Όπως και στην γρίπη των χοίρων, έτσι και τώρα, οι αρμόδιοι
οργανισμοί παύουν να μετρούν κρούσματα στον γενικό πληθυσμό, όταν ο WHO φωνάζει
πανδημία, λες και αυτό είναι το κύριο μέλημα τους: Να φωνάξει ο WHO πανδημία.
Στις 13/3/2020 λοιπόν και η Ελλάδα, με μόλις 121 επιβεβαιωμένα
κρούσματα, σταμάτησε να ψάχνει για κρούσματα και να αντλεί στατιστικά από τον
γενικό πληθυσμό. Εργαστηριακά τεστ γίνονται πλέον μόνο σε ασθενείς με συμπτώματα
οξείας αναπνευστικής λοίμωξης.
Ειπώθηκε ότι άμεσα θα γίνουν και κάποιες δειγματοληψίες στον
γενικό πληθυσμό για να έχουμε μια μικρή εικόνα για το τι γίνεται στην
κοινότητα.
Με ποια κριτήρια όμως θα γίνουν αυτές;
Όπως δήλωσε
χαρακτηριστικά ο καθηγητής Τσιόδρας «δεν υπάρχει και νόημα όσοι έχουν ήπια συμπτώματα να πηγαίνουν
για εργαστηριακό έλεγχο στα νοσοκομεία. Άλλωστε αν τα συμπτώματα είναι ήπια,
καμία σημασία δεν έχει αν κανείς έχει νοσήσει από κορονοϊό ή για παράδειγμα από
γρίπη, αφού δεν κινδυνεύει. Αρκεί βέβαια να παραμείνει στο σπίτι του.»
Ωωω, έλα τώρα. Που
πήγε όλο εκείνο το κυνήγι του ιού; Η ιχνηλάτιση των προηγούμενων ημερών. Τώρα
μας νοιάζει μόνο η καραντίνα. Αφού ο ΠΟΥ φώναξε πανδημία. Όλα καλά τώρα.
Με την πρακτική
εργαστηριακής εξέτασης μόνο σοβαρών κρουσμάτων, τα ποσοστά της καταγεγραμμένης
θνησιμότητας τεχνητά θα διογκωθούν, δημιουργώντας μια αυτοεκπληρούμενη
προφητεία, αυτή της επικίνδυνης πανδημίας.
Με αυτήν την πρακτική θα μάθουμε κάτι το εντελώς πρωτόγνωρο:
οι άρρωστοι πεθαίνουν πιο συχνά από τους υγιείς. Μάλιστα.
Ποια είναι όμως τα κριτήρια του WHO για
εργαστηριακή διερεύνηση;
Τα εργαστηριακά τεστ γίνονται στους ασθενείς με σοβαρά
συμπτώματα.
Είναι στην διακριτική ευχέρεια των χωρών να κάνουν τεστ σε
ευρύτερα κλάσματα του πληθυσμού.
Κι έτσι, είμαστε βέβαιοι ότι τα στατιστικά για την
μεταδοτικότητα και την θνησιμότητα που μας δίνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, είναι συχνά
λάθος.
Αυτό είναι ικανό να εξηγήσει τις τεράστιες διαφορές σε
ποσοστά θνησιμότητας ανάμεσα σε χώρες, που μπορεί να φτάνουν και το 6000%.
Αυτό λοιπόν που βλέπουμε δεν είναι την επιδημία αλλά όπως
ολόσωστα έχει από νωρίς παρατηρήσει ο
πνευμονιολόγος Wolgang Wodarg,
τη δραστηριότητα των ειδικών που ψάχνουν για τον ιό! Ο Wodarg ήταν άλλωστε αυτός που πίεσε για
να κάνει η ΕΕ έρευνα για την γρίπη των χοίρων και να βγάλει ένα καταδικαστικό
πόρισμα που συγκαλύφθηκε από τα μήντια.
Για να δούμε όμως, πόσα τεστ κάναν οι χώρες, σε όλο τον
πλανήτη; Τα τεστ που έχουν γίνει παγκοσμίως,
τουλάχιστον μέχρι τις 13/5/2020, δεν πρέπει να ξεπερνάνε το 1.000.000,
με τα 320.000 να έχουν γίνει στην Κίνα. Δηλαδή, έχουν εξεταστεί ένας στους
7.000, ποσοστό πολύ μικρό για πανδημία.
Ενδεικτικά, 250.000 σε Νότιο Κορέα, 86.000 σε Ιταλία, 77.000
σε Ρωσία, 29.000 σε Η.Β, μόλις 21.000 σε ΗΠΑ, 16.000 σε Ταϊβάν, 10.000 σε
Ιαπωνία, 9000 στο Μπαχρέιν και στις περισσότερες άλλες χώρες κάτω από χίλια.
Για να βγάλουμε τα πια ασφαλή από τυχόν συμπεράσματα, θα
διαλέξουμε τις δύο χώρες που συνέλεξαν το μεγαλύτερο ποσοστιαία δείγμα, το
Μπαχρέιν, με 1 τεστ ανά 160 κατοίκους του και την Νότια Κορέα, με 1 τεστ ανά
250 κατοίκους της. Το Μπαχρέιν δεν έχει σοβαρή εστία και με μόνο 240 κρούσματα
και 0 θανάτους δεν μπορεί να μας δώσει κάποια αντιπροσωπευτική εικόνα για την
επικινδυνότητα.
Στο πολύ μεγαλύτερο σε απόλυτους αριθμούς δείγμα της
Ν.Κορεάς θα βρούμε ένα ποσοστό θνησιμότητας του 0,7%.
Αν συνυπολογίσει κάποιος και τα αδιάγνωστα κρούσματα που
είναι δύο και τρεις φορές, μπορεί και 10 φορές παραπάνω από τα καταγεγραμμένα,
παίρνουμε ποσοστό θνησιμότητας εποχιακής γρίπης, με ποσοστά από 0,35% ως κάτω
από 0,1%. Δεν ξέρουμε σε πόσο βαθμό αυτοί οι συντελεστές αντισταθμίζονται από
το ότι οι καταγραφόμενοι θάνατοι, αντιστοιχούν σε προηγούμενα στάδια της επιδημίας
καθώς από την αρχή της προσβολής από τον ιό ως τυχόν θάνατο μπορεί να
μεσολαβήσουν από 20 μέρας έως ένα μήνα.
Ούτως ή άλλως, 7 με 15% των κρουσμάτων σε κάθε σεζόν γρίπης, συνοδεύονται από κορονοϊούς.
Και ούτως ή άλλως, σε σχέση με τους 4.000.000 θανάτους που
έχουμε από οξείες αναπνευστικές λοιμώξεις ετησίως στον πλανήτη, οι 6.000
θάνατοι που έχουμε από τον COVID
μέχρι και τις 15/3/2020, είναι ποσοστό περίπου 0,01%, πολύ μικρότερο από την
συμμετοχή των κορονοϊών σε κάθε σεζόν ιώσεων.
Αν βάλουμε τα ψευδώς θετικά τεστ, τα πραγματικά ποσοστά
γίνονται λίγο ακόμη μικρότερα, πόσο μάλλον αν αμφισβητήσουμε την ειδικότητα των
τεστ.
Ο αρμόδιος φορέας στις ΗΠΑ, το CDC, έδωσε στα νοσοκομεία στις 20
Φεβρουαρίου ένα πολύ φιλόδοξο τεστ που θα ανίχνευε όχι μόνο τα κρούσματα COVID-19, αλλά και άλλους
ιούς.
Το τεστ, αποσύρθηκε καθώς έδινε πολλά ψευδή θετικά στην
δεύτερη κατηγορία.
Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό, πως όσο πιο πολύ μετράνε
νοσοκομειακά κρούσματα, πόσο πιο πολύ θα ανεβαίνουν τεχνητά τα ποσοστά
θνησιμότητας.
Και πως πλέον, τα περισσότερα νοσοκομεία σε χώρες με πολλά
κρούσματα, είναι εστίες μόλυνσης από τον Κορονοϊό. Επομένως κι αυτοί που
πηγαίνουν στα νοσοκομεία χωρίς τον κορονοϊό, έχουν σημαντική πιθανότητα να τον
κολλήσουν.
Τα πρωτόκολλα για πιθανές επιδημίες όφειλαν να είναι πολύ
σχολαστικότερα, με ειδικές μονάδες, εκπαιδευμένο προσωπικό και πολλά
περισσότερα μέσα.
Ποιος μπορεί να μας πει λοιπόν μέσα σε αυτόν τον ωκεανό της
ανετοιμότητας και της στατιστικής προχειρότητας, τι στο καλό συμβαίνει;
Μάλλον οι νοσοκομειακοί γιατροί. Αλλά και εκεί υπάρχουν
εύλογες ενστάσεις. Στην εικόνα που θα μας δώσουν.
Υπάρχουν δύο εξαιρέσεις σε όλο των κόσμο που διαφωνούν με
την εικόνα μιας ακόμη συνηθισμένης ίωσης που περιγράφω: Η Ιταλία και η Γουχάν. Μου
είναι ακόμη και σήμερα σχεδόν αδύνατο να εξηγήσω τους χιλιάδες νεκρούς της
Ιταλίας.
Η Ιταλία είναι όμως η εξαίρεση.
Οπουδήποτε αλλού, τα νούμερα του κορονοϊού δεν είναι πολύ
δραματικότερα από τους εποχιακούς κύκλους της γρίπης και των γριπωδών συνδρομών.
Επιπρόσθετα, ο κορονιός, αν και πιο πολύτροπος στην
μετάδοση, δεν είναι θανατηφόρος για τα
παιδιά.
Σε κάθε περίπτωση, θα υπάρξει επιβάρυνση των συστημάτων
υγείας. Σε κάθε σεζόν υπάρχει. Έχουν όμως οι ήδη δικαιολογημένα πανικόβλητοι
γιατροί μας κάποια ιδέα για το πόσα πανικόβλητα γεροντάκια με πυρετό και βήχα
θα σπεύσουν στα νοσοκομεία εξαιτίας όχι της επιδημίας αλλά του πανικού που έχει
διασπαρθεί και θα κολλήσουν ενδονοσοκομειακή λοίμωξη από την οποία και είναι
πιθανό να πεθάνουν;
Η μόνη σοβαρή μελέτη που θα μπορούσε να διαφωτίσει το
Ιταλικό παράδοξο, είναι εκείνη που θα συνέκρινε ποσοστά θνησιμότητας ανάμεσα σε
ασθενείς σε κατ’ οίκον νοσηλεία, ή σε ειδικές μονάδες σε σχέση με ασθενείς σε
νοσοκομεία. Μόνο έτσι θα μπορούμε να
ξέρουμε τι είναι αυτό που σκοτώνει περισσότερο στην Ιταλία: Η επιδημία ή ο
πανικός και η και η κατάσταση στα νοσοκομεία.
Είναι η τέταρτη φορά μέσα σε 40 χρόνια, που ο ΠΟΥ φωνάζει
πανδημία μεγαλοποιώντας, ενίοτε και σε βαθμό φαιδρότητας την πραγματική εικόνα.
Είναι η πρώτη φορά όμως στην σύγχρονη εποχή που η καραντίνα
επιβάλλεται σχεδόν παγκοσμίως ως μέτρο αντιμετώπισης ασθενειών.
Διαλέξαν όμως το λάθος στέλεχος για να επιβάλλουν καραντίνα.
Με μεγάλο χρόνο επώασης του Ιού και με πολλούς τρόπους μετάδοσης, για να είναι
πολύ αποτελεσματική η καραντίνα θα πρέπει να επιβάλλεται για τουλάχιστον ένα
μήνα, ειδάλλως, με την λήξη της θα ξαναρχίζει τον κύκλο της. Κινέζοι ειδικοί
μιλάν ακόμη και για τέσσερις μήνες. Σε τέσσερις μήνες καραντίνας, η χώρα που
την εφαρμόζει έχει οικονομικά πεθάνει. Σε μια περίοδο μάλιστα που ελλοχεύει κι
ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ που θα είναι πολύ χειρότερο από ότι έχουμε
γνωρίσει μέχρι τώρα.
Η καραντίνα λοιπόν, μπορεί να έχει πολύ σημαντικότερες
επιπτώσεις από την επιδημία. Και αυτός είναι ο λόγος που το ΗΒ δεν την επέλεξε
μέχρι και σήμερα.
Επίσης, σε τυχόν επανεμφάνιση του Ιού κάποια άλλη σεζόν,
η καραντίνα θα έχει αποτρέψει την ανοσία
μεγάλου τμήματος του πληθυσμού και θα έχουμε επανάληψη, αν όχι επιδείνωση του
φαινομένου.
Υπήρχαν πολύ πιο αποτελεσματικοί τρόποι για την αποτροπή ή
έστω για την καθυστέρηση της επιδημίας. Θα μπορούσαν όλες οι χώρες να είχαν
κλείσει τις μετακινήσεις από και προς τις πληγείσες περιοχές.
Επιλέξαν να μην το κάνουν.
Θα μπορούσαν να στοχεύσουν στην απομόνωση και προστασία των
ευπαθών ομάδων, εγχείρημα ομολογουμένως δύσκολο αλλά έχουμε δει φαραωνικά έργα
να γίνονται για πολύ πιο ασήμαντους λόγους. Την στρατηγική αυτή την επέλεξε εν μέρει το
Η.Β.
Θα μπορούσαν να κάνουν ότι έκανε η Νότια Κορέα: Εξαντλητικά
τεστ και ιχνηλάτιση σε κάθε στάδιο της επιδημίας. Ούτε που το διανοήθηκαν.
Και θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, αντί να χαθούν λεφτά
από την καραντίνα, αυτά να έχουν επενδυθεί εξ’ αρχής στην θωράκιση του συστήματος
υγείας. Θα ήταν πολύ καλύτερη επένδυση και στρατηγική και για το παρόν και για
το μέλλον.
Και θα είχαν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα αν είχαν συνδυάσει
οποιεσδήποτε από τις άνωθεν πολιτικές.
Αντί όλων αυτών λοιπόν, οι δυτικές κυβερνήσεις ζήλεψαν τον
αυταρχισμό της Κίνας και έβαλαν τους πληθυσμούς τους σε καραντίνα για πρώτη
φορά στην σύγχρονη ιστορία του Δυτικού κόσμου.
Και είναι η πρώτη φορά μετά από αιώνες που φορείς θα
διώκονται. Η σχετική νομοθεσία άλλωστε
υπάρχει και προβλέπει ακόμη και ισόβια για όποιον κολλήσει ασθένεια σε ομάδα
άλλων ανθρώπων. Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ,
όπως έλεγε ένα παλιό τραγούδι. Αυτός που σπάει την καραντίνα, είναι πλέον
δημόσιος κίνδυνος. Δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα.
Αυτή είναι η αρχή του τέλους του κοινωνικού ανθρώπου. Η
επαφή πλέον, απαγορεύεται. Και αυτά θα μπορούν πλέον να τα κάνουν οι
κυβερνήσεις σε κάθε κύκλο σοβαρής Ίωσης.
Το προηγούμενο, το τετελεσμένο, έχει ήδη
δημιουργηθεί. Και οι πληθυσμοί συμμορφώθηκαν σε αυτό.
Από δω το φέραν, από εκεί το φέραν, τελικά τα καταφέραν. Και
μας την φέραν.
Μπήκαμε σε έναν πολύ σκοτεινό δρόμο που μας γυρνάει αιώνες
πίσω.
Αυτή η επιδημία θα σκοτώσει κάποιους ανθρώπους. Άνθρωποι
πεθαίνουν. Ίσως να εξαντλήσει και κάποια συστήματα υγείας. Τα παράπονα σας στην
ηγεμονία των νεοφιλελευθέρων και των αγορών παρακαλώ. Είναι όμως σίγουρα ένα
ακόμη καρφί στο φέρετρο του Δυτικού Πολιτισμού και των αξιών του. Κι ίσως το
τελευταίο.
Δεν ήρθε μόνο ο ιός από την Κίνα. Ήρθε και ο αυταρχισμός της
και η αρχή του τέλους της ατομικής ελευθερίας και του ανθρώπου ως κοινωνικό
πλάσμα.
Τσιν, τσαν, τσον. Σύντομα και σε μια γειτονιά κοντά σας.
Δεν περιγράφω άλλο.
