Χρόνια προειδοποιούσα για αυτά που ήρθανε και συνεχίζουν να
έρχονται. «Η οικονομική κρίση θα μετατραπεί και σε γεωπολιτική».
Η γεωπολιτική κρίση είναι εδώ.
Το πολιτικό κατεστημένο ενοχλήθηκε από το Τουρκολιβυκό
μνημόνιο. Και αντιδρά ετεροχρονισμένα.
Μετά από μισό αιώνα «κατευνασμού» όπου το ελληνικό πολιτικό
σύστημα λειτουργούσε ως το διπλωματικό σώμα της Τουρκίας στην Δύση, η ώρα της αλήθειας
έφτασε.
Και οι εφιάλτες περνάνε δολίως το δηλητήριο του «συμβιβασμού»,
δηλαδή της εκχώρησης τμημάτων της Ελλάδος.
Η Ελλάδα συρρικνώνεται σε όλα τα επίπεδα. Η Τουρκία επεκτείνεται.
Απλά τα μαθηματικά αυτής της εξίσωσης.
Κι ο ελληνικός λαός βρίσκεται ακόμη σε ύπνωση. Ξορκίζει την
τουρκική απειλή βλέποντας τουρκικές παραγωγές, κατώτερος των περιστάσεων και
ντροπή της ιστορίας του.
Κι ο πρωθυπουργός πετάει την Χάγη λες και υπάρχει οτιδήποτε
που μπορεί να συζητηθεί με μια χώρα που ζητάει τα πάντα κι αν της είναι μπορετό
θα τα πάρει.
Ας δούμε όλες τις πιθανές εξελίξεις:
1)
Κυρώσεις: Απίθανες από την ΕΕ ελέω Γερμανίας,
δύσκολες από τις ΗΠΑ λόγω Τραμπ. Ακόμη κι αν συμβούν, απλά θα εξοργίσουν τον
Ερντογάν απειλώντας να του αποστερήσουν την εξουσία καθώς η οικονομία ήταν αυτή
που του επέτρεψε την πολύχρονη παραμονή σε αυτήν. Με την τουρκική οικονομία να
έχει προβλήματα, ο επεκτατισμός είναι πλέον
βούτυρο στο ψωμί του και το κύριο έρεισμα της δημοφιλίας του.
2)
Άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων:
Είτε λέγεται ΑΟΖ, είτε αιγιαλίτιδα ζώνη, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με τα
παραπάνω.
3)
Κατενάτσιο: Οποιαδήποτε καθυστέρηση δεν κερδίζει
χρόνο για την Ελλάδα. Χάνει χρόνο. Τα εξοπλιστικά και η δυναμική σε κάθε
επίπεδο είναι πλέον καταφανώς υπέρ της Τουρκίας.
Κάθε πιθανό σενάριο λοιπόν, κι επαναλαμβάνω, κάθε πιθανό
σενάριο θα οδηγήσει σε αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας, με το μεταναστευτικό
να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.
Τα αδύνατα σημεία της Τουρκίας είναι τα προβλήματα που έχει
στην οικονομία της κι ότι έχει δημιουργήσει ένα τουλάχιστον μη φιλικό
περιβάλλον στην εξωτερική πολιτική και γεωπολιτική της.
Το δόγμα των δυόμισι πολέμων που έχει υιοθετήσει δεν είναι
ρεαλιστικό.
Ακόμη κι έτσι, στη Συρία έκανε μισό πόλεμο και στη Λιβύη
σκοπεύει να κάνει άλλον έναν μισό.
Της περισσεύει λοιπόν ενάμισος πόλεμος για Ελλάδα/Κύπρο.
Η Κύπρος είναι ανοχύρωτη. Δεν υπάρχει κανένα ενιαίο αμυντικό
δόγμα στην πράξη.
Αυτό σημαίνει ότι για οποιαδήποτε επιτελικό σχέδιο έναντι της
Τουρκίας πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κι ένα ακόλουθο για τα τουρκικά αντίποινα
στην Κύπρο.
Τα θετικά; Ο πόλεμος δια αντιπροσώπων που σχεδιάζει η
Τουρκία στην Λιβύη για να κρατήσει ζωντανή την κυβέρνηση της Τρίπολης και το
δικό της νεοοθωμανικό όραμα, μπορεί να εξελιχθεί σε «κανονικό» πόλεμο με απρόβλεπτες προεκτάσεις.
Κι υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα για ένα
ελληνογαλλικό αμυντικό σύμφωνο που θα μπορούσε να είναι ισχυρότατος παράγοντας
αποτροπής.
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει τα πάντα για να ξηλωθεί τα
νεοοθωμανικό παλτό σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλες οι αντιπαλότητες που αυτό έχει
δημιουργήσει να σηκώσουν κεφάλι.
Δεν γίνεται να θεωρεί κάποιος ότι η διπλωματία των όπλων που
ασκεί η Τουρκία, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με διπλωματικά μέσα.
Είναι καθαρός παραλογισμός.
Έχουμε τους τρόπους να αντιμετωπίσουμε αρκετές από τις τουρκικές
απειλές για λίγους μήνες ακόμη.
Πρέπει εμείς να διαλέξουμε τους όρους της κρίσης κι όχι να
συρθούμε οπουδήποτε, είτε σε διεθνή δικαστήρια είτε σε πολεμικά μέτωπα με τους όρους
της Τουρκίας.
Αν συμβεί το δεύτερο, αυτό θα είναι και το κύκνειο άσμα της χώρας.
