Τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην προαποφασισμένη τους θέση.
Πρέπει κάποιος να μπει στους μπουμπούνες που διαρκώς βάζουν
στο ζύγι τα οικονομικά και τα εθνικά θέματα, πως αυτά είναι αλληλένδετα.
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα είναι άμεση
συνέπεια των μνημονίων.
Για την ακρίβεια, για να φτάσουμε σε τέτοια βαθμό εκχώρησης
εθνικής κυριαρχίας, θα έπρεπε, αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, να είχαν εφευρεθεί.
Όπως κι έγινε.
Ο κος Κοτζιάς αποδεικνύει ότι οι απειλές του πως θα λύσει τα
ζητήματα με την Αλβανία κι έπειτα θα λύσει και την Κύπρο, δεν είναι καθόλου
κούφιες.
Το λεγόμενο «πανελλήνιο» θα έπρεπε να χει παθει ανακοπή με
την δήλωση του επιτρόπου της ΕΕ αρμοδίου για την διεύρυνση, Γιοχάνες Χαν πως αν
υπάρξει συμφωνία Ελλάδας-Αλβανίας, πρόκειται για αναδιάρθρωση συνόρων.
Φυσικά, η δήλωση ήταν ένα crash test. Το οποίο και οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Αλβανίας πέρασαν.
Είναι μια γνωστή μέθοδος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ντόπιοι και
ξένοι αξιωματούχοι πετάνε κάτι το σοκαριστικό για να μαλακώσουν την κοινή γνώμη
ώστε να δεχτεί πιο ήπιες μορφές εκχωρήσεων. Είναι ο καλός και ο κακός μπάτσος.
Η τακτική των μυστικών διαπραγματεύσεων, της αδιαφάνειας , της
κρυφής ατζέντας συνεχίζεται από τον Συριζα με αμείωτο πάθος.
Από το 2008 κι έπειτα δεν υπάρχει ελληνική εξωτερική
πολιτική.
Ιδιαίτερα με αυτή την κυβέρνηση, η ελληνική εξωτερική
πολιτική έχει πλήρως απορροφηθεί από τις διατλαντικές στοχεύσεις.
Η συνθήκη της Λωζάνης είναι πλέον στο τραπέζι και τα
μαχαίρια και τα πιρούνια ακονίζονται.
Μπορεί να υπάρξουν εδαφικές διεκδικήσεις από την πλευρά της Αλβανίας;
Ήδη υπάρχουν, έστω έμμεσα.
Η Αλβανία θέλει την αποζημίωση των Τζάμηδων για τις πάλαι
πότε ιδιοκτησίες τους στην Ελλάδα.
Κάτι μου λέει ότι η κυβέρνηση σε κάποιο βαθμό, με κάποια μορφή
θα ικανοποιήσει αυτό το αίτημα, παρότι ο Κοτζιάς διαβεβαιώνει για τ’ αντίθετο.
Άλλωστε, πάντα μας διαβεβαιώνουν για τ’ αντίθετο.
Παρότι, δεν είναι ποτέ στο τραπέζι αντίστοιχο αίτημα για
αποζημιώσεις ελληνικών ιδιοκτησιών σε άλλες χώρες. Ούτε οι γερμανικές
αποζημιώσεις. Ούτε τα ζητήματα εθνοκαθάρσεων. Και η κυβέρνηση φιλοδοξεί σε λίγο
καιρό να μην είναι στο τραπέζι ούτε κι η Κύπρος.
Η κυβέρνηση λέει πως θα μας κάνει κυρίαρχους στα Βαλκάνια.
Μα ήμασταν κυρίαρχοι στα Βαλκάνια για δεκαετίες.
Αυτό που γινόμαστε είναι ένα τυπικό προτεκτοράτο με την
διαφορά ότι καμία από τις εγγυήτριες δυνάμεις δεν καίγεται να μας προστατέψει.
Τις έμμεσες εδαφικές διεκδικήσεις της Αλβανίας στηρίζει
άμεσα η Τουρκία. Ήδη έχει ανοίξει οθωμανικά αρχεία για να συνδράμει τη φίλη
Αλβανία στις διεκδικήσεις της.
Η Βόρεια Ήπειρος θα έχει την τύχη της Μακεδονίας ενώ στο
τραπέζι δεν βρίσκεται ούτε η μεταχείριση των Βορειοηπειρωτών από τις εκάστοτε
αλβανικές κυβερνήσεις.
Η Ελλάδα, μονομερώς, αναγνωρίζει τα αιτήματα των άλλων.
Ελλάδα είναι μόνο η Βουλή.
Και με όλες αυτές τις διαπραγματεύσεις, όλες αυτές τις γενναίες
απαλοιφές αλυτρωτισμών, τι γίνεται με τη χρήση των μειονοτήτων ως μέσο άσκησης
πολιτικής;
Η Τουρκία εργαλιοποιεί όλο και πιο έντονα το μειονοτικό
εντός της Ελλάδας.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε
δικαιώσει το 2008 την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης».
Έτσι, μόλις χθες, το Τουρκικό ΥΠΕΞ επανέρχεται αναφερόμενο
σε «τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης», υπολογίζοντας στην ενδοτικότητα αυτής
της κυβέρνησης για τις επόμενες διεκδικήσεις της.
Και με την Τουρκική Οικονομία στα πρόθυρα κρίσης δανεισμού
και πληθωρισμού, οι κινήσεις της Τουρκίας κατά της Κύπρου και της Ελλάδας θα
κλιμακωθούν.
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε
να απελάσει δύο Ρώσους διπλωμάτες και να απαγορεύσει την είσοδο σε άλλους δύο,
υιοθετώντας έστω και καθυστερημένα την δυτική αντιρωσική υστερία για να στείλει
ένα ηχηρό μήνυμα στη Ρωσία πως τα βαλκάνια από δω και πέρα θα είναι δυτικά, σφυρηλατώντας
ακόμη περισσότερο την ρωσοτουρκική προσέγγιση κι απομονώνοντας την Κύπρο ακόμη
περισσότερο.
Η πρόφαση για την απέλαση ήταν διακίνηση πληροφοριών και
χρηματισμός κυβερνητικών αξιωματούχων, καλώς αποδεχτές πρακτικές για τους αμερικάνους
και τους Γερμανούς.
Φυσικά εγείρονται ζητήματα μεγάλα: οι κατηγορίες προς Έλληνες
αξιωματούχους συνεπάγονται βαρύτατες ευθύνες: από παράβαση καθήκοντος εως
εσχάτη προδοσία.
Πούντες λοιπόν;
Ξεχάστε πλέον την δήθεν πολυμέτωπη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Σημαντικές δυνάμεις της ΕΕ, δεν θέλουν ούτε τα Σκόπια, ούτε
την Αλβανία εντός ΕΕ όπως έδειξε και η πρόσφατη μετάθεση για τη συζήτηση για
την ένταξη τους στην ΕΕ το 2019.
Όπως έκανε και με την Τουρκία, η ΕΕ θέλει το ενταξιακό ως
κοντό λουρί για συγκεκριμένες χώρες.
Κι όπως κάναμε και με την Τουρκία, συνεχίζουμε να είμαστε
από τους πιο προθύμους για τους τακτικισμούς της ΕΕ. Δηλώνουμε πρώτοι σε ένα
παιχνίδι στο οποίο δε θα έχουμε κανένα λόγο και το κάνουμε να μοιάζει ότι είναι
το δικό μας παιχνίδι.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν την εποχή των μνημονίων
και μάλιστα με κυβερνόν να είναι ένα κόμμα που ποτέ δεν είχε κερδίσει την
εμπιστοσύνη μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος ακριβώς για τη στάση του στα
λεγόμενα εθνικά θέματα.
Κανείς δεν τους ψήφισε για να «λύσουν» το Σκοπιανό, το
Αλβανικό, το Κυπριακό. Τους ψηφίσαμε για να σκίσουν τα μνημόνια.
Κι αυτοί φέραν κι άλλα, απολύτως αχρείαστα.
Δώσανε την Μακεδονία
και πήραν το μεταναστευτικό για να πάρουν μια πενιχρή επιμήκυνση.
Τι νομίζουν ότι θα πάρουν στις εκχωρήσεις που θα κάνουν σε
Αλβανία και Τουρκία;
Γιατί η πολιτική των εκχωρήσεων έχει ημερομηνία λήξης: Δεν
μπορείς να δώσεις κάτι όταν τα χεις δώσει όλα.
Ρωτήστε και τους δωσιλόγους του παρελθόντος. Ρωτήστε τους πότε
εξαντλείται η χρησιμότητά τους.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 12/7/2018
