Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Το τελευταίο (;) αντίο



Το τελευταίο (;) αντίο

Του Πέτρου Αργυρίου

Στον Γεώργιο Jeffrey Παπανδρέου Μινέικο
Δε θα λείψεις σε κανένα ολιγαρχίας γιέ Πρωθυπουργέ.
Κανείς μας όμως δεν είναι σίγουρος ότι δεν θα τον ξαναδεί σε κάποιο πόστο να μιλά με πάθος για τα υψηλά και τα όμορφα. Για αυτά που ποδοπάτησε.
Με την αντικατάσταση του, σαν να ταν παίκτης σε ποδοσφαιρικό αγώνα (το στημένο δεν τολμώ να το πω…) που μετά τα όσα οφθαλμοφανή έκανε εις βάρος της ομάδας τους έβαλε και αυτογκόλ, οι πολίτες βρίσκονται μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Στο πρόσωπο του μάθαν να μισούν τις τακτικές που οδήγησαν τη χώρα τους στην καταστροφή. Αγάπησαν να μισούν αυτό το αγόρι που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στο Baywatch, επιλέχτηκε όμως να ναι ο ρόλος με τον οποία θα έκλεινε ο τελευταίος κύκλος επεισοδίων της Δυναστείας.
Τον άνθρωπο που γύρισε το σενάριο για «το Νησί» καθώς μετέτρεψε τη χώρα του σε μια χρηματοπιστωτική Σπινολόγκα της οποίας η κοινωνία έπρεπε να απομονωθεί για να μην επιμολύνει χρηματοπιστωτικά και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο.
Ζούμε στην πιο προβεβλημένη και θεαματική καραντίνα της ιστορίας. Μας παρουσιάζουν ως μιαρούς πολυδάπανους γορίλες στο κλουβί και μας χρεώνουν μισόφλουδα μπανάνας για χρυσό, για τον ιερό σκοπό του υγειονομικού και δημοσιονομικού καθαρισμού του κλουβιού μας.
Και τι θα γίνει με τους γορίλες; Που τρων τα χημικά για να καθαρίσει το κλουβί τους; Που τους κόβουν το ρεύμα γιατί βάλαν χαράτσι και στα κάγκελα; Που τα υπερχρεωμένα γοριλάκια τους θα καθαρίζουν τα κλουβιά άλλων ανωτέρων ειδών του ζωολογικού κήπου της Ευρώπης για να πληρώνουν τους τόκους που οι δεσμοφύλακες επέβαλαν στους γερο-ξεμωραμένους γορίλες που ζήσαν τόσο πολύ στο κλουβί της κομματοκρατίας που το περάσαν για το σπίτι τους;
Φεύγει ένας δεσμοφύλακας δεινός, έρχεται άλλος. Έχει εμπειρία από φυλακές αυτός. Ξέρει πως το χρηματοπιστωτικό φυλακίζει τους ανθρώπους σε παγίδες χρέους. Ξέρει πως οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν σε αυτές σαν να τα να το σπίτι τους. Σε αντίθεση με τον προηγούμενο, δεν έχει κρίση ταυτότητας και ξέρει τι ζητάν από αυτόν οι δεσμοφύλακες: το (υπερ) θετικό πρόσημο στα έσοδα του ζωολογικού κήπου. Ότι και αν σημαίνει αυτό για τα είδη που ζουν μέσα… Πείνα, αλληλοσπαραγμός, παραφροσύνη, αρρώστιες.
Ο σαδισμός της φιλαυτίας μας τελείωσε. Ζήτω ο σαδισμός!
Αφού λοιπόν ο προηγούμενος δεσμοφύλακας επιτέλεσε το έργο του, χάος και καταστροφή δηλαδή, επανέρχεται η τάξη: η μέτα-νέα τάξη πραγμάτων και οι επιστάτες της- απευθείας μέσα από τη μαύρη καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Κανείς δε θα κλάψει για το δεσμοφύλακα που ο Γάλλος ομόλογος του φέρεται να χαρακτήρισε ως τρελό και καταθλιπτικό: Αντίθετα, ήρθε η ώρα για ακόμη περισσότερη οργή. Για τους προηγούμενος και τους επόμενους. Για αυτούς πίσω από τη μάσκα Παπανδρέου:
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Καλοί και κακοί μπάτσοι της παγκοσμιοποίησης μαζί με κατεδαφιστές εθνών και φυσικά και κοινωνιών βρισκόντουσαν στο περιβάλλον Παπανδρέου.
Ο σύμβουλος Joseph Stiglitz, πρώην της World Bank βρίσκεται στο Andreas G. Papandreou Foundation στο οποίο βρίσκονται και πρόσωπα από τα open society funds του κερδοσκόπου και διαχειριστή κεφαλαίων της πυρηνικής διεθνούς πλουτοκρατίας, του George Soros.
O σύμβουλος Jeffrey Sachs στην ΜΚΟ πράσινης ανάπτυξης του Ανδρίκου Παπανδρέου.
O σύμβουλος Alex Rondos, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ και κομβικός ενίοτε στο ΥΠ.ΕΞ.
O Soros έχει επιτεθεί μέχρι και σήμερα στη Μ. Βρετανία, έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διάλυση και πολύ περισσότερο στην «αμερικανοποίηση» της ανατολικής Ευρώπης.
Στη Γιουγκοσλαβία ο Soros, στη Βολιβία ο Sachs και από κοινού στην μετακομμουνιστική Πολωνία και Ρωσία σε συνεργασία με το ΔΝΤ εφάρμοσαν το δόγμα του οικονομικού Soros και συνέβαλλαν στη «ρευστοποίηση» και εκποίηση του εθνικού τους πλούτου και στα δεινοπαθήματα των πληθυσμών τους (ακριβώς όπως δηλαδή συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα).
Οι εντιμότατοι φίλοι
Sachs, Stiglitz (πρώην διευθύνων στέλεχος της World Bank), Trichet, (ο μέχρι και πρόσφατα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας), Strauss Kahn (μέχρι και πρόσφατα διευθυντής του ΔΝΤ και παρολίγον μέλλοντας πρωθυπουργός της Γαλλίας) είναι φίλοι ή έχουν τουλάχιστον συνεργαστεί με τον Soros. O Sachs φέρεται να έχει δηλώσει σε ελληνική εφημερίδα μάλιστα ότι είναι και θαυμαστής του Γ. Παπανδρέου.
O Sachs φέρεται ως πνευματικός πατέρας του εκτονωτικού και ελεγχόμενου κατ’ εμέ κινήματος Occupy Wall Street, υποστηρικτής του οποίου ήταν ο Stiglitz και για το οποίο με κατανόηση μίλησε ο Soros αλλά και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Barrack Obama.
Μετά την αλλαγή καθεστώτων που «μεταδίδεται» πλέον από την αφρικανική μεσόγειο στην ευρωπαϊκή, στη θέση του διορισμένου πρωθυπουργού τοποθετείται ο Λουκάς Παπαδήμος, σύμβουλος των πρωθυπουργών της οικονομοκρατίας και της χρεοκρατίας και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, συνεργάτης κατά περιόδους δηλαδή των Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και Trichet ενώ για την ιταλική πρωθυπουργία προορίζεται ο Mario Monti. Monti και Παπαδήμος ανήκουν στην Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission), εξωθεσμικό όργανο της οικογένειας Rockefeller, που ανήκει στην πυρηνική πλουτοκρατία την οποία ο Soros υπηρετεί, ενώ ο Μόντι είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs που ανήκει και αυτή στην πυρηνική πλουτοκρατία και που διετέλεσε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του ελληνικού δράματος όπως το βιώνουμε στο πετσί μας σήμερα.
Οι «υπαρκτές δημοκρατίες» έχουν προ πολλού δώσει τη θέση τους στις οικονομίες των αγορών (οικονομοκρατία- εταιριοκρατία) οι οποίες οδηγούν στη χρεοκρατία που με τη σειρά της επιτέπεται σε μια αυταρχική «δημοκρατία» που επιβάλει την τραπεζοκρατία για να φτάσουμε πλέον χωρίς προφάσεις στην ολιγαρχία των οικονομικών ελίτ οι οποίες έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό αλαζονείας που καταργούν τις πολιτικές μαριονέτες τους και τοποθετούν πλέον απευθείας στις πρωθυπουργίες των πρώην υπαρκτών δημοκρατιών ΣΤΕΛΕΧΗ τους.
Με πρόφαση την οικονομική κρίση και με ανθρώπους σε εντεταλμένη υπηρεσία και σε θέσεις κλειδιά να προωθούν τις εξελίξεις, ο κλοιός σφίγγει ασφυκτικά γύρω από τις χώρες-κράτη που αντί να συναποφασίσουν για τη ρύθμιση και τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο αποτελεί και το matrix της κρίσης, δέχονται να ρυθμίζονται από αυτό!!!
The Soros connection?
Πέρα από τα μεγάλα συμφέροντα που επιτρέπουν τη σύνδεση ανθρώπων με διαφορετική και απόμακρη μέχρι ενός σημείου προσωπική διαδρομή, οι διαπροσωπικές σχέσεις από μόνες τους συχνά διαμορφώνουν διασυνδέσεις δυναμικές και δεσμεύσεις. Αυτό το διπλό σκοπό άλλωστε εξυπηρετούν και οργανώσεις και λέσχες της διεθνούς ελίτ. Όχι μόνο την αναγνώριση κοινών συμφερόντων και την σύμπλευση για την πραγμάτωση της ατζέντας των συμφερόντων αλλά και τη συναρμογή δικτύων σχέσεων.
Πως έφτασε λοιπόν o ΓΑΠ να υποδέχεται τον Soros στη βουλή στις 4 Απριλίου του 2011; Πως μίλησε με ύφος προφητικό αλλά με επιστημονική ακρίβεια ο Soros το πρωί της ημέρας που ο Παπανδρέου εξήγγειλε την πρόθεσή του για δημοψήφισμα (μια εξαγγελία που συγκλόνισε τον πλανήτη και λίγο έλειψε να βουλιάξει την συμφωνία του κουρέματος και προλείανε την αντικατάσταση πρωθυπουργών κρατών χωρών από υψηλόβαθμα στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος) για μια συμφωνία που θα κρατούσε από μία μέρα ως τρεις μήνες;
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο μακρινό παρελθόν της οικογένειας Παπανδρέου και στα «Αμερικανικά της χρόνια».
Στον στενό φίλο και συνάδερφο του Ανδρέα στο Berkeley Tom Lantos. Η σχέση του μετέπειτα δημοκρατικού γερουσιαστή με την οικογένεια Παπανδρέου φαίνεται να ήταν τόσο στενή που ομογενειακό blog ήθελε τον μακαρίτη να αλλάζει τις πάνες του μετέπειτα εθνοσωτήρα «Γιωργάκη».
Οι σχέσεις του Lantos με το Soros φαίνεται να ήταν πολύ στενές με τη σειρά τους και δεν φαίνεται να περιορίζονται στη χρηματοδότηση του πρώτου από το δεύτερο κατά την τελευταία του προεκλογική εκστρατεία.
Οι Lantos Soros ήταν και οι δύο τους Ούγγροι εβραϊκής καταγωγής που επιβίωσαν του ολοκαυτώματος (ιδιαίτερα αξία έχουν οι αφηγήσεις που περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο ο Soros επιβίωσε του ολοκαυτώματος… ).
Οι Soros και Lantos στήριξαν ταυτόχρονα τον Πρόεδρο του πολέμου, τον G.W.Bush και τις βαρβαρικές επιδρομές των στρατευμάτων του σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Και σαν να ανήκαν στο ίδιο κόμμα, ταυτόχρονα σχεδόν, το 2004-5, εγκατέλειψαν την πολεμοκάπηλη στάση τους και στράφηκαν παθιασμένα εναντίον του Bush και των πολιτικών του. Και αυτό γιατί και οι δυό τους μάλλον ξέραν πολύ καλά ότι οι πόλεμοι είχαν εκπληρώσει το στόχο τους και πως σειρά θα είχαν οι οικονομικοί πόλεμοι και η κρίση που θα επέτρεπε τον αυταρχισμό μέσα σε δημοκρατίες και το πλιάτσικο των κοινωνιών από τις ελίτ χωρίς την χρήση πολεμικών μέσων…
Ο Lantos ήταν ο άνθρωπος που παρουσίασε στην Γερουσία τη ψευδή μαρτυρία της «νοσοκόμας Naryirah», κόρη πρεσβευτή του Κουβέιτ στις ΗΠΑ. Ο άνθρωπος δηλαδή που έπεισε τους περισσότερους από τους φιλειρηνικούς αμερικάνους γερουσιαστές και την αμερικανική κοινή γνώμη για να εισβάλουν στο Ιράκ. Και στη δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν ο Lantos που έπεισε μια κρίσιμη ομάδα δημοκρατικών για την αναγκαιότητα και τη νομιμότητα της… (περισσότερα για τους πολέμους της ντροπής κατά του Ιράκ στην σημαντικότατη ανάλυση μου «Ψέματα που σκοτώνουν http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/wikileaks.html)
Lantos, Soros, Randos, Albright… Σε ένα περιβάλλον γεμάτο από ανθρώπους με σημαντικότατη επιρροή στην σύγχρονη ιστορία, συνήθως εξόχως καταστροφική, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν διαλύσει χώρες με οικονομικά ή πολεμικά μέσα, ανάμεσα σε κερδοσκόπους και πολεμοκάπηλους, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος το πως γίνεται ένας «σοσιαλιστής» έπαρχος να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα κατά της «χώρας του».
Ο ΓΑΠ θα θελήσει ίσως να χρησιμοποιήσει το μύθο του δημοκράτη πρωθυπουργού που ήθελε να δώσει με ένα δημοψήφισμα το οποίο για χρόνια επίμονα αρνούνταν μια πνοή δημοκρατικότητας στην αυταρχική και καταστροφική διακυβέρνηση του. Θα πει πως αυτός ήταν ο λόγος που τα «μεγάλα συμφέροντα» τον ρίξαν, τα «δημοκρατικά του πιστεύω». Δυστυχώς για αυτόν, παρότι το παραμύθι του μπορεί να τύχει μεγάλης αποδοχής στους κύκλους του, δεν ισχύει το ίδιο για τον Ελληνικό λαό.
Διότι κύριε Παπανδρέου, οι λωτόφαγοι ξύπνησαν. Και ξύπνησαν πεινασμένοι. Και δεν ξεχνούν ότι αυτό που τους προκάλεσε την πολυετή λήθη ήταν αυτό ακριβώς που τους προκαλεί σήμερα αστείρευτη θλίψη.
Read More »

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Ο Τελευταίος Δημοκράτορας


Ο τελευταίος Δημοκράτορας
Μέρος 1: παραπολιτικός μύθος: ένας αλλόκοτος Μεσσίας
Ο παραπολιτικός μύθος λέει, πως τις τελευταίες αυτές μέρες, πρωθυπουργός εθεάθη στο Ζάππειο, να πίνει το καφεδάκι του, απολαμβάνοντας ωσάν απλός πολίτης κάποιες από τις λίγες χαρές που έχουν απομείνει στους συμπολίτες του. Λύπη μοιρασμένη, μισή λύπη. Χαρά μοιρασμένη, διπλή χαρά. Χαράτσι διπλό, τετραπλή λύπη.
Ίσως σε αυτή τη μυθική αφήγηση ο αντι-ήρωας μας να βγαλε από την τσέπη διστακτικά να πληρώσει τον καφέ του με Ευρώ. Διστακτικά γιατί ίσως το Ευρώ να χει συλλεκτική αξία μετά από μερικά χρόνια. Ίσως και ο λαός που ο καλός πρωθυπουργός κυβέρνησε να χει συλλεκτική αξία μετά από μερικά χρόνια. Γιατί μετά την Ελλάδα τώρα και το ευρώ απειλείται με εξαφάνιση. Μνημειακά είδη, μνημεία της ευρωπαϊκής Ατλαντίδας…
«Αφήστε κύριε Πρωθυπουργέ. Κερασμένος ο καφές από μένα. Άλλωστε μαζί τα φάγαμε, μόνοι τον ήπιαμε», ίσως να σκέφτηκε η γκαρσόνα, ένα από τα τελευταία είδη εργαζόμενων ελληνίδων γυναικών. Όσο υπάρχει ο καφές της παρηγοριάς -όσο πικρός και αν είναι αυτός- θα υπάρχουν και γκαρσόνες. Όταν τελειώσει και αυτός, ε δε χάθηκαν και τα κωλάδικα εκτός Ελλάδος. «Ο λογαριασμός στο λαό» μπορεί να σκέφτηκε η γκαρσόνα μα ίσως και να δάγκωσε τη γλώσσα της. Καλύτερα σιωπηλή και θλιμμένη παρά αθυρόστομη και φυλακισμένη…
Μάζεψε το φλιτζάνι… Προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει χρυσός. Ο άνθρωπος αυτός είχε το άγγιγμα του Μίδα. Ότι άγγιζε γινόταν και χρυσάφι.
Ώστε αυτό γίναν τα λεφτά που υπήρχαν… Χρυσός. Ο χρυσός που μετά τα ασημικά της Ελλάδας θα μαζέψει μετά μανίας η πλουτοκρατία. Και αυτή η χώρα είναι σκέτο χρυσάφι…
Και αφού αποτολμήσαμε μια βουτιά στο προσωπικό σύμπαν μιας φανταστικής γκαρσόνας που μοιάζει με τόσες άλλες, ας γυρίσουμε στον αντι-ήρωα μας, έναν πρωθυπουργό που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Τι να λογιζόταν άραγε ο αντι-ήρωας της Ιστορίας μας αυτές τις μοναχικές του ώρες λίγες μέρες πριν αποχωρήσει από τη σκηνή της ελληνικής τραγωδίας που συνυπόγραψε;
Ίσως να σκεφτόταν την προσωπική προσβολή του Γάλλου ομολόγου του που τον είπε «τρελό και καταθλιπτικό». Ίσως να σκεφτόταν τον καημένο το γαλλικό λαό που αναρωτιέται και αυτός «Να ζει κανείς ή να Σαρκοζί;».
Ίσως να σκεφτόταν το Γολγοθά που ανέβηκε. Έπρεπε να το κάνει. Κάθε λαός που σηκώνει σταυρούς χρειάζεται έναν κόουτς τύπου Γιατζόγλου: Πάμε γερά, πάμε δυνατά. Πάμε…
Ίσως για αυτό το λόγο ο πρωθυπουργός -αναθεωρητής του μέλλοντος- να αναθεωρεί και την ιστορία του σταυρικού Μαρτυρίου. Ίσως να σκεφτόταν ότι ο μετανοημένος κλέφτης εκ τον δεξιών δεν δέχθηκε τελικά την προσφορά του Εσταυρωμένου να ανέλθει μαζί του στη βασιλεία των ουρανών και αντιπρότεινε να ανέλθει πολιτικά στην προ ΓΑΠ πολιτική ηγεσία της Ελλάδας… Γαμώ, αυτός ήταν ο πραγματικός παράδεισος για τους κλέφτες. Και το καλύτερο από όλα ήταν πως δεν έπαιζε ούτε μια στο εκατομμύριο να σταυρωθείς για κλοπές. Ούτε καν εδώλιο δεν προβλεπόταν.
Επιτέλους, ο κόσμος είχε εκσυγχρονιστεί. Το μόνο κακό ήταν ότι ο Υιός του Ανθρώπου, Θεός και αυτός, είχε δώσει την υπόσχεση του για συντέλεια του κόσμου. Και σε αντίθεση με τον πρώτο ο Υιός του Πρωθυπουργού, Πρωθυπουργός και αυτός, την κράτησε. Μονάχα που αντί για τη βασιλεία των ουρανών, έστειλε τον λαό του στη βασιλεία των ουραγών. Και εκεί είχε άφθονο χώρο και για άλλους λαούς. Αφού δεν μπορεί η Ελλάδα να φύγει από την Ευρώπη, ας έρθει η Ευρώπη στα χάλια της Ελλάδας έκρινε ως άλλος Σολόμωντας και εξήγγειλε δημοψήφισμα: ή υπακούς και δεν πας στην κόλαση ή δεν υπακούς και σε στέλνω στο διάολο. Και χριστιανικό και δημοκρατικό το δίλλημα, αφού ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα ισοδυναμούν με τα αντίθετα τους…
Και μια που μιλάμε για Σολομώντα, ο Υιός του Ανθρώπου είπε ότι θα γκρεμίσει το ναό του Σολομώντα και θα τον ξαναστήσει σε τρεις μέρες. Ο Υιός του Πρωθυπουργού γκρέμισε την Ελλάδα σε δύο χρόνια. Μόνο που ξέχασε να την αναστυλώσει από αφηρημάδα…
Ο Υιός του Πρωθυπουργού περπάτησε για λίγο ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτό ήταν ακόμη μεγαλύτερο θαύμα από το να περπατάει πάνω σε νερό- σε νερό καζανιού που βράζει. Οι παλιοί θεοί ζητούσαν ανθρωποθυσίες. Το ίδιο και αυτός. Αλλά οι εποχές είχαν αλλάξει. Και για αυτό ο Υιός του Πρωθυπουργού άλλαξε την παλιά διαθήκη του κοινωνικού συμβολαίου με την καινή διαθήκη των μνημονίων 1,2,3 και όλων των sequels. Και όπως και ο Θεός του Ανθρώπου, έτσι και ο Υιός του Πρωθυπουργού δέχτηκε να σταυρωθεί για να άρει τις αμαρτίες των άλλων: να παραιτηθεί. Αλλά όπως και ο πρώτος έτσι και ο δεύτερος είχε και τις αδύναμες στιγμές του. Λίγες και καλές. Και η επιλογή της μεταβατικής κυβέρνησης αποτελεί το όρος των ελαιών του. Κοιτάζει την καδραρισμένη φωτογραφία του Πατέρα του και αναρωτιέται γιατί τον εγκατέλειψε. Εντέλει, παρότι Υιός του Πρωθυπουργού και πρωθυπουργός ο ίδιος, δεν έπαυσε να είναι άνθρωπος, βαθειά άνθρωπος πάνω από όλα … και όλους…
Παρότι είναι μια σπάνια περίπτωση σωτήρα που έσωσε αμέτρητες φορές τη χώρα από τη σωτηρία, οι άνθρωποι δεν τον κατάλαβαν- έγκαιρα. Άρχισαν να μην τον αποδέχονται παρότι τους αρχικά τους παρουσιάστηκε σε όλη του τη δόξα ως πολιτικός μεσσίας, όπως άλλωστε έκανε το υπερατλαντικό και άφταστο ίνδαλμα του, ο μεσσίας Μπάρακ Ομπάμα, που έκανε τα δικά του θαύματα: Έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ με δύο χώρες υπό την στρατιωτική κατοχή τους να παίρνει το νόμπελ Ειρήνης.
Ανανέωσε το συμβόλαιο της εξουσίας με τους ανθρώπους κατακρημνίζοντας το χρυσό τους μόσχο λιώνοντας τους κάτω από το βάρος του ειδώλου τους. Όπως και ο Υιός του Ανθρώπου έτσι και ο Υιός του Πρωθυπουργού επανέφερε στους ανθρώπους το φόβο του θεού (όπου θεός= εξουσία) και δίδαξε στους Έλληνες χριστιανικές αρετές: την καρτερία, όταν τρώνε χημικά να γυρνάν και το άλλο μάγουλο, να δίνουν το ένα όταν τους έχει απομείνει το μισό, να απαρνούνται τα εγκόσμια: Παράδες, σπίτια, φως, νερό, τηλέφωνο και ρεύμα. Δεν βλέπετε τα πτηνά του ουραγού που ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε μαζεύουν στις αποθήκες και ο πατέρας τους τα τρέφει; Δεν διαφέρουμε και πολύ από αυτά. Ξέχασε να μας πει βέβαια για τα όρνια που τρέφονται από τα πετεινά του ουρανού. Και πως η υπέρτατη αρχή, δεν είναι ο Πατέρας αλλά η αγία τριάδα που σήμερα λέγεται Αγία Τρόικα…
Ο Υιός του πρωθυπουργού λοιπόν, παρ όλα όσα δημοκρατικά και χριστιανικά δίδαξε, ίσως ακριβώς για αυτά, μισήθηκε όσο λίγοι, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε, προσβλήθηκε μέσα και έξω από τη χώρα…
Γραμματείς και φαρισαίοι τον προδίδουν. Φορά και κείμενα το αγκάθινο στεφάνι της πρωθυπουργίας… υβριστές τον θέλουν καταζητούμενο όταν εκείνος βρίσκεται σε αναζήτηση της χαμένης αξιοπρέπειας… αλλά ποιος έχασε την αξιοπρέπεια του για να τη βρει κάποιος άλλος; Η απάντηση είναι εύκολη: ένας ολόκληρος λαός, και ίσως σύντομα και μια ολόκληρη ήπειρος.
Μέρος Β: Από το μύθο στην πραγματικότητα
Η κρίση επεκτείνεται. Η αλλαγή καθεστώτων που άνθισε κατά την αραβική άνοιξη προχωρά από την αφρικανική μεσόγειο στην ευρωπαϊκή μεσόγειο με δούρειο ίππο την Ελλάδα στην οποία εφαρμόστηκαν πιστά πολλές από τις πρακτικές του δόγματος του σοκ.
Έπεται η Ιταλία. Και απέναντι από το απόσπασμα των οικονομικών εκτελεστών θα στηθούν ακόμη περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με πιο θεαματική εκτέλεση αυτή της Γαλλίας.
Ο χλευασμός στους «δημοκρατικούς θεσμούς» γιγαντώνεται από αυτούς που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν και τους προστατεύουν. Δεν ήταν τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου που προσέβαλαν τους θεσμούς.
Ήταν τα προεκλογικά ψεύδη- η δέσμευση του λαού παρά τη θέληση του σε καταχρηστικές συμφωνίες αναγνώρισης χρέους και διαιώνισής του, το συμβόλαιο της αγοροπωλησίας μιας ολόκληρης χώρας. Με ή χωρίς το λαό της. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές που γίναν δημοσκοπικός εκβιασμός. Η μεταπολιτευτικά άνευ προηγουμένου, συχνά προληπτική και πάντα βίαια καταστολή. Οι προληπτικοί τρομονόμοι και τα εγκλήματα σκέψης. Ο χημικός πόλεμος. Η κλοπή των συντάξεων. Το κράτος φοροεισπράχτορας της τρόικας. Ο πρόσφατος εκβιασμός του δημοψηφίσματος που έριξε την ΕΕ στο στόμα των κερδοσκόπων. Η ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα πρωθυπουργό ώστε αυτός να παραιτηθεί μετά την εξασφάλιση της- ένας πρωθυπουργός που ως μεσσίας νεκρανασταίνεται, αυτοπαραιτείται- τον παραιτούν και είναι ακόμη και μέχρι σήμερα στο θώκο. Ένας πρόεδρος θεατής όχι μόνο μιας οικονομίας, όχι μόνο μιας δημοκρατίας αλλά και μιας κοινωνίας που καταρρέει. Η μη προσφυγή στης κάλπες. Μια μεταβατική κυβέρνηση τραβεστί. Η κοινωνική αμερικανοποίηση και η Ελλάδα της φτώχειας. Ο απόλυτος εξευτελισμός τόσο της «λαϊκής» όσο και της «εθνικής κυριαρχίας».
Ο πρωθυπουργός και οι συμπαίκτες του είναι αποφασισμένοι να μην πέσουν μόνοι τους. Ο τελευταίος «δημοκράτορας» θέλει μαζί με τα πολλά ξερά να καούν και τα λίγα χλωρά του μεταπολιτευτικού σκηνικού. Μνησίκακα και καταστροφικά muppets διασκεδάζουν ακρωτηριάζοντας ότι πιάσουν στα χέρια τους.
Οι πολιτικές του χάους και της καταστροφής μας εξωθούν σε εκτροπή. Όχι σε εκτροπή του πολιτικού συστήματος. Αυτό έχει οικειοθελώς εκτραπεί πέραν κάθε πραξικοπηματικής φαντασίας. Σε εκτροπή του λαού.
Ενώ πολλοί πολίτες κραυγάζαμε για αναδιάρθρωση χρέους ή ακόμη και επιλεκτική στάση πληρωμών σήμερα επιχειρούν να μας κάνουν να λαχταράμε για μια ετεροχρονισμένη και αμφιβόλου ωφέλειας αναδιάρθρωση που δεν διαλέξαμε. Ενώ κραυγάζαμε για παραίτηση του δημοκράτορα, επιδιώκουν να μας κάνουν να λαχταράμε για ένα παρένθετο πρωθυπουργό.
Θέλουν για μια ακόμη φορά να μας προκαλέσουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης: να εξαρτηθούμε από τους δεσμώτες μας…
Αναδιάρθρωση: Ξεχάσαν το μήντια και τα κόμματα να μας πουν ότι ο βασικός λόγος που συνέβη ο «θρίαμβος» της αναδιάρθρωσης ήταν η λήξη της θητείας του Jean-Claude Trichet στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ταυτόχρονα σχεδόν με τη «συμφωνία» της αναδιάρθρωσης. Ο Trichet ήταν το βασικό εμπόδιο στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους με ολέθρια αποτελέσματα για όλη την Ευρώπη. Και η ΕΕ τον υπάκουγε σαν πιστό σκυλί. Έτσι έχει καταντήσει η ΕΕ σήμερα.
Την ατζέντα του Trichet ίσως να έχουμε την ευκαιρία να την αποκαλύψουμε στο μέλλον. Όσο ήταν αυτός στο τιμόνι, η ελληνική κυβέρνηση επιδίωξε μια ιδιότυπη λογοκρισία όσον αφορά την αναδιάρθρωση, όπως υπονοεί σχετικό δημοσίευμα των N.Y.Times. Όσο ο Trichet κρατούσε το τιμόνι της κρίσης, οδηγώντας την ΕΕ με το στιβαρό του τραπεζικό άδραγμα βαθύτερα στην τρικυμία της κρίσης, στην Ελλάδα ίσχυαν οι δύο πρώτοι κανόνες του Fight Club σε σχέση με την αναδιάρθρωση:
1)Δεν μιλάς για την αναδιάρθρωση
2) ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ για την αναδιάρθρωση…
Και αφού επέστρεψε για να μας πουλήσει το παραμύθι του διαπραγματευτικού θριάμβου και να διακηρύξει την κάποτε πολυπόθητη και μοναδική βιώσιμη λύση που πλέον είναι εξόχως σηψαιμική- αυτή της αναδιάρθρωσης χρέους, ο ΓΑΠ, αιφνιδιαστικά, απείλησε την ΕΕ με δημοψήφισμα…
Την ίδια μέρα στην αρχή της οποίας ο γκουρού της διεθνούς κερδοσκοπίας, ο George Soros «προφήτεψε» ότι η «συμφωνία» θα κρατήσει από μια μέρα εώς τρεις μήνες. Και ο Soros, κάθε φορά που το παίζει προφήτης, είτε γνωρίζει καταστάσεις εκ των έσω είτε προετοιμάζει καταστάσεις προς όφελος πάντα των «επενδυτών» για τους οποίους δουλεύει παίρνοντας τα πολυψήφια ποσοστά που αναλογούν στις κερδοσκοπικές του πράξεις.
Θυμάμαι τη Γιουγκοσλαβία και το πόσο κοντά ήταν ο Soros στον Μιλόσεβιτς.
Μέχρι και το 2009 «φοβόμουν για αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Πλέον φοβάμαι τι θα γίνει σε μας. Φοβάμαι για το Αιγαίο. Φοβάμαι για τη Θράκη. Φοβάμαι ότι τι θα μάθουμε και εμείς όπως και τόσες άλλες χώρες-θύματα τι πραγματικά σημαίνει «απώλεια εθνικής κυριαρχίας».
Read More »

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

"Το Σάλιο της Μύγας" - κείμενο οπισθόφυλλου

Από το υπό δημιουργία νέο βιβλίο του Πέτρου Αργυρίου "Το σάλιο της μύγας"

Μισός αιώνας αμερικάνικου νεοβαρβαρισμού

Η μύγα δεν έχει γνάθο.
Δεν έχει δόντια.
Δεν μασάει –τίποτε.
Για να τραφεί η μύγα «φτύνει» την τροφή της για να τη διαλύσει με τα οξέα της, να τη ρευστοποιήσει και να τη ρουφήξει.
Το ίδιο κάνει και ο καπιταλισμός.
«Μυγοφτύνει» κοινωνίες και έθνη, τις διαλύει με τα πολεμικά ή τα οικονομικά οξέα του.
Επί δεκαετίες, οι δυνάμεις του μιλιταριστικού «ιμπεριαλισμού» σε πλήρη συνέργεια με τους φαραώ του οικονομικού ιμπεριαλισμού, εξορμούμενοι κυρίως από το λημέρι τους τις ΗΠΑ, επιδράμουν και χρησιμοποιούν τα όπλα τους ενάντια σε αθώους πληθυσμούς, όπλα άλλοτε συμβατικά και άλλοτε ραδιενεργά, άλλοτε οικονομικά και άλλοτε πολιτικά, άλλοτε έξυπνα και άλλοτε τυφλά, προσχηματιζόμενες άλλοτε την προάσπιση της δημοκρατίας, άλλοτε την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλοτε την οικονομική σταθερότητα ή ακόμη και πρόοδο.
Διανύοντας το 2011 είμαστε πλέον να γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια αθώων σκοτώθηκαν άμεσα ή έμμεσα από τον αμερικανοκινούμενο «ιμπεριαλισμό». Εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντων στάθηκαν λιγότερο τυχεροί από αυτούς που «η αυτοκρατορία» του κακού δολοφόνησε, επιλεκτικά ή μαζικά, άμεσα μέσα των όπλων ή έμμεσα μέσω των οικονομικών όπλων. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι ή και ήρωες «εξαφανίστηκαν», απήχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν είτε άμεσα από τις ΗΠΑ, είτε συνηθέστερα μέσω των δικτατοριών ή των τρομοκρατικών οργανώσεων που αυτές εξέθρεψαν, εξόπλισαν, συμβούλεψαν, στήριξαν και προστάτεψαν με το να συγκαλύπτουν τα εγκλήματα τους κατά της ανθρωπότητας από την αυτονόητη κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης.
Μητέρες, παιδιά, σύζυγοι, αγέννητα, παππούδες, δάσκαλοι, εργάτες, γιατροί, άνθρωποι κάθε ηλικίας, χρώματος και τάξης διαλύθηκαν στη μηχανή του κιμά για να έχει διεθνής πλουτοκρατία τα θρεπτικά συστατικά της. Και το φαί των λίγων δεν είναι άλλο από τον πόνο, το θάνατο, τον πόνο και την εξαθλίωση των πολλών.
Μια «χώρα» που γεννήθηκε από τη γενοκτονία των ιθαγενών, μια χώρα άφθονη σε φονιάδες και τυχοδιώκτες, θα συνέχιζε τις ίδιες αυτές πρακτικές σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο. Ο αμερικάνικου τύπου σταλινισμός υπήρξε φρικτότερος από τους «αντιπάλους» του τους οποίους συνήθως μονομερώς χαρακτήριζε ως τέτοιους. Απλά θα ήταν περισσότερο υποκριτικός και επιδέξιος από αυτούς.
Οι ΗΠΑ από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και έπειτα, θα αναχαίτιζαν την δημοκρατία και την οικονομική και κοινωνική πρόοδο όπου και όποτε μπορούσαν. Μια «χώρα» που εφεύρε τον εαυτό της δεν στάθηκε δύσκολο να «εφεύρει» και τους εχθρούς της, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν παραδόξως πρώην σύμμαχοί της τους οποίους πρόδωσε. Οι ΗΠΑ, η χώρα καταγωγής της παγκόσμιας σύγχρονης τρομοκρατίας, εφεύρε την κομμουνιστική απειλή, εξέθρεψε τους περισσότερους πυρήνες «ακροαριστερής τρομοκρατίας» και παράλληλα αυτούς τις «ισλαμικής τρομοκρατίας» για να μπορεί να ασκεί πιέσεις ή και να έχει δημιουργεί μόνιμες εστίες προβλημάτων που θα τις επέτρεπαν να εισβάλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις χώρες θύματα της.
Είναι άδικο ακόμη και για τον παλιού τύπου ιμπεριαλισμό το να χαρακτηρίζονται οι ΗΠΑ ως ιμπεριαλιστική δύναμη. Γιατί οι «παλιοί» ιμπεριαλιστές ενσωμάτωναν εν μέρει έστω και διοικητικά κάποιες από τις κτήσεις τους. Οι ΗΠΑ, σαν ανεύθυνοι τρομοκράτες, δεν θα ενσωμάτωναν τις χώρες θύματα τους. Απλά, αργά ή γρήγορα θα τις διέλυαν στα συστατικά τους στοιχεία για να τραφούν από αυτά, προκαλώντας χάος στο πέρασμα τους.
Άλλοτε μέσω πολέμων συμβατικών, άλλοτε μέσω τρομοκρατίας, άλλοτε μέσω του ΟΗΕ, άλλοτε μέσω του ΝΑΤΟ και άλλοτε μέσω του ΔΝΤ, θα διέλυαν με το σάλιο τους ολόκληρες κοινωνίες. Και σαν τις ακρίδες, όταν πια θα είχαν καταφάει μια χώρα, θα προχωρούσαν στην επόμενη- και την επόμενη- και την επόμενη, αφήνοντας «τοποτηρητές» στις χώρες που κατέστρεψαν, άλλοτε στρατιωτικούς και άλλοτε οικονομικούς απομυζητήρες δηλαδή που μέριμνά τους θα ήταν οι χώρες θύματά τους να μην ανακάμψουν ποτέ, κρατώντας για τον εαυτό τους ότι οι χώρες θύματά τους θα τολμούσαν να παράγουν.
Το βιβλίο θα μελετήσει αυτό το παράδοξο έντομο της Αμερικανικής γεωπολιτικής και οικονομίας που διαλύει την τροφή της σαν μύγα, πέφτει στις πιο αδύναμες κοινωνίες σαν σμάρι από ακρίδες και έχει δημιουργήσει σύνθετα δίκτυα, εγκληματικά, τρομοκρατικά, δίκτυα άλλοτε ταγμένων και άλλοτε εξαγορασμένων συνειδήσεων που διατρέχουν την υφήλιο ως ένας άλλος παγκόσμιος ιστός αράχνης.
Ένας ιστός αράχνης που αφού χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να στηθεί στην ευρύτερη περιοχή, σήμερα στέλνει τις οικονομικές της ακρίδες για να την απομυζήσει αφού πρώτα έχει διαλύσει την ήδη παραπαίουσα οικονομία της και έπειτα την ανοχύρωτη κοινωνία της με το

ΣΑΛΙΟ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ
Read More »

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Δημοψήφισμα: το νόμισμα με τη μια όψη


Δημοψήφισμα: Το νόμισμα με τη μία όψη

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog: agriazwa.blogspot.com)

Το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οποιαδήποτε κίνηση της κυβέρνησης Παπανδρέου αντιμετωπίζεται πλέον με δυσπιστία, αν όχι με εχθρικότητα.
Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ο ελληνικός πληθυσμός δέχεται βιασμούς μετά από εκβιασμούς και εκβιασμούς μετά από βιασμούς. Ακόμη και αν ο ΓΑΠ έφερνε στον ελληνικό λαό το κέρας της αμάλθειας, οι Έλληνες πάλι θα φοβόντουσαν πως κάτω από τη μεταμφίεση βρίσκεται ένα κουτί της Πανδώρας, όπως τόσα και τόσα άλλα που έχει ανοίξει για τον λαό που κυβερνά.
Αλλά αυτό που συνέβη στις 30/10/2011 είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας: Εξαγγελία πρόθεσης δημοψηφίσματος. Αυτό που δεν έγινε για την ένταξη μας στην ΟΝΕ, για τα μνημόνια, αυτό προτείνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτό είναι δημοκρατία κυρίες και κύριοι. Το να βρίσκεσαι πάντα προ τετελεσμένων συμβάντων και να σου λένε τώρα διάλεξε αυτό που ήδη έχει συμβεί. Όπως έκανε ο ΓΑΠ και με το ΔΝΤ: Προσυνεννοήθηκε με το Στρος Καν, το έφερε, το επέβαλε. Και τώρα μας ρωτάει: δέχεστε τη νέα δανειακή σύμβαση;
Φυσικά αυτή η προσχηματική δημοκρατική καταφυγή στο δημοψήφισμα αποτελεί μια θανατηφόρο παγίδα. Αν πούμε ναι νομιμοποιούμε όλες τις αντιδημοκρατικές προσωπικότατες επιλογές του Πρωθυπουργού. Μαζί τα δανειστήκαμε θα μας πουν στα μούτρα και η κυβέρνηση θα συνεχίσει «νομιμοποιημένη» να σφίγγει την σιδηρά παρθένα προς τέρψιν της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αν όχι… Ανεξέλεγκτη χρεωκοπία. Παράς γιοκ… Και ανοίγει και η καταπακτή της βεβιασμένης εξόδου από το Ευρώ με ορατή τη συνέπεια τη διάλυση της ευρωζώνης και την οικονομική και κοινωνική κατακρήμνιση πολλών ακόμη ευρωπαϊκών χωρών. Δεν μας έφτανε που φάγαμε το κεφάλι μας, να πάρουμε στο λαιμό μας και άλλους. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.
Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Η αναδιάρθρωση που θα οδηγούσε σε μια βιώσιμη λύση το 2009 με βαρύτατες πάντα συνέπειες, σήμερα είναι μια τρύπα στο νερό με ακόμη βαρύτερες συνέπειες. Το κούρεμα που αναθεμάτιζε το 2009 ο πρωθυπουργός, σήμερα το παρουσιάζει σαν θρίαμβο του. Για αυτό λοιπόν και ο Ackerman της Deutsche Bank τίμησε τον Έλληνα πρωθυπουργό με το βραβείο Quadriga: Για της υπηρεσίες του στη διεθνή πλουτοκρατία και το τραπεζικό της σύστημα στο οποίο έδωσε όλο το χρόνο που χρειαζόταν για να ξεφορτωθεί σε χωματερές χρέους μέρος του ελληνικού χρέους που αυτό κατείχε υπό τη μορφή ομολόγων ενώ παράλληλα θησαύριζε το κερδοσκοπικό μέτωπο της πλουτοκρατίας από την άνοδο των CDS.
Ο πρωθυπουργός που δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ υπέρ της χώρας του, ο πρωθυπουργός μιας χώρας οικονομικά κατεχόμενης, ο πρωθυπουργός που η μόνη του πρωτοβουλία ήταν να φέρει το ΔΝΤ στη χώρα, παίρνει 1,5 χρόνο μετά και για πρώτη φορά πρωτοβουλία: Την πρόταση για δημοψήφισμα. Τη στιγμή ακριβώς που στελέχη της κυβέρνησης του πανηγυρίζουν για το «θρίαμβο» του κουρέματος του ελληνικού χρέους αυτός αφήνει τους πάντες σύξυλους: την αγορά, τους εταίρους, τους βουλευτές του σε μια κίνηση πραξικοπηματικής ταχύτητας.
Δημοψήφισμα. Με τους ιδιώτες να μην έχουν ακόμη προβεί σε ανταλλαγές των παλιών ελληνικών ομολόγων με τα καινούρια «κουρεμένα». Με την Ευρώπη στο μάτι του κυκλώνα. Με μια κρίση που επεκτείνεται και παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Με την άρτι κερδισμένη αίσθηση ότι το ελληνικό ζήτημα παίρνει έστω μια παράταση…
Ο Παπανδρέου, η αρχή του ενός ανδρός, μόνος του, προσωπικά, πετάει τη βόμβα του δημοψηφίσματος. Πανικός. Η λέξη επικίνδυνος αρχίζει να ακούγεται και από στόματα πολύ δεξιότερα της αριστεράς. Μέχρι και την καγκελαρία της Γερμανίας άφησε κάγκελο ο Παπανδρέου.
Ο Μητσοτάκης να ωρύεται για «ανευθυνότητα και παραλογισμό». Ο Σαμαράς πανικόβλητος και αυτός να ξεσπαθώνει λίγο μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο Παπούλια:
«Ο κ. Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να διασωθεί έβαλε ένα δίλημμα διχαστικό, ένα δίλημμα εκβιαστικό που θέτει σε κίνδυνο το μέλλον μας και τη θέση μας στην Ευρώπη. Εξήγησα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι η ΝΔ είναι αποφασισμένη να αποτρέψει πάση θυσία - πάση θυσία- τέτοιους τυχοδιωκτικούς πειραματισμούς. Και μπορεί να το κάνει. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε μπροστά μας, απλά, ένα αίτημα για εκλογές. Αυτή τη στιγμή οι εκλογές αποτελούν εθνική ανάγκη και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να πράξει το καθήκον του»
Η «ομάδα των 6» του ΠΑΣΟΚ να περιγράφει με πύρινο λόγο: «Η χώρα χρειάζεται επειγόντως κυβέρνηση με πολιτική νομιμοποίηση, σχέδιο Εθνικής Αναγέννησης και μεγάλη διαχειριστική ικανότητα. Η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει καμία από τις απαραίτητες αυτές προϋποθέσεις. Η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί ασφυξία . Η χώρα μέρα με τη μέρα βιώνει συνθήκες διάλυσης, ανομίας και ακυβερνησίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διέξοδος στη χώρα, χωρίς εκλογές. Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε πολιτική ανωμαλία και διχασμό. Πρόκειται για πρωτοφανή ανευθυνότητα… Η ομάδα που κυβερνά δείχνει να γαντζώνεται στην εξουσία και να είναι έτοιμη ακόμα και για τυχοδιωκτικές κινήσεις προκειμένου να μην αντιμετωπίσει άμεσα τη λαϊκή ετυμηγορία. Ελπίζουμε να υπάρχουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ σώφρονες άνθρωποι να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη χώρα»
Και ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας Μπρινό Λε Μερ ορθώς να διαπιστώνει πως «ο Γεώργιος Παπανδρέου άνοιξε το κουτί της Πανδώρας»
Γιατί τόσο έντονες αντιδράσεις; Μέσα στις οξείες ψυχολογικές συνθήκες χάσαμε όλοι τη λογική μας; Είναι οι αντιδράσεις προϊόν μαζικής υστερίας;
Όχι. Ο λόγος που ο Παπανδρέου προέβη στον (κατά τον Μητσοτάκη) ανεύθυνο παραλογισμό του ταυτίζεται με τη χρονική στιγμή που αποφάσισε να ρίξει τη βόμβα του: 30 Οκτωβρίου 2011. Δύο μέρες πριν την έναρξη της συνόδου των G20 (2-3-4 Οκτωβρίου) στις Κάννες όπου θα συζητηθεί ανάμεσα σε όλα τα άλλα και για μια ακόμη φορά –τι άλλο; Η οικονομική κρίση. Και φυσικά θα αναπτυχθεί η πλατφόρμα που ετοίμασε «προς συζήτηση» με τις ευχές του Σαρκοζί η «ομάδα του Παρισιού», με κομβικό πρόσωπο τον φίλο (και σύμβουλο;) του πρωθυπουργού της Ελλάδας, τον «καλό μπάτσο» της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, τον πρώην της World Bank και μέλος του Andreas Papandreou Foundation, τον Joseph Stiglitz. Ας δούμε λοιπόν τι πρεσβεύει ο Stiglitz και το Paris Group του στην έκθεση του με τίτλο, «Οι G20, η ανάκαμψη και πέρα από αυτή» και υπότιτλο «Μια ατζέντα για παγκόσμια διακυβέρνηση για τον 21ο αιώνα»:
«… Οι G20 βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Ή θα προχωρήσουν μπροστά διαμορφώνοντας ένα τρόπο μιας νέας πιο αποτελεσματικής παγκόσμιας διακυβέρνησης ή θα γίνουν μια ακόμη σύνοδος όπου έριδες και πένθιμες διακηρύξεις θα υπερκεράζουν τις δράσεις…».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι G20 κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση: Μετά τη σύνοδο του 2009 η Telegraph αναφέρει: «Οι ηγέτες των G20 έχουν ενεργοποιήσει τη δύναμη του ΔΝΤ να δημιουργεί χρήματα και να ξεκινήσει μια «παγκόσμια ανακούφιση». Με αυτόν τον τρόπο, βάζουν στο παιχνίδι ένα de facto παγκόσμιο νόμισμα που βρίσκεται έξω από τον έλεγχο οποιουδήποτε κυρίαρχου σώματος.»
Με την εξαγγελία της πρόθεσης του Παπανδρέου να πάει το δημοψήφισμα στον ελληνικό πληθυσμό οι αγορές αντέδρασαν με πανικό. Η αντίδραση των χρηματαγορών (όπως αυτή φωτογραφίζεται στο στοχασμός-πολιτική) ήταν η εξής: «στις 16:47 την 1 Νοεμβρίου 2011 οι δείκτες στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια έπεφταν (Φρανκφούρτη -3,92%, Παρίσι -4,31%, Λονδίνο -2,28%), ενώ στην Αθήνα γίνονταν μακελειό αφού ο Γενικός δείκτης στις 16:49 έπεφτε -7,8 % και οι μετοχές των τραπεζών καταβαραθρώνονταν π.χ. Εθνική Τράπεζα -14,53%.»
Για ποιο λόγο η Ευρωπαϊκές αγορές αντέδρασαν έτσι; Γιατί η ΕΕ είναι αλλεργική στα δημοψηφίσματα. Όπως περιγράφεται στους Financial Times: «η ΕΕ υπέφερε μια σειρά από καταστροφικές ήττες σε δημοψηφίσματα κάθε φορά που σχέδια για μια πιο συμπαγή ένωση τέθηκαν στους ψηφοφόρους. Γενικά, η (Ευρωπαίκή) Ένωση έχει προοδεύσει ταχύτερα όταν συμφωνίες με μεγάλες προεκτάσεις έχουν συμφωνηθεί από τεχνοκράτες και πολιτικούς- και μετά προωθήθηκαν χωρίς να τεθούν άμεσα στην κρίση των ψηφοφόρων. Η παγκόσμια διακυβέρνηση τείνει να είναι πιο αποτελεσματική, μόνο όταν είναι αντιδημοκρατική.»
Ουσιαστικά δηλαδή ο Παπανδρέου απείλησε την ΕΕ με «δημοκρατικότητα» απλά για να πιέσει την Ευρώπη να επιδιώξει στη σύνοδο των G20 τη «διεθνή ανακούφιση» που θα προσφέρουν υπερεθνικοί οργανισμοί και η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση. Αφού έχει εκβιάσει επανειλημμένα την ελληνική κοινωνία, ο Παπανδρέου εκβιάζει τώρα στυγνά την ΕΕ: Σε εμάς έλεγε ή δανείζεστε με ενέχυρο τη χώρα και το μέλλον σας ή πεθαίνετε. Στην ΕΕ λέει ή σπρώχνετε την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση μεθαύριο, ή πεθαίνετε και εσείς μαζί με την Ελλάδα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παπανδρέου χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως εργαλείο εκβιασμού. Το ίδιο είχε κάνει και με τις αυτοδιοικητικές όταν τις μετέτρεψε σε μνημονιακό δημοψήφισμα.
Αφού λοιπόν η αρχή τους ενός ανδρός έχει επιμηκύνει και επεκτείνει την Ελληνική κρίση τώρα τη χρησιμοποιεί ως όπλο για να επισπεύσει τις διαδικασίες της δημιουργίας και ενσωμάτωσης σε υπερεθνικά χρηματοπιστωτικά μορφώματα στα οποία οι πολίτες του κόσμου δε θα έχουν ούτε έλεγχο ούτε λόγο.
Παρότι η βόμβα Παπανδρέου φαίνεται να είναι η πράξη ενός ανδρός, ο Παπανδρέου δεν κινήθηκε μόνος. Στις 30 Οκτωβρίου γίνονται κινήσεις και από άλλους παίκτες, γνωστούς στον Παπανδρέου: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Herman Van Rompuy και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jose Manuel Barroso αποστέλλουν από κοινού επιστολή στους G20 . Στο σημείο 3 της επιστολής (Κάνοντας το ΔΝΤ πιο ανθεκτικό) αναφέρεται: «…Υπάρχει οπτική για βελτίωση και αναμόρφωση προκειμένου να δυναμώσει η οικονομική επιτήρηση από το ΔΝΤ. Πρέπει να συμφωνήσουμε σε αρχές για να οδηγήσουμε τα μέλη των G20 στη διαχείριση κεφαλαιακών ροών και να φτιάξουμε έναν οδικό χάρτη για να διευκολύνουμε τη διεθνοποίηση των νομισμάτων κομβικών αναδυόμενων αγορών…»
Σε απλά ελληνικά: Το ΔΝΤ σε ρόλο όχι μόνο παγκόσμιου οικονομικού χωροφύλακα αλλά και παγκόσμιου αποθεματικού…
Η τούρτα (βόμβα) είχε και κερασάκι (φυτίλι). Όπως παρατηρήθηκε εύστοχα από τον «Δευκαλίωνα»: (Στις) 31 Οκτωβρίου 2011 όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν τις εξής δηλώσεις του διεθνή μεγάλο-επενδυτή George Soros (σμσ του συγγραφέα: του γκουρού της διεθνούς κερδοσκοπίας και γνωστού του ΓΑΠ George Soros):
«Η Συμφωνία των Βρυξελών για το Ελληνικό Χρέος θα διαρκέσει από μία ημέρα μέχρι τρεις μήνες. Αυτή η συμφωνία που “κουρεύει” τα ομόλογα κατά 50% στην πραγματικότητα “κουρεύει” ο χρέος κατά 20%»
Κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε αυτήν την απαισιόδοξη δήλωση του G. Soros. Το ευρώ συνέχισε να κινείται ανοδικά έναντι του δολαρίου, ενώ στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια δεν συνέβαινε τίποτε σπουδαίο αφού οι βασικοί δείκτες βρίσκονταν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το κλείσιμο της προηγούμενης Παρασκευής 28 Οκτωβρίου 2011.
Όμως, γύρω στις 19.00 ώρα Ελλάδας όλα πήραν φωτιά! Αιτία μία δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιώργος Παπανδρέου προανήγγειλε τη διενέργεια δημοψηφίσματος με δίλλημα την έγκριση ή την απόρριψη από τον Ελληνικό Λαό της περιβόητης συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου…»
«Είπαμε, ο George Soros πρόβλεψε σωστά διότι μην ξεχνάμε «από μία ημέρα έως τρεις μήνες» ήταν η χρονική του πρόβλεψη. Αλλά όμως ο άτιμος είναι και τυχερός αφού του βγήκε η «ημέρα». Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την έμπνευση να ανακοινώσει την ίδια ημέρα ότι θα προχωρήσει σε διενέργεια δημοψηφίσματος για μία συμφωνία που σήμερα δεν υπάρχει και κανείς δεν ξέρει πότε και αν θα υπάρξει. Το ξαναλέμε όταν και άμα ολοκληρωθεί το τεχνικό κείμενο τότε θα υπάρχει και συμφωνία.
Το τελικό συμπέρασμα. Ο Γιώργος Παπανδρέου με τις δηλώσεις του έριξε τις διεθνείς χρηματαγορές και ο George Soros που πρόβλεψε σωστά κέρδισε αμύθητα ποσά...
Πάντως τα γεγονότα λένε ότι ο ένας έσπερνε και ο άλλος θέριζε!»

Κάποιοι από τους παλιούς θα λέγανε «το τερπνόν μετά του ωφελίμου». Μετά την υπόθεση της πρόωρης πώλησης του CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου σε εταιρία του Figueres, ανθρώπου του περιβάλλοντος του Ανδρίκου Παπανδρέου (βλ. Informed Judgement Partners, CDS T.T και Ι4CENSE) έχουμε για μια ακόμη φορά υπόνοιες για πληροφόρηση διεθνών κερδοσκόπων «εκ των έσω».
Μιλήσαμε για την πρόφαση της δημοκρατικότητας σε σχέση με το δημοψήφισμα. Πως μπορεί μια διαδικασία φαινομενικά δημοκρατική να απειλεί ότι έχει απομείνει από τη δημοκρατία στην Ελλάδα; Κάνοντας τους Έλληνες να ταυτίσουν τη δημοκρατία με το καθεστώς Παπανδρέου και να τη σιχτιρίσουν εξ ίσου με αυτό. Και για ποιο λόγο προέβη ο Παπανδρέου σε μια κίνηση που απειλεί ακόμη και τα ξέφτια της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τι άλλο κρύβει το τελευταίο του, το ύστατο του χαρτί;
Στις 16 του Μάη του 2010 και στο άρθρο μου «Ελλάδα, το τελευταίο σύνορο της βαρβαρότητας» (TVXS) έγραφα: «
Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα τώρα είναι το πείραμα της επαναδημιουργίας των παλιών τάξεων, κυρίως της εργατικής. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρείται στην Ελλάδα μέσω της τεχνητής πρόκλησης φτώχιας η δημιουργία άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών.
Πρώτα η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.
Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική επάνασταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.
Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης που θα αντιρροπήσει την ασυγκράτητη Κινεζική ανάπτυξη. Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμου. Σε αντίθεση με την Αμερική που αποτελεί εξαρχής ένα κοινωνικοπολιτισμικό πείραμα και μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό της όσες φορές και όπως θέλει, η Ευρώπη της μακραίωνης ιστορικής, πολιτισμικής, επιστημονικής, διοικητικής και οικονομικής ιστορίας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υποστρωματικές κοινωνίες και τη συναίνεση τους. Λένε ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όμως, ΕΕ και ΔΝΤ μαζί, επιχειρούν να επιβάλλουν τον παραδειγματισμό της Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,»
Δυστυχώς υπάρχουν σενάρια που θέλουν την κινεζοποίηση της Ελλάδας πρώτα και έπειτα της Ευρώπης όχι μόνο σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο όπως ήδη συμβαίνει αλλά και σε πολιτειακό επίπεδο. Σύμφωνα με την έκθεση του 2008 του NIC (the United States National Intelligence Council), του κέντρου της οικογένειας των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ «για μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό» με τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις 2025: Ένας μεταμορφωμένος κόσμος», η λύση στην κρίση «θα απαιτήσει μακροπρόθεσμες προσπάθειες για την εγκαθίδρυση ενός νέου παγκόσμιου συστήματος». Προτείνει ότι καθώς το κινεζικό μοντέλο για ανάπτυξη γίνεται ολοένα και πιο ελκυστικό μπορεί να υπάρξει μια «ύφεση στη δημοκρατικοποίση» στις αναδυόμενες οικονομίες, στα αυταρχικά καθεστώτα και σε «ασθενείς οικονομίες απογοητευμένες από χρόνια οικονομικής υπο-επίδοσης»
Σε ασθενείς οικονομίες απογοητευμένες από χρόνια οικονομικής υπο-επίδοσης.. όπως η Ελλάδα…
Οι εκβιασμοί του Παπανδρέου και ο ζήλος του να επισπεύσει χρόνιες διαδικασίες απειλούν όχι πια μόνο την ήδη καταστραμμένη ελληνική οικονομία αλλά και το δημοκρατικό φρόνημα του πληθυσμού. Και απειλούν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη που κλονίζεται από τον πανικό που το «Δημοψήφισμα Παπανδρέου» προκάλεσε στις αγορές, πανικό που πάντα ευνοεί τους κερδοσκόπους, μερικοί από τους οποίους είναι πολύ πλησιέστερα του από ότι θα ήταν πρέπεον να ένα πρωθυπουργό μιας χώρας εστίας χρηματοοικονομικού πανικού…
«We need a global governance. A global financial governance. And we need it fast» όπως έχετε δηλώσει δημοσίως κύριε Παπανδρέου. Αλλά να θυμάστε κύριε της Ελλάδας, ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει…
Read More »