Σώτη Πρετεντέρη

Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)

 

(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  

Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.

«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»

Read More »

Γκριλο-γοκρισία

Γκριλο-γοκρισία

(Πηγή Φωτό: TVXS)

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών του Φεβρουαρίου του 2013 ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στους ευρατλαντιστές, κυρίως στην ευρωπαϊκή πτέρυγα αυτού του ύπουλου ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να ανδρωθεί καταπίνοντας έθνη.

Ο εκλεκτός των ευρατλαντιστών, ο Mario Monti, ο δοτός πρωθυπουργός που τοποθετήθηκε για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» που μας θύμισε την εποχή Σημίτη μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση από τα διεθνή κέντρα εξουσίας του «βρώμικου» Sylvio, o Super Mario όπως τον προέβαλαν συστηματικά τα διεθνή μήντια, o άνθρωπος που έσωσε την Ιταλία από χρεοκοπία όπως και ο Παπανδρέου έσωσε την Ελλάδα βουλιάζοντας την στα σκατά,  ο Monti ο υπερατλαντικός, ο Μοnti της Goldman Sachs (γιατί άραγε πάλι θυμήθηκα τον Σημίτη;), της Moodys, της Coca Cola, της Τριμερούς επιτροπής του Rockfeller, μιας ναυαρχίδας του ευρωατλαντισμού που μας έδωσε στην Ελλάδα τον επίσης δοτό Παπαδήμο, καλεσμένο όπως και ο Monti της Λέσχης Bildenberg, ο Monti, το ιδρυτικό στέλεχος του εξόχως ευρατλαντικού Spinelli Group που στόχο του έχει την δημιουργία των ΗΠΕ, τν Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αυτός ο Monti, ο άνθρωπος των διεθνών κέντρων εξουσίας,  συντρίφτηκε. Ούτε 10% δε μάζεψε, γεγονός που αποτελεί ένα ηχηρό και σαφές μήνυμα: Μπορεί να σε θέλουν οι «ηγέτες» των κρατών και τα διεθνή κέντρα εξουσίας αλλά το δαχτυλίδι δε θα το πάρεις αν δε σε θέλει ο λαός. Και ο λαός δεν είναι μαζί σου γιατί δεν είσαι εσύ μαζί του. Γιατί είσαι από αυτούς που του κλέβουν τη ζωή, την κοινωνία και τη δημοκρατία για να πετύχουν μακιαβελικά έναν «ανώτερο στόχο». Στις πλάτες των λαών της Ευρώπης να  επιτύχουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που πλέον δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ξεκάθαρος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός.  

Οι Ιταλοί προτίμησαν ανάμεσα σε άλλους και έναν κωμικό, τον Μπέπε Γκρίλο και του ανέθεσαν κεντρικό πολιτικό ρόλο. Βαρέθηκαν τους ηθοποιούς που παίζουν τους σοβαρούς ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επέλεξαν ένα κωμικό που δεν προσποιήθηκε ότι είναι πολιτικός.

Κανείς δε γελάει σήμερα όμως με τον Γκρίλο, όσο και αν προσπαθούν να τον γελοιοποιήσουν.

Ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός μέσω μιας προκατασκευασμένης οικονομικής κρίσης αναχαιτίζεται στην Ιταλία.

Σε αυτό το άρθρο δε θα μιλήσουμε τόσο για τον κωμικό Γκρίλο, αλλά για κάτι κωμικοτραγικό, από τα πολλά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.

Για τη Γκριλο-γοκρισία.

Ο ίδιος ο Γκρίλο για χρόνια είχε γνωρίσει αποκλεισμό από τα Ιταλικά μήντια καθώς ήταν σκληρά επικριτικός της διαφθοράς στην Ιταλική κεντρική πολιτική σκηνή, επικριτικός δηλαδή της άρχουσας τάξης πραγμάτων.  

Στην Ελλάδα ένας άλλος καλλιτέχνης έχει καταγγείλει επανειλημμένα συστηματικό αποκλεισμό του από τα μήντια και λογοκρισία. Το όνομα αυτού είναι Μίκης Θεοδωράκης.

Πάντα έκρινα τις δηλώσεις Θεοδωράκη για λογοκρισία και αποκλεισμό του κάπως υπερβολικές καθώς ο Μίκης είχε κάποια πρόσβαση στα μήντια σε αντίθεση με πολλούς άλλους αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού που γνωρίζει πλήρη αποκλεισμό από τα μήντια.

Δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από τα μήντια καθώς πρόκειται για μια κατάληψη  ενός δημόσιου χώρου που χρηματοδοτείται κυρίως με βρώμικα δάνεια από τις τράπεζες τα οποία στο τέλος καλείται εν αγνοία του να τα πληρώσει ο λαός. Άλλος πίνει, άλλος σπάει πιάτα και ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.

Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Τα ραδιοκύματα εκπέμπονται σε δημόσιο χώρο τον οποίο και καταχρώνται μέσω νομότυπων αδειών.

Πρόκειται σαφώς για μια κατάληψη της νοόσφαιρας. Τα μήντια διαστρεβλώνουν, παραμορφώνουν, αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν με στόχο τη δημιουργία στην αντίληψη των μαζών μιας εικονικής πραγματικότητας ευνοϊκής για τα συμφέροντα τον ανά τον κόσμο ολιγαρχιών. Πρόκειται για ψυχονοητικές σιδερούς παρθένες, για νευροχειρούργους που κάνουν τηλελοβοτομές, για μια προηγμένη αντιληπτική μηχανική, για μια μηχανή κατασκευής πραγματικοτήτων, για ένα θεαματικό κελί που προσομοιάζει την πραγματικότητα.

Δεν πιστεύουμε στα μήντια. Συχνά κάνουμε όμως το λάθος να πιστεύουμε πως κάποιοι άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν να δουλεύουν σε αυτά, επιμένουν να διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ηθική τους ακεραιότητα.  

Για μένα και για πολλούς άλλους ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν ο Στέλιος Κούλογλου. Επιτρέψτε μου πλέον να αμφισβητώ την κρίση μου καθώς σε αυτήν έχουν υπεισέλθει νέα δεδομένα που έχει κατασκευάσει ο ίδιος ο κος Κούλογλου.

Ήδη υπάρχει περιστατικό όπου το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνέθεσε αντί να αποτυπώσει πραγματικότητα, μιλάμε για άλλα λόγια για «στημένο» ρεπορτάζ το οποίο ανάμεσα σε άλλα προωθούσε και την υποψηφιότητα του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάσου Αλευρά, μιλάμε για μια συγκαλυμμένη προεκλογική καμπάνια. Επρόκειτο για το ρεπορτάζ «30 μέρες στη ζωή της Ελλάδας» ( δείτε αν μπορείτε να εντοπίσετε το ρεπορτάζ και συγκρίνετε τα συμπεράσματά σας με τα δικά μου στο:  http://agriazwa.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html)

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Στέλιος ο Κούλογλου. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν. Ο Κούλογλου, ο άνθρωπος που εντόπισε και κατήγγειλε το 2001 στημένη «παγκόσμια αποκλειστικότητα» του τότε Tempo που ενώ γυρίστηκε στο Πακιστάν  παρουσιάστηκε ως ανταπόκριση από το Αφγανιστάν (http://www.iospress.gr/megalo2001/megalo20011020.htm),  ο άνθρωπος ο οποίος λογοκρίθηκε για ρεπορτάζ του μέσω της απομάκρυνσης του από την κρατική τηλεόραση το 2008, είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος το 2013 βάζει την τζίφρα του σε κραυγαλέο περιστατικό λογοκρισίας.

Που κολλάν λοιπόν ο Γκρίλο, ο Κούλογλου και ο Θεοδωράκης;

 Μετά τις ιταλικές εκλογές ο Στέλιος ο Κούλογλου παίρνει συνέντευξη από το μεγάλο πρωταγωνιστή τους, τον Μπέπε Γκρίλο ο οποίος στο μήνυμα του προς τους Έλληνες όχι μόνο κάνει δύο φορές μνεία στον Μική Θεοδωράκη αλλά ουσιαστικά τον αναφέρει ως πρότυπο ή έστω παράδειγμα ικανό να εμπνεύσει κινηματικές δράσεις. Στο τέλος μάλιστα της συνέντευξης ο Γκρίλο δεν παραλείπει να ευχαριστήσει όλους και τον Θεοδωράκη: Λέει λοιπόν χαρακτηριστικά ο Γκρίλο (δεν γνωρίζω ιταλικά οπότε δεν μπορώ να επαληθεύσω πλήρως τη μετάφραση που μου ήρθε από τη Σπίθα):

«… να βρείτε κάποιον στην Ελλάδα σαν κ εμένα, έναν Θεοδωράκη και μπορείτε να ξεκινήσετε ένα κίνημα μέσω διαδικτύου…» για να κλείσει με τη φράση «Ευχαριστίες/χαιρετισμούς προς όλους και τον Μίκη Θεοδωράκη».

Στον υποτιτλιτισμό της συνέντευξης που προβλήθηκε από την ΝΕΤ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RvMbtgfJQJ4 εναλλακτικά http://www.youtube.com/watch?v=b5mL2dCCLJY), οι αναφορές στο Θεοδωράκη έχουν εξαφανιστεί.

Ο Θεοδωράκης σβήστηκε από τις δηλώσεις Γκρίλο.

Η ΝΕΤ λογόκρινε το μεγάλο πρωταγωνιστή των ιταλικών εκλογών για να μην γίνει αναφορά στο Θεοδωράκη; Εντάξει, έχουμε λογοκρισία, έχουμε φάει παραπληροφόρηση με το κουτάλι, αλλά τόσο εξόφθαλμη και αυτοδιαψευδόμενη λογοκρισία δεν έχουμε ξαναδεί.

Και ευθύνη φέρει ο Κούλογλου. Αυτός υπέγραψε τη συνέντευξη. Αν δεν είναι ο ίδιος ο επινοητής αυτής της απίστευτης λογοκρισίας, κάτι που θα τον κατέτασσε αυτόματα στο πάνθεον της παραπληροφόρησης δίπλα στον Πρετεντέρη, τον Κανέλη και τον Μανδραβέλη, τότε ο ίδιος οφείλει να ανακαλύψει και να εκθέσει τόσο τον εντολέα όσο και το δράστη αυτής της απίστευτης, χυδαίας λογοκρισίας.

Όποιος και αν εμπνεύστηκε, συνέβαλε και εκτέλεσε αυτή τη χυδαιότητα εις βάρος της δημοσιογραφίας, του ελληνικού λαού, του Γκρίλο και του Θεοδωράκη, ας ακούσει αυτό: Το βρώμικο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο σύστημα εξουσίας πνέει τα λοίσθια. Τέτοιες σκευωρίες απλά επιταχύνουν τη διάλυσή του. Η μέρα των ευθυνών πλησιάζει, όπως άλλωστε δηλώνουν και οι εξελίξεις. Εξελίξεις τις οποίες μπορείτε να τις λογοκρίνετε, συγκαλύψετε, αποκρύψετε. Δεν μπορείτε όμως να τις αποτρέψετε.

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να κάνετε ένα βήμα πιο κοντά ή πιο μακριά από το ικρίωμα των μεγάλων πολιτικών-οικονομικών-δημοσιογραφικών ευθυνών.            

Τόσα χρόνια μας μάθατε την κίτρινη δημοσιογραφία. Τώρα μας μαθαίνετε και την Γκρι Λογοκρισία, την Γκριλο-γοκρισία.   

Αίσχος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Read More »