Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τριανταφύλλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τριανταφύλλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019

Φίμωση (του πέους;)




Πάνε χρόνια πριν που προειδοποιούσαμε για τις πιθανές επικίνδυνες προεκτάσεις του αντιρατσιστικού νόμου που στόχο είχε απλά τη φίμωση.

Ο εκ του Harvard ορμώμενος  Παναγιώτης Δημητράς είναι μια από αυτές τις συνέπειες.

Ο συνιδρυτής του (χρηματοδοτούμενου από τον δισεκατομμυριούχο «ανθρωπιστή» George Soros που προωθεί την μετανάστευση και τα μειονοτικά αλλά και το Σκοπιανό μέσω των ΜΚΟ του και της επιρροής του σε κυβερνήσεις), «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι» Δημητράς, έχει χτίσει κάτι που κάποιος άλλος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει «βιομηχανία μηνύσεων» που δεν επιχειρεί να φιμώσει την αντίθετη άποψη αλλά την Άποψη.

Η μέθοδος του είναι αναγνωρίσιμη. Βρίσκει αναγνωρίσιμα πρόσωπα και τα στέλνει δικαστήριο με βάση τον αντιρατσιστικό.

Από τα πρώτα θύματα αυτής της δικαστικής ταλαιπωρίας ήταν δύο πρόσωπα που ανήκαν στην πρωτοπορία του προοδευτικού χώρου, η συγγραφέας-αρθρογράφος Σώτη Τριανταφύλλου και ο αρθρογράφος-συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος, οι οποίοι εύλογα υποστήριξαν σε αρθρογραφία τους ότι μεγάλο τμήμα του Ισλάμ δεν είναι συμβατό με την Δύση της ισότητας των φύλων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έχει μηνύσει και τον πρώτο τρισεκατομμυριούχο μπατίρη του πλανήτη, Αρτέμη Σώρρα, λες και χρειαζόταν ο αντιρατσιστικός νόμος για να καταδικαστεί ένας τύπος που έχει επιχειρήσει να εξαπατήσει το Ελληνικό Δημόσιο δεκάδες φορές κι έχει εξαπατήσει χιλιάδες συμπολίτες μας με ομόλογα από το παιχνίδι Μονόπολη.

Μέσα στις γιορτές ο Δημητράς φρόντισε να εξαπολύσει δύο νέες μηνύσεις: Μία κατά του Γιάννη Ζουγανέλη για δηλώσεις του για τους μετανάστες που έχουμε στην Ελλάδα και μία κατά του φιλελεύθερου αρθρογράφου Τηλέμαχου Χορμοβίτη για άρθρο του για τις ακρότητες στις οποίες κύκλος ακτιβιστών της LGTB «κοινότητας» επιδίδεται, καταστρέφοντας προσωπικότητες και καριέρες, επιδιώκοντας μια σκοταδιστική άλωση της ίδιας της βασικής επιστήμης με στόχο όχι την ισότητα αλλά την ισοπέδωση.

Ακολουθώντας λοιπόν κι εμείς τις προσταγές της συγκεκριμένης σέχτας, δεν θα αποκαλέσουμε τον Δημητρά κύριο Δημητρά αλλά Το Δημητρά. Το ουδέτερο δεν είναι σεξιστικό και δεν προσβάλει τις μειονότητες. Το Παναγιώτη Δημητρά.
Ε, και καλή χρονιά να χουμε.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 3/1/2019

Read More »

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Και τα ψιλά στην Τρόικα!


Και τα ψιλά στην Τρόικα!

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Χθες το πρωί ένας ακόμη «μικρός ήρως» έδωσε τα ρέστα του. Τα έδωσε στον εκπρόσωπο του ΔΝΤ και μέλος της τρόικας Πόουλ Τόμσεν.  Του πέταξε κάτι ψιλά για να πάει να ανάψει κανά κερί για τις ψυχές των Ελλήνων που ο ίδιος και η συμμορία του σκότωσαν.

Ο φιλανθρωπος τρομοκράτης συνελήφθη πάραυτα και μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΑ ως δημόσιος κίνδυνος που είναι.

Είναι η δεύτερη σοβαρή επίθεση της τρομοκρατικής φιλανθρωπικής οργάνωσης ΕΥΟ (Εξαθλιωμένοι Υπερ Ολιγαρχών). Η πρώτη ήταν η επίθεση φιλίας των αυτονομιστών εργαζόμενων στην τοπική αυτοδιοίκηση στον υπουργό οικονομικών Ι. Στουρνάρα όταν επιχείρησαν να του δώσουν καλάθι με τα αγαθά της μάνας Γης για τη φουκαριάρα τη μάνα του.  

Οι αρχές υποψιάζονται ότι ο φιλάνθρωπος τρομοκράτης συνέλεξε τα πυρομαχικά του κατά της δράσης του στην εγκληματική οργάνωση «Δεν πληρώνω».

Την τρομοκρατική ενέργεια καταδίκασε σύσσωμος ο μπουκαλορίχτης Pretendερης και το θύμα της τρομοκρατίας του Γιαουρτιού Σώτη Τριανταφύλλου. Tην επίθεση χειροκρότησε ο Αντώνης Σαμαράς καθώς μπορεί κάλλιστα να την εντάξει και αυτή στη θεωρία των δύο άκρων του όπου όλοι χωράν, από τρομοκράτες μέχρι ανυπάκουους δημοκράτες και αξιοπρεπείς πολίτες.

Ο Γιάννης ο Στουρνάρας έδειξε εκνευρισμένος από τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος και την επιδεικτική σπατάλη πλούτου. Παρά ταύτα ένιωσε δικαιωμένος για τις φορομπηχτικές του πολιτικές καθώς πέρα από την θεωρία των δύο άκρων αποδείχτηκε περίτρανα και η θεωρία του «λεφτά υπάρχουν».

Ο ίδιος ο Τόμσεν, ενθυμούμενος το δόγμα Bill Gates πώς αν κάποιος ζάμπλουτος βρει ένα κατοστάευρω μπροστά του θα χάσει περισσότερα λεφτά αν το μαζέψει  από όσα θα έβγαζε στο χρόνο που θα του 'παιρνε να το μαζέψει, αγνόησε επιδεικτικά τα κέρματα εξ ουρανού αφού ούτως ή άλλως έχει ήδη μαζέψει όλα τα χοντρά μαζικά και τώρα θα μαζέψει όλα τα ψιλά: μαζικά πάλι.

Αγνόησε λοιπόν τα κέρματα για να προχωρήσει στον κατακερματισμό της κοινωνίας.

 Για να επιβραβεύσει τους Έλληνες πολίτες που εθελοντικά πάνε και παραδίδουν τα ψιλά τους στην Τρόικα, ο Αντώνης Σαμαράς έταξε για του χρόνου δωρεάν WiFi σε όλους τους Έλληνες. Φυσικά ο Αντώνης Σαμαράς εννοούσε WHY Φάει; Αφού οι Έλληνες τα φάγαν μαζί με τον Πάγκαλο και ο Πάγκαλος έγινε έτσι όπως έγινε, η δίαιτα του σφιχτού ζωναριού είναι θέμα δημόσιας υγείας.   

Ο Πάγκαλος πάλι, της εγκληματικής οργάνωσης του ΠΑ-ΣΟΚ, θυμήθηκε με συγκίνηση πως μαζί τα τρώγαμε, τότε τις παλιές καλές μέρες που οι αμερικάνοι αξιωματούχοι τον λέγαν Mother Fucker και ζήλεψε τώρα που οι International Mother Fuckers του IMF παίρνουν όλη τη δόξα- και τα λεφτά.

God damn it! Αυτοί οι πανάθλιοι Έλληνες ρίξαν νομίσματα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Λογικό θα μου πείτε. Αφού οι άνθρωποι κρατούσαν κάτι ψιλά για να βγάλουν εισιτήριο για το λεωφορείο της ανάπτυξης και το τρένο της προόδου και αυτά δεν ήρθαν ποτέ,  ε τι να κάνουν; Να κρατήσουν τον οβολό τους για το Χάρο; Αυτό κάναν άλλωστε αφού ο Τόμσεν είναι μια μετενσάρκωση του Χάρου.

Και το καρέ της γελοιότητας αυτές τις μαύρες μέρες ήρθε να συμπληρώσει ο Κωστής ο Ζουράρης, πάλαι πότε αξιολογότατος διανοητής που χρησιμοποιεί τον εαυτό του ως ζωντανό πειραματόζωο για να μας δείξει τα 17 στάδια του ξεμωράματος.

Ζηλεύοντας τη δόξα της ξανθιάς δασκάλας της παρέλασης που μας έδωσε μια ακόμη ευκαιρία να αποδείξουμε το πόσο φαλλοκρατικά και υποκριτικά γουρούνια είμαστε, ο  Κωστής αποφάσισε να φτιάξει ένα κόμμα πιο καυτό και από τη ξανθιά δασκάλα. Έτσι γεννήθηκε η «Πυρίκαυστος Ελλάδα», όνομα που μπέρδεψε πολλές νοικοκυρές σε ενεργειακή απόγνωση οι οποίες μπορεί να νόμισαν πως επρόκειτο για νέο οικονομικό θερμοπομπό ελληνικής κατασκευής και έψαχναν τηλέφωνα παραγγελιών.
Αλλά ο Κωστής έχει  άλλες βλέψεις για το καυτό του κόμμα που δεν είναι άλλες από την κατάληψη της εξουσίας. Όπως δήλωσε ο ίδιος, οτιδήποτε άλλο «από την κατάληψη εξουσίας θα είναι γελοίο». 
Ισχύει Κώστα μου. Σε μια Ελλάδα που έχει γίνει αποκαΐδια αυτό που λες είναι γελοίο.

Στην προοπτική της κατάληψης της εξουσίας από τους Πυρ-Ελ, προτάθηκε η δημιουργία ενός κόμματος που θα καταλάβει την αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα Όχι Άλλο Κάρβουνο (Ο.Α.ΚΑ)

Και έτσι περνάνε οι μέρες στην Πυρακτωμένη σαν την κόλαση Ελλάδα. Συνήθως απλά τραγικά και ενίοτε και τραγικά γελοία.

Ένα εύγε στον πολίτη που δεν ήταν τσάμπα μάγκας αφού τη μαγκιά του την πλήρωσε. Έστω με κάτι ψιλά και έστω με κάτι ψιλές (εικάζουμε) και με μια κράτηση από το καθεστώς της κατοχής. Άλλωστε μπροστά σε τόσες κρατήσεις μισθών, συντάξεων και πολιτών, τι είναι μια ακόμη κράτηση; Ψιλά γράμματα.  
Read More »

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σώτη Πρετεντέρη


Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)
 
(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.


Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  


Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.


«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»
Read More »