Μισός χρόνος Μητσοτάκη

Στην Ελλάδα αρέσκονται να χρησιμοποιούν μια κυβέρνηση ως μέτρο σύγκρισης σε σχέση με την επόμενη. Όσο απαραίτητος κι αν είναι ο σχετικισμός, αυτή η μέθοδος στα πολιτικά πράγματα της χώρας απλά επιτρέπει σε κομματικούς στρατούς και συμφέροντα να περιχαρακώνονται στις θέσεις τους με γενικολογίες και αοριστίες όπως Αριστερά και Δεξιά.

Μια κυβέρνηση κρίνεται πρωτίστως από το παραγόμενο έργο της.

Κι έτσι θα κρίνουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη που κλείνει το πρώτο εξάμηνο της.

Παρά την αρχική της εικόνα της ετοιμότητας και της ορμής της, η κυβέρνηση έχει ξεκάθαρα υποτιμήσει καίρια και ζωτικά ζητήματα της χώρας. Η μεσσιανική υποδοχή και μεταχείρισή της από τα μήντια, μπορεί να συγκαλύπτει την  ένταση κι έκταση των προβλημάτων, αλλά σίγουρα δεν βοηθά στην επίλυση τους.

Οικονομία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε την οικονομία στα χέρια της σε μια σχετικά ευνοϊκή συγκυρία, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει δημιουργήσει το κάδρο για τα ματωμένα υπερπλεονάσματα.

Έκανε κάποιες κινήσεις που έπρεπε να γίνουν, όπως η πρόωρη αποπληρωμή του ακριβού δανείου του ΔΝΤ και η επιστροφή των κερδών των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ.

Παράλληλα, ευνοήθηκε από το κλίμα επισφάλειας της παγκόσμιας οικονομίας που έκανε τα ομόλογα μιας χώρας που βρίσκεται εκτός αγορών για μια δεκαετία να φαίνονται ελκυστικά ακόμη και με μηδενικά επιτόκια.

Όλα αυτά δημιούργησαν τον μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο που είχε ποτέ μνημονιακή κυβέρνηση.

Αλλά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να αγνοεί την οικονομική πραγματικότητα του μικρομεσαίου Έλληνα, ο οποίος για να κινηθεί έστω και λίγο οικονομικά, χρειάζεται έστω τα ψίχουλα των κοινωνικών επιδομάτων, τα οποία ο Μητσοτάκης αντί να τα ενισχύσει, τα περιέκοψε, με την εξαίρεση το επίδομα για το πρώτο παιδί που ο ίδιος δημιούργησε.

Πολύ σημαντικοί δείκτες της οικονομίας, έχουν τα μαύρα τους χάλια. Η ανεργία υποχώρησε λίγο, αλλά το 16,7% είναι απαράδεκτο. Σε σχέση με το 2018, οι εξαγωγές, ο τζίρος των επιχειρήσεων, το χονδρεμπόριο, η οικοδομή και η βιομηχανική παραγωγή, έχουν όλα τους υποχωρήσει.

Ο μόνος θετικός δείκτης είναι το κλίμα εμπιστοσύνης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η οικονομία χρειάζεται ενέσεις ρευστότητας.

Στην οικονομία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και πιο συγκεκριμένα στο ασφαλιστικό έκανε και την πρώτη της μεγάλη κωλοτούμπα: Ενώ δικαίως έκραζε τον διαβόητο νόμο Κατράγκαλου, κράτησε ένα από τα χειρότερα κομμάτια του: την προσωπική διαφορά. Έτσι, οι παλιοί συνταξιούχοι είδαν αυξήσεις κι επιστροφές των 2 εως τέσσερα ευρώ όταν τους έχουν κλαπεί 87 δισεκατομμύρια.

Μεταναστευτικό

Ανέτοιμη, άτολμη. Τα κλειστά κέντρα είναι πολύ λίγα και γίνονται πολύ αργά σε σχέση με τις ροές. Η μεταφορά μεταναστών στην ενδοχώρα απαγορεύει την επιστροφή τους. Τα πλωτά φράγματα δεν έχω ιδέα πως θα αλλάξουν την όποια πραγματικότητα πέρα από το να παγιδεύσουν επικοινωνιακά χάνους και αφρόψαρα. Πήρε ένα πεντάμηνο στον Μητσοτάκη για να επανασυστήσει το υπουργείο μετανάστευσης.

Εξωτερική πολιτική

Η διπλωματία φαίνεται να ξαναζωντανεύει στη χώρα σε επίπεδο πρεσβειών. Προσωπικές επιλογές όμως του Μητσοτάκη βάζουν την χώρα σε μεγάλους μελλοντικούς κινδύνους.

Ο Μητσοτάκης ήταν ο μόνος ευρωπαίος ηγέτης που δεν κράτησε τις απαραίτητες αποστάσεις από την δολοφονία του ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί.

Η κυβέρνηση έχει ρίξει όλο το βάρος της στον αμφιλεγόμενο αγωγό East Med.

Και σε μια ακατανόητη πράξη, στέλνουμε μια συστοιχία Patriot στη Σαουδική Αραβία μαζί με 130 άτομα υψηλού εξειδικευμένου προσωπικού, μετά από αίτημα και των ΗΠΑ. Πράξη ακατανόητη, γιατί η χώρα βρίσκεται στο πρόθυρα πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία.

Λένε πως η συστοιχία αντικαταστάθηκε και το ερώτημα μεταλλάσσεται στο «τότε γιατί περίσσευε» που απαντάται με την απάντηση: «Σε μια χώρα στα πρόθυρα σύγκρουσης, καμιά αεράμυνα δεν περισσεύει». Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε πως η συστοιχία περίσσευε, τι θα μπορούσε να ειπωθεί για τα 130 υψηλά εξειδικευμένα άτομα; Πως αντικαθίστανται άραγε αυτοί; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση δημιουργεί κενό στην αεράμυνα για να πάρει μερικούς πόντους στην εξωτερική διπλωματία, εις βάρος πάντα της σχέσης μας με το Ιράν.

Αξίζει να σημειωθεί πως για τα φυσίγγια του Καμμένου στην Σαουδική Αραβία είχαν σηκωθεί και οι πέτρες και ο Πέτρος ο Αργυρίου και για τους Patriot δεν έχει ανοίξει μύτη.

Σε τέτοια αποχαύνωση έχουμε φτάσει.

Σε όλα τα παραπάνω, ας προσθέσουμε και το μπουρδέλο στο ποδόσφαιρο που έχει δυστυχώς σοβαρότατες κοινωνικές προεκτάσεις κι έχουμε μια εικόνα διόλου κολακευτική.

Η κυβέρνηση δεν έχει όραμα. Οι βασικές της στοχεύσεις δεν ταυτίζονται με τα μεγάλα και ζωτικά προβλήματα της χώρας.

Μετά από μια δεκαετία απόλυτης καταστροφής, οι Έλληνες αποζητούσαν μια κάποια σταθερότητα και αυτό είναι που ερμηνεύει το εκλογικό αποτέλεσμα του 2019. Και δυστυχώς, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα βρουν καμιά κανονικότητα στον νέο δικομματισμό, όταν μάλιστα η χώρα βρίσκεται στα βαθειά νερά των διεθνών αναταραχών και συγκρούσεων, με την Τουρκία να καραδοκεί ανά πάσα στιγμή.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 31/1/2020.

Read More »

Παλαιστίνη: Το σχέδιο ειρήνης του Trump

Το είχε ανακοινώσει ήδη το 2017. Ονειρευόταν να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης χάρη σε αυτό. Ονειρευόταν ότι θα κοιμάται με το Νόμπελ αγκαλιά χάρη σε αυτό. Ονειρευόταν ότι θα μείνει στην ιστορία σαν ο μεγαλύτερος πρόεδρας του πλανήτη χάρη σε αυτό.

Κι όταν το ανακοίνωσε, οι Παλαιστίνιοι ξύπνησαν μέσα σε έναν καινούριο εφιάλτη.

Είναι το σχέδιο Ειρήνης του Trump για την Παλαιστίνη. Μόνο που δεν είναι σχέδιο Ειρήνης και δεν είναι του Trump. Μικρολεπτομέρειες.

Το σχέδιο είναι του γαμπρού του Trump, Jared Kushner, κολλητού του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Με άλλα λόγια, είναι το σχέδιο του Ισραήλ για την Παλαιστίνη. Και μοιάζει με συνθήκη που επιβάλλεται σε χώρα που έχει ηττηθεί σε πόλεμο. Και δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να το αποδεχτούν οι Παλαιστίνιοι. Μα καμία.

Το σχέδιο Trump, είναι η συνέχεια της πρωτόγνωρης αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον ίδιο πέρσι.

Τι δίνει στους Ισραηλινούς; Την αναγνώριση των παράνομων εποικισμών τους, την προσάρτηση του 30% της Δυτικής Όχθης και μέρους της Κοιλάδας του Ιορδάνη, με άλλα λόγια τον έλεγχο και του νερού της περιοχής. Τι τους ζητάει; Να παγώσουν τους εποικισμούς για μια τετραετία διαπραγματεύσεων.

Τι δίνει στους Παλαιστίνιους; Μια ασαφή υπόσχεση για ένα λειψό Παλαιστινιακό κράτος, φτωχό συγγενή των Παλαιστινιακών εδαφών πριν το 1967, με πρωτεύουσα κάπου στα περίχωρα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, υπόσχεση που θα εξαρτάται από την τήρηση μιας μεγάλης λίστας δεσμεύσεων. Ανάμεσα σε αυτές, την αναγνώριση της Ισραηλινής κατοχής, την αναγνώριση των εποικισμών και της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, τον πλήρη αφοπλισμό και αποστρατικοποίηση. Απαιτεί από την Παλαιστίνη να μην έχει καμία σχέση με οργανισμούς και οργανώσεις που δεν εγκρίνονται από ΗΠΑ και Ισραήλ και τον «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ως συνήθως βεβαίως βεβαίως, ανάμεσα σε τόσο άλλα.  

Ζητάει από τους Παλαιστίνιους κυριολεκτικά γη και ύδωρ και υπόσχεται ένα «ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος» υπό όρους και με κηδεμόνα το Ισραήλ. Τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος βρίσκεται υπό κατοχή τόσα χρόνια;

Για να χρυσώσει το χάπι, o Τραμπ πετάει και μια ασαφή υπόσχεση για χρηματοδότηση μερικών δισεκατομμυρίων, αν φυσικά τηρούνται οι όροι της συμφωνίας.

Οι Παλαιστίνιοι απάντησαν ότι δεν είναι για πούλημα, με πολλούς χιλιάδες τους να έχουν βγει ήδη στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για την συμφωνία της ντροπής.

Το Ισραήλ, θα χρησιμοποιήσει την άρνηση των Παλαιστινίων ως αφορμή και θα συνεχίζει ακόμη πιο σφόδρα να εποικίζει και να κλέβει παλαιστινιακή γη και ύδωρ.

Ένας νέος κύκλος αίματος θα ξαναξεκινήσει. Και η σταθερότητα στην Μέση Ανατολή θα παραμείνει όνειρο θερινής νυχτός. Όπως άλλωστε, και το νόμπελ ειρήνης στον Τραμπ.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com. 29/1/2020.

Read More »

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τον νέο Κοροναϊό

Επεκτείνεται, αρρωσταίνει κι ενίοτε σκοτώνει.

Σε αντίθεση με προηγούμενες μαϊμού πανδημίες που ανακηρύχτηκαν ως τέτοιες κάνοντας σμπαράλια τα επιδημικά κριτήρια για να προωθηθούν φάρμακα και εμβόλια, στην περίπτωση του νέου κοροναϊού, φαίνεται να έχουμε μια πραγματική επιδημία και μάλιστα με κάποια πανδημική δυναμική.

Το μοτίβο μετάδοσης του μας το επιβεβαιώνει αυτό.

Το πιο ανησυχητικό στιγμιότυπο της ήταν η 28η Ιανουαρίου, με τον αριθμό κρουσμάτων της να διπλασιάζονται σε μία μόλις μέρα.

Τα κρούσματα της όμως, παρότι την επομένη αυξήθηκαν κατά 30%, δεν παρουσίασαν αύξηση με εκθετικό ρυθμό.

Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, θα ήμασταν αρκετά σίγουροι ότι μιλάμε πλέον για μια επερχόμενη πανδημία, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ευτυχώς, μέχρι και σήμερα, εκθετικός ρυθμός μετάδοσης δεν έχει παρουσιαστεί.  

 Τι ξέρουμε για τον ιό

Ο ιός έχει μερικά χαρακτηριστικά που τον καθιστούν αρκετά επικίνδυνο αλλά όχι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Δεν σκοτώνει ραγδαία τους φορείς του, κάτι που αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα για αυτόν, καθώς οι φορείς του προλαβαίνουν να τον μεταδώσουν και σε άλλους.

Ο δείκτης μετάδοσης του (RO) υπολογίζεται κοντά στο 2. Δηλαδή,  κάθε φορέας θα κολλήσει κατά μέσα όρο άλλους δύο. Ο δείκτης αυτός για την εποχιακή γρίπη είναι αρκετά μικρότερος, κοντά στο 1,3.

Η περίοδος επώασης του, όπου οι φορείς του είναι χωρίς συμπτώματα κι άρα σχεδόν απίθανο να εντοπισθούν, είναι από δύο ως 14 ημέρες ενώ κάποιοι φορείς του μπορεί να περάσουν την ίωση ασυμπτωματικά. Σε αντίθεση, ο ιός της εποχιακής γρίπης έχει περίοδο επώασης μόλις 2-4 ημέρες, κάτι που καθιστά τον κοροναϊό πολύ πιο δύσκολο στην διάγνωση κι αντιμετώπισή του.

Ελλείψει ανολογικής απάντησης και φαρμάκων, η θνησιμότητα του είναι περίπου στο 2.3% ενώ ο ιός της γρίπης έχει μόνο 0,01%. Με άλλα λόγια, είναι 200 φορές πιο φονικός από την γρίπη.  

Από όλα τα παραπάνω, και πάντα με την προϋπόθεση ότι τα επιδημιολογικά κριτήρια έχουν αυτή τη φορά τηρηθεί, μιλάμε για έναν ιό που μπορεί να μην είναι ο μεγάλος φονιάς που όλοι φοβόμαστε, δίνει όμως μια επιδημία που είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την εποχιακή γρίπη.

Το μόνο παρήγορο σε αυτήν την ιστορία είναι πως κινέζοι ειδικοί εκτιμούν πως η μετάδοση του ιού θα φτάσει στο αποκορύφωμά της σε 10 ημέρες στην κεντρική εστία της επιδημίας στην Κίνα.

Υπάρχει όμως σημαντικός κίνδυνος λόγω των χαρακτηριστικών του ιού, να έχουμε  επιδημία με πολύ περισσότερες εστίες απ’ αυτές που έχουμε ως σήμερα και οι οποίες μέχρι σήμερα βρίσκονται αποκλειστικά στην Κίνα. Σε μια τέτοια περίπτωση τις πιθανότητες της οποίας δεν μπορώ να εκτιμήσω, οι θάνατοι παγκοσμίως πιθανώς να ανέλθουν σε πενταψήφια νούμερα.

Οψόμεθα.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 29/1/2020.

Read More »

Πρόεδρος της ποιας;

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ρόλο συμβολικό. 

Όπως άλλωστε και η Δημοκρατία.

Σε κάποιες αποτυχημένες χώρες δε, ο πρόεδρος είναι το ύψιστο σκυλάκι του κοινοβουλευτισμού που είναι η ύψιστη καβάντζα της κομματοκρατίας. Σε κάποιες χώρες, ή μάλλον σε κάποια χώρα, ο πρόεδρος είναι  ένα πολυτελές καπάκι τουαλέτας.

Στην Ελλάδα πχ, δεν θα ξέραμε τι είναι δημοκρατία ακόμη κι αν την πετυχαίναμε στο δρόμο. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η χώρα με τους περισσότερους προέδρους στον κόσμο και οι περισσότεροι νεοέλληνες είναι βασιλιάδες, ριγμένοι κοσμοκράτορες, φύλαρχοι και think tanks.

Η επιλογή προέδρου είναι το επόμενο βήμα στην επιχείρηση κανονικότητα που ξεκίνησε η κυβέρνηση Συριζανέλ από το 2018 και φιλοδοξεί να ολοκληρώσει η Νέα Δημοκρατία.

Η επιχείρηση κανονικότητα είναι η αδιαμαρτύρητη αποδοχή της νέας κοινωνικής ανισότητας, η εξαϋλωση του έθνους-κράτους  και με εξαίρεση τους μηχανισμούς εξουσίας, η απόλυτη ιδιωτεία.

Κι η ολοκλήρωση της είναι η εξαφάνιση κάθε ίχνους των μνημονιακών εγκλημάτων, η επιχείρηση  πλυντήριο.

Μέσα σε αυτό το κάδρο σε κάποιες φανταστικές χώρες επιλέγεται ο πρόεδρος της κομματοκρατίας.

Σε μια χώρα πλέον που οι πολιτευτές αλλάζουν κόμματα πιο εύκολα από πουκάμισα, σε μια χώρα που τα εγκλήματα πλύθηκαν όλα μαζί και γίναν όλα ροζ, σε μια χώρα που τα κόμματα είναι κινητές ανεμογεννήτριες που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος και αλλάζουν πολιτικές πιο γρήγορα από ότι αλλάζουν λάστιχα στην φόρμουλα 1, σε μια χώρα όπου ο μόνος απαράβατος κανόνας, κανονικότητα και νόμος είναι η ασυδοσία, η ανομία, τα σκάνδαλα, ο τυχοδιωκτισμός  και η ασυλία του συστήματος εξουσίας, γίνεται επιλογή προέδρου.

Κι καθώς η επιλογή αυτή δεν μπορεί να είναι παρά σάρκα από την σάρκα του συστήματος, χρειάζεται κι αυτή ένα γερό πλυντήριο πριν από την χρήση.

Για να έρθουμε όμως και στα δικά μας, ας δούμε λίγο την περίπτωση της επόμενης προέδρου, της κυρίας Σακελλαροπούλου που όλα τα μήντια έχουν φαγωθεί να μας λένε το πόσο καλός και μοντέρνος άνθρωπος και ακτιβίστρια και ευαίσθητη και οικολόγος και αγαπάει και τα ζώα και και και. Στην επιλογή που έγινε και καλά για να γίνει πιο ίση η ισότητα των δύο φύλων.

H Σακελλαροπούλου συμμετείχε:  

Στην αμετάκλητη νομιμοποίηση του κοψίματος του 13^ου και 14^ου μισθού των δημοσίων.

Στην αθώωση του πρώην υπ.οικ. Παπακωνσταντίνου για το συρτάριασμα της λίστας Λαγκάρντ.

Στην απόπειρα νομιμοποίησης του Νόμου Ραγκούση για απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες στην πενταετία παραμονής.

Το πράσινο φως στον οικολογικότατο ΧΥΤΑ στην Κερατέα.   

Την δύο φορές οικολογικότατη  δικαίωση της Eldorado για να συνεχίζει να σκουριάζει τις Σκουριές κι ένα κομμάτι της Χαλκιδικής απίστευτου φυσικού και αρχαιολογικού πλούτου. (να σημειωθεί πάντως ότι σε άλλες δύο περιπτώσεις εισηγήθηκε όντως οικολογικά, χωρίς ειρωνεία αυτήν την φορά).  

Την έκδοση του Mr Bitcoin Αλ. Βίννικ στην Γαλλία.

Την νομιμοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών.  

Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται τώρα με την πιλοτική δίκη που εφεύρε ο ΕΦΚΑ και θα κριθεί από το ΣΤΕ, μια δίκη που ήταν αντικείμενο τερατώδους προπαγάνδας από τα μήντια.

Ο ΕΦΚΑ και το ελληνικό δημόσιο έβαλαν σε ένα πακέτο όλες τις νόμιμες απαιτήσεις για αναδρομικά των συνταξιούχων, τις οποίες μάλλον δολίως εκτίμησε στα 21 δις, με στόχο να τις ενταφιάσει μια και για πάντα.

Αυτή η δίκη είναι ζωτικής σημασίας για την όποια κυβέρνηση: θεμέλιος λίθος για την επόμενη φάση της κανονικότητες είναι η ταφόπλακα των διεκδικήσεων.

Εξ’ ου και η επιλογή της προέδρου του ΣΤΕ για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση της Νεάς Δημοκρατίας σε σχέση με αυτή την δίκη έχει ήδη κάνει την πρώτη της εντυπωσιακή κωλοτούμπα. Ενώ ήταν προεκλογική δέσμευση η κατάργηση του επάρατου νόμου Κατράγκαλου κι ενώ σχεδιάζει το νέο ασφαλιστικό, επικαλείται ως νομικό προηγούμενο την προσωπική διαφορά του Κατρούγκαλου για να ισοφαρίσει τυχόν διεκδικήσεις.  

Τι θέλετε τώρα; Να μιλήσουμε δήθεν για τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας, την διάκριση των εξουσιών;

Δείτε διακρίσεις μνημονιακές. Αθανασίου, Παπαγγελόπουλος υπουργοί, Θάνου και Πικραμένος υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί και τώρα Σακελλαροπούλου πρόεδρος της Δημοκρατίας, εν αναμονή μάλιστα της απόφασης του ΣΤΕ για τα αναδρομικά. Από τα δικαστικά έδρανα μέχρι τα ύπατα πολιτειακά αξιώματα, μερικές αποφάσεις δρόμος είναι στο μακρινό Μπαγκλαντές.

Ένα ακόμη καπάκι. Και το καζανάκι χαλασμένο.

Όπως μας φανερώνει άλλωστε και η κατάθεση της πρώην εισαγγελέως διαφθοράς Ραϊκου που άσχετα με το αν οι ισχυρισμοί της είναι βάσιμοι ή όχι, αποδεικνύει την σήψη σε κλιμάκια της ανώτατης δικαιοσύνης στο Τιμπουκτού.

Η πολιτική εξουσία έχει συγκεκριμένο μοτίβο δράσης: Διάπραξη και συγκάλυψη εγκλημάτων εις βάρους του λαού, ασυλία και μετά ενταφιασμός των αποτυπωμάτων και των ιχνών και χρειάζεται το δικαστικό σύστημα. Τ΄ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το σύστημα εξουσίας. 

Όλα κι όλα. Παστρικές δουλειές.

Καλό θα ήταν λοιπόν, όταν συζητάτε για πρόσωπα, καλά θα είναι να ξέρετε το παρασκήνιο των πραγμάτων, μπας και κάποτε καταλάβετε τι είναι και τη θέλει αυτή η πρώην χώρα που κατάκλεψε τον λαό της για να διασωθεί το σύστημα εξουσίας της.

Όλοι πια ξέρουν ποιοι είμαστε. Εκτός από εμάς.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/1/2020

Read More »