Ας είμαστε ξεκάθαροι.
Μετά από την κίνηση τακτικής των Γερμανών να αποσύρουν την
μνημονιακή πρόταση τους από το τραπέζι ως απάντηση στην αιφνιδιαστική προκήρυξη
δημοψηφίσματος επ’ αυτής από τη συγκεβέρνηση, όπως άλλωστε προέβλεψε ο
αξιότιμος κύριος Δελαστίκ, το δημοψήφισμα έχει μετεξελιχτεί σε κάτι αρκετά
διαφορετικό από το ίδιο του το περιεχόμενο.
Όχι βέβαια στο ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» το οποίο κυρίως το
ελληνικό σύστημα διαπλοκής προπαγανδίζει ότι είναι το κύριο και ερώτημα του
δημοψηφίσματος, κάτι που άλλωστε διαψεύδουν ακόμη και κορυφαίοι ευρωπαίοι
αξιωματούχοι.
Τα ερωτήματα στα οποία πλέον καλείται να απαντήσει ο λαός
είναι περισσότερα από ένα:
Είναι το αν η Ευρώπη λαμβάνει υπόψη τη λαϊκή βούληση.
Αν αντέχει τη δημοκρατία.
Αν επιτρέπεται στους Γερμανούς και στους ντόπιους συνεργούς τους
να επιβάλουν άνευ όρων το δικό τους σχεδιασμό για μια ολοκληρωτική Ευρώπη.
Είναι το αν ο λαός θα επιτρέψει τον εξευτελισμό ή και την
ανατροπή μιας ακόμη εκλεγμένης κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με
ανδρείκελα της εξάρτησης και της διαπλοκής.
Είναι επίσης ένα ερώτημα ταξικού χαρακτήρα: θα υποταχτούν οι
μεγάλες λαϊκές μάζες στα συμφέροντα του Ευρώ που αφορούν όλο και λιγότερους;
Μπορούμε απολύτως να καταλάβουμε την παράταξη του ΝΑΙ που
απαρτίζεται κυρίως αν και όχι αποκλειστικά από αυτούς που έχουν εντός του Ευρώ
διατηρήσει ή και αυξήσει τα προνόμια τους.
Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η παράταξη που επί της περιόδου
της οθωμανοκρατίας φρονίμευε ή και ακόμη φοβέριζε τις φτωχές ελληνικές κοινότητες
να μην μπουν στην ιστορική περιπέτεια της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς κάτι
τέτοιο απειλούσε τα προνόμια του εμπορίου και της ελεύθερης μετακίνησης.
Ιστορικά αντίστοιχη ήταν και η τάξη των προνομιούχων που επί
κατοχής ευχόντουσαν την ναζιστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Οι Φρόνιμοι του τότε και του τώρα είχαν τα δίκια τους.
Η επανάσταση του 21 βασάνισε και οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες
ανθρώπους.
Φοβερές ήταν και οι συνέπειες της εθνικής αντίστασης.
Μα ήταν αυτές οι τραυματικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν την
ταυτότητα αυτού του έθνους, ως ένα έθνος αντιδραστικό σε κάθε είδους επιβολή,
μια ταυτότητα που οι ψευτοδιανοούμενοι της μεταπολίτευσης σε συνδυασμό με την
καταναλωτική πλύση εγκεφάλου φρόντισαν να εξαλείψουν.
Έτσι και σήμερα λοιπόν, η τάξη των «φρονίμων» μας προειδοποιεί
για τα χειρότερα.
Και έχει τα δίκια της. Ο δρόμος προς την εθνική περηφάνια
δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: Αντίθετα είναι ένας δρόμος στρωμένος με
δάκρυα, αίμα και ιδρώτα. Τα πρώτα βήματα του τα κάναμε ήδη και είδαμε το πόσο
δύσκολο είναι το να υποστεί μια ευρωεξαρτημένη οικονομία capital controls.
Εκεί έγκειται και η πολιτική απάτη που διέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ
προεκλογικά αλλά και στις κυβερνητικές του εξαγγελίες: Αντί να προετοιμάσει το
λαό για τα δύσκολα, έκανε τα δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να
φαντάζουν ως μια πολύ καλή ιδέα.
Έταξε σε μια κοινωνία πρεζάκι ότι και τη δόση του θα
παίρνει, και την ηδονή θα έχει και καμιά οδύνη και παρενέργεια δε θα ξαναβιώσει
ποτέ πια, κάτι το οποίο έχει αποδεχτεί περίτρανα από την ίδια την
πραγματικότητα πως ουδεμία σχέση είχε με αυτήν.
Ο δρόμος όμως της αμφισβήτησης, παρότι γεμάτος κατσάβραχα
και οδύνες είναι ο μόνος δρόμος.
Και θα σας εξηγήσουμε το γιατί: Γιατί το ΔΝΤ και η ΕΕ, δήθεν
σκληροί πραγματιστές, έχουν αποδειχτεί πολύ πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν τα ελαφρυντικά των καλών προθέσεων που ο ίδιος έχει.
Γιατί το ΔΝΤ, Γερμανία και ΕΚΤ, γνώριζαν πολύ καλά και εξ αρχής πως το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο.
Αυτό αποδεικνύεται κι από σχετικές διαρροές της NSA όπως αυτές παρουσιάζονται σε
πρόσφατα Wikileaks.
Η Μέρκελ γνώριζε ότι χρειαζόταν ένα γενναίο κούρεμα όπως άλλωστε της το πρότεινε ο δυσάρεστος υπουργός οικονομικών Σόιμπλε, συμφώνησε όμως τελικά σε μια επιχείρηση τερατώδους και επικερδούς μέχρι σήμερα για τη
Γερμανία δανεισμού της Ελλάδας όταν γνώριζε πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν
ποτέ σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια της, ίσως ακόμη και μετά από νέο γενναίο κούρεμα.
Το πρόγραμμα ευθανασίας της ελληνικής οικονομίας που βαπτίστηκε
πρόγραμμα διάσωσης δεν ήταν κάποια λάθος εκτίμηση: το ΔΝΤ γνωστοποίησε πρόσφατα
πως ακόμη και αν η ελληνική πλευρά εφάρμοζε πλήρως τις μεταρρυθμίσεις, οι
προγραμματισμένοι από την αρχή στόχοι οικονομικής ανάκαμψης για το 2013, θα
ήταν εφικτοί μόλις το … 2020 και μάλιστα υπό την προϋπόθεση εκ νέου κουρέματος
του χρέος κατά 30% και παγώματος του ακόμη και μέχρι το 2030.
Με άλλα λόγια, το ελληνικό χρέος δεν ήταν και μετά από μια
πενταετία πόνου και ανθρωποθυσιών εξακολουθεί να μην είναι ούτε κατά διάνοια
βιώσιμο. Τα πάντα έγιναν για να προστατευτούν οι Γερμανογαλλικές τράπεζες με
τίμημα τον θανάσιμο τραυματισμό της ελληνικής οικονομίας.
Όσο για την ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ που δικαίως επικαλείται το
κόμμα του Ναι, αυτή δεν απαλλάσσει ούτε τους δανειστές που για λόγους πολιτικής
σκοπιμότητας και προκειμένου να συνεχιστεί η πολιτική του γερμανικού
ολοκληρωτισμού όχι μέσω της σύγκλισης αλλά μέσω της διεύρυνσης του χάσματος
Βορρά Νότου και επιβάλλοντος στο δεύτερο οθωμανικής οξύτητας φορομπηχτισμούς,
δεν διστάζει να ρισκάρει εκατοντάδες δις απωλειών για την παγκόσμια οικονομία
για να συνθλίψει κάθε ευρωπαϊκή αμφισβήτηση, αρχής γενομένης με την ανατροπή
των συριζανέλ.
Ούτε φυσικά απαλλάσσει από τις ευθύνες του το κλεπτοκρατικό μεταπολιτευτικό
σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, του οποίου το πλιάτσικο αγγίζει εκατοντάδες δις,
και το οποίο γυρεύει με την πρόφαση του ΝΑΙ να νεκραναστηθεί πολιτικά και
επιστρέφοντας να επιρρίψει όλες τις ευθύνες στην ολιγόμηνη συγκυβέρνηση
Συριζανέλ.
Φυσικά, αυτές τις «μικρές» λεπτομέρειες, το κόμμα του ΝΑΙ
φροντίζει να τις συγκαλύπτει.
Όπως άλλωστε αποκρύπτει και τις δηλώσεις καταπέλτη κατά της ελληνικής
βοθροκρατίας του γερμανού αντικαγκελαρίου Sigmar Gabriel που
φωτογραφίζουν τους πρωταίτιους της ελληνικής κρίσης: «Για την
σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο λαός της, ούτε η σημερινή
κυβέρνηση.
Το λάθος που κάναμε και δεν υπολογίσαμε
σωστά, είναι ότι δεν λάβαμε υπό όψη μας, ότι στη χώρα υπάρχει μια διεφθαρμένη
οικονομική ολιγαρχία, που την λυμαίνεται χρόνια τώρα, ακόμα και με την
κρίση.
Τα προγράμματα στην Ελλάδα απέτυχαν,
γιατί τα δυο διεφθαρμένα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα, εξυπηρέτησαν και
εξυπηρετούν αυτά τα συμφέροντα»
Αλλά τα περί των πραγματικών ποινικών
ευθυνών για το δράμα της Ελλάδας είναι ψηλά γράμματα για καλοταϊσμένα παχύδερμα
που συνηθίσαν στη σκιά μιας ομπρέλας πλήρους ασυλίας που τους προστατεύει από της
δικαιοσύνης τον ήλιο τον νοητό.
Καταλαβαίνω το κόμμα του ΝΑΙ.
Είναι ωραία η Ευρώπη τους. Είναι ωραίες οι τσάρκες στις ευρωπαϊκές
μητροπόλεις με το πορτοφόλι γεμάτο. Είναι ωραία να σε υπηρετούν οι διάφοροι
χαμηλόμισθοι αχθοφόροι της ΕΕ.
Εγώ όμως ανήκω σε εκείνη την τάξη που χέστηκε αν θα δει το
Παρίσι γιατί δεν έχει ακριβώς λεφτά για το καθημερινό της εισιτήριο.
Χέστηκε που δεν θα έχει ευρωπαίους να τον υπηρετούν γιατί
δεν έχει καν την πολυτέλεια να υπηρετεί επ΄ αμοιβής ο ίδιος άλλους: Είναι ένας από
τους εκατομμύρια ανέργους
Είναι διαφορετική η Ευρώπη σας από τη δικιά μας Ευρώπη. Εσείς
μένετε Ευρώπη και περνάτε καλά, εμείς μένουμε πατρίδα και υποφέρουμε όσο εσείς κάνετε
την Dolce Vita σας.
Εσείς ζείτε στην Ευρώπη της χλιδής και εμείς στην Ευρώπη των
ανισοτήτων. Η ανισότητα είναι αυτή που μετουσιώνεται στη δικιά σας χλιδή.
Δεν είναι υπερβολικό λοιπόν να αναπτύσσεται τοξικό ταξικό
μίσος. Δεν οφείλεται σε φθόνο, δε θέλουμε να ψοφήσει ο γάιδαρος σας. Δε θέλουμε
παντεσπάνι. Θέλουμε ψωμί παιδία ελευθερία.
Και το κόμμα του ναι μας ειρωνεύεται: Όπως η κοινοβουλευτική
εκπρόσωπος του Ποταμιού Λυμπεράκη που δηλώνει ανερυθρίαστα δημοσίως «πως οι φτωχοί κάνουν
λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».
Φυσικά και κάνουν. Όπως εκείνος ο φτωχοδιάβολος που έκανε τη
λάθος επιλογή να βρεθεί στην κρίσιμη στιγμή που ο γνωστός ηθοποιός και
υποψήφιος βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Γιαννόπουλος παραβίαζε το κόκκινο με το
όχημα του, κάτω από τις ρόδες του.
Να τον πάρει το Ποτάμι.
Και ξέρετε γιατί ο ηθοποιός εγκατέλειψε το θύμα του; Γιατί
το Ποτάμι πίσω δεν γυρνά.
Είναι λοιπόν το λιγότερο θρασύτατο το να γυρνάει μετά τα
θανατηφόρα «τροχαία» η μεταπολίτευση στον τόπο του εγκλήματος με καινούριο
όχημα, να ξαναπατάει το θύμα με την όπισθεν και να του ζητάει να προχωρήσουν
μαζί μπροστά, πάντα κάτω από τις ρόδες του, με μόνo επιχείρημα πως καλύτερα να σε πατάει BMV παρά αγροτικό Datsun.
Αλλά τι περιμένεις από αλήτες που ακόμη και η νέα εκδοχή τους,
το Ποτάμι έχει για αρχηγό έναν τύπο που δηλώνει πως «καλωσορίζει τον Τσίπρα στο
γκρουπ των ανθρώπων που πιστεύουν στη Γερμανία;»
Και με ακόμη πιο περισσό θράσος επικαλούνται οι
γερμανοτσολιάδες τον εθνικό διχασμό. Αυτοί που ούτε για μια στιγμή δεν τον συλλογίστηκαν
όταν κατέστρεφαν με τα μνημόνια τη μεσαία τάξη, τον πυλώνα της ταξικής ειρήνης
και της οικονομίας, μας φοβερίζουν τώρα με διχασμό.
Όχι κύριοι. Δεν είναι εθνικός διχασμός. Είναι ταξικός.
Το όχι λοιπόν δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην νεόκοπη
κυβέρνηση που τα χει κάνει ήδη σκατά και που εφευρίσκει τεχνάσματα για να βγει
από τα αδιέξοδα πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.
Το ΟΧΙ είναι πλέον θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και συνάμα και
ταξικής συνείδησης. Είναι θέμα προάσπισης της δημοκρατίας από τους ολιγάρχες
και τους υπάλληλους τους και απόπειρα αναχαίτισης του γερμανικού
ολοκληρωτισμού.
Είναι ένα πρώτο όχι στο νέο Deutschland uber alles. Είναι ένα όχι στους
Ουμπεράλες και τους νεοφιλελέδες και την ανίερη συμμαχία τους που προσποιείται
ότι πιστεύει στην ελεύθερη αγορά ενώ κάνει τα στραβά μάτια όχι απλά στους παρεμβατισμούς
αλλά και στους κεντρικούς σχεδιασμούς της Γερμανίας, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Fed.
Έχουμε ταξικό πόλεμο κύριοι. Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς. Και ξέρουμε
ποιος κερδίζει μέχρι σήμερα. Είναι οι Ουμπεράλες και οι νεοφιλελέδες. Και μας κουνάν
το ματωμένο τους δάχτυλο.
Δεν τον ξεκινήσαμε εμείς αυτόν τον πόλεμο. Μα οφείλουμε να
τον τελειώσουμε.
Παρακαλούνται λοιπόν οι άμαχοι, κάτι αυτοδημιούργητοι και
μερικοί αθώοι εύποροι που συντάσσονται από σύμπτωση και όχι συνειδησιακά με το
Ναι των λαμογιών και των δοσιλόγων, να μη διαλέξουν πλευρά.
Ακόμη κι αν αυτοί έχουν ατομικά τα μεγάλα δίκια τους, να
ξέρουν ότι συμπαρατάσσονται με αυτούς που έχουν προξενήσει τις μεγαλύτερες
αδικίες σε αυτό τον τόπο.
Όχι στην απόπειρα μιας ακόμη εκτροπής. Όχι στην γερμανική Ευρώπη.
Όχι στα ντόπια λαμόγια.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να σωθεί ο τόπος κι η Ευρώπη που
κάποτε πολλοί αγαπούσαμε, είναι αυτός και μόνο αυτός.
Πλέον η ευθύνη πέφτει όλη στις πλάτες μας. Κανείς λοιπόν να
μη διανοηθεί να γκρινιάξει για αυτό που ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτό του, τους
συμπολίτες του και τις επόμενες γενιές.
Η γκρίνια μπορεί να γκρεμίσει σπιτικά. Όχι ολοκληρωτικά
καθεστώτα.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa,blogspot.com, 3/7/2015
