Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συμφωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συμφωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Τα Σκόπια αγιάζουν τα μέσα



Μετά τη ροχάλα που έδωσε ο σκοπιανός εθνικισμός στο διατλαντικό σύστημα εξουσίας, εξέλιξη αναμενόμενη από μένα κι όχι μόνο, οι εξελίξεις ήταν απολύτως προβλέψιμες:
Εκβιασμοί και λαδώματα σε βουλευτές της αντιπολίτευσης για να σωθεί ο Ζάεφ και μια συμφωνία που οι λαοί δεν θέλουν.
Η εξέλιξη ήταν προφανής όταν ήδη πριν τη συμφωνία ο Ζάεφ επιχείρησε να δώσει άφεση αμαρτιών στο εθνικιστικό κόμμα προκειμένου έστω κάποιοι βουλευτές του να στηρίξουν τη συμφωνία.
Το καρότο δεν έπιασε.
Τώρα ξεκινά το μαστίγιο.
Καταδίκη του πρώην πρωθυπουργού Γκρουέφσκι κι ενός πρώην υπουργό του.
Η σκοπιανή δικαιοσύνη ως εργαλείο της διατλαντικής βούλησης.
Είναι φιλόδοξο.
Κι έχει κάποιες πιθανότητες για να συμβεί και να περάσει η συμφωνία από την σκοπιανή βουλή.
Αλλά.
Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που μπορούν να λαδωθούν ή να εκβιαστούν από τον Ζάεφ, πιθανόν να έχουν πρότερα πάρει ανταλλάγματα από τους Ρώσους και μπορούν να εκβιαστούν κι από αυτούς.
Και δεδομένου ότι ο Ζάεφ δεν ελέγχει τα πάντα στην χώρα, είναι αρκετά πιθανό η κατάσταση να οδηγηθεί στην πόλωση πολύ γρήγορα.
Η μπόχα που αναδίδει το παρασκήνιο της συμφωνίας είναι ανυπόφορη.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έδωσε μόνο: Πήρε.
Και τι πήρε: μια μαϊμού ενεργειακή  εταιρία του αντιπροέδρου του Ζάεφ.
Με άλλα λόγια πληρώσαμε κι από πάνω για να παραχωρήσουμε στους Σκοπιανούς μακεδονική γλώσσα κι εθνότητα. Τέτοιο κιμπαριλίκι.
Και το λογαριασμό τον φόρτωσαν στη ΔΕΗ που βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα χρεοκοπίας και σε συνδυασμό με τα χάλια του αφελληνισμένου και στα χέρια αμερικάνων κυρίως κερδοσκόπων τραπεζικού συστήματος, πάλι υπ΄ ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης, η Ελλάδα μπορεί σε βάθος διετίας να οδηγηθεί σε μια χρεοκοπία πολύ χειρότερη από αυτή του 2010.
Στ αρχίδια τους όμως.
Ο Καμμένος δίνει ανταλλάγματα στους αμερικάνους για να μην περάσει η συμφωνία προτείνοντας να γίνει η χώρα ολάκερη αμερικανική βάση (επιτρέψτε μου την υπερβολή).
Μετά την καταγέλαστη «καθαρή έξοδο» (αν θυμίστε τον «έντιμο συμβιβασμό», δεν χρειάζεται καν να γνωρίζετε το πλαίσιο της εξόδου) και την αποτυχία του Σκοπιανού δημοψηφίσματος, υπάρχει μια στροφή στην εξωτερική πολιτική της «Ελληνικής» κυβέρνησης η οποία αυξάνει τον τυχοδιωκτισμό της ακόμη παραπάνω καθώς καταλαβαίνει πλέον ότι δεν ο Τσίπρας δεν έχει τίποτε παραπάνω να δώσει στους Γερμανούς. Τα έχει δώσει ήδη σχεδόν όλα.
Έτσι μετά το ναδίρ των ρωσοελληνικών σχέσων για τα μάτια της συμφωνίας των Πρεσπών και της Αμερικανικής Πατρονίας, ο Τσίπρας εντός διμήνου θα επισκεφτεί τον Πούτιν ενώ παράλληλα βγάζει από το χρονοντούλαπο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων που ο ίδιος έθαψε κατά τη διάρκεια της πρώτης φοράς κωλοτούμπας.
Τα γερμανικά μήντια απαντούν σε αυτήν τη στροφή αποκαλύπτοντας πολύ όψιμα τα ελληνικά Νταχάου-χότσποτς.
Κι ίσως να έπονται κι άλλα γερμανικά αντίποινα στο πεδίο της οικονομίας και της Γερμανοτουρκικής προσέγγισης.
Αντί για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αυτή η κυβέρνηση επίλεξε να είναι το δουλικό αφεντάδων και να πατάει σε δύο βάρκες.
Τώρα πιστεύει πως λεύτερα μπορεί να πηδάει από την μία βάρκα στην άλλη.
Κάνει μοιραίο λάθος.
Οι αμερικάνοι και οι Γερμανοί δεν θέλουν να εγγυηθούν για το μέλλον αυτής της  χώρας.
Είναι αμφίβολο το αν μπορούν ακόμη κι αν το ήθελαν.
Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον αυτής της χώρας.
Μην έχετε καμιά αμφιβολία.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα για τη χώρα απ’ ότι ήταν το 2010.
Και ο εφησυχασμός που έχει επιβάλει η «ιδεολογική κυριαρχία» της αριστεράς στη χώρα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο επικίνδυνα.
Ακούει κανείς;

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2018

Read More »

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Το τρίτο και μακρύτερο... μνημόνιο


Δεν είναι μόνο ότι οι κόκκινες γραμμές αποδείχτηκαν «ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίναν όλα ροζ»
Η χθεσινή συμφωνία είναι ένα ένα τρίτο μνημόνιο που η πιο διεστραμμένη νεοφιλελεύθερη φαντασία δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα.
Μια ανείπωτη ντροπή.
Μια ξετσιπωσιά.
Είναι το ότι πλέον, η Ελλάδα υπάγεται στον ESM, σε έναν ιδιωτικό οργανισμό που υπερβαίνει κάθε δικαίου, εθνικού και διεθνούς. Μπροστά του, ακόμη και το αγγλικό δίκαιο ωχριά καθώς τα θύματα του δεν έχουν να φοβούνται την επιρροή συμφερόντων σε κάποια δικαστική έδρα αλλά πρόκειται για έκφανση και συμπύκνωση των οργανωμένων συμφερόντων της Ευροζώνης.
Δεν είναι μόνο ότι συνεχίζεται η μεταφορά ιδιωτικών χρεών στις εξαντλημένες πλέον οικονομίες του μέσου πολίτη και στην όποια οικονομική του προοπτική.
Οι κυβερνώντες συναίνεσαν στο να βάλουν οι δανειστές χέρι και ότι με αίμα και ιδρώτα είχαν αφήσει παρακαταθήκη γενιές Ελλήνων στους επομένους:
50 δις κρατικής περιουσίας περνάνε σε ειδικό ταμείο υπό την εποπτεία των δανειστών:
Από αυτά τα 25 δις θα πάνε για ανακεφαλοποίηση των ελληνικών τραπεζών, αυτών των άχρηστων πλέον χοντρών γουρουνιών που έχουν καταφάει τον μπαχτσέ του κάθε Έλληνα. 12,5 δις θα πάνε για αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.
Και τα άλλα 12,5 για «επενδύσεις».
Από τη μάνα σας τα βρήκατε ρε;
Για μια ακόμη φορά ελληνική κυβέρνηση συμπεριφέρεται σε ότι κρατικό και δημόσιο όχι μόνο σαν να ναι δικό τους τσιφλίκι, όχι μόνο σαν να ναι η περιουσία αφελούς συγγενούς που οι ίδιοι εκποιούν, αλλά και σαν κλοπιμαία που σκοτώνουν όσο όσο σε ενεχυροδανειστήρια.
Λένε συριζοφρουροί αρθρογράφοι πως αυτό είναι μια κίνηση τακτικής. Δεν θα διαφωνήσουμε. Το «δίνω κώλο» είναι μια κίνηση τακτικής για τους επαγγελματίες του χώρου.
Από χθες τίποτε δεν είναι το ίδιο: Η Ευρώπη δεν είναι ίδια. Η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψει. Η Γερμανική Ευρώπη έχει κερδίσει μια μεγάλη μάχη.
Λένε ότι η κυβέρνηση εκβιάστηκε.
Δε θα διαφωνήσω: Ήταν όμως ο ελληνικός λαός που εκβιάζεται εδώ και πέντε χρόνια και με τις τράπεζες κλειστές βροντοφώναξε ΟΧΙ σε νέο μνημόνια.
Αυτός ο λαός που έχει πληρώσει τα κρίματα του και με το παραπάνω ήταν ο μοναδικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτόν τον λαό η κυβέρνηση πρόδωσε με τον πιο εφιαλτικό τρόπο χθες.
Λένε ότι φταίνε τα αδιέξοδα: Μα ήταν αυτή η κυβέρνηση που τα επέτεινε ακόμη περισσότερο χωρίς να θέλει καν να βρει οποιαδήποτε εναλλακτική.
Λένε πως αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να είναι αριστερή στην διαχείριση των μνημονιών και επομένως διατηρεί το ηθικό της πλεονέκτημα έναντι στους προκατόχους της.
Βρε, μήπως ο Κάστρο μετά το αμερικανικό εμπάργκο συνθηκολόγησε, ξεπούλησε τη μισή και βάλε Κούβα στους Αμερικανούς και μετά προσπαθούσε να πείσει τον κουβανικό λαό πως όλα αυτά είναι τακτικές αναδίπλωσης;  
«Αυτό είναι πραξικόπημα!» τιτίβιζε χθες μεγάλο σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας κοινής γνώμης.  
Αντί να λοιπόν να σταθεί απέναντι στους «πραξικοπηματίες», η κυβέρνηση συμμετείχε στο πραξικόπημα.
Ακριβώς όπως έκανε και μετά το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε κατά του δημοψηφίσματος.
Αμέσως μετά την δημοσκοπική συντριβή των πραξικοπηματιών, η κυβέρνηση συνέχισε το πραξικόπημα, σηκώνοντας από το καναβάτσο τους πραξικοπηματίες, βαπτίζοντας το όχι ναι για να φέρει τελικά το τρίτο και μακρύτερο μνημόνιο!
Η κυβέρνηση έχει δώσει όλες τις καθεστωτικές εξετάσεις και τις πέρασε. Μπορεί πλέον να θεωρείται μια αξιόπιστη και πρόθυμη δύναμη.
Μένει να κάνει κάτι μερεμέτια στο εσωτερικό, να πετάξει κάτι αντιμνημονιακά σεμεδάκια που τις ξέμειναν από το αντιπολιτευτικό παρελθόν της που προσβάλλουν την αισθητική των αποικειοκρατών και να προσκαλέσει τη διαφθορά στο κυβερνητικό σχήμα για να καταπολεμήσει τη διαφθορά στο εσωτερικό της χώρας.
Κάποια κεφάλαια θα πέσουν στα σίγουρα για να ριχτεί σκόνη στα μάτια του κόσμου, δε θα είναι τα μεγάλα όμως τα μεγάλα κεφάλια, δε θα είναι αυτά ακριβώς που επέτρεψαν  στους Γερμανούς να επιβληθούν της χώρας.
Αν ήθελε να παλέψει ο Πρωθυπουργός χθες, υπήρχε, παρά τα τρομακτικά αδιέξοδα, ευνοϊκή συγκυρία.
Οι Γάλλοι θέλαν την Ελλάδα εντός ευρώ. Μην φανταστείτε ότι ο κύριος λόγος ήταν το «Ελλάς Γαλλία συμμαχία». Ένα grexit θα μπορούσε να οδηγήσει τη Γαλλία σε τραπεζική κατάρρευση, να τη φέρει στη θέση της Ελλάδας και σε πολιτική κατάρρευση.
Έτσι, πριν φτάσει η φωτιά στο σπίτι τους, οι Γάλλοι βρήκαν κάποιο θάρρος και στάθηκαν απέναντι στη φωτιά του Grexit.
Θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε την Γερμανογαλλική ρήξη βαθύτερα. Και την Αμερικανογερμανική καθώς και την απόκλιση συμφερόντων ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ.
Με την κινέζικη χρηματιστηριακή κρίση να ναι στο πλευρό μας.
Όλα αυτά βέβαια θα προϋπόθεταν ο πρωθυπουργός να είναι απόλυτα ειλικρινής απέναντι στον ελληνικό λαό αντί αυτός και οι επιτελάρχες του να μας φλομώνουν στα ψέματα.
Παρότι κατάφερε στο επικοινωνιακό επίπεδο να εκθέσει την γερμανική πολιτική, πολιτικά επέλεξε να υποταχθεί σε αυτή, κρατώντας μόνο τα προσχήματα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουμε πλέον συντριβεί ενώ το κενό αντιπροσώπευσης είναι αβυσσαλέο.
Η κυβέρνηση επέλεξε πλευρά. Από την αρχή είχε διαλέξει, Και δεν ήταν η δικιά μας. Ο λαός ήταν απλά το όχημα για τον αυτοσκοπό της εξουσίας.
Τους είχαμε δίπλα μας. Τους αναδείξαμε. Τους στηρίξαμε στα πιο δύσκολα. Μας πούλησαν πολύ εύκολα.
Επέλεξαν να μας έχουν απέναντί τους.
Πολύ κακή επιλογή, πράγματι.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 13/7/2015
Read More »

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Κυβέρνηση Μπετόβεν



Θα μπορούσε να πει κάποιος πως μια κυβέρνηση Μπετό-βεν θα ήταν ανυποχώρητη στο να υποστηρίζει τους μπετα-τζήδες και τους μικρομεσαίους.

Πράγματι, αυτή η κυβέρνηση έχει πολλά κοινά με τον Μπετόβεν: Έχει γράψει πολλές συμφωνίες και στις τελευταίες είναι τόσο κουφή όσο ο Μπετόβεν. Και τυφλή όσο ο Στίβι Γουόντερ.

Το παιδί θαύμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που μας έσωσε από τα μνημόνια, πιστεύει στον εαυτό του, με άλλα λόγια πιστεύει στα θαύματα.

Υπάρχει αυτή η εσωτερική αφήγηση που θέλει το έργο της κυβέρνησης να γίνεται σταδιακά και τους δανειστές σταδιακά να υποχωρούν. 

Αυτή η αφήγηση διαψεύδεται από το διαρκές γεφύρι της Άρτας των διαπραγματεύσεων.

Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματικότητα όπως περιγράφεται απ ‘όλα τα μέσα του εξωτερικού, συστημικά και ανεξάρτητα, νεοφιλελεύθερα και αριστερά:

Μοναχά μια νίκη πέτυχε η κυβέρνηση και αυτή από νωρίς: να μειωθούν οι απαιτήσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα, ένα σημαντικό κατόρθωμα που δεν μπορεί όμως από μόνο του να ανακουφίσει τον πληθυσμό πόσο μάλλον να αναστηλώσει μια οικονομία που βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο καμπής της για την περίοδο του τελευταίου μισού αιώνα και βάλε.

Πέρα από την απαίτηση για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, σε όλα τα άλλα οι δανειστές δεν το χουν κουνήσει ρούπι: Όταν περιγράφεται πως έχει γίνει πρόοδος αλλά θέλει κι άλλο, οι δανειστές περιγράφουν απλά την υποχώρηση της συγκυβέρνησης στα περισσότερα των μετώπων και όχι τη σύγκλιση όπως αρέσκεται να περιγράφει η κυβέρνηση.

Πράγματι, από την φιλολαϊκή πανοπλία φτιαγμένη από κόκκινες γραμμές έχει μείνει μονάχα μια κόκκιινη κλωστή έτσι που το θέαμα μοιάζει με κόκκινο στρινγκάκι:

Οι μισθοί και οι συντάξεις.

Και εκεί θα πέσουν κορμιά για να μην πέσουν κεφάλια.

Για αυτή την κόκκινη γραμμή φαίνεται πως η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να εκβιάσει. Όχι τόσο τους δανειστές. Σε αυτούς οι εκβιασμοί γίνονται με το σταγονόμετρο σε ποσολογία ομοιοπαθητικού φαρμάκου: Ο κυβερνητικός εκβιασμός θα στραφεί για μια ακόμη φορά στο λαό. Πως αλλιώς θα μπορούσε να εκληφθεί η πρόθεση εκλογών μετά από τέσσερις μόλις μήνες διακυβέρνησης; Πόσο πιο νωπή μπορεί να είναι μια λαϊκή εντολή;

Κι αν στο εξωτερικό τα πράγματα είναι δραματικά παρότι η κυβέρνηση αρέσκεται στην άνευ αιδούς ωραιοποίηση τους, στο εσωτερικό είναι χειρότερα καθώς οι επιλογές της κυβέρνησης δεν μπορούν να ερμηνευθούν από την θεωρία των έξωθεν συνθλιπτικών πιέσεων αλλά είναι δικές της εμπνεύσεως πρωτοβουλίες.

Ας εξαιρέσουμε από την εξίσωση τους μετάλλαξης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τους πρώην πολιτικούς και νυν αρχιτραπεζίτες Στουρνάρα και Χριστοδουλάκη τους οποίους η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγγίζει ούτε με αποστειρωμένα γάντια ελέω ΕΕ. Άλλωστε είναι τόσο πλούσιος ο νέος μπαχτσές με ώριμα παλιά φρούτα που βρωμάει από τις πρώτες μέρες.

Ο διορισμός ενός Σαγιά με βαρύ ιστορικό όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, ενός ανθρώπου που φαντάζει να ανήκει στο μηχανισμό της περιστρεφόμενης πόρτας, η νέα ΕΡΤ των Ταγματαρχών, η παρολίγον Παναρίτη στο ΔΝΤ, οι τοποθετήσεις σημιτικών, Παπανδρεακών και δημαριτών σε νευραλγικά πόστα της δημόσιας διοίκησης δείχνουν ξεκάθαρα πως είναι πρόθεση της κυβέρνησης να κάνει αυτό που ευχόντουσαν οι πολιτικοί της αντίπαλοι: Να συμβιβαστεί με τις δομές εξουσίας όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό ώστε να αφομοιωθεί τελικά από αυτές.

Ο εκβιασμός λοιπόν συριζοφρουρών προς την εσωτερική αντιπολίτευση πως αν πέσουμε εμείς θα γυρίσουν οι άλλοι είναι στην πραγματικότητα μπούμερανγκ: όχι μόνο δεν έχουν φύγει ποτέ τα σκουλήκια του συστήματος εξουσίας της χώρας αλλά αυτούς που σας ψηφίσαμε να πετάξετε από το παράθυρο τους ξαναβάζετε στο σπίτι μας μπροστά στα μάτια μας από την κεντρική είσοδο.

Ο γύψος της μεταπολίτευσης είναι εδώ. Το ξέρει μέχρι και η κουτσή Μαρία. Η νέα μεταπολίτευση είναι εδώ.

Η φενάκη του περιμένουμε να ολοκληρωθεί η ανέντιμη υποχώρηση στο εξωτερικό για να ξεκινήσει η πολυπόθητη ρήξη στο εσωτερικό μετά από τα πρώτα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή μόνο από ανθρώπους νοητικά δυσλειτουργικούς που ζουν προσμένοντας τη Δευτέρα παρουσία ή τα ομόλογα του Σώρρα.

Φυσικά υπάρχει και το σενάριο της οργανωμένης συνομωσίας από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ που θέλει έναν οργανωμένο και έτοιμο από παλιά ΣΥΡΙΖΑ να επιτρέπει να διαμορφώσουν οι αντίπαλοι του συνθήκες τέτοιες που θα κάνει τη ρήξη να μοιάζει αναπόφευκτη για όλους και να προχωρήσει αναπόφευκτα έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια ριζοσπαστική διακυβέρνηση.

Κανένα από τα μέχρι σήμερα δεδομένα δεν κουμπώνει σε αυτή τη θεωρία πολιτικής φαντασίας.

Φυσικά, μια συνομωσία για να είναι επιτυχημένη πρέπει να μην είναι αντιληπτή. Αλλά εξ ορισμού, μια συνομωσία για να είναι επιτυχημένη πρέπει να πετύχει. Και η μόνη συνομωσία που πετυχαίνει σήμερα δεν είναι κάποια κρυφοκομμουνιστική συμπαιγνία με πατριώτες αλλά η συνομωσία των αγορών και η συμπαιγνία τους με τα εγχώρια συστήματα εξουσίας που τείνει να αφομοιώσει και την ύστατη πολιτική ελπίδα του τόπου, με τα μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεδομένα.

Η συγκυβέρνηση αντί να πετάξει τους ενόχους στον κάλαθο των αχρήστων σουτάρει το ηθικό της πλεονέκτημα από τα 6 και 25 στο καλάθι αυτό.

Ας μην σχολιάσουμε αρνητικά ότι χρησιμοποιεί την πρόσκληση για συμμετοχή στην αναπτυξιακή τράπεζα των BRICs όχι ως μια άλλη προοπτική αλλά ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στο δυνάστη και καταπιεστή της ΔΝΤ. Ας δεχτούμε μια τέτοια ηθικά αμφιλεγόμενη λογική.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε τη διγλωσσία Σταθάκη που από τη μια δε δέχεται το αποκορύφωμα του νεοφιλελευθερισμού, τις διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες TTIP που καθιστούν τα κράτη υπόλογα απέναντι των πολυεθνικών και από την άλλη δέχεται την αντίστοιχης αντίληψης CETA καθώς όπως ο ίδιος ισχυρίζεται δεσμεύεται από τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων…

Και το ηθικό πλεονέκτημα πάει περίπατο στην Ανδρομέδα όταν η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική πλήρους συμμαχίας με τους Ναζίδες του Ισραήλ που εγκαινίασε ο ΓΑΠ και συνέχισαν ενθέρμως οι Σαμαροβενιζέλοι στο όνομα γεωπολιτικών περιπλοκών. Συμμαχούμε δηλαδή με μια από τις πηγές των προβλημάτων για να μην χωθούμε περισσότερο στα προβλήματα που η ίδια συνεχίζει να επιτείνει.

Εκεί μας καταντήσανε. Αφού πρώτα πουλήσαμε την Κύπρο και την υποχρεώσαμε σε συμμαχία με το Ισραήλ παρότι κάτι τέτοιο ήταν για δεκαετίες αδιανόητο λόγω των κατεχομένων σε Ισραήλ και Κύπρου, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο που έμμεσα χαράξαμε για την Κύπρο.

Με τέτοιες μεθοδεύσεις η παγκόσμια οικονομική αλητεία έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και στα γεωπολιτικά.

Σα να μη μας έφτανε ο Ουκρανικός εμφύλιος και οι τζιχαντιστές της Μ. Ανατολής, παιδιά και αποπαίδια του διατλαντικού στρατηγικού σχεδιασμού, τώρα οι ΗΠΑ απειλούν το ίδιο τους το δημιούργημα, τα γειτονικά μας Σκόπια για το ενεργειακό μέσω των κολλητών των τζιχαντιστών των Ουτσεκάδων και με την υποστήριξη του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.

Και σαν να μην έφτανε ο ψυχρός πόλεμος με τη Ρωσία, οι Κινέζοι, κρίνοντας πως οι Αμερικανοί δεν είναι στο απόγειο της δύναμης τους, αμφισβητούν την αμερικανική επικυριαρχία, χτίζοντας τεχνητά νησιά στη Νότια Σινική Θάλασσα.

Ένας ακόμη ψυχρός πόλεμος έχει ανοίξει.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το πώς οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε τόσο δύσκολες ιστορικές συγκυρίες.

Παρότι ο κος Κοτζιάς ενός σκιώδους πολιτικού παρελθόντος έχει γεωπολιτική αντίληψη, αυτή δεν μπορεί να υπερκεράσει τη στρουμφίτιδα και το εμπόριο ελπίδας και αισιοδοξίας που θολώνει συνολικά την κρίση της συγκυβέρνησης.

Δεν μπορείς να πηγαίνεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα όταν βλέπεις μπροστά σου τις Συμπληγάδες. Όταν βλέπεις ότι ακόμη και ο Κάμερον τρώει πόρτα από Μέρκελ Και Ολάντ που δηλώνουν πίστη σε όλες τις προβληματικές συνθήκες τις ΕΕ (άλλωστε η Μερκελολάντ είναι το μόνο το μπορεί να σώσει τον κατά τ άλλα τελειωμένο Ολάντ), όταν βλέπεις ότι κι η Μέρκελ φαίνεται να έχει ενστερνιστεί το σχέδιο της Ευρώπης των δύο και τριών ταχυτήτων εσύ να νομίζεις ότι θα τύχεις εξαιρετικής μεταχείρισης και να πλέεις σε πελάγη ευρωκεντρικής αισιοδοξίας. Το μόνο που θα καταφέρεις στο τέλος να δικαιώσεις το σαρκασμό του Σόιμπλε «να δούμε πως θα δικαιολογηθούν στους ψηφοφόρους τους» και να νεκραναστήσεις το σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες όπου τα πλεονεκτήματά της μετατρέπονται ανάλογα την ιστορική περίοδο σε μειονεκτήματα.

Δυστυχώς οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης φρόντισαν να κάνουν τα πολλά ελαττώματα του πληθυσμού να μοιάζουν με ασύγκριτα πλεονεκτήματα στο εσωτερικό.

Ζητείται μια κυβέρνηση που να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα ελληνικά πλεονεκτήματα στις ευνοϊκές περιόδους.

Κι επειδή σήμερα βρισκόμαστε σε περιόδους δυσμενείς, ζητείται μια κυβέρνηση που θα μετατρέψει τα μειονεκτήματα σε σχέση με το εξωτερικό σε πλεονεκτήματα.

Αλλά μάλλον αυτό αποτελεί σενάριο πολιτικής φαντασίας και αυτά τα αφήνουμε στη κυβέρνηση της καρδιάς μας να τα φανταστεί.

Πέτρος Αργυρίου, ανταπόκριση από το Ellada state των υπό διάλυση Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης για το agriazwa.blogspot.com, 2/6/2015
Read More »