Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Φράου-less: Λες και έτσι θα σταματήσεις την εκμετάλλευση


Φράου-less: Λες και έτσι θα σταματήσεις την εκμετάλλευση

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwablogspot.com)
 

Ματωμένες φράουλες. Εμείς θέλουμε τις φράουλες μας χωρίς αίμα και κομματάκια μεταναστών. Φτηνές και καθαρές.

Παραδεισένιες.

Για τους περισσότερους από εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία των πραγμάτων που τρώμε και χρησιμοποιούμε έχουν εγκιβωτισμένους τόνους ιδρώτα. Και ενίοτε αίματος. Και είναι ιδρώτας και αίμα κυρίως αλλωνών.

Από τα αθλητικά παπούτσια που φοράς όταν κάνεις τσόκινγκ για να είσαι φιτ, μέχρι το κακάο που το παιδάκι σου λατρεύει να πίνει, από τα φιλετάκια που λατρεύει η γυναίκα σου μέχρι το καλό σου το κουστούμι, όλα αυτά και πολλά περισσότερα περιέχουν τόνους ιδρώτα και ενίοτε αίματος αλλωνών. Και φορές φορές το αίμα είναι και παιδικό.

Έτσι είναι τα πράγματα σε ετούτο των πλανήτη. Τα πράγματα των ανθρώπων είναι φτιαγμένα από ιδρώτα και αίμα. Κυρίως αλλωνών.

Όταν το αίμα είναι εισαγόμενο είναι οκ. Δε ρωτήσαμε, δε μάθαμε.

Τώρα που το αίμα χύθηκε στην Ελλάδα, η λύση είναι μία: εμπάργκο στις φράουλες Μανωλάδας να μη λερωθούν οι καταναλωτικές μας συνήθειες με εγχώριο αίμα.

Ο τοπικισμός απέκτησε κοσμοπολίτικη γκλαμουριά. Επιτέλους μπορούμε τώρα που πτωχεύσαμε να καμωνόμαστε τους συνειδητοποιημένους.

Να σε πω: Δεν πυροβόλησαν σύσσωμοι οι καλλιεργητές φράουλας λαθρεργάτες.

Όχι.

Να σου δώσω μερικά στοιχεία: Φέτος οι καλλιεργητές φράουλας στην Ευρώπη έπαιρναν 0,5 εως 0,7 το κιλό. Φαντάσου τώρα ένα καλλιεργητή που πρέπει να συγκεντρώσει ας πούμε 10000 ευρώ χωρίς να συνυπολογίσουμε τα όποια κόστη. Θα πρέπει να μαζέψει μόνος του 2000 κιλά φράουλες. Για να φας εσύ φτηνή φράουλα θα πρέπει κάποιος να μαζέψει δύο χιλιάδες κιλά φράουλες ίσα ίσα για να ζήσει.

2 χιλιάδες κιλά φράουλες.

Αν πληρώνει εργάτη 25 ευρώ μεροκάματο, ο εργάτης πρέπει να του μαζέψει αρκετά παραπάνω από 50 κιλά φράουλες, καμιά χιλιάρα φράουλες την ημέρα. Χίλιες φράουλες για να φας εσύ φράουλα του ενός ευρώ το κιλό. Να σπάσει η μέση και του καλλιεργητή και του εργάτη δηλαδή.  

Η φράουλα αποτελεί πλέον ένα από τα τρανταχτά παραδείγματα αποτυχίας της ελεύθερης αγοράς. Και η αποτυχία της ελεύθερης αγοράς είναι η μέθοδος επιβολής της. Η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση είναι αυτά που ρίχνουν τις τιμές και οι χαμηλές τιμές είναι αυτές που δημιουργούν ακόμη περισσότερη εκμετάλλευση σε ένα φαύλο κύκλο σύνθλιψης των τιμών και των μικρών «ψαριών».

Η φρικτή ιστορία του τσιφλικά δεν μας λέει μόνο το πασιφανές του πόσο απάνθρωπος είναι ο καπιταλισμός για τους περισσότερο αδύναμους. Μας λέει το πόσο χειρότερος είναι ένας νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός όπου τα πάντα λειτουργούν χωρίς ρύθμιση, χωρίς παρέμβαση, χωρίς εποπτεία.

Άσχετα από τις πολιτικές τοποθετήσεις των εμπλεκομένων, το παράδειγμα της Μανωλάδας λειτούργησε ως τυπικό του νεοφιλελευθερισμού, αυτής της παράδοξης  πολιτικοοικονομικής αίρεσης που κυβερνά τον κόσμο:

Σωματέμποροι χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση φέραν λαθρεργάτες, από Ασία μεριά αυτή τη φορά.

Τσιφλικάδες χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση αγοράσαν την φθηνή εώς τσάμπα εργασία.

Οι λαθρεργάτες χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση, εποπτεία δουλεύαν για τα λαμόγια του κερατά δεσμευόμενοι μονομερώς από μια διμερή συμφωνία που οδήγησε σε δύο φαινόμενα: Τη φτηνή φράουλα λόγω φτηνής εργασίας που χωρίς ρύθμιση, έλεγχο, παρέμβαση πίεζε ασφυκτικά άλλους καλλιεργητές φράουλας που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν για ηθικούς λόγους να έχουν πρόσβαση στη λαθρεργασία και την αμοιβή των λαθρεργατών με άπλετα νομίσματα καυτού μολυβιού.

Ο τσιφλικάς στην Μανωλάδα δεν ήταν μόνο καθήκι του κερατά. Δεν ήταν μόνο εκμεταλλευτής. Ήταν και τεράστιος μαλάκας. Και κάκιστος επιχειρηματίας.

Οι πυροβολισμοί στο ψαχνό μάτωσαν τη φράουλα παγκοσμίως. Αν δεν μπει στη φυλακή ο τσιφλικάς, του χρόνου θα ψάχνει για εργάτες με τα κιάλια. Ο νεοφιλευλερισμός έχει ανάγει κάκιστους επιχειρηματίες, κοντόφθαλμους και αδίστακτους όσο ο τσιφλικάς της Μανωλάδας σε πρότυπα. Η ελεύθερη αγορά που επιτρέπει σε κάτι τέτοιους μαλάκες να κάνουν ότι τους κατέβει είναι καταδικασμένη όχι μόνο ηθικά αλλά εν τέλει και οικονομικά. Και μαζί της θα πάρει και όλους μας.  

Αλλά ας γυρίσουμε στο μείζον θέμα, το ηθικό. Τι κάνουμε για αυτό;

Εμπάργκο. Ναι, ναι, εμπάργκο.

Ωραίο ακούγεται. Ας το μελετήσουμε λίγο όμως το πράγμα.

Πέρα από το γεγονός του ότι ποτέ δεν πολυέτρωγες φράουλες γιατί το φρούτο είναι ευαίσθητο και δεν χωράει στη μέχρι πρότινος νοοτροπία σου του ψωνίζω με την οκά και έχω στοκ στο ψυγείο μου γιατί βαριέμαι να πηγαίνω στις λαϊκές και τα σούπερ μάρκετ πάνω από μια φορά την ημέρα οπότε σου είναι και εύκολο να «στερηθείς» τις φράουλες, δείχνεις να αδυνατείς να καταλάβεις ότι με το εμπάργκο σου στις φράουλες όχι μόνο δεν αποκαθιστάς το άδικο που έγινε στους λαθρεργάτες από τους επιστάτες του συγκεκριμένου μεγαλοτσιφλικά, αλλά με χάρη, υποκρισία και ηθική ανωτερότητα αγίου, γαμάς και κάτι εκατοντάδες οικογένειες που σπαν τη μέση τους για να τρως εσύ φράουλες.

Τι θα μπορούσε να γίνει για να αποκατασταθεί το άδικο;

Λέγεται νόμος. Και τείνουμε να το ξεχνάμε, να το παρακάμπτουμε ή να διαστρεβλώνουμε.

 Δεν αναφέρομαι σε κάποιον συγκεκριμένο νόμο, αλλά στην έννοια του νόμου μέσα στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου που ούτε είχαμε, ούτε έχουμε και ούτε προβλέπεται να έχουμε.

Μέσα σ ένα τέτοιο πλαίσιο οι επιστάτες και ο μεγαλοτσιφιλικάς θα μπαίναν μέσα για πολύ μα πολύ καιρό. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, περουσιακά στοιχεία των δραστών και των ηθικών αυτουργών θα δημεύονταν και θα δημιουργούταν ένα ταμείο για την αποζημίωση των λαθρεργατών ενώ οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις θα παραχωρούνταν σε κατά προτίμηση νέους αλλά και παλιούς καλλιεργητές που αποδεδειγμένα δεν χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές αισχρής εκμετάλλευσης[1]. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι που συμμετείχαν στο αίσχος θα παύονταν άμεσα και οι επιχειρηματίες του τροφίμου που συνεργάζονταν με τον μεγαλοτσιφλικά θα καλούνταν να πληρώσουν και αυτοί πρόστιμο που θα πήγαινε στο ταμείο αποκατάστασης των λαθρεργατών. Για να πάρουν τα λεφτά της αποζημίωσης οι λαθρεργάτες θα έπρεπε να υπάρχει μία και μόνη προϋπόθεση: Να «δώσουν» τους σωματέμπορες που τους φέραν στη Μανωλάδα.

Απλά, άμεσα, δρακόντεια.

Για την εξασφάλιση εργατικών χεριών θα έπρεπε όπως ήδη συμβαίνει για άλλες καλλιέργειες να συνάπτονται διακρατικές συμφωνίες.

Δυστυχώς για να συναφθούν διακρατικές συμφωνίες θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο κράτη και η Ελλάδα δεν έχει δημιουργήσει κράτος. Η Ελλάδα μπορεί να κάνει μόνο παρακρατικές συμφωνίες όπως τα λαδώματα πριν τα μνημόνια και τα μνημόνια μετά τα λαδώματα.

Οι Μπαγκλαντεσιανοί λαθρεργάτες δεν ήρθαν στην Ελλάδα για τουρισμό. Ήρθαν για τον ίδιο λόγο που δουλεύεις και εσύ. Για τα φράγκα.

Το μαζί τους φάγατε που η ελληνική κοινωνία και η παγκόσμια κοινότητα εκτόξευσε κατά της Μανωλάδας είναι τόσο δίκαιο όσο το «μαζί τα φάγαμε».

Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι καλλιεργητές στην Μανωλάδα απάνθρωπα τέρατα που ποτίζουν τις φράουλες τους με αίμα μεταναστών.

Παρά ταύτα το εμπάργκο των αστών που δεν βοηθάει τους λαθρεργάτες σε τίποτα,  καταστρέφει και τους μικρότερους καλλιεργητές φράουλας. Και τους καταστρέφει με την μύτη ψηλά να μην του βρωμάν οι φράουλες.

Τι ποιητική δικαιοσύνη θεέ μου.  

Ρε αστείε αστέ. Ξέρεις τι θέλει τώρα ο λαβωμένος μετανάστης; Θέλει το εμπάργκο σου; Πανηγυρίζει για το εμπάργκο σου και λέει πωπω ρε πούστη μου τι ηθικά υπέροχος λαός που είναι αυτοί οι υπόλοιποι Έλληνες πλην των Μανωλαδαίων;

Τα λεφτά του πίσω θέλει ρε. Όπως τα θες και εσύ.  Εσύ που δεν ήσουν και το καλύτερο παιδί καθώς μπορεί να είσαι από εκείνους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους των Ελλήνων ολιγαρχών, του Λαυρεντιάδη, του Βγενόπουλου, του Μπόμπολα, του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του Μελισσανίδη κλπ κλπ ή από κείνους τους δημοσίους των μεγαλοτσιφλικάδων του ΠΑΣΟΚ που κάναν το δημόσιο ιδιωτικό τους τσιφλίκι.

Ναι ναι εσύ. ΕΣΥ. Για τα φράγκα. Έντιμοι άνθρωποι σε βρώμικες δουλείες. Γιατί και εσύ όπως και ο λαθρεργάτης τα ίδια κίνητρα είχατε, όντως ανθρώπινα πλάσματα. Δουλειά για φράγκα. Όποια δουλειά. Αστική βέβαια. Γραφειοκρατική γιατί τις αγροτικές έχουμε τους Μανωλαδαίους και τους λάθρο.

Και τώρα πάλι πουλάς ηθική ανωτερότητα.

Να σου πω κάτι: Δε θες ανισότητα; Οκ σου βρήκα λύση:

Άκου: κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας: Ναι, ναι. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί να συσσωρευτεί πλούτος. Bye bye διαφορά δυναμικού, τέρμα το καύσιμο στη μηχανή του καπιταλισμού. Μου λες και μάλλον σωστά, ε δε θα γίνουμε και σοβιετία.

Οκ, άκου: τροποποίηση: Κατάργηση του κληρονομήσιμου πλούτου. Μετά θάνατον η ιδιωτική περιουσία θα περνά στο δημόσιο και θα διαμοιράζεται στους πολίτες. Όλα τα παιδιά θα γεννούνται ίσα. Όλα.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Πέρα από τα πρακτικά προβλήματα μιας τέτοιας πρότασης όπως το ότι οι άλλες χώρες (περιλαμβανομένων και των εικονικών χωρών που λέγονται off shore) θα στρώνουν χαλί στους νέους τους πελάτες που θα ρευστοποιούν κατά μιλιούνια περιουσίες για να τις περάσουν παράτυπα στα καμάρια τους, όσοι Έλληνες έχουν πατεράδες και μανούλες που έχουν ακόμη κάτι να τους κληροδοτήσουν, δε θα δεχόμασταν την κατάργηση της κληρονομιάς ούτε με  σφαίρες.

Οκ:  Να το τροποποιήσω: Κατάργηση της κληρονομήσιμης περιουσίας για οτιδήποτε πάνω από 500000 ευρώ. Τέρμα οι υπερπλούσιοι. Πέρα από τα προβλήματα πρακτικής εφαρμογής, αυτό είναι τέλειο. Μπορεί κάποιος να βγει πρωθυπουργός με μια τέτοια πρόταση. Γιατί; Γιατί εμείς είμαστε οι πολλοί και οι εξ ορισμοί καλοί και οι άλλοι οι λίγοι και οι εξ ορισμού κακοί. Το δίκιο του φτωχού να σκεπάσει την ισχύ του πλούσιου.

Αλλά ας είμαστε ακόμη πιο ειλικρινείς. Αν τα 500000 γινόντουσαν 50000; Αν τα 50000 5000;

Το θέμα για σένα δεν είναι τόσο το τι είναι ηθικά σωστό. Το θέμα είναι αν περνάς την κρησάρα. Αυτό είναι όλο.   

 Αντί για όλες αυτές τις προτάσεις σου προτείνω κάτι άλλο. Να ξεχωρίσεις ως πολίτης, ως καταναλωτής, ως ψηφοφόρος, ως άνθρωπος, ως εραστής, ως μέλος οικογένειας, ως εργαζόμενος, ως εργοδότης την ήρα από το στάρι.

Για χρόνια επιβράβευες τη λαμογιά με κάθε δυνατό τρόπο. Μέχρι να έρθει η λυπητερή σε όλους μας.

Άσε λοιπόν τους συμψηφισμούς του μαζί τα φάγαμε και μαζί τους φάγανε. Άσε την ηθική ανωτερότητα γιατί με εξαίρεση κάτι απάνθρωπους θρησκευτικούς ηθικούς κώδικες οι περισσότεροι νεοέλληνες ποτέ δεν διέπρεψαν ηθικά, εκτρέφοντας και τρεφόμενοι από τη λαμογιά και τη διαφθορά.

 Φάε ένα σκασμό φράουλες ντόπιες μπας και ανέβει η τιμή και ξαναγίνει η φράουλα κάτι που να αξίζει να καλλιεργείται κάτω από ανθρώπινες συνθήκες ή κάνε με τους γείτονες σου μια σύμπραξη καταναλωτών που θα παίρνει απευθείας αγροτικά προϊόντα από τους καλλιεργητές και θα μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να ελέγχει τις πρακτικές τους, καλλιέργησε φράουλες μόνος σου ή κάνε μια σύμπραξη περιαστικών καλλιεργητών μικρής κλίμακας. Βρες τρόπο να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Κατάλαβε ότι νεοφιλελεύθερο και ηθικό δεν μπορούν να συνυπάρχουν.    

Σταμάτα να στρουθοκαμηλίζεις και να νομίζεις ότι μόνο οι φράουλες είναι ματωμένες. Έχεις φάει εν αγνοία σου και εν γνώσει σου τόσο αίμα που κουνούπι στο μπόι σου θα έσκαγε.

Α ναι. Και από τα παιδάκια σου. Τα θρεφτάρια σου. Δεν είναι κακό για κάποια από αυτά που δεν τα παίρνουν τα γράμματα να τους υποδείξεις το δρόμο του εποχιακού έστω εργάτη/αγρότη για το χαρτζιλίκι και τις ανάγκες τους και να μην ψάχνεις κάθε πουστιά για να τους κάνεις γραφειοκράτες. Για να τους κάνεις κράτος. Γιατί να ξέρεις ότι για τον νεοφιλελευθερισμό το κράτος είναι απλά ένας μηχανισμός που χρησιμοποιεί για να επιβάλει την ασυδοσία ορισμένων συμφερόντων. Όταν το κράτος κάνει τη δουλειά του (στην περίπτωση της Ελλάδας το παρακράτος), καθώς αυτό έχει μια διμερή συμφωνία με τον νεοφιλελευθερισμό που δεσμεύει το κράτος και μόνο (ουσιαστικά εσένα δεσμεύει και εσένα δημεύει και μόνο), όταν λοιπόν το κράτος κάνει τη δουλειά του νεοφιλελευθερισμού τότε ο νεοφιλελευθερισμός το πυροβολά στο ψαχνό και το στέλνει από εκεί που ήλθε.   

Τα εμπάργκο, οι απεργίες και όλες οι μαζικές στάσεις είναι πολύ σημαντικά όπλα για να παίζεις μαζί τους. Πρέπει να ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιείς και που να τα στρέφεις αποφασιστικά αν δεν θες να τα παροπλίσεις ή να πάρουν τα σκάγια τους αθώους.

Τιμώρησε τους ενόχους. Τους τσιφλικάδες και το παρακράτος. Όχι συλλογικά τους αγρότες ρε αστέ. Γραφειοκράτη. Αυλικέ του καζινοσυστήματος που σου δίνει πολλά για να σου τα πάρει όλα.

Παραιτήσου από τη δουλειά σου αν δουλεύεις για τους ολιγάρχες ή το παρακράτος. Μην πας σε δουλειές τους. Μην ψηφίζεις τους πολιτικοικονομικούς τσιφλικάδες. Μην είσαι τόσο αφελής όσο ο Μπαγκλαντεσιανός που δεσμεύεται σε διμερής συμφωνίες που δεσμεύουν μόνο αυτόν.

Αντί για αυτά που δε θα κάνεις, κάνεις εμπάργκο στις φράουλες να πάρεις κι άλλους αθώους μαζί σου μαζί με τους ενόχους.

Και όλα αυτά τώρα που σου περνάνε ένα πολυνομοσχέδιο μπλέντερ των όποιων δικαιωμάτων σου είχαν απομείνει, ακόμη και αυτό της ατομικής ιδιοκτησίας την οποία θα με σκότωνες αν σου την καταργούσα. Εμένα ναι. Τον πρωθυπουργό που στην καταργεί αν δεν τηρείς τις ασήκωτες υποχρεώσεις σου προς ένα παρακράτος που σε πουλάει στον νεοφιλελευθερισμό, ακόμη τον ανέχεσαι. Τον μεσάζοντα του μεγαλοτσιφλικά και τον μεγαλοσωματέμπορα τον ανέχεσαι.

Αφού ετεροχρονισμένα σήκωσες το μπόι σου απέναντι στον εκμεταλλευτή της Μανωλάδας (και καλά έκανες αλλά μην νομίζεις ότι κέρδισες κάποια μάχη) και εκτονώθηκες, κρύβεσαι στην τρύπα σου τώρα που σε κάνουν λαθρεργάτη στη χώρα σου ή όπου αλλού σε εξαναγκάσουν να πας για να επιβιώσεις.

 Η Μανωλάδα συνέβαινε επί δεκαετίες. Η Μανωλάδα συνέβη. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για κάτι που έχει ήδη συμβεί. Η Ελλάδα συμβαίνει επί δεκαετίες. Και συνεχίζει να συμβαίνει. Ίσως να προλάβεις να διασώσεις κάτι. Μάλλον δε θα σε αφήσουν.

Μήπως τώρα έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις πως παίζεται το παιχνίδι ή θα περιμένεις να πάρεις και άλλα μαθήματα καταστροφής;  



[1] Αυτή η πρόταση αποτελεί τροποποίηση πρότασης του Άρη Χατζηστεφάνου
Read More »

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Τα μαθηματικά του θανάτου


Τα μαθηματικά του θανάτου

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου πάνω στους βομβαρδισμούς της Βοστώνης, τον Μανδραβέλη, τον Χατζηστεφάνου και την ελληνική γενοκτονία (agriazwa.blogspot.com)


«Ένας νεκρός είναι μια τραγωδία- Χίλιοι είναι στατιστική». Αυτό το ρητό είχε αποδοθεί κάποτε μάλλον εσφαλμένα ή/και παραπλανητικά στον πατερούλη Στάλιν.

Ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, όμως, με σπουδές στην ακριβή επιστήμη των «οικονομικών» μας επαναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού...» (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/04/2013_494250) στην αυστηρή λογική των μαθηματικών του θανάτου.

Γράφει λοιπόν αυτή η αστείρευτη πηγή κοινοτυπίας που καμώνεται την λόγια: «Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος.»   

Κάτσε να βγάλω το κομπιουτεράκι να κάνω τη σούμα. Ναι όντως, ο Μανδραβέλης έχει δίκιο. 67 μας κάνουν. Ξεκινώντας λοιπόν από το προφανές του αποτελέσματος μιας μαθηματικής πράξης ο Μανδραβέλης θα επεκτείνει την ισχύ ενός μαθηματικού αποτελέσματος σε όλους του τους ισχυρισμούς. Τους πολιτικούς ισχυρισμούς.

Η μέθοδος είναι το λιγότερο γελοία. Το 22+42+3= 67 είναι το βασικό του επιχείρημα.

Δεν χρειάζεται πλέον ο Μανδραβέλης να επιχειρηματολογεί: Η απάντηση είναι 67. Η απάντηση στο νόημα της ζωής; 67. Ο κόσμος σε μια λέξη; 67.  

Έμπνευση για το μεγαλειώδες άρθρο του Μανδραβέλη ήταν το σχόλιο του Άρη Χατζηστεφάνου στο twitter του «22 νεκροί χθες στο Αφγανιστάν, 42 σήμερα στο Ιράκ, 2 στις ΗΠΑ», σχόλιο το οποίο έσπευσαν ο Μανδραβέλης, η μετροπολιτική (γ)Lifo αλλά και άλλοι να χαρακτηρίσουν ως συμψηφισμό θανάτων και να κατηγορήσουν τον συντάκτη του για έναν αντιαμερικανισμό τόσο φρενήρη που ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή της μισαλλοδοξίας και μπαίνει στη σφαίρα της μισανθρωπίας.

Φυσικά ο Χατζηστεφάνου δήλωνε το προφανές όπως και το έγραψε άλλωστε: «Από πού προκύπτει αυτό; Το σχόλιο μου αφορά την μηντιακή κάλυψη και την απόδοση διαφορετικής αξίας στην ανθρώπινη ζωή από τα ΜΜΕ».

Όντως. 42 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες στο Ιράκ είναι πολύ λιγότεροι από 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στη Βοστώνη σε μια μέρα. Αν δεν ήταν πολύ λιγότερο σημαντικοί, τα μαθηματικά του θανάτου θα επέβαλαν στα μήντια να παίζουν τους 42 νεκρούς στο Ιράκ 14 φορές περισσότερο από τους τρεις θανάτους στη Βοστώνη: 42/3=14 ή όχι κύριε Μανδραβέλη;

67+1 νεκροί: Ούτε ένας λιγότερος

Βέβαια γύρω από το θέμα της βομβαρδισμών της Βοστώνης να τονίσουμε ότι οι θάνατοι δεν ήταν τρεις.

Ήταν τέσσερις: Ο τέταρτος ήταν ο ένας από τους δύο υπόπτους τσετσένους, ο Tamerlan Tsarnaev, ο οποίος πέθανε κατά την καταδίωξη του από τις αρχές. 

Να τονίσω ξανά: Υπόπτους. Όχι ενόχους. Υπόπτους. Όχι ενόχους. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν υπάρχει αποδεικτικό υλικό για τους υπόπτους.

Αυτό που υπήρχε ήταν η συνεργασία FSB και FBI και η παρακολούθηση για χρόνια  του Tamerlan από το δεύτερο υπό το φόβο ότι ο Tamerlan είχε μεταστραφεί στον ισλαμικό αυτονομιστικό εξτρεμισμό.

Η παρουσία λοιπόν του Tamerlan στο μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει μετά τους βομβαρδισμούς το ανθρωποκυνηγητό και των δύο αδερφών.

Το ότι οι αδερφοί επιδίωξαν να αποδράσουν και η ένοπλη αντίδρασή τους ήταν υποτίθεται όλες οι αποδείξεις που χρειαζόντουσαν οι αρχές;

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τους αδερφούς γιατί δεν είμαι σε καμία θέση να είμαι βέβαιος για την αθωότητα τους ή την ενοχή τους. Είμαι βέβαιος όμως ότι προς το παρόν κανείς δεν είναι σε θέση να αποδείξει την ενοχή τους.

Αλλά ας γυρίσουμε για λίγο στο συμψηφισμό των θανάτων, τη μισαλλοδοξία και την μισανθρωπία: Με την ανακοίνωση του θανάτου του υπόπτου, αρκετοί βοστωνέζοι πανηγύρισαν έξαλλα. Πανηγύρισαν τη δολοφονία ενός υπόπτου.

Και γαμώ τα δίκαια. Αυτόματα δικαιοσύνη που αποδίδεται με σφαίρες.

Και θα τους καταλάβαινα τους βοστωνέζους. Αν είχε σκοτωθεί ο ένοχος. Όχι ένας ύποπτος. Γιατί αν σκοτώσεις τον ύποπτο, τη μαρτυρία του την παίρνει στον τάφο. Κάτι που αν ήμουν Βοστωνέζος θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα.

Θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα η σκέψη ότι ίσως… Ίσως να υπάρχει εκείνη η μικρή πιθανότητα το τέταρτο θύμα της έκρηξης να ήταν ο Τσετσένος. Να έχει συμβεί συμψηφισμός θύματος θύτη. Αλλά περιμένω από το φασονατζίδικο της ελληνικής δημοσιογραφίας να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω από την υπόθεση.

42 Ιρακινοί και 22 Αφγανοί και 3 Αμερικανοί και 1 τσετσένος= 68 νεκροί κύριε Μανδραβέλη ούτε ένας λιγότερος.

 

 

 

 

Οι «άνανδρες βόμβες»

Το χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αποτρόπαιο. Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση και κανέναν αναλυτή αυτό. Και ήταν αποτρόπαιο γιατί οι βομβιστές κατά την εκτίμηση μου δεν είχαν στόχο με αυτό να μεγιστοποιήσουν τους νεκρούς. Το στιγμιότυπο της πυροδότησης της βόμβας δηλώνει πως οι δράστες θέλαν τραυματίες. Γιατί εκατοντάδες τραυματίες και κυρίως ακρωτηριασμένοι κοστίζουν πολλοί περισσότερο: Οι νεκροί μπορεί και να ξεχαστούν. Οι ακρωτηριασμένοι, για όσο ζουν, θα κρατούν το ψυχολογικό τραύμα της επίθεσης ανοιχτό.

Το 2010 οι ακρωτηριασμοί και η απώλεια μελών και γεννητικών οργάνων στο Αφγανιστάν αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2009. Το 2011 αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2010. Ανάμεσα σε άλλους λόγους αυτής της στατιστικής φαίνεται πως  ήταν πως οι Αφγανοί κατασκεύαζαν «άνανδρες νάρκες» (επιτρέψτε μου τη φράση) που στόχευαν στο να σπάσουν το ηθικό και των στρατιωτών αλλά και των πολιτών της Αμερικής.

Αυτές τις πρακτικές τις έχουν γνωρίσει οι Αμερικανοί και σε προηγούμενους πολέμους.

Τέτοια «άνανδρη βόμβα»  χτύπησε και τη Βοστώνη. Χτύπησε πολίτες.

Εκπαιδεύτηκε ο Tamerlan στην κατασκευή άνανδρων βομβών στην Τσετσενία; Δεν είμαστε σε καμιά θέση να γνωρίζουμε.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην στατιστική του θανάτου. Δεν είναι 67 οι νεκροί κ Μανδραβέλη αυτό το μήνα: Τον Απρίλιο το παγκόσμιο κοντέρ θανάτων γράφει 3.700.000 θανάτους και συνεχίζει να γράφει. Από αυτούς 48.000 είναι αυτοκτονία, 38000 οφείλονται σε βία, 11365 σε πολέμους. Δεν είναι θάνατοι κύριε Μανδραβέλη. Είναι στατιστική. 

Οι ημερήσιοι 67 νεκροί του Μανδραβέλη οφείλονται σε πολέμους και βία. Από αυτούς οι 64 οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρεις οφείλονται σε βία. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποια βία: αυτή των εξτρεμιστών που έχει γεννήσει ο ιμπεριαλισμός (στον οποίο φυσικά συγκαταλέγεται και ο σοβιετικός του παρελθόντος, ο κεκαλυμμένα κομμουνιστικός που συνέβαλε στη δημιουργία εξτρεμιστών αυτονομιστών σε περιοχές της πρώην σοβιετίας) ή αυτή της κουλτούρας όπλων, εμβληματικά αμερικάνικη αν και όχι αποκλειστικά αμερικάνικη.

Μιλάμε για θανάτους και στατιστικές κε Μανδραβέλη. Για φανατισμένο αντιαμερικανικό και αντιγερμανικό αντιϊμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Για να δούμε κάτι που εσείς οι μετριοκράτες υπάλληλοι των πολλών αφεντάδων αποκρύπτετε συστηματικά: Τους θανάτους στην Ελλάδα:

 

 

 

 

Πολλοί περισσότεροι από 67+1. Τα νούμερα της ελληνικής γενοκτονίας

Ας πάμε σε ένα δείκτη βροντερά απόλυτο: Το νούμερο που προκύπτει από την αφαίρεση του αριθμού γεννήσεων από τον αριθμό θανάτων: αυτό που προκύπτει είναι ένα συν ή ένα πλην στον ελληνικό πληθυσμό:

Μεγάλο αρνητικό δείκτη γεννήσεων-θανάτων είχαμε να δούμε από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο: Το 1942 είχαμε 58390 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.

 Για πενηντατρία χρόνια, παραπάνω από μισό αιώνα, ο ελληνικός πληθυσμός αυξάνεται διαρκώς, ακόμη και σε περιόδους κατοχής και εμφυλίων.

Η πρώτη αντιστροφή πρόσημου, μικρή έστω έρχεται με την κυβέρνηση του πολυαγαπημένου του κου Μανδραβέλη Κώστα Σημίτη το 1996 για να ξαναγυρίσει στα θετικά πρόσημα το 1997. Η αλλαγή πρόσημου το 1996 αποδεικνύεται ότι δεν είναι σύμπτωση:

Το 1998 οι θάνατοι είναι 1 774 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 1999 έχουμε 2.661 περισσοτέρους θανάτους. Το 2000 1952 περισσοτέρους θανάτους. 2001-2002 μικρά θετικά πρόσημα στο σκέλος των θανάτων. Το 2003 1952 περισσοτέρους θανάτους.

Στο ρεκόρ πρωθυπουργίας των 8 ετών του Σημίτη έχουμε επίσης το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. 5300 θάνατοι παραπάνω από γεννήσεις.

Φυσικά οι συσχετισμοί δεν είναι ακλόνητοι και οι δείκτες παραμένουν δείκτες καθώς και τα αποτελέσματα διαφορετικά ανάλογα με τις πηγές που χρησιμοποιεί κανείς. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι πολιτικές δεν επηρεάζουν τους πληθυσμούς και τη διάθεσή τους για ζωή.

Μετά τον υπηρέτη των δύο αφεντάδων, αμερικανών και πρωτίστως Γερμανών, από το 2004 και μέχρι και το 2010, οι γεννήσεις θα υπερσκελίσουν τους θανάτους στην Ελλάδα επί 7 συναπτά χρόνια.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα δημογραφικά μέχρι που φτάσαμε στην αρχικά αμερικανοκίνητη και έπειτα γερμανοκίνητη κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.  

Το 2011 έχουμε το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις από το 1942. 4000 περισσότεροι θάνατοι από τις γεννήσεις σε μια μόλις χρονιά.  4000.

Και η θανατηφόρος τάση ενισχύεται δραματικά το 2012 όσο οι μνημονιακές πολιτικές συνεχίζουν να βαθαίνουν την ύφεση. 18000 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις το 2012. 18000 χιλιάδες κε Μανδραβέλη. Αριθμοί που αρχίζουν και πλησιάζουν επικίνδυνα τα νούμερα του 1942.

Το 2013 θα είναι χειρότερο

Μέσα σε τρία χρόνια θα έχουμε ξεπεράσει τα αντίστοιχα νούμερα του β παγκοσμίου.

Δεν είμαι δημογράφος. Χρησιμοποίησα μια και μόνη πηγή για τις συγκρίσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δημογράφος όμως για να καταλάβεις πως η φράση «η Ελλάδα πεθαίνει» δεν είναι μόνο μεταφορική.

Μιλάμε για μια μικρή γενοκτονία, ύπουλη αλλά συστηματική γενοκτονία. Αν συνεχίσουν αυτές οι πολιτικές θα έχουμε μέσα στο επόμενα χρόνια μια γενοκτονία με τα όλα της, χειρότερη ίσως από αυτήν του Β’ παγκοσμίου.

Κάθε μέρα το 2012, κάθε μέρα είχαμε κατά μέσο όρο περίπου 50 παραπάνω θανάτους Ελλήνων από ότι γεννήσεις. Κάθε μέρα. Νούμερο κοντά στο αδιαπραγμάτευτο 67 του Μανδραβέλη. Λιγότεροι ζωντανοί, περισσότεροι νεκροί και μπόλικοι νεκροζώντανοι στην Ελλάδα.

Είναι λογικό λοιπόν το αντιιμπεριαλιστικό μένος των Ελλήνων να θεριεύει. Λογικό και δίκαιο.

Λυπάμαι για τους 3 της Βοστώνης. Εξοργίζομαι με τους 44 του Ιράκ, τους 22 του Αφγανιστάν. Και επαναστατώ για τους χιλιάδες της Ελλάδας.

Είναι λογικό και δίκαιο. Και δίκαιο και λογικό.

Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να απαιτεί ο κάθε αρθρογράφος σε εντεταλμένη υπηρεσία να θρηνήσουμε τους 3 της Βοστώνης σαν ήταν οι μοναδικοί νεκροί του κόσμου όταν δεν προλαβαίνουμε να θάψουμε τους δικούς μας.

Λυπάμαι για τους 3 νεκρούς. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης στο θάνατο. Υπάρχουν μέτρα για τα φέρετρα.

Ο Μανδραβέλης όχι απλά συμψηφίζει θανάτους προσθέτοντας νούμερα νεκρών. Ξεχνάει να αθροίσει σε αυτούς και τους Έλληνες που καθημερινά πεθαίνουν. Τους ελληνικούς θανάτους τους έχει θάψει κάτω από τη γραφίδα του χωρίς να έχει κάνει ούτε μια δήλωση συμπαθείας. Το αντίθετο μάλιστα. Στο όνομα του ιμπεριαλιστικού πολιτικά ορθού, μας εγκαλεί για τυχόν αντιαμερικανισμούς και αντιγερμανισμούς χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από τα οποία συστηματικά και επιλεκτικά εξαιρεί τους Έλληνες. Γράφει λοιπόν ο συντάκτης: «Είναι άλλο πράγμα η αντίθεση σε πολιτικές -καθένας μπορεί να διαφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οικονομική πολιτική της Γερμανίας κ.λπ.- και άλλο πράγμα το τσουβάλιασμα ενός λαού με ταμπέλες, εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί η ηγεσία του. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης είναι το θεμέλιο του ρατσισμού.»

Για τον ΠασΜαν (Πάσχος Μανδραβέλης) μοναχά οι Έλληνες έχουν ευθύνη… συλλογική και για τα πάντα. Έχουν ευθύνη για το τι ψηφίζουν, για τα εγκλήματα των ηγεσιών τους, για το δημόσιο, για τον αντιααμερικανισμό, για τον αντιγερμανισμό, για τα πάντα.

Αντίθετα ο υπέροχος αμερικανικός λαός δεν έχει ευθύνη για τα εγκλήματα της ηγεσίας του απέναντι σε λαούς- ανάμεσα σε αυτούς και ο Ελληνικός. Ο γερμανικός; Επίσης άμοιρος ευθυνών για τα φρικτά εγκλήματα ηγεσιών του απέναντι σε άλλους λαούς.

Για τα πάντα φταίνε οι Έλληνες. Για τα πάντα.

Ο Μανδραβέλης είναι ρατσιστής: επιλεκτικά κατά των Ελλήνων. Όχι γιατί χρησιμοποιεί την πένα του για να καταδείξει στον Έλληνα τα στραβά του και να τον βελτιώσει. Όχι, δεν είναι η βελτίωση ενός άθλιου λαού το κίνητρο του. Ο Μανδραβέλης κράζει τους Έλληνες για να τους παραλύσει από ενοχή, αδιαμαρτύρητα να καταπιέζονται από τους αφεντάδες που ο Μανδραβέλης υπηρετεί.

Ο Μανδραβέλης αυτό «το καλά να πάθουν οι Έλληνες» το υπονοεί σε κάθε του φράση που αναφέρεται σε αυτούς.    

Ο Μανδραβέλης είναι ένας από τους πολλούς επιστάτες της Μανω-ελλάδας.

 

Η ΔΟΣΙ-ΛΟΓΙΚΗ

Κάθε μέρα, μια μικρή Βοστώνη συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι πηδούν στα τρένα. Άλλοι στους σταθμούς του Μετρό. Άλλοι γυρνάν την καραμπίνα στο μούτρα τους. Άλλοι βρίσκουν τους αγαπημένους νεκρούς από εγκληματικές ενέργειες. Άλλοι πεθαίνουν στα χειρουργεία. Άλλοι πεθαίνουν γιατί δεν τους επιτράπηκε να χειρουργηθούν. Τα δελτία είναι γεμάτα θανάτους Ελλήνων.

3500 είναι μόνο οι αυτοκτονίες που έχουν προκληθεί από τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι ολιγαρχίες, διεθνείς και ντόπιες,  και οι Μανδραβέληδες αυτής της χώρας να μας μιλούν για την έλλειψη σεβασμού που δείξαμε στους νεκρούς της Βοστώνης -αν και ελάχιστοι Έλληνες δείξανε έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς της Βοστώνης.  

Τι είδους λογική είναι αυτή;

Μια «λογική» που εμείς σαν λαός γνωρίζουμε δυστυχώς πολύ καλά: Η Δοσι-λογική   

                
Read More »

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σώτη Πρετεντέρη


Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)
 
(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.


Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  


Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.


«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»
Read More »

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Μαν-ελλάδα


Μαν-Ελλάδα.

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)

Όλοι μα όλοι πλην ελαχίστων σε αυτή τη χώρα έρχονται να ηθικολογήσουν αφού «το κακό» έχει συμβεί.

Όλοι μα όλοι πλην ελαχίστων κάνουν διαπιστώσεις. Αφού τα φαινόμενα έχουν εκδηλωθεί.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου ευδοκιμούν οι μετά χριστόν προφήτες. Και δυστυχώς αυτό το πρώτο δεν είναι εξαγώγιμο όπως η ματωμένη φράουλα της Μανωλάδας. Είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Λίγοι αντιπαλέψαν τους σταθμούς στην σταδιακή μας κάθοδο προς την κόλαση.

Αν το 2001 μιλούσες για το πόσο καταστροφική θα ήταν η ένταξη στο Ευρώ θα σε βγάζανε τρελό.

Αν το 2004 γιούχαρες τους Ολυμπιακούς της Αθήνας θα σε έπαιρναν με τις πέτρες.

Αν το 2008 μιλούσες για άνοδο της Χρυσής Αυγής σε βαθμό σημαντικής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης θα σε περνούσαν για υπερφιλόδοξο κρυφοχρυσαυγίτη.

Η περίπτωση της Μανωλάδας δεν έχει να κάνει όμως μόνο με τη βλακεία που χαρακτηρίζει τον μέσο κάτοικο αυτής της χώρας.

Έχει να κάνει με μια ιστορία τρομακτικής αδιαφορίας όλων, πολιτείας και πολιτών απέναντι στην ανθρώπινη εκμετάλλευση όπως αυτή είχε δημοσιογραφικά καταγραφεί ήδη από το 2012 παρά τις απειλές κατά της ζωής των δημοσιογράφων που καταγράψαν τα εργασιακά αίσχη στην περιοχή.

Μανωλάδες υπάρχουν πολλές. Η Ελλάδα είναι γεμάτη στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών από ιδιώτες. Δεν είναι ο κανόνας αλλά σίγουρα ούτε και η σπάνια εξαίρεση.  

Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο οι αιτίες που τις δημιούργησαν συνεχίζουν να επιδρούν και να διαμορφώνουν πραγματικότητες.

Ποιες είναι αυτές: Για τα διεθνή κυκλώματα σωματεμπορίας και τη συμβουλή τους στο μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα τα έχουμε γράψει ξανά και ξανά.

Τα στερεότυπο του φτωχού και κατατρεγμένου μετανάστη που πολιτικοί χώροι θέλουν να επιβάλλουν συλλογικά δεν έχει τέτοια καθολική ισχύ.

Το αντίθετο: Ανάμεσα στους καθ όλα σεβαστούς «ικέτες» για αξιοπρέπεια και ένα ανθρώπινο μέλλον, ένα σημαντικό ποσοστό των μεταναστών που φτάνει στην Ελλάδα ανήκαν στη μεσαία τάξη της χώρας τους. Η ταρίφα για τους σωματέμπορες πρίν την κρίση ήταν 5000 ευρώ. Τώρα έχει πέσει στα 2000 και πέφτει και άλλο.

Οι αδίστακτοι των διεθνών κυκλωμάτων σωματεμπορίας κάναν χρυσές δουλειές με τους αδίστακτους Έλληνες εργοδότες, μεγάλους και μικρότερους, είτε στις οικοδομές είτε στα χωράφια, είτε στην πιάτσα είτε στο κρεβάτι.  

Όσον αφορά την καθαρά χειρονακτική εκμετάλλευση, το φαινόμενο ήταν πιο έντονο σε κλειστές κοινωνίες. Σε κοινωνίες όπως της Μανωλάδας, χωρίς βέβαια το στίγμα να πέφτει στο γενικό πληθυσμό της Μανωλάδας.

Μια Ελλάδα γεμάτη Μανωλάδες.

Οι μετανάστες από ελεύθεροι άνθρωποι μετατρέπονταν σε σκλάβους. Σε εξαρτημένους από τον εργοδότη. Σε υπάνθρωπους.

Χωρίς εργασιακά δικαιώματα να τους προστατεύουν, με τις αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια είτε από αδιαφορία, είτε γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις τις έχουν προγραμματίσει για να καταστέλλουν τον μέσο Έλληνα, είτε γιατί οι μεγαλοτσιφλικάδες τους λάδωναν. Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέσα σε ένα τόσο ζοφερά παραβατικό πλαίσιο, η εξέλιξη στη Μανωλάδα ήταν κατά κάποιο τρόπο αναμενόμενη.

Οι επιστάτες ενός μεγαλοτσιφλικά ένιωθαν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό τους περίπου εκατό σκλάβους όταν ζήτησαν τα προσυμφωνημένα για τον ιδρώτα τους.

Η ιστορία της Μανωλάδας έχει πολλά να μας διδάξει: Το τι συμβαίνει στους εργαζομένους ελλείψη εργασιακών δικαιωμάτων. Μας δίνει μια γεύση δηλαδή από το πόσο άσχημα είναι αυτά που μας μέλλονται.

Ότι το κυνηγητό ανάμεσα σε Χρυσαυγίτες και Αντιφα είναι ένα πολιτικό παιχνίδι που αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα. Από τα πραγματικά προβλήματα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Θες να το πεις ρατσισμό; Μαγκιά σου. Εγώ το λέω εκμετάλλευση. Τα ίδια θα κανε ο μεγαλοτσιφλικάς και σε Έλληνες αν δεν υπήρχαν εργασιακά δικαιώματα. Μα τι λέω; Τι ίδιο έκανε ο μεγαλοτσιφλικάς στους Έλληνες πριν οι αγώνες τους κατακτήσουν εργασιακά δικαιώματα. Και τα ίδια θα κάνουν όταν τα εργασιακά έχουν παντελώς χαθεί. Τόσο απλά

Θεωρείς την ρατσιστική ιδεολογία επικίνδυνη; Και γω μέσα, σύμφωνοι κλπ κλπ. Τι γίνεται όμως με την πρακτική; Γιατί έχεις αγνοήσει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν εκατοντάδες Μανωλάδες με εκατοντάδες μεγαλοτσιφλικάδες και εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους;

Τα χα γράψει και το 2011 και το 2012: «Συμβάλλουν επίσης και τα οργανωμένα εγκληματικά κυκλώματα σημαντικό τμήμα των οποίων συνδέεται και με τα διεθνή δίκτυα trafficking τα οποία εκμεταλλεύονται, εκβιάζουν και κακοποιούν μετανάστες.

 

Να τονιστεί επίσης ότι μέχρι και σχετικά πρόσφατα τα χειρότερα, μαζικότερα και πλέον συγκολλημένα περιστατικά εκμετάλλευσης ή/και κακοποίησης μεταναστών, συνέβαιναν στα στεγανά των τοπικών κοινωνιών…»

 

Πότε έκανες πορεία με αίτημα την καταπολέμηση των κυκλωμάτων σωματεμπορίας που γαμάν τις ζωές ανθρώπων; Πότε έκανες πορεία για να κάνει το υπουργείο εξωτερικών εκστρατεία για να ενημερώσει τους ανθρώπους στον τρίτο κόσμο πόσο σκατά είναι η Ελλάδα στα εργασιακά και πως θα έχει σύντομα την παγκόσμια πρωτιά στην ανεργία;

Ρε φίλε μου μεσοαστέ Πακιστανέ, Μπαγκλαντεσιανέ, από όπου κι αν είσαι. Αλήθεια. Αν σου περισσεύουν 2000 χιλιάρικα έλα στην Ελλάδα για διακοπές ρε φίλε. Ο τόπος είναι καταδικασμένος εργασιακά. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνει πηγή πλουτισμού για σωματέμπορες, εργολάβους, τσιφλικάδες. Και δεν είναι μόνο αυτοί που σε εκμεταλλεύονται.

Γνωρίστε τους  Έλληνες: Πρωταθλητές σε ανεργία, διαφθορά. Και σκληρά αγωνιζόμενοι για να ανταγωνιστούμε τους πρωταθλητές κόσμου σε ανθρώπινη εκμετάλλευση.    

Είναι καιρός να βγάλουμε όλοι τις πλερέζες από τα μάτια. Με συνθήματα μόνο δε γίνεται ο κόσμος καλύτερος.

Το σοκ της Μανωλάδας θα περάσει. Οι Μανωλάδες θα μείνουν. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο δεν υπάρχει κράτος δικαίου στην Ελλάδα.

Αυτό είναι το ένα και μοναδικό μου αίτημα: Κράτος δικαίου σε αυτό το μπουρδέλο που μας κάνει να ντρεπόμαστε να δηλώνουμε τον τόπο γέννησης μας.

Σήμερα όλη η Ελλάδα ντρέπεται για την Μανωλάδα. Όλος ο πλανήτης ντρέπεται για την Ελλάδα.

Αυτό δε θα σταματήσει τον φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τι άραγε θα μπορούσε να σταματήσει αυτό που προσβάλει και πληγώνει όλους μας και που καταστρέφει κάποιους από εμάς;
Read More »

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Πρωτογενές πλεόνασμα πολιτικής εξαπάτησης


Πρωτογενές πλεόνασμα πολιτικής εξαπάτησης

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)




Μια μέρα μόλις μετά την Πρωταπριλιά θα μιλήσουμε για το μεγαλύτερο ψέμα του 2013: Το πρωτογενές πλεόνασμα και την ανάκαμψη που αυτό σηματοδοτεί.  
 
Μετά από 3 μαύρα χρόνια, όπου η οικονομική δραστηριότητα εξανεμίστηκε και ο όποιος παραγωγικός ιστός της χώρας διαλύθηκε, ήρθαν το 2013 τα πρώτα καλά νέα να μας στηρίξουν στην ατέλειωτη απελπισία μας της μεταμόρφωσής μας σε δουλοπάροικους.

Το πρόγραμμα. Το πρόγραμμα δουλεύει! Μάθαμε στην μνημονιακή μηχανή του κιμά να κάνει κάτι χρήσιμο. Εντάξει, δεν την κάναμε και την κότα με τα χρυσά αυγά αλλά τουλάχιστον παράγει πλέον κάτι: Πρωτογενές πλεόνασμα.

Σταματήστε τα τυπογραφεία. Κατεβάστε τις καραμπίνες από τους κροτάφους. Ανάψτε καντήλια στους άγιους Στουρνάρα και Σαμαρά.

Το πρόγραμμα δουλεύει. Απόδειξη; Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα!

Το ακούς Μήτσο από τα Γρεβένα; Καίτη από την Κομοτηνή; Μανώλη από την Άνδρο; Τα ακούς Ελλάδα;

Το πρόγραμμα δουλεύει. ΔΟΥΛΕΥΕΙ.

Σκατά στα μούτρα σας. Το πρόγραμμα δε δουλεύει. Η κυβέρνηση σας δουλεύει. Η μηχανή του κιμά φτιάχνει περισσότερο κιμά μόνο αν την ταΐσεις περισσότερο κρέας. Ανθρώπινο κρέας. Αυτό σχεδιάστηκε να κάνει. Αυτό ξέρει να κάνει. Αυτό κάνει.

Πως γίνεται Μήτσο και Καίτη και Μανώλη το ΑΕΠ να συρρικνώνεται, οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμό να έχουν φτάσει στα όρια τους (όσον αφορά τους μικρομεσαίους), το «λίπος» στην ελληνική κοινωνία να γίνει πολυτηγανισμένο λάδι και τα έσοδα του κράτους να είναι περισσότερα από τα έξοδά του;  Γίνεται η αγουρίδα μέλι; Εμ δε γίνεται.   

Το πρωτογενές πλεόνασμα της τρικομματικής είναι απλά ένας ακόμη εμπαιγμός, χειρότερος ακόμη και από τα ισοδύναμα και που λίγο υπολείπεται του τα λεφτά υπάρχουν. Και όπως ακριβώς τα ισοδύναμα, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ένα ανέκδοτο παρόμοιας χυδαιότητας με εκείνα που βγήκαν για τους εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άλλωστε η ίδια η χώρα λίγο απέχει από το να γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης ή έστω άσυλο ανιάτων:

«Σήμερα θα φάτε χοιρινό.

Σκασμός γουρούνια».

Αυτή είναι η έννοια τόσο των ισοδύναμων όσο και του πρωτογενούς πλεονάσματος. Τι σημαίνει; Ότι η κυβέρνηση σε ταϊζει με το παξιμάδι που έκανε το σκατό σου. Αυτό ακριβώς σημαίνει.
Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα της κυβέρνησης και πως το παρήγε. Όπως εύστοχα παρουσιάζεται σε δημοσίευμα της Αυγής στις 3/1/2013 γραμμένο από τον  Θάνο Παναγόπουλο: «Στα 9,35 δισ. ευρώ έχει διαμορφώσει η στάση πληρωμών του κράτους τα "φέσια" του προς τους ιδιώτες (ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου και εκκρεμείς επιστροφές φόρων) στο τέλος του Νοεμβρίου και χάρη σε αυτά …η κυβέρνηση "πανηγυρίζει" για... πρωτογενές πλεόνασμα 2.314,1 ευρώ!

Μόνο τα φέσια του ΕΟΠΥΥ υπερβαίνουν το ποσό για το οποίο πανηγυρίζει η κυβέρνηση…

Η στάση πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου, που μεταφράζεται σε “φέσια” 9,35 δισ. ευρώ, “κατάφερε” να δημιουργήσει μια “μαγική εικόνα” στα δημόσια οικονομικά, όπως είναι η διαμόρφωση στην ίδια περίοδο ενός πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 2.314,1 εκατ. ευρώ. Ειδικότερα, σύμφωνα με στοιχεία που επίσης ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών, τα ταμειακά στοιχεία για το πρωτογενές ισοζύγιο (δηλαδή αυτό χωρίς τις δαπάνες για τόκους) της γενικής κυβέρνησης, σε μη ενοποιημένη βάση, εμφάνιζαν πλεόνασμα της τάξεως των 2,3 δισ. ευρώ το εντεκάμηνο του 2012, έναντι ελλείμματος 3,6 δισ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2011 (ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας έκανε λόγο για "θετικές εξελίξεις" και "προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης, προσαρμογής και πειθαρχίας που αποδίδει καρπούς").» (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=740352)

Τι σημαίνει αυτό; Τίποτε άλλο από αυτό που ήδη έχουμε πει: Το σκατό μας παξιμάδι.

Από τους δημιουργούς της υπερπαραγωγής «Πληρώ τα κριτήρια του Ευρώ κάνοντας πλουσιότερη την Goldman Sachs» μας έρχεται φέτος το «Πρωτογενές πλεόνασμα: Η ανάκαμψη» με τη χρήση της μηχανής δημοσιονομικών εφφέ Creative Logistics. Για τους νοσταλγούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου να πούμε ότι η μηχανή δημοσιονομικών εφφέ Creative Logistics είναι τα παλιά καλά διπλά βιβλία, ένα για το εξωτερικό και ένα για εσωτερικό. Για λογιστική απάτη δηλαδή.

Το κόλπο είναι παλιό αλλά πρώτη φορά ελληνική κυβέρνηση το χρησιμοποιεί σε τέτοια έκταση. Και δεν αφορά μόνο τα φέσια στο εσωτερικό, τη στάση εσωτερικών πληρωμών που αποτελεί τον κορμό του «Πρωτογενούς Πλεονάσματος». Αφορά και τις καθυστερήσεις εκταμιεύσεων τακτικών υποχρεώσεων του κράτους προς τους Έλληνες πολίτες.  Κάθε φορά που καθυστερούν  μισθούς συντάξεις, δήθεν για το Πάσχα των Καθολικών ή γιατί τα νησιά του Πάσχα μετανάστευσαν, είναι για να φανεί λίγο ακόμη εκείνο από το λαχταριστό πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο όμως δεν τρώγεται με τίποτε.

Με άλλα λόγια, το καλό μας κράτος λειτουργεί ως μπράβος των ξένων τοκογλύφων και πρέπει να τους αποδεικνύει με κάθε δυνατό τρόπο ότι τους φέρνει όλο και περισσότερες εισπράξεις από την οικονομική και αστυνομική τρομοκρατία που ασκεί σε ελληνικά χωριά, πόλεις και γειτονιές, στο σπίτι του καθενός από εμάς (όσοι φυσικά ακόμη αντέχουμε να έχουμε σπίτια από τα οποία το κράτος σαν κακός νοικάρης, σαν να ταν δικά του, μας κάνει έξωση. Τα δικά μας δικά του και τα δικά του των δανειστών)

Σκατά στα μούτρα σας. Το πρόγραμμα δεν λειτουργεί. Δεν υπάρχει καμιά χαραμάδα φωτός σε αυτό που οι κυβερνητικοί απατεώνες βάπτισαν «πρωτογενές πλεόνασμα». Το πρόγραμμα κάνει ανθρώπους, κοινωνίες και ανθρώπους κιμά, να μπορούν να ρουφάν οι διεθνείς τοκογλυφικές μύγες, να μη χαλάνε και το σάλιο τους.

Αυτό κάνει το πρόγραμμα. Μας κάνει κιμά. Δεν κάνει τίποτε άλλο. Είναι ένα πρόγραμμα μαζικών ακρωτηριασμών και μεταμοσχεύσεων οργάνων από τους φτωχούς στους πλούσιους.

Ζώα. Ταϊστε τα παιδιά σας με το πρωτογενές πλεόνασμα.

Μήπως; Μήπως λέω; Σάμπως οι παμπόνηροι καταφερτζήδες έλληνες πολιτικοί ξεγέλασαν τους ξένους; Μήπως η ανάπτυξη είναι στην επόμενη στροφή;

Να το ξανατονίσω. Σκατά στα μούτρα μας. Τους μόνους που ξεγελάν οι πολιτικοί απατεώνες είναι κάποιους Έλληνες που χρειάζονται επειγόντως μεταμόσχευση εγκεφάλου.

Ας δούμε λοιπόν για το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα» μια περιγραφή που μας έρχεται από το μακρινό 2011 και δεν έχει πέσει έξω ούτε σε ένα σίγμα από ένα μέχρι και πρόσφατα άγνωστο σε μένα blog (http://aplous.blogspot.gr/2011/09/blog-post_24.html) του οποίου ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την πανάρχαια μυστικιστική υπερδύναμη της … λογικής. Αξίζει να το παραθέσουμε αυτούσιο:

«Ας περάσουμε λοιπόν τώρα στη συνταγή σωτηρίας. Πού βρίσκεται ο μύθος ο οποίος αφορά στον όρο «πρωτογενές πλεόνασμα»; Όπως μπορείς να διαπιστώσεις από τους παραπάνω συνειρμούς, η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας, με την προϋπόθεση ότι επιθυμούμε να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, δε μπορεί να είναι η αυστηρή λιτότητα. Είναι σα να προσπαθούμε να αγγίξουμε την ταχύτητα του φωτός χωρίς να απειρίσουμε τη μάζα μας. Περιστέλλοντας δημόσιες δαπάνες, αφαιρούμε ρευστότητα από την αγορά και τελικά συρρικνώνουμε το ΑΕΠ. Είναι αδύνατο να επιτύχουμε, αλλά κυρίως, να διατηρήσουμε σε βάθος χρόνου, πρωτογενές πλεόνασμα, διατηρώντας παράλληλα το ΑΕΠ στο ίδιο επίπεδο. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να «κατρακυλήσουμε» σε ένα επίπεδο ΑΕΠ, τέτοιο, που να διαμορφώνεται τουλάχιστον κατά το ήμισυ από πρωτογενή παραγωγή και εισαγόμενο συνάλλαγμα. Αυτό φυσικά θα σημάνει την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου σε βαθμό που θα προσεγγίζει αυτό των Βαλκανικών χωρών και ταυτοχρόνως την εκτίναξη του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αν δεν αυξηθεί παράλληλα, σε απόλυτο αριθμό, αλλά και ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, η συμμετοχή του εισαγόμενου συναλλάγματος σε αυτό (το ΑΕΠ), το πρωτογενές πλεόνασμα που θα επιτυγχάνουμε τα πρώτα χρόνια (με την προϋπόθεση ότι δε θα έχουμε καταρρεύσει στο ενδιάμεσο), δε θα συνδέεται πραγματικά με την παραγωγή μας, αλλά με τη ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων και την απομύζηση των αποταμιεύσεων. Με λίγα λόγια, θα τρώμε από τις σάρκες μας ώστε να παρουσιάζουμε ένα εύθραυστο πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο θα χρησιμοποιείται στο σύνολο του για την εξυπηρέτηση των τόκων του δημοσίου χρέους. Κάποια στιγμή όμως, αρκετά σύντομα, θα εξαντληθεί αυτή η δυνατότητα και τότε, θα αρχίσει νέα κατάρρευση του ΑΕΠ, σε τέτοιο βαθμό που η συμμετοχή της ιδιωτικής κατανάλωσης και της παροχής υπηρεσιών θα μειωθεί πέραν του 50%. Σε αυτό το στάδιο θα έχουμε επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο των πρώτων μεταπολεμικών ετών, οπότε και θα δουλεύουμε μόνο για την επιβίωση μας, στην απολύτως κυριολεκτική της έννοια, καθώς η πλεονάζουσα παραγωγή θα οδηγείται στην εξυπηρέτηση των τόκων του δημοσίου χρέους και με την προϋπόθεση ότι αυτή, μεταφρασμένη σε νομισματική αξία, θα μπορεί να καλύπτει αυτή τη δαπάνη. Μπερδεύτηκες; Λοιπόν, τα σενάρια δεν είναι πάρα πολλά και στα παραθέτω εν συντομία.

 

Σενάριο 1: Αυστηρή λιτότητα, χωρίς σημαντική αύξηση του εισαγόμενου συναλλάγματος.

 

Το σενάριο 1 είναι η πολιτική που ακολουθείται από την Τρόικα τώρα και αποβλέπει σε πρώτη φάση στον ισοσκελισμό δαπανών-εσόδων και σε δεύτερη στην ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα που μπορεί να αναμένει κανείς από αυτό το σενάριο είναι δραματική μείωση του ΑΕΠ σε επίπεδο που ένα εύθραυστο πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορέσει (αμφίβολο) να επιτευχθεί για μικρό χρονικό διάστημα και θα βασίζεται κυρίως στην εκποίηση περιουσιακών στοιχείων και τη μείωση των αποταμιεύσεων. Το σενάριο 1 οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία καθώς λόγω της κατάρρευσης του ΑΕΠ, το χρέος ως ποσοστό του, καθίσταται μη βιώσιμο (εξαρχής ήταν μη βιώσιμο), ενώ σε μικρό βάθος χρόνου τίθεται και σε αμφιβολία η δυνατότητα εξακολουθητικής παραγωγής πρωτογενούς πλεονάσματος σε τέτοιο βαθμό που αυτό θα συνεχίσει να καλύπτει την ετήσια δαπάνη που αφορά στους τόκους. Φυσικά, πριν μπορέσουν να συμβούν όλα αυτά, θα έχει προηγηθεί καθολική αποδόμηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος με χαοτικές συνέπειες. 

 

Σ.σ. Η Αργεντινή πτώχευσε, ούσα, πρωτογενώς, πλεονασματική.

 

Σενάριο 2: Ήπια λιτότητα με σημαντική αύξηση του εισαγόμενου συναλλάγματος.

 

Το σενάριο 2 προϋποθέτει, είτε την ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών, ώστε αυτές να διοχετεύσουν ρευστότητα σε επιχειρηματίες που επιθυμούν να επενδύσουν σε εξωστρεφείς δραστηριότητες, σε ικανό βαθμό που θα αντισταθμίσει τη συρρίκνωση του ΑΕΠ λόγω περιστολής δαπανών, είτε την επανεπένδυση των συσσωρευμένων κερδών που λιμνάζουν, από όλα τα προηγούμενα έτη. Το σενάριο αυτό είναι, θεωρητικά, το ιδανικό, καθώς εξομαλύνει τη στρέβλωση που υπάρχει στη σύνθεση του ΑΕΠ, δηλαδή την υψηλή συμμετοχή, σε αυτό, της ιδιωτικής κατανάλωσης και της παροχής υπηρεσιών, με τρόπο που δε σοκάρει την οικονομία οδηγώντας την σε αιφνίδιο θάνατο. Δυστυχώς, αυτό το σενάριο συγκεντρώνει μηδαμινές πιθανότητες υλοποίησης, αφού η ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών προϋποθέτει απώλεια της παντοδυναμίας τους, καθώς ο έλεγχος τους θα περιέλθει σε μεγάλο βαθμό στο κράτος, το οποίο ελέγχεται κατά κύριο λόγο από το τραπεζικό σύστημα. Η επανεπένδυση δε, των λιμναζόντων κερδών, είναι επίσης μια απίθανη εκδοχή, καθώς το «κεφάλαιο» προτιμά να επανεπενδύει τα συσσωρευμένα κέρδη σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα και όχι σε παραγωγικές διαδικασίες.

 

Σενάριο 3: Συντεταγμένη χρεοκοπία εντός του ευρώ με παραγραφή χρέους τουλάχιστον στο 70% του συνόλου.

 

Το πιθανότερο σενάριο από όλα. Ουσιαστικά είναι το σενάριο 1, το οποίο όμως υλοποιείται με απώτερο στόχο την ελεγχόμενη πτώχευση και όχι την πραγματική έξοδο από την κρίση με διάσωση του βιοτικού επιπέδου. Η πτώση του ΑΕΠ θα είναι τέτοια που η συμμετοχή της ιδιωτικής κατανάλωσης και της παροχής υπηρεσιών σε αυτό δε θα ξεπερνά το 50%. Αυτό θα επιτευχθεί αποκλειστικά μέσω της μείωσης των δαπανών και της σκληρής φορολογίας και όχι μέσω της εξωστρεφούς επενδυτικής δραστηριότητας. Το κοινωνικό κράτος θα περιοριστεί αισθητά, θα υπάρξει ραγδαίος αποπληθωρισμός των ημερομισθίων και απαξίωση όλων των περιουσιακών στοιχείων. Και σε αυτό το σενάριο η κατάρρευση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος θα πρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιη. 

 

Σενάριο 4: Μονομερής παύση εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους.

 

Εντάξει, να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό το σενάριο απαιτεί πολύ μεγάλα @ρχίδι@, κυρίως από τους ίδιους τους πολίτες, αφού οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ και στην ανεξέλεγκτη κατάρρευση της οικονομίας. Με λίγα λόγια, θα πεινάσουμε. Τουλάχιστον για μια επταετία. Όσοι πιστεύουν ότι τώρα πεινάνε, απλώς δεν έχουν αντικειμενική άποψη για την πείνα. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση έχουμε πιθανότητες να απαλλαγούμε οριστικά από το βόρβορο πολιτικό προσωπικό που μας εξουσιάζει όλα αυτά τα χρόνια και να αναδείξουμε ηθικά στοιχεία με όραμα και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς. Αν τη βγάζεις με ένα κομμάτι ψωμί και πολύ διάβασμα, είμαι μαζί σου. Παύση πληρωμών τώρα! Αν όμως έχεις σκοπό να μου κλαίγεσαι και να γκρινιάζεις ότι δεν αντέχεις, σε προειδοποιώ, θα φας πολύ ξύλο!»

Τα σενάρια του τότε παραμένουν ως έχουν και τώρα. Διάλεξε και πάρε λαέ. Θα φάμε χοιρινό καλά μου PIGS, καλά μου γουρουνάκια. Το λίπος τελείωσε. Πλέον τρώμε μόνο τις σάρκες μας.  

Δεν υπάρχει καμία διέξοδος στην πολιτική που ακολουθείται. Καμία. Δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν υπάρχει χαραμάδα. Οι πολιτικοί νταβατζήδες που μας λέγαν  «ναι αλλά τι άλλη επιλογή είχαμε» λειτούργησαν απλά ως Χάροι που μας περνάν στον άλλο κόσμο. Τον τρίτο κόσμο. Και ίσως και τον κάτω κόσμο.

Ξαναξεκινήστε τα τυπογραφεία. Πάρτε τις καραμπίνες μακριά από τους κροτάφους και τα παιδιά σας και στρέψτε τα στους υπαίτιους της εθνικής καταστροφής και τα εκτελεστικά τους όργανα. Μην ανάβετε καντήλια σε κάνεναν. Ρίξτε καντήλια σε όποιον από τους αλήτες βρείτε στο δρόμο σας. Και παντόφλες. Και κλούβια αυγά. Και σκατά. Σκατά στα μούτρα τους. Να χουν το πρωτογενές πλεόνασμα που τους αξίζει οι κοπριές του πολιτικού μας συστήματος.    
Read More »