Το οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας βασίστηκε για δεκαετίες
στην αστυφιλία και στην αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα που προέκυψε από
αυτή.
Με την Ελλάδα να χρεοκοπεί όμως και να μπαίνει σε τεχνητή
υποστήριξη, τα όποια πλεονεκτήματα αυτού του μοντέλου εξαϋλώθηκαν.
Μας μένουν μόνο οι δραματικές του συνέπειες.
Η Ελλάδα πέθανε πολιτισμικά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Πέθανε οικονομικά την τελευταία δεκαετία. Απλά την κρατάμε
άταφη.
Και το χειρότερο όλων: πεθαίνει πληθυσμιακά.
Εκτός από το ότι το δημογραφικό είναι ευρύτερο πρόβλημα της Δύσης,
στην χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι θανάσιμο καθώς πάρα πολλοί Έλληνες και να θέλαν
δεν μπορούν να συντηρήσουν οικογένεια. Ακόμη και αυτοί οι τυχεροί που
συνεχίζουν να ανήκουν στην μέση τάξη το σκέφτονται τρεις φορές περισσότερο
καθώς το οικονομικό άγχος έχει δεκαπλασιαστεί.
Ακόμη χειρότερα: Η επαρχία ερημώνει. Η εσωτερική
μετανάστευση συνεχίζεται ακατάπαυστα στις νέες γενιές που δεν έχουν τίποτε να
κάνουν στα χωριά τους και ξοδεύουν τις όποιες οικονομίες των γονέων τους σε
σπουδές που θα οδηγήσουν αρκετούς απ’ αυτούς σε μετανάστευση στη Γερμανία ή
όπου αλλού.
Είναι ένας απόλυτα φαύλος κύκλος.
Η Ελλάδα πεθαίνει. Οι πολιτικές των τελευταίων ετών έχουν
κάνει την ελληνική κτηνοτροφία και γαλακτοκομία μη ανταγωνιστική.
Ευρωπαίκές ντιρεκτίβες, φόροι, εισαγωγές βρώμικων και φθηνών
προϊόντων από τη Γερμανία, η ακριβή τιμή της ενέργειες στην χώρα λόγω καρτέλ,
τσακίζουν και τους πιο φιλότιμους καλλιεργητές και κτηνοτρόφους και οδηγούν όλο
και περισσότερους από αυτούς στο να αφήνουν τη γη τους, τα ζώα τους και τα
παιδιά τους να αφήνουν τον τόπο τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά είναι μονάχα
αυτό: Εξαιρέσεις σε έναν θλιβερό κανόνα.
Τα ίδια και με την αλιεία και τα νησιά μας: Χάρη στην
ευρωπαϊκή σοφία λάδωσε τους ψαράδες μας για να αποσύρουν τα καϊκια τους ενώ την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι κλέβουν
σημαντικό κομμάτι του θαλασσίου μας πλούτου.
Η Ελλάδα πεθαίνει κύριοι. Κι οι ξιπασμένοι ευρολιγούρηδες μας
μιλάνε ακόμη για πρόοδο κι εκσυγχρονισμό πάνω από το άταφο πτώμα της.
ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Αν η Ελλάδα είναι να επιβιώσει των πολιτικών της, είναι
επιτακτική ανάγκη η επαρχία να αναβιώσει.
Να γίνουν τα χωριά μέρη που αξίζει να ζει κάποιος.
Χάσαμε τόσα και τόσα, χάνουμε και την επαρχία μας.
Κι αυτό θα είναι το οριστικό μας τέλος.
Παντού ακούς την ίδια ιστορία: Χωριά γερόντων. Κάθε γέρος
που πεθαίνει είναι και αναντικατάστατος. Οι εκατό νοματαίοι μένουν 99 κοκ.
Είναι καιρός να αφήσουμε τους ταλαιπωρημένους και πλαδαρούς
αστικούς κώλους μας και να σκεφτούμε λίγο και την επαρχία.
Τους τόπους καταγωγής των περισσοτέρων από εμάς.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 24/2/2019.
