Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προπαγάνδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προπαγάνδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2021

Ο πόλεμος των εμβολίων: Μια απρόσμενη γερμανική βόμβα μεγατόνων

 


Η παγκόσμια εμβολιαστική εκστρατεία, αυτοσκοπός της μεγαλύτερης εκστρατείας προπαγάνδας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, έχει μετατραπεί πλέον σε πόλεμο μεταξύ κυβερνήσεων και εταιριών.

Η αποτυχία της Pfizer και της Astra Zeneca να παραδώσει τις συμφωνηθείσες δόσεις στην EE, παραδίδοντας κλάσμα τους μόνο μέχρι τον Μάρτιο, έχει κυριολεκτικά εκτροχιάσει την εκστρατεία και το blame game επεκτείνεται από τους άμοιρους πολίτες πλέον και στις φαρμακευτικές, οι οποίες, παρότι πήραν ασυλία για τυχόν παρενέργειες σε πολίτες, απειλούνται τώρα με μηνύσεις από τις ίδιες τις κυβερνήσεις για την μην τήρηση των συμφωνηθέντων στην παράδοση των δόσεων.

Η μετάθεση ευθυνών εξάλλου, ήταν μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους στην διαχείριση της πανδημίας από την αρχή της.

Από την πανδημική δυστοπία στην εμβολιαστική ουτοπία και πάλι πίσω στην δυστοπία της εμβολιαστικής πραγματικότητας, αυτή η παλίνδρομη κίνηση διαμορφώνει συνθήκες που απειλούν ακόμη περισσότερο την παγκόσμια δημόσια υγεία.

Το τελευταίο ράπισμα, ήρθε από δύο γερμανικές εφημερίδες, την Bild και την Handelsblatt που επικαλούμενες κυβερνητικές πηγές, αποκαλύπτουν (ανεξάρτητα λέγεται η μια από την άλλη) πως το εμβόλιο της Astra Zeneca/Οξφόρδης είναι αποτελεσματικό μόνο κατά 8% σύμφωνα με την μία, και κάτω του 10% σύμφωνα με την άλλη, σε άτομα άνω των 65 ετών, στην πιο επίμαχη και επίφοβη για την πανδημία ομάδα του πληθυσμού.

Έτσι προδικάζουν και την έκβαση της απόφασης του EMA για την έγκριση του εμβολίου σε αυτές τις ομάδες του πληθυσμού που αναμένεται την Παρασκευή. Γερμανός αξιωματούχος ανέφερε πως οι γερμανικές εφημερίδες μπερδέψαν κάπου τα νούμερα. H Astra Zeneca, λυσσαλέα διέψευσε τα δημοσιεύματα, επικαλούμενη δεδομένα από συμπληρωματικές δοκιμές της στην επίμαχη ομάδα που αναμένουν δημοσίευση και που έγιναν μετά την μεγάλη δοκιμή της σε περίπου 40.000 άτομα κάτω των 55 ετών, που παρουσίασε και αυτή προβλήματα με έντονη οσμή σκανδάλου. (Περισσότερα για το σκάνδαλο των αποτελεσμάτων της μεγάλης δοκιμής της Astra Zeneca στο βιβλίο μου για την πανδημία, Χωρίς ανάσα: Τα χρονικά του μεγάλου φόβου. Για παραγγελίες , εδώ κι εδώ).

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το τι ακριβώς συμβαίνει. Ότι και να συμβαίνει όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μέγα αίσχος σε κάθε πιθανή ερμηνεία των συμβάντων. Δημοσιογραφικό φιάσκο σε περίπτωση που οι εφημερίδες κάναν λάθος. Σκανδαλάρα διαπλοκής ανάμεσα στην γερμανική κυβέρνηση και την δημοσιογραφία στην περίπτωση που οι εφημερίδες χρησιμοποιήθηκαν από την Γερμανική κυβέρνηση για να ασκήσουν πίεση στην εταιρία να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα, κάτι που θα δημιουργήσει θέματα στην ποιότητα των εμβολίων.

Και στην περίπτωση που οι εφημερίδες και οι άγνωστες πηγές τους έχουν όντως δίκιο και η εταιρία ψεύδεται, μιλάμε για ένα φαρμακευτικό σκάνδαλο τεραστίων διαστάσεων και το τέλος του εμβολιαστικού σχεδιασμού όπως τον γνωρίζαμε. Another one bites the dust.

https://www.youtube.com/watch?v=rY0WxgSXdEE&ab_channel=QueenOfficial

Ότι και από όλα να συμβαίνει πάντως, με τον συνδυασμό τους να μην αποκλείεται -όπως συχνά άλλωστε συμβαίνει στην διάρκεια της πανδημίας- οι επιπτώσεις είναι ήδη εδώ.

Μετά την αποτυχία των εταιριών να τηρήσουν το χρονοδιάγραμμα, αφήνοντας τις κυβερνήσεις εκτεθειμένες στο έπακρο και υπό την πίεση της πιθανότητας τα δημοσιεύματα των Bild και Handelsblatt να είναι βάσιμα, η ΕΕ παραγγέλλει στην Pfizer να ειδοποιεί για τυχόν εξαγωγές του δικού της εμβολίου εκτός EE, στέλνοντας το μήνυμα EU first, και δημιουργώντας φόβους εκτροχιασμού των εμβολιαστικών προγραμμάτων χωρών εκτός EE, πρωτίστως της Μεγάλης Βρετανίας.

Το φιάσκο, το μπουρδέλο και το μπάχαλο συνεχίζει αμείωτο και μάλλον εντεινόμενο.

Όπως έχω περιγράψει ξανά και ξανά, δύο φορές η Δύση έγινε Ελλάδα: Μια στον διαφωτισμό όπου άκμασε, και μία τώρα, που παρακμάζοντας γίνεται όλο και περισσότερο νεοελληνική.

Και δύο άνθρωποι θα πρέπει πλέον να νοιώθουν δικαιωμένοι από τις παγκόσμιες εξελίξεις: Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα Θα του και ο Αλέξης Τσίπρας με τις οραματικές προεκλογικές του υποσχέσεις.

Όταν ο παγκόσμιος ορθοπολιτικός φασισμός συναντά το παλιό το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, ζήτω που σωθήκαμε!!!

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 26/1/1 Μετά του Ιού του Ανθρώπου.  

Read More »

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Νέα πατάτα του TVXS: Η επιτυχία του μαϊμού Τσόμσκι στην ελληνική μπανανία




«Οι στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» του Νόαμ Τσόμσκι είναι ένα πολύ διδακτικό κείμενο. Διδάσκει το πόσο εύκολα κανείς διολισθαίνει στην κακή δημοσιογραφία και το πόσο εύκολα αναπαράγει αναλήθειες.
Για την ακρίβεια το κείμενο αυτό είναι από μόνο του μια στρατηγική χειραγώγησης των μαζών καθώς δεν έχει γραφεί από το Νόαμ Τσόμσκι.
Η πλαστοπροσωπία είναι προφανής ακόμη και στον ανοίκειο με τη σκέψη του Τσόμσκι αναγνώστη καθώς παρουσιάζει ένα δεκάλογο-συνταγή.
Το κείμενο όταν πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2010 έγινε ιϊκό ακριβώς λόγω της υπεραπλουστευμένης και υπεραπλουστευτικής μορφής του.
Παρότι υπήρξαν φιλότιμες προσπάθειες αποδόμησης αυτής της μίνι προπαγάνδας, το κείμενο επιβίωσε της πραγματικότητας.
Τρανταχτή απόδειξη η αναδημοσίευση του στο Enallaktikos και η αντανακλαστική αναπαραγωγή του στο TVXS μόλις δύο μέρες πριν.
Πολλές θα μπορούσαν να είναι οι δικαιολογίες όπως ο όγκος εργασίας, η πίεση χρόνου, το ανταγωνιστικό περιβάλλον που απαιτεί συνεχή ροή.
Όλες είναι κατανοητές και καμία τους αποδεκτή.
Το TVXS θα μπορούσε να έχει λαμπρότερους δημοσιογράφους που να πιάνουν τις γκάφες με την πρώτη ματιά. Στην Ελλάδα όμως διαβατήριο εξακολουθεί σε πολλούς τομείς να είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι εξαρτήσεις και όχι η ικανότητα.
Θα μου πείτε τώρα, εδώ ο κόσμος χάνεται και θα ασχολούμαστε τώρα με το τι είπε ο ένας κι ο άλλος;
Ακριβώς κύριοι μου. Ο κόσμος χάνεται γιατί πολλοί δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Και γιατί οι υπόλοιποι δεν δίνουν δεκάρα για το ποιος κάνει τη δουλειά του σωστά ή όχι παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά.
Και από μόνο του το θέμα της διανοητικής πλαστογραφίας δεν είναι καθόλου ασήμαντο ούτε και ασήμαντο είναι το με πόση προχειρότητα τέτοια και πού  χειρότερα ακόμη φαινόμενα αντιμετωπίζονται από όργανα επιφορτισμένα και με πειθαρχικό ρόλο.
Οι ακριβοπληρωμένες πόρνες που είναι εχέμυθες όσον αφορά τους νταβατζήδες τους και τους πλούσιους πελάτες τους έσπευσαν πχ να τιμωρήσουν τον Μανδραβέλη όχι για έστω και για μια από τις συγγραφικές του μεθόδους που παραβιάζουν κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά για αντισυναδερφική συμπεριφορά.  Δοθείσας της ευκαιρίας, να κάνουμε μια μικρή παρένθεση: Ο blogger που ξεσκέπασε την προπαγάνδα του Μανδραβέλη για την Ισλανδία, ήταν ο ίδιος που μας έδωσε την επιτυχημένη τρολιά για την δήθεν μήνυση της Αργεντινής κατά της Ελλάδας η οποία έγνε ιική μέσα σε ώρες παρότι ο συντάκτης είχε φροντίσει να περιέχει το κείμενο εμφανή στοιχεία αβασιμότητας. 
Στην Ελλάδα οι μαλακίες όχι απλά δεν πληρώνονται: Μοσχοπωλούν κι όλας.
Οι κώδικες δεοντολογίες υπάρχουν αλλά είναι διακοσμητικά στοιχεία και αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα σε μια εποχή που η χώρα βάλλεται από πρωτόγνωρη και συντονισμένη παγκόσμια προπαγάνδα την οποία με τρελή χαρά αναπαράγουν τα ντόπια παπαγαλάκια.
Ουδείς άσφαλτος θα μου πείτε όπως έλεγε και η Λαίδη Άντζελα.
Δυστυχώς η άσφαλτος των ενημερωτικών οδών είναι γεμάτη κακοτεχνίες που προκαλούν θανατηφόρα νοητικά ατυχήματα.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δεν υπάρχει αμερόληπτη δημοσιογραφία. Ακόμη και η επιλογή και αναπαραγωγή ειδήσεων διαμορφώνεται από και συγκροτεί άποψη.
Όφειλε να υπάρχει όμως μη πλήρως μεροληπτική κι εξαρτημένη δημοσιογραφία.
Και όφειλε να υπάρχει έντιμη δημοσιογραφία που να αναγνωρίζει δημοσίως τα λάθη της.
Και αυτό το TVXS δεν το χει πράξει από όσο γνωρίζω μέχρι τώρα σε σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο. Αφήνει τη γκάφα του να αιωρείται σαν πορδή βρωμίζοντας λίγο περισσότερο τον ήδη αφόρητα δύσοσμο νοητικό αέρα.
Όχι το ίδιο το κείμενο είναι βρωμερό. Η πλαστοπροσωπία του είναι όμως. Όπως κι η προχειρότητα δημοσιογράφων που το αναπαράγουν ακόμη και σήμερα για να γεμίζουν χώρο.
Το TVXS και το Enallaktikos όφειλαν να ανασκευάσουν δημοσίως και να απολογηθούν για την κακή υπηρεσία που προσέφεραν σε καλόπιστους κυρίως αναγνώστες τους όσον αφορά το συγκεκριμένο κείμενο, πόσο μάλλον όταν η γκάφα είχε αναγνωριστεί από τους «Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα» ήδη από το 2011.
Είναι κατανοητό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες. Είναι ανέντιμο όμως τα λάθη να μη διορθώνονται.
Αντιδεοντολογικό θα έλεγα.
Για να μην καταλήξετε λοιπόν κύριοι όπως αυτοί που δικαίως κράζουμε, κάντε το σωστό: ανασκευάστε και φυλάξτε τη δεοντολογία σαν κόρη οφθαλμού ακόμη και για θέματα που φαντάζουν μικρά.
Και καθώς μιλάμε για δεοντολογία, οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στο inconue.wordpress.com που από όσο γνωρίζουμε πρώτο παρουσίασε την πλαστοπροσωπία στο ελληνικό κοινό.

Πέτρος Αργυρίου, 17/4/2015, agriazwa.blogspot.com.
Read More »

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σώτη Πρετεντέρη


Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)
 
(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.


Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  


Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.


«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»
Read More »