Πέμπτη 11 Απριλίου 2024

Η Δύση απαιτεί… κι επαιτεί: Η εξοπλιστική ανέχεια της Δύσης και η βοήθεια που έρχεται πολύ λίγο, πολύ αργά.



Σήμερα θα μιλήσουμε για βλήματα. Μεγάλα βλήματα. Και νούμερα. Μεγάλα νούμερα.

Η εποχή του αισιόδοξου κι εύθυμου ουκρανικού ηρωισμού, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Όπως προέβλεπα εδώ και καιρό, η Ουκρανία έχει ξεμείνει από τα πάντα: Άντρες, όπλα, πολεμοφόδια, αεράμυνες, ηθικό, ενέργεια, χρήματα.

Το μόνο που της μένει, είναι οι επιθέσεις με drones, αλλά είναι ζήτημα χρόνου το πόσο θα κρατήσει η ικανότητα της να τα παράγει/εισάγει στην κλίμακα που χρειάζεται.

Οι Ουκρανοί υποχωρούν σε κάθε μέτωπο, δεχόμενοι ρωσικά σφυροκοπήματα, περιμένοντας μοιρολατρικά την επόμενη μεγάλη ρωσική επίθεση.

Η αδυσώπητη πραγματικότητα, έχει προσγειώσει ακόμη και τους πιο εμμονικούς κι ηλίθιους πολιτικούς. Ακόμη και ο Ζελένσκι ομολογεί πλέον πως αν δεν έρθει βοήθεια, η Ουκρανία θα χρειαστεί να υποχωρήσει παρότι δεν έχει παρά μερικές βδομάδες που απομάκρυνε τον πιο δημοφιλή Ουκρανό, τον στρατηγό Ζαλούζνι, γιατί ήθελε τριγύρω του επιτελάρχες που να μοιράζουν και να μοιράζονται την ψευδαίσθηση της νικηφόρας έκβασης.

Οι Ουκρανοί βλέπουν τους φαντάρους τους να γυρνάνε κατά χιλιάδες από τα μέτωπα, είτε σε σακούλες, είτε ακρωτηριασμένοι, είτε εξοντωμένοι και καταπτοημένοι και κρύβονται για να αποφύγουν την συχνά βίαια στρατολόγηση, και την μετατροπή τους σε κρέας για την μηχανή του κιμά.

Η δημοτικότητα του Ζελένσκι έχει πέσει από το 80% και πάνω που ήταν στην αρχή του πολέμου στο 64% μετά και την απομάκρυνση του στρατηγού Ζαλούζνι, ενώ μόλις 1 στους 5 Ουκρανούς, εμπιστεύεται απόλυτα τους χειρισμούς του στον πόλεμο.      

Η Ουκρανία είναι ένας χαμένος σκοπός. Ακόμη κι αν κι όταν έρθει βοήθεια, θα είναι πολύ λίγη, πολύ αργά.

Και το ζήτημα είναι, από πού να έρθει βοήθεια, όταν η όλο και περισσότερο αποβιομηχανοποιημένη Δύση έχει ήδη εξαντλήσει τα δικά της αποθέματα;

Ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε πρόσφατα ότι η Κίνα στηρίζει την πολεμική βιομηχανία της Ρωσίας και η Ρωσία δίνει πολεμική τεχνολογία στο Ιράν και την Β.Κορέα με αντάλλαγμα πυρομαχικά κι ότι ο κόσμος είναι πλέον πολύ πιο επικίνδυνος, βίαιος κι απρόβλεπτος.

Ακριβώς Γενς: Δημιουργήσατε αυτό το τέρας που για χρόνια σας προειδοποιούσαμε ότι θα δημιουργήσετε με τις επεκτατικές, ιμπεριαλιστικές, αλαζονικές, ομφαλοσκοπικές πολιτικές σας. Και τώρα τι;

Το μόνο που θα κάνει η όποια βοήθεια φτάσει, θα είναι να παρατείνει για μερικούς μήνες ακόμη το μακελειό, αυξάνοντας το ανθρωπιστικό κόστος του πολέμου, κι όχι να αλλάξει την τελική του έκβαση.

Προσέξτε αυτήν την δήλωση του Στόλτενμπεργκ«Ακόμα κι αν πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει στο εγγύς μέλλον, πρέπει να υποστηρίξουμε την Ουκρανία για πολλά χρόνια, να οικοδομήσουμε τις άμυνές της για να αποτρέψουμε τη μελλοντική επιθετικότητα… στο τέλος της ημέρας, η Ουκρανία πρέπει να αποφασίσει τι είδους συμβιβασμούς είναι διατεθειμένη να κάνει. Πρέπει να τους δώσουμε τη δυνατότητα να βρεθούν σε μια θέση όπου θα επιτύχουν πραγματικά ένα αποδεκτό αποτέλεσμα γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Τι λέει στους Ουκρανούς ο Στόλτενμπεργκ; Ότι θα χάσουνε, αλλά πρέπει να συνεχίσουν να πολεμάνε για να πετύχουν μια καλύτερη διαπραγματευτική θέση. Μα Γενς, όσο πολεμάνε, τόσο περισσότερο έδαφος κι άντρες θα χάσουνε και σε τόοο χειρότερη θέση θα βρίσκονται. Και ποιοι ήταν αυτοί που διατάζαν τους Ουκρανούς να ναυαγήσσουν τις συμφωνίες του Μινσκ και κάθε διαπραγμάτευση με τους Ρώσους;

Και τώρα ο Γενς, λέει στους Ουκρανούς ότι τον μεγάλο πόλεμο θα τον χάσετε, αλλά εμείς θέλουμε να συνεχίσετε να πολεμάτε στο διηνεκές, ακόμη κι όταν η Ρωσία θα έχει προσαρτήσει τα εδάφη της διαλυμένης Ουκρανίας που επιθυμεί.

Με άλλα λόγια, τους λέει, ότι δεν δίνουμε δεκάρα για εσάς, αρκεί η Δύση να μην αναγκαστεί να κάνει μια ολική παραδοχή ήττας που θα ανοίξει την όρεξη και σε άλλους παίκτες για να αμφισβητήσουν την παραπαίουσα  κυριαρχία της.

Για να δούμε τώρα σε αριθμούς, τι ζητά επειγόντως η Ουκρανία για να κρατήσει για λίγο ακόμη την αμυντική της γραμμή και τι θα λάβει. Αν κι εφόσον κι όποτε τα λάβει, υποσημειώνοντας ότι η Δύση δεν είναι έτοιμη για ένα μεγάλο πόλεμο: Η Δύση δεν έχει πολεμική βιομηχανία, αλλά μια πανάκριβη οπλική βιομηχανία βιτρίνας: Δεν παράγει μαζικά όπλα και πυρομαχικά αλλά εκθεσιακά, high tech οπλικά συστήματα σε πεπερασμένες ποσότητες.

Και τα νούμερα το επιβεβαιώνουν πέρα για πέρα.

Όλο και λιγότερο Patriot για όλο και λιγότερους πατριώτες

Το περιγράφουμε εδώ και καιρό ότι οι Ουκρανικές αεράμυνες εξαντλούνται. Πλέον, το περιγράφουν απεγνωσμένα και οι Ουκρανοί.

Όλο και πιο λειψή αεράμυνα, σημαίνει ότι χρειάζονται όλο και λιγότεροι Ρωσικοί πύραυλοι, drones και βόμβες για να επιφέρουν, όλο και πιο καταστροφικά πλήγματα. Οι Ρώσοι λοιπόν, όχι απλά δεν ξεμένουν αλλά μπορούν να στοκάρουν πλέον για μελλοντικές στρατιωτικές ανάγκες.  

Ήδη οι Ρώσοι, κατασκευάζουν 500 βόμβες Fab-500 και Fab-1500 κάθε μήνα στις οποίες έχουν προσαρμόσει πτερύγια και συστήματα πλοήγησης, κάτι που επιτρέπει στα ρωσικά αεροσκάφη να τις ρίχνουν από αποστάσεις ασφαλείας, εκτός του βεληνεκούς της Ουκρανικής αεράμυνας. (Για όσους πέφτουν από τα σύννεφα για την Ρωσική καινοτομία, να σημειώσω πως τα περισσότερα από τα καινοτόμα οπλικά συστήματα, κατασκευασμένα για να είναι αντινατοϊκά όπλα, ο Πούτιν τα είχε παρουσιάσει στην ομιλία του για την Κατάσταση του Έθνους. Το 2016)

Οι Ουκρανοί, ζητάν επειγόντως 7 συστοιχίες των αντιαεροπορικών συστημάτων Patriot.

Που θα τις βρούνε; Οι Αμερικανοί έχουν 67 συστοιχίες όλο κι όλο. Εξαιτίας της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, 6 από αυτές αναγκάστηκαν να τις μεταφέρουν από τον Ειρηνικό στην Μέση Ανατολή για να προστατεύσουν τις βάσεις τους εκεί από τις επιθέσεις του Άξονα της Αντίστασης.

Εμείς έχουμε δανείσει μια συστοιχία Patriot στη Σαουδική Αραβία για να προστατευτούν από τις επιθέσεις των Χούθι τα προηγούμενα χρόνια κι ακόμη να μας την επιστρέψουν.

Οι Γερμανοί αρνούνται να δώσουν καθώς έχουν ξεμείνει.

Η κάθε συστοιχία κοστίζει πάνω από ένα δις. Η εταιρία που τους φτιάχνει, αφήνει υπονοούμενα ότι φτιάχνει 12 καινούριες συστοιχίες κάθε χρόνο αλλά υπάρχουν αναφορές για ικανότητα παραγωγής μόλις τριών ετησίως.

Είναι δύσκολο λοιπόν να βρεθούν οι 7 συστοιχίες που ζητάν επειγόντως οι Ουκρανοί κι ακόμη και αν βρεθούν, δεν φαντάζουν ικανές να αλλάξουν το παιχνίδι.   

Για αυτό και το στενό μαρκάρισμα των αμερικάνων να στείλουμε εμείς τα ρωσικά  αντιαεροπορικά μας συστήματα S-300 και τους Tor-M1, συνολικής αξίας δισεκατομμυρίων, με αντάλλαγμα 300 εκατομμύρια, που είναι ο τρόπος που έχουν βρει οι Αμερικάνοι να εξοπλίζουν τους Ουκρανούς από την πίσω πόρτα.

Πετάει, πετάει το F-16;

Η Δύση έχει τάξει 61 παλιά μαχητικά αεροσκάφη F-16 στην Ουκρανία.

Σιγά τα αυγά.

Γιατί τα πρώτα 6, θα φτάσουν στην Ουκρανία, το καλοκαίρι.

Και παρότι έχει στηθεί κέντρο εκπαίδευσης Ουκρανών πιλότων στην Ρουμανία και έχουν προσφερθεί κι άλλες 4 χώρες να τους εκπαιδεύσουν, μόλις 12 πιλότοι είναι έτοιμοι να τα πετάξουν, ενώ χρειάζονται και σχετικές υποδομές εδάφους κι εκπαιδευμένο προσωπικό για την συντήρησή τους.

Και κάπου εκεί πετιέται, για ακόμη μια φορά, σαν βούρτσα, η χώρα που ο πρωθυπουργός της έχει κηρύξει τον πόλεμο στην Ρωσία, η χώρα μας, που φέρεται πρόθυμη δώσει στην Ουκρανία 32 F-16 αλλά και 24 Mirage 2000-5. Αυτά είναι σχεδόν όσα F-16 θα στείλει συνολικά η Δύση, περισσότερα από όσα θα πάρει η Τουρκία από τις ΗΠΑ κι αποτελούν το ¼ του στόλου των 230 μαχητικών μας από τα οποία, 60 F-16 βρίσκονται σε διαδικασία αναβάθμισης που θα ολοκληρωθεί το 2028, ενώ τα πρώτα F-35 δεν αναμένεται να έρθουν πριν το 2030...

Η συνέχεια του άρθρου, στο ημισυνδρομητικό 

https://petrosarguriou.substack.com/publish/posts/detail/143481867?referrer=%2Fpublish%2Fposts

Στηρίξτε την ανεξάρτητη και αξιόπιστη ενημέρωση: Εγγραφείτε στο petrosarguriou.substack.com για περισσότερη, επίκαιρη αρθρογραφία μου.

Read More »

Κυριακή 24 Μαρτίου 2024

Ουκρανία: Αντι για νέο Αφγανιστάν της Ρωσίας, γίνεται το Βιετνάμ της Ευρώπης.



Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μόνο η αρχή. Κι έχει πάρει μια τροπή υπέρ της Ρωσίας που μοιάζει αδύνατο να αντιστραφεί. Οι Ουκρανοί ξεμένουν από αεράμυνα, πολεμοφόδια, ηθικό και φαντάρους. Κι αυτό δεν είναι κάποια ρωσική προπαγάνδα καθώς επιβεβαιώνεται κι από Ουκρανούς στρατιωτικούς αλλά και από την εικόνα στο πεδίο των μαχών.

Η Ουκρανία, ήταν η κόκκινη γραμμή για την Ρωσία, που έβλεπε, παρά τις αρχικές άτυπες συμφωνίες για μη επέκταση, την Δύση και το ΝΑΤΟ να επεκτείνεται όλο και περισσότερο στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.  

Η εισβολή του 2014 και η ειδική στρατιωτική επιχείρηση το 2021, ήταν απολύτως αναμενόμενη, αναπόφευκτη λόγω των πρακτικών της Δύσης και προβλέψιμη.

Όπως είχα επίσης προβλέψει, ότι ο πόλεμος δεν θα ήταν περίπατος για καμιά από τις δύο πλευρές αλλά θα ήταν ένας μακροχρόνιος, διαρκώς κλιμακούμενος πόλεμος φθοράς, με την Ρωσία να έχει το στρατηγικό πλεονέκτημα σε βάθος χρόνου, καθώς αποδείχτηκε ευπροσάρμοστη και έχει τις πρώτες ύλες σε αντίθεση με την Ουκρανία που οι υποδομές της καταστρέφονται και εξαρτάται ολοκληρωτικά από την Δυτική βοήθεια και επομένως και από την πολιτική κατάσταση.

Και η πολιτική κατάσταση αλλάζει στην Δύση, καθώς οι δυτικοί πληθυσμοί,  δεν αντέχουν πλέον να κάνουν δραματικές θυσίες και μάλιστα για έναν πόλεμο που βλέπουν να χάνεται.

Το μάντρα των πολιτικών όμως, παραμένει το ίδιο: Η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί, γιατί αν νικήσει, θα πάρουν θάρρος κι άλλοι και η δυτική κυριαρχία θα τεθεί σε κίνδυνο. Κι αυτό είναι ένα ακόμη παραλήρημα μιας συνεχιζόμενης ηλιθιότητας με μπόλικη ψευδαίσθηση μεγαλείου, καθώς η δυτική κυριαρχία, απλά δεν υπάρχει πλέον και συνεχώς θα συρρικνώνεται.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Μακρόν, δήλωσε πως θα στείλει στράτευμα 2.000 ατόμων αν η αργή αλλά σταθερή επέλαση των Ρώσων συνεχιστεί, ενώ παρόμοιες δηλώσεις κάνουν και οι Βρετανοί.

Ο Μακρόν, λέει το μακρύ και το κοντό του. 2000 Γάλλοι στρατιώτες δεν πρόκειται να αλλάξουν την έκβαση του πολέμου. Ούτε 100.000 δυτικοί στρατιώτες μπορούν να το αλλάξουν. Μπορούν να το καθυστερήσουν, να κερδηθούν κάποιες μάχες σε κάποια μέτωπα, αλλά όχι να αλλάξουν την τελική έκβαση.

Το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι να αυξηθεί το κόστος του πολέμου και η κλιμάκωση με τη Δύση. Και το κόστος του πολέμου το πληρώνει βαρύτερα η Ουκρανία και η Ευρώπη που αντιμετωπίζει σε συνδυασμό με τις καταστροφικές πολιτικές αντιμετώπισης της πανδημίας, κρίση κόστους ζωής και κίνδυνο αποβιομηχανοποίησης, με τα προϊόντα της να είναι όλο και λιγότερα ανταγωνιστικά λόγω του μεγάλου κόστους ενέργειας.

Ακόμη και η Γαλλία, που το ενεργειακό της μείγμα καλύπτεται από τα πυρηνικά της εργοστάσια, βλέπει σταδιακά να χάνει χώρες της Αφρικής από τις οποίες έπαιρνε κοψοχρονιά τις πρώτες ύλες και θα πρέπει να πληρώνει για αυτές σε τιμές αγοράς.

Όσο για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, είναι λίγο περίεργο να θεωρούμε ότι αυτό που προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία, η απόπειρα της ένταξης της Ουκρανίας στο δυτικό στρατόπεδο και η στρατικοποίηση της για τον περιορισμό της Ρωσίας, θα έχει αυτή τη φορά αποτρεπτικό αποτέλεσμα για μια Ρωσία που είναι ισχυρότερη από ότι όταν άρχισε τον πόλεμο και βρίσκεται πλέον σε πολεμική οικονομία.

Ποιο είναι το plan B της Ευρώπης λοιπόν;

Μα να κάνει κι αυτή τις οικονομίες της πολεμικές, με τις συνεχείς αναφορές ότι η Ρωσία, ετοιμάζεται να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ το 2026.

Περισσότερα, στο ημισυνδρομητικό 

petrosarguriou@substack.com

Read More »

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 3ο




Αντί προλόγου 

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Η αφόρητη δυσκολία της εποχής μας, με εξώθησε να δημιουργήσω το εν μέρει συνδρομητικό substack μου, petrosarguriou.substack.com. Με το αντίτιμο ενός καφέ τον μήνα, μπορείτε να έχετε πλήρη πρόσβαση στην αρθρογραφία μου και να στηρίξετε μιας από τις λίγες ανεξάρτητες φωνές κριτικής σκέψης στην χώρα μας. Μπορείτε επίσης να δώσετε ετήσια συνδρομή των 50 ευρώ.
Ευχαριστώ

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 3ο 

Είδαμε πως μέχρι το 1950, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι είχαν ήδη εκδιωχθεί από τα μέρη τους. Οι Ισραηλινοί, έχουν ψηφίσει τον νόμο της επιστροφής, προσελκύοντας στο Ισραήλ, όλο και περισσότερους Εβραίους. Όλο και περισσότερη Παλαιστίνη εποικίζεται, όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι, παρεκτοπίζονται.

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το Παλαιστινιακό αποκτά, ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις.

To 1953, o εκλεγμένος πρωθυπουργός του Ιράν Μοχάμετ Μοσαντέκ, θα ανατραπεί σε ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τους Αγγλοαμερικάνους, γιατί επιδίωξε να εθνικοποιήσει τα ιρανικά πετρέλαια. Τη θέση του θα πάρει ο αχυράνθρωπος των αμερικανών σάχης Ρεζά Παχλαβί που θα είναι ο μονάρχης του Ιράν μέχρι και το 1979, όπου θα ανατραπεί από την Ιρανική Επανάσταση και την εξουσία θα πάρει ο σιίτης κληρικός Αγιατολά Χωμεϊνί. Για μια ακόμη φορά, ήταν οι δυτικοί που οδήγησαν στην ισλαμική ριζοστικοποίηση, αυτή την φορά, των Ιρανών..

Ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, 1956-1957

Το 1954, ο στρατιωτικός Γκαμάλ Αμντέλ Νάσσερ, θα αναλάβει την πρωθυπουργία της Αιγύπτου. Ο Νάσσερ είναι παναραβιστής. Θέλει μια κοσμική ένωση των Αράβων που θα αποτινάξει τον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Το 1956, θα εθνικοποιήσει το σημαντικότατο για την παγκόσμια ναυτιλία και εμπόριο κανάλι του Σουέζ που ήταν τότε υπό βρετανογαλλικό έλεγχο και θα μπλοκάρει το ισραηλινό λιμάνι του Ελάτ. Η απάντηση των Γαλλοβρετανών, ήταν να πείσουν τους ισραηλινούς να επιτεθούν στην Αίγυπτο. Οι ισραηλινές δυνάμεις θα επικρατήσουν, θα καταλάβουν την Γάζα, την Ράφα και το μεγαλύτερο κομμάτι της χερσονήσου ανατολικά της χερσονήσου του Σουέζ, παίρνοντας χιλιάδες αιχμαλώτους. 

Το 1957 οι ισραηλινές δυνάμεις θα αποσυρθούν από την χερσόνησο και την θέση τους θα πάρουν δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών που θα εγκατασταθούν και στην χερσόνησο του Σινάι.   

Εκείνη την περίοδο, ιδρύεται η Φατάχ από τον πρόσφυγα στην Αίγυπτο Γιασέρ Αραφάτ, η δράση του οποίου είναι ταυτισμένη με το Παλαιστινιακό, για πολλά χρόνια.

Η Φατάχ, είναι μια οργάνωση με μεικτό χαρακτήρα: Από την μία είναι μια πολιτική οργάνωση αλλά παράλληλα διεξάγει κι αντάρτικο κατά του Ισραήλ. Ο στόχος της είναι καθαρά εθνικοαπελευθερωτικός και θέλει όλη την ιστορική Παλαιστίνη όπως ήταν πριν το 1947, για τους Παλαιστίνιους. Το σκεπτικό της δράσης της τις πρώτες δεκαετίες είναι ένα: Δεν θα υπάρχει ασφαλές Ισραήλ, αν δεν υπάρξει ελεύθερη Παλαιστίνη.

Το 1964, θα ιδρυθεί με την συνένωση διαφόρων ομάδων και κυρίαρχη την Φατάχ, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) που αντιπροσωπεύει κι εκπροσωπεί την πλειονότητα των Παλαιστινίων. Η PLO, επιχειρεί κατά του Ισραήλ κυρίως από την Συρία. 

1967: Ο «προληπτικός» πόλεμος των έξι ημερών

Το 1967,  θα ξεκινήσει ο πόλεμος των έξι ημερών. Η Συρία φοβάται επίθεση του Ισραήλ και στρέφεται προς την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος θα διατάξει την απομάκρυνση των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών στο Σινάι και θα μεταφέρει στρατεύματα εκεί, ενώ θα συνάψει κοινή αμυντική συμφωνία με την Ιορδανία.

Το Ισραήλ, θα προβεί σε έναν «προληπτικό» πόλεμο εναντίον των τριών αυτών χωρών, θα νικήσει και θα καταλάβει την Γάζα, την Δυτική Όχθη, την πόλη της Ιερουσαλήμ, τα υψίπεδα του Γκολάν από την Συρία και την χερσόνησο του Σινάι από την Αίγυπτο.

Το Ισραήλ, θα βομβαρδίσει και την πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση του για την στήριξη του Λιβάνου στην PLO.  

Μετά την ήττα των Αράβων, η Λίγκα των Αράβων θα συμφωνήσει για την πολιτική των τριών όχι. Όχι στην ειρήνη, τις διαπραγματεύσεις και την αναγνώριση του Ισραήλ. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή της Δυτικής Όχθης που μέχρι τότε βρισκόταν υπό την αρμοδιότητα της Ιορδανίας από τους ισραηλινούς, σημαντικές ομάδες φενταγίν της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, θα εγκαταλείψουν την Δυτική Όχθη και θα μεταφερθούν στην Ιορδανία, από όπου και θα εντείνουν τις επιθέσεις τους κατά του Ισραήλ.

Το 1968, οι ισραηλινοί θα εισβάλουν με μεγάλες δυνάμεις του IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) στην πόλη Καραμέχ στα σύνορα της Ιορδανίας, όπου βρίσκεται πλέον το αρχηγείο της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με τον Γιάσερ Αραφάτ, να είναι εκεί ως αρχηγός της πλέον.

Οι ισραηλινοί, δεν περιμένουν ανάμειξη της Ιορδανίας αλλά ο Ιορδανικός στρατός τελικά θα παρέμβει.

Οι ισραηλινοί θα πετύχουν τον στόχο τους να καταστρέψουν το στρατόπεδο των Παλαιστινίων, αλλά είναι μια πύρρειος νίκη, καθώς στη μάχη που διήρκησε μια μέρα, οι ισραηλινές δυνάμεις θα απωθηθούν. Οι Παλαιστίνιοι φενταγίν θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τον αραβικό κόσμο, και ο Ιορδανός μονάρχης θα δηλώσει δημόσια πως είμαστε όλοι Φενταγίν.

Η Αίγυπτος, με την στήριξη των Σοβιετικών, θα εντείνει τις εχθροπραξίες της έναντι των Ισραηλινών το 1968 για να ξαναποκτήσει την χερσόνησο του Σινάι, κορυφώνοντάς τις το 1969 στο κανάλι του Σουέζ. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, φοβούμενος διάχυση της σύγκρουσης στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, θα μεσολαβήσει για την εκεχειρία του 1970. 

 Οι ενδοαραβικές συγκρούσεις

Κάπου εκεί ξεκινά ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της παλαιστινιακής αντίστασης που έκανε τον αραβικό κόσμο να την βλέπει πλέον με δυσπιστία.

Μετά την μάχη του Καραμέχ στην Ιορδανία, η παλαιστινιακή PLO, άρχισε να παίζει ρόλο και στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Κύκλοι εντός της PLO, θέλουν να ανατρέψουν τον Βασιλιά Χουσείν της Ιορδανίας. Η PLO έχει καταλάβει την Ιορδανική πόλη Ιρμπίντ, την οποία θα δηλώσει πως την απελευθέρωσε, λειτουργώντας πια περισσότερο σαν ισραηλινοί κατακτητές εντός της Ιορδανίας κι όχι ως Παλαιστίνιοι αντάρτες που είχαν την φιλοξενία και την στήριξη της Ιορδανίας.

Ο στρατός της Ιορδανίας θα περικυκλώσει πόλεις με στρατόπεδα Παλαιστινίων προσφύγων, όπου η PLO είχε ισχυρή παρουσία.

10.000 άντρες του Συριακού στρατού, θα κινηθούν προς την πόλη Ιρμπίντ κουνώντας Παλαιστινιακές σημαίες, αλλά θα απωθηθούν με βαριές απώλειες από τον Ιορδανικό στρατό.

Δεχόμενος πίεση από άλλες αραβικές χώρες, ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσείν, θα σταματήσει τις εχθροπραξίες, υπογράφοντας μια συμφωνία που θα ρύθμιζε την παρουσία της PLO στην Ιορδανία, η οποία απέτυχε. Το 1971, ο Χουσείν θα ξαναρχίσει τις επιθέσεις κατά των θέσεων της PLO, η οποία τελικά θα παραδοθεί και θα εκδιωχθεί από την Ιορδανία, η οποία θα της επιτρέψει να μετεγκατασταθεί στο Λίβανο μέσω Συρίας.

Είναι τότε που ένα τμήμα της PLO θα μετατραπεί στην οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», της οποίας στόχος είναι να εκδικηθεί την Ιορδανία για την εκδίωξη των Παλαιστινίων κι η οποία θα δολοφονήσει το 1971 τον Ιορδανό πρωθυπουργό Ταλ. Η οργάνωση θα ξαναστραφεί κατά των Ισραηλινών και στους θερινούς ολυμπιακούς αγώνες του 1972 στο Μόναχο και θα σκοτώσει δύο Ισραηλινούς αθλητές, απαγάγοντας άλλους εννιά, ζητώντας να ανταλλαχτούν με 234 Παλαιστίνιους κρατούμενους του Ισραήλ. Οι 9 αθλητές θα σκοτωθούν όλοι, κατά την επιχείρηση εξουδετέρωσης των απαγωγέων τους.

O πόλεμος του Γιόμ Κυππούρ, 1973

Η εκεχειρία του 1971, θα κρατήσει μόλις δύο χρόνια. Το 1973, η Αίγυπτος και η Συρία θα αιφνιδιάσουν τους Ισραηλινούς, στην χερσόνησο του Σινάι και τα υψίπεδα του Γκολάν αντίστοιχα.

Οι Ισραηλινοί θα επανακάμψουν και θα υπογραφούν συνθήκες εκεχειρίας και αργότερα συνθήκες αμοιβαίων παραχωρήσεων με την Αίγυπτο.

Το 1978, θα υπογραφούν με την διαμεσολάβηση του τότε πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, οι συμφωνίες του Camp David ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η Αίγυπτος θα αναγνωρίσει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και σε αντάλλαγμα του Ισραήλ, θα επιστρέψει την χερσόνησο του Σινάι. Έκτοτε, οι διπλωματικές σχέσεις των δύο κρατών, θα ομαλοποιηθούν.

Λιβανοποίηση

Είναι αδύνατο να περιγραφεί, το τι έχει συμβεί στον Λίβανο, μέσα σε μια παράφραφο. Ως εκ τούτου, θα περιορίσουμε την περιγραφή μας στο γενικό περίγραμμα.

Η ύπαρξη των παλαιστινιακών καταυλισμών και της PLO, σίγουρα ενίσχυσε τις ήδη υπάρχουσες αποσταθεροποιητικές τάσεις.

Μπροστά στην αδυναμία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν την κατάσταση, διάφορες φατρίες, άρχισαν να δημιουργούν τις δικές τους παραστρατιωτικές οργανώσεις και τις δικές τους δομές και να υποκαθιστούν, την όποια κυβέρνηση.

Οι εμπλεκόμενες φατρίες, ήταν το Λιβανικό Μέτωπο, δομημένο κυρίως από την πολιτική ελίτ της μειονότητας των Μαρωνιτών χριστιανών, που αποτελούσαν την παραδοσιακή πολιτική ελίτ του του Λιβάνου,  το Λιβανικό Εθνικό Κίνημα, που αποτελούνταν από αριστεριστές και σουνίτες που έρεπαν στον παναραβικό εθνικισμό, σιίτες και αργότερα και Δρούζοι.  

Το 1975, θα ξεκινήσει ο εμφύλιος στο Λίβανο, μετά από επίθεση φαλλαγγιτών Μαρωνιτών σε λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστινίους στους καταυλισμούς. Άμεση θα είναι η εμπλοκή των αριστεριστών και των σουνιτών που έτρεφαν συμπάθεια προς τους Παλαιστινίους πρόσφυγες και την PLO. Για 15 χρόνια, κυβερνήσεις με διαφορετικά κράματα συσχετισμών ισχύος ανάμεσα στις φατρίες θα ανεβοκατεβαίνουν. Δύο πρωθυπουργοί, θα δολοφονηθούν.

Η οικονομία και οι δομές διαλύονται, το νόμισμα θα καταρρεύσει.

Η πρωτεύουσα Βηρυτός, θα χωριστεί από μια «πράσινη» γραμμή, στην μουσουλμανική δυτική Δυτική Βηρυτό και την χριστιανική Ανατολική.

Μετά από αίτημα Λιβανέζικης Κυβέρνησης, η Συρία, παρότι φιλική προς την PLO, θα εμπλακεί ενεργά στο Λίβανο, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των Μαρωνιτών Χριστιανών του Βορρά και την επιρροή τους σε αυτή, ενώ οι ισραηλινοί θα χρηματοδοτήσουν και θα εκπαιδεύσουν τους Χριστιανούς του Νότου, για να πολεμήσουν την PLO.

To 1978, οι Ισραηλινοί θα εισβάλλουν βαθιά στον Νότο του Λιβάνου για να καταπολεμήσουν την PLO. Θα αποσυρθούν και θα αντικατασταθούν στην περιοχή από ειρηνευτικές δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών ενώ θα δημιουργήσουν τον Νότιο Λιβανέζικο Στρατό, την δική τους ας πούμε Χεζμπολά.

Το 1982, μετά τη δολοφονία του εκλεγμένου προέδρου Γκεμαγιέλ που είχε καταφέρει να συσπειρώσει τις Μαρωνιτικές παραστρατιωτικές δυνάμεις και να δημιουργήσει της Λιβανικές Δυνάμεις, οι Ισραηλινοί θα βομβαρδίσουν την Βηρυτό και θα φτάσουν μέχρι τα περίχωρα της, περικυκλώνοντας την, ενώ θα εισβάλουν και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Παλαιστινίων προσφύγων στην Σάμπρα και την Σατίλα, όπου θα επακολουθήσει η γνωστή σφαγή εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων Παλαιστινίων.

Ο Ισραηλλιβανικός πόλεμος του 1982, είναι αυτός που οδήγησε στην δημιουργία της Χεζμπολά.


Περισσότερα, στο

https://petrosarguriou.substack.com/p/3-1950-2000

Read More »