-Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη. Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Εκείνο το μαγικό πέπλο της γονεϊκής προστασίας. Ασφυκτικό μεν, αλλά σε έκανε να νιώθεις πως τίποτε δεν μπορούσε να σε βλάψει πραγματικά… Εκτός από την αδυσώπητη αγάπη των γονέων σου.
-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που σας έχει καθορίσει;
Οι πιο ισχυρές αναμνήσεις είναι αυτές ανθρώπων που αγαπούσα και βρέθηκαν κοντά στον θάνατο. Κι είναι πολλές αυτές. Και κάποιοι από αυτούς που δεν τα καταφέραν. Όπως συνέβη με την αυτοκτονία της μητέρας μου, της Βαρβάρας.
-Ο λόγος που στραφήκατε στην Ιατρική;
Δεν στράφηκα στην Ιατρική. Απλά ως αριστούχος επέλεξα την δυσκολότερη σχολή, έχοντας την ψευδαίσθηση πως η Ιατρική ανήκε στις αμιγώς θετικές επιστήμες.
-Τα ερεθίσματα που αποτέλεσαν έμπνευση για τα βιβλία και την έρευνά σας;
Με πάνω από 1000 άρθρα και 30 βιβλία, είναι δύσκολο να ξεδιαλύνω κάποια από αυτά. Γενικά, αυτό που με ωθεί στο γράψιμο, είναι αυτά που βλέπω να έρχονται, συνήθως αόρατα στην κοινή γνώμη. Γράφω για να αποτρέψω αυτά που βλέπω να έρχονται. Και μέχρι τώρα δεν το έχω καταφέρει ούτε μια φορά, παρότι έχω δώσει όλο μου το είναι.
-Τι σας δίδαξε η εμπειρία σας μετά από τόσα χρόνια στον τομέα της Ιατρικής; Αναθεωρήσατε μετά από όσα διαπιστώσατε από την έμπρακτη ενασχόλησή σας;
Η ενασχόλησή μου με την Ιατρική σταμάτησε για αρκετά χρόνια, όταν εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο 5ο έτος. Ξανάρχισα να ασχολούμαι το 2004, από το πόστο του αναλυτή, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι έπαιζε με τις λεγόμενες Καινές Επιδημίες, με έναυσμα την φάρσα της γρίπης των πουλερικών, όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει και στο βιβλίο ορόσημο μου για την σκαλωσιά αυτού που ζούμε, το Θανάσιμες Θεραπείες.
-Έχετε τα ίδια συναισθήματα σήμερα ή όταν ξεκινήσατε κυριαρχούσε η άγνοια και ο ρομαντισμός;
Ο ρομαντισμός και η αφέλεια μου είχε ήδη τελειώσει στο 5ο έτος. Έκτοτε την θέση της έχει πάρει η αηδία και η αποστροφή. Πάρτε μια σχολή στρατιωτικής πειθαρχίας, προσθέστε παντελή έλλειψη ανάπτυξης κριτικής σκέψης, βάλτε στο μείγμα νεποτισμό και κομματοκρατία, μην ξεχάσετε να προσθέσετε μπόλικη ιδιοτέλεια, αλαζονεία και πάνω από όλα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και θα καταλάβετε τι ακριβώς είναι η ιατρική σήμερα. Με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις βέβαια, ευτυχώς, που δεν αρκούν όμως για να αλλάξουν την καταστροφική κατεύθυνση που έχει πάρει μια «επιστήμη» που υποτιθέμενα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο.
-Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα στοιχεία που οφείλει να διαθέτει ένας ιατρός σήμερα για να αποτελεί ένα αξιοπρεπές παράδειγμα προς μίμηση;
Αυτό είναι διαχρονικά: Να μπορεί να σκέφτεται, να είναι αφοσιωμένος και δοτικός. Τέτοιοι γιατροί φυσικά υπάρχουν, αλλά δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα προς μίμηση είναι ο επίορκος ο οποίος έχει θησαυρίσει από την ανάγκη των ασθενών και την αδυναμία τους και έχει κάνει καριέρα, πότε φιλώντας κατουρημένες ποδιές και έπειτα πατώντας πάνω σε πτώματα.
-Συχνά, κυριαρχεί σε πολλές συζητήσεις που έχω κάνει με συνομιλητές, το εξής απόφθεγμα: Δεν είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε την επιστήμη. Είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες. Είναι δικαιολογημένη αυτή η πεποίθηση;
Όταν η πλειοψηφία των γιατρών έχει αυτή την αντιιατρική στόφα εδώ και δεκαετίες, όταν πλέον είναι οι φαρμακευτικές που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση και την ποιότητα των ερευνών, πώς να εμπιστευτείς την Ιατρική, ως κάτι που παράγεται από τους ερευνητές της και αυτούς που την ασκούν; Είναι δύσκολο πλέον να εμπιστευτείς οτιδήποτε πέρα από τις εξαιρέσεις εξαιρετικών γιατρών που δεν ανήκουν στα κυκλώματα εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου πόνου κι αδυναμίας. Να προσθέσω και ανοησίας και επιπολαιότητας.
-Γιατί ολοένα και περισσότερος κόσμος καταλήγει σε αυτή την άποψη;
Γιατί βιώνει όλα τα παραπάνω.
-Πόσο έχει επιδράσει ο καπιταλισμός στην εμπορευματοποίηση της Ιατρικής και των προϊόντων τους;
Από την στιγμή που είναι ένα σύστημα που επιβραβεύει την απληστία, κι από την στιγμή που η απληστία είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την κυρίαρχη ιατρική διαφθορά, η απάντηση προκύπτει αβίαστα.
-Σε πολιτικό επίπεδο γίνεται λόγος για την τακτική του προβλήματος και της λύσης που παράγονται από την ίδια πηγή για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Ισχύει το ίδιο και στον τομέα της ιατρικής;
Ισχύει πρωτίστως στην Ιατρική. Ας πάρουμε για παράδειγμα την τρέχουσα πανδημία: Υπάρχει μια καθόλου ασήμαντη πιθανότητα, ο ιός να έχει διαδοθεί από διαρροή/ατύχημα στο βιολογικό εργαστήριο της Γιουχάν που αποδεδειγμένα ασχολούνταν με τους κορωνοϊούς και την δυνατότητα μετάδοσης τους σε ανθρώπους, με πρόφαση το να είμαστε προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και μετά από ένα χρόνο και βάλε μιας καταστροφικότατης διαχείρισης ενός ίσως ανθρωπογενούς προβλήματος, η λύση που προτείνεται είναι εμβόλια που τη στιγμή που άρχισαν να χορηγούνται στους πληθυσμούς, δεν είχαν ολοκληρώσει της κλινικές τους δοκιμές. Είναι αρκετά ανατριχιαστικό αυτό που συμβαίνει αν κάποιος μπορέσει να αποστασιοποιηθεί από το προσωπικό του δράμα εντός της πανδημίας. Αλλά ανεξάρτητα από την τρέχουσα πανδημία, εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει ένα business plan που λειτουργεί ακριβώς έτσι: Σου δημιουργώ ένα πρόβλημα (ή το μεγαλοποιώ) για να σου πουλήσω την λύση. Στην περίπτωση της πανδημίας, για να σου επιβάλω την λύση.
-Συνέβη το ίδιο με τον κορωνοιό;
Την απάντησή μου την έχετε ήδη: Υπάρχει μια απίστευτη υπερδιόγκωση ενός σοβαρού ζητήματος και στο τέλος εμφανίστηκαν τα εμβόλια ως μεσσίας, τον οποίο όλη η ανθρωπότητα οφείλει να αποδεχθεί ως τέτοιον.
-Πώς κρίνετε τα μέτρα που πάρθηκαν από την ελληνική Κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας από την αρχή της ως σήμερα;
Τα ποια; Όσα μέτρα πάρθηκαν, ήταν αντιπερισπασμός και μετάθεση ευθυνών από τους αρμόδιους στους πολίτες. Τα μέτρα θα ήταν γελοία αν δεν ήταν τραγικά. Ήταν και συνεχίζουν να είναι φασιστικά, ναζιστικής κοπής με μόνο στόχο να σπάσουν το δημοκρατικό φρόνημα του πολίτη και την πίστη στις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Τα μέτρα δεν είχαν κανένα στόχο να περιορίσουν τον ιό. Δεν θα μπορούσαν και εκ των πραγμάτων δεν μπόρεσαν. Αλλά πέτυχαν απολύτως τον στόχο τους: Να περιορίσουν τον πολίτη και τις ελευθερίες του.
-Υπήρχε μια ανακολουθία στις οδηγίες των ειδικών; Έχασε τον μπούσουλα ο κόσμος;
Ο κόσμος έχασε τον Μπούσουλα; Οι ειδικοί δεν ξέραν που πήγαιναν τα τέσσερα, πως πήγαιναν κι αν έρχονταν. Το απόλυτο μπάχαλο. Αλαλούμ κι άλλα ντ’ άλλων, όπως άλλωστε αποτυπώνεται μέσω των δικών τους δημοσίων δηλώσεων στο Ντοκιμαντέρ μου Πανδημαγωγοί.
-Πώς επέδρασσαν τα ΜΜΕ στη διαχείριση του προβλήματος; Καθησύχασαν ή τρομοκράτησαν;
Τα ΜΜΕ έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου μέσω του φόβου, καταργώντας την λογική και κρίση των πολιτών.
-Υπήρξαν αντικειμενικά τα ΜΜΕ όσον αφορά τη δημοσιοποίηση και έκθεση απόψεων επιστημόνων;
Πόσοι από αυτούς τους οποίους τα ίδια βαπτίζουν ως αρνητές, φιλοξενήθηκαν στα ΜΜΕ ενάμιση χρόνο τώρα; Είχε κάποιος από αυτούς τον χώρο και τον χρόνο να εκθέσει τις απόψεις του; Αντίθετα, όποιος το επιχειρούσε εκτός των μεγάλων ΜΜΕ κι είχε κάποια απήχηση, τον περίμενε μια ωραία και πολύ παραδειγματική δολοφονία χαρακτήρα. Τέτοια πολυφωνία την ζηλεύει ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Μια παρέα καθεστωτικών «επιστημόνων» μονοπώλησαν τον τηλεοπτικό αέρα, μολύνοντας με φόβο και προπαγάνδα πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε ιό του αναπνευστικού. Η δημοκρατία, ήδη σε κρίσιμη κατάσταση, απεβίωσε. Και δεν την σκότωσε κάποιος ιός αλλά τα προσχήματα αντιμετώπισής του. Και το ίδιο συνέβη με ό,τι είχε απομείνει από την επιστήμη.
-Στη τελική, μπορούσε να ανακοπεί η διασπορά του ιού ή είναι νομοτελειακό ότι θα διατρέξει ολόκληρη την κοινωνία ώσπου να αποκτήσουμε όλοι ανοσία;
Υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις χωρών που την αναχαίτισαν προσωρινά και μάλιστα πετυχημένα. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο όμως, είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να μπορείς να μονώνεις τους πληθυσμούς σου για πάντα. Η πιο πραγματιστική διαχείριση, είναι κατά την γνώμη μου, να αφήσεις ελεγχόμενα την πλειοψηφία των ατόμων που δεν απειλούνται από τον ιό να έρθουν σε επαφή και να χτίσουν κάποιας μορφής τείχους ανοσίας, (και τονίζω το κάποιας μορφής καθώς στους κορωνοϊούς όπως και στους ιούς της γρίπης δεν μπορείς να χτίσεις τείχος ανοσίας ως ένα σχετικά αδιαπέραστο στεγανό) και να κάνεις τα πάντα για να προστατεύσεις αυτούς που απειλούνται. Κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πολύ οργανωμένη πρωτοβάθμια για να γνωρίζεις το προφίλ υγείας του κάθε πολίτη και ορθή επιδημιολογική επιτήρηση. Τα ακριβώς αντίθετα γίναν: Κλειδαμπαρώσαν αυτούς που δεν απειλούνται και δεν κάναν τίποτε για όσους απειλούνται. Η αντίστροφη λογική κυριάρχησε σε όλη την πανδημία. Ασηψία, δεν έχουμε πετύχει ακόμη και εκεί που θα ήταν απολύτως απαραίτητη: στα νοσοκομεία. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα νοσοκομεία είναι εστίες λοιμώξεων. Πώς θα καταφέρουμε ασηψία σε ολόκληρους πληθυσμούς; Δεν είναι απολύτως παρανοϊκό αυτό; Έχει πάθει όλη η κοινωνία το σύνδρομο Michael Jackson;
-Ποια είναι η γνώμη σας για την αποτελεσματικότητα του συνόλου των εμβολίων για την καταπολέμηση των σοβαρών ασθενειών;
Ως αναλυτής που έχω ασχοληθεί με πολλά στιγμιότυπα εμβολιαστικής αποτυχίας, δεν μπορώ να έχω την πιο αντικειμενική άποψη. Νομίζω όμως ότι έχει δημιουργηθεί μια διαστρεβλωτική πόλωση, με τους μεν να απορρίπτουν όλα τα εμβόλια και τους δε να υπερθεματίζουν για όλα τα εμβόλια. Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι πως στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής, κρίνω πως μεγαλύτερο ρόλο συνολικά έπαιξαν οι βελτιώσεις στη δημόσια υγιεινή όπως η προσβασιμότητα σε «καθαρό νερό» για όλο και περισσότερους απ’ ότι έπαιξαν οι εξελίξεις στην Ιατρική, χωρίς να υποτιμώ τις δεύτερες. Ακόμη κι αν ρίξουμε όλα τα διαθέσιμα φάρμακα κι εμβόλια που έχουμε στην Αφρική, λιγότερη βελτίωση θα δούμε από το να παρέχουμε πόσιμο νερό, επαρκή τροφή και στέγαση.
-Για το εμβόλιο κατά του κορωνοιού;
Δεν είναι το εμβόλιο. Μιλάμε για διαφορετικά εμβόλια. Τα κινεζικά με απενεργοποιημένο ιό, φαίνεται να έχουν σημαντικά αποτύχει στις χώρες που τα επέλεξαν. Για τα εμβόλια πρωτεΐνης ακίδας, υπήρξαν και εκεί προβλήματα. Αν κάποιος είχε θέσει για αυτά ως στόχο την προστασία των ευπαθών ομάδων, εκεί, με τα μέχρι σήμερα δεδομένα τα πήγαν αρκετά καλά. Αν όμως κάποιος θέσει ως στόχο την εκρίζωση του ιού και το χτίσιμο τείχους ανοσίας, όπως οι περισσότερες κυβερνήσεις μεγαλομανώς και ηλιθίως έκαναν, απέτυχαν πλήρως, όπως βλέπουμε να συμβαίνει με τα νέα κύματα κρουσμάτων σε χώρες με υψηλή εμβολιαστική κάλυψη όπως το Ισραήλ και η Μεγάλη Βρετανία.
-Σε σχέση με τον μέσο όρο παρασκευής των υπόλοιπων εμβολίων, πιστεύετε ότι το συγκεκριμένο παρασκευάστηκε σχετικά γρήγορα και εσπευσμένα;
Σκανδαλωδώς. Εκτός από την δημοκρατία, την λογική και την επιστήμη, μια ακόμη από τις πολλές παράπλευρες απώλειες από τον πόλεμό μας κατά του κορωνοϊού, ήταν η σχολαστικότητα και η αποτελεσματικότητα των κλινικών δοκιμών. Κι αυτό μπορεί να το πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον. Και το νόμισμα με το οποίο θα το πληρώσουμε λέγεται παρενέργειες.
-Ο λόγος που συνέβη αυτό;
Οι κυβερνήσεις έκαναν τα εμβόλια μονόδρομο. Ποντάραν όλα τους τα λεφτά σε αυτό. Αυτό ήταν το πλάνο τους, λόγω της αλλεργίας που έχουν σε επενδύσεις δημοσίου χαρακτήρα και οφέλους, από τα νοσοκομεία, μέχρι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Αν θυμάστε καλά, κάποιος Πρωθυπουργός επέμενε πως το καλύτερο εμβόλιο ήταν το πιο γρήγορο, αυτό που θα έχουμε πιο γρήγορα. Άσχετα από την τελική του αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του.
-Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που ελοχεύουν από το συγκεκριμένο εμβόλιο;
Έχουμε τις κοινές, μη απειλητικές για την ζωή παρενέργειες οι οποίες είναι νομίζω περισσότερες από άλλων εμβολίων. Αλλά ας τις παρακάμψουμε κι ας πάμε στις απειλητικές, τις σπάνιες. Αναφυλακτικά σοκ και μια σειρά παθολογίες του αίματος και των αγγείων καθώς και περικαρδίτιδες/μυοκαρδίτιδες. Καμία από αυτές δεν εντοπίστηκε στις κλινικές δοκιμές, κάτι που αποδεικνύει το πόσο λειψές και πρόχειρες ήταν. Πολύ φοβάμαι ότι θα δούμε κι άλλες, που θα σχετίζονται με το ανοσοποιητικό. Σπάνιες μεν, αλλά αν αρχίζεις να αθροίζεις όλα τα σπάνια συμβάματα, στο σύνολο τους δεν θα είναι πλέον και τόσο σπάνια.
-Ποιες ομάδες ανθρώπων κινδυνεύουν από τη χορήγηση του εμβολίου;
Μάλλον όλες. Αλλά αυτό που κάνει την διαφορά, είναι ο λόγος ρίσκου από την ασθένεια ως προς την ωφέλεια και το ρίσκο του εμβολίου. Ως εκ τούτου, όσο νεαρότερος και υγιέστερος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο του εμβολίου σε σχέση με την ωφέλειά του καθώς ο ιός σε αυτές τις ομάδες είναι σχετικά ακίνδυνος. Σαν παρανοϊκές κοινωνίες που έχουμε καταντήσει, υποχόνδριες και θανατοφοβικές, απίστευτα ρηχές, ζητάμε από τους νέους να διατρέξουν κινδύνους ζωής, έστω και μικρούς, για τους γέρους μας. Αυτά, μόνο στον πόλεμο γίνονται. Κι έχουμε πόλεμο. Πρωτίστως με την κοινή λογική. Αυτό που με ανησυχεί όμως περισσότερο είναι το συνολικό ανοσολογικό προφίλ της ανθρωπότητας και κυρίως των νέων σε επόμενες επιδημίες/πανδημίες. Θα έχουμε παροπλίσει το ανοσοποιητικό μας τόσο που θα είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε πρεζάκια των εκάστοτε εμβολίων; Αυτό είναι λοιπόν που με ανησυχεί περισσότερο. Ήδη βλέπουμε μες στο κατακαλόκαιρο έξαρση λοιπών εποχιακών λοιμώξεων στο Ισραήλ.
-Είναι διχαστικός ο διαχωρισμός πολιτών σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους; Τι επιπτώσεις θα γεννήσει σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο;
Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι το διχαστικό, ρατσιστικό, φασιστικό, ναζιστικό στην κοινωνία; Διχασμό και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Να τονίσω ότι όλα αυτά γίνονται μέσω της αντίστροφης λογικής του Δημοσίου Κινδύνου. Παρότι, μόλις το 10% όσων έχουν έρθει σε επαφή με τον ιό, «ευθύνονται» για το 90% των μεταδόσεων, με την εξαφάνιση του τεκμηρίου της αθωότητας, ο καθένας αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει εγκληματίας. Αυτό είναι γελοίο, αντιεπιστημονικό, ανήθικο, απαράδεκτο.
-Έχει το δικαίωμα η Κυβέρνηση να οδηγήσει τους πολίτες σε υποχρεωτικό εμβολιασμό;
Κανείς δεν έχει δικαίωμα στο να υποχρεώσει σε ιατρική πράξη. Πόσω μάλλον με σκευάσματα που δοκιμάζονται στον γενικό πληθυσμό. Αυτά τα έκαναν οι Ναζί.
-Πώς θα ηχεί στα αυτιά σας ο εμβολιασμός για μικρότερες ηλικιακές ομάδες αν τεθεί στο τραπέζι;
Εγκληματικό απλά. Τα παιδιά ελάχιστα απειλούνται. Κάποια παιδιά, έστω λίγα, θα πεθάνουν από τα εμβόλια. Μιλάμε για μια ανόητη ανθρωποθυσία. Ο εμβολιασμός στα παιδιά, μόνο ως σύσταση για όσα έχουν μεγάλη ευπάθεια μπορεί να νοηθεί. Αν και για αυτό ακόμη έχω τις αμφιβολίες μου. Αλλά θα τα εκβιάσουν. Μέσω της πρόσβασης τους στην παιδεία. Μέσω της υγείας των παππούδων τους. Πως είναι να είσαι ένα παιδί και να ζεις με τον φόβο του ότι μπορεί να σκοτώσεις την αγαπημένη σου γιαγιάκα; Προσωποποιήσαν και πολιτικοποιήσαν ένα φυσικό φαινόμενο. Είναι ηλίθια αδίστακτοι.
-Που θα καταλήξει όλη αυτή η κατάσταση;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι επιλέξατε σωστή λέξη για την ερώτηση: Καταλήξει. Καταντήσει. Αρκετά σίγουρο είναι επίσης ότι θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη φτώχεια και ασθένεια. Ήδη, οι τιμές των αγαθών εκτοξεύονται. Τα ψυχικά νοσήματα χτυπήσαν κόκκινο. Οι κοινωνίες δεν μπορούν να ευημερήσουν όταν τους κλέβεις το όραμα και τις ελευθερίες και τις αντικαθιστάς με φόβο, περιορισμούς, συμμόρφωση. Οι ελίτ που θέλουν τέτοιες δυτικές κοινωνίες για να ανταγωνιστούν την Κίνα, να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να παν στην Κίνα. Στα τσακίδια και δεν θα μας λείψουν καθόλου.
-Τα όνειρά σας για το μέλλον;
Αν τελειώσει ο εφιάλτης, δεσμεύομαι ότι θα ξανακάνω όνειρα και θα μιλήσουμε για αυτά. Προς το παρόν, φιλοδοξώ να κάνω το επόμενο ντοκιμαντέρ στην σειρά των Πανδημαγωγών και να επικαιροποιήσω το βιβλίο μου για την Πανδημία Χωρίς ανάσα, τα χρονικά του μεγάλου φόβου που ολοκλήρωσα τον Οκτώβριο του 2020. Κι όλα αυτά, μέχρι τον Οκτώβριο του 2021. Πολύ φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρω καθώς έδωσα τα πάντα για να συμβάλω στο τέλος του τρόμου ενώ παράλληλα έγραφα και λογοτεχνία σαν να μην υπήρχε επόμενη μέρα. Και κατά κάποιο τρόπο, δεν υπήρξε επόμενη μέρα. Μόνο προηγούμενες, καθώς οι ζωές μπήκαν στον πάγο και συνεχίζουν να είναι στον γύψο, απόλυτα εξαρτώμενες από την παράνοια της εξουσίας. Ναι, αν έχω ένα όνειρο, αυτό είναι να πληρώσουν οι υπεύθυνοι για όσα μας έκαναν. Και να ξαναρχίσουν να ξαναδιαβάζουν οι άνθρωποι αξιόλογα βιβλία από αξιόλογους συγγραφείς. Γιατί είμαστε κι εμείς εδώ και χρόνια, είδος υπ’ εξαφάνιση. Πνιγόμαστε κάτω από τόνους σκουπιδιών. Έχει και οικολογική διάσταση το θέμα μας βλέπετε.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Πέτρος Αργυρίου;
Ένας ρομαντικός πιτσιρικάς που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο για να μην ζήσουμε αυτά που έβλεπε να έρχονται. Κι ένας μεσήλικας που έζησε την φρίκη να βιώνει τις δυστοπίες τριπλά: Μια, βλέποντάς τις να έρχονται. Μια, βλέποντας την αδιαφορία του κόσμου στις εναγώνιες προσπάθειές του. Και μια, ζώντας τις φρίκες μαζί με όλους τις υπολοίπους. Είναι ασχήμια να θέλεις να κάνεις μεγάλα και σπουδαία πράγματα και να σε μετατρέπουν σε ανήμπορο ανθρωπάκι. Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν δύναμη και καταφύγιο στην ορμητικότητα που κάποτε είχα και που συνεχίζει αδρανειακά να με ωθεί στο να δημιουργώ, παρά τα κύματα ματαιότητας που καθημερινά με κατακλύζουν.
-Κύριε Αργυρίου σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σας ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο: https://yourearticles.com/worth-your-click/sunenteuksi-me-ton-petro-argyriou-i-dimokratia-idi-se-krisimi-katastasi-apeviwse-kai-den-ti-skotwse-kapoios-ios/?fbclid=IwAR13fd58R_vmUlacLFwewCruT_pj-2B41E3fuiIRCWQLZs23Wm79Tl18nco
