Σάλο έχει ξεσηκώσει η διακηρυγμένη πρόθεση του κατά τ' άλλα συμπαθούς υπουργού
Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή να περιορίσει εκ μέρους της πολιτείας τα νοσήλεια
για την αντιμετώπιση των καρκίνων όσων καρκινοπαθών δεν έχουν υποβληθεί τακτικά
σε διαγνωστικά τεστ για τον καρκίνο προ της εκδήλωσής του, ως κίνητρο για να
εισαχθεί στον πληθυσμό η κουλτούρα των επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων
που μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους ζωής αλλά και του δυσβάσταχτου
οικονομικού κόστους που οι καρκίνοι προκαλούν στα δημόσια ταμεία.
Παρά τις ύστερες διευκρινιστικές δηλώσεις του υπουργού και
παρότι είμαι και εγώ υπέρ της ενδυνάμωσης μιας τέτοιας κουλτούρας, να
καταδειχθούν τα σημεία εκείνα που καθιστούν την συγκεκριμένη εκδοχή μιας
τέτοιας προσέγγισης προκλητική και στα όρια του φασισμού.
Πρωτίστως, γιατί χρησιμοποιεί ως κίνητρο όπως τόσο συχνά
αρέσκεται να κάνει η ιατρική και η πολιτική όχι μόνο το φόβο αλλά στυγνούς
εκβιασμούς.
Ο κος Κουρουμπλής απειλεί να εξοντώσει όχι μόνο τους πιο
φτωχούς από τους «ανεύθυνους» καρκινοπαθείς αλλά και τις οικογένειες τους και
τους αγαπημένους τους. Ακόμη και αν δεν σε σκοτώσουν οι καρκίνοι και οι «θεραπείες»
τους, θα σε σκοτώσουν τα κόστη τους.
Ο νεοφιλελευθερισμός μιας τέτοιας λογικής είναι πρόδηλος: Η
πολιτική ευθύνη είναι συλλογική ενώ η ευθύνη υγείας είναι ατομική.
Μαζί τα φάγαμε άρα εσείς θα τα πληρώσετε, μόνος σου αρρώστησες
άρα εσύ και οι δικοί σου θα τα πληρώσουν.
Ξεχνά φυσικά ο κος υπουργός πως πολλοί καρκίνοι παγκοσμίως
είναι επαγγελματικοί ή και βιομηχανικοί: Είναι οι μεγάλες εταιρίες και η
έλλειψη ελέγχων στις πρακτικές τους που εισάγουν χιλιάδες καρκινογόνα στα μικρο
και μακροπεριβάλλοντα.
Έτσι λοιπόν, δεν επιχειρείται να παροπλιστεί αυτός που
κατασκευάζει την σφαίρα και πυροβολεί τους πληθυσμούς με σφαίρες καρκίνου αλλά να
εξοντωθούν όσοι ατελείς περισσότερο ή λιγότερο αθώοι δεν κατάφεραν έγκαιρα να
αποφύγουν τις «σφαίρες καρκίνου».
Στοχοποιούνται έτσι διπλά οι άμαχοι, πράγμα διόλου παράλογο για
μια κυβέρνηση που έγινε λίαν προσφάτως οπαδός της «ευθύνης» και του ρεαλισμού,
με άλλα λόγια υποστηρίκτρια της μετάθεσης ευθυνών και του status quo.
Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Ακόμη και στις πιο προηγμένες
χώρες, ένα τόσο πλήρες δίκτυο καρκινικών εξετάσεων που να καλύπτει ολόκληρο τον
πληθυσμό δεν είναι ακόμη εφικτό.
Πόσο μάλλον σε μια χώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας της, με
όλα τα τεράστια προβλήματα που είχε στο παρελθόν, διαλύεται συστηματικά τα
τελευταία 5 χρόνια.
Είναι σαν κάποιος να έχει τροχαίο επειδή το οδικό δίκτυο
είναι κατεστραμμένο και το κράτος να του ζητάει και τα ρέστα επειδή δεν φορούσε
κράνος.
Αυτό κι αν είναι υπευθυνότητα, αυτό κι αν είναι ρεαλισμός.
Αν θέλει λοιπόν ο κος Κουρουμπλής να μάθει για την κατάσταση
του συστήματος υγείας, ας ρωτήσει το συντρόφι του τον υπουργό πολιτισμό κο
Ξυδάκη.
Τον απερίγραπτο κο Ξυδάκη.
Σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση, υπάλληλοι των βοθροκάναλων
των ολιγαρχών των ρώτησαν γιατί δεν υπάρχει γιατρός στην Ακρόπολη και τι
προτίθεται να πράξει ο ίδιος για αυτό: Η απάντηση του ήταν αποστομωτική: Όχι μόνο
δεν υπάρχει γιατρός στην Ακρόπολη, αλλά δεν υπήρξε και ποτέ γιατρός στη… Δήλο.
Έτσι λοιπόν πήρε ο Ξυδάκης τον υπουργό αμύνης Καμμένο και
του ζήτησε να του στείλει κανά κληρωτό γιατρό αλλά του Πάνου του χαν τελειώσει
γιατί τους έχει στείλει όλους στα νησιά.
Κατέληξε λοιπόν ο Ξυδάκης στη διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν
γιατροί στην Ελλάδα γιατί έχουν μεταναστεύσει.
Γιατροί υπάρχουν. Και καλοί γιατροί. Αρμόδιοι υπουργοί δεν
υπάρχουν καθώς οι περισσότεροι είναι διαχρονικά αναρμόδιοι και γυρολόγοι της πολιτικής.
Δεν του πέρασαν από το μυαλό του Ξυδάκη οι λόγοι για τους οποίους οι γιατροί μεταναστεύουν: Μνημόνια λέγονται και εργασιακός μεσαίωνας για
όλους εκτός από τους διαχρονικά προνομιούχους.
Δεν πέρασε από το μυαλό του ότι αν έκανε προκήρυξη θέσης για
ιατρό στην Ακρόπολη χιλιάδες γιατροί θα υπέβαλαν τα χαρτιά τους.
Φυσικά και δεν θα μπορούσε να του περάσει από το μυαλό του
κάτι τέτοιο.
Δεν είναι ο Ξυδάκης ή ο κάθε Ξυδάκης που αποφασίζει
πολιτικές για το υπουργείο του. Το κουαρτέτο είναι πλέον το κέντρο λήψης αποφάσεων.
Αλλά ας σπουδάσουμε κι άλλο ρεαλισμό.
Είπαμε πως ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες δεν είναι
ακόμη εφικτή η δημιουργία δικτύων διαγνωστικών εξετάσεων που να καλύπτουν
ολόκληρο τον πληθυσμό.
Ακόμη όμως κι αν κάτι τέτοιο ήταν άμεσα εφικτό, δε θα ταν
ικανό να λύσει όλα τα θέματα που αφορούν
τη διάγνωση του καρκίνου.
Όπως πρόσφατα δημοσιοποίησα, σε μια αρκετά προηγμένη χώρα,
την Ελβετία, πρόσφατη μεγάλη έρευνα αμφισβήτησε τα οφέλη των δικτύων συστηματικής
μαστογραφίας. Εικάζω ότι παρόμοια ζητήματα είναι δυνατόν να προκύψουν και για
τα διαγνωστικά δίκτυα που αφορούν και άλλους καρκίνους και όχι μόνο του μαστού.
Προτρέπω τον κο υπουργό να δει τη σχετική έρευνα.
Αλλά δεν μπορεί.
Είναι σαν να ζητάω από τον Σόιμπλε να τρέξει να προλάβει τις
εξελίξεις.
Δεν μπορεί να το κάνει αυτό κυριολεκτικά γιατί είναι σακάτης
όπως ο κος Κουρουμπλής είναι τυφλός.
Γιατί τόση κακότητα κε Αργυρίου;
Θα σας πω γιατί. Γιατί από τα τέλη της δεκαετίας του 1990,
στην Ελλάδα ήρθε μια ύπουλη προπαγάνδα που ήθελε τους ανθρώπους με ειδικές
ανάγκες, τους ΑΜΕΑ, ανθρώπους με ειδικές ικανότητες.
Και σίγουρα υπάρχουν αρκετοί ΑΜΕΑ που ντροπιάζουν εμάς, τους
ανθρώπους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, (παρεμπιπτόντως, δε γνωρίζω πλάσμα υγιές
ή μη, που να μην έχει ειδικές ανάγκες) με τη δύναμη της θέλησής τους, τις ικανότητες
και τις δεξιότητες τους, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πολλοί περισσότεροι ΑΜΕΑ δεν
χρειάζονται όχι μόνο ευκαιρίες ενσωμάτωσης και απασχόλησης αλλά και βοήθεια,
άπλετη βοήθεια.
Υπάρχουν γέροι κοτσανάτοι που βάζουν κάτω τρεις μεσήλικες
και δύο εφήβους μαζί. Αυτό όμως δεν κάνει τους όλους τους γέρους Άτομα Με
Ειδική Αντοχή στο Χρόνο. Οι περισσότεροι γέροι παραμένουν Άτομα με Ειδική Φθορά
από το Χρόνο και χρίζουν βοήθειας.
Αυτοί οι ευφημισμοί ήταν ο δούρειος ίππος για μια βρωμερή
ιδεολογία που ήθελε τους αδύναμους ισοδύναμους όλων των άλλων. Δεν
χρειαζόντουσαν βοήθεια. Ευκαιρίες χρειαζόντουσαν. Και όσο και αν συμφωνώ στο
δεύτερο, αυτό εμφανίστηκε από τους «εκσυγχρονιστές» με έναν τέτοιο μαγικό τρόπο
που απέκλειε το πρώτο. Έτσι
προετοιμάστηκαν οι κοινωνίες για τους νέους Καιάδες της ατομικής ευθύνης, όπου
σήμερα, μαζί με τους ΑΜΕΑ ρίχνονται και όλοι οι υπόλοιποι αδύναμοι άνθρωποι στο όνομα της συλλογικής οικονομικοπολιτικής ευθύνης.
Όταν λοιπόν ένας ΑΜΕΑ όπως ο Κουρουμπλής, σκέφτεται να εφαρμόσει τις θεωρίες της
ατομικής ευθύνης στην κατηγορία ΑΜΕΑ που λέγονται ασθενείς, καλά θα κάνει να
κοιτάξει στον καθρέφτη.
Αλλά δεν μπορεί: και δεν μπορεί γιατί το φως του το έχασε
όταν πάτησε γερμανική νάρκη ξεχασμένη από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Ας πρόσεχε.
Αυτό προτείνει η θεωρία της απόλυτης ατομικής ευθύνης την
οποία εν αγνοία του επικαλείται ο κος Κουρουμπλής για τους καρκινοπαθείς: Ας πρόσεχε.
Δεν φταίνε οι Γερμανοί για τις νάρκες που βάλανε: Ο κος
Κουρουμπλής φταίει που τις πάτησε.
Τόσοι και τόσοι άλλοι δεν τις πατήσανε. Αυτός την πάτησε.
Οφείλει λοιπόν αναδρομικά να καταβάλει στο κράτος τα
νοσήλεια της μετατραυματικής του περίθαλψης.
Ο άνθρωπος που πάτησε γερμανική νάρκη μας οδηγεί τυφλά
πλέον μέσω της κυβέρνησης της οποίας μετέχει στο νέο γερμανικό ναρκοπέδιο και μας
προτρέπει να το ιχνηλατήσουμε με τα κορμιά μας.
Πολλοί από εμάς έχουμε πατήσει ήδη τις νέες γερμανικές νάρκες
του χρέους και των μνημονίων. Ακόμη περισσότεροι θα τις πατήσουμε.
Κι όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μια ειδική μα κυρίαρχη
ομάδα ΑΜΕΑ που μεταμφιέζουν τις ειδικές τους ανάγκες σε ειδικές δεξιότητες και
ικανότητες.
Μια ομάδα που η ειδική της ανάγκη είναι να παρασιτεί εις
βάρος όλως των υπολοίπων και μετά όχι μόνο να επιρρίπτει αλλά και να μεταθέτει τις
βαρύτατες ευθύνες της σε όλους τους υπολοίπους.
Πολιτικοί και ολιγάρχες είναι οι κυρίαρχοι ΑΜΕΑ που οι
ευθύνες τους είναι κυρίες δικές μας, οι ζωές μας και οι περιουσίες μας δικές τους
και οι δικές μας ευθύνες αποκλειστικά δικές μας. ο
Η πολιτική στη χώρα μας, είναι το αποκορύφωμα των
παθογενειών της, αυτή που εκτρέφει και εκτρέφεται από όλες τις υπόλοιπες.
Είναι το απόλυτο καρκίνωμα. Ας εφεύρουμε λοιπόν και ας εφαρμόσουμε
διαγνωστικό δίκτυο για όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας με τεστ ανίχνευσης
ψεύδους.
Αυτό το δίκτυο το λέγανε κάποτε ανεξάρτητη δημοσιογραφία.
Έχει καιρό που μας άφησε χρόνους όμως.
Χρονίως, η δημοσιογραφία είναι μια μορφή καρκίνου.
Για ένα τόσο άρρωστο σύστημα εξουσίας, κάθε μορφή υγείας δεν
είναι ατομική ευθύνη. Είναι δημόσιος κίνδυνος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το σχέδιο Κουρουμπλή δεν
είναι ένα πεφωτισμένο μοντέλο προληπτικής ιατρικής όπως θα μπορούσε να είναι
για άλλες χώρες.
Είναι ένα ακόμη βήμα στην ελληνική γενοκτονία. Ένα ακόμη
εγχείρημα κοινωνικού δαρβινισμού: μόνο όσοι μπορούν να επιβιώσουν, θα
επιβιώσουν.
Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν, εξελίσσεται από οικονομική
θεωρία σε εφαρμοσμένο οικονομικό ναζισμό.
Δεν χρειάζεται στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί να σκοτώνει
ανθρώπους στα σπίτια τους, όταν δεν τους τα παίρνει.
Δεν χρειάζεται να κάνει εφόδους για να κατάσχει τιμαλφή.
Έχει τους κρατικούς μηχανισμούς των κρατών που διαλύει για να το κάνει αυτό.
Δεν χρειάζεται να μιλάει για την ανωτερότητα καμιάς φυλής: Η
ανωτερότητα της οικονομίας είναι πρόδηλη.
Δεν χρειάζεται να συντρίψει την αντίσταση ή κάποια άλλη
πολιτική προσέγγιση καθώς άμεσα ή έμμεσα τις έχει προ πολλού εξαγοράσει και οι
υποχρεώσεις αυτές πρέπει να τηρηθούν.
Και όσοι τον υπηρετούν, ανεξαρτήτως ιδεολογικών καταβολών,
φέρουν την ευθύνη των πράξεων που τους επιβάλει.
Χρειαζόμαστε έναν τρόπο αντιμετώπισης αυτού του αθεράπευτα
καρκινικού ρεαλισμού.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/8/2015
