Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Είμαστε όλοι μετανάστες

Είμαστε όλοι μετανάστες.
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)
Είμαστε όλοι μετανάστες.
Αυτό δεν είναι κάποιο από τα αγαπημένα λαϊκίστικα συνθήματα της αριστεράς. Δεν είναι σύνθημα. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα που τείνουμε να ξεχνάμε καθώς είμαστε ένας λαός σκοπίμως λοβοτομημένος με τα κέντρα της ιστορικής μνήμης του να έχουν πειραχτεί. Μπορεί να διαφωνείτε με τον όρο λαός, ελπίζω όμως να συμφωνήσετε με το ανιστόρητο της κατάστασής του.
Γιατί οι Έλληνες είναι ένας λαός μεταναστών. Είναι βαρύ να χαρακτηρίζεις ένα έθνος μεταναστών ξενοφοβικό, όχι γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβαίνει αλλά γιατί κάτι τέτοιο, στο βαθμό που συμβαίνει, δείχνει την ορθότητα της πρώτης διατύπωσης: Οι Έλληνες μοιάζουν με παλιά κασέτα που έχει σβηστεί πολλαπλές φορές και έχει πολλαπλές εγγραφές. Εξ’ ου και η παραγόμενη κακοφωνία τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Είμαστε λαός μεταναστών. Όχι μόνο επειδή είμαστε μεταναστευτικός λαός. Αλλά επειδή ιστορικά δεινά μας έσπρωχναν μακριά ή μας επανέφεραν πίσω σε αυτό το χώρο που ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά μας φορτία και πρόσημα πολλοί από μας συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως πατρίδα
Με τη μικρασιατική καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμών έρχονται στην εναπομείνασα Ελλάδα περίπου 1,5 εκατομμύριο Ελλήνων προσφύγων κυρίως από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, οι περισσότεροι από τους οποίους ευρισκόμενοι σε κατάσταση πενίας.
Τα ακραία βιοτικά φαινόμενα που προκύπτουν, δυσχεραίνουν το βίο πρωτίστως των προσφύγων αλλά και δευτερευόντως των «ντόπιων» κατοίκων. Η ελίτ της εποχής βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία για φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις χτυπώντας την υπάρχουσα εργατική τάξη. Λόγω των ακραίων κατά τόπους βιοτικών συνθηκών, στερεότυπα και προκαταλήψεις αναπτύσσονται κατά των προσφύγων, προκαταλήψεις που η άρχουσα τάξη για προφανείς λόγους ηδονίζεται να ενισχύει. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια από της ιστορικές αφηγήσεις για την εποχή:
«Με το που πάτησαν το πόδι τους στις ελληνικές ακτές, οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου ήρθαν αντιμέτωποι με την πιο άγρια και στυγνή εκμετάλλευση από το κεφάλαιο, το οποίο είδε σε αυτούς ένα ιδιαίτερα ευάλωτο και χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, που καταναγκασμένο από τις ανάγκες της άμεσης επιβίωσης, θα ήταν έτοιμο να δεχθεί οποιασδήποτε όρους και συνθήκες εργασίας.
Ταυτόχρονα, οι εργοδότες προσέβλεπαν στο πλεονάζον προσφυγικό εργατικό δυναμικό προκειμένου να ξεφορτωθούν –ή τουλάχιστον να εξουδετερώσουν- ένα περισσότερο έμπειρο και μαχητικό προλεταριάτο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μέσα από τους εργατικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου…
Το γεγονός δεν πέρασε ανεκμετάλλευτο από τους εργοδότες, οι οποίοι επέδειξαν ιδιαίτερη ευρηματικότητα στην αξιοποίηση των όποιων εθνικών-πολιτισμικών διαφορών μεταξύ τους, με σκοπό τη διάσπαση της ταξικής τους ενότητας»…
Δεν ήταν όμως αυτός ο μόνος αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα τη δεκαετία του 1920.
Καταρχάς, είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της ιδεολογικοπολιτικής ενσωμάτωσης που δρούσαν μέσα στους συνοικισμούς. Σχεδόν ταυτόχρονα με την άφιξη των προσφύγων, μια νέα «τάξη» εμφανίσθηκε μέσα από τις γραμμές τους, γνωστή και με τον λαοφιλή χαρακτηρισμό «προσφυγοπατέρες» ή «τζορμπατζίδες» (έλληνες πρόκριτοι και γαιοκτήμονες στην οθωμανική αυτοκρατορία). Τα μέλη της νέας αυτής κοινωνικής και οικονομικής «τάξης» ενσωματώθηκαν γρήγορα στο υπάρχον status quo, τοποθετούμενοι σε διευθυντικά πόστα τραπεζικών οργανισμών, Υπουργείων, της ΕΑΠ κ.α. Την ίδια στιγμή που η συντριπτική μάζα των συμπατριωτών τους, δοκιμαζόμενη από την πείνα και τη φτώχεια, πάλευε να λάβει έστω και ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που δικαιούταν, εκείνοι απολάμβαναν «ειδικής» μεταχείρισης, εξασφαλίζοντας προνομιακά δάνεια από την Εθνική Τράπεζα για την χρηματοδότηση επιχειρήσεων, κλπ. Διαμορφώθηκε έτσι μια «ελίτ» μεταξύ των προσφυγικών πληθυσμών».
Η Ελλάδα έχει μεγάλη ιστορία πουλημένων τομαριών, ή αν θέλετε να το θέσουμε ευγενικότερα, φιλοτομαριστών κάποιοι από τους οποίους προέρχονταν από τα παρελθόντα καθεστώτα και επιβίωσαν παρέχοντας στα νέα καθεστώτα τη «διοικητική τους εμπειρία» και κάποιοι προερχόμενοι από τις νέες συνθήκες πλειοδότησαν εις βάρος των συμπατριωτών για να αποκτήσουν εις βάρους τους προνόμια.
Για τα τομάρια της εποχής χαρακτηριστική, ανατριχιαστική και μάλλον αδιαμφισβήτητη είναι η ιστορική μαρτυρία του εφήβου τότε Ηλία Βενέζη στο βιβλίου του «Το νούμερο 31328»: Έλληνες συνεργάστηκαν με Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων των ταγμάτων εργασίας,. Αυτοί οι Έλληνες ήταν όχι μόνο επιστάτες αλλά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη Τούρκων για τις υπηρεσίες που τους προσέφεραν, μεταλλάχτηκαν σε εμπόρους μαύρης εργασίας δημιουργώντας μια μικρή περιουσία από τον ιδρώτα, την αγωνία και το θάνατο των συμπατριωτών τους.
Και η τιμωρία τους; Πολλοί από αυτούς έκλεψαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα που οι οικογένειες των κρατουμένων στα τάγματα εργασίας κινήσαν γη και ουρανό για να εξασφαλίσουν και να μπορέσουν να σώσουν τους ανθρώπους τους φέρνοντας τους στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο οι εν λόγω κύριοι επιστάτες-σκλαβέμποροι-προδότες ήρθαν στην Ελλάδα με ένα γερό κομπόδεμα φτιαγμένο από το αίμα και τα οστά συμπατριωτών τους. Αφού συνεργάστηκαν με τον Τούρκο αξιωματικό και γαιοκτήμονα θα τους ήταν σχεδόν ευχάριστο να συνεργαστούν με τον Έλληνα εργοδότη, εις βάρος πάλι των συμπατριωτών τους, προσφύγων και μη.
Νέο μεγάλο κύμα Ελλήνων προσφύγων θα προκύψει από την ισοπέδωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή και τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που αυτή επέβαλε. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή. Μετά τον εμφύλιο έχουμε νέο κύμα Ελλήνων προσφύγων, αυτή τη φορά πολιτικών που θα φύγουν προς κομμουνιστικές χώρες.
Τη δεκαετία του 1950 και του 1960 όπου και συμβαίνει το φαινόμενο του λεγόμενου «Ελληνικού οικονομικού θαύματος» έχουμε ένα νέο φαινόμενο μετανάστευσης: Την εσωτερική μετανάστευση, η οποία συνδέθηκε με την όποια βιομηχανική ανάπτυξη αλλά κυρίως με το κατασκευαστικό όργιο της εποχής. Οι Έλληνες αφήνουν τους τόπους τους, τον άφθονο ζωτικό τους χώρο και καταφτάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα. Δουλειά, πτυχία και η ηλίθια ικανοποίηση του να αποκτήσουν ένα, δύο και περισσότερα διαμερίσματα στις πολυόροφες τρόγλες-κλουβιά που μολύνουν και σήμερα το αστικό τοπίο.
Οι Έλληνες έχουν πέσει για μια ακόμη φορά θύμα εργασιακής εκμετάλλευσης. Για μια ακόμη φορά μετανάστες στον τόπο τους. Δε φαίνεται να τους νοιάζει. Τα λεφτά και οι προοπτικές είναι καλά. Το φαινόμενο που περιγράφεται με τον σχεδόν κωμικό όρο αστυφιλία συνεχίζεται και τις επόμενες δεκαετίες, ενθαρρυνόμενο από την κεντρική πολιτική ηγεσία και την εργοδοσία. Οι Έλληνες βρίσκονται παγιδευμένοι στις μεγαλοπούλεις που’ χτήσαν με τα χέρια τους. Η δομή και κατανομή του Ελληνικού πληθυσμού αλλάζει δραματικά. Τα 7/10 του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται εγκλωβισμένα στα αστικά κέντρα. Η Αθήνα τερατοποιείται. Μια νέα αστική τάξη έχει δημιουργηθεί. Η (βι)αστική τάξη, χωρίς συνείδηση, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς κουλτούρα, χωρίς βαθειά παιδία, χωρίς όραμα, μεταφέροντας τις κοινοτικές της συνήθειες στο βίο του άστυ. Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προλάβει να γίνει κοινωνία.
Μια τάξη με πτυχία, με λεφτά αλλά χωρίς παιδεία που αφού έχει γίνει αντικείμενο εργατικής εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού θα αποτελέσει ένα ωριμότατο φρούτο για την πολιτική της εκμετάλλευση.
Οι Έλληνες, μετανάστες και εσωτερικοί μετανάστες στη συντριπτική πλειοψηφία τους, θα παράγουν μια εκτρωματική κουλτούρα. Ξορκίζοντας τις ουλές της οξείας πείνας του παρελθόντος θα εφεύρουν την κουλτούρα του νεοπλουτισμού, σμίγοντας τον αμερικάνικου τύπου καπιταλισμό με λαϊκίστικα ξέφτια, σε απόλυτο εναρμονισμό με την κουλτούρα που παρήγαγε και διέπνεε την πολιτική ηγεσία της εποχής…
Στα τέλη της δεκαετίας του 80, η πτώση του ανατολικού μπλοκ φέρνει μια νέα φουρνιά προσφύγων Ποντίων καθώς αυτοί γίνονται ανεπιθύμητοι από τη νέα πολιτική τάξη χωρών της πρώην ΕΣΣΔ.
Η σχετικά βίαια μετακίνησή τους παράγει για μια ακόμη φορά συνθήκες εκμετάλλευσης. Αυτή τη φορά Ελληνικές πρεσβείες θα βρουν τρόπο εύκολου πλουτισμού «ελληνοποιώντας» μαζί με τον μεγάλο όγκο των όντως Ελλήνων Ποντίων προσφύγων και μη ελληνικά στοιχεία, μερικά (τονίζω τη λέξη μερικά) από τα οποία είναι συνδεδεμένα με οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα των χωρών καταγωγής τους…
Η ένταξη της χώρας αρχικά στην Ε.Ε και έπειτα στην ΟΝΕ και η άνευ όρων αποδοχή όλων των συνθηκών θα κάνει την Ελλάδα ανάμεσα σε άλλα και προαύλιο χώρο σημαντικού τμήματος της παγκόσμιας μετανάστευσης, μια πραγματική χωματερή ανθρώπων. Ένα σημαντικό κλάσμα αυτού του νέου κύματος μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης της από λαθρεμπόρους μαύρης εργασίας και «λευκής» σάρκας, από οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα που μετακινούν ανθρώπινες ψυχές και χώρια ή μαζί με αυτές ή μέσω αυτών, προϊόντα, ναρκωτικά, όπλα…
Οι ολυμπιακοί αγώνες του 2004 αποτελούν την τέλεια ευκαιρία για τη σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα στα οργανωμένα δίκτυα και το παραβατικό κομμάτι του ντόπιου κεφαλαίου που θέλει τη μαύρη εργασία για ένα ακόμη κατασκευαστικό όργιο: Αυτό των ολυμπιακών αγώνων.
Μέσα σε μερικούς μήνες το κέντρο της Αθήνας γκετοποιείται. Οι προκαταλήψεις αρχίζουν να φουντώνουν.
Με το πέρας των Ολυμπιακών, μεγάλο κομμάτι της μαύρης εργασίας περνάει υποχρεωτικά για να προσποριστεί στην πλανόδια μικρεμπορία, με άλλα λόγια την προώθηση κυρίως βιομηχανικού στοκ χαμηλής ποιότητας.
Πέρα από τη λαθρεμπορία, κομμάτι των μεταναστών που αντιμετωπίζουν ακραίες βιοτικές συνθήκες εξωθείται από τους ντόπιους και αλλοδαπούς εκμεταλλευτές τους οι οποίοι και τους κρατούν σε ομηρία στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, στην πορνεία και σε άλλες εγκληματικές δραστηριότητες.
Με τη ραγδαία επιδείνωση των βιοτικών συνθηκών λόγω των εγκληματικών πολιτικών που οδήγησαν στα μνημόνια, η κοινωνική αρμονία σε μεγάλο βαθμό διαρρηγνύεται. Ο θυμός μετατρέπεται σε ξενοφοβία, τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν σε κοινωνικά αδιέξοδα. Και αυτή τη φορά, το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών δεν δείχνουν ούτε την πρόθεση ούτε την ομόνοια να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες σε αυτό τον τόπο. Μεγάλο κομμάτι τους δεν έχει συνδεθεί με αυτόν τον τόπο. Παραμένουν όμηροι των αφεντικών τους, παγιδευμένοι και απομονωμένοι και επομένως εύκολα στοχοποιήσιμοι από μια προγενέστερη τους κατηγορία μεταναστών: Αυτήν την Ελλήνων μεταναστών, καθώς, όπως έχω τονίσει, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων προήλθαν από εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση και έχουν κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίζονται ως μετανάστες στον τόπο τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μετανάστες τρίτης και τέταρτης γενιάς ενώ καθόλου δε σπανίζουν οι Έλληνες μετανάστες στον τόπο τους πρώτης γενιάς.
Με τα μνημόνια και την παραχώρηση της χώρας στους δανειστές της και στο μεγάλο οικονομικό αλλά και το λιγότερο εμφανές γεωπολιτικό παιχνίδι των καιρών μας δημιουργείται ένα νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών, εργατών αλλά και εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού που μεταναστεύουν κυρίως προς άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά και προς τις ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία.
Κυρίως στην Ευρώπη και ως είθισται, αυτοί οι μετανάστες του Ευρωπαϊκού νότου θα χρησιμοποιηθούν εν καιρώ κρίσης εκβιαστικά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ για να τρομοκρατήσουν τους ντόπιους εργαζομένους και να μειωθεί συνολικά το κόστος εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα για τους Έλληνες μετανάστες αλλά και για τους Ευρωπαίους εργαζομένους και να αυξηθούν τα κέρδη των εργοδοτών καθώς και η κεντρική πολιτική ισχύ πάνω στους πληθυσμούς.
Αυτό ήταν πάντα το παιχνίδι της εξουσίας. Δεν έχει αλλάξει ποτέ.
Είναι βαρύ, πολύ βαρύ, να λες τον Έλληνα, κατεξοχήν μετανάστη, ρατσιστή. Τον βρίζεις διπλά.
Η αριστερά δεν είναι αμελής στα ιστορικά της μαθήματα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ελίτ παράγουν και εκμεταλλεύονται το ρατσισμό. Παρά ταύτα συνεχίζει να κυνηγά το φάντασμα του Ναζισμού, υποβοηθώντας την αναβίωση του που όπως στην αρχική του εκδοχή έτσι και τώρα έχει να κάνει με την εγκατάσταση και με την εκμετάλλευση ακραίων βιοτικών συνθηκών στους πληθυσμούς από τις Ελίτ.
Μοιάζει με το σκύλο που κυνηγά την ουρά του όταν το σκύλο τον κυνηγά αγέλη υαινών. Η αριστερά, με την εξωραϊστική ροζ συνθηματολογία της για την μετανάστευση, παρείχε ασπίδα προστασίας όχι στους μετανάστες, ούτε στους Έλληνες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στο κομμάτι του κεφαλαίου, συνήθως εγκληματικών προθέσεων και πρακτικών που εκμεταλλεύτηκε τους μετανάστες. Παρείχε ασπίδα προστασίας στην πολιτική ηγεσία του τόπου που συνεργαζόταν προωθούσε και προωθούνταν από το εγκληματικό κομμάτι του κεφαλαίου. Την πολιτική ηγεσία που χρησιμοποιώντας τους μετανάστες ως μπαμπούλα και εξιλαστήριο θύμα πετσόκοβε σταδιακά εργασιακά και ατομικά δικαιώματα μέχρι να τα αποκεφαλίσει με τα μνημόνια.
Και αυτό το λάθος της αριστεράς φάνηκε σε κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού ως ύποπτο, σκόπιμο, ακόμη και προδοτικό, ως μια ακόμη παραφυάδα των ελίτ. Πρέπει να καταλάβει λοιπόν η αριστερά πως μαζί με την ασύδοτη παρανομία του κεντρικού πολιτικού συστήματος, μαζί με τον καρατζαφερισμό, ήταν και η παλιμπαιδίστικη συνθηματολογία της αριστεράς που αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες που σμπρώξαν τον κόσμο στις «καθαρές λύσεις» της Χρυσής Αυγής. Που συνέβαλε στην αναβίωση και την υλοποίηση ενός φαντάσματος το οποίο αυτή και μόνο αυτή το έβλεπε ως υπαρκτό εχθρό.
Ήταν όλο το πολιτικό σύστημα σε όλο το φάσμα του που ξεγέννησε τη Χρυσή Αυγή, όχι ο ελληνικός λαός. Είναι εύκολο να λες τον άλλο ρατσιστή αλλά όταν σε ρωτάει κάποιος «και ποιος διαμόρφωσε τις ακραίες βιοτικές συνθήκες που ευνοούν τις προκαταλήψεις και την κοινωνική δυσαρμονία» να απαντάς πάλι με συνθήματα λες και είσαι οπαδός σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Πως θα εμπιστευτεί λοιπόν κάποιος την αριστερά στη μάχη της κατά του εγκληματικού κομματιού του κεφαλαίου όταν ουσιαστικά η συνθηματολογία της με την ιδιαίτερη και αξιέπαινη στοργή της για τους μετανάστες οδήγησε στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα; Στο να χρησιμοποιηθούν οι μετανάστες ως ασπίδα προστασίας για και από τους εκμεταλλευτές τους;
Κύριοι της αριστεράς. Αφήστε τα συνθήματα και τους διωγμούς σκέψης και κάντε αυτό που πρέπει. Κυνηγήστε τους εγκληματίες της οικονομίας της πολιτικής και όχι άμοιρους και παραπλανημένους πολίτες. Αν δεν το κάνετε αυτό, να γνωρίζετε ότι θα χετε συμβάλλει στην αναβίωση της δεκαετίας του 60 με όλες τις εκτροπές της. Και μετά θα κάνετε τη δεκαετία του 2010 συνθήματα για να λέτε και καλά πως είστε αριστεροί.
Οι Έλληνες είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν έθνη μεταναστών. Μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο να περηφανευτεί πέρα από αυτό. Και μπορεί να έχει χιλιάδες κουσούρια τα περισσότερα από τα οποία είναι εμφυτευμένα. Το αν ξέχασε ότι είναι μετανάστης ο Έλληνας και επιλέγει να αυτοπροσδιορίζεται πρώτα ως Έλληνας είναι δικό του θέμα και δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Σταματήστε όμως να αποκαλείτε τον μετανάστη Έλληνα ρατσιστή στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και της ιδεολογικής νομιμοφροσύνης. Είναι σκέτος παραλογισμός αυτό που κάνετε. Είναι διπλή προσβολή να λέτε τον Έλληνα μετανάστη σωρηδόν ρατσιστή και φασίστα.
Read More »

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Live and let Die

Live and let Die
Του Πέτρου Αργυρίου
Μην αυτοκτονείτε ρε. Ποιος θα δουλέψει στις φάμπρικες; Η Σάλεχ; Την Αλ Σάλεχ, ή μάλλον τη μέθοδο της την γνωρίζω. Σειρήνα του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται στα κοινωνικά μέσα και ενίοτε διατυπώνει ερωτήσεις με αφέλεια μωράς παρθένας. Άλλοτε απλά συνθηματολογεί σίγουρα πέρα και έξω από τα όρια της αστικής ευγένειας που η ίδια επιμένει πως τη χαρακτηρίζει. Χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως: «Γελοία, θλιβερά ανθρωπάκια. Τα βάζουν με τον Κουβέλη επειδή δεν είναι ανεύθυνος και ψεύτης.» (http://www.facebook.com/afroditealsalech). Ή το περίφημο «Πάρτα και πάλι που θες να μου σώσεις την αξιοπρέπεια καταδικάζοντας με στη φτώχεια και στη δυστυχία» με εικονογράφηση μια σταυρωμένη μούντζα.
Η Σάλεχ όλα αυτό το διάστημα έχει μετατρέψει την προσωπική της ιστοσελίδα στο FB σε μια συσκευή προπαγάνδας που στόχο έχει να αποπροσανατολίζει όσους την παρακολουθούν από τα μείζονα κοινωνικοπολιτκά ζητήματα. Χαρακτηριστική της μεθόδου της μωρής παρθένας ήταν να μιλάει για την άλλη Ελλάδα την οποία επικαλούνταν κάθε φορά που ήθελε να μας αποσπάσει από την κακή Ελλάδα και τον κακό χαμό της. Θυμάμαι εκείνο το αλησμόνητο που περιέγραφε ως αυτόπτης μάρτυρας για τον καλό αστυνομικό που περνούσε τη γιαγιούλα απέναντι, την ίδια περίοδο που οι πραιτοριανοί της ΔΙΑΣ και των ΜΑΤ τσάκιζαν αδιάκριτα στο ξύλο τους Έλληνες πολίτες με οργανωμένα επιχειρησιακά σχέδια και με τη χρήση χημικών όπλων.
Επαγγελματίας αντιρατσίστρια, η Σάλεχ, σαν ένας θηλυκός Πάγκαλος φροντίζει πάντα να θυμίζει στους Έλληνες την ευθύνη τους. Ατομική, συλλογική, διαπλανητική, διαγαλαξιακή. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολιτικοί το ίδιο, μοιάζει να μας λέει. Οι πολίτες όμως είναι, ε Σάλεχ;
Ο αντιρατσιμός της Σάλεχ φλερτάρει επικίνδυνα με το ρατσισμό ειδικά κατά των Ελλήνων. Και αυτό το είδους του ρατσισμού που στοχοποιεί ειδικά μια ομάδα ανθρώπων είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα είδη του ρατσισμού.
Πρόσφατα η Σάλεχ πήγε ένα σκαλί παρακάτω: Σε άρθρο της στο Protagon (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16889) σε σχέση με τις Ελληνικές αυτοκτονίες, θέτει διατυπώσεις μόνο και μόνο για να τις διαψεύσει ωσάν να ήταν η απόλυτη ειδικός στο θέμα και ωσάν οι αυτοκτονίες να είναι μια τυποποιημένη συμπεριφορά ανάμεσα σε απολύτως ομοίως ανθρώπους.
Μας λέει ότι οι αυτοκτονίες είναι μόδα. Μοντέλο ήταν η Αλ Σάλεχ, κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει για τη μόδα.
Χρησιμοποιεί τη μέθοδο της Μωράς Παρθένας για να διατυπώσει ερωτήματα που ούτε ο χαζός του χωριού θα έκανε. Ή μάλλον κυρίως ο χαζός του χωριού δε θα έκανε. Αυτός ποτέ δεν ήταν τόσο δα χαζός. Ας πάρουμε μια γεύση: « Και στο αφελές ερώτημα «μα το γεγονός ότι οι επιτυχημένες αυτοκτονίες είναι περισσότερες δεν αρκεί;» η απάντηση είναι δραματικά αρνητική». Εδώ την χάνουμε τη συλλογιστική της Αλ Σάλεχ. Ευτυχώς. Δυστυχώς όμως την ξαναβρίσκουμε λίγο παρακάτω. Γιατί η Σάλεχ υπερτονίζει ένα υποτιθέμενο ψυχοπαθολογικό προφίλ όλων των αυτοχείρων δίνοντας εμμέσως τροφή σε αυτούς που υποστηρίζουν την επιβίωση του ικανοτέρου που είναι μια εξόχως καταστροφική και ρατσιστική αντίληψη υπεύθυνη για πλείστα όσα κοινωνικά κακά.
Ελάχιστη μνεία κάνει στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που απαξιώνουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του και μέσα στις οποίες το φαινόμενο της φυγής από τη ζωή ενισχύεται. Φταίει η κοινωνία, η έλλειψη υποδομών, η μόδα της αυτοκτονίας, ο διαταραγμένος ψυχισμός του αυτόχειρα μας λέει.
Είναι η γνωστή μισανθρωπική και παρελκυστική μέθοδος της Αλ Σάλεχ. Στάχτη στα μάτια του κόσμου: Δε φταίει το μνημόνιο, οι πολιτικοί, οι πολιτικές, το κόμμα της και τα συνένοχα παλαιοσυστημικά και νεοσυστημικά κόμματα. Όχι, οι πολίτες και η κοινωνία φταίνε. Και αυτή τη φορά και τα μήντια. Που ενώ για πρώτη φορά υποχρεώθηκαν να πουν την αλήθεια για την κοινωνική πραγματικότητα κατά την Αλ Σάλεχ πουλάνε αυτοκτονίες. Υ-πέ-ρο-χα. Αν και στρεβλά.
Τα μήντια είχαν επί μακρόν συγκαλύψει το θέμα των μνημονιακών αυτοκτονιών. Όταν έγραφα στο περιοδικό Nemecis για τις αυτοκτονίες τα μήντια το κάναν γαργάρα. Ήταν η δημόσια αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο σύνταγμα που ανάγκασε τα μήντια να αποκαλύψουν το θέμα στην πλήρη του διάσταση.
Και για αυτό ο Χριστούλας είναι ήρωας και όχι μαλάκας όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν διάφοροι παχύδερμοι σχολιαστές του άρθρου σε διάφορες περιοχές των κοινωνικών ηλεκτρονικών μέσων.
Καταγγέλλει η Αλ Σάλεχ μετά κόμματα (προφανώς τα αντιμνημονιακά)πως κάνουν σπέκουλα με τις αυτοκτονίες και πετώντας μακριά από το ελληνικό σύστημα εξουσίας το αιματοβαμμένο μπαλάκι των αυτοκτονιών τα κατηγορεί ως εγκληματίες. Ναι έτσι το λέει: Εγκληματίες. Σωστά Αλ Σάλεχ. Ομερτά. Να μη βγει στο φως τίποτα. Φυσικά. Διαχρονικά, κάθε αντιστασιακός ή έστω απλά αντιφρονώντας προβάλλεται ως εγκληματίας από τις δυνάμεις κατοχής και τους συνεργάτες τους. Να θάψουμε τις αυτοκτονίες του μνημονίου, ή τα θύματα στο Ιράκ, ή τους εξαφανισμένους στην Αργεντινή ή κάθε άλλου είδους θύματα απάνθρωπης πολιτικής και μισανθρώπων πολιτικών γιατί οι άνθρωποι, όντας εν μέρει μιμητικά όντα, μπορεί να δοκιμάσουν να αυτοθυματοποιηθούν. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Σε μια αντιστροφή τύπου New Speak, τα θύματα για τη Σάλεχ ξαφνικά γίνονται φταίχτες και ηθικοί αυτουργοί της θυματοποίησης άλλων που μπορεί να θελήσουν να τους μιμηθούν. Το κακό παράδειγμα των αυτοκτονιών. Το καλό παράδειγμα είναι αυτού που τις καταδικάζει. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αιτίες και οι φταίχτες του ανυπόφορου ψυχικού άλγους και των βιοτικών αδιεξόδων που οδηγούν κάποιον στο να τερματίσει τη ζωή του. Αφού πρώτα έχει η ζωή του απαξιωθεί.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντιστροφής που επιχειρεί η Αλ Σάλεχ και της καθεστωτικής και ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τα γραφόμενά της το δίνει με τον πιο χυδαίο τρόπο η ίδια: «Από τη στιγμή που ο αυτόχειρας ονομάζεται «μάρτυρας» που «θυσιάζεται για το καλό των άλλων» (φράση της κ. Σακοράφα την επομένη της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού) η πράξη εξιδανικεύεται και επομένως «οπλίζεται το χέρι» κάθε άνθρωπου με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτό άλλωστε δεν κάνει και η Τζιχάντ, αυτό δεν έκαναν και οι καμικάζι; Όλη η ψυχολογική προετοιμασία βασίζεται στη λογική της θυσίας για το καλό των άλλων.>>
Έτσι Αλ Σάλεχ: κάνε το θύμα θύτη. Όπως τον προβάλουν όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των κατοχικών δυνάμεων.
Και για το όνομα του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Οι αυτοκτονίες δεν είναι πολιτική πράξη. Και στο Ζάλογγο οι μανάδες ήταν ψυχοπαθείς. Όλοι αυτοί που αυτοκτονούν είναι τρομοκράτες…
Και συνεχίζει η Αλ Σάλεχ σε μια έξαρση που βρωμάει αμερικανικού τύπου προπαγάνδα δίχως να δείχνει σέβας μήτε στους νεκρούς μήτε στους ζωντανούς ακόμη συγγενείς τους που μπορεί να διάβασαν ή να διαβάσουν το λιβελογράφημα της: Η αυτοκτονία είναι βλακεία. Έτσι το λες: «Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία, είναι απλά βλακεία»
Όχι. Δεν είναι ανυπόφορη οδύνη, απελπισία, αδιέξοδο, θάνατος, απώλεια. Είναι απλά βλακεία. Και μόδα. Ή όπως λες και εσύ ψυχοπάθεια καθώς διατείνεσαι ότι «Τα αίτια(της αυτοκτονίας) δηλαδή είναι παθολογικά και μόνο η αφορμή ενδέχεται να είναι κοινωνική». Είναι προφανές Αλ Σάλεχ ότι επιδιώκεις να ξεπλύνεις το αίμα από τα χέρια των εξουσιαστών και να λούσεις με τη βρωμιά του πολιτικού εκδοροσφαγείου τα ίδια τα θύματα. Έτσι πολεμάς εσύ το ναζισμό; Οι αυτόχειρες είναι απλά ψυχοπαθείς ε Αλ Σάλεχ; Ναι, οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς και τα θύματα βιασμού όλες τους νυμφομανείς. Εκεί οδηγεί τα πράματα η λογική σου.
Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από μια δήθεν μετριοπαθή και προσωπικά φορτισμένη θέση, είναι σαφές ότι η Αλ Σάλεχ έχει κάνει όλους τους ακόλουθους ισχυρισμούς, κάποιους έμμεσα και κάποιους άμεσα.
Α)Τα μνημόνια και η επίθεση της πολιτικής στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αφορμή.
Β) Η αιτία είναι όμως πως οι αυτόχειρες είναι ψυχοπαθείς.
Γ) Η αυτοκτονία είναι είτε βλακεία είτε μόδα.
Δ) Οι αυτόχειρες είναι τρομοκράτες.
Ε)Όσοι αναδεικνύουν το θέμα είναι εγκληματίες. Αυτό είναι το φιρμάνι της Αλ Σάλεχ. Καταδικάστε τα θύματα.
Η τέλεια αντιστροφή. Ο τέλειος φασισμός
Σε ένα πράμα θα συμφωνήσουμε Αλ Σάλεχ. Όπως λες και εσύ: «Σε τελική ανάλυση, αν δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη επιτέλους. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τις σειρήνες»
Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa.blogspot.com
Read More »

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Gooooodmooorning Greece

Goooodmorning Greeeece Του Πέτρου Αργυρίου
Έχω αυτό το κουτί στο σπίτι. Όποτε αρχίζω να βασανίζομαι από το Ερώτημα, τι στον πούτσο κάνω σε αυτόν τον πλανήτη, βάζω το κεφάλι μου εκεί μέσα και μου το πλένουν. Τσάμπα. Μετά νομίζω ότι εγώ είμαι άλλοι, ότι άλλοι είμαι εγώ. Καθημερινή επέμβαση στο κεφάλι μου. Πάντα πετυχημένη. Ας δούμε τι έμαθα τον τελευταίο καιρό που παίρνω αυτό το επώδυνο παυσίπονο, το υπόθετο που έχει έχει καύλες.
Επαναδιαπραγμάτευση: Αφού έχω ξεγυμνώσει έναν κρατούμενο, τον ελληνικό λαό, αφού τον μαστιγώνω αλύπητα του λέω ότι θα διαπραγματευτώ με τον κατασκευαστή του μαστιγίου να μην το κάνει τόσο σκληρό πανάθεμά με. Βέβαια. Τα μαστίγια φταίνε. Όχι ο βασανιστής. Και ο μαλάκας ο λαός με πιστεύει. Και με ψηφίζει. Ψηλά τα μανίκια λοιπόν. Είναι καιρός για δουλειά. Σκληρή δουλειά. Και άλλες καμτσικιές.
Ισοδύναμα: Αφού του χω σπάσει του λαού τα παϊδια, ψάχνω να βρω κάτι άλλο να βασανίσω. Ας πούμε κανά κουνέλι να γδάρω, κανά πελεκάνο να του σπάσω του ράμφος ε ναι, και κανά κουνούπι που μας ρουφά όλους το αίμα. Ποιον κοροϊδεύω; Γουστάρω την ανθρώπινη σάρκα. Καυλώνω με τον ανθρώπινο πόνο. Μου αρέσει η ανθρώπινη κραυγή. Αφού γδάρω και κανά κουνέλι και σκοτώσω κανά κουνούπι, μετά πέφτω με τα μούτρα να σπάσω τα ΑΚΕΡΑΙΑ. Ότι του χει μείνει του ανθρώπου δηλαδή από τα ανθρώπινα. Και το καλύτερο; Του λέω ότι δε σε βασανίσω άλλο ρε μπάσταρδε. Θα βρω τα ισοδύναμα. Να κοίτα με, πάω μια βόλτα στον κήπο των δαπανών να κόψω τα ζιζάνια. Με το που θα γυρίσω θα χω και μια αγκαλιά μελιτζάνες για να φάμε. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ παλιοαμόρφωτε μαλάκα. Μέχρι και τα ισοδύναμα πίστεψες.
Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια ακόμη μέθοδος βασανιστηρίου. Αυτό εκτελείται με τον εξής τρόπο: Παίρνεις Έλληνες κρατούμενους. Τους σφίγγεις το ζωνάρι μέχρι να τους λειώσεις. Με το που τους έχεις λιώσει με το ζωνάρι πατάς πάνω στον ανθρωποπολτό μέχρι να γίνει ένα με το πάτωμα. Ε λοιπόν, μετά από αυτό, το μόνο που χει μείνει είναι το ζωνάρι. Το ζωνάρι ΕΙΝΑΙ το πρωτογενές πλεόνασμα. Και οι νεκροί παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα για τα σκουλήκια. Δεν καταναλώνουν τίποτα, δεν παράγουν τίποτα αλλά καταναλώνονται και αποδομούνται. Ναι ρε: Οι νεκροί είναι πρωτογενές πλεόνασμα για κάτι σκουλήκια σαν και του λόγου σου.
Και το ωραίο. Τους του λέω και το πιστεύουν. Τους σφίγγω μέχρι να πεταχτούν τα μάτια από το κεφάλι και τους λέω. Μάγκες: λίγο ακόμη και θα χουμε πρωτογενές πλεόνασμα: δηλαδή θα τρώτε λιγότερο και θα χορταίνετε περισσότερο. Αντι-ταινία. ΧΑΧΑΧΑ ΜΑΛΑΚΕΣ.
Ιούλιος 2012. Τα κεφάλια μέσα. Η φρίκη συνεχίζεται. Ο κόσμος την συνήθισε. Είναι τόσοι πολλοί οι βασανιστές και αλλάζουν βάρδιες.
Δύο εκλογές. Τρεις κυβερνήσεις. Υπουργοί που παραιτούνται. Πρωθυπουργός που του βγήκε και το μάτι και το όνομα.
Κύριοι της εξουσίας. Αυτό που συμβαίνει έχει όνομα: Λέγεται «πολιτική αστάθεια». Και κάθε μέρα που περνάει μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτή.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πέθανε. Και λέει ψέματα στον εαυτό του για να μην πληρώσει τον οβολό στο χάρο. Γιατί ο χάρος δεν θα τον πάει στον ΆΔΗ για κανά ευρώ. Αυτή τη φορά κουβαλάει βαρύ φορτίο. Αυτούς που γάμησαν τον ίδιο το λαό που εφεύρε το Χάρο. Ο οβολός του χάρου θα είναι ΌΣΑ κλέψατε από το λαό ματαιόδοξοι προσκυνημένοι.
40 χρόνια τώρα ζω τον εξευτελισμό των Ελλήνων. Άλλοι μεγαλύτεροι μου τον ζουν περισσότερο καιρό.
Δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος ρε. Δεν είναι να βολέψεις τον κώλο σου σε μία καρέκλα και την κόρη σου με το γιό του χρηματέμπορα.
Πασά μου εσύ. Νεοέλληνα. Νεοβάρβαρε. Που κανες την ομορφιά τρόπαιο. Τι νόμιζες δηλαδή;
Σκότωσες την ομορφιά, τον έρωτα, την τέχνη, το πνεύμα, τον Ιόλα, την Μαλβίνα, τον Λιαντίνη. Ναι ναι. Εσύ τους σκότωσες. Και με τον παρά σου γαμούσες και την κυρά σου. Άσχετα που αυτή πλέον σε σιχαινόταν. Βολευόταν. Όπως και συ βολευόσουν με τον γαμιά σου. Το σύστημα εξουσίας. Μικρέ εφέντη.
Τώρα ήρθαν οι μεγάλοι εφέντες. Αυτοί που κόβαν τον παρά σου που νόμιζες ότι σου άνηκε- δικαιωματικά. Διαταραγμένε, ανηδονικέ πίθηκε. Και τώρα ορίζουν τη ζωή σου και το θάνατό σου. Εσύ που νόμιζες ότι νόμιζες ότι όριζες τη ζωή σου και έτσι όριζες το σύμπαν. Μικρέμπορα της μεγαλομανίας.
Και τώρα εσύ, ο παραπλανημένος, ο εξαπατημένος σκοτώνεις και τον εαυτό σου. Δεν τα χω μαζί σου. Δεν μπορώ να τα χω μαζί σου. Είσαι ο λαός πανάθεμα. Είσαι ο λαός. Μαζί θα ζήσουμε μαζί θα πεθάνουμε. Αλλά πότε ρε πούστη μου θα καταλάβεις; Δύσκολη υπόθεση ο άνθρωπος. Άλυτα τα ανθρώπινα. Όταν το ξεχνάς αυτό, όταν πλανιέσαι από τους πραγματευτές των υποσχέσεων, στο τέλος της ημέρας θα κλάψεις. Αν σου χουν μείνει δάκρυα να ξοδέψεις. Εσύ που θεωρούσες το κλάμα ντροπή. Νεοβάρβαρε.
Μέχρι το τέλος της κρίσης ένας στους χίλιους διπλανούς σου θα χει αυτοκτονήσει. Ένας στους πέντε φίλους σου θα χει ξενιτευτεί. Ένας στους δέκα θα πεθάνει στα χέρια γιατρών, άπληστων ή παροπλισμένων. Κάποιος στον ευρύτερο κύκλο σου θα χει δολοφονηθεί. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ η ίδια. Μας έχουν πάρει πολλά περισσότερα από τα λεφτά και την ιδιοκτησία. Απλά τώρα που μας ξεγυμνώνουν από τα λεφτά καταλαβαίνουμε πόσο γυμνοί είμαστε. Πόσο άσχημα γυμνοί είμαστε. Τώρα καταλαβαίνουν κάποιοι από μας ότι τα λεφτά δεν είναι τα πάντα… Τώρα. Πάνε αγόρασε ομορφιά και έρωτα και όνειρα και μέλλον από το σούπερ μάρκετ μαλάκα.
Δεν είναι εύκολα τα ανθρώπινα. Και τα πλάσματα είναι φθαρτά και εύθραστα, όσο και αν οι βαρβαρισμοί τα χουν σκληρύνει.
Τι άλλο θα ανακαλύψετε τώρα. Τους ποιητές; Τους συγγραφείς; Τους σκοτώσατε ρε. Σκυλάδες.
Καλά τα λεγε ο Λιαντίνης. Ποιος τον άκουγε όσο ήταν ζωντανός ότι απέθανε ο Θεός; Ο Θεός μέσα μας. Ο φάρος μας. Τον σκοτώσαμε. Τον δηλητηριάσαμε. Τον πνίξαμε. Βάψαμε στα χέρια μας με το αίμα του πνεύματος, μετά σκουπίσαμε τα χέρια με κωλόχαρτο και το πετάξαμε στη χέστρα.
Τώρα πετάν εμάς στη χέστρα. Θαρρούν πως είμαστε σκατά. Μας πατάνε και λένε oh Shit, oh Merte, oh Scheibe.
Μόνο τα σκατά κάθονται να τα πατήσουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθούμε; Όσο για αυτούς που μας πατάνε. Για αυτούς που τους δώσαμε και συνεχίζουμε να τους δίνουμε κάθε δίκιο να μας πατάνε.
Θέλω πολιτικέ, να μπουν ληστές στο σπίτι σου και να σε κλέψουν όπως κάνεις εσύ στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε δείρουν στον δρόμο όπως έδωσες εσύ εντολή στους πραιτοριανούς σου να κάνουν στους συμπολίτες μου. Θέλω να σε σκοτώσουν στο δρόμο ή ακόμη στο σπίτι σου για μερικά κωλοευρώ όπως συμβαίνει σε συμπολίτες μου. Να βιάσουν αγαπημένο σου πρόσωπο όπως συνέβη σε αγαπημένους μου.
Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Το ένα μάτι ενός πολιτικού δεν φτάνει. Να δρέψεις τους καρπούς που έσπειρες γαμημένε σαδιστή.
Δε θα στρέψω την οργή μου τυφλά. Δε θα με κάνεις να μισήσω τον άνθρωπο μέσα μου ή τον άνθρωπο δίπλα μου. Εσύ που συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν να ταν μάζες σκατών θα τη δεις τη μάζα μπροστά σου τους επόμενους μήνες. Κύμα πελώριο που ζητά ένα πράμα μόνο: να ξεπλύνει τον τόπο από τα σκατά.
Αθήνα ακούς. Μαδρίτη ακούς. Λισσαβώνα ακούς. Ρώμη ακούς. Παρίσι ακούς. Έρχεται ο άνθρωπος. Και μαζί του η επανάσταση που αιώνια φωλιάζει μέσα του.
(Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο agriazwa@blogspot.com)
Read More »