Δεν θα καταδεχόμουν σε μια τόσο κρίσιμη εποχή να γράψω κάτι
τέτοιο.
Αν δεν υπήρχε μια επιδημία.
Μια επιδημία κλάματος και επιδεικτικής αστοχασιάς.
Για τους εργαζόμενους του Mega τους οποίους προοδευτικοί και
αριστεροί όπως η κ. Ακρίτα άθελα τους τους υπερασπίζονται βοηθώντας έτσι τους ολιγάρχες
που το ήλεγχαν να τους χρησιμοποιούν ακόμη μια φορά, τώρα κι ως ανθρώπινη
ασπίδα.
Σπεύδουν μάλιστα να μας κατηγορήσουν και για κοινωνικό
αυτοματισμό και για μικροψυχία.
Θέλετε να μιλήσουμε για κοινωνία κ.Ακρίτα.
Ας μιλήσουμε.
Μια τέτοια αντίληψη υπεράσπισης των εργοδοτών μέσω του «δικαιώματος
της εργασίας» προέρχεται από τις οικονομικίστικες σχολές που κυριαρχούν στον
κόσμο μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο καπιταλισμός που επιτρέπει στον εργοδότη να εκμεταλλεύεται
τον εργαζόμενο και ο μαρξισμός που επιδιώκει να ανατρέψει αυτή τη σχέση
οικονομικής εκμετάλλευσης.
Παραβλέπεται έτσι συστηματικά από αυτά τα εποικοδομήματα ο
κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και διαστρεβλώνεται η ίδια η κοινωνία.
Την εποχή της ανταλλακτικότητας κάποιος παρήγαγε κάτι και το
αντάλλασε με άλλους που παρήγαν κάτι που ο πρώτος είτε χρειαζόταν είτε θεωρούσε
πολύτιμο.
Η επέμβαση του καπιταλισμού ήταν ότι όχι μόνο προσάρμοζε όπως
οι οικονομικά ισχυροί έκριναν την εμπορική αξία των προϊόντων, αλλά και
επέκτεινε τις ανάγκες των αγοραστών για
να υπάρχουν ολοένα και αέναα αυξανόμενοι οικονομικοί κύκλοι, μια πρακτική που
σαφώς τις τελευταίες δύο δεκαετίες και χάρη στην ισχύ που απέκτησε ο νεοφιλελευθερισμός
βρίσκεται πρακτικά σε υποδρομή στον δυτικό κόσμο.
Αλλά.
Σε όρους κοινωνικούς που σαφέστατα υπερβαίνουν τις οικονομικίστικους,
το συνολικό παραγόμενο αποτέλεσμα της εργασίας είναι ο … κοινωνικός πλούτος.
Αντιλήψεις που απαγορεύουν τον ατομικό πλούτο ψαλιδίζουν τον
κοινωνικό.
Αντιλήψεις και πρακτικές που τον αφήνουν ασύδωτο, σπαταλούν
τον κοινωνικό πλούτο και περιορίζουν μέχρι ατροφίας την κινητικότητά του.
Ο κοινωνικός πλούτος οφείλει να επιμερίζεται όχι μόνο ανάλογα
με τις ανάγκες του καθενός αλλά και με τη συμβολή του καθενός σε αυτόν ώστε να
παράγεται ένα πλεόνασμα που θα έχει και βαθμό επιμερισμού ακόμη και σε αυτούς που
δεν έχουν πρόθεση ή τη δυνατότητα να συμβάλουν στη δημιουργία του.
Τι ακριβώς παρήγαγε η «επιχείρηση» αυτή που λέγεται MEGA;
Εργολάβος του συστήματος εξουσίας που εκμαύλιζε τους πολίτες
για να εξυπηρετεί το σύστημα.
Παρασιτισμός που τρεφόταν με δανεικά κι αγύριστα τα οποία
πληρώνουμε εμείς.
Και η μαφία είχε επιχειρήσεις κι εργαζόμενους.
Ευτυχώς που πότε οι αριστεροί δεν είχαν εκφυλιστεί τόσο για
να υπερασπίζονται το δικαίωμα των εργαζομένων της μαφίας στην εργασία.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Δεν ισχύει αυτό και μάλλον δεν ίσχυε ποτέ.
Οι εργαζόμενοι στο Mega ξέραν ότι ο μισθοί τους ήταν μισθοί
ντροπής.
Αν δεν το ξέραν αρχικά, το μάθαν στην πορεία.
Ο δικός τους κοινωνικός αυτοματισμός που ξέραν ότι οι μισθοί
τους προερχόταν από μια από παρασιτική, αντικοινωνική επιχείρηση ολιγαρχών δεν
έχει καμιά σημασία έτσι;
Δεν λυπάμαι καθόλου για τους εργαζόμενους του Mega όπως
δεν λυπάμαι για τους εργαζομένους του Mega όπως δε λυπάμαι καθόλου για τους εργαζομένους
της Eldorado Gold που καταστρέφουν εν γνώσει τους τον τόπο τους εις βάρος του
κοινωνικού πλούτου.
Ούτε το Mega-λειο υπερασπίζομαι, ούτε συγκεκριμένο μεταλλείο.
Είναι αρκετά μεγαλόψυχο που δεν κατηγορούνται για συνέργεια
στα εγκλήματα των αφεντικών τους και που θα συνεχίσουν να έχουν ίσες ευκαιρίες
με την κοινωνική πλειονότητα.
Στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων αφήσατε να καταστραφούν
τα κοινωνικά κι έτσι τα ατομικά έγιναν θέμα κοινωνικού αυτοματισμού.
Μόνο οι ισχυροί έχουν πλέον δικαιώματα, το κυριότερο εκ των
οποίων είναι το δικαίωμα στην ασυδωσία και την ατιμωρησία.
Μήπως θα έπρεπε να κλάψω και για τους εργαζόμενους της Energa ή
της Emron, ή της Lemhan Brothers;
Η μόνη ντροπή είναι ότι το Mega υπήρξε κυρίαρχο
δια δεκαετίες κι ότι οι μεγαλομέτοχοι και μεγαλοδημοσιογράφοι του δεν θα μπουν
φυλακή.
Λυπάμαι κα Ακρίτα: Σε αυτή την υπόθεση, ΕΙΣΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΣ
ΚΡΙΚΟΣ.
Γιατί ακόμη κι η Ακρίτα, έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ενίοτε Άκριτα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 12/3/2016
