Τα Σκόπια αγιάζουν τα μέσα

Μετά τη ροχάλα που έδωσε ο σκοπιανός εθνικισμός στο διατλαντικό σύστημα εξουσίας, εξέλιξη αναμενόμενη από μένα κι όχι μόνο, οι εξελίξεις ήταν απολύτως προβλέψιμες:

Εκβιασμοί και λαδώματα σε βουλευτές της αντιπολίτευσης για να σωθεί ο Ζάεφ και μια συμφωνία που οι λαοί δεν θέλουν.

Η εξέλιξη ήταν προφανής όταν ήδη πριν τη συμφωνία ο Ζάεφ επιχείρησε να δώσει άφεση αμαρτιών στο εθνικιστικό κόμμα προκειμένου έστω κάποιοι βουλευτές του να στηρίξουν τη συμφωνία.

Το καρότο δεν έπιασε.

Τώρα ξεκινά το μαστίγιο.

Καταδίκη του πρώην πρωθυπουργού Γκρουέφσκι κι ενός πρώην υπουργό του.

Η σκοπιανή δικαιοσύνη ως εργαλείο της διατλαντικής βούλησης.

Είναι φιλόδοξο.

Κι έχει κάποιες πιθανότητες για να συμβεί και να περάσει η συμφωνία από την σκοπιανή βουλή.

Αλλά.

Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που μπορούν να λαδωθούν ή να εκβιαστούν από τον Ζάεφ, πιθανόν να έχουν πρότερα πάρει ανταλλάγματα από τους Ρώσους και μπορούν να εκβιαστούν κι από αυτούς.

Και δεδομένου ότι ο Ζάεφ δεν ελέγχει τα πάντα στην χώρα, είναι αρκετά πιθανό η κατάσταση να οδηγηθεί στην πόλωση πολύ γρήγορα.

Η μπόχα που αναδίδει το παρασκήνιο της συμφωνίας είναι ανυπόφορη.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν έδωσε μόνο: Πήρε.

Και τι πήρε: μια μαϊμού ενεργειακή  εταιρία του αντιπροέδρου του Ζάεφ.

Με άλλα λόγια πληρώσαμε κι από πάνω για να παραχωρήσουμε στους Σκοπιανούς μακεδονική γλώσσα κι εθνότητα. Τέτοιο κιμπαριλίκι.

Και το λογαριασμό τον φόρτωσαν στη ΔΕΗ που βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα χρεοκοπίας και σε συνδυασμό με τα χάλια του αφελληνισμένου και στα χέρια αμερικάνων κυρίως κερδοσκόπων τραπεζικού συστήματος, πάλι υπ΄ ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης, η Ελλάδα μπορεί σε βάθος διετίας να οδηγηθεί σε μια χρεοκοπία πολύ χειρότερη από αυτή του 2010.

Στ αρχίδια τους όμως.

Ο Καμμένος δίνει ανταλλάγματα στους αμερικάνους για να μην περάσει η συμφωνία προτείνοντας να γίνει η χώρα ολάκερη αμερικανική βάση (επιτρέψτε μου την υπερβολή).

Μετά την καταγέλαστη «καθαρή έξοδο» (αν θυμίστε τον «έντιμο συμβιβασμό», δεν χρειάζεται καν να γνωρίζετε το πλαίσιο της εξόδου) και την αποτυχία του Σκοπιανού δημοψηφίσματος, υπάρχει μια στροφή στην εξωτερική πολιτική της «Ελληνικής» κυβέρνησης η οποία αυξάνει τον τυχοδιωκτισμό της ακόμη παραπάνω καθώς καταλαβαίνει πλέον ότι δεν ο Τσίπρας δεν έχει τίποτε παραπάνω να δώσει στους Γερμανούς. Τα έχει δώσει ήδη σχεδόν όλα.

Έτσι μετά το ναδίρ των ρωσοελληνικών σχέσων για τα μάτια της συμφωνίας των Πρεσπών και της Αμερικανικής Πατρονίας, ο Τσίπρας εντός διμήνου θα επισκεφτεί τον Πούτιν ενώ παράλληλα βγάζει από το χρονοντούλαπο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων που ο ίδιος έθαψε κατά τη διάρκεια της πρώτης φοράς κωλοτούμπας.

Τα γερμανικά μήντια απαντούν σε αυτήν τη στροφή αποκαλύπτοντας πολύ όψιμα τα ελληνικά Νταχάου-χότσποτς.

Κι ίσως να έπονται κι άλλα γερμανικά αντίποινα στο πεδίο της οικονομίας και της Γερμανοτουρκικής προσέγγισης.

Αντί για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αυτή η κυβέρνηση επίλεξε να είναι το δουλικό αφεντάδων και να πατάει σε δύο βάρκες.

Τώρα πιστεύει πως λεύτερα μπορεί να πηδάει από την μία βάρκα στην άλλη.

Κάνει μοιραίο λάθος.

Οι αμερικάνοι και οι Γερμανοί δεν θέλουν να εγγυηθούν για το μέλλον αυτής της  χώρας.

Είναι αμφίβολο το αν μπορούν ακόμη κι αν το ήθελαν.

Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον αυτής της χώρας.

Μην έχετε καμιά αμφιβολία.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα για τη χώρα απ’ ότι ήταν το 2010.

Και ο εφησυχασμός που έχει επιβάλει η «ιδεολογική κυριαρχία» της αριστεράς στη χώρα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο επικίνδυνα.

Ακούει κανείς;

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2018