Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική και κοινωνία: Παπουτσής από τον τόπο σου...



“Μακριά από μένα και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου κάθε χρέωση μηχανισμών καταστολής με την έννοια που τους γνώρισε το προοδευτικό κίνημα. Σ’ αυτό έχω και προσωπική και πολιτική ευαισθησία”. Τάδε έφη Χρήστος Παπουτσής, πρόσφατα.




Φαίνεται πως τα πάντα λαμβάνουν χώρα κάπου πολύ μακρυά και απόμερα από τους πολιτικούς του συστήματος που για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν ότι το σύμπαν τους είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των πολιτών.




__Παπουτσής από τον τόπο σου...__


Του Πέτρου Αργυρίου


24-12-2010




Υπάρχει μια πολύ ηλίθια αντίληψη των υπουργείων τα τελευταία χρόνια, μια αντίληψη μαρκετίστικη, τηλεοπτική. Επιχειρούν να πείσουν τον πολίτη ότι η αλλαγή μιας ταμπέλας μεταμορφώνει αυτόματα το περιεχόμενο και το προϊόν της πολιτικής. Έτσι, η μετονομασία του υπουργείου δημοσίας τάξης σε υπουργείο “προστασίας του πολίτη” έχει φυσικά μεταμορφώσει ψυχολογικά εκατοντάδες όργανα καταστολής που έχουν σπάσει κεφάλια και ότι άλλο μπορούσαν να βρουν από διαδηλωτές κάθε ηλικίας και φύλου, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και γέρων, σε αγαθούς τηρητές του νόμου που με βαριά την καρδιά βγάζουν το γκλομπ ή τα χημικά και μόνο σε περίπτωση που η άριστη ηθική και ανθρωπιστική τους εκπαίδευση τους κρίνει ότι απειλείται- άμεσα- η ζωή, η υγεία ή και η περιουσία άλλων πολιτών....




Ο Παπουτσής επικαλείται την πολιτική και την προσωπική του ευαισθησία για να μας διαβεβαιώσει για την ομαλότητα του υπουργείου του, των πολιτικών των προϊσταμένων του και


των πρακτικών των υφισταμένων του.


Και φυσικά υποκρίνεται. Κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, ποτέ άλλοτε η καταστολή δεν έχει πάρει τέτοια έκταση και σφοδρότητα. Και αυτό δε συνέβη γιατί φυσικά τα όργανα καταστολής αποφάσισαν να “αυτοοργανωθούν” ή να αυτονομηθούν. Αυτό συνέβη γιατί η αντιλαϊκή πολιτική που θα ακολουθούνταν ήταν γνωστή εκ των προτέρων καθώς και αναμενόμενες ήταν οι αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των πολιτών. Στημένος και ετοιμοπόλεμος ήταν λοιπόν και ο μηχανισμός καταστολής για να φιμώσει τις κραυγές των πολιτών. Συνεχίζει λοιπόν ο Παπουτσής το παραλήρημα του λες και απευθύνεται στην Υπνηλανδία και όχι σε μια χώρα σε αναταραχή και στα πρόθυρα εξέγερσης απέναντι σε αποικιοκρατικές δυνάμεις.




“Σύμφωνα με τη δική μου γνώση, η παλαιά μέθοδος της παρακολούθησης με μυστικούς αστυνομικούς των συγκεντρώσεων των εργατικών συνδικάτων, του μαζικού κινήματος, στη δική μας περίοδο δεν υπάρχει. Εγώ προσωπικά έχω εντοπίσει αστυνομικούς μέσα σε εκδηλώσεις του μαζικού κινήματος, αλλά ήταν άλλες εποχές. Ήταν δικτατορία και αμέσως μετά τη δικτατορία, όπου έτσι λειτουργούσε το σύστημα, τώρα δεν λειτουργεί έτσι.”


Εεε;;; Ξέρω πολλούς γέρους που ζουν κλειδωμένοι στο παρελθόν. Οι νοητικές τους δυνάμεις δεν τους επιτρέπουν να έχουν καλή αντίληψη για τη τρέχουσα πραγματικότητα. Αν ένας πολιτικός έχει Altzheimer ή κάποιο είδος εγκεφαλικής άνοιας δεν είναι ντροπή. Αν δεν έχει όμως και μιλάει σαν να έχει ή προσποιούμενος ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν, αυτό είναι ντροπή.


Πρώτα από όλα, οι περισσότεροι πολίτες δικαίως θεωρούν το καθεστώς όπως αυτό έχει διαμορφωθεί δικτατορικό. Δεύτερον, η παρατηρούμενη έκταση βίαιας καταστολής στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από χούντες. Αντίθετα, έχει να τους δώσει και ιδέες.





Ο υπουργός προστασίας του πολίτη όφειλε ίσως να έχει μια επίγνωση για το τι απειλεί τον πολίτη, τουλάχιστον τι νιώθει ο πολίτης ότι τον απειλεί. Και η πρώτιστη απειλή που νιώθει ο πολίτης και θα παλέψει με τη ζωή του εναντίον της είναι η πολιτική αυτής της κυβέρνησης. Η δεύτερη είναι η βίαια καταστολή. Αλλά προφανώς, η δουλειά και το έργο των υπουργών αυτής της κυβέρνησης δεν είναι η προστασία του πολίτη αλλά η προστασία των “αγορών”. Τα όργανα καταστολής παρέχουν “προστασία” στις αγορές απέναντι στην απειλή του εξεγερμένου πολίτη. Θυμίστε μου ποιες δύο λέξεις ξεκινάν από Ντα και τελειώνουν σε ιλίκι; Α ναι. Νταϊλίκι και νταβατζιλίκι.





Και ο υπουργός φαίνεται να μιλά στη χώρα του Ποτέ Ποτέ. Δεν πείθει κανένα. Ούτε πείθει κανένα με το αναφέρεται στον νεανικό εαυτό του ως λίγο πολύ αγωνιστή της δημοκρατίας. Παπουτσή, ξύπνα, εδώ και πολλά χρόνια εσύ και όμοιοι σου είναι το σύστημα. Και το σύστημα είναι ο εχθρός που υπαινίσσεσαι ότι πολεμούσες. Είσαι η κυβέρνηση του ΔΝΤ και της τρόϊκας και οι υφιστάμενοί σου σπαν κεφάλια για πάρτη των επικυρίαρχων.





Συνεχίζει παραταύτα ο Υπουργός να μιλάει με παλαιοπασοκικό στυλάκι για τους αστυνομικούς: “Εάν κάποιοι έχουν αυτονομηθεί, αυτό είναι άλλο θέμα. Και ελέγχεται αμέσως”


Εάν. Εάν. Και εφόσον. Και εάν και εφόσον. Τώρα το φωτογραφικό υλικό, τα βίντεο, αυτά είναι υποκειμενικές μαρτυρίες και φημολογία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο ρόλος της αστυνομίας κ. Υπουργέ; Να ελέγχει;





Συνεχίζει ο Υπ. προστάτης του πολίτη.


«Η δική μας κυβέρνηση έχει ακριβώς αυτή την προσέγγιση. Εμείς θέλουμε να περιφρουρήσουμε το δικαίωμα κάθε Έλληνα πολίτη και κάθε ανθρώπου να διαδηλώσει ελεύθερα, να εκφράσει την αγωνία του, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.”





Όντως. Για να μην πω τη δικιά μου γνώμη για αυτή την κοροϊδία, ας καταφύγω στη γνώμη άλλων για το τι κάνει αυτή η δημοκρατική κυβέρνηση, αυτή η κόπια της κυβέρνησης Bush που ήρθε να παιχθεί και στην Ελλάδα 10 χρόνια μετά την αρχική της προβολή στις ΗΠΑ, αυτή η ταινία καταστροφής. Όπως περιγράφεται στο TVXS:


Νέο «τρομονόμο», διευρύνοντας το πεδίο των τρομο-αδικημάτων και διευκολύνοντας τη δίωξη του φρονήματος, σχεδιάζει να φέρει στις αρχές του νέου έτους το υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο εξής η δημόσια πρόκληση στην τέλεση τρομοκρατικών εγκλημάτων, η εκπαίδευση και η στρατολόγηση τρομοκρατών θα αποτελούν αυτοτελή αδικήματα με στόχο την "πρόληψη της τρομοκρατικής δράσης μέσω του Διαδικτύου".


Δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία υπενθυμίζει ότι δεν πρόκειται για το πρώτο βήμα που κάνει η κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Το καλοκαίρι, για παράδειγμα, με αλλαγές στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία νομιμοποίησε ακόμα και τη δίωξη ως τρομοκρατών όσων συμμετέχουν σε δυναμικές συνδικαλιστικές και κοινωνικές διαδηλώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εξάλλου, η υπόθεση των 11 ανηλίκων στη Λάρισα που δικάστηκαν με βάση τον τρομονόμο...





Η νέα ρύθμιση αφορά στην ποινικοποίηση της διάδοσης ή, με άλλο τρόπο, διάθεσης στο κοινό μηνύματος με πρόθεση την παρακίνηση στη διάπραξη τρομοκρατικής πράξης. Στη σχετική διατύπωση, όμως, της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης ορίζεται ότι αυτή η συμπεριφορά διώκεται και τιμωρείται, ανεξάρτητα από το εάν συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ της διάπραξης τρομοεγκλημάτων. Αρκεί απλώς να προκαλείται, αορίστως, κίνδυνος τέλεσης ενός ή περισσότερων τέτοιων εγκλημάτων. Επίσης, για τον τελικό χαρακτηρισμό της δίωξης και της πράξης δεν έχει καμία απολύτως σημασία εάν τα αδικήματα έγιναν τελικά ή όχι.


Το πρόβλημα είναι ότι με την αόριστη και γενική αυτή διατύπωση δίδεται το περιθώριο για γενικευμένες διώξεις με στόχο το φρόνημα ή την διάδοση ριζοσπαστικών πολιτικών και κοινωνικών ιδεών...”





Δέκα χρόνια μετά, με τη γνωστή Ελληνική καθυστέρηση, έρχεται το Ελληνικό Patriot Act. Σε λίγο καιρό, αν συνεχίζονται να επιτρέπονται οι κυβερνητικές εκτροπές από τη δημοκρατία, κείμενα όπως αυτό που διαβάζετε, οι συντάκτες και οι εκδότες τους, θα μπορούν άνετα να τυλιχτούν σε μια κόλα χαρτί και να παραδοθούν στις διωκτικές αρχές σαν κοινοί εγκληματίες. Και αυτό αυτοί το λεν δημοκρατία και προστασία της.





Το ψευτοδημοκρατικό παραλήρημα του Υπ. Προστασίας, παίρνει μια ακόμη περισσότερο α-νόητη τροπή:


“Εάν εντοπίζετε τον οποιονδήποτε αστυνομικό μέσα στον περιφρουρημένο οργανωτικά χώρο στον οποίο γίνεται η εκδήλωση «να τον κρεμάσετε στα μανταλάκια»”... μας προτρέπει. Προσπαθώντας να συντονιστεί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ο Υπουργός ουσιαστικά μας προτρέπει σε πράξεις αυτοδικίας, παρακάμπτοντας κάθε έννοια ενός υγιούς δικανικού συστήματος. Και απτόητος συνεχίζει. (Εάν εντοπίσετε τον οποιοδήποτε αστυνομικό μέσα στον περιφρουρημένο οργανωτικά χώρο στον οποίο γίνεται η εκδήλωση αυτός) “θα λειτουργεί εκτός οποιασδήποτε εντολής. Αυτοί λοιπόν θα έχουν να κάνουν μαζί μου σε αυτήν την περίπτωση.”





Και ποιος είστε εσείς κύριε Παπουτσή. Υπουργός ή ο Δικαστής Dread; Και ποιος δίνει τις εντολές κύριε Παπουτσή. Ο καθρέφτης δεν είναι μονάχα μέσο καλλωπισμού. Σου δείχνει την εικόνα σου. Αν δεν είσαι τυφλωμένος από αλαζονεία, έπαρση και ματαιοδοξία.


Συνεχίζει ο υπουργός της κυβέρνησης που παρέδωσε πλήρως την Ελληνική δημοκρατία στους επικυρίαρχους, επιβλέποντας και εφαρμόζοντας πιστά τη διαδικασία μετάβαση της εθνικής κυριαρχίας στην κορυφή της διεθνούς τοκογλυφικής πυραμίδας:


“Όταν όμως, ανεχόσαστε εσείς οι ίδιοι και δεν βλέπετε ότι η προβοκάτσια μπορεί να μην έλθει μόνο από επιπόλαιους αστυνομικούς, αλλά μπορεί να έρθει από άλλες οργανωμένες ομάδες και δεν αντιδράτε, τότε έχετε κι εσείς κάποια ευθύνη”.





Το γνωστό ψυχολογικό παιχνίδι της συλλογικής ευθύνης που αυτή η κυβέρνηση παίζει τόσο συχνά. Έχουμε ευθύνη, από ενοχή πρέπει να το βουλώνουμε όταν βλέπουμε μπάτσους προβοκάτορες.


Λέει αλήθειες ο Παπουτσής. Όπως λέει και ο πρωθυπουργός του. Αρκεί να ξέρεις να τις αποκωδικοποιείς.


Λίγο πολύ, ο Παπουτσής μας λέει: “φυλαχτείτε”. Δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να προστατεύει τον πολίτη. Σπάνια ήταν. Δουλειά της είναι να προστατεύει το σύστημα εξουσίας. Και έργο του υπουργείου είναι να επιτηρεί, να οργανώνει και να επιβάλει τα συμφέροντα των εξουσιαστών.





Το μήνυμα πίσω από όλο αυτό το συρφετό λέξεων, το μπουρδούκλωμα εννοιών και τη μάταια επίκληση στο συναίσθημα και τα κοινά που εκπέμπει ο Παπουτσής είναι ένα. Το χει πει και ο πρωθυπουργός. Το λέει συνέχεια. Είμαστε σε πόλεμο.





Ναι κύριοι Παπανδρέου και κύριε Παπουτσή. Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Η εξουσία ενάντια στην κοινωνία. Οι αγορές ενάντια στους λαούς.





Άντε να δούμε αν θα μετράτε κέρδη στο τέλος ή μόνο απώλειες... Πολιτικά πάντα εννοώντας...







Read More »

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Δημόσια υγεία: Βρήκε τελικά η Pfizer τον επίμονο κηπουρό της;



Πρόσφατα τα μήντια αναφέρθηκαν σε ένα Wikileak που περιέγραφε τη σκευωρία που επιχειρήθηκε από υψηλόβαθμο στέλεχος της Pfizer εις βάρους πρώην Νιγηριανού γενικού εισαγγελέα, προκειμένου αυτός να αποσύρει μια μήνυση που εκκρεμούσε για τις κλινικές δοκιμές του φαρμάκου της Pfizer, Trovan, που έλαβαν χώρα στο Κάνο της Νιγηρίας. Φυσικά, ως συνήθως τα περισσότερα μήντια όταν δεν λεν εντελώς ψέμματα, ακόμη και όταν υποχρεώνονται να πουν την αλήθεια, τη λεν μισή. Γιατί αυτό που περιγράφεται περίπου ως “αθώα”, “κλινική δοκιμή” όπου κάπου κάτι κάπως πήγε στραβά, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές και απροκάλυπτες περιπτώσεις ιατρικού πειραματισμού που ξεφεύγει από κάθε έννοια δεοντολογίας, μεθοδολογίας και Ιπποκρατισμού κατά τη δεκαετία του 1990.






__Βρήκε τελικά η Pfizer τον επίμονο κηπουρό της;__




Του Πέτρου Αργυρίου


22-12-2010






Το χρονικό του πειράματος της Pfizer περιγράφεται στο ανέκδοτο ακόμη βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες. Τα wikileaks ήρθαν να ξεσκεπάσουν μια ακόμη σκοτεινή πτυχή του.




Τι πραγματικά συνέβη




Το 1996 ξέσπασε μια επιδημία μηνιγγίτιδας στη Νιγηρία. Αυτό δεν ήταν κάτι το καινούργιο. Αυτό που ήταν καινούριο ήταν η βοήθεια που ήρθε από την αναπτυγμένη Δύση. Και αυτή τη φορά δεν την έφεραν άνθρωποι που ανήκαν σε κάποια ανθρωπιστική οργάνωση αλλά οι άνθρωποι μιας μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας, της Pfizer που είχαν στις αποσκευές τους ένα νέο θαυματουργό φάρμακο κατά της μηνιγγίτιδας.




Εκατοντάδες αφρικανοί συμφώνησαν με τους ανθρώπους της εταιρίας ελπίζοντας πως έτσι τα παιδιά τους θα σωθούν από την μηνιγγίτιδα. Αυτό που δε φαίνεται να γνώριζαν πολλοί από τους γονείς ήταν ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συμφώνησαν δεν ανήκαν στην οργάνωση ¨γιατροί χωρίς σύνορα¨ η οποία προσέφερε δωρεάν δοκιμασμένη αγωγή κατά της μηνιγγίτιδας στο νοσοκομείο του Κάνο, αλλά στην μεγάλη φαρμακευτική εταιρία που, αν δεν κάνω λάθος, για πρώτη φορά έβρισκε την ευκαιρία να δοκιμάσει το σκεύασμα της σε παιδιά σε επίσημη κλινική δοκιμή. Αυτό που δε φαίνεται επίσης να γνώριζαν οι περισσότεροι από τους γονείς ήταν ότι ουσιαστικά υπέβαλαν τα παιδιά τους σε κλινική δοκιμή φαρμάκου όταν μάλιστα είχαν την επιλογή να πάρουν μια δοκιμασμένη αγωγή που παρεχόταν στο ίδιο νοσοκομείο από τους ¨γιατρούς χωρίς σύνορα¨1. Όπως περιγράφεται από το BBC και σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας νοσοκόμας “... οι γονείς που έτρεχαν τα παιδιά τους για θεραπεία από την οργάνωση βοήθειας Medecins San Frontieres μπερδεύτηκαν από την παρουσία των ανθρώπων της Pfizer και εν αγνοία τους επέτρεψαν στο Trovan να δοκιμαστεί στα παιδιά τους2. Καμιά γραπτή συναίνεση γονέα δεν εξασφαλίστηκε. Η δικαιολογία της εταιρίας ήταν πως οι άνθρωποι ήταν αγράμματοι. Σύμφωνα με το BBC, η ίδια η Pfizer δήλωσε ότι δεν διασφάλισε γραπτή συναίνεση από τους γονείς γιατί ήταν αναλφάβητοι...3 Η ίδια η γραμμή της υπεράσπισης της Pfizer στη δίκη που ακολούθησε βεβαιώνει το γεγονός πως δεν εξασφαλίστηκε γραπτή συναίνεση, ότι δεν υπογράφηκε ή διαβάστηκε καμία φόρμα συναίνεσης και περιγράφει το τη διαδικασία μέσω της οποίας η εταιρία πήρε τη συναίνεση από τους γονείς: “Ντόπιες Νιγεριανές νοσοκόμες εξήγησαν προφορικά στους γονείς ή και κηδεμόνες τις λεπτομέρειες της κλινικής δοκιμής... Αποκτήθηκε προφορική συναίνεση...”4 Ντόπιες νιγηριανές νοσοκόμες εξήγησαν προφορικά σε αναλφάβητους γονείς τις λεπτομέρειες της κλινικής δοκιμής και έλαβαν την προφορική συναίνεση από τους δεύτερους. Μια διαδικασία που όπως περιγράφεται φαίνεται ανεπαρκής και χωρίς την υψηλή εποπτεία και μεθοδικότητα που απαιτούν οι κλινικές δοκιμές. Μια διαδικασία που μπάζει από παντού και φαίνεται εξόχως ύποπτη.




Σύμφωνα με τo BBC η Pfizer παρουσίασε στην αμερικανική κυβέρνηση επιστολή όπου η επιτροπή δεοντολογίας του νοσοκομείου παραχωρούσε τη συναίνεση της για την κλινική δοκιμή.5




Το έγγραφο ήταν πλαστό. Το νοσοκομείο του Κάνο IDH δεν διέθετε επιτροπή δεοντολογίας. Η ίδια η Pfizer στην υπερασπιστική γραμμή της αποκαλύπτει: “Η Pfizer ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε κανένας κανονισμός ή νόμος στη Νιγηρία που να απαιτεί την έγκριση επιτροπής δεοντολογίας πρίν την διεξαγωγή μιας κλινικής δοκιμής ή μια εξεταστικής μελέτης. Επομένως, δεν υπήρξε καμία ανάγκη να ληφθεί αυτό που ο νόμος δεν απαίτησε. Επιπλέον, δεν υπήρξε καμία επίσημη επιτροπή δεοντολογίας, είτε στο (νοσοκομείο) του Kano IDH είτε στο κοντινό εκπαιδευτικό νοσοκομείο του Bayero.”6



Όχι μόνο η Pfizer έκανε ψευδείς δηλώσεις αλλά και προσπάθησε να τις καλύψει παρουσιάζοντας στην αμερικανική κυβέρνηση (σύμφωνα με το BBC) χαλκευμένο έγγραφο.




Η ίδια η Pfizer αρνήθηκε ότι ήταν αυτή που πλαστογράφησε την επιστολή.




Παρότι στην υπερασπιστική γραμμή της η Pfizer υπεραμύνθηκε της ωφελιμότητας και της ασφάλειας του φαρμάκου υπό δοκιμή, μετέπειτα εξελίξεις μας δίνουν κάθε διακάιωμα να αμφιβάλουμε για την ειλικρίνεια των ισχυρισμών της:




Το φάρμακο που δοκιμάστηκε ήταν ένα ισχυρό αντιβιοτικό ευρέος φάσματος υπό το εμπορικό όνομα Trovan (trovafloxacin). Αρκετές ζωές σώθηκαν από τη δοκιμή αλλά 11 παιδιά πέθαναν, πιθανώς εξαιτίας της7 και εκατοντάδες άλλα έμειναν με μόνιμες βλάβες, από ισόβιους πόνους στις αρθρώσεις και κωφώσεις μέχρι πλήρη αναπηρία! Άσκοποι θάνατοι και ισόβιοι τραυματισμοί στο όνομα της επιστημονικής προόδου;


Το 1998 το FDA περιόρισε δραστικά τις ενδείξεις του Trovan ή τουλάχιστον την ομάδα θεραπευτικής στόχευσής του, καθώς 11 θάνατοι είχαν σημειωθεί από ηπατοτοξικότητα και εκατοντάδες άλλα κρούσματα ηπατικής ανεπάρκειας είχαν σημειωθεί σε ασθενείς υπό την συγκεκριμένη αγωγή. Ήταν λοιπόν αυτό το σωτήριο φάρμακο που η εταιρία αποφάσισε να δοκιμάσει σε παιδιά; Όλα αυτά τα στοιχεία έκαναν τη δοκιμή στο Κάνο της Νιγηρίας να μοιάζει όχι με ανθρωπιστική αποστολή διάσωσης αλλά με διπλή απαγωγή εμπιστοσύνης και συναίνεσης των απελπισμένων Αφρικανών. Η ίδια η κυβέρνηση της Νιγηρίας διεκδίκησε αποζημίωση από την Pfizer 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων8




Τον Ιούλιο του 2009 και μετά από μια μακροχρόνια δικαστική μάχη, η Pfizer και η κυβέρνηση του Κάνο έρχονται τελικά σε συμβιβασμό. Η Pfizer δεσμεύεται να χρηματοδοτήσει πρωτοβουλίες περίθαλψης ύψους 30 εκατομμυρίων δολαρίων που θα της υποδείξει η κυβέρνηση του Κάνο, να καταβάλει αποζημιώσεις σε αυτούς που συμμετείχαν στην κλινική δοκιμή ύψους μέχρι και 35 εκατομμυρίων δολαρίων, και να καταβάλει αποζημίωση 10 εκατομμυρίων δολαρίων για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων.9




Μέσα στην πολιτική των διαψεύσεων και του συσκοτισμού που συνήθως ακολουθούν οι φαρμακευτικές όταν πρόκειται για θέματα ευθυνών τους, η ιστορία θα μπορούσε να χαθεί ως μια ακόμη “συνωμοσιολογική¨ δοξασία. Ευτυχώς, το κίνημα απελευθέρωσης της πληροφορίας που ονομάζεται Wikileaks, διέρρευσε συνομιλίες ανάμεσα σε αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας και τον επικεφαλής της Pfizer στη Νιγηρία Enrico Liggeri που δείχνουν ότι η υπόθεση είναι ακόμη πιο βρώμικη απ ότι φανταζόμασταν. Όπως δείχνουν οι αντίστοιχες διαρροές, η Pfizer όχι μόνο δεν ανέλαβε τις ευθύνες της αλλά επιδόθηκε σε μια επιχείρηση λάσπης και εκβιασμών του γενικού εισαγγελία της Νιγηρίας Michael Aondoakaa που είχε αναλάβει την αγωγή κατά της εταιρίας. Τα wikileaks αποκαλύπτουν ότι σύμφωνα με τον Liggeri “η Pfizer προσέλαβε ερευνητές για να ξεθάψουν υποθέσεις διαφθοράς σε σχέση με τον Γενικό Ομοσπονδιακό εισαγγελέα Michael Aondoakaa, να τον εκθέσουν και να ασκηθεί πίεση σε αυτόν ώστε να αποσύρει την ομοσπονδιακή μήνυση. Είπε ότι οι ερευνητές της Pfizer διοχέτευαν αυτή την πληροφορία σε τοπικά μήντια, ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ. Μια σειρά επιζήμιων άρθρων που περιέγραφαν λεπτομερώς τους υποτιθέμενους δεσμούς Aondoakaa's δημοσιεύτηκαν το Φεβρουάριο και το Μάρτιο. Ο Liggeri ισχυρίστηκε ότι η Pfizer είχε πολύ περισσότερο βλαπτικές για τον Aondoakaa πληροφορίες και πως τα φιλαράκια του Aondoakaa's τον πίεζαν να αποσύρει την υπόθεση υπό τον φόβο και άλλων αρνητικών άρθρων”10


Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος των μήντια. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που αποκαλύπτεται από τα διπλωματικά έγγραφα είναι η ανησυχία της αμερικάνικης πρεσβείας για το που θα καταλήξουν τα λεφτά της αποζημίωσης, υπονοώντας ότι το πιθανότερο είναι να καταλήξουν σε διεφθαρμένους κρατικούς και τοπικούς αξιωματούχους.




Αυτή η εικόνα συμπληρώνει την πρόσφατη συνέντευξη-κραυγή του Κενιάτη οικονομολόγου James Shikwati στο περιοδικό Spiegel όπου ο 35χρονος αφρικανός εκλιπαρεί τον Δυτικό κόσμο να σταματήσει την ανθρωπιστική βοήθεια “Για τ' όνομα του Θεού” φωνάζει ο Shikwati “σας παρακαλώ σταματήστε τη βοήθεια” και μας εξηγεί το γιατί. Όταν το Spiegel ρωτάει απορημένο γιατί να σταματήσουν τα βιομηχανικά έθνη τη βοήθεια όταν είναι αποφασισμένα να εξαλείψουν την πείνα και τη φτώχεια η απάντηση που παίρνει από τον Shikwati είναι εντελώς απρόσμενη: “Τέτοιες προθέσεις βλάπτουν την ήπειρό μας για τα τελευταία 40 έτη. Εάν τα βιομηχανικά έθνη θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν τους Αφρικανούς, πρέπει τελικά να τερματίσουν αυτήν τη φρικτή βοήθεια.... Χρηματοδοτούνται τεράστιες γραφειοκρατίες(με τα χρήματα ενίσχυσης), η διαφθορά προωθείται, οι Αφρικανοί διδάσκονται να είναι επαίτες και όχι ανεξάρτητοι... Η αναπτυξιακή ενίσχυση είναι ένας από τους λόγους για τα προβλήματα της Αφρικής. Εάν η δύση επρόκειτο να ακυρώσει αυτές τις πληρωμές, οι κανονικοί Αφρικανοί ούτε που θα το καταλάβαιναν. Μόνο οι αξιωματούχοι θα δέχονταν σοβαρό πλήγμα. Για αυτό και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι ο κόσμος θα σταματούσε χωρίς αυτήν την αναπτυξιακή ενίσχυση. .. Όταν υπάρχει ξηρασία σε μια περιοχή της Κένυας, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας αντανακλαστικά φωνάζουν για περισσότερη εξωτερική βοήθεια. Το κάλεσμά τους φθάνει έπειτα στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης Ηνωμένων Εθνών – το οποίο είναι μια ογκώδης αντιπροσωπεία γραφειοκρατών που βρίσκονται στην παράλογη κατάσταση, να είναι από τη μία αφοσιωμένοι στην πάλη ενάντια στην πείνα ενώ από την άλλη, να βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας στην υποθετική περίπτωση που η πείνα εξαφανιζόταν. Είναι φυσικό το ότι θα δεχτούν πρόθυμα την έκκληση για περισσότερη βοήθεια. Και δεν ασυνήθιστο το να απαιτούν λίγα περισσότερα χρήματα από αυτά που η αντίστοιχη αφρικανική κυβέρνηση αρχικά ζήτησε. Έπειτα προωθούν αυτό το αίτημα στα αρχηγεία τους τους, και σε λίγο, αρκετές χιλιάδες τόνοι καλαμποκιού στέλνονται στην Αφρική… SPIEGEL: … καλαμπόκι που προέρχεται κυρίως από τους υψηλά-επιδοτούμενους ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς αγρότες… Shikwati: … και σε κάποιο σημείο, αυτό το καλαμπόκι καταλήγει στο λιμάνι της Μομπάσα. Ένα ποσοστό του καλαμποκιού πηγαίνει συχνά απευθείας στα χέρια των αδίστκατων πολιτικών που την παραδίδουν έπειτα προς στη φυλή τους για να ενισχύσουν την επόμενη προεκλογική εκστρατεία τους. Μια άλλη μερίδα του φορτίου καταλήγει στη μαύρη αγορά όπου ξεφορτώνονται το καλαμπόκι σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Οι τοπικοί αγρότες μπορούν κάλλιστα να πετάξουν αμέσως τα φτυάρια τους. Κανένας δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών. Και επειδή οι αγρότες, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν κάτω από αυτήν την πίεση , η Κένυα δεν θα είχε αποθέματα για να αντλήσει από, εάν πραγματικά υπήρχε λοιμός το επόμενο έτος. Είναι ένας απλός αλλά μοιραίος κύκλος.”11




Αν συνυπολογίσει κανείς και τις υπόλοιπες οικονομικές παραμέτρους που εμπλέκονται στην υπόθεση της Αφρικής, ανάμεσα στις οποίες είναι κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις που εξαρτώνται από την αφρικανική υποβάθμιση για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν, τότε μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει την έκταση και το είδος του Αφρικανικού δράματος.




Η Αφρική έχει χρησιμοποιηθεί ως: πηγή πλουτισμού για τοπικές και ξένες κυβερνήσεις, επιχειρηματίες και ΜΚΟ,


δοκιμαστικός σωλήνας για τις φαρμακευτικές,


αγορά τρίτης ευκαιρίας όπου φάρμακα ξεστοκάρονται, ή πωλούνται σε χαμηλές τιμές. Ακόμη και σε υποδεκαπλάσια τιμή, πανάκριβα φάρμακα όπως αυτά του AIDS φέρνουν σημαντικά κέρδη στις φαρμακευτικές μια και πραγματικό κόστος των περισσότερων φαρμάκων είναι το κόστος ανάπτυξης τους, το κόστος του “μάρκετινγκ” και το κόστος του κάθε είδους λαδώματος και όχι το κόστος παρασκευής.






Εκατοντάδες δισ ξοδεύονται κάθε χρόνο για το αφρικανικό AIDS με μηχανισμούς που έχουν ομοιότητες με αυτούς που περιγράφει ο Shikwati στο θέμα της σίτισης. Και ρωτώ: Ένας αφρικανός που βρίσκεται υπ αγωγή θα ζήσει περισσότερο με αυτή όταν δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, τροφή και βασική υγειονομική περίθαλψη που συνολικά έχουν πολύ μικρότερο κόστος από την ετήσια ανθρωπιστική βοήθεια για το AIDS;




Τα “ανθρωπιστικά επιχειρήματα” που προτάσσονται δυστυχώς συχνά χρησιμοποιούνται για να επαργυρώσουν επιχειρηματικά πλάνα.




Στην περίπτωση του Κάνο, η Pfizer δεν πήγε για να βοηθήσει. Αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, η αποστολή της θα επικεντρωνόταν στο να χρησιμοποιηθεί κατά της μηνιγγίτιδας ένα σχετικά αποτελεσματικό, αρκετά δοκιμασμένο και σχετικά ασφαλές φάρμακο. Η Pfizer πήγε στο Κάνο για να βγάλει γρήγορα συμπεράσματα. Η Pfizer χρησιμοποίησε εν αγνοία του έναν ολόκληρο πληθυσμό παιδιών με μηνιγγίτιδα ως πειραματόζωα. Και όταν ήρθε ο λογαριασμός σε ανθρώπινες ζωές, όπως μαρτυρούν τα Wikileaks, αυτή έσπευσε να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς της για να λασπώσει, αν εκβιάσει και να κουκουλώσει την υπόθεση. Ακόμη και όταν δημοσιεύτηκε τo αντίστοιχo wikileak, η Pfizer επέμεινε στην πολιτική της διάψευσης και χαρακτήρισε τις αναφορές ως “εξωφρενικές”.




Αυτά συμβαίνουν στην Αφρική, μια ήπειρο όπου η δωροδοκία είναι οικονομική, η εργασία πάμφθηνη αλλά η ζωή είναι ακόμη φτηνότερη και ο θάνατος τσάμπα. Αλλά δεν περιορίζονται εκεί.




11 παιδιά νεκρά με την εμπλοκή της Pfizer. Εκατοντάδες άλλα με κατεστραμμένη την υγεία τoυς. Και αυτές είναι μερικές μόνο από τις καταγεγραμμένες ιατρογενείς απώλειες... Μερικές μόνο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες.




Όπως περιγράφει ο συγγραφέας του “Επίμονου Κηπουρού” John Le Carre: “Και από όλα τα εγκλήματα του βίαιου καπιταλασμού ότι η βιομηχανία φαρμάκων μου πρόσφερε το πιό εύγλωττο παράδειγμα”









1Αν και σύμφωνα με τον επικεφαλής της Pfizer στη Νιγηρία Enrico Liggeri και η ΜΚΟ “Γιατροί χωρίς σύνορα” χορηγούσε το Trovan: http://www.guardian.co.uk/world/us-embassy-cables-documents/203205



2http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/1465532.stm



3ibid



4http://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:cl0X3QM-duEJ:media.pfizer.com/files/news/trovan_statement_defense_summary.pdf+kano+pfizer+forgery&hl=el&gl=gr&pid=bl&srcid=ADGEESgVRtqKkLv4U8nDBmOuVK_-rgh3gov9tpCnsqwDbfR7UWg9m-d_QahNr3CocQr_TNjfAOua8qkW5SK57GkmQAaQParTKBIcl55E0xPWL8XtAyAIjfO-kpdWikTo5XCCrkDEpPQG&sig=AHIEtbTIE3XDnxn-qWx7zXt4RryNeMcmmA



5http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/1465532.stm



6http://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:cl0X3QM-duEJ:media.pfizer.com/files/news/trovan_statement_defense_summary.pdf+kano+pfizer+forgery&hl=el&gl=gr&pid=bl&srcid=ADGEESgVRtqKkLv4U8nDBmOuVK_-rgh3gov9tpCnsqwDbfR7UWg9m-d_QahNr3CocQr_TNjfAOua8qkW5SK57GkmQAaQParTKBIcl55E0xPWL8XtAyAIjfO-kpdWikTo5XCCrkDEpPQG&sig=AHIEtbTIE3XDnxn-qWx7zXt4RryNeMcmmA



7 Panel Faults Pfizer in '96 Clinical Trial In Nigeria, Unapproved Drug Tested on Children


By Joe Stephens, Washington Post, Sunday, May 7, 2006



8 Pfizer Seeks Dismissal of Lawsuit in Nigeria .Company Defends Tests on Children, Says Lives Saved in Epidemic By Joe Stephens, Washington Post ,Wednesday, August 8, 2007





9http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/8177388.stm



10http://www.guardian.co.uk/world/us-embassy-cables-documents/203205



11http://www.spiegel.de/international/spiegel/0,1518,363663,00.html

Read More »

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική και κοινωνία: The Gap co.: H εταιρία που πουλάει μόνο Αλήθειες


Λίγο πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού, στην ομιλία του, ο πρωθυπουργός απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι το ελληνικό σύστημα εξουσίας βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα, ότι είναι σχιζοφρενές. Δύο πατώματα, δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Μια των διεθνών μηχανισμών εξουσίας και η άλλη των λαών. Και όπως σωστά τόνισε ο πρωθυπουργός «βρισκόμαστε σε πόλεμο».




__The Gap co: H εταιρία που πουλάει μόνο Αλήθειες__


του Πέτρου Αργυρίου

_12/19/2010_






Με κάποιο τρόπο εξέπεμψε πολλές αλήθειες η ομιλία του Έλληνα Έπαρχου. Σε μια γλώσσα κωδική όμως. Γιατί όντως αυτή η κοινοβουλετική ομάδα είναι «μια Κοινοβουλευτική ομάδα που γράφει ιστορία. Η χώρα βγαίνει από τον βούρκο. Το 2013 θα κοιτάμε υπερήφανοι πίσω και θα βλέπουμε ότι σώσαμε τη χώρα. Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι και θα φθάσουμε στο τέλος ασφαλείς, αλλά χρειάζεται συλλογική προσπάθεια».


Φυσικά όλα αυτά παράγουν νόημα αν θεωρηθεί ότι η ομιλία απευθύνεται στους εντολείς της κυβέρνησης, δηλαδή τους πιστωτές της, το ΔΝΤ και την τρόικα. Κοιτάξτε πόσο πιο κατανοητά είναι όσα λέει ο Πρωθυπουργός μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχή αν αντικατασταθεί η κωδική λέξη «χώρα» με την πραγματιστική φράση «το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα»:


Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα βγαίνει από τον βούρκο. Το 2013 θα κοιτάμε υπερήφανοι πίσω και θα βλέπουμε ότι σώσαμε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι και θα φθάσουμε στο τέλος ασφαλείς, αλλά χρειάζεται συλλογική προσπάθεια (από εμάς και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα)».


Αυτά είναι: perfect match.


Λέει πολλές αλήθειες ο Παπανδρέου, με κωδικές πάντα λέξεις αλλά αν τις αποκρυπτογραφήσεις, ναι λέει πολλές αλήθειες, ανατριχιαστικές αλήθειες για να «δώσει ένα τέλος στην εσωστρέφεια που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα στο κόμμα». Εσωστρέφεια είναι η κωδική ονομασία του «φοβάμαι να κυκλοφορήσω στο δρόμο». Οπότε και ο Πρωθυπουργός λέει «ότι είμαστε σε πόλεμο» οπότε, πολεμιστές του ΔΝΤ, φανείτε γενναίοι. Εφαρμόστε τα μέτρα αλύπητα, χωρίς φόβο, τσίπα και τύψεις.


Λέει πολλές αλήθειες. Γιατί όντως γράφουν ιστορία. Είναι η πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση που έχει εξαπολύσει σε τέτοιο βαθμό τα όργανα καταστολής. Είναι η πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση που κηρύσσει πόλεμο κατά του λαού που κυβερνάει. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που παραδίδει την έστω και προσχηματική εθνική κυριαρχία. Είναι η πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση που εφαρμόζει τα σκληρότερα καπιταλιστικά όργανα βασανιστηρίων στους πολίτες της. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που τιμωρεί σε τέτοιο βαθμό τους Έλληνες για εγκλήματα που ποτέ τους δεν κάναν, για εγκλήματα που το ίδιο το σύστημα επιτέλεσε για να τα φορτώσει στους πολίτες. Μας κάναν αυτοφοράκηδες… Και μας ζητούν λεφτά και από πάνω για τη χάρη που μας κάνανε. Δια βίου εισφορά στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.


Ο Παπανδρέου, ακολουθώντας πιστά το δόγμα Πάγκαλου ότι τάχατες «όλοι μαζί τα φάγαμε» χρησιμοποιεί για μια ακόμη φορά το ψυχολογικό τέχνασμα της συλλογικής ευθύνης και κατ’ επέκταση της συλλογικής ντροπής για να μη σηκώσει ποτέ ξανά κανένας ραγιάς το κεφάλι: «τις αποφάσεις που έχουμε πάρει… Πρέπει να αποτινάξουμε, βαρύδια και λάθη που έγιναν εδώ και τρείς δεκαετίες από όλους στην χώρα… Είμαστε εμείς που βάλαμε το κεφάλι μας στο ντορβά»


Κύριε Παπανδρέου, το εμείς και το εσείς και οι δικοί σας ο παλαιοκομματισμός φρόντισε να το διαχωρίσει από πολύ νωρίς διαμορφώνοντας δύο κατηγορίες πολιτών: τον πολίτη α’ κατηγορίας γνωστό και ως κομματόσκυλο που λάμβανε κάθε είδους ανταλλακτικά οφέλη για της υπηρεσίες του στο καθεστώς και τη μεγάλη μάζα των υπολοίπων πολιτών που ήταν πάντα πολίτες β’ κατηγορίας. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν μετέχουν της «συλλογικής» ευθύνης. Άρα δεν τίθεται θέμα συλλογικής ευθύνης αλλά θέμα πολιτικής ευθύνης που βαραίνει εσάς, τους συναδέρφους σας και τους μηχανισμούς στήριξης του παλαιοκομματισμού. Όσο για τις διαρθρωτικές αλλαγές, ποιος αρνήθηκε την αναγκαιότητα της εξυγίανσης παρά οι ίδιοι οι συνδικαλιστές του παλαιοκομματισμού και οι ευνοούμενοι του; Σίγουρα δεν την αρνήθηκε ο μέσος δημόσιος υπάλληλος που έβλεπε τη διαφθορά και την ανικανότητα να πνίγουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις και να επιχειρούν να τον απορροφήσουν κάθε μέρα. Καλά ήταν όσο κράτησε αλλά το τέχνασμα της συλλογικής ευθύνης δεν πιάνει πια. Η ευθύνη είναι πολιτική. Αποκλειστικά. Η ευθύνη είναι του συστήματος και των μηχανισμών στήριξης του, έστω και αν αυτό αριθμεί το ένα εκατομμύριο Έλληνες. Υπάρχουν άλλοι 9 εκατομμύρια Έλληνες ξέρετε με μικρή ή καμία συμμετοχή στη διαφθορά του συστήματος. Αυτά για τον διεφθαρμένο ελληνικό λαό να τα πείτε στους Ευρωπαίους που πιάνουν τόπο.


Πολλές αλήθειες σε λίγα λόγια. «Είμαστε σε πόλεμο» λέει ξανά και ξανά. Αληθεύει. Αυτό που δε μας λέει είναι το ποιος είναι ο εχθρός μας: Ας το πάμε λοιπόν δια της ατόπου απαγωγής. Οι αμερικάνοι είναι σύμμαχοι μας, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, το ΔΝΤ δάσκαλος μας, οι τράπεζες το στήριγμά μας, δεν βρισκόμαστε προς το παρόν σε πόλεμο με την Τουρκία ή με κάποια γείτονα χώρα, οπότε κύριε Παπανδρέου ποιος μένει; Φαντάζομαι ότι μένουν οι κακοί Έλληνες. Αυτό θέλετε να πείτε κύριε πρωθυπουργέ, ότι το σύστημα εξουσίας βρίσκεται σε πόλεμο με τους πολίτες; Ευχαριστούμε για την ειλικρίνεια αλλά αυτό το ξέραμε ήδη.



Ο Γ. Παπ. εμφανίζεται σαν το θείο βρέφος, άμωμος και άσπιλος από τη διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος για να καθαρίσει τον τόπο παλαιοδιαθηκικά, με τη δίκαια ρομφαία των αγγέλων του ΔΝΤ. Αλλά από τη στιγμή που οι πολίτες είναι η πηγή του κακού, αυτό σημαίνει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να καθαρίσει τον τόπο από τους πολίτες του;


Λέει αλήθειες ο Παπανδρέου. «Σχετικά με τα εργασιακά ο πρωθυπουργός είπε πως προωθούνται ρυθμίσεις που θα μας βγάλουν από τον εργασιακό μεσαίωνα». Σίγουρα ο μεσαίωνας ήταν μια φριχτή περίοδος για την ανθρωπότητα. Υπήρξαν και χειρότερες. Υπήρχαν και εποχές που ολόκληρες φυλές ανθρώπων ήταν δούλοι. Τόσο πίσω σκοπεύει να μας πάει αυτή η κυβέρνηση, δεν της αρκεί ο εργασιακός μεσαίωνας που έχει έρθει και θέλει την εργασιακή δουλεία;


Λέει αλήθεια ο πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση είναι εδώ για να αποκαταστήσει αδικίες. Γιατί είναι αδικία οι μη προνομιούχοι να χουν πρόσβαση στην παιδεία και την υγεία, σε στέγη και σε εργασιακά δικαιώματα.


Λέει μεγάλες αλήθειες ο πρωθυπουργός. «είμαστε βέβαιοι ότι θα βγάλουμε τη χώρα από την εξάρτηση και την κηδεμονία» είπε χαρακτηριστικά και δεσμεύτηκε πως η κρίση θα είναι παρελθόν το 2013 χωρίς αστερίσκους και αιρέσεις.


Ναι θα τη βγάλουμε. Γιατί μέχρι τότε θα ναι νεκρή, πτώμα σαρακοφαγωμένο. Όλοι οι σοβαροί αναλυτές ξέρουν ότι είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι δε θα αποφύγουμε τη χρεωκοπία, οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να τραβήξουν την μπρίζα και με το δάκτυλο στο κουμπί eject, αποφασισμένοι να το πατήσουν μόλις σταθεροποιήσουν την ευροζώνη και απομονώσουν τις ελληνικές παρενέργειες (για την κατάσταση διαβάστε στο http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/blog-post_18.html). Το 2013 δε θα μας χρειάζονται ούτε κηδεμόνες, ούτε πάτρωνες. Ψυχοπομποί θα μας χρειάζονται. Και δε θα χουμε καν τον οβολό να μας περάσουν στον τρίτο κόσμο.


Μόνο αλήθειες από τον πρωθυπουργό. «Το 2013 θέλω να μπορώ να βλέπω τον πολίτη στα μάτια». Να δεις πόσο το θέλουν οι πολίτες να κοιτάξουν τους πολιτικούς κατάματα. Το ‘δαμε και πρόσφατα.


«Κάλεσε τους βουλευτές να γίνουν όλοι μια γροθιά όχι για την κυβέρνηση αλλά για τον πολίτη». Αλλάξτε το «για τον» με το «στον» και συνεννοηθήκαμε.


Αναρωτιέμαι. Αυτός που συνεργαζόταν με κατοχικές δυνάμεις λεγόταν κάποτε κάπως… Αυτός που όχι μόνο συνεργάζεται άψογα με τις δυνάμεις κατοχής αλλά τους άνοιξε το δρόμο για να μπουν πως λέγεται;

Read More »

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Πολιτική και κοινωνία: Ελλάδα, ο σιτευτός μόσχος του ιμπεριαλισμού


Υπάρχουν πολλές πτυχές σε αυτό που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα και οι αναλύσεις της κάθε πτυχής μπορεί να είναι εξίσου έγκυρες, βάσιμες ή σκόπιμες. Η οικονομική κρίση συνεξελλίσεται με μια κρίση πολιτειακή, οδηγεί σε μια ανθρωπιστική, ενώ μέσα της φωλιάζουν κρίσεις αισθητικές, ηθικές, πνευματικές και προσωπικές. Είναι λογικό. Η οικονομία, από δείκτης κοινωνικός, μέσα στα πλαίσια της επικρατούσας σημερινής ανιδεολογίας έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό και πρόταγμα. Οι κοινωνίες γίναν αγορές, η έξοδος από την κρίση ταυτίζεται με την επάνοδο στις διεθνείς αγορές, κεκτημένα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε ομήρους που εκτελούνται σταδιακά για να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση λύτρα από το σύστημα της διεθνούς κερδοσκοπίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ενέταξαν τους Έλληνες πολίτες σε ένα πολιτισμό-καζίνο, τάζοντας τους μερικά «δωράκια» για να τσιμπήσουν, να εξαρτηθούν και να χάσουν τελικά την αξιοπρέπεια τους και το βιός τους.


___Ελλάδα- ο σιτευτός μόσχος του Ιμπεριαλισμού__
Του Πέτρου Αργυρίου
__12-18-2010__



Μια από τις πτυχές που έχει αναλυθεί λιγότερο είναι το γεωπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίστηκε αυτή καθώς οι αλλαγές σε αυτό είχαν τεράστια συνδρομή στη διαμόρφωση πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στην Ελλάδα.
Μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η Αμερικανική γεωπολιτική όπως ήταν αναμενόμενο επαναπροσδιορίζεται και αρχίζει να γίνεται επεκτατική σε σχέση με το νέο χάρτη και τις νέες συνθήκες που προκύπτουν. Η ίδια η Ρωσία εντάσσεται στον κυρίως αμερικανοκινούμενο τοκογλυφικό μηχανισμό του ΔΝΤ, ενώ σε χώρες δορυφόρους συνειδήσεις εξαγοράζονται και γίνεται ότι χρειάζεται για να δεθούν αυτές στο αμερικανικό γεωπολιτικό άρμα. Η αποκορύφωση αυτής της νέας γεωπολιτικής έρχεται με την επέμβαση στο Αφγανιστάν.
Οι χώρες της βαλκανικής μένουν χωρίς την πατρονία της κουμμουνιστικής υπερδύναμης και αποτελούν επίσης στόχο του γεωπολιτικού σχεδιασμού των ΗΠΑ. Το αποκορύφωμα της βαλκανικής γεωπολιτικής των ΗΠΑ είναι η επέμβαση και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας. Η Ευρώπη, σε μόνιμη κατάθλιψη από την τραυματική εμπειρία των δύο παγκοσμίων πολέμων, δηλώνει για μια ακόμη φορά εμμέσως πλην σαφώς ότι είναι ένας αποκλειστικά οικονομικός σχηματισμός και ότι η γεωπολιτική είναι αποκλειστικό προνόμιο των ΗΠΑ, όχι μόνο επιτρέποντας αλλά και συμμετέχοντας στην εισβολή των ΗΠΑ σε ευρωπαϊκό ζωτικό χώρο. Η Ελλάδα παύει να αποτελεί το μοναδικό σύμμαχο των ΗΠΑ στην ευαίσθητη και απρόσβατη για αυτήν περιοχή των Βαλκανίων. Τα Σκόπια θα γίνουν κομβικά στην Βαλκανική γεωπολιτική των ΗΠΑ ενώ ο στρατηγικός ρόλος της Ελλάδας υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο.
Στον 21ο αιώνα, η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας θα μειωθεί ακόμη περισσότερο. Η γεωπολιτική των ΗΠΑ, θεωρώντας γελοιωδώς ότι τόσο η Αμερικανική όσο και η Ευρωπαϊκή ήπειρος αποτελούν πλέον γεωπολιτικά και διαχρονικά αμερικανικά κεκτημένα, θα αλλάξουν τη γεωπολιτική τους στόχευση όπως άλλωστε αποτυπώνεται στις αναλύσεις και τις υποδείξεις της επικρατούς κατά την περίοδο διακυβέρνησης των νεοσυντηρητικών «δεξαμενής σκέψης», του Project for a new American Century.
Μέση Ανατολή, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Κορέα είναι τα αμερικανικά γεωπολιτικά θερμά σημεία για τον 21ο αιώνα. Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα σημάνει και μια μιλιταριστική εξαλλαγή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η «μαλακή» εξωτερική πολιτική της εξαγοράς συνειδήσεων, των παχυλών μαύρων κονδυλίων, των πραξικοπημάτων, της διαφθοράς, με λίγα λόγια η πολιτική του αόρατου δαχτύλου που επέτρεπε στους λαούς κάποια ψευδαίσθηση «εθνικής κυριαρχίας», σε μεγάλο βαθμό θα αντικατασταθεί σε κάποιες περιπτώσεις από την μπότα του αμερικάνου κατακτητή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κομμάτι των μαύρων κονδυλίων που προορίζονταν για τη στήριξη ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, θα μεταφερθεί σε στρατιωτικές και παραστρατιωτικές αμερικάνικες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα τα μαύρα χρήματα που στηρίζαν αμερικανόφιλα πολιτικά συστήματα να μειωθούν και ως εκ τούτου να μειωθούν και οι δυνατότητες αυτών των συστημάτων να συντηρηθούν μέσω του μηχανισμού της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων και της εξαπάτησης της κοινής γνώμης μέσω του προσεταιρισμού των επικρατέστερων διαμορφωτών της.
Αυτές οι αλλαγές θα σημάνουν μια περαιτέρω υποβάθμιση της γεωπολιτικής αξίας της Ελλάδας που θα σηματοδοτήσουν μια σημαντική μείωση των κονδυλίων που επέτρεπαν στο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα να παραμένει σε ισχύ, δεμένη πάντα οπισθάγκωνα στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής.
Αυτές οι ευρύτερες αλλαγές και η γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας αποτυπώνονται σε μια εσωτερική πολιτική αλλαγή: την ανέλιξη του Κωνσταντίνου Σημίτη στην πολιτική ηγεσία, ένα από τα κεντρικά μελήματα του οποίου είναι η υπαγωγή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, την Οικονομική και Γερμανική ένωση. Η μετακίνηση της Ελλάδας από την αμερικανική γεωπολιτική σφαίρα επιρροής στη γερμανική οικονομική σφαίρα δημιουργεί μια νέα τάξη προβλημάτων. Πρώτα από όλα, η ίδια η διαδικασία εισόδου στο Ευρώ είναι εξόχως αμφιλεγόμενη. Σύμφωνα με την αποκαλυπτική έρευνα της Bild, η «Αθήνα πήρε με απάτες του Ευρώ»: «η Bild έκανε έρευνες στην Αθήνα, στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, μίλησε με εμπλεκόμενους, βρήκε απόρρητα έγγραφα: Οι Έλληνες είπαν ψέματα – και όλοι οι άλλοι τα δέχτηκαν» …ο κ Παπαντωνίου φέρεται να λέει: «Απαιτώ να αναγράφεται στα χαρτονομίσματα το ευρώ και στα ελληνικά». Και ο κ. Βάιγκελ φέρεται να του απαντά: «Δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Δεν μπορείτε να ενταχθείτε στην ευρωζώνη και πιθανότατα δεν θα ενταχθείτε ποτέ». «Κι όμως ο Τέο Βάιγκελ επλανάτο... «Απόρρητα ντοκουμέντα και νέα στοιχεία καταδεικνύουν ότι πρόκειται για την ιστορία ενός εξ αρχής στημένου παιγνιδιού» … «υπήρχε το κίνητρο, υπήρχε η ευκαιρία και υπήρχαν τα μέσα»…. Όσον αφορά την ένταξη των Ελλήνων «πρόκειται για πολιτική απόφαση», γράφουν τα εμπιστευτικά έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, που έχει στη διάθεσή της η Bild. «Πολιτική απόφαση» σημαίνει στην υπηρεσιακή διάλεκτο ότι «η ηγεσία θέλει έτσι και η σκληρή πραγματικότητα δεν μετράει».
Αυτό σημαίνει ότι ούτε για ένα λεπτό δεν χωρούσε αμφισβήτηση πώς η Ελλάδα θα πάρει το ευρώ.… Άλλοι μαγείρευαν τα στοιχεία και άλλοι επέτρεπαν να γίνεται αυτό. Σήμερα όλοι προτιμούν να σιωπούν.»… «Σύμφωνα με την Bild, η ιστορία αρχίζει με ένα ξερό «όχι» στην ένταξη της Ελλάδας, το Σάββατο 2 Μαΐου 1998, οπότε οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ συνεδρίαζαν σε έκτακτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες Η Ελλάδα δεν ανήκει αρχικά στον κύκλο των εκλεκτών που θα υιοθετήσουν το κοινό νόμισμα. Και σύμφωνα με το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου, «Η Ελλάδα δεν πληροί κανένα από τα κριτήρια ένταξης». Ως προς τον πληθωρισμό, το έλλειμμα, το συνολικό χρέος και το ύψος των επιτοκίων, η μικρή χώρα απέχει παρασάγγες από τα προδιαγεγραμμένα πρότυπα.»
«Πρόκειται για μια ταπείνωση για την Ελλάδα του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Η χώρα του κόπηκε στις εξετάσεις για την εισαγωγή στην ΟΝΕ. Κι όμως όταν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ποζάρουν για την καθιερωμένη φωτογραφία της συνόδου, ο ομιλών απταίστως τη γερμανική Σημίτης χαμογελά πιο πλατιά από όλους τους άλλους. Λες και η χώρα του είχε περάσει με έπαινο τις εξετάσεις.» Στην συνέχεια η εφημερίδα αναφέρει ότι με την κάλυψη των άλλων χωρών το 1998 η Ελλάδα ξεκίνησε μια κούρσα για να μπει στην ΟΝΕ μέχρι το 2002.»
«Τότε τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο Β της Αθήνας, υποστηρίζει η Bild. Έπρεπε σε διάστημα 18 μηνών να βελτιωθούν ριζικά οι δείκτες του πληθωρισμού, του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους. Κάτι τέτοιο είναι κανονικά αδύνατο, παρατηρεί η εφημερίδα.
Αλλά οι Έλληνες είχαν ελευθερία κινήσεων στα στοιχεία τους. Μείωσαν κατά εκατοντάδες εκατομμύρια το έλλειμμα για παράδειγμα των δημόσιων νοσοκομείων. Τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμούς εξαφανίστηκαν δια της δημιουργικής λογιστικής, λογαριασμοί γραμμένοι με το χέρι διορθώθηκαν ή εξαφανίστηκαν. Είχε σημάνει η ώρα του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος όταν πρόκειται για αριθμούς»

Αν και τα στοιχεία της έρευνας της Bild για το μαγείρεμα φαίνονται αληθοφανή, η ερμηνεία τους είναι εξαιρετικά μονόπλευρη. Γιατί δεν ήταν η Ε.Ε που έκανε τη «χάρη» στην Ελλάδα. Το αντίθετο συνέβη. Παρά την προβολή των πραιτοριανών του συστήματος -των ελληνικών μήντια- της ένταξης στο ευρώ ως μονοδρόμου, παρά τις εκκωφαντικές θριαμβολογίες τους και τις ευλογίες τους για την επίτευξη του «στόχου», δεν ήταν η Ελλάδα που είχε να κερδίσει από τις εξελίξεις. Όχι, όπως ιστορικά αποδείχτηκε, η Ελλάδα δεν ήταν σε καμιά θέση να ακολουθήσει τις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτές ακριβώς οι οικονομίες, πρώτιστα η γερμανική και έπειτα η γαλλική ήταν που είχαν να κερδίσουν και κερδίσαν από την ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ, ακόμη περισσότερο με το κερδοσκοπικό παιχνίδι που ακολούθησε την υιοθέτηση του ευρώ- ένα παιχνίδι που η κυβέρνηση Σημίτη ήταν ανίκανη ή απρόθυμη να αναχαιτίσει και που οδήγησε μέσα σε μήνες στην εκτίναξη των τιμών σε σχέση με το αντίστοιχο επίπεδό τους σε δραχμές.
Εκεί που οι Ευρωπαίοι θα εισέπρατταν σε αδύναμες δραχμές τις οικονομικές δραστηριότητες που τους παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα, πληρωνόντουσαν με το εσωτερικά και άτυπα υπερτιμημένο ευρώ. Σύμφωνα λοιπόν με τη ανατριχιαστική ομολογία του Πρόεδρου της Ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ όπως αυτή προβλήθηκε στην Ελευθεροτυπία: «Ηταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα προέκυπτε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές γι' αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε ελληνική κρίση», είπε χαρακτηριστικά. «Ηξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους (...) προς την Ελλάδα», παραδέχτηκε ο Γιουνκέρ. Αλλά «εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα»

Η γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και η μάλλον πρόθυμη παραχώρηση της στην οικονομική σφαίρα επιρροής της ΕΕ, είχε ως αποτέλεσμα και την αλλαγή του καταμερισμού των Payrolls για τη διατήρηση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος και τη διατήρηση του ελέγχου της ελληνικής κοινής γνώμης. Για την ύπαρξη του αμερικανικού payroll πολλά έχουν ειπωθεί, πολλές λίστες έχουν εμφανιστεί, πολλές έχουν εξαφανιστεί… Ένα φαινόμενο που ίσως να συνδέεται με αυτό είναι η απόλυση του Γ. Δελαστίκ του το 2007 από την Καθημερινή επειδή ο πρώτος, ως διευθυντής της εφημερίδας «Πριν», επέτρεψε τη δημοσίευση σχολίου για την διείσδυση αμερικανοκινούμενων παραγόντων (ή, όπως θέλει το αντίστοιχο δημοσίευμα, αμερικανών πρακτόρων στα ΜΜΕ!!! Σύμφωνα με την επιστολή Δελαστίκ στην ΕΣΗΕΑ: «Απολύθηκα από την «Καθημερινή», όπως ήδη γνωρίζετε από επιστολή του εκπροσώπου μας στην εφημερίδα, το απόγευμα της Μ. Πέμπτης, 5 Απριλίου 2007. Οι λόγοι της απόλυσής μου είναι καθαρά πολιτικοί.
Το μεσημέρι της Μ. Δευτέρας, 2 Απριλίου, μου ζητήθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας να υποβάλω παραίτηση λόγω ανυπόγραφου σχολίου της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Πριν», της οποίας είμαι διευθυντής, αναφερόμενου στη διασπορά ανθρώπων των Αμερικανών στα ΜΜΕ. Μου δηλώθηκε πως η ιδιοκτησία και η διεύθυνση της «Καθημερινής» θεώρησαν ότι το σχόλιο τους αφορά, αν και πουθενά σε αυτό δεν αναφερόταν το όνομα της «Καθημερινής», όπως άλλωστε δεν αναφερόταν κανένα όνομα εντύπου, καναλιού ή προσώπου» .

Η πιο στοιχειοθετημένη καταγραφή για τα payrolls ήρθε πρόσφατα. Στις 4/12 ο Μ. Ιγνατίου και Ν. Μελέτης μας δίνουν σε αποκαλυπτικό τους άρθρο στο Έθνος μια ιδέα για την έκταση, το ύψος και τη μορφή των αμερικανικών payrolls:

«Τη διάθεση δεκάδων χιλιάδων δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση, μέσω των πρεσβειών στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Άγκυρα, υπό τη μορφή επιχορηγήσεων σε ιδιώτες και φορείς μέχρι τουλάχιστον το 2008, αποκαλύπτουν αμερικανικά έγγραφα που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το «Εθνος της Κυριακής». ‘Οσοι έλαβαν επιχορηγήσεις, ανάμεσά τους και πολίτες άλλων χωρών, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν σχετικό συμβόλαιο.

Τα έγγραφα αποχαρακτηρίστηκαν από ομάδα ερευνητών στην Ουάσιγκτον ύστερα από την υποβολή σχετικού αιτήματος με κεντρική αναφορά στις δραστηριότητες των τριών πρεσβειών... Υστερα από προσπάθειες τεσσάρων ετών η αρμόδια αρχή της αμερικανικής κυβέρνησης παρέδωσε 1.331 συμβόλαια επιχορηγήσεων (grants) των τριών πρεσβειών, αφού προηγουμένως έσβησε τα ονόματα των παραληπτών. Όλα τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα φέρουν την υπογραφή του Theodore Sellin της υπηρεσίας Review Authority του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αμερικανικές πρεσβείες στις τρεις πρωτεύουσες στοχεύουν ως επί το πλείστον καθηγητές, πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακόμα και εκπροσώπους του οικονομικού κόσμου και όλους αυτούς που θεωρούνται opinion leaders, ενώ συγχρόνως με αδρές χρηματοδοτήσεις οι Αμερικανοί μέσω οργανισμών των Ηνωμένων Εθνών (UNDP και UNOPS) αποκτούσαν πρόσβαση και επιρροή στη λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Το αρμόδιο πρόγραμμα για τις επιχορηγήσεις επίσημα στοχεύει στην ενημέρωση των παραπάνω για την πολιτική των ΗΠΑ, είτε για τις συγκεκριμένες χώρες είτε για το ΝΑΤΟ είτε για την αμερικανική πολιτική γενικότερα.
Τα συμπεράσματα.
Στο πλαίσιο αυτό προσφέρουν σε πολίτες επισκέψεις στην Αμερική με πληρωμένα όλα τα έξοδα ή διοργανώνουν σεμινάρια σε πόλεις της Ευρώπης, στα οποία προσκαλούν Ελληνες, Τούρκους, Κύπριους και άλλους πολίτες για ενημέρωση και επιμόρφωση. Παράλληλα όμως από τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας προκύπτει ότι πολλές επιχορηγήσεις διατέθηκαν στην Κύπρο σε συγκεκριμένους φορείς για την προώθηση «δικοινοτικών προγραμμάτων» που περιελάμβαναν από κοινές εκθέσεις... Κεραμικής μέχρι την έκδοση CD με παραδοσιακά τραγούδια και τη λειτουργία ιστοσελίδας για τη χλωρίδα και την πανίδα της Κύπρου.
Η μελέτη των αποχαρακτηρισμένων εγγράφων οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι κάποιες από τις επιχορηγήσεις χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς. Για παράδειγμα:
 Σε έγγραφο της 20ής Σεπτεμβρίου 2000 εγκρίνεται ποσό 2,960 δολαρίων και στη δικαιολογία για την επιχορήγηση αναφέρει «για να προωθήσει αμερικανικά...». Και το όνομα έχει σβηστεί..
 Σε έγγραφο της 25ης Σεπτεμβρίου 2000 αναφέρεται ότι δίνεται επιχορήγηση 9.500 δολαρίων. Και σε αυτό έχει σβηστεί το όνομα του παραλήπτη, ενώ ως δικαιολογία αναφέρεται ότι «είναι η πρώτη από μία σειρά»…
 Σε έγγραφο με ημερομηνία 23 Μαρτίου 2000, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φαίνεται να καταβάλλει 24,546 δολάρια αλλά η αιτιολογία παραμένει μυστική…
Οι Ελληνες δημοσιογράφοι «είναι απλά αργυρώνητοι»
Οι Αμερικανοί στόχευαν πάντα τον δημοσιογραφικό κόσμο της Ελλάδας και έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον «αλώσουν» χωρίς να υπάρχει απόδειξη ότι τα κατάφεραν. Σε απόρρητο έγγραφο με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1981, ο Αμερικανός πρέσβης Μακλόσκι γράφει στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αλεξάντερ Χέιγκ, τα εξής προσβλητικά και απαράδεκτα για τους Ελληνες δημοσιογράφους:
«Από το 1974, ο αντιαμερικανισμός έχει καταστεί πια αξιοσέβαστος, όπως και διάφορες αριστερές θέσεις γενικά…
πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούν ως (αμερικανικοί) αγωγοί. Μερικοί ίσως είναι πεπεισμένοι ιδεολόγοι. Οι περισσότεροι είναι απλά αργυρώνητοι (simply venal). Αυτή η τάση είναι επικρατέστερη τώρα που οι σχέσεις με τους κομμουνιστές δεν είναι πια ταμπού».
... η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη με ένα πρόγραμμα τέτοιου είδους, και πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε προσέγγιση των Ελλήνων θα πρέπει να γίνει μέσω των καναλιών μυστικών υπηρεσιών (intelligence channels), την ΕΚ (Ευρωπαϊκή κοινότητα και το ΝΑΤΟ. Εχουμε επισημάνει μια αυξανόμενη τάση των Ελλήνων να καθοδηγούνται από το πώς οι εταίροι τους στην ΕΚ αντιδρούν σε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Σε μια περίπτωση σαν αυτή, θα επιφυλάσσονταν του δικαιώματος να διαφωνήσουν με τους εταίρους τους στην ΕΚ, ενώ αν η ΕΚ δεν εγκρίνει ομόφωνα για να στηρίξει το πρόγραμμα, αυτό θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα να γαντζωθεί από αυτό και να αρνηθεί. Πολύ προς τα έξω, η Ελλάδα δεν θα προχωρούσε με το πρόγραμμα αυτό περισσότερο από ότι οι μεγαλύτερες χώρες της ΕΚ. Εχουμε ήδη επισημάνει ότι η Ελληνες εκτιμούν προγράμματα που γίνονται μέσω ΝΑΤΟ και μερικές φορές ανταποκρίνονται περισσότερο σε μια πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ από ό,τι με ένα διμερές διάβημα. Αναφέροντας το πρόγραμμα αυτό στο βήμα του ΝΑΤΟ και της ΕΚ, θα καθησύχαζε συμμάχους που θα ήταν διστακτικοί να συμμετάσχουν ότι δεν είναι μόνοι τους στην προσπάθεια αυτή, και πιστεύουμε ότι αυτό θα ενίσχυε την πρωτοβουλία αυτή»

Τα αμερικανικά μαύρα κονδύλια, παρότι ακόμη υπαρκτά έχουν σε κάποια βαθμό υποκατασταθεί από κονδύλια της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας. Χαρακτηριστική της υποκατάστασης αυτής είναι η κυνική ομολογία του δεξιού χεριού του Σημίτη, Τσουκάτου, για την παραλαβή τέτοιων κονδυλίων από τη Siemens, μιας μόνο από τις πολλές Γερμανικές εταιρίας που δραστηριοποιήθηκαν στον Ελληνικό χώρο. Ένα δείγμα της έκτασης, του ύψους και του είδους των payrolls της Ε.Ε μας το δίνει η κατάθεση εκ μέρους της κ. Αριστέα Μπουγάτσου, στην Ειδική εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens, της κυνικής δήλωσης του διευθυντή εσωτερικού ελέγχου της Siemens Χούμπερτ: «Λαδώναμε τον ΟΤΕ για να μας πληρώνει ακριβά. Πληρώσαμε πολλά, γιατί άλλαξαν τέσσερις διοικήσεις, όμως πετύχαμε το στόχο μας, καθώς καμία διοίκηση δεν έκανε χρήση των αρνητικών για τη Siemens δυνατοτήτων που έδιναν οι ρήτρες της προγραμματικής σύμβασης» (εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Αριστέα Μπουγάτσου απολύθηκε από την Καθημερινή νωρίτερα από τον κ. Δελαστίκ. Ανάμεσα στις αποκαλυπτικά της ρεπορτάζ ήταν και αρκετά που είχαν να κάνουν με payrolls και διαφθορά)

Μια ακόμη πτυχή της εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος από τους επικυρίαρχους φαίνεται από μια πρόσφατη δημοσίευση στο TVXS που ανάμεσα σε άλλα συνθέτει πηγές και από ελληνικές εφημερίδες:


Ανεπιβεβαίωτες ήταν μέχρι πρότινος οι φήμες ότι πίσω από την εξεύρεση κορυφαίων στελεχών οργανισμών όπως η ΕΡΤ, ο ΟΠΑΠ, ο ΕΟΤ και άλλοι οργανισμοί, προϊστάμενος των οποίων είναι ο υπουργός Πολιτισμού, βρισκόταν η πολυεθνική εταιρεία Egon Zehnder. Διευθυντικά στελέχη τώρα, όμως, κρατικών οργανισμών αποκαλύπτουν ότι η πολυεθνική αυτή βρίσκεται πίσω από τις προσλήψεις τους.”

“Την αρχή έκανε, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής, ο πρόεδρος της Λυρικής, Νίκος Μουρκογιάννης, ο οποίος πρόσφατα αποκάλυψε ότι η θέση δεν του προτάθηκε από την κυβέρνηση, αλλά από τον γερμανοελβετό επιχειρηματία Egon Zehnder, επικεφαλής της ομώνυμης εταιρείας.

Ο επιχειρηματίας αυτός, μάλιστα, φέρεται να αποκαλεί τον κ. Γερουλάνο «πρώην υπάλληλό του», ενώ διευθύνων σύμβουλος της Egon Zehnder Ελλάδος είναι ο Ανδρέας Γαβριηλίδης, πρώην «αφεντικό» του υπουργού Πολιτισμού.

Όπως αναφέρει ο Ν. Μουρκογιάννης, η πρόταση για την Λυρική δεν του έγινε από την κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, ο Egon Zehnder του είπε: «Ο υπουργός που πάει να την κλείσει (σ.σ.: τη Λυρική) είναι τέως υπάλληλός μου και είπα να μην τολμήσει να το κάνει...

Στη συνέχεια, και ο αποπεμφθείς πρόεδρος του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος (ΟΔΙΕ) και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρης Σεφτελής δήλωσε ότι η πρόσληψή του έγινε έπειτα από σύσταση της Egon Zehnder, αναφέρει ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας...

...«Οι πελάτες μας είναι κυρίως οργανισμοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Στο παρελθόν είχαμε αναλάβει αρκετές δουλειές, κυρίως από τα υπουργεία Οικονομικών και Μεταφορών, στα οποία ανήκουν οι περισσότερες ΔΕΚΟ.”

Είναι καιρός οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι υπήρξαν θύματα ιμπεριαλιστικών πολιτικών και ότι το πολιτικό τους σύστημα συνεργάστηκε πλήρως με τους επικυρίαρχους. Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό η σκέψη πως σε άλλες εποχές η φράση «εσχάτη προδοσία» θα ακουγόταν πολύ πιο συχνά.
Παρότι η Ελλάδα έχει ενταχθεί στα οικονομικά παίγνια της Ε.Ε, Έλληνες πολιτικοί εξακολουθούν να εκτιμούν την πατρονία των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το Ευχαριστώ του Σημίτη στους Αμερικανούς κατά την κρίση των Ιμίων.
Παρά το γεγονός ότι είναι εμφανές ότι η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας για τις ΗΠΑ έχει σχεδόν εξαντληθεί όπως έχουν σχεδόν εξαντληθεί και τα οικονομικά οφέλη των ισχυρών της Ε.Ε από την Ελλάδα, μέρος του κυβερνώντος κόμματος προεκλογικά μοιράζεται έναν ομπαμικό μεσσιανισμό και ελπίζει ότι οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ θα γίνουν «like good old times», ότι δηλαδή θα ρεύσει πολύ δολάριο για να στηρίξει τον Ελληνικό μηχανισμό εξουσίας. Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Η Γερμανία το μόνο ενδιαφέρον που έχει πλέον για την Ελλάδα είναι η σταθερότητα της ευροζώνης. Η ατζέντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής έχει τοποθετήσει την Ελλάδα πολύ χαμηλά. Κυρίως η Αμερική αλλά σε κάποιο βαθμό και η Γερμανία, πολύ δε περισσότερο το αμερικανοκεντρικό αλλά πολυεθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχει μόνο οικονομικά οφέλη από την ολοκληρωτική και χρόνια αποστράγγιση της ήδη εξόχως προβληματικής ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ. Με τις ευλογίες λοιπόν της Ε.Ε και των ΗΠΑ και την εγκληματική συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, η μικρή Ελλάδα παραδίδεται στην κορυφή της διεθνούς τοκογλυφίας, στον έμπορο χρεών και καταβροχθιστή εθνικών οικονομιών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η αδιαφορία πρώην συμμάχων και «εταίρων» για την Ελλάδα αποτυπώνεται σε ένα σχετικό wikileak. Όπως αναφέρεται σε μια ετεροαναφορά σε αυτό: «Σε συζήτηση που είχε ο Αμερικανός πρέσβης με τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας Horst Seehofer έγινε αναφορά στην οικονομική κρίση και ο Βαυαρός πρωθυπουργός είπε στον αμερικανό διπλωμάτη ότι “δεν είμαι σίγουρος αν η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να τακτοποιήσει την Ελλάδα”»
Τη γεωπολιτική χρήση της Ελλάδας μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την ασφυκτική κατάσταση που διαμορφώνεται εσχάτως στην Ελλάδα και τις εκρηκτικές εξελίξεις που αυτή αναμένεται να πυροδοτήσει περιγράφει σε γενικές γραμμές επιτυχώς (αν εξαιρέσει κανείς τη μεροληψία εις βάρος της Ελλάδας- γιατί ο όρος Ελλάδα δεν ταυτίζεται με τις κυβερνήσεις της) ανάμεσα σε άλλα, η εταιρία αναλύσεων Stratfor σε σχετική έκθεσή της που δημοσιεύτηκε στις 10-6-2010. Σύμφωνα με τη Stratfor λοιπόν:
¨Η Ελλάδα έγινε ζωτική για τις ΗΠΑ ως μέρος της πολιτικής τους για τον περιορισμό της Σοβιετικής Ένωσης… Το Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν τις Ελληνικές αμυντικές δαπάνες και να παράσχουν στην Ελλάδα επαρκές κεφάλαιο για να είναι ένα βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος που απολάμβανε μια σχεδόν δυτική ποιότητα ζωής. Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα προσέφερε μια στρατηγική θέση από την οποία θα εκριζωνόταν η Ρωσική και αργότερα Σοβιετική διείσδυση στην λεκάνη της Μεσογείου.
Με την κατάρρευση της σοβιετικής απειλής στο τέλους του ψυχρού πολέμου και τον ακόλουθο τερματισμό των ¨βαλκανικών¨ πολέμων με τον Νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999, η πολιτική γεωγραφία της περιοχής άλλαξε για μια ακόμη φορά. Αυτή τη φορά η αλλαγή ήταν δυσμενής για την Αθήνα. Με τη Δύση σε μεγάλο βαθμό να έχει χάσει μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος της για τα ζητήματα της περιοχής, η Ελλάδα εξέπεσε από το status της ως στρατηγικός σύμμαχος. Και μαζί με αυτήν την απώλεια, η Αθήνα έχασε την πολιτική και οικονομική υποστήριξη που της επέτρεπε να ξεπεράσει τις κεφαλαιακές της ανεπάρκειες.»…
« (Η Αθήνα) έκανε τα πάντα για να διατηρήσει την ιδιότητα της ως μέλους του Κλαμπ του Πρώτου Κόσμου, δανειζόμενη τεράστια ποσά για να ξοδέψει σε υπερσύγχρονους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και παράγωντας εσφαλμένα οικονομικά αρχεία για να μπει στην Ευροζώνη. Αυτό είναι κάτι που συνήθως αγνοείται μέσα στη εξελισσόμενη κρίση χρέους, η οποία συχνά περιγράφεται – κυρίως από τον Δυτικοευρωπαϊκό τύπο- ως αποτέλεσμα της Ελληνικής τεμπελιάς, άσωτων σπαταλών και ανευθυνότητας… (όταν) η Ελλάδα δεν είχε καμιά επιλογή από το να χρεώνεται μετά την απώλεια ενδιαφέροντος εκ μέρους των Δυτικών Πατρώνων της…
Όπως και να χει, τα τελευταία τρία χρόνια θα είναι τα καθοριστικά στην Ελληνική ιστορία. Το από κοινού πακέτο διάσωσης των 110 δις ευρώ από το Δ.Ν.Τ και την Ε.Ε φέρνει μαζί του αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία μάλλον θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα… Τα μέτρα ΔΝΤ-ΕΕ θα αποδυναμώσουν ακόμη περισσότερο την κεντρική κυβέρνηση και θα υπονομεύσουν τον έλεγχο της. Η αδυναμία αποπληρωμής είναι σχεδόν εξασφαλισμένη από το επίπεδο του κυβερνητικού χρέους το οποίο σύντομα θα ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ.
Η ερώτηση είναι το πότε και όχι το αν οι Ευρωπαίοι θα τραβήξουν την μπρίζα στην Αθήνα- και η απάντηση είναι: με την πρώτη ευκαιρία, όταν η Ελλάδα δε θα αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο, χωρίς πρόσβαση στο διεθνές κεφάλαιο ή σε περισσότερα λεφτά διάσωσης, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντικρύσει μια απόλυτη κατάρρευση πολιτικού ελέγχου και (πρωτοφανή) κοινωνική βία. Η Ελλάδα ευτυχώς, βρίσκει τον εαυτό σε μια πολύ ανοίκεια κατάσταση. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1820, είναι πραγματικά μόνη της»
Μόνοι μας λοιπόν. Καιρός ήταν. Η πολιτική απομόνωση δεν είναι όμως πρόβλημα των πολιτών αλλά του σαθρού πολιτικού συστήματος το οποίο χωρίς τα μαύρα -και μη λεφτά των πατρόνων του δεν θα μπορέσει να διατηρήσει το στραγγαλισμό των δημιουργικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας μέσω των μηχανισμών της διαφθοράς και του εκμαυλισμού. Ήδη δεν μπορεί να στηρίξει τις εφημερίδες του. Κάποιες κλείνουν, κάποιες θα κλείσουν, κάποιες από αυτές από πιστά σκυλιά του συστήματος παρουσιάζουν φυγόκεντρες δυνάμεις. Ναι, η χούντα που ακολούθησε τη χούντα πέφτει. Και θα πέσει από τα μέσα. Αν δεν πέσει από τα μέσα θα πέσει από κοινωνική εξέγερση. Όπως και να χει θα πέσει και η πτώση του καθεστώτος είναι θέμα μηνών… Μετά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος τα πιο τυχοδιωκτικά κομμάτια του θα το διατηρήσουν για μερικούς μήνες ακόμη σε ημιθανή κατάσταση με κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Και μετά θα σβήσει. Σαν κακό όνειρο που ήταν. Σαν εφιάλτης.
Για δεκαετίες οι Έλληνες πολίτες ήταν τα θύματα ασύλληπτων διεθνών σκευωριών. Για δεκαετίες ζούσαν το δανεικό όνειρο της καπιταλιστικής ευμάρειας όταν οι μεγάλες δυνάμεις σε συνεργασία με ντόπιους δοσίλογους παίζαν τα παιχνίδια τους και πλουτίζαν εις βάρος των λαών. Μας αγοράζαν και μας πουλούσαν για να μας ξεπουλήσουν σε τιμή ευκαιρίας. Και τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε και τα λειτουργικά έξοδα των γεωπολιτικών και οικονομικών καζίνων τους. Τώρα όμως το ξυπνητήρι της πραγματικότητας χτυπάει και μαζί του φέρνει μια πρωτόγνωρη πολιτική συνειδητότητα, αυτήν ακριβώς που ο κύριος Μπρεζίνσκι και τα αφεντικά του τρέμουν. Το ξέρατε ότι ξέρατε μα τώρα το ξέρουμε και μεις. Ξέρουμε περισσότερα, ξέρουμε περισσότεροι.
Για αυτούς οι κρίσεις είναι ευκαιρίες. Μπορούμε και μεις να τις κάνουμε ευκαιρίες. Έχουμε την ευκαιρία να απαλλαχτούμε από την μεταπολιτευτική χούντα. Έχουμε την ευκαιρία να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση όπου δε θα υπάρχει η τεχνητή διάσταση ανάμεσα στους πολλούς και τους άξιους, όπου την εξουσία δε θα την έχουν οι λίγοι: οι λίγοι αριθμητικά, ηθικά, συναισθηματικά και πνευματικά. Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε καινούρια μοντέλα. Έχουμε την ευκαιρία να στείλουμε το μήνυμα και σε άλλους λαούς που ακόμη αρκούνται στην παραμύθα και δεν καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στην πιο οξεία, καταστροφική και ανθρωποφάγα φάση του. Αρκεί να έχουμε το θάρρος να υπολογίσουμε ότι το κόστος του ονείρου, όσο βαρύ και να ναι, θα ναι τελικά λιγότερο από το κόστος ενός διαρκούς εφιάλτη.
Υπάρχουν λύσεις. Δυστυχώς αυτές περνάνε μέσα από την πολυδιεσπασμένη αριστερά. Αν η αριστερά αποφασίσει να επιδιώξει τις κοινές της επιδιώξεις και αυτές μπορούν και πρέπει να περιλαμβάνουν και κάποιες από τις επιδιώξεις ακόμη και άλλων πολιτικών χώρων, αν η αριστερή αποφασίσει να κατεβεί ενωμένη και ενωτική, όλα μπορούν να γίνουν. Το τι πρέπει να γίνει για την έξοδο από την καταστροφή φαντάζει στα μάτια μου απλό:
Αλλαγή του εκλογικού νόμου για μια πραγματικά αντιπροσωπευτική δημοκρατία: Ακόμη και σε 0,33% ή σε πολιτικά συσσωματώματα της τάξης του 0,33% να αντιστοιχεί και ένας βουλευτής. Ο παλαιοκομματισμός πρέπει να θαφτεί για να πάψει η δυσωδία.
Έξοδος από το μνημόνιο, έξοδος από το ΔΝΤ ως χώρας-μέλους, στάση πληρωμών, έξοδος από το Ευρώ, υποτίμηση αν χρειαστεί. Η θυσία μας σώζει το Ευρώ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι το αντίθετο.
Έξοδος από τις διεθνείς αγορές και αποκλειστικές οικονομικές συμφωνίες με τον διαρκώς αναπτυσσόμενο δεύτερο και τρίτο πόλο. Κίνα, Ινδία, Λατινική Αμερική, Μέση Ανατολή. Αν οι Δυτικοί δε μας θεωρούν άξιους να συμμετέχουμε στο ληστρικό τους κόσμο, δεν τρέχει και τίποτε. Ήδη το σύμπαν τους βρίσκεται σε διαρκή παρακμή και σε όξυνση. Αν δε γίνουν δραματικές αλλαγές φιλοκοινωνικού και πολιτισμικού περιεχομένου, μαθηματικά οδηγούνται σε κατάρρευση. Η Ελλάδα είναι μια πρώτης τάξης πύλη εισόδου για τον Δεύτερο και Τρίτο πόλο σε ένα δυτικό σύμπαν που παραπαίει. Η κερκόπορτα του.
Εθνικοποίηση των πρωτεργατών των κρίσεων τραπεζών. Αυτόματο πάγωμα για εύλογο διάστημα όλων των αναλήψεων πάνω από κάποιο ύψος αν αυτές δεν δικαιολογούνται πλήρως από επενδυτικές ανάγκες ή κεφάλαια κίνησης. Άνοιγμα όλων των λογαριασμών πάνω από κάποιο ύψος και κατάσχεση όλων των κεφαλαίων που έχουν αποκτηθεί παράνομα. Διαβήματα για τον επαναπατρισμό όλων των παράνομα κερδισμένων κεφαλαίων που φυγαδευτήκαν από τη χώρα. Απόσυρση ισοϋψών ή μεγαλύτερων ελληνικών κεφαλαίων από όσα τραπεζικά ιδρύματα δε συμμορφώνονται στις ελληνικές απαιτήσεις. Επιδίωξη κοινής πολιτικής αποζημιώσεων με άλλες χώρες-θύματα του ληστρικού καπιταλισμού.
Ενδυνάμωση της παραδοσιακής γεωργίας αλλά και κίνητρα για εναλλακτικές και περισσότερο επικερδείς μορφές Γεωργίας.
Το ίδιο για τον τουρισμό.
Εκμετάλλευση ή συνεκμετάλλευση με αυστηρούς όρους του ορυκτού πλούτου της χώρας εφόσον και όπου πληρούνται οι οικολογικές προδιαγραφές.
Εκμετάλλευση της τεράστιας δημόσιας περιουσίας.
Καταγραφή και φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Καταγραφή και ισότιμη φορολόγηση των οικονομικών δραστηριοτήτων της.
Άμεση επίλυση όλων των προβλημάτων-σκοπέλων με γείτονες χώρες χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων. Απόπειρα απογαλακτισμού των γειτόνων από τις «εγγυήτριες δυνάμεις» του δυτικού κόσμου. Δημιουργία βαλκανικού και μεσογειακού άξονα συνεργασίας.
Ελληνικές διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του δεύτερου και τρίτου πόλου. Η γεωγραφική μας θέση το επιτρέπει.
Εμπάργκο των πολιτών σε προϊόντα των επικυριάρχων. Μικρή αγορά είμαστε δε θα τους λείψουμε, γιατί να τους δώσουμε και άλλα από τα λεφτά μας;

Αυτή είναι μια αρχική μονάχα πρόταση που μπορεί να συμπληρωθεί με χιλιάδες άλλες επιμέρους και πληρέστερες και λεπτομερέστερες προτάσεις ικανές να επανεκκινήσουν τη σπαρασσόμενη Ελληνική οικονομία και να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη Ελλάδα, σημαντική διπλωματική οντότητα, πρέσβη του πολιτισμού, εγγυήτρια δύναμη της ευημερίας και της προόδου στην ευρύτερη περιοχή, άρρηκτο και απαραίτητο σύνδεσμο όχι μόνο ανάμεσα στις παλαιές και νέες δυνάμεις αλλά και τους λαούς. Φοβάμαστε ότι δεν θα μας επιτρέψουν; Ε τουλάχιστον ας το επιδιώξουμε. Δεν έχουμε και τίποτε παραπάνω να χάσουμε από αυτά που είναι προγραμματισμένο να χάσουμε.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το μόνο αδιέξοδο είναι η πολιτική των αδιεξόδων που μας έχουν επιβάλει τόσες δεκαετίες. Και τέλος, αν η αριστερά σε αυτές τις τελικές συνθήκες, δεν αντιληφθεί τις ιστορικές της ευθύνες και τις ανάγκες της εποχής και συνεχίσει τους σκυλοκαβγάδες σε αλλουνού τον αχυρώνα, μπορεί να πάρει την άξια θέση της δίπλα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στο μνημείο των ασελγών αυτού του τόπου.

Read More »

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Media: Η δύναμη της παραπληροφόρησης


Αν το λένε οι ειδήσεις τότε πρέπει να είναι αλήθεια.

Κάπως έτσι τελειώνουν όλες οι όμορφες ιστορίες. Από μια δυναμική αντίληψη πραγμάτων που ανανεώνεται συχνά με νέες ιδέες και πρόσωπα στο τέλμα των “θεσμών”, των βαρόνων και της ¨δεοντολογίας”.



__Η δύναμη της παραπληροφόρησης__

Του Πέτρου Αργυρίου

17/12/2010



Η δημοσιογραφική και κάθε είδους δεοντολογία είναι ένας γενικός μπούσουλας, μια πυξίδα που δείχνει μια κατεύθυνση, μια ζύμωση μεταξύ προσώπων που αγαπούν και τιμούν αυτού που κάνουν και επιχειρούν να αποκρυσταλλώσουν την εμπειρία για το πως είναι και πως δεν θα πρεπε να είναι τα πράγματα. Στο τέλος όμως πάντα καταλήγει να ορίζεται από ένα σύστημα αναπαραγωγής επαγγελματιών και να μετατρέπεται σε μωσαϊκό νόμο, από πανοπλία καταλήγει σε μια σιδερά παρθένα που αντί να προστατεύει συσφίγγει και συνθλίβει τα εσωτερικά όργανα αυτού που δημιουργήθηκε για να προστατεύει.

Γίνεται ένας εξωσκελετός, μια εκτροπή που απέχει έτη φωτός από το αυθεντικό και ζωντανό πνεύμα που το γέννησε. Και πάνω στην εκτροπή συμβαίνουν και άλλες εκτροπές και καταλήγουμε σε εκτροπές τόσο συχνές που πλέον οι εκτροπές αξιώνουν ότι είναι ο κανόνας. Φτάσαμε στο σημείο να κυριαρχεί η άτυπη δεοντολογία της εκτροπής.

Αυτό συμβαίνει πάντα σε ένα σύστημα που αναπαράγει και που δεν επενδύει στην αυθεντικότητα και τα νέα πρόσωπα. Αυτό συμβαίνει πάντα σε συστήματα που είναι κλειστά και δεν ανανεώνονται ουσιαστικά και όχι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Δημοσιογραφική δεοντολογία. Καθημερινά οι πολίτες του κόσμου βυθίζονται σε μια εικονικότητα που δεν έχει καμιά σχέση με τις πραγματικές εξελίξεις και με τις αιτίες τους. Μικροπολιτικές κουβέντες, απεριόριστη έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο, τηλεοπτικά μαγκαζίνο που θρέφουν την κακοήθεια και όποια μικρότητα κουβαλάει μέσα του το ανθρώπινο πλάσμα, κατευθυνόμενες, αναπαραγόμενες ειδήσεις, δημοσιογράφοι περιορισμένης ευθύνης και απεριόριστης δύναμης.

Το 1995 ο 23 τότε Steven Glass εντάσσεται στο δυναμικό του περιοδικού The New Republic, γνωστού για την εγκυρότητά του. Από το 1996 μέχρι και το 1998 γράφει για αυτό 41 άρθρα. Το τελευταίο του με τίτλο “hack Heaven” περιέγραφε την ιστορία του Ian Restil, ενός 15χρονου χάκερ που αφού εισέβαλε στο ηλεκτρονικό δίκτυο της εταιρίας Jukt Electronics, προσλήφθηκε από την ίδια εταιρία ως υπεύθυνο ηλεκτρονικής ασφαλείας.

Αποκαλύπτεται μετά κόπων και βασάνων ότι όλα τα στοιχεία και πρόσωπα που περιγράφηκαν στο άρθρο ήταν εντελώς φανταστικά και απολύτως κατασκευασμένα.

Μια προσεκτικότερη εξέταση της δουλειάς του Glass αποκάλυψε ότι τουλάχιστον τα 27 από τα 41 κομμάτια του Glass περιείχαν κατασκευασμένα στοιχεία και αναφορές.

Τον Οκτώβριο του 2001, o Brian Ross του ABC αναφέρεται σε ¨έγκυρες πηγές” για να σπρώξει την μιλιταριστική ατζέντα της κυβέρνησης Bush. Οι “πηγές” του Ross επιβεβαιώνουν ότι οι επιστολές άνθρακα που στάλθηκαν σε αμερικάνους γερουσιαστές και δημοσιογράφους, αποτελώντας το σημαντικότερο ίσως κρούσμα βιοτρομοκρατίας στις ΗΠΑ, περιείχαν μπεντονίτη, προσθετικό που θεωρήθηκε ότι ήταν σήμα κατατεθέν του βιολογικού οπλοστασίου του Ιράκ όταν ο ίδιος ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Ari Fleischer επέμενε σθεναρά ότι μπεντονίτης δεν υπήρχε στις επιστολές και όταν κατά ανάγκη οι σύμβουλοι του Fleischer όφειλαν να ήταν οι “πηγές” του Ross.
Φυσικά ο μπεντονίτης δεν μπορεί να είναι σήμα κατατεθέν προγραμμάτων βιοολογικών εξοπλισμών και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η προέλευση των επιστολών άνθρακα ήταν το αμερικάνικο πρόγραμμα βιολογικών εξοπλισμών ή αν θέλετε πιο κομψά “βιοάμυνας”.
Η ιστορία που έσπρωξε ο Ross και το ABC και η σύνδεση της βιοτρομοκρατίας με το Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσείν ήταν καθοριστική για να στραφεί η κοινή γνώμη υπέρ του πολέμου στο Ιράκ. Ένα ψέμα για ένα πόλεμο .

Την ίδια περίοδο περίπου, το τότε ¨ειδησεογραφικό¨ ελληνικό κανάλι Tempo με διευθυντή τότε τον Νίκο Ευαγγελάτο παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ μέσα από το εμπόλεμο ¨Αφγανιστάν¨, μια “παγκόσμια αποκλειστικότητα” όπως το κανάλι πομπωδώς διατυμπάνισε. Όπως αποκαλύπτει όμως αργότερα το Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα, οι λήψεις που χρησιμοποιήθηκαν πάρθηκαν στο Πακιστάν. Δεν γ...ς και τα δύο σε -ιστάν τελειώνουν, σιγά τη διαφορά. Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ έγινε με το γάντι, κρατώντας κάποιες αποστάσεις για να μη σπάσει αυτό που η Μαριάννα Τζιαντζή εύστοχα αποκάλεσε ως “συναδελφική αλληλεγγύη” και που κάποιος άλλος θα μπορούσε να αποκαλέσει ως το παιχνίδι των συμβιβασμών, των υποχωρήσεων, των συγκαλύψεων και των αμοιβαίων ανταλλαγμάτων και συμφερόντων, ή απλά ως “επικρατής ελληνική δημοσιογραφία¨. Η ΕΣΗΕΑ λοιπόν περιέγραψε την εξαπάτηση ως “ακραία εκδήλωση εντυπωσιασμού του κοινού, προϊόν 'κιτρινισμού', που στη μάχη του ανταγωνισμού και στο κυνήγι της θεαματικότητας, πολύ συχνά εξοβελίζει την ουσία της δημοσιογραφικής εργασίας, εκθέτει τους δημοσιογράφους και πλήττει την ενημέρωση¨. Αααα... ώστε αυτό είναι. Δεν είναι εξαπάτηση ούτε απάτη. Μην χαλάσουμε κιόλας το καλό όνομα της ελληνικής δημογραφίας, μην τραυματίσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης του αναγνωστικού, ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού κοινού με τους Έλληνες δημοσιογράφους. Πως θα βγάλουν το τίμια κερδισμένο ψωμί τους μετά τα παιδιά; Φυσικά σε όλη αυτήν την υπόθεση θιγμένος δεν ήταν ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η αλήθεια ούτε η ενημέρωση ούτε οι Έλληνες πολίτες αλλά ο τότε δημοσιογράφος του Tempo, Πάνος Πικραμένος, την υπογραφή του οποίου έφερε το πλαστό ρεπορτάζ. Ο ίδιος ισχυριζόμενος ότι κινήθηκε “με αυστηρότητα στα όρια της αλήθειας και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας” κατέφυγε στη δικαιοσύνη για να βρει “το δίκιο του” όχι απέναντι στους συναδέρφους του και προϊσταμένους του στο Tempo που σύμφωνα με τον ίδιο έβαλαν εν αγνοία του την υπογραφή του στο κατασκευασμένο ρεπορτάζ αλλά πρώτα απέναντι στο Στέλιο Κούλογλου.

Φαίνεται πως η πρακτική του “ποτέ δεν δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει” έχει μπει για τα καλά στο πετσί της ελληνικής δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Στις 21 Ιουνίου του 2009, το Βήμα περιέγραψε την επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν στην Αθήνα και την συνάντησή του με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή πριν από τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Όπως αναφέρθηκε στο εν λόγω δημοσίευμα, “Το παγωμένο κλίμα που επικρατεί εσχάτως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατεγράφη, παρά τα χαμόγελα, και κατά την εθιμοτυπική συνάντηση του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χτες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου...” “..ενδεικτικό της βεβαρημένης ατμόσφαιρας...” “Αν και δεν είχε καταρτιστεί συγκεκριμένη ατζέντα, η συζήτηση κάλυψε όλα τα θέματα του φακέλου ΄ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Πρωθυπουργός επανέφερε το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης που έχει ανέβει πολλές θέσεις στην κυβερνητική ατζέντα.”
Χμμμ, ένα δημοσίευμα που θα πρέπει πραγματικά να μας προβληματίζει για το που παν το πράγματα. Να μας προβληματίζει όχι τόσο για την τροπή των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά για την ποιότητα και την εγκυρότητα της ενημέρωσης που έχουμε καθώς η περιγραφόμενη επίσκεψη δεν έγινε ποτέ. Το Βήμα, ακολούθησε τα ίχνη της δεοντολογίας της φανταστικής δημοσιογραφίας του Glass.

Ο Ψυχάρης, απολογητικός περιγράφει την πάγια πρακτική της κατασκευής ειδήσεων και της τέχνης της δημοσιογραφικής προφητείας:

“Πολλές εφημερίδες της περασμένης Κυριακής, με πρώτο «Το Βήμα», διέπραξαν μια μνημειώδη γκάφα. Στις πρώτες τουλάχιστον εκδόσεις τους, στα φύλλα δηλαδή που προορίζονται για περιοχές μακράν της πρωτευούσης, αναφέρονται στη δήθεν συνάντηση Καραμανλή Ερντογάν, που βεβαίως δεν έγινε καθώς ο πρωθυπουργός της Τουρκίας ματαίωσε την τελευταία στιγμή την επίσκεψή του στην Αθήνα...
Πώς έγινε το λάθος: Η μεγάλη αυτή γκάφα οφείλεται στο ότι οι εφημερίδες της Κυριακής, λόγω του μεγάλου αριθμού φύλλων κυκλοφορίας, αρχίζουν να εκτυπώνονται από το πρωί του Σαββάτου. Έτσι, πολλές φορές αναφέρονται σε συναντήσεις και άλλες δραστηριότητες ως εάν επρόκειτο για γεγονότα. Τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί πολλές φορές και δυστυχώς τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα”

Άααα, τώρα κατάλαβα. Άλλο, εντελώς άλλο η δημοσιογραφική δεοντολογία και άλλο η δημοσιογραφική πρακτική.

Μέσα σε όλα αυτό το κλίμα και σύμφωνα με τη σατυρική εκπομπή Ράδιο Αρβύλα , ο μαχητής της πρωϊνής ζώνης ενημέρωσης, Γιώργος Αυτιάς, συνομιλεί ζωντανά επί τρεις μέρες με το ίδιο βίντεο του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Ψωμιάδη, έτσι για να το κάνουμε το θέμα της δεοντολογίας λίγο πιο φολκλόρ. Υπάρχει λέξη που να περιγράφει όλα αυτά τα φαινόμενα και τα δεκάδες άλλα που δεν εντοπίστηκαν πέρα από την λέξη “εκτροπή”, ανερυθρίαστη, σκόπιμη και ανεξέλεγκτη εκτροπή;

Σε κάποιο άλλο ενσταντανέ τηλεοπτικού δημοσιογραφικού παραληρήματος, ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος από υπερβολή, προχειρότητα, σκοπιμότητα ή απλά αδυναμία συγκροτημένου προφορικού λόγου, μεταμορφώνει τρεις φορές ένα συμβάν κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής: Λέει λοιπόν «και παίζεις το ένα αυτοκίνητο που κάηκε, το βαν της ΕΡΤ, πέντε αναρχικοί που πετάξαν μια μολότωφ μέσα?». Έπειτα για το ίδιο συμβάν: «10 εξωκοινοβουλευτικοί πήγαν κάψαν ένα αυτοκίνητο και χτυπήσαν 5 αστυνομικούς» αποφασίζοντας τελικά πως στο συμβάν «κυριάρχησαν οι εκατό άνθρωποι που πήγαν προπηλακίσαν τον Κακλαμάνη και σπάσαν 5 αυτοκίνητα» (πηγή Ράδιο Αρβύλα). Λέγοντας εξωκοινοβουλευτικούς φυσικά ο Χασαπόπουλος εννοεί την εξωκοινοβουλευτική αριστερά την οποία, παραδίδοντας απλά μαθήματα πολιτικής άγνοιας, εξισώνει εξ ολοκλήρου με τα αναρχικά κινήματα. Έλα μωρέ τώρα, τηλεόραση κάνουμε, τι μας νοιάζουν τα πραγματικά στοιχεία και η πραγματικότητα γενικότερα; Αφού την κόβουμε και την ράβουμε στα μέτρα μας έτσι και αλλιώς…

Μα είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι που θα λεγε και ο Αστερίξ.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι της παραπληροφόρησης δε σταματάν ποτέ και πουθενά. Η πληροφοριακή καταιγίδα που λέγεται wikileaks απελευθερώνει ανάμεσα σε άλλες πληροφορίες και την Αμερικανική οπτική για την Άνκελα Μέρκελ η οποία περιγράφεται ως πολιτικός τεφλόν. Παρότι σε γενικές γραμμές η αναφορά στη Μέρκελ δεν είναι και η πιο δηκτική σε σχέση με τις αναφορές σε άλλους πολιτικούς ηγέτες, η εναρκτήρια γραμμή της είναι αρκούντως ειρωνική: Η Μέρκελ περιγράφεται ως «risk averse and rarely creative» (αποστρέφεται τα ρίσκα και σπανίως είναι δημιουργική). Οι Μ. Ιγνατίου - Μ. Αγγελίνη αναφερόμενοι στο έθνος ακριβώς σε αυτή την εναρκτήρια πρόταση, την παραποιούν αλλάζοντας τη λέξη σπανίως με τη λέξη δημιουργική, παραλλάζοντας πλήρως το νόημα της και απαλείφοντας τις αρνητικές χροιές της όπως άλλωστε και οι ίδιοι τονίζουν. Σύμφωνα με τους Ιγνατίου-Αγγελίνη «Οι αναφορές για την Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι αρνητικές: «Αποφεύγει τα ρίσκα αλλά είναι σχετικά δημιουργική» . Πέντε μέρες αργότερα (4/12/2010) το Έθνος online αποδίδει πιστότερα το περιεχόμενο της επίμαχης πρότασης: «Η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ χαρακτηρίζεται «άτολμη και σπανίως δημιουργική» . Καμία διόρθωση ή απολογία δε γίνεται όμως για την παραποίηση ή απλώς σφάλμα (δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι από τα δύο) Ιγνατίου-Αγγελίνη.

Στις 30/11-2010 θέτω με ανώνυμη ηλεκτρονική επιστολή μου υπ’ όψη της ΕΣΗΕΑ την περίπτωση μεγαλοδημοσιογράφου που κατά την προσωπική μου κρίση και μόνο και χωρίς να έχω πλήρη γνώση των συνθηκών εξασφάλισης ή μη άδειας αναδημοσίευσης φαντάζει παράβαση του άρθρου 6,γ του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Η επιστολή περιέχει πλήρη ανάλυση και παράθεση λέξη προς λέξη των αυθεντικών πηγών σε επτά κείμενα του εν λόγω δημοσιογράφου. Σε άλλες χώρες η λογοκλοπή θεωρείται πολύ μα πολύ σημαντική παράβαση του κώδικα. Εδώ η ΕΣΗΕΑ δεν έκρινε καν σκόπιμο να γνωστοποιήσει στον ανώνυμο αποστολέα ότι έλαβε την επιστολή, ότι θα κρίνει το περιεχόμενο τους και το αν αυτό στοιχειοθετεί περίπτωση λογοκλοπής και ότι θα πράξει τα δέοντα.

Αναρωτιέται εύλογα λοιπόν κανείς το κατά πόσο εποπτικά όργανα όπως η ΕΣΡ, η ΕΣΗΕΑ κ.λ.π είναι θεματοφύλακες δεοντολογίας ή απλά πιόνια μικρών και μεγάλων συμφερόντων.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα απόλυτα δικαιολογημένης αμφισβήτησης, εφημερίδες κλείνουν ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια με απίστευτα χρέη ρουφάν έμμεσα λεφτά φορολογουμένων για να συνεχίζουν
να στηρίζουν το καθεστώς. Η φιλοκυβερνητική Ελευθεροτυπία ξαφνικά γεμίζει με «αντικαθεστωτικούς» δημοσιογράφους και κειμενογράφους που χαϊδεύουν το αυτιά των αναγνωστών που θέλουν αίμα. Γιατί το κάνουν; Αναδιαπραγματεύονται με τους προδομένους, εξαπατημένους και χρησιμοποιημένους αναγνώστες τους ώστε να έχουν θέση στον κόσμο της «επόμενης μέρας», ένα ακόμη δείγμα δημοσιογραφικού τυχοδιωκτισμού.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δε νιώθω λύπη για τα έντυπα που κλείνουν. Οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και οι εγκάθετοι μεγαλοεκδότες τους πουλήσαν τους αναγνώστες τους στο σύστημα σαν να ταν πραμάτεια τους. Πόσο μάλλον τη δημοσιογραφική τους δεοντολογία. Αντί να παρέχουν ένα παράθυρο στον κόσμο, γίναν πόρτες ασφαλείας της εξουσίας. Πλουτήσαν παράγωντας λάσπη, προπαγάνδα, συγκάλυψη, παραπληροφόρηση, προπαγάνδα. Δεν είναι για λύπηση. Ούτε καν για οίκτο. Ελπίζω να τους ακολουθήσει στο δρόμο προς τη και ο τηλεοπτικός οχετός, να λυτρωθούμε από δαύτους.

Μη γελιέστε. Δεν αρκεί κανένα όνομα για την απόλυτη εγκυρότητα της κάθε είδησης. Ο αναγνώστης οφείλει να συμβάλλει σε μια ποιοτική, κριτική, διαδραστική κι διαρκή διαδικασία ενημέρωσης. Η διαρκής επαγρύπνηση και η άσκηση στην κριτική σκέψη είναι τα ζητούμενα τόσο για τους δημοσιογράφους όσο και για τους αναγνώστες και φυσικά και λίγη ηθική δεν βλάπτει. Δεν υπάρχει ο θεός της εγκυρότητας ή της δεοντολογίας. Ζούμε σε ένα δυναμικό οργανισμό και όπως τον φτιάχνουμε έτσι ακριβώς θα γίνει. Θεσμοί και δεοντολογίες δεν αρκούν όταν χαθεί το πρόσωπο, η ηθική του στάση και η σκέψη του, όταν κάθε πεδίο δράσης γίνεται ένα ξέφραγο αμπέλι για καραγκιόζηδες αριβίστες που επικαλούνται ανερυθρίαστα την ίδια ακριβώς επαγγελματική δεοντολογία και ηθική εξαντλώντας κάθε διαπροσωπική σχέση, κάθε υποχρέωση και κάθε “συναδελφική αλληλεγγύη”, κάθετη ή οριζόντια για να εξοντώσουν τους ανταγωνιστές τους ή τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους.


Όπως είπε και κάποιος Αριστοτέλης κάποτε “φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δ' αλήθεια”
Read More »