Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα υποκουλτούρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα υποκουλτούρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Όταν οι άντρες έχουν τις μπάλες στο πάνω κεφάλι τους (Η απάντηση του Πέτρου Αργυρίου στο φανατικό παραλήρημα του Νίκου Μπογιόπουλου για τη μπάλα)


Ο Νίκος ο Μπογιόπουλος είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που εκτιμώ.
Ποτέ του δεν έκρυψε ότι είναι στρατευμένος κομμουνιστής.

Ούτε ότι είναι στρατευμένος ποδοσφαιρόκαυλος.

Δικαίωμά του.

Αυτό που δεν αποτελεί δικαίωμα του είναι να επιχειρεί μεθοδευμένα να επιβάλει λογικές προληπτικής λογοκρισίας σε όσους δυσφορούν με την ποδοσφαιρομανία- κυρίως όταν είναι ο ίδιος που στο πεδίο της πολιτικής είναι δριμύτατος πολέμιος της προληπτικής λογοκρισίας.

Αυτό που δεν αποτελεί δικαίωμά του είναι να δικαιολογεί το φασισμό του ποδοσφαίρου- κυρίως όταν ο ίδιος είναι πολέμιος του φασισμού στο πολιτικό πεδίο.

Στο άρθρο του στον enikos.gr στις 25/06/2014 με τον “εμπνευσμένο” τίτλο “Γκόοοολ” (με πόσα οοοο γράφονται αυτές οι λέξεις-επιφωνήματα πλέον Νίκο;), ο Μπογιόπουλος κάνει ακόμη περισσότερα από αυτά που στις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου του προσάπτονται. Ο Μπογιόπουλος κάνει μια φασίζουσα προπαγάνδα υπέρ του ποδοσφαίρου, απομονώνοντας το από όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα διαφθοράς, βίας, ξεπλύματος χρημάτων, πολιτικών εκβιασμών και χειραγώγησης μαζών που το συνοδεύουν, καταγγέλλοντας μεν τα φαινόμενα αλλά απαλλάσσοντας από κάθε κατηγορία το έδαφος πάνω στα οποία αυτά αναπτύσσονται: τα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Όπως ένας χριστιανός απολογητής που επιμένει ότι ο χριστιανισμός είναι άγιος και ότι τα εκατοντάδες χιλιάδες εγκλήματα που γίναν στο όνομά του δεν μπορούν να τον σπιλώσουν.

Όπως ένας κομμουνιστής που μας λέει ότι τα εγκλήματα του Στάλιν δεν αγγίζουν το κομμουνιστικό ιδεώδες. Ψέμματα: Οι πραγματικοί κομμουνιστές ποτέ δεν παραδέχονται σταλινικά εγκλήματα.

Όπως κάποιοι από τους υμνητές του Χίτλερ αρνούνται το ολοκαύτωμα.

Όπως ένας νεοφιλελέ που λέει ότι τα εγκλήματα κατά των λαών και των κοινωνιών που τα ιερατεία τους έχουν διαπράξει, δεν αγγίζουν την “τέλεια” οικονομική θεωρία τους.

Ο καθένας τραβάει την ιδεολογική του γραμμή: ότι βρίσκεται στην δική του πλευρά πλευρά  καλό και άγιο. Ότι βρίσκεται πέρα από την κόκκινη γραμμή είναι δαιμονικό

Στο άρθρο του αυτό, ο Μπογιόπουλος μας δίνει πολλά στοιχεία για το πως δομεί προπαγάνδα:
Ξεκινάει την μνημειώδη του απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας με μια γενίκευση βρωμερή:

“Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;».”

Όσοι το λένε αυτό είναι δυσκοίλιοι; Και για τους εμετικούς που δεν λένε τίποτε για την καταστολή διαδηλωτών με δίκαια αιτήματα κουβέντα;

Ο Μπογιόπουλος συνεχίζει ως μέγας γιατρός να περιγράφει τα συμπτώματα της δυσκοιλιότητας και την καταλύει με κλύσμα μια υποτιθέμενη ατάκα του Αλ Πατσίνο:

“Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Δηλαδή όσοι από εμάς από εμάς η ζωή μας δεν νιώθουν η ζωή τους να περιστρέφεται  γύρω από το τόπι, η Μπογιοπούλια κατάταξη μας τσουβαλιάζει στην κατηγορία “Δυσκοίλιοι διανοούμενοι”. Αυτό είναι φασισμός και τίποτα άλλο. Και από φασισμό η μπάλα έχει τόνους να διδάξει.
Η ουγκαλίτιδα του Μπογιόπουλου τον εκθέτει ανεπανόρθωτα: Μια ατάκα του Αλ Πατσίνο κάνει σμπαράλια τις θεωρίες περί “οπίου του λαού”: Και ποια είναι αυτή η ατάκα που περιέχει την μία και μοναδική ΑΛΗΘΕΙΑ; “ «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο».
Γάμησε μας ρε φίλε για να σου μιλήσω ποδοσφαιρικά: ήπιες πολύ από το όπιο του λαού και έχεις χάσει την μπάλα.

Δεν μας έφταναν τα πρόσφατα φαινόμενα ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου με τους Μπέους και τους  Μαρινάκηδες και τους Ζαγοράκηδες, τώρα έχουν και τον θεωρητικό τους, τον Μπογιόπουλο, ο οποίους μάλιστα θα βάλει τους “διανοούμενους” σε δύο δικά του στρατόπεδα συγκέντρωσης: Στους “ποδοσφαιροφάγους” όπως ο Έκο και τους άλλους. Μπογιόπουλε, ο εχθρός του λαϊκισμού δεν έιναι εχθρός του λαού. Πολλοί εχθροί του λαού υπήρξαν τεράστιοι λαϊκιστές. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτούς που επικαλείσαι για να ενισχύσουν την έλλειψη επιχειρημάτων σου και την περίσσεια φανατισμού σου.

Κανείς από εμάς που δεν ξημεροβραδιάζονται με το τόπι στο κεφάλι του δεν απαγόρευσε το ποδόσφαιρο. Δεν είμαστε εμείς που βάλαμε σε κάθε τρία μαγαζιά και μια μεγάλη οθόνη για να απαχαυνώνεται ο μέσος μαλάκας. Εμείς δεχόμαστε αυτόν το φασισμό. Τον τρώμε στη μάπα και στα ταξιά, τον τρώγαμε στη μάπα και από τις οικογένειες μας όταν ήμασταν μικροί με τις τηλεοράσεις και τις άναρθρες κραυγές στο διαπασών.

Πρέπει δηλαδή να αγκαλιάσουμε την υποκουλτούρα υπό το φόβο ότι αν δεν το κάνουμε θα μας πουν αντιλαϊκούς, ακόμη ακόμη και κρυφοελιτιστές;

Ο Μπογιόπουλος συνεχίζει με την ποδοσφαιρική του ειδωλολατρεία του επικαλούμενος ότι του κατέβει στο κεφάλι:

“ Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο«δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Ναι τα ξέρουμε Νίκο: είναι η στρογγυλή θεά. Για αυτό και έχουν θυσιαστεί χιλιάδες ανθρώπινες ζωές στο όνομα της.
Και εμείς τι φταίμε για την ειδωλολατρεία των άλλων.

Κολλάει μετά ο Μπογιόπουλος και λίγο διαλεκτικό υλισμό έτσι για να δέσει το γλυκό του αδιάλλακτου βερ-μπαλισμού του, ή αν θέλετε, του Μπαλισμού του σκέτα.

Σαν πρεζόνι σε έκσταση, διαχωρίζει την ουσία, το αντικείμενο, την μπάλα από το εμπόριο και τη βρωμιά τριγύρω της. Βέβαια: Η μπάλα είναι πάνω από ζωή και θάνατο! Η ομάδα είναι θρησκεία! Μοβώρα θρησκεία.

Θα μας επιβάλλεις ρε Μπογιόπουλε το δικό σου κόλλημα; Σου επιβάλλαμε εμείς το δικό μας; Τι φασισμός είναι αυτός;

Ο απολογητής του φανατισμού είναι εξίσου φανατικός φίλε;

Μας λες για τα διαχρονικά και πανανθρώπινα συναισθήματα που γεννάει μια μπάλα. Και στους σκύλους συμβαίνει αυτό, χωρίς να θέλω να μειώσω τους  σκύλους. 'Αμα δουν τόπι, τρελαίνονται από χαρά. Απλά οι σκύλοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, δεν κάθονται να βλέπουν στην τηλεόραση άλλους σκύλους να παίζουν μπάλα: Βλέπεις τα ζώα μπορούν να διακρίνουν την πραγματικότητα από το τηλεοπτικό ψέμα.

Με τα λίγα και τα πολλά ο Μπογιόπουλος φτάνει στο αποκορύφωμα της ρητορικής του και βγάζει λάδι την Μπάλα στη στημένη δίκη της οποίας προΐσταται ίσα ίσα για να τη δικαιώσει και να σπιλώσει τους δήθεν κατηγόρους της: Δεν φταίει η μπάλα λέει. Η μπάλα είναι αθώα και άγια. Άντε ρε! Δηλαδή να μην φυλακίζουμε μπάλες για τα εγκλήματά τους;
Φυσικά Νίκο το μέσο είναι αθώο. Είτε είναι μπάλα είτε είναι τσάπα, είτε είναι φούντα. Δεν διάλεξε το ίδιο να είναι αυτό που είναι ούτε έχει βούληση ούτε ζωή. Προφανώς και είναι αυτός που χειρίζεται το μέσο στον οποίο θα ασκηθεί ηθική κρίση.

Και καταλήγει με μια γλυκερή αηδία που ούτε έρανοι της Μαριάνας Βαρδινογιάννη δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν:

“Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο... “

Μια μπάλα που φτιάχνεται από άλλα παιδιά της ηλικίας του που λιώνουν στα εργοστάσια του τρίτου κόσμου...

Άμα του πετούσαμε του παιδιού που επικαλέστηκες και κανά playstation εκεί να δεις ευτυχία. Και κανά σπορ αμάξι δεν θα το αρνιόταν.

Και μιας και αναφέρθηκες στον Πατσίνο που διαλύει θεωρίες με μια ατάκα λες και είναι ο Τσακ Νόρις, να σου θυμίσω ένα περιστατικό της παιδικής του ηλικίας: Ο Πατσίνο άρχισε να πίνει από τα 9 του. Του δινε ένας μπάτσος να πιει από το μπουκάλι του αλκοόλ: Μπορείς να φανταστείς την ευτυχία στα μάτια του Πατσίνο κάθε φορά που ο μπάτσος ερχόταν με το μπουκάλι;

Σοβαρέψου.

Και μιας που εκτός από λάτρης της μπάλας είσαι και λάτρης της ιστορίας, θύμισε μας τη σχέση του ποδοσφαίρου με το φασισμό. Για θυμίσου και το σύνθημα των σκινχεντάδων: Αίμα και τιμή. Και οι σκινχεντάδες υποτίθεται ότι προέρχονταν από την εργατική τάξη της Μ. Βρετανίας: Ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο ποδοσφαιρικός φανατισμός συνδέονται μέσω του μηχανισμού της περιστρεφόμενης πόρτας. Για αυτό σε παρακαλώ, δεν θα σου επιβάλω τίποτε άλλο από το να μη μου επιβάλεις τον ποδοσφαιροφασισμό σου παρουσιάζοντας την υποκουλτούρα ως γνήσιο και πηγαίο λαϊκό αίσθημα.

Η μπάλα ενώνει λες: Γαμάτη αυτή η συλλογικότητα όπου ενώνονται εσύ, ο Κόκκαλης, η Κανέλη, ο Βαρδινογιάννης, ο Κοσκωτάς, ο Μπέος, ο Αγαπούλας, ο Μαρινάκης, ο Κωνσταντόπουλος, ο Θέμος και ο Μάκης και χιλιάδες χουλιγκάνια.

Λάτρεψε την αγία σου μπάλα λοιπόν. Δεν στην απαγόρευσε κανείς. “Ανεξιθρησκεία” έχουμε. Αλλά δε θα μας απαγορεύσεις κιόλας να κάνουμε παρατηρήσεις για κοινωνικά φαινόμενα και να εκφράζουμε τη γνώμη μας για αυτά. Μην μας απειλείς ότι θα μας φέρεις τον Πατσίνο να μας στρώσει αν μιλάμε για τον Αριστοτέλη αντί για τον Μπαλοτέλη και τον Εργοτέλη ως είθισται.

Ο μύθος θέλει τον Αρχιμήδη να έχει πει: “Μην μου τους κύκλους τάραττε”. Εγώ θα στο πω πιο ποδοσφαιρικά: Μην σπας μπάλες.  
Και να σου πω και κάτι άλλο: Για όσους από εμάς αντέχουμε ακόμη να είμαστε ουμανιστές και όχι κατ' ανάγκη κομμουνιστές, η ζωή είναι η ύψιστη αξία. Αλλά εσύ επικαλείσαι τον Πατσίνο και τον Σάνκλι να λένε ότι η Μπάλα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη ζωή. Καλωσόρισες λοιπόν στο κλαμπ των καταστροφικών παραθρησκευτικών οργανώσεων. Μονάχα αυτές μπορούν να αποθεώνουν αντικείμενα σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρούν ότι Μια Μπάλα Είναι Θεά και πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Και μονάχα οι  Ναζί, ούτε καν οι φασίστες, μπορούν να υποτιμούν τόσο την αξία της ζωής ώστε να θεωρούν μια Μπάλα πιο σημαντική από μια ζωή.

Πέτρος Αργυρίου,  agriazwa.blogspot.com, 27/06/2014
Read More »