Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες. Οι πύλες της κολάσεως άξαφνα έχουν ανοίξει όλες. Παντού προβλήματα, σε όλους τους κλάδους, σε όλες τις ομάδες, σε όλες τις ηλικίες. Φυσικά τα προβλήματα που τώρα μπορούμε πλέον και βλέπουμε δεν είναι προϊόντα της οικονομικής κρίσης ούτε των πολιτικών των τελευταίων 5 ετών. Σίγουρα έχουν φτάσει σε τρομακτική έξαρση χάρη σε αυτά αλλά ήταν εκεί επί τριάντα χρόνια και διαλέγαμε να κάνουμε τα στραβά μάτια ή να τα στοιβάζουμε κάτω από το χαλάκι. Η όλη ιστορία μου θυμίζει έναν καλοταϊσμένο που στα δύσκολα θυμήθηκε ένα ταππεράκι παστίτσιο που για μήνες το σνόμπαρε. Όταν τα ανοίγει με προσμονή διαπιστώνει με έκπληξη ότι είναι σκουληκοφαγωμένο. Τώρα ανακαλύπτουμε όλα τα προβλήματα.
Αν τα ζητήματα ήταν καθαρά οικονομικά, μια υγιής και αλληλέγγυα κοινωνία θα μπορούσε αποφασιστικά να τα ξεπεράσει. Αντ’ αυτού βλέπουμε ένα άτυπο και άοπλο προς το παρόν εμφύλιο, συνδικάτο κατά συνδικάτου, ομάδα κατά ομάδας, άνθρωπος κατά ανθρώπου, με αποτέλεσμα οι κοινωνικές εντάσεις να φτάνουν φαφούτες στις ηγετικές ομάδες που τις προκαλούν. Ακριβώς αυτό που θέλουν και αυτοί δηλαδή.
Μέσα σε όλα αυτά θυμηθήκαμε τα παιδιά. Την παιδική βία, τα παιδοψυχολογικά, τα σχολεία τους, το μέλλον τους. Θυμάμαι σε ένα μυθιστόρημα που κάποτε έγραψα (Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, εκδ Οξύ 2008), τον κεντρικό ήρωα μόλις ανακτά τις αισθήσεις του από ένα τροχαίο να σκέφτεται έντρομος ¨Και τα παιδιά, τι πάθαν τα παιδιά. Ευτυχώς δεν έκανα παιδιά. Η ανυποστασία τους τα προστάτεψε¨.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει σήμερα. Η ανυπαρξία μας, η ανυπαρξία θεσμών, ιδεών, παραδειγμάτων, ενδιαφέροντος, κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης τα καταστρέφει.
Βέβαια η ελληνική κοινωνία, βαθιά συντηρητική, ήταν πάντα εχθρική προς τη νεανικότητα και το νεωτερισμό όταν αυτά ήταν φυσικές εκδηλώσεις της νεανικής ανησυχίας, του νεανικού νεύρου και κινητικότητας. Θυμάμαι πως διακωμωδούσαν το 50 και το 60 οι ελληνικές ταινίες το χίπικο κίνημα λέγαντας τους νέους γιεγιεδες, θυμάμαι το νόμο περί τεντυμποϊσμού, θυμάμαι το 80 τις ταινίες του Δαλιανίδη που ξεφτιλίζαν την ροκ αντίληψη και το πανκ κίνημα. Θυμάμαι. Θυμάμαι τους γονείς το 80 και 90 να ωθούν από το αυτί τα παιδιά τους σε πατερναλιστικές και κομφορμιστικές επιλογές: Παιδί μου, το πτυχίο σου και μια θεσούλα στο δημόσιο. Και θυμάμαι τις ελληνικές σειρές που τουλάχιστον από την εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης τα παιδιά παρουσιάζονταν χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς χαρίσματα και προβλήματα. Εξαρτήματα της οικογένειας, μικρομέγαλοι κλώνοι. Σε ποιον μοιάζεις εσύ παιδί μου, της μάνας σου ή του πατέρα σου. Της δικιάς σου μάνας ήθελα να απαντήσω εγώ αλλά φοβόμουν το χαστούκι και τους χαρακτηρισμούς περί αλήθειας… Αυτή την εικόνα του παγερού κομφορμισμού της ελληνικής κοινωνίας την περιέγραψε η Βιτάλη τραγουδώντας ¨είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιός μου το ανταλλακτικό. Θα ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας…¨
Και ξαφνικά η παιδοψυχοκτόνα αυτή κοινωνία θυμάται αναδρομικά τα παιδιά, το μέλλον που βλέπει αμαχητί να χάνεται. Ανώφελες συζητήσεις επί συζητήσεων, φιλοσοφικές τοποθετήσεις, φληναφήματα, διάσταση με την πραγματικότητα, μια κατάσταση που θυμίζει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών όταν έχει να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα.
Τα παιδιά μιμούνται και διδάσκονται από το παράδειγμα. Μπορεί οι γονείς να μεταφέρουν στα παιδιά τις ψηλότερες ιδέες αλλά όταν το παιδί τους ακούει να καυγαδίζουν για τον τάδε λογαριασμό, ή όταν βλέπει το χαμόγελο του μπαμπά μετά την αγορά του καινούριου αμαξιού ή τη μαμά μετά από μια ακριβή αγορά της, ξέρει ότι του λεν ψέματα. Τα λεφτά όμως δεν αμφιταλαντεύονται. Τα λεφτά αγοράζουν πράματα. Τα λεφτά κινούν τους ανθρώπους. Τα λεφτά κινούν τον κόσμο. Η σύγκρουση που η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα προκαλεί στα παιδιά λύεται συνήθως υπέρ του πιο απτού και εύληπτου. Φράγκα και ιδιοκτησία. Και τεράστια θέλω.
Η τηλεόραση δεν λέει ψέματα. Εκπέμπει θέλω. Εκτρέφει θέλω. Και χτυπάει σε κείνο το νεύρο που είναι ο αρχαιότερος ίσως εχθρός της ανθρωπότητας και των κοινωνιών, την απληστία που μπορεί να ισοπεδώσει θεσμούς και ιδεολογίες στο διάβα της. Και το κάνει. Η απληστία. Ένας από τους θεμέλιους λίθους του καπιταλισμού. Θέλω περισσότερα, θέλω όλο τον κόσμο. Μπορώ. Μπορείς και συ. Σε ένα από τα καταστροφικότερα ανθρώπινα ελαττώματα και τα ψεύδη που το γαρνίρισαν χτίστηκε ένας ολόκληρος, καταστροφικός, βαμπιρικός πολιτισμός, που αν δεν καταρρεύσει από τις εσωτερικές του συγκρούσεις και αντιφάσεις θα αποδειχτεί ο καταστροφικότερος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τα παιδιά λοιπόν. Τα παιδιά και οι νέοι ήταν οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο αυτού του πολιτισμού. Για αυτό και σε όσα από αυτά απέμειναν κάποιες ευαισθησίες, αυτά απλά κλείσαν τους δέκτες τους. Απαξίωσαν τα πάντα. Τους γονείς, το φλερτ, την εκπαίδευση. Τα ψέματα που στόλιζαν μια πραγματικότητα που έβλεπαν να αναπτύσσεται αδυσώπητα. Χαθήκαν σε καινούριους κόσμους. Αφού ο κόσμος σας είναι ψεύτικος θα καταφύγω σε μια άλλη εικονικότητα ή στην πιο σκληρή πλευρά της πραγματικότητας. Για μια μεγάλη μερίδα των νεόφερτων ανθρώπων, το δίλημμα ήταν η ιντερνετική εικονικότητα με το δικό της κανονιστικό και συμπεριφορικό πλαίσιο ή ο πρωτογονικός κόσμος της βίας.
Τα παιδιά χρόνια τώρα μας φτύνουν και για μας πέρα βρέχει.
Τα παιδιά, κάποια παιδιά ξέρουν ότι το μέλλον τους έχει κλαπεί και προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτή την μεταποκαλυπτική πραγματικότητα, σε αυτό τον Μαντ Μαξ σύμπαν, προτού εμείς αναγνωρίσουμε τι κόσμο φτιάξαμε για αυτά. Πριν καταλάβουμε ότι στον κόσμο που τους παραδίδουμε, τον κόσμο στον οποίο τα παραδίδουμε δεμένα οπισθάγκωνα, το πρώτο πράμα και μοναδικό πράμα που έχουν να κάνουν είναι να επιβιώσουν. Με κάθε δυνατό τρόπο και μέθοδο. Τα παιδιά σήμερα είναι επιβιωτές. Πριν γίνουν βιοπαλαιστές είναι ήδη επιβιωτές.
Και μας δίνουν και αυτά στυγνά όπως κάναμε και μεις σε αυτά. Θέλω αυτό θέλω το άλλο, αν δε μου δώσεις αυτό δε θα σαι καλός γονέας. Θέλω τα πάντα γιατί κοίτα τι έχουν τα άλλα παιδάκια. Μας δένουν ακόμη σκληρότερα στο σύστημα. Είναι η πιο τίμια νέμεσις μας για αυτόν τον απανθρωπισμό που στο σύνολο μας στηρίξαμε.
Κάποτε πουλούσαν την ψυχή τους στο διάολο ακριβούτσικα. Σήμερα που η ψυχή έγινε μια χρηματιστηριακή φούσκα, νόμισμα σε συνεχείς υποτιμήσεις, ο διάβολος αγοράζει ψυχές πουλώντας τους δάνεια: Στεγαστικά για τα ακίνητα, καταναλωτικά για τα κινητά και τα αυτοκίνητα. Σήμερα ο διάβολος είναι το υπόδειγμα του επιχειρηματία: εξαγοράζει ψυχές και συνειδήσεις βγάζοντας παράλληλα και κέρδος. Και το μέλλον ολόκληρο υποθήκη.
Αυτά τα παιδιά, το μέλλον που ήδη υποθηκεύσαμε για λίγη περισσότερη άνεση, για λίγα περισσότερα θέλω και για το δικαίωμα του να φροντοφωνάζουμε τον Θελισμό και να προβάλουμε την απληστία σαν αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα και κινητήρια δύναμη της προόδου, τα παιδιά που είχαν τροφούς τα Θέλω των ταπεινών ελύτρων, θα μεταφέρουν τα θέλω τους στα σχολεία, στις παρέες και στην κοινωνία. Μεταδίδουν την αρρώστια ως ισοδύναμοι φορείς της. Έτσι θα μας πληρώσουν τη χάρη που τους κάναμε να τα πουλήσουμε όσο όσο σε ένα ανθρωποφάγο μηχανισμό. Με πολλαπλάσια απανθρωπιά. Θέλουμε να μιλάμε για την ψυχοπαθολογία των παιδικών συμπεριφορών σήμερα; Ας κοιτάξουμε κατάματα την ψυχοπαθολογία του πολιτισμού αυτού, ας έχουμε τουλάχιστον το θάρρος να πετάξουμε τα φίλτρα μας και να κοιτάξουμε στα μάτια το τέρας που επιτρέψαμε να τραφεί με τις σάρκες και την ψυχή μας.
Δεν είμαστε σε θέση να ¨προστατέψουμε¨ τα παιδιά μας. Δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας.
Δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Πώς να τα προστατεύσουμε από αυτό που εμείς οι ίδιοι τους κάναμε; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι στα σταθούμε στο πλάι τους στο δικό τους αγώνα για επιβίωση και διάσωση της ανθρωπιάς. Γιατί εμείς ποτέ δεν πολεμήσαμε αλλά παραδώσαμε έναν πόλεμο σε αυτά.
Θέλετε λύσεις; Η πολιτεία να απαγορεύσει τις παιδικές διαφημίσεις που μετατρέπουν το μελλοντικό πολίτη σε καταναλωτή, στην κολώνα του συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να απαγορευτούν και οι διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας αφού καταφέραμε σαν έξυπνοι πίθηκοι που είμαστε να μετατρέψουμε το κινητό τηλέφωνο από χρηστικό εργαλείο επικοινωνίας σε σύμβολο κοινωνικού κύρους, σε παράσημο πλεονεξίας.
Δεν θα το κάνει η πολιτεία. Ποια πολιτεία; Δεν θα το κάνει η εξουσία. Δεν θα το κάνει η εξουσία; Κάντε το εσείς. Κλείστε τους την τηλεόραση. Κλείστε τη δίοδο στις πύλες της απληστίας, της ανοησίας και του ελέγχου των συνειδήσεων.
Έτσι θα προστατέψετε τα παιδιά σας; Όχι. Τα πιο προστατευμένα παιδιά σήμερα είναι τα παιδιά χωρίς ηθικά βάρη και ευθύνες. Τα παιδιά τα αποστειρωμένα από οποιαδήποτε ανθρωπιστικό περιεχόμενο και έγνοια. Τα παιδιά εξουσιαστές. Τα παιδιά επιβιωτές. Τα μη-παιδιά που μεγαλώνουν μαζί με τα δικά σας. Έτσι θα προστατέψετε τα παιδιά σας; Όχι. Αλλά τουλάχιστον θα προστατέψετε τη σπίθα της ανθρωπιάς μέσα τους, την ελπίδα. Το μέλλον των παιδιών τους.
Η ανιδεολογία κέρδισε και αφομοίωσε την ψευτοϊδεολογία όπως ήταν αναμενόμενο. Σε αυτόν το μεταμφιεσμένο ανιδεολογικό σύμπαν, ο πόλεμος των ιδεών και των ανθρωπιστικών αξιών μαίνεται. Νιώθω ότι αυτό είναι το τελευταίο μας οχυρό και η πρώτη μάχη που τουλάχιστον η δικιά μου γενιά ποτέ δεν πολέμησε αλλά προπαρασκεύασε. Ο πόλεμος των ιδεών σε έναν ανιδεολογικό κόσμο. Η πρώτη και τελευταία καθοριστική μάχη σε ένα άνισο πόλεμο. Πόλεμο άνισο γιατί παραδώσαμε όλα τα όπλα μας στον εχθρό: Τη δημοκρατία, την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, το νόμο, την ανεξάρτητη επιστήμη. Τους τα δώσαμε. Χέρι χέρι.
Αν πάψουμε να' μαστε φαντάσματα που φλυαρούν και διαφωνούν μεταξύ τους για τα αίτια του αφανισμού τους ίσως τα παιδιά να συγκινηθούν από το δράμα μας, αν καταφέρουμε να τους μεταδώσουμε το μήνυμα που υπάρχει στο αδιέξοδο μας, ίσως τα παιδιά να πολεμήσουν ξανά για αυτά που πουλήσαμε. Τα παιδιά μπορεί να συγκινηθούν από το δράμα μας, όχι από τα χάλια μας. Αν καταφέρουμε να τους μιλήσουμε για αυτά που τώρα εμείς οι πλανεμένοι αρχίζουμε μαζικά να συνειδητοποιούμε. Ότι βιομηχανικός πολιτισμός δεν σημαίνει ότι οι κοινωνίες είναι βιομηχανίες και οι πολίτες εξαρτήματα. Ότι οικονομική πρόοδος δεν σημαίνει ότι οι κοινωνίες είναι αγορές.
ΤΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ;
__Ν' απαγορευτούν οι παιδικές διαφημίσεις __
Του Πέτρου Αργυρίου
(TVXS/ 08/10/2010)
Του Πέτρου Αργυρίου
(TVXS/ 08/10/2010)
Αν τα ζητήματα ήταν καθαρά οικονομικά, μια υγιής και αλληλέγγυα κοινωνία θα μπορούσε αποφασιστικά να τα ξεπεράσει. Αντ’ αυτού βλέπουμε ένα άτυπο και άοπλο προς το παρόν εμφύλιο, συνδικάτο κατά συνδικάτου, ομάδα κατά ομάδας, άνθρωπος κατά ανθρώπου, με αποτέλεσμα οι κοινωνικές εντάσεις να φτάνουν φαφούτες στις ηγετικές ομάδες που τις προκαλούν. Ακριβώς αυτό που θέλουν και αυτοί δηλαδή.
Μέσα σε όλα αυτά θυμηθήκαμε τα παιδιά. Την παιδική βία, τα παιδοψυχολογικά, τα σχολεία τους, το μέλλον τους. Θυμάμαι σε ένα μυθιστόρημα που κάποτε έγραψα (Τα Άγρια Ζώα της Πόλης, εκδ Οξύ 2008), τον κεντρικό ήρωα μόλις ανακτά τις αισθήσεις του από ένα τροχαίο να σκέφτεται έντρομος ¨Και τα παιδιά, τι πάθαν τα παιδιά. Ευτυχώς δεν έκανα παιδιά. Η ανυποστασία τους τα προστάτεψε¨.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει σήμερα. Η ανυπαρξία μας, η ανυπαρξία θεσμών, ιδεών, παραδειγμάτων, ενδιαφέροντος, κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης τα καταστρέφει.
Βέβαια η ελληνική κοινωνία, βαθιά συντηρητική, ήταν πάντα εχθρική προς τη νεανικότητα και το νεωτερισμό όταν αυτά ήταν φυσικές εκδηλώσεις της νεανικής ανησυχίας, του νεανικού νεύρου και κινητικότητας. Θυμάμαι πως διακωμωδούσαν το 50 και το 60 οι ελληνικές ταινίες το χίπικο κίνημα λέγαντας τους νέους γιεγιεδες, θυμάμαι το νόμο περί τεντυμποϊσμού, θυμάμαι το 80 τις ταινίες του Δαλιανίδη που ξεφτιλίζαν την ροκ αντίληψη και το πανκ κίνημα. Θυμάμαι. Θυμάμαι τους γονείς το 80 και 90 να ωθούν από το αυτί τα παιδιά τους σε πατερναλιστικές και κομφορμιστικές επιλογές: Παιδί μου, το πτυχίο σου και μια θεσούλα στο δημόσιο. Και θυμάμαι τις ελληνικές σειρές που τουλάχιστον από την εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης τα παιδιά παρουσιάζονταν χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς χαρίσματα και προβλήματα. Εξαρτήματα της οικογένειας, μικρομέγαλοι κλώνοι. Σε ποιον μοιάζεις εσύ παιδί μου, της μάνας σου ή του πατέρα σου. Της δικιάς σου μάνας ήθελα να απαντήσω εγώ αλλά φοβόμουν το χαστούκι και τους χαρακτηρισμούς περί αλήθειας… Αυτή την εικόνα του παγερού κομφορμισμού της ελληνικής κοινωνίας την περιέγραψε η Βιτάλη τραγουδώντας ¨είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιός μου το ανταλλακτικό. Θα ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας…¨
Και ξαφνικά η παιδοψυχοκτόνα αυτή κοινωνία θυμάται αναδρομικά τα παιδιά, το μέλλον που βλέπει αμαχητί να χάνεται. Ανώφελες συζητήσεις επί συζητήσεων, φιλοσοφικές τοποθετήσεις, φληναφήματα, διάσταση με την πραγματικότητα, μια κατάσταση που θυμίζει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών όταν έχει να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα.
Τα παιδιά μιμούνται και διδάσκονται από το παράδειγμα. Μπορεί οι γονείς να μεταφέρουν στα παιδιά τις ψηλότερες ιδέες αλλά όταν το παιδί τους ακούει να καυγαδίζουν για τον τάδε λογαριασμό, ή όταν βλέπει το χαμόγελο του μπαμπά μετά την αγορά του καινούριου αμαξιού ή τη μαμά μετά από μια ακριβή αγορά της, ξέρει ότι του λεν ψέματα. Τα λεφτά όμως δεν αμφιταλαντεύονται. Τα λεφτά αγοράζουν πράματα. Τα λεφτά κινούν τους ανθρώπους. Τα λεφτά κινούν τον κόσμο. Η σύγκρουση που η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα προκαλεί στα παιδιά λύεται συνήθως υπέρ του πιο απτού και εύληπτου. Φράγκα και ιδιοκτησία. Και τεράστια θέλω.
Η τηλεόραση δεν λέει ψέματα. Εκπέμπει θέλω. Εκτρέφει θέλω. Και χτυπάει σε κείνο το νεύρο που είναι ο αρχαιότερος ίσως εχθρός της ανθρωπότητας και των κοινωνιών, την απληστία που μπορεί να ισοπεδώσει θεσμούς και ιδεολογίες στο διάβα της. Και το κάνει. Η απληστία. Ένας από τους θεμέλιους λίθους του καπιταλισμού. Θέλω περισσότερα, θέλω όλο τον κόσμο. Μπορώ. Μπορείς και συ. Σε ένα από τα καταστροφικότερα ανθρώπινα ελαττώματα και τα ψεύδη που το γαρνίρισαν χτίστηκε ένας ολόκληρος, καταστροφικός, βαμπιρικός πολιτισμός, που αν δεν καταρρεύσει από τις εσωτερικές του συγκρούσεις και αντιφάσεις θα αποδειχτεί ο καταστροφικότερος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τα παιδιά λοιπόν. Τα παιδιά και οι νέοι ήταν οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο αυτού του πολιτισμού. Για αυτό και σε όσα από αυτά απέμειναν κάποιες ευαισθησίες, αυτά απλά κλείσαν τους δέκτες τους. Απαξίωσαν τα πάντα. Τους γονείς, το φλερτ, την εκπαίδευση. Τα ψέματα που στόλιζαν μια πραγματικότητα που έβλεπαν να αναπτύσσεται αδυσώπητα. Χαθήκαν σε καινούριους κόσμους. Αφού ο κόσμος σας είναι ψεύτικος θα καταφύγω σε μια άλλη εικονικότητα ή στην πιο σκληρή πλευρά της πραγματικότητας. Για μια μεγάλη μερίδα των νεόφερτων ανθρώπων, το δίλημμα ήταν η ιντερνετική εικονικότητα με το δικό της κανονιστικό και συμπεριφορικό πλαίσιο ή ο πρωτογονικός κόσμος της βίας.
Τα παιδιά χρόνια τώρα μας φτύνουν και για μας πέρα βρέχει.
Τα παιδιά, κάποια παιδιά ξέρουν ότι το μέλλον τους έχει κλαπεί και προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτή την μεταποκαλυπτική πραγματικότητα, σε αυτό τον Μαντ Μαξ σύμπαν, προτού εμείς αναγνωρίσουμε τι κόσμο φτιάξαμε για αυτά. Πριν καταλάβουμε ότι στον κόσμο που τους παραδίδουμε, τον κόσμο στον οποίο τα παραδίδουμε δεμένα οπισθάγκωνα, το πρώτο πράμα και μοναδικό πράμα που έχουν να κάνουν είναι να επιβιώσουν. Με κάθε δυνατό τρόπο και μέθοδο. Τα παιδιά σήμερα είναι επιβιωτές. Πριν γίνουν βιοπαλαιστές είναι ήδη επιβιωτές.
Και μας δίνουν και αυτά στυγνά όπως κάναμε και μεις σε αυτά. Θέλω αυτό θέλω το άλλο, αν δε μου δώσεις αυτό δε θα σαι καλός γονέας. Θέλω τα πάντα γιατί κοίτα τι έχουν τα άλλα παιδάκια. Μας δένουν ακόμη σκληρότερα στο σύστημα. Είναι η πιο τίμια νέμεσις μας για αυτόν τον απανθρωπισμό που στο σύνολο μας στηρίξαμε.
Κάποτε πουλούσαν την ψυχή τους στο διάολο ακριβούτσικα. Σήμερα που η ψυχή έγινε μια χρηματιστηριακή φούσκα, νόμισμα σε συνεχείς υποτιμήσεις, ο διάβολος αγοράζει ψυχές πουλώντας τους δάνεια: Στεγαστικά για τα ακίνητα, καταναλωτικά για τα κινητά και τα αυτοκίνητα. Σήμερα ο διάβολος είναι το υπόδειγμα του επιχειρηματία: εξαγοράζει ψυχές και συνειδήσεις βγάζοντας παράλληλα και κέρδος. Και το μέλλον ολόκληρο υποθήκη.
Αυτά τα παιδιά, το μέλλον που ήδη υποθηκεύσαμε για λίγη περισσότερη άνεση, για λίγα περισσότερα θέλω και για το δικαίωμα του να φροντοφωνάζουμε τον Θελισμό και να προβάλουμε την απληστία σαν αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα και κινητήρια δύναμη της προόδου, τα παιδιά που είχαν τροφούς τα Θέλω των ταπεινών ελύτρων, θα μεταφέρουν τα θέλω τους στα σχολεία, στις παρέες και στην κοινωνία. Μεταδίδουν την αρρώστια ως ισοδύναμοι φορείς της. Έτσι θα μας πληρώσουν τη χάρη που τους κάναμε να τα πουλήσουμε όσο όσο σε ένα ανθρωποφάγο μηχανισμό. Με πολλαπλάσια απανθρωπιά. Θέλουμε να μιλάμε για την ψυχοπαθολογία των παιδικών συμπεριφορών σήμερα; Ας κοιτάξουμε κατάματα την ψυχοπαθολογία του πολιτισμού αυτού, ας έχουμε τουλάχιστον το θάρρος να πετάξουμε τα φίλτρα μας και να κοιτάξουμε στα μάτια το τέρας που επιτρέψαμε να τραφεί με τις σάρκες και την ψυχή μας.
Δεν είμαστε σε θέση να ¨προστατέψουμε¨ τα παιδιά μας. Δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας.
Δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Πώς να τα προστατεύσουμε από αυτό που εμείς οι ίδιοι τους κάναμε; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι στα σταθούμε στο πλάι τους στο δικό τους αγώνα για επιβίωση και διάσωση της ανθρωπιάς. Γιατί εμείς ποτέ δεν πολεμήσαμε αλλά παραδώσαμε έναν πόλεμο σε αυτά.
Θέλετε λύσεις; Η πολιτεία να απαγορεύσει τις παιδικές διαφημίσεις που μετατρέπουν το μελλοντικό πολίτη σε καταναλωτή, στην κολώνα του συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να απαγορευτούν και οι διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας αφού καταφέραμε σαν έξυπνοι πίθηκοι που είμαστε να μετατρέψουμε το κινητό τηλέφωνο από χρηστικό εργαλείο επικοινωνίας σε σύμβολο κοινωνικού κύρους, σε παράσημο πλεονεξίας.
Δεν θα το κάνει η πολιτεία. Ποια πολιτεία; Δεν θα το κάνει η εξουσία. Δεν θα το κάνει η εξουσία; Κάντε το εσείς. Κλείστε τους την τηλεόραση. Κλείστε τη δίοδο στις πύλες της απληστίας, της ανοησίας και του ελέγχου των συνειδήσεων.
Έτσι θα προστατέψετε τα παιδιά σας; Όχι. Τα πιο προστατευμένα παιδιά σήμερα είναι τα παιδιά χωρίς ηθικά βάρη και ευθύνες. Τα παιδιά τα αποστειρωμένα από οποιαδήποτε ανθρωπιστικό περιεχόμενο και έγνοια. Τα παιδιά εξουσιαστές. Τα παιδιά επιβιωτές. Τα μη-παιδιά που μεγαλώνουν μαζί με τα δικά σας. Έτσι θα προστατέψετε τα παιδιά σας; Όχι. Αλλά τουλάχιστον θα προστατέψετε τη σπίθα της ανθρωπιάς μέσα τους, την ελπίδα. Το μέλλον των παιδιών τους.
Η ανιδεολογία κέρδισε και αφομοίωσε την ψευτοϊδεολογία όπως ήταν αναμενόμενο. Σε αυτόν το μεταμφιεσμένο ανιδεολογικό σύμπαν, ο πόλεμος των ιδεών και των ανθρωπιστικών αξιών μαίνεται. Νιώθω ότι αυτό είναι το τελευταίο μας οχυρό και η πρώτη μάχη που τουλάχιστον η δικιά μου γενιά ποτέ δεν πολέμησε αλλά προπαρασκεύασε. Ο πόλεμος των ιδεών σε έναν ανιδεολογικό κόσμο. Η πρώτη και τελευταία καθοριστική μάχη σε ένα άνισο πόλεμο. Πόλεμο άνισο γιατί παραδώσαμε όλα τα όπλα μας στον εχθρό: Τη δημοκρατία, την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, το νόμο, την ανεξάρτητη επιστήμη. Τους τα δώσαμε. Χέρι χέρι.
Αν πάψουμε να' μαστε φαντάσματα που φλυαρούν και διαφωνούν μεταξύ τους για τα αίτια του αφανισμού τους ίσως τα παιδιά να συγκινηθούν από το δράμα μας, αν καταφέρουμε να τους μεταδώσουμε το μήνυμα που υπάρχει στο αδιέξοδο μας, ίσως τα παιδιά να πολεμήσουν ξανά για αυτά που πουλήσαμε. Τα παιδιά μπορεί να συγκινηθούν από το δράμα μας, όχι από τα χάλια μας. Αν καταφέρουμε να τους μιλήσουμε για αυτά που τώρα εμείς οι πλανεμένοι αρχίζουμε μαζικά να συνειδητοποιούμε. Ότι βιομηχανικός πολιτισμός δεν σημαίνει ότι οι κοινωνίες είναι βιομηχανίες και οι πολίτες εξαρτήματα. Ότι οικονομική πρόοδος δεν σημαίνει ότι οι κοινωνίες είναι αγορές.
ΤΙ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙ;
