Όπως έγραψα και στα κοινωνικά μέσα, πολλά θα γραφούν και θα
ακουστούν για τις παιδικές ηπατίτιδες. Και συμβαίνει στα κοινωνικά μήντια, από
τα πολλά που ακούγονται, λίγα να ισχύουν.
Οι ηπατίτιδες μπορούν να προκληθούν από διατροφικούς,
χημικούς και βιολογικούς παράγοντες.
Θα ασχοληθούμε με το τρίτο, παραλείποντας κάποια από τα
δεδομένα που ήδη αναφέραμε στο αμέσως προηγούμενο μας άρθρο, και εμπλουτίζοντας
κάποια άλλα.
Ακούγοντας για ένα ανεξιχνίαστο συσσωμάτωμα παιδικών ηπατιτίδων,
το πρώτο πράμα που έρχεται στο μυαλό ενός επιφυλακτικού προς τα εμβόλια
ανθρώπου και το πρώτο πράγμα που πέρασε κι από το δικό μου το μυαλό, είναι
ακριβώς αυτό: είναι το εμβόλιο ο φταίχτης.
Δεδομένου ότι ήδη έχουν καταγραφεί περιστατικά αυτοάνοσων
ηπατιτίδων μετά από εμβολιασμό με mRNA, ο συνειρμός είναι σχεδόν αυτόματος.
Το μυαλό μας όμως βγαίνει από τον αυτόματο όταν μαθαίνουμε ότι
τα παιδιά, δεν είχαν εμβολιαστεί.
Έτσι, αν θέλουμε να ενοχοποιήσουμε το εμβόλιο, θα πρέπει να
καταφύγουμε στην οδό της μετάδοσης στοιχείων και προϊόντων από το κοντινό
περιβάλλον των παιδιών και ιδιαίτερα από την μητέρα, στα παιδιά, γιατί δεν
γίνεται να βγάζουμε ένοχο κάποιον για κάτι, χωρίς να εξετάζουμε πρώτα την
δικογραφία, ακόμη κι αν είναι σεσημασμένος δολοφόνος. Πόσο μάλλον να κάνουμε κάτι τέτοιο για ζητήματα που
αφορούν δισεκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη.
Εμβόλια mRNA.
Όπως είπαμε, έχουμε δει αυτοάνοσες ηπατίτιδες μετά από
εμβόλια mRNA. Για να
τις δούμε όμως σε ανεμβλολίαστα παιδιά, θα πρέπει να υπάρχει κάποια οδός
μετάδοσης, είτε του mRNA,
είτε της πρωτεϊνης ακίδας, είτε του PEG, είτε των νανολιποσωματίων. Όποια κι αν είναι η φαρμοκινητική
όλων των παραπάνω, και σίγουρα δεν είναι αυτή που μας λέγανε, καθώς κάποια από
τα παραπάνω στοιχεία, δεν περιορίζονται στο σημείο της ένεσης, στο δέρμα θα φτάσει
ένα ποσοστό τους, εάν και εφόσον φτάνουν τελικά στο δέρμα. Και μετά θα πρέπει
να περάσει και από τον φραγμό του δέρματος του παιδιού, που σημαίνει, ότι ακόμη
κι αν φτάσουν τελικά στο αίμα του παιδιού, κάτι που θεωρώ εξαιρετικά αβέβαιο,
αν και δεν έχω δεδομένα για αυτό, θα είναι σε μικροποσότητες.
Οπότε, μένει, όπως παρατήρησαν σχολιαστές, ο θηλασμός. Για
να περάσει «ελεύθερη» πρωτεϊνη ακίδας πχ στο παιδί, θα πρέπει να ξεπεράσει τα
αντισώματα που δημιούργησε ο εμβολιασμός. Πρόσφατη μελέτη από το Στάνφορντ,
βρήκε πρωτεϊνη ακίδας στο αίμα 97% των εμβολιασμένων τις πρώτες δύο μέρες, και
στο 64% μετά από μια βδομάδα από την πρώτη δόση, και στο 50% τις πρώτες μέρες
μετά την δεύτερη δόση και με την πάροδο μιας βδομάδας μόνο ένας εμβολιασμένος
είχε ανιχνεύσιμη πρωτεϊνη ακίδας στο αίμα ενώ μια παλαιότερη μελέτη βρήκε πως η πρωτεϊνη ακίδας καθαρίζεται πλήρως από το αίμα σε ένα μήνα. Αν λοιπόν υπάρχει ενδεχόμενο να
περάσει από το αίμα στο μητρικό γάλα πρωτείνη ακίδας, που δεν γνωρίζω αν μπορεί
να συμβεί κάτι τέτοιο, ένας τέτοιος κίνδυνος, που ξανατονίζω ότι δεν ξέρω αν
υφίσταται καν, θα είναι μεγαλύτερος για τα παιδιά που οι μητέρες τους τα
θήλαζαν, τις πρώτες εφτά μέρες μετά από την πρώτη δόση. Δύο βδομάδες μετά την
δεύτερη δόση, το μητρικό γάλα περιέχει στο 89% των μανάδων αντισώματα κατά της πρωτείνης
ακίδας που θα εξουδετέρωναν την όποια πρωτεϊνη ακίδας, αν και δεν γνωρίζουμε το
κατά πόσο η ανοσοδιαφυγή των Όμικρον έχει αλλάξει και αυτά τα δεδομένα. Με
αρκετές επιφυλάξεις λοιπόν, αν έχουμε αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών με
ηπατίτιδα που θηλάζονταν λίγες μέρες μετά την πρώτη δόση των μανάδων τους, τότε θα έχουμε μια
κάποια ένδειξη ότι μπορεί να σχετίζονται με τον εμβολιασμό. Επαναλαμβάνω.
Ένδειξη. Όχι απόδειξη και δη περίτρανη.
Και πάλι όμως. Θα έπρεπε να βλέπουμε πολλές περισσότερες
ηπατίτιδες στους ενήλικες από ότι, εμμέσως στα παιδιά.
Τώρα, σε αντίθεση με ότι οι δικοί τους ειδικοί τους λένε, υπάρχει
ενδεχόμενο ενσωμάτωσης mRNA στο DNA μας, μέσω του μηχανισμού Line-1, ενός μηχανισμού γενικά αδρανούς που ανακατεύει σε κάποιο
μικρό βαθμό την γενετική μας τράπουλα και ενεργοποιείται ιδιαίτερα κατά τις ιώσεις,
ενός μηχανισμού που ήμουν από τους πρώτους Έλληνας που όχι μόνο έγραψα για
αυτόν χρόνια πριν στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες» αλλά γνώριζα έστω την
ύπαρξη του.
Αυτός ο μηχανισμός όμως είναι εξαιρετικά τυχαίος και τα
αποτελέσματα του εξαιρετικά ως εντελώς απρόβλεπτα. Ακόμη κι αν σε κάποια
κύτταρά μας, τσιμπήσει το mRNA του εμβολίου και το κολλήσει σε κάποιο σημείο του DNA μας,
αυτό δεν σημαίνει ότι το αντιστρόφως μεταγραμμένο RNA θα
εκφράζεται και θα παράγει μονίμως πρωτεϊνη ακίδας, καθώς, μόνο ένα μικρό
ποσοστό του συνολικού μας γονιδιώματος εκφράζεται, κι ακόμη και αυτό ελέγχεται
από ένα σύστημα «διακοπτών» που ανοιγοκλείνουν κάποια από τα «ενεργά» γονίδια μας.
Ακόμη κι αν όλα αυτά συμβούν και κάποια τροποποιημένα
κύτταρά μας παράγουν διαρκώς πρωτεϊνη ακίδας, είναι μεγάλη η πιθανότητα το
ανοσοποιητικό μας να τα αντιμετωπίσει ως ξένα και να τα καταστρέψει, βάζοντας μας
όμως σε μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη αυτοανόσων.
Βλέπετε ότι έχουν μαζευτεί ήδη πολλά «ακόμη και αν», που δεν
θα πρεπε όλα αυτά να μας απασχολούν κι ιδιαίτερα, αν οι κατασκευαστές κάναν την
βασική έρευνα για τους παραπάνω υπαρκτούς μηχανισμούς και σε τι βαθμό αυτοί
επενεργούν στην πραγματικότητα, που είναι κι ο απόλυτος κριτής κάθε υπόθεσης.
Σε τρεις μελέτες, δυστυχώς μικρές, με δείγμα μικρότερο από 400 μανάδες/παιδιά, δεν βρέθηκε PEG στο γάλα. Βρέθηκαν όμως μικροποσότητες mRNA στο αίμα των μανάδων και σε μικροσκοπικές ποσότητες mRNA (από 2mcg/L ως 70ng/L) στο γάλα κάποιων εξ’ αυτών, χωρίς όμως να βρεθεί στο αίμα των παιδιών.
Η μια δόση Pfizer, είναι 30 μg mRNA.
Για να έχουμε μια εικόνα, ας πάρουμε πρόχειρα αυθαίρετα μια μέση τιμή στο γάλα
των μανάδων που βρέθηκε mRNA,
1mcg ανά
λίτρο και εντελώς αυθαίρετα και παρατραβηγμένα, ας υποθέσουμε ότι συνέχιζε να
υπάρχει στο γάλα το γρήγορα διασπώμενο mRNA για συνολικά 30 μέρες. Το βρέφος θα
έπαιρνε με αυτόν τον τρόπο συνολικά 30mcg mRNA. Ακόμη κι αν συνυπολογίσουμε τον συντελεστή σωματικού
βάρους, το παιδί θα έπαιρνε μέσω του θηλασμού στην πιο παρατραβηγμένη περίπτωση
με βάση τα λιγοστά δεδομένα που έχουμε, 30 φορές λιγότερο mRNA ανά κιλό βάρους από την μάνα του.
Μόνο αν δούμε στους ενήλικες τουλάχιστον, 30 φορές περισσότερες
ηπατίτιδες από ότι βλέπουμε στα ανεμβολίαστα παιδιά, θα έχουμε μια μικρή ελπίδα
η υπόθεση μας να είναι στο σωστό δρόμο.
Καταλαβαίνω ότι από όσους από εσάς μπείτε στον κόπο να διαβάσετε
το κείμενο, θα τραβάτε τα μαλλιά σας σε σχέση με το τι μας λέγανε οι δικοί τους
ειδικοί: Την δουλειά τους κάναν αυτοί. Και γω κάνω την δουλειά μου. Να ερευνώ
και να ενημερώνω στο βαθμό που μου είναι μπορετό να μην κάνω λάθη.
Από όλα τα παραπάνω, εμένα δεν μου φαντάζει να προκύπτει
κάποια βεβαιότητα. Αντίθετα. Πέρα από τα δεδομένα, υπάρχουν μόνο αβεβαιότητες.
Και υπάρχει θέμα όταν ο οποιοσδήποτε παρουσιάζει τις αβεβαιότητες
ως ακράδαντα στοιχεία, από όποια μεριά κι αν είναι αυτός.
Δεν αποκλείεται λοιπόν το ενδεχόμενο έμμεσης μετάδοσης στα
παιδιά. Αλλά αν συμβαίνει, η κλίμακά του είναι μάλλον μικρή. Στα ζητήματα
βιολογίας, η μικρή κλίμακα δεν είναι ποτέ αμελητέα. Αλλά πείτε μου, πότε
σηκώθηκε τόσος ντόρος για το τι μεταδίδουν οι μάνες στα παιδιά τους όταν κάνουν
ενδομυική ένεση για οποιαδήποτε άλλη κατάστασή τους;
Και σίγουρα, όλα πρέπει να εξετάζονται, μέχρι κεραίας.
Όπως θα κάνουμε, χωρίς απόλυτες βεβαιότητες και στο επόμενο
άρθρο μας. Αν το σημερινό σας φάνηκε πολύπλοκο, περιμένετε να δείτε τι έχουμε να
γράψουμε για τα εμβόλια των γενετικά τροποποιημένων αδενοϊών ως φορέων του
γονιδίου πρωτείνης ακίδας.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/4/2022.
