Αυτοί που ξέρουν το ΚΑΘΕ ΤΙ.

 

Καθαγιάζουν το κάθε κάθαρμα.

Καθαιρούν ότι πιο καθαρό ψυχικά υπάρχει, οι καθηγητές της  καθημερινής υγειονομικής καθαρότητας.

Καθέδρας διδάσκουν σε καθυστερημένα πλήθη, αυτοί που βαπτίζουν την καθυστέρηση πρόοδο.   

Καθετήρα υποχρεωτικό θα βάλουν και στα βρέφη στα καλά καθούμενα, ενώ εμείς καθεύδουμε, καθότι, καθένας τους, ξέρει παραπάνω από όλα όσα ξέρουν όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι μαζί. Είναι οι καθ ύλην αρμόδιοι και γνωρίζουν το κάθε τι. Για αυτό άλλωστε είναι και τόσο κάθετοι.

Στα καθ ημάς επιστρέφοντας, καθένας μας έχει καθήκον ιερό να καθαιρέσει τα καθήκια και να τους στείλει στο καθαρτήριο.

Και αντι αυτού, τρία πουλάκια κάθονταν. Κάθε μέρα έχει γίνει για εμάς Καθαρή Δευτέρα και πετάμε χαρταετό.

Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται όμως, για αυτό και μας βάζουν να πλένουμε και τον ουρανό μην τυχόν και μας αστράψει καμία,  εμείς, τ’ αστροπελέκια, οι καθόλα κεραυνοβολεμένοι.

Καθείς μας, λίγο πολύ ξέρει τα καθέκαστα. Ο κάθε πικραμένος τα γνωρίζει. 

Οι καθεστωτικοί,  καθέναν που δεν τους κάθεται, τον καθίζουν στο σκαμνί, ενώ για τα καθ' έξιν εγκλήματα καθοσιώσεως τους, έχουν καθιερώσει ασυλία. Έχουν βλέπετε καθαρογράψει στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους του καθεστώτος που σε όλους τους υπολοίπους σκληρά και άτεγκτα έχουν επιβάλλει. 

Καθρέφτη φαίνεται να μην έχουν, τον εαυτό τους για να μουντζώσουν για την καθεμία ανοησία που ξεστομίζουν οσάν να ‘ταν καθαρόαιμοι διανοητές, χωρίς καθόλου μα καθόλου να ντρέπονται για κάθε αρλούμπα τους που πετάνε μιλώντας αλλόκοτα στην καθομιλουμένη, καθυβρίζοντας μας κωδικοποιημένα.   

Και ‘μεις κάθιδροι και καθηλωμένοι, πρέπει να καθαρίσουμε τα σκατά τους με το αίμα μας κάθε φορά που αυτοί τα σκατώνουν, τέτοια καθήκια που ναι. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια καθημερινότητα που από καθάρματα και καθήκια καθορίζεται;

Καθαριότητα άσιπτη ζητάν από τους καθημαγμένους.  

Να τους καθυβρίσουμε όμως κι εμείς, δεν μας το επιτρέπουν. Έχει γκλομπ ο καθωσπρεπισμός που επιβάλλουν όταν δεν τους είναι μπορετό με χιλιάδες ψέματα να μας καθησυχάζουν.  

Καθετοποιούν  την φτώχια και την  διαφθορά. Τέτοια καθίζηση πνευματική και ηθική δεν έχουμε ξαναματαδεί. Τόση διαφθορά καθολική.  Τόση καθυπόταξη.

Κάθαρση χρειάζεται. Και αυτή, μόνο με την δική τους κάθειρξη μπορεί να επιτευχθεί.

Καθοριστικός είναι ετούτος ο παράγων και καθίσταται επιτακτικός. 

Καθείς μας θα έπρεπε να το γνωρίζει.

Κάθε κατεργάρης, στον πάγκο του.

Read More »

Παγκόσμια μέρα ποίησης

Κόκκινη ημισέληνος τ’ Αφρίν, στάζει αίμα.

Προδομένα τα όνειρα ενός λαού χωρίς πατρίδα σκόρπισαν υπό το βάρος μιας σκακιέρας πολύ μεγαλύτερης από το δίκιο.

Κι ούτε ένα δάκρυ.

Ούτε ένα ποίημα.

Κι εδώ στη χώρα της Σαπφούς, αυλοκόλακες ενός λαού που χάνεται κι αυτός μα χωρίς ηρωισμό κανένα, γλείφουν ο ένας τον άλλον με στιχάκια για λουλούδια κι αφόρετες καπότες.

Τους έλειψαν φαίνεται οι λουλουδούδες στα τούρκικα ξεφαντώματα των σκυλάδικων.

Σειρά έχουν οι Γιεζίντι. Γαυγίζουν τα σκυλιά του πολέμου. Αυτά το μυρίζουν το αίμα και λυσάνε στη θέα του.

Τρέμει η Ατλαντίδα μην τυχόν κι αναδυθεί. Τι δουλειά έχει τέτοια εποχή μέσα στη σκατίλα των ανθρώπων;

Περιμένει την αδερφή της την Κύπρο να τη συναντήσει, εκεί στον βυθό της ιστορίας.

Και οι δήθεν ποιητές παίζουν το μεγαλομανές  πουλάκι τους σε δημόσια θέα κι αντί για μούντζες δέχονται ομοβροντίες χειροκροτημάτων. Ποίηση δια πάσο νόσο και μαλακία.

Καμιά αριστοκρατία δεν χάθηκε. Απλά τα χουνέρια της μολύναν πολύ κόσμο που κάποτε ήταν απλός κι ανεπιτήδευτος.

Ήρθε κι η δικαίωση του ποιητή Φαμφάρα. Άσπρα κοράκια μαύρα κοράκια. Εκατοντάδες χιλιάδες οι ποιητάδες κι η ποίηση ορφανεμένη κι άκληρη και διψασμένη κι άφαγη, ρακένδυτη και απελπισμένη, κοιτάζει απ έξω με μάτια που πονάνε μέσα στα παράθυρα των πολυτελών εκδηλώσεων που κάνουν στ όνομα της.

Μ’ αυτό δεν είναι ποίηση φωνάζει χτυπώντας το κεφάλι της στον τοίχο κάνοντας τους περαστικούς να απορούν για τα καμώματα μιας κουζουλής ,λες και ποτέ η ποίηση ήταν φρόνιμη.

Είναι αντιποίηση.

Παραποίηση.

Είναι Κακοποίηση.

Κι έτσι βραβευμένοι και γεμάτοι σάλια κι άλλα σωματικά υγρά κορδώνονται οι κακοποιητές.

Σήμερα γιορτάζουν την ύβρη τους ακόμη πιο πολύ. Χιλιάδες ποιήματα θα βγουν τροπαιοφόρα μέσα από χέστρες πριν τα προλάβει το καζανάκι και θα κάνουν τον κόσμο μας πιο πλούσιο σε αισθήματα και νοήματα φτωχά κι έρημα. Ποιήματα κενώσεις.

 Ανάθεμα σας ποιητάδες. Σκοτώσατε την ποίηση κι επιδεικτικά φοράτε το τομάρι της.

Η ποίηση απέθανε. Ας μακροημερεύσουν οι ποιητάδες.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 21/3/2018

Read More »

Βραβείο (αντι)ποίησης

(Για την καινούρια χρονιά θα σπάσω έστω προσωρινά τους κανόνες του blog δυσαρεστώντας τους περισσότερους από τους αναγνώστες μου: Το κείμενο που ακολουθεί είναι λογοτεχνικό από έναν εξαιρετικό διανοητή και συγγραφέα. Σκέφτηκα να παίξω λίγο με αυτό αλλά μονάχα μερικές πινελιές έβαλα στην αρχή- το κείμενο απορρόφησε κάθε πρόθεση παιχνιδίσματος- δεν μπορούσα να το κάνω καλύτερο από ότι ήδη είναι.

-Γιατί να το διαβάσετε; Γιατί η ιστορία που περιγράφεται είναι πραγματική (μονάχα τα ονόματα έχει αλλάξει ο Otto) και περιγράφει με ένα μοναδικό τρόπο, τον πιο εύγλωτο που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, την παρακμή των λογοτεχνικών χώρων και ιδιαίτερα της ποίησης. Αυτό συνέβει όταν ο το ελληνικό όνειρο του δημοσιουπαλληλισμού συνάντησε το αμερικάνικο όνειρο του "μπορείς να γίνεις ότι μπορείς να φανταστείς" σε μια χώρα που είσαι ότι δηλώσεις. Έτσι οι πλούσιοι δηλώνουν φτωχοί και οι άτεχνοι καλλιτέχνες. Αν έχεις κλίκα διάβαινε...  

Απολαύστε χωρίς φόβο και πάθος ένα αποκαλυπτικότατο με τον ιδιαίτερο τρόπο του κείμενο.

Και μη χειρότερη χρονιά να έχουμε - λέμε τώρα...)

Βραβείο (αντι)ποίησης

Του Otto The Great Chaos (μη γελιέστε, ξαναγεννημένος Έλληνας είναι)

Από βραδύς είχε πιάσει το ψιλόβροχο, ο ουρανός είχε πιάσει την αγιαστούρα του και έριχνε στα τυφλά μες στη παχιά ομίχλη, να φορτίσει την ολάπαλη μούχλα που αγκαλιάζει σα σάλι γριάς τη Σαλονίκη, το ενοχλητικό και συνάμα τόσο γοητευτικό αξάν του μικροκλιματικού της ταμπεραμέντου. Μεσάνυχτα έπιασε να φυσά ένα αργό, θλιβερό, τσουχτερό βορειοδυτικό στοιχειό, σβουρίζοντας τ’ αγιάζι από παράθυρο σε παράθυρο, χωρίς όμως να ‘χει το επιβάλλον να σαλαγήσει τα σύννεφα, που ‘χαν σταθεί με την απορριπτική ματιά τους στυλωμένη πάνω απ’ την πόλη, να επιτιμούν βλοσυρά το βαυκαλισμένο της ραχάτι, ανάμεσα στο ξεμούστωμα μιας ξέφρενης γιορτής που ‘φευγε και τη φιλήδονη προσμονή για μια ακόμα πιο ξέσαλη που ‘ρχόταν. Ξημέρωσε παραμονή Πρωτοχρονιάς…

Ξύπνησα αργά, ράθυμα, με μια διάθεση βαριά, δυσκίνητος σα νταλίκα σε καντούνι. Άνοιξα το στόρι να μπει στο δωμάτιο το φως της μέρας μα μέχρι εκείνο να μπει μέσα είχε πάθει διάσειση χτυπώντας από ντουβάρι σε ντουβάρι και αντί να λάμψει έδωκε κάτι χρώματα γκρίζα σαν το τσιμέντο γέρικης πολυκατοικίας. Μέχρι και το φως είχε γίνει σκιά του εαυτού του. Έσουρα το μολυβένιο μου καύκαλο μέχρι την κουζίνα, έκαμα να πιάσω το μπρίκι. Το μετάνιωσα κι έσβησα το μάτι. Άφησα κάτω και το τηλεκοντρόλ που ‘χα μηχανικά κι ανύποπτα γραπώσει, προτού ν’ ανοίξω το χαζοκούτι. Προκειμένου, σκέφτηκα, να ρουφάω το μαυροζούμι σαν το μοσχάρι μονάχος μου, παρέα με εικονικά ομιλούντα κεφάλια, κάλλιο να πάω να βρω κάποιον ν’ ανταλλάξω δυο κουβέντες – ας είναι και για ποδόσφαιρο, αν και δεν πολυσκαμπάζω – να πιω έναν καφέ σαν άνθρωπος. «Καλημέρα» είπα μεγαλόφωνα, μόνο και μόνο για ν’ ακούσω τη φωνή μου, όμως αυτό που βγήκε απ’ το λαρύγγι μου ήταν πνιγμένο και βραχνό,  σαν να ‘ταν κάποιου άλλου η φωνή. Η σκιά της φωνής μου. «Γαμώ τον Άδη μου», είπα καθαρίζοντας το λαιμό μου απ’ τα φλέματα, αψευδείς μάρτυρες απονύχτερων καταχρήσεων.  Ακούστηκα κάπως σαν να ‘μουν εγώ…

Καβάλησα τ’ αμάξι και κατευθύνθηκα προς το κέντρο, ίσια για το καφενείο του Γιάννη, ενός γείτονα που έμενε στην απέναντι απ’ το σπίτι μου οικοδομή. Βρισκόταν μερικά τετράγωνα μακριά απ’ τη δουλειά μου κι έτσι είχα πάρει τη συνήθεια να στέκομαι για λίγο, πριν ή μετά το μεροκάματο, για έναν καφέ και λίγη ελαφρά κουβεντούλα επί παντός επιστητού. Ακόμα κι αν δεν έβρισκα κείνη τη μέρα κάποιον απ’ τους συνήθεις αργόσχολους συνομιλητές μου, τουλάχιστον θα μπορούσα ν’ ανταλλάξω δυο λέξεις με τον ιδιοκτήτη.  Μπήκα, κάθισα σ’ ένα σκαμπό στο βαρύ ξύλινο μπαρ, χαιρέτησα το Γιάννη και παράγγειλα τον καφέ μου, βγάζοντας πάνω στον πάγκο το πακέτο με τα τσιγάρα να το ‘χω πρόχειρο. Κοίταξα γύρω τους ελάχιστους θαμώνες, που - όπως εγώ - δεν είχαν χρήμα ή διάθεση να εφορμήσουν στην αγορά, ούτε κάποιο ρεβεγιόν να προετοιμάσουν. Στην πιο άδεια γωνιά του μαγαζιού, είδα να κάθεται μονάχος, χαμένος στις σκέψεις του, ο δευτεροξάδελφός μου ο Ιάσονας…

Ήταν απ’ τους τελευταίους συγγενείς, που έχουν το ίδιο επίθετο με μένα σε τούτη την πόλη. Γύρω στα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερός μου,  τον θυμόμουν απ’ την παιδική μου ηλικία, όταν δούλευε για ένα φεγγάρι μαζί με τον πατέρα μου κι εκείνος κάμποσες φορές τον έφερε σπίτι για φαγητό. Είχα να τον δω από τότε, μέχρι που τόνε πέτυχα ξανά σε τούτο τον καφενέ, λίγους μήνες νωρίτερα. Τότε όμως έμαθα απ’ τη μάνα μου, ότι ο Ιάσωνας είχε περάσει μικρός μηνιγγίτιδα, που του δημιούργησε κάμποσες νευρολογικές διαταραχές, ή όπως θα έλεγε η καλή γιαγιά μου, του άφησε κουσούρι.  Κάποιο μεσημέρι, λίγες μόλις μέρες πρωτύτερα, είχαμε με το Γιάννη την αθιβολή του. «Πώς είναι ο Ιάσωνας τώρα;», τον ρώτησα. «Καλά είναι», μου ‘πε και συμπλήρωσε με αλεπουδίσιο χαμόγελο «…δεν παίρνει τώρα πια πολλά χάπια», τονίζοντας το «πολλά» με τρόπο αρκετά παραστατικό. 

Να λοιπόν με ποιον θα ‘πινα τον καφέ μου παρέα. Τον συμπαθούσα έτσι κι αλλιώς, κι αν ήταν κομματάκι κουζουλός, χρειαζόμουν μια απόδραση απ’ τη βαρυθυμία που με είχε καλημερίσει κείνο το πρωινό σα δεκάτονο σφυρί κατάστηθα. Δεν ήταν άλλωστε ο μόνος εκεί γύρω που ‘χε το κουσουράκι του, με πρώτη και καλύτερη την αφεντιά μου αυτοπροσώπως. Πήρα τα συμπράγκαλα και μεταφέρθηκα δίπλα του, γεμίζοντας λιγάκι την άδεια γωνιά του καταστήματος με το μπόι μου. Ξαφνίστηκε λίγο, καθώς αποσπάστηκε απ’ τις σκέψεις του κι έδειξε χαρούμενος που με είδε· μάλλον έψαχνε, σκέφτηκα, κι αυτός για συντροφιά.

Ανάψαμε τσιγάρο και πιάσαμε την ψιλοκουβέντα. Τον ρώτησα τι ήταν εκείνο που τον είχε βυθίσει σε τόσο βαθύγνωμες σκέψεις. «Α, δεν το ξέρεις, γράφω ποιήματα, είμαι ποιητής» μου απάντησε κείνος όλος καμάρι. «Έχω εκδώσει και μια συλλογή, θέλεις ν’ ακούσεις ένα απόσπασμα;». «Ωχ έμπλεξα», δαγκώθηκα από μέσα μου, όμως σε μια δεύτερη σκέψη είπα πως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να κρίνεις τα ποιήματα καποιανού, μόνο και μόνο απ’ τη φάτσα του. Τόσοι και τόσοι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν νευρασθενείς, γιατί ν’ αδικήσω τον ξάδελφο; «Ρίξ’ το», του απάντησα εύθυμα.  Χαρούμενος που βρήκε πρόθυμο ακροατή, πήρε ονειροπόλο ύφος, στύλωσε το βλέμμα του σε μια κολώνα απέναντι, κάπου ψηλά, κι άρχισε ν’ απαγγέλει με περίσσιο πάθος. Η ποίηση είναι παράξενο πράμα, με μια λεπτοφυή, φευγαλέα φύση, τόσο αραχνοΰφαντη που μερικές φορές τη βλέπεις, ενώ κάποιες άλλες όχι, ανάλογα με την οπτική γωνία της ματιάς σου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ανοιχτόμυαλος μπορούσα, όμως τούτο δεν ωφέλησε. Η ποίηση του Ιάσωνα ήταν στην καλύτερη περίπτωση παιδαριώδης, σαν τα στιχάκια που γράφαμε πιτσιρικάδες στο σχολείο με την τσακαλοπαρέα. Τίποτα παραπάνω, δυστυχώς και για κείνον και για μένα...

Ήταν όμως τέτοια η ζέση που ‘βγαινε απ’ τα στήθη του, υγρά τα μάτια του και παλλόμενα τα χείλη του, που μ’ έκαμε να νιώσω ότι για τον ίδιο, τούτο ήταν πολύ σημαντικό, ίσως και το μόνο που τον συγκινούσε βαθιά κι έδινε αξία στην άχαρη ύπαρξή του. Απάγγελνε πάντως δίχως στόμφο, με συναίσθημα, το ζούσε. Ίσως αυτός, σκέφτηκα, να ‘ταν ο λόγος που δεν έπαιρνε πια «πολλά» χάπια. Δεν τον διέκοψα το λοιπόν και ρούφηξα τον καφέ μου σιωπηλά, ακούγοντάς τον με προσποιητό ενδιαφέρον, ενώ έπινα το τσιγάρο μου δήθεν βαθυστόχαστα…

Ίσως να το κατάλαβε, ίσως και να κουράστηκε ο ίδιος απ’ την κατάνυξη της απαγγελίας, πάντως μετά το τρίτο ποίημα σταμάτησε ευτυχώς από μόνος του.  «Έχω στείλει κάνα δυο και σε κάποιον διαγωνισμό ποίησης, πώς σου φάνηκαν;» ρώτησε κατεβάζοντας σεμνά το βλέμμα. «Πολύ ωραία, γουστάρω» τον καλόπιασα.

«Θέλω πολύ να κερδίσω τούτο το βραβείο, μακάρι και τρισμακάρι, δεν βλέπω να ‘χω όμως πιθανότητες» συνέχισε κείνος με ματιά ονειροπόλα.

«Φυσικά έχεις ρε Ιάσωνα, απόψε είναι η νύχτα των ευχών έτσι κι αλλιώς, ό,τι ευχηθείς μπορείς να το’ χεις» τον σιγοντάρισα εγώ, λίγο μπαμπέσικα το παραδέχομαι, όμως δεν ήθελα να τον κακοκαρδίσω μέρα που ήταν. Και τι θα κέρδιζε δηλαδή ο κόσμος, η τέχνη ή η αλήθεια, εάν εγώ προγκούσα τον πτωχό τω πνεύματι, τον ονειροπόλο κουζουλό, αν του χαλούσα τ’ όνειρο; «Ποιος σου εξέδωσε τη συλλογή;» τον πρόφτασα πριν αρχίσει ν’ απαγγέλει το τέταρτο και ποιος ξέρει πόσα ακόμα. «Α, μόνος μου έκανα την έκδοση κι ας μην είχα μία. Ένα χρόνο μάζευα, μάζευα, απόταζα, έσφιξα το ζωνάρι μέχρι την τελευταία τρύπα, ωσότου να κάμω μπαγιόκο», απάντησε κείνος με το πρόσωπό του να φεγγοβολά από ειλικρινή περηφάνια και χαλάλι όλη η πείνα που τράβηξε, παράπονο κανένα. Συγκινήθηκα είν’ η αλήθεια, από τόση προσήλωση, τόσο αίσθημα, τόση αυταπάρνηση, ακόμα και με τόσο λίγο ταλέντο.

~~~~{}~~~~

Δεν έκρινα σκόπιμο να του πω πως κι εγώ έγραφα ποιήματα, από πολλά χρόνια. Ουδέποτε είχα δει τον εαυτό μου ως ποιητή, παρά πιότερο σα στιχοπλόκο. Οι στίχοι μου ήτανε φτιαγμένοι για να εκφράζουν το δικό μου σώψυχο και ποσώς δε μ’ έκοφτε να τους δει άλλος κανένας. Κάποτε κάποιος τους διάβασε, του άρεσαν, μου ζήτησε αντίγραφα κι ύστερα φτάσανε σιγά σιγά να τους διαβάσουνε καμιά πενηνταριά ως εκατό νομάτοι, το μυστικό μου κοινό, ο κύκλος των χαμένων αναγνωστών ενός αγέννητου ποιητή… 

Ήταν όμως και το άλλο. Δεν ξέρω πώς ήταν οι παλιοί οι ποιητάδες και τι γνώμη θα ‘βγαζα για δαύτους, αν τους είχα γνωρίσει δια ζώσης, όμως στη δική μου εποχή ο κάθε πικραμένος είχε δηλώσει ποιητής, κι όποιον γνώρισα από κοντά μου ‘χε φανεί ανάξιος λόγου ή στην καλύτερη περίπτωση γραφικός, για να το πω με λόγια απλά. Δε θέλησα λοιπόν να εμπλακώ με κείνο το χώρο, δεν ένιωθα πως είχε κάτι να μου προσφέρει, ούτε κάποια εσωτερική μου ανάγκη να καλύψει. Έτσι κι αλλιώς το ύφος του ποιητή, κείνο του λεπτεπίλεπτου, φθισικού κι υπερευαίσθητου καλλιτέχνη, δεν μου πήγαινε καθόλου μα την αλήθεια. Άσε που στην προκειμένη περίπτωση δεν είχα καμία όρεξη να βρεθώ κι εγώ ν’ απαγγέλω ποιήματα μέσα στον καφενέ, θωρώντας σα χάχας το κιονόκρανο  - Χριστός κι Απόστολος - αρκετά ρεζίλι είχα γίνει την προηγούμενη, που τα ‘χα κοπανήσει κι έπιασα να χορεύω σόουλ λατινοαρκουδιάρικο, καταμεσής στο μπαράκι όπου συναγέλαζα το απελπισμένα εύθυμο τομάρι μου, ανάμεσα σε άλλα, κάθε λογής αβάσταγα σαρκία…

Εκμεταλλεύτηκα τη χαρά και την ευφορία του ξάδελφου, για να τον πιάσω στον ύπνο και να τραβήξω τη συζήτηση σε μονοπάτια που ‘ξερα ότι θα μας αποσπούσαν απ’ την επικίνδυνη ατραπό της εκ του προχείρου ποίησης. Έντεχνα η κουβέντα έφτασε στο σόι μας, του οποίου ήμασταν οι τελευταίοι ευγενείς απόγονοι, στην κρητική μας καταγωγή και στην εμπλοκή του εκεί κλάδου της φύτρας μας σε μια βεντέτα που ακόμα κρατούσε κι όπου παραλίγο να μπλεχτώ από σπόντα και του λόγου μου. Το τέχνασμα πέτυχε κι ο ποιητικός οίστρος σκόρπισε, ανάμεσα στις οικογενειακές ιστορίες και τα στιγμιότυπα άλλων εποχών. Αναπόφευκτα η κουβέντα έφτασε και στον μπάρμπα Μανιό, τον παππού μου και μπάρμπα του Ιάσωνα…

~~~~{}~~~~

Κείνος πάλι δεν ήταν όποιος κι όποιος, αλλά μια ξεχωριστή φυσιογνωμία, που ασκούσε γοητεία, παράξενη κι αφεύγατη, σ’ όσους τόνε γνώρισαν. Πολεμιστής, ταξιδευτής, αλέγκρος και μποέμης, αζάπης, ασίκης και κατακτητής, εραστής της περιπέτειας, μυημένος στην ανατολίτικη σοφία και στους σούφικους τεκέδες, μέγας παραμυθάς κι αφηγητής πλανευτικός, που ρουφούσε θαρρείς ηδονικά και γευόταν την αναπόσπαστη προσοχή του ακροατή του, προικισμένος με υπεράνθρωπη σωματική δύναμη, ένας άνθρωπος των θαυμάτων, σάμπως από μια ράτσα υψηλή και μυθική. Κι αν κείνη η ράτσα στ’ αληθινά υπήρχε, όλοι εμείς οι συγγενείς του, εκείνοι που μοιραζόμασταν κοινό γενετικό υλικό μ’ αυτόν, νιώθαμε πως κάτι απ’ τα ιδιαίτερά του χαρίσματα είχε περάσει και σε μας, φαντασιωνόμασταν πως είχαμε κι εμείς μέσα μας κάτι θαυμαστό, ότι κουβαλούσαμε το σπέρμα μιας ύπαρξης, που θα μπορούσε εν δυνάμει να υπερβεί τις ανούσιες, βαρετές κι ασήμαντες ζωές μας. Έτσι, σε κάθε μάζωξη του σογιού, όλοι είχαν να διηγηθούν από μια παράδοξη κι εκπληκτική του ιστορία, μια περιπέτεια, ένα σοφό απόφθεγμα· ο μύθος του παρέμεινε ζωντανός, πέρα απ’ τον φυσικό του θάνατο σε υπεραιωνόβια ηλικία.

Πάνω στην κουβέντα, άξαφνα ο Ιάσωνας πήρε πάλι κείνο το ύφος το φευγάτο, όπως όταν τον πρωτοσυνάντησα να δοκιέται τα ποιήματά του. Έπιασε τον συναισθηματικά φορτισμένο τόνο που ‘χε όταν απάγγελνε και μου ‘πε τηρώντας αψηλά: «Μανώλη, ο μπάρμπα Μανιός ήταν ο πάππος σου, έχεις τ’ όνομά του. Μακάρι να πάρεις και τη χάρη του».  «Δεν θέλω να γίνω πικρόχολος σήμερα, όμως τι χάρη να πάρω ρε Ιάσωνα, που μετά βίας τον γνώρισα τούτο τον άνθρωπο;» έκανα εγώ, όσο μπορούσα πιο καλόκαρδα. Με κοίταξε σα να του ‘κοψα τον ειρμό και χωρίς ν’ αλλάξει ύφος ή τόνο, συνέχισε: «Ο μπάρμπα Μανιός είχε πολλές γυναίκες, έκαμε πολλά παιδιά, περιπλανήθηκε, γλέντησε, ήταν μπεχλιβάνης, ήταν και φιλόσοφος·  ο πάππος σου ήταν ο Ζορμπάς, τι άλλο θέλεις;» «Τι λες δηλαδή, έχω πάρει τα γονίδια;», έκανα εγώ γελώντας. «Ε τότε κάτσε να σηκώσω το τραπέζι με τα δυο δάχτυλα…» Έπιασα το μαρμάρινο τραπέζι με τον αντίχειρα και τον δείχτη, κι έκαμα πως κοκκινίζω πασχίζοντας τάχα να το σηκώσω. «Βλέπεις; Σιγά ρε τα γονίδια!», είπα ξεφυσώντας. «Γονίδια δε γνωρίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο μπάρμπας πολύ σ’ εκτιμούσε του λόγου σου», μου αντιγύρισε ο Ιάσωνας με το φυσιολογικό του πια ύφος. «Μου ‘χε μιλήσει κάμποσες φορές για σένα».

Ομολογώ τούτο με ξάφνισε. Ποτέ δεν το ‘λπιζα πως ο γέρος θα είχε καλή άποψη για του λόγου μου, αφού μετά βίας με γνώριζε, τουλάχιστον  ύστερα απ’ την παιδική μου ηλικία. Φάνηκε στον τρόπο που τον κοίταξα κι ο Ιάσωνας χαμογέλασε κάπως παιδιάστικα.  «Περνούσα και τον έβλεπα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πίναμε καφεδάκι. Κάνα χρόνο πριν πεθάνει σ’ ανέφερε τρεις τέσσερις φορές». «Και τι είπε δηλαδή;» «Ότι σου ‘χει υπόληψη κι ότι χαίρεται που πήρες τ’ όνομά του, ήταν για κείνον σοβαρό θέμα αυτό. Έλεγε πως ήταν σίγουρος ότι έχεις… ξέρεις, εκείνη τη σπίθα, που κάμει τον… Μάγο». «Δηλαδή πα’ να πει πως ο παππούς μου ήταν μάγος κι εγώ μαγόπουλο;» «Ο πάππος σου ήταν ο Ζορμπάς, δεν χρειάζεται να πω τιποτ’ άλλο!», έκαμε κι αποτραβήχτηκε στις σκέψεις του…

Κι εγώ, που βρισκόμουν αρπαγμένος απ’ τη δίνη της προσωπικής μου Κρίσης, έψαχνα από κάπου να κρατηθώ, να πιστέψω, να τυλιχτώ με μιαν ακρούλα αυτοεκτίμησης. Τα λόγια του Ιάσωνα άγγιξαν κάποια περίεργη χορδή μέσα μου, που τόξεψε τη διάθεσή μου σαν φλεγόμενο βέλος μεσούρανα. Ο παππούς μου ήταν ένας Μύθος, ένας Μάγος, ένας Ζορμπάς. Και τη μούρη μου τη θεωρούσε αντάξιά του, ήταν περήφανος για μένα.  Μπροστά στη δυσκολότερη επιλογή της ζωής μου, πάνω στην ώρα που το ‘χα πιότερο ανάγκη, μέσα απ’ το στόμα του Ιάσωνα, ο μπάρμπα Μανιός μου ψιθύρισε στ’ αυτί, με το χαμόγελο που έπαιρνε όταν σου ‘λεγε κάτι που ήξερε πως δεν θα το καταλάβαινες: «Μπορεί να ‘χεις μέσα σου κάτι απ’ το Ζορμπά…» Δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου έτσι, ίσως τούτη να ‘ταν όμως η κατάλληλη στιγμή. Αυτή άλλωστε δεν είναι η Τέχνη ενός Μάγου, ο ίδιος ή το μήνυμά του να καταφτάνουν πάντοτε στη σωστή τους ώρα; 

Του ‘σφιξα το χέρι, του ευχήθηκα για το νέο έτος τα καλύτερα και σηκώθηκα εύθυμα να πληρώσω. «Κερνάω εγώ, θα τα ξαναπούμε φαντάζομαι», είπα καθώς έπαιρνα το μπουφάν μου και κινούσα για το ταμείο. Με χαιρέτησε μ’ ένα νεύμα του χεριού και βυθίστηκε ξανά στον κόσμο του. Βγήκα απ’ το καφενείο και θα ‘λεγε κανείς ότι ξάφνου ανακαλύφτηκε η αντιβαρύτητα. Κείνο το δυσβάσταχτο πρωινιάτικο άχθος αρούρης, έδωσε τη θέση του σ’ ένα αίσθημα που έπλεε ψυχεδελικά στα ουράνια, σα μεθυσμένο Ζέπελιν. «Το λοιπόν δεν βγήκα καθόλου χαμένος, που ‘κατσα ν’ ακούσω την ποίηση του Ιάσωνα», είπα μέσα μου. Τα πρώτα του εντάξει, δε μου ‘λεγαν τίποτα, αλλά κείνα ήταν μονάχα το ζέσταμα. Το καλύτερο ποίημα του το ‘γραψε, όταν δεν προσπαθούσε πια να σκαρώσει ένα ποίημα, όταν το μυαλό του είχε αποσπαστεί απ’ το μόχθο. «Ο πάππος σου ήταν ο Ζορμπάς, τι άλλο θέλεις;» Όμως τούτο μ’ έκανε μένα τον ακροατή του, να ταυτιστώ,  να συμμετάσχω συναισθηματικά, με οδήγησε πάνω απ’ όλα στην κάθαρση. Τι περισσότερο δηλαδή θα μπορούσε να κάμει ένας ποιητής κι ένα ποίημα του;  Ίσως να υπάρχουν ποιήματα γραμμένα μοναχά για έναν άνθρωπο, έναν μοναδικό ακροατή ή αναγνώστη. Όμως και πάλι η Τέχνη επιτελεί τη νομοτέλειά της. Έπραξα σοφά που δεν βιάστηκα να τόνε χλευάσω…

 Αφού λοιπόν τούτο δω του το ποίημα ήταν γραμμένο για μένα ειδικά κι αφού είχε αναμφίβολα βρει το στόχο του, μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, του άξιζε κι ένα βραβείο προσωπικά απ’ την πλευρά μου. «Αγαπητέ κύριε Ιάσωνα Αντραλάκη, με χαρά σας απονέμω τον Βραβείον Ποιήσεως του Μεγάλου Χάους» είπα μεγαλόφωνα με κωμικό στόμφο, στο δρόμο για τ’ αμάξι. Άξαφνα ήξερα ποιο δρόμο ήθελα να πάρω κι αυτό με συδαύλιζε μ’ ένα αίσθημα δύναμης, χαράς κι εμπιστοσύνης, κόντρα σ’ όλες τις πιθανότητες. Σήκωσα το τηλέφωνο να κανονίσω για το βράδυ. Απόψε θα του ‘δινα να καταλάβει…

~~~~{}~~~~

Το Χάος Βυσσοδομεί

Ο κύριος Οδυσσέας σήκωσε το κεφάλι του απ’ τη στοίβα των γραπτών που γέμιζε το ναυτιλιακό του γραφείο κι αναστέναξε μ’ απόγνωση. Ήταν ίσως η πρώτη φορά, τώρα στα γεράματα, που μετάνιωνε γιατί εκτός από ναυτιλιακός πράκτορας ήταν επίσης πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Ποιητών Βόρειας Ελλάδας «ο Ιαπετός», μετάνιωνε ακόμα και που έγινε ο ίδιος ποιητής, που ‘χε γράψει έστω στη ζωή του έναν στίχο. Δεν ήξερε πως η Σαλονίκη των Ποιητών είχε μαζέψει τελευταία τόσα ψώνια της Μούσας. Τούτος ο διαγωνισμός ποίησης ήταν η χειρότερη ιδέα που ‘χε ποτέ. Η «κριτική επιτροπή» της οποίας η σύσταση ανακοινώθηκε, είχε δέκα μέλη, το εξής ένα: εκείνον τον ίδιο! Οι υπόλοιποι ήταν μέλη της Εταιρείας, που βαριόνταν ν’ ασχοληθούν κι έβαλαν απλά τ’ όνομά τους για μπούγιο. Όλα για τη δόξα γίνονται εξάλλου. Εκατοντάδες συμμετοχές, η μια χειρότερη απ’ την άλλη, απόκαμε πια. Τα προγούλια του έτρεμαν από ιερή αγανάκτηση. «Πώς κατάντησε έτσι η νέα γενιά, πού χάθηκε το ταλέντο;» Ξεφύσησε άλλη μια φορά και σταύρωσε τα μικρά του χέρια με τα χοντρά δάχτυλα, πάνω στη θολωτή κοιλιά του.  Τι να ‘καμε, έπρεπε να το υποστεί. Έπιασε τον επόμενο φάκελο και κοίταξε τ’ όνομα: Ιάσων Αντραλάκης. Κάτι του ‘λεγε τούτο τ’ όνομα. «Ρε Αντραλάκης δεν ήταν κείνος ο φίλος μου, που ‘χε την αποθήκη υφασμάτων στην Βαλαωρίτου;» είπε στον εαυτό του. «Έγραφε κι ο γιος του ποιήματα, μου είχε φέρει ο Ευθύμης να διαβάσω πεντέξι απ’ αυτά», θυμήθηκε. Του είχαν αρέσει όλα, είχε μάλιστα στείλει συγχαρητήρια στον νεαρό. Δεν θυμόταν ακριβώς το μικρό του, όμως το Ιάσων του φαινόταν εξόχως ποιητικό κι ερχόταν καράρι στην περίσταση. Πόσους δα ποιητές να ‘χει ένα σόι με τόσο σπάνιο επίθετο…

 Δεν το άνοιξε, δεν είχε κουράγιο να διαβάσει τίποτ’ άλλο για κείνη τη μέρα, ούτε για κείνο το μήνα καλύτερα. Ο νέος έγραφε καλά, κι ο κύριος Οδυσσέας έλπιζε ότι δεν είχε σκαρτέψει στην πορεία, ήταν σίγουρος δηλαδή. Μπροστά σε όσα είχε διαβάσει τώρα δα, δεν θα μπορούσε κείνος να τα ‘γραφε χειρότερα. «Στο κάτω κάτω, δικό μας παιδί, γιατί να μην το υποστηρίξουμε…» Ξεχώρισε τον φάκελο, έβαλε τους υπόλοιπους στα κουτιά τους κι επιτέλους ανάσανε. Η αγγαρεία είχε λάβει ένα τέλος, άντε γιατί είχε και δουλειές που ‘χε φορτώσει στον οιστρόλαλο κόκορα. Με τον φάκελο στο άλλο χέρι, σήκωσε το τηλέφωνο…

~~~~{}~~~~

Ο ήχος κλήσης του κινητού ολόλυξε μες στην απόλυτη σιωπή του μισοφώτιστου δωματίου, αποσπώντας με βίαια απ’ τη διαδικτυακή ψιλοκουβέντα που μ’ είχε απορροφήσει. Άπλωσα να το πιάσω κι έριξα μια ματιά στην οθόνη· ήταν ο πατέρας μου. «Έλα Μανωλιό, Ευθύμης εδώ», έκανε χαρούμενα, «τι μου γλυκοπικρογίνεσαι;». «Καλά ρε μπαμπά, τίποτε το συγκλονιστικό, εσύ;»  «Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο κύριος Οδυσσέας – ξέρεις, ο ποιητής – και με ρωτούσε αν φχαριστήθηκες με το βραβείο ποίησης που κέρδισες» είπε χωρίς να προσπαθήσει να κρύψει έναν τόνο περηφάνιας που χρωμάτιζε τη φωνή του. «Ποιο βραβείο ποίησης, τι λες;» έκανα με ειλικρινή απορία. «Δεν έστειλες ποιήματά σου στον διαγωνισμό ποίησης του Ιαπετού; Ο Οδυσσέας μου είπε πως είδε το φάκελο με τ’ όνομά σου και σου απένειμε το βραβείο χωρίς δεύτερη σκέψη, το άξιζες αβλεπί, όπως τόνισε χαρακτηριστικά». «Σοβαρά; Και τι άλλο σου ‘πε;» ρώτησα με προβοκατόρικη φωνή. «Πόσο καλά ήταν τα ποιήματά σου, “όαση στην έρημο” τ’ αποκάλεσε, κι ύστερα γκρίνιαζε για τη χαμηλή ποιότητα των περισσότερων απ’ τ’ άλλα, κι όλο επαναλάμβανε “πού χάθηκε η έμπνευση στη νέα γενιά;”  και τα τοιαύτα». «Ωραία και καλοσούσουμα όλα αυτά, όμως δεν έχω στείλει κανένα ποίημα σε κανένα διαγωνισμό, ούτε φυσικά έλαβα κάποιο βραβείο σε πληροφορώ» είπα εγώ σαρκαστικά. «Και τότε τι στα κομμάτια έγινε ρε Μανώλη; Πού πήγε το βραβείο;» έκανε κείνος σαστισμένος και κάπως απογοητευμένος. «Πού θες να ξέρω εγώ ρε πατέρα, σάματις με νοιάζει κιόλας; Κάποιο λάθος θα ‘καμε ο κυρ Οδυσσέας».

Τον χαιρέτησα και κλείσαμε. Έμεινα για λίγο να κοιτάζω μπερδεμένος στο κενό, όμως γρήγορα η εικόνα σχηματίστηκε ξεκάθαρη μπρος στα μάτια μου. Δεν χρειαζόταν να είμαι ο Ηρακλής Πουαρώ για να καταλάβω ποιος ήταν εκείνος που ‘χε στείλει ποιήματα στον διαγωνισμό και σε ποιον συνεπώνυμο είχε πάει το βραβείο. Άρχισα να γελάω μόνος μου, σαν παραλοϊσμένος, μ’ ένα γέλιο νευρικό κι ελαφρώς πικρό. Ένα βραβείο ποίησης που δεν ζήτησα, σ’ έναν διαγωνισμό στον οποίο δεν συμμετείχα, ούτε καν γνώριζα τίποτα γι’ αυτόν, μια διάκριση που δεν άξιζα – αφού την κέρδισα με μέσον, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να διαβάσουν τα ποιήματα που βράβευσαν –  η οποία από σπόντα κατέληξε να δοθεί σε κάποιον άλλον. Το σύμπαν είναι παρανοϊκό, καλά το λέει ο γερο-Άλιστερ. Είχα πολύ καιρό να διασκεδάσω έτσι αβίαστα με κάτι, πόσο μάλλον με μια τόσο περίτεχνη και καλοστημένη ειρωνεία του Χάους. «Πού θες να τη βρούμε την ποίηση οι νεώτεροι κυρ Οδυσσέα μου, όταν εσείς οι παλαιοί, οι εμπνευσμένοι κι οι φτασμένοι χαρίζετε στα δικά σας τα παιδιά βραβεία και διακρίσεις… αβλεπί;» Σιγά σιγά τα τραντάγματα των καγχασμών κοπάσανε και κατόρθωσα να ξαναβρώ την αναπνοή και την αυτοκυριαρχία μου.

Ύστερα θυμήθηκα το «Βραβείον Ποιήσεως του Μεγάλου Χάους» που είχα απονείμει – στ’ αστεία, όμως μέσα απ’ την καρδιά μου – στον Ιάσωνα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κι οι σκέψεις μου τράβηξαν άλλο μονοπάτι. Στοχάστηκα πως τούτο το παράξενο συμβάν αποτελεί εκδήλωση Συμπαντικής Δικαιοσύνης, της Προσαρμογής, της Θεάς Μάατ των Αρχαίων Αιγυπτίων που ζυγιάζει σαν γύπας τα φτερά της στους Ουρανούς, που εμπρός της γονατίζουν Θεοί και Φαραώ. Τούτο το βραβείο, δεν το ‘χα ανάγκη, δεν είχε για μένα καμμία σημασία ή αξία, ούτε και θα αισθανόμουνα περήφανος για την κατάκτησή του. Αυτές τις δάφνες, κατά το παράδειγμα του Καζαντζάκη, θα τις είχα βάλει στο στιφάδο. Για τον Ιάσωνα ήταν ίσως το πιο μυριάκριβο δώρο που θα μπορούσε να ποθήσει, που θα τολμούσε να ευχηθεί. Το φάρμακό του, η περηφάνια του, το ίρτζι του, το έχος και το βιος του. Κείνος τώρα, δικαιολογημένα και τεκμηριωμένα θα θεωρείται πια ως ποιητής και μάλιστα καταξιωμένος, με περγαμηνές. Γιατί όχι; Όλα σε τούτο το ντουνιά έχουν για κομπάσο το χαρτί, το πτυχίο, τη διάκριση· άμα τα ‘χεις αυτά, κανείς δεν ψάχνει αν διαθέτεις μαζί και το ταλέντο, αρκεί να κουβαλάς το ψώνιο. Ο Ιάσωνας τόλμησε να ζητήσει ένα Βραβείο Ποίησης και το Χάος του το ‘δωσε. Κι αν ήταν από κάποιον άλλον να το πάρει, τούτος αυτοδίκαια θα ‘πρεπε να ‘μουν εγώ, που του το είχα ήδη απονείμει, παραδέχτηκα δηλαδή κατά βάθος πως του άξιζε.

Όμως κι εγώ απ’ την πλευρά μου, έλαβα το αντίτιμό μου και μάλιστα τοις μετρητοίς, κείνη την ίδια μέρα, μια Παραμονή Πρωτοχρονιάς που ‘χε ξεκινήσει σαν Μεγάλη Παρασκευή κι είχε τελειώσει σαν Πατρινός Καρνάβαλος. Ο μύθος θέλει τη θεά Μάατ να ζυγίζει στη φλωροζυγαριά της τις ψυχές των νεκρών, με αντίβαρο ένα φτερό. Αν η ψυχή είναι βαρύτερη, τότε εκπίπτει. Το αίσθημα ελαφρότητας κι ανάτασης που καζάντισα κείνο τ’ απομεσήμερο, ίσως και να μου ‘χε σώσει την ψυχή κι έτσι ξαναγεννήθηκα, έπειτα από έναν εσωτερικό θάνατο, όπου όλα μοιάζαν γκρίζα κι είχαν γκρίζα γεύση κι οσμή. Ο καθένας από ‘μας πήρε ό,τι είχε πιότερο ανάγκη, κείνο που ποθούσε και χρειαζόταν πάνω απ’ όλα. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη, μοιάζει με τον μπακάλη, που αυτάρεσκα ζυγίζει ένα κιλό ζάχαρη, ενώ η Προσαρμογή, είναι η αναπλήρωση περίπλοκων συμπαντικών ρυθμών, όπως περίπου το έθεσε ο Άλιστερ Κρόουλυ, το ανευλαβές Θηρίον…

~~~~{}~~~~

Λίγες μέρες αργότερα, πέρασα και πάλι απ’ τον καφενέ του Γιάννη, για έναν καφέ και λίγο μασλάτι, πριν πάω να πιάσω δουλειά. «Κάτσε, σου ‘χω πράμα που σαλεύει», έκανε με την πρεμούρα του κουρέα του βασιλιά Μίδα, που ‘ξερε πως είχε αυτιά γαϊδάρου. «Τι έγινε δηλαδή;» είπα εγώ κάπως συγκρατημένα, γοδέροντας μια ρουφηξιά. «Ο Ιάσωνας ρε, κέρδισε βραβείο ποίησης, μου το ‘δειξε κιόλας, το πιστεύεις;» «Και γιατί να μην το πιστέψω δηλαδή, στο πηγάδι κατούρησε δαύτος;» έκανα χαμογελαστά. «Μα καλά έχεις ακούσει, έχεις διαβάσει κανένα ποίημα του Ιάσωνα ρε Μανώλη;» επέμεινε αυτός μ’ έναν τόνο χαβαλέ αγανάκτησης. «Πώς δεν έχω ακούσει…» «Και ποια είναι η γνώμη σου δηλαδή;» «Τι να σου πω μωρέ Γιάννη, ειλικρινά δεν μ’ ενθουσίασαν, όμως τι ξέρουμε εγώ κι εσύ από ποίηση καημένε; Εδώ μου λες ότι τον έκριναν ανθρώποι ειδικοί και του ‘δωσαν ολάκερο βραβείο». Η επίκληση στην αυθεντία, είχε απόλυτη επιτυχία. Άπαντες έχουν εκπαιδευτεί να παγώνουν στο άκουσμα της μαγικής λέξης «Ειδικός». «Ναι, δεν λέω, δίκιο έχεις κατά βάθος…» είπε με τη φωνή του να φανερώνει όχι πια ειρωνεία, αλλά έναν κάποιο σεβασμό, «… άλλωστε δεν λένε πως οι καλλιτέχνες είναι όλοι τους και λίγο… ζαβοί;» κατέληξε μ’ έναν τόνο αποδοχής κι εκλογίκευσης. Ήπια την τελευταία ρουφηξιά, πλήρωσα και γύρισα να φύγω. «Αν θέτε τώρα ξανακοροϊδέψτε τον έρμο τον Ιάσωνα κουφάλες…» είπα μέσα μου με περιπαικτικά σαρδόνια φωνή, και κατηφόρισα γελώντας για τη δουλειά…

Διαβάστε το κείμενο στο πρωτότυπο του στο

http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_31.html

Read More »

Η καρφίτσα

Ω Γαμημένε ήλιε. Που ξερνοβολάς ζωή χωρίς να τη ρωτήσεις.

Μου λεν να χαίρομαι που τα χω όλα. Πως πρέπει αυτό να με κάνει να νιώθω που κάποιοι δεν έχουν τίποτα;
Μου λεν να χαίρομαι με τα λίγα που χω. Κοίτα τους άλλους που δεν έχουν τίποτα- μου λεν. Πως πρέπει να νιώθω που’ χω ασύγκριτα λιγότερα από τους λίγους και ασύγκριτα περισσότερα από τους πολλούς; Να νιώθω ένα ευτυχισμένο πιόνι; Ένας ικανοποιημένος υποτακτικός με τη δοτή του θέση στον κόσμο;

Η καρφίτσα
Του Πέτρου Αργυρίου

Να χαίρομαι που χω την υγειά μου… Πως πρέπει αυτό να με κάνει να νιώθω για αυτούς που την χάσαν, για αυτούς που τους την πήραν, για αυτούς που δεν την είχαν ποτέ τους;
Να νιώθω καλά που μια αρτιμελής. Πόσο ανίκανος να νιώσω που άνθρωποι χωρίς άκρα μπορούν να καταφέρουν περισσότερα από μένα;
Να νιώθω καλά που’ μαι που είμαι έξυπνος. Πόσο άχρηστος πρέπει να νιώθω που δεν μπορώ να νικήσω τη βλακεία τη δική μου και των άλλων;
Να νιώθω καλά που μαι όμορφος. Πως πρέπει να νιώσω για αυτούς που εισπράττουν κακία για την ασχήμια τους και κάνουν την ασχήμια τους κακία;
Να νιώθω καλά που χω την όραση μου. Ναι αλλά βλέπω μαζί με την ομορφιά και τη φρίκη. Λάθος, βλέπω τη φρίκη να οργώνει τον κόσμο με τα βαριά της αρχίδια και την ομορφιά, να κρύβεται από τους μνηστήρες της.
Να νιώθω καλά που ακούω. Ναι ακούω… τις μαλακίες τους –και δεν έχουν τέλος. Τις πουστιές τους. Ατέλειωτες και αυτές. Τον ακατάπαυστο ρόγχο της ψυχής τους…
Να μαι περήφανος για αυτό που είμαι. Ναι είμαι άνθρωπος. Η ράτσα που αποσχίστηκε από τη ζωή. Που έμαθε να την ερμηνεύει. Που περνιέται πως είναι το μόνο είδος που το κάνει επειδή έχει τη γλώσσα και τις λέξεις να το κάνει. Το είδος που ανακάλυψε το ψέμα για να ξεκάνει την αλήθεια των λέξεων και μετά να ξεκάνει και τον ίδιο τον κόσμο. Ράτσα διαβολική που περνιούνται για θεοί.
Είμαι ο γιός του πιθήκου. Του μοιάζω σε τόσα. Μαθαίνω όπως αυτός. Αλλά είμαι χειρότερος από δαύτον. Γιατί νομίζω ότι είμαι τα πάντα και θα χρησιμοποιήσω τα πάντα για να δικαιωθώ και να φαγοκυτταρώσω τον κόσμο μες στο παμφάγο εγώ μου…
Η εκδίκηση του άτριχου είδους…. Η εκδίκηση των αγελών τους. Τιμωρούμε τη ζωή για τη δυστυχία που μας προκάλεσε. Και μετά έχουμε το θράσος να λέμε πως η ζωή είναι όμορφη. Ναι η ζωή είναι όμορφη. Για αυτό τη γαμάμε. Μας αρέσει να γαμάμε τα όμορφα….
Σε βλέπω πίσω από τη μάσκαρα. Σε βλέπω πίσω από το χαμόγελο το πιθηκήσιο που κρατάς όσο ψηλά πρέπει με τα μαντηλάκια της ψυχής. Σε βλέπω γυμνό και άτριχο όπως πάντα ήσουν. Μόνο που τώρα έχεις μάθει πώς να γίνεσαι κακός και επιτηδευμένος. Σε εκπαίδευσαν στο κακό που δεν είναι αναγκαίο.
Μπορείς να είσαι όσο σκοταδόψυχος θες. Αρκεί να χεις καλούς τρόπους. Πιστοποίηση υποκρισίας από τους αρμόδιους οργανισμούς διαγωγής.
7 δις μηχανές απληστίας, γυμνές από όνειρα που προστάτευαν την ιερή τάξη των πραγμάτων, γεμίζουν με τα σκατά τους τον πλανήτη, τα ορατά και τα αόρατά του.
Μας αδειάσαν από όνειρα που προστάτευαν το σύμπαν από τη μανία της σάρκας. Μείναμε μοναχά πετσιά, καπότες που περνιούνται για μπαλόνια. Μπαλόνια που με το γινάτι βουλιμικών βρεφών απαιτούν να γεμίσουν τον εαυτό τους με τον κόσμο, να τον φαγοκυταρρώσουν, αντί να επιτρέψουν στον κόσμο να τους γεμίσει.
Μια ορδή πολυμήχανων παρασίτων που ξέχασε να προσφέρει και να δέχεται… Μόνο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει.
…Ξύπνησα σήμερα και θυμήθηκα. Την υπαρξιακή μου οδύνη. Το υπαρξιακό μου άγχος που με σημάδευε από τη γέννα μου.
Θυμήθηκα ότι ξέρω ότι πονάω- διαρκώς και ακατάπαυστα. Το ότι άλλοι πονάν περισσότερο το κάνει ακόμη περισσότερο επώδυνο. Το ότι υπάρχει σωματικός πόνος που ξεπερνά ό,τι η ψυχή μπορεί να προσομοιώσει, το κάνει τρομερό. Τι έχεις βρε Πέτρο; Μου λέγαν όσοι ακόμη με βρίσκαν όμορφο. Τι να χω δηλαδή άλλο πέρα από αηδία και πόνο; Να χαίρομαι που πονάω λιγότερο από άλλους; Να χαίρομαι από τον πόνο των άλλων; Αυτή είναι η συνταγή της ηρεμίας σας; Αυτή είναι η σύμβασή σας; Αυτό είναι το συμβόλαιο με το διάβολο που υπογράψατε; Πουλήσατε την ψυχή της ανθρωπότητας για να σωθείτε από το άλγος της ζωής.
Ο μόνος που πρέπει να διαχειρίζεται και να εγκαταλείπει τον πόνο της ύπαρξης είναι ο χειρουργός. Αλλά αυτός το κάνει γιατί πρέπει. Το κάνει για καλό… Ξεχνάει τον τρόμο που φέρνει στην ψυχή η θέα της εσωτερικής σάρκας για να τη συμμορφώσει. Αυτός όμως που ξεπερνάει τον τρόμο της ψυχής μπροστά στη θέα των σπλάχνων μόνο και μόνο για να την αδειάσει -όπως το σιφόνι- μέσα από το κορμί σαν ταν κάποιο περιττό υγρό δε λέγεται χειρουργός. Λέγεται βδέλλα. Και είναι δολοφόνος.
Το γένος των τεχνιτών έγινε ένα τεχνητό γένος. Είμαστε όλοι μας φονιάδες. Απλά ο καθείς μας είναι διαφορετικά εξειδικευμένος. Άλλος σκοτώνει τα σκυλιά και τα δελφίνια, άλλος τα βόδια και τα έμβια εδώδιμα, άλλος τις μέλισσες, άλλος τους τόπους της ζωής, τις θάλασσες, τα δάση, τα ποτάμια, άλλος σκοτώνει τους ανθρώπους και όλοι μαζί σκοτώνουμε τα όνειρα, τον έρωτα, την ομορφιά, τις λέξεις, το νόημα, όλα όσα αποτελούν και θρέφουν την ορατή και αόρατη ζωή του πλανήτη. Όλα επιτρέπονται. Αρκεί λεφτά να χεις να φέρεις στο τραπέζι καλοσερβιρισμένα τα πτώματα. Και να τα τρως με τρόπο κυριών. Μια καλοοργανωμένη κυψέλη παρασίτων με φράκα και φράγκα. Μια βιομηχανία δολοφόνων.
Τα πιάτα με απλωμένη τη σκοτωμένη ζωή μπροστά μας τη θεωρούμε ευλογία μας. Τρεφόμαστε από το θάνατο. Είμαστε οι απόστολοι του: Τον διαδίδουμε στα πέρατα της οικουμένης. Και ακούω τους συν-φονιάδες να λεν σαν η σοφία των αιώνων να ναι τσιφλίκι τους: Να χαίρεσαι που ‘σαι ζωντανός και χεις την υγεία σου.
Να χαίρεσαι που η ζωή σου είναι ο θάνατος χιλιάδων άλλων δηλαδή; Να χαίρεσαι που ζεις στη νικηφόρα παράταξη του πολέμου;
Ναι καλοί μου φονιάδες. Μόνο που εγώ δε ρωτήθηκα αν θέλω να πεθάνω. Γιατί ακριβώς δε ρωτήθηκα αν θέλω να ζήσω. Και το ένα συνεπάγεται το άλλο.
Είμαστε το είδος που γνωρίζουμε για το θάνατό μας. Γι αυτό και τον μοιράζουμε τόσο εύκολα στους άλλους. Αν για τη ζωή δεν έχει σημασία ο θάνατός μου, για ποίο λόγο οι θάνατοι των άλλων να χουν σημασία για τη ζωή μου;
Μαθητεία, διαγωνισμός και πλειοδοσία στη σκληρότητα την κάναμε τη ζωή. Και η ζωή δεν ήταν ποτέ έτσι. Ήταν ακριβοδίκαια. Δεν χαριζόταν σε κανένα. Έλλογη σκληρότητα επιδείκνυε μονάχα. Και μεις, το μόνο είδος που θεωρούμε ότι είμαστε έλλογο, άλογα σκοτώνουμε.
Πίθηκε… πίθηκε που άνοιξες την κεφάλα σου για να χωρέσεις τον κόσμο, πίθηκε που σαν τα ντόπερμαν δεν φρόντισες να αναπτύξεις το κρανίο σου και τα κανες κει μέσα φαιό χυλό, πίθηκε που στριμώχνεις στο μπλέντερ της σκέψης σου το σύμπαν, πίθηκε που κατασκεύασες κυνόδοντες από αντεκδίκηση για ότι σε δάγκωσε. Πίθηκε που κατέβηκες από τα δέντρα στους τόπους του κινδύνου για να μπορέσεις να κάνεις τον πλανήτη τόπου του κινδύνου για τη ζωή στο σύνολό της, τρομερέ πίθηκε, μεταμελήσου πριν σκοτώσεις και το αθάνατο μέλλον. Στα δέντρα που σουν είσαι πιο κοντά στα αστέρια που σε καναν άνθρωπο. Ανέβα ξανά, ψηλότερα, ομορφότερα… Δε θα βρεις το μυστικό της αθανασίας στα σφαγεία. Δε θα το βρεις αν έχεις από άπληστη περιέργεια πρότερα σκοτώσει ότι είναι αθάνατο.
Πίθηκε που κατέβηκες από τα δέντρα… σταμάτα το ματοκύλισμα … Το αίμα που φοράς για γούνα σε κάνει να μοιάζεις λαβωμένος όπως παλιά, τότε που δεν είχες τις μηχανές του θανάτου σου να σε προστατεύουν. Μονάχα την αγέλη. Μονάχα την κοινωνία σου. Τότε -παλιά- που ακόμη οι πίθηκοι, από ανάγκη, αγαπιόντουσαν και αγαπούσαν. Μα ξέχασε ο πίθηκος τι πα να πει αγάπη. Και κυλίστηκε στο αίμα, λούστηκε με αυτό.
Βρε πίθηκε. Σαν ετοιμοθάνατος μοιάζεις βρε έτσι ματωμένος που σαι…
Πίθηκε σταμάτα λέω… και ακούγομαι όπως ένας κωλόγερος ποιητής που πρόσφατα πρόσταζε: «μνήμη λέγε». Τώρα το θυμήθηκες παππού; Τώρα θυμήθηκες πως σκοτώσαμε τη μνήμη; Πως γίναμε ένα είδος αιώνια εφήμερο;
Το πλησίασα το ερείπιο. Πλαισιωνόταν και από νεαρούς ναούς που εκπαιδεύονταν στην ερείπωση από τους μάστορες της. Οι γέροι και οι μεσήλικοι της παρέας κορδώθηκαν πως δεν ήταν ποιητές μα συλλέκτες ποίησης. Και γιατί καμώνεστε τους ποιητές βρε αποποιητές. Βιαστές, κλέφτες και δολοφόνοι της ποίησης είστε. Γιατί την τέχνη την ευνουχίζετε μη τυχόν και σας θυμίσει το πέος σας που ποτέ του δεν έδωσε χαρά. Αιώνιες και ανένδοτες παρθενοραφές είστε, φτιαγμένες για να αποκλείετε τον έρωτα για χάρη της γαμήλιας σύμβασης.
Ο ιός του πιθήκου. Ο άσωτος ιός του πιθήκου. Ο αχάριστος ιός του πιθήκου που η θέση του είναι να χαίρεται με την αγνωμοσύνη του.
Πάει καιρός που ξιπάσαμε. Υποκριτές και επιλεκτικοί προβάλουμε στο καθρεφτάκι μας μονάχα τις εικόνες που μας αρέσουν. Ένα τηλεοπτικό στούντιο το μυαλό μας…
Και όλοι οι άσχημοι του πλανήτη πίσω από αυτό, να μην φαίνονται. Τα πτώματα κρυμμένα ή μεταμφιεσμένα και αυτά… Όσο από αυτά δεν τα κάναμε φαί και θρέψη και χώνεψη και σκατά…
Κακόψυχο, υποκριτικό, επιλεκτικό είδος που πιστεύει τα ψέματα που παράγει για λόγους
Εστετισμού. Η χαβούζα όμως μπούκωσε. Ο οχετός ξεχειλίζει. Μόνο μια μαύρη τρύπα θα χωρούσε τα εγκλήματα της ανθρωπότητας κατά των πάντων… Και σήμερα…
Γαμώτη μου. Όλα πέφτουν. Η οικονομία καταρρέει, η κοινωνία το ίδιο, ο έρωτος. Πάει και αυτός, άθαφτος και άκλαφτος.
Τα μαλλιά μου πέφτουν, τα δόντια το ίδιο, το ανέμελο και ατίθασο πέος μου το ίδιο, η κοιλιά μου τραβιέται προς το χώμα, προετοιμάζεται να επιστρέψει λειψά όσο καταβρόχθισε, να γίνει ο άνθρωπος ένα ανθυγιεινό γκουρμέ για τα σκουλήκια και τους λοιπούς αποικοδομητές. Έφαγες; Θα φαγωθείς πίθηκε. Δεν χόρταινες να τρως πίθηκε; Ούτε και το χώμα θα χορταίνει να σε τρώει πίθηκε. Νόμος φίλε. Ποιητική δικαιοσύνη. Ποιητική δικαιοσύνη. Ή μήπως νόμισες πως μόνο το δικό σου δίκαιο μέτραγε μπανανολάτρη; Ε;
Μου λεν να μη μιλάω. Να κάνω γαργάρες, να μη χαλάω τη μανέστρα. Σε ποιον αρέσει η κριτική όταν τον μαχαιρώνει άλλωστε; Κανείς δεν είναι τέλειος. Γιατί λοιπόν να σπάμε τη σύμβαση του να συμπεριφερόμαστε σαν τέλειοι, σαν να μας τραβάν φωτογραφίες για εξώφυλλα όλη την ώρα; Πίθηκε, κατούρα και λίγο.
Μάτωσα για να σπάσω τους δεσμούς αίματος. Μάτωσα σταυρώνοντας με τα ίδια μου τα χέρια τον εαυτό μου για τα κουσούρια μου. Και μου λεν τώρα να μην ραπίζω με τις λέξεις τους άλλους δολοφόνους. Δεν είναι σικ.
Θα είμαι αιχμηρός. Σαν την καρφίτσα. Οι φούσκες και τα αποστήματα πρέπει να σκάνε νωρίς. Πόσο μάλλον τα συμπαντοφάγα μπαλόνια…
Για το μόνο που μαι περήφανος μες στα εγκλήματα μας, είναι που η τέχνη μου δεν υποτάχτηκε ακόμη. Δε διαστρεβλώθηκε η καρφίτσα μου, δεν έγινε αγκίστρι να κλειδώνει από τα στόμα τους χάνους.
Είμαι ακόμα ντόμπρος άνθρωπος. Ντόμπραμαν δηλαδή στον κόσμο των ντόπερμαν. Χαμένος από χέρι τη μάχη ακόμη θα τη δίνω απέναντι στους μικρόμυαλους καταστροφείς μας.

Read More »

Ποίηση: Jazra: Νουκλεοτίδια

ΝΟΥΚΛΕΟΤΙΔΙΑ

του Jazra

(Για περισσότερο Jazra στο http://jazrakhaleed.blogspot.com/)

Στην εποχή των γενετιστών οι δικαστές εξαργυρώνουν μέρες
Ο Δρ. Μένγκελε γυαλίζει το χαμόγελό του με τη χορηγία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας
Οι βιοτεχνολόγοι διορθώνουν τα λάθη της φύσης
Σχεδιάζουν καραντίνες
Ετοιμάζουν τους νέους θαλάμους αερίων
Ας αφήσουμε τους ειδικούς να αποφασίσουν ποιοι θα γίνουν σαπούνι σήμερα με την εγγύηση ποιότητας της GlaxoSmithPfizer
Μια νέα ράτσα θηλαστικών ετοιμάζεται στα εργαστήρια
Πιο ανθεκτική
Με κοφτερά δόντια
Χωρίς μνήμη
Με το μανίκι σηκωμένο, παιδιά περιμένουν στη σειρά για το νέο εμβόλιο ενάντια
στον καρκίνο της μήτρας,
την αγάπη,
τη μοναξιά της ύπαρξης,
το απείθαρχο σώμα.
Επιτέλους! Η αναπαραγωγή έχει περάσει οριστικά πια στα χέρια της επιστήμης
Η σεξουαλικότητα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των γιατρών
Τα παιδικά σώματα ανήκουν στο κράτος
Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Όλα ρυθμίζονται βάσει του κοινωνικού συμφέροντος
Ο έρωτας έχει πλέον απολυμανθεί από τις αρμόδιες υγειονομικές αρχές
Όλοι και όλες μπορείτε να τον γευτείτε χωρίς κανένα κίνδυνο
Η θανατική ποινή μας είναι άχρηστη πια (εμάς ως πολιτισμένη κοινωνία, εννοώ)
Οι αστυνομικοί μπορούν χωρίς έγνοιες να βιάζουν μετανάστες
Οι εγκληματίες θανατώνονται πια στην κοιλιά της μάνας τους
Το DNA σφραγίζει τους μελλοντικούς δολοφόνους
Τώρα μπορείς να αποικήσεις το κορμί μου με μια απλή συνδρομή και μια γρήγορη σύνδεση
Μπορείς να μ’ αγοράσεις
Να μ’ αγαπήσεις
Μπορείς να με γαμήσεις
Αλλά ποτέ να με αγγίξεις
Χώρισε με σε πληροφορίες, μετά πάτησε enter
Ας δοξάσουμε το σώμα δίχως όργανα
Όχι άλλους εμετούς, εκκρίσεις χολής και ρυτίδες
Ο θάνατος νικήθηκε
Μαζί του και ο άνθρωπος
DNA
Οι αλυσίδες έχουν πια χημικό τύπο

Read More »

Ποίηση: Τα εξώγαμα του Δεκέμβρη

Ετεροαναφορά από: http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com/2009/02/blog-post_24.html

Οι πεινασμένοι στην Αφρική. Οι ειδικοί στην τηλεόραση. Οι κακοί στη φυλακή. Οι αναρχικοί στα Εξάρχεια. Αυτοί που αποφασίζουν στη Βουλή. Τα λεφτά μας στα δάνεια. Η αστυνομία στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια μας στις τράπεζες. Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία. Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα. Η ψυχαγωγία μας στα bar. Τα παιδιά μας στο σχολείο. Οι φίλοι μας στο Facebook. Η τέχνη στα μουσεία. Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις. Τα δέντρα μας Χριστούγεννα στο Σύνταγμα. Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος. O έρωτας στις 14 Φλεβάρη. Εμείς στους τέσσερις τοίχους.

Πειθαρχία τέλος - Ζωή Μαγική

Η αστυνομία στην Αφρική. Οι πεινασμένοι στις τράπεζες. Οι αναρχικοί στη Βουλή. Τα Εξάρχεια στην καρδιά μας. Οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος. Οι φίλοι πλάι μας. Τα bar στις φυλακές. Αυτοί που αποφασίζουν στο σχολείο.Τα λεφτά μας στα πάρκα. Τα πάρκα στα πάρκινγκ τους. Οι εχθροί μας στο facebook. Οι ειδικοί στα σπίτια τους. Η τηλεόραση στα σκουπίδια. Η ψυχαγωγία στα σχολεία. Η τέχνη παντού. Οι διαφημίσεις στα μουσεία. Τα παιδιά μέσα μας. Τα μπαλέτα στους δρόμους. Ο έρωτας στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια στα δέντρα. Τα δέντρα στους δρόμους. Η ομορφιά στους δρόμους . Οι επιθυμίες μας στους δρόμους. Εμείς; Στους τέσσερεις τοίχους;»

Read More »

Ποίηση: Αγάπη είναι...

Η αγάπη δεν είναι μπάλα
γεμάτη αέρα
να την κλωτσάς ανέμελα
δεξά κι αριστερά



__Αγάπη είναι...
Του Πέτρου Αργυρίου
Ιούνιος 2010__


Η αγάπη δεν είναι να λες
καλά είμαι και δω
αλλά αλλού μπορώ καλύτερα
.

Η αγάπη είναι να περπατάς στη βροχή
και να λες κρυώνω,
αλλά κι εσύ,
το νοιώθω.

Η αγάπη είναι να περπατάμε στα
αγκάθια
και να λες
πονάω
αλλά ακόμη με πονά να σε βλέπω
να πονάς.

Αγάπη είναι να λες
προχώρα, μπορείς μακρύτερα
αλλά να μην το απαιτείς ποτέ.
.
Αγάπη είναι να ξέρεις ότι μπορείς
μακρύτερα
αλλά ν αφήνεις να σε προσπερνάν
αυτοί που μπορούν ομορφότερα.

Αγάπη είναι μια μάνα και μια κόρη
μέσα από τη βροχή θαρρετά να ξεπροβάλλουν
ανάμεσα σε μάτια που τρέμουν μήπως λιώσουν

Δύο εραστές μέσα στο χαλασμό κυρίου
με ορμητική ευγένεια να σμίγουν

Αγάπη είναι η μαγιά του κόσμου

Read More »

Ποίηση: Ο Βασιλιάς της σκόνης.

Περίεργος καρπός η συνειδητότητα. Ανεξιχνίαστος, απρόβλεπτος, συχνά πικρός και επώδυνος με πότε πότε αβάσταχτα ηδύς. Αυτό είναι από τα πιο προσωπικά μου κείμενα, "το μυστικό μου" θα τολμούσα να πω. Γράφτηκε το 1992 και ο νεαρός συγγραφέας του τότε θεωρούσε ότι περιείχε τους περισσότερους αυτοπροσδιορισμούς του, τον σκοπό της ύπαρξης του, το νόημα της ζωής του. Το κείμενο απευθυνόταν στους ανθρώπους της εποχής τότε που δεν αντιλαμβανόντουσαν την ψυχολογική πανώλη που θα ερχόταν μέσα από την πλαστικοποίηση της ζωής τους.
Ο νεαρός εκείνος σκεφτόταν ότι αυτό είναι το κείμενο το οποίο θα διακοσμούσε την ταφόπλακα του μετά το θάνατο του κάπου στα 30 του όπως το σκόπευε. Σήμερα είμαι 38 και ελπίζω να ζήσω και να δημιουργώ άλλα τόσα χρόνια.
Τα κείμενα του νεαρού θα είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζουν πως είναι να είσαι νέος, για να μου επιτρέπει να καταλαβαίνω τους νεότερους από μένα.
Όχι, δε βρισκόμασταν όλοι σε νάρκωση ούτε σε χαύνωση το 90. Και πρέπει να αποτινάξουμε τη μοιρολατρεία της ¨χαμένης γενιάς".

Τιμώντας τον έφηβο συγγραφέα του κειμένου, άγγιξα το έργο του μοναχά με ένα λεπτό πινέλο:

__Ο βασιλιάς της σκόνης__

Του Πέτρου Αργυρίου

Έτος γραφής: 1992

Γέρνω κουρασμένα προς τη φωτογραφία, ότι μου χει μείνει από σένα. Ανήμπορος ολότελα, μήτε να τα δεχτώ μπορώ τα πράματα όπως ήρθαν, μήτε να τα απορρίψω.

Η φωτογραφία σου είναι η δική σου ιστορία και κάποιοι την ξέρουν.

Τη δικιά μου όμως δεν την έμαθε κανείς. Μέχρι τώρα.

Γεννήθηκα

ΑΝΘΡΩΠΟΣ,

στα έγκατα μιας φυλής που πολεμούσε και έτρωγε την ίδια της την φύση, που έτρωγε την αλήθεια

Γεννήθηκα

ΕΧΘΡΟΣ

γιατί έπρεπε πολεμώντας να κρατήσω αυτά που παλεύατε να χάσετε.

Γεννήθηκα

ΑΡΝΗΤΗΣ

γιατί όφειλα να αρνηθώ το ποδοβολητό σας προς το χείλος του γκρεμού που φτιάξατε για μέλλον

Παρέμεινα άνθρωπος από αδυναμία.

Να αποτινάξω τη σάρκα και την ψυχή που με έπνιγε από τα μέσα δεν μπορούσα.

Ώσπου μια μέρα ψυχή και σάρκα με ρουφήξαν μέσα τους και χάθηκα και χάσετε όλοι σας. Γιατί εγώ για ξόδεμα ήμουν, η σπίθα που θα κρατούσε τη φλόγα ζωντανή. Εκεί που εγώ θα πεφτα, να στήνατε τη σκάλα για τον ουρανό.

Δεν έχασα ούτε μια μάχη από αυτές που έδινα για σας. Ούτε μία. Δεν ηττήθηκα. Δηλητηριάστηκα. Από το βλέμμα το μπασταρδεμένο, το πειθήνιο, το εύπιστο στην εικόνα. Από την υποταγή σας στον κόσμο που σας ορμηνέψαν πως τάχατες ήταν επίπεδος, λες και ήσασταν τυφλοί.

Τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο. Χάσατε έναν ακόμη πρόμαχο. Γιατί τι άλλο ήμουν παρά ένα τεμάχιο σάρκας από την ψυχή σας που εξοργισμένο από την ταπείνωσή σας συμβιβαζόταν μόνο με τη θέωσή σας;

Τώρα, μόνοι ή με συντροφιά αγνώστων ζητάτε το τίποτα. Ήμουν το εργαλείο σας που σπάσατε και θάψατε για να ενισχύσετε τα τοιχία της φυλακής σας. Ο πίδακας αίματος του ακέφαλου κόκκορα που θεμελίωσε την παράγκα σας.

Σκοτώσατε το βασίλειο σας και τώρα δεν έχετε μήτε σκιά, μήτε ήλιο, μήτε γη. Εξόριστοι, τυφλοί, με μνήμες σκόρπιες και σπασμένες, ζείτε μια αφήγηση μικρών ιστοριών χαράς και θλίψης που δε θα ενωθούν ποτέ.

Ζείτε στην έρημο που υποδεχτήκατε, χωρίς μνήμες του ποιοι ήσασταν κάποτε, του τι θα μπορούσατε να γίνετε.

Και τι δε χάσαμε για να ξεχάσουμε τον πόνο της απώλειας. Την Μια Ψυχή. Το όλο. Και τώρα γυρνάτε άσκοπα από δω και από κει. Ακόμη και οι πιο λαμπροί από σας, σκιές του κάτω κόσμου. Κερδίσατε τα πάντα και σας κάναν να το δεχτείτε έτσι εύκολα ξεχνώντας πως δεν έμενε τίποτε άλλο να κερδίσετε. Τίποτε δεν μένει να κερδίσετε πια.

Και όταν φυσάν οι άνεμοι οι αλλοτινοί και ακούτε εκείνη την παράξενη λαλιά, και φωτίζει η πεθυμιά τα μάτια σας που λαχταρά μακρινές φωτιές και ξένους τόπους, για πράματα που γλιστράν από το μυαλό όπως η άμμος από τη χούφτα σας, για αυτό που κάποτε ήσασταν βαθιά μέσα σας, παράξενοι και τέλειοι, τότε θέλετε να θρηνήσετε, έστω και με δάκρυα στερεμένα από καιρό, με λόγια που δεν έχουν πνοή να βγουν από το στόμα.

Μα δεν είναι ο θρήνος αρκετός. Και οι άνεμοι από μακρυά κοπάζουν και οι φωτιές σβήνουν και οι λαλιές παύουν... η λήθη επιστρέφει και γυρνάτε υπάκουα στις ξένες σας ζωές, σε ζωές ανάμεσα σε ξένους... εκεί που το κενό από τα μέσα θεριεύει και απειλεί να σας καταπιεί και να μη θέλετε κανένα να σας σώσει και να μην μπορεί κανείς να σας βοηθήσει. Γιατί ήσασταν μοναδικοί, άστρα που σβήνετε το φως σας στο βούρκο του πλαστικού σας κόσμου και της λήθης.

Ο κόσμος σας γάμησε με τις ευχές σας και θα του φέρετε μπάσταρδα παιδιά για θυσία. Κεφάλι δε θα ξανασηκώσετε παρά μόνο όταν σας πλήττει η τρέλα, η οργή του δολοφονημένου σας εαυτού. Αλλά ούτε η τρέλα ούτε η οργή θα αρκούν πλέον να σας λυτρώσουν.

Ούτε και γω μπορώ να λυτρωθεί αλλά πεθάνω πιο ήρεμα γνωρίζοντας ότι πάλεψα για αυτό που παλεύατε να σβήσετε. Το σαρκίο μου ξέρει θλίβεται, ξέρει μια αλήθεια. Εσείς φτωχά μου άστρα άσχημα σβήνετε και ο κόσμος σας γαμάει και σας μαγαρίζει με περισσή καύλα. Εσείς που του αρνηθήκατε ψυχή του κόσμου. Και όταν σας ο κόσμος γαμάει με χαρά και μνησίκακα για αιώνες, να ξέρετε το γιατί: Δεν τον σώσατε τον κόσμο τότε που μπορούσατε.

Τώρα ίσως να ξέρετε για ποιο λόγο τα μάτια μου κουβαλούν τόση θλίψη. Για σας!

Κάθομαι και κλαίω, νεκρός όσο και ζωντανός πάνω από ένα συλημένο τάφο. Κλαίω για ονόματα, για πρόσωπα, για εικόνες, για φωτογραφίες. Γιατί θα μαι ακόμη εκεί όταν θα χετε όλοι φύγει, το φάντασμά σας, καταραμένος να σας συντηρώ με τις αναμνήσεις μου, σκιάχτρο που διώχνει το χρόνο μακριά από τις σπαρμένες μνήμες. Όχι, δεν είμαι πια ο πολεμιστής σας, εδώ και καιρό δεν είμαι πια, ίσως να μην ήμουν και ποτέ. Γιατί αυτός ο πόλεμος στον οποίο τάχθηκα ήταν δικός σας. Και τον έχασα. Να κλαίω για πάντα το μόνο που μου μου μένει πια με τις μνήμες μιας άλλης, μιας πιο αληθινής, μιας πιο ανθρώπινης ράτσας που σκοτώσαμε.

Δε δεχτήκατε προμάχους. Επιλογή σας. Τους μοιρολογητές σας όμως δεν τους επιλέγετε. Γιατί αυτό είμαι πια. Ούτε πρόμαχος ούτε πολεμιστής. Αυτόκλητος μοιρολογητής. Και σε κάθε βήμα μου κλαίω πάνω από τους άδειους τάφους σας που ανυπόμονα περιμένουν να πληρωθούν με θάνατο.

Read More »