Η κατάντια της πρώην "αντιμνημονιακής" δημοσιογραφίας

Κατά το παρελθόν έχουμε ασχοληθεί με το ποιόν των συστημικών δημοσιογράφων, αρθρογράφων και συγγραφέων. Αν ψάξετε στο blog, όλο και κάτι θα βρείτε για τον Πάσχο, το Θέμο, το Μάκη, τη Σώτη, τη Λένα Διβάνη, τον Πέτρο Τσατσόπουλου, τον Θανάση Χειμώνα, το Χωμενίδη, όλες αυτές τις καλοπληρωμένες οδαλίσκες που στην πλειοψηφία τους κατέλαβαν τον πνευματικό κόσμο με αριστερά διαβατήρια στην κωλοτσέπη τους.

Η μετάλλαξη των Συριζανέλ σε μνημονιακό κόμμα μας επιβάλλει να ασχοληθούμε και με μικρότερα σαρκοβόρα ψάρια της δημοσιογραφίας, μεταμφιεσμένα μέχρι και πρόσφατα υπό αντιμνημονιακό μανδύα.  

Με την αναμενόμενη ψήφιση του Τρίτου και μακρύτερου μνημονίου με την πανηγυρική μα εσωκομματικά Πύρρειο κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 222 βουλευτών, ενός μνημονίου κοινωνικού αρμαγγεδώνα, πλήρους εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας και του δημοσίου πλούτου της χώρας, ενός μνημονίου που συσσωμάτωσε όλα εκείνα τα προκλητικά μέτρα για το καθένα από τα οποία πέφταν κορμιά υπό τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενός μνημονίου προκατασκευασμένου και ετοιμοπαράδοτου, η αριστερά δεν έχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το είχε χάσει πολύ πριν την ψήφιση του μνημονίου 3 και σε αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ελληνική δημοσιογραφία, η τέταρτη εξουσία που έχει ανέλθει πολύ περισσότερο στην εξουσιαστική ιεραρχία από όσο υποδηλώνει ο αριθμητικός της χαρακτηρισμός.

Στην πραγματικότητα η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι η Τρίτη εξουσία που παίρνει εντολές από την πρώτη εξουσία, κάποτε την Αμερική και τώρα τη Γερμανία σε αγαστή εξουσία με τη δεύτερη εξουσία που είναι οι Έλληνες ολιγάρχες.

Στη τέταρτη θέση της πυραμίδας βρίσκονται οι ισχυρότερες των συντεχνιών και των συνδικάτων, με τις πολιτικές και κομματικές συντεχνίες να έχουν δεσπόζουσα θέση ανάμεσά τους.

Στη διαπάλη για την εξουσία δεν υπάρχει ηθική.

Την έλλειψη ηθικής της κυβερνώσας φατρίας μαρτυρούσε η προσέγγιση της από την ιδρυτή του αυριανισμού, την Νάντια Κομμανέντσι του κιτρινισμού, το αρχέτυπο των Μάκη και Θέμου, τον Πρώτο διδάξαντα, τον Γιώργο Κουρή.

Με την εφημερίδα του Κόντρα ο Κουρής επανεφηύρε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του και το ρόλο του.

Ο Αντιμνημονιακός Κουρής πόνταρε στο σωστό άλογο παρουσιάζοντας το ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι το νέο που θα πολεμούσε τόσο τον γερμανικό ιμπεριαλισμό όσο και το σάπιο πολιτικό σύστημα το οποίου ο ίδιος ο Κουρής υπήρξε συναρχιτέκτονας.

Με τους Συριζανέλ να γίνονται σκληρά μνημονιακοί, ο Κουρής επιστρέφει στα παλιά του κόλπα της δολοφονίας προσωπικότητας για να μπορέσει να δημιουργήσει χρήσιμους αντιπερισπασμούς σε μια κυβέρνηση που έχει χάσει οποιαδήποτε νομιμοποίηση νωρίτερα από οποιαδήποτε άλλη.

Την τιμητική της έχει αυτή τη φορά η μαχητική Ζωή Κωνσταντοπούλου που φιγούραρε την Πέμπτη 13/08/2015 στο πρωτοσέλιδο της Κόντρα ως υστέρω αγάμητη κατίνα εκτός ελέγχου:

«Πατέρα και μάνα δεν έχει να την πάνε για εξετάσεις μετά το χθεσινό της παραλήρημα στη Βουλή;

Ο άντρας της δεν μπορεί να μαζέψει τη Ζωή;» μας ενημερώνει η Κόντρα.

Ο παλιός καλός Κουρής είναι εδώ, στην υπηρεσία των Συριζανέλ. Αλλά θα επανέλθουμε στο τι σημαίνει αυτό για την κυβέρνηση.

Την επομένη, ο Κουρής κάνει πάλι εξώφυλλο τη Ζωή. Αυτή τη φορά δεν θα καταφύγει σε τζιχαντίστικου τύπου φαλλοκρατισμούς. Τώρα την Ψυχιατρικοποιεί:

"Γελάει όλος ο κόσμος με τα καραγκιοζιλίκια της. 
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ Η ΖΩΗ ΛΕΕΙ Ο ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗΣ.
Ξυπνάτε όλοι εσείς με τις μεγάλες θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βλέπετε ότι κάποιοι πάνε να σας διαλύσουν για να διαλύσουν στη συνέχεια και τη χώρα"

Οι spin doctors που μας έχουν αποτρελάνει βγάλαν διάγνωση...

Ελάσσων εταίρος στις απόπειρες κατά της Ζωής, είναι και το πολύ μικρότερο ηλεκτρονικό περιοδικό Periodista των πασοκογενών και συνομήλικων του Τσίπρα Καπνίση/Μπεκιάρη.

Με οδηγό τον οπορτουνισμό και ποντάροντας στο σωστό άλογο, οι Καπνίσης/Μπεκιάρης παρουσίασαν ένα καλοστημένο σοβαροφανές τσιπρόφιλο ηλεκτρονικό περιοδικό το οποίο θα τους έδινε τη δυνατότητα να εξαπολύουν αυριανιστικές επιθέσεις όποτε κάτι τέτοιο κρινόταν σκόπιμο.

Χαρακτηριστικά, αναπαράγουμε μερικώς εντελώς κίτρινο δημοσίευμα της 5^ης Αυγούστου σε σχέση με τη Ζωή:

«Η πληροφορία μας έρχεται από εξαιρετικά πληροφορημένη πηγή. 

Πασίγνωστος επιχειρηματίας, ο οποίος δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την πολιτική καριέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρήγγειλε τις προάλλες δημοσκόπηση προκειμένου να καταγράψει τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που η Πρόεδρος της Βουλής κατέβαινε σε εκλογές ως επικεφαλής πολιτικού φορέα. 

Τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά. Σύμφωνα με την πηγή μας, ένα "κόμμα της Ζωής" θα κατέγραφε ποσοστό της τάξης του 1% στην έρευνα που διενεργήθηκε για λογαριασμό του επιχειρηματία.

Αυτό εξηγεί και την αμυντική στάση της Προέδρου της Βουλής, η οποία πασχίζει, παρά την σφοδρή αντιπολίτευση που ασκεί στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να παραμείνει όχι μόνο στη θέση της, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει εξάλλου η Ζωή, ότι εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες... σταδιοδρομίας, παρά το γεγονός ότι το οικογενειακό background είναι ισχυρό. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι με επιστολή της παρακάλεσε τον πρωθυπουργό να την... προστατέψει από τις κυβερνητικές φωνές που της ασκούν κριτική. 

Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως έχουν δείξει εξάλλου όλες οι δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η δημοφιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου κινείται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, γεγονός το οποίο αναμφίβολα την έχει προβληματίσει. 

Από εκεί και πέρα εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι για την πιθανότητα δημιουργίας πολιτικού φορέα από την πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έχουν γράψει - και μάλιστα με θετικό τρόπο - διάφορα έντυπα τα οποία πρόσκεινται πολιτικά στην Χρυσή Αυγή. 

Σε κάθε περίπτωση, όπως μας λένε οι πέριξ του περιβάλλοντος της Προέδρου της Βουλής, "Η Ζωή δείχνει να έχει καταλάβει ότι όποιος βρίσκεται έξω από το μαντρί κινδυνεύει να τον φάει ο λύκος. Για αυτόν τον λόγο λειτουργεί σπασμωδικά. Θέλει να αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα, φοβάται, όμως, και μήπως βρεθεί εκτός ΣΥΡΙΖΑ»

Ανώνυμες, εξαιρετικά πληροφορημένες πηγές, ανώνυμοι πασίγνωστοι επιχειρηματίες, ανώνυμοι πέριξ του περιβάλλοντος της Προέδρου της Βουλής και ολίγη από θεωρία των δύο άκρων, ορίστε, το κυβερνητικό Periodista δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον Κουρή.

Αλλά το Κουριστάν δεν έχει δώσει σπόρους μόνο στην αριστερά.

Οι δημοσιογράφοι Τομ Παπατόλης και Αλεξάνδρα Τράγκα ήταν εξαιρετικά ενεργοί κατά κινηματική φάση του αντιμνημονιακού αγώνα.

Βρεθήκαν στις πλατείες, βρεθήκαν και στην Σπίθα, όπου ο Τομ Παπατόλης ανάπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Μίκη Θεοδωράκη. Τίποτε το μεμπτό σε αυτό.

Μεμπτό υπήρξε το ότι ο χαρισματικός Τομ, όντως προγραμματιστής, στρεβλώς τεχνοκρατικά διέσπειρε στους κύκλους της ΣΠΙΘΑΣ πως υπήρχαν επιχειρηματίες πέριξ του Μίκη έτοιμοι και ικανοί να οδηγήσουν σε κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα σηματοδοτώντας έτσι την ανατροπή του συστήματος εξουσίας, μια ακόμη παραπλανητική παραμυθία που άκουσε ο αντιμνημονιακός  χώρος.

Αργότερα, Τομ και Τράγκα θα βρεθούν στο Kontra Channel που ίδρυσε ο Γιώργος Κουρής να κάνουν για μικρό διάστημα την δική τους τηλεοπτική «Επανάσταση».

Ο Τομ είδε και απόειδε και μετανάστευσε.

Η Αλεξάνδρα, συμπαρουσιάστρια του Τέρενς Κουικ στην εκπομπή του Kontra «bloggarontas με τον Τέρενς» ανέλαβε εκπρόσωπος διαδικτυακού τύπου του γραφείου του Τερενς για να γίνει μετά σύμβουλος του αποστάτη βουλευτή των ΑΝΕΛ απόστρατου Νταβρή.

Ο αντιμνημονιακός χώρος υπήρξε φοβερή πλατφόρμα για νέους οπορτουνισμούς και νέους οπορτουνιστές.

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του εκδότη της «αντιμνημονιακής» εφημερίδας με τους εντυπωσιακούς και συνήθως ανακριβείς τίτλους, «το Χωνί», Γιώργου Χριστοφορίδη.

Ο Χριστοφορίδης, αφού χρησιμοποίησε αρχικά το Δημήτρη Καζάκη και το ΕΠΑΜ, προσδέθηκε στο άρμα του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ για να κατέβει υποψήφιος βουλευτής στον Πειραιά μαζί τους.

Ο Χριστοφορίδης υπήρξε υπάλληλος των Γιαννακόπουλων ενώ θήτευσε στη μεγάλη σχολή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου μαζί με τον συνεργάτη του και ιδρυτή του «Τρωκτικού» Σωκράτη Γκιόλια, η δολοφονία του οποίου παραμένει όχι μόνο αδιευκρίνιστη αλλά και σκανδαλωδώς αδιερεύνητη, κυρίως γιατί φαίνεται να σχετίζεται με την κόντρα Μάκη Θέμου, τις μαύρες σακούλες με τα εκατομμύρια για τις οποίες ο δεύτερος σκανδαλωδώς απαλλάχτηκε με βούλευμα παρότι η υπόθεση σχετιζόταν με ροζ εκβιασμούς κατά του πρώην πρωθυπουργού Κωστάκη Καραμανλή και που οδήγησαν σε απόπειρα αυτοκτονίας του συνεργάτη του Ζαχόπουλου.

Ας πάρουμε λοιπόν μια γεύση το πώς ταυτίζει το αντιμνημονιακό λαϊκό αίσθημα με την συγκυβέρνηση Συριζανέλ ο Χριστοφορίδης μέσα από δημοσίευμα που ακολούθησε την προκήρυξη του δημοψηφίσματος:

«Άκου, ξεφτίλα... τόσες μέρες, βδομάδες, μήνες σε ακούω να μου λες ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διαπραγματεύεται, αλλά προσποιείται. ΤΩΡΑ, που τους έτριψε τα τελεσίγραφα στα μούτρα, ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

Άκου, ξεφτίλα...μου έλεγες ότι ο Τσίπρας θα υπογράψει «μνημονιάρα», μπροστά στην οποία το mail Χαρδούβελη μοιάζει -λέει.- παιδική χαρά. ΤΩΡΑ, που ο Τσίπρας λέει «εγώ δεν βάζω την υπογραφή μου στην ταφόπλακα του ελληνικού λαού»,ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

Άκου, ξεφτίλα...μου έλεγες πως ο Τσίπρας είναι ίδιος με τον Σαμαρά.ΤΩΡΑ, που αντί για «ουδείς αναμάρτητος» είπε «στον αυταρχισμό και στη σκληρή λιτότητα απαντάμε με δημοκρατία, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα»,ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;

…

Άκου, ξεφτίλα...μου λες ΤΩΡΑ ότι δεν πρέπει να μιλήσει ο ελληνικός λαός, δεν είναι η ώρα, είναι επικίνδυνο, δεν πρέπει να γίνει έτσι, υπάρχουν άλλες διαδικασίες, θα μας μουτρώσουν οι Ευρωπαίοι.ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ότι δημοψήφισμα θα γίνεται ΜΟΝΟ όποτε σε βολεύει εσένα… ;

…Άκου μνημονιακό παπαγαλάκι, της υποτέλειας, των μνημονίων, του Σόιμπλε, του Σαμαρά...

...έχεις αυτο-ξεφτιλιστεί τόσο πολύ, που ξεμπρόστιασες ο ίδιος τον εαυτό σου.
...η ξεφτίλα σου μυρίζει, βρομάει από χιλιόμετρα μακριά…

Τώρα, μιλάμε εμείς»

Από τα παραπάνω θα κρατήσουμε το «…Άκου μνημονιακό παπαγαλάκι, της υποτέλειας, των μνημονίων, του Σόιμπλε...

...έχεις αυτο-ξεφτιλιστεί τόσο πολύ, που ξεμπρόστιασες ο ίδιος τον εαυτό σου.
...η ξεφτίλα σου μυρίζει, βρομάει από χιλιόμετρα μακριά…»

Μετά την κυβερνητική απαξίωση του ΟΧΙ και την ψήφιση του χειρότερου μνημονίου είναι κάπως ταιριαστό, δε βρίσκετε;

Για να πάμε πιο αριστερά, ένας άλλος που θήτευσε στη σχολή Μάκη αλλά επιχείρησε να διαχωριστεί πλήρως είναι ο Αλέξης Μαρκέλλος.

Ο Μαρκέλλος μέσα από την προσωπική του σελίδα, έστησε μια αγωνιώδη αφήγηση των δήθεν διαπραγματεύσεων, ένα πραγματικό θρίλερ όπου ο Διγενής Τσίπρας πάλευε στα μαρμαρένια (σ)αλώνια.

Η ήττα του, θα πρέπει να γίνει σεβαστή από το λαό με συμμόρφωση στην καθυπόταξη του.

Στην αφήγηση του δικού μας, του καλού παιδιού που προσπάθησε τουλάχιστον αλλά νικήθηκε από την ανωτέρα βία συμβάλλουν αρθρογραφικά και οι συμπαθείς Κατερίνα Ακριβοπούλου και Λάκης Λαζόπουλου στο site του Αλ Τσαντίρι. Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προχωρούν μάλιστα ένα βήμα παραπέρα επιχειρηματολογώντας πως στην ήττα του νεαρότερου πρωθυπουργού συνέβαλλαν και η αμφιθυμία του λαού ο οποίος είναι διπολικός και δεν ξέρει τι θέλει, παρότι είναι από τις ελάχιστες φορές που ο λαός διαδήλωσε υπέρ μιας κυβέρνησης και φάνηκε γενναίος βροντοφωνάζοντας όχι με τις τράπεζες κλειστές και μια παγκόσμια επιχείρηση μαύρης προπαγάνδας να μαίνεται.

Δεν είναι διπολικός πλέον αυτός ο λαός. Αντίθετα, σχιζοφρενής ή βαλτός είναι αυτός που ισχυρίζεται πως κυβέρνηση που έφερε τέτοιο μνημόνιο με τέτοιο τρόπο είναι δημοκρατική, αριστερή ή πατριωτική.

Εκτός κι αν είσαι κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Αυγή οπότε ο κυβερνητισμός σου δεν είναι απλά αναμενόμενος αλλά επιβεβλημένος.

Κυρίως όταν στελεχώνεις την κυβέρνηση με πρώην αριχσυντάκτες σου όπως ο νέος Παγκαλίσκος Νίκος Φίλης που περιέγραφε το τρίτο μνημόνιο ως μια μικρή ανεπαίσθητη αύξηση της τιμής στα … μακαρόνια. Το μνημόνιο είναι ευτυχία κύριε Φίλη, για όλους πλην των μακαρονάδων.

Πολλοί αν και όχι όλοι οι αρθρογράφοι της Εφημερίδας των Συντακτών προσπάθησαν επίσης να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα συγκαλύπτοντας ουσιαστικά την καταστροφική πορεία της συγκυβέρνησης.

Την πάπια έκανε και το Hot Doc του συμβόλου της μαχητικής δημοσιογραφίας Κώστα Βαξεβάνη.

Από πότε η μαχόμενη δημοσιογραφία κρατά δύο μέτρα και δύο σταθμά και λειτουργεί παραταξιακά και με κίνητρα προσωπικής φιλίας;

Αξιοπρεπέστατη και αντικειμενική στάση κράτησε το Press Project, ατομικά ο κος Δελαστίκ και το Unfollow.

Στο Unfollow όμως θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος να προσάψει παραταξιακά κίνητρα καθώς ο Άρης Χατζηστεφάνου και άλλοι συντάκτες του βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από ότι ποτέ υπήρξαν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς, ακόμη και στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής δημοσιογραφίας βλέπουμε ενίοτε να επικρατούν λογικές παρεϊστικες, παραταξιακές και ομερτά και συγκάλυψη της κλίκας. Δεν είναι κανόνας αλλά ενίοτε συμβαίνει.

Σε τι αναφερόμαστε;

Τον Ιούλιο του 2013, ο πρώην αντιεξουσιαστής και νυν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακαδημαϊκός και μετέπειτα μέλος για λόγους που με ξεπερνάν της απαξιωμένης πλέον Επιτροπής Αλήθειας Σπύρος Μαρκέτος συλλαμβάνεται μαζί με σύντροφο του στο αεροδρόμιο Μακεδονία.

Δικαίως: Οι δυο τους συνόδευαν μια 16χρονη Σομαλή με κλεμμένο ολλανδικό διαβατήριο στην απόπειρά της να επιβιβαστεί σε πτήση για Ιταλία.

Ασχέτως από το αν τα κίνητρά τους ήταν ηρωικά ή υστερόβουλα, η κατοχή κλεμμένου διαβατηρίου από την ανήλικη εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για τη διαδρομή αυτού του διαβατηρίου καθώς και για το βαθμό της γνώσης που έφεραν για αυτή οι δύο τους.

Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε χοντρά προβλήματα με το νόμο.

Σχεδόν σύσσωμος όμως ο πολιτικός κόσμος και τύπος της αριστεράς μαζί με μεγάλο κομμάτι του ακαδημαίκού κόσμου, έσπευσε να προστατεύσει τον Μαρκέτο από τις συνέπειες του νόμου και μάλιστα προληπτικά, προτού καν βγάλει ανακοίνωση η ΕΛΑΣ, μιλώντας για προβακάτσιες και σκευωρίες εκ μέρους της ΕΛΑΣ και εις βάρους του Μαρκέτου.

Δεν θα δειχναν κανένα τέτοιο ζήλο για κουλουρτζή από την Νέα Τρίγλια.

Η επιλεκτική προστασία είναι χαρακτηριστική και της Αριστεράς.

Στις 11 Αυγούστου του 2015, ο Τσαβέντ Ασλάμ, μάλλον ισόβιος πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας συλλαμβάνεται μαζί με τέσσερις ομοεθνείς του από «άνδρες» της ομάδας ΔΙΑΣ.

Σχεδόν σύσσωμος ο αριστερός τύπος περιγράφει τη σύλληψή του ως ρατσιστική. Δεν είναι αυτός ο χαρακτηρισμός που θα αμφισβητήσουμε.

Αλλά το γεγονός ότι εύκολα έχει ξεχαστεί ότι για τον κολλητό του ΚΕΕΡΦΑ και της Ανταρσύα Τσαβέντ Ασλάμ έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από την Ιντερπόλ για σωματεμπορία.

Παρότι η αριστερά επέμενε στην αφήγηση ότι και αυτό ήταν σκευωρία των αμερικανών για να καταστρέψουν κάποιον που κατήγγειλε τις πολύ πραγματικές απαγωγές πακιστανών από τη CIA επί εποχής Βουλγαράκη, οι λεπτομερέστατες περιγραφές από πακιστανικές εφημερίδες του «δικτύου Ασλάμ» καθώς και εμπιστευτική συνομιλία μου με Πακιστανό αξιωματούχο (απολογούμαι για το ότι επικαλούμαι πηγή ανώνυμα) που μου περιέγραψε πως πακιστανός πρέσβης στην Αθήνα απομακρύνθηκε εξαιτίας του θέματος Ασλάμ, δεν κάνουν τη θεωρία της σκευωρίας και τόσο πιστευτή.

Αλλά ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για την εμπλοκή αριστερών μέσων και δημοσιογράφων με την πολιτική ή οικονομική εξουσία κάτι που αν θέλαμε να περιγράψουμε σε μερικές μόνο λέξεις θα επικαλούμασταν την αμίμητη ατάκα της πρώην ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα για την πώληση του κομματικού ραδιοσταθμού του ΚΚΕ 902 σε ιδιώτες: Τι να κάνουμε, σε καπιταλιστικό περιβάλλον ζούμε!

Ας αντλήσουμε λοιπόν κι άλλα στιγμιότυπα από την επίδραση που έχει αυτό το καπιταληστικό περιβάλλον στον αριστερό τύπο.

Όλοι θυμόμαστε τον συμπαθή κο Κούλογλου να κάνει πλάτες στον ΓΑΠ με την προεκλογική του συνέντευξη λίγο πριν την ολέθρια άνοδο του στην εξουσία όπου μας διαβεβαίωνε πως δεν θα αφήσει το ΔΝΤ να έρθει στη χώρα όταν ήδη το είχε προσυμφωνήσει.

Αυτό που δε θυμόμαστε γιατί σχεδόν κανένας άλλος εκτός από εμένα δεν το περιέγραψε είναι το πώς ο Κούλογλου χρησιμοποίησε εκπομπή του σημαντικού «Ρεπορτάζ Δίχως Σύνορα» σαν μηχανισμό της προεκλογικής εκστρατείας του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά.

Αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστά σε άλλα.

Το ΑΝΤΙ πχ ήταν ένα ιστορικό περιοδικό της αριστεράς που έδωσε μεγάλες μάχες κατά του ΓΑΠ και της Μαργαρίτας πολύ πριν την πρωθυπουργία του.

Οι επακόλουθες μηνύσεις τους το εξάντλησαν οικονομικά.

Το περιοδικό κλείνει.

Συντάκτης του θα στήσει το νεοδημοκρατικό ANTINEWS, που με την αρωγή του πρώην αριστερού και δικηγόρου των Μελισσανίδιδων Φαύλου Κρανιδώτη, θα αποτελέσει ένα βασικό μοχλό για την προώθηση του αποστάτη Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της ΝΔ και αργότερα στην πρωθυπουργία της Ελλάδας.

Πολύ χειρότερη μοίρα θα έχει το ιστορικό αριστερό σατυρικό περιοδικό «το Ποντίκι».

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Κώστα Βαξεβάνη, αυτό θα αγοραστεί από τον συχνά τηλεοπτικό Αντώνη Δελατόλα για όλα για το ποσό των 1.200.000.

Λίγο αργότερα, ο Δελατόλας θα πουλήσει το ένα τρίτο του Ποντικιού σε εταιρεία συμφερόντων του πράκτορα επιρροής του Αμερικανικού Παράγοντα και υπονομευτή της ελληνικού τραπεζικού συστήματος, Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, με την μορφή αποπληρωμής από την Proton Bank του Λαυρεντιάδη, δανείου της εταιρείας του Δελατόλα.

Στην συνέχεια, ο Δελατόλας θα πάρει και παχυλότατο δάνειο από τον νεοτραπεζικό απατεώνα και εφοπλιστή Βίκτωρα Ρέστη, ο οποίος έχει ήδη αγοράσει μέσω του τότε συνεργάτη του Πάλλη το ένα τρίτο του «Πρώτου θέματος».

Το παμε ξανά: Δελατόλα για όλα.

Ένα άλλο ιστορικό περιοδικό, το Nemecis της Λιάνας Κανέλλη και του Γιώργου Μπαχά, αποδυναμώθηκε οικονομικά στις δικαστικές μάχες που έδωσε και αυτό κατά του ΓΑΠ προ της πρωθυπουργίας του και της μάνας του της Μαργαρίτας, μετά τη δημοσίευση προκλητικής επιστολής που έστειλε η Μαργαρίτα στον πολυθρύλητο γιόκα της.

Η άνοδος της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και η μνημονιακή αποδυνάμωση της αγοραστικής ικανότητας θα οδηγήσουν το Nemecis σε διακοπή της έκδοσής του και τον εκδότη και για τρία φεγγάρια εργοδότη μου στα δικαστήρια.

Ο συλλέκτης και χορηγός τέχνης βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες για πώληση πλαστών έργων τέχνης, πληροφορία που ελάχιστα διαδόθηκε από τα αριστερά μήντια. Είμαι βέβαιος πως αν ο συμπαθέστατος μου Μπαχάς τύχαινε να ναι δεξιός, τα αριστερά μήντια θα τον είχαν ξεσκίσει.

Αλλά έτσι είναι. Τα δικά μας παιδιά. Τα δικά τους παιδιά. Και όλοι οι υπόλοιποι που είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Γράφω αυτό το άρθρο με θλίψη γιατί αναφέρομαι σε ανθρώπους που κατά καιρούς συμπάθησα και εκτίμησα.

Το γράφω με πλήρη επίγνωση ότι θα με οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερο αποκλεισμό.

Αδιάφορο μου είναι.

Γιατί και τον Αλέξη Τσίπρα συμπαθούσα και εκτιμούσα.

Αλλά είναι η στιγμή που η θλίψη μετατρέπεται σε οργή όταν βλέπεις τον Πρωθυπουργό να περιγράφει χθες πως το «δίλλημα ήταν μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή».

Αν μας το λεγες προεκλογικά αυτό προφανώς δε θα είχαμε κανένα λόγο να σε διαφοροποιήσουμε από τους προκατόχους σου.

Ούτε ή άλλως μόλις έξι μήνες μετά δεν έχουμε κανένα λόγο να σε διαφοροποιήσουμε από τους προκατόχους σου.

Κάποτε τα πυρά του δημοσιογραφικού συστήματος πέφτουν στο ΣΥΡΙΖΑ σύσσωμο.

Τώρα που ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακότερος των μνημονιακών φέρνοντας ένα αντιμνημονιακό μνημόνιο και επιμένοντας σε ένα ανένδοτο ενδοτισμό, τα βρώμικα μνημονιακά και πρώην αντιμνημονιακά μήντια, χτυπάν από κοινού όσους από το ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στην αντιμνημονιακή προεκλογική ρητορική του κόμματος του, αυτήν για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε, αυτή την οποία ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ ξεπούλησε.

Ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μια πολυσυλλεκτική οφθαλμαπάτη, μια βαλβίδα εκτόνωσης κι ένας δούρειος ίππος μαζί.

Μένει να δούμε αν θα επαναληφθεί το ίδιο έργο με πρωταγωνιστές τους Λαφαζάνη/ Στρατούλη που έχουν δυστυχώς εκλογική βάση αρκετά golden boys του συνδικαλισμού των προνομίων.

Αυτή τη φορά πρέπει να βιαστούμε. Δεν πρέπει να δώσουμε καμιά ανοχή σε οτιδήποτε το μνημονιακό.

Μετά την απάτη του προεδρικού ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ευκταίο θα ήταν το κυρίαρχο λαϊκά αντιμνημονιακό αίσθημα να βρει πολιτική αντιπροσώπευση. Πραγματική. Ας τους δοκιμάσουμε και ας ξεράσουμε όσους βρεθήκαν μεταμφιεσμένοι. Γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Αλλιώς, η μόνη άλλη λύση είναι η καταφυγή στην εμπειρία της Γαλλικής επανάστασης.

Σύντομα το σύνθημα «να καεί να καεί το Μπουρδέλο η Βουλή» θα αρχίσει να ηχεί στους δρόμους όπως παλιά.

Σίγουρα το μνημονιακό τόξο έχει φροντίσει να πάρει τα μέτρα του.

Καιρός να πάρουμε και μεις τα μέτρα του για την κηδεία του.

Και στον επικήδειο ας ακουστεί και αυτό. Από το protagon είναι δυστυχώς και δυστυχώς ήταν εξόχως προφητικό περιγράφοντας από το 2014 την ανίερη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ Κουρή και τις συνέπειες της:

«Όλοι τον γνωρίζουν (τον Κουρή) από παλιά, δεν υπάρχουν αθώοι εδώ. Ο άνθρωπος περικλείει όλες τις συνιστώσες του κακού- κανείς δεν έχει γλυτώσει από τους βρώμικους πολέμους που κήρυττε ανάλογα με τη συγκυρία κάθε εποχής.

Το ‘89 έβριζε με χυδαίους χαρακτηρισμούς το τότε κόμμα του Παν. Λαφαζάνη και συκοφαντούσε τον ηγέτη του, τον Χαρίλαο Φλωράκη, ακόμα και ως κάτοχο κότερου. Χειρότερα έλεγε για το τότε κόμμα του Παν. Σκουρλέτη, το ΚΚΕ εσ., και τον Λεωνίδα Κύρκο, που αποκαλούσε φιλιππινέζα του Μητσοτάκη. Η αριστερά  είχε υποστεί την πιο βρώμικη και χωρίς φραγμούς επίθεση του εκδότη αυτού τα χρόνια που κατοχυρωνόταν ο όρος «Αυριανισμός».

Η ανανεωτική αριστερά, όπως θα θυμάται ο Δημ. Παπαδημούλης, είχε επίσημο πόλεμο με το φαινόμενο αυτό και είχε πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του Μάνου Χατζηδάκι από τις εμετικές επιθέσεις του Γ. Κουρή.

…Πιθανότατα δεν υπάρχει εκδοχή, συνιστώσα ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βίωσε κάποια στιγμή τη φρίκη της επίθεσης χωρίς όρους και αρχές, που δεν τον έπνιξε η οργή για τη βρωμιά των κάτω από τη ζώνη κτυπημάτων, που δεν ανατρίχιασε από τον ωμό κιτρινισμό, ρατσισμό, φασισμό που συνέθεσαν τον δυσώδη χυλό του Αυριανισμού, που δεν ένιωσε οιονεί στόχος.

Ο Αυριανισμός ήταν γέννημα του ΠΑΣΟΚ αλλά με ευκολία στράφηκε εναντίον του και το πολέμησε με ελεεινό τρόπο χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να το ξαναστηρίξει και να το ξαναφήσει καμιά δυό φορές ακόμα. Ήταν η «εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» αλλά αυτό δεν πείραζε όταν στήριζε τον μικρό Καραμανλή για ένα διάστημα και τον Σαμαρά για ένα άλλο. Όποιος δεν ζαλιζόταν από τις απότομες  στροφές του συγκροτήματος ισχυριζόταν ότι δεν ήταν οι αμετακίνητες ιδεολογικές αρχές του εκδότη που τις υπαγόρευαν αλλά τα δάνεια, τα χρέη και τα τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη. Γύρευε ποια είναι η αλήθεια, κατά την προσφιλή του έκφραση.

Λένε ότι αν γίνει πυρηνικός πόλεμος το μόνο είδος που θα γλυτώσει θα είναι η κατσαρίδα. Αν υπάρχει αντίστοιχό της σε άνθρωπο αυτό είναι ο Γιώργος Κουρής. Όποια μεταβολή και αν συνέβαινε στον πολυτάραχο βίο της Μεταπολίτευσης αυτός βρισκόταν πάντα στο συμφερότερο στρατόπεδο. Πάρα πολλοί καταστράφηκαν από λάθος συμμαχίες, ηττήθηκαν από κακές εκτιμήσεις των συσχετισμών και περιέπεσαν στην ανυπαρξία, αλλά όχι ο αρχιερέας του Αυριανισμού. Αυτός ο τερατώδους αντοχής εκδότης άλλαζε σαν χαμαιλέων έντυπα, ηλεκτρονικά μέσα, συνεταίρους και παρατάξεις και πάντα κατάφερνε να επιβιώνει. Ακόμα και αυτην την εποχή, που φαίνεται να τελειώνουν τα ψέματα για πολλούς λούμπεν επιχειρηματίες, αυτός ξαναγίνεται κυρίαρχος παίκτης. Εκεί που τον θυμόσουν στη φυλακή για δυσθεώρητα χρέη, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχει ξαναγίνει ρυθμιστής του δημοσίου βίου…

Ήταν η πρώτη φορά που η αριστερά, η μόνη αμόλυντη από τον Αυριανισμό, ακούμπησε πάνω του. Και αυτό είναι το χειρότερο των ημερών αυτών γιατί, προ των πυλών της εξουσίας, δείχνει να έμαθε τι κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Συμμαχούν ακόμα και με τον πιο ορκισμένο εχθρό τους. Θα το βρεί και αυτή μπροστά της όπως όλοι οι προηγούμενοι»

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 14/08/2015

Read More »

Τα μαθηματικά του θανάτου

Τα μαθηματικά του θανάτου

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου πάνω στους βομβαρδισμούς της Βοστώνης, τον Μανδραβέλη, τον Χατζηστεφάνου και την ελληνική γενοκτονία (agriazwa.blogspot.com)

«Ένας νεκρός είναι μια τραγωδία- Χίλιοι είναι στατιστική». Αυτό το ρητό είχε αποδοθεί κάποτε μάλλον εσφαλμένα ή/και παραπλανητικά στον πατερούλη Στάλιν.

Ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, όμως, με σπουδές στην ακριβή επιστήμη των «οικονομικών» μας επαναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού...» (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/04/2013_494250) στην αυστηρή λογική των μαθηματικών του θανάτου.

Γράφει λοιπόν αυτή η αστείρευτη πηγή κοινοτυπίας που καμώνεται την λόγια: «Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος.»   

Κάτσε να βγάλω το κομπιουτεράκι να κάνω τη σούμα. Ναι όντως, ο Μανδραβέλης έχει δίκιο. 67 μας κάνουν. Ξεκινώντας λοιπόν από το προφανές του αποτελέσματος μιας μαθηματικής πράξης ο Μανδραβέλης θα επεκτείνει την ισχύ ενός μαθηματικού αποτελέσματος σε όλους του τους ισχυρισμούς. Τους πολιτικούς ισχυρισμούς.

Η μέθοδος είναι το λιγότερο γελοία. Το 22+42+3= 67 είναι το βασικό του επιχείρημα.

Δεν χρειάζεται πλέον ο Μανδραβέλης να επιχειρηματολογεί: Η απάντηση είναι 67. Η απάντηση στο νόημα της ζωής; 67. Ο κόσμος σε μια λέξη; 67.  

Έμπνευση για το μεγαλειώδες άρθρο του Μανδραβέλη ήταν το σχόλιο του Άρη Χατζηστεφάνου στο twitter του «22 νεκροί χθες στο Αφγανιστάν, 42 σήμερα στο Ιράκ, 2 στις ΗΠΑ», σχόλιο το οποίο έσπευσαν ο Μανδραβέλης, η μετροπολιτική (γ)Lifo αλλά και άλλοι να χαρακτηρίσουν ως συμψηφισμό θανάτων και να κατηγορήσουν τον συντάκτη του για έναν αντιαμερικανισμό τόσο φρενήρη που ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή της μισαλλοδοξίας και μπαίνει στη σφαίρα της μισανθρωπίας.

Φυσικά ο Χατζηστεφάνου δήλωνε το προφανές όπως και το έγραψε άλλωστε: «Από πού προκύπτει αυτό; Το σχόλιο μου αφορά την μηντιακή κάλυψη και την απόδοση διαφορετικής αξίας στην ανθρώπινη ζωή από τα ΜΜΕ».

Όντως. 42 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες στο Ιράκ είναι πολύ λιγότεροι από 3 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στη Βοστώνη σε μια μέρα. Αν δεν ήταν πολύ λιγότερο σημαντικοί, τα μαθηματικά του θανάτου θα επέβαλαν στα μήντια να παίζουν τους 42 νεκρούς στο Ιράκ 14 φορές περισσότερο από τους τρεις θανάτους στη Βοστώνη: 42/3=14 ή όχι κύριε Μανδραβέλη;

67+1 νεκροί: Ούτε ένας λιγότερος

Βέβαια γύρω από το θέμα της βομβαρδισμών της Βοστώνης να τονίσουμε ότι οι θάνατοι δεν ήταν τρεις.

Ήταν τέσσερις: Ο τέταρτος ήταν ο ένας από τους δύο υπόπτους τσετσένους, ο Tamerlan Tsarnaev, ο οποίος πέθανε κατά την καταδίωξη του από τις αρχές. 

Να τονίσω ξανά: Υπόπτους. Όχι ενόχους. Υπόπτους. Όχι ενόχους. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν υπάρχει αποδεικτικό υλικό για τους υπόπτους.

Αυτό που υπήρχε ήταν η συνεργασία FSB και FBI και η παρακολούθηση για χρόνια  του Tamerlan από το δεύτερο υπό το φόβο ότι ο Tamerlan είχε μεταστραφεί στον ισλαμικό αυτονομιστικό εξτρεμισμό.

Η παρουσία λοιπόν του Tamerlan στο μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει μετά τους βομβαρδισμούς το ανθρωποκυνηγητό και των δύο αδερφών.

Το ότι οι αδερφοί επιδίωξαν να αποδράσουν και η ένοπλη αντίδρασή τους ήταν υποτίθεται όλες οι αποδείξεις που χρειαζόντουσαν οι αρχές;

Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τους αδερφούς γιατί δεν είμαι σε καμία θέση να είμαι βέβαιος για την αθωότητα τους ή την ενοχή τους. Είμαι βέβαιος όμως ότι προς το παρόν κανείς δεν είναι σε θέση να αποδείξει την ενοχή τους.

Αλλά ας γυρίσουμε για λίγο στο συμψηφισμό των θανάτων, τη μισαλλοδοξία και την μισανθρωπία: Με την ανακοίνωση του θανάτου του υπόπτου, αρκετοί βοστωνέζοι πανηγύρισαν έξαλλα. Πανηγύρισαν τη δολοφονία ενός υπόπτου.

Και γαμώ τα δίκαια. Αυτόματα δικαιοσύνη που αποδίδεται με σφαίρες.

Και θα τους καταλάβαινα τους βοστωνέζους. Αν είχε σκοτωθεί ο ένοχος. Όχι ένας ύποπτος. Γιατί αν σκοτώσεις τον ύποπτο, τη μαρτυρία του την παίρνει στον τάφο. Κάτι που αν ήμουν Βοστωνέζος θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα.

Θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα η σκέψη ότι ίσως… Ίσως να υπάρχει εκείνη η μικρή πιθανότητα το τέταρτο θύμα της έκρηξης να ήταν ο Τσετσένος. Να έχει συμβεί συμψηφισμός θύματος θύτη. Αλλά περιμένω από το φασονατζίδικο της ελληνικής δημοσιογραφίας να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω από την υπόθεση.

42 Ιρακινοί και 22 Αφγανοί και 3 Αμερικανοί και 1 τσετσένος= 68 νεκροί κύριε Μανδραβέλη ούτε ένας λιγότερος.

 

 

 

 

Οι «άνανδρες βόμβες»

Το χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν αποτρόπαιο. Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση και κανέναν αναλυτή αυτό. Και ήταν αποτρόπαιο γιατί οι βομβιστές κατά την εκτίμηση μου δεν είχαν στόχο με αυτό να μεγιστοποιήσουν τους νεκρούς. Το στιγμιότυπο της πυροδότησης της βόμβας δηλώνει πως οι δράστες θέλαν τραυματίες. Γιατί εκατοντάδες τραυματίες και κυρίως ακρωτηριασμένοι κοστίζουν πολλοί περισσότερο: Οι νεκροί μπορεί και να ξεχαστούν. Οι ακρωτηριασμένοι, για όσο ζουν, θα κρατούν το ψυχολογικό τραύμα της επίθεσης ανοιχτό.

Το 2010 οι ακρωτηριασμοί και η απώλεια μελών και γεννητικών οργάνων στο Αφγανιστάν αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2009. Το 2011 αυξήθηκαν δραματικά σε σχέση με το 2010. Ανάμεσα σε άλλους λόγους αυτής της στατιστικής φαίνεται πως  ήταν πως οι Αφγανοί κατασκεύαζαν «άνανδρες νάρκες» (επιτρέψτε μου τη φράση) που στόχευαν στο να σπάσουν το ηθικό και των στρατιωτών αλλά και των πολιτών της Αμερικής.

Αυτές τις πρακτικές τις έχουν γνωρίσει οι Αμερικανοί και σε προηγούμενους πολέμους.

Τέτοια «άνανδρη βόμβα»  χτύπησε και τη Βοστώνη. Χτύπησε πολίτες.

Εκπαιδεύτηκε ο Tamerlan στην κατασκευή άνανδρων βομβών στην Τσετσενία; Δεν είμαστε σε καμιά θέση να γνωρίζουμε.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην στατιστική του θανάτου. Δεν είναι 67 οι νεκροί κ Μανδραβέλη αυτό το μήνα: Τον Απρίλιο το παγκόσμιο κοντέρ θανάτων γράφει 3.700.000 θανάτους και συνεχίζει να γράφει. Από αυτούς 48.000 είναι αυτοκτονία, 38000 οφείλονται σε βία, 11365 σε πολέμους. Δεν είναι θάνατοι κύριε Μανδραβέλη. Είναι στατιστική. 

Οι ημερήσιοι 67 νεκροί του Μανδραβέλη οφείλονται σε πολέμους και βία. Από αυτούς οι 64 οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρεις οφείλονται σε βία. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποια βία: αυτή των εξτρεμιστών που έχει γεννήσει ο ιμπεριαλισμός (στον οποίο φυσικά συγκαταλέγεται και ο σοβιετικός του παρελθόντος, ο κεκαλυμμένα κομμουνιστικός που συνέβαλε στη δημιουργία εξτρεμιστών αυτονομιστών σε περιοχές της πρώην σοβιετίας) ή αυτή της κουλτούρας όπλων, εμβληματικά αμερικάνικη αν και όχι αποκλειστικά αμερικάνικη.

Μιλάμε για θανάτους και στατιστικές κε Μανδραβέλη. Για φανατισμένο αντιαμερικανικό και αντιγερμανικό αντιϊμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Για να δούμε κάτι που εσείς οι μετριοκράτες υπάλληλοι των πολλών αφεντάδων αποκρύπτετε συστηματικά: Τους θανάτους στην Ελλάδα:

 

 

 

 

Πολλοί περισσότεροι από 67+1. Τα νούμερα της ελληνικής γενοκτονίας

Ας πάμε σε ένα δείκτη βροντερά απόλυτο: Το νούμερο που προκύπτει από την αφαίρεση του αριθμού γεννήσεων από τον αριθμό θανάτων: αυτό που προκύπτει είναι ένα συν ή ένα πλην στον ελληνικό πληθυσμό:

Μεγάλο αρνητικό δείκτη γεννήσεων-θανάτων είχαμε να δούμε από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο: Το 1942 είχαμε 58390 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.

 Για πενηντατρία χρόνια, παραπάνω από μισό αιώνα, ο ελληνικός πληθυσμός αυξάνεται διαρκώς, ακόμη και σε περιόδους κατοχής και εμφυλίων.

Η πρώτη αντιστροφή πρόσημου, μικρή έστω έρχεται με την κυβέρνηση του πολυαγαπημένου του κου Μανδραβέλη Κώστα Σημίτη το 1996 για να ξαναγυρίσει στα θετικά πρόσημα το 1997. Η αλλαγή πρόσημου το 1996 αποδεικνύεται ότι δεν είναι σύμπτωση:

Το 1998 οι θάνατοι είναι 1 774 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 1999 έχουμε 2.661 περισσοτέρους θανάτους. Το 2000 1952 περισσοτέρους θανάτους. 2001-2002 μικρά θετικά πρόσημα στο σκέλος των θανάτων. Το 2003 1952 περισσοτέρους θανάτους.

Στο ρεκόρ πρωθυπουργίας των 8 ετών του Σημίτη έχουμε επίσης το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. 5300 θάνατοι παραπάνω από γεννήσεις.

Φυσικά οι συσχετισμοί δεν είναι ακλόνητοι και οι δείκτες παραμένουν δείκτες καθώς και τα αποτελέσματα διαφορετικά ανάλογα με τις πηγές που χρησιμοποιεί κανείς. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι πολιτικές δεν επηρεάζουν τους πληθυσμούς και τη διάθεσή τους για ζωή.

Μετά τον υπηρέτη των δύο αφεντάδων, αμερικανών και πρωτίστως Γερμανών, από το 2004 και μέχρι και το 2010, οι γεννήσεις θα υπερσκελίσουν τους θανάτους στην Ελλάδα επί 7 συναπτά χρόνια.

Κάπως έτσι κυλούσαν τα δημογραφικά μέχρι που φτάσαμε στην αρχικά αμερικανοκίνητη και έπειτα γερμανοκίνητη κρίση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.  

Το 2011 έχουμε το ρεκόρ θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις από το 1942. 4000 περισσότεροι θάνατοι από τις γεννήσεις σε μια μόλις χρονιά.  4000.

Και η θανατηφόρος τάση ενισχύεται δραματικά το 2012 όσο οι μνημονιακές πολιτικές συνεχίζουν να βαθαίνουν την ύφεση. 18000 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις το 2012. 18000 χιλιάδες κε Μανδραβέλη. Αριθμοί που αρχίζουν και πλησιάζουν επικίνδυνα τα νούμερα του 1942.

Το 2013 θα είναι χειρότερο

Μέσα σε τρία χρόνια θα έχουμε ξεπεράσει τα αντίστοιχα νούμερα του β παγκοσμίου.

Δεν είμαι δημογράφος. Χρησιμοποίησα μια και μόνη πηγή για τις συγκρίσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι δημογράφος όμως για να καταλάβεις πως η φράση «η Ελλάδα πεθαίνει» δεν είναι μόνο μεταφορική.

Μιλάμε για μια μικρή γενοκτονία, ύπουλη αλλά συστηματική γενοκτονία. Αν συνεχίσουν αυτές οι πολιτικές θα έχουμε μέσα στο επόμενα χρόνια μια γενοκτονία με τα όλα της, χειρότερη ίσως από αυτήν του Β’ παγκοσμίου.

Κάθε μέρα το 2012, κάθε μέρα είχαμε κατά μέσο όρο περίπου 50 παραπάνω θανάτους Ελλήνων από ότι γεννήσεις. Κάθε μέρα. Νούμερο κοντά στο αδιαπραγμάτευτο 67 του Μανδραβέλη. Λιγότεροι ζωντανοί, περισσότεροι νεκροί και μπόλικοι νεκροζώντανοι στην Ελλάδα.

Είναι λογικό λοιπόν το αντιιμπεριαλιστικό μένος των Ελλήνων να θεριεύει. Λογικό και δίκαιο.

Λυπάμαι για τους 3 της Βοστώνης. Εξοργίζομαι με τους 44 του Ιράκ, τους 22 του Αφγανιστάν. Και επαναστατώ για τους χιλιάδες της Ελλάδας.

Είναι λογικό και δίκαιο. Και δίκαιο και λογικό.

Αυτό που δεν είναι λογικό είναι να απαιτεί ο κάθε αρθρογράφος σε εντεταλμένη υπηρεσία να θρηνήσουμε τους 3 της Βοστώνης σαν ήταν οι μοναδικοί νεκροί του κόσμου όταν δεν προλαβαίνουμε να θάψουμε τους δικούς μας.

Λυπάμαι για τους 3 νεκρούς. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης στο θάνατο. Υπάρχουν μέτρα για τα φέρετρα.

Ο Μανδραβέλης όχι απλά συμψηφίζει θανάτους προσθέτοντας νούμερα νεκρών. Ξεχνάει να αθροίσει σε αυτούς και τους Έλληνες που καθημερινά πεθαίνουν. Τους ελληνικούς θανάτους τους έχει θάψει κάτω από τη γραφίδα του χωρίς να έχει κάνει ούτε μια δήλωση συμπαθείας. Το αντίθετο μάλιστα. Στο όνομα του ιμπεριαλιστικού πολιτικά ορθού, μας εγκαλεί για τυχόν αντιαμερικανισμούς και αντιγερμανισμούς χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από τα οποία συστηματικά και επιλεκτικά εξαιρεί τους Έλληνες. Γράφει λοιπόν ο συντάκτης: «Είναι άλλο πράγμα η αντίθεση σε πολιτικές -καθένας μπορεί να διαφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οικονομική πολιτική της Γερμανίας κ.λπ.- και άλλο πράγμα το τσουβάλιασμα ενός λαού με ταμπέλες, εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί η ηγεσία του. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης είναι το θεμέλιο του ρατσισμού.»

Για τον ΠασΜαν (Πάσχος Μανδραβέλης) μοναχά οι Έλληνες έχουν ευθύνη… συλλογική και για τα πάντα. Έχουν ευθύνη για το τι ψηφίζουν, για τα εγκλήματα των ηγεσιών τους, για το δημόσιο, για τον αντιααμερικανισμό, για τον αντιγερμανισμό, για τα πάντα.

Αντίθετα ο υπέροχος αμερικανικός λαός δεν έχει ευθύνη για τα εγκλήματα της ηγεσίας του απέναντι σε λαούς- ανάμεσα σε αυτούς και ο Ελληνικός. Ο γερμανικός; Επίσης άμοιρος ευθυνών για τα φρικτά εγκλήματα ηγεσιών του απέναντι σε άλλους λαούς.

Για τα πάντα φταίνε οι Έλληνες. Για τα πάντα.

Ο Μανδραβέλης είναι ρατσιστής: επιλεκτικά κατά των Ελλήνων. Όχι γιατί χρησιμοποιεί την πένα του για να καταδείξει στον Έλληνα τα στραβά του και να τον βελτιώσει. Όχι, δεν είναι η βελτίωση ενός άθλιου λαού το κίνητρο του. Ο Μανδραβέλης κράζει τους Έλληνες για να τους παραλύσει από ενοχή, αδιαμαρτύρητα να καταπιέζονται από τους αφεντάδες που ο Μανδραβέλης υπηρετεί.

Ο Μανδραβέλης αυτό «το καλά να πάθουν οι Έλληνες» το υπονοεί σε κάθε του φράση που αναφέρεται σε αυτούς.    

Ο Μανδραβέλης είναι ένας από τους πολλούς επιστάτες της Μανω-ελλάδας.

 

Η ΔΟΣΙ-ΛΟΓΙΚΗ

Κάθε μέρα, μια μικρή Βοστώνη συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι πηδούν στα τρένα. Άλλοι στους σταθμούς του Μετρό. Άλλοι γυρνάν την καραμπίνα στο μούτρα τους. Άλλοι βρίσκουν τους αγαπημένους νεκρούς από εγκληματικές ενέργειες. Άλλοι πεθαίνουν στα χειρουργεία. Άλλοι πεθαίνουν γιατί δεν τους επιτράπηκε να χειρουργηθούν. Τα δελτία είναι γεμάτα θανάτους Ελλήνων.

3500 είναι μόνο οι αυτοκτονίες που έχουν προκληθεί από τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι ολιγαρχίες, διεθνείς και ντόπιες,  και οι Μανδραβέληδες αυτής της χώρας να μας μιλούν για την έλλειψη σεβασμού που δείξαμε στους νεκρούς της Βοστώνης -αν και ελάχιστοι Έλληνες δείξανε έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς της Βοστώνης.  

Τι είδους λογική είναι αυτή;

Μια «λογική» που εμείς σαν λαός γνωρίζουμε δυστυχώς πολύ καλά: Η Δοσι-λογική   

                

Read More »