Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιστίνη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιστίνη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 3ο




Αντί προλόγου 

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Η αφόρητη δυσκολία της εποχής μας, με εξώθησε να δημιουργήσω το εν μέρει συνδρομητικό substack μου, petrosarguriou.substack.com. Με το αντίτιμο ενός καφέ τον μήνα, μπορείτε να έχετε πλήρη πρόσβαση στην αρθρογραφία μου και να στηρίξετε μιας από τις λίγες ανεξάρτητες φωνές κριτικής σκέψης στην χώρα μας. Μπορείτε επίσης να δώσετε ετήσια συνδρομή των 50 ευρώ.
Ευχαριστώ

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 3ο 

Είδαμε πως μέχρι το 1950, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι είχαν ήδη εκδιωχθεί από τα μέρη τους. Οι Ισραηλινοί, έχουν ψηφίσει τον νόμο της επιστροφής, προσελκύοντας στο Ισραήλ, όλο και περισσότερους Εβραίους. Όλο και περισσότερη Παλαιστίνη εποικίζεται, όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι, παρεκτοπίζονται.

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το Παλαιστινιακό αποκτά, ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις.

To 1953, o εκλεγμένος πρωθυπουργός του Ιράν Μοχάμετ Μοσαντέκ, θα ανατραπεί σε ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τους Αγγλοαμερικάνους, γιατί επιδίωξε να εθνικοποιήσει τα ιρανικά πετρέλαια. Τη θέση του θα πάρει ο αχυράνθρωπος των αμερικανών σάχης Ρεζά Παχλαβί που θα είναι ο μονάρχης του Ιράν μέχρι και το 1979, όπου θα ανατραπεί από την Ιρανική Επανάσταση και την εξουσία θα πάρει ο σιίτης κληρικός Αγιατολά Χωμεϊνί. Για μια ακόμη φορά, ήταν οι δυτικοί που οδήγησαν στην ισλαμική ριζοστικοποίηση, αυτή την φορά, των Ιρανών..

Ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, 1956-1957

Το 1954, ο στρατιωτικός Γκαμάλ Αμντέλ Νάσσερ, θα αναλάβει την πρωθυπουργία της Αιγύπτου. Ο Νάσσερ είναι παναραβιστής. Θέλει μια κοσμική ένωση των Αράβων που θα αποτινάξει τον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Το 1956, θα εθνικοποιήσει το σημαντικότατο για την παγκόσμια ναυτιλία και εμπόριο κανάλι του Σουέζ που ήταν τότε υπό βρετανογαλλικό έλεγχο και θα μπλοκάρει το ισραηλινό λιμάνι του Ελάτ. Η απάντηση των Γαλλοβρετανών, ήταν να πείσουν τους ισραηλινούς να επιτεθούν στην Αίγυπτο. Οι ισραηλινές δυνάμεις θα επικρατήσουν, θα καταλάβουν την Γάζα, την Ράφα και το μεγαλύτερο κομμάτι της χερσονήσου ανατολικά της χερσονήσου του Σουέζ, παίρνοντας χιλιάδες αιχμαλώτους. 

Το 1957 οι ισραηλινές δυνάμεις θα αποσυρθούν από την χερσόνησο και την θέση τους θα πάρουν δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών που θα εγκατασταθούν και στην χερσόνησο του Σινάι.   

Εκείνη την περίοδο, ιδρύεται η Φατάχ από τον πρόσφυγα στην Αίγυπτο Γιασέρ Αραφάτ, η δράση του οποίου είναι ταυτισμένη με το Παλαιστινιακό, για πολλά χρόνια.

Η Φατάχ, είναι μια οργάνωση με μεικτό χαρακτήρα: Από την μία είναι μια πολιτική οργάνωση αλλά παράλληλα διεξάγει κι αντάρτικο κατά του Ισραήλ. Ο στόχος της είναι καθαρά εθνικοαπελευθερωτικός και θέλει όλη την ιστορική Παλαιστίνη όπως ήταν πριν το 1947, για τους Παλαιστίνιους. Το σκεπτικό της δράσης της τις πρώτες δεκαετίες είναι ένα: Δεν θα υπάρχει ασφαλές Ισραήλ, αν δεν υπάρξει ελεύθερη Παλαιστίνη.

Το 1964, θα ιδρυθεί με την συνένωση διαφόρων ομάδων και κυρίαρχη την Φατάχ, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) που αντιπροσωπεύει κι εκπροσωπεί την πλειονότητα των Παλαιστινίων. Η PLO, επιχειρεί κατά του Ισραήλ κυρίως από την Συρία. 

1967: Ο «προληπτικός» πόλεμος των έξι ημερών

Το 1967,  θα ξεκινήσει ο πόλεμος των έξι ημερών. Η Συρία φοβάται επίθεση του Ισραήλ και στρέφεται προς την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος θα διατάξει την απομάκρυνση των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών στο Σινάι και θα μεταφέρει στρατεύματα εκεί, ενώ θα συνάψει κοινή αμυντική συμφωνία με την Ιορδανία.

Το Ισραήλ, θα προβεί σε έναν «προληπτικό» πόλεμο εναντίον των τριών αυτών χωρών, θα νικήσει και θα καταλάβει την Γάζα, την Δυτική Όχθη, την πόλη της Ιερουσαλήμ, τα υψίπεδα του Γκολάν από την Συρία και την χερσόνησο του Σινάι από την Αίγυπτο.

Το Ισραήλ, θα βομβαρδίσει και την πρωτεύουσα του Λιβάνου, Βηρυτό, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση του για την στήριξη του Λιβάνου στην PLO.  

Μετά την ήττα των Αράβων, η Λίγκα των Αράβων θα συμφωνήσει για την πολιτική των τριών όχι. Όχι στην ειρήνη, τις διαπραγματεύσεις και την αναγνώριση του Ισραήλ. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή της Δυτικής Όχθης που μέχρι τότε βρισκόταν υπό την αρμοδιότητα της Ιορδανίας από τους ισραηλινούς, σημαντικές ομάδες φενταγίν της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, θα εγκαταλείψουν την Δυτική Όχθη και θα μεταφερθούν στην Ιορδανία, από όπου και θα εντείνουν τις επιθέσεις τους κατά του Ισραήλ.

Το 1968, οι ισραηλινοί θα εισβάλουν με μεγάλες δυνάμεις του IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) στην πόλη Καραμέχ στα σύνορα της Ιορδανίας, όπου βρίσκεται πλέον το αρχηγείο της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με τον Γιάσερ Αραφάτ, να είναι εκεί ως αρχηγός της πλέον.

Οι ισραηλινοί, δεν περιμένουν ανάμειξη της Ιορδανίας αλλά ο Ιορδανικός στρατός τελικά θα παρέμβει.

Οι ισραηλινοί θα πετύχουν τον στόχο τους να καταστρέψουν το στρατόπεδο των Παλαιστινίων, αλλά είναι μια πύρρειος νίκη, καθώς στη μάχη που διήρκησε μια μέρα, οι ισραηλινές δυνάμεις θα απωθηθούν. Οι Παλαιστίνιοι φενταγίν θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από τον αραβικό κόσμο, και ο Ιορδανός μονάρχης θα δηλώσει δημόσια πως είμαστε όλοι Φενταγίν.

Η Αίγυπτος, με την στήριξη των Σοβιετικών, θα εντείνει τις εχθροπραξίες της έναντι των Ισραηλινών το 1968 για να ξαναποκτήσει την χερσόνησο του Σινάι, κορυφώνοντάς τις το 1969 στο κανάλι του Σουέζ. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, φοβούμενος διάχυση της σύγκρουσης στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, θα μεσολαβήσει για την εκεχειρία του 1970. 

 Οι ενδοαραβικές συγκρούσεις

Κάπου εκεί ξεκινά ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της παλαιστινιακής αντίστασης που έκανε τον αραβικό κόσμο να την βλέπει πλέον με δυσπιστία.

Μετά την μάχη του Καραμέχ στην Ιορδανία, η παλαιστινιακή PLO, άρχισε να παίζει ρόλο και στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Κύκλοι εντός της PLO, θέλουν να ανατρέψουν τον Βασιλιά Χουσείν της Ιορδανίας. Η PLO έχει καταλάβει την Ιορδανική πόλη Ιρμπίντ, την οποία θα δηλώσει πως την απελευθέρωσε, λειτουργώντας πια περισσότερο σαν ισραηλινοί κατακτητές εντός της Ιορδανίας κι όχι ως Παλαιστίνιοι αντάρτες που είχαν την φιλοξενία και την στήριξη της Ιορδανίας.

Ο στρατός της Ιορδανίας θα περικυκλώσει πόλεις με στρατόπεδα Παλαιστινίων προσφύγων, όπου η PLO είχε ισχυρή παρουσία.

10.000 άντρες του Συριακού στρατού, θα κινηθούν προς την πόλη Ιρμπίντ κουνώντας Παλαιστινιακές σημαίες, αλλά θα απωθηθούν με βαριές απώλειες από τον Ιορδανικό στρατό.

Δεχόμενος πίεση από άλλες αραβικές χώρες, ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσείν, θα σταματήσει τις εχθροπραξίες, υπογράφοντας μια συμφωνία που θα ρύθμιζε την παρουσία της PLO στην Ιορδανία, η οποία απέτυχε. Το 1971, ο Χουσείν θα ξαναρχίσει τις επιθέσεις κατά των θέσεων της PLO, η οποία τελικά θα παραδοθεί και θα εκδιωχθεί από την Ιορδανία, η οποία θα της επιτρέψει να μετεγκατασταθεί στο Λίβανο μέσω Συρίας.

Είναι τότε που ένα τμήμα της PLO θα μετατραπεί στην οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», της οποίας στόχος είναι να εκδικηθεί την Ιορδανία για την εκδίωξη των Παλαιστινίων κι η οποία θα δολοφονήσει το 1971 τον Ιορδανό πρωθυπουργό Ταλ. Η οργάνωση θα ξαναστραφεί κατά των Ισραηλινών και στους θερινούς ολυμπιακούς αγώνες του 1972 στο Μόναχο και θα σκοτώσει δύο Ισραηλινούς αθλητές, απαγάγοντας άλλους εννιά, ζητώντας να ανταλλαχτούν με 234 Παλαιστίνιους κρατούμενους του Ισραήλ. Οι 9 αθλητές θα σκοτωθούν όλοι, κατά την επιχείρηση εξουδετέρωσης των απαγωγέων τους.

O πόλεμος του Γιόμ Κυππούρ, 1973

Η εκεχειρία του 1971, θα κρατήσει μόλις δύο χρόνια. Το 1973, η Αίγυπτος και η Συρία θα αιφνιδιάσουν τους Ισραηλινούς, στην χερσόνησο του Σινάι και τα υψίπεδα του Γκολάν αντίστοιχα.

Οι Ισραηλινοί θα επανακάμψουν και θα υπογραφούν συνθήκες εκεχειρίας και αργότερα συνθήκες αμοιβαίων παραχωρήσεων με την Αίγυπτο.

Το 1978, θα υπογραφούν με την διαμεσολάβηση του τότε πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, οι συμφωνίες του Camp David ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η Αίγυπτος θα αναγνωρίσει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και σε αντάλλαγμα του Ισραήλ, θα επιστρέψει την χερσόνησο του Σινάι. Έκτοτε, οι διπλωματικές σχέσεις των δύο κρατών, θα ομαλοποιηθούν.

Λιβανοποίηση

Είναι αδύνατο να περιγραφεί, το τι έχει συμβεί στον Λίβανο, μέσα σε μια παράφραφο. Ως εκ τούτου, θα περιορίσουμε την περιγραφή μας στο γενικό περίγραμμα.

Η ύπαρξη των παλαιστινιακών καταυλισμών και της PLO, σίγουρα ενίσχυσε τις ήδη υπάρχουσες αποσταθεροποιητικές τάσεις.

Μπροστά στην αδυναμία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν την κατάσταση, διάφορες φατρίες, άρχισαν να δημιουργούν τις δικές τους παραστρατιωτικές οργανώσεις και τις δικές τους δομές και να υποκαθιστούν, την όποια κυβέρνηση.

Οι εμπλεκόμενες φατρίες, ήταν το Λιβανικό Μέτωπο, δομημένο κυρίως από την πολιτική ελίτ της μειονότητας των Μαρωνιτών χριστιανών, που αποτελούσαν την παραδοσιακή πολιτική ελίτ του του Λιβάνου,  το Λιβανικό Εθνικό Κίνημα, που αποτελούνταν από αριστεριστές και σουνίτες που έρεπαν στον παναραβικό εθνικισμό, σιίτες και αργότερα και Δρούζοι.  

Το 1975, θα ξεκινήσει ο εμφύλιος στο Λίβανο, μετά από επίθεση φαλλαγγιτών Μαρωνιτών σε λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστινίους στους καταυλισμούς. Άμεση θα είναι η εμπλοκή των αριστεριστών και των σουνιτών που έτρεφαν συμπάθεια προς τους Παλαιστινίους πρόσφυγες και την PLO. Για 15 χρόνια, κυβερνήσεις με διαφορετικά κράματα συσχετισμών ισχύος ανάμεσα στις φατρίες θα ανεβοκατεβαίνουν. Δύο πρωθυπουργοί, θα δολοφονηθούν.

Η οικονομία και οι δομές διαλύονται, το νόμισμα θα καταρρεύσει.

Η πρωτεύουσα Βηρυτός, θα χωριστεί από μια «πράσινη» γραμμή, στην μουσουλμανική δυτική Δυτική Βηρυτό και την χριστιανική Ανατολική.

Μετά από αίτημα Λιβανέζικης Κυβέρνησης, η Συρία, παρότι φιλική προς την PLO, θα εμπλακεί ενεργά στο Λίβανο, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των Μαρωνιτών Χριστιανών του Βορρά και την επιρροή τους σε αυτή, ενώ οι ισραηλινοί θα χρηματοδοτήσουν και θα εκπαιδεύσουν τους Χριστιανούς του Νότου, για να πολεμήσουν την PLO.

To 1978, οι Ισραηλινοί θα εισβάλλουν βαθιά στον Νότο του Λιβάνου για να καταπολεμήσουν την PLO. Θα αποσυρθούν και θα αντικατασταθούν στην περιοχή από ειρηνευτικές δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών ενώ θα δημιουργήσουν τον Νότιο Λιβανέζικο Στρατό, την δική τους ας πούμε Χεζμπολά.

Το 1982, μετά τη δολοφονία του εκλεγμένου προέδρου Γκεμαγιέλ που είχε καταφέρει να συσπειρώσει τις Μαρωνιτικές παραστρατιωτικές δυνάμεις και να δημιουργήσει της Λιβανικές Δυνάμεις, οι Ισραηλινοί θα βομβαρδίσουν την Βηρυτό και θα φτάσουν μέχρι τα περίχωρα της, περικυκλώνοντας την, ενώ θα εισβάλουν και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Παλαιστινίων προσφύγων στην Σάμπρα και την Σατίλα, όπου θα επακολουθήσει η γνωστή σφαγή εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων Παλαιστινίων.

Ο Ισραηλλιβανικός πόλεμος του 1982, είναι αυτός που οδήγησε στην δημιουργία της Χεζμπολά.


Περισσότερα, στο

https://petrosarguriou.substack.com/p/3-1950-2000

Read More »

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 2ο

Αντι προλόγου 

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Η αφόρητη δυσκολία της εποχής μας, με εξώθησε να δημιουργήσω το εν μέρει συνδρομητικό substack μου, petrosarguriou.substack.com. Με το αντίτιμο ενός καφέ τον μήνα, μπορείτε να έχετε πλήρη πρόσβαση στην αρθρογραφία μου και να στηρίξετε μιας από τις λίγες ανεξάρτητες φωνές κριτικής σκέψης στην χώρα μας. Μπορείτε επίσης να δώσετε ετήσια συνδρομή των 50 ευρώ. 

Ευχαριστώ. 

Πόλεμος τώρα: Η πραγματική ιστορία του Ισραήλ, μέρος 2ο

Τα εβραϊκά μεταναστατευτικά ρεύματα και ο σταδιακός εποικισμός της Παλαιστίνης

Τα πρώτο μεγάλο μεταναστατευτικό ρεύμα, ξεκινά λίγο πριν την ίδρυση του Σιωνιστικού κινήματος και αφορά κυρίως την δημιουργία αγροτικών καταυλισμών.

Κατά την διάρκεια της πρώτης, αγροτικής Aliyah, από 1882 μέχρι και το 1903, 25.000 με 35.000 Εβραίοι, θα μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη.

To 1901, το 7ο σιωνιστικό συνέδριο, θα ιδρύσει το Εθνικό Εβραϊκό Ταμείο, με στόχο την αγορά γης στην Οθωμανική τότε Παλαιστίνη.

Η δεύτερη Aliyah, θα γίνει το 1904, μετά τους διωγμούς των Εβραίων στην Ρωσική αυτοκρατορία το 1903, με τους διωγμούς του Κιέβου να έχουν προηγηθεί το 1883. Περίπου 40.000 Ρωσοεβραίοι θα μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη.  

Ισραήλ: Παιδί των πολέμων

Δύο πράγματα καθορίζουν την πορεία των κρατών και των εθνών. Η ειρήνη και ο πόλεμος. Πολλά κράτη δημιουργήθηκαν μετά από πολέμους. Το Ισραήλ είναι το πιο χαρακτηριστικό από αυτά.

Με την έναρξη του 1ου παγκοσμίου πολέμου το 1914, τα γεωπολιτικά παιχνίδια θα αρχίσουν να δίνουν και να παίρνουν.

Οι Οθωμανοί θα ταχθούν στο πλευρό των Γερμανών και της Αυστροουγγαρίας.

Οι Βρετανοί, θα τάξουν στο μουσουλμάνο ηγέτη της Μέκκας, Hussein Ali Al Hassimi, ένα αυτοδιοίκητο Αραβικό κράτος που ενδεχομένως, θα περιείχε και την Παλαιστίνη, ως αντάλλαγμα για την συμμετοχή του στον πόλεμο έναντι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Όντως, το 1916, οι Άραβες υπό την ηγεσία του Ηουσεϊν, θα επαναστατήσουν κατά των Οθωμανών.  

Την ίδια στιγμή όμως που οι Βρετανοί τάζαν εδάφη στους Άραβες, διαπραγματεύονταν και με το Σιωνιστικό κίνημα, τάζοντας τους ακριβώς το ίδιο, ελπίζοντας ότι έτσι η εβραϊκή διασπορά θα τους χρηματοδοτούσε για τις ανάγκες του πολέμου.

Ως αποτέλεσμα αυτών των διπρόσωπων κι ασαφών διαπραγματεύσεων, θα επιδοθεί από τον υπουργό εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Arthour Balfour, επιστολή στον Λόρδο Walter Rothschild, όπου η Βρετανική Κυβέρνηση υποστηρίζει για πρώτη φορά την ίδρυση στην Παλαιστίνη, μιας «Εθνικής Εστίας» για τους Εβραίους.

Στην ίδια επιστολή, τονίζεται, ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει κάτι, που να βλάψει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη Εβραϊκών κοινοτήτων της Παλαιστίνης.

Μετά την επιστολή Balfour και την λήξη του 1ου παγκοσμίου πολέμου, ξεκινά το τρίτο εβραϊκό μεταναστατευτικό ρεύμα στην Παλαιστίνη, η Τρίτη Aliyah, με 40.000 Εβραίους να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη.

Το 1920, η Παλαιστίνη περνάει στην Βρετανική διοίκηση, σύμφωνα με την ΓαλλοΑγγλική συμφωνία Sykes-Picot, για διαμερισμό της Μέσης Ανατολής, ανάμεσα στους Βρετανούς και τους Γάλλους.

Το 1924, ξεκινάει το τέταρτο μεταναστευτικό κύμα, η τέταρτη Aliyah. Άλλοι 82.000 Εβραίοι θα εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Οι Βρετανοί, φοβούμενοι τις ολοένα αυξανόμενες αντιδράσεις των Αράβων, θα εκδώσουν μια σειρά από «Λευκές Εκθέσεις». Η πρώτη θα εκδοθεί το 1922 από τον Churchill, όπου δηλώνεται πως η Εβραϊκή Εθνική Εστία είχε κάθε δικαίωμα να υπάρχει, αλλά πως όλοι οι Παλαιστίνιοι είχαν ίσα δικαιώματα και οι Άραβες δεν θα έπρεπε να υποταχθούν στην Εβραϊκή κοινότητα. Για πρώτη φορά, οι Βρετανοί θα θέσουν όριο στην μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη, που θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητες της περιοχής.

Οι εντάσεις όμως μεταξύ Αράβων και Εβραίων, θα συνεχίσουν να κλιμακώνονται. Σε εκθέσεις του 1920 και 1921, οι Βρετανοί περιγράφουν, πως η εχθρότητα των Αράβων προς τους Εβραίους, οφείλεται σε οικονομικούς λόγους, στην αυξανόμενη μετανάστευση των Εβραίων και στην αντίληψη τους πως η Σιωνιστική πολιτική, θα οδηγούσε τελικά σε ένα Εβραϊκό κράτος και στην υποδούλωση των Αράβων σε αυτό.

Σε μια σειρά εκθέσεων του 1930, οι Βρετανοί περιγράφουν πως ήταν η εβραϊκή μετανάστευση και η αγορά γης από Εβραίους, που ήταν η υποκείμενη αιτία της αραβικής βίας.

Η έκθεση του Σερ John-Hope Simpson, θα κατηγορήσει το 1930 το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο που όπως είδαμε ιδρύθηκε από τους Σιωνιστές το 1901 με σκοπό, την αγορά γης στην Παλαιστίνη, πως απαγορεύει την πώληση γης από Εβραίους σε Άραβες καθώς και πως έχει αποκλείσει τους Παλαιστίνιους εργάτες από το να δουλεύουν σε Εβραϊκές φάρμες. Το απαρτχάιντ, είχε ήδη ξεκινήσει.  

Η «Λευκή Έκθεση» που θα ακολουθήσει, θα θέσει πιο αυστηρά όρια στην μετανάστευση των Εβραίων και την αγορά γης από αυτούς, καθησυχάζοντας προσωρινά τους Άραβες.

Με την επιρροή όμως του Σιωνιστικού κινήματος, η έκθεση αυτή θα αντικατασταθεί το 1931 από μια άλλη έγινε γνωστή ως «Μαύρη», που μεροληπτούσε υπέρ των Εβραίων και η Βρετανική αυτή διγλωσσία αυτή θα εξοργίσει τους Εβραίους.  

Παρά τις «Λευκές Εκθέσεις», το 1933 θα έρθουν στην Παλαιστίνη άλλοι 60.000 Εβραίοι. Αυτήν την φορά, από την Ναζιστική πλέον Γερμανία.

Οι Ναζί, βρίσκονται σε εμπάργκο.

Για να μειώσουν τις επιπτώσεις του στην οικονομία, οι Ναζί θα έρθουν σε μια ανίερη θα μπορούσε να πει κανείς συμφωνία με το σιωνιστικό κίνημα, την λεγόμενη συμφωνία της μεταφοράς: Θα αφήσουν 60.000 Εβραίους να φύγουν στην Παλαιστίνη, με την προϋπόθεση αυτοί να αγοράζουν και να εμπορεύονται γερμανικά προϊόντα, ώστε να σπάσει εν μέρει το εμπάργκο, μέσω των Εβραίων της Παλαιστίνης.

Υπό την βρετανική διοίκηση, από μερικές δεκάδες χιλιάδες, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη φτάσαν τις 320.000. Η αναλογία καλλιεργήσιμης γης κατ΄ αναλογία πληθυσμού ανάμεσα σε Άραβες κι Εβραίους ήταν πλέον 1/10 και οι Βρετανοί άρχισαν να σκέφτονται την διχοτόμηση ως την μόνη λύση.

Όλα τα παραπάνω, οδήγησαν στην Μεγάλη Αραβική Επανάσταση του 1936-1939, που ξεκίνησε ως κίνημα πολιτικής ανυπακοής και εξελίχτηκε σε αντίσταση κατά της Βρετανικής διοίκησης και σε επιθέσεις κατά των Εβραίων εποίκων. Χιλιάδες Άραβες Παλαιστίνιοι θα σκοτωθούν ή θα εκδιωχθούν από τους Βρετανούς και εκατοντάδες θα κρεμαστούν για παραδειγματισμό.

Οι Βρετανοί θα συνεργαστούν με παραστρατιωτικές ομάδες Εβραίων. Η πλάστιγγα είχε πλέον γύρει. Η «Λευκή Έκθεση» του 1939 που περιόριζε την Εβραϊκή μετανάστευση σε 75.000 ανά πενταετία και απαγόρευε την αγορά γης από τους Εβραίους σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης, δεν θα μπορούσε να γυρίσει το ποτάμι της ιστορίας πίσω...

Περισσότερα στο 

https://petrosarguriou.substack.com/p/8f2




Read More »