Οι επόμενες δυο βδομάδες...

 

Κοιτούσε έξω από το παραθύρι του κλεφτά και με τρόμο. Όχι, δεν μόνο οι περίπολοι από τους φρουρούς της μοναξιάς.

Ήταν αυτό το αίσθημα ότι δεν ανήκε πλέον στον έξω κόσμο.

Ότι δεν ανήκε.

Πέντε χρόνια πάνε τώρα που είχε στο σπίτι του εγκλειστεί, σαν θύμα σεισμού εγκλωβισμένου σε ερείπια.

Το μόνο που άλλαζε πλέον στην ζωή ήταν ο ιός. Τα εμβόλια τρέχαν ξωπίσω του όπως οι μπάτσοι πίσω από όποιον από το σπίτι ξεμύτιζε, μα εκείνος, ο τρισμέγιστος μικροσκοπικός ιός, πάντα τα έτρωγε στην στροφή.

Κι έτσι, η αρχή του τέλους γινόταν το τέλος της αρχής. Κάθε φορά. Και φτου κι απ την αρχή. Κρυφτό, που να βρεθεί, αδύνατο.

Κι όταν ο ιός βαρέθηκε να παίζει μαζί μας, ήρθε η παραμελημένη γρίπη με νέα μορφή να ζητήσει κι αυτή το μερίδιο της από την πίτα, έξαλλη που τόσα χρόνια ένας κορονοϊός της είχε κλέψει το στέμμα.

Σκότωνε παιδιά. Για φαντάσου παιδιά.

Τι να κάνεις λοιπόν εκεί έξω; Οι άνθρωποι ήταν η πηγή κάθε κακού, και για να είσαι ασφαλής από αυτούς και να τους κρατάς ασφαλείς από σένα, να τους αποφεύγεις έπρεπε πάση θυσία.

Μα κάποια πράγματα δεν μπορούσες να τ’ αποφύγεις. Κι η τρέλα ήταν ένα από αυτά.

Γιατί, ως γνωστόν, η τρέλα δεν πήγαινε στα βουνά. Της το χαν απαγορεύσει κι αυτηνής.

Είχε όμως μετακομίσει στο σπίτι του γείτονα. Μόνιμα.

Κάθε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ο γείτονας φώναζε: Κλέφτες, κλέφτες.

Και όταν που και που ερχόντουσαν απρόθυμα τα όργανα της απομόνωσης, γιατί η δουλειά τους δεν ήταν να φυλάν τα σπίτια από εισβολές αλλά να φρουρούν τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους να μην αποδράσουν, τα ίδια τους έλεγε ξανά και ξανά: Μου κλέψαν τη ζωή. Μου κλέψαν την ζωή.

Τον ενοχλούσε λοιπόν ο γείτονας. Πώς να μην τον ενοχλεί; Και τον ενοχλούσε πιο πολύ, γιατί συχνά ένιωθε πως ο τρελός είχε δίκιο. Και πως έτσι, η τρέλα του μεταδοτική σαν ιός μπορούσε να γενεί.

Ο ίδιος του, στην αρχή του έπους του Homo monachus monachus, το πάλευε αλλιώς: Δες το κι έτσι ρε αδερφέ, έλεγε στον εαυτό του. Πες ότι κάνεις θητεία, ότι ξανάγινες φαντάρος στα 50 σου, εξάλλου πόλεμο έχουμε, να μην τηλεεπιστρατευτείς; Και μπορείς να συμπληρώνεις και να υπογράφεις εσύ το εξοδόχαρτο σου. Τι παραπάνω να θέλεις δηλαδή;

Μα μετά οι σκέψεις του αρχίσαν να μαυρίζουν και το μυαλό να μοιάζει όλο και περισσότερο με μαυροπίνακα που χαν σωθεί οι κιμωλίες.

Ήρωας ήσουν αν δεν έκανες τίποτε πια. Ήρωας του καναπέ. Έτσι έσωζες τον κόσμο κι ανθρώπους. Παθητικά.

Κι αν όλο αυτό κάποτε τελείωνε; Αν βρισκόταν εκείνο το εμβόλιο που κατατρόπωνε όλους τους ιούς; Αυτή η σκέψη τον τρόμαζε πιο πολύ κι από όλες τις άλλες μαζί. Γιατί ποιος και πως θα σε παρακινούσε να κάνεις κάτι, να πάρεις τη ζωή σου πίσω, στα χέρια σου, όταν η ύψιστη αρετή ήταν για τόσα χρόνια η νιρβάνα;

Σταμάτησε να μαγειρεύει και να καθαρίζει. Τόσα χρόνια νοικοκυρά του εαυτό του, φτάνει πια τόση καταπίεση. Ήθελε να χειραφετηθεί. Να νιώσει ξανά άντρας σωστός.

Βουνά γίναν οι μπύρες και τα σακουλάκια από τα γαριδάκια και οι κονσέρβες.

Και τα χαλιά του που ποτέ πια δεν τα σήκωνε, σαν χιονισμένα μοιάζαν από τα θρύμματα των σνακς, κίτρινα χριστούγεννα πάντα στο σπίτι, χαλιά με πιτυρίδα. Κίτρινη κι αυτή.

Σκεφτόταν πολύ τους ανθρώπους των σπηλαίων και μέσα του αμφισβητούσε: Πόση δηλαδή πρόοδος από τους ανθρώπους των σπηλαίων στους ανθρώπους των σπιτιών, τις ανθρωποχελώνες τις κλεισμένες στα κουβούκι τους, με την ζωή τους αναποδογυρισμένη;

Τουλάχιστον εκείνοι, οι σπηλιάνθρωποι, είχανε παρέα.

Κι η αμφισβήτηση μέσα του, τρομερή κι αυτή. Του έβαζε την ιδέα στο μυαλό, πως όλα αυτά είχαν γίνει μάταια.

Καμιά ζωή δεν περισσεύει, συνέχιζαν να λένε. Κι αν ήταν όντως έτσι, τότε, αυτός  γιατί ένιωθε άραγε τόσο περιττός;

Κοιτούσε με τρόμο έξω από το παραθύρι του: Ο έξω κόσμος ανήκε στους ανθρώπους του μέλλοντος.

Κι αυτός κι οι όμοιοι του, τι θα απογινόταν; Θα χαν την μοίρα των ανθρώπων των σπηλαίων, θύματα της εξέλιξης του είδους;

Ή μήπως θα τους συντηρούσαν ωσάν εκθέματα σε μουσεία; Ωσάν ζωντανά μνημεία του παρελθόντος;

Η μήπως σαν τις μαϊμούδες στον ζωολογικό;

Ένα ήταν το μόνο σίγουρο. Οι επόμενες δύο βδομάδες ήταν κρίσιμες. Εδώ και πέντε χρόνια: οι κάθε επόμενες δύο βδομάδες ήταν κρίσιμες.

Η μέρα της μαρμότας. Η στέρηση ζωής, τον έκανε να νιώθει πλάσμα άχρονο. Τι μέρα άραγε ήταν σήμερα; Και ποια χρονιά; Ποιο έτος;

Στο νου του ρθαν στίχοι κάποιου ποιητή από άλλη εποχή:

“Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθησα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό…

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμησε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή - τι τολμηρή ηδονή!
Κ' επίσης μ' έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

…

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.”

(Κωνσταντίνος Καβάφης)

Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα και μισή. Και οι επόμενες δύο βδομάδες, ακόμη κρίσιμες.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 12.30, 9/2/1 μετά Κορονοϊού.

Read More »

The Hoax on you Hoaxes: αποδομώντας την προπαγάνδα και της γρίπης

"Μπορείς να ξεγελάς όλους τους ανθρώπους για καποιο καιρό και κάποιους ανθρώπους για πάντα. Δεν μπορείς όμως να ξεγελάς τους πάντες για πάντα"

Αβραάμ Λίνκολν

Πάντα αντιδρώ στα Hoaxes. Πως θα μπορούσα ν α κάνω διαφορετικά απέναντι στους χωροφύλακες του διαδικτύου; Άλλωστε, παλιές καραβάνες της εξαρτημένης δημοσιογραφίας, αντέδρασαν κι αυτές όταν τα Hoaxes χρίστηκαν Σερίφηδες του Facebook, καθώς ήθελαν αυτοί να είναι Σερίφης στην θέση του Σερίφη.

 Πάντα όμως στα επίμαχα, καταλήγω να τα παρακολουθώ. Με προσοχή. Γιατί υπάρχουν επιχειρήματα μέσα εκεί.

Το επίμαχο αυτή τη φορά είναι αυτό:

«Όχι, ο ΠΟΥ δεν παραδέχτηκε ότι η θνητότητα της Covid-19, είναι ίδια με τις γρίπης»

Ποιο το ζήτημα μας; Δημοσιεύματα ορθώς περιέγραψαν πως η εκτίμηση του ΠΟΥ για το 10% του παγκοσμίου πληθυσμού να έχει εκτεθεί στον κορονοϊό, φέρνει την θνητότητα του στο 0,15%, αν δε συνεκτιμηθούν και οι υπερκαταγραφές στους θανάτους από Covid που συμβαίνουν με την προσθήκη θανάτων απλά με Covid, η θνητότητα πέφτει αρκετά κάτω του 0,1%, ακόμη και αν συνεκτιμηθεί ένα ποσοστό θανάτων στην κοινότητα που διέφυγαν επιβεβαίωσης ως «από Covid».

Τα δημοσιεύματα αυτά λοιπόν, θα είχαν κάθε δικαίωμα να έχουν τίτλο «Αίσχος ή Μέγα Σκάνδαλο, ο ΠΟΥ παραδέχεται ότι οι θνητότητες του Covid είναι από 100 έως 10 φορές μικρότερη από ότι αρχικά μας περιγράφανε» ή/και «παρά τα μέτρα και τις καταστροφικές καραντίνες, ο ιός έφτασε στο 1/10 του πλανήτη» και να ζητάνε τα κεφάλια των υπευθύνων για αυτό το φιάσκο-σκάνδαλο-έγκλημα.

Πάλι καλά να λέμε που τα Hoaxes, δεν αμφισβητούν την απλή διαίρεση εκτιμώμενων «κρουσμάτων» με τους καταγεγραμμένους θανάτους.

Η γραμμή υπεράσπισης τους είναι άλλη: «Όχι, η θνητότητα της γρίπης είναι αρκετά μικρότερη του Covid, γιατί η θνητότητα της γρίπης είναι αρκετά μικρότερη απ’ ότι μας λέγανε». Και μάλλον συμφωνώ μαζί τους. Ας εξηγήσω για να μην παρεξηγηθώ: Τα hoaxes έσκαψαν τον ίδιο τους τον τάφο νομίζοντας ότι εκεί μέσα θα έβαφαν τον ισχυρισμό των παραπλήσιων θνητοτήτων.

Στο βιβλίο μου «Χωρίς ανάσα: τα χρονικά του μεγάλου φόβου», ήταν αναπόφευκτο το να μην συγκρίνω επιδημιολογικά τον Covid με τις γρίπες. Δεν θα παραθέσω το σχετικό κεφάλαιο αυτούσιο, γιατί μπορεί όλοι μας να είμαστε φτιαγμένη από αστρόσκονη, αλλά δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο με ήλιο και αέρα και κοιτάζοντας την αστροφεγγιά.  

Επιγραμματικά λοιπόν σας περιγράφω: Οι γρίπες έχουν επιδημιολογικά δύο αντικρουόμενες τάσεις:

Η μία είναι η υπερεκτίμησή τους. Αυτή οφείλεται στο ότι της αποδίδονται κρούσματα και θάνατοι από όλους τους ιούς του μείγματος των εποχιακών ιώσεων, με την γρίπη να είναι υπεύθυνη μόλις για το 11% των κρουσμάτων και το 33% των θανάτων που της αποδίδονται. Οι λεγόμενες ILI (γριπώδεις συνδρομές από άλλους ιούς του αναπνευστικού), έχουν λοιπόν, δολίως κατά την γνώμη μου ή πολύ κακώς απορροφηθεί από τις γρίπες.

Οι γρίπες, εδώ και χρόνια, επιδημιολογικά κάνουν στις ILI, γενική κατηγορία που περιλαμβάνει και τους κορονοϊούς, αυτό που έκανε ο Covid στις γρίπες τον Μάρτιο, ο Covid δηλαδή, θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι η εκδίκηση των επιδημιολογικά αδικημένων ILI απέναντι στην γρίπη.

Με εξαίρεση τις δύο βδομάδες έξαρσης των γριπών, όταν σου κάνουν διάγνωση γρίπης, το πιθανότερο είναι να μην έχεις γρίπη αλλά ILI, και αν πεθαίνεις και καταγραφείς ως θάνατος σχετιζόμενος με γρίπη, είναι αρκετά πιο πιθανό να έχεις θάνατο σχετιζόμενο με ILI παρά γρίπη.

Έχουμε λοιπόν μια διόγκωση 5 έως 3 φορές στα κρούσματα γρίπης και 3 εως 1,5 στους θανάτους σχετιζόμενους με γρίπη.

Η αντίστροφη τάση της υποεκτίμησης συμβαίνει, γιατί, όπως άλλωστε περιγράφουν τα Hoaxes, σε αντίθεση με τον Covid, δεν υπάρχει καμία καταγραφή στους ασυμπτωματικούς της γρίπης και τα PCR τεστ, δεν γίνονται σε τέτοιο μαζικό βαθμό, όσο γίνονται στον Covid, φαινόμενο πρωτόγνωρο στην ιστορία της ιατρικής και της ανθρωπότητας (για τα τεστ λέω όχι για τον Covid), κάτι που οδηγεί σε υποεκτίμηση της γρίπης από 6 έως 3 φορές.  

Αν συμψηφίσουμε λοιπόν αυτές τις δύο αντικρουόμενες τάσεις, θα πάρουμε θνητότητες  για την γρίπη που κυμαίνονται ανάλογα με την σεζόν από 0,12 έως 0,034% (ναι, το κάτω όριο σωστά το έπιασε το Hoaxes. Του ξέφυγε το άνω. Σκόπιμα). Φτάνουμε δηλαδή μεσοσταθμικά στο 0,07%, θνητότητα αρκετά συγκρίσιμη με αυτή που αναδρομικά εκτιμώ πως θα κάτσει η θνητότητα του κορονοϊού, κάτω δηλαδή του 0,1%. .

Και τώρα, ας δούμε την παγίδα την οποία έστησαν τα Hoaxes και έπεσαν μέσα:

Με τα αντιγριπικά εμβόλια επισήμως να έχουν αποτελεσματικότητα μεσοσταθμικά 50% (αν βάλουμε και τις ILI στην εξίσωση, η αποτελεσματικότητα πέφτει δραματικά, αν δεν κάνω κάποιο λάθος) και με παγκόσμια εμβολιαστική κάλυψη κάτω του 40% στον γενικό πληθυσμό, από το 1 δις ετήσια κρούσματα γρίπης σε πρόσφατη εκτίμηση του ΠΟΥ, αν πάρουμε την θνητότητα του 0,034% που επέλεξαν τα Hoaxes, τα εμβόλια της γρίπης σώζουν από 25.000 έως 70.000 ζωές κάθε χρόνο, ενώ ρίχνουν τον πήχη της ανοσίας αγέλης κατά 10 έως 3 ποσοστιαίες μονάδες.

Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικά νούμερα. Αλλά: τι θα γινόταν αν αντί για τα εμβόλια γρίπης κάθε χρόνο, είχαμε ιατρικές παρεμβάσεις μόνιμου χαρακτήρα, από υποδομές έως προσωπικό, αν αυτά τα λεφτά τα δίναμε κάθε χρόνο για την αντιμετώπιση πχ των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων με τους 700.000 θανάτους κάθε χρόνο;

Αν τα δίνουμε πχ για την καθαριότητα και την επάρκεια των νοσοκομείων;

Έστω και το 1/5 αυτών των θανάτων να μπορούσε αποφευχθεί με παρεμβάσεις στα νοσοκομεία, θα γλυτώναμε πάνω από 100.000 θανάτους όλων των ηλικιών.

Δεν θέτω κάποιο δίλλημα και δεν είμαι εξ ορισμού κατά των εμβολίων της γρίπης. Είμαι όμως κατά της προπαγάνδας που τα συνοδεύει τόσα χρόνια τώρα και θέτω ένα παράδειγμα για να καταλάβουν συγκριτικά οι άνθρωποι την κλίμακα των στατιστικών της δημόσιας υγείας, όταν μιλάμε για αυτήν παγκοσμίως.

Το επιδημιολογικό μπάχαλο με τον Covid, δεν είναι ένα αιφνίδιο φαινόμενο. Η σκαλωσιά του χτιζόταν για χρόνια, ακόμη και στις γρίπες.

Καθώς οι εκτιμώμενες θνητότητες του Covid πέφτουν διαρκώς, προσεγγίζοντας όλο και περισσότερο τις πραγματικές τιμές, η τελευταία γραμμή υπεράσπισης είναι πως η θνητότητα της γρίπης είναι πολύ μικρότερη από αυτή που για χρόνια εκτιμούσαμε, κάτι που έχει κάποια βάση. Δεν το έχουν κάνει μόνο τα hoaxes αυτό.

Δεν καταλαβαίνουν όμως, ότι προσπαθώντας να σώσουν την προπαγάνδα του Covid, εκθέτουν μια άλλη, μικρότερη σε έκταση, αλλά παγιωμένη: Αυτήν της γρίπης.

Να σημειωθεί επίσης, πως οι θάνατοι που αποδίδονται στην γρίπη περιγράφονται ακόμη ως flu related deaths (σχετιζόμενοι με γρίπη θάνατοι αν και στην πραγματικότητα είναι ILI and Flu related deaths) και όχι ως flu deaths, όπως αρέσκονται να κάνουν Covid, ο οποίος είναι μια ILI ηλίθιε.

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα πρέπει να κάνει κορνίζα το άρθρο των Hoaxes.

Από αύριο, χάρη την παρέμβαση των Hoaxes, μπορεί να βγουν άρθρα με τίτλο «Μας δουλεύαν τόσα χρόνια ακόμη και με τις γρίπες», «Τι άλλο μας κρύβουν;».

Μια χαραμάδα φωτός, έχει αρχίσει να φέγγει. Η αλήθεια θα λάμψει. Οι μάσκες τους θα πέσουν κάποια στιγμή.

Για όσους θέλετε να μάθετε περισσότερα, το βιβλίο μου «Χωρίς ανάσα: Τα χρονικά του μεγάλου φόβου», έρχεται, τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις ETRA και βάζει κάτω τα δεδομένα, πέρα από την προπαγάνδα και την συνομωσιολογία, με τρόπο απολύτως κατανοητό και συνεκτικό. Είναι αντίδοτο στον πανικό και την τρομολαγνεία του κορονοφασισμού.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/10/2020       

Read More »

Κατασταλάζοντας με τον Covid-19: Τα νέα δεδομένα και η μεγάλη εικόνα

Με τουλάχιστον μία περιοχή της Ελλάδας, την Ηλεία  να έχει εισέλθει στη φάση 2 της επιδημίας όπου είναι δύσκολο πλέον να περιοριστεί, είναι καλό να εξετάσουμε κάποια νέα δεδομένα του κορονοϊού.

Χρόνος επώασης

Από 5 εώς 7 ημέρες. Μέγιστο: 14 ημέρες. Ο μεγάλος χρόνος προκαλεί τα προβλήματα στον έγκαιρο εντοπισμό φορέων του.

Xρόνος παραμονής στο σώμα

Ακόμη και μετά την αποδρομή της νόσου, ο ιός μπορεί να παραμείνει στο σώμα για εβδομάδες. Άγνωστο ο ακριβής χρόνος. Εξαιτίας αυτού, πιθανολογείται ότι δημιουργείται ισχυρότερη ανοσολογική μνήμη στον ιό. Πολύ θετικό.

Μεταδοτικότητα

Θα επιμείνω ότι ο ρυθμός μετάδοσης δεν είναι 2 νέοι φορείς για κάθε έναν. Κι αυτό προκύπτει όχι μόνο από τα εμπειρικά δεδομένα αλλά και από το ότι άγνωστο μη καταγεγραμμένο ποσοστό φορέων είναι ασυμπτωματικό ή με πολύ ήπια συμπτώματα.

Πολύ πιο μεταδοτικός φαίνεται να είναι ο ιός στη φάση των συμπτωμάτων, με συνάχι και βήχα να είναι λεωφόροι μετάδοσης.

Ανησυχητικό είναι ότι ο ιός μπορεί να συνεχίζει στο σώμα ακόμη και μετά την αποδρομή της νόσου. Εξού και τα μέτρα προσωπικής υγιεινής πρέπει να τηρούνται και από όσους έχουν θεραπευτεί.

Εδώ θα πρέπει να δώσουμε και μια απάντηση σε ένα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα: την δεύτερη λοίμωξη σε ασθενή από την Ιαπωνία που είχε θεραπευτεί. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να δείχνει μειωμένη ανοσολογική απάντηση ή μνήμη σε ποσοστό ασθενών κάτι που θα επέτρεπε στον ιό να «ανακυκλώνεται»  συνέχεια μέσα στον πληθυσμό. Αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο όπως κάποιοι από εμάς αρχικά υποψιάστηκαν, θα ήταν όντως τρομακτικό. Αλλά τα δεδομένα πλέον μας λένε ότι τα πιο πιθανά ενδεχόμενα για το ιαπωνικό αίνιγμα είναι δύο:

Α) Αναζωπύρωση: Η χρήση Tamiflu μπορεί να είχε ρίξει το ιϊκό φορτίο σε βαθμό να μην μπορεί να δώσει συμπτώματα χωρίς ο ασθενής να έχει προλάβει να αναπτύξει ανοσία.

Β) Μετάλλαξη: Έχουμε πλέον ανιχνεύσει δεύτερο στέλεχος του COVID-19. Υπάρχει κάποια πιθανότητα άτομα που έχουν νοσήσει από το πρώτο στέλεχος να μην έχουν ανοσία στο δεύτερο.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πολύ κακό να έχουμε δύο επιδημίες από τα δύο στελέχη.

Το θετικό είναι όμως ότι τα δύο στελέχη μπορεί να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με το δεύτερο στέλεχος να χαρακτηρίζεται ως πιο ήπιο από το πρώτο. Κι αυτό είναι καλό.

Το κακό είναι όμως ότι όσο περισσότερο εξαπλώνεται ο ιός, τόσο πιο πιθανό είναι να δώσει νέες μεταλλάξεις που θα μπορούσε να σημαίνει νέες επιδημίες μέσα στην επιδημία και στελέχη ανθεκτικά στο Tamiflu και σε άλλα αντιϊκά που χρησιμοποιούνται εμπειρικά σε ασθενείς υψηλού κινδύνου, κάτι που θα αυξήσει έστω και λίγο την θνησιμότητα.

Από την άλλη, μετάλλαξη δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι τα νέα στελέχη δεν αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό ατόμου που έχει ήδη νοσήσει από το αρχικό στέλεχος.

Τα παραπάνω, ισχύουν για κάθε ιό και κάθε επιδημία. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωρίσματα του «νέου» Κορονοϊού.

Ας φτάσουμε όμως σε πράγματα που παραμένουν οξύμωρα.

Σε κάθε χώρα βλέπουμε κατά διαστήματα κάποιες εκρήξεις στα νούμερα των νέων κρουσμάτων δύο τριών ημερών και μετά το νούμερο των νέων κρουσμάτων σταθεροποιείται. Η μόνη εξαίρεση είναι το Ιράν. Αυτό, καθόλου δεν συμφωνεί με μια επιδημία μεγάλης μεταδοτικότητας καθώς, σε μια τέτοια περίπτωση, όταν τα νούμερα είναι μεγάλα, θα έπρεπε να έχουμε εκθετικές αυξήσεις των νέων κρουσμάτων. Το οποίο και συμβαίνει μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα. Η εικόνα λοιπόν της επιδημίας δεν μας δίνει βάσιμο λόγο να συμπεράνουμε ότι έχουμε μια επιδημία με μεγαλύτερη μεταδοτικότητα από την γρίπη.

Θνησιμότητα 

Ο ΠΟΥ δίνει 3,4%, ποσοστό πολύ πιο υψηλό από οποιαδήποτε γρίπη. Το ποσοστό όμως είναι σίγουρα πλασματικό καθώς όσο περισσότερο εξαπλώνεται η επιδημία, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το ποσοστό των ασυμπτωματικών και των φορέων με πολύ ήπια συμπτώματα που δεν καταγράφονται.

Τα κρούσματα που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα είναι 93000. Η εκτίμησή μου είναι ότι πρέπει να είναι από 200000 εώς 500000.

Εκτίμησή μου εξ αρχής ήταν το ποσοστό θνησιμότητας είναι κάτω από 1% και με αυτή την εκτίμηση συμφωνούν αξιωματούχοι των Centers for Disease Control and Prevention και του National Institute of Allergy and Infectious Diseases.

Το ποσοστό αυτό διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα.

Από την μία έχουμε το δραματικό ποσοστό του 7% στις ΗΠΑ, τα υψηλά, κοντά στο 3,5% στο Ιράν και Ιταλία, το χαμηλό του 1,2 σε Ισπανία και 0,7 στην Νότια Κορέα και τα μηδενικά μέχρι τώρα σε Γερμανία και Σιγκαπούρη.

Δεν έχουμε ιδέα ακόμη σε τι οφείλονται αυτές οι τεράστιες διακυμάνσεις στην θνησιμότητα από χώρα σε χώρα.

Αν υπολογίσουμε όμως και το «αόρατο» ποσοστό ασυμπτωματικών και ήπιων κρουσμάτων, θα δούμε πχ στην Νότια Κορέα με αρκετά μεγάλο δείγμα ως τώρα, ένα ποσοστό της τάξης του 0,4, εώς 0,1%, ποσοστό σχετικά κοντά σε αυτό της εποχιακής γρίπης.

Σε κάποιες χώρες λοιπόν, για άγνωστους λόγους, έχουμε απλά ένα δεύτερο κύμα γρίπης.

Καλό θα ήταν να  ανακαλύψουμε αυτούς τους λόγους.

Όπως και να ‘χει, επιμένοντας στην υπόθεση μας μιας παγκόσμιας θνησιμότητας αρκετά πιο χαμηλά του 1%, ο COVID έχει μεν θνησιμότητα πολλαπλάσια της γρίπης που προέρχεται κυρίως από τις επιπλοκές του στις ευπαθείς ομάδες, σίγουρα δεν είναι όμως 34 φορές πιο θανάσιμος από την γρίπη όπως επισήμως δείχνει ο ΠΟΥ.

Αν συνυπολογίσουμε και την συνύπαρξη άλλων αναπνευστικών ιών σε ασθενείς, το ποσοστό θνησιμότητας του Covid  μπορεί να πέσει κατά 1% εώς 15%.

Ας δούμε όμως τώρα την μεγάλη εικόνα: Η γρίπη αποτελεί μόνο το 7-15% ιογενών ασθενειών με παρόμοια συμπτώματα, τις λεγόμενες γριπώδεις συνδρομές.  Το κοινό κρυολόγημα είναι το πιο κοινό από αυτές με τους ενήλικες να το περνούν 2 ως 6 φορές τον χρόνο. Κάντε τον πολλαπλασιασμό με τον γενικό πληθυσμό και θα βγάλετε τα κρούσματα.

Ακόμη και το κοινό κρυολόγημα μπορεί να προκαλέσει θανάσιμες επιπλοκές σε πολύ επιβαρυμένους ασθενείς. Μην ψάχνετε στατιστικές θνησιμότητας. Δεν επιχειρήθηκαν.

Ο κυρίαρχος ιός στις γριπώδεις συνδρομές είναι ο σχετικά ακίνδυνος ρινοϊός με 29% και ήδη γνωστοί κορονοϊοί με 15%, με 46% να οφείλεται σε άγνωστες αιτίες, μάλλον ιούς. Είναι πιθανό λοιπόν ο COVID να μην είναι καινούριος ιός και να κυκλοφορούσε ήδη, απλά να τον εντοπίσαμε τώρα.

Αλλά ας πάμε σε νόσους που προκαλούν οι γριπώδεις συνδρομές.

Κάθε χρόνο έχουμε, 4,2 εκατομμύρια θανάτους από Οξείες Λοιμώξεις του Αναπνευστικού (ΟΛΑ), το μεγαλύτερο κομμάτι τους σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Πάνω από ένα εκατομμύριο από αυτούς οφείλονται σε ιώσεις από ποικίλους ιούς όπως αναφέραμε.

Οι θάνατοι σε αυτήν την ομάδα από ιούς τις γρίπης αποτελούν μονάχα ένα κλάσμα του αριθμού και οι ετήσιες εκτιμήσεις για τους θανάτους από γρίπη πρέπει να υπολογίζονται στο κάτω άκρο τους καθώς συχνά συνυπολογίζονται στα νούμερα της γρίπης, θάνατοι από άλλους αναπνευστικούς ιούς.

Ο 3000 θάνατοι από τον Covid-19 είναι ακόμη σταγόνα στον ωκεανό των θανάτων από γριπώδεις συνδρομές και γρίπες μαζί.

Μόνο αν έχουμε σοβαρή αύξηση του συνολικού αριθμού του ενός εκατομμυρίου ιογενών θανάτων από ΟΛΑ, μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για σοβαρή επιβάρυνση της παγκόσμιας δημόσιας υγείας.

Και για να γίνει κάτι τέτοιο, ο Covid πρέπει να δώσει υπερπολλαπλάσιους θανάτους από όσους έχουμε σήμερα.

Αν παρακολουθούσαμε τις επιδημίες που κάνει ο κάθε ένας από τους διακόσιους αναπνευστικούς ιούς, θα ζαλιζόμασταν.

Είναι αμφίβολο λοιπόν το ότι ο Covid αποτελεί σοβαρή απειλή για την παγκόσμια υγεία.

Ο Covid-19, απέδειξε περίτρανα ένα πράγμα: η ανθρωπότητα και οι κυβερνήσεις της απόδειξαν είναι ανέτοιμες για μια πραγματικά επικίνδυνη πανδημία. Έχουμε εικόνα απανωτών ιατρικών λαθών σε σχέση με τον Covid. Φανταστείτε τι θα γίνει σε περίπτωση μιας πραγματικά επικίνδυνης πανδημίας, με μεγάλο χρόνο επώασης, μεγάλη θνησιμότητα (της τάξης πχ του 10%) και με μεγαλύτερη μεταδοτικότητα. 

Τα συστήματα δημόσιας υγείας, με Covid-19 ή χωρίς, πρέπει να ενισχυθούν με ειδικές κλινικές και εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.  Γιατί με ή χωρίς ψεύτη βοσκό, ο λύκος μιας πραγματικά επικίνδυνης πανδημίας, δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί.

Απλά, χάρη στον ψεύτη βοσκό, θα είμαστε αρκετοί ανέτοιμοι απέναντι σε μια πραγματική απειλή.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com,   5/3/2020

Read More »