Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

H Άταφη Ελλάδα




Το οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας βασίστηκε για δεκαετίες στην αστυφιλία και στην αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα που προέκυψε από αυτή.
Με την Ελλάδα να χρεοκοπεί όμως και να μπαίνει σε τεχνητή υποστήριξη, τα όποια πλεονεκτήματα αυτού του μοντέλου εξαϋλώθηκαν.
Μας μένουν μόνο οι δραματικές του συνέπειες.
Η Ελλάδα πέθανε πολιτισμικά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Πέθανε οικονομικά την τελευταία δεκαετία. Απλά την κρατάμε άταφη.
Και το χειρότερο όλων: πεθαίνει πληθυσμιακά.
Εκτός από το ότι το δημογραφικό είναι ευρύτερο πρόβλημα της Δύσης, στην χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι θανάσιμο καθώς πάρα πολλοί Έλληνες και να θέλαν δεν μπορούν να συντηρήσουν οικογένεια. Ακόμη και αυτοί οι τυχεροί που συνεχίζουν να ανήκουν στην μέση τάξη το σκέφτονται τρεις φορές περισσότερο καθώς το οικονομικό άγχος έχει δεκαπλασιαστεί.
Ακόμη χειρότερα: Η επαρχία ερημώνει. Η εσωτερική μετανάστευση συνεχίζεται ακατάπαυστα στις νέες γενιές που δεν έχουν τίποτε να κάνουν στα χωριά τους και ξοδεύουν τις όποιες οικονομίες των γονέων τους σε σπουδές που θα οδηγήσουν αρκετούς απ’ αυτούς σε μετανάστευση στη Γερμανία ή όπου αλλού.
Είναι ένας απόλυτα φαύλος κύκλος.
Η Ελλάδα πεθαίνει. Οι πολιτικές των τελευταίων ετών έχουν κάνει την ελληνική κτηνοτροφία και γαλακτοκομία μη ανταγωνιστική.
Ευρωπαίκές ντιρεκτίβες, φόροι, εισαγωγές βρώμικων και φθηνών προϊόντων από τη Γερμανία, η ακριβή τιμή της ενέργειες στην χώρα λόγω καρτέλ, τσακίζουν και τους πιο φιλότιμους καλλιεργητές και κτηνοτρόφους και οδηγούν όλο και περισσότερους από αυτούς στο να αφήνουν τη γη τους, τα ζώα τους και τα παιδιά τους να αφήνουν τον τόπο τους. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά είναι μονάχα αυτό: Εξαιρέσεις σε έναν θλιβερό κανόνα.
Τα ίδια και με την αλιεία και τα νησιά μας: Χάρη στην ευρωπαϊκή σοφία λάδωσε τους ψαράδες μας για να αποσύρουν τα καϊκια τους ενώ  την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι κλέβουν σημαντικό κομμάτι του θαλασσίου μας πλούτου.
Η Ελλάδα πεθαίνει κύριοι. Κι οι ξιπασμένοι ευρολιγούρηδες μας μιλάνε ακόμη για πρόοδο κι εκσυγχρονισμό πάνω από το άταφο πτώμα της.
ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Αν η Ελλάδα είναι να επιβιώσει των πολιτικών της, είναι επιτακτική ανάγκη η επαρχία να αναβιώσει.
Να γίνουν τα χωριά μέρη που αξίζει να ζει κάποιος.
Χάσαμε τόσα και τόσα, χάνουμε και την επαρχία μας.
Κι αυτό θα είναι το οριστικό μας τέλος.
Παντού ακούς την ίδια ιστορία: Χωριά γερόντων. Κάθε γέρος που πεθαίνει είναι και αναντικατάστατος. Οι εκατό νοματαίοι μένουν 99 κοκ.
Είναι καιρός να αφήσουμε τους ταλαιπωρημένους και πλαδαρούς αστικούς κώλους μας και να σκεφτούμε λίγο και την επαρχία.
Τους τόπους καταγωγής των περισσοτέρων από εμάς.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com,  24/2/2019.

Read More »

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Η σειρά της Βενεζουέλας;




Παρά τις όποιες αρχικές μου προσδοκίες, εδώ και πολύ καιρό δεν τρέφω καμία εκτίμηση για τον Μαδούρο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την προπαγάνδα την όποία ούτως ή άλλως πολεμώ από όπου κι αν προέρχεται.

Ο Μαδούρο δεν είναι ο συνεχιστής αλλά ο καταστροφέας του οράματος και διακυβέρνησης Τσάβες, ο σφετεριστής:

Η κάθετη πτώση της τιμής του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια δεν αρκεί από μόνη της να ερμηνεύσει την τραγική  κατάσταση για τον μέσο κάτοικο της Βενεζουέλας. Ούτε καν ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της αρκεί. Παρόμοιες συνθήκες γνώρισε ταυτοχρόνως και η Ρωσία αλλά η οικονομική της κάμψη ήταν μικρή.

Φαίνεται πως ο Μαδούρο έχει στήσει ένα σπάταλο κομματικό μηχανισμό.

Είναι πολλοί όμως αυτοί εντός της Βενεζουέλας που βλέπουν στον Μαδούρο τον συνεχιστή της κληρονομιάς Τσάβες και φοβούνται πως με την απομάκρυνση του θα πέσουν ξανά στα αδίστακτα χέρια αμερικανοκίνητων ολιγαρχών.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή το δεύτερο ισχύει απόλυτα.

Ο αυτοανακηρυγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας Γκουαϊδό είναι ένας αχυράνθρωπος των Αμερικανών που βλέπουν στον Μαδούρο έναν συνεχιστή του αντιιμπεριαλισμού του Ούγκο Τσάβες. Και σε αυτό έχουν δίκιο.

Το τελευταίο διάστημα ο Μαδούρο άρχισε να γίνεται ακόμη πιο ενοχλητικός με τη δημιουργία του Petro και τη σταδιακή εγκατάλειψη του δολαρίου στις συναλλαγές της χώρας του.
Αυτό είναι ένα πολύ κακό παράδειγμα που αν ακολουθηθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από μεγαλύτερες χώρες θα οδηγήσει στην κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας και φυσικά και αυτοκρατορίας η οποία ούτως ή άλλως τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε φθίνουσα κατάσταση.

Έχουμε λοιπόν και σε αυτήν την περίπτωση δύο από τους βασικούς λόγους της καταστροφής της Λιβύης: Πετρέλαια και απόπειρα ανεξαρτητοποίησης από τον κανόνα του δολαρίου.

Κι όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχουμε τις ισχυρές χώρες της Δύσης να αναγνωρίζουν ως νόμιμο πρόεδρο έναν πραξικοπηματία –είπατε τίποτε για δημοκρατία κύριοι του ακραίου κέντρου;- έναν τύπο που έχει αυτοανακυρηχθεί πρόεδρος. Θα τα βλέπει αυτά ο Σόρρας και θα τραβάει τα μαλλιά του. Πως δεν σκέφτηκα να ξεκινήσω καριέρα τρισεκατομμυριούχου στην Βενεζουάλα; 

Δύο εξαιρέσεις στην αναγνώριση είναι το κακό πλέον κορίτσι της ΕΕ, η Ιταλία και η κουτοπόνηρη παλλακίδα της, η Ελλάδα.

Τι στήριξη όμως μπορεί να παρέχει στον Μαδούρο μια κυβέρνηση που έχει ξεπουλήσει τα πάντα στους εχθρούς του, αυτό είναι «ένα ρητορικό ερώτημα που απαιτεί απάντηση» όπως θα λεγε κι ο Πρωθυπουργός των Νεοελλήνων και πάσης της «Νότιας Μακεδονίας», ο πρωθυπουργός των σκεπτόμενων ανθρώπων κι ορκισμένος εχθρός της «φασιστικής πλειοψηφίας» ο οποίος σήμερα θα συνεχίσει τον διαμελισμό του ελληνισμού με επίδοξο αγοραστή αυτή τη φορά τον Ερντογάν.

Ο λαός της Βενεζουέλας ανέτρεψε τους πραξικοπηματίες του 2001. Για να δούμε τι τύχη θα έχει ο Γκουαϊδό. Και τι τύχη θα έχουν όλοι αυτοί που τον στηρίζουν.

Ακόμη κι ο Ολάντ γελάει μέσα από τον πολιτικό του τάφο όταν ο Μακρόν αναφέρεται στην λαϊκή αποδοχή που έχει ο Μαδούρο.

Ποιος; Ο Μακρόν που οι περισσότεροι Γάλλοι ρίχνουν κατάρες κι αναθέματα στο άκουσμα του ονόματος του και που μετράει ήδη 10 νεκρούς Γάλλους. 

Από πότε υπάρχει δημοκρατία των ολίγων και με τις δύο έννοιες του δεύτερου όρου θα μας το εξηγήσει κάποιος πεφωτισμένος του ακραίου κέντρου; 

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 5/2/2019

Read More »

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Τι μου συμβαίνει



Σε αυτό το blog έχουν γραφεί κάποια από τα πιο κομβικά άρθρα της ελληνικής αρθρογραφίας των τελευταίων ετών.

Δεν γράφονται πια. Για δύο λόγους: Εδώ και καιρό εκτιμώ πως η χώρα και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους τους είναι τελειωμένοι.

Και το τελευταίο διάστημα είμαι και γω ένας από αυτούς, ένας τελειωμένος άνθρωπος.

Το 2013 είχαμε σαν οικογένεια την τύχη να δούμε την μάνα μας να γίνεται χαλκομανία.

Πέρασαν χρόνια, όλο και πιο δύσκολα χρόνια.

Πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο έχασε τον εαυτό του και δεν επανήλθε ποτέ.

Και πέρσι ο μπαμπάς διαγνώσθηκε με καρκίνο. Ότι ισορροπία είχα επιτύχει διαλύθηκε.

Υπήρχε αμέλεια από την πλευρά ενός γιατρού και ακόμη χειρότερα κι απ τη δικιά μου. Ήμουν υπεραισιόδοξος πως ότι κι αν ήταν θα το αντιμετωπίζαμε με τις δικές μας δυνάμεις.
Ήταν καρκίνος όμως. Ακόμη κι έτσι, κράτησα αισιοδοξία, που θα μπορούσε να έχει αποβεί καταστροφική. Οι συμπληρωματικές προσεγγίσεις μπορεί να βοηθούν στην πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου αλλά παραμένουν μόνο αυτό: συμπληρωματικές. Το πιο σημαντικό πράμα είναι η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του.
Του πετάξαν το στομάχι του μπαμπά. Είμαστε στην 8η χημειοθεραπεία κι ο μπαμπάς μου παραμένει ο γνωστός μπαμπάς μου που δεν χρειάζεται την αρωγή μας. Αλλά ο φόβος, παραμένει. Κι είναι βάσιμος.

Μέσα σε όλα αυτά ίσως ο πιο κοντινός μου άνθρωπος έπαθε κατάθλιψη και τον έχω χάσει.

Ένας άλλος άνθρωπος που εκτιμούσα με απέκλεισε πλήρως.

Φταίει και το αλκοόλ, σίγουρα. Κατά καιρούς μου έχει προκαλέσει «αλκοολική παράνοια» κάτι που είναι πασιφανές σε κάποιες δημοσιεύσεις μου στα κοινωνικά μέσα προχωρημένες ώρες. Μα προειδοποιώ γνωστούς κι αγνώστους να μην μου δίνουν και πολύ σημασία όταν έχω πολυπιεί. Πόσο πιο έντιμος; 

Το πάλεψα κι αυτό. Χωρίς να μπορέσω να μειώσω την ποσότητα, κατάφερα να ελέγξω την ποσότητα όπως είχα δεσμευτεί, κατάφερα να ελέγξω την επίδραση της αιθαλομίχλης στο μυαλό μου. Βλέπετε, αγάπησα έναν άνθρωπο κι έκανε όλη τη διαφορά στον κόσμο.
Αλλά με πέταξε σαν στημένη λεμονόκουπα με βρισιές που τα χειρότερα καθήκια του πλανήτη και μόνο αξίζουν.
Λίγοι σηκώνουν τα τηλέφωνα μου και λίγοι με παίρνουν τηλέφωνο.
Την ίδια στιγμή, παλιά φίλη βρίσκεται στη Σουηδία σαν να ναι στο Κωστολαλέξη, θύμα κακοποιήσεων κι αυτή όπως κι ο τυφλός πατέρας της που πέθανε.

Και να μαι. Ο άνθρωπος που έχει αφουγκραστεί εκατοντάδες άλλους, ο άνθρωπος που βοηθούσε όποιον μπορούσε, πλήρως απομονωμένος και περιθωριοποιημένος με τον καρκινοπαθή πατέρα μου και μια παλιά μου φίλη να ναι στο πλευρό του.

Όλα αυτά τις τελευταίες μέρες με έχουν ρημάξει. Είχαν ήδη προηγηθεί τα πρώτα σημάδια: έκπτωση απλών καθημερινών νοητικών λειτουργιών, ξεχνούσα το θερμοσίφωνα, το μάτι της κουζίνας, με δυσκολία μπορούσα να θυμηθώ τι έπρεπε να κάνω για βγω από το σπίτι χωρίς να έχω ξεχάσει κάτι.

Αλλά οι τελευταίες μέρες ήτα ντο κερασάκι στην τούρτα. 

Πονοκέφαλοι, αϋπνίες με εναλλασσόμενες υπνηλίες, καμία διάθεση, καμία ενέργεια.

Το χθεσινό βράδυ ήταν το αποκορύφωμα. Εμετοί, ρίγη όταν σηκωνόμουν και εφίδρωση όταν ξάπλωνα, παροξυσμικός βήχας με πρώτα στοιχεία (μηχανικής μάλλον) αιμόπτησης. Και βασανιστήριο στέρησης ύπνου.

Η νύχτα της μαρμότας.

Να σας πω μόνο τα μεσοδιαστήματα που σηκώθηκα και ξανακοιμήθηκα: 12.00, 12.15, 12.15. 12.16, 12.25. 12.25, 12,34, 12.34. 12.35, 1,48, 1,48, κοκ.

Νόμιζα ότι είχα κοιμηθεί κι όταν ξυπνούσα δεν είχε περάσει ούτε μισό λεπτό. Πάνω από 100 φορές έγινε αυτό χθες.

Κανείς δεν ξέρει την κατάσταση μου. Κανείς δεν ρώτησε. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνούν χειρότερα, αλλά αυτό δεν κάνει το τι περνάω λιγότερο βασανιστικό.

Ευτυχώς που υπάρχει και το γατάκι μου και που και που κοιμόμαστε αγκαλίτσα. Και μετά αναρωτιέται ο άλλος για ποιο λόγο προτιμούν κάποια άνθρωποι τα ζώα από τους ανθρώπους. Δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα αντέξω αυτήν την κατάσταση. Το οφείλω στο παλληκάρι τον πατέρα μου να αντέξω να μην του φορτώσω κι άλλα.

Μοναδική μου Ελπίδα, είναι η Ελπίδα, το παιδικό μου μυθιστόρημα. Αλλά μου κλέψαν την χαρά κι απ’ αυτό. Ελπίζω η Ελπίδα να αποδειχτεί ισχυρότερη και χρησιμότερη από τους περισσότερους ανθρώπους. Βιάσου Ελπίδα μου!!!

Πέτρος Αργυρίου, 3/2/2019, agriazwa.blogspot.com

Read More »