Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Media. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Media. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Σώτη Πρετεντέρη


Σώτη Πρετεντέρη

Σχολιασμός του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot)
 
(πηγή Photoshop: μάλλον το http://lsm-new.blogspot.gr/2010/09/blog-post_29.html)

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις πάντα τη χυδαιότητα με ευπρέπεια. Κυρίως όταν η χυδαιότητα σερβίρεται με πολλές στρώσεις καθωσπρεπισμού.

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους μεγάλους μετρ του πολιτικά ορθού που το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα των αφεντικών τους.

Είναι δύσκολο να μην εξοργίζεσαι όταν βιντεοσκοπημένοι χουλιγκάνοι όπως ο Ιωάννης Pretend-έρης (http://www.youtube.com/watch?v=xncOAtAT4hg) χαρτογραφούν την πολιτική σκηνή του τόπου τραβώντας με νερομπογιές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο κέντρο και τα άκρα. Και μετά διπλώνει τον αυτοσχέδιο χάρτη του σμίγοντας τα «άκρα» και την εκτοξεύει σαν χάρτινο αεροπλανάκι πάνω από το κεφάλι της κοινής γνώμης. Ο μπουκαλορίχτης. Ο σαϊτορίχτης.   

Είναι δύσκολο να ακούς τον Pretend-έρη δημοσίως να λέει αυτολεξεί «Να κάνω όμως ε; Εγώ να κάνω τον ηλίθιο; Να κάνω όμως τον απλό τηλεθεατή;» (http://www.youtube.com/watch?v=uuD4ByEXHlw).

Έχει δίκιο ο Ιωάννης ο Pretend-έρης. Όλοι αυτοί του ιερατείου των απόψεων των κρατούντων, ο Pretend-έρης, οι Καψήδες, ο Μανδραβέλης, ο Κανέλλης, η Τρέμη και ο Κώνστας και άλλοι παλαιοί αλλά και ανερχόμενοι αυλοκόλακες, έχουν κάνει τους απλούς τηλεθεατές ηλίθιους, ανθρώπους ανίκανους να ξεχωρίσουν την εικονική από την πραγματικότητα έξω από το πλυντήριο εγκεφάλων.

Οι εκπρόσωποι τύπου των μεγάλων συμφερόντων (άλλωστε ο ομογάλακτος Μανώλης Καψής πήρε το ρόλο του τόσο ζεστά που έγινε και επισήμως εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης φάρσας του Λουκά Παπαδήμου το 2011) έχουν πάντα δίκιο.

Έχουν το δίκιο των αφεντικών τους. Το δίκιο του ισχυρού.

Έχει πάντα δίκιο ο Pretend-έρης. Το δίκιο του Pretend-έρη. Το δίκιο του μονοπωλίου απόψεων. Το δίκιου του επαγγελματία προπαγανδιστή. Το δίκιο του μηχανορράφου. 

Και όταν ο Pretend-έρης μηχανορραφεί, η Όλγα Τρέμει.

Παλεύοντας πολύ σκληρά για να αποδείξει το παπικό του αλάθητο για τη θεωρία των άκρων τα οποία ο ίδιος αυθαίρετα χαρτογραφεί για να μπορέσει να του βγει η θεωρία, πρόσφατα ο Pretend-έρης δημοσίευσε ένα εμετικό τέχνασμα, τόσο εμετικό που την πατρότητα του κάποιος οφείλει να την αποδώσει στον Pretend-έρη αλλά και αρκετά ιδιοφυές για να έχει κάποιος κάθε λόγο να αμφισβητήσει ότι η πατρότητα του τεχνάσματος ανήκει στον μέτριας ευφυΐας τηλεπαρουσιαστή.  

Παίρνοντας μέλη προσωπικοτήτων που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να κατακρεουργήσει, ως άλλος δόκτορας Φράνκενστάιν, ο Pretend-έρης έδωσε ζωή στο δικό του τέρας:

Το Τέρας Ζωή Κασιδιάρη.

Ας διαβάσουμε τον περήφανο πατέρα να περιγράφει το τέρας του μέσα από τη στήλη του στο Βήμα:

«Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…

… Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.


Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  


Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα» (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=506474)

Φυσικά ο Pretend-έρης με το τέρας του Ζωή Κασιδιάρη δεν επιτίθεται στον Ηλία Κασιδιάρη. Άλλωστε έχουν περισσότερα που τους ενώνουν πέρα από τον δημόσια εκδηλωμένο χουλιγκανισμό τους.

Ο Pretend-έρης ήταν ο τηλεπαρουσιαστής που το 1995 έβαλε την Χρυσή Αυγή από τα παρακρατικά αλώνια στα τηλεοπτικά σαλόνια εμφανίζοντας τον Γ.Γ της Χ.Α Νίκο Μιχαλολιάκο και φυσικά όχι για χάρη της πολυφωνίας στην οποία ο κος Pretend-έρης φαίνεται να είναι αλλεργικός.

Έμμεσα μπορεί λοιπόν να του αποδοθεί μέρος της πατρότητας του αυγού του φιδιού. Κάτι έκανε και αυτός για να εκκολαφτεί.

Δεν επιτίθεται λοιπόν στον Ηλία Κασιδιάρη και στην Χρυσή Αυγή ο Pretend-έρης με το τέρας του. Όχι, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Σύριζα επιτίθεται. Ως Ιερέας των μεγάλων συμφερόντων, παντρεύει τα «άκρα» όπως φυσικά αυτός τα προσδιορίζει και τα ενώνει σε μια σάρκα.   

Γιατί επέλεξε για αυτόν τον ανίερο γάμο την κυρία Κωνσταντοπούλου την οποία και συνέζευξε με το στανιό με τον Ηλία Κασιδιάρη; Τι νιώθει ότι τον απειλεί τόσο πολύ στην κυρία Κωνσταντοπούλου που στέλνει κατόπι ολόκληρο τέρας και μάλιστα ερμαφρόδιτο να την κυνηγήσει;

Γιατί τύποι σαν τον Pretend-έρη έχουν μάθει να περνάν ζωή και κότα.

Και η Ζωή δεν είναι κότα. Γιατί η Ζωή δεν βλέπει την προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ σαν ένα πικ-νικ που μόλις τελειώσει και που μετά το φαγοπότι απλά τα μαζεύουμε, βάζουμε τα σκουπίδια μας στα ταπεράκια της συγκάλυψης και φεύγουμε. Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της κάνοντας ερωτήσεις, εξαντλώντας και τον ίδιο της τον εαυτό για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Το μαχαίρι που μέχρι και σήμερα ήταν αποκλειστικά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη ενώ ο Έλληνας πολιτικός παρακολουθούσε με ηδονή Νέρωνα το αποτρόπαιο θέαμα της καταστροφής του λαού για τα εγκλήματα των πολιτικών.

Γιατί η Ζωή κάνει τη δουλειά της. Και για τους κηφήνες του συστήματος εξουσίας δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να κάνει κάποιος τη δουλειά του ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και την παρασιτική νοοτροπία που έχει κατακτήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν τη δουλειά της την κάνει μια γυναίκα, ξέρετε ένα από εκείνα τα διακοσμητικά πλάσματα που για τους Έλληνες είναι μόνο για πήδημα, τεκνοποίηση και νοικοκυριό. Σκεύη και οικιακοί σκλάβοι με όποια σειρά θέλετε.

Για αυτό ο Pretend-έρης στο φαντασιακό του θέλει τη Ζωή ερμαφρόδιτη. Δεν αντέχει στην ιδέα μιας γυναίκας με αρχίδια που λείπουν από πολλούς ευνούχους του συστήματος εξουσίας.

Είχε ισχυρά κίνητρα ο Pretend-έρης για να φτιάξει το ερμαφρόδιτο τέρας του: φθόνο πέους και  επαγγελματικές υποχρέωσεις. Είναι ωραία όταν μπορείς να συνδυάζεις τα κόμπλεξ σου με τη δουλειά σου και να αμείβεσαι υπέρογκα και για τα δύο.      

 Έτσι λοιπόν, ο Pretend-έρης, σε μια έκλαμψη ευφυΐας δική του ή άλλου, έστειλε το τέρας του στο κατόπι της Ζωής. 

Το τέρας του όμως έχει και εκείνα τα αναθεματισμένα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Για την ακρίβεια είναι κατ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, του Ιωάννη Pretend-ερη. Γράφοντας λοιπόν ο Ιωάννης Pretend-έρης

 «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.


Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.


Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…»  

περιγράφει το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ώστε ο ίδιος να το συντηρεί. Για την ερμαφρόδιτη σχέση πολιτικής- δημοσιογραφίας. Για το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Και κάνει μια έξοχη περιγραφή της τελευταίας και ελπίζουμε ύστατης εκδοχής του: της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά : «Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.


Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο»

Τι ποιητικό! Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Όντως πως αλλιώς θα περιέγραφε κάποιος κάτι που είναι ταυτόχρονα και αριστερό και  κεντρώο και ακροδεξιό; Πως αλλιώς; Κάτι που είναι φτιαγμένο από τον παλιοκομματισμό αλλά και μορφώματα που δημιουργηθήκαν ως δεκανίκια του;

Ούτε καινούριο ούτε παλιό. Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Τα έχει πει όλα ο ποιητής.

Κάτσε. Κάτσε να μάθουμε το πώς λειτουργεί το τέρας Pretend-ερη. Ας ακούσουμε τον κατασκευαστή του να μας περιγράφει:

« Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.»

Τόσο ελκυστικό που κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, ο τρόμος μπορεί να είναι ελκυστικός.


«Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες…» 

Όντως. Αδιάκοποι κεντρικοί πολιτικοί εκβιασμοί. Μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο πλέον Βουλγαρίας. Αυτοκτονίες. Εκατοντάδες χιλιάδες νέο γκασταρμπαίτερς. Εκατομμύρια νεόπτωχοι και νέοι άνεργοι. Όλα αυτά έχουν προκύψει από «μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη», μια μέθοδο και αντίληψη που για κάποιους κινείται «στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης»

Σπάνια έχω διαβάσει ποιητικότερη περιγραφή των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τουλάχιστον αποδεικνύεται ότι κάποιοι έχουν το γνώθι σαυτών.

Τη λατρεύει ο Pretendέρης τη θεωρία των άκρων όπου όλως τυχαίως σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μετριοπαθής πολιτικός χώρος της αριστεράς, τόσο μετριοπαθής που προκαλεί αγανάκτηση σε σχέση με τις προκλήσεις της εποχής, ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, την ναζιστοβασιλικοχουντική οργάνωση με την παραστρατιωτική δομή.

Για τη θεωρία των άκρων έχουμε γράψει και εμείς από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Γράψαμε για να μην φτάσαν τα άκρα σε έμπρακτες ακρότητες. Όχι για να παγιδευτούμε στους εκβιασμούς ενός από τα πιο σάπια συστήματος εξουσίας στον πλανήτη που αυτοπαρουσιάζεται πλάνα ως Κεντρώο όποτε το κρίνει σκόπιμο για την διαιώνιση του.     

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη θεωρία. Για τη θεωρία του κέντρου. Για τη θεωρία που λέει όταν η πίτα μικραίνει, όλος ο θίασος της εξουσίας συσπειρώνεται όπου και αν βρισκόταν έκαστος πόλος προηγουμένως. Ας μιλήσουμε για την ερμαφρόδιτη τρικομματική:

Για το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της μαζικής καταστολής και των χημικών όπλων κατά των Ελλήνων. Για τον Σαμαρά και τον Δένδια και τις εφόδους των ταγμάτων ασφαλείας στο χωριό της Ιερισσού, τις απαγωγές και τις δίκες φάρσες κατοίκων της. Για τις πριβέ παρελάσεις. Για τους ιδιωτικούς στρατούς. Για την δήθεν Αριστερά της ΔΗΜΑΡ, το κομψό ΛΑΟΣ της αριστεράς που έσπευσε να στηρίξει τα μνημόνια της ντροπής. Για τον υπουργό Βορίδη τον Σφυρί, που πριν τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αντικατέστησε τον Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην προεδρία του χουντικού μορφώματος της ΕΠΕΝ. Για τον εθνικιστή Άδωνη Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ που πλέον χορεύει με τ’ αστέρια. Για το γιο του ιδεολόγου του Ναζισμού Πλεύρη που βρίσκεται πλέον στη ΝΔ.

Δεν είναι όμορφο Γιάννη μου; Δεν είναι photoshop. Δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Ούτε παλιό ούτε καινούργιο. Είναι ερμαφρόδιτο. Είναι το πλέγμα της εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς make up. Γυμνό το τέρας που υπηρετείς Γιάννη μου. Δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα. Φριχτή και απέλπιδα.

Έτσι λοιπόν, «στο κέντρο», εκεί που όλο το φάσμα της εξουσίας καταφεύγει όταν απειλείται, θα βρούμε πράγματα ετερόκλητα.

Θα βρούμε την συμπαθέστατη και πρώην αντισυστημική συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να υπερασπίζεται κατά κάποιον τρόπο τον Ιωάννη Pretend-έρη και να κατακεραυνώνει την Αυγή γιατί δεν της θυμίζει την παλιά ευπρεπή αριστερά (http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/431/%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%C2%AB%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%C2%BB).

Και φυσικά θα είχε κάθε λόγο η Σώτη να υπερασπιστεί απέναντι σε άδικες κατηγορίες  ακόμη και κάποιον που το έχει κάνει επάγγελμα να παραπληλοροφεί και να συκοφαντεί  συστηματικά. Αλλά η Σώτη στο άρθρο της Αυγή όχι Χρυσή Αυγή (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση μοιάζει με παλιότερο άρθρο μου «Άλλο Αυγή Άλλο Χρυσαυγή» όπου μεμφόμουν περιστασιακό συντάκτη της Αυγής για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος - ) δεν απαντά σε άδικες κατηγορίες. Αυτό που χάλασε τη Σώτη ήταν ότι ο συντάκτης δεν τηρούσε τους τύπους και δεν κρατούσε τα προσχήματα. Η αντίδραση της Σώτης δεν ήταν θέμα ουσίας αλλά τύπων.

Σώτη, όντως, ο συγκεκριμένος συντάκτης της Αυγής συγγραφικά δεν το χει. Αλλά το να βγάζεις συμπεράσματα από ένα συντάκτη για μια ολόκληρη εφημερίδα και έναν πολιτικό χώρο, ε αυτό είναι αυτό που λένε και οι «καρδινάλιοι» του συστήματος εξουσίας μια «επικίνδυνη γενίκευση». «Λαϊκισμός» με το γάντι. Και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σου προσάψω αν μιλούσα το newspeak των μηντιαρχών.

Σε χαλάει Σώτη που ο συντάκτης γράφει με λαϊκίστικο ύφος και ήθος. Αλλά δε σχολιάζεις τίποτε για το περιγράφει ο συντάκτης με αυτό το αδόκιμο έστω ύφος. Σου χαλάει το φενγκ σούι.  Το κομ ιλ φο. Το πολιτικά ορθό της ευπρέπειας.

Σώτη, αν θες ευπρέπεια ψήφισε ΔΗΜΑΡ που είναι μελίρρυτοι. Τεράστιο προσόν για τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς απατεώνες. Να υποκρίνονται.

 

Σώτη ξεκαβάλα. Εντώ στο Ελλάντα, εμείς, που δεν έχουμε την πολυτέλεια όποτε χαλάνε τα πράγματα στη Νέα Υόρκη να πεταγόμαστε στο Παρίσι και όταν βαριόμαστε να ερχόμαστε για Σαφάρι στη ζούγκλα της Ελλάδας, εδώ εμείς πεθαίνουμε. Μέρα με τη μέρα. Ηθικά, συναισθηματικά και βιολογικά.

Το έχεις πάρει χαμπάρι;

Είναι καιρός να αποδεχτείς ότι δεν έχει πεθάνει η παλιά αριστερά. Απλά η αριστερή μέσα σου πέθαινε στην τρυφερή αγκάλη του κοσμοπολιτισμού.

Δεν σε κατηγορώ για τίποτε άλλα από μια βαθειά απάθεια στα δεινά ενός πληθυσμού. Και για το ότι παρά την απάθεια σου παίρνεις θέση από υποχρέωση στη συγγραφική σου ταυτότητα. Ότι απλά γράφεις για να γράφεις. Με άλλα λόγια για υποκρισία. Θεωρείς άθλιο αυτόν τον πληθυσμό; Θες να πω και εγώ ότι είναι άθλιος; Θα το πω... Άθλιοι. Και πλέον εξαθλιωμένοι άνθρωποι.  Πανάθεμα. Άνθρωποι. Που υποφέρουν. Από το στραβό τους το κεφάλι; Ναι. Αλλά υποφέρουν. Μην τους λες δεν έχετε ψωμί, φάτε το παντεσπάνι του κοσμοπολιτισμού και των απείρων δυνατοτήτων. Γιατί σε αντίθεση με σένα δεν έχουν οι Έλληνες δυνατότητες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία δυνατότητα.

Η θλιβερή μοναξιά του κοσμοπολιτισμού, η απομόνωση από το ευρύτερο λαϊκό γίγνεσθαι δημιουργεί τερατάκια.

Η Σώτη εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα τρίγωνο των βερμούτ, σε μια Neverland όπου κρατάει τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της για τον εαυτό της και τους προνομιακούς ομογάλακτους της. Και όταν αυτή η Neverland αρχίζει να βλέπει έναν από τους αρχιερείς της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικότητας της εξουσίας, τον Γιάννη Pretend-έρη, ως το θύμα και όχι ως το θύτη, ένα πράμα αυτό μπορεί να συμβαίνει: Ότι Σώτη γέρασες και υποφέρεις πλέον από πρεσβυωπία. Και αυτό είναι η πιο ευπρεπής διατύπωση που μπορώ να σκαρφιστώ.

Γιατί πέρα από τα φασιστικά διλλήματα του τύπου ή είσαι μαζί μας ή με τους άλλους, στο τέλος της ημέρας κάθε άνθρωπος με συνείδηση καλείται να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να το απαντήσει στον εαυτό του και για τον εαυτό του και μόνο και όχι επειδή κάποιοι θέλουν δια της βίας να τον στρατολογήσουν. Ένα ερώτημα που θέτουν οι παλιοί καλοί στίχοι:

 «Which side are you on boys (and girls). Which side are you on?»
Read More »

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Τα ανεξάντλητα κοιτάσματα της παραπληροφόρησης


Μια πλούσια γη για το εκλεκτό έθνος. Να μην πτωχύνουνε ποτέ, σε ανέχεια να μη βρεθούν, αυτή ήταν η εντολή από άνωθεν. Έτσι η πλάση μάζεψε προνοητικά και χρυσό και ουράνιο και πετρέλαιο κάτω από αυτή τη γη, να πατάνε οι κάτοικοι της σε κάθε βήμα τους όχι πάνω σε κάποιο αραβικό χαλί, αλλά σε αμύθητο ορυκτό πλούτο. Το μόνο που χρειαζόταν για να ανοίξει αυτό το πελώριο υπόγειο θησαυροφυλάκιο ήταν το παρασύνθημα, κάτι σαν το σουσάμι άνοιξε. Δυστυχώς για αυτόν τον τόπο ενώ ο Αλί Μπαμπά είχε μόνο 40 κλέφτες, εδώ κάθε κλέφτης έχει 40 πάτρωνες . Σε αυτόν τον τόπο οι κλέφτες αναπαράχθηκαν ιϊκά και ενσωματώθηκαν στο DNA της κοινωνίας, απορροφώντας κάθε παραγωγική της δραστηριότητα για να καλύψουν τις ακόρεστες ανάγκες του κοινωνικού παρασιτισμού τους.

Τα ανεξάντλητα κοιτάσματα της παραπληροφόρησης

Του Πέτρου Αργυρίου ( περισσότερο για το συγγραφέα και το έργο του στα agriazwa.blogspot.com)

Έτσι Ιϊκά και καταστροφικά αναπαράγονται και οι ειδήσεις σε αυτόν τον τόπο. Όπως αυτή που αυτή που εμφανίζεται στο newsbomb.gr στις 18-11-2010 με τον βαρύγδουπο τίτλο «Απίστευτο! Χαρίσαμε Ελλάδα στην Τουρκία» και σύμφωνα με το οποίο: «Συγκλονιστικές αποκαλύψεις του newsbomb.gr για τον «πόλεμο του πετρελαίου» στην Ελλάδα, συνεχίζεται σήμερα με αποκλειστικές πληροφορίες του Κώστα Χαρδαβέλλα από σουηδικές πηγές με έδρα την Στοκχόλμη. Συνασπισμός επτά σκανδιναβικών χωρών πρότειναν στην ελληνική κυβέρνηση πριν υπογράψει το μνημόνιο με την Τρόικα, χρηματική ενίσχυση 250 δισ. ευρώ σε βάθος 5 ετών με δόσεις, με αντιπαροχή να τους δοθεί η έγκριση έρευνας και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στον ελληνικό χώρο (η πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση έγινε από τον οργανισμό Scandec Org που είναι μία εμπορική – οικονομική – πολιτική ένωση των επτά σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Φινλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας).»… «Η αναφορά της νορβηγικής εταιρείας TGF-MoR, που κάνει σεισμικές έρευνες για ανεύρεση κοιτασμάτων φυσικού αερίου μιλάει για κοίτασμα 6 δισ. βαρελιών φυσικού αερίου μόνο στην Κρήτη, όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας και μισή φοράς του συνόλου της Σιβηρίας.».

Οι αποκλειστικές πηγές του Χαρδαβέλλα από σουηδικές πηγές με έδρα τη Στοκχόλμη φαίνεται μάλλον να είναι οι αναφορές σε κάποιο δημοσίευμα της «Stockholm Daily» της 26-10-2010 για το οποίο το ηλεκτρονικό αρχείο της ίδιας της Stockholm Daily δε φαίνεται να είναι ενημερωμένο…
Η είδηση διαχέεται εκτεταμένα στην μπλογκόσφαιρα και στην κοινή γνώμη και επανέρχεται μέσω αναπαραγμένων δημοσιευμάτων με την πιο πρόσφατη κορύφωση της διάχυσης να οφείλεται στην αναπαραγωγή της από την Ζούγκλα τον Απρίλιο του 2011 που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για τις «αποκαλύψεις».
Ας σταθούμε στους τρεις μεγαλύτερους σταθμούς αναπαραγωγής της είδησης, το Newsbomb.gr, τη Ζούγκλα και την ειδική επιστήμονα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Δρ. Ευαγγελία Γκόλια.
Δεδομένου ότι η επιστήμη θεωρείται πιο αξιόπιστη από τη δημοσιογραφία, ας ξεκινήσουμε από την υπεύθυνη «ανάλυση» που υπογράφει η Δρ. Γκόλια στο τέλος της οποίας παρουσιάζει τον εαυτό της ως:
Χημικό, Γεωπόνο 
ΜΔΕ στη Διασφάλιση Ποιότητας
Διδακτορικό Δίπλωμα στη Ρύπανση Εδαφών
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΔΑΦΟΛΟΓΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΓΦΠ ΚΑΙ ΑΠ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Οι συστάσεις που δίνει για τον εαυτό της δεν ταυτίζονται ακριβώς που τα διαπιστευτήρια που τις αναγνωρίζει το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας σύμφωνα με το οποίο η κ. Γκόλια είναι:
Χημικός, άδεια εξ. Επαγ. Οινολόγου, ΜΔΕ στη Διασφάλιση Ποιότητας, Διδάκτορας Τμήματος Γεωπονίας, ΦΠ & ΑΠ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πει καλά κρασιά αλλά εγώ θα διαφωνήσω. Δεν είναι κακό για έναν εδαφολόγο να μπαίνει σε ξένα χωράφια. Αρκεί να ξέρει που πατάει γιατί που και που σε χωράφια υπάρχουν κοπριές. Και στην περίπτωση που η ενυπόγραφη ανάλυση δεν είναι πλαστογραφία αλλά αποδίδεται στην οινολόγο δρ. Γκόλια, τότε όχι μόνο την πάτησε, αλλά έκανε την κοπριά λίπασμα για να καλλιεργηθεί η παραπληροφόρηση στην κοινή γνώμη. Ας δούμε το γιατί.

Newsbomb.gr, Ζούγκλα και Γκόλια αναφέρουν από κοινού τα ονόματα Scandec Org και TGF-Mor ως μεγάλους παίκτες που δραστηριοποιήθηκαν σε σχέση με τον ανεκμετάλλευτο ενεργειακό πλούτο της Ελλάδας. Αυτά το ονόματα είναι τόσο δυσεύρετα εκτός της Ελληνικής ειδησεογραφίας που θα μοιάζουν με εφευρήματα- αν δεν ήταν παραφθορές. Γιατί μια σειρά αναπαραγωγών της ίδιας είδησης που αντλούν ως πηγή την αναφορά στο επίμαχο και επίσης δυσεύρετο ως ανύπαρκτο (δεν είμαι βέβαιος ακόμη για αυτό) δημοσίευμα της Stockholm Daily αναφέρονται στα περισσότερο πειστικά ονόματα Scandic Org και TGS-NOR.
Το πλησιέστερο που μπορεί να βρει κάποιος στο Scandec ή καλύετερα Scandic Org λοιπόν που είναι «μία εμπορική – οικονομική – πολιτική ένωση των επτά σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Φινλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας» είναι η Scandic.Org, μια μεταφραστική εταιρία.
Όσο για την TGS-NOR που Newsbomb.gr, Ζούγκλα και Γκόλια παραφράζουν ως TGF-MOR, αδυνατώντας έστω να αναπαράγουν σωστά μια λανθασμένα είδηση, ούτε αυτή υπάρχει. Το όνομα TSG-NOR αναφέρεται στην εταιρία TGS που συλλέγει σεισμικά δεδομένα και παρέχει γεωεπιστημονικά δεδομένα στην πετρελαϊκή βιομηχανία και τη βιομηχανία φυσικού αερίου. Θα μου πείτε τι TGS τι TGS-NOR, το ίδιο είναι. Καθόλου. Το NOR υπονοεί έναν νορβηγικό βραχίονα της TGS και τέτοιος δεν υπάρχει. Η TGS ιδρύθηκε το 1981 στις ΗΠΑ για να συλλέγει σεισμικά δεδομένα από τον Κόλπο του Μεξικού. Την ίδια χρονιά ιδρύεται στη Νορβηγία η NOPEC για να συλλέγει σεισμικά δεδομένα, κυρίως από τη Βόρεια Θάλασσα. Οι δύο εταιρίες συγχωνεύονται το 1998 και επεκτείνοντας τη δραστηριότητά τους δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο την TSG-NOPEC η οποία θα διατηρήσει τελικά την ονομασία TGS. TGS-NOR δεν υπάρχει και το πλησιέστερο στην πραγματικότητα όνομα που μπορεί να βρει κανείς είναι το TGS-NOR.
Πως λοιπόν μπορεί μια είδηση να θεωρείται αξιόπιστη όταν τα δομικά της στοιχεία είναι παραφθορές αναφορών σε ανυπαρκτότητες;
Δεν τρέφω καμιά απολύτως αγάπη για την κυβέρνηση Παπανδρέου και τα συμφέροντα της οικονομοκρατίας που αυτή πιστά εξυπηρετεί με αδιανόητο κόστος για τους λαούς. Αντιθέτως, άσκησα σφοδρότατη κριτική από πολύ νωρίς όχι μόνο στις πολιτικές αλλά και στο ίδιο το πρόσωπο. Το ότι μια πολιτική είναι νόθα όμως δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση μια πολεμική εναντίον της μέσω νόθας δημοσιογραφίας που αποτελεί μια συμπληρωματική πλευρά της ίδιας προβληματικής.
Η τεχνολογική εποχή επιτρέπει τη χρήση στη δημοσιογραφία δικτύων πληροφοριών όπως το τηλεφωνικό και το ίντερνετ. Η μη επαλήθευση της είδησης μπορεί να γεννήσει χιουμοριστικά σχόλια όπως «δεν ήξερες δεν γκούγκλαρες» ή «ο κόσμος το’ χει γκουγκλάρει και εμείς κρυφό καμάρι». Η διασπορά ψευδών ειδήσεων μπορεί να οφείλεται σε δημοσιογραφική αλητεία, ανεπάρκεια, προχειρότητα, εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων ή και σε κάθε πιθανό συνδυασμό τους. Η συγκεκριμένη διασπορά που γνώρισε πρόσφατα μια ακόμη κορύφωση έφερε αποτελέσματα: Στις 7 Ιουνίου η 2011 η κυβέρνηση ανακοινώνει τη διενέργεια σεισμικών ερευνών σε Ιόνιο, Δυτική Ελλάδα και νότια της Κρήτης – δημόσια διαβούλευση
«Σε δημόσια διαβούλευση στο opengov.gr θέτει το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής το προσχέδιο της διεθνούς πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη διενέργεια σεισμικών ερευνών, μη αποκλειστικής χρήσης, στην ευρύτερη περιοχή του Ιονίου Πελάγους, της Δυτικής Ελλάδας και νότια της Κρήτης προκειμένου να διασφαλισθεί η διαφάνεια της διαδικασίας και να αποτυπωθούν οι προτάσεις των ενδιαφερομένων.
Η διαδικασία αφορά στην απόκτηση δεδομένων μη αποκλειστικού χαρακτήρα από διεθνείς γεωφυσικές εταιρίες, που αναλαμβάνουν το κόστος των ερευνών. Το σύνολο των τεχνικών και επιστημονικών αποτελεσμάτων παραδίδεται στο Ελληνικό Δημόσιο και οι εταιρίες, για συγκεκριμένο χρόνο, διατηρούν το δικαίωμα διάθεσης των δεδομένων αυτών στις διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, οι οποίες σχεδιάζουν να επενδύσουν για έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων.
Με τις έρευνες αυτές, οι ειδικοί διευκολύνονται στο να διερευνήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά ευρείες περιοχές με τη χρήση τεχνολογιών αιχμής, να αποτυπώσουν σε βάθος πετρελαϊκά συστήματα και να αναδείξουν γεωλογικές δομές, οι οποίες, στη συνέχεια, θα αποτελέσουν αντικείμενο γύρου παραχωρήσεων για τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Με τον τρόπο αυτό, η Κυβέρνηση στοχεύει να συλλέξει αξιόπιστα στοιχεία με τα οποία να αξιολογήσει το πιθανό πετρελαϊκό δυναμικό, προκειμένου να καθορίσει τις πλέον συμφέρουσες για το Ελληνικό Δημόσιο προϋποθέσεις ώστε να δρομολογηθεί γύρος παραχωρήσεων στις συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές, που προγραμματίζεται να γίνει πριν τα μέσα του 2012.
Η δημόσια διαβούλευση θα ολοκληρωθεί στις 17 Ιουνίου.»
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η παραπληφόρηση έγινε σε σύμπραξη με την κυβέρνηση με τη λογική του νοητικού κορεσμού του πεινασμένου που καρβέλια ονειρεύεται (του ελληνικού λαού δηλαδή) ή αν η κυβέρνηση έπεσε θύμα εκβιασμών βαρόνων των μήντια ή απλά της αθλιότητας της ελληνικής δημοσιογραφίας. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η συγκεκριμένη σειρά δημοσιευμάτων για τον ενεργειακό πλούτο της Ελλάδας είναι νόθα. Έχουμε ενδείξεις για μια ενεργειακά πλούσια Ελλάδα αλλά αυτές καμία σχέση δεν έχουν με τα σενάρια ενεργειακής και πολιτικής φαντασίας που αναπαράχθηκαν και διασπάρθηκαν. Χρειάζεται σοβαρότητα και μεθοδικότητα για να σχεδιάσουμε τον ενεργειακό χάρτη της Ελλάδας και να διαμορφώσουμε βάση αυτού ενεργειακή πολιτική. Τα παπαγαλάκια δεν διαθέτουν καμία απολύτως σοβαρότητα.
Την ίδια στιγμή που μας ωθούν σε νεφελοκοκκυγίες, λιγότερο ή περισσότερο «εντυπωσιακές» μορφές ορυκτού πλούτου των οποίων η ύπαρξη και η έκταση είναι πολύ περισσότερο καλά καταγεγραμμένες από τα αχαρτογράφητα ακόμη ελληνικά πετρέλαια και φυσικά αέρια, μπαίνουν στο στόχαστρο ξένων εταιριών που δελεάζονται από τις εξευτελιστικές τιμές παραχώρησης μέσα στο πλαίσιο της εκποίησης της χώρας.
Μιλώντας με τον αναλυτή Ιωάννη Μιχαλέτο μου αναφέρθηκε π.χ (το αναφέρω ως ανεπιβεβαίωτη εκ μέρους μου εκτίμηση) ότι η αξία ελληνικών κοιτασμάτων λιγνίτη αγγίζει το 70 δις και ότι αντίστοιχες υψηλές αξίες έχουν άλλα κοιτάσματα όπως π.χ βωξίτη και νικελίου. Και μπορεί ο λιγνίτης να θεωρείται βρώμικος και οικολογικά κατακριτέος, για την οικονομία της Κίνας όμως που είναι ενεργειακά διψασμένη και δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της με πετρέλαιο, στερεά καύσιμα όπως ο λιγνίτης είναι όχι μόνο επιθυμητά αλλά και ποθητά. Όπως ισχύει λοιπόν και για το διαμάντια, ο θησαυρός λοιπόν μπορεί να είναι και άνθρακας. Και δεν θα ναι δικός μας για πολύ ακόμη.
Όσο εμείς λοιπόν ονειρευόμαστε ότι θα γίνουμε Σαουδάραβες κροίσοι, κάποια γίνονται κροίσοι από την ελληνική κρίση, αντιγυρίζοντας στον ελληνικό πληθυσμό μονάχα χρέη και δεσμεύσεις. Για μια ακόμη φορά οι Έλληνες ιθαγενείς εξαπατούνται από πράγματα που λαμπυρίζουν ή ιριδίζουν- όπως μια πετρελαιοκηλίδα. Έχουμε ορυκτό πλούτο. Μπορεί να έχουμε και εύκολα εξορύξιμο και άπλετο πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Μικρή σημασία έχει αυτό όμως. Γιατί δεν έχει σημασία ποιανού το έδαφος είναι πλούσιο αλλά το ποιος παίρνει και εκμεταλλεύεται τον πλούτο αυτό. Και οι εκμεταλλευτές δε θα είναι οι Έλληνες, ακόμη και αν βρεθεί πετρέλαιο και χρυσός και ότι θέλετε. Στην καλύτερη περίπτωση μετά την εθνική εκποίηση οι Έλληνες να γίνουν μεταλλευτές. Θυμηθείτε το παράδειγμα της πλούσιας Αφρικής και των λιμοκτονούντων αφρικανών.
Τα ψάρια αν τα ταΐσεις χρυσόσκονη δεν γίνονται χρυσόψαρα. Και μας, κάθε φορά που πάμε να σηκώσουμε το κεφάλι εξώ από την γυάλα της αποικιοκρατίας που μας ορίζει, μας πετάν χρυσόσκονη ή την τέφρα των κοινωνικών ή πολιτικών ηφαιστείων. Και πνιγόμαστε μέσα σε αυτή.
Η απάντηση στη λύση των προβλημάτων που μας δημιούργησαν και που ασυγκράτητα συνεχίζουν να μας δημιουργούν είμαστε μονάχα εμείς. Όποιος ψάχνει για μεσσίες θα βρεθεί να εξαρτάται από σωτήρες.
Read More »

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Media: Η δύναμη της πρόβλεψης


Αναλύσεις επί των αναλύσεων, ώ αναλύσεις...

Ένα χαρακτηριστικό των ποιοτικών αναλύσεων είναι ότι έχουν έστω και περιορισμένη προβλεπτική ικανότητα.

Που και που, έχουν την τάση να δικαιώνονται.

Ας κάνουμε μια μικρή αποτίμηση των εκτιμήσεων του γράφοντος σε σχέση με τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος:

Η δύναμη της πρόβλεψης

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http:agriazwablogspot.com)

α) Για τις επιδιώξεις και τις πρακτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος: Ελλάδα, το σύνορο της βαρβαρότητας, Μαίος 2010: (http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BF.html

Εναλλακτικά tvxs)

«Τα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης ...

Τι είδους μέτρα εξόδου από το αδιέξοδο είναι αυτά; Ποια η σύνεση ή η πρόβλεψη που τα προτείνει; Καμία. Τα μέτρα αυτά είναι τα μέτρα μιας οικονομικής δικτατορίας. Είναι η επιβολή αυτού που η Naomi Klein ονομάζει δόγμα του σοκ. Και το δεχόμαστε στη ραχοκοκκαλιά μας. Η δεκαετία του 2010 είναι το τέλος του μορφώματος που ονομάζεται μεταπολεμική Ελλάδα.

Τα “μέτρα” ουσιαστικά οδηγούν στην εκ προμελέτης δολοφονία της ετοιμοθάνατης ελληνικής οικονομίας. Με κανένα τρόπο δεν αποτελούν λύση ή διέξοδο γιατί δεν έχουν σχεδιαστεί για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως είναι μέτρα που οδηγούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα της χώρας της Ελλάδας σε φτώχια, πραγματική φτώχεια και εξαχρείωση και τις μελλοντικές πολιτικές ηγεσίες προ τετελεσμένων γεγονότων και σε απόλυτη πολιτική ομηρία και εξάρτηση.

30 χρόνια εντελοδόχων ελλήνων πολιτικών που υπηρέτησαν πολιτικοοικονομικές άρχουσες τάξεις του Δυτικού κυρίως κόσμου, του καπιταλιστικού στερεώματος κάνοντας παράλληλα “τα δικά τους” στο εσωτερικό της χώρας. Αυτοί οι άνθρωποι και η “ανέξοδη διαφθορά” που μας έταξαν αποτέλεσαν την κερκόπορτα που θα επέτρεπαν το πλιατσικολόγημα της χώρας από τους οικονομικούς δολοφόνους.

Ο κόσμος άλλαξε τη δεκαετία του 80. Ο νέος καπιταλισμός, ο άκρατος νεοφιλευθερισμός χωρίς όρια, χωρίς καμιά έννοια ανταποδοτικότητας, χωρίς κανένα σεβασμό για την κοινωνία και τις ανάγκες της, ο καπιταλισμός των οικονομικών κονκισταδάρων που το μόνο όραμα και μέλημα τους ήταν η “μεγιστοκοποίηση κέρδους”, ο ληστρικός καπιταλισμός χωρίς καμία ηθική αναστολή, η επιχειρηματικοποίηση της απληστίας, σχεδιάζει εδώ και μια τριακονταετία τον 21ο αιώνα. Και το κάνει ηλιθιωδώς, τόσο ηλιθιωδώς που μέσα σε μια δεκατία κατάφρε να μετατρέψει την μεγαλύτερη βιτρίνα του, τις ΗΠΑ, από αδιαμφισβήτη παντοκρατορία σε έναν μόνο από τους πολλούς πλέον ισχυρούς πόλλους του παγκόσμιου γεοπολιτικού και οικονομικου παιχνιδιού...

Που βρισκόμαστε τώρα; Φυσικά και όχι στο συμμάζεμα της ελληνικής οικονομίας αλλά στην οριστική διάλυση και υποδούλωσή της.

Γιατί το κάνουν; Φτάνει η κακοδιαχείρηση, η διαφθορά, η ατιμωρησία και ο αναλογικά τεράστιος όγκος χρέους της χώρας σε σχέση με τις οικονομικές της δυνατότητες για να δικαιολογήσει την παγκόσμια πλύση εγκεφάλου που επιτελείται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε;
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ.

Τότε τι ακριβώς επιδιώκουν;

Αυτό που κάνουν στην Ελλάδα είναι το πρώτο από μια σειρά κοινωνικών πειραμάτων που θα εφαρμοστούν αρχικά στις αδύναμες οικονομίες της Δύσης και ωσμωτικά θα περάσουν και στις ισχυρότερες.

Αυτό που κάνουν είναι απότοκος των παρενεργειών της παγκοσμιοποίησης
που δεν προβλέφτηκαν. Αυτό που κάνουν είναι δοκιμή για να δουν αν μπορούν να ανακτήσουν τη χαμένη οικονομική ισχύ και τον έλεγχο πάνω σε αυτή...

Αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα τώρα είναι το πείραμα της επαναδημιουργίας των παλιών τάξεων, κυρίως της εργατικής. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή επιχειρείται στην Ελλάδα μέσω της τεχνητής πρόκλησης φτώχιας η δημιουργία άφθονων και φθηνών εργατικών χεριών.

Πρώτα η Ελλάδα, μετά η Μεσόγειος, μετά η εξευρωπαϊσμένη πρώην ανατολική Ευρώπη και στο τέλος η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη μέσω του μηχανισμού των συγκοινωνούντων δοχείων της Ευροζώνης και της μίας, εικονικά αδιαίρετης και ομοούσιας ευρωπαϊκής πολιτικής.

Πίσω ολοταχώς στη βιομηχανική επάνασταση μέσω της αφαίρεσης εργασιακών κεκτημένων και δικαιωμάτων ώστε να ανακτηθεί η χαμένη βιομηχανική ρώμη και πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου.

Η Ελλάδα, λόγω έλλειψης πολιτειακής και κοινωνικής συνείδησης αποτελεί ιδανικό σημείο εκκίνησης για κοινωνικά πειράματα. Αυτή τη στιγμή μας συμπεριφέρονται σαν να μαστε οι Αφρικανοί της Ευρώπης για να δουν αν μπορούν να ξαναστήσουν την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης που θα αντιρροπήσει την ασυγκράτητη Κινεζική ανάπτυξη. Το πείραμα της Ελλάδας αν πετύχει θα σημαίνει την έναρξη μιας νέας εποχής φτώχιας και εργατικής εκμετάλλευσης στο Δυτικό κόσμου...

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επαναβαρβαροποίηση της Ευρώπης. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς,..»

Εκτίμηση σχολιαστή του tvxs για το άρθρο: Υποβλήθηκε από george22 στις 16. Μάιος 2010 - 17:51. #337940

«μπουρδολογίες, αοριστολογίες και μεγαλόσχημες κοτσάνες.
όταν δεν γράφεις τίποτα συγκεκριμένο, όταν ακόμη χειρότερα δεν προτείνεις κάτι, και απλώς χρησιμοποιείς θεωρίες συνομωσίας δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρεις από τον Χαρδαβέλα.

Δεν μπορώ να πορευτώ στην ζωή μου με τέτοιες θεωριες που με κανέναν τρόπο δεν επαληθεύονται ή διαψεύδονται αφού όλα εκπορεύονται απο ένα παντοδύναμο ον που κρύβεται κάπου που δεν το βλέπει κανείς, όνομα δεν έχει, κάνει τα πάντα, και είναι πανταχού παρόν...
τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, και ο Ανθιμος και η παρέα του, ο Καρατζαφέρης τέτοια δεν λένε;

Μην ακούσετε κανέναν τέτοιο να λέει διάφορα τέτοια ομιχλώδη και πιασιάρικα, "εξαιρετικό το άρθρο"
Τέτοια γράφω ένα την εβδομάδα, άνετα..»

Β) Για το ΔΝΤ, Δεκέμβριος 2010, περιοδικό Nemecis

«Πέρα από τα τοκογλυφικά κέρδη, το ΔΝΤ λοιπόν, μέσω πλέον και του προγράμματος “πρότυπα και κώδικες”, επιβάλλει όχι μόνο πολιτικές αλλά και ιδεολογίες. Για την ακρίβεια το αντίθετό τους: την ανιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Το ΔΝΤ “αμερικανοποιεί” τις χώρες στις οποίες επεμβαίνει και ισοπεδώνει την πολιτική και τη βούληση της κοινωνίας για να μην έχει περιοριστικούς φραγμούς το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να δρα ανεμπόδιστα, για να δρα ανεξέλεγκτα. Το ΔΝΤ χτυπάει το δημόσιο όχι μόνο από σκοπιμότητα αλλά και από ιδεολογία- στην περίπτωση τέτοιων μηχανισμών η σκοπιμότητα της κερδοσκοπίας γίνεται παράλληλα και ιδεολογία. Και την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ πρεσβεύει το laissez faire για τους εκλεκτούς του, απαγορεύοντας στο κράτος-όμηρο της τον κανονιστικό και ελεγκτικό του ρόλο και μετατρέποντας τις κοινωνίες σε ζούγκλες, απαγορεύει παράλληλα και στο Δημόσιο να είναι ανταγωνιστικό, να παίξει επί ίσοις όροις με τους χρηματάνθρωπους, τα τραστ τους και τα λόμπυ τους. Ο πολίτης με αυτόν τον τρόπο μένει απόλυτα ξεγυμνωμένος από κάθε προστασία, στερημένος από κάθε συλλογική δράση, έρμαιο, μόνος και έρημος. Αυτό είναι το ΔΝΤ, και αυτό έχει προκαλέσει σε τόσους και τόσους άλλους λαούς: Απόλυτη εξαθλίωση και απόγνωση. Ο μόνος τρόπος που το ΔΝΤ ξέρει για να γλυτώσει τους πληθυσμούς από φτώχεια είναι να τους θανατώσει.»

Γ) Στις 20 Φεβρουαρίου αποκαλύπτεται ότι «την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα είχε ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, δύο μόλις μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και ενώ εκείνη την περίοδο, δημοσίως, απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο»

Την πρόσκληση Παπανδρέου προς τους βρυκόλακες του ΔΝΤ αποκαλύπτω τον Ιανουάριο του 2011 στο, «Οι επωαστές της ελληνικής κρίσης» (http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/httpimg692.html):

Το χρονικό της υπαγωγής της Ελλάδας στο διπλό μηχανισμό “στήριξης” φανερώνει ότι ο Παπανδρέου και οι συνεργάτες του ουσιαστικά έσπρωξαν την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ:

Οκτώβριος 2009: Ευθύς αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας ο Παπανδρέου ανακοινώνει το πραγματικό χρέος της Ελληνικής οικονομίας, χωρίς να έχει φροντίσει να διασφαλίσει τις τρέχουσες δανειοληπτικές ανάγκες της χώρας, δυναμιτίζοντας και υποβαθμίζοντας την πιστοληπτική της ικανότητα. Στη συνέχεια ο Παπανδρέου θα αρχίσει την τουρνέ του σαν να ανήκε στη φανταστική ομάδα επιδείξεων νεοφιλελευθερισμού Harvard Globetrotters, μεταφέροντας τα μηνύματά του σε αγορές και κυβερνήσεις.

«...Παρότι τον Ιούνιο του 2009 ο Παπανδρέου δηλώνει σε συνέντευξή του στο TVXS ότι “δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση (με το ΔΝΤ) που πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας”5, οι κινήσεις του ως Πρωθυπουργού δείχνουν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν ήταν η Ευρωζώνη που τον οδήγησε εκεί:

Στις 14 Ιανουαρίου του 2010 ο Γιούνκερ δηλώνει δημοσίως: “Δε θεωρούμε ότι η βοήθεια του ΔΝΤ προς την Ελλάδα είναι κατάλληλη ή ευπρόσδεκτη”6

Ένα μήνα, στις 18 Φεβρουαρίου 2010 αρχίζουν να βαράν τα κυβερνητικά όργανα για την πιθανή εμπλοκή του ΔΝΤ: Ο υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου δηλώνει στο Reuters: “Δεν μπορεί κανείς να απορρίψει την ιδέα του ΔΝΤ”7

Σχεδόν περίπου ένα μήνα πάλι μετά, ο Παπανδρέου θα πάρει την πάσα Παπακωνσταντίνου και θα προχωρήσει τα σενάρια εμπλοκής του ΔΝΤ ακόμη περισσότερο. Στις 17 Μαρτίου 2010, σε δηλώσεις του προς τις Βρυξέλλες ο Παπανδρέου, ερωτώμενος για πιθανή εμπλοκή του ΔΝΤ, απαντά “Τίποτε δεν αποκλείεται”... “Αν αντιληφθούμε ότι θα δανειζόμαστε με εξαιρετικά υψηλά επιτόκια υπάρχουν άλλες επιλογές”. Την προηγουμένη έχουν διαρρεύσει απολύτως αβάσιμες φημολογίες ότι το ΔΝΤ θα δανείσει στην Ελλάδα με επιτόκιο 3.25%. Όπως περιγράφει η Telegraph σε σχετικό δημοσίευμα, ο Παπανδρέου “δεν έχει αποκλείσει καταφυγή στο ΔΝΤ, μια κίνηση που θα θεωρούνταν ως προδοσία από κορυφαίους Ευρωπαίους Αξιωματούχους”8

Περίεργο. Τη λέξη προδοσία δεν την έχουν σκεφτεί μόνο οι Έλληνες πολίτες αλλά και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι...»

Δ) Από το 2006 , σε σειρά άρθρων μου για το περιοδικό Ζενίθ σε σχέση με τη βιοτρομοκρατία και τους βιολογικούς εξοπλισμούς, αναλύω το πως κατασκευάστηκε η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ με πρόσχημα το σχεδόν ανύπαρκτο οπλοστάσιο μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Τον Ιανουάριο του 2011 αποκαλύπτετια μέσω των Wikileaks η επίκληση του Σαντάμ προς τον Bush να διατηρηθεί η ειρήνη στην περιοχή. Στις 18 Φεβρουαρίου αποκαλύπτεται ότι ο Ιρακινός πληροφοριοδότης με την κωδική ονομασία Curveball, στη μαρτυρία του οποίου βασίστηκε η νομιμότητα της εισβολής στο Ιράκ, έλεγε ψέματα... Το τελικό κείμενο και πλήρως επιβεβαιωμένο κείμενο μου στο «Ψέματα που σκοτώνουν»- Ιανουάριος 2011

http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/wikileaks.html: «Μέσα από ψέματα και προπαγάνδα η κοινή γνώμη έχει κερδηθεί.

Το σκηνικό του πολέμου έχει στηθεί και η επέμβαση στο Ιράκ έχει ήδη δρομολογηθεί. 7 χρόνια αργότερα το FBI σφίγγει τον κλοιό γύρω από κάποιον Bruce Ivins τον οποίο θεωρεί πλέον τον βασικό ύποπτο για την αποστολή άνθρακα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο Ivins ήταν όλως τυχαίως ένα από τα βασικά πρόσωπα στο πρόγραμμα βιοάμυνας των ΗΠΑ και ένας από τους συμβούλους στην έρευνα για τον εντοπισμό των πραγματικών υπαιτίων των επιστολών άνθρακα! Η υπόθεση κλείνει με την αυτοκτονία του Ivins το 2008. Από την αρχή της έρευνας ήταν σαφές πως το στέλεχος του άνθρακα που χρησιμοποιήθηκε ήταν αμερικανικής τεχνογνωσίας και τα περισσότερα στοιχεία σήμερα καταδεικνύουν ότι οι επιστολές άνθρακα ήταν δουλειά ¨από τα μέσα¨.

Η κοινή γνώμη έχει όπως είπαμε ήδη κερδηθεί. Μένει να βρεθεί μια επίσημη δικαιολογία για να νομιμοποιηθεί η εισβολή στο Ιράκ και στους διεθνείς οργανισμούς. Και η δικαιολογία αυτή θα είναι τα Όπλα Μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Παρότι οι αμερικανοί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι η οικονομία του Ιράκ δεν είναι σε καμία θέση ούτε καν να συντηρήσει τα όπλα μαζικής καταστροφής του, μέρος των οποίων όπως είδαμε τους τα χουν πουλήσει οι ίδιοι κατά τη διάρκεια του Ιρακιρανικού πολέμου[1][14] (το 2002 αυτό το γνώριζε και το βρετανικό κοινοβούλιο[2][15]), οι νεοσυντηρητικοί είναι αποφασισμένοι να μπουν στο Ιράκ για να το κάνουν εταιρική κτήση. Αδυνατώντας όπως ήταν φυσικό να βρουν στοιχεία για το παρηκμασμένο και σχεδόν εξαφανισμένο πρόγραμμα όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ, θα βάλουν το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες να τα κατασκευάσουν.»

Ε) Για την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη και την κατάρρευση αμερικανοκινούμενων καθεστώτων που σήμερα παρατηρούμε να συμβαίνει με μηχανισμούς ντόμινο στο http://agriazwa.blogspot.com/search?q=%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%82, Δεκέμβριος 2010:

«Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα σημάνει και μια μιλιταριστική εξαλλαγή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η «μαλακή» εξωτερική πολιτική της εξαγοράς συνειδήσεων, των παχυλών μαύρων κονδυλίων, των πραξικοπημάτων, της διαφθοράς, με λίγα λόγια η πολιτική του αόρατου δαχτύλου που επέτρεπε στους λαούς κάποια ψευδαίσθηση «εθνικής κυριαρχίας», σε μεγάλο βαθμό θα αντικατασταθεί σε κάποιες περιπτώσεις από την μπότα του αμερικάνου κατακτητή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κομμάτι των μαύρων κονδυλίων που προορίζονταν για τη στήριξη ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ καθεστώτων, θα μεταφερθεί σε στρατιωτικές και παραστρατιωτικές αμερικάνικες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα τα μαύρα χρήματα που στηρίζαν αμερικανόφιλα πολιτικά συστήματα να μειωθούν και ως εκ τούτου να μειωθούν και οι δυνατότητες αυτών των συστημάτων να συντηρηθούν μέσω του μηχανισμού της διαφθοράς, της εξαγοράς συνειδήσεων και της εξαπάτησης της κοινής γνώμης μέσω του προσεταιρισμού των επικρατέστερων διαμορφωτών της.¨

Ε) Για τις μεταλλαγμένες πολιτικές γράφω από το 2007. Το Δεκέμβρη του 2010, μια ακόμη δικαίωση από τα wikileaks που αποκαλύπτουν τον αμερικανό πρέσβη των ΗΠΑ στο Παρίσι να φέρεται ως πρέσβης της Monsanto και να προτρέπει την κηρυξη οικονομικού πολέμου κατά της ΕΕ. Το τελικό μου κείμενο «το βρώμικο παιχνίδι των μεταλλαγμένων» στις 7 Ιανουαρίου του 2011 (http://agriazwa.blogspot.com/search?q=%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD)

«Στον υψηλό τους στόχο για την επίτευξη όλο και μεγαλύτερων κερδών, την κατάκτηση μεγαλύτερου μεριδίου αγοράς, την εξόντωση των παραδοσιακών καλλιεργειών και την εξάρτηση τη αγροτικής παραγωγή από τα πολυρθνιά συμφέροντα, οι πιονέροι της βιομηχανίας μεταλλαγμένων έχουν στήσει ολόκληρους μηχανισμούς για να εξαγοράσουν την εύνοια ή τουλάχιστον την ανοχή της κοινής γνώμης και της επιστημονικής κοινότητας. Εταιρίες δημοσίων σχέσεων, επιστήμονες, επιτροπές και οργανισμοί φαντάσματα, διαδικτυακοί τόποι έχουν αναλάβει την προώθηση των μεταλλαγμένων προϊόντων και την αποδυνάμωση των επιχειρημάτων φορέων και ατόμων που δείχνουν επιφυλακτικοί ή και εχθρικοί απέναντι στις εφαρμογές της νέας τεχνολογίας. Τακτικές παραπληροφόρησης, ελιγμοί παραπλάνησης, επίδειξη νομικίστικης πυγμής, επιστημονικοφάνεια, δημαγωγία. Το έπαθλο είναι η αγορά. Το τίμημα; Η αλήθεια, η επιστήμη και ενδεχομένως η υγεία και η ασφάλεια των καταναλωτών...

Τι πρότεινε λοιπόν ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι για να διαφυλαχτούν τα μεταλλαγμένα συμφέροντα στην Ευρώπη;

“Η ομάδα μας στο Παρίσι προτείνει όπως ρυθμίσουμε μια λίστα στόχων αντιποίνων που (θα) προκαλεί κάποιο πόνο στην ΕΕ, μιας και αυτή (η Ευρωπαίκή αντίσταση στα μεταλλαγμένα) αποτελεί μια συλλογική ευθύνη, αλλά που εν μέρει θα εστιάζεται επίσης στους χειρότερους ενόχους”.»

Στ) Ήμουν από τους ελάχιστους Έλληνες αναλυτές που αναφέρθηκαν στις παράνομους ιατρικούς πειραματισμούς σε ανθρώπους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο πείραμα της Tuskegee στις ΗΠΑ και του Κάνο στο Νιγηρία. Το Δεκέμβριο του 2010 wikileaks επιβεβαιώνει τις βρώμικες πρακτικές της φαρμακοβιομηχανίας στο Κάνο, ενώ άλλη αποκάλυψη φέρει στο φως της δημοσιότητας αδερφό με το πείραμα της Tuskegee πείραμα σύφιλης στη Γουετεμάλα: Τελικά κείμενα μου: «Στον έρωτα και τον πόλεμο», Ιανουάριος 2011 (http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/blog-post_07.html)

Και Δεκέμβριος 2010, «Βρήκε τελικά η Pfizer τον επίμονο κηπουρό της;» (http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/pfizer.html)

Ζ) Επίσης, σε σχέση με τις αναλύσεις μου για τη βιομηχανία των «καινών επιδημιών» μπαράζ επιβεβαιώσεων. Ενδεικτικά κείμενα: http://agriazwa.blogspot.com/2011/01/aids.html

http://agriazwa.blogspot.com/2010/12/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1.html

Η ψευδοεπιστήμη δεν πληρεί συνήθως ούτε τα κριτήρια της διαψευσιμότητας, πόσο μάλλον της επαληθευσιμότητας. Η ανάλυση όμως και να διαψευστεί μπορεί και να επαληθευτεί. Χαίρομαι που στην περίπτωση των δικών μου αναλύσεων συμβαίνει συνήθως το δεύτερο.




Read More »

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Media: Μέθοδος Μανδραβέλη

Παρακάτω αντιπαραβάλονται κείμενα και οι πηγές τους. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας....

Κείμενο Μανδραβέλη

α) Μανδραβέλης, “Όταν η πολιτική συνάντησε την τηλεόραση”

Μπαίνοντας στο στούντιο του τοπικού CBS στο Σικάγο, το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 1960, ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον

ήταν κάτωχρος.

Μόλις είχε χτυπήσει το προσφάτως εγχειρισμένο γόνατό του και πάλι με τον ίδιο τρόπο –κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο– και πονούσε. Είχε χάσει δώδεκα πολύτιμες μέρες από την προεκλογική εκστρατεία ...

Οι τρεις σταρ των αμερικανικών δικτύων που θα έκαναν τις ερωτήσεις στην πρώτη τηλεοπτική μονομαχία της ιστορίας –Γουίλιαμ Πάλεϊ (CBS), Ρόμπερτ Σάρνοφ (NBC), Λέοναρντ Γκόλντενσον (ABC)

- πρόσεξαν ότι

ο υποψήφιος πρόεδρος είχε χάσει βάρος και ίδρωνε. «Εμοιαζε με άνθρωπο που πήγαινε σε κηδεία, τη δική του κηδεία, παρά σε ένα ντιμπέιτ», έγραψε την επόμενη μέρα ένας δημοσιογράφος.

Αλογο κούρσας

αργότερα έμπαινε στο στούντιο, λεπτός, ξεκούραστος και μαυρισμένος, ο ... Τζον Κένεντι. «Εμοιαζε με αθλητή που απλώς ήρθε να τού φορέσουν το δαφνοστέφανο», παρατήρησε ο συντονιστής του ντιμπέιτ Χάουαρντ Κ. Σμιθ.

Σε αντίθεση με τον Νίξον, ο οποίος τις προηγούμενες μέρες αρνήθηκε να προβάρει με τους συνεργάτες του πιθανές απαντήσεις,

ο γερουσιαστής της Μασαχουσέτης είχε περάσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο με πρόβες και ξεκούραση....

Ολα πήγαν στραβά εκείνο το βράδυ για τον Νίξον

Ακόμη και το γκρι κοστούμι που φορούσε τον έδειχνε χαμένο στο γκρι σκηνικό που οι δικοί του άνθρωποι είχαν προκρίνει.

Οταν οι μακιγιέρ πλησίασαν τους δύο υποψηφίους, ο Κένεντι αρνήθηκε αμέσως. Ο Νίξον αρνήθηκε κι αυτός...

... Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι οι βοηθοί του Κένεντι ήδη είχαν βάλει κάποιες πινελιές μακιγιάζ στο πρόσωπο του υποψηφίου τους.

Ο Κένεντι «την ώρα που άκουγε τον αντίπαλό του έδειχνε προσηλωμένος, σε επαγρύπνηση και είχε ένα ίχνος χαμόγελου στα χείλη του. Ο Νίξον έδειχνε καταβεβλημένος. Οι γραμμές του προσώπου του έμοιαζαν με βαθιές ουλές. Είχε μια τρομακτική όψη», έγραψε ο ιστορικός των ΜΜΕ, Ερικ Μπάρνοου.

Πρωτότυπα κείμενα

Alan Schroeder, «The Presidential Debates: Fifty Years of High Risk TV»

26 September 1960. At exactly 7:30 P.M., a shiny Oldsmobile carrying Vice President Richard M. Nixon pulled into an interior drive at the CBS broadcast facility..

..saw the color drain from his face

Just two weeks earlier, the vice president had concluded twelve days of hospitalization for a knee infection caused by a similar mishap with a car door

Gathered to greet this rst of the star debaters were the titans of American broadcasting:... William Paley of CBS, Robert Sarnoff of NBC, and Leonard Goldenson of ABC

he looked exhausted, underweight, and was—“better suited for going to a funeral, perhaps his own, than to a debate,” in the view of journalist David Halberstam

John F. Kennedy arrived t, rested, and ready. .. bronzed and glowing. Journalist Howard K. Smith, who moderated the rst debate, would compare JFK to an “athlete come to receive his wreath of laurel.”

Vice President Nixon... dismissing suggestions that he rehearse

Senator Kennedy, by contrast.. spent much of the weekend ... in a hotel suite practicing his responses

For Richard Nixon, White concluded, “everything that could have gone wrong that night went wrong.”

Exacerbating his misfortune, Nixon had selected a light gray suit, which... “blended into the background...

..offered the services of CBS’s top makeup artist.. When Kennedy said no, Nixon quickly followed suit

Meanwhile, unknown to Nixon, Kennedy got a touch-up from his own people.

Media historian Erik Barnouw noted that ...“A glimpse of the listening Kennedy showed him attentive, alert, with a suggestion of a smile on his lips. A Nixon glimpse showed him haggard; the lines on his face seemed like gashes and gave a fearful look.”

Αυτό είναι κάτι παραπάνω από το πρώτο τρίτο του κειμένου Μανδραβέλη και το πρωτότυπο κείμενο που “χρησιμοποιεί” πιστά είναι η εισαγωγή στο βιβλίο του Alan Schroeder που και ο ίδιος αναφέρει, «The Presidential Debates: Fifty Years of High Risk TV», εκδ. Columbia University Press. Αυτό που δεν αναφέρει όμως είναι ότι το 90% του κειμένου του έχει παρθεί και με ελάχιστες παραποιήσεις και λίγο ανακάτεμα αντιγραφεί από την εισαγωγή του βιβλίου.

Στη συνέχεια του κειμένου Μανδραβέλη, ο συντάκτης μεταπηδά και χρησιμοποιεί πιστά σε τρία άλλα κείμενα. Για τα δύο από αυτά τα κείμενα, αυτό το κομμάτι του κειμένου του Μανδραβέλη δεν αναφέρει από που έχουν έχει παρθεί.

β)

Μανδραβέλης

Μια δημοσκόπηση της επόμενης μέρας έδειξε τη διαφορά. Το 48,7% εκείνων που άκουσαν τη μονομαχία στο ραδιόφωνο θεώρησαν ότι ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε κερδίσει, έναντι του 21% που πρόκριναν τον Τζον Κένεντι. Από εκείνους που την είδαν στην τηλεόραση το 30,2% ανακήρυξαν νικητή τον Κένεντι έναντι 28,6% που επέλεξαν τον Νίξον...

...Το πρόβλημα του Νίξον, όμως, ήταν πως οι τηλεθεατές ήταν 4,5 φορές περισσότεροι από τους ακροατές του ραδιοφώνο...

...Κάποιοι μίλησαν για «τηλεμυθολογία»... Θεώρησαν ότι η μία και μοναδική δημοσκόπηση ... ήταν πολύ πρωτόγονη και δεν παραμετροποίησε σημαντικές πτυχές της πραγματικότητας. Ραδιόφωνο άκουγαν κυρίως στις πιο καθυστερημένες αγροτικές περιοχές, στις οποίες κατοικούσαν Προτεστάντες που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον Καθολικό Κένεντι

επαλήθευση
Χρόνια αργότερα, το 2001, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα Τζέιμς Ντράκμαν έκανε ένα πείραμα. Διάλεξε 171 φοιτητές που δεν ήξεραν τίποτε για την τηλεοπτική αυτή μονομαχία.

Τούς χώρισε τυχαία στη μέση και στο ένα γκρουπ έδειξε το βίντεο και στους άλλους μισούς έπαιξε μόνο το ηχητικό. ..

: «Οι τηλεοπτικές εικόνες έχουν σημασία. Οδηγούν τους ανθρώπους να βασίζονται περισσότερο σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των υποψηφίων όταν τους αξιολογούν, και αυτό με τη σειρά τους επηρεάζει την συνολική αξιολόγηση. Επίσης, οι εικόνες αυξάνουν τις πολιτικές γνώσεις τουλάχιστον του λιγότερο εκλεπτυσμένου κοινού. Το πείραμα αποδεικνύει ότι ο Κένεντι πιθανότατα τα πήγε καλύτερα στην τηλεόραση, λόγω της υπεροχής της εικόνας του»

γ)Μανδραβέλης

Υπήρχε και τρίτος υποψήφιος, ο δημοκρατικός Αντριου Ιστερ, που είχε αποκλειστεί και υπέβαλε μήνυση για τον «αντισυνταγματικό περιορισμό» του και για το γεγονός ότι επετράπη στα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα να «κάνουν διακρίσεις και αδικίες, υπό την σιωπή όλων».

...η Wall Street Journal δήλωσε δικαιωμένη για την προφητεία της ότι αυτού του τύπου οι εκπομπές είναι «περισσότερο διασκεδαστικές παρά διαφωτιστικές». Οι New York Times έγραψαν ότι τα ντιμπέιτ έλκουν κυρίως τους ψηφοφόρους «που επηρεάζονται όχι τόσο από τη λογική και την στέρεη επιχειρηματολογία, αλλά από συναισθηματικούς και παράλογους παράγοντες»

δ)

Μανδραβέλης

Η έλευση της τηλεόρασης δημιούργησε πολλές ελπίδες για αναγέννηση της πολιτικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ο δρ Φρανκ Στάντον, πρόεδρος του CBS, δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του. «Ούτε ο ουρανός δεν είναι το όριο», είχε πει. «Οι άνθρωποι για μια ακόμη φορά γίνονται έθνος, όπως ήταν την εποχή που ήμασταν πολύ λίγοι για να γνωρίζει ο καθένας τον εκλεγμένο εκπρόσωπό του. Καθώς ο πληθυσμός μεγάλωνε, χάσαμε την αίσθηση της άμεσης επαφής. Τώρα η τηλεόραση επανορθώνει...».

...Στη δεκαετία του ’30, τότε που διαχέεται το ραδιόφωνο στις ΗΠΑ, η συμμετοχή στις προεδρικές εκλογές αυξήθηκε κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες, ενώ η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές εκτινάχθηκε από το 33,7% στο 44,1%. ...

...Αυτό που παρατηρεί η Κάμπελ στις έρευνές της είναι ότι «οι άνθρωποι που παρακολουθούν τις εκλογικές εκστρατείες στη τηλεόραση είναι ακριβώς οι ίδιοι που διαβάζουν γι’ αυτές σε εφημερίδες και περιοδικά».

Mark Blumenthal, “Did Nixon win with radio listeners?”

In answer to the question who won the debates, 48.7% of the radio audience named Mr. Nixon and only 21% picked Mr. Kennedy. Among those who watched the debates on tv, 30.2% named Mr. Kennedy the winner and 28.6% picked Mr. Nixon

...the total television audience was about 4 - ½ times the radio audience

..This lack of reliable causal evidence means that a prime example of the power of television images may be nothing more than "telemythology"...

...those who could listen to debates only on radio were.. Situated for the most part in remote rural areas, they were overwhelmingly Protestants and skeptical of Kennedy as a Roman Catholic candidate

Druckman... describes an intriguing experiment conducted about five years ago. He recruited 171 respondents... who demonstrated little or no knowledge of the Kennedy-Nixon debates.

He then randomly divided the subjects into two groups. Half watched a video tape of the first Kennedy-Nixon debate and the other half listed to just the audio...

Television images matter - they prime people to rely more on personality perceptions when evaluating candidates, which in turn, can affect overall evaluations. Images also enhance political learning, at least among nonsophisticates. The experiment provides evidence that Kennedy may have done better on television because of his superior image.

Newton N. Minow, Craig L. LaMay «Inside the Presidential Debates: Their Improbable Past and Promising Future»

...candidate who had unsuccessfully sought the Democratic nomination, Andrew J. Easter, sued ... an unconstitutional abridgment of his right to participate, for it was allowing the networks to engage in “discriminatory and unfair practices in silent unison.”

A Wall Street Journal editorial warned that the televised encounter would be “rigged more for entertainment than for enlightenment.” The New York Times wrote dismissively that the debate would appeal most to voters “who are influenced not so much by logic and reason as by emotional, illogical factors...”

Angus Campbell, “Has television reshaped politics?”

The advent of television in the late 1940's gave rise to the belief that a new era was opening in public communication. As Frank Stanton, president of the Columbia Broadcasting System, put it: "Not even the sky is the limit." … "Television, with its penetration, its wide geographic distribution and impact, provides a new, direct and sensitive link between Washington and the people," said Dr. Stanton. "The people have once more become the nation, as they have not been since the days when we were small enough each to know his elected representative. As we grew, we lost this feeling of direct contact-television has now restored it."even the sky is the limit."

...Between the elections of 1932 and 1940, however, the turnout records jumped more than 8 percentage points; the off-year congressional vote increased even more markedly-from 33.7 per cent in 1930 to 44.1 per cent in 1938.

Thus we find that the people who follow the election campaigns most closely on television are precisely the same ones who read the most about them in the newspapers and magazines.

Τα κείμενα παραλλάζονται ελάχιστα και σπανίως αναμιγνύονται μεταξύ τους.

Άλλη περίπτωση:

Ε.Τ- New Millenium.

Επαναστάτης κατά τύχη,

Πάσχος Μανδραβέλης

24 Μαρτίου 2001

Είναι η ιστορία που λατρεύουν τα media. Ένας μοναχικός καβαλάρης που κάθισε χρόνια μόνος του κι έγραψε ένα λειτουργικό σύστημα και τελικά έγινε ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της μισητής για πολλούς Microsoft.

O Linus Torvalds φτιάχνει τον πρώτο κώδικα του Linux και τον διανέμει στο Internet. Διάφοροι προγραμματιστές κάνουν τροποποιήσεις και ο αρχικός κώδικας βελτιώνεται συνεχώς και μεγαλώνει.

...Μέχρι και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Microsoft, Steve Balmer, παραδέχεται πως το Linux είναι ο κυριότερος ανταγωνιστής της εταιρίας του...

...(Μέχρι το Linux όλα τα προγράμματα πωλούνται χωρίς το βασικό κώδικα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι χρήστες και προγραμματιστές να τα τροποποιήσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Μετά την επιτυχία του Linux διάφορες επιχειρήσεις λογισμικού, όπως η Netscape, δίνουν πλέον μαζί και τον κώδικα, ανοιχτό για τροποποιήσεις).

Ο 31χρονος Νορβηγός προγραμματιστής, όμως, φωνάζει πως κουράστηκε να απεικονίζεται ως ο Δαβίδ που τα έβαλε με το Γολιάθ της πληροφορικής βιομηχανίας.

...ο δημιουργός του Linux, δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι έκανε το πρόγραμμα για ... πλάκα.

Το έκανε μάλιστα και τίτλο του βιβλίου του: «Just for Fun: The Story of an Accidental Revolutionary» («Μόνο για πλάκα: Η ιστορία ενός κατά τύχη επαναστάτη», εκδόσεις Harper Business).Το βιβλίο που συνέγραψε με τον δημοσιογράφο του περιοδικού Red Herring, David Diamond...

...πως μεταμορφώθηκε από τον μικρό λάτρη των μαθηματικών στο σχολείο σε ιδεολογικό ίνδαλμα της επανάστασης των digerati.

Κατά το περιοδικό Newsweek, στις 288 σελίδες του βιβλίου δεν υπάρχει ούτε ένα τεχνολογικό στοιχείο από προγραμματισμό υπολογιστών,

αλλά απεικονίζεται καθαρά πως λειτουργεί το μυαλό ενός δημιουργικού προγραμματιστή, ο οποίος ακόμη ψάχνει να βρει τον εαυτό του.

Ο πραγματικός θησαυρός του βιβλίου είναι τα τελευταία κεφάλαια, όπου ο Linus Torvalds εφαρμόζει την ιδεολογία του «κινήματος για ανοιχτό κώδικα» στο σύγχρονο περιβάλλον των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις, γράφει, πρέπει να υιοθετήσουν την λογική του «ανοιχτού κώδικα» στη λειτουργία τους. Η παλιά προσέγγιση είναι η λογική του συγκεντρωτισμού, των αυστηρών κανόνων λειτουργίας. Του «εμείς στην κορυφή ξέρουμε καλύτερα». Η λογική του ανοιχτού κώδικα θέλει την πληροφορία να διαχέεται προς τα κάτω, εξωτερικούς συνεργάτες να μετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων». «Αυτό μπορεί να αποτελέσει την διαφορά των προβλεπτά επιτυχημένων επιχειρήσεων και των απρόβλεπτα πραγματικά επιτυχημένων επιχειρήσεων». Η επιτυχία του Linux δείχνει ότι ο Δαβίδ μπορεί να ξέρει πολλά περισσότερα από τον Γολιάθ...

The Accidental revolutionary

Newsweek

19 Μαρτίου 2001

...It's an irresistible story: geek from Finland sequesters self in bedroom for several years, writing code that will eventually produce an OS that Microsoft thinks it must take seriously as competition.

He makes Linux available to the digerati free, publishing the source code on the Internet. He invites modifications. And Linux takes off.

...Microsoft CEO Steve Ballmer says Linux is Microsoft's biggest threat in a post-PC world.

For years, information-technology professionals had groused that buying a proprietary technology such as Microsoft Windows was like buying a car with the hood bolted shut: you couldn't get at the engine to fine-tune it. Now they had an alternative. They could customize the OS, not just applications that ran on top of it.

Linus Torvalds admits it. He's tired of being cast as David to the Goliaths of the computer industry

And he does it for fun!

"Just for Fun: The Story of an Accidental Revolutionary" (288 pages. HarperBusiness. $26), written with David Diamond of Red Herring magazine

traces his rise from a modest Math Guy in a Helsinki high school to a figure of high ideological significance

Nobody will find a technical primer on Linux in the pages of "Just for Fun...

even now only 31, who is still discovering himself

The real core of the book, though, is its final chapters. There, Torvalds applies the ideology of the so-called open-source movement to businesses generally. "Open source" is geekspeak for "no proprietary technical standards" such as Windows. But in a larger context, it's a metaphor for company reform. The business equivalent of proprietary standards is "the way we've always done things." Torvalds argues that every company needs an open-source approach. For example: information should not be closely held by top managers. For example: outsiders should take part in decisions. The difference, he says, could be between companies that are "predictably successful" and companies that are "unpredictably really, really, really successful." But then, that's David speaking. What does he know that Goliath doesn't?

Μόνο μια αναφορά στο Newsweek στη μέση περίπου του κειμένου σαν να ταν μια αποσπασματική χρήση του άρθρου του Newsweek όταν το άρθρο του Μανδραβέλη είναι το κείμενο του Newsweek.

Υπάρχει βέβαια το πιθανό ενδεχόμενο ο Τύπος της Κυριακής να έχει εξασφαλίσει αποκλειστική συνεργασία με το Newsweek για το ένθετο του οπότε όλα θα ήταν εντάξει, κάτι το οποίο δεν έιμαι σε θέση να γνωρίζω. Δυστυχώς όμως, ακόμη και αν αρχικά όλα είχαν τηρηθεί όπως έπρεπε μια κατοπινή εξέλιξη δημιουργεί μεγάλες αμφιβολίες: Στις 30 Αυγούστου του 2005 το άρθρο του Μανδραβέλη εμφανίζεται επαναμεταφρασμένο στα αγγλικά στο site CFRinfo (http://www.cdrinfo.com/Sections/Reviews/Specific.aspx?ArticleId=14862). Με άλλα λόγια, το άρθρο του Newsweek, μεταφρασμένο από τα αγγλικά στα ελληνικά από τον Μανδραβέλη και επαναμεταφράζεται με την υπογραφ Pashos Mandravelis και παρουσιάζεται σαν να ταν δικό του.

Άλλη περίπτωση:

Η τρομοκρατική διαταραχή, Πάσχος Μανδραβέλης, Καθημερινή 28-11-2010

.............

Στην καθημερινή γλώσσα αποκαλούμε αυτούς τους ανθρώπους “φανατικούς”. Oι ψυχίατροι, όμως, έχουν τον δικό τους, λιγότερο φορτισμένο όρο. Λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι με την παθιασμένη συμπεριφορά έχουν κάποια “υπερεκτιμημένη ιδέα”. Aυτή η εννοιολογική διαφοροποίηση έγινε τον 19ο αιώνα από τον Γερμανό ψυχίατρο Καρλ Βερνίκε.

»Mια “υπερεκτιμημένη ιδέα” είναι σκέψη που πολλοί μπορεί να μοιράζονται σε μια κοινωνία ή πολιτισμό, αλλά στον ασθενή υπάρχει με μεγάλη συναισθηματική ένταση, τόσο που να δημιουργούνται κυρίαρχες συμπεριφορές. Mια “υπερεκτιμημένη ιδέα” διαφέρει από την παραίσθηση, επειδή οι παραισθήσεις είναι λανθασμένες ιδέες που έχει μόνο ο ασθενής, ενώ η “υπερεκτιμημένη ιδέα” αναπτύσσεται από προκαταλήψεις και πιστεύω που μοιράζονται πολλοί. H υπερεκτιμημένη ιδέα διαφέρει επίσης από τις εμμονές, γιατί αν και κυριαρχεί στο μυαλό (όπως και οι εμμονές) το υποκείμενο δεν αντιμάχεται την υπερεκτιμημένη ιδέα, αλλά αντίθετα την απολαμβάνει, τη μεγεθύνει και την υπερασπίζεται. Στην πραγματικότητα η ιδέα εκρήγνυται στο μυαλό του υποκειμένου, κυριαρχεί όλο και περισσότερο, γίνεται πιο επεξεργασμένη και λιγότερο δεκτική αλλαγής.

"H πλέον σύγχρονη κλινική διαταραχή που ξεπηδά από μια υπερεκτιμημένη ιδέα είναι νευρική ανορεξία. Οσες υποφέρουν από αυτή την ασθένεια ξεκινούν από μια κοινή στην κοινωνία μας ιδέα (όσο πιο αδύνατος, τόσο καλύτερα) και τη μεγεθύνουν σε υποχρέωση, τόσο κυρίαρχη που πεθαίνουν από την πείνα... Ολες οι θεραπευτικές προσπάθειες να διορθωθεί αυτή η συμπεριφορά είτε για την απομάκρυνση αυτής της ιδέας είτε με την αποκάλυψη της ρίζας της, αποτυγχάνουν, επειδή η υπερεκτιμημένη ιδέα (κανείς δεν είναι όσο αδύνατος χρειάζεται) αντιστέκεται στα λογικά επιχειρήματα και τους συμβιβασμούς...».

«Πριν από το 1975», γράφει ο Πολ Μακχιού, «οι ψυχίατροι (που κούραραν τους ασθενείς με καταστροφικές συμπεριφορές όπως ανορεξία, αλκοολισμό, και σεξουαλικές διαταραχές) πίστευαν ότι πρέπει πρώτα να βρουν τις ψυχολογικές ρίζες αυτών των συμπεριφορών, αποκαλύπτοντας τη σημασία που έχουν στις ψυχικές συγκρούσεις των ασθενών. Πίστευαν ότι αν κατόρθωναν να αναλύσουν αυτές τις συγκρούσεις η ανώμαλη συμπεριφορά θα εξασθένιζε. Aυτή η προσέγγιση απέτυχε. Για παράδειγμα: τα θεραπευτικά προγράμματα για ανορεξία που αδιαφορούσαν για την αποτυχία των ασθενών να φάνε ενώ έψαχναν το νόημα πίσω από αυτές τις συμπεριφορές είχαν ποσοστά θανάτου των ασθενών 10-15%. Oι αλκοολικοί συνέχιζαν να πίνουν, οι σεξομανείς συνέχισαν τις σεξουαλικές επιθέσεις, ενώ οι γιατροί ισχυριζόταν ότι έφταναν στην κατανόηση των προβλημάτων τους... Aυτή η εμπειρία δίδαξε στους ψυχιάτρους ότι η συμπεριφορά, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει αυτοσυντηρείται. Oι ανορεξικοί αρέσκονται να βλέπουν το βάρος και το μέγεθος των ρούχων τους να μικραίνει συνεχώς. Oι αλκοολικοί, οι ναρκομανείς και οι σεξομανείς παίρνουν άμεση ευχαρίστηση που ενισχύει την συνέχιση της συμπεριφοράς τους.

»Tο ίδιο είναι αληθές και με τους τρομοκράτες. H συμπεριφορά τους συντηρείται από τις συνέπειές της, ειδικά από τη δημοσιότητα που αποκτούν οι τρομοκράτες και οι ιδέες τους. O “Γιούναμπόμπερ” σιχαινόταν να χάσει τα φώτα της δημοσιότητα από τον Τίμοθι Μακβέι και γι’ αυτό σκότωσε δύο ανθρώπους αμέσως μετά τη βομβιστική επίθεση στην Oκλαχόμα... Aν και οι τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου πέθαναν κατά τη διάρκεια της επίθεσής τους, ήταν σίγουροι πως θα είχαν παγκόσμια δημοσιότητα για τις πράξεις τους. H επιτυχία τους προκάλεσε χορούς σε κάποιες αραβικές πόλεις και πολλούς εθελοντές, πολύ περισσότερους απ’ ό,τι οι “βαθιές αιτίες” της τρομοκρατίας, όπως είναι η φτώχεια ή η οργή για το Iσραήλ...».

Mε δεδομένο ότι οι καταστροφικές συμπεριφορές αυτοσυντηρούνται και διογκώνονται με κάθε επιτυχία τους, ο καθηγητής Ψυχιατρικής Πολ Μακχιού, θεωρεί ότι πρώτος στόχος πρέπει να είναι το σταμάτημα της τρομοκρατικής συμπεριφοράς με κάθε μέσο. «Aν θεωρήσουμε ότι η τρομοκρατία είναι “μέρος της ζωής” τότε τη συντηρούμε».

«Σταματήστε πρώτα τη συμπεριφορά και μετά, αφού εξασφαλιστεί η ειρήνη, μπορείτε να ασχοληθείτε με τα υπόγεια αίτια. Eίναι πολύ πιθανό να βρείτε ότι πολλές από τις αιτιολογίες που τώρα προσφέρονται για την τρομοκρατία, είναι στην ουσία απόπειρες ορθολογικοποίησης που στόχο έχουν να δικαιολογήσουν τις τρομοκρατικές πράξεις. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουμε την άποψη που έχουν οι τρομοκράτες για μας και τους σκοπούς μας. Aυτοί οι άνθρωποι έχουν υπερεκτιμημένες ιδέες που δεν προσεγγίζονται με λογικά επιχειρήματα και πειθώ. H συμπεριφορά τους θα συνεχιστεί μέχρι να συλληφθούν ή να πεθάνουν...»

....

«Νέοι άνδρες γεμάτοι τεστοστερόνη, αρκετά άσχημοι για να βρουν γυναίκα σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να απελπιστούν αρκετά, ώστε να ψάξουν για τις 72 παρθένες στον άλλο κόσμο.

»Είναι μακροχρόνια προσπάθεια, αλλά μπορεί να πιάσει. Πρέπει να τους πάρετε νέους. Ταΐστε τους με μια συνολική και αυτο-αποδεικνυόμενη μυθολογία, έτσι ώστε το μεγάλο ψέμα να μοιάζει λογικοφανές. Δώστε τους ένα ιερό βιβλίο και αναγκάστε τους να το μάθουν απ’ έξω... (Για τη βοήθειά σας) υπάρχει ένα έτοιμο σύστημα ελέγχου της σκέψης που τιμάται ανά τους αιώνες και παραδίδεται από γενιά σε γενιά. Εκατομμύρια άτομα έχουν μεγαλώσει μ’ αυτό. Ονομάζεται θρησκεία και για λόγους που δεν έχουν γίνει κατανοητοί μέχρι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι το αποδέχονται. Τώρα, το μόνο που χρειάζεστε είναι να βρείτε μερικά από τα γεμάτα θρησκεία κεφάλια και να τους δώσετε μαθήματα αεροπλοΐας.

»Είναι γελοία η επιχειρηματολογία μου; Μήπως μετατρέπω σε κοινοτοπία το άφατο κακό; Δεν είναι στις προθέσεις μου, οι οποίες είναι σοβαρές και ξεπηδούν από βαθιά θλίψη και μεγάλη οργή. Προσπαθώ να στρέψω την προσοχή των ανθρώπων στον ελέφαντα ο οποίος βρίσκεται στο μέσον του δωματίου κι όλοι μας είμαστε πολύ ευγενικοί ή υπερβολικά ευλαβείς να επισημάνουμε. Αυτός ο ελέφαντας είναι η θρησκεία συν το απαξιωτικό αποτέλεσμα που έχει στην ανθρώπινη ζωή. Δεν εννοώ την απαξίωση της ζωής των άλλων, αλλά την απαξίωση της ζωής του καθενός. Η θρησκεία διδάσκει την επικίνδυνη ανοησία ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος.

»Αν ο θάνατος θεωρηθεί τελειωτικός, κάποιος ορθολογικά πράττων θα έχει υψηλή εκτίμηση στη ζωή του και θα διστάσει να τη θέσει σε κίνδυνο. Αυτό κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο μέρος, όπως κι ένα αεροπλάνο είναι πιο ασφαλές αν ο αεροπειρατής θέλει να επιβιώσει. Στο άλλο άκρο, αν ένας ικανός αριθμός ανθρώπων πεισθεί, από τους ιερείς τους, ότι ο μαρτυρικός θάνατος είναι αντίστοιχο με το πάτημα ενός κουμπιού που θα μας στείλει σε ένα άλλο σύμπαν, τότε ο κόσμος γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο μέρος. Ειδικά αν αυτοί οι άνθρωποι πιστέψουν ότι το άλλο σύμπαν είναι μια παραδεισένια διαφυγή από τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου...».

A Psychiatrist Looks at Terrorism,
Paul McHugh, 30 November 2001, The Weekly Standard


In everyday speech, we call such people "fanatics." Psychiatrists, however, have their own, less loaded term. They say that people with this passionate attitude have an "overvalued idea." This conceptual distinction in mental life was first made by the late-19th-century German psychiatrist Carl Wernicke.


An overvalued idea is a thought shared with others in a society or culture but in the patient held with an intense emotional commitment capable of provoking dominant behaviors in its service. An overvalued idea differs from a delusion in that delusions are false ideas unique to the possessor, whereas overvalued ideas develop from assumptions and beliefs shared by many others. An overvalued idea differs, too, from an obsession in that, although it dominates the mind as an obsession does, the subject does not fight an overvalued idea but instead relishes, amplifies, and defends it. Indeed the idea fulminates in the mind of the subject, growing more dominant over time, more refined, and more resistant to challenge.

The major contemporary clinical disorder prompted by an overvalued idea is anorexia nervosa. Patients suffering from this illness take an idea common among young women in our society--thinner is better--and amplify it into a commitment so dominant that they starve themselves..." All therapeutic attempts to correct the behavior by dissuading her of this idea or uncovering its root cause fail, because the overvalued idea--one cannot be too thin--resists logical argument and compromise. Only stopping the behavior--which may require bringing the patient under 24 hour supervision--can lead the anorexic to recover.

Before about 1975, psychiatrists treating patients with destructive behaviors such as anorexia, alcoholism, and sexual disorders believed that one should first find the psychological roots of these behaviors by uncovering their meaning in the patient's mental conflicts. They thought that if these meaningful conflicts could be resolved, the abnormal behavior would wither away. This approach failed. Treatment programs for anorexia, for example, that ignored the failure to eat while attending to its meaning had death rates of between 10 percent and 15 percent of their patients. Alcoholics continued to drink, sex offenders to offend, even while their psychiatrists claimed to be reaching an understanding of their problems.

This experience taught psychiatrists that behavior, once begun, maintains itself. Anorexics like to see their weight and dress size steadily shrink. Alcoholics, drug addicts, and sex offenders get immediate pleasurable reinforcement to continue their activities.

The same is true of terrorists: Their behavior is maintained by its consequences, especially the publicity that draws attention to the terrorist and his ideas. The Unabomber hated to be pushed off center stage by Timothy McVeigh and so killed two more people right after the Oklahoma City bombing. Jack Kevorkian started videotaping his killings for CBS TV when Michigan ceased bringing him to court. Although the September 11 terrorists died in their assault, they were sure of worldwide publicity for their actions and their views. Their success brought dancing to the streets in certain Muslim cities and recruits to their war against America--far more recruits than any "root cause" of terrorism, such as poverty or anger at Israel, had brought.

...because terrorism, like every other behavior, grows with its performance... preventing terrorist events must be our prime aim... To accommodate ourselves to it as a "fact of life" is to sustain it.

Stop the behavior first, and then, once peace is restored, we can deal with underlying issues. We will very likely find that many of the justifications now offered for terrorism were only rationalizations intended to excuse it. But we need not waste our energies trying to change the opinions of terrorists about us and our aims. These people, like the Unabomber and Jack Kevorkian, have overvalued ideas that are inaccessible to argument and persuasion. Their behavior will continue unless they are captured or killed.

Πηγή: Religion's misguided missiles, Richard Dawkins, 15 September 2001, The Guardian

testosterone-sodden young men too unattractive to get a woman in this world might be desperate enough to go for 72 private virgins in the next.

It's a tall story, but worth a try. You'd have to get them young, though. Feed them a complete and self-consistent background mythology to make the big lie sound plausible when it comes. Give them a holy book and make them learn it by heart. Do you know, I really think it might work. As luck would have it, we have just the thing to hand: a ready-made system of mind-control which has been honed over centuries, handed down through generations. Millions of people have been brought up in it. It is called religion and, for reasons which one day we may understand, most people fall for it (nowhere more so than America itself, though the irony passes unnoticed). Now all we need is to round up a few of these faith-heads and give them flying lessons.

Facetious? Trivialising an unspeakable evil?That is the exact opposite of my intention, which is deadly serious and prompted by deep grief and fierce anger. I am trying to call attention to the elephant in the room that everybody is too polite - or too devout - to notice: religion, and specifically the devaluing effect that religion has on human life. I don't mean devaluing the life of others (though it can do that too), but devaluing one's own life. Religion teaches the dangerous nonsense that death is not the end.

If death is final, a rational agent can be expected to value his life highly and be reluctant to risk it. This makes the world a safer place, just as a plane is safer if its hijacker wants to survive. At the other extreme, if a significant number of people convince themselves, or are convinced by their priests, that a martyr's death is equivalent to pressing the hyperspace button and zooming through a wormhole to another universe, it can make the world a very dangerous place. Especially if they also believe that that other universe is a paradisical escape from the tribulations of the real world. ...

Οι βιβλιογραφικές αναφορές που κάνει ο Μανδραβέλης στο τέλος του κειμένου είναι:

- Αντριου Σίνκλερ, «Ανατομία του τρόμου. Ιστορία της τρομοκρατίας», εκδ. Ωκεανίδα

- Λουίς Ρίτσαρτσον, «Τι θέλουν οι τρομοκράτες. Κατανοώντας την τρομοκρατική απειλή», εκδ. Τόπος

- Φράνκο Τζιουστολίτζι - Πιέρ Βιτόριο Μπούφα - Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, «Εμείς οι τρομοκράτες. Η ιστορία των ιδρυτών των Ερυθρών Ταξιαρχιών», εκδ. Ελεύθερη Σκέψις (μια αποτίμηση της δράσης των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», από τα μετανοημένα ηγετικά στελέχη της)

αλλά από τις 1352 λέξεις του κειμένου Μανδραβέλη οι 998 προέρχονται από τα άρθρα A Psychiatrist Looks at Terrorism, Paul McHugh, 30 November 2001, The Weekly Standard και Religion's misguided missiles, Richard Dawkins, 15 September 2001, The Guardian που με κάθε επιφύλαξη δε νομίζω να περιλαμβάνονται στα εν λόγω βιβλία....

Read More »