“Feeling
lucky punk?” ήθελε η Guardian
την Μέρκελ να λέει στον Τσίπρα σε ένα φανταστικό σενάριο που δεν είναι
πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Με τα Magnum
του ευρωσυστήματος κολλημένα στον κρόταφο της ελληνικής οικονομίας, ο
Αλέξης Τσίπρας δεν πρέπει να αισθάνεται απλά τυχερός.
Πρέπει να νιώθει ευλογημένος καθώς καταφέρνει
κινηματογραφικά να αποδράσει από όλα τα αδιέξοδα μπροστά στα οποία τα συστήματα εξουσίας προσπαθούν να τον
φέρουν.
Δυστυχώς η χώρα παραμένει στο αλκατράζ της και μάλιστα υπό τις
χειρότερες δυνατές συνθήκες που έχουν υπάρξει εδώ και δεκαετίες.
Το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας Χουντίνι σκαρφίστηκε
αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της διάλυσης της κυβέρνησης στην περίπτωση που ο
ίδιος αποδεχόταν το τρίτο μνημόνιο και επιχειρούσε να το περάσει από το
κοινοβούλιο, υπήρξε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα.
Παρά την πρωτοφανή και συντονισμένη μέσα και έξω επιχείρηση
προπαγάνδας που έφτασε στο σημείο όχι απλά χυδαίων παρεμβάσεων της ΕΕ στο
εσωτερικό της χώρας, όχι μόνο σε μια δυσθεώρητη τρομοκρατία των τσοντακάναλων
αλλά μέχρι και σε στυγνούς εκβιασμούς εργοδοτών προς τους εργαζόμενους τους σε
μια περίοδο μάλιστα με τις κλειστές τράπεζες να παράγουν τεράστια αβεβαιότητα
για το εγγύς μέλλον της χώρας και των πολιτών της, ο λαός ψήφισε σε συντριπτικά
ποσοστά τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας του πάση θυσία, παρέχοντας παράλληλα ομπρέλα
προστασίας στην κυβέρνηση του και γυρνώντας μπούμερανγκ τις πραξικοπηματικές
πρακτικές η συντριβή των οποίων είχε ως αποτέλεσμα να απαιτηθούν δημοσίως στην
Ευρώπη οι παραιτήσεις Γιουνγκέρ, Σουλτς και Ντάισενμπλουμ και στην Ελλάδα να
αποκεφαλιστεί με συνοπτικές διαδικασίες ο
πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.
Και πως ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση σε αυτόν τον ηρωισμό του
λαού;
Αναβαθμίζοντας τους ηττημένους παραλίγον πραξικοπηματίες σε
συνομιλητές, συγκαλώντας συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με τα ανδρείκελα της ελληνικής
ολιγαρχίας και μεταμορφώνοντας το ηχηρό ΌΧΙ στη συμφωνία Γιούνγκερ σε συμφωνία
η οποία μετατράπηκε μετά την ανακοίνωση σε συμφωνία εντός 48ώρου, λες και οι
αποφάσεις εξαρτώνται μόνο από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό το οποίο είναι σε
θέση να επιβάλει παγκοσμίως ότι του κατέβει στο κεφάλι.
Οι «48 ώρες», αυτή η ταινία δράσης θα έχει φυσικά πολλά sequels. Θα έχει κι «άλλες 48
ώρες» και «ακόμη περισσότερες 48 ώρες».
Έχει ήδη όμως κουράσει. Η Ευρώπη θέλει να δοθεί τέλος, όποιο
κι αν είναι αυτό, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, σε αυτόν τον ανταρτοπόλεμο όπου η
κυβέρνηση δεν διστάζει να χρησιμοποιεί αλόγιστα σαν πολεμοφόδιο την λαϊκή
εμπιστοσύνη για να τη ξοδεύει σε πυροτεχνήματα.
Είχαμε περιγράψει πως μετά το δράμα αυτής της πενταετίας, οι
κυβερνητικοί μακιαβελισμοί δείχνουν να στοχεύουν όχι σε χειραφέτηση του λαού
αλλά σε μια νέα μεταπολίτευση όπου τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος θα
ξεχαστούν μπροστά στην ανάγκη μιας «εθνικής ενότητας». Η σύγκληση συμβουλίου πολιτικών
αμέσως μετά την απόπειρα ενός άτυπου πραξικοπήματος επιβεβαιώνει αυτήν την υπόνοια.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επικοινωνιακή
ικανότητα αυτής της κυβέρνησης. Στο εξωτερικό ήδη κατάφερε να γνωστοποιήσει
πτυχές του ελληνικού ζητήματος που ήταν απαγορευμένες στο δημόσιο διάλογο, κάτι
που συνδυαστικά με άλλες συνθήκες έχει επιφέρει ρήξεις σε ένα μέχρι και
πρόσφατα αραγές μέτωπο,
Στο εσωτερικό πεδίο όμως δεν παράγεται πολιτική, ή μάλλον το
παραγόμενο τελικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο με τη χώρα να σέρνεται
σιδεροδέσμια στις εξελίξεις:
Η χώρα αποδέχτηκε την κυβερνητική συνέχεια και πλήρωνε μονομερώς
δόσεις που της στέρησαν και την τελευταία της οικονομική ικμάδα στεγνώνοντας
κάθε είδους ρευστότητα και καθιστώντας μια χώρα ούτως ή άλλως προσαρμοσμένη στο
ευρωσύστημα να εξαρτάται πλέον πλήρως από αυτό. Η μάχη με τη διαπλοκή
αναβλήθηκε επ αορίστον, ενώ με το χειρισμό και τη μεγάλη περιπέτεια του δημοψηφίσματος
που συνέθλιψε τον παλαιοκομματισμό, παράλληλα παρέλυσε και η εσωτερική
αντιπολίτευση.
Ο Τσίπρας, παίζει πλέον μπάλα μόνος του στο εσωτερικό. Και
μοιράζει πάσες σε αντιπάλους σωριασμένους στο έδαφος με πολλαπλές κράμπες.
Γιατί άραγε;
Η κυβέρνηση λοιπόν από πολέμιος του συστήματος εμφανίζεται
πλέον ως γαμπρός με προσόντα.
Δε φαίνεται να θέλει τη ρήξη, ούτε καν στο εσωτερικό,
προτιμώντας απλά να πλαισιωθεί καλύτερα στο υπάρχον σύστημα, παρέχοντας μικρές
βελτιώσεις στους ιδιοκτήτες του αντί να επιδιώξει έστω να το αλλάξει ριζικά.
Δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε πατριωτική, πόσο μάλλον
ριζοσπαστική.
Το αν μετά τις επικοινωνιακές της νίκες, το σύστημα εντός
και εκτός θα αποδεχθεί μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο, πιο δίκαιο σύστημα του
καπιταλισμού για να εξισορροπήσει τις τρομερές ανισότητες που ο νεοφιλελευθερισμός
παράγει και το πόσο ακόμη θα αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της κυβέρνησης, μένει να
φανεί.
Προειδοποιούσαμε την κυβέρνηση από νωρίς πως είναι άλλο
πράγμα τα τεχνάσματα κι άλλο τα στρατηγήματα.
Η κυβέρνηση διάλεξε τη μέθοδο του Οδυσσέα, φαίνεται να έχει
ξεχάσει όμως την Ιθάκη της.
Μένει να φανεί το αν κι εφόσον βρεθεί ανάμεσα στους μνηστήρες
της Πηνελόπης, θα προτιμήσει να τρωγοπίνει μαζί τους από το να υπερασπίσει την
εκλεκτή της καρδιάς του που του είναι ακόμη πιστή παρά τις δικές του απιστίες.
Ελπίζουμε σύντομα να δούμε έμπρακτα κάτι από τον προεκλογικό
ΣΥΡΙΖΑ.
Κι η υπομονή μας δεν είναι Ιώβεια.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 7/7/2015
