Νέα πατάτα του TVXS: Η επιτυχία του μαϊμού Τσόμσκι στην ελληνική μπανανία

«Οι στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» του Νόαμ Τσόμσκι είναι ένα πολύ διδακτικό κείμενο. Διδάσκει το πόσο εύκολα κανείς διολισθαίνει στην κακή δημοσιογραφία και το πόσο εύκολα αναπαράγει αναλήθειες.

Για την ακρίβεια το κείμενο αυτό είναι από μόνο του μια στρατηγική χειραγώγησης των μαζών καθώς δεν έχει γραφεί από το Νόαμ Τσόμσκι.

Η πλαστοπροσωπία είναι προφανής ακόμη και στον ανοίκειο με τη σκέψη του Τσόμσκι αναγνώστη καθώς παρουσιάζει ένα δεκάλογο-συνταγή.

Το κείμενο όταν πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2010 έγινε ιϊκό ακριβώς λόγω της υπεραπλουστευμένης και υπεραπλουστευτικής μορφής του.

Παρότι υπήρξαν φιλότιμες προσπάθειες αποδόμησης αυτής της μίνι προπαγάνδας, το κείμενο επιβίωσε της πραγματικότητας.

Τρανταχτή απόδειξη η αναδημοσίευση του στο Enallaktikos και η αντανακλαστική αναπαραγωγή του στο TVXS μόλις δύο μέρες πριν.

Πολλές θα μπορούσαν να είναι οι δικαιολογίες όπως ο όγκος εργασίας, η πίεση χρόνου, το ανταγωνιστικό περιβάλλον που απαιτεί συνεχή ροή.

Όλες είναι κατανοητές και καμία τους αποδεκτή.

Το TVXS θα μπορούσε να έχει λαμπρότερους δημοσιογράφους που να πιάνουν τις γκάφες με την πρώτη ματιά. Στην Ελλάδα όμως διαβατήριο εξακολουθεί σε πολλούς τομείς να είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι εξαρτήσεις και όχι η ικανότητα.

Θα μου πείτε τώρα, εδώ ο κόσμος χάνεται και θα ασχολούμαστε τώρα με το τι είπε ο ένας κι ο άλλος;

Ακριβώς κύριοι μου. Ο κόσμος χάνεται γιατί πολλοί δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Και γιατί οι υπόλοιποι δεν δίνουν δεκάρα για το ποιος κάνει τη δουλειά του σωστά ή όχι παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά.

Και από μόνο του το θέμα της διανοητικής πλαστογραφίας δεν είναι καθόλου ασήμαντο ούτε και ασήμαντο είναι το με πόση προχειρότητα τέτοια και πού  χειρότερα ακόμη φαινόμενα αντιμετωπίζονται από όργανα επιφορτισμένα και με πειθαρχικό ρόλο.

Οι ακριβοπληρωμένες πόρνες που είναι εχέμυθες όσον αφορά τους νταβατζήδες τους και τους πλούσιους πελάτες τους έσπευσαν πχ να τιμωρήσουν τον Μανδραβέλη όχι για έστω και για μια από τις συγγραφικές του μεθόδους που παραβιάζουν κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά για αντισυναδερφική συμπεριφορά.  Δοθείσας της ευκαιρίας, να κάνουμε μια μικρή παρένθεση: Ο blogger που ξεσκέπασε την προπαγάνδα του Μανδραβέλη για την Ισλανδία, ήταν ο ίδιος που μας έδωσε την επιτυχημένη τρολιά για την δήθεν μήνυση της Αργεντινής κατά της Ελλάδας η οποία έγνε ιική μέσα σε ώρες παρότι ο συντάκτης είχε φροντίσει να περιέχει το κείμενο εμφανή στοιχεία αβασιμότητας. 

Στην Ελλάδα οι μαλακίες όχι απλά δεν πληρώνονται: Μοσχοπωλούν κι όλας.

Οι κώδικες δεοντολογίες υπάρχουν αλλά είναι διακοσμητικά στοιχεία και αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα σε μια εποχή που η χώρα βάλλεται από πρωτόγνωρη και συντονισμένη παγκόσμια προπαγάνδα την οποία με τρελή χαρά αναπαράγουν τα ντόπια παπαγαλάκια.

Ουδείς άσφαλτος θα μου πείτε όπως έλεγε και η Λαίδη Άντζελα.

Δυστυχώς η άσφαλτος των ενημερωτικών οδών είναι γεμάτη κακοτεχνίες που προκαλούν θανατηφόρα νοητικά ατυχήματα.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δεν υπάρχει αμερόληπτη δημοσιογραφία. Ακόμη και η επιλογή και αναπαραγωγή ειδήσεων διαμορφώνεται από και συγκροτεί άποψη.

Όφειλε να υπάρχει όμως μη πλήρως μεροληπτική κι εξαρτημένη δημοσιογραφία.

Και όφειλε να υπάρχει έντιμη δημοσιογραφία που να αναγνωρίζει δημοσίως τα λάθη της.

Και αυτό το TVXS δεν το χει πράξει από όσο γνωρίζω μέχρι τώρα σε σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο. Αφήνει τη γκάφα του να αιωρείται σαν πορδή βρωμίζοντας λίγο περισσότερο τον ήδη αφόρητα δύσοσμο νοητικό αέρα.

Όχι το ίδιο το κείμενο είναι βρωμερό. Η πλαστοπροσωπία του είναι όμως. Όπως κι η προχειρότητα δημοσιογράφων που το αναπαράγουν ακόμη και σήμερα για να γεμίζουν χώρο.

Το TVXS και το Enallaktikos όφειλαν να ανασκευάσουν δημοσίως και να απολογηθούν για την κακή υπηρεσία που προσέφεραν σε καλόπιστους κυρίως αναγνώστες τους όσον αφορά το συγκεκριμένο κείμενο, πόσο μάλλον όταν η γκάφα είχε αναγνωριστεί από τους «Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα» ήδη από το 2011.

Είναι κατανοητό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες. Είναι ανέντιμο όμως τα λάθη να μη διορθώνονται.

Αντιδεοντολογικό θα έλεγα.

Για να μην καταλήξετε λοιπόν κύριοι όπως αυτοί που δικαίως κράζουμε, κάντε το σωστό: ανασκευάστε και φυλάξτε τη δεοντολογία σαν κόρη οφθαλμού ακόμη και για θέματα που φαντάζουν μικρά.

Και καθώς μιλάμε για δεοντολογία, οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στο inconue.wordpress.com που από όσο γνωρίζουμε πρώτο παρουσίασε την πλαστοπροσωπία στο ελληνικό κοινό.

Πέτρος Αργυρίου, 17/4/2015, agriazwa.blogspot.com.

Read More »

Κυνηγώντας νομιστεράκια

¨Τρέχα αράπη τρέχα. Όσο γρήγορα κι αν τρέχετε εσείς οι αράπηδες, η σφαίρα μου είναι πιο γρήγορη απο σένα. Και οι οχτώ σφαίρες μου σε προλαβαίνουν και κόβουν το νήμα της αράπικης ζωής σου" είπε το όπλο του μπάτσου σε έναν ακόμη αράπη. 

Τα παλιά καλά χρόνια, οι βρετανοί ευγενείς πέρναν τις μπότες τους καβαλούσαν τα άλογα τους και ξαμολούσαν τα λαγωνικά τους στο κατόπι αλεπούδων.

Οι επίγονοι τους οι Αμερικάνοι, πιο άξεστοι από τους Βρετανούς, έχουν χόμπι και για κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Έτσι οι μπάτσοι τους κυνηγάν και σκοτώνουν τις κατώτατες κοινωνικές τάξεις, τους φτωχούς αράπηδες. Πιο εύκολα σκοτώνεις αράπη παρά αλεπού στις ΗΠΑ.

Είναι σπορ, είναι καθήκον, είναι υποχρέωση, είναι παράδοση.

Πολλές εκατοντάδες άοπλοι νέγροι έχουν εν ψυχρώ εκτελεστεί τα τελευταία χρόνια από τους μπάτσους στους δρόμους και τις φτωχογειτονιές των ΗΠΑ.

Αν αυτό συνέβαινε σε κάποια άλλη χώρα, σύσσωμος ο δυτικός κόσμος θα καταδίκαζε αυτό το φρικτό καθεστώς. Αν τους συνέφερε, θα το βομβάρδιζαν κιόλας.

Μα η Αμερική είναι εξαγωγέας δημοκρατίας.

Κανείς δεν αναρωτιέται το ποιες είναι συνθήκες επικρατούν μέσα σε αυτή τη βαρειά βιομηχανία δημοκρατίας. Όλοι αρκούνται στο ωραίο περιτύλιγμα της μπάρας δημοκρατίας που τρώνε για πρωινό.

Ω, μα είναι αντιρατσιστές οι Αμερικάνοι.

Βεβαίως βεβαίως:

Στη χώρα ενδημεί όχι μόνο ρατσισμός αλά και αντίστροφος ρατσισμός και συμβιώνουν μια χαρά:

Αν πεις σε αράπη εσείς πηδάτε ψηλά μπορεί να φας μια μήνυση συγυρισμένη για ρατσισμό. Αν πεις σε εβραίο ότι εσείς έχετε μαζέψει όλα τα λεφτά πας γυρεύοντας να αυτοκαταστραφείς.

Αν είσαι αράπης και πεις σε μπάτσο ότι εσείς οι λευκοί έχετε όλη τη την ισχύ μπορεί να φας σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.

Ο μαύρος πρόεδρος είναι ένα εξώφυλλο τσόντας σε μοναστήρι.

Αν οι Έλληνες μπάτσοι το χαν χόμπι να σκοτώνουν Αλβανούς και Πακιστάνια για πλάκα, η ελληνική αριστερά θα χε κάνει τον κόσμο πάνω κάτω.

Αλλά στην γη της ελευθερίας επιτρέπονται τα πάντα και οι παγκόσμιες αντιδράσεις είναι σαν την καρέ καρέ κίνηση στο Matrix. Είναι τόσο αργές που ακόμη κι ένας καθυστερημένος μπορεί να της αποφύγει.

Η χώρα της ελευθερίας που κυνηγά τον Ασάνζ και τον Σνόουντεν γιατί εξέθεσαν τις βρωμιές της αμερικάνικης πολιτικής.

Η πιο φιλοπόλεμη χώρα στη μοντέρνα ιστορία που κουνά πάντα το δάχτυλο στους άλλους κι όταν γουστάρει τους το βάζει στον κώλο κιόλας.

America America.  

Η χώρα που χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις μειονότητες για να υπονομεύει άλλες χώρες. Σωστά, οι αράπηδες δεν είναι άνθρωποι: εκτός και αν είναι πλούσιοι και διάσημοι.

Η τράπουλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μοιράζουν οι αμερικάνοι είναι σημαδεμένη.

Σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν σκοτώνουν τόσο απροκάλυπτα και απρόκλητα οι μπάτσοι.

Κι όμως. Η σιωπή των αμνών από τους ζηλωτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εκκωφαντική.

Κι αυτό γιατί ίσως πολλές από τις οργανώσεις και τα κόμματα έχουν άμεσα ή έμμεσα χρηματοδοτηθεί από το δολάριο για να αποτελούν μοχλό πίεσης σε κατά τόπους κυβερνήσεις που έχουν το θράσος να μην ευθυγραμμίζονται με τα αμερικανικά συμφέροντα.

Ένας ακόμη νεκρός αράπης χθες. Και ο Louis Armstrong να τραγουδά μαστουρωμένος “what a wonderful world”

Ναι μαμά Αμερική. Έχεις δώσει πολλά στην ανθρωπότητα. Μα πάντα σου έπαιρνες πολλά περισσότερα.

Ναι μαμά Αμερική που μανία έχεις με το πλύσιμο: Πλένεις μυαλά, ξεπλένεις εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ακόμη κι ο πρόεδρος σου ξεβάφει στο πλυντήριο.

Γιατί αν δεν ήταν μαϊμού μαύρος οι μπάτσοι θα τον είχαν φάει.

Μα τι λέω;

Όλοι οι μαύροι μαϊμούδες είναι. Όσο μαϊμού είναι κι η αμερικάνικη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα της  και τα μαγαζάκια που την πουλάν σε όλο τον κόσμο.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/4/2015

Read More »

ΕΛΕ-υθεριά ή θάνατος

Επιτέλους συγκροτήθηκε χθες η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ).

Τα πρώτα δείγματα είναι εξαιρετικά καλά καθώς όχι μόνο θα έχει τη συνδρομή διεθνών προσωπικοτήτων με εμπειρία στο πεδίο αλλά παράλληλα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη και η προσφορά για συνδρομή από το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής και την Αρχή Καταπολέμησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες.

Το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής στάθηκε πάντα στο ύψος των περιστάσεων γνωμοδοτώντας ανεξάρτητα από την κυρίαρχη πολιτική βούληση των τελευταίων φρικτών ετών, η οποία συστηματικά το παραγκώνιζε.

Μια πανστρατιά ανεξάρτητων καταρτισμένων και ικανών επιστημόνων δουλεύουν πλέον για να ακτινογραφήσουν το χρέος και τις συνθήκες διόγκωσής του.

Η νέα κυβέρνηση παρά το ότι έχει οπισθοχωρήσει μέσα σε δύο μήνες τρομακτικά από τις εντυπωσιοθηρικές προεκλογικές εξαγγελίες της, έχει την ευκαιρία να αποκαταστήσει την πληγωμένη αξιοπιστία της απέναντι στους πολίτες που την εμπιστεύτηκαν ως την τελευταία ελπίδα της χώρας.

Αγκάθι στη διαδικασία ήταν και θα παραμείνει η επονείδιστη «συμφωνία» της 20ης Φλεβάρη, όπου η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα τηρήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές, αναγνωρίζοντας έμμεσα το σύνολο του χρέους και ως εξ αυτού και τη νομιμότητα των πράξεων των προηγούμενων εγκληματικών κυβερνήσεων.

Η ΕΛΕ θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο και θα είναι ένα από τα ελάχιστα όπλα για να αντιμετωπίσει η χώρα και η νέα της κυβέρνηση τον οικονομικό στραγγαλισμό που της επιβάλλεται.

Από την αρχή δήλωνα πως η στρατηγική της καθυστέρησης ήταν εμφανές πως δεν λειτουργούσε.

Πράγματι, ο χρόνος που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν χρήμα μόνο για τους δανειστές: Παρότι οι δανειστές έχουν παγώσει τις δικές τους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η συγκυβέρνηση συνεχίζει να τιμά τις υποχρεώσεις της προς όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές με δικούς της πόρους, με δικούς μας δηλαδή πόρους.

Αυτή δεν είναι ούτε ανεκτή ούτε καν βιώσιμη πολιτική. Οι πόροι εξαντλούνται. Ακόμη και ότι έχει απομείνει στα ασφαλιστικά ταμεία μετά το απίστευτο πλιάτσικο του PSI απειλείται με την κάθε μέρα που περνάει. Καίμε για να μένουν ζεστοί οι δανειστές τις τελευταίες σανίδες σωτηρίας που θα μας ήταν διαθέσιμες μετά τη ρήξη. Και η ρήξη είναι δεδομένη. Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να τη σταματήσει: Η καγκελάριος Μέρκελ υπό την πίεση των γεωπολιτικών εξελίξεων.

Ήταν από την αρχή της κρίσης δεδομένο ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις θέλαν να φέρουν τη χώρα προ μη αντιστρεπτών τετελεσμένων. Με αυτήν την έννοια υπήρξαν εξαιρετικά επιτυχημένες.

Η νέα κυβέρνηση, με πολλά στελέχη καλών προθέσεων και συγκριτικά προτέρου έντιμου πολιτικού βίου, παγιδεύτηκε διπλά: Παγιδεύτηκε από την παγίδα Σαμαρά Βενιζέλου και παγιδεύτηκε από το ρομαντισμό του Ευρωπαϊκού της Οράματος όταν αυτή τη στιγμή τη μοίρα της Ευρώπης ορίζουν κυνικά καθήκια που είναι παντρεμένα με τα διατλαντικά υπερσυσσωρευμένα μεγακεφάλαια και το τραπεζικό σύστημα.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, φροντίσαν να μην αφήσουν κανένα περιθώριο στην οικονομική διπλωματία.

Τα κατάφεραν καλά.

Η μόνο διπλωματία που μένει είναι η γεωπολιτική.

Και αυτός είναι ο λόγος που τα προσωπεία πέσαν πριν τη συνάντηση Τσίπρα Πούτιν καθώς ευρωπαίοι αξιωματούχοι μας απέδειξαν ότι στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα δεν επιτρέπεται ούτε οικονομική ούτε εξωτερική πολιτική.

Δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα για χρονοτριβές. Οι ελίτ σχεδιάζουν και εφαρμόζουν και μέχρι οι λαοί να καταλάβουν, να νιώσουν στο πετσί τους και να αρχίζουν να βρίσκουν πιθανές λύσεις στα αδιέξοδα που τους επιβάλλονται, οι συσχετισμοί ισχύος έχουν αλλάξει κατά πολύ εις βάρους τους.

Μέσα στο διάστημα των επόμενων 5 ετών, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης θα έχει γίνει αγνώριστος. Οι συνθήκες για κάτι τέτοιο υπάρχουν απλά καταπιέζονται για να μην δώσουν πολιτικούς καρπούς, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη νέα ελληνική κυβέρνηση.

Οι κλυδωνισμοί είναι αισθητοί παντού πλέον. Η Ευρώπη απειλείται από την ουκρανική κρίση, απειλείται από το μεσανατολικό και τις συνέπειες του ισλαμικού εξτρεμισμού και στο εσωτερικό της, απειλείται από Grexit, απειλείτε και από Brexit καθώς η άνοδος του ευροφυγόκεντρου UKIP στην πολιτική σκηνή της Μ.Βρετανίας μπορεί να μην δώσει στις εκλογές του Μαϊου ριζική αλλαγή πολιτικού σκηνικού, μάλλον θα αναγκάσει όμως τους συντηρητικούς του Κάμερον να καταφύγουν στο δημοψήφισμα του 2017 για την παραμονή της χώρας τους στην ΕΕ πολύ πιο νωρίς από όσο θα ήθελαν.

Ακόμη κι αν αυτό το δημοψήφισμα δεν σκοτώσει την ΕΕ, είναι πλέον σαφές ότι τα δημοψηφίσματα όσο περνούν τα χρόνια θα πυκνώνουν και ότι κάποια στιγμή θα ξεκινήσει το ντόμινο των εξόδων.

Η Ελλάδα ξεκίνησε αυτήν την περιπέτεια εν αγνοία της. Είναι καιρός εν γνώσει της να ξεκινήσει και το τελείωμα της.

Η ΕΛΕ μπορεί να εργαλειοδοτήσει την ελληνική πολιτική την περίοδο του Ιουνίου που θα είναι οικονομικά αξιοθρήνητη.

Αρκεί να μην γίνονται πάλι όλα αυτά «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια ΕΛΕ-νη.

Γιατί, αν και η ΕΛΕ που σήμερα έχει όλες τις προδιαγραφές να κάνει κάποια διαφορά, αποδειχθεί τόσο αδειανή όσο μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί η προεκλογική υπεραισιοδοξία της κυβέρνησης, τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για την χώρα μας.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/4/2015

Read More »

Η αυτοδιάλυση της πλάνης

Πρόχειρο και λογιστικής αντίληψης με την εξαίρεση της πρόβλεψης για σοβαρά προβλήματα υγείας κρίνω το νομοσχέδιο για την «αποσυμφόρηση» των φυλακών η οποία ούτως ή άλλως εκβάλλει στην ευρύτερη κοινωνία.

Και ναι, είναι ή θα έπρεπε να είναι θέσφατο η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους ανεξαιρέτως, πρακτικά όμως υπάρχει μια κατηγορία κρατουμένων που αυτοεξαιρείται από την ομπρέλα αυτή: Είναι εκείνοι οι κρατούμενοι οι οποίοι αποτελούν απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο των συγκρατουμένων τους αλλά και των «σωφρονιστικών υπαλλήλων».

Ένα από τα βασικά κίνητρα πίσω από το νομοσχεδίου ήταν η βελτίωση συνθηκών για τους λεγόμενους «τρομοκράτες» και η ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές πρακτικές.

Η πολιτικοποιημένη βία όμως στην Ελλάδα έχει περάσει διάφορα στάδια και φάσεις. Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 2000 και έπειτα έχει υπάρξει αυτό που αποκαλείται «σύγκλιση ιδεολόγων της βίας με καθαρά ποινικούς». Οι πρώτοι επιδίωκαν να δυναμώσουν επιχειρησιακά τις τάξεις τους με τους δεύτερους, ενώ οι δεύτεροι μπορούσαν να ενταχθούν σε μια ευρύτερη υπερασπιστική γραμμή.

Το ποιοι είναι ποιοι, το ποιοι είναι ποινικοί και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή ανεξαρτήτου τάξεως και ποιοι όχι είναι έργο της δικαιοσύνης να αποφασιστεί.

Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα υψηλά κλιμάκια δεν υπάρχει: οι αθωωτικές αποφάσεις για κραυγαλέα σκάνδαλα και η επιβολή φυλάκισης 26 μηνών στον άνθρωπο που τα αποκάλυψε, τον Κώστα Βαξεβάνη για συκοφαντική δυσφήμιση κατά του Βγενόπουλου, του ανθρώπου που εκμαύλισε πλήρως το ήδη ανήθικο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, του ανθρώπου που συνέβαλε τα μάλα στη κυπριακή κρίση, την διάλυση του ελλαδικού χώρου και την παράδοση της νήσου σε ξένα κέντρα, μιλάνε από μόνες τους.

Όσες Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου κι αν γίνουν, όσες Εξεταστικές επιτροπές για το μνημόνιο κι αν συσταθούν, τίποτε δε θα δώσει καρπούς αν δεν υπάρξει κάθαρση στο χώρο της δικαιοσύνης.

Η ελληνική αστυνομία πάλι, έχει σημειώσει αξιοσημείωτες επιτυχίες αυτό το μικρό διάστημα της συγκυβέρνησης:

Η απόπειρα απόκτησης άδειας παραμονής από Πακιστανούς με την παρουσίαση ψευδών δικαιολογητικών εξωσυζυγικού τέκνου και τη συμμετοχή Ελληνίδας και Ρομά και πολύ περισσότερο οι υποθέσεις  της εξάρθρωσης σπείρας Συρίων, Πακιστανών, Αιγυπτίων και Ρουμάνων που προωθούσε Σύριους κυρίως λαθρομετανάστες από την Τουρκία στην Ελλάδα με κέρδη πάνω από 7 εκατομμύρια, και μιας παρόμοιας σπείρας από Σύριους, Πακιστανούς και Ιρακινούς που η δράση της περιλάμβανε δολοφονίες, κλοπές, ριφιφί  αλλά και την προώθηση μεταναστών ναρκωτικών και όπλων από την Τουρκία με κέρδη πάνω από 2 εκατομμύρια καθώς η υπόθεση trafficking από τους Αττικούς Φούρνους που θα μπορούσε να συνοψιστεί στο σύνθημα Ψωμί Πορνεία Ασυδωσία είναι υποθέσεις που τέμνονται και καταδεικνύουν την αφέλεια του ανθρωπιστικού λόγου σε επιμέρους πτυχές του θέματος της λαθρομετανάστευσης, επικυρώνοντας πλήρως την ανάλυση που κάναμε προ τετραετίας: σημαντικός αν και όχι φυσικά ο σημαντικότερος παράγοντας στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης είναι τα εγκληματικά δίκτυα εντός και εκτός της χώρας. Αν οποιοσδήποτε θέλει να ξεκινήσει από κάπου οφείλει να ξεκινήσει από εκεί, οφείλει δηλαδή να ξεκινήσει από το εφικτό και όχι από το συνθηματολογικό. Με αυτήν την έννοια, η αναφορά του Καμένου για την υποχρέωση της ΕΕ να καταδικάσει τη χρήση εκ μέρους της Τουρκίας δικτύων σωματεμπορίας όχι μόνο για οικονομικά οφέλη αλλά και για την υπονόμευση της χώρας κάθε άλλο παρά εθνικίστικη τουρκοφάγα κορώνα είναι.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής αριστεράς, το αίτημα δηλαδή της άνευ όρων νομιμοποίησης των λαθρομεταναστών οφείλει να επανεξεταστεί, προσμετρώντας όλες του τις πτυχές.

Από το ζήτημα τις λαθρομετανάστευσης ας περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα το οποίο συμβάλλει σημαντικά σε αυτό: Το ζήτημα της αναβίωσης και πλέον επέκτασης του ισλαμικού εξτρεμισμού:

Κομμάτι της αριστεράς έσπευσε επίσης τα τελευταία χρόνια να περιγράψει το φαινόμενο του ισλαμικού εξτρεμισμού ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού.

Κι αν και κανείς σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να αγνοήσει τη συμβολή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην αναβίωση του ισλαμικού εξτρεμισμού –άλλωστε ήμουν από εκείνους που επέμενα σε αυτή και προέβλεψα τις συνέπειες της- το φαινόμενο πλέον δεν μπορεί να περιοριστεί στο αρχικό του πλαίσιο: Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αντιιμπεριαλιστές και δεν έχει νόημα να αναζητείται μια ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική σύμπραξη με αυτούς ή έστω απόδοση αντιιμπεριαλιστικών άλλοθι σε αυτούς. Είναι πρωτίστως ισλαμιστές με δική τους ατζέντα που περιλαμβάνει την βίαια επιβολή της δικιάς τους ιδεολογίας με τους πιο φρικτούς τρόπους στους αλλόθρησκους πληθυσμούς της περιοχής. Η επίθεση της Boko Haram σε πόλεις της Νιγηρίας με 40 νεκρούς αρκετοί από τους οποίους αποκεφαλίστηκαν με αλυσοπρίονα πριν από 5 ημέρες καθώς και οι 147 χριστιανοί φοιτητές στην Κένυα, θύματα της Al Shabab, είναι οι πιο πρόσφατες σε μια αδιάκοπη σειρά κραυγαλέων αποδείξεων των ισχυρισμών μας και επαλήθευση της πρόβλεψης μας ότι η στρατηγική ΗΠΑ και συμμάχων για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και συναφών οργανώσεων θα ήταν αναποτελεσματική γιατί ακριβώς ως τέτοια σχεδιάστηκε.

Η πρόσφατη μάλιστα επιχείρηση των σουνιτοκρατούμενων κρατών στην Υεμένη θα ανοίξει νέους ορίζοντες δράσεις για τους εξτρεμιστές ισλαμιστές που ουσιαστικά μόνο από το κουρδικό στοιχείο και δευτερευόντως από το Ιράν, τον Άσαντ και το Λίβανο συναντούν και θα συναντούν σοβαρά εμπόδια.

Αυτός είναι ο πλανήτης μας πλέον. Δεν είναι ένα μέρος όπου με μαγικές επικλήσεις στον ανθρωπισμό μεταμορφώνονται μακελάρηδες σε ανθρωπιστές. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποκύψουμε σε ρητορικές μίσους που τον κάνουν ακόμη πιο άσχημο. Αλλά δυστυχώς η αφέλεια μπορεί ορισμένες φορές να αποβεί τόσο επικίνδυνη όσο και ο δόλος. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/4/2015

Read More »

Το τέλος του Φρανσουά Ολάντ

Τι κι αν ο Ολάντ πήρε μερικές ανάσες δημοφιλίας με το να παρουσιαστεί ως ο εθνικός εραστής μέσω της περιπέτειας του με γνωστή ηθοποιό πέρσι και με το να παρουσιαστεί ως εθνικό σύμβολο με την τρομοκρατική ενέργεια στη Charlie Hebdo φέτος.

Γνωρίζαμε εξ αρχής ότι αυτές οι μικρές ανάσες δεν θα μπορούσαν να σώσουν τον πολιτικά ασθματικό και πιο αντιδημοφιλή Γάλλο πρόεδρο όλων των εποχών.

Κι αυτό ακριβώς αποτυπώθηκε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές της Γαλλίας όπου για τρίτη φορά μέσα σε μια χρονιά το κόμμα του καταβαραθρώθηκε.

Ηττήθηκε μάλιστα από ένα πολιτικό φάντασμα, τον Νικόλα τον Σαρκοζί, ο οποίος παρά τα σκάνδαλα μοιάζει πλέον ικανός να ξαναπάρει το προεδρικό χρίσμα του 2017.

Είναι επίσημο πλέον, ο Σαρκοζί Σαρκο-ζεί.

Για να πετύχει το κόμμα του τη σαρωτική νίκη έναντι των σοσιαληστών, ο γαλλοουγγροεβραίος πρώην πρόεδρος επανήλθε σε αντιισλαμική ρητορική, προτείνοντας την κατάργηση εναλλακτικών μενού που δεν περιέχουν χοιρινό στα σχολικά κυλικεία και την  κατάργηση της ισλαμικής μαντίλας στα πανεπιστήμια, καταφέρνοντας έτσι να κλέψει ψηφοφόρους από τη μεγάλη του πλέον πολιτική αντίπαλο, την ακροδεξιών καταβολών Μαρί Λεπέν, τη μοναδική πολιτικό της κεντρικής πολιτικής σκηνής που μπορεί και θέλει να βγάλει τη Γαλλία από την γερμανική εξάρτηση.

Η Λεπέν, για μία ακόμη φορά, είχε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα όπως δήλωσε κι η ίδια και μπορεί πλέον να ελπίζει ότι το Εθνικό της Μέτωπο θα έχει βάσεις και σε τοπικό επίπεδο.

Ο Ολάντ πλήρωσε την υποτέλεια του στη γερμανική ηγεμονία. Δεν υπάρχει πολιτικός ή κόμμα που να ακολουθεί τις γερμανικές ντιρεκτίβες και να μην έχει αυτή την μοίρα.

Αμετανόητος όμως ο Ολάντ έσπευσε αμέσως τη συντριβή του να ανανεώσει τους όρκους υποταγής στη Μέρκελ και στο δόγμα της «δημοσιονομικής προσαρμογής», κάτι που τον έκανε να πέσει στην υπόληψη των Γάλλων ακόμη πιο χαμηλά από τα ιστορικά χαμηλά δημοφιλίας που ήδη βρίσκεται.

Και η θεία Μέρκελ του πέταξε κάτι ψίχουλα για ανάπτυξη από κοινού εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αν όμως οι Γάλλοι θέλουν να παίξουν το ρόλο του μιλιταριστικού βραχίονα της γερμανευρώπης, ξέρουν ότι σε αυτό θα έχουν πολύ καλύτερη τύχη με τον Σαρκό παρά με τον Φρανσουά. Υπάρχει άλλωστε και το ιστορικό προηγούμενο των Μερκοζί όπου ο Σαρκoζί ήταν η αγαπητικιά της Μέρκελ κι όχι το πιστό σκυλί της όπως ο Φρανσουά.

Γιατί προφανώς υπάρχουν πολλοί Γάλλοι που αν είναι να είναι πουτάνες, προτιμούν να είναι ακριβές πουτάνες.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι Γάλλοι που παρά την όμορφα ανοιχτή Γαλλική περί έρωτος αντίληψη και κουλτούρα, δε θέλουν να είναι πουτάνες κανενός. Κι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να φιλήσουν πολιτικά το χέρι της κυρίας Λεπέν.

Η Λεπέν όμως, για να πάρει το χρίσμα το 2017 θα πρέπει να ξεπεράσει το μπλόκο που είναι δεδομένο πως θα της στήσουν από κοινού οι συντηρητικοί με τους σοσιαληστές, με άλλα λόγια να αποκτήσει ξεκάθαρα πλειοψηφικό ρεύμα , κάτι που φαντάζει ακόμη μακρινό.

Ο Κομπάρσος της Μέρκελ, ο Ολάντ, θα γίνει και κομπάρσος του Σαρκοζί. Πόσο δίκιο είχε ο Τσίπρας όταν τον συμβούλευε να προσέχει να μην γίνει Ολανδρέου. Και πόσο άδικο θα έχει αν δεν εφαρμόσει την ίδια του τη συμβουλή στον εαυτό του και την κυβέρνηση του και καταλήξει δορυφόρος που θα συντριβεί αναπόφευκτα από τις βαρυτικές δυνάμεις της γερμανικής πολιτικής και οικονομίας, αν καταλήξει ένας ακόμη Τσιπρανδρέου.

Η ιστορία είναι πάντα διδακτική. Και οι άνθρωποι συχνά ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Κλείνοντας και μέρα που είναι, να πούμε και το δικό μας πρωταπριλιάτικο ψέμα: Να ευχηθούμε στα καθεστωτικά μήντια χρόνια πολλά. Για αυτά η 1^η Απριλίου γιορτάζεται όπως θα πρεπε να γιορτάζεται η γιορτή της γυναίκας, της μητέρας, του άντρα, του έρωτα, της ζωής: Κάθε μέρα.

Καλό ψόφο να χετε λοιπόν βρωμύλοι, μπας και θα καθαρίσει η νοόσφαιρα παγκοσμίως.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 1/4/2015    

Read More »