αφρικανούς μισθοφόρους για να καταπνίξει την εξέγερση οδηγούν σε ρατσιστική μανία και εκκαθαρίσεις από την πλευρά των «επαναστατών». Μετανάστες εκβιάζονται να ενωθούν με τους επαναστάτες, αναφέρονται περιστατικά όπου το χέρι των μεταναστών δένεται σε τιμόνι φορτηγών για να μην αποδράσουν . Υπάρχουν αναφορές για επιχείρηση φυλετικής εκκαθάρισης της κατοικημένης από μαύρους πόλης Tawargha. Μετά την επιχείρηση «η πόλη που είχε πληθυσμό 10000, ήταν άδεια» Δεν είναι το ότι το καθεστώς του Gaddafi δεν αντέδρασε με θηριωδίες. Απλά η δυτική προπαγάνδα επίμεινε στο ψέμα των δημοκρατών και φιλειρηνικών πολιτών που επαναστατούσαν κατά του τρελού δικτάτορα, όταν οι «επαναστάτες» αναφέρεται ότι βομβάρδισαν «τις πόλεις Sirte και Bani Walid… οι επαναστάτες έκοψαν το νερό και τον ηλεκτρισμό και αρνήθηκαν να επιτρέψουν φάρμακα να μπουν στα νοσοκομεία»
 Για να συνθέσουμε πληρέστερη εικόνα για τη σύνθεση και τις προθέσεις των επαναστατών πρέπει να δούμε τη σύνθεση του οργάνου που δημιουργήθηκε για να την εκπροσωπήσει πολιτικά, του «Εθνικού Μεταβατικού συμβουλίου» ή NTC. Ο πολιτικός ηγέτης του NTC κατά την περίοδο του εμφυλίου ήταν ο Mustafa Abdel Jalil, ο ισλαμιστής υπουργός δικαιοσύνης στη Λιβυκή κυβέρνηση από το 2007 μέχρι το 2011. Ο Jalil, έχοντας ισχυρή στήριξη από τον Saif al Gaddafi, κρατούσε ρεκόρ, «αντικαθεστωτικών» αποφάσεων οι οποίες είχαν να κάνουν ως επί το πλείστον με φυλακίσεις ισλαμιστών. Με το θάνατο του Gaddafi και την διακήρυξη της «απελευθέρωσης της Λιβύης» τον Οκτώβριο του 2011 ο Jalil ανακήρυξε τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία ως υπέρτατο νόμο και επομένως και νόμο και του κράτους. Μετά την Αίγυπτο, η πολυπόθητη από τους γεωπολιτικούς σχεδιαστές ισλαμοποίηση της Β.Αφρικής προχωρά όπως είχε σχεδιαστεί. Ο στρατιωτικός ηγέτης του NFL Abdel Hakim Belhaj είναι όχι μόνο φανατικός ισλαμιστής που είχε πολεμήσει στη γεωπολιτική παγίδα που στήσαν οι ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν αλλά και μέλος της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» της εξτρεμιστικής ισλαμικής οργάνωσης που το 1996 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Gaddafi. Και κάπου εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μεγαλοφυία των πολιτικών αποσταθεροποίησης των γεωπολιτικών σχεδιαστών των ΗΠΑ: Με την συνεργασία ΗΠΑ-Λιβύης στα θέματα της τρομοκρατίας και το πρόγραμμα «της έκτακτης παράδοσης», η CIA θα συλλάβει τον Belhaj, τον οποίο ο Bush θα στείλει πακέτο στον Gaddafi. Μέσω της πόλωσης ισλαμιστών και της «κοσμικής» εξουσίας που συμβόλιζε ο Gaddafi, o Belhaj θα απελευθερωθεί και θα ηγηθεί του στρατού που θα καταστρέψει τον Gaddafi.
Το NFL, κατά τη διάρκεια του πολέμου, έλαβε χρηματοδότηση κατά τη διάρκεια της θητείας της Hillary Clinton αρχικά 50 και στη συνέχεια άλλων $100 εκατομμυρίων ενώ παράλληλα συζητούσε ήδη με τις πετρελαϊκές εταιρίες. Τι συζητούσαν; Μια καλή ιδέα μας δίνει μια ανοιχτή επιστολή της εποχής από τον Karl Muth του Global Policy, του περιοδικού που ο George Soros μας λέει «ότι αυτοί που ασχολούνται με τα παγκόσμια θέματα δε θα θέλουν να χάσουν». Λέει λοιπόν ο Muth με τον απαράμιλλο αμερικάνικο κυνισμό στο άρθρο του «Πως οι επενδυτές μπορούν να σώσουν τη Λιβύη (και να βγάλουν χρήματα κάνοντάς το): «Το λιβυκό πρόβλημα δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από πολιτικούς. Είναι ένα πρόβλημα για να λυθεί από επενδυτές. Οι τραπεζίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη ελπίδα στο να βοηθήσουν τους Λίβυους επαναστάτες από ότι οι διπλωμάτες… Το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Αφήστε με να το επαναλάβω: αυτό που βλέπετε όταν βλέπετε λήψεις του BBC επαναστατών που πολεμούν στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Ας πούμε ότι υπάρχουν πετρέλαια αξίας 300 δις δολαρίων κάτω από τους άμμους της Λιβύης. Ας πούμε επιπρόσθετα ότι οι επαναστάτες έχουν πιθανότητα ένα προς τρία να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση… Αυτό σημαίνει, ότι ως ηγέτες του μεταβατικού συμβουλίου στη Λιβύη, έχετε 100 δις δολάρια για να παίξετε με αυτά. Ας πούμε ότι για ένα δις δολάρια θα μπορούσατε να προσλάβετε, νοικιάσετε,…, αποκτήσετε τη συμμετοχή αρκετών μισθοφόρων και εξοπλισμού για να παροπλίσετε ή να καταστρέψετε ολοκληρωτικά το παρόν καθεστώς- αυτό είναι μόνο το ένα εκατοστό των κονδυλίων σας. Το πρόβλημα είναι ότι οι μισθοφόροι δεν θα δουλέψουν για συμβόλαια που τους παραχωρούν μειοψηφικά συμφέροντα σε πετρέλαιο που μπορεί να μην είναι διαθέσιμο στο μέλλον, (για συμβόλαια) που μπορεί να μην είναι εφαρμόσιμα στο μελλοντικό λιβυκό δικαστικό σύστημα. Οι άντρες που διοικούν κορυφαία μισθοφορικά σώματα στην Αφρική δεν κάναν τα λεφτά τους με το να δέχονται κερδοσκοπικά συμβόλαια ως αμοιβή- ούτε ακόμα και όταν είχαν να κάνουν με τους Βέλγους- τα κάναν (τα λεφτά τους) με τον παλαιομοδίτικο τρόπο, με μετρητά στην κάνη του όπλου τους… Οι επαναστάτες έχουν μια πιθανότητα … να ελέγξουν ένα πολύ μεγάλο περιουσιακό στοιχείο (τη Λιβύη) που έχει κάποια αξία … Μόνο ένα μικρό κλάσμα αυτής της αξίας χρειάζεται για να ενοικιαστούν αρκετοί μισθοφόροι και εξοπλισμοί ώστε να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση… Υπάρχει ένα είδος ατόμου του οποίου η δουλειά είναι να λύνει καταστάσεις όπου οι άνθρωποι χρειάζεται να αξιοποιήσουν μεγάλες, μη ρευστές περιουσίες… Λέγονται τραπεζίτες επενδύσεων… Αν οι επαναστάτες ήταν λίγο περισσότερο οικονομικά εκσυγχρονισμένοι θα μπορούσαν να … 1) να κάνουν ελκυστική την περίπτωση επένδυσης σε μια μισθοφορική δύναμη στη Λιβύη… 2) να φτιάξουν ένα business plan το οποίο θα περιλάμβανε την παραχώρηση σε εξωτερικούς επενδυτές μεριδίου των πετρελαϊκών συμφερόντων… 3) να στείλουν κάποιον στη Ν.Υόρκη ή το Λονδίνο να διαπραγματευτεί επενδύσεις με ομάδα τραπεζιτών επενδύσεων με υψηλό βαθμό ανταποδοτικότητας για αυτήν τους την επένδυση… Αν εσείς είστε οι επαναστάτες και χρειάζεστε περισσότερο προσωπικό και υλικό, πρέπει να το κάνετε τώρα… Και θα σας βγει ακριβό. Διακυβεύεται μια περιουσία πολυδισεκατομμυρίων και υπάρχουν άνθρωποι που θα ασχοληθούν μαζί σας με αυτούς τους όρους. Αν κλείσετε μια συμφωνία σήμερα, θα έχετε λεφτά στο χέρι και θα είσαστε σε θέση να προσλάβετε τους καλύτερους μισθοφόρους και εξοπλισμό, τους καλύτερους δικηγόρους και άλλους συμβούλους… και να επικηρύξετε με μεγάλα ποσά τους κορυφαίους διοικητές που είναι ακόμη πιστοί στον Καντάφι. Πάνω από όλα, θα καταφέρετε να βγείτε από πάνω λέγοντας ότι είχατε σκληρές επιλογές να κάνετε αλλά καταφέρατε να κερδίσετε αυτόν τον πόλεμο με τους δικούς σας όρους αντί να φαίνεστε ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι και υφιστάμενοι των γραφειοκρατικών συσκέψεων του ΟΗΕ. Οπότε επαναστάτες, τώρα που τα περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι έχουν παγώσει, εσείς έχετε όλα τα λεφτά. Είναι ώρα να καλέσετε τους τραπεζίτες και να βάλετε κάποια από αυτά σε χρήση…»

O ρόλος του ΝΑΤΟ και ο αυτοκράτορας OBAMA 

Πολύ σύντομα ο Gaddafi απογυμνώθηκε από το στρατό και του απόμεινε κυρίως η προσωπική φρουρά του, η αεροπορία και ίσως και κάποιες πολιτοφυλακές. Το ότι ο στρατός δεν ήταν και τόσο πιστός στον Gaddafi όπως θα περίμενε κανείς να συμβαίνει με έναν δικτάτορα το γνωρίζαν οι αμερικάνοι γεωσκακιστές. Ήδη από τις 5 Μαρτίου του 2011 ο «μεγάλος» Zbigniew Brzezinski, σύμβουλος του Obama σε θέματα εθνικής ασφάλειας, δηλώνει ότι «μια μεγαλύτερη αλλά έμμεση ανάμειξη των ΗΠΑ θα έστελνε το σωστό μήνυμα και θα κινούσε τα δρώμενα στη Λιβύη προς τη σωστή κατεύθυνση… κάτι τέτοιο θα ήταν μια υπόδειξη στον πολύ αβέβαιο και διαιρεμένο Λιβυκό στρατό ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να στηρίζουν τον Gaddafi» Λίγες μέρες μετά ο ΟΗΕ ψηφίζει (λες και κατά παραγγελία Brzezinski) την ζώνη απαγόρευση πτήσεων. Με την πρόφαση της εφαρμογής του ψηφίσματος, ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία το παραβιάζουν και επιχειρούν κατά θέσεων του Gaddafi. Η ανθρωπιστική επέμβαση ήταν από την αρχή η πρόφαση για έναν προσχεδιασμένο πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός ήταν ακόμη και για τα αμερικανικά δεδομένα παράνομος αφού ο Obama δεν πήρε την έγκριση του Κογκρέσου. Όσον αφορά τη Γαλλία, να τονιστεί ότι πέρα από τα Γαλλικά συμφέροντα στη Λιβύη, ο πρόεδρος Sarkozy έχει καλό λόγο να υπηρετεί την Αμερική: Ενδεικτικά, ο δεύτερος ξάδερφος του, ο Olivier Sarkozy είναι διευθύνων σύμβουλος της Carlyle Group, μιας γιγαντιαίας επενδυτικής εταιρίας στενά συνδεδεμένης με την οικογένεια Bush, με θέσεις στην πολεμική βιομηχανία και με παλαιότερη θέση και της οικογένειας Laden (πως λέμε Osama bin Laden) σε αυτή …
Για να εμπλακεί ο Πρόεδρος Obama σε ένα πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση, έπρεπε να φανεί ότι επηρεάστηκε από κάποιον ώστε η ηθική ευθύνη να πέσει σε αυτόν τον κάποιο. Αυτό το ρόλο τον έπαιξε η Samantha Powers, πρώην δημοσιογράφος με προσωπική εμπειρία βαλκανικών εθνοκαθάρσεων και νυν σύμβουλος του εθνικού συμβούλου ασφαλείας (NSC) σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύζυγος του Cuss Sunstein ο οποίος με τη σειρά του είναι στέλεχος της κυβέρνησης του Οbama και ένας νεοσυντηρητικός υπό την προβιά του δημοκρατικού. Η Samantha Powers επικαλέστηκε ως λόγο για την ανάμειξη των ΗΠΑ στη Λιβύη το R2P Το δόγμα R2P (Responsibility to Protect) προβλέπει ότι κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον πληθυσμό του από γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και εγκλήματα πολέμου. Αν το κράτος δεν τηρεί αυτή του την υποχρέωσή, η διεθνής κοινότητα έχει το δικαίωμα να παρέμβει για να προστατεύσει τον πληθυσμό. To δόγμα R2P λοιπόν, που παρά τις αυτονόητες ανθρωπιστικές του διατυπώσεις ανοίγει νέα παράθυρα παρεμβατικότητας και επεμβάσεων στην εθνική κυριαρχία. Το Global Center for the Responsibility to Protect ιδρύθηκε το 2007 για αυτόν ακριβώς το λόγο: Το δόγμα όφειλε να έχει έναν επίσημο φορέα ώστε να διατυπωθεί, να αποκτήσει υπόσταση και επιρροή, να προωθηθεί και να εδραιωθεί. Η μία από τις δύο οργανώσεις που χρηματοδότησε το κέντρο ήταν το «Open Society Institute» . To ινστιτούτο που εδώ και δεκαετίας «ανοίγει» τις χώρες στις ορέξεις της ολιγαρχίας του πλούτου, δημιουργώντας αποσταθεροποίηση μέσω «χρωματιστών επαναστάσεων». Το ίδρυμα του κερδοσκόπου, κάποτε συνεταίρο των Rothschild και μάγου της κοινωνικής μηχανικής, George Soros, του ανθρώπου που μετά την προετοιμασία του εδάφους για την οικονομική και πολιτική επέκταση των αφεντικών του στις χώρες του πρώην ανατολικού Block, τώρα, συμβάλει στον ανασχηματισμό και την ανακατάληψη της Β. Αφρικής μέσω της Αραβικής άνοιξης και της Ευρώπης μέσω της κρίσης χρέους.

Ο κόσμος χωρίς τον Gaddafi

Το όραμα για μια Αφρική ενωμένη, αυτόνομη, πλούσια, εμπορική δύναμη με κοινό νόμισμα το χρυσό δηνάριο, με μια διαφρικανική κεντρική τράπεζα που θα ανήκε στα κράτη και όχι στους ιδιώτες, με ένα Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο που θα παραγκώνιζε το μισητό ΔΝΤ, πέθανε μαζί με τον Gaddafi. Ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής θα πληγεί και οικονομικά από την έλευση της «δημοκρατίας» στη Λιβύη. Ο Gaddafi έδινε δανεικά και αγύριστα σε χώρες τις Αφρικής, ενώ -χωρίς να είναι υποχρεωμένος-  πλήρωνε αποζημιώσεις για τη συμμετοχή της Λιβύης σε πολέμους στην αφρικανική ήπειρο. Με όλα του τα κατάμαυρα σημεία, ο Gaddafi ήταν από τους λίγους ηγέτες που στάθηκε απέναντι στη χρεοκρατία, την εταιριοκρατία και την αποικιοκρατία που αποτελούν τα δομικά συστατικά της «δημοκρατίας» του Αγγλοαμερικανικούτύπου. Για ολόκληρες δεκαετίες παρείχε στο λαό του ένα ασύγκριτα ανώτερο για τα δεδομένα της περιοχής και τον οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης από τη Δύση βιωτικό επίπεδο.
Ο Gaddafi είχε πει ότι θα πεθαίνει σα μάρτυρας. Τον δολοφόνησαν εξευτελιστικά. Παρά ταύτα, αν κάποτε τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη απελευθερωθούν από το Δυτικό ζυγό, θα τον μνημονεύουν ως ήρωα.
Read More »