Να ασχοληθούμε επιγραμματικά με τα προφανή:
Το εκλογικό
αποτέλεσμα στη Γερμανία είναι δραματικό για την Ελλάδα:
Ο διαφαινόμενος
συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/Φιλελευθέρων/Πρασίνων με το εθνικιστικό αντιευρωπαϊκό
AFD να
είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι ένας τοίχος από
τούβλα στον οποίο θα πέσει με φόρα κάθε ψευδαίσθηση της οποιασδήποτε ελληνικής
κυβέρνησης.
Όλα τα μνημονιακά αφηγήματα για μια καλύτερη ΕΕ τελειώνουν
κάπου εδώ, ενώ η Γαλλική ψευδαίσθηση μάλλον θα επιχειρήσει να
ξαναχρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι στην γερμανική αδιαλλαξία
παρά ως σημαντικό βήμα για μια νέα εποχή Γαλλικής επιρροής στην Μεσόγειο.
Είναι δραματικό και μόνο το ότι το αποτέλεσμα εκλογών σε
άλλη χώρα είναι τόσο δραματικό για την Ελλάδα…
Ποια ανάπτυξη;
Η μανία της αριστεράς για την υφαρπαγή της πολιτικής
εξουσίας ήταν τέτοια, που πρόθυμα πήραν την δεύτερη αξιολόγηση και την κάναν καυτή
πατάτα που προκάλεσε ακόμη περισσότερα οικονομικά εγκαύματα στους Έλληνες.
Η διγλωσσία και οι αμφιταλαντεύσεις της κόστισαν πολλά δις στην
ελληνική οικονομία και η μνημονιακή της κατρακύλα, με όλους τους βουλευτές να
είναι δεμένοι χειροπόδαρα στις καρέκλες τους και την κεντρική γραμμή, δεν έχει
πάτο.
Ο πρωθυπουργός των συνθημάτων σφυρά τώρα το «καθαρή έξοδος
από το μνημόνια» και διατάσει πλήρη συμμόρφωση με τα προαπαιτούμενα. Από το "σκίσιμο των μνημονίων", στον "έντιμο συμβιβασμό", στην "ελάφρυνση χρέους" και τώρα
στην "καθαρή έξοδο από τα μνημόνια", μπορεί κανείς να διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα της ξύλινης
μύτης μιας μαριονέτας μέσα στο λαβυρινθώδες μυαλό ενός τυχοδιώκτη, όπως αυτό
αναγκάζεται να λειτουργήσει μέσα σε μια ευμετάβλητη διεθνή πραγματικότητα.
Η επίσημη αφήγηση είναι πως, άλλα μωρέ, χάσαμε δύο χρονάκια
και τώρα γυρίσαμε στο 2014 από όπου ξανατραβάμε ξανά προς τη δόξα:
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι: Μεσολάβησαν τρία ακόμη
χρόνια φοροδοτικής εξάντλησης και οικονομικής αποψίλωσης.
Η αυξημένη τουριστική κίνηση απέτρεψε το μεγάλο μπουμ στον προϋπολογισμό
του κράτους μα αυτή η αύξηση εσόδων είναι μάλλον περιστασιακή.
Ας δούμε δύο απίστευτα άσχημους δείκτες:
Το πρώτο εξάμηνο του 2017 έκλεισαν 14000 επιχειρήσεις. Τα
καλά νέα είναι ότι ανοίξαν περισσότερες.
Τα άσχημα νέα είναι ότι δεύτερο εξάμηνο προβλέπεται να
κλείσουν άλλες 14.000.
Και τα τρομακτικά νέα είναι ότι το 38% των επιχειρηματιών
θεωρούν πιθανό να κλείσουν σύντομα!
Συνολικά, μεταξύ του 2008-2016 οι νέες επιχειρήσεις
μειώθηκαν κατά 50% (!) και έκλεισαν πάνω από 240.000 επιχειρήσεις (!).
Σε πείσμα των αισιόδοξων μηνυμάτων που έρχονται από την ΕΕ για την Ελλάδα και την έξοδο της χώρας από την διαδικασία εκτεταμένου ελλείμματος, ας ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στην κατεύθυνση της πολυθρύλητης ανάπτυξης:
Τα μνημονιακά χρόνια το έλλειμμα ισοζυγίου μειώθηκε καθώς τα
μειωμένα εισοδήματα και η μείωση των καταθέσεων επέφεραν σημαντικά πλήγματα
στην καταναλωτική δύναμη του μέσου πολίτη κι επομένως και στη ζήτηση.
Τα capital controls περιόρισαν ευλόγως ακόμη περισσότερο τις εισαγωγές.
Τι γίνεται όμως με το έλλειμμα εσωτερικού ισοζυγίου σήμερα;
Από τον Ιούλιο του 2016 μέχρι τον Ιούλιο του 2017 αυξήθηκε
κατά 5,9%.
Το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου αυξάνεται κατά 19,1% (!).
Παρά την κρίση, εισάγουμε περισσότερα από όσα εξάγουμε!
Αυτό λέει πάρα πολλά για το προσανατολισμό των επιχειρήσεων.
Μια χώρα σε κρίση, υπό κεφαλιακούς ελέγχους, με τεράστια
ζητήματα ρευστότητας, εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει;
Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράμα: ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ της οικονομίας.
Η αύξηση του ελλείμματος βασίστηκε σε μια παροδική αύξηση της
ζήτησης η οποία οφείλεται στην τουριστική κίνηση.
Αν όμως, αν, έχει ενισχυθεί κι η εγχώρια ζήτηση, αυτό δεν
είναι υποχρεωτικά δείγμα ανάκαμψης.
Αντιθέτως, μπορεί να είναι πολύ ανησυχητικός δείχτης τον
οποίο συναντάμε όχι μόνο σε ανάκαμψη αλλά και πριν το κραχ: Οι πολίτες δεν
μπορούν να ανταπεξέλθουν στα κόστη ζωής τους σε τέτοιο βαθμό που αρχίζουν να
αγοράζουν με ότι τους έχει απομείνει αγαθά σαν να μην υπάρχει επόμενη
ημέρα.
Κι όταν συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει επόμενη ημέρα.
Τι στοιχεία έχουμε που στηρίζουν ένα τόσο κινδυνολογικό
σενάριο; Την σημαντική υστέρηση των εσόδων του κράτος από την άμεση φορολογία
και την αύξηση των εσόδων από την έμμεση.
Συνδυαστικά, αυτό υποδεικνύει ότι ίσως να έχουμε πλησιάσει στο σημείο
κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
Μιλάμε πάντα για τάση κι όχι για αναπόδραστη πραγματικότητα
αλλά για μια τάση που τείνει να γίνει αναπόδραστη πραγματικότητα.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις επέλεξαν να μετακυλήσουν το δημόσιο χρέος
στις πλάτες των μεσαίων και μικρομεσαίων πολιτών και επιχειρήσεων τους οποίους τους
έσπασαν τις ράχες, περισσότερο αδιάφορες από οποιαδήποτε οθωμανική εξουσία του
παρελθόντος.
Δραματική μείωση εισοδημάτων, ΑΕΠ, ανταγωνιστικότητας,
επιχειρήσεων, γεννήσεων, αύξηση κόστους ζωής, δραματική αύξηση λόγου χρέους προς
ΑΕΠ (δεύτερη στον κόσμο μετά την Ιαπωνία), ανεργίας, μετανάστευσης, ιδιωτικού
χρέους, αυτή είναι η Ελλάδα των μνημονίων ανάπτυξης…
Το αν και πότε και θα σκάσει η ελληνική οικονομία δεν είμαστε
σε θέση να το ξέρουμε. Πολύ σημαντικοί δείκτες δείχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η νέα γερμανική κυβέρνηση δεν θα είναι τόσο γενναιόδωρη όσο
ήταν ο Σόιμπλε όταν πρότεινε προσωρινή έξοδο από την ευροζώνη με ανθρωπιστική
βοήθεια αρκετών δις.
Για αυτούς το λόγους το περιοδικό Economist προβλέπει
έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη το 2021.
Ένα grexit που θα αποφασιστεί μονομερώς από τη γερμανική κυβέρνηση.
Όταν η ελληνική οικονομία θα είναι σκουπίδι στην αυλή της ευροζώνης.
Που θα χρειάζεται επειγόντως γερμανική ανακύκλωση.
Οψόμεθα
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 28/9/2017
