Μα ποιος κάθεται να αναρωτηθεί τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Αφού είναι παντού τριγύρω, είναι παρατηρήσιμο, είναι ορατότατο από τις τοπικές κοινωνίες. Ας μιλήσουμε όμως για υποκειμενικότητα.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι υπήρχε μια καλλιεργημένη
αδιαφορία για την δημόσια υγεία και είναι λίγοι αυτοί που είχαν μια καλή εικόνα
της πραγματικότητας τα προηγούμενα χρόνια. Οι περισσότεροι, ζούσαν σε κάποια
ψευδαίσθηση υλικής ευδαιμονίας, σε μια απροβλημάτιστη κατάσταση που ένα από τα
πρώτα τους μελήματα ήταν το να έχουν αρκετά λεφτά για να καταναλώνουν αρκετά,
ενώ παράλληλα, είχε καλλιεργηθεί μια πεποίθηση ότι η ιατρική διαρκώς προοδεύει.
Στην υποκειμενικότητα αυτή οφείλουμε να αθροίσουμε και μια
άλλη: αυτή της μεγάλης απροθυμίας του ιατρικού κόσμου να αναγνωρίσει ιατρικά
λάθη, ακόμη κι εγκλήματα και φυσικά να αναγνωρίσει και να αναφέρει
παρενέργειες, καθώς κάτι τέτοιο θα τον έβαζε στην μαύρη λίστα των γαλαντόμων
φαρμακευτικών και θα χαλούσε την πιάτσα και στους συναδέρφους του.
Αυτή η απροθυμία, εντάθηκε πολλές φορές παραπάνω από την
μετατροπή των νέων «εμβολίων» στο ιερό δισκοπότηρο της ανθρωπότητας, με
αποτέλεσμα η πίεση για την αποσυσχέτιση παρενεργειών, να αυξηθεί ακόμη
περισσότερο.
Μια υποκειμενικότητα που βρίσκεται στον αντίποδα, είναι πως στους
ανθρώπους που δικαίως δεν συμμορφώθηκαν στην υγειονομική δικτατορία, δημιουργήθηκε
μια υπεραντίδραση απέναντι σε οποιοδήποτε φαινόμενο σχετίζεται με την δημόσια
υγεία, είτε από φόβο για το επόμενο στάδιο του σχεδιασμού από τους φασίστες,
είτε για να βρουν τόσο ισχυρό κάτι που θα κατάρριπτε με μιας την χούντα, από
έναν υπερβάλλοντα ζήλο που μέσα στον απίστευτο θόρυβο που παράγεται, οδήγησε σε
παρανοήσεις όπως πχ αυτή της υπερβεβλημένης είδησης των 138 αιφνιδίων παιδικών
θανάτων στην Ελλάδα στο πρώτο πεντάμηνο της χρονιάς, όταν αυτοί ήταν στην
πραγματικότητα οι συνολικοί παιδικοί θάνατοι που έδωσε ο ΕΟΔΥ για το πρώτο
τρίμηνο του 2022, που ούτως η άλλως ήταν κατά 30% αυξημένοι σε σχέση με το 2021
και 2020 σε συγκριμένο φάσμα παιδικών ηλικιών.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι λοιπόν, τι συμβαίνει με τους αιφνίδιους
ανεξήγητους παιδικούς θανάτους;
Τα δεδομένα που έχουμε είναι πολύ λίγα και όχι πολύ καλής
ποιότητας. Αφού όμως δεν έχουμε άλλα, είναι τα μόνα που μπορούμε να επεξεργαστούμε.
Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του αιφνίδιου παιδικού θανάτου:
είναι αυτός που συμβαίνει απότομα σε παιδί ηλικίας μεγαλύτερης των 12 μηνών (οι
κάτω από αυτή την ηλικία υπάγονται στην κατηγορία των αιφνίδιων ανεξήγητων
βρεφικών θανάτων) εώς 18 ετών και που η ενδελεχής εξέτασή του,
συμπεριλαμβανομένης της νεκροψίας, και του ιατρικού ιστορικού του παιδιού και τις
οικογένειας του, δεν βρίσκει αίτιο.
Ας προχωρήσουμε από τον ορισμό σε έναν περιορισμό: Οι
αιφνίδιοι ανεξήγητοι παιδικοί θάνατοι (στο εξής θα τους περιγράφουμε για
οικονομία χρόνου ως ΑΑΠΘ, ελπίζοντας να μην παρεξηγηθεί το Αριστοτέλειο
Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ΑΠΘ), αυξάνονται. Στην Ιρλανδία, οι ΑΠΘ κάθε χρόνο από την
δεκαετία του 1990 μέχρι και το 2008, διπλασιάστηκαν.
Πάμε στα δεδομένα λοιπόν: Στην Μ.Βρετανία έχουμε περίπου 40ΑΑΠΘ κάθε χρόνο. Αυτό, χωρίς να κάνουμε τις αναγκαίες προσαρμογές λόγω
διαφορετικής δημογραφικής κατανομής, περιμέναμε να μεταφράζεται στην χώρα μας σε
7 ΑΑΠΘ ετησίως.
Ας δούμε το πινακάκι με τις επιμέρους ηλικιακές κατανομές:
Βλέπουμε ότι πάνω από το 50% των ΑΠΘ βρίσκεται στην κατηγορία
1 με 5 ετών.
Η δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία θανάτων είναι στους 15 με 19
που καταλαμβάνουν το 1/3 μεσοσταθμικά των ΑΑΠΘ.
Βλέπουμε ότι οι ΑΑΠΘ στις ηλικίες 5 με 14 αντιστοιχούν μόλις
στο 15% των ΑΑΠΘ. Είναι λοιπόν πολύ σπάνιο φαινόμενο στην Μ.Βρετανία, όπου
σπανίως ξεπερνούν τους 10 κάθε χρονιά, που σημαίνει ότι κατά αναλογία πληθυσμού
χωρίς δημογραφική προσαρμογή, στην χώρα θα κυμαίνονταν από 1 εως τρεις κάθε
χρονιά.
Ας δούμε τώρα τα δεδομένα από ΗΠΑ όπου οι ΑΑΠΘ εκτιμώνται να
είναι 1,8 στους 100.000.
Το 2020 είχαμε γύρω στους 400 ΑΑΠΘ στις ΗΠΑ. Στις ηλικίες 5
με 14, οι ΑΑΠΘ ήταν 84, κάτω από το ¼ των συνολικών ΑΑΠΘ. Αν ανάγουμε αυτό το
νούμερο στον ελληνικό πληθυσμό, θα περιμέναμε από 2-3 ΑΑΠΘ κάθε χρόνο στις ηλικίες
5 με 14 στην χώρα μας.
Κι έχουμε τουλάχιστον 3 θανάτους μόνο στις ηλικίες 10 με 14 τους
τελευταίους 3 μήνες.
Βρήκαμε μόνο μια μελέτη για τους ΑΑΠΘ στην Ελλάδα που αφορά
τα έτη 2002-2010, αλλά αυτή δεν έχει καλή ηλικιακή κατανομή και περιγράφει μόνο
ότι οι ΑΑΠΘ στους 1 με 35 είναι το 18% των συνολικών αιφνιδίων θανάτων από όλες
τις αιτίες στην Ελλάδα.
Για αυτό θα κρατήσουμε μόνο τις αναγωγές από UK και
USA: 1 με 3 ΑΑΠΘ κάθε
χρόνο περιμένουμε στην Ελλάδα στις ηλικίες 5 με 14.
Ας δούμε πόσο θα μπορούσαν να συμβάλλουν οι περιγραφόμενες
ως σπάνιες μυοκαρδίτιδες από τα νέα εμβόλια.
Θα επικεντρωθούμε στις ηλικίες 10 με 14 που είχαν μεγαλύτερη
πίεση να εμβολιαστούν και ως εκ τούτου μεγαλύτερα ποσοστά εμβολιασμών: Έχουμε
σε αυτές τις ηλικίες περίπου 500.000 παιδιά. Σε αυτές σύμφωνα με όλα τα
παραπάνω, θα περιμέναμε το πολύ 1 ΑΑΠΘ το χρόνο.
Έχω την εντύπωση ότι περίπου το 40% αυτών εμβολιάστηκε. Στα
αγόρια η συχνότητα εμβολιαστικής μυοκαρδίτιδας περιγράφεται 1 στα 10.000.
Αυτό μας δίνει περίπου 13 μυοκαρδίτιδες που διαγνώστηκαν και
αντιμετωπίστηκαν. Στο εξωτερικό όλα αυτά που κάνουν έστω κάποιες διαγνώσεις.
Για πρώτη φορά έχουμε μελέτη που μας δίνει ποσοστά θνησιμότητας
στις μυοκαρδίτιδες αυτές: 1,1%.
Ας λάβουμε όμως υπόψιν την α) απροθυμία των γιατρών να
συσχετίσουν παρενέργειες με εμβόλια,
β) την αμέλεια κάποιων γονέων απέναντι σε συμπτώματα ενός «κατά
τα άλλα υγειούς παιδιού»
και γ) την ύπαρξη μυοκαρδίτιδων που δεν δίνουν έντονα
συμπτώματα μέχρι να συμβεί επεισόδιο, μπορούμε να κάνουμε μια μετριοπαθή
εκτίμηση ότι οι αδιάγνωστες μυοκαρδίτιδες είναι τρεις φορές περισσότερες από τις
διαγνωσμένες.
Κι ας κάνουμε μια πάλι πολύ μετριοπαθή εκτίμηση ότι οι μη διαγνωσθείσες
μυοκαρδίτιδες είναι τρεις φορές πιο επικίνδυνες από τις διαγνωσμένες καθώς δεν
αντιμετωπίζονται, η θνησιμότητα των εμβολιαστικών μυοκαρδίτιδων, μπορεί να έχει
εκτοξευτεί από το 1% στο 10%, προσθέτοντας έτσι έναν ακόμη ΑΑΠΘ στον ένα που
περιμένουμε να έχουμε κάθε χρονιά στις ηλικίες 10 με 14.
Έχουμε όμως ήδη τρεις ΑΑΠΘ σε τρεις μήνες κι αυτό είναι εκτός
κάδρου.
Θα μπορούσε να είναι μια στατιστική διακύμανση, να έτυχε ή
να μην πέτυχε; Μακάρι να είναι έτσι, αλλά διατηρώ στο ακέραιο τις επιφυλάξεις
μου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος θα δείξει.
Σε όλη την παραπάνω εικόνα πρέπει να προστεθεί η
υποστελέχωση των ιατριδικαστικών σωμάτων και η έλλειψη εξειδίκευσης στο
ιατροδικαστικό σώμα. Ακόμη και σε προηγμένες χώρες, τα πράγματα δεν είναι όπως στο
CSI, όπου ο κάθε
ντετέκτιβ έχει κι έναν ιατροδικαστή στη διάθεση του.
Ειδικά στην χώρα μας, τα πράγματα είναι για κλάματα με τους ιατροδικαστές
να είναι μια χούφτα άνθρωποι που πρέπει να κάνουν χιλιάδες νεκροτομές σε ξαφνικούς
θανάτους, αυτοκτονίες, εγκλήματα και υπόνοιες εγκλημάτων, όπως έγινε πρόδηλο
και στην υπόθεση Πισπιρίγκου.
Έτσι ένας ΑΑΠΘ στην χώρα μας, μπορεί να μην είναι και τόσο
ανεξήγητος. Απλά να μην έχει βρεθεί η αιτία του λόγω τρομακτικής υποστελέχωσης
του ιατροδικαστικού σώματος.
Δυστυχώς, δεν έχω στοιχεία για τους ΑΑΠΘ στη χώρα μας τα
προηγούμενα χρόνια για να προβώ σε συγκρίσεις με το τώρα.
Όποιος τα βρει, από σοβαρή πηγή εννοείται., καλοδεχούμενα θα
μου ‘ναι. Όπως και οποιαδήποτε διόρθωση… προς το ορθότερο.
