Ηλίας Κανέλλης. Ο θύτης που θυματοποιήθηκε.

Ηλίας Κανέλλης. Ο θύτης που θυματοποιήθηκε.

Του Πέτρου Αργυρίου

 

Ανάμεσα στο πάνθεον των συστημικών δημοσιογράφων που συστηματικά εξαπατούν, παραπληροφορούν και παραπλανούν την κοινή γνώμη για να ευχαριστούν τα αφεντικά τους και να παίρνουν τον άξιο μισθό τους, ανάμεσα στους Πρετεντεραίους, Τρέμιδες, Καψίδες, Μανδραβέλιδες θα πρέπει επαξίως να τοποθετήσουμε και τον Ηλία Κανέλλη.

Ποιος είναι αυτός;

Δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης, διευθυντής σύνταξης κλπ κλπ. Στα Νέα και τον Ταχυδρόμου των Λαμπράκη και Ψυχάρη κλπ κλπ.

Είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με δημοσίευμα είναι υπέρ του μνημονίου.

Είναι ο άνθρωπος ο όποιος στο άρθρο του «Ώστε χούντα»[1] περιγράφει την αστυνομοκρατία που ζούμε σήμερα ώστε να καμφούν οι εθνικές αντιστάσεις απέναντι στον νεοιμπεριαλισμό και την λαϊκή εξαθλίωση που αυτός φέρνει ως αποτέλεσμα της μπαχαλοκρατίας.

Φυσικά η σημερινή αστυνομοκρατία που βιώνουμε στο πετσί μας δεν είναι απάντηση του κράτους στα μπάχαλα. Αυτοί οι δύο μια χαρά τα πήγαιναν και δίναν ο ένας στον άλλο το δηλητήριο που χρειάζονταν για να κρατηθούν αυτά τα τερατομορφώματα στη ζωή. Η ασχήμια και η βρωμιά του ενός αποτελούσε το τέλειο άλλοθι για την ασυδωσία του άλλου και  τανάπαλιν.  Αναφέρομαι φυσικά στο κράτος της μεταπολίτευσης και όχι στην έννοια του κράτους  γενικότερα.

Δεν είναι το κράτος που προστατεύει τον πολίτη όπως όφειλε. Είναι ένα παρακράτος με δημοκρατικό μανδύα που προστατεύεται από τον πολίτη. Ένα κράτος που έχει ορίσει τον πολίτη ως τον εχθρό. Μια δημοκρατική εκτροπή που εξυπηρετεί τις Ελίτ.

Μια χούντα που εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού προστατεύοντας τα δικά της μεγάλα συμφέροντα και ρίχνοντας στην πυρά τους  Έλληνες πολίτες.

Αυτοί οι φασίστες αντιδημοκράτες που φάγανε από τα ψίχουλα των μεγάλων και νόμισανε πως πήραν και το μπόι τους, αυτοί οι αυλοκόλακες και παπάδες της συγκαλυμένης ολιγαρχίας, τώρα θυμήθηκαν τη δημοκρατία για να κρυφτούν κάτω από τα φουστάνια της.

Μην βαράτε ρε, μας λένε, τι σόι Δημοκράτες είστε;

Η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα της αυτοπροστασίας. Το ανθρώπινο πλάσμα έχει το δικάιωμα της αυτοάμυνας.

Σε μια χώρα που η δικαιοσύνη αφομοιώθηκε σχεδόν πλήρως από το σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς, στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και όχι μόνο, στον πολίτη μένει μονάχα μια καταφυγή αν η κατάσταση των τεσσέρων εξουσιών δεν εκδημοκρατιστεί άμεσα: Το δικαίωμα της αυτοάμυνας.

Έρχεσαι να μου πάρεις το σπίτι για να πληρώσεις τις προμήθειες για τα κλοπιμαία σου; Πάνω από το πτώμα μου. Έρχεσαι να μου κόψεις το νερό, το φώς και να με στείλεις πίσω στην εποχή του Νεάντερνταλ;  

Ο πολίτης σε αυτές τις περιπτώσεις δεν επιτίθεται: αμύνεται.

Αυτή η χώρα έχει περάσει πολλαπλές χούντες. Έχει περάσει πολλαπλές χούντες.

Έχει περάσει κατοχές από Βρετανούς, Γάλλους και Γερμανούς, έχει περάσει χούντες από φιλογερμανούς, φιλοβρετανούς, φιλοαμερικάνους.

Μπορεί να μην ξέρει τι είναι δημοκρατία αλλά ξέρει πολύ καλά τι δεν είναι δημοκρατία.

Και αυτό που ζούμε είναι χούντα.

Μια χούντα που νομιμοποιήθηκε μέσω στυγνών εκβιασμών και δραματικών ψεμάτων.

Και στα δύο, συνεργοί του συστήματος εξουσίας ήταν άνθρωποι σαν τον Κανέλλη.

Να μην κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της δημοκρατίας όταν το σύστημά του έχει συμβάλει στην κατάλυσή της.

Άνθρωποι σαν τον Μανδραβέλη και τον Κανέλλη τρελαίνονται να εφευρίσκουν εχθρούς μέσα στην κοινωνία. Είναι οι φοιτητές, είναι οι μπάχαλοι, είναι οι συνδικαλιστές, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ξεχνώντας πάντα βέβαια να μας πουν πως τα συγκεκριμένα είδη των μπάχαλων, των συνδικαλιστών, των δημοσίων υπαλλήλων, των φοιτητών ήταν η μεταπολίτευση που τα δημιούργησε για να εδραιώσει ένα σύστημα εξουσίας κρατώντας ομάδες πληθυσμού ομήρους μέσα στις πλάνες που η ίδια δημιούργησε.

Τώρα μας λέει ο Κανέλλης πως οι συνδικαλιστές τον χτυπήσανε εμφανίζοντας τον εαυτό του ως θύμας εκεί που είναι μαέστρος των μέσων πραπληροφόρησης που επί χρόνια απέκρυπταν συστηματικά την σαπίλα του πολιτικού συστήματος και που κλέβαν δάνεια τα οποία σήμερα πληρώνουμε εμείς. Αυτοί, οι ψεύτες και μπαταχτσήδες των Μήντια των μεγάλων αφεντικών, των νταβατζήδων όπως τους έλεγε ο Καραμανλής.

Με τη θυματοποίηση του ο Κανέλλης φαντάζει θύμα, ως θύμα είναι αδικημένος, ως αδικημένος γίνεται αυτομάτως δημοκράτης.   

Για να δούμε την εξιστόρησή του χωρίς να την κρίνουμε.

«Πριν από λίγο, με προπηλάκισαν άσχημα διαμαρτυρόμενοι για μια απόλυση ενός εργαζόμενου (στον οποίον συμπαραστέκομαι), την ώρα που πήγαινα αμέριμνος να μπω στη δουλειά μου»

Για να δούμε και την εξιστόρηση του εργαζομένου που υποτίθεται πως ο δημοκράτης και συνδικαλιστής Κανέλλης συμπαραστέκεται. Για να δούμε και την απάντηση του Παναγιώτη Βενέτα:


«Είμαι ο απολυμένος Παναγιώτης Βενέτας και στέλνω αυτό το μήνυμα από το προφίλ φίλου μου!

1) Ο Ηλίας Κανέλης λέει ψέματα ότι είναι αλληλέγγυος σε εμένα!!!

2) Σε όλες τις κινητοποιήσεις που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια στον ΔΟΛ πάντα προσπαθούσε να δημιουργήσει πρόβλημα βρίζοντας, τραμπουκίζοντας και απειλώντας!!!

3) Σήμερα έκανε ακριβώς το ίδιο! Το σωματείο μου για συμβολικούς λόγους και μόνο έκλεισε (πιαστήκαμε αλυσίδες που λέμε) την κεντρική είσοδο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), ενώ ενημερώναμε για το μικρό αυτό διάστημα της μίας ώρας που συμβολικά όπως προείπα τους εργαζόμενους ότι μπορούν να εισέλθουν στο κτήριο από την διπλανή πόρτα στην γωνία επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου η οποία απέχει μόλις 20 ή 30 μέτρα το πολύ!

Ο κύριος Κανέλλης έβριζε και έσπρωχνε τα μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους και απειλούσε! Στην είσοδο του ΔΟΛ υπήρχε αστυνομική δύναμη με την οποία δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρόβλημα καθ’ όλη την διάρκεια της παρέμβασης!

 Ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης (τον οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να καλέσουμε ως μάρτυρα για το συμβάν, αν τελικά προβούν σε μηνύσεις μέλη του σωματείου και μέλη της εργασιακής επιτροπής ΔΟΛ αλλά και αλληλέγγυοι) όταν είδε τον κύριο Κανέλλη να βρίζει, να σπρώχνει, να απειλεί και να τραμπουκίζει τον κόσμο, βγήκε έξω και είπε με αυστηρό ύφος στον κύριο Κανέλλη ότι θα έπρεπε να ντρέπεται και να σταματήσει τις βιαιοπραγίες!

Επαναλαμβάνω ότι δεν είχε δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα με τους εργαζόμενους και την αστυνομική δύναμη!

4) Όσοι τον γνωρίζουν τον κύριο Κανέλλη μπορούν να καταλάβουν! Όσοι δεν τον γνωρίζουν καλό θα ήταν να μην πιστεύουν τόσο εύκολα ό,τι ακούνε και να ρωτάνε πριν βγάλουν ατυχή, λανθασμένα και προσβλητικά συμπεράσματα για τα σωματεία, εργαζόμενους και άνεργους που ήταν εκεί!

5) Τώρα λοιπόν είστε όλοι όσοι βιαστήκατε να καταδικάσετε τα θύματα ως θύτες ενήμεροι για το τι συνέβη εκεί! Είμαι καλόπιστος και θα υποθέσω ότι δεν γνωρίζετε τον κύριο Κανέλλη και το ποιόν του! Ρωτήστε και θα μάθετε!

6) Είναι εντυπωσιακό πάντως το πόσο εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε κύριος Κανέλλης να παραπληροφορήσει και να βρει κοινό το οποίο, ως καλά εκπαιδευμένος δημαγωγός και ψεύτης, θα τον υποστηρίξει! 

7) ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κύριε Κανέλλη, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΤΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ , ΚΑΙ ΟΤΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ!!!

 Βενέτας Παναγιώτης. 

 ΥΓ-1. Τα σωματεία και οι δράσεις τους δεν είναι παράνομα όπως θα ήθελε ο κύριος Κανέλλης και οι όμοιοί του να είναι!

ΥΓ-2. Περιμένω από όλους και όλες που πήρατε θέση υπέρ του κυρίου Κανέλλη (ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ), αφού το ψάξετε το ζήτημα και σίγουρα θα διαπιστώσετε ότι είναι όπως τα λέω, να ζητήσετε συγνώμη και να καταδικάσετε τον τραμπούκο κύριο Κανέλλη εδώ στο ίδιο μέρος που πήρατε θέση υπέρ του!»
 

Είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν αυτές οι δύο εξιστορήσεις καθώς είναι αντίθετες.

Ή και οι δύο λένε εν μέρει ψέματα ό μόνο ένας ψεύδεται ολοκληρωτικά.

Καθώς όμως το επάγγελμα του δημοσιογράφου στην Ελλάδα είναι το να δημιουργεί και να αφηγείται πιστευτά ψέματα, είμαστε προκαταλημένοι υπέρ του μη δημοσιογράφου.

Είχα προσωπική εμπειρία από τον κο Κανέλλη, τότε που η ζωή ήταν ακόμη ρόδινη για τους συστημικούς δημοσιογράφους γιατί δεν ήταν ορατό το κόστος του ψέματος που πουλούσαν.

Σας τη μεταφέρω όπως την κατέθεσα σε παλιότερο άρθρο μου με τίτλο «Όχι άλλο Μανδραβέλη»:

«Στις 16 Μαρτίου του 2009 και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έγινε μια συζήτηση για τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και τη δημοκρατία. Στη συζήτηση που συντόνιζε ο Στέλιος Κούλογλου, πανελίστες ήταν οι Ηλίας Κανέλλης, του ταχυδρόμου τότε και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Το σύστημα τότε ήταν πανικοβλημένο από τα Δεκεμβριανά του 2008 και έψαχνε να δει από πού έμπαζε, να βρει τις αιτίες της νεανικής εξέγερσης και να τις απαλείψει ή να τις «πειράξει» ώστε να μη νοιώθει άλλο ότι απειλείται. Και το πείραγμα της αλήθειας είναι κατά εξοχήν υποχρέωση των ΜΜΕ προς τα αφεντικά τους.
Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε στο επίμαχο ζήτημα της ανεξαρτησίας του Τύπου, της φίμωσης και της λογοκρισίας. Ο Κανέλλης με μια τρομακτική αφέλεια είπε κάτι σαν «έλα μωρέ, μπορείς να γράψεις ότι θες πλέον. Αρκεί να μην γράψεις για τον εργοδότη σου, να μην δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει» σαν να ταν αυτό κάποιο παραθυράκι στις αρχές της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ο Μανδραβέλης συμφώνησε λέγοντας αν θυμάμαι καλά ότι αυτά περί διώξεων είναι προϊόν υπερβολικών και προβληματικών δημοσιογράφων που δεν τα πάνε καλά με το περιβάλλον τους.
Εξοργισμένος ρώτησα το πώς τολμούν να εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι όταν ο Κανέλλης έχει δώσει ακριβώς τον ορισμό της εξαρτημένης δημοσιογραφίας και την παρουσιάζει σαν τη φυσιολογική κατάσταση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και ότι αυτή ακριβώς η εξοικείωση με την εξαρτημένη δημοσιογραφία που ο Κανέλλης επίδειξε δείχνει το πόσο βαθειά έχει φτάσει η εξάρτηση.

Ρώτησα επίσης το αν οι παρόντες εξαιρούνται, αναφερόμενος στην πρόσφατη για εκείνη την εποχή απόλυση του Κούλογλου για ρεπορτάζ που εκείνη την περίοδο κάποιοι κρίναν ότι ήταν επικίνδυνα για το σύστημα εξουσίας.
Ο Κούλογλου παρενέβη, λέγοντας πως δεν υπάρχουν διωγμοί και φίμωση γιατί ελάχιστοι πλέον δημοσιογράφοι ρισκάρουν το θάρρος της γνώμης τους.
Οι Κανέλλης και Μανδραβέλης μετά το τέλος της συζήτησης με πλησίασαν με συμφιλιωτική διάθεση χωρίς να έχουν οποιαδήποτε ιδέα για την ταυτότητά μου. Με δεδομένη την αλαζονεία του συστήματος εξουσίας και των αυλικών του, η προσέγγιση τους σε εμένα, έναν ανώνυμο για αυτούς αμφισβητία, με παραξένεψε. Κατάλαβα ότι ήταν πράξη πανικού, ότι μπορεί στο μυαλό τους να με θεωρούσαν σαν τον ίσως σημαντικό άγνωστο Χ των δεκεμβριανών, σκέψη που δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητά. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονταν. Μπορώ όμως να αφηγηθώ τη συνομιλία μας.
Ο Κανέλης μου είπε για το Μανδραβέλη παρουσία του και προφανώς χωρατεύοντας για να σπάσει τον πάγο κάτι σαν «έλα μωρέ μη τον συνερίζεσαι, αυτός είναι αδερφή». Του απάντησα πως αυτό που είπε ήταν προσβλητικό όχι μόνο για το συνάδερφό του αλλά και για το σύνολο των ανθρώπων που έχουν την συγκεκριμένη σεξουαλική προτίμηση. Ο Κανέλλης μαζεύτηκε αλλά ο Μανδραβέλης άπλωσε το χέρι του στον ώμο μου σαν να ‘μασταν φίλοι από χρόνια, οικειότητα από την οποία αντανακλαστικά απομακρύνθηκα. Μου πε: Μικρός είσαι ακόμη. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.»[2]

Μεγάλωσα κατά 4 χρόνια από τότε. Δεν κατάλαβα τι έπρεπε να καταλάβω.

Ίσως ο Πάσχος κατάλαβε περισσότερα όταν η ΕΣΗΕΑ, για τους λάθους λόγους, τον κατηγόρησε καθυστερημένα για αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Είχε τόσα περισσότερα να χρεώσει στον Μανδραβέλη από την αντισυναδελφική του συμπεριφορά.

Τον Μανδρεβέλη οφείλουν να τον ακολουθήσουν και όλοι οι συνεταίροι του στο κεντρικό σύστημα της δημοσιογραφικής εξουσίας για ένα και μόνο λόγο: ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ της ΕΣΗΕΑ. Ας τον υπενθυμίσουμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κάνει τη λέξη δημοσιογράφος να ακούγεται πρόστυχη:  

«Άρθρο 1
Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας. Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να θεωρεί πρώτιστο καθήκον του προς την κοινωνία και τον εαυτό του τη δημοσιοποίηση όλης της αλήθειας.
β. Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών…
δ. Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.
ε. Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει.

στ. Να επανορθώνει χωρίς χρονοτριβή, με ανάλογη παρουσίαση και ενδεδειγμένο τονισμό, ανακριβείς πληροφορίες και ψευδείς ισχυρισμούς, που προσβάλλουν την
τιμή και την υπόληψη του ανθρώπου και του πολίτη και να δημοσιεύει ή να μεταδίδει την αντίθετη άποψη, χωρίς, αναγκαστικά, ανταπάντηση, η οποία θα τον έθετε σε προνομιακή θέση έναντι του θιγομένου.

Άρθρο 2
Η δημοσιογραφία, ως επάγγελμα, αλλά και κοινωνικό λειτούργημα, συνεπάγεται δικαιώματα, καθήκοντα και υποχρεώσεις. Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις εθνικής καταγωγής, φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτικών φρονημάτων, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης…
γ. Να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας και να μην προεξοφλεί τις δικαστικές αποφάσεις…
ε. Να αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και ευαισθησία τους πολίτες, όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης, (πως λέμε μνημόνιο;) καθώς και αυτούς που έχουν εμφανές ψυχικό πρόβλημα, αποφεύγοντας να προβάλει την ιδιαιτερότητά του» [3]

Τι από αυτά τα θεμελιώδη του δημοσιογραφικού λειτουργήματος δεν έχουν φτύσει κατάμουτρα οι συστημικοί δημοσιογράφοι που επί τριάντα χρόνια συγκαλύπτουν, ψεύδονται, παραποιούν, εξυπηρετούν και υπηρετούν συγκεκριμένα μεγάλα συμφέροντα, δαιμονοποιοούν ή αγιοποιούν ομάδες πληθυσμού και παρά τα εγκλήματα τους συνεχίζουν το βρώμικο παιχνίδι τους στις πλάτες ενός λαού που πλέον υποφέρει χωρίς ούτε καν να ιδρώνει το αυτί τους; Τι;

---

[1] http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4758452

[2] http://agriazwa.blogspot.gr/2011/04/blog-post_19.html

[3] http://elawyer.blogspot.gr/2007/03/blog-post_08.html