Συρία. Το τελευταίο οχυρό της παγκόσμιας σταθερότητας.
Του Πέτρου Αργυρίου (Agriazwa.blogspot.com)
Για όσους παιδαριωδώς πανηγύριζαν με την προπαγάνδα της
«αραβικής άνοιξης» και το παραμύθι της νίκης της δημοκρατίας εις βάρος του
αυταρχισμού στη Μέση Ανατολή, είναι καιρός να νιώσουν ντροπή για τη συμπεριφορά
τους.
Οι εξελίξεις δείχνουν ένα επιχειρούμενο ντόμινο αναδυόμενων
θεοκρατιών σε όλη την περιοχή που αναχαιτίζεται μονάχα από την εκκοσμικευμένη
αντίληψη που παρέμεινε από τα καθεστώτα των οποίων η ηγεσία ανατράπηκε.
Οι βασικοί υπαίτιοι για τα δεινοπαθήματα της περιοχής δεν
είναι άλλοι από τους άρχοντες του Χάους, την ηγεσία των ΗΠΑ.
Μετά τη διάλυση του Ιράκ και την εγκατάλειψη του σε
εμφυλιοπολεμικές περιδινήσεις, οι ΗΠΑ στρέψαν στη συνέχεια την κοινωνική τους
μηχανική σε πρώην συμμάχους τους όπως η Αίγυπτος, εγγυήτρια δύναμη της
σταθερότητας στην περιοχή ενώ στρέψαν
μέρος της πολεμικής τους μηχανής σε πρώην εχθρούς τους όπως η Λιβύη.
Σκοπός της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή
ήταν ναι μεν τα πετρελαϊκά συμφέροντα και η ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία των
ΗΠΑ προς όφελος του σταθερότερου συμμάχου του του Ισραήλ αλλά ο απώτερος στόχος
τους ήταν η δημιουργία τέτοιων συνθηκών που θα τους επέτρεπαν στο εγγύς ή στο
απώτερο μέλλον να πλήξουν τον μεγαλύτερο αντιαμερικανικό πόλο στην περιοχή: το
Ιράν.
Μετά το βαρύ τίμημα που δέχτηκε το Ιράκ στην πύρρειο νίκη
του υπέρ του Ιράν (πολύ αμφίβολο αν κάποιος θα μπορούσε νικητή οποιονδήποτε σε
αυτό το σφαγείο διαρκείας) τη δεκαετία του 1980 και την ανταμοιβή του Ιράκ από
τους «συμμάχους» τους αμερικανούς με δύο εισβολές και μία κατοχή διαρκείας τα
μετέπειτα χρόνια, τα αυταρχικά καθεστώτα των χωρών της περιοχής θα ήταν πολύ
διστακτικά στο να υποστηρίξουν. πόσο μάλλον να συμμετέχουν σε ένα μελλοντικό
πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράν.
Μετά από χρόνια μιας σκληρά κεκτημένης ισορροπίας τρόμου
στην περιοχή, οι αμερικανοί με την προκήρυξη τους το 2001 του πολέμου κατά της
τρομοκρατίας, του πολέμου δηλαδή κατά του ακραίου Ισλαμισμού αναζωπύρωσαν τα
θρησκευτικά πάθη.
Η Αλ Κάιντα, μια μικρής εμβέλειας οργάνωση που δημιουργήθηκε
από ομάδες «ιερών ισλαμιστών» πολεμιστών που οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία και το
Πακιστάν εξόπλιζαν για να δώσουν στη Σοβιετική Ένωση «το δικό της Βιετνάμ», το
Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980, αναβαθμίστηκε
μέσω της προπαγάνδας του πολέμου κατά της τρομοκρατίας των αμερικανών στις
αρχές του 20ου σε σύμβολο τους μουσουλμανικού εξτρεμισμού ο οποίος
και έκτοτε αρχίζει να αναζωπυρώνεται. Είναι ουσιαστικά οι Αμερικανοί αυτοί που
«δημιουργούν» το φάντασμα ενός παγκοσμίου τρομοκρατικού δικτύου όταν στην
πραγματικότητα η ισλαμική τρομοκρατία αφορούσε μέχρι και το 2001 πυρήνες
απομονωμένους. Ο πόλεμος της τρομοκρατίας ήταν ουσιαστικά ο πόλεμος υπέρ της
τρομοκρατίας.
Με τον αντιαμερικανισμό να τροφοδοτεί τον ισλαμικό
εξτρεμισμό, οι αμερικάνοι μετά το πέρας της θητείας των επικίνδυνων
νεοσυντηρητικών του προέδρου Bush,
θα ρίξουν και άλλο λάδι στη φωτιά.
Επί προέδρου Ομπάμα και ενώ η ισλαμική τρομοκρατία φουντώνει
στη Μέση Ανατολή και μπορεί πλέον με μεγαλύτερη πειθώ να στρατολογεί
καινούριους «ιερούς» τρομοκράτες, οι ΗΠΑ θα στραφούν σε μια από τις πολλές
οντότητες που οι ίδιες έχουν μαχαιρώσει πισόπλατα: Στη Μουσουλμανική
Αδελφότητα.
Την ίδια τη Μουσουλμανική Αδελφότητα που οι Αμερικανοί είχαν
βοηθήσει τα αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα της περιοχής να καταπιέσουν, αυτήν την
μουσουλμανική αδελφότητα στήριξαν οι αμερικανοί προκειμένου να ρίξουν τους
πρώην συμμάχους τους που πλέον δε συμφωνούσαν με τις απώτερες επιδιώξεις των
Αμερικανών στην περιοχή, σπουδαιότερη εκ των οποίων είναι η καταστροφή του
Ιράν.
Με την αναζωπύρωση των θρησκευτικών παθών θα αναζωπυρωθούν
και οι θρησκευτικές έριδες. Καθώς το Ιράν είναι Σηιτικό, οι Αμερικανοί θα
στηρίξουν τα σουνιτικά στοιχεία της περιοχής, ποντάροντας στο ότι το
σηιτικό-σουνιτικό μίσος θα ξεπεράσει ακόμη το αντιαμερικανικό μένος και ότι θα
μπορέσουν κάποτε να έχουν ευνοϊκότερες συνθήκες για την ούτως ή άλλως
επιχειρησιακή δύσκολη πολυπόθητη εισβολή τους στο Ιράν.
Η στήριξη των αμερικανών στους σουνίτες τουλάχιστον για τη
δεδομένη χρονική περίοδο φαίνεται από το γεγονός ότι ενώ η «αραβική άνοιξη»
έριξε κοσμικά καθεστώτα σε αρκετές χώρες, όταν αυτή έφτασε στο Μπαχρέιν που
έχει μεν μεγάλο ποσοστό σηιτών στον πληθυσμό του αλλά με τη σουνιτική βασιλική
οικογένεια να έχει την πολιτική εξουσία, αυτή (η αραβική άνοιξη) καταστάληκε
παστρικά και σβέλτα και χωρίς πολύ θόρυβο.
Το διαίρει και βασίλευε των αμερικανών καταδεικνύει μια
τυχοδιωκτική γεωπολιτική προσέγγιση: Οι αμερικάνοι αναγορεύουν παλιούς εχθρούς
σε συμμάχους, μέσω αυτών ρίχνουν συμμάχους τους και μετά χρησιμοποιούν αυτούς
που οι ίδιοι ρίξαν έναντι σε αυτούς που ανεβάσαν: Αυτά τα φροντιστήρια τρόμου
που γίνονται για να καταδείξουν την παντοδυναμία της Αμερικής στα πολιτικά
πράγματα της περιοχής και να επιβάλλουν την απόλυτη συμμόρφωση στα όποια
αμερικανικά κελεύσματα, όντως λειτουργούν στη δημιουργία χάους στην περιοχή και
στην ανάδειξη των ΗΠΑ ως μόνιμου ρυθμιστή της κατάστασης, είναι όμως ουσιαστικά
αδύνατο να αντιληφθεί κάποιος το πώς μπορούν μακοπρόθεσμα να ωφελήσουν την
αμερικανική επιρροή στην περιοχή.
Μέσα σε όλο αυτό το
χάος θα δούμε τρομακτικά παράδοξα: Θα δούμε τους αμερικάνους να εξοπλίζουν την
«Αλ Κάιντα» στη Συρία και παράλληλα να βομβαρδίζουν μέσω μη επανδρωμένων
πτήσεων μέλη της Αλ Κάιντα στην Υεμένη, έχοντας παράπλευρες απώλειες αμάχους
που σπρώχνουν τον τοπικό πληθυσμό απευθείας στην αγκαλία της «Αλ Κάιντα»: Η
Λερναία Ύδρα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής για κάθε κεφάλι της Αλ
Κάιντα που κόβει, γεννοβολάει άλλα εκατό.
Νέοι πυρήνες της Αλ Κάιντα που έχουν την ευκαιρία να
αποκτήσουν πολεμική εμπειρία στα πεδία των «εμφυλίων» της Μέσης Ανατολής και
που παίζουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα πολιτικά της περιοχής, αυτοί λοιπόν οι
νέοι πυρήνες αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημιουργία μιας πραγματικής
Αλ Κάιντα, δηλαδή ενός παγκοσμίου δικτύου ισλαμικής τρομοκρατίας:
Όπως και να το δει κανείς, η Αλ Κάιντα είναι μπάσταρδο της
αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής: Και όσο περνάει ο καιρός, η απειλή της
γίνεται πραγματική και σταδιακά πραγματικά μεγάλη.
Η Συρία
Στη Συρία, η κοσμική εξουσία του Άσαντ ταυτίζεται με μια
θρησκευτική μειονότητα που αντιστοιχεί στο 10% του πληθυσμού, τους Αλαουϊτες.
Η πτώση του σύριου προέδρου Άσαντ και η άνοδος σουνιτών στην
εξουσία θα μπορούσε κάλλιστα να σηματοδοτήσει το ξεπάστρεμα του Αλαουιτών, των
«απίστων καταπιεστών» αλλά και μιας άλλης κατηγορίας απίστων, αυτής των
χριστιανών που αντιστοιχεί στο 10% του πληθυσμού.
Για τον Άσαντ λοιπόν, το στοίχημα δεν ήταν μόνο η διατήρηση
της εξουσίας αλλά και η προστασία των Αλαουιτών από αντεκδικήσεις.
Παρότι η πλειοψηφία των Σύριων είναι σουνίτες, ο πόλεμος
κατά του Άσαντ δεν μετατράπηκε σε μαζική εξέγερση.
Για να ανατραπεί ο Άσαντ λοιπόν χωρίς την αθρόα συμμετοχή
στην «εξέγερση» του τοπικού πληθυσμού, κλήθηκαν πάλι τα ένοπλα θρησκευτικά
πάθη. Σύντομα, με τη συνδρομή και της CIA, ποικίλες ομάδες της Αλ Κάιντα από ποικίλες χώρες, από το
Αφγανιστάν και το Πακιστάν, από τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, από το Ιράκ
μέχρι τη Λιβύη, όπου και όποτε έχει δραστηριοποιηθεί και είναι ακόμη ενεργή η
«Αλ Κάιντα», έσπευσαν να ρίξουν τον Άσαντ μετατρέποντας τη Συρία στο μεγαλύτερο
πεδίο άσκησης ισλαμικής τρομοκρατίας που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Οι αμερικανοί θα μπορούσαν να λύσουν το γόρδιο δεσμό με μια
ακόμη στρατιωτική επέμβαση αν δεν υπήρχαν δύο παράγοντες: Η Συρία δεν έχει να
ταϊσει πετρελαϊκά συμφέροντα και για αυτό το λόγο οι πετρελαϊκές εταιρίες δε θα είχαν κανένα
όφελος να συμμετέχουν στα κόστη μιας τέτοιας επιχείρησης για να εισπράξουν τα
πετρελαϊκά οφέλη του πολέμου. Ακόμη σημαντικότερα, η Ρωσία έχει στη Ταρσό
ναυτική ρωσική βάση η απώλεια της οποίας θα την απέκοπτε σημαντικά από τη
Μεσόγειο.
Κάτω από αυτό το πρίσμα ίσως η τρομοκρατική επίθεση στο
μαραθώνιο της Βοστώνης που χρεώθηκε σε Τσετσένο για την επικινδυνότητα του
οποίου η FSB είχε εδώ και αρκετά χρόνια ειδοποιήσει το FBI σε συνδυασμό
με την πολύ μεγάλη κινητικότητα στην προσέγγιση της Μόσχας από την Ουάσιγκτον
ίσως να σηματοδοτούν μια νέα «μοιρασιά» συγκεκριμένων κομματιών της
γεωπολιτικής πίτας ανάμεσα σε αμερικάνους και ρώσους. Αυτή η εικασία δεν μπορεί
φυσικά να αποδειχτεί, παρά ταύτα κάθε άλλο παρά τυχαίο δεν είναι ότι τον Μάϊο
του 2013, αναφέρθηκε μια νέα και μάλλον πρωτοφανής ανίερη συμμαχία: Όχι μόνο η FSB αλλά
πλέον και η CIA φέρεται να παρακολουθεί τον «εξτρεμιστικό» ισλαμισμό της
δημοκρατίας του Νταγκεστάν[1]
που ναι μεν ανήκει στη Ρωσία αλλά υπάρχουν φόβοι για εξάπλωση του
αυτονομιστικού «πολέμου» της Τσετσενίας σε αυτήν. (Ευχαριστούμε τον εξαιρετικό
αναλυτή Ιωάννη Μιχαλέτο -http://www.phantis.com/blogs/ioannis-michaletos- που
πρώτος υπέδειξε τη χρονική σύμπτωση της βομβιστικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της
Βοστώνης και της πολύ έντονης αμερικανορωσικής διαπραγματευτικής προσέγγισης
χωρίς φυσικά να μπορούμε να είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε για το αν υπάρχει
αιτιακή σχέση ανάμεσα στα δύο ή για ποιο από τα δύο είναι το αίτιο και ποιο το
αποτέλεσμα.)
Στον τίτλο του άρθρου μας αναφέρουμε τη Συρία ως το
τελευταίο οχυρό της παγκόσμιας σταθερότητας. Να σας πούμε ευθέως τι εννοούμε:
Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν για την ανατροπή του Λίβυου
ηγέτη Καντάφι φυλάρχους, βασιλόφρονες και πολεμιστές της Αλ Κάιντα.
Είμαστε σε θέση να ξέρουμε ότι αρκετοί από αυτούς
λειτούργησαν και ως μισθοφόροι. Αρκετοί από αυτούς νοσηλεύτηκαν στην Ελλάδα
όπου μάθαμε ότι πέρα από τα πληρωμένα νοσήλεια τους και την πληρωμένη διαμονή
τους σε ξενοδοχεία, οι «αντάρτες» έπαιρναν για αρκετούς μήνες «μισθοφορική
αποζημίωση» που άγγιζε τα 2000 ευρώ για τον καθένα τους.
Ο μισθοφορικός «λιβυκός» ιατρικός τουρισμός μας είχε
ανησυχήσει τότε εξαιρετικά. (ενδεικτικά διαβάστε το «Λιβυκό Ζήτημα της Ελλάδας»
http://agriazwa.blogspot.gr/2012/06/muammar-gaddafi.html).
Δικαίως:
Μετά την ανατροπή/δολοφονία Καντάφι, μέρος των «ιερών»
μισθοφορικών ομάδων θα μετακινηθεί προς το Μάλι. Εκεί, σε συνδυασμό με τοπικές
εξτρεμιστικές ισλαμιστικές δυνάμεις θα ανατραπεί η μοναδική δημοκρατική
κυβέρνηση που είχε ποτέ το Μάλι: Η χώρα θα βυθιστεί σε χάος για να ακολουθήσει
η Γαλλική (και γερμανική) πολεμική επέμβαση.
Αυτή τη στιγμή, εν αγνοία τους, οι Αλαουίτες της Συρίας
συγκρατούν το χάος, ένα χάος που η Αμερικανική πολιτική ενισχύει μέρα με τη
μέρα.
Καθώς όπως είδαμε, οι Αμερικανοί δε θέλουν να επέμβουν
μονομερώς, θέλουν την παγκόσμια καταδίκη του καθεστώτος Άσαντ. Για να το
πετύχουν αυτό καταφεύγουν σε γνωστές τους δολοπλοκίες: Όπως κάναν και για το
καθεστώς Χουσεϊν στο Ιράκ το 2001 όπου και εισέβαλαν προπαγανδίζοντας σε
παγκόσμιο επίπεδο ότι το Ιράκ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής, τώρα οι
αμερικάνοι κατέφυγαν στο δόλιο επιχείρημα πως οι μυστικές τους υπηρεσίες συνέλεξαν
στοιχεία που καταδείκνυαν πως το καθεστώς Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά όπλα. Με
αυτήν ανυπόστατη κατηγορία οι αμερικάνοι ήλπιζαν για μια ακόμη να υπάρξει μια
παγκόσμια καταδίκη και να δρομολογηθούν εξελίξεις που θα οδηγούσαν στην
ανατροπή του Άσαντ.
Οι αμερικανοί μας έχουν συνηθίσει σε κραυγαλέα ψέματα: Όσον
αφορά τον παλαιότερο ισχυρισμό τους για κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής από το
Ιράκ, το καθεστώς Χουσείν είχε προ πολλού εξαντλήσει το χημικό και το βιολογικό
του οπλοστάσιο, κάτι που οι αμερικανοί γνώριζαν πάρα πολύ καλά καθώς ήταν οι
μοναδικοί πάροχοι του Ιράκ όσον αφορά χημικά και βιολογικά όπλα (περισσότερα
στο http://agriazwa.blogspot.gr/2011/01/wikileaks.html).
Τώρα, στην περίπτωση της Συρίας, οι Αμερικάνοι
χρησιμοποίησαν λίγο πάλι την ίδια μέθοδο ψέματος: Ο Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά
όπλα κατά των «αντικαθεστωτικών».
Αυτή τη φορά η παγκόσμια κοινότητα αναχαίτισε προς το παρόν
την προπαγάνδα των Αμερικανών. Αξιωματούχος του ΟΗΕ όχι μόνο διέψευσε την χρήση
χημικών από το καθεστώς Άσαντ αλλά και δήλωσε ανησυχίες για το αντίστροφο:
Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι «αντάρτες» έχουν κάνει χρήση του νευροτοξικού αερίου
Σαρίν[2].
Υπό άλλες συνθήκες, η χρήση χημικών όπλων από την «Αλ
Κάιντα» θα σήκωνε τεράστιο θόρυβο. Τώρα όμως, η Αλ Κάιντα στον πόλεμο κατά της
Συρίας είναι σύμμαχος των αμερικανών. Όπως ήταν και παλαιότερα στον πόλεμο του
Αφγανιστάν.
Υπό άλλες συνθήκες το να βγάζει πολεμιστής της «Αλ Κάιντα»
την καρδιά Σύριου και να την τρώει λέγοντας «ορκίζομαι στο Θεό ότι θα φάμε τις
καρδιές και τα συκώτια των στρατιωτών του Ασαντ»[3]
θα δημιουργούσε παγκόσμιο σάλο και θα επέσυρε την παγκόσμια κατακραυγή.
Στον πόλεμο όμως δεν κερδίζει το δίκαιο.
Στον πόλεμο δεν υπάρχει δίκαιο. Ούτε καν διεθνές. Έτσι
μπορεί το Ισραήλ να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο για πολλοστή φορά
βομβαρδίζοντας απρόκλητα τη Συρία και να μην ανοίγει δημοσιογραφικό ρουθούνι.
Μπορεί η Τουρκία να θέλει να εκμεταλλευτεί τη δυσμενή θέση
της Συρίας για να διεκδικήσει τον ηγεμονικό ρόλο που ονειρεύεται να έχει στον
μουσουλμανικό κόσμο φιλοξενώντας και εξοπλίζοντας τρομοκράτες.
Μπορεί Ισραήλ και Τουρκία να ξεχνούν τους πρόσφατους τους
καβγάδες και να συνιστούν το τρίγωνο των Βερμούδων που θα εξαφανίσει τη Συρία ή
έστω εκατοντάδες χιλιάδες Σύριους από το χάρτη με την αμέριστη συμβολή
ισλαμιστών τρομοκρατών.
Αυτή τη στιγμή, η Συρία, η αυταρχική, καταπιεστική Συριακή
κυβέρνηση, περιορίζει και έχει ενθυλακώσει σημαντικούς παραστρατιωτικούς
πυρήνες της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν η Συρία πέσει, αυτοί οι πυρήνες θα
μεταφέρουν τη δράση, την πολεμική τους εμπειρία αλλά και τη μεταξύ
νεοαποκτηθείσα διάδραση και σε άλλες περιοχές, όπου υπάρχει φανατικό
εξτρεμιστικό υπόστρωμα.
Οι αμερικάνοι δημιουργούν μέρα με τη μέρα το ανύπαρκτο
φάντασμα που «πολεμούσαν» από το 2001: Ένα παγκόσμιο δίκτυο ισλαμικής
τρομοκρατίας. Την πραγματική Αλ Κάιντα.
Καμία μετριοπαθής ισλαμική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να
αντιμετωπίσει μια τέτοια απειλή για τη σταθερότητα. Νέες εστίες αιματοκυλίσματος
θα δημιουργηθούν.
Οι πληθυσμοί όφειλαν να ανησυχούν. Κάποιες ηγεσίες όμως όχι.
Όταν οι δημοκρατικοί θα δώσουν την ασσίστ της αμερικανικής προεδρίας στους ημίτρελους
νεοσυντηρητικούς, οι συνθήκες της παγκόσμιας τρομοκρατίας θα είναι αρκετά
άσχημες για να λειτουργήσουν ως άλλοθι για την επέμβαση στο Ιράν.
Η πολεμοχαρής πτέρυγα του Ισραήλ έχει κάθε λόγο να χαίρεται
με τη διαιώνιση της πολιτικής της ισχύς που θα δικαιώνεται από ένα εξτρεμιστικό
Ισλάμ.
Όσο για την Ελλάδα, σε περίπτωση που οι αριθμητικά μεγάλα
μουσουλμανικοί μεταναστευτικοί πληθυσμοί υποκινηθούν ιδεολογικά και χρηματικά,
αυτόματα η Ελλάδα γίνεται το προγεφύρωμα μιας νέας τύπου ισλαμιστικής
τρομοκρατίας στην Ευρώπη. ‘Ήδη,
πολλαπλοί εξτρεμιστικοί ισλαμικοί θύλακες υπάρχουν και δρουν στα Βαλκάνια. Η
προσθήκη σε αυτούς και εν Ελλάδι πυρήνων θα τους είναι εξαιρετικά χρήσιμοι και
θα βοηθήσουν λόγω της κομβικής γεωπολιτικής θέσης της χώρας στην όποια επιδίωξη
δημιουργίας παγκοσμίων δικτύων.
Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη δίνει λόγο ύπαρξης στο τελευταίο
καταφύγιο του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα: Σε ένα σκληροπυρηνικό δεξιό
μπλοκ Νέας Δημοκρατίας- Χρυσής Αυγής το οποίο θα ενισχύεται από οποιαδήποτε
κρούσμα ισλαμικής τρομοκρατίας και το οποίο ήδη μέσω της Χρυσής Αυγής έχει
δημιουργήσει προϋποθέσεις δικαιολογημένου ανθελληνισμού ικανού να σπρώξει
μουσουλμάνους μετανάστες στην αγκαλιά του οργανωμένου ισλαμικού φανατισμού, αν
και όποτε υπάρξει τέτοιος και στην Ελλάδα. Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική
πόλωσης, ούτε οι λογικές νομιμοποίησης των μεταναστών ούτε τα επιχειρήματα
πολυπολιτισμικότητας θα μπορέσουν να προστατεύσουν τους Έλληνες και τους
μετανάστες. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόσο επιτακτική είναι η
κατακρήμνιση του συστήματος εξουσίας και των δεκανικιών του έκτακτης ανάγκης
στην Ελλάδα. Όχι μόνο για τα κακά που έχουν ήδη προκαλέσει αλλά για τα κακά που
θα προκαλέσουν.
Απέναντι σε μια τέτοια δεξιά συσπείρωση που θα χρησιμοποιεί
τους μετανάστες ως μπαμπούλα για να διαιωνίσει την εξουσία του, τα ερωτήματα της συγκατοίκησης
στην ακροδεξιά πολυκατοικία θα είναι κρίσιμα: Πως θα μπορεί η αντιαραβική και
φιλοϊσραηλινή πτέρυγα με κορυφαίο της
σήμερα τον σύμβουλο του πρωθυπουργού Φάιλο Κρανιδιώτη να διαμορφώσει κοινή
πολιτική με τους αντισημίτες της Χρυσής Αυγής;
Ελπίζω το ερώτημα να μην απαντηθεί ποτέ. Ελπίζω να μη
βρεθούμε στα χέρια μιας ακόμη πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης. Ελπίζω να τους
κατακρημνίσουμε πριν μας ρίξουν ακόμη βαθύτερα στα Τάρταρα. Είναι πλέον η ώρα όλοι
οι έλλογοι πολίτες αυτής της χώρας, δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι,
κομμουνιστές, αντιεξουσιαστές να καταλάβουν πως αυτό που έχει συμβεί στην
Ελλάδα δεν είναι ατυχηματικό και πως ούτε οι ιδέες ούτε τα συμφέροντα κάποιων είναι
υπεράνω των ζωών όλων μας. Είναι καιρός οι Έλληνες να σταματήσουν να προβάλουν
την επιπολαιότητα και τον ατομικισμό τους σα να ήταν κάποιο αξιοζήλευτο προσόν.
Οι καιροί που ζούμε και οι καιροί που έρχονται δεν συγχωρούν. Η επιδείνωση των
συνθηκών για τους πολλούς σε παγκόσμιο επίπεδο επελαύνει σαρωτικά. Έχουμε
ελάχιστο χρόνο να προλάβουμε να οργανωθούμε απέναντι σε αυτά που έρχονται.
