Συρία: Τουρκική εισβολή. Και τώρα τι;

Γιατί μπορεί όλοι να ασχολούνται με το προσφυγικό/μεταναστευτικό, λίγοι είναι αυτοί όμως που ενδιαφέρονται να μάθουν τι γίνεται σε μία από τις πιο σημαντικές εστίες του, την Συρία, εκτός κι αν πρόκειται για κατασκευασμένες ειδήσεις για το τέρας με τα 7 κεφάλια που λέγεται Άσσαντ.

Αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι αυτό που συνέβαινε και πέρσι και αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή.

Ο Ερντογάν τραβάει το σκοινί και από τις δύο άκρες, Συρία και Κύπρο και περιμένει να δει τι ανταλλάγματα θα πάρει για να ξαναρχίσει να ξανατραβάει.

Με τα εσωτερικά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα να έχουν γίνει μη διατηρήσιμα, ο Ερντογάν έχει μια οδό και μόνο για να μείνει στην εξουσία μετά από αυτήν την θητεία του.

Την στρατιωτική.

Η Τουρκία πρέπει να φαίνεται περιφερειακή υπερδύναμη με βαρύνον λόγο σε όλα τα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής.

Όπως και πέρσι, ο Τραμπ  τραβάει τις αμερικανικές δυνάμεις ασφαλείας από την περιοχή. Αυτή τη φορά, δίνει και το πράσινο φως στον Ερντογάν για να μπει μέσα.

Ας δούμε λοιπόν τι έχουν να κερδίσουν και τι έχουν να χάσουν οι μεγάλοι παίχτες:

1)      Τραμπ: Ο Τραμπ έχει δημιουργήσει ένα νέο δόγμα: δεν δρα γεωπολιτικά αλλά με οικονομικά κριτήρια. Αν κάποιος θέλει στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ, ας την πληρώσει. Στην ουσία, καταργεί το σκοπό και την λειτουργία του ΝΑΤΟ όπως την ξέρουμε που ήταν η δυνατότητα επέμβασης ή αποτροπής σε κάθε γωνία του πλανήτη. Η απόφαση του Τραμπ να πάρει τα στρατεύματα, βρίσκει απολύτως αντίθετο το Πεντάγωνο και την πλειοψηφία της αμερικανικής πολιτικής κι αν τελικά δεν αναθεωρήσει, θέτει σε μεγάλη δοκιμασία την συμφωνία της Αστάνα και την λυκοφιλία Ρωσίας Τουρκίας. Από την άλλη, αποτελεί ένα ακόμη χτύπημα στην εικόνα των ΗΠΑ ως του ισχυρότερου συμμάχου, ίσως και το μοιραίο.  Για μια ακόμη φορά, οι ΗΠΑ κρεμάνε του συμμάχους τους, εν προκειμένου τους Κούρδους.

Ο Τραμπ βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τους Δημοκρατικούς σε σχέση με την καθαίρεσή του, οπότε είναι μάλλον λίγο δύσκολο να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική γνωμοδότηση. Η μόνη περίπτωση είναι να πιεστεί πολύ από τους ρεπουμπλικανούς. Παρασκηνιακά και μόνο, καθώς θα ήταν καταστροφικό για το κόμμα που τον στηρίζει να συγκρουστεί σε οποιοδήποτε θέμα ανοιχτά μαζί του εκτός κι αν μεγάλη μερίδα του αποφασίσει την αποπομπή του. Υπάρχει ένα φιδάκι στο καλαθάκι όμως: Ο νέος εισαγγελέας στην Ουκρανία, ανοίγει τους φακέλους της διαφθοράς. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ο γιος του τότε αντιπροέδρου και νυν υποψηφίου πρόεδρου Bidden, ο οποίος είχε, όπως και ο ίδιος είχε δημοσίως παραδεχτεί,  εκβιάσει την Ουκρανική κυβέρνηση με παρακράτηση δανείων δισεκατομμυρίων δολαρίων, ώστε να «παραιτήσει» τον εισαγγελέα που μελετούσε ανάμεσα σε άλλα και την υπόθεση Τραμπ.

Πρέπει να σημειωθεί, πως ο τωρινός πρόεδρος Ζελένσκι δεν είναι μαριονέτα των αμερικανών. Δεν είναι αντιαμερικάνος αλλά είναι παράλληλα και φιλορώσος.

Και καθώς είναι πολύ δύσκολο να βρει στήριξη από άλλους αμερικάνους πολιτικούς, ο Ζελένσκι θα ήθελε με κάθε τρόπο να βρεθούν ευρήματα για υιό και πατέρα Bidden.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η Ουκρανία θα εκλέξει τον αμερικάνο πρόεδρο το 2020. Κι αν αυτός είναι ο Τραμπ, θα χρωστάει τεράστια χάρη στον Ζελένσκι.

2)      Ρωσία: Η Ρωσία βρίσκεται σε αναμμένα κάρβουνα. Είχε δώσει διορία ενός έτους για να καθαρίσει ο Ερντογάν το  Ιντλίμπ από τους τζιχαντιστές για να μην το κάνουν λαμπόγυαλο οι ίδιοι και αυτό δεν συνέβη. Τώρα, βλέπουν τον σύμμαχό τους να επιχειρεί να διαιρέσει ουσιαστικά τη Συρία. Όπως και οι αμερικάνοι, το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Ο πόλεμος δεν είναι επιλογή καθώς θα μπορούσε να εξελιχτεί σε σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν σχεδιάζει προσεκτικά την μεθεπόμενη μέρα κι αυτή ίσως έχει να κάνει με την επαναπροσέγγιση κούρδων και Άσσαντ.

3)      Άσσαντ: Ο Άσσαντ είναι όμηρος των Ρώσων. Εξαρτάται πλήρως από την στήριξη τους. Δεν θέλει όμως την διαίρεση της χώρας του. Οι Ρώσοι δεν μπορούν να στραφούν έναντι του Άσσαντ καθώς θα χάσουν κάθε στήριξη από μεγάλο κομμάτι του συριακού λαού. Υπάρχει σε όλα τα πεδία μια πολύ εύθραυστη ισορροπία τρόμου.

4)      Ερντογάν: Ο Ερντογάν θέλει να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας 30 χιλιομέτρων, εκτοπίζοντας τους Κούρδους κι αντικαθιστώντας τους με τους Σύρους πρόσφυγες που πλέον δημιουργούν δυσφορία στους Τούρκους για να έτσι διαλύσει για πολύ καιρό τον κίνδυνο ενός ενιαίου κουρδικού κράτους. Η Τουρκία λέει πως θα πολεμήσει και τους Κούρδους «Τρομοκράτες» και την ISIS. Ψεύδεται φυσικά. Η Τουρκία και οι τζιχαντιστές ήταν συνεργάτες κι επιπρόσθετα είναι αδύνατο να πολεμήσει κούρδους και τους εναπομείναντες Τζιχαντιστές. Στην περιοχή υπάρχουν καταυλισμοί με περίπου 100000 άτομα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την ISIS. Όποιους από αυτούς έχουν πολεμική εμπειρία, ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να τους εντάξει στον στρατό του ή να τους εξαπολύσει απ’ αμοιβή κατά των Κούρδων. Μια νέα εστία τρομοκρατών θα δημιουργηθεί. Είναι πάρα πολύ αμφίβολο το αν ο Ερντογάν θα καταφέρει, αν καθαρίσει την περιοχή από τους Κούρδους,  να κρατήσει τους Τζιχαντιστές υπό τον έλεγχο του. Είναι πολύ πιθανόν σε μερικά χρόνια να ξαναδούμε την ανάδυση του νέου ισλαμικού κράτους. Και για αυτό θα ευθύνεται αποκλειστικά ο Ερντογάν. Αν ο Ερντογάν καταφέρει ότι θέλει, θα έχει να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο φθοράς από το κουρδικό αντάρτικο.

5)      Δεν γνωρίζουμε τι θα κάνουν οι Κούρδοι της περιοχής αν κι όταν εισβάλλει ο Ερντογάν. Εκτιμούμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί τον Οκτώβριο μετά την συνάντηση Ερντογάν Τραμπ αλλά ήδη η τουρκική αεροπορία χτυπά κουρδικές θέσεις στο Βόρειο Ιράκ, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τον χρόνο της εισβολής.

Κάποιες οικογένειες θα φύγουν ελπίζοντας ότι θα ζήσουν για να πολεμήσουν μια άλλη μέρα τους Τούρκους στο πλευρά του Συριακού στρατού. Όσοι περισσότεροι μείνουν,  τόσο πιο τέλειο το μακέλεμα από τον Ερντογάν και τους Τζιχαντιστές του.

6)      Ιράν:  Το Ιράν είναι με την πλάτη στα σχοινιά λόγω των αμερικανικών κυρώσεων και των κλιμακώσεων. Η τουρκική εισβολή περιορίζει την επίδραση που έχει το Ιράν στην περιοχή, αλλά σύγκρουση με τα τουρκικά στρατεύματα μπορεί να οδηγήσει τελικά σε αμερικανική επέμβαση στο Ιράν. Νομίζουμε λοιπόν ότι και το Ιράν θα επιλέξει ένα πόλεμο φθοράς μέσω φίλιων ομάδων της περιοχής.

7)      Ελλάδα: Το πρωτάθλημα έχει ξαναρχίσει όπως και next top model αλλά και τα τουρκικά σίριαλ. Την ίδια στιγμή αναβαθμιζόμαστε πάλι γεωστρατηγικά ενώ οι αμερικάνοι είναι απολύτως πρόθυμοι να μας εμπλέξουν και στρατιωτικά στην κόλαση της Μέσης Ανατολής σε κάθε δυσμενές για αυτούς σενάρια. Είναι πραγματική μεγάλη γεωστρατηγική αναβάθμιση να γίνεις Κούρδος στη θέση των Κούρδων

Πέτρος Αργυρίου, agriaζωα.blogspot.com, 8/10/2019.

Read More »

Δυό φαντάροι, μία Λίρα.

Είναι απίθανο να φανταστούμε μια κυβέρνηση που έδωσε την Μακεδονία χωρίς ανταλλάγματα πέρα από μια επιθυμούμενη πολιτική εύνοια των ΗΠΑ, να έχει πάρει τους δύο φαντάρους τσάμπα.

Η αιφνιδιαστική απελευθέρωση τους και μάλιστα μια ημερομηνία συμβολική δεν έχει να κάνει με τις βλέψεις του Ερντογάν στα ελληνοτουρκικά.

Έχει να κάνει με ένα πολύ μεγαλύτερο γεωπολιτικό και οικονομικό παίγνιο.

Ο Πάστορας Μπράνσον από μια σχετική αφάνεια διετίας έχει αναχθεί σε πρώτο θέμα ενόψει των επερχόμενων εκλογών στις ΗΠΑ και τον εσωτερικό πόλεμο ανάμεσα στον αμερικανό πρόεδρο και το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, ο οποίος τις τελευταίες μέρες έχει πάρει νέα τροπή με τον πρόεδρο να περνάει για πρώτη φορά έμπρακτα στην αντεπίθεση.

Ο Trump αφαίρεσε την διαβάθμιση ασφαλείας από τον πρώην διοικητή της CIA John Brennan. Έπονται κι άλλοι υψηλόβαθμοι πρώην αξιωματούχοι.

Είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης για τον Trump να ισχυροποιηθεί.

Η πίεση του προς τον Ερντογάν οδήγησε την τουρκική Λίρα σε νέα κατρακύλα.

Ήταν μεγάλη έκπληξη λοιπόν ότι τη στιγμή που ο Ερντογάν ανακοινώνει δασμούς σε αμερικανικά προϊόντα ως αντίποινα για την ασφυκτική πίεση στην λίρα, αυτή να ανακτά το ένα έβδομο της αξίας της.

Είναι ένα παράδοξο το οποίο έχει μια και μόνο ερμηνεία: ότι η παράδοση του πάστορα έχει προσυμφωνηθεί και μένουν μόνο οι τεχνικές λεπτομέρειες και η εξασφάλιση έστω κάποιου ανταλλάγματος ή προοπτικής του από τους αμερικάνους προς τους Τούρκους.

Η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων ήταν απλά ένα πρώτο βήμα στην σκάλα που οδηγεί στον πάστορα, καθώς η απευθείας απελευθέρωσή του θα εξέθετε πολύ έντονα τον Ερντογάν.

Μια παράπλευρη ωφέλεια κι όχι μια νίκη της ελληνικής διπλωματίας.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρόκειται να αναβαθμιστούν όπως ομφαλοσκοπικά ισχυρίζεται η ελληνική κυβέρνηση.

Όχι όταν ο τουρκικός αλιευτικός στόλος έχει εισβάλει στο Αιγαίο προκαλώντας τρομακτικά πλήγματα στην ελληνική αλιεία και το θαλάσσιο πλούτο μας.  Ως γνωστόν άλλωστε, το Αιγαίο για κάποιους ανήκει στα ψάρια του. Αν τα ψάρια του ανήκουν στους Τούρκους λοιπόν... 

Επιμένω: Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν θα αναβαθμιστούν:

Όχι όταν μόλις χθες έξι τουρκικά μαχητικά παραβίασαν τον εθνικό μας εναέριο χώρο.

Πάρτε το χαμπάρι.

Ο Ερντογάν δεν έχει εναλλακτική στην οικονομία του από τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου.

Δεν πρόκειται να τα αφήσει στους Κυπρίους και τους Έλληνες.

Δεν υπήρξε καν εκεχειρία.

Η ενδοτικότερη και προθυμότερη ελληνική κυβέρνηση όλων των εποχών συνιστά στους Έλληνες αλιείς να κάνουν τις πάπιες μην τυχόν και προκληθεί θερμό επεισόδιο που θα χαλάσει το ματαιόδοξο αφήγημα της.

Η «ελληνική» κυβέρνηση έχει ήδη προεργαστεί τον αφελληνισμό και της Θράκης καθώς κινείται προς την κατεύθυνση της πάγιας τουρκικής φιλοδοξίας να ελέγχει την μειονότητα μέσω των δικών της μουφτήδων.

Σταθείτε λίγο. Πραγματικά.

Η τουρκική κρίση πιέζει τις ευάλωτες Ιταλικές και Γαλλικές τράπεζες, με την νέα Ιταλική κυβέρνηση να είναι ετοιμοπόλεμη κατά του Βερολίνου.

Οι δασμοί του Trump εναντίον της Τουρκίας, της ΕΕ και οι κυρώσεις σε Ιράν και Ρωσία που βλάπτουν και την γερμανική οικονομία καθώς αυτή έχει θέσεις και στο Ιράν και τη Ρωσία ενώ η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας δημιουργούν ένα στιγμιότυπο κατά το οποίο η δημιουργία ενός μπλοκ ανάμεσα στις προαναφερθείσες χώρες μοιάζει μια κάποια λύση.

Με την Ελλάδα να έχει προκαλέσει τη χειρότερη διπλωματική κρίση ever με τη Ρωσία και τον Ρώσο πρωθυπουργό να έχει για πρώτη φορά αναφερθεί σε τουρκική δημοκρατία της Κύπρου, που ακριβώς βρίσκεται η Ελλάδα;

Μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Ότι συμφωνίες γίνουν ανάμεσα στα μπλοκς, θα είναι εις βάρος της Ελλάδας και με συνέπειες πολύ πιο διαρκείς από τη θητεία της συγκεκριμένης «ελληνικής κυβέρνησης».

Για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε:

Η Τουρκία είναι ένα κράτος τρομοκράτης. Είναι πολιτική της να απαγάγει και να κρατάει ομήρους και να ζητάει ανταλλάγματα.

Αυτό δούλεψε με τη Γερμανία που για ένα δημοσιογράφο ξεπάγωσε τις πωλήσεις οπλικών συστημάτων. Άλλο που δεν ήθελε.

Το ίδιο επιχείρησε να κάνει και με τις ΗΠΑ, σε μια συγκυρία πολύ αρνητική για την Τουρκία. Η τακτική των υψηλών ρίσκων, σήμα κατατεθέν του Ερντογάν, αυτή τη φορά δεν μπορούσε να φέρει άμεσα καρπούς. Κι έτσι ο Ερντογάν έκαψε κάποια από τα λιγότερο σημαντικά χαρτιά του.

Κάθε φορά που οι Έλληνες πανηγυρίζουν, μεγάλο κακό έρχεται.

Η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ σφύρας κι άκμονος.

Οι γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες κινούνται απειλώντας να συνθλίψουν τη χώρα. Κι οι δικοί μας κάνουν πλάκα.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 17/08/2018

Read More »

"O νέος ψυχρός πόλεμος υπερθερμαίνεται". Απόσπασμα από σφαιρικότατο άρθρο μου στο ερχόμενο Hellenic Nexus

Απόσπασμα από το σφαιρικότατο άρθρο μου, "Ο νέος ψυχρός πόλεμος υπερθερμαίνεται" που θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος του ανανεωμένου μηνιαίου περιοδικού Hellenic Nexus:

"Χημικά όπλα νο3: Ο φερετζές του ιμπεριαλισμού

Με την ανακοίνωση του προέδρου Τραμπ για απόσυρση του αμερικανικού στρατού από τη Συρία, το παιχνίδι εκεί φάνηκε προς το παρόν να τελειώνει για τη Δύση. Αυτό ήταν κάτι που το βαθύ κράτος σε ΗΠΑ και Ευρώπη δεν θα επέτρεπε.

Έτσι ανακάλυψε για μια ακόμη φορά τα «χημικά όπλα της Συρίας» όπως ακριβώς είχε κάνει και με τα δήθεν χημικά όπλα του Ιράκ, σε μια στιγμή μάλιστα που ο πρόεδρος της Συρίας Άσαντ είχε κάθε λόγο να μην προκαλέσει μια δυτική επέμβαση καθώς κέρδιζε μετά από χρόνια την χώρα του πίσω. Από την άλλη, ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ με το κατασκευασμένο σε μεγάλο βαθμό σκάνδαλο της ρωσικής ανάμειξης στην εκλογή του να τον κυνηγά ανελλιπώς , χρειαζόταν έναν αντιπερισπασμό, ενώ κι η πρωθυπουργός της Αγγλίας Τερέζα Μέι, σε συνδυασμό με τη δολοφονία του διπλού κατασκόπου Σκριπάλ, είχε μια πολύ καλή ευκαιρία να εμφανίσει τη Ρωσία ως μεγάλο μπαμπούλα και να χρησιμοποιήσει την επίθεση στη Συρία ως αντιπερισπασμό για τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν, όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, επιδιώκει να ανασυστήσει την νεοαποικιακή μεγάλη Γαλλία και το όραμα του περνάει υποχρεωτικά κι από τη Μεσόγειο.

Για αυτούς τους λόγους, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία, έριξαν πάνω από 100 πυραύλους στη Συρία.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν βγει εντελώς εκτός ελέγχου. Ευτυχώς, με πρωτοβουλία του υπουργού αμύνης των ΗΠΑ James Mattis και του προέδρου της Γαλλίας Μακρόν, οι Ρώσοι ειδοποιήθηκαν εγκαίρως για τους στόχους της επίθεσης ώστε να μην υπάρξει ατύχημα κι η επίθεση της Δύσης κατέληξε να είναι απλά μια προσχηματική επίδειξη ισχύος από την οποία ο μεγαλύτερος κερδισμένος ήταν η Τουρκία που έχει πλέον αναβαθμιστεί σε παγκόσμιο ρυθμιστή.

Έτσι αποφύγαμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Δυστυχώς, μόνο προς το παρόν.

Γιατί ο νέος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ είναι ο John Bolton, ένα διαβόητο γεράκι του πολέμου που έχει μόνιμα το Ιράν στο στόχαστρο του.

Σε συνδυασμό με τις βλέψεις του Ισραήλ που έχει προσαρτήσει τα συριακά και πολύ σημαντικά υψώματα του Golan από το 1967 και επιδιώκει την διάλυση της Συρίας αλλά και το να τραβήξει το NATO σε πόλεμο με τον μεγάλο του εχθρό, το Ιράν, δημιουργείται ένα εκρηκτικότατο μείγμα ικανό να τινάξει την παγκόσμια ειρήνη, αν όχι και τον ίδιο τον πλανήτη στον αέρα.

Η Ελλάδα και η Κύπρος από την άλλη, έχουν συρθεί στο στρατόπεδο της Δύσης, με την βάση της Σούδας και το Ακρωτήρι να αποτελούν πλέον δομικότατα στοιχεία κάθε μεγάλης δυτικής επιχείρησης στη Μέση Ανατολή.

Ακόμη κι αν δεν προκύψει διακρατικός πόλεμος με την Τουρκία, οποιαδήποτε γενίκευση του πολέμου δια αντιπροσώπων μεταξύ Δύσης/Ισραήλ/Σαουδικής Αραβίας και Ρωσίας/Ιράν, θα ρουφήξει τάχιστα την Ελλάδα στη δίνη του Τρίτου Παγκοσμίου.

Το μέγα ερώτημα λοιπόν που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το κατά πόσο η χώρα με την οικονομία της και το δημογραφικό της ήδη καταστραμμένα, θα μπορέσει να επιβιώσει με τις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες να την συμπιέζουν όλο και περισσότερο, σε ένα ανελέητο παιχνίδι ανακατανομής της παγκόσμιας ισχύος που οι περισσότεροι πολίτες και πολιτικοί της δεν είναι καν σε θέση να αναγνωρίσουν."

Read More »

Το Ιράκ στα ματοβαμμένα χέρια του Αλλάχ

Σε ετούτο εδώ το blog έχουμε κάνει πολλούς ισχυρισμούς που φαντάζουν ανοίκειοι στην αφήγηση της θεαμαπάτης που έχουν επιβάλλει μαζικά τα δυτικά μήντια στους πληθυσμούς τους.

Ισχυρίστηκα ότι ήταν η πολιτική της κυβέρνησης Bush που έδωσε σάρκα και οστά σε μια οργάνωση σχεδόν φάντασμα, την Αλ Κάιντα, πολιτική που στην περίπτωση της Λιβύης και της Συρίας συνεχίστηκε και από τον νομπελίστα ειρήνης Barrack Obama με ολέθρια αποτελέσματα για τις χώρες αυτές και τους κατοίκους της και όχι μόνο.

Ισχυρίστηκα ότι η Συρία ήταν το τελευταίο οχυρό της σταθερότητας καθώς το καθεστώς Άσσαντ ενθυλάκωνε και περιόριζε σημαντικούς πυρήνες τζιχαντισμού.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που η Μ.Βρετανία είπε όχι στο ενδεχόμενο συμμαχικής επίθεσης κατά της Συρίας: Οι Βρετανοί, με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού τους να είναι ισλαμικό, φοβούνται για το μέλλον της ίδιας της χώρας τους σε περίπτωση που οι πυρήνες τζιχαντιστών απεγκλωβιστούν, ενισχυθούν και διαχυθούν ακόμη περισσότερο και στη Δύση. Οι Βρετανοί εύλογα λοιπόν εξέθεσαν τους συμμάχους τους Αμερικάνους και είπαν όχι στην επίθεση στη Συρία, σε αντίθεση με τον αντιπρόεδρο της «ελληνικής κυβέρνησης» Ευάγγελο Βενιζέλο που με υπερβάλλοντα ζήλο προώθησε την ιδέα και την ελληνική συμμετοχή στην ενδεχόμενη επίθεση κατά της Συρίας αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πόσο επικίνδυνα τυχοδιώχτης είναι.

Γιατί ξεκινάμε αυτήν την κουβέντα;

Γιατί μέσα σε μερικές μέρες, η τζιχαντιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIL ή και ISIS) έχει κάνει μια θεαματική προέλαση στο Ιράκ, έχει καταλάβει την Μοσούλη καθώς και άλλα στρατηγικής σημασίας σημεία και βρίσκεται μια ώρα απόσταση από τη Βαγδάτη.

H ISIL είναι μπάσταρδο παιδί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των πολέμων «υπέρ των δημοκρατίας» των μεγάλων συμφερόντων που έχει βιάσει ήδη δεκάδες κράτη ανά τον κόσμο.
Ο αρχηγός της, ο Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, επιφανής σουνίτης του Ιράκ, ριζοσπαστικοποιήθηκε χάρη στους Αμερικανούς σε διάφορες φάσεις όλο και περισσότερο. Η πρώτη φάση ήταν η απρόκλητη και συνάμα προκλητική εισβολή των αμερικανών στο Ιράκ το 2003 υπό το απολύτως κατασκευασμένο πρόσχημα της κατοχής από τον Σαντάμ Χουσεϊν όπλων μαζικής καταστροφής. Εκείνη την περίοδο ο Μπαγκντάντι μπαίνει στην ένοπλη δράση κατά των αμερικανών. Φυλακίζεται στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου κατά της τρομοκρατίας και κατά τη φυλάκιση του δικτυώνεται με την νέα Αλ Κάιντα, οργάνωση φτιαγμένη με τα υλικά των αμερικανικών πρακτικών αποσταθεροποίησης του Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και που μετά το 2001 αποκτά διεθνή, πανισλαμική επιρροή χάρη στον πόλεμο των αμερικανών και των συμμάχων της κατά της τρομοκρατίας. Ο Μπαγκντάντι σε μικρό διάστημα θα φτάσει στην κορυφή της ιρακινής ιεραρχίας της «Αλ Κάιντα».
Βλέποντας καινούριες προοπτικές να ανοίγονται μετά την αραβική άνοιξη, ο Μπαγκντάντι, το 2012 στέλνει το δεξί του Αμπού Μοχάμαντ αλ Γκολάνι στη Συρία που ήδη έχει αποσταθεροποιηθεί ανάμεσα σε άλλους και κυρίαρχα από τζιχαντιστές με την οικονομική και εξοπλιστική ενίσχυση των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (ενδεχομένως ίσως και άλλων του άξονα του κακού, όπως το Ισραήλ και το Πακιστάν).
Μετά από την αποτελεσματικότατη δράση του Γκολάνι και για λόγους ηγεμονισμού, ο Μπαγκντάντι πηγαίνει στη Συρία και έρχεται σε σύγκρουση με τον υπαρχηγό του. Με αποτρόπαιες πρακτικές εγκαθιστά τη δικιά του σφαίρα επιρροής στη Συρία.
Δε γνωρίζουμε αν υπήρξε απευθείας χρηματοδότηση του Μπαγκντάντι από τον αμερικανικεντρικό άξονα του κακού.
Ο Μπαγκνάντι φαίνεται πως λαφυραγώγησε άλλες αντισυριακές ισλαμιστικές ομάδες που είχαν χρηματοδοτηθεί και εξοπλιστεί κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ αυξάνοντας έτσι κατά πολύ τις επιχειρησιακές του δυνατότητες, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
 Με αυτόν τον τρόπο ήταν έτοιμος για το επόμενο και πολύ πιο φιλόδοξο βήμα του: την κατάκτηση του Ιράκ.
Ο Μπαγκντάντι δε βρήκε πουθενά μέχρι και χθες ισχυρή αντίσταση. Με το πλιάτσικο που έκανε στη Συρία και μετά στο Ιράκ, λάδωσε με χαρακτηριστική ευκολία σουνίτες στρατιωτικούς που είχαν επιβιώσει από την εποχή του Σαντάμ. Η ομάδα του ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο τόσο από ντόπιους που καταλήφθηκαν από τον τζιχαντιστικό παροξυσμό αλλά και από δυτικούς τζιχαντιστές, άλλοι τους μισθοφόροι και κάποιοι απλοί εθελοντές με προνόμια (για αυτό το τεράστιο ζήτημα διαβάστε περισσότερα εδώ)
Στο διάβα του λαφυραγώγησε και στρατιωτικό εξοπλισμό που είχαν δώσει οι Αμερικανοί στα ανδρείκελά τους, τη Σηιτική κυβέρνηση του Ιράκ, περιλαμβανομένων τανκς, φορτηγά και Humvees.
Η ομάδα του Μπαγκντάντι, μη αναγνωρισμένο νόθο των αμερικανικών πολιτικών, αποκτά πλέον χαρακτηριστικά στρατού ακολουθώντας και μια άλλη πρακτική που δανείστηκε από τους αμερικανούς και τους τζιχαντιστές συμμάχους του στον Πόλεμο κατά της Λιβύης: Η ISIL έχει ήδη απελευθερώσει 2500 κρατούμενους στις φυλακές του Ιράκ που φυλακίστηκαν στα πλαίσια του πολέμου κατά τις τρομοκρατίας, αρκετοί από τους οποίους και πρόθυμοι είναι και πολεμική εμπειρία έχουν.
Ως αποτέλεσμα, ιρακινοί δεσμοφύλακες έχουν μαζικά εκτελέσει κρατούμενους σε περιοχές  που απειλούνται να καταληφθούν από την ISIL, για να μην ενισχυθεί κι άλλο ο στρατός της.
Φυσικά, η ISIL έχει τις μαζικές εκτελέσεις στην ημερησία της διάταξη. Είναι άγνωστο το πόσους Ιρακινούς με χαρά έχει ήδη εκτελέσει.
Έχουμε περιγράψει ξανά και ξανά ότι η αραβική άνοιξη, την οποία ακόμη και αριστερές αλλά και αναρχικές μαζορέτες της εμπορικής δημοκρατίας made in USA καταχειροκρότησαν, δεν ήταν παρά ένα στάδιο σε ένα σχέδιο καμένης γης, για να μην μπορέσουν πρωτεύοντος οι Κινέζοι και δευτερεύοντος και οι αναγεννημένοι Ρώσοι να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικονομική επιρροή σε αμερικανόφιλα καθεστώτα τα οποία πλέον οι αμερικανοί δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε την πρόθεση να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν.
Το σχέδιο προχώρησε με την καταστροφή της προηγμένης και ανεξάρτητης Λιβύης και την απόπειρα καταστροφής της επίσης προηγμένης και ανεξάρτητης Συρίας.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στο Ιράκ είναι τα απόνερα της ιμπεριαλιστικής αλητείας των ΗΠΑ των τελευταίων τουλάχιστον 60 ετών.
Οι αμερικάνοι λίγα μπορούν να κάνουν για να αποτρέψουν τη μετατροπή του Ιράκ σε ισλαμικό χαλιφάτο από την ISIL.
Για αυτό γυρνάν απρόθυμα προς ένα μισητό εχθρό τους, το σηιτικό  Ιράν, που για τους παρανοϊκούς νεοσυντηριτικούς θα ήταν μετά τη Συρία ο επόμενος πολεμικός στόχος των Αμερικανών.
Και οι Βρετανοί ανοίγουν πλέον την πρεσβεία στην Τεχεράνη και αναθερμαίνουν τη σχέση τους με το Ιράν: Οι Βρετανοί φοβούνται τις παρενέργειες του εξτρεμιστικού ισλαμισμού ακόμη και μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Φυσικά, το Ιράν δεν χαρακτηρίζεται για την ηλιθιότητά του. Δεν έχει ξεχάσει τον καταστροφικότατο Ιρακινοϊνρανικό πόλεμο τη δεκαετία του 1980, ούτε το βρώμικο ρόλο πρωτίστως των Αμερικανών αλλά και των Βρετανών σε αυτόν, ούτε αγνοεί τι έχουν κάνει οι Αμερικάνοι σε όλους τους Μπααθικούς συμμάχους τους κατά τη διάρκεια της νέας χιλιετίας.
Στην παρτίδα εμπλέκεται και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, πιστά σκυλιά των ΗΠΑ που βλέπουν το αφεντικό τους να γλύφει το μισητό τους Ιράν. Τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και το Κατάρ συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στην τζιχαντιστική φωτιά παρότι ξέρουν ότι είναι πιθανό σύντομα και οι ίδιοι να καούν.
Εμπλέκεται και το Ισραήλ που βλέπει τον παραδοσιακό άξονα του κακού (ΗΠΑ, ΣΑ, Κατάρ, Πακιστάν και δευτερεύοντος και ΕΕ) να αλλάζει και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες στρατηγικές συμμαχίες και ισορροπίες, ακόμη και μακρινές από τις λογικές του παρελθόντος.
Στο παιγνίδι εμπλέκεται και η Τουρκία με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για τους Κούρδους του Ιράκ και τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες για τον αραβικό κόσμο.
Εμπλέκεται και η Ρωσία για την οποία η προέλαση της ISIL αποτελεί κρυφίως καλό νέο, καθώς ανεβάζει τις τιμές του πετρελαίου και περιορίζει τη ροή ιρακινού πετρελαίου στη Δύση ενώ δημιουργεί για την Αμερική μια νέα εστία προβλημάτων που θα την αποσπά κάπως από τη δυνατότητα επιπρόσθετων αντιρωσικών σχεδιασμών στην Ουκρανία.
Όπως προειδοποιούσαμε την πλειοψηφία των μαζών που προέβαλαν τη στατική τους αντίληψη στην πραγματικότητα και επέτρεπαν στις ελίτ να χρησιμοποιούν την τυφλότητα των πολλών για να σχεδιάζουν μπροστά στα μάτια τους το μέλλον όλων, όλος ο πλανήτης είχε ξαναγίνει μια τεράστια σκακιέρα και οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι παρά πιόνια που θυσιάζονται χωρίς δεύτερη σκέψη για να προστατευτούν υψηλόβαθμα κομμάτια.
Θα κλείσουμε με την ιδιάζουσα δράση της ISIL και τις συνέπειες της για τον πλανήτη. Η ISIL δημιουργεί το δικό της οικονομικό κύκλο στον οποίο λόγω της φύσης της είναι υποχρεωμένη να εντάξει και άλλες ομάδες παρόμοιου χαρακτήρα, τρομοκρατικές, παραστρατιωτικές ακόμη και αμιγώς εγκληματικές, κατά προτίμηση με ισλαμικό προσωπείο.
Με αυτόν τον τρόπο και άλλες μισάνθρωπες οργανώσεις όπως η Boko Haram αλλά και άλλες αφρικανικές τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμικού τύπου που έχουν εμφανιστεί ή έστω αναβιώσει με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» βρίσκουν πελάτες, προμηθευτές και χρηματοδότες, ενισχύονται οικονομικά και διευρύνουν τη δράση και την επιρροή τους, σκορπώντας τον τρόμο στον πλανήτη.
Το 1970 οι τζιχαντιστές ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών κατά των Ρώσων. Το 2000 οι αμερικάνοι τους ανακήρυξαν στους χειρότερους εχθρούς τους, αναβιώνοντας τους και ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο. Το 2010 θα τους αναχρηματοδοτήσουν και θα τους εξοπλίσουν για να ρίξουν τους πρώην συμμάχους τους, τους Μπααθιστές. Τότε τους λέγαν μαχητές της δημοκρατίες. Τώρα ξαναγίναν τρομοκράτες που καταπίνουν το Ιράκ. Και τώρα οι αμερικανοί γλύφουν έναν άλλον μονομερώς διακηρυγμένο εχθρό τους σχεδόν διαχρονικό, το Ιράν, για να αναχαιτίσει τους τζιχαντιστές.
Τρομοκράτες και εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι δε συντάσσονται με τα αμερικανικά συμφέροντα. Και καθώς τα αμερικανικά συμφέροντα αλλάζουν μόνο αφού έχουν κάνει τον κόσμο πουτάνα, αλλάζουν και αυτοί οι ορισμοί.
Μη ρωτάτε λοιπόν ποιος εκκόλαψε το αυγό του φιδιού παγκοσμίως: Το έθνος των τυχοδιωκτών το κανε, οι Ηνωμένες Αλητείες της Αμερικής.
Αυτοί που ξανανοίγουν παλιές πληγές για να δημιουργήσουν νέες.
Η μόνη μας παρηγοριά σε αυτό το χάος είναι το ότι το blog και ο συγγραφέας του δικαιώνονται διαρκώς από τις εξελίξεις και μπορούν να καυχιούνται για την αξιοπιστία τους, μια αξιοπιστία πανάκριβη καθώς ισοδυναμεί με διαρκή οικονομική ανέχεια. Και όσο το blog διατηρεί τη χρησιμότητα και την κρισιμότητά του, θα συνεχίσει να υπηρετείται από το συγγραφέα του.

(Διαβάστε επίσης το περιεκτικότατο και παραδόξως καλό άρθρο του ριζοσπάστη http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7990544&publDate=15/6/2014)

Πέτρος Αργυρίου, 17/6/2014, agriazwa,blogspot.com

Read More »