Μην πας ποτέ Ντουμπάι τα χριστούγεννα

Το Ντουμπάι αποτελεί πλέον πόλο του παγκόσμιου τουρισμού.

Κι όχι κι άδικα. 

Ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα, έχεις δύο πολύ καλούς λόγους να πας Ντουμπάι: 

Ο πρώτος είναι γιατί μπορείς να επιδοθείς σε ένα καταναλωτικό ντελίριο, να αγοράσεις ότι βάζει ο νους σου και να ξοδέψεις ένα παγκόσμιο ακαθόριστο προϊόν για να νιώσεις Πατούλενα με τα όλα της. 

Ο δεύτερος είναι γιατί μπορείς να ζήσεις στο πετσί σου μια εμπειρία που κάπως έχει αρχίσει να σπανίζει κατά τόπους στις μέρες μας, κι αυτό αν είσαι τυχερή: Τη μοναδική εμπειρία του να νιώσεις εντελώς γυναίκα: 

Όπως ακριβώς νιώθαν για χιλιάδες χρόνια οι περισσότερες γυναίκες του πλανήτη κάτω από την πατριαρχική μπότα. 

Γιατί τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όπως κι ο άλλος σύμμαχος των ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, είναι μια γαμημένη καπιταλιστική θεοκρατία, όπου το σύγχρονο είναι απλά η βιτρίνα για ότι πιο αναχρονιστικό υπάρχει σήμερα στην ανθρωπότητα.

Για τ' όνομα, δεν τα λένε εμιράτα για πλάκα. Κι η Σαουδική Αραβία είναι απλά η Αραβία των Σαούντ. 

Τι δεν καταλαβαίνεις; 

Μοιράσου με τους φίλους στα social media κι αυτήν την εμπειρία: Βρετανίδα βιάστηκε φέτος στο Ντουμπάι από δύο συμπατριώτες της.

Είχε το θάρρος να το καταγγείλει στις αρχές: 

Ο πέλεκυς της θεϊκής δικαιοσύνης έπεσε βαρύς: 

Η γυναίκα φυλακίστηκε. Για εξωσυζυγικό σεξ.... 

Ναι ναι ναι. 

Καλά τ' ακούσατε. 

Μετά από διεθνείς πιέσεις την αφήσαν να βγει από τη φυλακή και τώρα κυκλοφορεί σαν τρομαγμένο φάντασμα στο Ντουμπάι καθώς δεν της δίνουν το διαβατήριο της.

Θα μπορούσε να ναι και χειρότερα: Η ερμηνεία της Σαρίας που αποτελεί τον νόμο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) απαγορεύει να συζείς με κάποιον, έστω και να μοιράζεσαι το ίδιο δωμάτιο με άντρα, ενώ η άγαμη εγκυμοσύνη αποτελεί κι αυτή έγκλημα. Εννοώ ότι αποτελεί έγκλημα να υπάρχεις όντας άγαμη εγκυμονούσα. 

Κι οι ποινές για το βιασμό σου; Από φυλάκιση, μέχρι δημόσιο μαστίγωμα λιθοβολισμό μέχρι θανάτου. 

Για σένα. Όχι για τους βιαστές. 

Τυχερή η βρετανίδα. 

Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο περιστατικό. Αποτελεί τον Θεϊκό νόμο, το μόνο νόμο.

Και έχει επιβληθεί και σε Αυστραλές, Νορβηγίδες, Ολλανδές που επίσης βιάστηκαν. 

Για να αποδείξετε ότι έχετε βιαστεί στα ΗΑΕ το μόνο που χρειάζεται είναι την ομολογία του/των βιαστών σας.

Εναλλακτικά, την κατάθεση 4 ενηλίκων... αντρών βέβαια. Οι γυναίκες δεν μετράνε. 

Αλλά ανάλογα με την εθνικότητα του βιαστή, ο Αλλάχ μπορεί να φανεί μεγάλος: 

Όταν μια βρετανίδα βιάστηκε ομαδικά από 3 Ιρανούς το 2012, δεν φυλακίστηκε όταν τους κατήγγειλε. Υποχρεώθηκε όμως σε πρόστιμο όταν αποκαλύφθηκε ότι τα πινε μόνη της σε μπαρ. 

Φυσικά και δεν ακούτε από τα ελληνικά μήντια για το τι εστί Σαρία σε ορισμένα κράτη . 

Κι αυτό γιατί τα αφεντικά τους, οι Έλληνες ολιγάρχες, έστω κάποιοι από αυτούς, έχουν κάνει μπίζνες με τους πετρελαιάδες. Και τα λεφτά βουλώνουν στόματα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, πληρώνουν φερέφωνα. 

Είδαμε και πάθαμε στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από τα νύχια της θεοκρατίας και ακόμη δεν το χουμε καταφέρει στο βαθμό που το 'χουν πετύχει άλλες δυτικές χώρες. 

Για μένα, οι ελίτ των ΗΑΕ θα πρεπε να θαφτούν κάτω από τους τόνους μετάλλου και γυαλιού που χουν σηκώσει κωλοδάχτυλο στον ουρανό και να αφήσουμε την έρημο να κάνει τη δουλειά της.

Η πιο ανθρωπιστική προσέγγιση είναι να διακόψει η Δύση κάθε οικονομική σχέση μαζί τους, να επιστρέψουν και οικονομικά εκεί που 'χουν μείνει νοητικά. Και να αφήσουμε την έρημο να κάνει τη δουλειά της. 

Αλλά φυσικά, τα λεφτά κυβερνούν.

Αντί αυτού, η Δύση κατέστρεψε τα κοσμικά καθεστώτα του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, μαζί με τις χώρες τους που συγκριτικά ήταν παράδεισος επί γης για τις γυναίκες. 

Γυναίκες όλου του κόσμου, φανείτε ανώτερες: δείξτε ανοχή στις πιο μισογυνικές ερμηνείας της σαρίας και τους υποστηρικτές της. 

Κυρίες, αν το να αγοράζετε αντικείμενα, δεν σας γεμίζει, το να ξαναγίνετε οι ίδιες αντικείμενα σάμπως είναι μια κάποια λύση στον άκρατο υλισμό μας; 

Πάτε Ντουμπάι λοιπόν. Η φέρτε το Ντουμπάι στο Ελληνικό. 

Όπως φλεγματικά έγραψε κι ένας άγγλος δημοσιογράφος: Το ότι υπάρχει το Ντουμπάι έχει και κάτι καλό. Κρατάει όσους θέλουν να πάνε στο Ντουμπάι σε ένα μέρος, κι έτσι δε θα τους φάμε στη μάπα στις διακοπές μας. 

Πέτρος Αργυρίου, agriazva.blogspot.com, 17/11/2016

Read More »

Αντιρατσιστικός σεξισμός

Σάλο στην ελληνική γνώμη προκάλεσε η σεξιστική δήλωση δημάρχου κωμόπολης να μην προκαλούν τα ντόπια κορίτσια του σχολείου τους μετανάστες και να διαλέγουν δρόμους που δε βρίσκονται μετανάστες για να πηγαίνουν στο σχολειό.

Η δημόσια αυτή προτροπή έρχεται μερικές βδομάδες μετά την προτροπή δημάρχου προς τις γυναίκες της πόλης να είναι «καλύτερα προστατευμένες» και «καλύτερα προετοιμασμένες» ιδιαίτερα τώρα που ‘ρχεται το καρναβάλι.

Κι όχι, αυτές οι δηλώσεις που μεταφέρουν μέρος της ευθύνης σεξουαλικών επιθέσεων στη γυναικεία φύση δεν έγιναν από πολιτικούς γαλουχημένους από την ελληνορθόδοξη εκκλησιά.

Από Γερμανούς πολιτικούς γίναν.

Και μάλιστα μέρες μετά τις εκατοντάδες πρωτοχρονιάτικες σεξιστικές επιθέσεις στην Κολωνία αλλά και στα περισσότερα από τα γερμανικά κρατίδια, επιθέσεις που μάλλον συνιστούν την μαζικότερη επίδειξη έμπρακτου σεξισμού εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη αν και τo παρασκήνιο τους παραμένει άγνωστο.

Σε αυτά τα φαινόμενα που ραγίζουν την Ευρώπη, η ελληνική πληροφοριακή κοινότητα κράτησε μεγάλη απόσταση ελέω της κυρίαρχης αριστεροφροσύνης.

Όταν λοιπόν υπάρχουν λόγοι για να συγκρουστεί ο αντισεξιστής μέσα στον αντιρατσιστή, ο αντιρατσιστής επιβάλει στον αντισεξιστή μέσα του να το βουλώσει γιατί αλλιώς θα τον κατηγορήσει για ρατσιστή.

Πάντα αυτό κάνει.

Μόνο αυτό κάνει.

Κι έτσι, για να μην τροφοδοτήσει ρατσισμούς, συγκαλύπτει φαινόμενα που δεν βολεύουν την κοσμοθέαση του. Και η συγκάλυψη τα ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο δίνοντας μια αίσθηση παντοδυναμίας στους θύτες που προστατευμένοι συνεχίζουν την δράση τους.

Αυτό ακριβώς συνέβη στο Rotheram στη Μ.Βρετανία ανάμεσα στο 1997 και 2013: 1400 παιδιά έχουν να ευχαριστούν την αντιρατσιστική ομπρέλα για τις απαγωγές, τους βιασμούς και την βίαια εκπόρνευση τους από κύκλωμα Πακιστανικών καταγωγών.

Για 16 χρόνια οι βρετανικές αρχές κοσκίνιζαν, επιτρέποντας στο κύκλωμα να συνεχίζει ανενόχλητο τη δράση του, φοβούμενες μην τυχόν κι ενθαρρύνουν τον ρατσισμό.

Οι έρευνες άνοιγαν κι έκλειναν ανολοκλήρωτες υπό τη δαμόκλειο σπάθη της αντιρατσιστικής πολιτικής ορθότητας.

Και με αυτόν τον τρόπο ενθάρρυναν φαινόμενα που δίνουν τροφή στον ρατσισμό.

Η αίσθηση ανωτερότητας είναι προοίμιο ολοκληρωτισμού. Κι ο βαμμένος αντιρατσίστας νιώθει ηθικά ανώτερος όχι μόνο απέναντι στους πολιτικούς του εχθρούς τους οποίους θέλει να καταστρέψει και βιολογικά όταν και όποτε χρειαστεί, αλλά και απέναντι σε όλους τους υπολοίπους που ο βίαιος γενικευμένος «ανθρωπισμός» του ισοπεδώνει.

Ανθρωπισμός όμως ως πολιτική προσταγή απογυμνωμένη από ευγενή συναισθήματα είναι τόσο ειλικρινής όσο η παγκόσμια χριστιανική αγάπη ως θρησκευτική προσταγή.

Υπάρχουν μερικές αλήθειες. Κι ο μετανάστης κάποιες φορές θέλει να γαμήσει. Άνθρωπος είναι.

Αν δε, προέρχεται από κουλτούρες ακραία σεξιστικές που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα μόνο ως αντρική ιδιοκτησία, κουλτούρες βαρύτατα θεοκρατικές που έχουν θεσμοποιήσει τη γυναικεία σκλαβιά και θεωρούν τη γυναικεία σεξουαλική ορμή ως θανάσιμη αμαρτία, το πρώτο που έχει να πολεμήσει είναι την κουλτούρα του- αν δεν θέλει να πολεμηθεί.

Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε προσποιούμενοι ότι δεν ξέρουμε. Από τέτοιες κοινωνίες προερχόμαστε κι εμείς. Ας μου θυμίσει λίγο κάποιος πότε η μοιχεία σταμάτησε να θεωρείται έγκλημα στην Ελλάδα. Νομικά, μόλις το 1982 σταμάτησε να θεωρείται πλημμέλημα.

Αρκετοί μετανάστες προέρχονται από χώρες πολύ πιο ακραία σεξιστικές από ότι ποτέ υπήρξαμε εμείς.

Χώρες που οι γυναίκες εξακολουθούν να λιθοβολούνται, χώρες που ο βιασμός υπό συνθήκες δεν αποτελεί έγκλημα αλλά τιμωρία.

Δεν σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος που μεταναστεύει είναι υποχρεωτικά φορέας της κουλτούρας καταγωγής του. Πολλές φορές μεταναστεύει επειδή δεν την αντέχει, επειδή θέλει να ξεφύγει από αυτήν.

Άλλες φορές πάλι την κουβαλάει μέσα του σαν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του.

Η δήμαρχος της Κολωνίας ζήτησε από τις γυναίκες να είναι καλύτερα προετοιμασμένες για την κάθε επόμενη φορά.

Λογικό: Η ίδια παραλίγον να δολοφονηθεί από τις μαχαιριές ρατσιστή που ήθελε να σώσει τη Γερμανία από την αθρόα συνέρρευση ξένων την οποία η ίδια πολιτικά υποστήριζε και υποστηρίζει.

Αυτή, έχει κάθε λόγο πλέον, να θεωρεί τον ρατσισμό πολύ πιο επικίνδυνο από τον αντιρατσισμό σε τέτοιο βαθμό που προτρέπει τις γυναίκες στη σεμνοτυφία για να μην προκληθούν θεοκρατικά και σεξιστικά ήθη μεταναστών και προσφύγων.

Είναι πολύ αργά πια. Η διάλυση των χωρών της Μέσης Ανατολής θα διαλύσει και την Ευρώπη όπως είχα προειδοποιήσει.

Ήδη την έχει πληγώσει βαθύτατα: ρατσιστές εναντίον μεταναστών, μετανάστες κατά του πληθυσμού, αντιρατσιστές κατά ρατσιστών, η Ευρώπη άλλαξε.

Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί σύντομα να την επαναφέρει στην μέχρι πρότινος ευφορική της κατάσταση.

Το μαχαίρι κόβει το ίδιο ανεξάρτητα από το πιο χρώμα χέρι το κρατά. Κι αυτός που το συγκαλύπτει είναι κι αυτός εγκληματίας ανεξαρτήτου φυλής και πεποιθήσεων.

Φευ. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις.

Κάποτε, ο μεγάλος Αντρέ Μπρετόν, είχε πει ότι ο «Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».

Ρωτώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά αν μου επιτρέπετε: Ποιο είναι το χειρότερο είδος στον Πλανήτη;

Ευχαριστώ Αντρέ. Με κάλυψες πλήρως.

Παρεμπιπτόντως, ένα υπέροχο μυθιστόρημα που ασχολείται με τα παραπάνω θέματα είναι το δικό μου «Το Σημάδι».

Ένας ηλίθιος συγγραφέας μου είχε πει με ύφος δέκα καρδιναλίων πως το μυθιστόρημα μου γράφτηκε αποκλειστικά για την ελληνική κρίση. Φυσικά το βιβλίο γράφτηκε το 2010. Διαβάστε το, συγκρίνετε το με την Ευρώπη του τώρα και θα καταλάβετε γιατί συνεχίζω να γράφω προφητική λογοτεχνία, δυστοπική λογοτεχνία.

Ειδάλλως συνεχίστε να κάνετε συγγραφείς από τα Lidl ακόμη πιο πλούσιους κι υπερόπτες.

Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε ότι είμαι αποκλεισμένους από όλες τις κλίκες και τις φατρίες.  

Κι έτσι, το βιβλιαράκι μπορείτε να το βρείτε μόνο στις εκδόσεις Anima. Παρενοχλείστε τους στο 2155510304. Και για τα Β.Π, στο βιβλιοπωλείο Κούλου Μάρθα, Βας. Σοφίας 14 Μαρούσι, 2108028705.

Επίσης θέλω να ξαναευχαριστήσω δημοσίως τον μεγάλο Γιώργο Κοντογιώργη για την υπέροχη παρουσίαση που κάναμε μαζί για «Το Σημάδι».

Δεσμεύομαι να την ανεβάσω ηχογραφημένη από τον ίδιον μόλις μου στείλουν το οπτικό υλικό. Ακόμη το περιμένω.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 4/2/2016     

Read More »

Τ' ορφανά του Θεού και τ' άγρια ζώα του Παπαφείου

2012:

Βιασμός μάλλον κατ εξακολούθηση ανηλίκου τροφίμου του Παπαφείου ορφανοτροφείου από μεγαλύτερο του ανήλικο και με άλλους ανηλίκους να τραβάν με τα κινητά τους.

Οι νέες τεχνολογίες φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά. Κι ο κόσμος αυτός περιέχει και παιδεραστές και βιαστές και φυσικά παιδιά. Όλα τα χει ο μπαχτσές.

2012:

Κοινωνική λειτουργός που εργαζόταν στο ευαγές ίδρυμα φέρεται να έχει καταγγείλει το βιασμό και τα συνοδευτικά του.

2012-2015:

Η σιωπή των αμνών.

2015: Η υπόθεση σκάει στα χέρια του ακοίμητου φρουρού της ηθικής μητροπολίτη και προέδρου του ΔΣ του Παπαφείου Άνθιμου, ο οποίος υποχρεώνεται σε ανακοίνωση σε μια άβολη περίοδο που η κυβέρνησης της Αριστεράς 2 έχει προβεί στον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αναιρώντας μονομερώς τα capital controls για την εκκλησία και τις ιερές της μπίζνες και κρατώντας τα για τους πολίτες.  

2004: Γράφω «Τα άγρια ζώα της πόλης».

2008: Εκδίδεται και μένει στα ράφια το βιβλίο που χε δει τα πάντα, το μάτι του μέλλοντος γεμάτο τσίμπλα χάσκει ξεχασμένο.

2015: Σας μεταφέρω το σχετικό με το Παπάφειο απόσπασμα από «Τα Άγρια ζώα της πόλης»:

Απόσπασμα 1: «Ο Μακρής άλλαξε κατεύθυνση. Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμασταν έξω από ένα περιφραγμένο μεγάλο λευκό συγκρότημα με λιγοστά φώτα αναμμένα. 

¨Είναι λίγο αργά αλλά δε νομίζω να τα ανησυχήσουμε.¨ Προφανώς μιλούσε για τα παιδιά του ορφανοτροφείου.   

Ο Μακρής πήγε πίσω από το αυτοκίνητο και όταν γύρισε κρατούσε στο δεξί του χέρι σακούλες γεμάτες δώρα.

¨Πάντα κουβαλάω κάτι για τους μπόμπιρες. Τι λες; Πάμε;¨

Το κτήριο φωταγωγήθηκε αμέσως, έγινε σαν γιορτινό.

Περάσαμε στο διάδρομο υποδοχής. Κάποια από τα παιδάκια που ήδη βρίσκονταν εκεί ξεφύγαν από το κράτημα των χαμογελαστών ανθρώπων του ιδρύματος, τρέξαν και βουτήξαν στην αγκαλιά του Μακρή φωνάζοντας ¨νονέ!¨. Ο Μακρής χαμογέλασε και ύψωσε το χέρι με τα δώρα. Τα μικρά βγάλαν κραυγές ενθουσιασμού, σαν τα χελιδονάκια που οι γονείς τους φέρνουν φαί. 

Τα παιδιά ήταν όλα τους φροντισμένα, καθαρά, περιποιημένα. Το περίεργο ήταν πως ακόμη και όταν ο Μακρής πρότεινε τις σακούλες με τα δώρα, μερικά από τα παιδιά δεν έδειξαν να ανταποκρίνονται, μείναν σφηνωμένα στη θέση τους σαν να τα κρατούσε μια δύναμη ισχυρότερη από την επιθυμία. Τα παιδιά αυτά ήταν καθαρά και φροντισμένα όσο και τα υπόλοιπα μα έδειχναν θλιμμένα, φοβισμένα, νικημένα.

Όταν κοίταξα προσεκτικότερα τα παιδιά που γυροφέρναν το Μακρή και τα δώρα του είδα βλέμματα άφοβα, άγρια υπερήφανα, απαιτητικά. Κοιτούσαν το Μακρή σαν να ταν όμοιος τους σαν να τους ένωνε κάτι που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω. Ότι έλειπε από τα παιδιά με τα θλιμμένα μάτια αυτά το είχαν σε περίσσεια, σαν να τους το χαν κατά κάποιο τρόπο κλέψει, να το είχαν απομυζήσει.

¨Πρέπει σιγά, σιγά να πέφτουν στα κρεβάτια τους¨ παρατήρησε ο Μακρής…

Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν νόμισα πως είδα το θυμό στις εκφράσεις των ανωτέρων παιδιών να παραχωρεί τη θέση του σε μια άγρια προσμονή. Οι άρχοντες παίδες άρχισαν να χαχανίζουν και τα χάχανα τους είχαν χροιά μεταλλική, θύμιζαν παιδική σκληρότητα.»

Απόσπασμα 2: «Τα παιδιά δεν κοιμούνταν όπως θα πρεπε…

Προχωράω ανήσυχος. Σε μια στροφή του διαδρόμου αιφνιδιάζομαι, μόλις και προλαβαίνω να σκοντάψω σε ένα μικρό σάρκινο εμπόδιο που ξεπροβάλει μπροστά στα πόδια μου, Ένα μικρό πλασματάκι προχωρά μπουσουλώντας, κλαψουρίζοντας. Το μωρό δείχνει να πονάει, τα μάτια του έχουν γουρλώσει από παχουλά δάκρυα. Ένα άλλο παιδί, μεγαλύτερο, γυμνό, ημιάγριο έρχεται στο κατόπι του. Με κοιτάζει και χαμογελά άγρια, το βλέμμα του είναι αιχμηρό, βλέμμα κυνηγού έτοιμου να σκοτώσει…»

2017: Το ομώνυμο του βιβλίου blog agriazwa δεν ανανεώνεται πλέον. Ο συγγραφέας του δεν γράφει πλέον ελληνικά και αγνοείται την τύχη του.

Έχω από καιρό εξοικειωθεί με την ιδέα του βιολογικού μου θανάτου. Όχι όμως και με την ιδέα του λογοτεχνικού μου θανάτου.

Όχι μόνο για εγωιστικούς λόγους. Ξέρω ότι αν έχω πεθάνει λογοτεχνικά, ξανά και για μια ακόμη φορά η οργανωμένη σαπίλα της χώρας θα έχει σημειώσει μια ακόμη νίκη.

Μόνο εσείς μπορείτε να τους σταματήσετε.

Δεν επαιτώ. Ξέρω ότι για κάποιους από εσάς είναι ανυπόφορα εκεί έξω, χειρότερα ακόμη κι από ότι είναι για μένα. Αλλά με μια αληθινή φωνή λιγότερη, θα είναι ακόμη πιο δύσκολα.

Ένα ακόμη παιδί μου, ένα βιβλίο μου είναι εκεί έξω. «Το Σημάδι» περιμένει να το ανακαλύψετε. Αυτό, πολύ πιο ντροπαλό από «Τα άγρια ζώα» δεν είχε καν το θάρρος να βρεθεί σε πολλά βιβλιοπωλεία. Περιμένει στον εκδοτικό του οίκο να του δώσετε ξανά ζωή.

Και μια που μιλάμε για φωνές, αρχές Νοέμβρη θα έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε τη φωνή μου σε ένα εξαιρετικό αφήγημα: Μια σειρά πρωτότυπων διηγημάτων βγαίνουν σε CD μαζί με το βιβλιαράκι τους από το Studio Amid με τον τίτλο Πρόσωπα Ζώα Πράγματα.

Αναρωτιέστε "τώρα αυτός γιατί χρησιμοποιεί το blog του για να αυτοπροβληθεί;" 

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Γιατί αυτός, εγώ δηλαδή υπόκειμαι σε αποκλεισμούς από όλους τους άλλους που κάνουν τα κουμάντα και που σας επέβαλαν τους σάπιους κολλητούς, γκόμενες και συγγενείς τους ως "πνευματικούς ανθρώπους". 

Δεν είναι ότι στηρίζετε ένα δυσάρεστο συγγραφέα. Την αληθινή λογοτεχνία στηρίζετε. Και αυτή δεν μπορεί να είναι ευχάριστη όσο μια νουτέλα.

Στο χέρι σας είναι να πάνε οι δημοσιοσχεσίτες γλύφτες στο διάολο και να ξαναϋπάρξει λογοτεχνική άνθηση σε μια χώρα με τεράστια λογοτεχνική παράδοση και συμβολή.

Δεν το βλέπω. Όσοι δεν υπήρξαμε λαμόγια είμαστε μελλοθάνατοι. Αλλά μια προσπάθεια ακόμη δεν βλάπτει.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 17/10/2015

Read More »