Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Η ζωή χωρίς την Αριστέα


Η ζωή χωρίς την Αριστέα

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwablogspot.com)

 

Έφυγε η Αριστέα Μπουγάτσου.

Ένας ακόμη αδικοχαμένος ήρωας αποχώρησε από αυτή την ιλαροτραγική χώρα.

Δεν είχα ποτέ την τιμή να τη γνωρίσω προσωπικά.

Ήταν όμως ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που είχε κερδίσει το σεβασμό και το θαυμασμό μου σε αυτό το ρημαδότοπο.

Ασυμβίβαστη, αξιοπρεπής, δε φοβήθηκε ποτέ να τα βάλει με τους οικονομικούς και πολιτικούς νταβατζήδες αυτής της χώρας.

Ακόμη και όταν απειλούσαν τη ζωή της.

Ήταν ατρόμητη.

Έχασε τη δουλειά της.

Ποτέ την αξιοπρέπεια της.

Ελπίζω οι κοντινοί της άνθρωποι να βρουν το θάρρος να διευκρινίσουν τις συνθήκες του θανάτου της εάν υπάρχει ευθύνη άλλων σε αυτόν, 49 χρονώ, κορίτσι πράμα.

Αριστέα. Φτωχοί, ακόμη πιο φτωχή απομείναμε.

Μοναχά μια κραυγή αγωνίας. Για την Αριστέα. Για αυτόν τον τόπο που τρώει τους αρίστους και θεοποιεί τους φαύλους.

ΑΡΙΣΤΕΑ. Μπούχτισα από θανάτους πια. Κρανίου τόπος αυτή η χώρα. Δολοφονεί με σιγαστήρα και ρίχνει τα πτώματα στη Μεσόγειο.

Τη κέρδισες τη γαλήνη Αριστέα. Και μια θέση παντοτινή στη μνήμη όσων μείναν στα χαρακώματα.     
Read More »

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ηλίας Κανέλλης. Ο θύτης που θυματοποιήθηκε.



Ηλίας Κανέλλης. Ο θύτης που θυματοποιήθηκε.
Του Πέτρου Αργυρίου
 
Ανάμεσα στο πάνθεον των συστημικών δημοσιογράφων που συστηματικά εξαπατούν, παραπληροφορούν και παραπλανούν την κοινή γνώμη για να ευχαριστούν τα αφεντικά τους και να παίρνουν τον άξιο μισθό τους, ανάμεσα στους Πρετεντεραίους, Τρέμιδες, Καψίδες, Μανδραβέλιδες θα πρέπει επαξίως να τοποθετήσουμε και τον Ηλία Κανέλλη.

Ποιος είναι αυτός;
Δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης, διευθυντής σύνταξης κλπ κλπ. Στα Νέα και τον Ταχυδρόμου των Λαμπράκη και Ψυχάρη κλπ κλπ.
Είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με δημοσίευμα είναι υπέρ του μνημονίου.
Είναι ο άνθρωπος ο όποιος στο άρθρο του «Ώστε χούντα»[1] περιγράφει την αστυνομοκρατία που ζούμε σήμερα ώστε να καμφούν οι εθνικές αντιστάσεις απέναντι στον νεοιμπεριαλισμό και την λαϊκή εξαθλίωση που αυτός φέρνει ως αποτέλεσμα της μπαχαλοκρατίας.
Φυσικά η σημερινή αστυνομοκρατία που βιώνουμε στο πετσί μας δεν είναι απάντηση του κράτους στα μπάχαλα. Αυτοί οι δύο μια χαρά τα πήγαιναν και δίναν ο ένας στον άλλο το δηλητήριο που χρειάζονταν για να κρατηθούν αυτά τα τερατομορφώματα στη ζωή. Η ασχήμια και η βρωμιά του ενός αποτελούσε το τέλειο άλλοθι για την ασυδωσία του άλλου και  τανάπαλιν.  Αναφέρομαι φυσικά στο κράτος της μεταπολίτευσης και όχι στην έννοια του κράτους  γενικότερα.
Δεν είναι το κράτος που προστατεύει τον πολίτη όπως όφειλε. Είναι ένα παρακράτος με δημοκρατικό μανδύα που προστατεύεται από τον πολίτη. Ένα κράτος που έχει ορίσει τον πολίτη ως τον εχθρό. Μια δημοκρατική εκτροπή που εξυπηρετεί τις Ελίτ.
Μια χούντα που εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού προστατεύοντας τα δικά της μεγάλα συμφέροντα και ρίχνοντας στην πυρά τους  Έλληνες πολίτες.
Αυτοί οι φασίστες αντιδημοκράτες που φάγανε από τα ψίχουλα των μεγάλων και νόμισανε πως πήραν και το μπόι τους, αυτοί οι αυλοκόλακες και παπάδες της συγκαλυμένης ολιγαρχίας, τώρα θυμήθηκαν τη δημοκρατία για να κρυφτούν κάτω από τα φουστάνια της.
Μην βαράτε ρε, μας λένε, τι σόι Δημοκράτες είστε;
Η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα της αυτοπροστασίας. Το ανθρώπινο πλάσμα έχει το δικάιωμα της αυτοάμυνας.
Σε μια χώρα που η δικαιοσύνη αφομοιώθηκε σχεδόν πλήρως από το σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς, στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και όχι μόνο, στον πολίτη μένει μονάχα μια καταφυγή αν η κατάσταση των τεσσέρων εξουσιών δεν εκδημοκρατιστεί άμεσα: Το δικαίωμα της αυτοάμυνας.
Έρχεσαι να μου πάρεις το σπίτι για να πληρώσεις τις προμήθειες για τα κλοπιμαία σου; Πάνω από το πτώμα μου. Έρχεσαι να μου κόψεις το νερό, το φώς και να με στείλεις πίσω στην εποχή του Νεάντερνταλ;  
Ο πολίτης σε αυτές τις περιπτώσεις δεν επιτίθεται: αμύνεται.
Αυτή η χώρα έχει περάσει πολλαπλές χούντες. Έχει περάσει πολλαπλές χούντες.
Έχει περάσει κατοχές από Βρετανούς, Γάλλους και Γερμανούς, έχει περάσει χούντες από φιλογερμανούς, φιλοβρετανούς, φιλοαμερικάνους.
Μπορεί να μην ξέρει τι είναι δημοκρατία αλλά ξέρει πολύ καλά τι δεν είναι δημοκρατία.
Και αυτό που ζούμε είναι χούντα.
Μια χούντα που νομιμοποιήθηκε μέσω στυγνών εκβιασμών και δραματικών ψεμάτων.
Και στα δύο, συνεργοί του συστήματος εξουσίας ήταν άνθρωποι σαν τον Κανέλλη.
Να μην κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της δημοκρατίας όταν το σύστημά του έχει συμβάλει στην κατάλυσή της.
Άνθρωποι σαν τον Μανδραβέλη και τον Κανέλλη τρελαίνονται να εφευρίσκουν εχθρούς μέσα στην κοινωνία. Είναι οι φοιτητές, είναι οι μπάχαλοι, είναι οι συνδικαλιστές, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ξεχνώντας πάντα βέβαια να μας πουν πως τα συγκεκριμένα είδη των μπάχαλων, των συνδικαλιστών, των δημοσίων υπαλλήλων, των φοιτητών ήταν η μεταπολίτευση που τα δημιούργησε για να εδραιώσει ένα σύστημα εξουσίας κρατώντας ομάδες πληθυσμού ομήρους μέσα στις πλάνες που η ίδια δημιούργησε.
Τώρα μας λέει ο Κανέλλης πως οι συνδικαλιστές τον χτυπήσανε εμφανίζοντας τον εαυτό του ως θύμας εκεί που είναι μαέστρος των μέσων πραπληροφόρησης που επί χρόνια απέκρυπταν συστηματικά την σαπίλα του πολιτικού συστήματος και που κλέβαν δάνεια τα οποία σήμερα πληρώνουμε εμείς. Αυτοί, οι ψεύτες και μπαταχτσήδες των Μήντια των μεγάλων αφεντικών, των νταβατζήδων όπως τους έλεγε ο Καραμανλής.
Με τη θυματοποίηση του ο Κανέλλης φαντάζει θύμα, ως θύμα είναι αδικημένος, ως αδικημένος γίνεται αυτομάτως δημοκράτης.   
Για να δούμε την εξιστόρησή του χωρίς να την κρίνουμε.
«Πριν από λίγο, με προπηλάκισαν άσχημα διαμαρτυρόμενοι για μια απόλυση ενός εργαζόμενου (στον οποίον συμπαραστέκομαι), την ώρα που πήγαινα αμέριμνος να μπω στη δουλειά μου»
Για να δούμε και την εξιστόρηση του εργαζομένου που υποτίθεται πως ο δημοκράτης και συνδικαλιστής Κανέλλης συμπαραστέκεται. Για να δούμε και την απάντηση του Παναγιώτη Βενέτα:


«Είμαι ο απολυμένος Παναγιώτης Βενέτας και στέλνω αυτό το μήνυμα από το προφίλ φίλου μου!


1) Ο Ηλίας Κανέλης λέει ψέματα ότι είναι αλληλέγγυος σε εμένα!!!


2) Σε όλες τις κινητοποιήσεις που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια στον ΔΟΛ πάντα προσπαθούσε να δημιουργήσει πρόβλημα βρίζοντας, τραμπουκίζοντας και απειλώντας!!!


3) Σήμερα έκανε ακριβώς το ίδιο! Το σωματείο μου για συμβολικούς λόγους και μόνο έκλεισε (πιαστήκαμε αλυσίδες που λέμε) την κεντρική είσοδο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), ενώ ενημερώναμε για το μικρό αυτό διάστημα της μίας ώρας που συμβολικά όπως προείπα τους εργαζόμενους ότι μπορούν να εισέλθουν στο κτήριο από την διπλανή πόρτα στην γωνία επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου η οποία απέχει μόλις 20 ή 30 μέτρα το πολύ!


Ο κύριος Κανέλλης έβριζε και έσπρωχνε τα μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους και απειλούσε! Στην είσοδο του ΔΟΛ υπήρχε αστυνομική δύναμη με την οποία δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα καθ’ όλη την διάρκεια της παρέμβασης!


 Ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης (τον οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να καλέσουμε ως μάρτυρα για το συμβάν, αν τελικά προβούν σε μηνύσεις μέλη του σωματείου και μέλη της εργασιακής επιτροπής ΔΟΛ αλλά και αλληλέγγυοι) όταν είδε τον κύριο Κανέλλη να βρίζει, να σπρώχνει, να απειλεί και να τραμπουκίζει τον κόσμο, βγήκε έξω και είπε με αυστηρό ύφος στον κύριο Κανέλλη ότι θα έπρεπε να ντρέπεται και να σταματήσει τις βιαιοπραγίες!


Επαναλαμβάνω ότι δεν είχε δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα με τους εργαζόμενους και την αστυνομική δύναμη!


4) Όσοι τον γνωρίζουν τον κύριο Κανέλλη μπορούν να καταλάβουν! Όσοι δεν τον γνωρίζουν καλό θα ήταν να μην πιστεύουν τόσο εύκολα ό,τι ακούνε και να ρωτάνε πριν βγάλουν ατυχή, λανθασμένα και προσβλητικά συμπεράσματα για τα σωματεία, εργαζόμενους και άνεργους που ήταν εκεί!


5) Τώρα λοιπόν είστε όλοι όσοι βιαστήκατε να καταδικάσετε τα θύματα ως θύτες ενήμεροι για το τι συνέβη εκεί! Είμαι καλόπιστος και θα υποθέσω ότι δεν γνωρίζετε τον κύριο Κανέλλη και το ποιόν του! Ρωτήστε και θα μάθετε!


6) Είναι εντυπωσιακό πάντως το πόσο εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε κύριος Κανέλλης να παραπληροφορήσει και να βρει κοινό το οποίο, ως καλά εκπαιδευμένος δημαγωγός και ψεύτης, θα τον υποστηρίξει! 

7) ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κύριε Κανέλλη, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΤΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ , ΚΑΙ ΟΤΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ!!!
 Βενέτας Παναγιώτης. 


 ΥΓ-1. Τα σωματεία και οι δράσεις τους δεν είναι παράνομα όπως θα ήθελε ο κύριος Κανέλλης και οι όμοιοί του να είναι!

ΥΓ-2. Περιμένω από όλους και όλες που πήρατε θέση υπέρ του κυρίου Κανέλλη (ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ), αφού το ψάξετε το ζήτημα και σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι είναι όπως τα λέω, να ζητήσετε συγνώμη και να καταδικάσετε τον τραμπούκο κύριο Κανέλλη εδώ στο ίδιο μέρος που πήρατε θέση υπέρ του!»

 
Είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν αυτές οι δύο εξιστορήσεις καθώς είναι αντίθετες.

Ή και οι δύο λένε εν μέρει ψέματα ό μόνο ένας ψεύδεται ολοκληρωτικά.

Καθώς όμως το επάγγελμα του δημοσιογράφου στην Ελλάδα είναι το να δημιουργεί και να αφηγείται πιστευτά ψέματα, είμαστε προκαταλημένοι υπέρ του μη δημοσιογράφου.
Είχα προσωπική εμπειρία από τον κο Κανέλλη, τότε που η ζωή ήταν ακόμη ρόδινη για τους συστημικούς δημοσιογράφους γιατί δεν ήταν ορατό το κόστος του ψέματος που πουλούσαν.
Σας τη μεταφέρω όπως την κατέθεσα σε παλιότερο άρθρο μου με τίτλο «Όχι άλλο Μανδραβέλη»:

«Στις 16 Μαρτίου του 2009 και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έγινε μια συζήτηση για τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και τη δημοκρατία. Στη συζήτηση που συντόνιζε ο Στέλιος Κούλογλου, πανελίστες ήταν οι Ηλίας Κανέλλης, του ταχυδρόμου τότε και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Το σύστημα τότε ήταν πανικοβλημένο από τα Δεκεμβριανά του 2008 και έψαχνε να δει από πού έμπαζε, να βρει τις αιτίες της νεανικής εξέγερσης και να τις απαλείψει ή να τις «πειράξει» ώστε να μη νοιώθει άλλο ότι απειλείται. Και το πείραγμα της αλήθειας είναι κατά εξοχήν υποχρέωση των ΜΜΕ προς τα αφεντικά τους.
Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο επίμαχο ζήτημα της ανεξαρτησίας του Τύπου, της φίμωσης και της λογοκρισίας. Ο Κανέλλης με μια τρομακτική αφέλεια είπε κάτι σαν «έλα μωρέ, μπορείς να γράψεις ότι θες πλέον. Αρκεί να μην γράψεις για τον εργοδότη σου, να μην δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει» σαν να ταν αυτό κάποιο παραθυράκι στις αρχές της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ο Μανδραβέλης συμφώνησε λέγοντας αν θυμάμαι καλά ότι αυτά περί διώξεων είναι προϊόν υπερβολικών και προβληματικών δημοσιογράφων που δεν τα πάνε καλά με το περιβάλλον τους.
Εξοργισμένος ρώτησα το πώς τολμούν να εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι όταν ο Κανέλλης έχει δώσει ακριβώς τον ορισμό της εξαρτημένης δημοσιογραφίας και την παρουσιάζει σαν τη φυσιολογική κατάσταση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και ότι αυτή ακριβώς η εξοικείωση με την εξαρτημένη δημοσιογραφία που ο Κανέλλης επίδειξε δείχνει το πόσο βαθειά έχει φτάσει η εξάρτηση.

Ρώτησα επίσης το αν οι παρόντες εξαιρούνται, αναφερόμενος στην πρόσφατη για εκείνη την εποχή απόλυση του Κούλογλου για ρεπορτάζ που εκείνη την περίοδο κάποιοι κρίναν ότι ήταν επικίνδυνα για το σύστημα εξουσίας.
Ο Κούλογλου παρενέβη, λέγοντας πως δεν υπάρχουν διωγμοί και φίμωση γιατί ελάχιστοι πλέον δημοσιογράφοι ρισκάρουν το θάρρος της γνώμης τους.
Οι Κανέλλης και Μανδραβέλης μετά το τέλος της συζήτησης με πλησίασαν με συμφιλιωτική διάθεση χωρίς να έχουν οποιαδήποτε ιδέα για την ταυτότητά μου. Με δεδομένη την αλαζονεία του συστήματος εξουσίας και των αυλικών του, η προσέγγιση τους σε εμένα, έναν ανώνυμο για αυτούς αμφισβητία, με παραξένεψε. Κατάλαβα ότι ήταν πράξη πανικού, ότι μπορεί στο μυαλό τους να με θεωρούσαν σαν τον ίσως σημαντικό άγνωστο Χ των δεκεμβριανών, σκέψη που δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητά. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονταν. Μπορώ όμως να αφηγηθώ τη συνομιλία μας.
Ο Κανέλης μου είπε για το Μανδραβέλη παρουσία του και προφανώς χωρατεύοντας για να σπάσει τον πάγο κάτι σαν «έλα μωρέ μη τον συνερίζεσαι, αυτός είναι αδερφή». Του απάντησα πως αυτό που είπε ήταν προσβλητικό όχι μόνο για το συνάδερφό του αλλά και για το σύνολο των ανθρώπων που έχουν την συγκεκριμένη σεξουαλική προτίμηση. Ο Κανέλλης μαζεύτηκε αλλά ο Μανδραβέλης άπλωσε το χέρι του στον ώμο μου σαν να ‘μασταν φίλοι από χρόνια, οικειότητα από την οποία αντανακλαστικά απομακρύνθηκα. Μου πε: Μικρός είσαι ακόμη. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.»[2]
Μεγάλωσα κατά 4 χρόνια από τότε. Δεν κατάλαβα τι έπρεπε να καταλάβω.
Ίσως ο Πάσχος κατάλαβε περισσότερα όταν η ΕΣΗΕΑ, για τους λάθους λόγους, τον κατηγόρησε καθυστερημένα για αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Είχε τόσα περισσότερα να χρεώσει στον Μανδραβέλη από την αντισυναδελφική του συμπεριφορά.
Τον Μανδρεβέλη οφείλουν να τον ακολουθήσουν και όλοι οι συνεταίροι του στο κεντρικό σύστημα της δημοσιογραφικής εξουσίας για ένα και μόνο λόγο: ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ της ΕΣΗΕΑ. Ας τον υπενθυμίσουμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κάνει τη λέξη δημοσιογράφος να ακούγεται πρόστυχη:  
«Άρθρο 1
Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας. Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να θεωρεί πρώτιστο καθήκον του προς την κοινωνία και τον εαυτό του τη δημοσιοποίηση όλης της αλήθειας.
β. Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών…
δ. Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.
ε. Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει.

στ. Να επανορθώνει χωρίς χρονοτριβή, με ανάλογη παρουσίαση και ενδεδειγμένο τονισμό, ανακριβείς πληροφορίες και ψευδείς ισχυρισμούς, που προσβάλλουν την
τιμή και την υπόληψη του ανθρώπου και του πολίτη και να δημοσιεύει ή να μεταδίδει την αντίθετη άποψη, χωρίς, αναγκαστικά, ανταπάντηση, η οποία θα τον έθετε σε προνομιακή θέση έναντι του θιγομένου.

Άρθρο 2
Η δημοσιογραφία, ως επάγγελμα, αλλά και κοινωνικό λειτούργημα, συνεπάγεται δικαιώματα, καθήκοντα και υποχρεώσεις. Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις εθνικής καταγωγής, φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτικών φρονημάτων, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης…
γ. Να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας και να μην προεξοφλεί τις δικαστικές αποφάσεις…
ε. Να αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και ευαισθησία τους πολίτες, όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης, (πως λέμε μνημόνιο;) καθώς και αυτούς που έχουν εμφανές ψυχικό πρόβλημα, αποφεύγοντας να προβάλει την ιδιαιτερότητά του» [3]

Τι από αυτά τα θεμελιώδη του δημοσιογραφικού λειτουργήματος δεν έχουν φτύσει κατάμουτρα οι συστημικοί δημοσιογράφοι που επί τριάντα χρόνια συγκαλύπτουν, ψεύδονται, παραποιούν, εξυπηρετούν και υπηρετούν συγκεκριμένα μεγάλα συμφέροντα, δαιμονοποιοούν ή αγιοποιούν ομάδες πληθυσμού και παρά τα εγκλήματα τους συνεχίζουν το βρώμικο παιχνίδι τους στις πλάτες ενός λαού που πλέον υποφέρει χωρίς ούτε καν να ιδρώνει το αυτί τους; Τι;


[1] http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4758452
[2] http://agriazwa.blogspot.gr/2011/04/blog-post_19.html
[3] http://elawyer.blogspot.gr/2007/03/blog-post_08.html
Read More »

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Δείτε: Ο Πέτρος Αργυρίου τα λέει έξω από τα δόντια στο διεθνές ειδησεογραφικό δίκτυο RT

Για όσους από εσάς με γνωρίζουν μόνο από το γραπτό μου λόγο: 
http://www.youtube.com/watch?v=cybubvVEBTA&feature=plcp
Read More »

Συνέντευξη μου για το "Λογοτεχνικό συμπόσιο".

Πέτρος Αργυρίου:
 "Η λογοτεχνία της κάθε εποχής ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της. Τι μας λέει αυτή η υστέρηση πλέον; Ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σύσσωμη και σε όλα της τα πεδία, αντιμετωπίζει προκλήσεις που η ίδια δημιούργησε και δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει. Αυτή η περίοδος ονομάζεται ιστορικά ως ΠΑΡΑΚΜΗ. Ακόμη και σε περιόδους παρακμής όμως η λογοτεχνία μπορούσε και έπρεπε να είναι ακμαία καθώς αυτή είναι από τους πιο σημαντικούς σπόρους που θα ανθίσουν στο μέλλον. Έχουμε λοιπόν μια εποχή παρακμής όπου οι τέχνες, τουλάχιστον αυτές που φτάνουν στις μάζες, έχουν παρακμάσει και αυτές. Είναι δραματικό."

Ακολουθεί η πλήρης συνέντευξη μου στη λογοτεχνική ιστοσελίδα "λογοτεχνικό συμπόσιο".


Ερωτήσεις -Απαντήσεις


1. Ποιο είναι το στοιχείο που θα διεγείρει το πνεύμα σας για να ξεκινήσετε τη γραφή ενός βιβλίου. Ποια είναι η φλεγμονή που θα προκαλέσει την έμπνευση σας ;

1. Η αγωνία. Για τα πράγματα που ΄γιναν, για τα πράγματα που θα έρθουν. Ζούμε σε έναν μεγάλο ωκεανό και όμως οι άνθρωποι απαιτούν να λειτουργούν ως ένα νησί περίκλειστο από οικεία τους νερά. Αδυνατούν και δεν επιθυμούν να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα και με πόσο δραματικό τρόπο μπορούν τα πράγματα έξω από τη νήσο τους μπορούν να τους επηρεάσουν. Πόσα τσουνάμι μπορούν να ταράξουν τα ήσυχα ή μη νερά του τόπου τους. Ως ανθρώπινα πλάσματα είμαστε απίστευτα εκτεθειμένα. Δεν αρκεί να κρατάς μια ομπρέλα που έχει υφανθεί από προσωπικά βιώματα και εμφυτευμένες κοσμοθεωρίες πάνω από το κεφάλι σου. Δε σημαίνει ότι δε θα βραχείς. Κάπου εκεί έρχεται η επιστήμη να σου πει τι συμβαίνει έξω από τη νήσο σου. Πάνω από την ομπρέλα σου. Μέσω της λογικής. Και η σπαρακτική κραυγή της τέχνης να σου δώσει ένα άλλο είδος μόρφωσης, συναισθηματικής αυτή τη φορά.
Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ακόμη τι σημαίνει ανθρωπότητα και ποιος ο σκοπός της.
Τα μυαλό κινείται σε 4 διαστάσεις. Μπορεί να κινηθεί στο χώρο και το χρόνο έχοντας τη μεγαλύτερη ελευθερία από οτιδήποτε άλλο γνωρίζουμε. Η φαντασία είναι μια απίστευτα δημιουργική δύναμη. Και όμως, κάθε φορά που η ανθρωπότητα επιτυγχάνει μια σειρά κατορθωμάτων λιμνάζει στη σιγουριά της και θεωρεί ότι ΄χει φτάσει στον τελικό της στόχο. Και αυτή η αλαζονεία είναι πάντα η καταστροφή της. Η αδράνεια των ανθρώπινων συστημάτων. Η ελευθερία προς την οποία έρεπαν νέα μέσα και ιδέες καταλήγει να γίνεται υποδούλωση σε αυτά.
Τόσοι και τόσοι πολιτισμοί έχουν καταστραφεί από εσωτερικές και εξωτερικές απειλές και όμως δε φαίνεται να μαθαίνουμε.
Τι με κινεί να γράφω λοιπόν; Η αγωνία μου για την ανθρωπότητα. Ο φόβος για τον εκφυλισμό του πολιτισμού. Αυτή ακριβώς η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν καταλαβαίνουμε πόσο δραματικές επιπτώσεις θα έχει ακόμη και σε πράγματα της καθημερινότητάς μας που θεωρούμε δεδομένα.
Η Ελλάδα του σήμερα είναι ένα έξοχο παράδειγμα. Μέσα σε 3 χρόνια άλλαξε ριζικά. Και άλλαξε ριζικά γιατί ο νεοελληνικός βίος είναι εξαιρετικά αδρανειακός. Κινείται ανάμεσα στης ρωγμές της πολιτιστικής ασυνέχειας του ελληνισμού. Με κάποια έννοια ο νεόελληνας είναι ένας τρωγλοδύτης της ιστορίας. Φοβάται να βγει έξω από τη σπηλιά του ενώ παράλληλα θεωρεί ότι η ιστορία του χρωστάει και μένει μέσα στη σπηλιά του περιμένοντας με ανοιχτές αγκάλες να εξαργυρώσει επιτεύγματα άλλων κοινωνιών. Ο Έλληνας έχασε την τέταρτη διάσταση του νου: το χρόνο. Ο χρόνος όμως δεν ξεχνάει κανέναν.
2. Πολλοί, στη λέξη αντιπαράθεση, τοποθετούνται με θαυμασμό. Στην ώρα της αντιπαράθεσης όμως αντί για μια ισχυρή απάντηση με τεχνάσματα ,επικρατούν ο θυμός και η οργή . Αυτό πόσο πιστεύετε είναι ικανό να προκαλέσει σε ένα λογοτέχνη επιπτώσεις αν αντιπαρατίθεται;
2. Τι είναι ένας διανοητής αν δεν αντιπαρατίθεται; Τι γίνεται τότε αυτός; Η απάντηση είναι απλή. Κόλακας. Ευνούχος της αυλής. Είναι καθήκον και υπέρτατη υποχρέωση ενός λογοτέχνη όχι μόνο να αντιτίθεται στα κακώς κείμενα μιας εποχής αλλά πρωτίστως να τα αναδεικνύει. Η αδράνεια μετατρέπει το δεδομένο σε αναγκαίο προαπαιτούμενο της ομαλότητας. Δεν είναι έτσι όμως. Κάθε πολιτισμός χρειάζεται υγιή κομμάτια όχι μόνο συγκριτισμού αλλά και αγνωστικισμού για να επιβιώσει. Το Σωκρατικό δεν «εν οίδα ούτε ουδέν οίδα» δεν είναι καμία εξυπνακίστικη ατάκα. Όταν νομίζεις ότι έχεις κατακτήσει τη γνώση, χάνεις όχι μόνο τη σοφία σου αλλά και την περιέργεια σου. Και η σοφία είναι το αγκυροβόλι της ιστορικής συνέχειας. Η περιέργεια αέρας στα πανιά της. Και αυτός ο πολιτισμός έχει χάσει και τη σοφία του και την φιλοπεριέργεια του. Η παρακμή του είναι αναμενόμενη και ήδη παρατηρείται.
Οι προκλήσεις του σήμερα και του αύριο πρέπει να απαντηθούν και όχι με προχειρότητα αν δεν θέλουμε αυτός ο πολιτισμός να γίνει ένας ακόμη πολιτισμός του χθες.
Για να επανέλθω στην αρχική ερώτηση: Ο διανοητής, ο καλλιτέχνης και ο επιστήμονας οφείλουν να αντιπαρατίθενται γιατί γνωρίζουν καλά ότι η αδράνεια ενός συστήματος δεν ισοδυναμεί με την τελειότητα του. Η νόηση είναι δυναμική γιατί το σύμπαν είναι δυναμικό. Τα πάντα ρει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η εξέλιξη θα μας άφηνε ήσυχους να τρώμε μπανάνες κάτω από τα δέντρα. «Πόλεμος πατήρ πάντων».
Δεν μιλάμε για κάποια αυτάρεσκη αντιπαράθεση που μπορεί να νοιώσει ένας προβληματικός χαρακτήρας που τρέφεται και ωθείται από τη σύγκρουση ώστε να μην ασχολείται με το χάος μέσα του. Μιλάμε για μια γόνιμη αμφισβήτηση. Αλλά για να είναι κάτι γόνιμο χρειάζεται τουλάχιστον πάντα δύο. Ο διάλογος, ο εγκυμοσύνη, το τανγκό χρειάζονται πάντα τουλάχιστον δύο. Δεν μπορείς να κάνεις μια γόνιμη αντιπαράθεση στα πλαίσια δογματικών πολιτισμών ή κοινωνιών. Το δόγμα σκοτώνει. Σκοτώνει ακόμη και την αντιπαράθεση σε αυτό. Και σκοτώνει ανθρώπους και πολιτισμούς ολόκληρους. Το δόγμα είναι το πιο αλαζονικό στιγμιότυπο του γνωστικού μας ταξιδιού. Πιστέψτε με. Το δόγμα σκοτώνει.
3. Η εποχή της τεχνολογίας και της αστραπιαίας γνώσης. Άνθρωποι αφομοιώνουν γρήγορα γνώσεις μη έχοντας όμως πλήρη κατάρτιση , ικανότητα κρίσης και χρόνο για να επαληθεύσουν στα όσα γίνονται αποδέκτες από τα ΜΜΕ. Αυτό ποια επίπτωση μπορεί να έχει στη λογοτεχνία;
3. Αν η λογοτεχνία είναι κάτι το ξέχωρο από το χρόνο, την εποχή, έστω όποια εποχή, γίνεται απλά μια άσκηση λογοτεχνικής δεξιοτεχνίας. Η βασική αγωνία της λογοτεχνίας είναι να επικοινωνεί.
Υπάρχει μια τεράστια παρανόηση για τη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο τα βιβλία, οι λογοτέχνες του παρελθόντος, οι βιβλιοθήκες, οι λέσχες ανάγνωσης κλπ κλπ. Αυτά όλα είναι το σώμα της λογοτεχνίας. Αλλά υπάρχει το πνεύμα της. Χωρίς αυτό η λογοτεχνία μοιάζει με μια εκκλησία όπου οι πιστοί προσκυνούν, ικανοποιούν τις συναισθηματικές τους ανάγκες αλλά ο θεός έχει φύγει, γίνεται ματαιόδοξη.
Δεν μπορεί να παράγεις λογοτέχνες που να συγκρίνονται με τους μεγάλους παλιούς. Δεν μπορείς να απαιτείς από τη λογοτεχνία να κάνει κάτι τέτοιο. Η λογοτεχνία πρέπει να διέπεται από ελευθεριότητα, πρέπει να της επιτρέπεται να αναπνεύσει για να είναι ζωογόνα.
Αν θεωρήσουμε τη λογοτεχνία ως ένα σώμα, τότε την έχουμε σκοτώσει. Δεν είναι κανονιστική η λογοτεχνία δεν είναι θεολογία και οι μεγάλοι συγγραφείς της δεν είναι οι άγιοι της.
Είναι άνθρωποι που νιώθουν περισσότερα, καταλαβαίνουν περισσότερα, μπορούν περισσότερα από τους συνανθρώπους της εποχής τους και θέλουν να τους τα κοινωνήσουν.
Το βιβλίο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει είδος στο σούπερ μάρκετ. Οι κανόνες της αγοράς και η υπερπροσφορά το έχει καταστρέψει.
Έχει πλήρως εκπορνευτεί.
Από την άλλη η απελευθέρωση των μέσων έχει κάνει εύκολο σε οποιονδήποτε να γράφει. Από χόμπι. Από ματαιοδοξία. Έτσι απλά γιατί μπορεί.
Θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Αυτό της μουσικής που τα τελευταία χρόνια ακριβώς για τους ίδιους λόγους έχει αγγίξει πρωτόγνωρα επίπεδα ρηχότητας.
Βλέπουμε πια το κουφάρι των τεχνών. Μεγάλο κομμάτι του πνεύματος τους έχει αποβιώσει. Και βλέπουμε και μια λογοτεχνία εξόχως ταξική. Αυτός που έχει τα μέσα ελέγχει τα λογοτεχνικά δίκτυα. Ο καλλιτέχνης που φλέγεται εσωτερικά δεν μπορεί να επιβιώσει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Η λογοτεχνία συνθλίβεται μαζί με το ανθρώπινο πνεύμα καθώς η λογοτεχνία είναι μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του.
Ναι. Έχουμε υπερπληροφόρηση. Και γκρινιάζουμε για αυτό; Έχουμε τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το διαδίκτυο. Αυτός που αρκείται στα κλασσικά ΜΜΕ όπως η τηλεόραση που είναι εργαλειακά των συστημάτων εξουσίας δεν αξίζει τη λογοτεχνία. Έτσι και αλλιώς, ούτε καν την επιδιώκει.
Διαδίκτυο: Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αντί να γκρινιάζουμε για το πόσα πολλά μπορούμε πλέον να διαβάσουμε να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω να οργανώσουμε τη γνώση. Να επιλέξουμε. Ξέρετε και είδη χωρίς τη νόηση μας είχαν σε κάποια φάση υπερπληθώρα επιλογών, ανάλογα πάντα με το περιβάλλον τους. Να τρώγαν εκείνο το πράσινο πράγμα που κρέμεται από το τσαμπί, εκείνο το κίτρινο στο έδαφος, εκείνο το καφέ που τρέχει στη σαβάνα; Τι τέλος πάντων; Τα είδη μάθαν τι είναι καλό και τι είναι τοξικό για αυτά ακόμη και μέσα σε πλούσια περιβάλλοντα με περιθώρια επιλογών. Το ότι κράζουμε την πληθώρα επιλογών δείχνει την πνευματική μας φτώχια.
Διανοητές του παρελθόντος θα σκότωναν για να έχουν αυτό το παράθυρο στην πληροφορία που λέγεται διαδίκτυο. Θα σκότωναν κυριολεκτικά.
Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι υστερούμε των δυνατοτήτων που τα μέσα μας παρέχουν. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ανακολουθία.
Η λογοτεχνία της κάθε εποχής ήταν πάντα μπροστά από την εποχή της. Τι μας λέει αυτή η υστέρηση πλέον; Ότι Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ σύσσωμη και σε όλα της τα πεδία, αντιμετωπίζει προκλήσεις που η ίδια δημιούργησε και δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει. Αυτή η περίοδος ονομάζεται ιστορικά ως ΠΑΡΑΚΜΗ. Ακόμη και σε περιόδους παρακμής όμως η λογοτεχνία μπορούσε και έπρεπε να είναι ακμαία καθώς αυτή είναι από τους πιο σημαντικούς σπόρους που θα ανθίσουν στο μέλλον. Έχουμε λοιπόν μια εποχή παρακμής όπου οι τέχνες, τουλάχιστον αυτές που φτάνουν στις μάζες, έχουν παρακμάσει και αυτές. Είναι δραματικό.
Κοιτάξτε, το εγωτιστικό τσόφλι που μας ενθάρρυναν να φορέσουμε δεν ωφελεί κανέναν. Ο καθένας μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Δικηγόρος το πρωί, νοικοκυρά το μεσημέρι, μοντέλο το απόγευμα, λογοτέχνης το βράδυ. Οι αφοσιωμένοι άνθρωποι έχουν εκλείψει. Αυτός ο πολιτισμός έχει φτιάξει τον κάθε άνθρωπο να είναι μικρογραφία του, ματαιόδοξος μέχρι το κόκκαλο. Έχει τα πάντα, κατέχει τα πάντα, κάνει τα πάντα και δεν είναι τίποτα από όλα. Είναι θλιβερό σε μια εποχή που έχει πρωτόγνωρες συνθήκες ελευθερίας οι άνθρωποι της εποχής να είναι τόσο ανελεύθεροι. Ξέραμε για φάρμακα που σκοτώνουν, τώρα μάθαμε και για την ελευθερία που σκλαβώνει.
4. Στο βιβλίο που γράφετε τώρα με τίτλο «Τέλος εποχής» αναφέρεστε για ένα ανθρώπινο προμήνυμα και στο χρόνο να λέει μελλοντικά στους ανθρώπους «εγώ σας το πα» . Πείτε μας ένα τωρινό προμήνυμα που στο μέλλον ο χρόνος θα μας πει «εγώ σας το πα» .
4. Σας τα είπα ήδη. Η παρακμή που γίνεται σήψη και οδηγεί σε καταστροφή σε όλα τα επίπεδα. Βλέπετε έχει έντεχνα καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι κανείς δεν χρειάζεται κανέναν πέρα από τις δημόσιες σχέσεις και τα εργασιακά. Θα σας πω κάτι: δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Γιατί εμείς πλέον δεν έχουμε δικούς μας αχυρώνες, Ούτε σιτοβολώνες. Ο κόσμος παρότι συμπεριφέρεται απίστευτα εγωτιστικά βρίσκεται σε πρωτόγνωρη σχέση αλληλεξάρτησης γιατί ακριβώς τα τμήματα που τον απαρτίζουν έχουν χάσει την αυτονομία τους. Παίρνουμε βαμβάκι από την Ινδία, πετρέλαιο από τη Μ.Ανατολή, πρώτες ύλες από την Αφρική. Αν κάποια από τα κομμάτια του παζλ της νεοαποικειοκρατείας ανεξαρτητοποιηθεί, ο δυτικός κόσμος μπορεί να καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο. Ο Νεοέλληνας συμπεριφέρεται σαν σνομπ αριστοκράτης όταν όλη του η περηφάνια οφείλεται στο ότι τον μπάσαν σε κάποιες σχετικά με άλλους λαούς υψηλές θέσεις ενός συστήματος εξόχως αποικιοκρατικού. Τα «μέσα απελευθέρωσης» μας από τον κόσμο του μόχθου ήταν τα πολεμικά μέσα καταστροφής άλλων λαών. Για την ευστάθεια του συστήματος αυτού εφεύραν και τον μπαμπούλα των αγορών μην τυχόν και καμιά χώρα ξεστρατίσει από τη σκλαβιά της. Πόλεμοι παντού. Πότε συμβατικοί πότε οικονομικοί. Και τα δύο είδη θα αυξηθούν. Τι να λέμε τώρα; Η ιστορία ανοίγει τις αγκάλες της στους σπόρους ενός τεχνομεσαίωνα και νεοσκοταδισμού.
Τα φαντάσματα της μισαλλοδοξίας τα ξυπνήσαν έντεχνα. Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ντυθήκαν με την θρησκευτική προβιά. Θρησκευτικοί πόλεμοι τον 21ο αιώνα; Φυσικά. Και θα δούμε και άλλους από αυτούς. Ο κόσμος σπάει σε πόλους.
Τι να πω εγώ τώρα; Μακάριος ο μαλάκας; Ζήτω ο ρινόκερος; Λες και ο στρουθοκαμηλισμός του, η αλαζονεία του και ο εγωτισμός του σε σημείο αυτισμού πλέον, θα τον προστατέψει από τις πρωτόγνωρες δυνάμεις τις ιστορίας που ξαμοληθήκαν;
Για να επανέλθω σε μια προηγούμενη ερώτηση για την αντιπαράθεση: Τι προτιμά κάποιος; Έναν συγγραφέα να του τα χώνει και να γίνεται δυσάρεστος;. Προτιμά ένα κουνούπι στα αυτιά του ή έναν ελέφαντα να τον τσαλαπατά; Προτιμά κάποιες ώρες της ημέρας του να μαυρίζει λίγο, ίσα ίσα που να αναγκαστεί να σκεφτεί σοβαρά κάποια πράγματα και να διαμορφώσει κάποιες κοινές θέσεις απέναντι στις προκλήσεις τις εποχής; Ή μήπως προτιμά μια οικονομική κρίση; Ένα δικτάτορα; Εγκληματίες πολιτικούς. Πολέμους.
Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που προειδοποιούν και δεν μιλάω για τους υστερικούς ούτε τους υστερόβουλους. Αν οι υπόλοιποι άνθρωποι της εποχής γράφουν αυτούς τους ανθρώπους εκεί που δεν πιάνει μελάνι ε και η ιστορία εκεί θα γράψει και αυτές τις κοινωνίες.
Αν μονίμως κρύβεις τα σκατά κάτω από το χαλάκι, κάποτε θα ξεχειλίσουν. Και αυτή είναι η εποχή που ξεχειλίζουν. Παγκοσμίως. Μόλις και μετά βίας προλαβαίνουμε να περισώσουμε κάτι, οτιδήποτε. Αν επιλέξουμε να σώσουμε το τομάρι μας, ε τότε και η ιστορία έτσι θα μας συμπεριφερθεί. Σαν τομάρια. Παλιοτόμαρα που το μόνο που αξίζουν είναι να γίνουν γούνες για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας του μέλλοντος.
5. Στο μυθιστόρημα σας «Άγρια ζώα της πόλης» ο ήρωας σας ο Μανώλης προσπαθεί να κρατήσει τη σκοτεινή του πλευρά κουκουλωμένη κάτω από τα σεντόνια του κρεβατιού του στο νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται . Πόσο μπορεί αυτή η σκοτεινή πλευρά να μείνει κρυμμένη κάτω από τα σεντόνια για κάθε άνθρωπο που τη συγκαλύπτει ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό κατ ουσία ;
5. Δεν μπορεί άλλο. Η μπόχα έχει πιάσει ταβάνι παγκοσμίως. Υπάρχει μόνο μια σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου: Ξέρετε ποια είναι αυτή; Αυτό που ο άνθρωπος επέλεξε να κρύψει από τον εαυτό του και τους άλλους. Δεν υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό στον άνθρωπο από αυτό που επιλέγει ο ίδιος να κρύψει. Στο τέλος, ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί σε αυτό που έκρυψε. Αυτό κυριαρχεί πάνω του. Στο τέλος το σκοτάδι σκεπάζει την ιστορία.
Μια είναι η λύση σήμερα, αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο βέβαια: Όλα στο φως. Όλα στο φως. Είσαι κλέφτης; Πές το. Θα βρεις επιείκεια ή βοήθεια. Αν ο κόσμος αδιαφορεί για τον «κλέφτη» του παραδείγματός μας, στο τέλος ο κλέφτης θα κυριαρχήσει πάνω του. Το 'δαμε να συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα που παρήγαγε ένα βρώμικο πολιτικό πολιτισμό ψεύδους και κλοπής ακριβώς επειδή οι Έλληνες αδιαφορούσαν. Όλα στο φως. Δεν έχω καμία καλύτερη συμβουλή από αυτήν. Μα καμία. Αλλά θέλει γενναιότητα αυτό. Και η γενναιότητα σπανίζει σε ένα πολιτισμό σκλάβων πολυτελείας. Γιατί αν χάσεις την ελευθερία και γίνεις εθελόδουλος για 30 αργύρια, ε, τα προνόμια της εθελοδουλίας σου μπορούν οι αφεντάδες σου να σου τα πάρουν όποτε γουστάρουν αυτοί. Και τότε θα είσαι ο πιο πειθήνιος σκλάβος. Γιατί μόνος σου ξεπούλησες την ελευθερία σου. Πως και από ποιον λοιπόν να τη διεκδικήσεις;


Τίτλοι του που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα:
«Το Κόκκινο» (πρωτόλειο). University Studio Press, 2003 (έτος γραφής 1994)
«Τα άγρια ζώα της πόλης» (δυστοπικό μυθιστόρημα) εκδ. Οξύ, 2008 (έτος γραφής 2001)
«Τι δεν σας λένε οι Γιατροί» (μαζί με τον Beldeu Singh), εκδ ETRA, 2009
«Θανάσιμες Θεραπείες» (έρευνα), εκδ ETRA, 2011
«Pulp Med» (μαζί με τον Beldeu Singh), εκδ O-books, 2011
Αγαπητέ κύριε Πέτρο Αργυρίου , η τιμή που μας κάνατε , για τη συνέντευξη που παραχωρήσατε στην ομάδα μας , Logotexniko Symposio , είναι ουσιαστικά πολύ μεγάλη. Ως ομάδα ευχαριστούμε που μας τιμήσατε και αποδεχτήκατε τη πρόταση μας . Η παρουσίαση σας, μας δίνει μεγάλη αξία και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε ! Ευχαριστούμε πολύ και σίγουρα μόλις εκδοθεί το βιβλίο σας «Τέλος Εποχής» θα σας κάνουμε μία νέα πρόταση για παρουσίαση σας.
Ευχαριστούμε αγαπημένε μας Πέτρο και σίγουρα τα ξαναλέμε!!
Read More »

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Live and let Die

Live and let Die
Του Πέτρου Αργυρίου
Μην αυτοκτονείτε ρε. Ποιος θα δουλέψει στις φάμπρικες; Η Σάλεχ; Την Αλ Σάλεχ, ή μάλλον τη μέθοδο της την γνωρίζω. Σειρήνα του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται στα κοινωνικά μέσα και ενίοτε διατυπώνει ερωτήσεις με αφέλεια μωράς παρθένας. Άλλοτε απλά συνθηματολογεί σίγουρα πέρα και έξω από τα όρια της αστικής ευγένειας που η ίδια επιμένει πως τη χαρακτηρίζει. Χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως: «Γελοία, θλιβερά ανθρωπάκια. Τα βάζουν με τον Κουβέλη επειδή δεν είναι ανεύθυνος και ψεύτης.» (http://www.facebook.com/afroditealsalech). Ή το περίφημο «Πάρτα και πάλι που θες να μου σώσεις την αξιοπρέπεια καταδικάζοντας με στη φτώχεια και στη δυστυχία» με εικονογράφηση μια σταυρωμένη μούντζα.
Η Σάλεχ όλα αυτό το διάστημα έχει μετατρέψει την προσωπική της ιστοσελίδα στο FB σε μια συσκευή προπαγάνδας που στόχο έχει να αποπροσανατολίζει όσους την παρακολουθούν από τα μείζονα κοινωνικοπολιτκά ζητήματα. Χαρακτηριστική της μεθόδου της μωρής παρθένας ήταν να μιλάει για την άλλη Ελλάδα την οποία επικαλούνταν κάθε φορά που ήθελε να μας αποσπάσει από την κακή Ελλάδα και τον κακό χαμό της. Θυμάμαι εκείνο το αλησμόνητο που περιέγραφε ως αυτόπτης μάρτυρας για τον καλό αστυνομικό που περνούσε τη γιαγιούλα απέναντι, την ίδια περίοδο που οι πραιτοριανοί της ΔΙΑΣ και των ΜΑΤ τσάκιζαν αδιάκριτα στο ξύλο τους Έλληνες πολίτες με οργανωμένα επιχειρησιακά σχέδια και με τη χρήση χημικών όπλων.
Επαγγελματίας αντιρατσίστρια, η Σάλεχ, σαν ένας θηλυκός Πάγκαλος φροντίζει πάντα να θυμίζει στους Έλληνες την ευθύνη τους. Ατομική, συλλογική, διαπλανητική, διαγαλαξιακή. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολιτικοί το ίδιο, μοιάζει να μας λέει. Οι πολίτες όμως είναι, ε Σάλεχ;
Ο αντιρατσιμός της Σάλεχ φλερτάρει επικίνδυνα με το ρατσισμό ειδικά κατά των Ελλήνων. Και αυτό το είδους του ρατσισμού που στοχοποιεί ειδικά μια ομάδα ανθρώπων είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα είδη του ρατσισμού.
Πρόσφατα η Σάλεχ πήγε ένα σκαλί παρακάτω: Σε άρθρο της στο Protagon (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16889) σε σχέση με τις Ελληνικές αυτοκτονίες, θέτει διατυπώσεις μόνο και μόνο για να τις διαψεύσει ωσάν να ήταν η απόλυτη ειδικός στο θέμα και ωσάν οι αυτοκτονίες να είναι μια τυποποιημένη συμπεριφορά ανάμεσα σε απολύτως ομοίως ανθρώπους.
Μας λέει ότι οι αυτοκτονίες είναι μόδα. Μοντέλο ήταν η Αλ Σάλεχ, κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει για τη μόδα.
Χρησιμοποιεί τη μέθοδο της Μωράς Παρθένας για να διατυπώσει ερωτήματα που ούτε ο χαζός του χωριού θα έκανε. Ή μάλλον κυρίως ο χαζός του χωριού δε θα έκανε. Αυτός ποτέ δεν ήταν τόσο δα χαζός. Ας πάρουμε μια γεύση: « Και στο αφελές ερώτημα «μα το γεγονός ότι οι επιτυχημένες αυτοκτονίες είναι περισσότερες δεν αρκεί;» η απάντηση είναι δραματικά αρνητική». Εδώ την χάνουμε τη συλλογιστική της Αλ Σάλεχ. Ευτυχώς. Δυστυχώς όμως την ξαναβρίσκουμε λίγο παρακάτω. Γιατί η Σάλεχ υπερτονίζει ένα υποτιθέμενο ψυχοπαθολογικό προφίλ όλων των αυτοχείρων δίνοντας εμμέσως τροφή σε αυτούς που υποστηρίζουν την επιβίωση του ικανοτέρου που είναι μια εξόχως καταστροφική και ρατσιστική αντίληψη υπεύθυνη για πλείστα όσα κοινωνικά κακά.
Ελάχιστη μνεία κάνει στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που απαξιώνουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του και μέσα στις οποίες το φαινόμενο της φυγής από τη ζωή ενισχύεται. Φταίει η κοινωνία, η έλλειψη υποδομών, η μόδα της αυτοκτονίας, ο διαταραγμένος ψυχισμός του αυτόχειρα μας λέει.
Είναι η γνωστή μισανθρωπική και παρελκυστική μέθοδος της Αλ Σάλεχ. Στάχτη στα μάτια του κόσμου: Δε φταίει το μνημόνιο, οι πολιτικοί, οι πολιτικές, το κόμμα της και τα συνένοχα παλαιοσυστημικά και νεοσυστημικά κόμματα. Όχι, οι πολίτες και η κοινωνία φταίνε. Και αυτή τη φορά και τα μήντια. Που ενώ για πρώτη φορά υποχρεώθηκαν να πουν την αλήθεια για την κοινωνική πραγματικότητα κατά την Αλ Σάλεχ πουλάνε αυτοκτονίες. Υ-πέ-ρο-χα. Αν και στρεβλά.
Τα μήντια είχαν επί μακρόν συγκαλύψει το θέμα των μνημονιακών αυτοκτονιών. Όταν έγραφα στο περιοδικό Nemecis για τις αυτοκτονίες τα μήντια το κάναν γαργάρα. Ήταν η δημόσια αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο σύνταγμα που ανάγκασε τα μήντια να αποκαλύψουν το θέμα στην πλήρη του διάσταση.
Και για αυτό ο Χριστούλας είναι ήρωας και όχι μαλάκας όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν διάφοροι παχύδερμοι σχολιαστές του άρθρου σε διάφορες περιοχές των κοινωνικών ηλεκτρονικών μέσων.
Καταγγέλλει η Αλ Σάλεχ μετά κόμματα (προφανώς τα αντιμνημονιακά)πως κάνουν σπέκουλα με τις αυτοκτονίες και πετώντας μακριά από το ελληνικό σύστημα εξουσίας το αιματοβαμμένο μπαλάκι των αυτοκτονιών τα κατηγορεί ως εγκληματίες. Ναι έτσι το λέει: Εγκληματίες. Σωστά Αλ Σάλεχ. Ομερτά. Να μη βγει στο φως τίποτα. Φυσικά. Διαχρονικά, κάθε αντιστασιακός ή έστω απλά αντιφρονώντας προβάλλεται ως εγκληματίας από τις δυνάμεις κατοχής και τους συνεργάτες τους. Να θάψουμε τις αυτοκτονίες του μνημονίου, ή τα θύματα στο Ιράκ, ή τους εξαφανισμένους στην Αργεντινή ή κάθε άλλου είδους θύματα απάνθρωπης πολιτικής και μισανθρώπων πολιτικών γιατί οι άνθρωποι, όντας εν μέρει μιμητικά όντα, μπορεί να δοκιμάσουν να αυτοθυματοποιηθούν. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Σε μια αντιστροφή τύπου New Speak, τα θύματα για τη Σάλεχ ξαφνικά γίνονται φταίχτες και ηθικοί αυτουργοί της θυματοποίησης άλλων που μπορεί να θελήσουν να τους μιμηθούν. Το κακό παράδειγμα των αυτοκτονιών. Το καλό παράδειγμα είναι αυτού που τις καταδικάζει. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αιτίες και οι φταίχτες του ανυπόφορου ψυχικού άλγους και των βιοτικών αδιεξόδων που οδηγούν κάποιον στο να τερματίσει τη ζωή του. Αφού πρώτα έχει η ζωή του απαξιωθεί.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντιστροφής που επιχειρεί η Αλ Σάλεχ και της καθεστωτικής και ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τα γραφόμενά της το δίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο η ίδια: «Από τη στιγμή που ο αυτόχειρας ονομάζεται «μάρτυρας» που «θυσιάζεται για το καλό των άλλων» (φράση της κ. Σακοράφα την επομένη της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού) η πράξη εξιδανικεύεται και επομένως «οπλίζεται το χέρι» κάθε άνθρωπου με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτό άλλωστε δεν κάνει και η Τζιχάντ, αυτό δεν έκαναν και οι καμικάζι; Όλη η ψυχολογική προετοιμασία βασίζεται στη λογική της θυσίας για το καλό των άλλων.>>
Έτσι Αλ Σάλεχ: κάνε το θύμα θύτη. Όπως τον προβάλουν όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των κατοχικών δυνάμεων.
Και για το όνομα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Οι αυτοκτονίες δεν είναι πολιτική πράξη. Και στο Ζάλογγο οι μανάδες ήταν ψυχοπαθείς. Όλοι αυτοί που αυτοκτονούν είναι τρομοκράτες…
Και συνεχίζει η Αλ Σάλεχ σε μια έξαρση που βρωμάει αμερικανικού τύπου προπαγάνδα δίχως να δείχνει σέβας μήτε στους νεκρούς μήτε στους ζωντανούς ακόμη συγγενείς τους που μπορεί να διάβασαν ή να διαβάσουν το λιβελογράφημα της: Η αυτοκτονία είναι βλακεία. Έτσι το λες: «Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία, είναι απλά βλακεία»
Όχι. Δεν είναι ανυπόφορη οδύνη, απελπισία, αδιέξοδο, θάνατος, απώλεια. Είναι απλά βλακεία. Και μόδα. Ή όπως λες και εσύ ψυχοπάθεια καθώς διατείνεσαι ότι «Τα αίτια(της αυτοκτονίας) δηλαδή είναι παθολογικά και μόνο η αφορμή ενδέχεται να είναι κοινωνική». Είναι προφανές Αλ Σάλεχ ότι επιδιώκεις να ξεπλύνεις το αίμα από τα χέρια των εξουσιαστών και να λούσεις με τη βρωμιά του πολιτικού εκδοροσφαγείου τα ίδια τα θύματα. Έτσι πολεμάς εσύ το ναζισμό; Οι αυτόχειρες είναι απλά ψυχοπαθείς ε Αλ Σάλεχ; Ναι, οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς και τα θύματα βιασμού όλες τους νυμφομανείς. Εκεί οδηγεί τα πράματα η λογική σου.
Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από μια δήθεν μετριοπαθή και προσωπικά φορτισμένη θέση, είναι σαφές ότι η Αλ Σάλεχ έχει κάνει όλους τους ακόλουθους ισχυρισμούς, κάποιους έμμεσα και κάποιους άμεσα.
Α)Τα μνημόνια και η επίθεση της πολιτικής στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αφορμή.
Β) Η αιτία είναι όμως πως οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς.
Γ) Η αυτοκτονία είναι είτε βλακεία είτε μόδα.
Δ) Οι αυτόχειρες είναι τρομοκράτες.
Ε)Όσοι αναδεικνύουν το θέμα είναι εγκληματίες. Αυτό είναι το φιρμάνι της Αλ Σάλεχ. Καταδικάστε τα θύματα.
Η τέλεια αντιστροφή. Ο τέλειος φασισμός
Σε ένα πράμα θα συμφωνήσουμε Αλ Σάλεχ. Όπως λες και εσύ: «Σε τελική ανάλυση, αν δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη επιτέλους. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τις σειρήνες»
Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com
Read More »

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ο κ. Λοβέρδος και το δόγμα του Μακελειού


Ο κ. Λοβέρδος και το δόγμα του Μακελειού
Του Πέτρου Αργυρίου
(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)
«Το ΔΝΤ δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες και τους λένε ότι έχετε πολλά δάνεια και πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία παραδείγματος χάρη, αυτές είναι επίσημες πράξεις τους που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για 1 – 2 χρόνια, αλλά στην ουσία καταδικάζει την ίδια την χώρα σε υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση.»
Γεώργιος Παπανδρέου 2009
«Λεφτά υπάρχουν»
Γεώργιος Παπανδρέου 2009
«Μαζί τα φάγαμε»
Θεόδωρος Πάγκαλος
Οι αγανακτισμένοι «είναι ένα μίγμα από φασίστες, κουμουνιστές και μαλάκες».
Θεόδωρος Πάγκαλος σε μια ακόμη συκοφαντική δήλωσή του στη γαλλική τηλεόραση, καταστρέφει την όποια καλή έξωθεν μαρτυρία είχε απομείνει για τον ελληνικό λαό
«Βρισκόμαστε σε πόλεμο».
Γεώργιος Παπανδρέου 2011
«Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον κ. Παπανδρέου θα μετατρέψει τη χώρα σε μία χώρα στην οποία υπάρχει μακελειό. Όποιος επιχειρήσει πολιτικά να τον προσβάλει με διάφορα θέματα, που αφορούν την πολιτική του, τις επιλογές του, τα ποινικά, η χώρα θα αλλάξει πορεία. Από εκεί που πηγαίνει προς το να μη γονατίσει, θα γίνει μακελειό. Σας το δηλώνω αυτό κατηγορηματικά, γιατί όλα αυτά από τα οποία η Ελλάδα είναι συνηθισμένη επί δύο αιώνες είναι δραματικό να επαναληφθούν τώρα… Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό μου σχόλιο και είμαι αμετακίνητος απέναντι σε αυτό… Εννοώ αυτό που εννόησα και δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο…»
Ανδρέας Λοβέρδος, 22/1/2012
Αμετανόητοι, προκλητικοί, αλαζόνες, υβριστές, εκβιαστές.
Όχι μόνο έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, αλλά αποδεικνύουν ότι όρια για αυτούς δεν υπάρχουν.
«Όποιος επιχειρήσει να προσβάλει τον κ. Παπανδρέου…». Προσέξτε τη λέξη: προσβάλει. Όχι αδικήσει, ούτε συκοφαντήσει… Προσβάλει…»
Ο κ. Παπανδρέου είναι ο Βασιλιάς-Θεός. Αποτελεί αυτό προσβολή;
Οι πολιτικές του ιδιότητες δεν εκπορεύονται από το λαό που τον ψήφισε. Όχι. Είναι αποτέλεσμα της μεταφυσικής ποιότητας της εξουσίας.
Η πολιτική του, οι επιλογές του, τα ποινικά, τα διάφορα θέματα είναι θέσφατα. Υπεράνω κρίσης. Πέρα από κάθε δυνατότητα εκτίμησης. Είναι Θέσφατα. Είναι ο καινούριος μωσαϊκός νόμος.
Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να τον κρίνει. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για τίποτα, ακόμη και όταν υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να τον διώξει, ακόμη και αν η πολιτική του, οι επιλογές του, τα ποινικά, είναι αξιόποινα.
Υπεράνω του νόμου των ανθρώπων.
Η κουλτούρα της εξουσίας έχει πλέον υποστραφεί και επιστρέφει σε προηγούμενα στάδια της ανθρωπότητας.
Με χαρά βιάζει το λαό, με χαρά βιάζει τη δημοκρατία. Μικροί Νέρωνες παντού, έτοιμοι να πυρπολήσουν. Πυρομανείς. Εμπρηστές. Καταστροφιστές.
Μιλάτε για εμφύλιο κύριε Λοβέρδο.
Σε μια δημοκρατία που όχι μόνο κρίνεται από τα λάθη της αλλά και κρίνει τα λάθη της και έχει κάθε δικαίωμα να επιχειρήσει να τα διορθώσει, απαντάται με την απειλή μακελειού. Μακελειό για μια κοινωνία που το βασικό της λάθος ήταν η επιμονή και η πίστη σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο σταδιακά μεταλλάχτηκε σε ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ.
ΜΑ-ΚΕ-ΛΕΙΟ. Εμφύλιος. Κ. Λοβέρδο. Απειλείτε τον ελληνικό λαό με εμφύλιο.
Δυστυχώς κύριε Λοβάρδο, για να γίνει εμφύλιος, χρειάζεται δύο παρατάξεις που να ερίζουν για την εξουσία. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο την Ελλάδα κ. Λοβέρδου. Το παπανδρείκό ξόρκι το σπασε η πραγματικότητα κ. Λοβέρδο. «Η πολιτική, οι επιλογές, τα ποινικά» που λέτε και εσείς κ. Λοβέρδο.
Ελάχιστοι έλληνες βρίσκονται υπό την επιρροή του ξορκιού Κ. Λοβέρδο. Δεν υπάρχει κανένα έδαφος για εμφύλιο κ. Λοβέρδο. Το αίτημα είναι κοινό και σε αυτό πάνω είναι ενωμένος όλος ο ελληνικός λαός: Να απομακρυνθούν και να τεθούν υπό κρίση οι υπεύθυνοι των δεινών του κ. Λοβέρδο.
Οπότε κ. Λοβέρδο, σκεφτόμενος λογικά, και θεωρώντας ότι και εσείς δεν έχετε χάσει αυτήν την ικανότητά σας ακόμη, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει έδαφος για εμφύλιο στην Ελλάδα, τι μπορεί να εννοείτε; Έχετε επίγνωση του τι υποκινείται από κάτι τέτοιες δηλώσεις;
Εννοείτε ότι τα σώματα ασφαλείας θα αρχίσουν να βαρούν στο ψαχνό; Ότι θα αρχίσουν παραστρατιωτικοί να απαγάγουν ενοχλητικούς που απειλούν το καθεστώς;
Με άλλα λόγια κ. Λοβέρδο; Είναι η δήλωση σας μήνυμα ή διαπίστωση; Γιατί το «όποιος» στη δήλωσή σας -«όποιος επιχειρήσει να προσβάλει»- όπως λέτε, μπορεί να αναφέρεται σε εμένα, το γείτονα μου, τις εισαγγελικές αρχές, τον οποιονδήποτε.
Έχουμε μια «κυβέρνηση» που εκχωρεί συστηματικά εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, καταστρέφει μαζί οικονομία και κοινωνία, έχει ένα πρωθυπουργό χωρίς λαϊκή εντολή να εφαρμόζει πολιτικές που δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση και έναν υπουργό που απειλεί ανοιχτά και αμετακίνητα με εμφύλιο.
Με άλλα λόγια, ένα αυταρχικό καθεστώς, που εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα.
Κ. Λοβέρδο. Εμείς τη διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία την ξέρουμε πλέον. Τη βιώνουμε καθημερινά. Εσείς, οι πολιτικοί, μάλλον την έχετε λησμονήσει. Ή απλά δεν σας απασχόλησε ποτέ.
Read More »

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Το κατά Βενιζέλον Ευαγγέλιο


Συχνά λέω ότι θα αποσυρθώ, άλλωστε ανήκω στη γενιά της απόσυρσης και της παραίτησης. Συχνά νιώθω ότι δεν έχει κανένα νόημα να γράφεις, να σχολιάζεις καταστάσεις που ναι μεν αφορούν όλους μας, αλλά επίσης μας ξεπερνούν όλους. Νιώθω την προσωπική ευθύνη της αποτυχίας. Ότι και αν έχεις κάνει, τα μνημόνια περνάν το ένα μετά το άλλο ρουφώντας φρενιασμένα τις ζωές των απλών ανθρώπων.

Το κατά Βενιζέλον Ευαγγέλιο.
Του Πέτρου Αργυρίου

14 ακόμη μαρτυρικοί μήνες τουλάχιστον. Το βασανιστήριο της σιδηρού παρθένας. Κάθε κατοστάρικο από μισθούς και συντάξεις που το κράτος κλέβει από μια κοινωνία ανέργων για να εξυπηρετήσει τους τοκογλύφους πιάνει πια κόκκαλο.
Η οικονομία μηδενίζεται. Οι Έλληνες δεν αντέχουν. Η μεσαία τάξη έγινε μια λεπτή κρούστα έτοιμη να τσαλακωθεί. Μάτια θλιμμένα, όνειρα συντριμμένα, πορεία ζωής μάταια. Για ποιο λόγο σπούδαζα τόσο χρόνια, για ποιο λόγο δούλευα τόσα χρόνια, αναρωτιόμαστε. Κλάπηκε και ο σκοπός της ζωής. Οι αυτοκτονίες έγιναν επιδημικές. Απαξιώνεται η ανθρώπινη ζωή. Η εγκληματικότητα γίνεται και αυτή ενδημική. Η μετανάστευση άλλη μια επιδημία. Όσοι θα μείνουν πίσω, τραγικά λίγοι, 7-8 εκατομμύρια, θα κληθούν να ανοικοδομήσουν μια οικονομικά καταστραμμένη χώρα που δε θα τους ανήκει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα είναι μετανάστες, είτε έχουν φύγει για αλλού είτε μείνουν στον τόπο τους. Η γενιά των 600 ευρώ φαντάζει πια μακρινό όνειρο για πολλούς.
Οι κερδοσκόποι πίνουν νερό στο όνομα της Ελλάδας και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που η ελληνική κρίση τους απέφερε. Εκατοντάδες τα δις και στους λογαριασμούς όλων όσων συμμετείχαν στα τεράστια ελληνικά σκάνδαλα. Και τη νύφη την πληρώνει ο λαός, καταδικασμένος σε ένα αργό, βασανιστικό οικονομικό και κοινωνικό θάνατο.
Μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που αντιπροσωπεύει μόνο τους αντιπροσώπους της και τους εντολείς τους. Χημικός πόλεμος των ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών στο σύνταγμα. Και στη «Βουλή των Ελλήνων», το δούρειο ίππο της επιβολής των πλουτοκρατικών συμφερόντων, η συμμορία του κυνοβουλευτισμού να δείχνει ακριβώς τι νιώθει για την αγανάκτηση και την απελπισία του Ελληνικού λαού: απολύτως τίποτε, δεν τους καίγεται καρφάκι, δεν δίνουν δεκάρα- και τα παίρνουν όλα.
Μια στημένη παρτίδα μονόπολης… Αυτό αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο κόσμος τώρα που και οι τελευταίες του αυταπάτες για τη δύναμη της διαμαρτυρίας πέφτουν. Δύο παράλληλα σύμπαντα: αυτό της οικονομικής εξουσίας και της πολιτικής βιτρίνας τους και αυτό των ανθρώπων. Το πρώτο ορίζει απόλυτα το δεύτερο ενώ το δεύτερο δεν επηρεάζει καθόλου το πρώτο.
«Δημοκρατία».
Μίλησε για αυτήν ο Ευ. Βενιζέλος, ίσως ο ισχυρότερος πολιτικά άντρας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα στην ομιλία του για το μεσοπρόθεσμο. Είπε πολλές αλήθειες, πολλές από αυτές αντίστροφα όπως επιβάλει η μεταπολιτευτική πολιτική κουλτούρα που υπηρετεί και υπηρετείται πιστά από τη διαστροφή του λόγου.
«Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν σημαίνει ελεύθερη εντολή, δεν σημαίνει εφάπαξ νομιμοποίηση, δεν σημαίνει αδιαφορία γι’ αυτό που συμβαίνει καθημερινά στην κοινωνία και στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών» δήλωσε o Ευ. Βενιζέλος αναφερόμενος σε ένα μεγάλο των βαθέων ελλειμμάτων δημοκρατικών προαπαιτούμενων που χαρακτηρίζουν μια μορφή διακυβέρνησης που απέκτησε την πολιτική εξουσία αυτού του τόπου μέσω ενός απατηλού και εξόχως παγιδευτικού εκλογικού συστήματος, εξαπατώντας προεκλογικά τον Λαό, μόνο και μόνο για να τον παραδώσει δεμένο χειροπόδαρα στη διεθνή πλουτοκρατία, ενός αυταρχισμού που αυθαιρετεί κατέχοντας δημοσκοπικά μόνο το 20% της λαϊκής αποδοχής.
«Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν σημαίνει ελεύθερη εντολή, δεν σημαίνει εφάπαξ νομιμοποίηση, δεν σημαίνει αδιαφορία γι’ αυτό που συμβαίνει καθημερινά στην κοινωνία και στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών».
Όντως. Δεν έχουμε καν αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Έχουμε μια μορφή εξουσίας που εφάπαξ αυτονομιμοποιείται, που αδιαφορεί παγερά γι’ αυτό που συμβαίνει καθημερινά στην κοινωνία και στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών.
«Οι κοινωνίες είναι πολύπλοκες και αντιφατικές. Οι κοινωνίες είναι άδικες και σκληρές. Οι κοινωνίες από μόνες τους δεν παράγουν ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε δικαιοκρατικές εγγυήσεις.

Η κοινωνία αν αφεθεί μόνη της … μετατρέπεται σε ζούγκλα. Αναδεικνύει την ανισότητα στην πιο ακραία μορφή.» είπε ο Ευ. Βενιζέλος δαινομοποιώντας τις κοινωνίες. Οι κοινωνίες είναι κακές Βαγγέλη. Οι εξουσίες είναι ενάρετες. Οι εξουσίες παράγουν κοινωνική δικαιοσύνη, απαλείφουν τις ανισότητες, έτσι Βαγγέλη; Ακριβώς όπως έκαναν τα κυβερνητικά σχήματα στα οποία μετέχεις. Τέρμα οι ανισότητες ανάμεσα σε μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Τώρα πλέον, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και όλοι οι υπόλοιποι φτωχοδιάβολοι. Συγχαρητήρια.
Και συνεχίζει ο Βαγγέλης σε αυτό το ξέσπασμα ανατριχιαστικής ειλικρίνειας: «Υπάρχει μια ιστορική φράση, από τη γαλλική ιστορία που λέει “la légalité nous tue”, η νομιμότητα, η δημοκρατική νομιμότητα, μας σκοτώνει».
Φυσικά και η δημοκρατική νομιμότητα σκοτώνει τις απολυταρχικές εκτροπές. Για αυτόν ακριβώς το λόγο και με περισσή φροντίδα η δημοκρατική νομιμότητα δολοφονήθηκε. Για να συνεχίζουν οι δολοφόνοι της ανενόχλητοι τα αιματοβαμμένα και βρώμικα παίγνια της εξουσίας.
«Η Αστυνομία, λοιπόν, έχει μια εντολή από την κυβέρνηση, μία και μόνη εντολή: Να διασφαλίσει και να προστατεύσει την ελεύθερη λειτουργία του Κοινοβουλίου, που είναι ύψιστη υποχρέωση όχι μόνο της Αστυνομίας, αλλά και κάθε πολίτη και δεύτερο, να προστατεύσει το δικαίωμα των απλών πολιτών, αυτών που δε θέλουν να είναι μοναχικά εγκαταλελειμμένα και ανυπεράσπιστα θύματα της κρίσης, να διαδηλώνουν και να εκφράζονται.» Καλά τα λες Βαγγέλη. Όσοι πολίτες δεν αντιστέκονται και δε διαδηλώνουν είναι «μοναχικά εγκαταλελειμμένα και ανυπεράσπιστα θύματα της κρίσης». Σκέψου τι λες Βαγγέλη πριν το πεις: ότι εγκαταλείψατε, απομονώσατε και παραδώσατε τους πολίτες στις κρισιακές δυνάμεις Βαγγέλη. Σκέψου τι λες Βαγγέλη: ότι η αστυνομία και οι αστυνομικοί έχουν μια και μοναδική εντολή από την κυβέρνηση: Να είναι οι πραιτωριανοί της. Μια και μοναδική εντολή. Όσο για τη δεύτερη εντολή που έδωσε η κυβέρνηση δεν υπάρχει. Μια και μοναδική εντολή Βαγγέλη. Και είναι σαφές ότι όταν η μια και μοναδική εντολή της κυβέρνησης συγκρούεται με τη φανταστική δεύτερη εντολή, αυτή της προστασίας του δικαιώματος διαμαρτυρίας, είναι σαφές το ποια θα τηρηθεί. Για αυτό κάνετε το σύνταγμα πισίνα αίματος και πεδίο χημικού πολέμου.
Και συνεχίζει ο δημοκράτης Βαγγέλης να αγγίζει τα βαθύτερα όχι μόνο δημοκρατικά αλλά και ανθρώπινα στρώματα μας, τις βαθύτερες δημοκρατικές και ανθρώπινες ευαισθησίες μας λέγοντας:
«Πως θα ξημέρωνε η επόμενη μέρα; Με την απειλή της αγαπημένης προς τον αγαπημένο της, ότι αν δεν ξαναγυρίσει κοντά της θα αυτοκτονήσει! Ξέρετε πόσες νέες κοπέλες έχουν οδηγηθεί κατά λάθος στο θάνατο, επειδή ο αγαπημένος δεν άκουσε, δεν κατάλαβε, ήταν εγκλωβισμένος σε άλλα συναισθηματικά διλήμματα;»
Και η Βουλή να ξεσπά σε χειροκροτήματα με την αναφορά σε νέες κοπέλες που αυτοκτονούν από έρωτα ως η άθλια ρωμαϊκή αρένα που έχει καταντήσει. Δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό το μήνυμα και που τα απεύθυνε ο Βενιζέλος. Σε ένα σύστημα εξουσίας όπου ο πρώην Πρωθυπουργός Κ .Μητσοτάκης επιδοκιμάζει το ενδεχόμενο νεκρών διαδηλωτών, όπου ο έτερος αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος μιλά για τανκς αλά Αργεντινή, όπου η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται πολιτικά, δεν φαντάζει περίεργο η αναφορά σε ερωτευμένες νέες που αυτοκτονούν να καταχειροκροτείται. Άλλωστε σε ένα κόσμο που οι ανθρώπινες ελευθερίες συρρικνώνονται δεν φαντάζει περίεργο ο έρωτας, το τελευταίο σύνορο της προσωπικής και συναισθηματικής ελευθερίας να χρησιμοποιείται ως καταστροφικό παράδειγμα παρανόησης.
Ο κυνισμός δεν κρύβεται πλέον πίσω από προσωπεία. Άλλωστε οι πολίτες δεν είναι τίποτε παραπάνω «από μοναχικά εγκαταλελειμμένα και ανυπεράσπιστα θύματα της κρίσης». Και γω στη θέση της διαχειριστικής ελίτ θα τους θεωρούσα ως αξιοκαταφρόνητους και αξιογέλαστους φουκαράδες. Ευτυχώς όμως που οι βουλευτές μας δεν διέπονται από τέτοια κακότητα.
Και συνεχίζει ο Βενιζέλος με τον εξόχως αποκαλυπτικό λόγο του περιγράφοντας μας το αναπόδραστο μέλλον της Ελλάδας του μεσοπρόσθεσμου:
«Η ύφεση θα μεγαλώσει, η ανεργία θα μεγαλώσει, η ρευστότητα θα εκμηδενιστεί, οι επιχειρήσεις θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, οι εξαγωγικές επιχειρήσεις δεν θα μπορούν να ανοίξουν γραμμές και να εκτελέσουν παραγγελίες, θα πέσει το επίπεδο των μισθών, θα πέσει το επίπεδο των περιουσιών και θα βρεθούμε προ διλημμάτων που θέλουμε να αποφύγουμε.»
Το ξέρουμε Βαγγέλη. Ο αγώνας σας τώρα δικαιώνεται. Αυτή τη στιγμή η πολιτική σας «Ελλάδα ώρα μηδέν» θα γίνει πράξη.
Συνεχίζει ο Βαγγέλης με τις ζοφερές περιγραφές της πραγματικότητας που το σύστημα στο οποίο μετέχει διαμόρφωσε: «Άρα, αφού συμφωνούμε σε αυτά, πρέπει να σας πω ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη δυνατότητα, πρέπει να κερδίσουμε χρόνο και πρέπει να κερδίσουμε χρόνο υπέρ της χώρας, υπέρ της οικονομίας, για να μην μετατραπεί η χώρα σε απόλυτο προτεκτοράτο μακροπροθέσμως.»
Η στρατηγική του στρουθοκαμηλισμού σε όλο της το μεγαλείο. Θα αποτρέψουμε το ενδεχόμενο του να γίνουμε απόλυτο προτεκτοράτο μακροπροθέσμως με το να είμαστε σχεδόν απόλυτο προτεκτεράτο βραχυπροθέσμως και μεσοπροθέσμως. Τώρα ίσως να καταλαβαίνετε για τι το λένε «μεσοπρόθεσμο». Το μακροπρόθεσμο έπεται. Μπράβο Βαγγέλη. Αυτή σου η ρήση θα μείνει στην ιστορία. Όσο περισσότερο σκύβεις το κεφάλι, όσο χαμηλότερα σκύβεις, τόσο μεγαλύτερες ελπίδες έχεις να ανακτήσεις κάποια τα χαμένα προνόμια του σκλάβου. Το θυμάμαι το λέγαν οι αφροαμερικανοί δούλοι στις φυτείες: όχι, δεν πεθαίνω δουλεύοντας στις φυτείες των αφεντικών μου. Απλά κερδίζω χρόνο για να μη σκλαβωθώ απολύτως. Έτσι Βαγγέλη: Πες το μας: Κυβερνάτε νεοραγιάδες.
Αυτή η βαρυχειμωνιά που πέταξαν πάνω μας οι πολιτικοί σαν να ταν θεοί τιμωροί που σουρώσαν από την ίδια τους τη δύναμη, θα κρατήσει πολύ καιρό. Αφού οι ψυχές μας και τα όνειρά μας παγώσαν το φετινό χειμώνα θα πάγωσαν και κάποιοι από εμάς στο δρόμο. Θάνατοι, πείνα, φτώχια, εξαθλίωση, προσφυγιά θα διογκωθούν αναπόφευκτα. Ακόμη όμως και κάτω από παχιά στρώματα χιονιού, νέοι σπόροι φυτρώνουν. Όλα όσα μας κλέψαν, το μέλλον μας, την αξιοπρέπεια μας, τη ζωή μας, το όνειρα μας, τη γη μας, τον πλούτο μας, μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Αρκεί να οργανωθούμε. Πολιτικά. Να ρίξουμε τους τοίχους που έχουν βάλει ανάμεσά μας, τους τοίχους που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο μικροί και τόσο μόνοι.
Φίλτατοι συμπολίτες μου, το είδατε, το ξέρετε πια ότι δεν μετράν τη φωνή μας. Σε αντίθεση με όσα λέγονται η μόνη μας δύναμη είναι η ψήφος μας. Αρκεί να δημιουργήσουμε εμείς αυτό που θέλουμε να ψηφίσουμε χωρίς τη μεσολάβηση κομματικών νταβατζήδων. Μην πάνε τσάμπα τα χρόνια που μας κλέψανε. Μην τους τα χαρίσουμε ξανά. Κάναν την πολιτική αξεπέραστο κοινωνικό πρόβλημα. Ας κάνουμε τα κοινωνικά ζητήματα πολιτική και αξεπέραστο πρόβλημα τους. Και ας δούμε τότε, όταν θα υπάρξει μια δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο, αν οι εξουσιαστές θα είναι τόσο κυνικοί με τη ζωή τους όσο υπήρξαν με τη δική μας.
Read More »

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Πρόσωπα: "Θέμος"


Ο τύπος που εχει μπει στα σαλόνια μας με τις άκρως σεξιστικές εκπομπές του δεν είναι για γέλια. Το αντίθετο.

"Δε γαμιέται"
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Όταν φτιάχναν το "Πρώτο Θέμα" μαζί με το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, η τηλεοπτική διαφήμιση που επιλεξαν με τους δύο τους στην ίδια μπανιέρα δεν ήταν τυχαία. Μοιάζει με αυτοσαρκασμό. Ο Θέμος λίγο αργότερα θα εμπλακεί στο σεξουαλικό σκάνδαλο Ζαχόπουλου με τον δεύτερο να πηδάει από το μπαλκόνι, γνωρίζοντας μάλλον το πάτημα που έδωσε σε αυτούς που δεν αρέσκονταν στην ενεργειακή πολιτική Καραμανλή.
Με 5 εκαττομύρια ευρώ σε λογαριασμό του και εφόσον αυτή η είδηση αληθεύει, η ερώτηση του από που προήλθαν αυτά τα λεφτά και για ποιο σκοπό δόθηκαν στον Αναστασιάδη μοιάζει κρίσιμη.
Η εμπλοκή του Θέμου στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου αποτέλεσε και αιτία ρήξης ανάμεσα στον πρώτο και τον Τριανταφυλλόπουλο. Η ρήξη αυτή περιγράφεται σε σχετική επιστολή του πρώην συνεργάτη Σωκράτη Γκιόλια προς τον πρώην εργοδότη του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου η οποία δείχνει σφοδρή ρήξη όχι μόνο ανάμεσα σε Αναστασιάδη και Τριανταφυλλόπουλο αλλά και ανάμεσα σε Γκιόλια- Τριανταφυλλόπουλο:

Πριν 11 μήνες πήρες ένα πιστόλι να πας στο γραφείο στο «Πρώτο Θέμα» για να σκοτώσεις τον Θέμο ίδιος είπες σε μένα και στον δικηγόρο σου Γ.Αγιοστρατίτη. Είχες μαζί σου το όπλο. Προσπάθησα να σε σταματήσω και έβαλα κόσμο να πάρει να ενημερώσει τον Θέμο να μην πάει στο γραφείο.(Ούτε ο ίδιος το ξέρει ότι το έκανα και εσένα πάλι στο…απέκρυψα). Ο Θέμος πράγματι δεν ήταν στο γραφείο. Μην επιχειρήσεις να κάνεις το ίδιο με μένα. Άδικος κόπος. Δεν με νοιάζει. Τζάμπα ….μάρτυρα θα με κάνεις
1

Λίγους μήνες μετά ο Γκιόλιας εκτελείται με μαφιόζικο τρόπο. Μέχρι και σήμερα η βαλλιστική "δείχνει" τη Σέχτα Επαναστατών ως τον πιο πιθανό δράστη.
Φαίνεται να υπάρχει πολύ βρωμιά σε χώρους που παράγουν κοινό θέαμα και μια μπανιέρα μάλλον δε φτάνει να καθαρίσει τα κρίματα.

Τώρα που οι πολιτικοί νιώθουν το χνώτο του κόσμου στο σβέρκο τους, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι στηλοβάτες της εξουσίας, να μένουν στο απυρόβλητο.

Το 2008 το blog Yes Mr Bob ανέσυρε μια συνέντευξη του Αναστασιάδη από το 1994 ατο περιοδικό 01 όπου ο Θέμος αυτοπροσωπογραφείται. Σήμερα αυτή η συνέντευξη μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Θαυμάστε αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν και διερωτηθείτε για ποιο λόγο τον μπάζετε τόσα χρόνια στα σαλόνια και τις κρεβατοκάμαρές σας.

-Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη
ευτυχία;
-Πολλά χρήματα, υγεία, νιάτα, ομορ­φιά, κότερα, βίλες, πολλές ωραίες γυναίκες, μηδέν υποχρεώσεις και φυσικά κι ένα καλό βιβλίο που να γράφει για το «αδιέξοδο» της ζωής εν γένει.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
-Ότι δεν θα συμβούν τα προαναφερόμενα, στο τέλος θα μείνω με τις φαντασιώσεις και το βιβλίο φυσικά.

-Σε ποιο πράγμα προδώσατε τον εαυτό σας και μετανοιώνετε περισσότερο γι' αυτό;
-Όλες οι προδοσίες έναντι του εαυτού μου και των πεποιθήσεων μου που έκανα, με βόλεψαν αφάνταστα και μου βγήκαν σε καλό.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;
-«Δεν γαμιέται».

-Ποιο είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα που κάνετε;
-Ότι εξακολουθώ να λέω τα ίδια ψέμα­τα, με την ίδια πειθώ, και ότι βρίσκονται πολ­λοί έτοιμοι να τα αποδεχθούν. Με συγκινεί ιδιαίτερα αυτό.

-Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
-Τη φιλαλήθεια. Συνήθως δημιουργεί πολύ πε­ρισσότερα προβλήματα από τα ψέματα.

-Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σας;
-Εγώ πιστεύω η ευφυΐα μου, και η ροπή προς την επιτυχία. Οι άλλοι λένε ότι είμαι απλά εγωιστής. Κτηνωδώς εγωιστής.

-Διαλέξτε πέντε λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σας.
-Άπειρο, αέναο, ανυπολόγιστο, ά­σχετο, αβάσιμο.

-Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό στοι­χείο σας;
-Το μυαλό μου, το οποίο το εμπο­ρεύομαι συστηματικά, και ελπίζω σε αρκετά καλή τιμή. Για όσο καιρό θα πουλάει.

-Τι θεωρείτε σαν τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;
-Φτωχός, άρρωστος, άσχημος και στρέιτ. Του­λάχιστον ο γκαίη κάπου θα το διασκεδάζει όσο μπορεί.

-Σε ποιες περιπτώσεις λέτε ψέματα;
-Όποτε με συμφέρει και το επιτρέπουν οι συνθήκες. Αλ­λά κι όταν λέω αλήθεια, πάλι ψεύτικη είναι.

-Τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εξωτερική εμφάνιση;
-Δεν θέλω να εκμεταλλευτώ το χώ­ρο που με καλοσύνη μου διαθέτετε.

-Ποιο ταλέντο θα θέλατε να έχετε;
-Να είμαι πιο αδίστακτος απ' ό,τι είμαι. Αυτή η τρυφερό­τητα και η ευαισθησία με πάνε πίσω... Έχασα χρόνια και χρήματα για να φθείρω τον εαυτό μου με βλακώδη πολιτικά, υπαρξιακά και διάφορα σχετικά "ερωτήματα"

-Πότε και που υπήρξατε ευτυχισμένος;
Στον ύπνο μου, σε στιγμές σεξουαλικών (...), μετά από γεύματα,με καινούρια (...) κινητά, σκάφη και γυναίκες

-Ποια είναι η αγαπημένη σας φαντασίωση;
- ... Πάντα έχει να κάνει με επιβολή και υπο(ταγή;)

-Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες σας;
-Θαυμάζω όσους κάνουν πολλά, πάρα πολλά χρήματα μόνοι τους, απ' το μηδέν εκμεταλ­λευόμενοι τα πάντα (και ξεφεύγουν στο τέλος).

-Ποια είναι τα αγαπημένα σας ονόματα;
-«Σίτιμπανκ», «Αμέρικαν Εξπρές», αλλά και η «Λόυντς Μπανκ». Ιδίως όταν μου τα δίνουν γραπτά και με υπογραφή.
Κι ο Ολυμπιακός.


-Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
-Τους διανοού­μενους, τους συγγραφείς και τους ποιητές που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. 2

Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου και διανοούμενο και συγγραφέα. Η απέχθεια που νιώθει ο Θέμος Αναστασιάδης για αυτό το υπ' εξαφάνιση στην Ελλάδα είδος αποτελεί τιμή για όσους θεωρούμε ότι ανήκουμε σε αυτό.
Και η τιμή, σε αντίθεση με το μυαλό του Θέμου, τιμή δεν έχει. Σίτιμπανκ, Αμέρικαν Εξπρές και Λόυντς Μπανκ ήδη από το 1994 Θέμο;
Φτού σου να μη σε ματιάξουμε.
"Δε γαμιέται" που λες και συ. Και όμως Θέμο. Που και που γαμιέται η όλη φάση. Και ο τροχός γυρνάει. Και πάνω σε αυτόν θα βρεθούν κάποιοι από αυτούς που γυρνούσαν τα γρανάζια μέχρι σήμερα εκμαυλίζοντας τον Ελληνικό Λαό. Αδίστακτοι υλιστές χωρίς ούτε μια σπίθα ανθρωπιάς μέσα τους.
Να εύχεσαι οι αγανακτισμένοι που θα βρεθούν μπροστά σου να έχουν περισσότερη ανθρωπιά από σένα.




1 http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=15460&subid=2&pubid=4587102
2 http://yesmrbob.blogspot.com/2008/01/blog-post_12.html
Read More »

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Πρόσωπα: Όπως έ-στρος-ες Θα κοιμηθείς


Παγκόσμια μέρα κακότητας. Η απαρχή μιας από αυτές τις παγκόσμιες επετείους που δεν γιορτάζονται ποτέ.
Στρος Καν. ΔΝΤ. ΤΟ κακό είναι εδώ, ενωμένο ΔυΝαΤο.
Όχι πλέον και τόσο. Μια μαριονέτα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού ιερατείου που την ανεβάσαν σε παγκόσμια περίοπτη θέση, ο μελλοντικός πρόεδρος της Γαλλίας, ο μεγαλύτερος δούρειος ίππος του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, ο GAP εις την νιοστή, εκτέθηκε.

Όπως ε-στρος-ες, θα κοιμηθείς.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com)

Τόσες χιλιάδες ώρες σχεδιασμού, τόσα δις για την ανάδειξή του πεταμένα καθώς ο «ανδρισμός» του ήταν πιο φιλόδοξος από τα σχέδια των ελίτ. Τον λακαμά, τον λακαμά, τον λακαμά θα αναφωνούν αυτή τη στιγμή τραβώντας τα μαλλιά τους οι πάτρωνες του.
Τόσα και τόσα επενδυμένα στην κακότητα, στην ανηθικότητα, στη φιλαυτία, στην εγωμανία, στην αντικοινωνικότητα. Ε λοιπόν, απέδωσαν. Ορίστε λοιπόν η αποθέωση της επένδυσης. Ο βασιλιάς γυμνός στο μεγεθυντικό φακό κοινής γνώμης. Και το θέαμα δεν είναι όμορφο ούτε ευπρόσδεκτο. Το βεβαιώνει και η καταγγελία μιας καμαριέρας.
Κατηγορία σεξουαλικής επίθεσης λοιπόν. Η καμαριέρα με ελαφρά τραύματα. Η εικόνα του κτήνους ξεπροβάλει πίσω από τον επικεφαλή του ΔΝΤ. Και ο εσώτερος Λεβιάθαν καταπίνει τον Καν με το πελώριο στόμα του. Ούτε Καν μια χαψιά δεν είναι τα ανδρείκελα για το κτήνος που κρύβουν μέσα τους.
Είναι αστείο. Το έδαφος των κατηγοριών. Ο τόπος διάπραξης του καταγγελλόμενου περιστατικού: Νέα Υόρκη. Η μητρόπολη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Στρος Καν συντρίβεται στην «έδρα» του.
Είτε πρόκειται για πλεκτάνη, είτε πρόκειται για τον ασύγκριτο ηρωισμό μιας εργαζόμενης που δεν ανέχτηκε το ποδοπάτημα της αξιοπρέπειας και της σεξουαλικής ελεύθερης βούλησής της, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης με όχημα τον Στρος Καν, πάει πίσω. Θλιβερά πίσω.
Πάνω που το ΔΝΤ είχε μπει στη «δημοκρατικότερη» πλέον Αίγυπτο. Πάνω που είχαν αποκτήσει αρκετή πειθώ για να βιάζουν χώρες και να επαινούνται για αυτό. Όχι. Τα μεγαλόπνοα σχέδια αναχαιτίζονται. Και αυτή τη φορά όχι από εξεγέρσεις και αίμα. Αναχαιτίζονται από την κακότητα και την ύβρη ενός ανθρώπου που διορίστηκε στρατηγός του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ότι σπέρνεις θα θερίσεις που λέει και ο λαός. Τις δουλειές τις κάνουν άνθρωποι, που λέει και ο φίλος ο Γιάννης ο πουκαμισάς που ο κλάδος του μαζί με όλους τους υπολοίπους πεθαίνει στην Ελλάδα. Τώρα είναι η σειρά της εικόνας του "σοσιαλιστή" άντρα να πεθάνει. Οριστικά, αμετάκλητα. Και σειρά μας, εμάς των βιασμένων γυναικόπαιδων να χορεύουμε ξέφρενα πάνω στον τάφο της εικόνας του.
Κερδίσαμε λίγο χρόνο που λέει και ο «Έλληνας» Στρος Καν, ο ΓΑΠ. Τώρα το σινάφι του χάνει ανεκτίμητο χρόνο. Το προπύργιο της οικονομικής ανηθικότητας έπεσε, σωριάστηκε. Ο άνθρωπος που διαχειριζόταν αδιαχείριστα χρέη δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ορμή του, την ανηθικότητά του και την κακότητα του.
Χάνουν χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Και για αυτούς ο χρόνος είναι χρήμα. Τα πάντα είναι χρήμα. Και το χρήμα είναι τα πάντα για αυτούς. Αλλά όσο χρήμα και αν διαθέτουν, τη διεθνή κατακραυγή για ένα περιστατικό με το οποίο ακόμη και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου θα κατουριούνται στα γέλια, αυτήν την έμφυτη στο χαρακτήρα κατρακύλα, δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.
Χάνουν χρόνο. Και χρήμα. Πολύ χρήμα. Η επένδυση τους βγήκε. Επένδυσαν στην κακότητα. Εισέπραξαν κακότητα. Ο στρατηγός τους έσπασε αρχαίους ηθικούς κώδικες. Είναι ασυγχώρητος. Θα πρέπει να τον περιορίσουν.
Και τα πήγαιναν τόσο καλά. Ο κόσμος άρχισε να χωρά στην παλάμη τους. Αυτός ο καταραμένος ο ανθρώπινος παράγοντας όμως πάλι τους χάλασε τη μανέστρα.
Πιιιιίσω στο σχεδιαστήριο λοιπόν. Σχέδιο Β δεν υπήρχε. Ο Στρος Καν ήταν καλό χαρτί. Θέλει χρόνια να ξαναφτιαχτεί.
Είναι αστείο. Στο ίδιο έδαφος κατηγοριών που δεν ευσταθούσαν για τον ειρηνικό τεχνοαντάρτη Assange καταβαραθρώθηκε ο Στρος Καν, ο mr δεν Τρως Καν. Η καταπακτή άνοιξε κάτω από τα πόδια του. Και από κει μέσα ο κύριος νέο ΔΝΤ θα σιχτιρίζει την καμαριέρα των μεγάλων ξενοδοχείων που δεν τον ανέχτηκε. Ένα άτομο να κάνει περισσότερα από δέκα πονεμένους και πεινασμένους λαούς; Συμβαίνει και αυτό. Ενίοτε.
Στην αντίπερα όχθη, Στρος Καν και δικηγόροι και ΔΝΤ και παγκόσμια χρηματοπιστωτική κυβέρνηση τηρούν σιγή ιχθύος. Μας την πέσανε, θα σκέφτονται. Μας την είχαν στημένη. Ποιοί; Ο Σαρκοζί; Μα ο Σαρκοζί δεν είναι ακριβώς αντίπαλος σας. Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που θέλαν να σημειώσουν έστω και μια νίκη σε ένα πεδίο ολοκληρωτικών συντριβών των γαλλικών φιλοδοξιών; Όπως και να’ χει ξέραν που πατούσαν. Αν ήταν πλεκτάνη, κάτι το οποίο η μέχρι τώρα η διατήρηση της ανωνυμίας της καμαριέρας από τα μήντια δεν επιβεβαιώνει, οι συνωμότες ξέραν που πατούσαν: Στο πιθανώς γνωστό σε κάποιους κύκλους σαθρό έδαφος της σεξουαλικής ηθικής του Στρος Καν.
Αν πάλι η καταστροφή του Στρος Καν ήταν έργο της ακατάβλητης αξιοπρέπειας και αίσθησης δικαίου μιας καμαριέρας, τότε παλληκάρια τι θα κάνετε; Θα της καταστρέψετε τη ζωή; Δεν φτάνει. Γιατί στον κόσμο σας ένας Στρος Καν αξίζει όσο ένα έθνος καμαριέρων. Και παραπάνω. Αυτή τη ζημία κύριοι θα την πληρώσετε. Μέχρι δεκάρας τσακιστής.
Αυτό το κείμενο δεν ανήκει καθόλου στην αμερόληπτη δημοσιογραφία. Είναι άκρως μεροληπτικό. Άκρως πολεμικό. Είναι το άρθρο ενός ανθρώπου που ζει σε μια χώρα που δεν της φτάναν τα χίλια μύρια όσα στραβά είχε, έπρεπε να πληρώσει για τα άνομα κέρδη της διεθνούς και της εγχώριας κερδοσκοπίας και χρησιμοποιήθηκε ως δούρειος ίππος για την άλωση και άλλων, περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένων κοινωνιών. Ενός άνθρωπου που είδε την χώρα του όχι μόνο να εκπορνεύεται αλλά να χρησιμοποιείται για να εκπορνευτούν και άλλοι λαοί. Βαποράκι της πορνείας.
Γιόρτασε λοιπόν λαέ. Μέσα στις μεγάλες σου λύπες, ο Στρος Καν σου κάνει δώρο τον εαυτό του. Γλέντα για λίγο που η καμαριέρα δεν τον άφησε να τη γλεντήσει.
Ίσως μια μέρα οι δρόμοι να μην έχουν τα ονόματα των Στρος Καν και των Παπανδρέου. Ίσως κάποια μέρα να φέρουν το όνομα της καμαριέρας και άλλων ανθρώπων του μόχθου, του σωματικού, του ψυχικού και του πνευματικού. Άνθρωποι των έργων. Άνθρωποι των ηρωικών αποφάσεων και των ηθικών στάσεων. Να μας θυμίζουν ότι σε αυτό τον άτιμο κόσμο υπάρχουν ακόμα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι, που μας κάνουν να χαμογελούμε, που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι ένας κόσμος δικαίου είναι εφικτός. Ότι είναι στα χέρια μας.
Μετά τις τόσες βόμβες που η χρηματοπιστωτική μαφία έχει φυτέψει και αναφλέξει στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας και των κοινωνιών, η βόμβα Στρος Καν μοιάζει με «θεία δίκη». Και ως συνήθως, από μόνη της δε φτάνει για να επανορθώσει το κακό που έχει προκληθεί. Για να παραφράσω το φίλο μου Γιάννη, τα έργα άνθρωποι τα χαλάνε, άνθρωποι τα ξαναφτιάχνουν.
Και επειδή ακριβώς, όλα τα έργα τα έχουμε ξαναδεί, καιρός για το δικό μας έργο. Καιρός για έργο.
Read More »

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Έχω καλά νέα- στα μούτρα σου

Έχω κι άλλα καλά νέα- στα μούτρα σου
Διανοούμενοι ιχθυοκαλλιέργειας. Φρέσκα χρυσόψαρα που βγαίνοντας για λίγο από την καλοφροντισμένη γυάλα τους και έχοντας δει τον κόσμο από ψηλά περνιόνται για πανεπόπτες. Και μετά ξανά μπλουμ, στα στάσιμα νερά του κομφορμισμού και της συναίνεσης να πλατσουρίζουν με τους φίλους τους.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο: agriazwa.blogspot.com)
Πνευματικοί αυνανιστές. Τοποθετημένοι προσεκτικά από το σύστημα για το σύστημα, σαν αντίγραφα σατσούμα βάζων σε υψηλές θέσεις, να τα χει να τα καμαρώνει η εξαπατημένη νεόπλουτη νοικοκυρά που αποφάσισε να στολίσει την οικιακή βαρεμάρα της με μίμηση τέχνης.
Θεσπέσια.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Οι συστημικοί του πνεύματος είναι εδώ ακόμη- για να μας σώσουν. Παρότι οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας τρίζουν, οι επιφανείς του πνεύματος δεν λεν να φύγουν. Σαν τα κακά σπυριά. Που να πάνε άλλωστε; Ενδημικοί είναι.
Δεν τους φτάνει η ζημιά που ‘χουν κάνει 30 χρόνια τώρα, τότε που θα πρεπε να ναι στους δρόμους, στα μπαρ, στα σχολεία –οπουδήποτε πατεί το πόδι του άνθρωπος- και να φωνάζουν φρενιασμένα «δεν το βλέπετε μωρέ που έρχεται; Τι κάθεστε;» ή έστω εκείνο το κινηματογραφικό «όχι άλλο κάρβουνο».
Δεν τους αρκεί. Τα εγώ τους πρησμένα, σαν τα φρέσκα πτώματα που καταπίνει η θάλασσα του κοσμοπολιτισμού, θέλουν και άλλο κι άλλο.
Κι άλλα καλά νέα.
Ας δούμε πως εννοεί τα καλά νέα η Λένα Διβάνη, συγγραφέας. Των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Των οίκων που ανεχόμαστε.
Δε θα σχολιάσω το αν η Διβάνη είναι συστημική. Κι ας είναι πρώην του ΕΚΕΒΙ και νυν της ΕΡΤ. Κάποιοι πρέπει να στελεχώνουν τα πόστα. Τώρα που μίλησα για πόστα μου ‘ρθαν συνειρμικά οι Terror-X-crew που εδώ και μπόλικα χρονάκια κράζουν «όλα τα ψώνια έχουν πιάσει τα πόστα- με αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα.
Πως στο καλό κομποστοποιείς ένα μυαλό;
Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι ένα ότι η κομπόστα εγκεφάλου μάλλον δεν τρώγεται. Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα που δεν τρώγεται σε αυτή τη χώρα.
Περιγράφει τη Λένα συνεντευξιαστής της: «Με την πένα της ξιφουλκεί με τα στερεότυπα και κονταροχτυπιέται με εκείνους που συμβιβάζονται με την κοινωνία ως έχει» «στα 47 της έχει παίξει μπουνιές με τα στερεότυπα που καταδυναστεύουν άντρες και γυναίκες – πώς πρέπει να φερόμαστε, πώς πρέπει να είμαστε για να ανταποκρινόμαστε στο ‘σωστό' πρότυπο.».
Σιγά, θα σπάσει κανά νύχι. Η ασυμβίβαστη λοιπόν Λένα, που έχει ματώσει να ρίξει τα ελληνικά καθεστώτα, που τα άλλα παιδιά του συναφιού δεν της κάνουν παρέα γιατί είναι ακραία, που έχει πληρώσει κόστος ζωής για τις απόψεις της, μας πουλάει καλά νέα. Εδώ τα καλά νέα, πράμα που σαλεύει. Για να ρίξουμε μια ματιά στην πραμάτεια της να δούμε αν θα αγοράσουμε. Για να δούμε ποια είναι τα καλά νέα για τη Λένα, ποια αισόδοξα μηνύματα θα μας εμψυχώσουν σε αυτό τον ανάποδο Γολγοθά που οι κατηφόρες του είναι πιο βασανιστικές από τις ανηφόρες. Πες μας λοιπόν Λένα, ποια είναι τα καλά νέα, πες μας ποια είναι τα άξια λόγου που συμβαίνουν στον τόπο μας; Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν καλά νέα και αξιόλογες προσπάθειες. Αλλά πες μου εσύ για τα δικά σου καλά νέα, να δούμε πως αντιλαμβάνεται ένας καταξιωμένος συγγραφέας το καλό σε αυτόν τον κόσμο και πως το αναδεικνύει:
Έχω κι άλλα καλά νέα
Της Λένα Διβάνη (πηγή http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6650)
«1. Η εφευρετικότητα των Eλλήνων δημοσίων υπαλλήλων! Είναι επιπόλαιοι όσοι ισχυρίζονται ότι ο Έλληνας είναι ραγιάς και τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα –του ΔΝΤ συμπεριλαμβανομένου! Κι όμως κύριες και κύριοι, ο πολυμήχανος Οδυσσέας βρήκε τρόπο να συνδυάσει τη λευκή απεργία (ώστε να μην φαίνεται ότι απεργεί και να πληρώνεται) με την οικιακή εργασία και τη διασκέδαση του απλού πολίτη! Πρόχειρο παράδειγμα: Φίλη μου δικηγόρος που πήγε σε μια εφορία στον Πειραιά να κάνει τη δουλειά της τις προάλλες. Με τα πολλά και ρωτώντας έφτασε τελικά στο σχετικό γραφείο και υπέβαλλε την ερώτηση που την ταλαιπωρούσε στην αρμόδια υπάλληλο. Η υπάλληλος της απάντησε «Ένα λεπτό κυρία μου γιατί τώρα γεμίζω». Η φίλη μου έριξε τότε μια προσεκτικότερη ματιά και είδε ότι η γεμίζουσα είχε 2 τάπερ στα πόδια της: το ένα με πιπεριές και το άλλο με τη γέμιση!!!!! Το γέλιο που της προκάλεσε το τρελό αυτό θέαμα την αποζημίωσε για την ταλαιπωρία της. Όχι μόνο υπάρχει κράτος αγαπητοί μου αλλά και δεν κάθεται με άδεια χέρια… γεμίζει!
2. Οι γιατροί του Αγλαΐα Κυριακού και της ογκολογικής μονάδας παίδων ΕΛΠΙΔΑ. Επειδή συνήθως βρίζουμε με πάθος το ΕΣΥ νιώθω υποχρεωμένη να σας μεταφέρω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη που ένιωσε γνωστή μου οικογένεια που είχε τη μεγάλη ατυχία να διαγνωστεί το κοριτσάκι της με καρκίνο. Η υποδοχή τους από το σύστημα και η συμπεριφορά των γιατρών ήταν υποδειγματική. Όχι μόνο αντιμετώπισαν ταχύτατα το περιστατικό αλλά προφύλαξαν ψυχικά την μικρή ασθενή και τους γονείς της με τη βοήθεια ειδικών. Όλα αυτά με επιστημονική γνώση, με απίστευτη προσωπική φροντίδα, χωρίς φακελάκια και χωρίς κανένα μέσον. Ήταν πραγματικά μια μικρή όαση στην καρδιά της κόλασής τους. Μια ΕΛΠΙΔΑ που αξίζει το όνομα της.
3. Η ενεργοποίηση της φαντασίας μπροστά στην απενεργοποίηση του τραπεζικού λογαριασμού. Ένας τέως φοιτητής μου, ο Βαγγέλης, μου έλεγε προχτές τι έκανε για να λύσει το γνωστό πρόβλημα «Έχει η καλή μου γενέθλια κι εγώ δεν έχω φράγκο για να της πάρω δώρο». Της οργάνωσε ένα καταπληκτικό πάρτι έκπληξη εντελώς δωρεάν. Κάλεσε 22 φίλους (όσα τα χρόνια της κοπέλας του) παρακαλώντας τους να έρθουν στις 10 στο πάρκο του Βενιζέλου και να κρυφτούν πίσω από θάμνους και δέντρα κρατώντας ένα κεράκι ο καθένας. Στις δέκα την οδήγησε ως εκεί έχοντας ένα μπουκάλι χύμα κόκκινο στο σακίδιο και πλαστικά ποτηράκια. Τη σωστή στιγμή βγήκαν απ΄τα σκοτάδια 22 αναμμένα κεράκια ως ανθρώπινη τούρτα τραγουδώντας happy birthday to you! Το κορίτσι ξετρελάθηκε και έσβησε τα κεράκια ένα ένα με την ευχή να χει πάντα τόσο σούπερ γενέθλια! Όποιος λοιπόν μου ξαναπεί πως η νεολαία δεν πάει καλά, θα του πω ‘ότι αυτός δεν πάει καλά!
4. Η γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ που είδα χτες το πρωί στη στάση του λεωφορείου μου. Δεν διαφήμιζε ρούχα, ούτε το βίντεο της Τζούλιας 2 μαύροι, ούτε το καζίνο. Ήταν μια υπέροχη φράση του Οδυσσέα Ελύτη: Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της» Υπάρχει καλύτερος τρόπος να αρχίσεις τη μέρα σου την εποχή που όλοι ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας;»
Να σαι καλά βρε Λενάκι. Που μας δίνεις δύναμη να συνεχίσουμε. Φάρος πραγματικός μέσα στο αιώνιο σκοτάδι που βυθίστηκε αυτή η χώρα. Σου χω και γω καλά νέα. Και κακά. Κυρίως κακά.
1.Τα καλά νέα θα ήταν η δημόσια υπάλληλος να χε φάει όχι γεμιστά αλλά σούτι. Τα καλά νέα θα ‘ταν το περιεχόμενο των τάπερ να βρισκόταν στο κεφάλι της, μπας και γέμιζε με κάτι. Τόσος εμπαιγμός Λένα; Δεν φτάνει που μας κάναν τα μυαλά μας κομπόστα, τώρα θέλουν να τα κάνουν και γεμιστά; Δεν μου αρέσει η γέμιση σου Λένα. Δεν ψωνίζω τα γεμιστά σου και δεν ψωνίζομαι με αυτά.
2.Τώρα, είναι καλά νέα για το παιδάκι. Εξαιρετικά. Όχι όμως αρκετά καλά για να αντισταθμίσουν τα κακά νέα. Που είναι η οριστική αποδόμηση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ξέρεις πόσους θανάτους θα μετρήσουμε από αυτό Λένα και πόσους ήδη θρηνούμε; Μάλλον όχι. Ίσως εσύ να έχεις την πολυτέλεια για ιδιωτική περίθαλψη. Οι περισσότεροι από εμάς όχι.
3.Κακά νέα: Έχω και γω ένα φίλο φοιτητή. Δεν έχει σεντ στην τσέπη του και δεν ήταν τόσο ευρηματικός για να κάνει το “birthday surprise” στην καλή του που το περιγράφεις σαν να ταν διαφήμιση για ουίσκι. Ούτε και είχε 21 φίλους. Τα παιδιά από το ίντερνετ καφέ που ξημεροβραδιάζεται για να έχει κάποιου είδος κοινωνικότητα σε ένα κόσμο ψυχικά κλειδαμπαρωμένο δεν είναι ακριβώς φίλοι του ξέρεις. Το 22 για αυτόν είναι πλέον τρομακτικό νούμερο. Ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπει. Στις 22 κάποιου μήνα η γκόμενά του τον χώρισε, 22 είναι οι φραγκάτοι με τους οποίους πηδήχτηκε από τότε που τον παράτησε. 22 να ναι και τα καλά σου νέα.
4.Όσο για τη γιγαντοαφίσα του ΕΚΕΒΙ σου, να σου υπενθυμίσω ότι στίχοι του Ελύτη γράφτηκαν και στο μετρό από κάποιο φιλότιμο πολίτη ή και περισσότερους πριν το ΕΚΕΒΙ έχει αυτή τη φοβερή ιδέα. Και ο κόσμος περνούσε αδιάφορα λένε, βουτηγμένος μέσα στην αστική του ανηδονία, με τα γρανάζια της ρομποτοποίησης του να ακούγονται πιο ηχηρά από τους ήχους του μετρό. Ναι. Γιατί κάποιοι περιπαίζουν την ανθρώπινη ψυχή και για αυτούς οι στίχοι του Ελύτη σημαίνουν «αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να συνθλίψεις με όλο σου το βάρος το σβέρκου του άλλου».
Όλα καλά Λένα. Everything is O.K. Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά Λένα. Αυτό μου θυμίζει η οπτική σου. Ανθρώπου που κοιτάζει από ψηλά. Παλατιανού που μια στο τόσο βγαίνει στον κόσμο της πλέμπας και του φαίνονται όλα τόσο γραφικά.
Καλά τα λες τα καλά νέα Λένα. Ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία μας. Μη μας πουλάτε τρέλα λοιπόν. Τι πρέπει δηλαδή να γίνει; Αν δε σέβεστε την απόγνωση μας, μήπως είναι καιρός να αρχίσετε να φοβάστε την οργή μας;
Read More »