Ντροπή.
Αίσχος.
Δύο μικρές λεξούλες που δεν φτάνουν για να περιγράψουν αυτά
που κάνει ο πολυχρονεμένος μας εφέντης.
Και οι ανάξιοι της ιστορίας τους Νεοέλληνες, αμήχανοι και
αδιάφοροι.
Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν το Ελληνιστάν αποφάσιζε
να μετατρέψει κάποιο χώρο λατρείας σε ορθόδοξη εκκλησία.
Η ένωση αθέων θα τραβούσε τα βυζιά της και σύσσωμος ο
προοδευτικός χώρος θα είχε βγει στα κάγκελα.
Αλλά για ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά μνημεία και
αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του ελληνισμού, δεν τρέχει μία.
Δεν νιώθει ο Νεοέλληνας ότι κάτι χάνει.
Για δεκαετίες μας εκπαίδευσαν να ξεχνούμε τον ελληνισμό. Να
τον μισούμε κιόλας. Να κοιτάμε τις δουλειές μας κι αυτό είναι όλο.
Για δεκαετίες, ο ελληνισμός συρρικνώνεται. Μέσα και έξω.
Ποια Μικρά Ασία, ποιος Πόντος, ποιες γενοκτονίες,
συνωστισμοί ήταν, ποια Βόρεια Ήπειρος, ποια Κύπρος, αυτή είναι μακριά.
Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα είναι μακριά. Βρίσκεται στην καρακοσμάρα της και για αυτό είναι τόσο ευάλωτη σε οτιδήποτε της έρθει από τον έξω κόσμο.
Λατρεύει τόσο το τομάρι της που κάνει τα πάντα για να
μπλέξει σε μπελάδες.
Έχει δώσει γη ύδωρ, ιστορία, ξεπουλάει.
Οι χλιαρές δηλώσεις των πολιτικών, δεν σημαίνουν τίποτε.
Ο γείτονας δεν παίρνει από λόγια και δηλώσεις.
Μόνο παίρνει.
Και το επόμενο βήμα του είναι αναμενόμενο αλλά
απροσδιόριστο.
Ευτυχείτε και καλό δεύτερο κύμα να χουμε. Αδιαφορίας,
ανθελληνισμού και απομείωσης.
Τα κεφάλια μέσα. Στην άμμο. Και θυσίες. Και μένουμε σπίτι.
Τόση καλοσύνη, αλτρουϊσμός και ανθρωπιά είναι απάνθρωπη.
Ποιον νομίζουμε ότι δουλεύουμε πια;΄
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 12/07/2020.
