Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κωνσταντοπούλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κωνσταντοπούλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Our own Personal Jesus


Στην σύγχρονη ιστορία αυτής της απομίμησης κράτους, τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν πάντα η χήνα με τα χρυσά αυγά.

Τα βουτούσε η γενική κυβέρνηση όποτε  γούσταρε και όταν η χήνα στέγνωνε η κυβέρνηση την έσφαζε στο γόνατο για να ταΐσει η τα αχαΐρευτα βουλιμικά παιδιά της.

Η προτελευταία μεγάλη σφαγή έγινε με το PSI. Κι όμως και από αυτήν ακόμη τη γενοκτονία των διαθέσιμων κάτι περισώθηκε, κάτι που θα εξασφάλιζε ότι ακόμη κι αν η γενική κυβέρνηση χρεοκοπούσε, μέρος μισθών και συντάξεων θα σωζόταν.

Όχι πια.

Με την επίταξη των διαθέσιμων των δημόσιων φορέων, αυτή η κυβέρνηση συνεχίζει το δόγμα δεν υπάρχει μέλλον μονάχα υποχρεώσεις από το εγγύς παρελθόν.

Είναι πραγματικά σχιζοφρενικό: πρώτη φορά αριστερά μαζί με πρώτη φορά πατριωτική δεξιά να κάνουν αυτό που οι πιο σκληροί νεοφιλελέδες δεν θα τολμούσαν ούτε στην πιο άγρια αυνανιστική του φαντασίωση τους να κάνουν σε έναν ολόκληρο πληθυσμό.

Η τελευταία μας πολιτική ελπίδα συνεχίζει το βιολί των κακούργων.

Δανείζεται από τις σάρκες μας για να πληρώνει δανειστές που αθετούν μονομερώς τις δικές τους υποχρεώσεις, φροντίζοντας να μην έχει μείνει σάλιο για το ενδεχόμενο της ρήξης, να μην έχει μείνει ούτε ένα βέλος στη φαρέτρα.  

Πράγματι, έχουν καταφέρει ήδη πολλά. Έχουν καταφέρει να ονομάσουν τη σόγια ψάρι και να επιβάλουν θαλασσινό μενού σόγιας.

Επέβαλαν το να λέγεται η απεχθής τρόικα Θεσμοί: Θεσμοποίησαν σε όλη την Ευρώπη την Τρόικα!

Σε κάποια επιμέρους η κυβέρνηση τα πάει καλά: Το πεδίο της μεγάλης φοροδιαφυγής για πρώτη φορά ανοίγει. Και μετά από χρόνια το ΣΔΟΕ τόλμησε να αγγίξει ολιγάρχη: Η σύλληψη του Λεωνίδα Μπόμπολα είναι μια εξόχως σημαντική είδηση ικανή να αλλάξει κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας αν φυσικά έχει συνέχεια. Το να ξεπεράσει το ΣΔΟΕ το δικό του βαθμό διαφθοράς και να τολμήσει να αγγίξει έναν από τους αρχηγούς των διαφθορέων που μέχρι σήμερα έχαιραν άτυπης μα πλήρους ασυλίας είναι ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα μα ένα τεράστιο βήμα για το ΣΔΟΕ και τη χώρα.
Μικρή η ζημιά όμως για τον Μπόμπολα ο οποίος πλήρωσε στα γρήγορα 1,8 μύρριο κι έφυγε σαν κύριος κάτι που δείχνει το πόσο προβληματικό είναι το υπάρχον νομικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλοι μας τον κύριο Βαξεβάνη γιατί η δωρεά Μπόμπολα είναι καρπός  της αποκάλυψης της λίστας Λαγκάρντ από τον Κώστα Βαξεβάνη και σε πείσμα ολόκληρου του σάπιου κατεστημένου. Το μεγαλύτερο κομμάτι όμως της καταναγκαστικής "δωρεάς Μπόμπολα" θα πάνε στους δανειστές.

Γιατί παρά τις καλές επιμέρους κινήσεις, αυτό όμως που αμφισβητείται παντελώς και ήδη από την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους είναι η γενική στρατηγική της κυβέρνησης στο φλέγον θέμα της διαπραγμάτευσης.

Αντί λοιπόν να στρέψει το μπιτόνι με τη βενζίνη της κρίσης σε αυτούς που την απειλούν, περιλούζεται με αυτό για να αποδείξει την αφοσίωση στους εξωτερικούς της εχθρούς μπας και συγκινηθούν.

Και η στρατηγική του τρελού μπορεί να πιάσει τελικά γιατί η Ευρώπη έχει πλέον θεμελιώδη ζητήματα ύπαρξης, αυτό δεν την καθιστά όμως σωστή στρατηγική.

Όσο για τους εχθρούς στο εσωτερικό, κινήσεις όπως η σύλληψη του Μπόμπολα είναι ακόμη η εξαίρεση. Ο Μπόμπολας δεν ηττήθηκε, απλά τσαλακώθηκε λίγο. Κι ενώ ο Στουρνάρας δείχνει επιδεικτικά τα αρχίδια του στην κυβέρνηση συγκαλύπτοντας τους φοροφυγάδες, η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα στην υπηρεσία των μεγαλοοφειλετών τάχα γιατί οι μεγαλοοφειλέτες της ΔΕΗ που μένουν στο ίδιο κτήριο φέσωναν τη ΔΕΗ σκεφτόμενοι πως ποτέ η ΔΕΗ δεν θα κοβε το ρεύμα σε κτήριο που στεγάζεται η εφορία. Δικαίως η Βαλαβάνη διαμαρτύρεται στη ΔΕΗ και καταγγέλλει εκβιασμό.

Γιατί η διακοπή ρεύματος στη ΔΟΥ Μεγάλου Πλούτου που ελέγχει υποθέσεις ακριβώς σαν κι αυτές του Μπόμπολα έγινε όλως τυχαίως μια μέρα πριν τη σύλληψη Μπόμπολα. μάλλον από βαλτούς του Μπόμπολα μέσα στην ίδια τη ΔΕΗ!

Είναι προφανές ότι για να πολεμήσεις αυτή την πολυπλόκαμη λερναία ύδρα χρειάζεσαι φωτιά και τσεκούρι. Και αυτό το φοβούνται οι Συριζαίοι περισσότερο ακόμη και από τη Λερναία Ύδρα. Μοιραία λοιπόν η αριστεροφροσύνη που φοβάται μην αυτοκατηγορηθεί για αυταρχισμό κατά των λίγων, οδηγείται σε ακόμη περισσότερο αυταρχισμό κατά των πολλών. Γιατί το να στέλνεις τα διαθέσιμα των φορέων του δημοσίου στην ΤΤΕ και μάλιστα αιφνιδιαστικά με πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι πράξη εξόχως αυταρχική το λιγότερο.

Το δηλώσαμε από νωρίς ότι χωρίς ρήξη στο εξωτερικό ρήξη με το εσωτερικό δε νοείται.

Μα οι της κυβέρνησης φοβούνται.
Φοβούνται μην δαιμονοποιηθούν όπως η Κωνσταντοπούλου και η σχιζοφρένεια συνεχίζεται. Ο ζουρλομανδύας έχει γίνει σιδηρά παρθένα.  

Ενώ στο εσωτερικό η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου έχει σαν στόχο να καταδείξει το πιο κομμάτι του χρέους είναι απεχθές ώστε να αποκηρυχτεί, ο Τσίπρας χαριεντίζεται με τον τελευταίο μεγάλο αρχιτέκτονα του απεχθούς χρέους, τον ΓΑΠ, ενώ στο εξωτερικό, ο άνθρωπος από το περιβάλλον του ΓΑΠ, ο Βαρουφάκης, 6 στις 10 φορές διαβεβαιώνει τους πάντες πως η Ελλάδα θα τιμήσει τις υποχρεώσεις της και μάλιστα προς αυτούς που δεν τιμούν ούτε καν στο ελάχιστο τις δικές τους προς την Ελλάδα.

Ο βαυκαλισμός της γενικής κυβέρνησης είναι παροιμιώδης.   

Όλοι της φέρονται σαν να ήταν μεγάλος τους εχθρός κι αυτό το αναμέναμε και το περιγράψαμε ότι θα συνέβαινε.

Αυτό που δεν περιμέναμε είναι πως αυτή θα συμπεριφερόταν σε όλους της τους εχθρούς σαν να ήταν φιλαράκια από το στρατό.

Ακόμη κι ο Χριστός θα ζήλευε τέτοια πραότητα.

Αλλά τους τελευταίους πραγματικούς χριστιανούς τους φάγαν τα λιοντάρια και η εκκλησία έγινε σκληρή κοσμική εξουσία.

Τους τελευταίους πραγματικούς αριστερούς θα τους φάνε λοιπόν οι λέοντες των αγορών και θα έχουμε μια ακόμη αριστερά εκ των αριστερών της δεξιάς κοσμικής εξουσίας; Μια ακόμη ΔΗΜΑΡ;

Τι περιμένετε ρε κιότες; Φάτε τα λιοντάρια ζωντανά. Ή τουλάχιστον σταματήστε να τα ταϊζετε με τις σάρκες του λαού.
Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι εξόφθαλμα λανθασμένος. Λογικό θα μου πείτε. Όταν στο σχεδιασμό συμμετέχει κάποιος που πιέζει την κυβέρνηση νεοφιλελεύθερα να συμβιβαστεί τι άλλο να περιμένουμε;
Ο κος Βαρουφάκης είναι το βαρύδι που επιδέξια γέρνει το ζύγι στη λάθος πλευρά.

Ποτέ δεν είχαμε αμφιβολίες για τις ικανότητες του κυρίου Βαρουφάκη. Είναι εξαιρετικός. Για αυτό που είχαμε εξαρχής αμφιβολίες ήταν για την αφοσίωση του. Σήμερα έχουμε λιγότερες αμφιβολίες από ποτέ. Ο κος Βαρουφάκης δεν είναι αφοσιωμένος ούτε στην κυβέρνηση του ούτε στον λαό του. Είναι αφοσιωμένος στο διεθνές περιβάλλον του.
Αλήθεια κε Βαρουφάκη, τι έγινε με τη Lazard κι γιατί μας πουλήσατε το εξόφθαλμο παραμύθι ότι συμβούλευε την ελληνική κυβέρνηση τσάμπα για την ψυχή της μάνας της; Ο τσάμπας ζει κύριε υπουργέ;

Κύριε Τσίπρα. Όποιος βλέπει τη φάκα δεν πέφτει με τα μούτρα στο τυρί.

Μια μόνο μεγάλη δύναμη έχει την ικανότητα να φέρει τους εγκληματίες Σαμαραβενιζέλους πίσω στο προσκήνιο. Ούτε οι δανειστές ούτε οι ολιγάρχες δύνανται να τους αναστήσουν.

Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ένας άλλος Χριστός που γυρνάει και το άλλο μάγουλο, ο Χριστός που με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια θα ταϊσει λαό και δανειστές μαζί. Μόνο ένας Χριστός έχει τη δύναμη να αναστήσει πολιτικά νεκρούς, να συγχωρέσει ληστές με μια τους δήλωση μετανοίας και να αγαπάει αυτούς που τον σταυρώνουν. 

Εσείς κύριε Τσίπρα.

Our own personal Jesus.

Χαρά που θα κάνουν πάλι τα λιοντάρια.  


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 22/4/2015
Read More »

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

ΕΛΕ-υθεριά ή θάνατος

Επιτέλους συγκροτήθηκε χθες η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ).
Τα πρώτα δείγματα είναι εξαιρετικά καλά καθώς όχι μόνο θα έχει τη συνδρομή διεθνών προσωπικοτήτων με εμπειρία στο πεδίο αλλά παράλληλα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη και η προσφορά για συνδρομή από το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής και την Αρχή Καταπολέμησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες.
Το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής στάθηκε πάντα στο ύψος των περιστάσεων γνωμοδοτώντας ανεξάρτητα από την κυρίαρχη πολιτική βούληση των τελευταίων φρικτών ετών, η οποία συστηματικά το παραγκώνιζε.
Μια πανστρατιά ανεξάρτητων καταρτισμένων και ικανών επιστημόνων δουλεύουν πλέον για να ακτινογραφήσουν το χρέος και τις συνθήκες διόγκωσής του.
Η νέα κυβέρνηση παρά το ότι έχει οπισθοχωρήσει μέσα σε δύο μήνες τρομακτικά από τις εντυπωσιοθηρικές προεκλογικές εξαγγελίες της, έχει την ευκαιρία να αποκαταστήσει την πληγωμένη αξιοπιστία της απέναντι στους πολίτες που την εμπιστεύτηκαν ως την τελευταία ελπίδα της χώρας.
Αγκάθι στη διαδικασία ήταν και θα παραμείνει η επονείδιστη «συμφωνία» της 20ης Φλεβάρη, όπου η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα τηρήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές, αναγνωρίζοντας έμμεσα το σύνολο του χρέους και ως εξ αυτού και τη νομιμότητα των πράξεων των προηγούμενων εγκληματικών κυβερνήσεων.
Η ΕΛΕ θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο και θα είναι ένα από τα ελάχιστα όπλα για να αντιμετωπίσει η χώρα και η νέα της κυβέρνηση τον οικονομικό στραγγαλισμό που της επιβάλλεται.
Από την αρχή δήλωνα πως η στρατηγική της καθυστέρησης ήταν εμφανές πως δεν λειτουργούσε.
Πράγματι, ο χρόνος που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν χρήμα μόνο για τους δανειστές: Παρότι οι δανειστές έχουν παγώσει τις δικές τους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η συγκυβέρνηση συνεχίζει να τιμά τις υποχρεώσεις της προς όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές με δικούς της πόρους, με δικούς μας δηλαδή πόρους.
Αυτή δεν είναι ούτε ανεκτή ούτε καν βιώσιμη πολιτική. Οι πόροι εξαντλούνται. Ακόμη και ότι έχει απομείνει στα ασφαλιστικά ταμεία μετά το απίστευτο πλιάτσικο του PSI απειλείται με την κάθε μέρα που περνάει. Καίμε για να μένουν ζεστοί οι δανειστές τις τελευταίες σανίδες σωτηρίας που θα μας ήταν διαθέσιμες μετά τη ρήξη. Και η ρήξη είναι δεδομένη. Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να τη σταματήσει: Η καγκελάριος Μέρκελ υπό την πίεση των γεωπολιτικών εξελίξεων.
Ήταν από την αρχή της κρίσης δεδομένο ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις θέλαν να φέρουν τη χώρα προ μη αντιστρεπτών τετελεσμένων. Με αυτήν την έννοια υπήρξαν εξαιρετικά επιτυχημένες.
Η νέα κυβέρνηση, με πολλά στελέχη καλών προθέσεων και συγκριτικά προτέρου έντιμου πολιτικού βίου, παγιδεύτηκε διπλά: Παγιδεύτηκε από την παγίδα Σαμαρά Βενιζέλου και παγιδεύτηκε από το ρομαντισμό του Ευρωπαϊκού της Οράματος όταν αυτή τη στιγμή τη μοίρα της Ευρώπης ορίζουν κυνικά καθήκια που είναι παντρεμένα με τα διατλαντικά υπερσυσσωρευμένα μεγακεφάλαια και το τραπεζικό σύστημα.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, φροντίσαν να μην αφήσουν κανένα περιθώριο στην οικονομική διπλωματία.
Τα κατάφεραν καλά.
Η μόνο διπλωματία που μένει είναι η γεωπολιτική.
Και αυτός είναι ο λόγος που τα προσωπεία πέσαν πριν τη συνάντηση Τσίπρα Πούτιν καθώς ευρωπαίοι αξιωματούχοι μας απέδειξαν ότι στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα δεν επιτρέπεται ούτε οικονομική ούτε εξωτερική πολιτική.
Δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα για χρονοτριβές. Οι ελίτ σχεδιάζουν και εφαρμόζουν και μέχρι οι λαοί να καταλάβουν, να νιώσουν στο πετσί τους και να αρχίζουν να βρίσκουν πιθανές λύσεις στα αδιέξοδα που τους επιβάλλονται, οι συσχετισμοί ισχύος έχουν αλλάξει κατά πολύ εις βάρους τους.
Μέσα στο διάστημα των επόμενων 5 ετών, ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης θα έχει γίνει αγνώριστος. Οι συνθήκες για κάτι τέτοιο υπάρχουν απλά καταπιέζονται για να μην δώσουν πολιτικούς καρπούς, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη νέα ελληνική κυβέρνηση.
Οι κλυδωνισμοί είναι αισθητοί παντού πλέον. Η Ευρώπη απειλείται από την ουκρανική κρίση, απειλείται από το μεσανατολικό και τις συνέπειες του ισλαμικού εξτρεμισμού και στο εσωτερικό της, απειλείται από Grexit, απειλείτε και από Brexit καθώς η άνοδος του ευροφυγόκεντρου UKIP στην πολιτική σκηνή της Μ.Βρετανίας μπορεί να μην δώσει στις εκλογές του Μαϊου ριζική αλλαγή πολιτικού σκηνικού, μάλλον θα αναγκάσει όμως τους συντηρητικούς του Κάμερον να καταφύγουν στο δημοψήφισμα του 2017 για την παραμονή της χώρας τους στην ΕΕ πολύ πιο νωρίς από όσο θα ήθελαν.
Ακόμη κι αν αυτό το δημοψήφισμα δεν σκοτώσει την ΕΕ, είναι πλέον σαφές ότι τα δημοψηφίσματα όσο περνούν τα χρόνια θα πυκνώνουν και ότι κάποια στιγμή θα ξεκινήσει το ντόμινο των εξόδων.
Η Ελλάδα ξεκίνησε αυτήν την περιπέτεια εν αγνοία της. Είναι καιρός εν γνώσει της να ξεκινήσει και το τελείωμα της.
Η ΕΛΕ μπορεί να εργαλειοδοτήσει την ελληνική πολιτική την περίοδο του Ιουνίου που θα είναι οικονομικά αξιοθρήνητη.
Αρκεί να μην γίνονται πάλι όλα αυτά «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια ΕΛΕ-νη.
Γιατί, αν και η ΕΛΕ που σήμερα έχει όλες τις προδιαγραφές να κάνει κάποια διαφορά, αποδειχθεί τόσο αδειανή όσο μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί η προεκλογική υπεραισιοδοξία της κυβέρνησης, τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για την χώρα μας.  
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/4/2015
Read More »

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σώτη Πρετεντέρη


Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)
 
(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.


Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  


Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.


«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»
Read More »