Δεν είμαι αρκετά θυμωμένος.
Δεν είμαι τόσο θυμωμένος ώστε να είμαι απολύτως αποφασισμένος να βλάψω ατομικά κάποιον από τους δυνάστες μας.
Κι οι περισσότεροι συμπολίτες μου δεν είναι καν τόσο θυμωμένοι όσο εγώ.
Ακόμη κι όσο προτρέπουν τους άλλους για επανάσταση εξαντλούν το θυμό τους επιδιώκοντας να αξιοποιήσουν κομματικά τον θυμό των άλλων.
Κι όσοι είναι πιο θυμωμένοι από μένα είναι συνήθως τόσο ξετρελαμένοι απ' τον θυμό τους που είναι από άχρηστοι ως επικίνδυνοι για τον μεγάλο σκοπό της απελευθέρωσης της χώρας από τα δεσμά.
Υπάρχουν αρκετοί που καμώνονται πως είναι θυμωμένοι αλλά ο θυμός τους είναι ένα καπρίτσιο, μια φούσκα.
Οι περισσότεροι θυμωμένοι Έλληνες νιώθουν έναν ανίσχυρο θυμό που τους κατατρώει τα σωθικά.
Αλλά οι περισσότεροι Έλληνες νομίζουν ότι το να είναι χαζοχαρούμενοι ακόμη και σε εποχές
δυστυχίας και παρακμής αποτελεί κοινωνικό διαβατήριο.
Κι έχουν δίκιο. Ρίξτε μια ματιά στον καθρέφτη που λέγεται social media και θα καταλάβετε πόσο δίκιο έχουν.
Για να κάνεις επανάσταση πρέπει να μισείς.
Για να κάνεις μια καλή επανάσταση πρέπει να αγαπάς και να μισείς. Να αγαπάς αυτά που χάνεις τόσο πολύ ώστε να μισείς θανάσιμα αυτούς που στα παίρνουν.
Δεν είμαστε ικανοί για τίποτε απ' τα δύο.
Έχουμε τον ανίσχυρο θυμό του σκλάβου.
Δεν μας ενώνει ούτε το μίσος ούτε η αγάπη.
Έτσι χωρισμένοι εξαφανιζόμαστε.
Η ιστορία γράφεται κάθε στιγμή.
Με τα μελανότερα γράμματα για εμάς που ούτε φρόνιμοι είμαστε και μήτε επαναστάτες και καμωνόμαστε πως είμαστε τα πάντα κι ότι απλά δεν ήρθε ακόμη το πλήρωμα του χρόνου.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Μας προσπέρασε. Μας ξεπέρασε. Και μας ξέχασε.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 9/9/2017
